Zew Wilka - ebook

Roz­dział pierw­szy

Strzała wbiła się w pień sosny cal od jego głowy. Vaelin Al Sorna popa­trzył na lotkę wibru­jącą mu przed oczami. Czuł pie­cze­nie na nosie i strużkę krwi pły­nącą z dra­śnię­cia, które zosta­wił ostry grot. Wcze­śniej nie usły­szał łucz­nika ani skrzy­pie­nia nacią­ga­nej cię­ciwy.

Patrzą­cemu z boku jego reak­cja mogłaby się wydać szybka i natych­mia­stowa: prze­to­cze­nie się w prawo, powsta­nie na kolana, wycią­gnię­cie łuku i wypusz­cze­nie strzały, a wszystko to jed­nym płyn­nym ruchem. Ale on wie­dział, że zare­ago­wał za wolno, nawet kiedy zoba­czył, że łucz­nik bie­gnący z rogiem unie­sio­nym do ust pada mar­twy ze strzałą wbitą w plecy. Zbyt wolno.

Z boku roz­legł się sze­lest i spo­śród paproci wyło­niła się Ellese z łukiem w ręce.

– Obóz, wujku – powie­działa lekko zdy­szana. – Musimy ruszać szybko…

Vaelin zamknął jej usta dło­nią z dosta­teczną siłą, żeby nie pozwo­lić jej wstać z przy­siadu. Trzy­mał ją w ten spo­sób, gdy śmi­gnęła następna strzała wypusz­czona z koron drzew. Zagłę­biła się w zie­mię kilka stóp od nich. Pocisk zwia­dow­czy, jak nazwałby ją mistrz Hutril. Zawsze uży­teczna przy pło­sze­niu zdo­by­czy. Ale nie dzi­siaj.

Vaelin spoj­rzał w ciemne, pło­nące oczy Ellese, uniósł wzrok w stronę wierz­choł­ków drzew i zabrał rękę. „Już nie zadmie w róg”, prze­ka­zał w języku zna­ków, któ­rego tak pra­co­wi­cie ją uczył w poprzed­nich mie­sią­cach. „To by zdra­dziło jego pozy­cję. Pobie­gnę na prawo”. Odwró­cił się, szy­ku­jąc się do sprintu, ale jesz­cze się zatrzy­mał i dodał: „Nie chyb”.

Zerwał się i z dud­nie­niem popę­dził po leśnym pod­szy­ciu, lawi­ru­jąc mię­dzy drze­wami. Tym razem usły­szał brzę­cze­nie cię­ciwy i usko­czył za sze­roki pień sta­rego cisu. Kątem oka dostrzegł, że pocisk odłu­puje korę. Sekundę póź­niej roz­legł się następny świst, głęb­szy, o nie­mal melo­dyj­nej pre­cy­zji, która świad­czyła o sile broni i umie­jęt­no­ściach łucz­nika. Chwila ciszy, a potem łoskot ciała spa­da­ją­cego na zie­mię z dużej wyso­ko­ści.

Vaelin na­dal kucał za cisem i z zamknię­tymi oczami chło­nął pieśń lasu. Wkrótce zaczął powra­cać świer­got pta­ków, uci­szony wcze­śniej przez intru­zów, a wiatr już nie niósł woni spo­co­nych, prze­stra­szo­nych ludzi.

Vaelin wyszedł ze swo­jej kry­jówki i zoba­czył, że Ellese prze­szu­kuje ciało napast­nika, któ­rego jej strzała strą­ciła z wierz­choł­ków drzew. Jej ruchy były szyb­kie i wprawne, ręce nie drżały, choć wła­śnie ode­brała czło­wie­kowi życie. Wie­dział, że zabi­jała wcze­śniej w Cum­brael, w cza­sie krót­kiego i szybko zdła­wio­nego powsta­nia wiecz­nie spra­wia­ją­cych kło­poty Synów Praw­dzi­wego Ostrza. Wcale jej to nie drę­czy, napi­sała Reva w liście, który wysłała na pół­noc razem ze swoją adop­to­waną córką. Co mnie z kolei bar­dzo drę­czy.

Vaelin nie dostrzegł w tej dziew­czy­nie podo­bień­stwa do Revy, i nic dziw­nego, zwa­żyw­szy na to, że w ich żyłach nie pły­nęła ta sama krew. Włosy miała czarne, oczy ciemne i była o cal niż­sza od jego sio­stry, choć tro­chę moc­niej zbu­do­wana. Jed­nakże naj­wy­raź­niej gdzieś po dro­dze prze­jęła od przy­bra­nej matki rodzinną cechę, czyli pozorną nie­wraż­li­wość na skutki odbie­ra­nia innym życia. I dzie­liła ją z męż­czy­zną, któ­rego nazy­wała wujem.

– Nie­bie­ski kamień – powie­działa, odrzu­ca­jąc na bok sakiewkę zabi­tego i uno­sząc w górę garść lśnią­cych lazu­ro­wych krysz­ta­łów. – Owi­nięte w bawełnę, żeby nie brzę­czały. – Prze­krzy­wiła głowę, przy­glą­da­jąc się ciału. – Przy­naj­mniej znał się na robo­cie. – Spoj­rzała na Vaelina i dodała z sze­ro­kim uśmie­chem: – Ale nie dość dobrze.

Vaelin ukuc­nął, żeby pod­nieść broń zabi­tego, prze­zna­czoną do polo­wań, typową dla wszyst­kich lenn kró­le­stwa, z wyjąt­kiem Cum­brael. Gdyby ten czło­wiek miał długi łuk i umie­jęt­ność jego uży­wa­nia, on praw­do­po­dob­nie już by nie żył.

– Sprawdź jego głowę – powie­dział do Ellese, a ona posłusz­nie zerwała zabi­temu weł­nianą czapkę, odsła­nia­jąc wygo­loną czaszkę. Vaelin odwró­cił ją butem, a kiedy zoba­czył pry­mi­tywny tatuaż two­rzący ciem­no­kar­ma­zy­nową plamę pośród siwej szcze­ciny, stwier­dził: – Krwawe Wró­ble.

Wyrzu­tek, któ­rego zabił wcze­śniej, leżał dwa­dzie­ścia kro­ków dalej, twa­rzą do dołu, ze strzałą ster­czącą z ple­ców nie­mal pio­nowo. Stę­ka­jąc z wysiłku, Vaelin wyrwał z kościa­nej pułapki krę­go­słupa grot z zadzio­rami i odwró­cił trupa.

– Jumin Vek – orzekł po krót­kich oglę­dzi­nach pla­mi­stej, dzio­ba­tej twa­rzy.

– Znasz go? – spy­tała Ellese.

– Powi­nie­nem. Aresz­to­wa­łem go cztery lata temu z nakazu kró­lo­wej. Zosta­wił za sobą szlak mor­derstw, gwał­tów i kra­dzieży na wszyst­kich dro­gach Ren­fael, zanim przy­był do Dorze­czy. Wsa­dzi­łem go na sta­tek, żeby zało­żyli mu stry­czek w Lodo­wym Por­cie.

– Wygląda na to, że udało mu się uciec.

