Zgoda na szczęście - ebook

Najlepszy wyzwalacz endorfin i uśmiechu! Zaostrza apetyty – zarówno duchowy, jak i ten fizyczny – cały czas chodzi za mną zapach wydobywający się zza uchylonych drzwi kuchni pani Irenki...

Kamila Trepa, Bochnia

Pani Anno, dzięki Pani książkom uświadomiłam sobie, że obok siebie mam swojego „Mikołaja” i swoją „Dominikę”. Dziękuję, że Pani powieści są spokojem, radością i wytchnieniem:).

Marta Sapiejka, Zduńska Wola

Książki na pogodę i niepogodę. Dla kobiet młodszych i nie młodszych, do czytania sobie i innym gdziekolwiek i w wybranym miejscu. Po lekturze czuję się szczęśliwa i radością dzielę się z innymi.

Małgorzata Szmania, Poznań

Nie możecie desperacko trzymać się przeszłości, bo nieważne, jak mocno ją trzymacie... jej już dawno nie ma. Życie to teraźniejszość, życie to „ty i ja”, życie to ta książka.

Łukasz Baczewski, Łomża

Genialny debiut!

Genialny styl!

Genialne...

Zwyczajnie jestem oczarowana!

Żałuję, że tak późno się do niej zabrałam!!!

Sabina Tyrakowska

sabinkoweczytanie.blogspot.comSZAROŚĆ...

Szarość...

Ciemna szarość...

Otaczała ją ciemna, chłodna szarość garażu. Jednak było jej ciepło. Czuła na sobie miękki, stęskniony dotyk. Garażowe schodki dźwigały ją już kiedyś w takiej sytuacji.

– Mikołaj... nie tutaj... proszę...

Kiedyś już wypowiedziała te słowa. Kiedyś już słyszała przyspieszony oddech. Kiedyś już słyszała ukochane tchnienia. I tak jak wtedy przestało jej przeszkadzać to, gdzie się znalazła. Gdzie się znaleźli. Poczuła się wolna. Mogła mówić i robić, co chciała, jak chciała i gdzie chciała. Mogła przypominać sobie wszystkie słowa. Do woli. Swoje i nie swoje. Najwidoczniej pamięć przestała być wrogo nastawiona. Stała się sprzymierzeńcem teraźniejszości, która dokonywała cudu. Sprawiała, że przestała się bać.

– Mikołaj... proszę cię...

– Cicho... kochanie, cicho... Proszę cię, nic nie mów...

Prosił, więc zrezygnowała ze słów. Teraz były niepotrzebne. Teraz najważniejsze było długo wyczekiwane powitanie...SZAROŚĆ...

Szarość.

Jasna szarość.

Zatroskana jasna szarość oczu doktor Bożenki nie pozostawiała jej żadnych złudzeń. Skończyła zapinać guziki wełnianego swetra w kolorze miodu wielokwiatowego. Usiadła i usłyszała głębokie westchnienie ulubionej pani doktor.

– Dobrze zrobiłam, zalecając pani, pani Haniu, badania, bo nie muszę się teraz nad niczym zastanawiać.

Głos doktor Bożenki był spokojny i bardzo poważny. Tak samo jak szary wzrok patrzący to na nią, to na wydruk z laboratorium. Wolała się nie odzywać. Czekała na... Sama nie wiedziała na co.

– Patrzę na panią, pani Haniu, i cieszę się, i martwię jednocześnie.

Dostrzegła, że szarość zmieniła odcień. Stała się bardziej optymistyczna.

– Cieszę się, że układa sobie pani życie, ale jak popatrzę na to – doktor Bożenka machnęła przed jej oczami kartką zawierającą wyniki morfologii – to mam ochotę na panią nakrzyczeć. Pani Haniu, żeby myśleć o ciąży, trzeba o siebie dbać. A tu co?

Znów ujrzała szary niepokój.

– Hemoglobina pod kreską. Pani Haniu, dlaczego pani o siebie nie dba?

– Tak jakoś wyszło... – bąknęła i poczuła, że mimo potwierdzonej wynikami anemii jej policzki robią się czerwone.

– Poziomu żelaza nie skomentuję.

Doktor Bożenka z dezaprobatą pokręciła głową i położyła przed sobą bloczek recept.

