Zemsta - ebook

I

Miejsce zbrodni przypominało rzeźnię. Wszędzie była krew. Na ścianach, meblach, piecu kaflowym. Na ubraniach zawieszonych na krzesłach. I na dywanie, na którym leżał martwy, pozbawiony głowy mężczyzna.

Panował tu względny porządek, nie było śladów walki, ale ta wszechobecna krew kojarzyła się jednak z żywiołem zniszczenia. Z brutalną, nienawistną siłą. Dzika kłótnia w sąsiednim mieszkaniu wzmogła jeszcze bardziej posępną atmosferę.

Kiedy porucznik Kruger rozglądał się po niemiłosiernie wychłodzonym pokoju, czuł, że przez jego ciało przechodzi zimny prąd. Serce biło mu niespokojnie, wtłaczając w żyły narastający niepokój. Raz po raz spozierał na innych i widział, że są do żywego poruszeni. Medyk sądowy, wypełniając protokół, potrząsał z niedowierzaniem głową, porucznik Madej nerwowo zaciskała szczęki, pobladły prokurator Pancerny wycierał spocone czoło bawełnianą chusteczką, chorąży Harwej zagryzał zapałkę tkwiącą w kąciku ust.

Z wnętrza domu dochodziły zduszone szepty: „makabra”, „horror”, „szaleństwo”.

– Jakiś psychol zrobił tu mały Wietnam – powiedział ktoś głośniej, przechodząc korytarzem.

Porucznik zerknął na pufę, na której leżała głowa ofiary, i wzdrygnął się na widok wytrzeszczonych oczu. Przez głowę przeleciały mu migawki z Pana Wołodyjowskiego, pokazujące okrutne sposoby odbierania życia bliźnim. Patrząc na zdekapitowaną głowę, widział, jak oślepiony Azja podchodzi do klęczącego Nowowiejskiego, żeby powoli, w skupieniu, z sadystyczną rozkoszą poderżnąć mu gardło.

Znowu się wzdrygnął, ale mimo to zrobił parę kroków do przodu. Pociągnął nosem, poczuł mocz. Przypomniał sobie lakoniczną informację, przekazaną mu przez Dagmarę jakąś godzinę temu: „Ktoś pewnemu obywatelowi uciął głowę i nasikał na nią”.

Dlaczego? – pomyślał mimowolnie. Dlaczego ktoś na nią nasikał? Po co? Może to ktoś…

Rozważania przerwało mu nagłe głuche uderzenie. Wszyscy obecni na miejscu zbrodni spojrzeli po sobie, a potem przenieśli wzrok ku górze. To właśnie w mieszkaniu na wyższym piętrze trwała zapiekła kłótnia.

– Zaraz cię zajebię, kurwo! – rozległ się wściekły męski ryk. – I już nigdy mu nie dasz! Słyszysz mnie? Zaraz poczujesz…

Wrzask, uderzenie!

Harwej wyjął zapałkę z ust i rzucił sarkastycznie:

– Może zabójca mieszka na trzecim piętrze?