Albo kogoś prze­ku­pił, pomy­ślał Vaelin. Była to aż nazbyt powszechna prak­tyka w tych cza­sach. Gdy krad­nąc i szmu­glu­jąc łup do Pół­noc­nych Dorze­czy, zara­biało się dużo pie­nię­dzy, każdy prze­stępca miał środki, żeby wyku­pić się z kło­po­tów. Czę­sto­tli­wość, z jaką Vaelin jako Lord Wieży i namasz­czony przez wład­czy­nię zarządca tej kra­iny musiał łapać szu­mo­winy, spra­wiała, że był mniej skru­pu­latny w prze­strze­ga­niu kró­lew­skiego edyktu zaka­zu­ją­cego natych­mia­sto­wych egze­ku­cji.

– Kolejny Krwawy Wró­bel? – zapy­tała Ellese.

– Nie. – Vaelin zdjął Jumi­nowi Vekowi czapkę, odsła­nia­jąc gęste, tłu­ste włosy. Chwy­cił trupa za pod­bró­dek i obró­cił jego głowę tak, że można było zoba­czyć bar­dziej dopra­co­wany atra­men­towy obra­zek na jego bla­dej szyi. – Prze­klęte Szczury. To głów­nie zhań­bieni byli kró­lew­scy gwar­dzi­ści.

– Więc mamy dzi­siaj prze­ciwko sobie dwie bandy?

– Wąt­pię. Lord Orven starł na proch więk­szość Krwa­wych Wró­bli zeszłej zimy. Zdaje się, że Szczury zna­la­zły u sie­bie miej­sce dla paru oca­la­łych.

Uwol­nił nie­szczę­snego Jumina Veka od sakiewki i stwier­dził, że są w niej dwa samo­rodki złota i kilka nie­bie­skich kamieni.

– Twój nos krwawi, wujku – stwier­dziła Ellese, kiedy wstał.

Vaelin wyjął szmatkę zza pasa, nasą­czył ją ole­jem drzew­nym z małej bute­leczki i przy­tknął do nosa. Stłu­mił syk bólu, kiedy ogni­sta mik­stura wnik­nęła do rany. Nie mógł się pozbyć wra­że­nia, że w mło­do­ści tak bar­dzo go nie pie­kło.

– Idź po pozo­sta­łych – rzu­cił, pole­wa­jąc twarz wodą z manierki, żeby zmyć resztki krwi. – Spo­tkajmy się na skraju wąwozu. I, Ellese… – Kiedy się odwró­ciła, przy­po­mniał: – Kamie­nie.

Wycią­gnął rękę, patrząc jej w oczy, aż dziew­czyna prych­nęła ze zło­ścią i oddała mu krysz­tały.

– Każesz mi polo­wać na męty za darmo – mruk­nęła.

– Twoja matka przy­słała cię do mnie na naukę. Jeśli chcesz płat­nej pracy, jest dużo roboty na Gwar­dii Pół­noc­nej albo w kopal­niach. Do czasu sprze­daży krysz­tały i złoto zgod­nie z pra­wem należą do kró­lo­wej. Wiesz o tym. – Vaelin scho­wał zdo­bycz do kie­szeni i odpra­wił ją ski­nie­niem głowy. – Ruszaj.

***

Oka­zało się, że obóz wyję­tych spod prawa jest w rze­czy­wi­sto­ści miej­scem ogro­dzo­nym pół­okrą­głą pali­sadą cią­gnącą się od wschod­niej ściany wąwozu zna­nego jako Parów Ultina. Miej­sce nazwano tak na cześć naj­słyn­niej­szego gór­nika Dorze­czy, któ­rego Vaelin wspo­mi­nał miło z cza­sów wojny wyzwo­leń­czej.

Zawsze wesoły Ultin wró­cił do Dorze­czy z roz­ka­zem wład­czyni, żeby wydo­być z kopalni całe dostępne bogac­two i napeł­nić kró­lew­skie kufry w celu pokry­cia rosną­cych kosz­tów wojny. Nagro­dzony za swoje wysiłki sowitą pen­sją Miecz Kró­le­stwa uprzej­mie odrzu­cił ofertę Vaelina, żeby zostać Lor­dem Nad­zorcą kopalń. Zamiast tego wyco­fał się do nie­wiel­kiego gospo­dar­stwa rol­nego w pobliżu Pół­noc­nej Wieży i tam w ciągu trzech lat zapił się na śmierć. „To przez wojnę”, milor­dzie, powie­działa Vaeli­nowi wdowa w dniu, kiedy spa­lono ciało jej męża. „Wszyst­kie te zamor­do­wane dusze, zamor­do­wane dzieci. Ludzie, któ­rych stra­cił w All­tor… wszystko razem. Nie mógł pozbyć się tego z głowy”.

Vaelin poświę­cił krótką myśl pamięci Ultina, po czym sku­pił uwagę na pali­sa­dzie. Naj­wy­raź­niej zbu­do­wano ją nie­dawno, drewno na ścia­nie obron­nej było na­dal zie­lone i nie­se­zo­no­wane, choć wyglą­dało dość solid­nie. Miesz­kańcy skon­stru­owali punkt obser­wa­cyjny na ścia­nie wąwozu, zapew­nia­jący bez wąt­pie­nia dosko­nały widok na oko­licę. Vaelin wie­dział, że tereny na wscho­dzie to pół­mi­lo­wej dłu­go­ści pasmo nagich skał, któ­rego żadne ata­ku­jące woj­sko nie poko­na­łoby nie­zau­wa­żone.

Na dnie wąwozu rów­nież bra­ko­wało osłony, ale było ono wąskie, co pozwa­lało na szybki atak. Jed­nakże Vaeli­nowi to wszystko się nie podo­bało i uznał nową tak­tykę wzno­sze­nia for­ty­fi­ka­cji za zwia­stu­jącą kło­poty. Zwy­kle wyrzut­ko­wie i prze­myt­nicy zakła­dali tym­cza­sowe obozy głę­boko w lesie albo na trudno dostęp­nych gra­niach, z któ­rych mogli napa­dać na szlaki kara­wan. Teraz wyglą­dało na to, że ta kon­kretna banda zde­cy­do­wała się na stałą sie­dzibę. Stają się śmielsi? Czy tylko bar­dziej zde­spe­ro­wani?

Ledwo wyła­pał odgłos zbli­ża­nia się Cum­bra­el­czyka, ciche szur­nię­cie bukłaka o trawę, i męż­czy­zna już poja­wił się u jego boku, leżąc pła­sko na ziemi tak jak on.

– Milor­dzie.

– Wysoka Włócz­nio. – Vaelin obej­rzał się i zoba­czył, jak grupa Ludzi Niedź­wie­dzi powoli wyła­nia się z lasu, z włócz­niami i łukami trzy­ma­nymi nisko, żeby nie zakłó­cać linii hory­zontu.

– Widzisz, panie, że jest tak, jak mówi­li­śmy – ode­zwał się Wysoka Włócz­nia, wska­zu­jąc głową na twier­dzę wyrzut­ków.