– Musi się pani czuć beznadziejnie, skoro łączyła pani swoje samopoczucie z dolegliwościami charakterystycznymi dla pierwszych tygodni ciąży. Natychmiast zaczynamy leczenie.

Pani doktor zerkała w stronę monitora stojącego na biurku, wpisując dane na recepcie, ale nie przeszkadzało jej to w nieprzerwanym pouczaniu.

– Wszystko, co pani teraz zapiszę, proszę przyjmować regularnie według wskazań. Odpoczywać, ile tylko się da. Relaksować się i przygotowywać do ewentualnej ciąży. Kwas foliowy łykać.

„Przygotowywać się do ciąży”, powtórzyła w myślach, pomijając słowo „ewentualnej”, i mimo trwającej właśnie medycznej reprymendy, uśmiechnęła się.

– Coś bladawy ten pani uśmiech, pani Haniu, ale co się dziwić? Tak dla porównania powiem tylko, że oglądałam dziś morfologię pani Dominiki i mimo porodu jest następna po byku.

– Nie rozumiem... – powiedziała i pomyślała o Tomaszku, którego dziś po południu trzymała na rękach, podczas gdy Dominika zażywała szpitalnej kąpieli.

– Pierwszy na liście doskonałej morfologii jest byk, a zaraz po nim plasuje się pani Dominika. A pani, pani Haniu? Czy zacznie pani o siebie dbać? – doktor Bożenka, nie przerywając stukania w klawiaturę, spojrzała na nią wyczekująco.

– Zacznę – obiecała, obracając na palcu pierścionek, którego nie zdejmowała ani na chwilę.

Nosiła go od niedzielnego wieczoru. Już całe dwa dni i dwie noce. Ta pierwsza noc przypominała raczej dzień, bo mimo zmęczenia nie zmrużyła oka. Przekonała się, że zmęczenie nie wystarcza, by zasnąć. Trzeba jeszcze mieć warunki, żeby się skupić na śnie. Ona ich nie miała. Uśmiechnęła się do wspomnień rozgrzewających jej serce.

– Świetnie, że przynajmniej dobry nastój pani nie opuszcza – żachnęła się doktor Bożenka, podając jej recepty, a wraz z nimi dokładną rozpiskę postępowania z lekami.

– Staram się – szepnęła wesoło, choć była przekonana, że dzisiejsza wizyta zakończy się zgoła inaczej.

– Widzimy się za miesiąc i chcę zobaczyć całkiem inne wyniki badań, pani Haniu. Rozumiemy się?

W odpowiedzi skinęła głową, schowała białe karteczki do środkowej kieszeni torebki i mając przed oczami poranny uśmiech Mikołaja, wyszła z gabinetu, zostawiając za sobą doktor Bożenkę, turkusowe wertikale i charakterystyczny fotel, który Dominika zwykła nazywać samolotem.

W poczekalni natknęła się na młodą kobietę, której wygląd wskazywał na zmęczenie albo zatrucie ciążowe. Kobieta wyglądała tak, jakby ktoś wpompował w nią hektolitry wody. Była opuchnięta do granic możliwości, a duży brzuch utrudniał jej powstanie z krzesła. Odruchowo podała kobiecie rękę i nie mówiąc ani słowa, doprowadziła ją do drzwi, które przed momentem zamknęła.

– Dziękuję bardzo – sapnęła ciężko kobieta i uśmiechnęła się promiennie, lekko.

– Bardzo proszę – odrzekła i poczekała chwilę, żeby zamknąć drzwi.

