Żelazny złoty. Czerwony świt. Tom 4 - ebook

PROLOG

Cortazár

Minęło pra­wie trzy­dzie­ści lat, od kiedy Paolo Cortazár prze­le­ciał przez wrota Lako­nii ze zbun­to­waną flotą. Wystar­cza­jąco dużo czasu, by zbu­do­wać namiastkę cywi­li­za­cji, mia­sto, stwo­rzyć kul­turę. Wystar­cza­jąco dużo czasu, by mógł potwier­dzić, że obcy inży­nie­ro­wie zapro­jek­to­wali pro­to­mo­le­kuły jako budow­ni­czych mostów. Roz­rzu­cili je pośród gwiazd jak nasiona, by wchła­niały napo­tkane życie orga­niczne i two­rzyły pier­ście­nie wrót do kie­szon­ko­wego wszech­świata, ogniwa mię­dzy świa­tami. Do czasu ich śmierci powolna strefa z jej pier­ście­niami była cen­tral­nym punk­tem impe­rium, wykra­cza­ją­cym poza ramy ludz­kiego poj­mo­wa­nia rze­czy­wi­sto­ści. Teraz znowu tak będzie. Drobny mecha­nizm, który budo­wał mosty wycho­dzące poza lokal­ność, zmie­nił wszystko dla całej ludz­ko­ści.

Choć Paola w zasa­dzie nie obcho­dziła cała ludz­kość. Dla niego fakt ist­nie­nia pro­to­mo­le­kuły i udo­stęp­nia­nych przez nią tech­no­lo­gii był wszech­ogar­nia­jący. Zmie­niał nie tylko kształt ota­cza­ją­cego go wszech­świata, lecz także wpły­nął na jego życie oso­bi­ste i zawo­dowe. Na dzie­się­cio­le­cia stał się jego jedyną obse­sją. Pod­czas kłótni, która zakoń­czyła ich zwią­zek, jego ostatni chło­pak oskar­żył go, że wręcz _kocha_ pro­to­mo­le­kułę.

W zasa­dzie Paolo nie mógł temu zaprze­czyć. Minęło tyle czasu, od kiedy czuł coś zbli­żo­nego do miło­ści wzglę­dem innego czło­wieka, że stra­cił już kon­tekst do oceny tego, co można zakwa­li­fi­ko­wać jako miłość. Stu­dio­wa­nie pro­to­mo­le­kuły i nie­zli­czo­nych, wywo­dzą­cych się z niej dzia­łów wie­dzy nauko­wej pochła­niało więk­szość jego czasu i uwagi. Zro­zu­mie­nie spo­so­bów, w jakie oddzia­ły­wała na inne arte­fakty i tech­no­lo­gie obcych, było zada­niem na poko­le­nia. Nie prze­pra­szał za swoje zaan­ga­żo­wa­nie. Maleńka, cudowna dro­bina tak pełna ukry­tych infor­ma­cji była niczym nie­ustan­nie roz­kwi­ta­jący pączek. Była piękna w spo­sób, w jaki nie mogło być piękne nic innego. Jego kocha­nek nie potra­fił tego zaak­cep­to­wać i w końcu, patrząc na to z per­spek­tywy czasu, roz­pad ich związku był nie­unik­niony. Paolo tęsk­nił za nim w dość abs­trak­cyjny spo­sób. Tak jak mógłby tęsk­nić za parą wygod­nych butów.

Jego czas i uwagę pochła­niało tyle cudow­nych spraw.

Na ekra­nie przed nim koronka węglowa roz­ra­stała się i roz­wi­jała w zło­żone, prze­pla­tane wzory. We wła­ści­wych warun­kach śro­do­wi­sko­wych i odpo­wied­nim ośrodku wzro­stu pro­to­mo­le­kuła domyśl­nie two­rzyła wła­śnie takie struk­tury prze­strzenne. Utwo­rzony w ten spo­sób mate­riał był lżej­szy niż taka sama obję­tość włó­kien węglo­wych i miał więk­szą wytrzy­ma­łość na roz­cią­ga­nie niż gra­fen. Komi­sja tech­no­lo­gii Lakoń­skiej Rady Woj­sko­wej popro­siła go o zba­da­nie moż­li­wo­ści wyko­rzy­sta­nia mate­riału w pan­cer­zach pie­choty. Co było wyzwa­niem inży­nie­ryj­nym ze względu na fakt, że siatka miała skłon­ność do trwa­łego wią­za­nia się z ludzką skórą. Ale to w niczym nie ujmo­wało jej urody.

Paolo zmo­dy­fi­ko­wał czu­łość wiązki elek­tro­no­wej i nachy­lił się do moni­tora, przy­glą­da­jąc się, jak pro­to­mo­le­kuła wychwy­tuje wolne atomy węgla i spraw­nie wplata je w siatkę, jakby była dziec­kiem sku­pio­nym na zaba­wie.

– Dok­to­rze Cortazár – zabrzmiał głos.

Paolo odpo­wie­dział burk­nię­ciem i mach­nię­ciem ręki zna­czą­cym we wszyst­kich języ­kach „idź sobie, jestem zajęty”.

– Dok­to­rze Cortazár – nie ustę­po­wał głos za ple­cami.

Paolo ode­rwał wzrok od ekranu i odwró­cił się. Zoba­czył osobę o nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nej płci, bar­dzo jasnej cerze, ubraną w far­tuch labo­ra­to­ryjny, trzy­ma­jącą duży ter­mi­nal ręczny. Spró­bo­wał przy­po­mnieć sobie imię postaci. Caton? Can­ton? Can­tor? Jakoś tak. Jeden z licz­nych tech­ni­ków labo­ra­to­ryjnych. O ile Paolo pamię­tał, nawet dość kom­pe­tentny, ale ośmie­lił mu się prze­szko­dzić, więc będzie musiał wycią­gnąć kon­se­kwen­cje. Ner­wowy wyraz twa­rzy osoby imie­niem Caton/Can­tor/Can­ton suge­ro­wał, że zdaje sobie sprawę z tego faktu.

– Dyrek­tor popro­sił mnie o przy­po­mnie­nie panu – wyja­śnił, zanim Paolo zdą­żył się ode­zwać – że ma pan zapla­no­wane spo­tka­nie. Z – głos tech­nika przy­cichł pra­wie do szeptu – nim. Z Nim.

Tech­nik nie miał (czy też nie miała) na myśli dyrek­tora. Był tylko jeden On.

Paolo wyłą­czył ekran i upew­nił się, że sys­tem moni­to­ro­wa­nia wszystko reje­struje, a potem wstał.

– Tak, oczy­wi­ście – potwier­dził. A potem, ponie­waż ostat­nio się sta­rał, dodał: – Dzię­kuję. Can­tor?

– Caton – odpo­wie­dział tech­nik z widoczną ulgą.

– Oczy­wi­ście. Prze­każ dyrek­to­rowi, że już idę.

– Mam panu towa­rzy­szyć, dok­to­rze – wyja­wił Caton, stu­ka­jąc w ekran ter­mi­nala ręcz­nego, jakby był to ele­ment jakiejś listy.

– Oczy­wi­ście. – Paolo zdjął z wie­szaka przy drzwiach swój far­tuch i wyszedł.

Labo­ra­to­rium bio­in­ży­ne­rii i nano­in­for­ma­tyki Uni­wer­sy­tetu Lako­nii było naj­więk­szą pla­cówką badaw­czą na pla­ne­cie. Moż­liwe, że naj­więk­szą w całej prze­strzeni zaj­mo­wa­nej przez ludz­kość. Kam­pus uni­wer­sy­tecki roz­cią­gał się na powierzchni pra­wie czter­dzie­stu hek­ta­rów na przed­mie­ściach sto­licy Lako­nii, a jego labo­ra­to­rium obej­mo­wało pra­wie ćwierć tego terenu. Jak wszystko na pla­ne­cie, było o rzędy wiel­ko­ści więk­sze niż było to potrzebne dla zaj­mu­ją­cych je obec­nie ludzi. Zbu­do­wano je z myślą o przy­szło­ści. Dla tych wszyst­kich, któ­rzy przyjdą póź­niej.