W ciągu ostat­nich lat Vaelina czę­sto nacho­dziła reflek­sja, że twarz Cum­bra­el­czyka zacho­wała jedy­nie resztki cech czło­wieka, który kie­dyś tak bar­dzo sta­rał się go zabić. Jego rysy pozo­stały twarde, a obli­cze wyglą­dało jak znisz­czona maska sta­rego myśli­wego, ale silny błysk fana­ty­zmu już dawno znik­nął z jego spoj­rze­nia. Nie licząc dłu­giego łuku, Wysoka Włócz­nia nosił strój Ludzi Niedź­wie­dzi i płyn­nie mówił ich języ­kiem, któ­rego Vaelin do tej pory nie zdo­łał opa­no­wać. Choć na­dal nie potra­fił myśleć o nim ina­czej niż jako o Cum­bra­el­czyku, pod wzglę­dami, które się liczyły, Wysoka Włócz­nia był teraz myśli­wym z klanu Niedź­wie­dzi, co potwier­dzał nadany mu przez nich przy­do­mek. Vaelin wie­dział, że raczej ni­gdy nie pozna imie­nia, które ten męż­czy­zna dostał po naro­dzi­nach, ale odpo­wia­dała mu ta nie­wie­dza.

– Mówi­łeś, że zna­leź­li­ście to mie­siąc temu?

– Dokład­nie dwa­dzie­ścia pięć dni temu. Dwa tygo­dnie wcze­śniej jesz­cze tego nie było. Nasi ludzie przy­cho­dzą tutaj dość regu­lar­nie, dużo bobrów wpada w pułapki w tej rzece.

– Więc was widzieli?

Wysoka Włócz­nia odpo­wie­dział miną wyra­ża­jącą jed­no­cze­śnie roz­ba­wie­nie i lekką urazę.

– Pro­szę wyba­czyć. – Vaelin skie­ro­wał wzrok z powro­tem na pali­sadę. – Jak czę­sto doko­nują napa­ści?

– To wła­śnie jest dziwne, milor­dzie. Wcale tego nie robią, o ile potra­fimy stwier­dzić. Zosta­wiają bar­dzo nie­wiele śla­dów w oko­licy, z wyjąt­kiem takich, któ­rych można ocze­ki­wać po oka­zjo­nal­nych gru­pach myśli­wych. Przez więk­szość czasu sie­dzą tutaj. Prawdę mówiąc, kor­ciło nas, żeby zosta­wić ich w spo­koju, ale starsi uznali, że powin­ni­śmy dotrzy­mać naszej umowy z Lor­dem Wieży.

Vaelin skło­nił głowę w podzię­ko­wa­niu. Odkąd pozwo­lono im osie­dlać się w Dorze­czach po wymu­szo­nej migra­cji z lodo­wa­tych pust­kowi na pół­nocy, Niedź­wie­dzie nie­zmien­nie udo­wad­niali, że są lojal­nymi, jeśli nawet żyją­cymi w izo­la­cji, pod­da­nymi kró­le­stwa.

– Nie zapo­mnij im powie­dzieć, że doce­niamy ich roz­wagę.

– Dobrze, milor­dzie. A dwie trze­cie łupów rów­nież mocno pod­kre­śli­łoby powa­ża­nie, jakim pan darzy Niedź­wie­dzie.

Vaelin stłu­mił wes­tchnie­nie. Po unik­nię­ciu egze­ku­cji i zna­le­zie­niu miej­sca wśród Niedź­wie­dzi Wysoka Włócz­nia wyrzekł się fana­ty­zmu reli­gij­nego, który przy­wiódł go w te strony. Cum­bra­el­czyk nie zabił Lorda Wieży i teraz rezerwy zapału w pełni wyko­rzy­sty­wał w roli głów­nego nego­cja­tora adop­to­wa­nego ple­mie­nia, zawsze gotowy sta­nąć w jego obro­nie przed chci­wo­ścią uro­dzo­nych w kró­le­stwie.

– Połowa – rzu­cił Vaelin. – łącz­nie z zyskami ze sprze­daży złota i nie­bie­skich kamieni, które odzy­skamy.

Myśliwy już zamie­rzał się spie­rać w tej kwe­stii, ale umilkł, kiedy za nim roz­le­gło się gło­śne cmok­nię­cie. Vaelin odwró­cił się i zoba­czył drobną młodą kobietę przy­kuc­niętą obok małego czar­nego niedź­wiadka. Kobieta nosiła imię Żela­zne Oczy i łatwo było zro­zu­mieć, skąd się ono wzięło, widząc jej mar­sowe spoj­rze­nie skie­ro­wane na Wysoką Włócz­nię. Jako jedyna sza­manka, która została Niedź­wie­dziem, była osobą naj­bar­dziej zbli­żoną do przy­wód­czyni klanu. A także żoną Wyso­kiej Włóczni i matką trójki ich dzieci.

Kobieta cmok­nęła ponow­nie i ode­zwała się do męża w chro­pa­wym, ale popraw­nym języku kró­le­stwa:

– Nie bądź nie­grzeczny. – Prze­nio­sła wzrok na Vaelina. – Połowa jest do przy­ję­cia, Lor­dzie Wieży. Ale musi być też cena krwi za każ­dego myśli­wego wezwa­nego do Zie­lo­nego Ognia.

– Oczy­wi­ście. – Vaelin skło­nił głowę i wró­cił spoj­rze­niem do pali­sady.

Nali­czył dwu­na­stu war­tow­ni­ków na murze, każdy z łukiem albo kuszą. W razie ataku z pew­no­ścią dołą­czy­łoby do nich wię­cej ludzi, co ozna­czało, że szarża dnem wąwozu w nie­unik­niony spo­sób kosz­to­wa­łaby nie­jedno życie. Oprócz około czter­dzie­stu Niedź­wie­dzi miał jesz­cze sześć­dzie­się­ciu ludzi z Gwar­dii Pół­noc­nej, z pew­no­ścią dosyć, żeby prze­są­dzić sprawę nie­za­leż­nie od liczby strzał wypusz­czo­nych przez wyję­tych spod prawa.

– Naj­le­piej zacze­kać do zmroku, milor­dzie – powie­dział Wysoka Włócz­nia, naj­wy­raź­niej idąc za jego tokiem rozu­mo­wa­nia. – O pół­nocy możemy z łatwo­ścią zbli­żyć się na pięć­dzie­siąt kro­ków od muru i wypu­ścić tro­chę poci­sków, żeby zama­sko­wać szarżę na bramę. Kilka ude­rzeń solid­nym tara­nem powinno wystar­czyć.

– Będą się spo­dzie­wali, że ich zwia­dowcy wrócą po zapad­nię­ciu nocy – zauwa­żył Vaelin, krę­cąc głową. – Cze­ka­nie do pół­nocy to za długo. – Pomy­ślał przez chwilę, a następ­nie wska­zał ski­nie­niem głowy na małego niedź­wiadka przy­tu­lo­nego do Żela­znych Oczu. – On ma jakieś imię?

– Małe Zęby – odpo­wie­działa sza­manka, prze­su­wa­jąc dło­nią po gęstym futrze zwie­rzę­cia. Niedź­wia­dek wydał z sie­bie zado­wo­lone prych­nię­cie i trą­cił nosem bok swo­jej pani.

– Zwie­rzę Mądrego Niedź­wie­dzia nazy­wało się Żela­zna Łapa – przy­po­mniał sobie Vaelin. – On niósł go przez całą drogę po lodzie do ziemi Czar­nych Serc. Sto­czy­li­śmy tam wielką bitwę. Wie­dzie­li­ście o tym?

Żela­zne Oczy łyp­nęła na niego spode łba i ostroż­nie ski­nęła głową. Stary sza­man nie wró­cił z lodowca i ani Niedź­wie­dzie, ani nikt inny ni­gdy nie poznał jego losu. Vaelin wie­dział, że ple­mię na­dal miało nadzieję na powrót Mądrego Niedź­wie­dzia i jego nie­obec­ność była dla nich zde­cy­do­wa­nie bole­sną sprawą.