Kierując się do wyjścia, nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nie rozumiała swego nastroju. Tak wiele obiecywała sobie po tej dzisiejszej wizycie. Miała niezachwianą pewność, że jej ostatnio bardzo złe samopoczucie i ogólna słabość są wynikiem czegoś zupełnie innego niż prześladujące ją od dzieciństwa słabe przyswajanie żelaza. Nie mogła tego pojąć, ale poczuła nie zawód i rozgoryczenie, tylko trudny do wytłumaczenia spokój. Przez moment nawet ucieszyła się, że nie znalazła w sobie odwagi, by zrobić test ciążowy. Prawda zawarta tylko w jednej kreseczce obudziłaby w niej dawną depresję, a głos doktor Bożenki, choć rzeczowy i stanowczy, nie odbierał marzeń. Wprost przeciwnie, zapewniał, że wszystko jeszcze przed nią. Musiała tylko odpowiednio się o siebie zatroszczyć. Przez chwilę być dla siebie matką, a nie – tak jak to ostatnio bywało – niedobrą macochą. Ale teraz wszystko, ale teraz życie, wydawało się już łatwiejsze. Miała przy sobie Mikołaja, a w sobie przekonanie, że za jej złą morfologię odpowiada przede wszystkim wyniszczająca ją tęsknota. Poza tym w końcu mogła też przyznać się do tego, że bała się o Dominikę. Nie miały matki, tu na ziemi nie miały matki, dlatego wzięła na siebie, jak zwykle, matczyny obowiązek troszczenia się o córkę będącą akurat w odmiennym stanie. Teraz wiedziała już, że wszystko jest dobrze. Dominika miała Tomaszka. Po porodzie dochodziła do siebie bardzo szybko. Pierwsza doba, co prawda, była ciężka, ale dziś jej siostra nie miała już z sobą żadnego kłopotu, a swoim maluszkiem zajmowała się bardzo troskliwie, w dodatku z wprawą charakterystyczną pewnie dla wieloródek. Tomaszek tylko jadł i spał, i na oddziale był chyba jedynym bobasem, który swoje niezadowolenie sygnalizował nie nagłym, rozdzierającym uśpioną ciszę krzykiem, tylko delikatnym, nawet miłym dla ucha pojękiwaniem. Czyżby nie wdał się w matkę?

Myśląc o cieplutkim i pachnącym Tomaszku, znalazła się na zewnątrz budynku, w którym swój gabinet miała doktor Bożenka.

Był już późny wieczór. Przesiąknięte wilgotnym chłodem powietrze biło ją po twarzy drobniusieńką, iście londyńską mżawką. Przechodzący obok niej mężczyzna postawił kołnierz płaszcza. Dobiegający końca październik z powodzeniem udawał zimny listopad, za którym nie przepadała. W świetle ulicznej lampy widziała drobinki wody pokrywające dach jej samochodu. Wsiadała do niego ze świadomością, że zawiezie ją do niepustego domu. Czekał na nią Mikołaj. Umówili się rano, że będzie na nią czekał. Dlatego nie chciała się smucić. Nie miała dla niego dobrych wieści, ale nie miała też złych. Wszak z anemią poradziła sobie już nie raz. A na dobre wiadomości musiała tylko trochę poczekać. Tylko trochę... może tylko trochę...

Zobaczył światła jej samochodu poprzecinane metalowymi prętami bramy wjazdowej i w końcu pojął, co czuła jego mama, powtarzając mu często, że zrozumie ją dopiero wtedy, gdy będzie miał własne dzieci. Jeszcze nie miał dzieci, ale poczuł się tak, jakby w tym momencie zakończył pisanie pracy doktorskiej dotyczącej zagadnienia tęsknoty. Od niedzielnego wieczoru miał Hankę na wyciągnięcie ręki, a dziś życie sprawiało, że znów mu się wymykała. Marzył o tym, by poczuć pewność, że zawsze będzie do niego wracała. Z pracy, od Dominiki, z wielu miejsc, z którymi go zdradzała. Wystarczyły mu ostatnie dwie doby, by uwierzyć, że pamięć Hanki przestała być do niego wrogo nastawiona. Co prawda, z pewnością nie była jeszcze jego sprzymierzeńcem, ale przestał się jej obawiać, zresztą podobnie jak Hanka, która sięgnęła do niej w ciągu wczorajszego dnia aż dwukrotnie. Był świadom, wiedział doskonale, ile ją kosztował ten powrót, ale cieszył się z niego bardzo, ponieważ wiedział, że ich wspólne szczęście może mieć rację bytu tylko wówczas, gdy żyjące w Hance światy będą współgrały, gdy zaczną się przenikać bez szkody dla niej. On już był szczęśliwy, bardzo szczęśliwy, a na szczęście Hanki musiał jeszcze poczekać. Chyba jeszcze trochę.

