Zemsta i miłość - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Hounslow Heath, Londyn 1810

To był idealny dzień na ślub. Październikowy poranek budził się rześki i słoneczny, a błękitu nieba nie przesłaniała nawet jedna chmurka. Wrzosowisko Hounslow wciąż się zieleniło, podczas gdy otaczające je dęby i buki przybrały najpiękniejsze odcienie czerwieni i złota. Jednak jadąca paradnym powozem lady Marianne Winslow nie zauważała piękna przyrody.

– Powinniśmy się modlić, by Pickering wciąż czekał na nas w kościele. Nie zdziwiłbym się, gdyby zmienił decyzję i wrócił do domu. Nikt nie mógłby go za to potępić. Ma przecież swoją dumę. Cóż przez tyle czasu robiłaś w swojej sypialni?

George Winslow, hrabia Misbourne, wyciągnął z kieszonki złoty zegarek i otworzył go.

Marianne zastanowiła się, co ojciec by powiedział, gdyby poznał prawdę, bowiem przez ostatnie dwie godziny wpatrywała się w lustro i usiłowała się zmusić do poślubienia człowieka prawie w wieku jej ojca, którego widziała zaledwie dwa razy w życiu i który spoglądał na nią takim wzrokiem, jakby była młodą klaczą. Ale ojciec nie czekał na odpowiedź.

– Jesteśmy już czterdzieści pięć minut spóźnieni, a nie dojechaliśmy jeszcze do Staines. Dobry Boże, dziewczyno, po tej historii z Arlesfordem nie możemy ryzykować, że zniechęcisz też Pickeringa.

– Ale papo… to małżeństwo… nie jestem pewna, czy potrafię…

– Marianne, jak powiedziała ci już twoja matka, to, co teraz czujesz, to zwykłe przedślubne zdenerwowanie. Rzecz u młodej damy całkiem zwyczajna. Przeżywaliśmy już to…

– Tak, ale…

– Ale co?

– Myślałam, że po zaręczynach będę mogła przywyknąć do pana Pickeringa i do myśli, że zostanę jego żoną. Potrzebuję na to więcej czasu. Pierścień zaręczynowy dostałam przecież zaledwie przed miesiącem.

Spojrzała na ciężki sygnet, który miała na palcu.

– Tymczasem, papo, ja prawie go nie znam.

– Wkrótce poznasz. Pickering nie jest człowiekiem wymagającym. Będzie dla ciebie dobry.

Złoty pierścień od Pickeringa zabłysnął w świetle słońca.

– Rozumiem, że nie wydaje ci się najbardziej pociągającym panem młodym. Ale to człowiek stały, solidny i można na niego liczyć. Jest nie tylko właścicielem znacznej fortuny, ale także człowiekiem wpływowym. Stanowi naprawdę znakomitą partię. – Ojciec przerwał na chwilę, a potem kontynuował: – Ślub musi się odbyć, więc już nie staraj się niczego kwestionować. I rób, moje dziecko, jak ci się mówi.

Marianne spojrzała na bukiet ślubny. Bladoróżowym różom, ściętym w oranżerii tego ranka, towarzyszyły białe drobne kwiatki zwane tchnieniem dzieciątka. Marianne znała wszystkie argumenty ojca. Wiedziała też, że ojciec ma rację. Jednak żadna z tych rzeczy nie czyniła myśli o ślubie z Charlesem Pickeringiem bardziej możliwą do przyjęcia.

Powóz wziął zakręt tak ostro, że Marianne, próbując przytrzymać się zabezpieczającej pętli, upuściła bukiet na podłogę.

– Papo, czy nie możemy jechać wolniej i ostrożniej?

– Mamy zbyt mało czasu, Marianne. Utrata Pickeringa kosztowałaby nas zbyt dużo. – Ojciec odwrócił wzrok z dziwnym wyrazem oczu. Zacisnął usta, a po chwili mówił dalej: – Stangret ma polecenie nadrobić stracony czas. A poza tym to wrzosowisko to miejsce niebezpieczne. Nie należy tutaj zwalniać, nawet za dnia.

Ojciec podniósł bukiet z podłogi i wręczył go córce.

Marianne zadrżała.

– Nie myślisz chyba, że ten rozbójnik… – zaczęła i chciała mówić dalej, lecz ojciec jej przerwał.

– Wiesz, że ponad dwa miesiące temu ślad po nim zaginął. Teraz, gdy jest ścigany, przeniósł się z pewnością gdzie indziej. A gdyby nawet był gdzieś w pobliżu, godzina jest zbyt wczesna. Leży pewnie pijany w jakiejś tawernie… Nie zaryzykujemy jeszcze większego spóźnienia.

– No tak. Zawsze kończy się na jednym. To znaczy na moim ślubie – powiedziała Marianne z ciężkim sercem i odwróciła wzrok.

– Córko. – Ojciec westchnął i ujął jej dłoń. – Wiesz przecież, ile dla mnie znaczysz.

Kiwnęła głową.

– I wiesz, że wszystko robię dla twojego dobra?

– Tak, papo.

– A zatem uwierz mi, moje najdroższe dziecko, że ślub z Pickeringiem to rzecz dla ciebie najlepsza.

Kiwnęła głową ponownie. Wyjdzie za pana Pickeringa, bo ojciec zaaranżował dla niej to małżeństwo… No i dlatego że… tak trzeba. Powóz zwolnił, zbliżając się do wąskiego mostu, a przez okienko wpadł snop słonecznego światła, oświetlając twarz ojca uśmiechającego się do córki. Jego spojrzenie było serdeczne, a dłonie, w których trzymał jej dłoń, bardzo ciepłe. Wszystko naokoło zdawało się jakby uśpione. Nie słychać było nawet turkotu kół ani śpiewu ptaków. Nastąpił moment czystego spokoju w złotym świetle, gdy nagle padł strzał, po czym rozpętało się piekło.

Lokaje krzyczeli, stangret głośno przeklinał, konie rżały. Powóz zachwiał się, a potem przystanął. Coś dużego i twardego uderzyło o jego ścianę. Marianne, przerażona, aż podskoczyła na siedzeniu. Spojrzała w stronę, z której dobiegały hałasy, i kątem oka dostrzegła ciemny cień przesuwający się za oknem. Rozległ się tętent kopyt i krzyki. I tupot nóg. A potem zaległa cisza.

Ojciec z kieszeni w drzwiczkach powozu dobył dwa pistolety i czekał w pogotowiu, trzymając je w dłoniach. Przyczajony, spoglądał to na jedne drzwiczki, to na drugie.

– To musi być ten rozbójnik – wyszeptała Marianne z bijącym sercem.

