Zgubiony w naukach kościoła - ebook

Wstęp

Książka jest w formie opowiadania, taka forma jest bardziej czytelna niż wypracowanie teologiczne. Nasz główny bohater Jarek przechodzi etapy poznania Boga, poprzez zwiedzenie, błędy teologiczne, poszukiwanie co jest prawdą. Rozmowy z teologami które prowadzi Jarek są z życia wzięte, takie rozmowy miały miejsce w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, a cytaty historyczne i wypowiedzi dawnych teologów jak najbardziej autentyczne. Książka nie ma na celu walki teologicznej ani nie jest wyrazem ataku na kościoły. Książka skupia się na poznaniu Boga a przedstawienie doktrynalnych zasad dojściem do tego poznania. Takie etapy duchowej walki i poszukiwania przechodzą niemal wszyscy nawróceni, zatem książka jest obrazem który przedstawia duchowe życie obecnych chrześcijan. Większość wierzących pozostaje na etapie walki teologicznej z innymi kościołami, nigdy nie doszli dalej. Książka nie na ma celu nauczenie czytelnika aby potrafił znaleźć się w prawdziwej rzeczywistości duchowej, a nie w fikcyjnym świecie. mamy żyć obecnością Boga. Jak podaje jeden z uczestników rozmowy „wiedza to schody które prowadzą do Boga, ale większość zatrzymała się na schodach” ich walka doktrynalna zamieniła się w nienawiść do każdego kto inaczej myśli niż oni, sama wiedza nie jest złem, ale może prowadzić do pychy i wrogości, a brak miłości i wyniosłość oddzielają od Boga. Dla tych ludzi ewangelizacją jest obalanie teorii kościelnych, a nie prowadzenie ich do Chrystusa. Nie znają pojęcia miłości do bliźniego, poza sobą i grupą do której należą, nie znają prowadzenia i doświadczeń cudów Boga, a wręcz atakują wszystko co jest przejawem Ducha Świętego. Końcowa część książki ukierunkowuje czytelnika, pokazuje mu drogę po której ma kroczyć. Życzę owocnej lektury.Szkoła

Jarek urodził się w domu w którym rodzice nie byli religijni, ale za to bardzo tradycyjni, zawsze była choinka, Mikołaj i znicze, jako stały był stały coroczny zwyczaj. Zwyczaje są dziedziczone po rodzicach i dziadkach, i nikt nie zadawał pytań, po co i dlaczego? Dzieci zawsze lubią kolorowe atrakcje. Kiedy dorastał i miał już 16 lat przyszedł czas aby głębiej zastanowić się nad życiem, jaki to ma sens, i kto to wymyślił. Pierwsza poważna szkoła jaką wybrał miała kierunek humanistyczny, nigdy nie był orłem w matematyce, ale historia, literatura miały były przez niego cenione. Szkołę musiał zaliczyć, z wiedzą którą mu przekazali, i chociaż w domu słyszał przeciwne teorie to nie starał się sprzeciwiać ogólnie przyjętemu programowi, to mogło skończyć się boleśnie. Zresztą i tak materiał był napięty, i nikt nie rozważał czy dane historyczne oraz naukowe odkrycia są prawdziwe. Jarek wsłuchiwał się w mądrości wyższych istot w klasie społecznej. Sam jako zlepek komórek które nie znaczą nic jeśli nie mają za sobą wsparcia wyższej elity, nie widział możliwości wyższego rozwoju. A przynajmniej wiedzy prawdziwej z programu o ewolucji człowieka, czy powstania wszechświata. Któregoś dnia wdał się w dyskusję z nauczycielem biologi o dowodach naukowych na ewolucję. Przeczytał gdzieś o tym że Karol Darwin wprowadził teorie bez pokrycia, bo do dzisiaj nie znaleziono podstaw naukowych, a wszyscy pozostali przyjmują to jako fakt na wiarę. Głównym przesłaniem teorii ewolucji jest to że Bóg nie istnieje, a wszystko powstało samo, to nie Bóg stworzył człowieka, lecz powstał on na bazie rozwoju, a większość zjawisk prahistorycznych to przypadek. Panie profesorze, — zapytał Jarek — Słyszał pan o odkryciach szczątków człowieka prachistorycznego z Pittdown w Anglii.

Przez 40 lat uznawany za praprzodka człowieka, jako podstawa naukowa. W 1912 roku znaleziono czaszkę w żwirowni w Anglii w miejscowości Piltdown. Ogłoszono sensacyjne odkrycie, naukowcy z Brytyjskiego Muzeum uznali ją za autentyczną. Wiek ustalono na 50 000 lat. W listopadzie 1953 roku świat paleontologii przeżył jednak wstrząs — okazało się, że czaszka Człowieka z Piltdown była prymitywną fałszywką, wykonaną z czaszki współczesnego człowieka i szczęki orangutana, który nie dawno zdechł. Zęby były barwione i podpiłowane. Profesor Douglas przed śmiercią (93 lata) wyznał że w całą sprawę oszustwa było zamieszanych kilku naukowców z Brytyjskiego Muzeum. Później pojawił się Człowiek Pekiński. W prowadzonych przez tę ekipę wykopaliskach odnaleziono ząb trzonowy. Dr. Black uznał, że jest to ząb półmałpi i jednocześnie półludzki. Tak narodził się “człowiek pekiński”, kolejny małpolud na drodze ewolucji.

Nie trzeba było długo czekać, bo prawie od razu, w 1931 roku inny naukowiec — prof. Breuil — zbadał znalezisko i uśmiercił Człowieka Pekińskiego, znalezione popioły określił jako pozostałości po piecach przemysłowych, służących do wypalania wapnia i pochodzących z czasów niedawnych. Znalazł tam również tysiące kamieni kwarcowych sprowadzanych z odległego kamieniołomu. Co do odnalezionych tam czaszek — doszedł do wniosku, że są to czaszki zwierząt, które służyły za pokarm robotników. W Chinach bowiem małpy są używane jako pożywienie. Dlaczego nie poddaje się badaniom tych szczątków kostnych i przez to nie dochodzi się prawdy? Nie możemy niestety tego uczynić, ponieważ wszystkie fragmenty kości Człowieka pekińskiego zaginęły, a to co pozostało, to jedynie wyobrażeniowe modele wykonane przez Blacka i Weidenreicha. Modele te wykorzystywane były w Chinach przez komunistów w celu nauczania Chińczyków, że pochodzą od małp.”