Oparł się o blat w kuchni. Stał nieruchomo. Czekał. Każdy dźwięk, który łapczywie łowił jego słuch, przybliżał go do widoku ukochanej. Zerknął za siebie. Na podjeździe znów zrobiło się ciemno. Drzwi garażu się zamknęły. Po chwili trzasnęły drzwi samochodu. Nie słyszał kroków. Drzwi wiatrołapu się otworzyły. Usłyszał ciche nucenie. Odkładane na mały stolik samochodowe kluczyki zabrzęczały. Nucenie cichło, a kroki stawały się coraz głośniejsze.

– Dobry wieczór. – Nucenie ustało, zamieniło się w uśmiech, gdy zrobił krok do przodu.

– Dobry – odpowiedział, wpatrując się w miodową słodycz ukochanych tęczówek.

– Ale coś pięknie pachnie.

Poczuł na policzku zmysłowy, pachnący chłodną jesienią pocałunek. Zrobił krok do tyłu. Zatrzymał go blat.

– Uwielbiam, gdy stoisz w tym miejscu.

– Naprawdę? – Zdziwił się.

– Co ugotowałeś?

– Spaghetti.

– Umiesz?

Pod koszulą poczuł chłód dłoni.

– Makaron... tak... – Odechciało mu się jeść.

– A sos?

– Przywiozłem od mamy.

– Dobrze, że do niej pojechałeś. Jemy?

– Straciłem apetyt... Gdzie byłaś tak długo? – Skierował pytanie do szyi Hanki.

– Zapytaj mnie lepiej, gdzie nie byłam. Jestem wykończona i głodna.

– To nie zjesz?

Napotkał zdziwiony wzrok.

– Przecież mówię, że jestem... – Dopiero teraz zrozumiała, że z premedytacją zabawiał się wieloznacznością wypowiadanych stwierdzeń.

– W takim razie co wybierasz? Jadalnię czy pięterko? – Przemierzył wzrokiem schody. Gdyby to od niego zależało, wybrałby pięterko.

– A ty?

Zauważył, że podążyła za jego wzrokiem.

– Przecież wiesz...

– Nie wiem... – Teraz to ona grała w słówka.

Już ją miał na rękach. Już w pośpiechu przebierał nogami po schodach, ryzykując, że pyszny, zrobiony przez mamę sos się przypali. Już z piskiem emocji wchodził w zakręt górnego holu. Już było mu wszystko jedno, do którego pokoju ją zaniesie. Już nachylił się nad...

Zatrzymał go dźwięk domofonu. Hanka znieruchomiała, otworzyła oczy, odkleiła się od jego ust.

– Spodziewasz się kogoś? – zapytał zdziwionym i zniecierpliwionym głosem.

– Nie – odpowiedziała, uspokajając przyspieszony oddech. – Zejdę tylko zerknąć.

– Nie schodź – poprosił.

– Za sekundę wrócę. – Nieoczekiwanie zamieniła się w bystry górski strumień i wypłynęła z jego rąk.

Już jej nie miał. Wyszedł z pokoju, oparł się o balustradę schodów i czekał, słysząc jej głos. Był zapraszający. Niestety, zapraszający...

– Kochanie... zapraszam na spaghetti – usłyszał po upływie kilku sekund.

– Kto to?! – zapytał, z wściekłością i z niechęcią odrywając dłonie od balustrady.

– Zgadnij...

– Jakaś wyjątkowa szuja. – Nie zdążył dodać nic więcej, bo usłyszał głos przyjaciela.

Hanka krzątała się przy stole w jadalni. Nie zdążył zejść ze schodów, a już napotkał wzrok przyjaciela, który w lot odgadł jego myśli.

– Rozumiem. Mam wracać, skąd przyszedłem.

– Możesz zostać. – Przybrał postawę i ton łaskawcy.

– Zapraszam do stołu. – Usłyszał mile brzmiący głos Hanki.

Jej wzrok również mówił, wypowiadał słowa: „Co się odwlecze, to nie uciecze”.

Usiadł tam gdzie zwykle, Przemek też. Wlepił wzrok w twarz przyjaciela i pojął, że jego niezapowiedziana wizyta ma pewnie coś w rodzaju drugiego dna.

– Jesteś niewyraźny – zarzucił wędkę.

– No – sapnął Przemek dokładnie w chwili, gdy na stole pojawiła się miska z makaronem, a zaraz za nią druga taka sama z sosem i trzecia z tej samej serii, tylko mniejsza, z parmezanem.