Ojciec, oddychając ciężko, czekał z zaciśniętymi zębami.

– Daj mi jeden pistolet, papo, proszę.

– Nie mów głupstw, Marianne.

Czekali, ale nic się nie działo. Sekundy dłużyły się w nieskończoność. Strach i przerażenie były niemal obezwładniające. Ojciec wycedził przez zęby: „No chodź, pokaż się”. Jednak ten, kto był na zewnątrz go nie usłuchał.

W powietrzu panowały napięcie i bezruch.

Marianne zastanawiała się, czy napastnik przypadkiem nie uciekł. Ojciec najwyraźniej pomyślał tak samo, bo dał jej znak głową, że ma być cicho. Przytaknęła milcząco, patrząc, jak ojciec przesuwa się ku wejściu. W tej samej chwili drzwiczki otworzyły się gwałtownie.

Pistolet ojca wypalił z tak ogłuszającym hałasem, że Marianne zabolały uszy, a jej oczy w chmurze niebieskiego dymu zaczęły łzawić. Chciała się poruszyć, lecz ojciec schwycił ją mocno za przegub.

– Zostań tam, gdzie jesteś, Marianne! – rozkazał.

Cisza, która zapadła po wystrzale, dzwoniła jej teraz w uszach. Poprzez dym zobaczyła jakiś cień przesuwający się za drzwiczkami powozu i usłyszała ochrypły męski szept.

Ojciec wystrzelił w stronę cienia z drugiego pistoletu i wyskoczył z powozu przez otwarte drzwiczki.

Rozległo się głuche stuknięcie o ścianę powozu, od którego pojazd zakołysał się. Marianne usłyszała jęk, a potem zapadła złowroga, mrożąca krew w żyłach cisza.

– Papo?

Sprawdziła, czy w schowkach na drzwiczkach nie ma trzeciego pistoletu, a gdy go nie znalazła, mimo to wyskoczyła z powozu. Dym już się rozproszył i nie przesłaniał jej widoku.

Konie zostały wyprzężone i puszczone wolno. Po stangrecie i lokajach nie było śladu. Jej ojciec stał oparty plecami o ścianę powozu, twarz miał białą jak kreda, z kącika ust sączyła mu się krew, jednak jego czarne oczy patrzyły przed siebie z gniewem człowieka gotowego walczyć. Marianne wiedziała, że rozbójnik jest w pobliżu i z pewnością ją teraz obserwuje. Nie była jednak w stanie podnieść wzroku. Serce waliło jej mocno, strach sparaliżował całe ciało. Biorąc głęboki oddech, powoli pobiegła wzrokiem za spojrzeniem ojca i dostrzegła wysokiego, ciemnego rozbójnika.

Ubrany był na czarno. Miał na sobie bryczesy z koźlej skóry oraz długie popękane ze starości buty. Nawet jego rękawiczki były ciemne i znoszone jak reszta ubioru. Na głowie nosił staromodny trójgraniasty kapelusz, także czarny, a spod kapelusza wymykały się długie włosy w kolorze ciemnego mahoniu. Wszystko to Marianne zauważyła w jednej sekundzie, choć uwaga jej skupiała się na ciemnej chuście, która zasłaniając dół twarzy mężczyzny, skrywała jego tożsamość.

Poczuła ściskanie w żołądku i drżenie kolan. Jej wzrok zatrzymał się na chwilę na chuście, a potem przesunął się ku jego oczom.

Nie wydawały się okrutne, a miały kolor ciemnego miodu. Jego stanowcze spojrzenie sprawiło, że nie mogła odwrócić wzroku. Poczuła, że serce bije jej nierówno, i zadrżała na całym ciele. Nie wiedziała, czy sprawił to szok, ulga, strach, czy też kombinacja wszystkich tych trzech uczuć.

– Czego chcesz, u diabła? – zapytał rozbójnika jej ojciec.

Tamten oderwał wzrok od jej oczu i dopiero wtedy Marianne zauważyła, że w obu dłoniach trzyma pistolety wymierzone w serce ojca.

Choć nie widziała pod chustą jego ust, wiedziała, że uśmiechnął się, słysząc to pytanie. Tak, uśmiechnął się, ale w oczach, zwróconych na ojca, nie było radości.

– Dobrze wiesz, czego żądam – powiedział mężczyzna spokojnie i ochryple, prawie szeptem.

– Pożałujesz tego, łajdaku.

– Nie sądzę.

– Moja córka jedzie właśnie na swój ślub – próbował oponować ojciec, lecz bez skutku, gdyż rozbójnik nawet nie drgnął. Jego wzrok był wciąż bezlitosny.

– Mam sakiewkę z pieniędzmi. – Ojciec wyciągnął z kieszeni woreczek z brązowej skóry. – Trzymaj. – Rzucił go w stronę rozbójnika. – Weź ją i odejdź.

Sakiewka wylądowała na trawie między nimi, ale rozbójnik nawet na nią nie spojrzał, mimo że była ciężka i wypchana monetami.

– Nie chcę twoich pieniędzy – powiedział ochryple, patrząc nieustępliwie w oczy Misbourne’a.

Ojciec też patrzył na niego przez chwilę, jakby nie rozumiejąc odpowiedzi.

– Weź więc spinkę do fularu z brylantem i zegarek. I jedno, i drugie jest ze złota – rzekł i drżącymi palcami odpiął spinkę, a potem wyjął z kieszonki zegarek i próbował wręczyć obie te rzeczy napastnikowi.

Ale ten ani drgnął.

– Marianne, zdejmij perły i rzuć je obok sakiewki na trawę – polecił córce Misbourne, dodając szeptem: – Perły przed wieprze.

Rozbójnik pokręcił głową.

– Nie chcę też twojej biżuterii, Misbourne.

Palce ojca, który próbował rozpiąć zameczek naszyjnika na szyi córki, znieruchomiały.

– Wiesz, jak się nazywam? – zapytał ostro, marszcząc brwi, a w jego oczach pojawiły się podejrzliwość i strach.

– Wiem znacznie więcej.

Obaj mężczyźni, w ciężkiej i złowrogiej ciszy, mierzyli się wzrokiem.

– Więc czego chcesz? – zapytał w końcu starszy.

– Dojdziemy do tego – odrzekł enigmatycznie napastnik. – Teraz jednak, zgodnie ze swoim zwyczajem, zacznę od tego, że wezmę to, co jest ci najdroższe na świecie.

Ojciec pobladł jeszcze bardziej, zmusił się jednak do fałszywego śmiechu.

– Chcesz mnie zabić?

– Nie! – zawołała Marianne, robiąc krok do przodu. – Niech go pan nie krzywdzi, błagam pana!