Paolo masze­ro­wał ener­gicz­nie po żwi­ro­wej ścieżce, po dro­dze spraw­dza­jąc odczyty z ekranu na przed­ra­mie­niu. Caton biegł za nim truch­ci­kiem.

– Dok­to­rze – ode­zwał się tech­nik, wska­zu­jąc w prze­ciwną stronę – przy­go­to­wa­łem dla pana wózek. Jest na par­kingu C.

– Przy­pro­wadź go pod Sto­dołę. Muszę tam jesz­cze coś zro­bić.

Caton wahał się chwilę, zawie­szony mię­dzy bez­po­śred­nim roz­ka­zem wyda­nym przez Paola a odpo­wie­dzial­no­ścią bycia jego opie­ku­nem.

– Tak, dok­to­rze – odpo­wie­dział w końcu i pobiegł w prze­ciwną stronę.

Idąc, Paolo przej­rzał listę swo­ich zadań na dzi­siaj, by się upew­nić, że nie zapo­mniał o niczym, a potem zsu­nął rękaw w dół, zasła­nia­jąc moni­tor, i spoj­rzał w górę. Dzień był bar­dzo ładny. Nad jego głową roz­cią­gało się jasno­błę­kitne niebo z nie­licz­nymi kłęb­kami bia­łych chmur. Dało się zoba­czyć olbrzy­mią kra­tow­nicę orbi­tal­nej plat­formy kon­struk­cyj­nej, z mnó­stwem dłu­gich ramion i pustej prze­strzeni pomię­dzy nimi, podob­nej do uno­szą­cego się w kosmo­sie gigan­tycz­nego oli­go­nu­kle­otydu.

Łagodny wiatr niósł deli­katną woń spa­lo­nego pla­stiku, zwią­zaną z uwal­nia­niem przez miej­scowy odpo­wied­nik grzy­bów tego, co ucho­dziło tu za zarod­niki. Bryza pochy­lała dłu­gie łodygi psich gwizd­ków rosną­cych wzdłuż ścieżki. Trzy­ma­jące się roślin świn­tu­chy – zaj­mu­jące z grub­sza tę samą niszę eko­lo­giczną, co świersz­cze, wyka­zu­jące nawet kilka podo­bieństw mor­fo­lo­gicz­nych – syczały na niego, gdy za bar­dzo się do nich zbli­żał. Nie miał poję­cia, dla­czego ziel­sko nazwano psimi gwizd­kami. Według niego wyglą­dały bar­dziej jak bazie. Jesz­cze mniej sensu miało nazy­wa­nie świn­tu­chem odpo­wied­nika owada, który wyglą­dał jak świerszcz o czte­rech koń­czy­nach. Wyda­wało się, że pro­ces nada­wa­nia nazw miej­sco­wej flo­rze i fau­nie nie opiera się na żad­nych pod­sta­wach nauko­wych. Ludzie po pro­stu przy­pi­sy­wali różne nazwy do poszcze­gól­nych rze­czy i w końcu wyra­biał się kon­sen­sus. Bar­dzo go to iry­to­wało.

Sto­doła róż­niła się od pozo­sta­łych budyn­ków labo­ra­to­rium. Pole­cił, aby jej ściany wznie­siono z jed­no­li­tych płyt wytrzy­ma­łego pan­ce­rza, zespa­wa­nych her­me­tycz­nie pod kątem dzie­więć­dzie­się­ciu stopni, co nada­wało jej wygląd ciem­nej, meta­licz­nej kostki o boku dwu­dzie­stu pię­ciu metrów. Przed jedy­nym wej­ściem do budynku stało na straży czte­rech żoł­nie­rzy w lek­kich pan­ce­rzach i z bro­nią auto­ma­tyczną.

– Dok­to­rze Cortazár – przy­wi­tał go jeden z nich, wycią­ga­jąc rękę w uni­wer­sal­nym geście „zatrzy­maj się”.

Paolo wycią­gnął spod koszuli iden­ty­fi­ka­tor na smy­czy i podał straż­ni­kowi, który wło­żył go do czyt­nika. Następ­nie dotknął czuj­ni­kiem skóry na nad­garstku Paola.

– Miły dzień – ode­zwał się uprzej­mie straż­nik, gdy urzą­dze­nie doko­ny­wało porów­na­nia iden­ty­fi­ka­tora Paola z pomia­rami fizycz­nymi oraz jego uni­kal­nym zesta­wem bia­łek.

– Uro­czy – zgo­dził się Paolo.

Urzą­dze­nie dźwię­kowo potwier­dziło, że Paolo Cortazár fak­tycz­nie jest osobą z iden­ty­fiak­tora: pre­ze­sem Uni­wer­sy­tetu Lako­nii i kie­row­ni­kiem labo­ra­to­rium badań egzo­bio­lo­gicz­nych. Straż­nicy znali go, ale rytuał był ważny z wielu powo­dów. Drzwi się roz­su­nęły i woj­skowi roz­stą­pili się na boki.

– Miłego dnia, dok­to­rze.

– Wza­jem­nie – odpo­wie­dział Paolo, wcho­dząc do śluzy bez­pie­czeń­stwa.

Jedna ze ścian zasy­czała, ude­rza­jąc w niego powie­trzem z dzie­siąt­ków dysz. Czuj­niki na prze­ciw­le­głej ścia­nie szu­kały obec­no­ści mate­ria­łów wybu­cho­wych i zakaź­nych. A może nawet złych zamia­rów.

Po chwili syk ustał i otwo­rzyły się wewnętrzne drzwi śluzy. Dopiero wtedy Paolo usły­szał jęki.

Sto­doła, nazy­wana tak przez wszyst­kich pomimo braku ofi­cjal­nej nazwy w jakiej­kol­wiek doku­men­ta­cji, nie bez powodu była budyn­kiem o dru­gich naj­lep­szych zabez­pie­cze­niach na Lako­nii. Tu wła­śnie Paolo trzy­mał swoje mleczne stado.

Nazwa naro­dziła się pod­czas wcze­snej kłótni z jego byłym kochan­kiem. Miała to być obe­lga, ale oka­zała się zgrabną ana­lo­gią. Wewnątrz Sto­doły resztę swo­jej egzy­sten­cji prze­ży­wali ludzie i zwie­rzęta, wszy­scy celowo zaka­żeni pro­to­mo­le­kułą. Gdy nano­tech­no­lo­gia obcych przej­mo­wała ich komórki i zaczy­nała się namna­żać, per­so­nel Paola mógł spusz­czać płyny z ich ciał i odfil­tro­wy­wać kry­tyczne cząstki z macie­rzy tkan­ko­wej. Po zuży­ciu ciał wszel­kie pozo­stałe płyny można było spa­lić bez utraty cze­goś cen­nego. Znaj­do­wały się tu dwa­dzie­ścia cztery zagrody, ale obec­nie zaję­tych było tylko sie­dem. Kie­dyś, gdy zwięk­szy się liczba lud­no­ści, łatwiej będzie o obiekty labo­ra­to­ryjne.

Wiel­kie dzieła Lako­nii opie­rały się na komu­ni­ka­cji z bazą tech­no­lo­giczną, którą pozo­sta­wiła po sobie dawno wymarła cywi­li­za­cja. Pro­to­mo­le­kuły nie zapro­jek­to­wano jako uni­wer­sal­nego inter­fejsu ste­ro­wa­nia, ale tech­no­lo­gia obcych miała w sobie modu­ło­wość, która pozwa­lała jej funk­cjo­no­wać w spo­sób czę­sto wystar­cza­jący do wyma­ga­nych zadań. Paolo odpo­wia­dał za dostar­cza­nie wyma­ga­nych aktyw­nych pró­bek. Mię­dzy innymi za to.