– Wiem – powie­działa sza­manka.

– Żela­zna Łapa był dzielny – rzekł Vaelin. – Jak dzielny jest Małe Zęby?

***

Ruszyli w chwili, kiedy słońce opa­dło za wschod­nie szczyty. Vaelin w towa­rzy­stwie Wyso­kiej Włóczni, Żela­znych Oczu, Ellese i dwu­na­stu gwar­dzi­stów cicho zszedł do parowu. Tam prze­pra­wili się przez wąską, ale wartką rzekę pły­nącą środ­kiem wąwozu, i czoł­ga­jąc się, poko­nali ostat­nie kil­ka­set kro­ków do płyt­kiego obni­że­nia w zasięgu strzału z łuku od ostro­kołu. Gdy się zatrzy­mali, Vaelin ski­nął głową sza­mance. Żela­zne Oczy prze­su­nęła dło­nią po pysku Małych Zębów i utkwiła wzrok w jego oczach. Po krót­kiej chwili oboje zamru­gali jed­no­cze­śnie, a następ­nie zwie­rzę pobie­gło w mrok, kie­ru­jąc się do połu­dnio­wego odcinka pali­sady.

– Co teraz, wujku? – zapy­tała szep­tem Ellese.

Vaelin rzu­cił jej ostre spoj­rze­nie i poka­zał ziry­to­wany:

„Uży­waj rąk!”.

Dziew­czyna opu­ściła głowę i poru­szyła dłońmi w nie­mej skru­sze.

„Prze­pra­szam”.

„Teraz cze­kamy”. Vaelin ski­nie­niem głowy wska­zał na jej łuk. „Bądź gotowa”.

Patrzył, jak Ellese nasa­dza strzałę na cię­ciwę, smu­kłymi, ale sil­nymi rękami ści­ska­jąc rzeź­bione mister­nie drzewce. Broń naprawdę była piękna – z wiązu gór­skiego, ozdo­biona róż­nymi wojen­nymi moty­wami wyko­na­nymi wprawną ręką. „Łuk Arren”, nazwała go Reva. „Cał­kiem moż­liwe, że ostatni taki na świe­cie. Zgu­bi­łam jego sio­strę w Oce­anie Bora­eliń­skim. Na­dal jest wyzna­czona nagroda stu zło­tych monet dla tego, kto przy­nie­sie mi inny. Na razie nikt się nie zja­wił”.

Mówiło się, że ta broń ma boskie bło­go­sła­wień­stwo, a co bar­dziej żar­liwi wyznawcy Ojca Świata i jego Bło­go­sła­wio­nej Pani przy­pi­sy­wali nad­przy­ro­dzoną moc i cel­ność temu, co ze swo­jej istoty było jedy­nie kawał­kiem ufor­mo­wa­nego drewna. Jed­nakże wyczyny, jakich na jego oczach doko­ny­wały tym łukiem Reva i jej córka, czę­sto dawały Vaeli­nowi do myśle­nia.

Prze­niósł wzrok na Żela­zne Oczy i zoba­czył jej pusty wzrok, gdy bez ruchu leżała obok męża. Wie­dział, że jej umysł prze­bywa teraz gdzie indziej. Ten widok przy­wo­łał wspo­mnie­nie innej kobiety, sie­dzą­cej na wzgó­rzu daleko stąd w cza­sie i prze­strzeni. Jej oczy też były puste, kiedy dusza uwal­niała się od ciała…

Vaelin odwró­cił spoj­rze­nie, zgiął i roz­pro­sto­wał palce, żeby odpę­dzić ich nagłe drże­nie, po czym nasa­dził strzałę na cię­ciwę.

– On się wspina… – wyszep­tała chwilę póź­niej Żela­zne Oczy. Jej wzrok na­dal był nie­obecny, a głos brzmiał w ciem­no­ści jak syk. – Dociera na szczyt… To męż­czy­zna… – Przez jej twarz prze­biegł spazm, wargi się roz­cią­gnęły, obna­ża­jąc zęby w echu wark­nię­cia. Potem wró­ciła maska spo­koju. – Teraz go nie ma… Powie­trze pach­nie alko­ho­lem i pię­cior­ni­kiem. Ludzie śpią i chra­pią, inni cho­dzą po murach… Wszyst­kie oczy skie­ro­wane są na zewnątrz, nie do środka. – Zmarszczki prze­orały jej czoło. Sza­manka prze­krzy­wiła głowę, jakby sta­rała się coś usły­szeć. – Głosy… dwaj męż­czyźni się kłócą… Mówią o zwia­dow­cach… o ludziach, któ­rzy powinni już tu być, ale jesz­cze ich nie ma.

– Brama – pod­po­wie­dział Vaelin, choć wąt­pił, czy sza­manka może go usły­szeć w tym sta­nie.

Żela­zne Oczy uci­chła. Zda­wało się, że jej mil­cze­nie trwa wiele minut, pod­czas gdy mogły to być zale­d­wie sekundy. Kiedy Ellese wydała z sie­bie jęk znie­cier­pli­wie­nia, Vaelin uci­szył ją, trą­ca­jąc łok­ciem.

– Już tam jest… – wyszep­tała w końcu sza­manka. – Bramę chroni gruba lina… On ma małe zęby, ale są ostre, a jego szczęki silne…

Vaelin poru­szył dłońmi przed oczami Ellese. „Pierw­szy i drugi od lewej”, powie­dział, wska­zu­jąc war­tow­ni­ków na murze. Zbli­żył się do Wyso­kiej Włóczni, przy­su­nął usta do jego ucha i wyszep­tał:

– Dwaj po pra­wej. Strze­laj, kiedy ja wystrzelę.

Kiedy Ellese i Wysoka Włócz­nia pod­nie­śli się z pozy­cji leżą­cej i ukuc­nęli, Vaelin przy­go­to­wał łuk, pal­cami obej­mu­jąc strzałę po obu stro­nach drzewca. Sku­pił się na dwóch męż­czy­znach sto­ją­cych bez­po­śred­nio nad bramą. Ci dwaj na­dal się sprze­czali i nie widzieli zwie­rzę­cia, które pra­co­wi­cie gry­zło linę. Odle­głość wyno­siła nie­całe sto kro­ków. Może nie był naj­lep­szym łucz­ni­kiem z Domu Szó­stego Zakonu, ale i nie naj­gor­szym.

Usły­szał ciche wes­tchnie­nie Żela­znych Oczu, a po nim skrzyp­nię­cie otwie­ra­ją­cej się bramy. Sta­nął w niej Małe Zęby, z zado­wo­le­niem prze­żu­wa­jący kawa­łek liny. Widząc, że męż­czyźni nagle zapo­mnieli o kłótni, Vaelin strze­lił do naj­wyż­szego. Ellese i Wysoka Włócz­nia wypu­ścili strzały uła­mek sekundy póź­niej. Poci­ski pomknęły w noc­nym powie­trzu i strą­ciły war­tow­ni­ków z muru. Niż­szy z dwóch wyrzut­ków zare­ago­wał szybko i przy­kuc­nął, ale druga strzała Vaelina tra­fiła go w ramię. On też spadł z muru, wylą­do­wał ciężko po dru­giej stro­nie otwar­tej bramy i wrza­snął zasko­czony na widok niedź­wie­dzia, który powi­tał go pyta­ją­cym pomru­kiem. Krzyk ucichł, kiedy Vaelin obni­żył łuk i wypu­ścił trze­cią strzałę pro­sto w pierś ran­nego. Jed­no­cze­śnie cicho wymam­ro­tał prze­kleń­stwo. Miał nadzieję, że dostaną się do środka bez wsz­czy­na­nia alarmu, ale bitwy rzadko dosto­so­wy­wały się do pla­nów.