Profesor słuchał z uwagą, no tak ale odkryto jeszcze inne szczątki. Na którym bazują do dzisiaj naukowcy jak Neandertalczyk czy Australopitek. Zakładano, iż neandertalczyk był niewiele doskonalszy od szympansa. Miał małą pojemność mózgu, poruszał się-pochylony do przodu na przygiętych nogach — włochaty, zwierzęcy i bardzo nieprzyjemny. A wie pan że błąd co do pojemności mózgu został skorygowany przez wielkiego Marcellin Boule’a. Na podstawie przeprowadzonych pomiarów dowodził on, że neandertalczyk miał większą pojemność mózgu niż człowiek współczesny. — dodałem — Znaleziono dowody na to, że neandertalczyk wierzył w istnienie sił nadprzyrodzonych. Douglas Dewar wykazał, że neandertalczyk grzebał zmarłych z zachowaniem ceremonii pogrzebowych oraz że wyróżniał się również wysokimi umiejętnościami rzemieślniczymi. Istniał ponadto dowód wskazujący na to, że neandertalczyk zawierał związki małżeńskie z człowiekiem typu nowoczesnego, szczątki kostne bowiem z Fontechevade wykazały, że neandertalczyk i nowoczesny typ człowieka byli sobie współcześni.

Na domiar wszystkiego w 1929 roku prof. Sergi udowodnił, że neandertalczyk poruszał się w postawie wyprostowanej, dokładnie tak, jak chodzi dzisiaj każdy z nas. Co do Australopiteka

/…/ Orzeczenie lorda Zuckermana stwierdzało mianowicie, iż te zwierzęce kości nie stanowią żadnego dowodu na istnienie jakiegoś stworzenia, które ewoluowało w człowieka. Rangą naukową lord Zuckerman przewyższa innych /…/ odkrycia jakich dokonano począwszy od roku 1972 sprawiły, że sprawa australopiteków, jak to poniżej zobaczymy, znalazła się w ślepym zaułku.

Jego werdykt okazał się zgubny dla australopiteka, chociaż prawie nikt o nim nie słyszał. W 1974 dr Charles Oxnard z Uniwersytetu z Chicago wykonał wieloczynnikową analizę komputerową kości australopiteków. W 1975 roku obwieścił, że „Australopithecus różnił się w sposób wyjątkowy zarówno od człowieka jak i od współczesnej małpy. Jeśli już mamy mówić o jakimś podobieństwie, to tylko o takim, które wskazywało na orangutana”.

W konsekwencji są one obecnie powszechnie uważane za istoty nie mające nic wspólnego z genealogią człowiekaSzukanie sensu życia

To jest pierwze z czym Jarek spotkał się w szkole, więc zaczął się zastanawiać czy może pozostałe nauki mądrości ludzkie są tak samo krzywe i wymyślone, zaczął zadawać sobie pytania: Dlaczego świat jest taki zakłamany, komu zależy na trzymaniu ludzi w niewiedzy i po co? Pójście w ślepą uliczkę zawsze zaprowadzi w miejsce z którego jak się nie wycofasz to nigdzie nie dojdziesz. Marek dodał: nad czym tu się zastanawiać? przecież życie jest jak w bajce o Alicji z krainy czarów, ta spotkała stracha na wróble i zapytała jak dojść do celu?, strach był mądrym, więc odpowiedział pytaniem — to zależy dokąd chcesz dojść, wszystko jedno, aby gdzieś dojść — odpowiedziała Alicja. A to wystarczy tylko długo iść, to na pewno gdzieś dojdziesz. I właśnie ludzie — ciągnął Marek — są jak Alicja idą bez celu, i myślą że w końcu gdzieś dojdą. Czy nie ma wyższego celu? Zapytał Jarek — Moim celem jest brać z życia co się da, dorzucił Adam. Trudzisz się, harujesz, budujesz dom aby w końcu umrzeć, przecież to nie ma sensu, więc żyj i bierz co się da. Jarek zastanawiał się nad tą mądrością życiową. Niby ma rację, żyć dla siebie, depcząc po innych. Czy to jest najwyższy poziom rozwoju? W takim przypadku pomoc drugiemu nie ma sensu, okazywanie uczuć nie ma sensu, a i w ogóle egzystencja nie ma sensu, skoro i tak trzeba umrzeć. Jarek zaszedł do miejscowego klubu, popatrzył na pijanych i naćpanych, kolegów, którzy nie mieli celu poza sobą. Czy stać się takim samym jak oni? Myśl odrażająca. Tak jak odrażający byli jego uczestnicy. Oni biorą z życia wszystko.Samodzielne życie

