Zimny wiatr. Komisarz Erlendur Sveinsson. Tom 7 - ebook

1

Mogli się domyślać, w jakim jest wieku, lecz określenie, z której części świata pochodzi, było o wiele trudniejszym zadaniem.

Na oko mógł mieć jakieś dziesięć lat. Ubrany był w rozpiętą szarą kurtkę z kapturem i spodnie w zielonych i brązowych kolorach maskujących, jakby wojskowych. Na plecach miał tornister. Jeden trzewik zsunął się z nogi, odkrywając dziurę w skarpetce. Wystawał przez nią palec. Chłopiec był bez rękawiczek i bez czapki. Czarne, skute lodem włosy zdążyły przymarznąć do podłoża. Leżał na brzuchu z głową zwróconą do nich policzkiem. Zastygły wzrok utkwił w zamarzniętej ziemi. Spoczywał we krwi, która też już zaczęła zamarzać.

Elinborg uklękła przy zwłokach.

– Mój Boże – westchnęła. – Co tu się właściwie dzieje?

Wyciągnęła rękę, jakby chciała dotknąć ciała. Można było odnieść wrażenie, że chłopiec położył się tylko na chwilę. Źle się czuła. Nie wierzyła własnym oczom.

– Nie dotykaj go – powiedział spokojnie Erlendur. Stał nad zwłokami, a obok niego Sigurdur Oli przestępował z nogi na nogę.

– Musiało mu być zimno – wymamrotała Elinborg, cofając rękę.

Była połowa stycznia. Do końca roku zima nie dawała się we znaki, ale potem zrobiło się mroźno. Ziemię skuła twarda pokrywa lodowa, a północny wiatr jęczał i wył między blokami. Nad ziemią unosiły się wielkie welony śnieżne. Tu i ówdzie zbierały się w nieduże zaspy, a wiatr zdmuchiwał z wierzchu drobne płatki. Podbiegunowy wiatr szczypał w twarz, wciskał się pod ubrania, przenikał do kości. Erlendur wsadził ręce głęboko w kieszenie zimowego płaszcza. Przeszedł go dreszcz. Choć minęła dopiero czwarta, było już ciemno, a ciężkie chmury wisiały nisko nad ziemią.

– Dlaczego szyje się takie wojskowe spodnie dla dzieci? – odezwał się komisarz.

Stali skupieni nad ciałem chłopca. Niebieskie światła radiowozów odbijały się od bloku i okolicznych domów. Nieliczni przechodnie zgromadzili się wokół aut. Pojawili się też pierwsi dziennikarze. Technicy fotografowali miejsce zbrodni, blaskiem fleszy przyćmiewając niebieskie światła kogutów. Kreślili szkice sytuacyjne miejsca, w którym leżał chłopiec, a także najbliższego otoczenia. Zaczął się wstępny etap śledztwa.

– Takie są teraz modne – odparła Elinborg.

– Coś ci się nie podoba? – zapytał Sigurdur Oli. – Że dzieci chodzą w takich spodniach?

– No nie wiem – zastanawiał się Erlendur. – Tak, uważam, że to dziwne – przyznał po chwili.

Spojrzał w górę, na blok. Gdzieniegdzie ludzie, ciekawi, co się wydarzyło, pomimo mrozu powychodzili na balkony. Inni zostali w środku, podeszli jedynie do okien. Większość mieszkańców jednak nie wróciła jeszcze z pracy, a w oknach było ciemno. Teraz trzeba będzie chodzić po wszystkich mieszkaniach i rozmawiać z lokatorami. Świadek, który znalazł chłopca, powiedział, że tu mieszka. Może dziecko zostało samo w domu i wypadło z balkonu?Wtedy można by to zakwalifikować jako bezsensowny wypadek. Erlendur wolałby to niż zabójstwo. O tej drugiej ewentualności nawet nie chciał myśleć.

Rozejrzał się wokół. Blokowisko było zaniedbane. Pośrodku podwórza znajdował się wysypany żwirem nieduży plac zabaw. Dwie zniszczone huśtawki, zwisające tuż nad ziemią ławeczki, kołysały się na wietrze. Wytarta zjeżdżalnia, kiedyś czerwona, teraz straszyła plamami rdzy. Jeden koniec prostej huśtawki z dwoma małymi drewnianymi siedziskami przymarzł do ziemi, a drugi wznosił się do góry niczym gigantyczna lufa armatnia.

– Musimy znaleźć jego trzewik – zauważył Sigurdur Oli.

Cała trójka spojrzała na dziurawą skarpetkę.

– To niemożliwe – westchnęła Elinborg.

Funkcjonariusze pionu śledczego szukali śladów na podwórzu, ale zaczęło się ściemniać, a na zamarzniętej ziemi niełatwo cokolwiek znaleźć. Podwórze pokrywała śliska lodowa skorupa, tu i ówdzie wyłaniały się spod niej kępki trawy. Lekarz okręgowy z Reykjaviku potwierdził zgon. Przycupnął w miejscu z pozoru osłoniętym od północnego wiatru i usiłował zapalić papierosa. Nie był pewien czasu zgonu. Jakoś tak w ciągu ostatniej godziny, twierdził. Powiedział, że lekarz sądowy musi porównać temperaturę powietrza i ciała i w ten sposób wyliczyć dokładniejszą godzinę. Na pierwszy rzut oka nie był też w stanie ustalić przyczyny śmierci. Prawdopodobnie upadek, oznajmił i podniósł wzrok na ponury budynek.

Erlendurowi nie podobało się, że coraz więcej gapiów gromadzi się pod blokiem i ogląda ciało rozświetlane błyskami fleszy. Przejeżdżające obok samochody zwalniały, ludzie byli żądni sensacji. Instalowano niewielkie reflektory, aby oświetlić miejsce tragedii. Komisarz rozkazał funkcjonariuszowi w mundurze odgrodzić teren.

Z poziomu podwórza wszystkie drzwi balkonowe, którymi chłopiec mógł wydostać się na zewnątrz, zdawały się zamknięte. Okna także. Blok do małych nie należał, pięć pięter, cztery klatki. Bardzo źle utrzymany. Metalowe balustrady na balkonach były pordzewiałe, farba elewacji wyblakła i gdzieniegdzie odłupana razem z betonem. Z miejsca, w którym stał Erlendur, widać było dwa pęknięte okna balkonowe, w dwóch różnych mieszkaniach. Nikomu chyba nie zależało na tym, by wstawić nowe.

– Ciekawe, czy to na tle rasowym? – zastanawiał się Sigurdur Oli, patrząc na chłopca.

– Myślę, że nie powinniśmy się spodziewać niczego szczególnego – odparł Erlendur.

– A może wspinał się po ścianie bloku? – Elinborg podniosła wzrok.

– Dzieciaki wymyślają najbardziej nieprawdopodobne rzeczy – zgodził się Sigurdur.

– Musimy się dowiedzieć, czy to możliwe, że piął się po balkonach – powiedział Erlendur.

– Ciekawe, skąd on jest? – zastanawiał się Sigurdur.

– Wygląda na Azjatę – stwierdziła Elinborg.

– Może być Tajem, Filipińczykiem, Wietnamczykiem, Koreańczykiem, Japończykiem, Chińczykiem – wyliczał Sigurdur.

– Umówmy się, że dopóki nie okaże się inaczej, jest Islandczykiem – przerwał mu Erlendur.

