Zdrajca tronu - ebook

ROZDZIAŁ 1

OBCY KSIĄŻĘ

Pewnego razu w pustynnym królestwie Miraji mieszkał młody książę, który chciał zasiąść na tronie swojego ojca. Nie miał do tego prawa, lecz jedynie przekonanie, że jego ojciec jest słabym władcą, a on byłby silniejszy. Wobec tego zajął tron siłą. Jednej krwawej nocy Sułtan i połowa braci młodego księcia zginęli od jego miecza, walcząc z obcą armią, na czele której stanął. Kiedy nadszedł świt, nie był już księciem. Był Sułtanem.

Młody Sułtan słynął z tego, że żony do swojego haremu pozyskiwał w taki sam sposób jak władzę: przy użyciu siły.

W pierwszym roku jego panowania dwie żony powiły synów pod tymi samymi gwiazdami. Jedna z żon była dziewczyną urodzoną na piaskach. Jej syn należał do pustyni. Druga z nich była dziewczyną, która przyszła na świat za wodą, w królestwie zwanym Xicha, i wychowała się na pokładzie statku. Jej syn tu nie pasował.

Mimo to synowie dorastali jak bracia, a matki chroniły ich przed tym, przed czym nie strzegły mury okalające pałac. Przez pewien czas w haremie Sułtana wszystko dobrze się układało.

Do czasu aż pierwsza żona znowu urodziła, lecz tym razem nie było to dziecko jej męża. Była to córka Dżina, z niezwykłymi włosami i nieludzkim ogniem we krwi. Zdradzony Sułtan zwrócił swój gniew przeciw żonie. Umarła pod gradem jego ciosów.

Jego złość była tak wielka, że Sułtan nawet nie zauważył, że druga żona uciekła z obydwoma synami i córką Dżina, przeprawiając się przez morze do królestwa Xicha, skąd została uprowadzona. Tam jej syn, Obcy Książę, mógł udawać, że jest częścią tej krainy. Książę z Pustyni nie mógł udawać; był tak obcy w tej okolicy, jak jego brat w królestwie ich ojca. Jednak żadnemu z nich nie było pisane pozostanie w tym miejscu. Wkrótce obaj książęta wyruszyli z Xicha na otwarte morza.

Przez pewien czas życie na statkach kursujących w różnych kierunkach było dobre dla obu braci. Pływali od brzegu do brzegu, w każdym z nowych, obcych miejsc czując się jak u siebie.

Trwało to aż do dnia, gdy przed dziobem statku znowu ukazało się królestwo Miraji.

Książę z Pustyni zobaczył swój kraj i przypomniał sobie, skąd naprawdę pochodzi. Tam zostawił statek i swojego brata. Chociaż Książę z Pustyni prosił brata, by zszedł z nim na ląd, Obcy Książę nie chciał. Kraj jego ojca wyglądał pusto i jałowo, nie rozumiał, jak mógł tak oczarować jego brata. W tym miejscu ich drogi się rozeszły. Obcy Książę przez pewien czas pływał po morzach, w duchu złoszcząc się na to, że jego brat wolał pustynię od wody.

W końcu nadszedł dzień, kiedy Obcy Książę poczuł, że dłużej nie zniesie rozłąki z bratem. Kiedy powrócił na pustynię Miraji, przekonał się, że jego brat rozpalił ją do czerwoności, wszczynając rebelię. Książę z Pustyni mówił o wielkich czynach, wielkich ideach, o równości i dobrobycie. Otaczali go nowi bracia i siostry, którzy, podobnie jak on, kochali pustynię. Był teraz znany jako Książę Buntownik. Z otwartymi ramionami powitał człowieka, który przez całe życie był jego bratem.

Przez pewien czas wszystko dobrze się układało w obozie rebeliantów.

Aż pojawiła się pewna dziewczyna. Dziewczyna zwana Niebieskooką Bandytką, która urodziła się na piaskach, zhardziała przez życie na pustyni i płonęła całym jej ogniem. Po raz pierwszy Obcy Książę zrozumiał, co jego brat tak pokochał w tej pustyni.

Obcy Książę i Niebieskooka Bandytka razem przemierzyli pustynię, aż dotarli do miejsca wielkiej bitwy w mieście Fahali, gdzie przebywali sojusznicy Sułtana z innej krainy.

W bitwie o Fahali buntownicy odnieśli pierwsze zwycięstwo. Ochronili pustynię przed Sułtanem, który chciał ją spalić żywcem. Uwolnili Półdżina, którego Sułtan chciał – wbrew jego woli – zmienić w swoją broń. Zabili syna Sułtana, gotowego doprowadzić do rozlewu krwi, by zyskać aprobatę ojca. Doprowadzili do rozłamu sojuszu Sułtana z innym krajem, który od dekad doprowadzał pustynię do upadku. Buntownicy zażądali dla siebie części pustyni.

Wieści o bitwie pod Fahali szybko się rozeszły. Wraz z nimi plotki o tym, że pustynia znowu może być do wzięcia. Pustynia Miraji była jedynym miejscem, gdzie mogły obok siebie egzystować stara magia i nowe maszyny, i tym samym tylko tam można było wyprodukować szybko dość strzelb, by uzbroić ludzi walczących w wielkiej wojnie szalejącej pomiędzy narodami na północy.

Mnóstwo pazernych oczu z dalekich krain zwróciło się ku Miraji. Na pustyni pojawiło się natychmiast wiele armii, przychodziły ze wszystkich stron, każda chciała doprowadzić do nowego sojuszu lub podbić kraj dla siebie. I podczas gdy wrogowie z zewnątrz podgryzali granice ziem Sułtana i zapewniali zajęcie jego armii, buntownicy wewnątrz kraju przejmowali miasto za miastem, wytrącając je z rąk Sułtana i przekonując ludzi do przejścia na ich stronę.

Przez pewien czas sprawy układały się dobrze dla rebelii, Niebieskookiej Bandytki i Obcego Księcia.

Aż do czasu, gdy jego brat, Książę Buntownik, zaczął tracić przewagę. Dwa tuziny buntowników zginęły w pułapce zastawionej gdzieś w piaskach, po otoczeniu przez liczniejszego wroga. Jedno z miast powstało przeciw Sułtanowi, nocą wykrzykując imię Księcia Buntownika, ale ci, którzy krzyczeli, następny świt oglądali martwymi oczami. A Niebieskooka Bandytka została ciężko ranna w bitwie w górach. To tam, po raz pierwszy od czasu, gdy nici życia Niebieskookiej Bandytki i Obcego Księcia się splątały, ich ścieżki się rozeszły.

Gdy Niebieskooka Bandytka walczyła o życie, Obcy Książę został wysłany na wschodnią granicę pustyni. Obozowała tam armia z Xicha. Obcy Książę ukradł mundur i pewnym krokiem wszedł do obozu. Nie było to trudne, bo wreszcie nie wyglądał jak ktoś obcy. Trwał przy nich, gdy walczyli z siłami Sułtana, potajemnie szpiegując dla Księcia Buntownika.

Przez pewien czas, gdy krył się wśród tej armii, wszystko toczyło się pomyślnie.

Aż pewnego dnia z wrogiego obozu nadeszło pismo. Posłaniec, który je przyniósł, ubrany był w barwy Sułtana, złoto i biel, i niósł pokojowy sztandar.

Obcy Książę zabiłby, żeby poznać treść pisma, ale nie było takiej potrzeby. Wiadomo było, że umie mówić w języku używanym na pustyni. Został wezwany do namiotu xichańskiego generała, żeby tłumaczyć rozmowę pomiędzy wysłannikiem Sułtana a Xichańczykami, ponieważ żaden z nich nie wiedział, że jest wrogiem ich obu. Wtedy dowiedział się, że Sułtan wzywa do rozejmu. W liście napisano, że miał już dość rozlewu krwi. Był gotowy negocjować. Obcy Książę dowiedział się, że władca Miraji wzywa wszystkich władców z pobliskich krain, żeby przedyskutować nowy sojusz. Sułtan prosił o przybycie do swojego pałacu każdego króla, królową, cesarza i księcia, którzy roszczą sobie pretensje do pustyni, by przedstawili swoje argumenty.

Następnego ranka pismo zostało wysłane do cesarza Xicha. Walki ustały. Nastąpił rozejm. Potem miały mieć miejsce negocjacje. A później pokój pomiędzy Sułtanem i najeźdźcami. A wtedy władca będzie mógł bez przeszkód rozprawić się z tymi, którzy burzą porządek w granicach kraju.

Obcy Książę zrozumiał, że nadeszła pora, by wracać do brata. Ich rebelia musiała zmienić się w wojnę.ROZDZIAŁ 2

Zawsze lubiłam tę koszulę. Szkoda, że cała została poplamiona krwią.

Dobre to, że większość krwi nie była moja. Zresztą, koszula też nie należała do mnie – pożyczyłam ją od Shazad i nigdy nie pomyślałam, że powinnam ją oddać. Teraz pewnie już jej nie będzie chciała.

– Stój!

Szarpnęło mną, gdy się zatrzymaliśmy. Miałam związane ręce, a sznur boleśnie wrzynał mi się w skórę nadgarstków. Wysyczałam przekleństwo pod nosem, po czym podniosłam głowę, w końcu odrywając wzrok od zakurzonych butów, tylko po to, by dać się oślepić pustynnemu słońcu.

W promieniach zachodzącego słońca mury Saramotai rzucały potężny, długi cień.

Te fortyfikacje obrosły legendą. Przetrwały jedną z największych bitew Pierwszej Wojny pomiędzy bohaterem Attallahem a Pogromczynią Światów. Były tak stare, że wyglądały jakby zbudowano je z kości samej pustyni. Ale słowa wypisane białą farbą nad bramą były jeszcze świeże.

Witamy w Wolnym Mieście.

Widziałam, że farba spłynęła w szczeliny pomiędzy starymi kamieniami, zanim wysuszył ją upał.

Mogłabym powiedzieć kilka rzeczy na temat tego, że zostałam spętana jak koza na ruszcie i przywleczona do tak zwanego Wolnego Miasta, ale nawet ja wiedziałam, że na razie lepiej milczeć.

– Mówcie, kim jesteście, bo będę strzelał! – krzyknął ktoś z muru. Słowa robiły o wiele większe wrażenie, niż głos, który je wymówił. W ostatnim słowie wyraźnie usłyszałam młodzieńcze pianie. Zerknęłam znad szimy na dzieciaka celującego we mnie ze strzelby. Na pewno nie miał więcej niż trzynaście lat. Składał się z samej skóry i kości. Nie wyglądał na takiego, który potrafiłby właściwie chwycić broń, nawet jeśli zależałoby od tego jego życie. O czym mógł się niedługo przekonać. W końcu to było Miraji.

– To my, Ikar, ty idioto! – wrzasnął koło mojego ucha mężczyzna, który mnie trzymał. Skuliłam się. Nie musiał tak krzyczeć. – Otwieraj bramę, bo, niech Bóg będzie mi świadkiem, że powiem twojemu ojcu, by wyklepał cię mocniej niż jedną ze swoich podków, aż wbije ci trochę rozumu do głowy!

– Hossam? – Ikar jeszcze nie opuścił broni. Był spięty do granic możliwości. Co było mocno niepokojące, ponieważ cały czas trzymał palec na spuście. – Kto jest z tobą? – Machnął strzelbą w moim kierunku. Lufa drgała niespokojnie, przestawiłam ciało na działanie instynktowne. Zdawało się, że nie trafi w ścianę stodoły, nawet jak się postara, ale nie wykluczałam, że mogę przypadkiem oberwać. Gdyby tak się stało, lepiej zostać postrzeloną w ramię niż w klatkę piersiową.

– To… – w głosie Hossama słychać było dumę, gdy zadarł moją głowę do góry, jakbym była jakąś upolowaną przez niego zwierzyną – …jest Niebieskooka Bandytka.

To imię padło z większą mocą niż kiedyś, ciągnąc za sobą ciężką ciszę. Ikar gapił się ze szczytu muru. Nawet z tej odległości widziałam, że aż otworzył usta.

– Otwieraj bramę! – Ikar zaczął w końcu schodzić w dół. – Otwieraj bramę!

Potężne, żelazne drzwi uchylały się strasznie wolno, stawiając opór piaskowi, który zebrał się w ciągu dnia. Hossam i pozostali mężczyźni w naszej grupie popychali mnie w pośpiechu, gdy usłyszeli jęk starych wrót.

Brama nie otworzyła się na całą szerokość, lecz tylko uchyliła, by przez szparę mógł przecisnąć się jeden człowiek. Mimo upływu tysięcy lat, wrota wciąż były zaskakująco solidne – grube na rozpiętość ramion mężczyzny i sterowane przez system ciężarków i przekładni, jakiego nie udało się odtworzyć w żadnym innym mieście. Tych wrót nie dało się zniszczyć. I wszyscy wiedzieli, że nie dało się pokonać murów Saramotai.

Ostatnio do miasta można się było dostać tylko jako więzień, bezceremonialnie wciągnięty za szyję przez wrota. Taka ze mnie szczęściara.

Saramotai znajdowało się na zachód od gór środkowych. Co oznaczało, że należało do nas. A przynajmniej tak powinno być. Po bitwie pod Fahali Ahmed ogłosił, że to terytorium podlega jemu. Większość miast przysięgła mu posłuszeństwo, gdy tylko wycofali się Gallanie, którzy wcześniej okupowali tę część pustyni. Albo sami zażądaliśmy od nich wypowiedzenia posłuszeństwa Sułtanowi.

Z Saramotai było inaczej.

Witamy w Wolnym Mieście.

Saramotai ogłosiło swoje własne prawa, idąc o krok dalej w rebelii.

Ahmed wciąż mówił o równości i dostatku dla biednych. Ludzie z Saramotai postanowili, że jedynym sposobem na stworzenie równości jest obalenie tych, którzy znajdowali się nad nimi. Jedynym sposobem na wzbogacenie się było odebranie im majątków. Zwrócili się więc przeciw bogatym, udając, że zgadzają się z rządami Ahmeda.

On jednak zorientował się, że próbują sięgnąć po władzę. Nie za wiele wiedzieliśmy na temat Malika Al-Kizzama – człowieka, który rządził w Saramotai – oprócz tego, że kiedyś był służącym emira, a teraz, gdy ten nie żył, Malik zamieszkał w pałacu.

Wobec tego wysłaliśmy kilku ludzi, żeby dowiedzieli się więcej. I coś z tym zrobili, jeśli ta wiedza nam się nie spodoba. Żaden nie powrócił.

To był jeden problem. Drugi polegał na tym, że trzeba się było jakoś przedostać do środka, żeby ich poszukać.

I właśnie w tym miejscu pojawiam się ja, z rękami spętanymi tak mocno, że przestałam je czuć, a także świeżą raną na obojczyku, gdzie – zamiast na szyi – wylądował nóż. Zabawne, że sukces oznaczał bycie więźniem.

Hossam popchnął mnie przed siebie, zanim przeszedł przez wąską szparę w bramie. Potknęłam się i upadłam twarzą w piasek, boleśnie uderzając łokciem w żelazne wrota.

Skurwysyn, to zabolało bardziej niż sądziłam.

Spomiędzy moich zaciśniętych zębów wyrwał się syk bólu, gdy przetoczyłam się na bok. Piasek przylgnął do moich dłoni w miejscach, gdzie pot skroplił się pod sznurem. Potem Hossam szarpnął mną i postawił na nogi. Przepchnął mnie do środka, a brama zamknęła się zaraz za nami. Zachowywał się tak, jakby się czegoś obawiał.

Wewnątrz zebrała się już grupka gapiów. Połowa z nich trzymała broń. Kilka luf wycelowali we mnie. Czyli rzeczywiście moja reputacja mnie wyprzedziła.

– Hossam. – Ktoś wypchnął mnie na przód. Był starszy od tych, którzy mnie pojmali, z powagą przyglądał się mojemu żałosnemu położeniu. Patrzył na mnie inaczej niż inni. Nie uda się go omamić tą samą sztuczką. – Co się stało?

– Pojmaliśmy ją w górach – zachrypiał Hossam. – Próbowała zastawić na nas pułapkę, kiedy wracaliśmy z zakupioną bronią. – Dwaj mężczyźni z dumą postawili na ziemi ciężkie torby pełne rewolwerów, jakby chcieli popisać się tym, że nie udało mi się pokrzyżować ich planów. Rewolwery nie były wyprodukowane w Miraji. Były z Amonpour. Wyglądały dziwnie. Były zdobione i rzeźbione, wykonane ręcznie, nie maszynowo, i kosztowały dwa razy tyle, ile były warte, ponieważ komuś chciało się je upiększyć. Broń nie musiała być ładna, zabijała dokładnie tak samo jak brzydka. Tego nauczyłam się od Shazad.

– Tylko ją? – spytał mężczyzna o poważnym spojrzeniu. – Samą? – Znowu na mnie spojrzał. Jakby mógł poznać prawdę od samego patrzenia na mnie. Czy siedemnastoletnia dziewczyna naprawdę sądziła, że uda jej się zatrzymać pół tuzina mężczyzn, mając przy sobie tylko garść nabojów? Czy słynna Niebieskooka Bandytka może być aż tak głupia?

Wolałam słowo „nierozważna”.

Trzymałam jednak gębę na kłódkę. Im więcej mówiłam, tym większe były szanse, że wymsknie mi się coś, co będą mogli użyć przeciwko mnie. Milcz, wyglądaj na nadąsaną, nie daj się zabić.

Gdy wszystko inne zawiedzie, trzymaj się ostatniego punktu.

– Czy naprawdę jesteś Niebieskooką Bandytką? – wyrwało się Ikarowi, przez co wszystkie oczy zwróciły się na niego. Zszedł ze swojego stanowiska wartowniczego na murze, żeby móc się na mnie gapić wraz z innymi. Oparł się na lufie swojej strzelby. Gdyby teraz wypaliła, straciłby obie ręce i kawałek twarzy. – Czy to prawda, co o tobie mówią?

Milcz. Wyglądaj na nadąsaną. Nie daj się zabić.

– Zależy, co mówią. – Cholera, nie wytrzymałam zbyt długo. – Nie powinieneś tak trzymać broni.

Ikar automatycznie zmienił pozycję, nie odrywając ode mnie oczu.

– Mówią, że potrafisz strzelić człowiekowi w oko z odległości pięćdziesięciu stóp w całkowitej ciemności. Że w Iliaz przeszłaś niedraśnięta pomiędzy świstającymi kulami i wydostałaś się z tajemnymi planami Sułtana.

Ja pamiętałam nieco inny przebieg zdarzeń w Iliaz. Skończyło się tym, że dostałam kulkę.

– Że uwiodłaś jedną z żon Emira z Jalaz, kiedy przybyli z wizytą do Izmanu.

O, to coś nowego. Słyszałam, że uwiodłam samego emira. Ale może jego żona wolała kobiety. A może historia wypaczyła się od ciągłego powtarzania, skoro ostatnio w połowie plotek byłam mężczyzną. Przestałam zasłaniać twarz i udawać, że jestem chłopakiem, ale chyba musiałabym pokazać więcej, żeby przekonać niektórych ludzi do tego, że bandytka naprawdę jest dziewczyną.

– Zabiłaś stu gallańskich żołnierzy w Fahali – ciągnął chłopak, potykając się o własne słowa i nie zrażając się moim milczeniem. – I słyszałem, że uciekłaś z Malal na grzbiecie wielkiego, niebieskiego Roka, zostawiając za sobą zalany dom modlitewny.

– Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co słyszysz – wtrąciłam się, gdy Ikar wreszcie zamilkł, żeby nabrać powietrza. Jego oczy błyszczały z ekscytacji jak dwie monety louzi.

Zwiesił ramiona z rozczarowania. Był jak dziecko, chciał wierzyć we wszystkie opowieści, podobnie jak ja, gdy byłam w jego wieku. Chociaż nie pamiętam, żebym wyglądała kiedykolwiek tak młodo jak on. Nie powinno go tutaj być, zwłaszcza z bronią. Ale przecież to właśnie robiła z nami pustynia: czyniła z nas marzycieli ze strzelbami. Przesunęłam językiem po zębach.

– Ten dom modlitewny w Malal to był wypadek… no, prawie.

Przez tłum przeszedł pomruk. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie poczułam dreszczyku na karku. A kłamstwo jest grzechem.

Minęło już prawie pół roku, odkąd byłam w Fahali z Ahmedem, Jinem, Shazad, Halą i bliźniakami Izzem i Mazem. My przeciwko dwóm armiom i Noorshamowi, Półdżinem zmienionym w broń przez Sułtana; Półdżinem, który, jak się okazało, był moim bratem.

My w obliczu walki z potężnym, niszczycielskim Półdżinem. Ale przetrwaliśmy. Od tego czasu opowieść o bitwie w Fahali przemierzała pustynię szybciej nawet niż historia o próbach Sultrima. Dziesiątki razy słyszałam powtarzających ją ludzi, którzy nie mieli pojęcia, że przysłuchuje im się rebelia. Z każdym powtórzeniem tej gawędy nasze czyny stawały się wspanialsze i mniej wiarygodne, ale historia zawsze kończyła się tak samo: poczuciem, że chociaż relacja mówcy już się skończyła, to sama opowieść nie dobiegła jeszcze końca. Tak czy inaczej, pustynia zmieniła się po bitwie w Fahali.

Legenda Niebieskookiej Bandytki wzrastała wraz z opowieścią o Fahali, aż zmieniła się tak, że nie rozpoznawałam jej w całości. Twierdzono, że Niebieskooka Bandytka była złodziejką, a nie buntowniczką. Że wskakiwałam ludziom do łóżek, żeby zdobyć informacje dla mojego Księcia. Że na polu bitwy zabiłam własnego brata. Tej najbardziej nie cierpiałam. Pewnie dlatego, że przez chwilę trzymałam palec na spuście i niewiele brakowało, żebym naprawdę to zrobiła. Ale pozwoliłam mu uciec.

Co było prawie tak samo złe. Ukrywał się i nadal dysponował całą swoją mocą. I w przeciwieństwie do mnie, nie miał żadnych innych Półdżinów do pomocy.

Czasem, późno w nocy, gdy reszta obozu już spała, mówiłam na głos, że on żyje. Po to, by stwierdzić, czy to prawda. Jak dotąd mogłam to wypowiedzieć bez wahania. Bałam się jednak, że nadejdzie dzień, kiedy nie uda mi się tego powiedzieć.

To by wskazywało na kłamstwo, a mój brat byłby martwy, umarłby samotny i wystraszony, gdzieś na bezlitosnej, rozdartej wojną pustyni.

– Jeśli jest tak niebezpieczna, jak mówią, powinniśmy ją zabić – powiedział ktoś w tłumie. Był to mężczyzna z jaskrawożółtą wojskową wstęgą na piersi, która wyglądała, jakby została zszyta z kilku strzępów materiału. Zauważyłam, że kilku innych nosiło podobne. To musieli być nowo mianowani wartownicy Saramotai, ponieważ prawdziwi strażnicy zostali zabici. Mówiący trzymał rewolwer. Lufę skierował w mój brzuch. Postrzał w brzuch jest paskudny. Zabija powoli.

– Ale jeśli jest Niebieskooką Bandytką, to trzyma z Księciem Buntownikiem – powiedział ktoś inny. – To chyba oznacza, że stoi po naszej stronie?

Cóż, to było pytanie za milion fouza.

– Dziwny sposób traktowania kogoś, kto jest po waszej stronie. – Znacząco uniosłam skrępowane ręce. Przez tłum przeszedł szmer. To dobrze – to oznaczało, że nie byli tak jednomyślni, jak wydawało się zza nieprzeniknionych murów. – Więc skoro jesteśmy przyjaciółmi, to może mnie rozwiążecie i porozmawiamy?

– Niezła zagrywka, Bandytko. – Hossam chwycił mnie jeszcze mocniej. – Nie dostaniesz szansy znalezienia się w pobliżu broni. Słyszałem, że zabiłaś tuzin ludzi jedną kulą.

Byłam pewna, że to niemożliwe. Poza tym nie potrzebowałam broni, żeby pokonać tuzin mężczyzn.

To było niemal śmieszne. Użyli liny, żeby mnie związać. Nie żelaza. Gdyby tylko żelazo dotykało mojej skóry, stałabym się człowiekiem, takim jak oni. Dopóki było inaczej, mogłam użyć pustyni przeciwko nim. Co oznaczało, że mogłam uczynić więcej szkód gołymi, związanymi rękami niż za pomocą broni. Ale sianie zniszczenia nie było moim zamiarem.

– I tak to Malik zdecyduje, co zrobimy z Bandytką. – Mężczyzna o poważnym spojrzeniu nerwowo potarł brodę, wypowiadając imię ich samozwańczego przywódcy.

– Mam imię, gdybyś nie wiedział – powiedziałam.

– Malik jeszcze nie wrócił! – zaoponował ten, który celował we mnie. Wydawał się mocno spięty. – Może coś narozrabiać przed jego powrotem.

– Amani. Mam na imię Amani. – Nikt mnie nie słuchał. – Jakbyście się zastanawiali. – Ta sprzeczka może trochę trwać. Rządy komisaryjne nigdy nie były szybkie. W zasadzie… w ogóle się nie sprawdzały.

– Wobec tego zamknijcie ją do czasu przyjazdu Malika – powiedział jakiś głos z tyłu.

– Ma rację – odezwał się ktoś po drugiej stronie tłumu, jego twarzy też nie widziałam. – Wrzućcie ją do lochu, żeby nie narobiła kłopotów.

Przez tłum przeszła fala zadowolenia. W końcu mężczyzna ze smutnymi oczami skinął głową na zgodę.

Tłum szybko się rozstąpił, gdy Hossam zaczął mnie ciągnąć za sobą. Ale nie odeszli daleko. Wszyscy chcieli popatrzeć na Niebieskooką Bandytkę. Gapili się i przepychali między sobą, gdy szłam obok. Wiedziałam, co widzą. Dziewczynę młodszą niż córki niektórych z nich, z rozciętą wargą i ciemnymi, zakrwawionymi włosami przylepionymi do spoconej twarzy. Legendy nigdy nie potwierdzały oczekiwań, gdy człowiek przyjrzał się im bliżej. Ja nie byłam wyjątkiem. Jedyne, co mnie odróżniało od innych chudych, ciemnoskórych dziewczyn z pustyni, to oczy, bardziej niebieskie niż niebo w południe. Jak najgorętszy ogień.

– Jesteś jedną z nich? – To jakiś nowy głos, głośniejszy niż jazgot tłumu. Kobieta w żółtej szimie wyszła przed tłum. Materiał był wyszywany w kwiaty, mające kolor podobny do moich oczu. Na jej twarzy malowała się desperacja, która sprawiała, że zaczęłam się denerwować. Znacząco wypowiedziała słowo „nich”. Jakby miała na myśli „Półdżiny”.

Nawet ludzie, którzy wiedzieli, kim są Półdżiny, rzadko domyślali się, że jestem jedną z nich. My, dzieci Dżinów i śmiertelnych kobiet, bardziej przypominaliśmy ludzi niż można się było spodziewać. Do licha, sama trwałam w nieświadomości przez siedemnaście lat. Przecież nie wyglądałam niezwykle, tylko trochę inaczej.

Zdradzały mnie oczy, ale tylko wtedy, gdy wiedziało się, na co patrzeć. Wydawało się, że ta kobieta najwyraźniej wiedziała.

– Hossam. – Kobieta starała się dotrzymać nam kroku, gdy ciągnął mnie przez ulice miasta. – Jeśli ona jest jedną z nich, jest warta tyle, co moja Ranaa. Możemy ją wymienić. Możemy…

Hossam odepchnął ją – nieznajoma została z powrotem połknięta przez tłum, a ja wchodziłam coraz dalej w miasto.

Ulice Saramotai były tak wąskie jak wskazywał na to ich wiek, przez co tłum musiał się przerzedzać, gdy przechodziliśmy obok niego. Wszędzie wokół wznosiły się mury rzucające długie cienie. W niektórych miejscach było tak wąsko, że ramionami dotykałam ścian po obu stronach. Minęliśmy dwa kolorowe domy z wysadzonymi drzwiami – na ścianach były jeszcze ślady prochu. Wejścia i okna zostały zabite deskami. Im dalej szliśmy, tym więcej oznak wojny widziałam. Miasto, w którym wojna zaczęła się w środku, a nie nadeszła zza murów. Domyślałam się, że tak właśnie wyglądała rebelia.

Zanim zobaczyłam ciała, poczułam smród gnijącego mięsa.

Przeszliśmy pod wąskim łukiem, na którym w słońcu suszył się dywan. Frędzle połaskotały mnie w szyję, gdy pochyliłam głowę. Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam dwa tuziny wisielców. Wisieli na tle zewnętrznego muru niczym latarnie.

Latarnie, którym sępy wydziobały oczy.

Nie dało się określić ich wieku ani też tego, czy byli ładni czy dziobaci. Ale wszyscy byli bogaci. Ptaki jeszcze nie dobrały się do haftowanych koszul farbowanych w cennych barwnikach ani do delikatnych muślinowych rękawów ich khalatów. Prawie zwymiotowałam od tego smrodu. Śmierć i pustynny upał szybko dobrały się do ciał.

Za mną zachodziło słońce. Co oznaczało, że kiedy zacznie świtać, ciała zostaną skąpane w świetle.

Nowy świt. Nowa pustynia.ROZDZIAŁ 3

W więzieniu śmierdziało gorzej niż w miejscu kaźni.

Hossam pociągnął mnie w dół schodów prowadzących do podziemnych cel. Zanim wrzucił mnie do jednej z nich, zdołałam zobaczyć długi rząd krat za żelaznymi kratami po obu stronach wąskiego korytarza. Upadłam, mocno uderzając ramieniem o ziemię. Cholera, będę miała siniaka.

Nie próbowałam wstawać. Leżałam z głową na zimnej kamiennej podłodze, gdy Hossam zamykał drzwi celi. Uderzenie żelaza o żelazo sprawiło, że aż zazgrzytałam zębami. Nie ruszałam się, dopóki słyszałam odgłosy kroków na schodach. Potem odczekałam jeszcze trzy pełne oddechy, zanim się podniosłam, pomagając sobie związanymi rękami i łokciami.

Pod sufitem celi znajdowało się okienko, przez które wpadało dość światła, bym nie miotała się w całkowitej ciemności. Przez żelazne kraty mogłam zajrzeć do celi naprzeciwko. W kącie siedziała dziewczyna – nie mogła mieć więcej niż dziesięć lat – i drżała w jasnozielonym khalacie, mocno wyświechtanym, patrząc na mnie wielkimi oczami.

Przytknęłam twarz do krat. Zimne żelazo wniknęło głęboko w tę część mnie, która miała naturę Półdżina.

– Imin? – zawołałam. – Mahdi? – Czekałam z zapartym tchem, ale odpowiedziała mi tylko cisza. Wtem na końcu więziennego korytarza pojawił się fragment twarzy przyciśniętej do krat celi. Palce desperacko oplatały pręty.

– Amani? – odezwał się jakiś głos. Był chropowaty z pragnienia, ale irytująca, władcza, nosowa nuta nadal była słyszalna. To głos, który poznałam w ostatnich miesiącach, kiedy Mahdi i kilku innych intelektualistów z Izmanu opuściło miasto i pojawiło się w naszym obozie. – Czy to ty? Co tu robisz?

– To ja. – Kamień spadł mi z serca. Nadal żyli. Nie pojawiłam się za późno. – Przyszłam was uratować.

– Wobec tego… Szkoda, że ciebie też pojmali, co nie?

Ugryzłam się w język. Można się było domyślić, że w stosunku do mnie Mahdi będzie zachowywał się chamsko, nawet siedząc w więziennej celi. Nie poświęcałam zbyt wiele czasu na myślenie o Mahdim i reszcie cherlawych chłopaków z miasta, którzy tak późno pojawili się w samym sercu rebelii. Po rozlaniu przez nas krwi i zdobyciu połowy pustyni. Jednak to byli ludzie, którzy wspierali Ahmeda, gdy ten po raz pierwszy pojawił się w Izmanie. Ci, z którymi rozprawiał o filozofii i po raz pierwszy zaczął myśleć o wskrzeszeniu iskry rebelii. Poza tym, gdybym zgadzała się na śmierć każdej osoby, która mnie wkurza, wkrótce nie mielibyśmy zbyt wielu sprzymierzeńców.

– Cóż – powiedziałam najmilszym tonem, na jaki mogłam się zdobyć – jak inaczej miałabym przedostać się przez bramę, skoro zawaliliście misję i to przez was całkowicie zamknęli dostęp do miasta?

Odpowiedzią była cisza. Nawet Mahdiemu siedzącemu za kratami byłoby trudno dyskutować z tym, że poniósł klęskę. Naśmiewanie mogłam jednak odłożyć na później. Teraz w ostatnich promieniach dziennego światła zamierzałam szybko wykonać swój ruch. Odsunęłam się od żelaznych krat. Potarłam palce, próbując pozbyć się uczucia zdrętwienia.

Piasek, który utkwił pomiędzy nimi, kiedy udawałam, że potknęłam się w bramie, poruszył się w oczekiwaniu. Znajdował się również w fałdach mojego ubrania, we włosach, przylgnął do mojej spoconej skóry. Na tym polegało piękno pustyni. Piasek dostawał się wszędzie, wnikał wprost do mojej duszy.

To były słowa Jina.

Odsunęłam od siebie to wspomnienie i zamknęłam oczy. Zaczerpnęłam haust powietrza i odczepiłam piasek od skóry – każde ziarenko, każdą cząsteczkę, która odpowiedziała na moje wezwanie, odlepiały się ode mnie i w oczekiwaniu zawisły w powietrzu.

Kiedy otworzyłam oczy, byłam otoczona mgiełką piasku, który migotał złociście w ostatnich, popołudniowych promieniach wpadających do celi.

W celi naprzeciwko dziewczynka w zielonym khalacie wyprostowała się i wychyliła z cienia, żeby lepiej widzieć.

Wessałam powietrze, a piasek ułożył się w kształt bicza. Związane ręce odsunęłam jak najdalej od ciała, wprawiając piasek w ruch. Żaden z pozostałych Półdżinów nie rozumiał, dlaczego musiałam się poruszać, gdy używałam swojej mocy. Hala powiedziała, że przez to wyglądam jak jakiś najpośledniejszy szarlatan z rynku w Izmanie. Ale ona urodziła się ze świadomością swojej mocy. Tam, skąd ja pochodziłam, broń potrzebowała ręki, żeby zadziałać.

Piasek przesuwał się między moimi nadgarstkami jak ostrze i ciął linę. W końcu miałam wolne ręce.

Teraz mogłam wziąć się za prawdziwą destrukcję.

Chwyciłam piasek i opuściłam rękę, czyniąc w powietrzu łuk, jakbym walczyła mieczem. Piasek posłuchał mojej woli i uderzył w zamek celi z całą siłą pustynnej burzy skumulowaną w jednym podmuchu.

Zamek rozpadł się z trzaskiem. Byłam wolna.

Dziewczynka w zielonym patrzyła, jak kopniakiem otwieram drzwi, uważając, żeby nie dotknąć żelaza i jak zbieram w dłoni cały piasek.

– Już. – Sunęłam korytarzem, pozbywając się resztek sznura z moich nadgarstków. Z prawej ręki sznur zszedł bez problemu, pozostawiając po sobie jedynie czerwoną pręgę. Rozsupływałam węzeł na lewej ręce, gdy doszłam do celi zajmowanej przez Mahdiego.

– No więc jak poszły wam dyplomatyczne negocjacje? – Resztki pęt opadły na podłogę.

– Przyszłaś, żeby się z nas nabijać czy żeby nam pomóc?

– Nie widzę powodu, dla którego nie miałabym robić tego i tego. – Oparłam się łokciem o drzwi celi i wsparłam brodę na pięści. – Przypomnij mi, proszę, jak przekonałeś Shazad, że nie potrzebujesz żadnej z nas w tej misji, jako że kobiet nie traktuje się poważnie podczas politycznych negocjacji.

– Właściwie – z tyłu celi dobiegł czyjś głos – wydaje mi się, że powiedział, że ty i Shazad będziecie „niepotrzebnie rozpraszać uwagę”.

Imin zbliżyła się do drzwi, więc dobrze ją widziałam. Nie rozpoznałam twarzy, ale wszędzie poznałabym te szydercze żółte oczy. Nasz Półdżin, zmieniacz kształtów. Ostatnim razem widziałam Imin opuszczającą obóz w postaci drobnej kobiety w zbyt obszernych męskich ubraniach – żeby za bardzo nie obciążać konia. To był znajomy widok, często ją widziałam w takiej postaci, jednej z wielu, które Imin umiała przybrać. Bywała chłopakiem, dziewczyną, mężczyzną lub kobietą. Już się przyzwyczaiłam do ciągle zmieniającej się twarzy Imin. Często bywała małą dziewczynką z wielkimi oczami, dzieckiem jadącym na koniu albo silnym wojownikiem, który jedną ręką mógł podźwignąć przeciwnika. Innym razem była chudym uczonym z poirytowanym spojrzeniem, bezbronnie siedzącym w głębi celi w Saramotai. Nieważne, czy była dziewczyną, mężczyzną czy kobietą – jej charakterystyczne żółte oczy nigdy się nie zmieniały.

– No dobrze – zwróciłam się znowu do Mahdiego. – Może zapomniałam, bo nie mogłam otrząsnąć się ze zdziwienia, że nie powybijała ci wszystkich zębów.

– Skończyłaś? – Mahdi wyglądał, jakby przed chwilą zjadł kiszoną cytrynę. – Czy będziemy marnować czas, który moglibyśmy przeznaczyć na ucieczkę?

– Tak, tak, oczywiście. – Odsunęłam się, wyciągając rękę przed siebie. Piasek odpowiedział, zbierając się w mojej dłoni. Wycofałam się, czując moc wzbierającą w piersi. Przytrzymałam ją przez chwilę, zanim rzuciłam piaskiem. Kłódka eksplodowała.

– Wreszcie. – Mahdi był rozdrażniony i zachowywał się, jakbym była służącą, która ociągała się z przyniesieniem mu jedzenia. Próbował przepchnąć się obok mnie, ale wyciągnęłam rękę, żeby go zatrzymać.

– Co… – zaczął. Wzbierała w nim wściekłość. Zatkałam mu usta ręką, a sama wytężyłam słuch. Po chwili zauważyłam zmianę na jego twarzy, gdy i on to usłyszał. Kroki na schodach. Usłyszeli nas strażnicy.

– Musiałaś tak hałasować? – wyszeptał, gdy zabrałam rękę.

– Wiesz co, następnym razem chyba nie będzie mi się chciało cię ratować. – Wepchnęłam go z powrotem do celi, w głowie już analizując, w jaki sposób nas stąd wyciągnąć. Imin w ciele mężczyzny wyminął Mahdiego i wyszedł z celi. Nie zatrzymywałam go. Nie byłam w stanie, nawet gdybym chciała. Idąc, już zmieniał postać, pozbywając się bezbronnego ciała uczonego. Ostatecznie był o dwie głowy wyższy ode mnie i dwa razy taki szeroki. Nie chciałabym spotkać tego wcielenia Imin w ciemnej uliczce. Poruszał ramionami uwięzionymi w za ciasnej koszuli, która opięła się na jego nowym ciele. Szew pękł na jednym ramieniu.

Było już prawie ciemno, a cele oświetlało liche światło z zewnątrz. Wiedziałam, że na schodach kołysze się zapalona lampa. Dobrze, to może być naszą przewagą. Stanęłam w ciemności przy schodach. Imin poszedł w moje ślady, robiąc to samo po drugiej stronie.

Czekaliśmy, nasłuchując coraz głośniejszych kroków. Naliczyłam co najmniej cztery pary butów. Może pięć. Nas było mniej, a oni na dodatek byli uzbrojeni. Na szczęście będą musieli wchodzić gęsiego, co oznaczało, że ich przewaga liczebna się nie liczyła. Światło lampy migotało na ścianach, gdy schodzili. Po swojej stronie miałam efekt zaskoczenia. I jak zawsze mawiała Shazad, jeśli walczysz z kimś dwa razy większym od siebie, najważniejszy jest pierwszy cios. Ten, którego się nie spodziewają. A jeszcze lepiej, jeśli będzie to zarazem ostatni cios.

Dziewczynka w zielonym przesunęła się, tak że znalazła się tuż przy kratach, przyglądając się nam z fascynacją. Położyłam palec na ustach, mając nadzieję, że zrozumie. Dziewczyna skinęła głową. Dobrze. Była dzieckiem pustyni. Wiedziała, co robić, by przeżyć.

Wykonałam swój ruch w chwili, gdy pojawiła się głowa pierwszego strażnika.

Jeden gwałtowny podmuch piasku uderzył wprost w jego skroń, spychając go na kratę celi dziewczynki. Odskoczyła w tył, gdy jego głowa uderzyła w żelazo. Imin chwycił drugiego żołnierza, uniósł go ponad ziemię i uderzył nim w ścianę. Ostatnie, co widziałam, zanim lampa spadła na ziemię, to jego zaskoczona mina. Lampa roztrzaskała się, a światło zgasło.

Byłam jak ślepa.

Ktoś wystrzelił i huk sprawił, że rozległy się krzyki w celach i poza nimi. Usłyszałam czyjąś modlitwę. Przeklęłam pod nosem i rozpłaszczyłam się przy ścianie. W ten sposób mogłam uchronić się od przypadkowego postrzału. Musiałam pomyśleć.

Oni również nic nie widzieli. Byli jednak uzbrojeni i musiałam przyjąć do wiadomości, że w przeciwieństwie do mnie nie będą mieli nic przeciwko zabiciu więźnia zbłąkaną kulą. Znowu rozległ się strzał, lecz tym razem towarzyszył mu okrzyk bólu, nie strachu. Starałam się skupić mimo przypływu paniki, próbowałam też dowiedzieć się, skąd dobiegał hałas. Minęło sporo czasu od ostatniej stoczonej samodzielnie walki. Gdyby była tu Shazad, wiedziałaby, co robić. Umiałam walczyć w ciemności, ale mogłam zranić Imin lub dziewczynkę w zielonym, nie tylko wroga. Potrzebowałam światła. Koniecznie.

Wtem, jakby w odpowiedzi na moje błagania, w więzieniu wzeszło słońce.

Poraził mnie blask. Nadal nic nie widziałam, ale tym razem przez nagłe pojawienie się światła. Mrugałam jak szalona, próbując przebić się przez plamy światła.

Mój wzrok przyzwyczajał się niebezpiecznie powoli, spanikowane serce przypominało mi, że jestem bezużyteczna i oślepiona w otoczeniu uzbrojonych wrogów. Otoczenie stawało się coraz bardziej wyraźne. Dwóch strażników leżało na ziemi i nie ruszało się. Trzech następnych pocierało oczy, niedbale trzymając broń. Imin przy ścianie, jego ramię krwawiło.

A w celi dziewczynka w zielonym, trzymająca w dłoniach maleńkie słońce, nie większe niż pięść. Jej twarz błyszczała w jasnym świetle, które od dołu rzucało na nią dziwne cienie, sprawiając, że wyglądała na dużo starszą. Widziałam teraz, że te wielkie oczy, którymi na mnie patrzyła, były tak samo nienaturalne jak moje i Imin. Miały kolor rozżarzonego węgla.

Była Półdżinem.

Ciąg dalszy w wersji pełnej