Ich spojrzenia się spotkały, a oczy napastnika w świetle poranka wydały się jej prawie złociste.

– Niech pani będzie spokojna, lady Marianne… – zszokował ją znajomością jej imienia. – Zarówno pani ojciec, jak i ja wiemy, o czym mówię – dodał tym samym beznamiętnym głosem i zmierzył Misbourne’a lodowatym spojrzeniem. – Prawda?

– Nie! – zaprzeczył słabym głosem ojciec Marianne.

Jego ton był tak nieprzekonujący, że nawet córka nie uwierzyła, że nie wie, o co chodzi.

Rozbójnik wykonał drobny ruch pistoletem trzymanym w prawej dłoni.

– Zabiję cię, jeżeli nie dasz mi tego, po co przyszedłem. A gdy zginiesz, będę mógł wziąć to, co tak bardzo starasz się chronić.

– Papo, proszę cię, jeżeli wiesz, czego on chce, daj mu to. Nie ryzykuj naszego życia.

Obaj mężczyźni spojrzeli na nią. Na twarzy ojca odbiło się ogromne napięcie. Zdawało się, że w ciągu tych kilku minut zestarzał się o sto lat, tymczasem oczy napastnika przybrały bardzo dziwny wyraz.

– Uciekaj, Marianne – powiedział ojciec głosem pełnym cierpienia. – Biegnij, nie oglądając się za siebie.

Marianne pokręciła głową.

– Nie zostawię cię – odparła.

– Rób, co mówię, dziewczyno!

Słysząc to, zrozumiała, co rozbójnik miał na myśli, zanim wypowiedział następujące słowa:

– Cóż droższego może mieć ojciec nad własną córkę?

– Zapewne są droższe mu osoby – odrzekła.

– Nie odbierzesz mi jej, ty diabelskie nasienie!

Ojciec rzucił się w stronę rozbójnika, ale tamten był wyższy, silniejszy i młodszy. Schowawszy błyskawicznie pistolety, odparował z łatwością uderzenia Misbourne’a i sam zadał mu cios najpierw w twarz, a potem w brzuch. Ojciec zgiął się wpół, robiąc krok do tyłu i opierając o bok powozu, a potem osunął się na kolana. – Papo!

Marianne ruszyła ku niemu, lecz rozbójnik był szybszy. Uchwycił ją wpół i przyciągnął do siebie.

– Nie!

Próbowała się wyrwać, lecz okazał się silniejszy. Tymczasem Misbourne wstał z kolan.

– Co dasz mi za jej bezpieczny powrót, Misbourne?

– Wszystko, co zechcesz.

– Wszystko?

Ojciec kiwnął głową.

– Pieniądze. Złoto. Srebro. Klejnoty. Wymień, co zechcesz.

Rozbójnik rzucił na ziemię złożony arkusz papieru.

– Oto moja cena, Misbourne.

Ojciec podniósł arkusz i rozłożył go, a Marianne zobaczyła, że twarz mu się wykrzywia z przerażenia. Nie wykonał żadnego ruchu, nie wypowiedział ani słowa, patrzył tylko na papier tak, jakby nie mógł uwierzyć w to, co jest tam napisane. Zachwiał się na nogach i cofnął, opierając o ścianę powozu.

– Papo! – Marianne daremnie usiłowała wyrwać się rozbójnikowi. – Papo!

Na czole starszego mężczyzny pojawiły się krople potu. Twarz miał poszarzałą. Wyglądał teraz na słabego starca, który już nawet nie potrafi udawać, że jest silny i energiczny. Mimo to rozbójnik nie okazywał litości.

– Wymiana nastąpi dzisiaj, Misbourne. Bądź gotowy.

Marianne poczuła, że ziemia usuwa jej się spod stóp i świat odwraca do góry nogami, bo mężczyzna podniósł ją i zarzucił sobie na ramię. Wiła się i próbowała kopać, jednak przestała, gdy poczuła, że krew jej napływa do głowy, a uchwyt mężczyzny staje się silniejszy.

– Nie! Nie zabieraj mi jej! Błagam! – ojciec z płaczem padł na kolana. – Błagam cię, panie. Dam ci, co tylko zechcesz.

Napastnik pozostawał jednak niewzruszony.

– Dasz – potwierdził i dodał: – Czekaj na dalsze instrukcje.

To rzekłszy, dosiadł konia, wciągnął Marianne, umieszczając ją bokiem na siodle przed sobą. Ogromny czarny wierzchowiec, zniecierpliwiony, stanął dęba.

– Kto cię przysłał? Czy to był…? – zawołał przerażony Misbourne.

– Nikt mnie nie przysłał – wpadł mu w słowo rozbójnik.

– No to kim jesteś, u diabła?

– Jestem twoją przeszłością, Misbourne! Przeszłością – odrzekł rozbójnik, patrząc na starszego mężczyznę z wysokości siodła.

Następnie spiął konia i w chwilę później galopowali już z Marianne przez wrzosowisko, zostawiając za sobą jej krwawiącego i śmiertelnie bladego ojca, pozbawiony koni powóz i rozdeptane resztki ślubnego bukietu.ROZDZIAŁ DRUGI

Rafe Knight poganiał konia, przez cały czas mocno przytrzymując swoją drogocenną zdobycz. Czuł słodki zapach fiołków emanujący z włosów dziewczyny i przyciskał do siebie jej szczupłe ciało. Żałował, że ta piękna panna zmuszona jest w tym wszystkim uczestniczyć. Stanowiła jednak jedyną słabość Misbourne’a i co za tym idzie, jedyną nadzieję na to, że on, Rafe Knight, dostanie to, co się stara uzyskać.

Pomyślał, że stangret Misbourne’a i jego lokaje z pewnością dotarli już do gospody i wezwali pomoc. Nie miał zatem zbyt wiele czasu. Zmierzał z początku na zachód, w stronę Staines, a gdy zniknął już Misbourne’owi z oczu, zawrócił na ogromnym wrzosowisku i ruszył w stronę Hounslow i Londynu.

Callerton czekał na niego dokładnie tam, gdzie się umówili, ukryty pośród zabudowań opuszczonej farmy na obrzeżu miasta. Wrota ogromnej stodoły stały otworem. Knight wjechał do środka i pozwolił swojemu przyjacielowi zsadzić z konia Marianne, po czym sam zeskoczył na ziemię.