Po jakimś czasie z mojego powodu pojawiły się problemy w mojej rodzinie. Sytuacja w domu była coraz bardziej nerwowa i napięta. Matka płakała i coraz częściej dochodziło do kłótni i ostrej wymiany słów między mną a moim bratem. Postanowiłem opuścić dom. Dla matki było to bolesne przeżycie, gdyż kochała mnie i chciała żebym był z nimi. Obawiała się tego, że gdy opuszczę ich dom, to mogę źle skończyć. Zdecydowałem się odejść i zamieszkałem z kolegami. Byłem wolny więc mogłem robić co chciałem i na co miałem ochotę. Zacząłem pić i coraz więcej i spędzać czas na nocnych imprezach. Będąc pod wpływem alkoholu nieraz traciłem kontrolę nad tym, co robię. Gdy wytrzeźwiałem i przypominałem sobie, co robiliśmy z kolegami, ogarniał mnie strach, że może się to dla mnie źle skończyć i mogę trafić do więzienia. Miałem pieniądze, byłem wolny, robiłem, co chciałem, powinienem być szczęśliwym człowiekiem, ale tak nie było. Nie miałem radości, szczęścia, natomiast spotykały mnie różne przykre wydarzenia i miałem pustkę w sercu. „Czyniłem coraz gorsze rzeczy; zacząłem opuszczać szkołę, lat nałogowo papierosy, popijałem alkohol, kradłem. Z kradzieży zrobiliśmy z kolegami rodzaj sportu. W kilku chodziliśmy po sklepach, jeden kradł a inni odwracali uwagę obecnych. Nie było ważne co się ukradło, liczył się tylko fakt, mógłby to nawet być kawałek sera czy długopis. Żyłem coraz gorzej lawirując na pograniczu prawa. Nigdy nie zostałem na niczym przyłapany i to niestety dawało mi poczucie bezkarności. Wiecie czasami nie chciałem tak żyć, ale jedyną motywacją był lęk przed ujawnieniem mojego prawdziwego JA. Chyba nie było żadnego grzechu, którego bym nie popełnił. I co gorsza byłem cały czas bezkarny. Imałem się wszystkiego, kradzieży, alkoholu, bójek, byłem w takim stanie, że mógłbym zabić dla zysku pod warunkiem, że nikt mnie nie złapie. Mój styl życia doprowadził mnie do tego, że znalazłem się na ławce dworcowej. To było dno. Żyłem z dnia na dzień, zbierając butelki aby przeżyć. Żyłem też nadzieją wygrania głównej wygranej w totolotka. Marzyłem wtedy zasypiając na ławce, ( skąd te marzenia nie wiem nigdy nie dawałem) że otworzę schronisko dla bezdomnych. I co bardzo dziwne w opracowywanym w marzeniach regulaminie tego schroniska był zakaz alkoholu. Ja który przecież byłem alkoholikiem. Czasami jak bardzo w życiu „nawywijałem” czułem wiele pomocy. Miałem świadomość, że jakaś potężna siła mną się opiekuje. Tylko ja nie wiedziałem kto to jest. Bo byłem też zaangażowany w okultyzm, wróżby, horoskopy, numerologię, karate itp. Czasami głównie w weekendy spałem po klatkach schodowych w obawie przed pobiciem przez młodzież wracającą z dyskotek. To był ich sport pobić kogoś za kim nikt nie stoi. Pewnego razu jakiś gość z piętra poniżej a ja spałem przy strychu, wygonił mnie mówiąc, że jego dzieci boją się gdy ja śpię. A gdyby spał tu pies? Pies mógłby! Byłem gorszy od psa. Wiecie ja już nie chciałem żyć.Spotkanie z Łukaszem

Pewnego ranka włóczyłem się po mieście, rozglądając się czy nie spotkam kogoś znajomego kto postawi mi piwo. Zauważyłem Łukasza kolegę z czasów szkolnych. Co porabiasz zapytał: szukam wolności — odpowiedziałem krótko, gdzie jej szukasz — zapytał — w zadowoleniu z tego co robię, smutki topię w alkoholu a radości w haszyszu — Łukasz powiedział: masz rację wolność jest w tym co chcesz robić bez narzucenia ci nakazów. Ale mam dla ciebie propozycję przyjmij Jezusa do swojego życia a on da ci radość bez haszyszu i rozwiąże twoje problemy bez alkoholu. Ale religia to nakazy i zakazy, a ja chce być wolny — odpowiedziałem — Ale Jezus daje ci wolność bez nakazów i zakazów, robisz co czujesz. — odpowiedział — a co z tymi przepisami, czy prawo Boże nie jest dla wierzących, i muszą go przestrzegać — dopytywałem — Łukasz otworzył jakąś książkę z napisem na okładce Nowy Testament i przeczytał:

1 Tm 1:9—10

9. rozumiejąc, że Prawo nie dla sprawiedliwego jest przeznaczone, ale dla postępujących bezprawnie i dla niesfornych, bezbożnych i grzeszników, dla niegodziwych i światowców, dla ojcobójców i matkobójców, dla zabójców,

10. dla rozpustników, dla mężczyzn współżyjących z sobą, dla handlarzy niewolnikami, kłamców, krzywoprzysięzców i cokolwiek innego, co jest sprzeczne ze zdrową nauką,

Nie zrozumiałem — więc ciągnąłem dalej — możesz mi to wytłumaczyć jaśniej, Chlubicie się tym że nie podlegacie prawu Mojżesza, podczas gdy sami jesteście niewolnikami prawa chrześcijańskiego, to jest ta sama niewola, której nie widzicie lub usprawiedliwiacie, jako chrześcijanie lubicie sami się zniewalać i zniewalać innych, dotyczy to prawosławnych, katolików i protestantów. Reguły zakonne, klauzula klasztorna, prawa dotyczące duchownych co do celibatu, święta dla wiernych z odpowiednim nakazem jak je przestrzegać, prawa kościelne czy wyznaczone dni postu, co w piątek wolno ci jeść a co nie. Sami ograniczacie się prawem co w niedzielę i święta mi wolno a czego nie wolno robić. Więc gdzie ta wolność Łukaszu? Ten uśmiechnął się i odpowiedział: —

Oto prawo wolności, jeżeli narodziłeś się z Ducha to żyjesz Duchem a nie literą prawa, ponieważ twoje pragnienia idą w kierunku dobra, a popełnianie zła jest dla ciebie rażące, w przeciwieństwie do nienawróconych, którzy chlubią się złem, jak to udało im się oszukać, czy ukraść coś cennego, a prawdziwy mężczyzna to ten, który potrafi zabijać i pokazuje, że jest silniejszy nad innymi… Poniższy przykład pokazuje nam różnicę pomiędzy życiem według prawa a życiem według Ducha. “Wypobraź sobie Jarku że ty i twój ojciec chodzicie do tego samego kościoła, razem śpiewacie pieśni, razem się modlicie, razem wspieracie ubogich w miejscowej parafii. W ciągu roku ani ty, ani twój ojciec nie przekroczyliście żadnego z dziesięciu przykazań. Różnica była w tym, że ojciec śpiewał z głębi serca, modlił się, bo odczuwał takie pragnienie i cieszył się kiedy mógł wspomóc biednych, ty natomiast — śpiewałeś pieśni, bo ojciec tak robił, ale w głębi serca wolałbyś być z przyjaciółmi i pić piwo. Modliłeś się i dawałeś dary, bo mieszkałeś w domu ojca i taki miałeś obowiązek, chociaż wolałbyś ten czas spędzić na dyskotece. Obaj wypełniliście 10 przykazań, obaj nie złamaliście prawa, obaj staliście się wiernymi wyznawcami w kościele, jeden z was żył według Ducha a drugi według prawa. Ojciec jest tu symbolem życia według Nowego Przymierza, a ty według Starego.