– Gwar­dia, ruszać! – zawo­łał Vaelin, się­ga­jąc przez ramię po miecz.

Pobiegł do bramy z gwar­dzi­stami nastę­pu­ją­cymi mu na pięty. Sły­szał, jak myśliw­ski róg Wyso­kiej Włóczni wzywa pozo­sta­łych ludzi cze­ka­ją­cych w lesie.

Z mroku wybie­gło chwiej­nym kro­kiem kilku wyrzut­ków, mniej lub bar­dziej ubra­nych i pró­bu­ją­cych zata­ra­so­wać wej­ście. Szybko prze­szko­dził im w tym Małe Zęby, który zaczął się krę­cić wkoło, młó­cąc łapami i wpro­wa­dza­jąc zamie­sza­nie wśród obroń­ców. Jeden czło­wiek zato­czył się do tyłu, trzy­ma­jąc się za krwa­wiące ramię, i sta­nął bez­po­śred­nio na dro­dze Vaelina, który tym­cza­sem już dotarł do bramy. Męż­czy­zna popeł­nił błąd, wycią­ga­jąc nóż zza pasa, i dla­tego zgi­nął. Vaelin wbił mu czu­bek swo­jego ostrza Zakonu mię­dzy żebra, tra­fia­jąc pro­sto w serce. Nie­szczę­śnik padł na kolana, bro­cząc krwią z ust.

Pozo­stali obrońcy zostali szybko powa­leni przez gwar­dzi­stów, choć pełne prze­kleństw wyzwa­nia, które wykrzy­ki­wali w cza­sie krót­kiej, ale zażar­tej walki, spra­wiły, że cał­kiem prze­padł ele­ment zasko­cze­nia. Roz­glą­da­jąc się, Vaelin zoba­czył, że wewnątrz pali­sady jest tylko kilka chat i żad­nej budowli dosta­tecz­nie dużej, żeby mogła pomie­ścić tę liczbę ludzi, któ­rzy musieli tu miesz­kać. Jed­nakże jego spoj­rze­nie wkrótce padło na otwór w ścia­nie wąwozu. Był to typowy szyb kopal­niany, powszech-ny w Dorze­czach, pod­party drew­nia­nymi stem­plami i dosta­tecz­nie sze­roki, by jed­no­cze­śnie mogło do niego wejść pię­ciu albo wię­cej ludzi.

Nie przy­byli tutaj, żeby napa­dać na boga­czy, uznał Vaelin. Przy­byli, żeby dla nich kopać.

Usły­szał dobie­ga­jący z szybu coraz gło­śniej­szy tumult, któ­remu towa­rzy­szył blask pochodni jaśnie­jący z każdą chwilą. Praca w kopalni wyma­gała wielu rąk, na pewno dużo wię­cej, niż Vaelin spo­dzie­wał się zoba­czyć w tym miej­scu.

– Ufor­mo­wać sze­reg! – wark­nął do gwar­dzi­stów, po czym odwró­cił się do Ellese i Wyso­kiej Włóczni i wska­zał ski­nie­niem głowy naj­bliż­szą dra­binę. – Wejdź­cie na mur. Strze­laj­cie od razu, kiedy się pokażą. Może uda się nam zatrzy­mać ich w wej­ściu.

Nasa­dził kolejną strzałę na łuk i zajął pozy­cję na środku sze­regu Gwar­dii Pół­noc­nej Zer­k­nąw­szy do tyłu, stwier­dził, że pozo­stali gwar­dzi­ści i Niedź­wie­dzie zbli­żają się szybko dnem wąwozu. Sądząc po odgło­sach docho­dzą­cych z szybu, Vaelin wąt­pił, żeby jego ludzie zdą­żyli tu dotrzeć, nim bitwa roz­go­rzeje na dobre.

– Daj­cie z sie­bie wszystko, chłopcy – powie­dział do gwar­dzi­stów. – Nie chce­cie, żebym potem mówił waszym rodzi­nom, że poko­nały was szu­mo­winy, prawda?

Odpo­wie­dział mu chór groź­nych potak­nięć, a nawet kilka chi­cho­tów. Ludzie z łukami nasa­dzili strzały na cię­ciwy, inni moc­niej ści­snęli mie­cze. Byli to głów­nie wete­rani wojny wyzwo­leń­czej. Tocząc walki przez całą drogę z kró­le­stwa do bram Volaru, byli świad­kami nie­zli­czo­nych okro­pieństw i nie zamie­rzali ule­gać stra­chowi w obli­czu wyję­tych spod prawa, jed­nak wielu z nich mogło zgi­nąć tej nocy.

Vaelin do połowy napiął łuk, wpa­tru­jąc się w tunel, coraz jaśniej­szy od bla­sku pochodni. Zmarsz­czył brwi, sły­sząc odgłosy, które dobie­gały z szybu. Z początku sądził, że to okrzyki zde­spe­ro­wa­nych męż­czyzn szy­ku­ją­cych się do walki, ale teraz sobie uświa­do­mił, że ten nie­składny chór bar­dziej przy­po­mina bitewny zgiełk. Trwał on już od jakie­goś czasu i żaden nowy wróg nie wyszedł z szybu, w któ­rym roz­brzmie­wały wrza­ski wście­kło­ści, a potem prze­ra­że­nia.

Nagle kako­fo­nia uci­chła, a po krót­kiej chwili nie­sa­mo­wi­tej ciszy we wlo­cie szybu poja­wiły się dwie posta­cie. Na tle bla­sku pochodni widać było tylko ich syl­wetki: jedną wypro­sto­waną, drugą klę­czącą. Vaelin zauwa­żył, że sto­jący czło­wiek trzyma tego dru­giego za kark. Gdy klę­czący zaczął wal­czyć, ten drugi unie­ru­cho­mił go bru­tal­nym szarp­nię­ciem, a Vaelin usły­szał brzęk łań­cu­cha. Usły­szaw­szy skrzy­pie­nie napi­na­nego łuku, wystą­pił do przodu i uniósł rękę, spo­glą­da­jąc w górę na mur.

– Cze­kaj!

Zoba­czył, że Ellese opusz­cza broń i zdez­o­rien­to­wana marsz­czy brwi.

– Zostań­cie tutaj – powie­dział do gwar­dzi­stów i rzu­cił jed­nemu z nich swój łuk.

Ruszył w stronę szybu z mie­czem trzy­ma­nym nisko u boku, z wolną ręką unie­sioną i otwartą. Zatrzy­mał się w miej­scu, z któ­rego wyraź­nie widział dwie posta­cie. Roz­po­znał jedną z nich, dru­giej nie.

– Ter­min Resk – powie­dział do klę­czą­cego.