Zamaskowany wspólnik rozbójnika zaprowadził Marianne do powozu czekającego w stodole, a potem pomógł przyjacielowi wprząc swego konia do zaprzęgu. Marianne miała sucho w ustach, serce biło jej jak oszalałe, a całe ciało było zesztywniałe z napięcia. Bała się tak bardzo, że dygotała z każdym oddechem i czuła, że dłonie ma lepkie od potu. Zacisnęła mocno powieki i chcąc opanować panikę, zaczęła liczyć oddechy. Gdy otworzyła oczy ponownie, mężczyźni wycierali konia z piany i potu i byli całkowicie pochłonięci swoją pracą. Marianne zmobilizowała resztki odwagi. Wzięła głęboki oddech i zacisnęła palce na klamce u drzwiczek powozu.

Krew wciąż pulsowała jej w skroniach, a serce waliło mocno. Drzwiczki otworzyły się bezszelestnie, a ona zsunęła się na ziemię i przeszła w stronę tyłu pojazdu. Znalazłszy się tam, oparła się o pusty bagażnik, szukając rozpaczliwie wzrokiem drogi ucieczki albo jakiejś kryjówki. Wstrzymała oddech.

W tym strasznym napięciu wydawało jej się, że czas zwolnił, wyostrzając wszystkie jej zmysły. Czuła zapach siana, końskiego potu i jesiennych jeżyn. Słyszała podzwanianie uprzęży oraz niecierpliwe uderzenia o ziemię końskich kopyt. Rozglądając się, nie dostrzegła żadnego miejsca, w którym by się mogła ukryć, żadnego stogu siana, żadnego pojazdu. Serce ze strachu podeszło jej do gardła. Wiedziała, że musi zaryzykować. Nie wahała się więc dłużej i rzuciła się biegiem do ucieczki.

Zdążyła zrobić zaledwie trzy kroki, gdy rozległ się krzyk i znalazła się w ramionach rozbójnika, który w okamgnieniu przyparł ją do drzwi powozu, przytrzymując jej ręce za plecami i patrząc z wściekłością w oczy.

– To nie był dobry pomysł, lady Marianne – powiedział ochrypłym półszeptem.

Znajdował się tak blisko, że z każdym wdechem dotykała piersiami jego ciała. Był bardzo wysoki, górował nad nią, a ona przez dłuższą chwilę nie była zdolna wypowiedzieć ani słowa.

– Łajdaku! – wycedziła przez zęby. – Czego się spodziewałeś? Że będę siedziała w powozie, czekając, aż mnie pobijesz tak, jak pobiłeś mojego ojca?

– Nie biję kobiet.

Patrzyła stanowczym wzrokiem.

– Ale bijesz starców, którzy nie zrobili ci nic złego.

– Tego pani nie wie, lady Marianne.

– Nie musiałeś go bić!

– To niewielka kara za to, co zrobił.

– Więc czym zasłużył sobie na takie traktowanie?

– Pani ojciec jest złodziejem i mordercą.

Pokręciła głową z niedowierzaniem.

– A pan jest szaleńcem oszołomionym złem tak jak pijak alkoholem.

– Mylisz się. Niewiele różnię się od pani.

Spojrzał jej prosto w twarz. Miał oczy koloru najlepszego porto, wyraźne i przytomne. Nie mogła opanować dreszczu, który przebiegł całe jej ciało. Tymczasem napastnik wciąż, ściskając przeguby jej rąk, przytrzymywał ją przy drzwiczkach powozu.

– To ty jesteś złodziejem. I z tego, co wiem, także mordercą.

Przysunął się jeszcze bliżej, a w jego oczach zapłonęła wściekłość.

– To prawda, że ukradłem. Ale oskarżać mnie o morderstwo?! Mogłem je popełnić z wielką łatwością, lady Marianne, kiedy pani ojciec czołgał się przede mną w prochu. I miałem pokusę, żeby to zrobić. Przyznaję, że tak było. Oko za oko… Ale morderstwo to… Morderstwo to gra, w którą gra pani ojciec. Mnie wystarczy, że pani ojciec trafi w ręce sprawiedliwości.

Przeraziły ją jego słowa. A on nagle uwolnił ją, robiąc krok do tyłu.

– Mam spór z pani ojcem, nie z panią. Pani nie musi się obawiać. Nie zrobię pani krzywdy.

– A więc co pan zamierza ze mną zrobić?

Jej serce biło bardzo szybko. Usta miała suche, zadała jednak to pytanie, choć bała się usłyszeć odpowiedź.

– Trzymać panią, dopóki pani ojciec nie da mi tego, czego żądam. Ma bowiem coś, co należy do mnie. Wymiana będzie więc sprawiedliwa.

– A czego pan żąda? – zapytała prawie szeptem.

Aż za dobrze pamiętała reakcję ojca po przeczytaniu żądania rozbójnika. – Zadaje pani zbyt wiele pytań, milady. Nie możemy dłużej zwlekać.

– Nie ujdzie to panu bezkarnie.

– Naprawdę?

– Jest pan godny pogardy.

– Jestem tym, czym uczynił mnie pani ojciec, lady Marianne. Niech się pani modli do Boga, by nie pozwolił pani poznać prawdy – powiedział, po czym otworzył drzwiczki i gestem zaprosił ją do powozu.

Marianne nie miała wyboru, ale wsiadła z podniesioną głową.

Ma oczy ojca. Czarne jak noc, uważne i patrzące na niego z jednakową pogardą. Nic więc dziwnego, że była ulubienicą ojca, pomyślał. I że chronił ją tak, jakby była klejnotem koronnym. Urodę natomiast odziedziczyła po matce. Rafe spojrzał na blond loki okalające jej twarz – łagodną i bladą, kontrastującą z czernią oczu.

Jednak starożytna mądrość mówi, że to oczy są oknami duszy. Zatem, pomyślał Rafe Knight, możliwe, że jej dusza jest tak czarna jak dusza starego.

Zaciągnął zasłonki w okienkach powozu, a gdy wewnątrz zrobiło się ciemno, dziewczyna zesztywniała. Na jej twarzy odmalował się strach. Zirytowało go to. Czy ona uważa, że mogę ją zgwałcić? – zastanowił się. Czy choćby ją tknąć? To Misbourne robi takie rzeczy, nie ja.

– Powiedziałem, że nie ma się pani czego obawiać z mojej strony – oznajmił gniewnie. – Biorąc pod uwagę pani skłonność do ucieczki, zrozumiałe powinno być zastosowanie takich środków ostrożności – dodał i pokazał jej niedługi sznur.

– A jeżeli nie dam się związać? – zapytała, podnosząc dumnie głowę.

– Nie ma pani w tej sprawie wyboru, milady.

Patrzyła na niego tak, jakby był wcielonym diabłem

– Jest pan łajdakiem!

– To prawda – przyznał. – A pani nie powinna o tym zapominać, zwłaszcza gdyby miała pani ochotę stawiać mi opór.