„Albowiem bracia do wolności powołani jesteście” Gal.5,13—14

„Wszystko mi wolno, ale nie wszystko jest pożyteczne, wszystko mi wolno ale ja się nie dam niczemu zniewolić” 1Kor.6,12

Ale ja nie mogę się zmienić, zaprotestowałem. Wiem o tym, odpowiedział Łukasz, więc proponuję ci zaproszenie Ducha Bożego, a ten dokona zmiany w twoim myśleniu bez twojego udziału. Jeżeli tak to nich ten Duch przyjdzie i uwolni mnie od nałogów, bo ja sam tego nie zrobię, — powiedziałem — bardzo dobrze myślisz — powiedział Łukasz — ci co sami chcą być świętymi o własnych siłach Bóg nie może nic dla nich zrobić. Dzisiaj wieczorem mamy spotkanie w naszym kościele, przyjdź a zobaczysz co Duch z tobą zrobi! Dodał Łukasz, — bardzo jestem ciekawy jak ten ich Duch wygląda i co może! — zastanawiałem się przez chwilę, kiedy nadszedł wieczór poszedłem na spotkanie z Duchem, kiedy wszedłem do budynku a wyglądał jak Pub po imprezie, w drzwiach stał jakiś gość który nie wiem po co zapraszał wszystkich, skoro przyszli to chyba nie trzeba ich było zapraszać, spojrzał na mnie i zapytał: — A pan tu pierwszy raz — tak! Odpowiedziałem, przyszedłem spotkać się z Duchem — trochę zdziwiony spojrzał na mnie i zapytał: „z jakim duchem?” No z tym co jest święty, i daje większego kopa niż kokaina, usiadłem więc w ławce i rozglądałem się dookoła ale żadnego ducha nie widziałem, może się spóźni, kilku muzyków zagrało jakiegoś marsza, a inni zaczęli podskakiwać, nie wiedziałem czy ja też mam podskakiwać, żeby nie naruszyć liturgii, ale doszedłem do wniosku że to nie jest msza, bo księdza nie widziałem, kościelny w garniturze powitał braci i siostry, rozejrzałem się ale żadnego zakonnika nie zobaczyłem, zgromadzonym nakazał kogoś tam uwielbiać a oni zamiast uwielbiać, to zaczęli śpiewać, coś o czyjejś śmierci i przelanej krwi, takiej przemocy to się nie spodziewałem. Może będą kogoś uśmiercać, ale jak podejdą do mnie to ucieknę, słyszałem o ludziach składanych na ofiarę, a ja nie chcę być jedną z nich. Obok siedzący zapytał: brat! Nie wiedziałem o co mu chodzi, ale skinąłem głową. W tym czasie na scenę wyszła jakaś dziewczyna i zaczęła opowiadać:

Mam na imię Małgorzata. Od czternastego roku życia chorowałam na cukrzycę. Oddałam życie Jezusowi wiele lat temu. Widziałam jak Pan działał z mocą i uzdrawiał wiele osób. Nigdy jednak nie przyszło mi do głowy, aby oddać Panu moje zdrowie i wszystkie te dolegliwości, które są związane moją chorobą. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do myśli, że choruję na nieuleczalną chorobę i do tego że prędzej czy później dopadną mnie różne powikłania związane z cukrzycą. Nie zwracałam się też z prośbą do Pana o uzdrowienie z choroby dlatego, że w głębi serca nie mogłam Mu wybaczyć tego, że właśnie mnie musiała przytrafić się taka dolegliwość. W czasie rutynowych badań, przed podjęciem pracy, lekarz okulista stwierdził u mnie zmiany naczyniowe w obrębie tkanek siatkówki oka. Zmartwiłam się tym bardzo, bo takie zmiany są nieodwracalne i często prowadzą do znacznego pogorszenia wzroku lub wręcz do jego utraty. W trakcie modlitwy dwie osoby miały Słowa poznania o tym, że Pan przychodzi z uzdrowieniem do kobiety i pragnie uzdrowić jej oko. To było niezwykłe przeżycie dla mnie — przez cały czas modlitwy płakałam — ale były to łzy oczyszczenia, tak jakby spływały ze mnie smutek i gorycz związane z brakiem zaufania i wybaczenia. Po powrocie do domu stwierdziłam, że o wiele lepiej widzę na lewe oko i nie drażni mnie zbyt słabe lub zbyt jaskrawe oświetlenie. Podczas kolejnej wizyty u okulisty, lekarz stwierdził, że nie dostrzega żadnych zmian w obrębie siatkówki mojego oka. Chwała Panu, dziękuję Mu za to, że troszczy się o mnie i daje mi uzdrowienie, pragnę je przyjmować i wierzę głęboko, że dla Jezusa nie ma rzeczy niemożliwych. Jezus mówi w swoim Słowie Ja przyszedłem po to, aby miały życie i miały je w obfitości. /J 10,10b/ — i to spełnia się w moim życiu i w życiu innych ludzi.