Zamilkli. Patrzyli, jak wokół chłopca zbierają się płatki śniegu. Erlendur przyglądał się ciekawskim przechodniom zebranym przy końcu bloku, nieopodal radiowozów. Potem zdjął płaszcz i okrył nim zwłoki.

– Można tak? – spytała Elinborg, spoglądając w stronę techników. Zgodnie z procedurami nie powinni nawet stać nad zwłokami, dopóki technicy nie wyrażą na to zgody.

– Nie wiem – odparł Erlendur.

– To niespecjalnie profesjonalne – skarcił go Sigurdur Oli.

– Nikt nie zgłosił zaginięcia chłopca? – Erlendur zignorował jego uwagę. – Nikt nie pytał o zaginionego chłopca w jego wieku?

– Sprawdziłam po drodze – powiedziała Elinborg. – Policja nie otrzymała żadnego zgłoszenia.

Erlendur patrzył na swój płaszcz. Było mu zimno.

– A kim jest ten, co go znalazł?

– Trzymamy go na klatce – objaśnił Sigurdur Oli. – Czekał na nas. Zadzwonił ze swojej komórki. Dzisiaj każde dziecko ma komórkę. Powiedział, że szedł na skróty ze szkoły, przez podwórko, i natrafił na zwłoki.

– Pogadam z nim – zdecydował Erlendur. – Sprawdźcie ogródek przylegający do bloku. Jeśli krwawił, zostawił ślady. Może to nie był upadek?

– A to nie jest czasem zadanie techników? – wymamrotał Sigurdur, lecz nikt go nie usłyszał.

– Nie sądzę, żeby zaatakowano go tutaj, w ogródku – powiedziała Elinborg.

– I na Boga, postarajcie się znaleźć jego but – rzucił Erlendur i ruszył w stronę klatki.

– Ten, co go znalazł... – zaczął Sigurdur.

– Tak? – Erlendur odwrócił się.

– Też jest ciem... – zawahał się.

– Co?

– Dzieckiem nowych obywateli – dokończył Sigurdur Oli.

Chłopiec siedział na schodach w jednej z klatek bloku, towarzyszyła mu policjantka. Miał ze sobą strój sportowy zwinięty w kłębek i spakowany w żółtą, plastikową torbę i nieufnie patrzył na Erlendura. Nie chcieli, żeby czekał w radiowozie. Mogłoby to wzbudzić podejrzenia co do jego udziału w całym zdarzeniu i narazić go na nieprzyjemności, więc ktoś wpadł na pomysł, aby lepiej poczekał w bloku.

Klatka była brudna. Unosił się w niej odór nieczystości zmieszany ze smrodem papierosów i z zapachami jedzenia z mieszkań. Na podłodze leżała wytarta wykładzina PCV, a ściany pokryte były bazgrołami, których Erlendur nie potrafił odczytać. Rodzice chłopca nie wrócili jeszcze z pracy. Ale zostali poinformowani o tym, co zaszło. Malec miał ciemną karnację oraz czarne, proste włosy, jeszcze wilgotne po prysznicu. I duże, białe zęby. Ubrany był w zimową kurtkę i dżinsy. W rękach miętolił czapkę.

– Strasznie zimno – powiedział Erlendur, rozcierając dłonie.

Chłopiec milczał.

Komisarz usiadł obok niego. Wtedy chłopiec powiedział, że na imię ma Stefan i ma trzynaście lat. Od kiedy pamięta, mieszka w bloku na tyłach tego, w którym się znajdowali. Dodał, że jego matka pochodzi z Filipin.

– Musiałeś się bardzo wystraszyć, gdy go znalazłeś – zagadnął po chwili Erlendur.

– Tak.

– A wiesz, kto to jest, znałeś go?

Stefan podał już funkcjonariuszom imię chłopca i wskazał jego adres. Mieszkanie znajdowało się w tym bloku, ale w innej klatce. Policja usiłowała skontaktować się z jego rodzicami. W mieszkaniu nikogo nie było. Jedyne, co Stefan wiedział o rodzinie chłopca, to, że ma brata i że jego mama robi słodycze. Powiedział, że nie znał za dobrze ani chłopca, ani jego brata. Dopiero niedawno się tutaj wprowadzili.

– Wołaliśmy na niego Elli – powiedział. – Ale na imię miał Elias.

– Kiedy go znalazłeś, już nie żył?

– Tak, tak myślę. Potrząsnąłem nim, ale nie zareagował.

– I zadzwoniłeś do nas? To dobrze. Bardzo dobrze postąpiłeś – zauważył Erlendur, jakby chciał nieco rozweselić Stefana. – A co dokładnie miałeś na myśli, mówiąc, że jego mama robi słodycze?

– Pracuje w takiej fabryce, gdzie się robi słodycze.

– Wiesz, co się mogło stać Ellemu?

– Nie.

– Znałeś jakichś jego kolegów?

– Nie za bardzo.

– A co zrobiłeś po tym, jak nim potrząsnąłeś?

– Nic – odparł chłopiec. – Zadzwoniłem po prostu na policję.

– Znasz numer na policję?

– Tak. Gdy wracam ze szkoły, jestem w domu sam, a mama chce wiedzieć, co robię. Mówi...

– Co?

– Mama mówi, żebym od razu dzwonił na policję, jak tylko...

– Jak co?

– Jakby coś się stało.

– A jak myślisz, co się stało Ellemu?

– Nie wiem.

– Urodziłeś się na Islandii?

– Tak.

– Elli też, wiesz może?

Chłopiec, który do tej pory siedział ze wzrokiem wbitym w podłogę, spojrzał teraz na Erlendura.

– Tak, on też – odpowiedział.

Elinborg gwałtownie popchnęła drzwi i weszła do wiatrołapu. Od klatki oddzielała go cienka szyba i Erlendur zauważył, że trzyma jego płaszcz. Uśmiechnął się do Stefana i powiedział, że może później jeszcze porozmawiają. Wstał i wyszedł do Elinborg.

– Wiesz, że nie wolno ci przesłuchiwać dzieci, chyba że w obecności rodziców lub opiekunów albo przedstawicieli rzecznika praw dziecka – rzuciła chłodno, podając mu płaszcz.

– Ja go nie przesłuchiwałem – sprostował Erlendur. – Tak tylko sobie gawędziliśmy. – Spojrzał na płaszcz. – Zabrali go już?

– Jest w drodze do kostnicy. To nie był upadek. Znaleźli ślad.

Erlendur skrzywił się.

– Chłopiec szedł przez podwórze od strony zachodniej – tłumaczyła Elinborg. – Tam jest chodnik. Teoretycznie oświetlony, ale jeden z mieszkańców powiedział nam, że ciągle ktoś tłucze żarówkę w jedynej latarni, która tam się znajduje. Chłopiec przeszedł przez ogrodzenie, żeby wejść na podwórze. Znaleźliśmy krew na płocie. Tam też zgubił but.

Elinborg głęboko wciągnęła powietrze.

– Ktoś go dźgnął – powiedziała. – Zmarł najprawdopodobniej na skutek rany kłutej podbrzusza. Leżał w kałuży krwi, która natychmiast zaczęła zamarzać.

Umilkła.

– Wracał do domu – dodała na koniec.

– Da się ustalić, w którym miejscu został napadnięty?