Otworzyła szeroko oczy, ale nie dostała ataku histerii, którego spodziewał się po rozpieszczonej córeczce Misbourne’a. Była opanowana i ostrożna. Gdy związywał jej ręce z tyłu i sprawdzał, czy powróz nie jest zbyt mocno zaciśnięty, patrzyła na niego spokojnie i z większą odwagą, niż mógłby patrzeć niejeden mężczyzna.

Gdy już ją związał, otworzył schowek znajdujący się za jego siedzeniem i wyciągnął stamtąd małą torbę podróżną. Robił wszystko niespiesznie, ale precyzyjnie, dobrze wyćwiczonymi ruchami. Wydobył z torby parę dobrze wypolerowanych butów z cholewami, nowy kapelusz oraz parę bardzo eleganckich, czarnych skórzanych rękawiczek. Następnie wyjął z kieszeni pistolety, sprawdził, czy są nabite, i położył je na dnie torby. Ruchem ramion zsunął z siebie płaszcz, zrolował go i położył na pistoletach. W ślad za płaszczem poszedł trójgraniasty kapelusz, stare rękawiczki i buty, po czym torba została schowana. Wtedy rozbójnik podniósł wzrok i zobaczył, że Marianne go obserwuje. W przytłumionym szarym świetle ich oczy się spotkały, a on na myśl, że córka Misbourne’a mogłaby dla niego okazać się w jakimkolwiek stopniu atrakcyjna, poczuł gniew.

Ona tymczasem, jakby to wyczuwając, odwróciła głowę i utkwiła wzrok w ciemnych zasłonach.

Patrzył na nią, wkładając eleganckie czarne buty i zgarniając do tyłu włosy, które zebrał na karku w warkocz przewiązany czarną wstążką wyjętą z kieszeni fraka.

Wtedy Callerton zapukał w skrzynię powozu, dając Knightowi znać, że dojeżdżają do dzielnicy zwanej St. Giles Rookery.

– Czas wysiadać, lady Marianne – oznajmił.

Poruszyła się spokojnie. Zdawała się opanowana, jednak wyczuł w tym ruchu rosnący brak zaufania, a w jej ciemnych oczach błysk strachu. Przez moment poczuł wyrzuty sumienia, jednak ona szybko odwróciła wzrok, a gdy spojrzała na niego po raz kolejny, wyraz jej twarzy zdradzał jedynie pogardę. Była w tej chwili tak podobna do Misbourne’a, że cała jego skrucha zniknęła.

Knight wyciągnął ku niej rękę i przystąpił do realizacji następnej części swojego planu.

W gabinecie w swym miejskim domu przy Leicester Square hrabia Misbourne leżał na przykrytej kremową narzutą kozetce i słuchał dobiegającego zza okna turkotu powozów.

– Już pojechał – powiedział Francis Winslow, znany też jako wicehrabia Linwood, syn Misbourne’a i jego spadkobierca, który, stojąc przy oknie, odprowadził wzrokiem powóz Pickeringa. – Czy sądzisz, ojcze, że nam uwierzył?

Oczy Linwooda były tak ciemne i pełne jadu jak oczy jego ojca.

Misbourne kiwnął głową.

-Trudniej będzie jutro, kiedy wróci i będzie chciał odwiedzić narzeczoną. Choć historia o wypadku i rozbiciu powozu, która się znajdzie w jutrzejszych gazetach, bardzo nam pomoże. Dopilnowałem też, by wieść się rozeszła, szeptana od ucha do ucha w klubach.

Wicehrabia potrafił zająć się takimi szczegółami, jednak jego ojciec nie podziękował mu za to, bowiem myśli miał zajęte innymi sprawami.

Wyjął z kieszeni szlafroka kartkę i rozprostował ją, chcąc ponownie odczytać. Pismo było zdecydowane, a słowa, choć nieliczne, twarde i pełne gniewu. Miejsce, rok i żądanie rozbójnika:

1795, Hounslow Heath.

Dokument, który został wtedy zabrany – w zamian za pańską córkę.

Misbourne wciąż był pogrążony w myślach. Istniał tylko jeden człowiek, który wiedział o dokumencie, a on, Misbourne, miał szpiegów we wszystkich portach na południu czekających na powrót tego człowieka do kraju. Możliwe było jednak, że ów człowiek, Rotherham, niepostrzeżenie już przybył do Anglii. Na myśl o tym staremu hrabiemu krew krzepła w żyłach, a całe ciało zaczynało dygotało.

– Ojcze?

Linwood patrzył ojcu w twarz, dostrzegając niepokój i strach w jego oczach.

– Pozwól mi się zastanowić – burknął Misbourne.

Cokolwiek by powiedzieć o Rotherhamie, dotrzymywał słowa i lubił, żeby wszystko było zrobione jak najdokładniej. Do jego powrotu zostało jeszcze trochę czasu. Wystarczająco dużo, by Marianne zdążyła wyjść za Pickeringa.

Wsparty o poduszki, przeczytał jeszcze raz złowrogie słowa. Typki spod ciemnej gwiazdy potrafiły się wygadać, nawet wtedy kiedy poprzysięgły milczenie. Wystarczyła jakaś przechwałka w pubie albo informacja wyszeptana do ucha hożej kochance. Misbourne zastanawiał się, jakie wiadomości mógł tą drogą uzyskać rozbójnik.

– Nie czujesz się dobrze, ojcze. Pozwól, żebym to ja zajął się sprawą – zaproponował Linwood.

– Nie rób wokół mnie tyle zamieszania, chłopcze. Mówię ci, że czuję się dobrze.

Misbourne’owi przyszedł do głowy pewien pomysł.

– A ja widzę, że jest inaczej – odrzekł Linwood całkiem bez emocji.

– Zawsze byłeś uparty.

– Powiadają, że jaki ojciec, taki syn.

Misbourne uśmiechnął się i pokręcił głową.

– I nie mylą się.

– Udajmy się do braci – rzekł Linwood, nie odwzajemniając uśmiechu i mając na myśli tajne stowarzyszenie, do którego wraz z ojcem należeli. – Poszukajmy u nich pomocy.

– Nie!

– Teraz, gdy Hunter został Mistrzem, jest inaczej. On nam pomoże i…

– Milcz, chłopcze! Powiedziałem „Nie”! – Misbourne poczuł, że ogarnia go panika. Wiedział, że musi przekonać syna. – Damy sobie radę sami. To sprawa rodzinna. Bez względu na to, co myślisz, ma nie wyjść poza ten pokój. Tu chodzi o reputację twojej siostry, której nie wolno narazić na szwank. I o jej bezpieczeństwo. Rozumiesz?