Ktoś inny wyszedł i zaczął głosić o tym co ma się wydarzyć jutro, skąd on to wie, zapytałem obok siedzącego. Od Ducha Świętego — odpowiedział, potem była modlitwa o uzdrowienie, zauważyłem że ludzie upadali na podłogę, po co oni się tak kładą, pomyślałem, za sobą usłyszałem jakiś głos, a że wielu mówiło naraz jednocześnie, więc nie zwróciłem na to większej uwagi, aż do momentu kiedy zaczął opowiadać gdzie mieszkam i co robię, było mi trochę wstyd że ktoś mnie tu zna. Potem ten głos umilkł, podszedł mówca i położył ręce na mnie, coś jakby ciepło spłynęło mi po ramionach a nogi ugięły się pode mną, znalazłem się na podłodze. Cichy głos powiedział mi wewnątrz: — „Jarku! wyznaj swoje winy, i połóż je na Chrystusa”. Przypominały mi się chwilę mojej bójki z chłopakami w szkole, romans z sąsiadką i trochę ukradzionych pieniędzy od mamy. Tak! Duchu powiedziałem chociaż nie wiem kim jesteś, ale zmień moje życie, bo ja nie potrafię, zabierz to zło, w które wchodziłem latami, daj mi wstręt do alkoholu, nie to będzie znak twojej mocy. Poczułem jakby wieka szczotka szorowała mnie od środka. Kiedy się podniosłem zobaczyłem jak piękne jest to miejsce, zniknęła gdzieś obskurna ściana a twarze ludzi wyglądały jakby z innego świata. Nie wiem co się stało. Mówca podszedł do mnie i powiedział: Pan objawił mi żebyś zaprosił Go do siebie. Odpowiedziałem: Jeżeli to ten sam co mnie powalił na ziemię, to niech wejdzie, po krótkiej modlitwie ponownie upadłem, ale tym razem była to wizja, zobaczyłem człowieka w białej szacie który zakładał mi coś na palec i powiedział witaj w rodzinie. Zostałem podniesiony przez dwóch Aniołów i zaniesiony na najwyższy szczyt nieba. Nieśli mnie tak długo, że pod moimi stopami okazała się już nie tylko ta nieszczęśliwa ziemia, ale także słońce i księżyc, obłoki i gwiazdy. Potem przeprowadzili mnie przez bramę, świecącą jaśniej niż Słońce i wprowadzili w budynek, gdzie wszystkie podłogi błyszczały złotem i srebrem. Światło to jest nie do opisania. Miejsce to wypełnione było mnóstwem ludzi — tłumy wypełniające przestrzeń były tak wielkie, że nie było widać ani ich kraju, ani końca. Anioły przetarły mi drogę przez ten tłum i weszliśmy w to miejsce, na które nakierowany był nasz wzrok jeszcze wtedy, gdy byliśmy daleko. Nad miejscem tym wisiał obłok jaśniejszy od wszelkiego światła, a nie było wtedy widać ni słońca, ni księżyca, ni gwiazdy; w rzeczywistości obłok swoim światłem świecił jaśniej niż którekolwiek z nich. Z obłoku wydobył się głos, podobny do głosu wielu wód. Z wielkim szacunkiem przywitały mnie grzesznego jakieś istoty, niektóre odziane były w szaty kapłańskie, inne w zwykłe suknie; odprowadzający mnie powiedzieli, że to męczennicy i inni święci, Gdy stałem tu, powiało nade mną takim słodkim aromatem, że nasycony nim, nie odczuwałem potrzeby picia ni jedzenia aż do tej chwili. Wtedy usłyszałem głos, który powiedział: ‘Niechaj ten człowiek idzie z powrotem na ziemię, gdyż potrzebny jest naszym kościołom. Usłyszałem głos, ale nie mogłem zobaczyć, kto mówi. Po czym upadłem twarzą na ziemię i zapłakałem. ‘Ach, biada mi, Władco mój!” — powiedziałem — ‘Dlaczego pokazałeś mi to wszystko tylko po to, żeby mi to znowu zabrać?…'. Głos mówiący do mnie powiedział: ‘Idź w pokoju. Będę cię strzegł dopóki nie przywiodę cię znów w to miejsce”. Wtedy odprowadzający zostawili mnie, a ja, płacząc, wróciłem przez bramę, którą wchodziłem” (1)Kolega Marian

Opuściłem kościół i powoli wracałem do domu, po drodze spotkałem Mariana, zawsze piliśmy razem. Powiedział: „Jarek mam trochę gotówki, choć napijemy się” wszedłem z nim do knajpki, postawił mi piwo, zrobiłem łyk i omal mnie nie wykręciło „co to jest, chcesz mnie otruć” wrzasnąłem do barmana, nalej mi wódki, ale ta była jeszcze gorsza. Nagle zrozumiałem przecież warunkiem obecności Boga w moim życiu było doświadczenie wstrętu do alkoholu (2) Wiesz Marian muszę ci opowiedzieć co mnie dzisiaj spotkało, i opowiedziałem mu wizję jaką dostałem. Marian powiedział: jeżeli to jest Bóg to ja Go nie uznaję. Tyle jest zła na świecie a On nic z tym nie robi. Ludzie cierpią, a On zsyła choroby i kataklizmy za niewierność. Czym właściwie się różni od szatana? Obaj zabijają i niszczą. Przyszła mi do głowy myśl — Wiesz Marian przed tobą jest kieliszek wódki, i ta wódka doprowadzi cię do choroby, no po pijanemu wpadniesz pod pociąg, albo wyjdziesz na ulicę i kierowca aby cię ominąć zabije siebie, albo swoją rodzinę. Powiedz mi co Bóg powinien zrobić abyś tej wódki nie wypił? Proponuje aby ci przywiązał ręce do krzesła. Popatrzył na mnie ze zdziwieniem, dodałem — przecież słowami cię nie przekona, bo jesteś tu bo chcesz tu być i chcesz pić, prawda! Więc jedyne co może zrobić to siłą ci zabronić, tym samym powinien ludzi zamknąć w piwnicy aby nie wyszli na ulicę by kogoś okraść. I jak ci się to podoba? Marian nie wiedział co powiedzieć. Gdyby Bóg cię przywiązał do krzesła, to byś powiedział że cię zniewolił, -prawda- Boże dałeś mi wolną wolę, czyli wybór między dobrem a złem, a teraz nie pozwalasz mi z niej korzystać, chcę wybrać zło, bo taki jest mój wybór. Niepozwolenie ci na zło, byłoby odebraniem ci wolności. To niech ten Bóg przekona ludzi że źle robią, — dodał- Już to zrobił, podał przykazania co jest dobre a co złe, i kto tego słucha? Co ludzie nie wiedzą co to jest zło? Że trzeba ich przekonać! Ale ja nie czuję chęci robienia dobrze — dorzucił — więc przyjdź do tego kościoła co byłem w nim dzisiaj, ten Bóg zmieni twoje myślenie. Marian odpowiedział: Nie chcę ani kościoła ani Boga. To teraz sobie odpowiedziałeś dlaczego ludzie robią źle, a Bóg nic z tym nie robi. Nie chcą Boga i chcą robić źle, i mają pretensję do Boga że robią źle, a On na to pozwala.Wizyta w kościele