– Staramy się.

– Namierzono jego rodziców?

– Matka już jest w drodze. Ma na imię Sunee. Tajka. Nie powiedzieliśmy jej, co się stało. To będzie okropne.

– Bądź przy niej – polecił Erlendur. – A co z ojcem?

– Nie mam pojęcia. Na dzwonku przy drzwiach są trzy imiona. Jedno to chyba Niran.

– O ile wiem, chłopiec ma brata – przypomniał sobie Erlendur.

Otworzył jej drzwi i zaraz dopadł ich lodowaty, północny wiatr. Elinborg czekała na matkę chłopca. Miała zamiar pojechać z nią do kostnicy. Policjant odprowadził Stefana do domu, gdzie miał złożyć zeznania. Erlendur ponownie poszedł do przyblokowego ogródka. Włożył płaszcz. W miejscu, w którym leżał chłopiec, gleba była ciemna.

Przymarzniętym do losu².

Erlendurowi przypomniał się ten fragment starej strofki. Stał bez ruchu, głęboko zamyślony, wpatrując się w ciemną plamę na śniegu. Podniósł wzrok na ponury budynek i w końcu przeszedł przez skutą lodem ziemię ku sprzętom na placu zabaw. Chwycił za zimną stal zjeżdżalni. Czuł, jak dotkliwy chłód rozpełza mu się po ramieniu.

Przymarzniętym do losu,

A uwolnić się nie da...2

Elinborg poszła z matką chłopca do kostnicy przy Baronsstigur. Sunee była niewysoką, drobną czterdziestokilkulatką, zmęczoną po długim dniu pracy. Gęste, ciemne włosy spięła w koński ogon, twarz miała owalną i przyjazną. Policja dowiedziała się, gdzie pracuje, i wysłała po nią dwóch mundurowych. Trochę czasu minęło, zanim wytłumaczyli jej, co się stało, i przekonali ją, że musi jechać z nimi. Podjechali pod blok, gdzie dosiadła się Elinborg. Po chwili policjantka uświadomiła sobie, że bez tłumacza się nie obejdzie. Skontaktowała się z Międzynarodowym Centrum Kultury, gdzie wyznaczono tłumaczkę, która miała do nich dołączyć w kostnicy.

Dotarły na miejsce, zanim zjawiła się tam tłumaczka. Elinborg zaprowadziła Sunee prosto do pomieszczenia, w którym czekał lekarz sądowy. Gdy Tajka zobaczyła swojego syna, krzyknęła przeraźliwie i osunęła się w ramiona Elinborg, lamentując w ojczystym języku. W tym momencie weszła tłumaczka, Islandka w podobnym wieku co matka, i natychmiast razem z Elinborg zaczęły ją pocieszać. Policjantka odniosła wrażenie, że kobiety się znają. Tłumaczka usiłowała mówić do matki uspokajającym tonem, lecz ta szalała z rozpaczy, miotała się, wreszcie z głośnym płaczem rzuciła się na chłopca.

W końcu udało im się wyciągnąć kobietę z kostnicy do radiowozu, który miał zawieźć je prosto do niej do domu. Elinborg uświadomiła tłumaczce, że Sunee powinna zadzwonić po rodzinę lub przyjaciół, kogoś bliskiego, komu mogłaby zaufać, kto byłby dla niej oparciem w najbliższych dniach. Tłumaczka przekazała to matce, ale ta nie odpowiedziała ani nie okazała żadnej reakcji.

Elinborg opisała tłumaczce, jak znaleziono Eliasa. Opowiedziała jej o śledztwie i poprosiła, by przekazała informacje matce.

– Ma brata w Islandii – powiedziała tłumaczka. – Skontaktuję się z nim.

– Zna ją pani? – spytała Elinborg.

Tłumaczka skinęła głową.

– Mieszkała pani w Tajlandii?

– Tak, kilka lat – odpowiedziała. – Za pierwszym razem pojechałam tam na wymianę studencką.

Przedstawiła się jako Gudny. Miała ciemne włosy, nosiła wielkie okulary, była szczupła i raczej niska, w dżinsach i grubym swetrze pod czarnym paltem. Na ramiona narzuciła biały, wełniany szal.

Kiedy wchodziły do klatki, Sunee zapytała, czy mogłaby zobaczyć, gdzie znaleziono jej syna, poszły więc we trójkę do ogródka przy bloku. Było już ciemno, ale policyjni technicy ustawili światła na miejscu zdarzenia. Wieść o tragedii szybko się rozchodziła. Elinborg zauważyła dwa wieńce przy ścianie szczytowej bloku, gdzie zbierało się coraz więcej ludzi. Stali w milczeniu w pobliżu radiowozów i obserwowali działania policji.

Matka weszła na odgrodzony teren. Technicy w białych kombinezonach przerwali pracę, by przyjrzeć się kobiecie. Po chwili została sama, tylko z tłumaczką, w miejscu, w którym znaleziono zwłoki jej syna. Płakała. Uklękła, dotknęła dłonią ziemi.

Z mroku wychynął Erlendur.

– Powinniśmy pójść do niej do mieszkania – odezwał się do Elinborg, która przyznała mu rację.

Stali dobrą chwilę na mrozie, czekając, aż kobiety będą gotowe wrócić na górę. Wreszcie razem udali się do klatki. Elinborg przedstawiła Erlendura jako funkcjonariusza policji biorącego udział w śledztwie w sprawie śmierci jej syna.

– A może woli pani porozmawiać z nami później? – zaproponował Erlendur. – Rzecz ma się jednak tak, że im prędzej uzyskamy informacje, tym lepiej, a im więcej czasu upłynie od popełnienia czynu, tym trudniejsze może się okazać odnalezienie sprawcy.

Erlendur zamilkł, dając tłumaczce szansę na przekazanie jego słów. Już miał zamiar znów zacząć mówić, gdy matka spojrzała na niego i powiedziała coś po tajsku.

– Kto to zrobił? – odezwała się natychmiast Gudny.

– Tego nie wiemy – odparł Erlendur. – Ale się dowiemy.

Matka zwróciła się do tłumaczki, była bardzo zatroskana.

– Ma jeszcze jednego syna i martwi się, bo nie wie, gdzie on jest – przekazała tłumaczka.

– Nie domyśla się, gdzie może być? – spytał Erlendur.

– Nie – powiedziała Gudny. – Skończył lekcje mniej więcej w tym samym czasie co młodszy brat.

– O ile lat jest starszy?

– O pięć – potwierdziła tłumaczka.

– A więc ma?

– Piętnaście.

Sunee szybko pięła się przed nimi po schodach, dopóki nie weszli na czwarte piętro, przedostatnie. Erlendur zdziwił się, że w tak wysokim budynku nie ma windy.

Kobieta otworzyła mieszkanie i krzyknęła coś, zanim weszła do środka. Erlendur domyślił się, że to imię drugiego syna. Wbiegła do mieszkania, a gdy przekonała się, że wewnątrz nikogo nie ma, stanęła bezradna i dziwnie samotna przed nimi, dopóki tłumaczka nie objęła jej i nie zaprowadziła do salonu, gdzie razem usiadły na kanapie. Erlendur i Elinborg poszli za nimi, dołączył do nich jeszcze szczupły mężczyzna, który wbiegł po schodach i przedstawił się jako proboszcz kościoła parafialnego i specjalista od wsparcia duchowego. Przywitał się z Erlendurem i zaoferował swoją pomoc.