Był to krępy męż­czy­zna w śred­nim wieku, dawny sier­żant Gwar­dii Kró­le­stwa, obec­nie przy­wódca Prze­klę­tych Szczu­rów o groź­nej repu­ta­cji. Resk wykrztu­sił coś w odpo­wie­dzi, ale jego słowa, bła­galne albo wyzy­wa­jące, szybko zostały zdła­wione przez łań­cuch zaci­śnięty na szyi. Wyrzu­tek na próżno dra­pał gru­bymi pal­cami żela­zne ogniwa, a jego twarz coraz bar­dziej przy­po­mi­nała drżącą, czer­woną, bez­kształtną masę.

Vaelin prze­su­nął wzro­kiem wzdłuż łań­cu­cha do kaj­dan na nad­garstku męż­czy­zny trzy­ma­ją­cego Reska. Przyj­rzaw­szy mu się dokład­niej, stwier­dził, że tam­ten jest od niego wyż­szy o cal albo wię­cej. Jego naga pierś była sze­roka i impo­nu­jąco umię­śniona, choć pozna­czona licz­nymi bli­znami, nie­któ­rymi cał­kiem świe­żymi, w któ­rych Vaelin od razu roz­po­znał ślady bicza. Na ciem­nej skó­rze lśnił pot. Męż­czy­zna odpo­wie­dział na spoj­rze­nie Vaelina chłod­nym, tak­su­ją­cym wzro­kiem spod brwi poprze­ci­na­nych bla­dymi, pre­cy­zyj­nie roz­miesz­czo­nymi nacię­ciami.

– Jesteś daleko od cesar­stwa – zauwa­żył Vaelin po alpi­rań­sku.

Męż­czy­zna zmru­żył oczy. Sądząc po kolo­rze skóry, pocho­dził z połu­dnio­wych pro­win­cji, gdzie język cesa­rza nie zawsze był znany, ale Vaelin zoba­czył, że tam­ten go rozu­mie.

– To nie jest moje cesar­stwo – odparł męż­czy­zna po alpi­rań­sku z wyraź­nym akcen­tem, ale zro­zu­miale. Szarp­nął łań­cu­chem, a Resk stęk­nął z bólu i wytrzesz­czył oczy. – Jesteś jego wro­giem?

– To… ban­dyta – odparł Vaelin, uży­wa­jąc słowa naj­pow­szech­niej uży­wa­nego na okre­śle­nie wyję­tych spod prawa w Cesar­stwie Alpi­rań­skim. – Ja egze­kwuję prawo na tych zie­miach.

– Więc słu­żysz jej. – Lekki błysk w oczach wyso­kiego czło­wieka Vaelin roz­po­znał jako nadzieję. – Słu­żysz Kró­lo­wej Ognia.

– Ona nie lubi tego imie­nia. – Vaelin ukło­nił się ofi­cjal­nie. – Vaelin Al Sorna, Lord Wieży Pół­noc­nych Dorze­czy z łaski kró­lo­wej Lyrny Al Nie­ren. A ty?

Zoba­czył, że do nadziei dołą­cza inne uczu­cie, kiedy brwi męż­czy­zny zmarsz­czyły się z wyra­zie roz­po­zna­nia, któ­rego Vaelin nie widział od lat.

– Alum Vi More­ska. – Mię­śnie przed­ra­mie­nia napięły się, kiedy męż­czy­zna moc­niej ści­snął łań­cuch. Resk wydał ostatni char­kot i znie­ru­cho­miał. Z jego wytrzesz­czo­nych oczu znik­nęło całe świa­tło. – Pro­szę o bez­pieczne schro­nie­nie. – Alum Vi More­ska zręcz­nym ruchem nad­garst­ków uwol­nił ciało Reska od łań­cucha. – Dla mnie i dla moich ludzi.

Vaelin wska­zał ski­nie­niem głowy na szyb.

– Jest was tam wię­cej?

– Wielu. – Męż­czy­zna jesz­cze raz spoj­rzał Vaeli­nowi w oczy i wydał cięż­kie, zawsty­dzone wes­tchnie­nie, opa­da­jąc na jedno kolano. – W imie­niu klanu More­ska przy­rze­kam lojal­ność Wiel­kiej Kró­lo­wej, w nadziei, że ona obda­rzy nas darem swo­jego słyn­nego miło­sier­dzia i współ­czu­cia.Roz­dział drugi

Poj­mali żyw­cem zale­d­wie sze­ściu wyję­tych spod prawa; reszta, ponad setka, zgi­nęła w osa­dzie albo w kopalni. Kapi­tan Noh­len, dowódca kon­tyn­gentu Gwar­dii Pół­noc­nej, zamel­do­wał o czte­ry­stu dwu­dzie­stu trzech ludziach zaku­tych w kopalni w łań­cu­chy i o jesz­cze trzy­dzie­stu dwóch tru­pach oprócz mar­twych wyrzut­ków.

– Kiep­ska sprawa, milor­dzie – stwier­dził w typowy dla sie­bie szorstki spo­sób. – Nie umarli lekko. Ci, któ­rzy nie zgi­nęli w walce, zaha­ro­wali się na śmierć, powie­dział­bym.

Wszy­scy nie­wol­nicy pocho­dzili z tego samego klanu More­ska co Alum, a Vaelin nie zna­lazł wśród nich ani jed­nego z ple­cami bez blizn. Nie było rów­nież żad­nych dzieci ani star­ców.

– Porwali ich piraci – wyja­śnił Alum i opo­wie­dział, jak ich statki zostały zaata­ko­wane przez kor­sar­ską flo­tyllę na Oce­anie Ara­the­ań­skim. – Nie wiemy, dokąd ich zabrali. Jeśli bogo­wie byli łaskawi, zesłali im szybką śmierć. Jeśli nie… – Po twa­rzy męż­czy­zny prze­mknął cień, jego noz­drza się roz­dęły, kiedy sta­rał się nad sobą zapa­no­wać.

– Kiedy to się stało? – zapy­tał Vaelin.

Sie­dzieli przy pale­ni­sku, na któ­rym wyrzut­ko­wie goto­wali posiłki. Żar na­dal był cie­pły i prze­mie­szany z kośćmi. Alum zabrał włócz­nię jed­nemu z zabi­tych i użył jej do nakre­śle­nia w popiele serii skom­pli­ko­wa­nych sym­boli. – Sześć mie­sięcy, może wię­cej. Czło­wiek traci poczu­cie czasu, kiedy pra­cuje, nie widząc słońca.

– Piraci? Wiesz, który port nazy­wali swoim domem?

– Mówili języ­kiem nam nie­zna­nym, ale mieli twa­rze i oczy tych, któ­rzy zamiesz­kują zie­mie Kupiec­kich Kró­lestw. Wielu nosiło świeże bli­zny, a ich statki naj­wy­raź­niej brały nie­dawno udział w bitwie. Wyglą­dali na ludzi zde­spe­ro­wa­nych, tak zde­spe­ro­wa­nych, że nie zawa­hali się zabi­jać tych, któ­rzy rzu­cili im bun­tow­ni­cze spoj­rze­nie. Po tygo­dniach na morzu przy­wieźli tych z nas, któ­rzy prze­żyli, do tej wil­got­nej i zim­nej kra­iny i sprze­dali tym psom, żeby­śmy wyko­py­wali z góry metal, któ­rego tak pożą­dają.

– Dla­czego twój lud żeglo­wał po Ara­the­ań­skim?

Włócz­nia znie­ru­cho­miała w popiele, a po twa­rzy Aluma prze­mknął jesz­cze głęb­szy smu­tek. Męż­czy­zna dźgnął ostrzem w nary­so­wane sym­bole.