Po dro­dze do swo­jego biura, które znaj­do­wało się na tyłach budynku, zatrzy­mał się na pomo­ście nad jedną z zagród. Wewnątrz cia­snej, ogra­ni­czo­nej meta­lo­wymi ścia­nami prze­strzeni krę­ciło się sześć osób we wcze­snych sta­diach zaka­że­nia. Wciąż znaj­do­wali się w fazie pseu­do­go­rączki krwo­tocz­nej, którą tech­nicy nazy­wali rzy­ga­czami. Nie potra­fili niczego poza poru­sza­niem się chwiej­nym kro­kiem i oka­zjo­nal­nymi ata­kami gwał­tow­nych wymio­tów. Pro­to­mo­le­kuła tak wła­śnie pil­no­wała szyb­kiego rozprze­strzeniania się zaka­że­nia. Po usu­nię­ciu ciał z tego miej­sca każdy cen­ty­metr meta­lo­wych ścian i pod­łogi zosta­nie wypa­lony, by znisz­czyć wszel­kie pozo­sta­ło­ści bio­lo­giczne.

W dotych­cza­so­wej histo­rii labo­ra­to­rium doszło do tylko jed­nego nie­za­mie­rzo­nego zaka­że­nia i Paolo zamie­rzał dopil­no­wać, by tak pozo­stało.

Dok­tor Ochida, kie­row­nik Sto­doły i zastępca Paola, dostrzegł go z dru­giej strony zagród i ruszył mu na powi­ta­nie.

– Paolo – powie­dział, kle­piąc go w ramię w przy­ja­ciel­skim powi­ta­niu. – W samą porę. Przed godziną zakoń­czy­li­śmy wycią­ga­nie kul­tur komó­rek macie­rzy­stych i przy­go­to­wu­jemy zastrzyki.

– Znam tego czło­wieka – ode­zwał się Paolo, wska­zu­jąc na zaro­śnię­tego, musku­lar­nego męż­czy­znę w zagro­dzie.

– Hm? Ach. Tak, chyba był jed­nym ze straż­ni­ków. W doku­men­tach przy­ję­cia wid­niała infor­ma­cja o „zanie­dba­niu obo­wiąz­ków”. Może przy­ła­pali go na spa­niu na służ­bie?

– Testo­wa­łeś ich? – zapy­tał Paolo.

Tak naprawdę wcale nie obcho­dził go zaro­śnięty męż­czy­zna w zagro­dzie i odpo­wiedź Ochidy cał­ko­wi­cie zaspo­ko­iła jego cie­ka­wość.

Ochida potrze­bo­wał chwili na zorien­to­wa­nie się, że wró­cili do pier­wot­nego tematu.

– Och, tak. Trzy razy prze­te­sto­wa­łem próbki pod kątem czy­sto­ści. Oso­bi­ście.

– Idę stąd wprost do budynku rzą­do­wego – poin­for­mo­wał Paolo, obra­ca­jąc się, by spoj­rzeć Ochi­dzie w oczy.

Jego asy­stent wie­dział, o co pyta.

– Rozu­miem. Zastrzyki dokład­nie speł­niają zadane przez cie­bie para­me­try.

Obaj wie­dzieli, kto zosta­nie umiesz­czony w Sto­dole, jeśli coś pój­dzie nie tak. Byli cenni, ale też pod­le­gali prawu. Wszy­scy mu pod­le­gali. To wła­śnie zna­czyła Lako­nia.

– Dosko­nale – powie­dział Paolo, posy­ła­jąc Ochi­dzie nie­szczery przy­ja­zny uśmiech. – Wezmę je.

Ochida mach­nął do kogoś w kącie pomiesz­cze­nia i tech­niczka pod­bie­gła, nio­sąc srebrną meta­lową walizkę. Podała ją Paolowi, a potem się odda­liła.

– Coś jesz­cze? – zapy­tał Ochida.

– Zaczy­nam widzieć pewien wzrost – przy­znał Paolo, wska­zu­jąc na ostrogę kostną wysta­jącą z krę­go­słupa kudła­tego męż­czy­zny.

– Tak – zgo­dził się Ochida. – Są pra­wie gotowi.

***

Pra­cu­jąc z Win­sto­nem Duar­tem, Paolo odkrył w nim wiele cech, które wzbu­dzały jego podziw. Wysoki kon­sul był inte­li­gentny, potra­fił poj­mo­wać dogłęb­nie bar­dzo zło­żone tematy, a jed­nak decy­zje podej­mo­wał sta­ran­nie i po głę­bo­kich prze­my­śle­niach. Duarte cenił rady innych, ale po zebra­niu infor­ma­cji był sta­now­czy i zde­cy­do­wany. Potra­fił być cha­ry­zma­tyczny i cie­pły, a przy tym nie spra­wiał wra­że­nia fał­szy­wego czy nie­szcze­rego.

Jed­nak Paolo przede wszyst­kim sza­no­wał jego cał­ko­wity brak pre­ten­sjo­nal­no­ści. Wielu mniej­szych ludzi, mając wła­dzę abso­lut­nego dyk­ta­tora woj­sko­wego całej pla­nety, oto­czy­łoby się pompą i wyszu­ka­nymi pała­cami. Duarte zamiast tego zbu­do­wał Budy­nek Rzą­dowy Lako­nii. Była to olbrzy­mia kamienna budowla, wzno­sząca się nad sto­licą, a jed­no­cze­śnie, mimo monu­men­tal­nych roz­mia­rów, spra­wia­jąca wra­że­nie cie­płej, nie zastra­sza­ją­cej. Jakby cała jej solid­ność i roz­miary miały po pro­stu pomie­ścić ważne prace i roz­wią­za­nia istot­nych pro­ble­mów, a nie nada­wać wiel­kość jej rezy­den­tom.

Caton i Paolo jechali małym wóz­kiem sze­roką ulicą pro­wa­dzącą do głów­nego wej­ścia budynku. Poza nimi nie było tu innych osób i pojaz­dów. Ulica koń­czyła się kamienną ścianą, wąską bramą i budką straż­ni­czą. Paolo wysiadł z wózka, bio­rąc ze sobą meta­lową walizkę.

– Nie musisz na mnie cze­kać – zwró­cił się do Catona.

Tech­nik nie ode­zwał się od czasu zabra­nia go sprzed Sto­doły i wyda­wał się zado­wo­lony z takiego obrotu sprawy.

– Tak, dok­to­rze. Pro­szę zadzwo­nić, jeśli…

Ale Paolo już się odda­lał.

Idąc, usły­szał elek­tryczny jęk pojazdu.

Wąska brama otwo­rzyła się przed nim i dwóch żoł­nie­rzy opu­ściło swoje sta­no­wi­ska, bez słowa podą­ża­jąc po jego bokach. Ci nie byli w lek­kich pan­cer­zach jak war­tow­nicy sto­jący na straży na uni­wer­sy­te­cie. Mieli na sobie zwięk­sza­jące siłę pan­ce­rze wspo­ma­gane, zbu­do­wane z kom­po­zy­to­wych płyt, z zamon­to­wa­nymi róż­nymi rodza­jami uzbro­je­nia. Ska­fan­dry miały gra­na­towy kolor flagi Lako­nii, a ozdo­biono je iden­tycz­nymi parami sty­li­zo­wa­nych skrzy­deł. Sądził, że mają sym­bo­li­zo­wać feniksa, ale rów­nie dobrze mógł to być jakiś dra­pież­nik. Przy­jemny kolor spra­wiał, że pokryte nim zabój­cze maszyny zda­wały się nie na miej­scu. Ich kroki na kamien­nym dzie­dzińcu i deli­katny szum sil­ni­ków pan­ce­rzy wspo­ma­ga­nych były jedy­nymi dźwię­kami towa­rzy­szą­cymi mu w dro­dze do drzwi Budynku Rzą­do­wego.

Przy wej­ściu straż­nicy zatrzy­mali go, a potem roz­stą­pili się na boki. Paolo wyobra­żał sobie, że czuje dotyk pro­mieni rent­ge­now­skich i fal mili­me­tro­wych odbi­ja­ją­cych się od jego ska­no­wa­nego od stóp do głów ciała.

– Wysoki kon­sul czeka na pana w skrzy­dle medycz­nym – ode­zwał się jeden z nich po dłuż­szej chwili, a potem odwró­cili się i wszy­scy odma­sze­ro­wali.