– Musimy znaleźć tego brata – stwierdziła Elinborg. – Mam nadzieję, że jemu nic się nie stało.

– Mam nadzieję, że to nie on jest sprawcą – mruknął pod nosem Erlendur.

Elinborg spojrzała na niego oburzona.

– Co ty wygadujesz!

Rozejrzała się wokół. Sunee zajmowała nieduże, trzypokojowe mieszkanie. Z przedpokoju wchodziło się wprost do salonu, a wąski korytarz po prawej prowadził do toalety i dwóch sypialni. Kuchnia znajdowała się obok pokoju dziennego. Schludne, ozdobione pamiątkami z Tajlandii mieszkanie pachniało wschodnimi przyprawami i egzotycznymi potrawami. Na ścianach i stołach pełno było zdjęć. Elinborg podejrzewała, że przedstawiają krewnych z drugiej półkuli.

Komisarz stanął pod czerwonym parasolem z papier mâché, przyozdobionym żółtym smokiem. Parasol, przytwierdzony do sufitu, okazał się wielkim plafonem świetlnym. Tłumaczka zaproponowała, że zaparzy herbaty, i razem z Elinborg wyszły do kuchni. Sunee usiadła na kanapie. Erlendur milczał w oczekiwaniu na powrót tłumaczki. Duchowny spoczął obok Sunee.

Gudny znała trochę przeszłość Sunee i półgłosem opowiedziała ją Elinborg w kuchni. Pochodziła z wioski położonej dwieście kilometrów od Bangkoku. Wychowywała się w domu, w którym w ciasnocie mieszkały trzy pokolenia. Rodzeństwo miała liczne, więc gdy skończyła piętnaście lat, razem z dwoma braćmi wyprowadziła się do stolicy. Zarabiała na życie ciężką pracą, głównie w pralniach, i do dwudziestego roku życia gnieździła się z nimi w ciasnym mieszkaniu. Potem zamieszkała sama i podjęła pracę w wielkiej szwalni dostarczającej taniej odzieży na rynki zachodnie. Pracowały tam wyłącznie kobiety, a zarobki były marne. Mniej więcej wtedy w popularnym lokalu rozrywkowym w Bangkoku poznała mężczyznę z dalekiego kraju, z Islandii. Był o kilka lat od niej starszy. O Islandii nigdy wcześniej nie słyszała.

Podczas gdy tłumaczka przybliżała Elinborg historię życia Sunee, duchowny starał się znaleźć słowa pocieszenia dla Tajki, a Erlendur rozglądał się po salonie. Pokój urządzony był z orientalnym wdziękiem. Pod ścianą znajdował się nieduży ołtarzyk ozdobiony ciętymi kwiatami, z kadzidełkami i miską z wodą oraz ze zdjęciem przedstawiającym tajską wioskę. Komisarz oglądał tanie bibeloty, pamiątki, zdjęcia w ramkach, niektóre przedstawiające dwóch chłopców w różnym wieku. Uznał, że to zabity chłopiec i jego brat. Podniósł fotografię, która, jak sądził, przedstawiała starszego brata, i spytał Sunee, czy tak jest w istocie. Zrozumiała proste pytanie i potwierdziła ruchem głowy. Powiedział, że chciałby pożyczyć to zdjęcie, i zaniósł je policjantowi stojącemu przy drzwiach. Kazał mu rozesłać kopie po wszystkich komisariatach i zacząć poszukiwania chłopca; wypytać o niego szkolnych kolegów, nauczycieli oraz sąsiadów.

Akurat wyjął z kieszeni komórkę, gdy zaczęła dzwonić. Sigurdur Oli.

Przeszedł tropem chłopca, spod bloku na wąski chodnik i dalej, przez mało uczęszczaną uliczkę obok domów i ogrodów, aż do miejsca, w którym urywała się pod małą elektrownią czy stacją transformatorów pokrytą muralami. Transformatorownia znajdowała się jakieś pięćset metrów od bloku, w którym mieszkał chłopiec, i całkiem niedaleko dzielnicowej szkoły. Przy pobieżnych oględzinach Sigurdur Oli nie zauważył żadnych śladów walki. Coraz więcej policjantów zjawiało się na miejscu i rozpoczęły się poszukiwania narzędzia zbrodni. Posługując się latarkami, przeczesywano okoliczne ogródki, chodniki, ulice i szkolne boisko.

– Informuj mnie na bieżąco – poprosił Erlendur. – Mówisz, że stamtąd jest niedaleko do szkoły?

– To właściwie tuż obok. Wcale nie musi być tak, że chłopca dźgnięto tutaj, choć tu urywają się ślady krwi.

– Wiem – zgodził się Erlendur. – Pogadaj z ludźmi ze szkoły, z dyrektorem, pedagogami. Musimy spotkać się z nauczycielami chłopca i jego kolegami z klasy. I z dzielnicy. Wszystkimi, którzy go znali albo mają na jego temat coś do powiedzenia.

– To moja stara szkoła – bąknął niemrawo Sigurdur Oli.

– Jak to? – Erlendur zdziwił się. Sigurdur Oli rzadko opowiadał o sobie. – Wychowywałeś się w tej dzielnicy?

– Od tamtego czasu właściwie tu nie bywałem – odpowiedział. – Mieszkaliśmy tutaj przez dwa lata. Potem znów się wyprowadziliśmy.

– I?

– I nic.

– Myślisz, że starzy nauczyciele będą cię pamiętali?

– Mam nadzieję, że nie – odparł Sigurdur Oli. – Do której klasy chodził ten chłopiec?

Erlendur wszedł do kuchni.

– Musimy wiedzieć, do której klasy chodził chłopiec – zagadnął tłumaczkę.

Gudny przeszła do pokoju dziennego, zamieniła kilka słów z Sunee i wróciła z informacjami.

– Czy w tej dzielnicy zdarzały się jakieś incydenty na tle rasowym? – zapytał ją Erlendur.

– Nic takiego nie dotarło do nas do Centrum – odparła Gudny.

– A uprzedzenia? Mogli je odczuwać?

– Nie sądzę, nie bardziej niż inni.

– Niemniej musimy sprawdzić, czy tego typu incydenty miały miejsce w okolicy, czy mieszkają tu jacyś Waregowie – odparł Erlendur, po czym powtórzył wszystko Sigurdurowi Olemu przez telefon. – Dowiedz się także, czy takie zajścia zdarzały się w innych dzielnicach. Pamiętam coś takiego, to było stosunkowo niedawno. Ktoś sięgnął po nóż. Musimy się temu przyjrzeć – dodał i rozłączył się.

Herbata była gotowa, więc Elinborg i tłumaczka wróciły do pokoju w towarzystwie Erlendura. Duchowny chwilowo zamilkł i obok Sunee usiadła Gudny. Elinborg przyniosła ze sobą krzesło z kuchni. Gudny mówiła coś do Sunee, a ta kiwała głową. Erlendur miał nadzieję, że tłumaczy jej, że im wcześniej policja uzyska informacje, co chłopiec robił od rana, tym lepiej dla śledztwa.

Nadal trzymał w ręku telefon. Już miał go schować do kieszeni, lecz gdy jego wzrok padł na aparat, coś go tknęło. Przypomniał mu się młody świadek, który miał komórkę, bo jego matka obawiała się o niego, gdy kończył zajęcia.