Hanka usiadła naprzeciwko.

– To wyduś to z siebie.

– Domi się wyrywa do domu, a małemu wciąż rośnie bilirubina.

– Nałożę wam – powiedziała Hanka.

Widział, jak bierze talerz Przemka, nakłada makaron, i zaklinał ją w myślach, by powiedziała coś mądrego. Niestety milczała. Wzięła jego talerz. Dostał identyczną porcję jak Przemek. Usłyszeli zaproszenie do jedzenia i choć Przemek, podobnie jak on, z pewnością był głodny, to obaj zwlekali z rozpoczęciem kolacji.

– A na co panowie czekają? Jeśli można wiedzieć?

– Na ciebie – odparł.

– Dobrze. – Nałożyła sobie szybko, bo niezbyt dużo, i dając dobry przykład, zaczęła jeść.

– Widzę, że panowie mają nadzieję, że zabiorę głos w sprawie – spokojnie kontynuowała dystyngowaną wymianę zdań.

– Właśnie. – Przemek wlepił w Hankę wyczekujące spojrzenie. Wciąż nie dotykał sztućców.

– Rzeczywiście, zauważyłam dziś, że Tomaszek jest jakby coraz bardziej opalony, ale nie uprzedzajmy faktów.

– Jeśli się jutro okaże, że nie mogą jeszcze wyjść, to Domi się załamie. Wiem to.

– To nie tak – westchnęła Hanka. – Załamią to się lekarze, którzy każą jej zostać. Nie chciałabym być w ich skórze, ale proszę was, jedzcie. Co się z wami dzieje?

Patrzył na Hankę i bardzo podobał mu się jej spokój. Jadła powoli, zerkała to na niego, to na Przemka.

– Jedzcie, spaghetti jest pyszne. Żółtaczka u noworodków to nic tragicznego, a Dominika z wszystkim daje sobie radę. Nawet z tym, co nie jest po jej myśli.

Widział, jak przyjaciel, nie spuszczając wzroku z Hanki, spróbował makaronu.

– Rzeczywiście dobry – powiedział, już z pełnymi ustami, Przemek.

– Mikołaj! Jedz! Schudłeś na tym Rodos.

– Powiedziałaś to identycznie jak moja mama.

– Moja mama też tak mówiła...

– A moja mama – odezwał się z pełnymi ustami Przemek – najchętniej to by się teraz do nas wprowadziła na bliżej nieokreślony czas i rządziła swoim wnukiem. Już dziś pouczała Domi, że przy piersi to trzeba go trzymać tylko tak i tak, bo inaczej mu się główka przyleży. Żałujcie, że nie widzieliście miny Domi, kiedy patrzyła na swoją teściową. Oj, chyba będzie się działo w naszym rodzinnym stadle, oj, będzie. A ojciec tylko ręce zaciera, że synowa nie da na sobie jeździć jak na łysej kobyle i nie da się matce tak łatwo ustawić jak reszta świata.

– Czasami trafia kosa na kamień – skonstatowała beznamiętnie Hanka i posypała swą porcję spaghetti dodatkową łyżeczką sera.

Jadł i nie spuszczał z niej wzroku. Uwielbiał ten jej spokój. Była blada, niewyspana, cudownie zmęczona nocną miłością i trudami kończącego się właśnie dnia. A on miał ochotę znów ją męczyć. Nie potrafił pozwolić jej na sen, gdy była blisko. Nie potrafił skupić się na śnie. Przypomniał sobie minioną noc i przestał czuć smak potrawy. Hanka podniosła na niego wzrok.

– Coś ci nie idzie... – W jej głosie usłyszał niepokój, nie wyrzut. – Jedz, proszę... Twojej mamie byłoby przykro, gdyby zobaczyła twój, pożal się Boże, apetyt.

– A tak _à propos_ mamy – Przemek wszedł Hance w słowo – to kiedy zamierzasz powiedzieć Domi o... no, wiesz...

Twarz Hanki w momencie stężała. Widział, że wstrzymała oddech. Po spokoju na jej twarzy nie został nawet ślad. Jedynie cienie pod oczami stały się wyraźniejsze.