***

– Tech­nicz­nie rzecz bio­rąc, tak. Sny ustały – przy­znał Duarte, gdy Paolo wpro­wa­dzał w żyłę na jego przed­ra­mie­niu igłę wenflonu. Z doświad­cze­nia wie­dział, że Duarte odwraca wła­sną uwagę, by nie patrzeć w dół, na wbi­jane igły. Uro­cze było to, że naj­po­tęż­niej­szy czło­wiek we wszech­świe­cie wciąż czuł się tro­chę nie­swojo, gdy cho­dziło o igły.

– Doprawdy? – zapy­tał Paolo. Pyta­nie wcale nie było nie­dbałe. Dzia­ła­nia nie­po­żą­dane nie­zwy­kle eks­pe­ry­men­tal­nych zabie­gów, które prze­cho­dził Duarte, były czymś, co wyma­gało uważ­nego śle­dze­nia. – Jak dawno temu?

Duarte wes­tchnął i zamknął oczy. Albo zaczy­nały dzia­łać poda­wane dożyl­nie środki znie­czu­la­jące, albo pró­bo­wał przy­po­mnieć sobie dokładną datę. A może i to, i to.

– Ostatni zda­rzył się jede­na­ście dni temu.

– Jest pan pewien?

– Tak – potwier­dził Duarte z uśmie­chem, nie otwie­ra­jąc oczu. – Jestem pewien. Wła­śnie wtedy ostatni raz spa­łem.

Paolo pra­wie puścił wężyk linii kro­plówki, który pod­łą­czał do wenflonu.

– Nie spał pan od _jede­na­stu dni_?

Duarte w końcu otwo­rzył oczy.

– W ogóle nie byłem zmę­czony. Wręcz prze­ciw­nie. Każ­dego dnia mam wię­cej ener­gii i czuję się zdrow­szy niż dzień wcze­śniej. Jestem pewien, że to sku­tek uboczny pro­ce­dur.

Paolo przy­tak­nął, choć cze­goś takiego się nie spo­dzie­wał. Poczuł w brzu­chu bole­sny skurcz nie­po­koju. Skoro wystę­po­wały tak eks­tre­malne skutki uboczne, to co jesz­cze ich cze­kało? Pro­sił Duar­tego, by zacze­kał na zebra­nie więk­szej liczby danych, ale ten doma­gał się dal­szych postę­pów, więc jak mógł mu odmó­wić?

– Widzę ten wyraz two­jej twa­rzy, stary przy­ja­cielu – powie­dział Duarte, uśmie­cha­jąc się jesz­cze sze­rzej. – Nie musisz się mar­twić. Sam uważ­nie to moni­to­ruję. Gdyby coś wyglą­dało podej­rza­nie, wezwał­bym cię tydzień temu. Ale czuję się fan­ta­stycz­nie, nie docho­dzi do nagro­ma­dze­nia tok­syn zmę­cze­nia i bada­nie krwi twier­dzi, że nie roz­wija się psy­choza. A dzięki temu wszyst­kiemu mam teraz codzien­nie osiem dodat­ko­wych godzin na pracę. Nie mógł­bym być szczę­śliw­szy.

– Oczy­wi­ście – odpo­wie­dział Paolo. Zakoń­czył pod­pi­na­nie worka kro­plówki z por­cją zmo­dy­fi­ko­wa­nych przez pro­to­mo­le­kułę ludz­kich komó­rek macie­rzy­stych. Duarte sap­nął cicho, gdy do jego żyły dotarł chłodny płyn. – Ale pro­szę pamię­tać o prze­sy­ła­niu mi tego typu infor­ma­cji, nawet jeśli będzie się wyda­wać, że nie sta­no­wią pro­blemu. Modele zwie­rzęce ni­gdy nie są dosko­nałe, a jest pan pierw­szą osobą, która prze­cho­dzi tę pro­ce­durę. Śle­dze­nie skut­ków jest nie­zwy­kle ważne dla…

– Obie­cuję – wszedł mu w słowo Duarte. – Jestem cał­ko­wi­cie pewien, że twoje labo­ra­to­rium działa dokład­nie tak, jak powinno. Ale dopil­nuję, żeby mój oso­bi­sty lekarz prze­sy­łał ci wszyst­kie codzienne notatki.

– Dzię­kuję, wysoki kon­sulu – odpo­wie­dział Paolo. – Pobiorę też krew i dam ją do ana­lizy moim pra­cow­ni­kom. Tak na wszelki wypa­dek.

– Czego tylko potrze­bu­jesz – zgo­dził się Duarte. – Ale jak długo jeste­śmy sami, pro­szę, nie tytu­łuj mnie „wyso­kim kon­su­lem”. Wystar­czy Win­ston. – Głos Duar­tego zro­bił się nie­wy­raźny i Paolo nie miał już wąt­pli­wo­ści, że zaczy­nają dzia­łać środki uspo­ka­ja­jące. – Chcę, żeby­śmy wszy­scy pra­co­wali razem.

– Współ­pra­cu­jemy. Ale ciało potrze­buje mózgu. Prze­wod­nic­twa, prawda? – odpo­wie­dział Paolo.

Odcze­kał na opróż­nie­nie worka kro­plówki, użył wenflonu do pobra­nia małej próbki krwi Duar­tego, umie­ścił ją w meta­lo­wej walizce i cicho zajął się ska­no­wa­niem całego ciała. Pro­ce­dura zaczęła pro­wa­dzić do poja­wie­nia się w ciele Duar­tego nie­wiel­kiej liczby nowych narzą­dów zapro­jek­to­wa­nych przez naj­lep­szych fizjo­lo­gów eks­pe­ry­men­tal­nych na pla­ne­cie i zaim­ple­men­to­wa­nych z wyko­rzy­sta­niem lek­cji zdo­by­tych przez stu­dio­wa­nie nie­koń­czą­cego się roz­kwitu pro­to­mo­le­kuły. Jed­nak wciąż było tak wiele rze­czy, które mogły się nie udać, a śle­dze­nie postę­pów zmian u Duar­tego było naj­waż­niej­szym aspek­tem pracy Paola. Pomimo cie­pła wyso­kiego kon­sula i oka­zy­wa­nej przez niego szcze­rej przy­jaźni, gdyby przy­wódcy Lako­nii coś się stało, bar­dzo szybko doszłoby do jego egze­ku­cji. Powią­za­nie bez­pie­czeń­stwa Paola z wła­snym było spo­so­bem Duar­tego na zagwa­ran­to­wa­nie sobie peł­nego zaan­ga­żo­wa­nia naukowca. Obaj to rozu­mieli i nie kryła się za tym żadna zła wola. Śmierć Paola nie byłaby tak do końca karą, lecz po pro­stu wyraź­nym środ­kiem znie­chę­ca­ją­cym do dopusz­cze­nia do zgonu pacjenta.

W zakre­sie rela­cji mię­dzy­ludz­kich ta była zapewne naj­bar­dziej szczera, w jaką Paolo kie­dy­kol­wiek był zaan­ga­żo­wany.

– Zda­jesz sobie sprawę, Win­ston, że to będzie bar­dzo długi pro­ces. Mogą poja­wić się zabu­rze­nia na tyle drobne, że nie ujaw­nią się przez całe lata. Dzie­się­cio­le­cia.

– Stu­le­cia – dopo­wie­dział, przy­ta­ku­jąc. – Pro­ces nie jest dosko­nały, wiem. Ale robimy, co musimy. I nie, stary przy­ja­cielu. Przy­kro mi, ale nie zmie­ni­łem zda­nia.

Paolo zaczął się zasta­na­wiać, czy zdol­ność czy­ta­nia w myślach była kolej­nym nie­ocze­ki­wa­nym skut­kiem ubocz­nym pro­ce­dury. Gdyby tak… cóż, byłoby cie­ka­wie.

– Nie suge­ro­wa­łem, że…

– Że ty też powi­nie­neś się pod­dać pro­ce­du­rze? – zapy­tał Duarte. – Oczy­wi­ście, że tego wła­śnie chcia­łeś. I _powi­nie­neś_ to zasu­ge­ro­wać. Zapre­zen­tuj swoje naj­lep­sze argu­menty. Nie sądzę, żebym dał się prze­ko­nać, ale bar­dzo bym się ucie­szył, gdyby ci się to udało.