– Czy jej młodszy syn miał telefon komórkowy? – zapytał tłumaczkę.

Gudny przełożyła jego słowa.

– Nie – odpowiedziała po chwili.

– A starszy?

– Nie – odparła. – Nie mają żadnej komórki. Nie stać jej na to. Nie każdego stać na te telefony – dodała, a Erlendur odniósł wrażenie, że to jej własny komentarz.

– Chodzi do tej szkoły w pobliżu? – zapytał.

– Tak. Obaj synowie tam się uczą.

– Kiedy Elias zazwyczaj kończył lekcje?

– Widziałam, że plan wisi na lodówce – odparła tłumaczka. – We wtorki kończył około drugiej – dodała i spojrzała na zegarek – czyli minęły jakieś trzy godziny od momentu, gdy wyruszył do domu.

– Co robił zwykle po szkole? Szedł prosto do domu?

– Z tego co ona mówi, to tak – powiedziała tłumaczka po wymianie zdań z Sunee. – Ale dokładnie tego nie wie. Czasem grał w piłkę na szkolnym boisku. A potem zwykle sam wracał do domu.

– A jego ojciec?

– Jest cieślą. Mieszka w Reykjaviku. Rozwiedli się w ubiegłym roku.

– To prawda, zdaje się, że ma na imię Odinn – powiedział Erlendur. Wiedział, że policja usiłuje skontaktować się z ojcem Eliasa, który wciąż jeszcze nie został poinformowany o śmierci syna.

– Sunee nie utrzymuje z nim ożywionych kontaktów. Elias czasem odwiedzał ojca w weekendy.

– Istnieje jakiś ojczym?

– Nie – zaprzeczyła tłumaczka. – Sunee to samotna matka.

– Czy zazwyczaj starszy syn jest już w domu o tej porze, jeśli oczywiście nic nadzwyczajnego się nie dzieje? – dopytywał się Erlendur.

– Różnie wracają do domu – odezwała się tłumaczka po konsultacji z Sunee.

– Nie ma reguły? – wtrąciła Elinborg.

Gudny zwróciła się do Sunee i przez dłuższą chwilę ze sobą rozmawiały. Erlendur zauważył, że Sunee ma duże wsparcie w tłumaczce. Gudny uprzedziła go i Elinborg, że Sunee rozumie większość tego, co mówi się do niej po islandzku, i potrafi się nawet nieźle porozumieć, ale kiedy chce się wyrazić bardziej precyzyjnie, zawsze wzywa Gudny do pomocy.

– Nie do końca wie, co chłopcy robią w dzień – powiedziała w końcu tłumaczka do Erlendura i Elinborg. – Obaj mają klucze do mieszkania. Ona sama kończy pracę w fabryce słodyczy dopiero o szóstej, bo zazwyczaj bierze nadgodziny, a potem przecież musi jeszcze wrócić do domu, zrobić zakupy. Czasem udaje się jej załapać na więcej nadgodzin i wtedy wraca jeszcze później. Pracuje, ile tylko się da. Sama utrzymuje rodzinę.

– A nie powinni informować jej, dokąd idą po szkole, gdzie przebywają? – dociekała Elinborg. – Nie mają dzwonić do niej do pracy?

– W fabryce nie wolno jej rozmawiać przez telefon – powiedziała tłumaczka, spytawszy uprzednio Sunee.

– To ona nie ma pojęcia, co się dzieje z nimi po szkole? – podsumował Erlendur.

– Wie, co robią. Mówią jej o tym, ale dopiero wieczorem, gdy się spotkają.

– Grają w piłkę, uprawiają inne sporty? Chodzą na jakieś zajęcia pozalekcyjne?

– Młodszy trenował piłkę nożną, ale dzisiaj akurat nie miał treningu – wyjaśniła tłumaczka. – Chyba rozumiecie, że nie jest jej łatwo. Samotna matka wychowująca dwóch chłopców – dodała już od siebie. – To nie jest bułka z masłem. Nie ma pieniędzy na zajęcia pozalekcyjne. Ani na telefony komórkowe.

Erlendur skinął głową.

– Podobno Sunee ma brata, który mieszka w Islandii – przypomniał sobie.

– Tak. Skontaktowałam się z nim i już tutaj jedzie.

– A inni krewni albo powinowaci, z którymi mogłaby porozmawiać? Ze strony ojca Eliasa? Możliwe, że starszy chłopiec jest u nich? Mają dziadka i babcię?

– Elias odwiedzał czasem babcię. Jego islandzki dziadek nie żyje. Sunee utrzymuje dobre kontakty z babcią. Mieszka w Reykjaviku. Powinniście ją poinformować o tym, co się stało. Ma na imię Sigridur.

Tłumaczka wzięła od Sunee jej numer telefonu i przekazała go Elinborg. Ta wyciągnęła swoją komórkę.

– Może ona powinna tu przyjechać i z nią zostać? – spytała tłumaczkę.

Sunee wysłuchała tłumaczki i przystała na propozycję.

– Poprosimy, żeby przyjechała – potwierdziła Gudny.

W tym momencie w drzwiach pojawił się młody człowiek, a Sunee zerwała się na równe nogi i wybiegła mu naprzeciw. Okazało się, że to jej brat. Uścisnęli się. Usiłował ją uspokoić, gdy z płaczem osunęła się w jego ramiona. Na imię miał Virote i był o kilka lat młodszy od Sunee. Erlendur i Elinborg przyglądali się, jak rodzeństwo pogrąża się w smutku. W pewnym momencie na szczycie schodów ukazał się zziajany dziennikarz, lecz Elinborg odprawiła go z niczym. Oprócz rodzeństwa w mieszkaniu zostali tylko Erlendur i Gudny. Tłumaczka i Virote wprowadzili Sunee z powrotem do pokoju dziennego i usiedli obok niej na kanapie.

Erlendur wszedł na korytarzyk prowadzący do sypialni. Ta, z której korzystała matka, była wyraźnie większa. W drugiej znajdowało się łóżko piętrowe. Tu spali chłopcy. Jego uwagę przykuł duży plakat angielskiej drużyny piłkarskiej. Kojarzył ją z gazet. Drugi, mniejszy plakat przedstawiał ładną islandzką piosenkarkę. Na małym biurku stał stary komputer. Na podłodze walały się podręczniki, gry komputerowe i zabawki – karabiny, dinozaury, miecze. Łóżka nie były zasłane. Na krześle wisiały brudne dziecięce ciuchy.

Typowy chłopięcy pokój, pomyślał Erlendur i trącił nogą brudną skarpetkę. W drzwiach pojawiła się tłumaczka.

– Jacy to ludzie? – zagadnął.

Gudny wzruszyła ramionami.

– Całkiem zwyczajni – odparła. – Tacy jak ja czy pan. Biedni ludzie.

– A wiadomo może, czy zdarzyło im się odczuć na własnej skórze jakieś przejawy nietolerancji?

– Wydaje mi się, że raczej niewielkie. Mało wiem o Niranie, ale Sunee całkiem nieźle urządziła sobie i synom życie w tej dzielnicy. Uprzedzenia zawsze gdzieś tam wypłyną i z pewnością nieraz się o tym przekonali. Doświadczenie uczy, że najczęściej uprzedzeni bywają ludzie o niskim poczuciu własnej wartości lub kiepsko wychowywani; sami kiedyś musieli być zaniedbywani i ignorowani.