Kolejnego dnia poszedłem ponownie na to samo spotkanie, tym razem wszyscy już mnie znali, no pewnie po takiej scenie z dnia wczorajszego to musiało zostać w ich pamięci. Podczas dzielenia się świadectwami pan w krawacie, zawołał mnie po imieniu, nie miałem wyjścia, musiałem wyjść. Widziałem wczorajsze twoje nawrócenie, i chcę abyś nam opowiedział o swoim dotychczasowym życiu. — powiedział — Ale moje życie nie jest budującym doświadczeniem dla innych, było w nim dużo zła, więc lepiej niech opowie ktoś kto ma większe przeżycia z Bogiem. Jak się dowiecie kim byłem to mnie stąd wyrzucicie, to spowodowało że kilka osób krzyknęło: opowiedz nam. Zacząłem mówić:

Potem powiedziałem o swoim spotkaniu z Łukaszem, i wizji wczorajszej, oni zamiast mnie wyrzucić zaczęli krzyczeć — Alleluja. Jakieś małżeństwo zaprosiło mnie na obiad. (3)To był pierwszy prawdziwy obiad od lat a gospodarz zaproponował mi mieszkanie na swojej działce, ale w innej miejscowości, był tam niewielki domek, ale dobrze urządzony. Nie wiedział co ma z nim zrobić, bo był tylko dla nich balastem. I tak stałem się nie tylko lokatorem, najemcą, ale i właścicielem własnego domu. To było prawdziwe błogosławieństwo, Minusem był brak kontaktu z wierzącymi, zostali gdzieś daleko, więc postanowiłem ich poszukać w najbliższej okolicy. Pierwszą noc w nowym domu spędziłem na modlitwie, ze szczególną prośbą, „objaw mi Panie moją przyszłość i pokaż mi gdzie znaleźć wierzących” i w tym momencie otrzymałem widzenie, to nie był sen ale wizja.

Wizja

„Stoję na ziemi w nieznanym mi miejscu, jest zima śnieg jest biały a wszystko dookoła czarne, czarna droga, czarny las i czarna jakaś wioska jakby miasteczko ale stare. Wszedłem do jakiejś izby gdzie byli czarni ludzie jakoby od stop do głowy mieli ponaciągane czarne pończochy. Pili wódkę kobiety siedziały im na kolanach, roznegliżowane było tam brudno i fizycznie i duchowo, poczułem obrzydzenie i wyszedłem. Stałem na górce a na dole była ta osada i droga czarna asfaltowa, która przechodziła koło tej osady i zakręcała o 180 stopni i szła w moją stroną przy czarnym lesie przy którym stałem na górce raptem ujrzałem że jedzie samochód który jako jedyny jest czerwony i na zakręcie nie skręcił o 180 stopni tylko o 90 i wjechał prost w śnieg jak by tam była zasypana droga, zaczęło go rzucać ale powoli z trudem pojechał dalej za las. Pomyślałem skoro on dał radę to pójdę za nim, idąc doszedłem do jakiegoś starego miasta jakoby Jerozolimy z czasów Salomona. Usłyszałem słowa, w tym samym momencie odwróciłem się w prawą stronę i widzę przed sobą stojącego człowieka, tuż przede mną na wyciągnięcie ręki, jego twarz jest tak wyraźna jak w rzeczywistości na nawet bardziej. Stałem oniemiały patrzyłem na twarz człowieka, który, stoi na wyciągnięcie ręki przede mną, ma długie włosy lekko falowane do ramion, buzia ogolona, ma oczy niebieskie i niesamowity uśmiech, śmieje się oczami i całą buzią, policzki mu się na dole zaokrąglają od uśmiechu, tak szczęśliwej twarzy, tak promieniującej radością nigdy nie widziałem. Nic nie mówił, ale, to, co, od niego promieniowało było nie do opisania, ciepło miłość, niesamowita, radość. A ja stałem jak oniemiały i nic nie mogłem powiedzieć. Lecz on skinął głową i usłyszałem jakiś trzask jakby syk niebios, poczułem jakieś tąpnięcie i otworzyłem oczy było rano już widno moje obudzenie było jakoby ktoś mną rzucił o łóżko, usiadłem i zacząłem myśleć”, (4) Co znaczą owe symbole, czarna droga, biała droga ze śniegu, czarny las, i Jerozolima. Nie ma tu kogo zapytać, może Bóg da wyjaśnienie.Spotkanie ze Świadkami

Czas mijał szybko a ja studiowałem biblię, często przesiadywałem w bibliotece, aby znaleźć więcej o historii chrześcijaństwa, przyznam że byłem przerażony tym jak wiele poglądów stawało się dogmatami. Pewnego dnia spotkałem grupę ludzi którzy gorliwie opowiadali o królestwie Bożym. Więc się ucieszyłem że nareszcie znalazłem wierzących w tej okolicy, mówili mi o końcu świata, i o armagedonie, dowiedziałem się że Jezus umarł na palu a nie na krzyżu, że Maryja miała inne dzieci i że nikt z nich nie jest narodzony z Ducha. Było to dla mnie niezrozumiałe, jak ja na którego zstąpił DŚ nie jestem narodzony z Ducha, wyjaśnili mi że to było zwiedzenie, i że nie należę do wybranych, i tu zacząłem się zastanawiać, skoro twierdzą że nie są wybrani przez Boga, że nie mają Ducha to kim oni są? Postanowiłem im się przyjrzeć, chodziłem na ich spotkania i rozmawiałem z nimi o przeżyciach i prowadzeniu Bożym, ale ten temat był dla nich niewygodny, bo żaden z nich nie doświadczał mocy Boga w swoim życiu, nie było u nich proroków, uzdrowień, Duch Boży nie poruszał się w ich zgromadzeniach, dzielono się tylko wiedzą. Sięgnąłem po Biblię i zobaczyłem tekst:

1 Kor. 2:5

5. Aby wiara wasza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej.

1 Kor. 4:19—20

19. Ja jednak przyjdę do was wkrótce, jeśli Pan zechce, i zapoznam się nie ze słowem pysznych, lecz z ich mocą. 20. Albowiem Królestwo Boże zasadza się nie na słowie, lecz na mocy.