Paolo popa­trzył na swoje dło­nie, uni­ka­jąc spoj­rze­nia Duar­tego. Wyzwa­nie byłoby dla niego dużo łatwiej­sze. Melan­cho­lia w gło­sie męż­czy­zny była nie­po­ko­jąca w spo­sób, któ­rego nie potra­fił zro­zu­mieć.

– Wiesz, co jest iro­niczne? – rzu­cił Duarte. – Zawsze odrzu­ca­łem kon­cep­cję wiel­kich ludzi. Wiarę, że ludzka histo­ria kształ­to­wana jest przez poje­dyn­cze osoby, a nie przez sze­ro­kie siły spo­łeczne. To roman­tyczna wizja, ale… – Nie­dbale mach­nął ręką, jakby mie­szał mgłę. – Trendy demo­gra­ficzne. Cykle eko­no­miczne. Postęp tech­no­lo­giczny. To wszystko czyn­niki pre­dyk­cyjne, pro­gnozy dużo potęż­niej­sze od moż­li­wo­ści jakiej­kol­wiek poje­dyn­czej osoby. A jed­nak, pro­szę, oto ja. Wiesz, zabrał­bym cię ze sobą, gdy­bym tylko mógł. Ale ten wybór nie należy do mnie, tylko do histo­rii.

– Histo­ria powinna to prze­my­śleć – sko­men­to­wał Paolo.

Duarte się zaśmiał.

– Róż­nica mię­dzy zero i jeden to coś na gra­nicy cudu, ale tego cudu nie da się powie­lić. Jeśli zrobi się z tego dwa, trzy albo setkę, powsta­nie po pro­stu kolejna oli­gar­chia. Trwały czyn­nik nie­rów­no­ści, pro­wa­dzący do wojen, które wła­śnie pró­bu­jemy wyeli­mi­no­wać.

Paolo wydał z sie­bie cichy dźwięk, który można było uznać za zgodę.

– Naj­lep­szymi wład­cami w dzie­jach byli kró­lo­wie i cesa­rze – powie­dział Duarte. – Byli też naj­gor­szymi. Król-filo­zof może osią­gnąć za swego życia bar­dzo wiele, ale wszystko to może zaprze­pa­ścić jego wnuk.

Duarte sap­nął, gdy Paolo wycią­gał mu z ręki wenflon. Nie musiał zakry­wać rany opa­trun­kiem, otwór zaskle­pił się, zanim zdą­żyła z niego wypły­nąć choćby kro­pla krwi. Nie powstał nawet stru­pek.

– Jeśli chcesz stwo­rzyć trwały, sta­bilny porzą­dek spo­łeczny – stwier­dził Duarte – nie­śmier­telny może być tylko jeden czło­wiek.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Drum­mer

Pier­ścień miesz­kalny sta­cji trans­fe­ro­wej w punk­cie Lagrange’a 5 miał śred­nicę trzy­krot­nie więk­szą od tego, w któ­rym Drum­mer miesz­kała na Tycho pół życia temu. STL-5 mie­ściła biura w licz­bie rów­no­waż­nej małemu mia­stu i wszyst­kie miały takie same ściany ze sztucz­nego mar­muru i łagodne oświe­tle­nie peł­no­za­kre­sowe jak w kwa­te­rze, którą jej przy­dzie­lono, takie same łóżka z prycz prze­cią­że­nio­wych i prysz­nice. W powie­trzu nie­ustan­nie uno­siła się woń związ­ków ter­penu, jakby sta­cja była najwięk­szą chry­zan­temą wszech­świata. Kopuła w cen­trum mie­ściła sta­no­wi­ska dokowe dla stat­ków i maga­zyny tak liczne i prze­stronne, że zapeł­nie­nie ich pozo­sta­wi­łoby Zie­mię pustą jak wyci­śnięta bańka. Wszyst­kie te sta­no­wi­ska i maga­zyny stały na razie puste, ale od jutra to się zmieni. STL-5 zosta­nie uru­cho­miona i nawet pomimo całego zmę­cze­nia i iry­ta­cji, jaką wywo­ły­wał w Drum­mer fakt, że została ścią­gnięta przez pół Układu na coś, co w grun­cie rze­czy spro­wa­dzało się do cere­mo­nii prze­cię­cia wstęgi, czuła też pod­nie­ce­nie. Po trzech dzie­się­cio­le­ciach zma­gań Matka Zie­mia znowu przyj­mo­wała gości.

Pla­neta jarzyła się na ekra­nie, ze zwo­jami bia­łych chmur i prze­bły­skami wciąż zie­lon­ka­wych mórz w dole. Przez tar­czę chmur powoli prze­su­wała się linia pomię­dzy oświe­tloną i nieoświe­tloną czę­ścią pla­nety, cią­gnąc za sobą koc ciem­no­ści i świa­teł miast. Wokół niej uno­siły się statki floty Koali­cji Ziem­sko-Mar­sjań­skiej, kropki ciem­no­ści pły­wa­jące w oce­anie powie­trza. Drum­mer ni­gdy nie zle­ciała w dół tej studni, a teraz, zgod­nie z warun­kami poro­zu­mie­nia pod­pi­sa­nego przez nią w imie­niu Związku, ni­gdy już tego nie zrobi. I dobrze. I bez tego cza­sem miała pro­blemy z kola­nami. Choć w zakre­sie obiek­tów do podzi­wia­nia trudno było zna­leźć coś ład­niej­szego od Ziemi. Ludz­kość zro­biła, co mogła, żeby solid­nie doko­pać temu powoli krę­cą­cemu się jajku. Prze­lud­nie­nie, nad­mierna eks­plo­ata­cja zaso­bów, zabu­rze­nie rów­no­wagi oce­anicz­nej i atmos­fe­rycz­nej, a potem trzy ude­rze­nia mete­orów, z któ­rych każde dopro­wa­dzi­łoby do wygi­nię­cia dino­zau­rów. A jed­nak wciąż tu była, jak żoł­nierka. Pełna blizn, zła­mań, znie­kształ­cona, odbu­do­wana i prze­ro­biona.

Podobno czas powi­nien leczyć wszyst­kie rany. Dla Drum­mer był to po pro­stu ładny spo­sób powie­dze­nia, że jeśli poczeka dość długo, każda ze spraw, które były dla niej naprawdę istotne, prze­sta­nie mieć zna­cze­nie. A przy­naj­mniej nie tak, jak sobie je wyobra­żała.

Czas plus doświad­cze­nie mar­sjań­skiego pro­jektu ter­ra­for­ma­cji, pozba­wio­nego teraz pier­wot­nego zna­cze­nia, bez­względ­nej admi­ni­stra­cji sek­tora poli­tycz­nego Ziemi oraz olbrzymi rynek ponad tysiąca trzy­stu pla­net złak­nio­nych bio­lo­gicz­nych sub­stra­tów potrzeb­nych do hodo­wa­nia żyw­no­ści, która nada­wa­łaby się do jedze­nia, powoli i nie­pew­nie posta­wiły Zie­mię z powro­tem na nogi.

Jej sys­tem zadźwię­czał cicho, emi­tu­jąc sygnał podobny do dźwięku łama­nia bam­busa. Chwilę póź­niej jak nie­unik­niony łyk whi­sky roz­legł się głos jej sekre­ta­rza.

– Pani pre­zes?

– Daj mi chwilę, Vau­ghn – rzu­ciła.

– Tak, pro­szę pani. Ale sekre­tarz gene­ralny Li chciałby poroz­ma­wiać z panią przed uro­czy­sto­ścią.

– Koali­cja Ziem­sko-Mar­sjań­ska może pocze­kać, aż skoń­czymy z kok­taj­lami. Nie otwo­rzę tej sta­cji, sta­jąc na bacz­ność do każ­dego odchrząk­nię­cia KZM. To stwo­rzy­łoby nie­wła­ściwy pre­ce­dens.

– Rozu­miem. Zała­twię to.