– To jest znak Maluy, Pana Pia­sku i Nieba. To – włócz­nia prze­su­nęła się na mniej­sze znaki wid­nie­jące po bokach – są jego dzieci: Jula i Kula, Pani Desz­czu i Pan Wia­trów.

– Wasi bogo­wie – powie­dział Vaelin.

– Nie uży­wamy tego słowa. W naszym języku oni są „Stró­żami”. Od czasu, kiedy pierw­sza stopa sta­nęła na pia­sku, pozo­sta­jemy wierni Maluy i jego dzie­ciom. Cesa­rze zawsze to sza­no­wali. Póki przy­się­ga­li­śmy im lojal­ność na początku każ­dego nowego sezonu i na wezwa­nie posy­ła­li­śmy naszych wojow­ni­ków, żeby dołą­czyli do ich woj­ska, zosta­wiano nas w spo­koju. Cesa­rzowa – Alum zaci­snął szczęki, a jego wargi zadrżały od hamo­wa­nego gniewu – uważa ina­czej.

– Cesa­rzowa Eme­ren chciała, żeby­ście odda­wali cześć alpi­rań­skim bogom?

Alum ski­nął głową.

– Pró­bo­wała wyrwać nas z kocha­ją­cych ramion Stró­żów. Słała posłań­ców mówią­cych o jed­no­ści, o tym, że wszy­scy pod­dani cesar­stwa muszą iść razem, bo Kró­lowa Ognia, zagar­nąw­szy wszyst­kie zie­mie Vola­rian, teraz spo­gląda zazdro­snymi oczami na nasze. Ponadto cesa­rzowa wysłała ludzi, żeby zasie­dlili zie­mie, które zawsze nale­żały do nas, zie­mie, któ­rych cesa­rze od dawna strze­gli przed obcymi. Wyżło­bili bruzdy w świę­tej ziemi, żeby zbie­rać plony, polo­wali na wszyst­kie zwie­rzęta, na jakie tra­fiali, nie zosta­wiali nic na następny rok, korzy­stali ze studni jak z wła­snych. Kiedy ich wypę­dzi­li­śmy, przy­słała żoł­nie­rzy. Jeste­śmy bitni, ale ich było wielu. Długo wal­czy­li­śmy, lecz krew naszego klanu wycie­kała z każdą bitwą.

Alum zro­bił pauzę i rozej­rzał się. Jego wzrok spo­czął na kapi­ta­nie Noh­le­nie.

– Tam­ten czło­wiek ma skórę taką jak moja. Sta­rzy opo­wia­dali histo­rie o innym ple­mie­niu, które kie­dyś wal­czyło prze­ciwko cesa­rzowi i ucie­kło za morze, żeby zna­leźć schro­nie­nie w pół­noc­nych kra­inach. Pró­bo­wa­li­śmy pójść za jego przy­kła­dem.

– Wygnańcy przy­byli tutaj cztery poko­le­nia temu, to prawda – potwier­dził Vaelin. – Zostali przy­jęci życz­li­wie, tak jak wy. – Wska­zał na sym­bole. – I wasi Stróże rów­nież. Jeśli cho­dzi o wasze dzieci, Gil­dia Kup­ców z Pół­noc­nej Wieży pro­wa­dzi rejestr wszyst­kich donie­sień o pira­tach. Może tam znaj­dzie się jakiś ślad co do ich ojczy­stego portu. Możesz mi towa­rzy­szyć w dro­dze powrot­nej.

– Dobrze. A moi ludzie?

– Teraz są wol­nymi pod­da­nymi Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa i mogą robić, co chcą w gra­ni­cach prawa. Jed­nakże… – Vaelin uniósł ręce i wska­zał na oto­cze­nie – kapi­tan Noh­len mówi, że tutaj są bogate złoża. Jeśli chce­cie, w mojej mocy jest udzie­lić wam licen­cji, żeby­ście mogli tu zostać. Wszyst­kie kopal­nie złota w Dorze­czach należą do kró­lo­wej, ale może­cie zacho­wać jedną czwartą ceny uzy­ska­nej za każdy sprze­dany uro­bek.

– Jeste­śmy myśli­wymi, nie gór­ni­kami.

Vaelin spoj­rzał na garstkę More­sków. W prze­ci­wień­stwie do Aluma więk­szość była chuda, o zapad­nię­tych policz­kach, a wielu miało na ciele lśniące rany po ostat­nich chło­stach.

– Twoi ludzie potrze­bują domu. Przy­naj­mniej na razie. Jeśli cho­dzi o polo­wa­nie, oko­liczny las należy do was aż po sze­roką rzekę na pół­nocy. Dal­sze zie­mie należą do Niedź­wie­dzi. To szczo­dry lud, ale zazdro­śnie strzeże swo­ich tere­nów łowiec­kich.

Alum odwró­cił wzrok, a jego zmarsz­czone czoło świad­czyło o zasko­cze­niu i namy­śle.

– Nie jestem wodzem klanu More­ska. On zgi­nął w walce z pira­tami. Ale byli­śmy towa­rzy­szami broni, jeśli nawet nie braćmi z jed­nej krwi. Razem odpo­wie­dzie­li­śmy na wezwa­nia cesa­rza Alu­rana, kiedy wasz lud przy­był ukraść porty na wybrzeżu eri­ne­ań­skim. Masze­ro­wa­li­śmy razem z armią i razem byli­śmy świad­kami nocy, kiedy czło­wiek, któ­rego nazy­wano Zabójcą Nadziei, przy­szedł z pustyni, żeby siać spu­sto­sze­nie i pożogę. – Alum spoj­rzał Vaeli­nowi w oczy. – Imię, które ci nadali, panie, nie pasuje.

Z ust Vaelina wyrwał się krótki śmiech, zaska­ku­jący gory­czą, jaka w nim zabrzmiała. Wszystko wyda­wało się takie odle­głe, ale przy­do­mek Zabójca Nadziei prze­trwał jak obszar­pany, cuch­nący płaszcz, któ­rego nie potra­fił wyrzu­cić.

– Wtedy paso­wało. Ale od tam­tego czasu zasłu­ży­łem na parę innych.

– Uwa­żam, że wszyst­kie rachunki krwi zostały wyrów­nane twoim dzi­siej­szym dzia­ła­niem, panie – oświad­czył Alum z powagą, która wska­zy­wała na ofi­cjalną umowę. – Mimo to uwa­żam, że szala jest prze­chy­lona na twoją stronę. Muszę jed­nak pro­sić o jesz­cze jedną rzecz.

***

– Nie możesz go powie­sić, wujku. Jest o wiele za ładny. – Ellese obda­rzyła poj­ma­nego wyrzutka uśmie­chem i prze­su­nęła pal­cem po jego szczęce aż do środka pod­bródka. – Nie mogę go zatrzy­mać? To zna­czy jako maskotkę.

Wyrzu­tek spoj­rzał w górę na Vaelina, bła­ga­jące oczy lśniły w bla­dej, deli­kat­nej twa­rzy, która kon­tra­sto­wała z bru­tal­nym wyglą­dem jego współ­to­wa­rzy­szy.

– To ten? – zapy­tał Aluma.

More­ska ski­nął głową.

– To on.

Vaelin pod­szedł bli­żej i zoba­czył, że jeniec tężeje w trwoż­li­wym ocze­ki­wa­niu.