Królestwo Boże opiera się nie na mądrości, wiedzy, poznaniu, lecz na mocy Boga, codziennie powinniśmy doświadczać mocy Boga. Od czasu kiedy zacząłem uczestniczyć na spotkania tych ludzi moc Boża przestał mi towarzyszyć. Nie wiem co się stało, ale znalazłem się w czarnym lesie, gdzie było mnóstwo drzew i nie było wyjścia. Poszedłem do domu Sługi okręgu, aby z nim porozmawiać o swoich wątpliwościach.

Powiedz mi Darku jak być zbawionym, zapytałem:

Musisz należeć do Organizacji, przestrzegać przykazań, i głosić innym prawdę.

— Ale nie ma zbawienia z uczynków, powiedziałem: Biblia mówi: „łaską zbawieni jesteście nie z was to, Boży to dar, nie z uczynków aby się kto nie chlubił” Efez.2,8—9 Tak więc nie może mnie zbawić przynależność do Organizacji, głoszenie innym, czy bycie dobrym, bo wtedy zbawiłbym sam siebie

— Mój rozmówca, zmieszał się i powiedział:

— Wiele religii nie rozważa tych wersetów w kontekście całego Pisma Świętego i uważają w ten sposób, że już są zbawieni a uczynki ich nie będą brane pod uwagę — sami w ten sposób się osądzają tłumacząc, że nie będzie żadnego sądu żywych i umarłych o których w wielu miejscach wspomina Biblia Kaz.12:13,14. A jak jest naprawdę?

—

— Otóż w innym miejscu Ap. Paweł wspomniał również, że „choć jesteśmy pod łaską nie powinniśmy grzeszyć ku śmierci” Rz.6:15,16 a sam Chrystus powiedział, że „odda każdemu według jego uczynków Obj.22:12”. Ponieważ jednak wszyscy jesteśmy grzeszni więc pełniącym wolę Bożą 1J.2:17 braknie do zbawienia uczynków i potrzebna będzie jeszcze dodatkowo łaska Boża. Biblia również w wielu innych miejscach wspomina, że kto zostanie negatywnie osądzony czeka go wieczna zagłada np. 2Tes.1:8—10, Mat.25:31—34,41.

— Sugerował mi wyraźnie że bez uczynków nie ma zbawienia, więc co głosisz? Zapytałem: że Jezus jest drogą prawdą i życiem, czy że Organizacja jest drogą prawdą i życiem? Bóg nie tworzy Organizacji On jest Ojcem a my dziećmi poprzez narodzenie z Ducha a nie jest Przewodniczącym Ciała Kierowniczego, a my członkami. Bóg tworzy rodzinę, Organizacja to Babilon, świat tworzy organizację, aby władać nad ludźmi.

—

Mój rozmówca szybko zmienił temat: Nie jesteś narodzony z Ducha, narodzeni to wybrani ze Świadków i należą tylko do 144 tys. a ty nie należysz do organizacji.

Więc namaszczenie Duchem jest uzależnione od twojej organizacji? A skąd to wiedzą owi że są namaszczeni?

Oni to czują, odpowiedział, ja też to czuję, dodałem, a jak Świadek ma schizofrenie i twierdzi że jest namaszczony, bo tak czuje i przyjmujecie to jako prawdę, bo jest Świadkiem. Rozmówca mój był coraz bardziej zdenerwowany.

Jest jak już powiedziałem: jeśli nie chcesz zostać Sługą Jehowy to nigdy nie zrozumiesz Biblii. Zostanie ci tylko karmić się własnymi radami i obserwować jak na twoich oczach spełnia się obecnie jedno z najważniejszych proroctwo dot. czasów końca Mt.24:14. Poświęciłem ci wyjątkowo dużo czasu i choćbym ci serce na talerzu położył, to powiesz, że to kawał mięsa, teraz zaczął mnie straszyć.

A do organizacji Bożej należeć trzeba, gdzie są zbory a w nich ustanowieni starsi i słudzy pomocniczy sprawujący przewodnictwo Heb.13:17. W przeciwnym przypadku nie należysz do Boga i nie uznajesz Biblii za autorytet, a jedynie jesteś samozwańczym uczniem Chrystusa i próżne twoje wysiłki, bo kto nie sieje z nami ten rozprasza Jn.12:48. Zważ też na to, że jeśli mimo tylu informacji dotyczącej drogi zbawienia dalej będziesz się świadomie jej przeciwstawiał, to może się również okazać, że masz grzech przeciw Duchowi Świętemu a wtedy lepiej byłoby dla ciebie abyś się w ogóle nie narodził.

Nie boję się twoich pogróżek, bo wiem komu uwierzyłem, nie tobie i twojej zbawczej organizacji, ale Bogu żywemu, wolę być w jego rękach — odpowiedziałem. Dlaczego Organizacja okłamuje swoich wyznawców? — zapytałem — Na początku 19 wieku Russell i jego zwolennicy wyznaczyli rok 1914 jako koniec świata, a kiedy czas przeminął nikt nie przeprosił za wprowadzanie w błąd, kiedy Rutherford ogłosił zmartwychwstanie proroków na rok 1925 nikt w organizacji nie przeprosił za wprowadzenie w błąd, kiedy ogłoszono koniec 6000 lat na rok 1975 nikt nie przeprosił za błędy Strażnicy.

Darek odpowiedział —

Tylko 1 raz w naszej publikacji zasugerowaliśmy rok 1975, bo wynikało to z upłynięcia 6 tyś. lat od stworzenia Adama. Niemniej zorientowano się, że dzieło stwórcze Jehowa zakończył dając Adamowi Ewę a nie wiadomo kiedy dostał Ewę aby obliczyć upłynięcie tych 6 tyś. lat od zakończenia stwarzania i rozpoczęcia się tysiącletniego sabatu którego Chrystus ma być Panem (królem) Mar.2:28.

dodałem:

Nie masz wątpliwości że Strażnice pisały że 7 tysiąclecie jest odpoczynkiem i rajem na Ziemi, więc jak ci że żyje w ty siódmym tysiącleciu?