– Nie mam pojęcia. – Hanka położyła sztućce na niedokończonej kolacji i westchnęła tak ciężko, że nietrudno było mu się domyślić, że najprawdopodobniej większą część nocy spędzą na poważnej rozmowie.

Obserwował, jak wstaje od stołu, z krzesła stojącego obok bierze torebkę, jak na podłogę spada nieprzezroczysta mała reklamówka, z której wysypują się pudełka z lekami. Spotkali się wzrokiem. Hanki był przestraszony.

– Co to jest? – zapytał natychmiast.

– Lekarstwa – odpowiedziała, jak na nią, bardzo szybko.

– Jesteś chora? – Nerwowo przełknął.

– To wy tu sobie... – Przemek poderwał się od stołu.

– Przemek, nie wygłupiaj się – od razu zastopowała go Hanka – zjedzmy w spokoju. – Znów usiadła przy stole.

Patrzył, jak dając Przemkowi dobry przykład, zaczęła jeść, ale nie miał ochoty choćby zerknąć w stronę swojego talerza. Spostrzegł jej proszący wzrok, ale widział również, że sytuacja wymykała się jej spod kontroli.

– Wracając do mamy Dominiki... – Hanka mimo zdenerwowania odgrywała zupełnie spokojną.

Bardzo mu się podobała w tej odsłonie. Patrzyła na niego, a jej wzrok deklamował z doskonałą dykcją: „Nic nie wyprowadzi mnie z równowagi”.

– Muszę to dobrze przemyśleć. Powinnam Dominikę na to przygotować... Chyba też Florencką... – dodała po chwili. – Nie mogę zapomnieć, że w tym wszystkim jest jeszcze mały chłopiec. Musimy również mieć wzgląd na niego.

– Mały chłopiec? – zapytał Przemek, składając sztućce. On jeden skończył jeść.

– Tak – odpowiedziała z uśmiechem Hanka, spoglądając najpierw na niego, a dopiero potem na Przemka. – Ma na imię Tomek.

Przemek przestał zadawać pytania, ale znał go na tyle, że wiedział, iż ma ochotę wszystkiego się dowiedzieć. Teraz.

– Najpierw muszę to przemyśleć, a dopiero potem wtajemniczyć Dominikę. Musi poznać całą prawdę. Nie mogę niczego ukryć, nie mogę opowiadać jej na raty.

– Co to za chłopiec?

– Najprościej rzecz ujmując, to kuzyn Dominiki, syn jej ciotki.

Był przekonany, że Hanka na tym skończy.

– I mój brat. To znaczy nasz brat.

Jednak nie skończyła.

– Wasz brat? To rzeczywiście jakaś skomplikowana historia. Rozumiesz coś z tego? – Tym razem przyjaciel spojrzał na niego.

– Wiem trochę więcej niż ty – wytłumaczył – ale zastanawiam się, czy to dobry moment, żeby mieszać Dominice w życiorysie.

Przeniósł wzrok na Hankę i zrozumiał, jak bardzo poważna była ta ich w istocie nieuporządkowana rozmowa.

Hanka układała przed sobą stos z pozbieranych z podłogi pudełek, ale czując na sobie jego wzrok, przerwała to uspokajające ją zajęcie.

– Pozwólcie, panowie, że rozegram to sama. Dominika musi wrócić do domu, odnaleźć się w nowej rzeczywistości, dopiero wtedy jej powiem. Wiem, że nie mogę zwlekać. Poza tym na takie rozmowy nigdy nie można znaleźć odpowiedniego momentu. Muszę jeszcze porozmawiać z Florencką... – zawiesiła głos i powoli przeniosła spojrzenie na niego.

Stos leków się przewrócił.

– My też mamy do pogadania. – Sugestywnie spojrzał na pudełka w nieładzie. – Ale teraz jedz... kochanie – dodał miękko.

Martwił się. Dostrzegał, że rzeczywistość, która jeszcze wczoraj pozwoliła o sobie zapomnieć, teraz szarpała jego ukochaną. W dodatku bez litości.

Przemek wstał od stołu. Chciał sprzątnąć swój talerz.

– Zostaw – powiedział szybko. – Napijesz się czegoś?