– A brat Sunee od dawna mieszka na Islandii?

– Od kilku lat. Jest robotnikiem. Pracował na północy, w Akureyri, ale niedawno wrócił do stolicy.

– Są sobie bliscy?

– Tak. Bardzo. I bardzo się ze sobą przyjaźnią.

– A co może mi pani powiedzieć na temat Sunee?

– Przyjechała do nas ponad dziesięć lat temu – powiedziała Gudny. – I bardzo dobrze się tu czuje.

Sunee powiedziała jej kiedyś, że gdy pierwszy raz jechała autobusem z lotniska w Keflaviku do Reykjaviku, nie mogła uwierzyć, jak pusty i zimny jest ten kraj. Padał deszcz, chmury wisiały nisko, a ona przez szybę autobusu widziała jedynie płaskie pola lawy i siwe góry w oddali. Żadnej roślinności, żadnych drzew, ani kawałka błękitnego nieba. Kiedy po wyjściu z samolotu schodziła po schodach, poczuła uderzenie zimnego powietrza polarnego. Dostała gęsiej skórki. Temperatura wynosiła trzy stopnie, a działo się to w połowie października. Wyjechała z trzydziestu stopni.

Wyszła za Islandczyka, którego poznała w Bangkoku. Zabiegał o jej względy, co rusz zapraszał do lokali, był grzeczny i opowiadał jej o Islandii po angielsku, w języku, którym nie mówiła i który niezbyt rozumiała. Sprawiał wrażenie, że pieniędzy ma pod dostatkiem, i kupował jej rozmaite drobiazgi, ciuchy i błyskotki.

Potem wrócił do Islandii, ale postanowili podtrzymywać znajomość. Jej przyjaciółka, która lepiej znała angielski, napisała do niego kilka słów w imieniu Sunee. Przyjechał pół roku później i został na trzy tygodnie. Cały czas byli razem. Lubiła go i podobało jej się wszystko, co opowiadał o Islandii. Choć kraj był niewielki, położony na uboczu, zimny i słabo zaludniony, zamieszkiwał go jeden z najbogatszych narodów świata. Opowiadał jej o zarobkach tak wysokich, że dostawała zawrotów głowy, zwłaszcza w porównaniu z realiami, które znała z Bangkoku. Jeśliby się tam przeprowadziła i dobrze postarała, mogłaby bez trudu wspierać swoich bliskich w Tajlandii.

Niedługo później przeniósł ją przez próg ich własnego, dwupokojowego mieszkania przy Snorrabraut. Od hotelu Loftleidir, przy którym zatrzymał się autobus z lotniska, poszli do domu na piechotę. Przeszli przez ruchliwą ulicę, o której później się dowiedziała, że nazywa się Miklabraut, i zeszli w dół Snorrabraut, walcząc z wiejącym prosto w twarz lodowatym wiatrem z północy. Miała na sobie letnie ubrania, cienkie spodnie z jedwabiu, które dostała od niego, piękną bluzeczkę i jasną, lekką kurtkę. Na nogach plastikowe sandały. Świeżo poślubiony mężczyzna w żaden sposób nie przygotował jej na podróż do Islandii.

Kiedy uporządkowała mieszkanie, zrobiło się całkiem przyjemne. Dostała pracę w fabryce słodyczy. Z początku wspólne życie układało się dobrze, ale potem wyszło na jaw, że się wzajemnie okłamali.

– Jak to? – zainteresował się Erlendur. – Jak się okłamali?

– On zrobił to już wcześniej – odparła Gudny. – Raz.

– To? Co takiego?

– Pojechał do Tajlandii po żonę.

– Wcześniej?

– Są tacy, którzy robili to kilka razy.

– A czy to jest... dozwolone?

– Żaden przepis tego nie zabrania.

– A Sunee? W jaki sposób ona go okłamała?

– Byli ze sobą już kilka lat, kiedy zaprosiła do domu swojego syna.

Erlendur wbił wzrok w tłumaczkę.

– Okazało się, że ma w Tajlandii syna, o którym nigdy mu nie powiedziała.

– To Niran?

– Tak, Niran. Nosi też islandzkie imię, ale każe na siebie mówić Niran i wszyscy się tak do niego zwracają.

– Czyli on jest...

– Przyrodnim bratem Eliasa. Jest Tajem w każdym calu i trudno mu było zaaklimatyzować się u nas, podobnie jak innym dzieciakom w jego sytuacji.

– A jej mąż?

– Rozeszli się w końcu – odparła Gudny.

– Niran – zamruczał Erlendur pod nosem, jakby chciał usłyszeć brzmienie imienia. – To coś znaczy?

– Wieczny – wyjaśniła tłumaczka.

– Wieczny?

– Tajskie imiona mają swoje znaczenie, tak jak islandzkie.

– A co znaczy Sunee?

– Coś dobrego – powiedziała Gudny. – Dobra rzecz.

– Elias też miał tajskie imię?

– Tak. Aran. Nie jestem pewna, co to dokładnie znaczy. Muszę spytać Sunee.

– Czy z nadawaniem takich imion wiąże się jakaś tradycja?

– Tajowie używają przezwisk, żeby oszukać złe duchy. To jeden z ich przesądów. Dzieci otrzymują właściwe imiona na chrzcie, po czym używa się przezwisk, aby zmylić złe duchy, które mogłyby zrobić dzieciom krzywdę. One nie powinny znać prawdziwego imienia.

Z pokoju dziennego dobiegły dźwięki muzyki i Erlendur oraz tłumaczka wyszli z sypialni. Virote puścił spokojną, tajską muzykę z odtwarzacza CD. Sunee siedziała skulona na kanapie. Powiedziała coś bardzo cicho, jakby do siebie.

Erlendur spojrzał na tłumaczkę.

– Mówi o swoim drugim synu. O Niranie.

– Szukamy go – zapewnił Erlendur. – Znajdziemy. Proszę jej to powiedzieć. Znajdziemy go.

Sunee potrząsnęła głową, patrząc gdzieś przed siebie.

– Ona myśli, że on też nie żyje – powiedziała tłumaczka.3

Sigurdur Oli biegł ile sił w nogach w kierunku szkoły. Towarzyszyło mu trzech mundurowych, którzy mieli udać się na boiska szkolne w poszukiwaniu narzędzia zbrodni. Lekcje już się skończyły i w wieczornej szarudze gmach wyglądał na posępny i wymarły. W pojedynczych oknach paliły się światła, ale główne wejście było zamknięte na klucz. Sigurdur głośno zapukał do drzwi. Szkolny budynek miał dwa piętra. Szarawy klocek połączony był z niedużą pływalnią i pracownią do zajęć technicznych. Sigurdur Oli przypomniał sobie chłodne, zimowe poranki: dzieciaki stojące w dwuszeregu na boisku, przepychanki, kawały, czasem bójki przerywane przez nauczycieli. Deszcz, śnieżyce, ciemności od jesieni do końca zimy, dopóki nie nadeszła wiosna. Potem zaczynało się przejaśniać, poprawiała się pogoda, świeciło słońce. Sigurdur Oli spojrzał na wyasfaltowane boiska, do koszykówki i do piłki nożnej, i nieomal usłyszał wrzaski dzieciarni sprzed lat.