Linwood kiwnął głową.

– Co to za list sprzed piętnastu lat?

Było to pytanie, którego Misbourne obawiał się najbardziej.

– To nie twoja sprawa!

– Oddasz mu go?

Misbourne zamyślił się i odpowiedział dopiero po chwili.

– Tak. Dam – powiedział i ściągnął mocniej brwi, co było oznaką, że próbuje się opanować.

– Czas płynie, a my wciąż nie mamy wiadomości.

– Będziemy je mieli.

– Co go, u diabła, powstrzymuje?

– Chce się przekonać, że traktujemy go poważnie… No i chce też pograć nam trochę na nerwach. Kimkolwiek jest, z pewnością nie darzy nas sympatią.

– A ja przysięgam przed Bogiem, że dam mu po temu powód! Kiedy z nim skończę, pożałuje, że wszedł nam w drogę – zagroził Linwood, ale tylko nieznacznie uspokoił tym Misbourne’a.

Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł kamerdyner z jednym tylko listem na srebrnej tacy.

– Dopiero co doręczony, milordzie. Przez jakiegoś ulicznika.

– Czeka na odpowiedź?

– Nie, milordzie. Chłopak uciekł.

Misbourne zauważył, że sługa patrzy na jego spuchnięty policzek, i poczuł zniecierpliwienie. Wziął list i odprawił kamerdynera ruchem dłoni. Pieczęć dała się złamać z łatwością, choć ręce Misbourne’a drżały ze zniecierpliwienia i ze strachu. Przeczytał szybko list i podał go synowi.

– Aldgate High Street u zbiegu Fenchurch i Leadenhall – powiedział Linwood. – Dobrze wybrane miejsce. Zawsze ruchliwe, a o trzeciej panuje tam istne piekło. A ponieważ prowadzą stamtąd drogi we wszystkich kierunkach, trudno będzie je obstawić.

– Trudne, ale nie niemożliwe – uściślił Misbourne. – Skoro tylko Marianne będzie bezpieczna…

– …zapolujemy na niego tak, jak na takiego łajdaka polować należy – dokończył jego syn.

Z pomieszczeń na górze dobiegał płacz dziecka i odgłosy kłótni między mężczyzną a kobietą. Jakiś stary człowiek śpiewał pijacką sprośną piosenkę, a na ulicy szczekał pies. Marianne siedziała nieruchomo na drewnianym krześle i czekała już od kilku godzin. Jej krzesło było jedynym meblem w tym pomieszczeniu. Wzrokiem powędrowała ku stercie brudnych kołder leżącej w kącie i służącej tu za łóżko. Na ścianach widoczna była pleśń, a podłogę stanowiły nagie deski. Przy drzwiach stały dwa wiadra. W jednym znajdowała się woda, a drugie było tak brudne, że wolała nie myśleć, do czego służy. W kominku nie było węgla, nie było też w tym pomieszczeniu żadnych naczyń kuchennych. Ani nawet kubka, z którego można by było się napić. Brud na szybach okiennych sprawił, że światło wpadało do środka jak przez mgłę, a dzielnica nędzy za oknem była praktycznie niewidoczna.

– Kto tutaj mieszka? – zapytała Marianne, bo brudna pościel w kącie świadczyła o tym, że ktoś w tym brudzie zamieszkiwał.

– Rodzina z pięciorgiem dzieci – odrzekł wspólnik rozbójnika wciąż noszący na twarzy maskę.

– Wszyscy w jednym pomieszczeniu?

– Tak, panienko. Ale on zapłaci im za parę godzin użytkowania tego pokoju więcej, niż zarabiają przez cały rok. On pomaga wszystkim, którym może pomóc.

– Nie wiedziałam, że na świecie istnieje taka nędza. – Nie widziała też nigdy takiej części miasta, z plątaniną ulic i zaułków, w których stały stłoczone domy takie jak ten. – Dzieci są tu tak obdarte i chude. Ich oczy zdają się być za stare do twarzy. A ich matki… – Pomyślała o kobietach z zepsutymi zębami i w sukniach z wielkimi, prawie nic nieskrywającymi dekoltami, które to kobiety na widok rozbójnika i jego kompana zadzierały wysoko spódnice.

– Niektóre jedynie w ten sposób mogą wykarmić swoje dzieci – powiedział kompan rozbójnika, a ją ogarnęło przerażenie.

W pomieszczeniu było prawie ciemno i panował tu taki smród gnijących śmieci i ekskrementów, że zastanawiała się, czy jeżeli stąd wyjdzie, kiedykolwiek się go pozbędzie. Coś małego i brązowego wypełzło spod kołder i czołgało się po podłodze.

– To nie potrwa długo – zapewnił ją wspólnik rozbójnika. – On wkrótce się tu pojawi, a potem pani powróci do swego papy.

– Wygląda pan na miłego człowieka. Dlaczego pomaga pan temu łajdakowi?

– On nie jest łajdakiem, milady. Pomimo wszystkiego, co pani o nim wie i sądzi. A ja mu pomagam, bo jest dobrym człowiekiem. Uratował mi życie na polu bitwy. Niech go pani tak surowo nie ocenia. On robi to, co musi zrobić, by uspokoić swoje demony.

Te słowa zostały wypowiedziane z taką szczerością, że Marianne nie wątpiła, że wspólnik rozbójnika w nie wierzy.

– Ale dlaczego wmieszał w to mojego ojca?

Mężczyzna pokręcił głową.

– Powiedziałem już zbyt wiele. Proszę mi wybaczyć, milady, ale nie mogę odpowiedzieć na to pytanie.

Gdy zegar wybił trzecią, Knight znajdował się daleko od Aldgate High Street. Przebywał w klubie White’a i pił szampana w towarzystwie Bullforda, Devlina, Razeby’ego i Fallinghama. Zachowywał się tak, by rzucać się w oczy przedstawicielom londyńskich wyższych sfer. Wiedział, że chłopiec, którego wysłał z listem do Misbourne’a, zaczeka, aż ten wróci do domu.

– Co sądzicie o tym wypadku Misbourne’a? – zagadnął w pewnej chwili Bullford.

– Może chodzi o to, że Pickering chce się wycofać? – powiedział Devlin. – W końcu córka Misbourne’a nie jest w tej chwili zbyt dobrą partią. Tej historii z Arlesfordem ludzie nie zapomną tak prędko. A poza tym Pickeringowi niepotrzebny jest jej posag.

– Cała ta gadanina o wypadku to dobra wymówka dla uroczej lady Marianne. – Fallingham upił nieco szampana. – Pickering jest tak stary, że zapewne zmarłby podczas nocy poślubnej. Wiecie, co mam na myśli.