– Nie, dzięki za kolację, będę leciał, obiecałem matce, że jeszcze do nich podjadę i pokażę dzisiejsze zdjęcia Tomaszka. Muszę też złożyć łóżeczko. Poza tym dostałem mnóstwo wytycznych od żonki. – Przemek zabawnie przeskakiwał wzrokiem między nimi. – Gonię, na razie.

– Na razie – odpowiedzieli mu jednocześnie.

Hanka chciała wstać od stołu, ale spiorunował ją wzrokiem tak władczym, że zastygła z widelcem na wysokości ust.

– Ja go odprowadzę. Jedz – poprosił już któryś raz z kolei.

Przemek, będąc już w wiatrołapie, jeszcze się odwrócił, bo coś sobie przypomniał.

– Hanka, a gdyby jutro się okazało, że Tomaszek musi zostać w szpitalu, to mogę na ciebie liczyć?

– Oczywiście. – Hanka uśmiechnęła się, niestety, był to bardzo zmęczony uśmiech.

Spaghetti było pyszne. Dużo lepsze od tego, które sama przyrządzała. Jednak nie miała apetytu. Poza tym obawa dostrzegana w oczach Mikołaja sprawiała jej fizyczny ból. Słyszała jego kroki w wiatrołapie i szczęk bramy zamykającej się za samochodem Przemka. Nawinęła na widelec kolejną porcję makaronu, by chociaż trochę uspokoić Mikołaja. Dokładnie w momencie, gdy zobaczyła ciepłe, błękitne spojrzenie, włożyła widelec do ust.

– Smakuje ci? – zapytał z uśmiechem.

Kiwnęła głową. Niestety, widziała, że jego wzrok prześlizgiwał się po leżących na stole lekach. Mikołaj oparł się o blat. Chyba oczekiwał na słowa tłumaczenia, ale wolała udawać głodną. Uciekła wzrokiem do stojącego przed nią talerza.

– Chyba musimy porozmawiać – powiedział.

Kątem oka widziała, jak założył przed sobą ręce.

Kochała, gdy przybierał taką pozę i kiedy spoglądał na nią z wyczekiwaniem. Starał się być poważny, ale odkąd się spotkali, w jego oczach nieustannie podróżowały radosne promyczki. Przełknęła. Z dumą popatrzyła na swój talerz, na którym zostało tylko kilka pojedynczych makaronowych wykrętasów.

– Chyba musimy – powtórzyła, usiłując zachować ton zbliżony do naturalnego.

Patrzyła w jego oczy. Dostrzegała miłość. Z pewnością dlatego była spokojna, choć czuła, że reprymenda jej nie ominie.

– Coś ci jest?

Uwielbiała tę jego męską bezpośredniość.

– To nic poważnego. – Uśmiechem pragnęła zamaskować treść odpowiedzi.

– To o czym miałaś mi powiedzieć?

Spodobało jej się, że tak dokładnie pamiętał ich przedszpitalną rozmowę sprzed dwóch dni.

– Nie o tym – przyznała szybko.

„To już nieaktualne”, pomyślała, wyjątkowo brzydząc się słowa „to”.

– A o czym? – Mikołaj nie odpuszczał.

Milczała.

– Stęskniłem się za tobą.

Odetchnęła.

– Ja za tobą bardziej. – Uśmiechnęła się.

– Lubię się z tobą licytować. – Teraz to Mikołaj się uśmiechał. Zabójczo.

– A ja lubię się z tobą kochać. – Wiedziała, że lubił, gdy była taka odważna.

– Nie zmieniaj tematu. – Stanowczy ton Mikołaja uzmysławiał jej, że była w kłopocie.

– Nie wiem, czy zauważyłeś, ale od dwóch dni wałkujemy jeden i ten sam temat. – Namiętnym wzrokiem przejechała po jego sylwetce i udając swobodę, upiła kilka łyków wody ze szklanki, przypominając sobie niedzielną szybką miłość na schodach, a zaraz po niej bardzo powolną w holu na górze.

– I tu się nie zgodzę – Mikołaj zaoponował.

– Bo?

– Bo zostawiłaś mnie dziś rano samego w łóżku, nie było cię przez cały dzień i wróciłaś z siatą leków.

Mina jej zrzedła. Jednak miało nie pójść tak łatwo, jak przypuszczała. Wstała od stołu. Podeszła do niego. Popatrzyła mu w oczy. Wspięła się na palce i udając, że chce go pocałować, zapytała ledwie słyszalnym głosem:

– Naprawdę tęskniłeś?