Dopiero gdy zaczął otwartą dłonią uderzać w drzwi, zjawiła się woźna, kobieta około pięćdziesiątki. Otworzyła i spytała, co się dzieje. Sigurdur przedstawił się i spytał, czy nauczyciel piątej D jest jeszcze w szkole.

– A o co chodzi? – spytała woźna.

– Wychowawca? Nie wie pani, czy jeszcze tu jest? – Sigurdur Oli zignorował pytanie.

– Piątej D? To w sali 304. Na drugim piętrze. Nie wiem, czy Agnes już poszła, zaraz sprawdzę.

Ale Sigurdur Oli nie zamierzał czekać. Wiedział, gdzie znajdują się schody. Przeskakiwał po trzy stopnie. Dawniej, o ile dobrze pamiętał, piąte klasy też były na drugim piętrze. Może więc system nie zmienił się od czasu, kiedy on uczył się tu pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Kiedy ta myśl przemknęła mu przez głowę, poczuł się starszy o dziesięć lat. Lata siedemdziesiąte ubiegłego stulecia.

Wszystkie sale na piętrze były pozamykane, więc pędem puścił się po schodach z powrotem na dół. W tym czasie woźna wróciła z pokoju nauczycielskiego i czekała na niego na korytarzu z wiadomością, że wychowawczyni poszła już do domu.

– Agnes? Tak ma na imię?

– Tak – odparła woźna.

– Czy dyrektor jest u siebie?

– Tak. W swoim gabinecie.

Sigurdur Oli natychmiast ruszył w kierunku pokoju nauczycielskiego, nieomal popychając woźną. Kiedyś przez ten pokój wchodziło się do gabinetu dyrektora, tyle pamiętał. Drzwi były otwarte. Od razu wszedł do środka, nie miał czasu czekać, aż ktoś go wpuści. Okazało się, że dawny dyrektor wciąż pracuje w szkole. Właśnie szykował się do wyjścia. Akurat wiązał szalik, kiedy Sigurdur Oli mu przeszkodził.

– Czym mogę służyć? – spytał dyrektor, zdumiony nagłą wizytą.

Sigurdur Oli czekał na dalszą reakcję, nie miał pewności, czy dyrektor go rozpoznał.

– Jak mogę panu pomóc? – powtórzył dyrektor.

– Chodzi o piątą D – odparł Sigurdur Oli.

– Tak?

– Coś się wydarzyło.

– Ma pan dziecko w tej klasie?

– Nie. Jestem z policji. Jednego ucznia z tej klasy znaleziono martwego przed własnym domem. Został pchnięty nożem i zmarł na skutek odniesionych ran. Musimy porozmawiać ze wszystkimi nauczycielami, zwłaszcza z tymi, którzy mają coś do powiedzenia na temat tego chłopca, musimy...

– Co pan... – jęknął dyrektor, a Sigurdur Oli widział, jak blednie.

– ...porozmawiać z rówieśnikami, pracownikami szkoły, kolegami z klasy i innymi osobami, które go znały. Naszym zdaniem został zamordowany. Dźgnięty w podbrzusze.

Woźna poszła za Sigurdurem Olim aż do gabinetu. Stała w drzwiach, ciężko dysząc, ze wzrokiem utkwionym w policjanta. Odruchowo zatkała sobie dłonią usta, jakby nie wierzyła jego słowom.

– Chłopiec był w połowie Tajem – kontynuował Sigurdur Oli. – Czy uczy się u was więcej takich?

– Więcej takich? – powtórzył zamyślony dyrektor i osunął się na swój fotel. Zbliżał się do siedemdziesiątki, przez całe swoje życie pracował w szkole i z pewną niecierpliwością czekał na emeryturę. Nie rozumiał tego, co się wydarzyło, i nie potrafił ukryć niedowierzania.

– Kto to taki? – odezwała się woźna zza pleców Sigurdura. – Ten, co nie żyje?

Sigurdur Oli odwrócił się.

– Przepraszam, może później z panią porozmawiamy – powiedział i zamknął drzwi.– Potrzebuję spisu uczniów z adresami i imionami rodziców – zwrócił się ponownie do dyrektora. – Muszę mieć też listę wszystkich nauczycieli chłopca. Potrzebuję informacji na temat konfliktów w szkole, klik, jeśli takowe istnieją, wzajemnych stosunków między grupami etnicznymi, wszystkiego, co tylko się wydarzyło. Czy jest coś takiego, co już nasuwa się panu na myśl?

– Nie... nic takiego nie przychodzi mi do głowy, nie wierzę w to, co pan mówi! To prawda? Czy coś takiego mogło się wydarzyć?

– Niestety. Musimy się spieszyć. Im więcej czasu upłynie od...

– Który to chłopiec? – przerwał mu dyrektor.

Sigurdur Oli wyjaśnił, że chodzi o Eliasa. Dyrektor odwrócił się do komputera i wszedł na stronę szkoły, odnalazł klasę i zdjęcie chłopca.

– Kiedyś każdego ucznia znałem z imienia. Ale teraz jest ich tak wielu... To ten?

– Tak, to on – potwierdził Sigurdur Oli i przyjrzał się zdjęciu. Opowiedział dyrektorowi o bracie Eliasa, Niranie. Odnaleźli także jego klasę i fotografię. Bracia byli do siebie podobni. Obaj nosiliczarne grzywki opadające na oczy, mieli ciemną karnację i brązowe oczy. Przesłali zdjęcie Nirana na e-mailowy adres policji. Sigurdur zadzwonił na komendę i poinstruował funkcjonariuszy, aby natychmiast rozesłali zdjęcie do innych komisariatów wraz z fotografią, którą dostarczył Erlendur.

– Czy w szkole miały miejsce konflikty między jakimiś grupami? – spytał Sigurdur Oli, zakończywszy rozmowę telefoniczną.

– Sądzicie, że to ma jakiś związek ze szkołą? – spytał dyrektor ze wzrokiem wciąż wbitym w monitor. Zdjęcie Eliasa wypełniało ekran. Uśmiechał się do nich. Uśmiech miał nieco nieśmiały i nie patrzył prosto w obiektyw, lecz trochę wyżej, tak jakby fotograf kazał mu podnieść wzrok albo jakby coś go rozproszyło. Twarz miał pogodną, wysokie czoło i ciekawe, szczere spojrzenie.

– Bierzemy pod uwagę wszystkie możliwości – odpowiedział Sigurdur Oli. – Nic więcej nie mogę powiedzieć.

– Czy to ma jakiś związek z uprzedzeniami na tle rasowym? To pan ma na myśli?

– Na razie nie wiemy nic poza tym, że jego matka pochodzi z Tajlandii – odparł. – Nic więcej. Nie wiemy, co się wydarzyło.

Sigurdur Oli był zadowolony, że dyrektor nie pamięta go z czasów, gdy chodził do tej szkoły. Nie miał ochoty na żadne dyskusje o szkolnych latach, o dawnych nauczycielach, losach kolegów z klasy i podobnych bzdurach.

– Do mnie do gabinetu nic takiego nie dotarło – powiedział dyrektor – a w każdym razie nic poważnego i niemożliwe, aby z tego powodu mogła się wydarzyć aż taka tragedia. Po prostu nie mogę uwierzyć, że coś takiego się stało!