Roześmiali się wszyscy z wyjątkiem Knighta.

– Co o tym sądzisz, Knight? – zapytał Bullford, sącząc trunek.

Marianne Winslow nie powinna go była obchodzić, jednak nie chciał jej sobie wyobrazić w małżeńskim łożu.

– Sądzę, że czas otworzyć kolejną butelkę szampana – odrzekł. – Mam dziś lepsze rzeczy do roboty niż zastanawianie się nad tą sprawą.

Callerton z pewnością dowiózł już dziewczynę na miejsce, pomyślał.

– A nie powinieneś przypadkiem przygotować dodatkowego szampana na okoliczność jutrzejszej wygranej w wyścigu czterokonnych zaprzęgów? Jesteś pewnym zwycięzcą…

– A co, chcesz się założyć, że przegram? – zapytał Knight, patrząc na zegar stojący w kącie pokoju.

Służący wniósł kolejną butelkę szampana.

– Założę się, że nikt nie wypije całej butelki na raz – powiedział Devlin.

– No to przygotuj pieniądze, bo już przegrałeś – powiedział Fallingham, biorąc butelkę i przykładając ją do ust.

Pił przy akompaniamencie tupania i śpiewu kompanów.

Knight, zanim się wymknął z klubu, odczekał, aż jego kompani osuszą jeszcze dwie kolejne butelki.

– Jeżeli to jest wskazówka, żebyśmy poszli kolejną ulicą… – powiedział Misbourne, biorąc list wydobyty spod stoiska z owocami na Cutler Street – to już czwarta. Ten łajdak chce zrobić z nas idiotów.

– Nie, ojcze, chce zmylić trop tak, żebyśmy nie domyślili się, gdzie ukrył Marianne.

– Daj dokument chłopcu przy katarynce, a lady Marianne zostanie odwieziona do domu. – Misbourne odczytał słowa na głos i zapytał syna: – Czy ludzie, którzy nas ubezpieczają, wciąż są w pobliżu? – zapytał syna, a gdy ten kiwnął głową, dodał: – Zatem miejmy nadzieję, że chłopak zaprowadzi ich prosto do jaskini lwa.

– Powinieneś mi pozwolić pójść za chłopcem – powiedział Linwood.

– Twoje uganianie się po ulicach wzbudziłoby zbyt wielką sensację. Wykluczone. Niepotrzebny nam dodatkowy rozgłos.

Misbourne wyjął z kieszeni złożony i zapieczętowany dokument i podszedł do jasnowłosego chłopca stojącego przy katarynce. Chłopiec zauważył go, a wyraz jego twarzy świadczył, że wie, co zaraz nastąpi. Wziął dokument bez słowa i zniknął w ulicznym tłumie. Dwaj ludzie ubezpieczający Misbourne’a podążyli za nim.

Knight wziął dokument z rąk chłopca.

– Jesteś pewien, że ich zgubiłeś?

– Było to bardzo łatwe. Dałem dokument Jimowi, który dał go Dodgerowi, a ten dał go znowu mnie. Wyprowadziłem ich aż do doków, tak jak pan kazał, i tam ich zostawiłem.

– Dobrze.

Knight wsunął w dłoń chłopca kilka monet.

– Robienie interesów z panem to czysta przyjemność – powiedział chłopiec i zniknął.

Serce Knighta biło ciężko. Złożony arkusz był delikatny i pożółkły ze starości. I tak cienki, że prześwitywały przez niego litery. Knightowi zaschło w ustach. Pytanie dręczyło go przez piętnaście lat. A teraz trzymał w rękach odpowiedź. Wziął głęboki oddech i rozłożył arkusz.

Dokument, datowany na czerwiec 1795 roku, okazał się listem napisanym do Misbourne’a przez pewnego ministra. Mowa w nim była o kilku bardzo delikatnych zagadnieniach, a ton i omawiane szczegóły świadczyły, że obaj mężczyźni są bardzo zaprzyjaźnieni. Za możliwość przeczytania tego listu mówiącego o jakimś skandalu niejeden dałby fortunę. Ale Knight zgniótł go w dłoni. Był przy tym tak wściekły, że przed oczami pojawiła mu się czerwona mgła.

Marianne pierwsza usłyszała kroki w zaułku za oknem. A w chwilę potem do pomieszczenia wkroczył porywacz. Ubrany był w ten sam płaszcz, który miał na sobie na wrzosowisku, jednak kapelusz miał inny, elegancki, ten, który włożył w powozie. Pod płaszczem widać było piękną białą koszulę i kamizelkę. Maska przylegała mu szczelnie do twarzy, a jego buty zostawiały ślady wśród brudu zalegającego podłogę pomieszczenia.

Wreszcie zjawił się, żeby mnie uwolnić i odwieźć do ojca, pomyślała, ale w chwilę potem, gdy ich spojrzenia się spotkały, z pełnego furii wyrazu jego oczu wyczytała, że sprawy poszły w niewłaściwym kierunku.

– Misbourne nas oszukał – powiedział rozbójnik do swego wspólnika.

– Nie przysłał dokumentu?

Wydawał się tak samo zszokowany jak Marianne.

– Przysłał, ale nie ten, co trzeba. Czy on uważa mnie z idiotę, który się w tym nie zorientuje?

– Mówiłeś, że to szubrawiec, ale żeby ryzykować życie własnej córki…

Wspólnik wypowiedział te słowa szeptem, jednak Marianne je usłyszała.

– Nie! – Zerwała się na równe nogi tak gwałtownie, że przewróciła krzesło. – Kłamiecie! Ojciec musiał się pomylić. Nie powiedzieliście mu jasno, czego chcecie.

– Pani ojciec wie doskonale, czego chcę, lady Marianne – odrzekł rozbójnik, podchodząc do niej i mierząc ją wściekłym spojrzeniem.

– Nie – wyszeptała, kręcąc głową. – On by mnie nie zostawił w pańskich rękach. Zrobiłby wszystko, co w jego mocy, żeby mnie uratować.

– Przykro mi, lady Marianne – rzekł rozbójnik, a wściekłość zniknęła z jego oczu.

– Musiała zajść jakaś pomyłka.

– Nie ma żadnej pomyłki.

– Pan kłamie – powiedziała Marianne głosem spokojnym, choć serce biło jej jak oszalałe.

Nic na to nie odpowiedział. Stał naprzeciwko niej, milcząc, a ona nie mogła znieść wyrazu litości w jego oczach.

– Pan kłamie! – krzyknęła. – Panu wciąż mało! Czego jeszcze pan od nas chce?

– Musimy jechać – usłyszała słowa wspólnika. – Co zrobimy z dziewczyną?