– Nie – szepnął – tylko udaję.

– Robisz to nadzwyczaj dobrze.

Wciąż stała tuż przy nim. Dzieliło ich od siebie tylko kilkanaście ciepłych, bo ogrzewanych oddechami, milimetrów.

– Jest kilka rzeczy, które potrafię robić jeszcze lepiej...

– Wiem... – Zmniejszyła odległość i już muskała ustami jego wciąż wyraźniejszy uśmiech. – Wiem... – Miała ochotę powtarzać to słowo niezliczoną ilość razy.

– A teraz... – wyszeptał.

Poczuła na pośladkach jego dłonie i znany, perfekcyjny, jeden, zdecydowany, unoszący do góry ruch.

Objęła ramionami szyję Mikołaja. Jego dotyk sprawiał, że była gotowa na miłość.

– A teraz... – powtórzyła zachęcająco, przekraczając granicę zapomnienia się.

– Powiesz mi, co to są za leki? – Mikołaj spoważniał.

Jego nastrój udzielił jej się natychmiast. Poruszyła się niespokojnie.

– Nie wypuszczę cię, dopóki mi wszystkiego nie wytłumaczysz. Znów masz przede mną tajemnice. Mam tego dosyć! Żadnych tajemnic więcej! Obiecaj mi.

– A nie będziesz się martwił, jak ci powiem? – Mikołaj nie odpowiadał. – Obiecaj.

– Przypominam, że to ty jesteś od obiecywania.

– Możesz być poważny? – poprosiła, chociaż wiedziała, że Mikołaj nie żartuje.

– Jestem poważny. – Niestety był bardzo poważny.

Znów poruszyła się, udając, że jest jej niewygodnie. Musiała udawać, ponieważ uwielbiała zastygać przy nim w każdej możliwej pozycji. A zwłaszcza w takiej jak teraz.

– Mów, proszę, bo chciałbym kontynuować to, co zacząłem.

– Mam anemię. Możesz kontynuować. – Spełniła jego prośbę, używając dwóch zdań.

Pierwsze wymówiła beznamiętnie, a drugie wprost przeciwnie. Mikołaj nie spuszczał z niej oczu. Odwrócił się, sadzając ją na kuchennym blacie.

– Anemię? – powtórzył i od razu dodał: – Z jakiego powodu?

– Z tęsknoty – odparowała.

– Nie żartuj.

– Ja nie żartuję. Kiedy tęsknię, to słabo przyswajam żelazo, bo i tak mi ciężko, mam tak od dziecka – parsknęła i przytuliła się do niego z całej siły, by szeptać mu do ucha: – Proszę cię, nie przejmuj się. To przejdzie. Mam leki i za miesiąc będę jak nowa. Tylko mnie już nie zostawiaj. Błagam.

– Nigdy cię nie zostawię.

– Nawet na krótko?

– Na krótko zostawię cię już teraz. Zrobię ci herbatę, bo musisz wziąć leki. Zaczynamy leczenie. Od teraz.

– A co będziemy robić później? – zapytała, czując, że przesadza z zalotnością, zrobiło jej się bowiem tak błogo, iż zapragnęła zasnąć nawet na zimnym kamiennym blacie, ponieważ przez jej ciało przepływała teraz gorąca fala.

– A później zrobię ci gorącą kąpiel i po niej zaniosę cię do łóżka, a przed zaśnięciem... podrapię cię po plecach. Oczywiście jeśli będziesz chciała.

– I to wszystko? – zmartwiła się.

– Oczywiście!

Tradycyjna kuchenna odzywka państwa Starskich w jej kuchni brzmiała również bardzo przyjemnie.

– Czyli nie będziemy się kochać? – Nawiązała bezpośredni kontakt z nieogolonym dziś policzkiem Mikołaja.

– Dopóki nie poprawi ci się morfologia... to nie! – Zdecydowanie w jego głosie mroziło krew w żyłach.

– Żartujesz? – Zerkała we wciąż zmniejszające się szparki oczu Mikołaja.

– Oczywiście!

Uwielbiała to słowo w jego ustach. Uwielbiała jego usta.