– To się naprawdę wydarzyło – zapewnił go Sigurdur Oli.

Dyrektor wydrukował listę klasowych kolegów Eliasa. Razem z adresami, numerami telefonów i imionami rodziców lub opiekunów. Wręczył Sigurdurowi Olemu wydruk.

– Bracia zaczęli u nas naukę jesienią. Czy to także powinienem wysłać na adres e-mailowy, który mi pan podał? – zapytał. – To straszne. – Westchnął i niczym sparaliżowany znieruchomiał nad blatem swojego biurka.

– Istotnie – zgodził się z nim Sigurdur Oli. – Potrzebny mi będzie także adres i numer telefonu jego wychowawczyni. Co się wydarzyło?

Dyrektor spojrzał na niego.

– A o co chodzi?

– Mówił pan, że to nie było nic poważnego – tłumaczył policjant – i że nie sądzi pan, by z tego powodu mogła wydarzyć się aż taka tragedia. Co to było?

Dyrektor nie odpowiedział.

– Co to było? – policjant powtórzył pytanie.

– Mamy tu w szkole jednego nauczyciela, który jest zdeklarowanym przeciwnikiem otwarcia się kraju na imigrantów.

– Kobiety z Tajlandii?

– Też. Ludzi z Azji. Z Filipin. Wietnamu. Takich miejsc. Ma w tej sprawie zdecydowane poglądy. Ale to oczywiście tylko poglądy. Nigdy by się nie posunął do takiego czynu. Nigdy.

– Ale pomyślał pan o nim. Jak się nazywa?

– Przecież to absurd!

– Musimy z nim porozmawiać – powiedział Sigurdur Oli.

– Ma dobre podejście do dzieci – dyrektor bronił swojego pracownika. – Taki już jest. Szorstki i nieokrzesany z wierzchu, ale potrafi dotrzeć do uczniów.

– Uczył Eliasa?

– Kiedyś na pewno. Uczy islandzkiego, ale chętnie prowadzi różne zajęcia dodatkowe, więc z większością dzieci miał kiedyś do czynienia.

Dyrektor podał mu personalia nauczyciela, a Sigurdur Oli zapisał je w swoim notesie.

– Raz go nawet upomniałem. Tu w szkole nie tolerujemy żadnych rasistowskich uprzedzeń – powiedział dyrektor zdecydowanie. – Proszę sobie nie myśleć. Nie tolerujemy niczego takiego. Ludzie dyskutują na temat imigrantów, również z punktu widzenia przyjezdnych. Panuje u nas absolutna równość i zarówno nauczyciele, jak i uczniowie muszą to zaakceptować.

Sigurdur Oli wciąż wyczuwał u dyrektora jakieś wahanie.

– Co się stało? – ponowił pytanie.

– Omal nie doszło do bójki – powiedział w końcu dyrektor. – Między nim a drugim nauczycielem, Finnurem. W pokoju nauczycielskim. Trzeba było ich rozdzielać. Miał jakieś uwagi, które Finnurowi działały na nerwy. I wywiązała się z tego taka walka kogutów.

– Jakiego rodzaju były te uwagi?

– Tego Finnur nie chciał powiedzieć...

– Czy jest ktoś jeszcze, z kim według pana powinniśmy porozmawiać? – spytał Sigurdur Oli.

– Przecież nie mogę denuncjować ludzi wyłącznie z powodu ich poglądów!

– Ależ nikogo pan przecież nie denuncjuje – uspokoił go Sigurdur Oli. – To, że napadnięto chłopca, nie musi mieć związku z żadnymi poglądami. Skąd! Ale prowadzimy śledztwo i potrzebujemy informacji. Musimy rozmawiać z ludźmi. Musimy mieć obraz tego, co się dzieje. To nie ma nic wspólnego z poglądami nauczycieli.

– Jeszcze Egill, nauczyciel techniki, wdał się raz w awanturę. Podczas apelu doszło do wymiany zdań na temat wielokulturowości czy czegoś takiego, nie wiem. On jest trochę narwany. Uważnie wszystko śledzi. Może powinniście z nim porozmawiać.

– Ile dzieci o zagranicznych korzeniach uczy się w tej szkole? – zapytał Sigurdur Oli, zanotowawszy imię nauczyciela techniki.

– W sumie będzie ich ze trzydzieścioro. To duża szkoła.

– I nie wynikały z tego powodu żadne szczególne problemy?

– Jakieś tam przypadki są nam znane, ale to nic poważnego.

– O czym mówimy?

– Wyzwiska, niegroźne przepychanki. Nic z tego nie trafiło do mnie na biurko, ale opowiadali o tym nauczyciele. Oni oczywiście bardzo uważnie obserwują, co się dzieje w szkole, aby wszystko mieć pod kontrolą. W naszej placówce nie chcemy podkreślać żadnych różnic na jakimkolwiek tle i także uczniowie są tego w pełni świadomi, od razu informują nas, jeśli coś jest nie tak, a wtedy ingerujemy.

– Mogę sobie wyobrazić, że we wszystkich szkołach występuje ten problem – zauważył Sigurdur Oli. – Chuliganeria. Chłopcy i dziewczęta niepotrafiący usiedzieć w miejscu.

– Tacy uczniowie są w każdej szkole.

Dyrektor patrzył zamyślony na Sigurdura.

– Mam wrażenie, że pana skądś znam – rzucił nagle. – Jak pan mówił, że się nazywa?

Sigurdur przeklął w myślach. Taki mały kraj, tak niewielu mieszkańców.

– Sigurdur Oli – odparł.

– Sigurdur Oli... – powtórzył zamyślony dyrektor. – Sigurdur Oli? Chodziłeś tu do szkoły?

– Dawno temu. Przed osiemdziesiątym rokiem. Bardzo krótko.

Dyrektor jeszcze raz wymamrotał pod nosem imiona policjanta.

Sigurdur, widząc starania dyrektora i obawiając się, że za chwilę zwierzchnik może sobie wszystko przypomnieć, w pośpiechu zaczął się żegnać. Policja jeszcze wróci do szkoły rozmawiać z uczniami, nauczycielami i pozostałym personelem... Już stał w drzwiach, gdy dyrektor wreszcie uświadomił sobie, z kim rozmawia.

– Czy to nie ty brałeś udział w tej awanturze w siedemdziesiątym...

Nie usłyszał końcówki zdania. Szybkim krokiem oddalił się z pokoju nauczycielskiego. Woźna jakby zapadła się pod ziemię. Gmach był pusty o tak późnej porze. Chciał natychmiast wyjść na mróz, ale zatrzymał się i spojrzał w górę. Na chwilę zastygł w bezruchu, a potem, nim sam zdążył się zorientować, dokąd idzie, wspiął się z powrotem na drugie piętro. Na ścianach wisiały zdjęcia klasowe absolwentów z podpisami: nazwą klasy i rocznikiem. Odnalazł tableau, którego szukał, i zatrzymał się przed nim. Patrzył na siebie, dwunastoletniego ucznia tej szkoły. Dzieci na zdjęciu ustawiono w trzech szeregach, on stał w najwyższym i patrzył prosto w obiektyw, z poważną miną, w cienkiej koszuli z dużym kołnierzem w jakiś dziwny wzorek, z modną fryzurą w stylu disco.

Sigurdur Oli długo przyglądał się zdjęciu.

– Ale obciach – jęknął.