– Zabierzemy ją ze sobą – odrzekł tamten, nie odrywając wzroku od jej oczu.

Wspólnik dał znak, że chce porozmawiać na stronie. Szeptali, lecz Marianne słyszała urywki ich rozmowy.

– Może powinniśmy ją uwolnić… Jeżeli Misbourne nie chce nam dać dokumentu…

– Zatrzymamy ją, aż do chwili gdy ten stary wyda nam papier.

Wyrzekł te słowa tak stanowczo, że Marianne nabrała pewności, że nie ulegnie prośbom wspólnika. Miał zamiar ją więzić i Bóg jeden raczył wiedzieć, co jeszcze zamierzał zrobić. Obejrzał się i zauważył, że Marianne ich słucha, odeszli więc dalej, tak żeby nie dotarło do niej ani jedno słowo. Byli obaj tak pochłonięci rozmową, że nie usłyszeli odgłosu kroków, dziecięcych okrzyków i groźnego pomrukiwania jakiegoś mężczyzny. Drzwi się otworzyły i do pokoju wpadło czworo dzieci, a za nimi wkroczyli mężczyzna oraz kobieta niosąca szczenię zawinięte w brudny szal.

Dzieci, widząc rozbójnika, jego wspólnika i Marianne, wcale się nie speszyły.

– Wszystko w porządku, proszę pana? – zapytał najstarszy jasnowłosy chłopiec.

– Tom! – upomniał chłopca mężczyzna, lecz ten nie przejął się ani trochę. – Przepraszam pana bardzo, sir – zwrócił się do rozbójnika. – Myśleliśmy, że już tu państwa nie będzie. Proszę wybaczyć, już wychodzimy. Dalej, wychodźcie! – zawołał ostro do dzieci, ruchem głowy wskazując im otwarte drzwi.

Jeden z chłopców zaniósł się kaszlem, a szczeniak zawył. Cała rodzina pachniała wilgocią, psem i niemytymi ciałami.

– My już na dziś załatwiliśmy swoje sprawy – oznajmił rozbójnik. – Proszę…

Wsunął rękę do kieszeni i Marianne zobaczyła błysk złotej monety. Dzieci obległy rozbójnika jak muchy słój miodu. Następnie zakładniczka zerknęła na otwarte drzwi i stojącą w nich kobietę. Spojrzenia wszystkich obecnych skupione były na złocie. Marianne nie wahała się ani chwili. Zebrała spódnice i rzuciła się do ucieczki.

– Zatrzymajcie ją! – usłyszała krzyk rozbójnika. – Marianne, nie! Ta okolica jest niebezpieczna…

Ale ona tylko trzasnęła drzwiami i zniknęła, nie oglądając się za siebie.

Przebiegła wąski korytarzyk prowadzący do głównego wyjścia i znalazła się na ulicy. Odgłos jej kroków na bruku rozbrzmiewał głośno i zdawał się odbijać echem od ciasnych murów. Na sznurze rozciągniętym między domami suszyły się części garderoby. Marianne schyliła się, dała pod nie nura i biegła dalej, nie zwracając uwagi na to, że kamienie brukowe gniotą ją niemiłosiernie w stopy obute w delikatne pantofelki. Jedno szybkie spojrzenie wstecz i zobaczyła postać rozbójnika. Biegł tak szybko, że poły jego płaszcza furkotały niby skrzydła wielkiego ptaszyska.

– Boże, dopomóż mi! – modliła się, wiedząc, że nie może dać mu się dogonić.

Bruk był nierówny i pokryty brudem. Pies zaszczekał na nią, a jakaś kobieta siedząca na progu i pociągająca z butelki zawołała coś ze śmiechem. Ona jednak biegła dalej. W pewnym momencie potknęła się i omal nie upadła, ale nie zatrzymała się. Skręciła w prawo w wąski zaułek, a potem w kolejny, pragnąc znaleźć wyjście z tego labiryntu, jednak na próżno.

Uliczki stawały się coraz węższe i ciemniejsze, budynki coraz wyższe i nędzniejsze. Ludzie, których mijała, mieli coraz bardziej wychudzone twarze i coraz bardziej zapadnięte oczy. A ona biegła i biegła, ciężko dysząc. W pewnym momencie zorientowała się, że nie da rady dłużej. Zanurkowała w kolejną wąską uliczkę po prawej i przystanęła, opierając się o ścianę jakiegoś domu. Zamknęła oczy, chwytając powietrze ustami. Z każdym oddechem odczuwała ból w boku – tak jakby ktoś wbijał w jej ciało ostry nóż.

Nie słyszała kroków rozbójnika. Nie słyszała nic prócz odległych odgłosów codziennego życia i własnego oddechu. Zgubiła go, odetchnęła z ulgą.

W tej samej chwili poczuła zapach dymu tytoniowego i uświadomiła sobie, że nie jest sama. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Niedaleko od niej trzej mężczyźni stali nieruchomo, oparci o ściany swoich domów, i obserwowali ją uważnie.

Marianne natychmiast zorientowała się, że ci trzej różnią się od rozbójnika, któremu uciekła. Oni nie będą jej o niczym zapewniali, tylko bez słowa wyjaśnienia zrobią z nią to, co zechcą. Poczuła ściskanie w żołądku i spojrzała w prawo, ku wylotowi ulicy. Tam jednak także stali brudno odziani mężczyźni, blokując jej przejście. Bała się jak nigdy dotąd w życiu. Poruszając się wolno, spokojnie, jak ktoś, kto ma do czynienia ze stadem wilków, oderwała się od ściany.

Jeden z mężczyzn wyszedł na środek wąskiej ulicy, dając znak pozostałym, którzy ruszyli za nim.

Marianne zaryzykowała. Ruszyła biegiem ku wlotowi ulicy, jednak musiała się cofnąć, gdyż mężczyzn nie dało się wyminąć.

– Niech się paniusia tak nie spieszy – powiedział jeden z nich. – Taka ślicznotka może się tu naprawdę dobrze zabawić.

Zauważyła, że jego wzrok przesuwa się taksująco po jej ciele, a potem pada ponownie na twarz. Oblizał usta, powoli, znacząco, swoim pokrytym kożuchem językiem. Marianne obejrzała się i zobaczyła zbliżającą się grupę jego kompanów.

– Nie ma stąd wyjścia, kochaniutka – odezwał się kolejny. – Uśmiechnij się do mnie, a potraktuję cię delikatnie – roześmiał się.

Wiedziała, co zamierzają jej zrobić. Wiedziała też, że sama ich nie powstrzyma. Otworzyła usta do krzyku i… w tej samej chwili u wlotu uliczki zobaczyła wysoką ciemną postać.