Darek dodał:

Było to wyjaśniane stąd to wiem, a ty jak widzę robisz wszystko aby nie być sługą Bożym a jednocześnie chcesz być zbawiony a tak nie idzie. Musisz wybrać więc okazując pokorę jak owca albo zostać uparty jak kozioł i ponieść stratę. Wiem co to jest Babilon wielki bo go opuściłem innych z niego wyprowadzam. Dalej nazywasz pomyłkę kłamstwem, bo pomyłka nie jest umyślna a kłamstwo tak.

Odpowiedziałem:

To weźmy przykład z jawnego okłamywania. Strażnica wie że ostatni król Izraela Sedekiasz nie panował w roku 607 pne. Ale było to w 587 pne. Prawdziwy rok panowania nie pasuje do daty 1914 i obliczenia 2520 lat obliczonego ciągu proroczego, więc okłamują wszystkich że panowanie Sedekiasza było w 607 roku.

Darek zszedł z tonu oskarżenia

Akurat co do 607 r. to się mylisz, ale w ogóle to rzeczywiście zgodnie z tym co mówi Biblia to i pierwsi chrześcijanie też się mylili, Ezdrasz, który również analizował proroctwa Jeremiasza, powiązał koniec „okresu lat siedemdziesięciu” z czasem, gdy Bóg pobudził „ducha Cyrusa, króla perskiego, by nakazał ogłosić” stosowne zarządzenie (2 Kronik 36:21, 22, Biblia poznańska). Kiedy Żydzi zostali uwolnieni? Wspomniane zarządzenie wyszło „w pierwszym roku Cyrusa, króla Persji” (zobacz ramkę „Kluczowa data w historii”). Do jesieni 537 roku p.n.e. Żydzi powrócili już do Jerozolimy, by wznowić tam prawdziwe wielbienie Boga (Ezdrasza 1:1—5; 2:1; 3:1—5).

A zatem według chronologii biblijnej ten 70-letni okres należy rozumieć dosłownie — dobiegł on końca w roku 537 p.n.e. Licząc 70 lat wstecz, dochodzimy do początku tego okresu w roku 607 p.n.e. Skoro dowody oparte na Piśmie Świętym, natchnionym przez Boga, wyraźnie wskazują na rok 607 p.n.e. jako datę zniszczenia Jerozolimy, to dlaczego wiele autorytetów trzyma się roku 587? Uczeni ci polegają na dwóch źródłach informacji — pismach historyków klasycznych oraz kanonie Ptolemeusza. Czy te dokumenty są bardziej wiarygodne niż Biblia?

Przerwałem mu:

Mój drogi przyjacielu, na pewno wiesz dobrze że kanon Ptolemeusza i Borsusa oparte są też i na obserwacjach astronomicznych, czyli stałych zjawiskach na podstawie których można dokładnie wyliczyć czas, bo są one stałe więc nie ma wątpliwości co do dat. Teraz nieco o Biblii na jakiej to podstawie obliczyłeś rok 537, no nie na podstawie biblii bo w niej nie ma daty 537 to jest obliczenie na podstawie kanonu Ptolemeusza. No pokaż mi w biblii gdzie jest napisane że był to rok 537, oparłeś się na świeckim obliczeniu i mówisz że tak mówi biblia, właśnie to świeckie obliczenie podaje rok 587 jako datę zburzenia Jerozolimy. Ale idźmy twoim tokiem myślenia. Odejmiemy 70 lat od owego 537 i wychodzi nam 607 teraz zaglądamy do Biblii i co widzimy? Niewola babilońska nie zaczęła się od Sedekiasza ale po bitwie pod Karkemisz Nebukadnezar zdobył Jerozolimę i zabrał już część izraelitów do niewoli przeczytajmy tekst:

Dan 1,1—2 „W trzecim roku panowania króla Judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i obległ ją”

dalej jest mowa że zabrał też Izraelitów ze sobą, pośród nich był i Daniel, jak widzisz niewola zaczęła się nie od Sedekiasza, więc ten fakt przywódcy Świadków ukrywają, więc biblia mówi prawdę w streszczeniu powiem Świadkowie nie mają innego dowodu historycznego jak kanon Ptolemeusza na jego podstawie jest data upadku za Sedekiasza w 587 jak i upadek Babilonu w 539, a 70 lat prowadzi do Jojakima na podstawie tego samego obliczenia.

Jeżeli data zburzenia Jerozolimy była a była w 587 to 2520 lat nie skończyło się w roku 1914 Czy wiesz jakiego oczekiwał Russell końca Świata? ludzie nie obsiali pól, bo nie czekali na duchowe przyjście Jezusa, ale na rzeczywiste, on zwiódł ludzi. Organizacja wie o tym i utrzymuje ludzi w kłamstwie. Przykładem tego jest Rajmund Franz z Ciała Kierowniczego w Bruklinie, który podważył rok 607 czyli nie są oni nieświadomi, ale specjalnie okłamują ludzi że Sedekiasz panował w 607 roku p.n.e.

Świadek zmienia temat

My mamy prawdę, wiemy że jest tylko jeden Bóg Jehowa a nie ma żadnej Trójcy,

Jarek

Czy Bóg jest pojedynczy czy potrójny?

Powiem ci przypowieść — Mrówka Formica ukończyła mrówczane studia teologiczne, na których dowiedziała się że istnieje słoń, jest on silny i potężny. A że nikt go nie widział, więc nie wiedziano jak wygląda. Formica postanowiła napisać prace teologiczną i słoniu.

Napisała: Słoń jest tak duży że nie mieści się w mrowisku, posiada sześć nóg, ma długie wąsy i wygląda jak potężna mrówka królowa, inne mrówki podważyły tą teorię, i rozpoczęła się dyskusja, jej koleżanka dodała: Słoń ma silne żuwaczki i dużą głowę bo jest wojownikiem, inna dorzuciła i na pewno ma skrzydła, bo tak mają samce w mrowisku. Największym problemem okazał się kolor słonia czy jest czarny czy czerwony, te dwa gatunki zawsze rywalizowały ze sobą, i o to spory trwają do dzisiaj. Społeczeństwo mrówek podzieliło się na zwolenników czarnego i czerwonego słonia. Obie strony zaczęły wykluczać z mrowiska tych co nie uznawali że słoń ma kolor czerwony a drudzy za to ze nie jest czarny. Niebawem uchwalono dogmat o słoniu na soborze mrówczanym.