– Nazwi­sko? – rzu­cił Vaelin.

Młody czło­wiek prze­łknął ślinę i zakasz­lał, zanim sfor­mu­ło­wał cichą, ledwo sły­szalną odpo­wiedź. Vaelin usły­szał w jego wymo­wie sze­ro­kie samo­gło­ski połu­dnio­wego Ren­fael.

– Seh­mon Vek, panie.

– Krewny Jumina Veka?

– To mój kuzyn.

– Twój kuzyn nie żyje. Moja sio­strze­nica zabiła go w lesie.

Seh­mon Vek zer­k­nął na Ellese, a ona odpo­wie­działa mu sze­ro­kim uśmie­chem.

– Zatem oszczę­dziła mi roboty, milor­dzie – rzekł mło­dzie­niec i wzru­szył wąskimi ramio­nami.

Vaelin chrząk­nął i wska­zał głową na Aluma.

– Ten czło­wiek mówi, że poma­ga­łeś jego ludziom. Dawa­łeś im dodat­kowe por­cje, przy­no­si­łeś wodę, choć to było zabro­nione. Mówi rów­nież, że roz­ku­łeś ich łań­cu­chy, kiedy usły­sza­łeś nasz atak. Czy to prawda?

Po tych sło­wach wśród innych wyję­tych spod prawa zapa­no­wało poru­sze­nie i roz­le­gły się gniewne pomruki, a jeden z nich pró­bo­wał wstać i spę­ta­nymi rękami zdzie­lić mło­dego wyrzutka.

– Ty zdra­dliwy mały zasrańcu!

Jeden z gwar­dzi­stów wystą­pił do przodu i ude­rzył męż­czy­znę gło­wicą mie­cza w twarz. Ten runął na zie­mię zakrwa­wiony. Inni wkrótce się uspo­ko­ili, kiedy Vaelin prze­su­nął po nich wzro­kiem.

– Ni­gdy nie chcia­łem brać w tym udziału, milor­dzie – oświad­czył Seh­mon Vek. – Moja rodzina jest wyjęta spod prawa, jak daleko wstecz się­gnąć pamię­cią, to prawda. Ale Veko­wie zawsze byli prze­myt­ni­kami, a nie han­dla­rzami nie­wol­ni­ków. Kiedy umarł mój tata, Jumin wró­cił z pół­nocy z obiet­ni­cami więk­szej ilo­ści złota, niż w życiu widzie­li­śmy. – Seh­mon umilkł i rzu­cił na Aluma spoj­rze­nie pełne wstydu. – Nie powie­dział nam, że będziemy codzien­nie po kolana w bru­dzie chło­stać ludzi do krwi. Nie do tego mnie wycho­wano. Ale bra­łem w tym udział i poniosę należną karę. Mówi się, że zmarli patrzą nie­przy­chyl­nym okiem na tych, któ­rzy umie­rają z kłam­stwem na ustach.

Vaelin przyj­rzał się twa­rzy Seh­mona, szu­ka­jąc oznak fał­szu ukry­tego pod maską skru­chy. Nie zna­lazł ich, a jedy­nie poczu­cie winy i świa­do­mość rychłej śmierci.

– Dekret kró­lo­wej mówi, że w jej kró­le­stwie nie ma nie­wol­nic­twa – powie­dział, zwra­ca­jąc się do wszyst­kich wyrzut­ków. – Każdy zaan­ga­żo­wany w tę podłą prak­tykę zostaje pod­dany egze­ku­cji bez pro­cesu. Kapi­ta­nie Noh­len.

Dowódca gwar­dii wystą­pił do przodu i zasa­lu­to­wał.

– Milor­dzie.

Vaelin wska­zał na Seh­mona Veka.

– Pro­szę go uwol­nić. Resztę powie­sić.

– Tak, milor­dzie.

Więzy mło­dego jeńca zostały prze­cięte, nato­miast resztę poj­ma­nych zawle­czono w stronę bramy. Kilku krzy­czało, bła­ga­jąc o łaskę, inni albo na próżno się szar­pali, rzu­ca­jąc prze­kleń­stwa, albo w nie­mym osłu­pie­niu szli na śmierć.

– Alum Vi More­ska popro­sił o twoje życie – powie­dział Vaelin do mło­dego wyrzutka. – Jestem skłonny speł­nić jego prośbę. Oto mój wyrok, Seh­mo­nie Veku. Teraz nale­żysz do niego. Będziesz mu słu­żył tak, jak on uzna za sto­sowne, do dnia, kiedy posta­nowi się uwol­nić. To nie jest nie­wol­nic­two, a jedy­nie kon­trak­towa służba, którą w mojej pro­win­cji można naka­zać. Jed­nak zgod­nie z pra­wem możesz odmó­wić. – Vaelin rzu­cił zna­czące spoj­rze­nie na bramę, gdzie przez nad­proże prze­rzu­cono sznur.

– Ja… – Chło­pak się zawa­hał, prze­łknął ślinę i spró­bo­wał jesz­cze raz. – Zga­dzam się z wielką rado­ścią, panie.

***

– Nie mogłeś po pro­stu oddać go mnie? – zbesz­tała Ellese Vaelina, który stał na środku osady, żeby obser­wo­wać egze­ku­cję. – Ja pierw­sza go zoba­czy­łam. – Przez chwilę wier­ciła się coraz bar­dziej poru­szona, kiedy nakła­dano pętlę na szyję pierw­szego ska­zańca. – Naprawdę musimy na to patrzeć?

– Ty nie – odparł Vaelin. – Ja tak. A gdyby two­jej matce kazano, ona też by patrzyła. Kiedy wydaje się roz­kaz zabi­cia czło­wieka, trzeba na to patrzeć, żeby nie było zbyt łatwo.

Wysoka Włócz­nia poja­wił się u jego boku w typowy dla sie­bie bez­sze­lestny spo­sób. Spoj­rze­nie miał mroczne, kiedy patrzył, jak trzech gwar­dzi­stów cią­gnie linę. Roz­pacz­liwy szloch ska­zańca i prośby o litość uci­chły, kiedy pod­cią­gnięto go w górę, a jego nogi zaczęły podry­gi­wać w sza­lo­nym tańcu.

– Pamię­tam czasy, w któ­rych twoje serce było bar­dziej lito­ściwe, milor­dzie – ode­zwał się łowca. – Nawet na początku wojny.

– Tamta wojna się skoń­czyła – odparł Vaelin. – Wydaje się nato­miast, że ta ni­gdy się nie skoń­czy.

– Czy ja byłem choć tro­chę mniej nędzny od tych ludzi? Mniej zasłu­gu­jący na śmierć?

– Może nie. Ale wtedy… wie­dzia­łem, że jest dla cie­bie szansa. Skoro przy­jęli cię Niedź­wie­dzie, ist­niała droga do pokoju. Teraz nic takiego nie dostrze­gam i mogę jedyne wymie­rzyć spra­wie­dli­wość w imie­niu kró­lo­wej.

Ellese jęk­nęła cicho na widok drga­ją­cego ciała ska­zańca i wiel­kiej plamy na jego spodniach, kiedy w chwili śmierci puściły zwie­ra­cze. To jesz­cze dziecko, pomy­ślał Vaelin, patrząc, jak krew odpływa z jej twa­rzy. Dresz­czyk polo­wa­nia i walki to jedna rzecz, a to tutaj zupeł­nie co innego.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki