Zdrowie. Nie daj się chorobie - ebook

OD AUTORA

Wszyscy twierdzą, że najwyższą wartością dla człowieka jest zdrowie. Towarzyszy temu przekonanie, że dbać o nie należy tylko wówczas, gdy pojawi się choroba, której leczeniem powinien zająć się lekarz. Zastanówmy się jednak nad tym, kogo lekarz leczy – zdrowego czy chorego? Jak sama nazwa wskazuje, lekarz zajmuje się leczeniem osób chorych. Kto więc powinien zadbać o nas, gdy jesteśmy zdrowi? Pytanie to, wbrew pozorom, nie ma charakteru retorycznego.

O swoje zdrowie powinniśmy zadbać sami. Nie bójmy się ponosić za nie odpowiedzialności!

Niestety, większość ludzi nie wie, jakie działania należy podjąć, by zatroszczyć się o zdrowie. Potrzebny jest do tego celu odpowiedni zasób wiedzy, który można zdobyć, czytając tę książkę. Uzyskaną wiedzę Czytelnik powinien wykorzystywać w codziennej profilaktyce, której celem będzie utrzymanie dobrego stanu zdrowia oraz dalsza jego ochrona.

Pisząc tę książkę, starałem się terminologię medyczną zastąpić słowami zrozumiałymi dla każdego, jednak niektóre nazwy nie mają swojego odpowiednika w codziennym języku. Mam nadzieję, że zagadnienia poruszane w tym poradniku będą dla Państwa interesujące, ponieważ przedstawiam je w nietypowy sposób, inny niż autorzy podręczników akademickich i literatury popularnonaukowej.Zdrowie

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), działająca przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), definiuje zdrowie w następujący sposób:

Zdrowie jest stanem zupełnej pomyślności fizycznej, umysłowej i społecznej, a nie jedynie brakiem choroby lub ułomności. Korzystanie z najwyższego, osiągalnego poziomu zdrowia jest jednym z podstawowych praw każdej istoty ludzkiej bez różnicy rasy, religii, przekonań politycznych, warunków ekonomicznych lub społecznych1.

1 Konstytucja Światowej Organizacji Zdrowia. Porozumienie zawarte przez rządy reprezentowane na Międzynarodowej Konferencji Zdrowia i protokół dotyczący Międzynarodowego Urzędu Higieny Publicznej, podpisany w Nowym Jorku 22 lipca 1946 r. (Dz.U. 1948 nr 61 poz. 477).

W ostatnich latach definicja ta została uzupełniona o sprawność umożliwiającą prowadzenie produktywnego życia społecznego i ekonomicznego.

Uzupełniając tę definicję – zdrowie jest stanem, w którym układ odpornościowy funkcjonuje stabilnie i zapobiega przenikaniu mikrobów z miejsc styczności ciała ze środowiskiem zewnętrznym (z zewnętrznej powierzchni skóry, błon śluzowych układu oddechowego i układu pokarmowego) do wnętrza organizmu. Mikroby nie są wtedy w stanie zaatakować ustroju i wywołać infekcji ogólnoustrojowej.

Dynamiczny rozwój technologii i inżynierii medycznej w krajach wysoko uprzemysłowionych nie powoduje równie szybkiego wzrostu zdrowotności społeczeństw tych państw. Zmniejsza się ogólna odporność na zachorowania i zwiększa się ilość schorzeń przewlekłych uważanych za cywilizacyjne, takich jak: choroby układu krążenia, miażdżyca, otyłość, choroby reumatyczne, schorzenia nowotworowe, alergie, cukrzyca typu 2. Jakie więc należy podejmować działania, by zachować zdrowie w należytym stanie? Walczyć o nie, chodząc często do lekarza i wykonując dziesiątki badań diagnostycznych, czy raczej – właściwie odżywiając się, prowadząc zdrowy tryb życia, żyjąc w harmonii z otaczającym nas środowiskiem?

Jedni z uporem zabiegają o zdrowie, odwiedzają lekarzy, a drudzy je po prostu zachowują, stosując zasady codziennej profilaktyki prozdrowotnej. Osobiście wybrałem to drugie, co polecam moim Czytelnikom. Hipokrates, który był ojcem medycyny mawiał:

Mądry człowiek powinien wiedzieć, że zdrowie jest jego najcenniejszą własnością i powinien uczyć się, jak sam może leczyć swoje choroby.

Narzuca się w związku z tym pytanie: dlaczego tak niewielu ludzi to robi?

Odpowiedź jest prosta: całą odpowiedzialność za stan swojego zdrowia ludzie wolą zrzucić na kogoś innego – na lekarzy, bo wpajano to im od dzieciństwa, z powodu własnego wygodnictwa i strachu przed chorobami. W związku z tym, że obu stronom odpowiada taki stan rzeczy, działania medycyny skupiły się nie na higienie2, ale na diagnostyce, którą niesłusznie utożsamia się z profilaktyką, i nie na leczeniu chorób. Lekarze niestety niewiele wiedzą na temat działań, jakie należy podjąć, aby zapobiec pogorszeniu stanu zdrowia, ponieważ tej wiedzy nie przekazuje się im na studiach.

2 Higiena – dział medycyny badający wpływ środowiska na zdrowie fizyczne i psychiczne człowieka. Celem tych badań jest zapewnienie poszczególnym osobom oraz całemu społeczeństwu jak najlepszych warunków rozwoju fizycznego i psychicznego.

Zaufajmy matce naturze, która stworzyła ludzki organizm w ten sposób, że jest on w stanie samodzielnie wyleczyć się z większości chorób na drodze samooczyszczenia i wewnętrznej przebudowy. Wystarczy w tym celu właściwie odżywiać się i prowadzić higieniczny tryb życia.

Wniosek: nie oddawajmy pochopnie w obce ręce tego, co najcenniejsze – zdrowia, sami weźmy za nie odpowiedzialność. Do tego potrzebna jest jednak wiedza.