Sys­tem wyemi­to­wał kolejne drew­niane pyk­nię­cie, które ozna­czało, że odzy­skała pry­wat­ność. Roz­parła się w fotelu i popa­trzyła na zdję­cia zawie­szone na ścia­nie za jej biur­kiem. Wszy­scy poprzedni pre­zesi Związku Trans­por­to­wego przed nią: Michio Pa, potem Tjon, Wal­ker, Sanj­rani i jej wła­sna, poważna twarz patrząca na nią z końca rzędu por­tre­tów. Tak bar­dzo nie lubiła tego zdję­cia. Wyglą­dała na nim, jakby wła­śnie zja­dła coś kwa­śnego. Jego pierw­sza wer­sja z kolei przy­po­mi­nała fotkę z forum dla sin­gli. Na tym przy­naj­mniej miała tro­chę god­no­ści.

Dla więk­szo­ści człon­ków Związku Trans­por­to­wego to zdję­cie było jedy­nym kon­tak­tem z nią. Tysiąc trzy­sta świa­tów, a w ciągu dzie­się­cio­le­cia więk­szość, jeśli nie wszyst­kie, będzie miała swoje wer­sje STL-5. Sta­cje trans­fe­rowe, wyzna­cza­jące gra­nice bańki, gdzie koń­czyła się sfera kon­troli pla­nety i zaczy­nała wła­dza Związku. Wszystko, czego kolo­nie potrze­bo­wały z pierw­szego domu ludz­ko­ści lub od sie­bie nawza­jem, wędro­wało w górę studni gra­wi­ta­cyj­nej. To był pro­blem wewnętrz­nych. Prze­wo­że­nie towaru z jed­nego układu do innego było zada­niem Pasa. Stare ter­miny. „Wewnętrzni”. „Pasia­rze”. Utrzy­mały się, ponie­waż język taki już był, nawet gdy zmie­niały się realia jego sto­so­wa­nia.

Koali­cja Ziem­sko-Mar­sjań­ska była kie­dyś cen­trum ludz­ko­ści, naj­bar­dziej wewnętrz­nymi wewnętrz­nia­kami. Teraz sta­no­wiła ważną szpry­chę koła, któ­rego pia­stą była sta­cja Medyna, gdzie znaj­do­wała się dziwna kula obcych, wisząca pośrodku nie­prze­strzeni łączą­cej wszyst­kie pier­ście­nie wrót. Gdzie mie­ściła się jej cywilna kwa­tera w chwi­lach, gdy nie odwie­dzała próż­nio­wych miast. Gdzie był Saba, jeśli nie leciał stat­kiem wraz z nią. Sta­cja Medyna była jej domem.

Tylko że nawet dla niej czarno-błę­kitny dysk Ziemi na ekra­nie także był domem. Może zawsze będzie to prawdą. Były już dzieci dość duże, by gło­so­wać, które ni­gdy nie doświad­czyły sytu­acji, gdy ma się tylko jedno słońce. Nie wie­działa, czym dla nich była Zie­mia, Mars lub Sol. Może ta ata­wi­styczna melan­cho­lia odczu­wana tuż pod most­kiem zanik­nie wraz z jej poko­le­niem, a może po pro­stu była zmę­czona, marudna i potrze­bo­wała snu.

Znowu usły­szała dźwięk łama­nego bam­busa.

– Pro­szę pani?

– Już idę.

– Tak, pro­szę pani. Ale dosta­li­śmy prio­ry­te­tową wia­do­mość od kon­troli ruchu na Medy­nie.

Drum­mer nachy­liła się do ekranu, kła­dąc dło­nie pła­sko na chłod­nym bla­cie biurka. Cho­lera. Cho­lera, cho­lera, cho­lera.

– Stra­ci­li­śmy kolejny?

– Nie, pro­szę pani. Żad­nych stra­co­nych stat­ków.

Poczuła lek­kie roz­luź­nie­nie nie­po­koju. Ale nie ustą­pił do końca.

– Co w takim razie?

– Zgło­sili nie­pla­no­wany prze­lot. Frach­to­wiec, ale bez trans­pon­dera.

– Poważ­nie? – rzu­ciła. – Myśleli, że ich nie zauwa­żymy?

– Nie mogę sko­men­to­wać – odpo­wie­dział Vau­ghn.

Wywo­łała kanał admi­ni­stra­cyjny z Medyny. Mogła tam dostać wszystko ze swo­jej kra­iny – dane kon­troli ruchu, śro­do­wi­ska, infor­ma­cje o mocy oraz odczyty czuj­ni­ków z dowol­nego wycinka widma elek­tro­ma­gne­tycz­nego. Z dru­giej strony opóź­nie­nie świa­tła ozna­czało, że wszyst­kie te dane miały ponad cztery godziny, a każdy wydany przez nią roz­kaz dotrze jakieś osiem, osiem i pół godziny po tym, jak pojawi się prośba o instruk­cje. Potężna inte­li­gen­cja obcych, która stwo­rzyła pier­ście­nie wrót i olbrzy­mie ruiny w ukła­dach poza nimi, zna­la­zła spo­soby na mani­pu­lo­wa­nie odle­gło­ścią, ale pręd­kość świa­tła wciąż sta­no­wiła nie­prze­kra­czalne ogra­ni­cze­nie i wyglą­dało na to, że zosta­nie tak już na zawsze.

Prze­wi­nęła reje­stry, zna­la­zła wła­ściwy kawa­łek i odtwo­rzyła go.

– _Tu Medyna. Confermé._ – Zwy­kły spo­kój kon­troli ruchu.

W odpo­wia­da­ją­cym gło­sie sły­szała tro­chę inter­fe­ren­cji. Arte­fakt wrót.

– _Tu frach­to­wiec_ Ostre lądo­wa­nie _z Casti­lii, Medina. Prze­sy­łam nasz sta­tus_.

Otwo­rzyło się nowe okienko. Sta­tus statku jako lek­kiego frach­towca. Mar­sjań­ski pro­jekt. Stary, ale wciąż cał­kiem w porządku. Kon­trola ruchu potrze­bo­wała kilku sekund na odpo­wiedź.

– _Visé bien,_ Ostre lądo­wa­nie_. Masz pozwo­le­nie na przej­ście. Kod kon­troli to… Kurwa! Prze­rwij,_ Ostre lądo­wa­nie_! Nie prze­chodź!_

Nagły skok na krzy­wej bez­pie­czeń­stwa i sta­tus alarmu świe­cący na czer­wono. Na panelu ste­ro­wa­nia Medyny poja­wiła się nowa sygna­tura sil­nika, ze smugą wylo­tową mknącą przez bez­gwiezdną czerń powol­nej strefy.

Doko­nało się. Wszystko to zda­rzyło się godziny temu, ale Drum­mer i tak poczuła, jak przy­śpie­sza jej tętno. Kon­trola ruchu wrzesz­czała do nowego statku z pole­ce­niem iden­ty­fi­ka­cji, akty­wu­jąc jed­no­cze­śnie sta­no­wi­ska dział szy­no­wych. Jeśli wystrze­lili, wszy­scy na statku lecą­cym bez pozwo­le­nia już nie żyli.

Krzywa bez­pie­czeń­stwa opa­dła, zakłó­ce­nie wywo­łane masą i ener­gią prze­la­tu­jącą przez pier­ścień gasło, aż zeszło poni­żej progu. Intruz wyko­nał zwrot i lecąc z dużym cią­giem, prze­mknął przez inne wrota, ucieczką znowu pod­no­sząc war­to­ści krzy­wej.

Kon­trola ruchu klęła w kilku języ­kach, wysy­ła­jąc pole­ce­nia zatrzy­ma­nia do trzech przy­la­tu­ją­cych stat­ków. _Ostre lądo­wa­nie_ się nie odzy­wało, ale stru­mień danych z ich sys­temu poka­zy­wał bole­śnie ostry ciąg, któ­rym odry­wali się w bok, scho­dząc z kursu na wrota Casti­lii.

Opa­dła na opar­cie fotela, czu­jąc powrót spo­koju. Zuchwały dupek prze­le­ciał z Fre­ehold i skie­ro­wał się na Aube­ron. No oczy­wi­ście. Reszt­kowe pro­mie­nio­wa­nie z wrót Aube­ronu zdra­dzało, że sta­tek zdo­łał dotrzeć na drugą stronę. Choć leciał bar­dzo bli­sko gra­nic krzy­wej bez­pie­czeń­stwa, nie prze­padł. Z dru­giej strony, gdyby _Ostre lądo­wa­nie_ prze­szedł zgod­nie z pla­nem, jeden z tych stat­ków lub oba znik­nę­łyby w obję­ciach tego, co poły­kało statki przy nie­uda­nych przej­ściach.

Na krótką metę ozna­czało to prze­su­nię­cie _Ostrego lądo­wa­nia_ na póź­niej. Trzeba będzie wpro­wa­dzić całe mnó­stwo wyma­ga­nych mody­fi­ka­cji. Pew­nie kil­ka­na­ście jed­no­stek zosta­nie zmu­szo­nych do zmiany ciągu i sko­or­dy­no­wa­nia nowych cza­sów przejść. Co nie było groźne, ale upier­dliwe.

I nie było dobrym pre­ce­den­sem.

– Mam odpo­wie­dzieć – zapy­tał Vau­ghn – czy woli pani zała­twić tę sprawę oso­bi­ście?

Bar­dzo dobre pyta­nie. Usta­la­nie zasad dzia­łało jak prze­kład­nia z blo­kadą. Jeśli pocią­gnie za spust, jeśli roz­każe znisz­czyć następny sta­tek, który prze­leci bez upo­waż­nie­nia, nie będzie to coś, z czego zdoła się póź­niej wyco­fać. Ktoś dużo lep­szy od niej w tę grę nauczył ją zacho­wy­wać bar­dzo dużą ostroż­ność przy robie­niu cze­goś, na czego zro­bie­nie nie była gotowa za każ­dym razem od tej pory.

Ale, Chry­ste, jak ją kusiło.

– Niech Medyna zare­je­struje prze­lot i doda pełny koszt do rachun­ków Fre­ehold i Aube­ron, razem z karami za spo­wo­do­wane przez nich opóź­nie­nia – pole­ciła.

– Tak, pro­szę pani – potwier­dził Vau­ghn. – Coś jesz­cze?

Tak, pomy­ślała, ale jesz­cze nie wiem co.

***

Salę kon­fe­ren­cyjną zapro­jek­to­wano z myślą o tej chwili. Skle­piony sufit wyglą­dał dostoj­nie jak kate­dra. Sekre­tarz gene­ralny Li z Ziemi stał na swoim podium, pre­zen­tu­jąc poważne, lecz zado­wo­lone obli­cze kame­rom kil­ku­na­stu sta­ran­nie dobra­nych kana­łów infor­ma­cyj­nych. Drum­mer pró­bo­wała robić to samo.

– Pre­zes Drum­mer! – zawo­łał jeden z dzien­ni­ka­rzy, uno­sząc dłoń dla zwró­ce­nia uwagi tak samo, jak ludzie zapewne robili to jesz­cze na forach w Rzy­mie. Ekran podium pod­po­wie­dział, że to Car­li­sle Hay­yam z Ceres Munhwa Ilbo. Rów­no­cze­śnie jej uwagę pró­bo­wało zwró­cić kil­ka­na­ście innych rąk.

– Hay­yam? – powie­działa z uśmie­chem, a pozo­stali przy­ci­chli.

Prawdę mówiąc, lubiła tę część. Lubiła przy­wo­ły­wać te dawno zapo­mniane emo­cje zwią­zane z wystę­po­wa­niem na sce­nie i było to jedno z nie­licz­nych miejsc, gdzie czuła się, jakby fak­tycz­nie pano­wała nad sytu­acją. Więk­szość jej pracy koja­rzyła się jej raczej z pró­bami wepchnię­cia z powro­tem powie­trza do nie­szczel­nego balonu.

– Co może pani odpo­wie­dzieć na wyra­żone przez Mar­tina Kar­czeka wąt­pli­wo­ści doty­czące sta­cji trans­fe­ro­wej?

– Naj­pierw musia­ła­bym je poznać – odpo­wie­działa. – Mój dzień ma ogra­ni­czoną liczbę godzin.

Dzien­ni­ka­rze zaśmiali się i usły­szała ich zło­śliwą satys­fak­cję. Tak, otwie­rali pierw­szą daro­waną sta­cję. Ow­szem, Zie­mia miała się wła­śnie pod­no­sić z dzie­się­cio­leci kry­zysu śro­do­wi­sko­wego, aby zwięk­szyć aktywny han­del z kolo­niami. A tak naprawdę wszy­scy chcieli tylko, żeby paru poli­ty­ków zaczęło się wadzić.

Ale to nie szko­dzi. Jak długo będą się zaj­mo­wać dro­bia­zgami, mogła pra­co­wać nad poważ­nymi spra­wami.

Sekre­tarz gene­ralny Li, męż­czy­zna o sze­ro­kiej twa­rzy, z buj­nymi wąsami i spra­co­wa­nymi dłońmi robot­nika, odchrząk­nął.

– Jeśli pani pozwoli – ode­zwał się. – Zawsze będą ludzie oba­wia­jący się zmian. I to _dobrze_. Zmiany należy obser­wo­wać, mode­ro­wać i kwe­stio­no­wać. Jed­nak to kon­ser­wa­tywne podej­ście nie powinno hamo­wać postępu ani blo­ko­wać nadziei. Zie­mia to pierw­szy i naj­praw­dziw­szy dom ludz­ko­ści. Gleba, z któ­rej wszy­scy wyro­śli­śmy, nie­za­leż­nie od tego, w jakim ukła­dzie teraz miesz­kamy. Zie­mia zawsze, _zawsze_ będzie klu­czowa dla więk­szego pro­jektu, jakim jest ludz­kość we wszech­świe­cie.

Dobra mina do złej gry. Zie­mia świę­to­wała olbrzymi kamień milowy swo­jej histo­rii, a dla niej była to może trze­cia na liście waż­no­ści rzecz w jej kalen­da­rzu na dzi­siaj. Ale jak powie­dzieć pla­ne­cie, że histo­ria ją porzu­ciła? Lepiej przy­ta­ki­wać i uśmie­chać się, cie­sząc się chwilą i szam­pa­nem. Kiedy będzie po wszyst­kim, wróci do pracy.

Prze­szli przez wszyst­kie spo­dzie­wane pyta­nia: czy rene­go­cja­cje umów cel­nych będą nad­zo­ro­wane przez Drum­mer czy byłego pre­zesa Sanj­ra­niego, czy Zwią­zek Trans­por­towy pozo­sta­nie neu­tralny w nad­cho­dzą­cych wybo­rach na Nowej Kata­lo­nii, czy roz­mowy doty­czące sta­tusu Gani­me­desa będą pro­wa­dzone na Lunie czy Medy­nie. Poja­wiło się nawet jedno pyta­nie o mar­twe układy – Cha­rona, Adro i Narakę – gdzie pier­ście­nie wrót pro­wa­dziły do cze­goś znacz­nie dziw­niej­szego niż układy pla­ne­tarne w eko­stre­fie gwiazd. Sekre­tarz gene­ralny Li zbył to pyta­nie, co jej nie prze­szka­dzało. Mar­twe układy wzbu­dzały w niej dresz­cze.

Po zakoń­cze­niu sesji pytań i odpo­wie­dzi Drum­mer pozo­wała do mnó­stwa zdjęć z sekre­ta­rzem gene­ral­nym, przed­sta­wi­cie­lami naj­wyż­szych władz sta­cji i cele­bry­tami z pla­net – ciem­no­skórą kobietą w błę­kit­nym sari, bla­dym męż­czy­zną w gar­ni­tu­rze, parą komicz­nie iden­tycz­nych męż­czyzn w zło­tych smo­kin­gach.

Jakiejś jej czę­ści to też spra­wiało przy­jem­ność. Podej­rze­wała, że satys­fak­cja, jaką odczu­wała, obser­wu­jąc Zie­mian wal­czą­cych o pamiątki ze spo­tka­nia z sze­fową Pasia­rzy, nie świad­czyła o niej dobrze w jakiś nie­spre­cy­zo­wany, duchowy spo­sób. Dora­stała w świe­cie, w któ­rym ludzie jej pokroju nie byli trak­to­wani poważ­nie, ale prze­żyła dość długo, by koło for­tuny wynio­sło ją powy­żej ziem­skiego nieba. Wszy­scy chcieli się przy­jaź­nić z Pasem teraz, gdy ter­min ten ozna­czał coś wię­cej niż chmarę na wpół wyeks­plo­ato­wa­nych kawał­ków kosmicz­nego śmie­cia mię­dzy Mar­sem a Jowi­szem. Dla dzi­siaj uro­dzo­nych dzieci Pas był czymś, co łączyło całą ludz­kość. Dryf seman­tyczny i zmiana poli­tyczna. Ale jeśli naj­gor­sze, co z tego wyni­kało, to jej zło­śliwa satys­fak­cja, mogła z tym żyć.

Vau­ghn cze­kał w małym przed­po­koju. Miał twarz pobruż­dżoną w spo­sób, któ­rego nie powsty­dzi­łoby się małe pasmo gór­skie, ale w jego przy­padku wcale nie wyglą­dało to źle. Jego gar­ni­tur uszyto w stylu przy­wo­dzą­cym na myśl ska­fan­dry próż­niowe. Ele­menty opre­sji prze­kształ­cone w modę. Czas leczył wszyst­kie rany, choć nie tyle zma­zy­wał bli­zny, co je ozda­biał.

– Ma pani godzinę do roz­po­czę­cia przy­ję­cia, pro­szę pani – powie­dział, gdy Drum­mer usia­dła na kana­pie i roz­ma­so­wała sobie stopy.

– Zro­zu­miano.

– Mogę coś pani zaofe­ro­wać?

– Szy­fro­waną wiązkę kie­run­kową i pry­wat­ność.

– Tak jest, pro­szę pani – potwier­dził bez chwili waha­nia.

Kiedy zasu­nęły się za nim drzwi, włą­czyła kamerę sys­temu i usta­wiła się odpo­wied­nio. Plan, który naro­dził się w jej gło­wie pod­czas uro­czy­sto­ści, nabrał kon­kret­nych kształ­tów. Miała wszyst­kie ele­menty potrzebne do jego reali­za­cji, im szyb­ciej to zała­twi, tym lepiej. Kara spraw­dzała się naj­le­piej, gdy nastę­po­wała szybko po prze­wi­nie­niu, a przy­naj­mniej zawsze tak jej powta­rzano. Z dru­giej strony danie prze­stępcy czasu na zakosz­to­wa­nie żalu też miało swoje zalety.

Naj­lep­sze było to, że mogła zro­bić obie te rze­czy naraz.

Dotknęła przy­ci­sku nagry­wa­nia.

– Kapi­ta­nie Hol­den – ode­zwała się. – Prze­sy­łam panu dane doty­czące nie­au­to­ry­zo­wa­nego przej­ścia z Fre­ehold do Aube­ron, do któ­rego doszło w dniu dzi­siej­szym. Udzie­lam panu także dostępu do akt wywiadu doty­czą­cych sys­temu Fre­ehold. Nie ma tego wiele. Jedna zamiesz­kała pla­neta, nieco mniej­sza od Marsa, i druga, którą da się eks­plo­ato­wać, jeśli gór­ni­kom nie prze­szka­dza tro­chę za dużo azotu i cyjanku w powie­trzu. Guber­na­tor Fre­ehold nazywa się…

Spraw­dziła doku­menty i par­sk­nęła śmie­chem pod­bi­tym pogardą.

– Payne Houston. Zakła­dam, że to jego wybór, a nie imię nadane mu przez mamu­się. Nie­za­leż­nie od tego, wysy­łam pana w ramach man­datu wyko­naw­czego, żeby mógł pan ruszyć natych­miast. Pogo­nię Emily San­tos-Bacę i komi­tet bez­pie­czeń­stwa, żeby nad tym przy­sie­dli, zanim pan tam doleci, więc wszystko będzie gotowe. Pań­ską ofi­cjalną misją jest prze­ka­za­nie wia­do­mo­ści, że wie­lo­krotne naru­sze­nia wytycz­nych Związku Trans­por­to­wego wymu­siły zasto­so­wa­nie dzia­łań kar­nych i zaka­zuję wszel­kiego ruchu z i do Fre­ehold przez trzy lata. Jeśli spyta, czy cho­dzi o lata ziem­skie, odpo­wiedź brzmi tak. Na pewno poru­szy tę kwe­stię, bo to wła­śnie tego typu dureń. Pań­skie nie­ofi­cjalne zada­nie to… nie śpie­szyć się. Chcę, żeby Fre­ehold i wszyst­kie podobne mu układy widziały okręt bojowy peł­znący w ich stronę tygo­dniami i nie wie­działy, co zrobi, kiedy już doleci. Mój per­so­nel przy­go­tuje stan­dar­dową umowę. Jeśli nie może pan przy­jąć zle­ce­nia, pro­szę dać mi znać naj­szyb­ciej, jak to moż­liwe, w prze­ciw­nym wypadku polecę wpi­sa­nie pana do kolejki do tan­ko­wa­nia i przej­ścia przez wrota w ciągu naj­bliż­szych pięt­na­stu godzin.

Przej­rzała wia­do­mość, a potem wysłała ją wraz z kopią dla Ahmeda McCa­hilla, prze­wod­ni­czą­cego komi­tetu do spraw bez­pie­czeń­stwa. Zostało jesz­cze wysła­nie pole­ce­nia prze­su­nię­cia _Rosy­nanta_ na począ­tek kolejki uzu­peł­nie­nia zaopa­trze­nia i upo­waż­nie­nia do przej­ścia przez wrota. Chwilę póź­niej do jej drzwi dys­kret­nie zapu­kał Vau­ghn.

Uznał jej burk­nię­cie za zgodę na wej­ście, czym fak­tycz­nie było.

– Sekre­tarz gene­ralny Li pyta, czy jest pani nie­dy­spo­no­wana – poin­for­mo­wał. – Zaczyna się nie­po­koić.

Spoj­rzała na zegar. Jej godzinna prze­rwa skoń­czyła się dwa­dzie­ścia minut temu.

– Powiedz mu, że już idę – pole­ciła. – I czy mam się w co prze­brać?

– W sza­fie, pro­szę pani – wyja­śnił Vau­ghn, ponow­nie zni­ka­jąc za drzwiami cicho jak duch.

Drum­mer szybko się prze­brała, zrzu­ca­jąc for­malny żakiet i spodnie na rzecz bluzki z bam­bu­so­wego jedwa­biu oraz samo­do­pa­so­wu­ją­cej się spód­nicy z wple­cioną we włókna sie­cią neu­ro­nową o inte­li­gen­cji na pozio­mie owada – w sam raz, by dopil­no­wać wła­ści­wego uło­że­nia. Z pewną satys­fak­cją obej­rzała się w lustrze. Żało­wała tylko, że nie ma do towa­rzy­stwa Saby, ale pew­nie rzu­całby zbyt wie­loma żar­tami o kochanku kró­lo­wej. Wyłą­czyła lustro, które prze­łą­czyło się na domyślny obraz Ziemi.

Na poło­wie pla­nety pano­wała teraz noc, pre­zen­tu­jąc pół­księ­życ bieli i błę­kitu. Pasia­rze pró­bo­wali znisz­czyć Zie­mię, a jed­nak wciąż się krę­ciła. Pró­bo­wali spa­lić statki pla­net wewnętrz­nych, a jed­nak widziała flotę KZM, odbu­do­waną z nie­do­bit­ków i wciąż lata­jącą.

Z dru­giej strony, Zie­mia pró­bo­wała przez poko­le­nia dła­wić Pasia­rzy swoim butem, a oto Drum­mer. Czas uczy­nił z nich sojusz­ni­ków w wiel­kiej eks­pan­sji cywi­li­za­cji do gwiazd.

Przy­naj­mniej do czasu, aż zmieni się coś _innego_.