MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Złapani w ciszę. Emocje mężczyzn bez filtra - ebook
Złapani w ciszę. Emocje mężczyzn bez filtra - ebook
To nie historia jednego mężczyzny. To opowieść o wielu. Tych, którzy nauczyli się milczeć. Nie dlatego, że nie czują. Lecz dlatego, że świat odebrał im język.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8414-693-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wstęp
Czasem to, co najważniejsze, nie ma dźwięku. Nie krzyczy, nie domaga się uwagi. Jest ukryte — w spojrzeniach, w ciszy po trudnym dniu, w pytaniach, na które nie umiemyznalezc odpowiedzi.
.Ta książka nie daje gotowych recept. Ale daje historie.
Historie chłopców i mężczyzn — młodych, starszych, zagubionych, odważnych i bardzo ludzkich. Ich emocje nie są słabością — są drogą. Ich milczenie nie jest pustką — jest wołaniem. Ich pytania są tym, czego często nie zdążyliśmy zadać w dzieciństwie.
Każdy rozdział to scena z życia — zwyczajna, a jednocześnie pełna ukrytego ciężaru. Łączy je jedno: prawda. Bo prawda nie zawsze boli. Czasem ratuje.
Nie piszemy tu o bohaterach. Pisaliśmy o Tobie. I o nas wszystkich — gdy byliśmy chłopcami. I gdy próbujemy być🆕 Rozdział 12: Biuro, pigułki i maska na twarzy
Scena: korporacyjna kuchnia — rozmowa w pracy
Bohater: Ikar (32 lata) i Hypnos (37 lat) — dwóch pracowników
Temat: lęk, przemęczenie, bezsenność, leki, przetrwanie vs sens
Pytania:
— „Czy to normalne, że boli mnie życie?”
— „Czy muszę brać coś, by przetrwać dzień?”
— „Czemu nikt nie mówi, jak się naprawdę czuje?”
Emocje: wyczerpanie 😩, napięcie 😬, bezsilność 😞
Rozmowa:
— Hypnos: „Pigułki nie są oznaką słabości. Czasem to kamizelka ratunkowa.”
— Ikar: „Ale co, jeśli nie chcę tylko przeżyć — tylko żyć?”
Puenta: „Zdjąłem krawat i maskę. Próbuję pierwszy raz oddychać jako ja.”🆕 Rozdział 13: Pięć otwartych kart i żadnej decyzji
Scena: kawiarnia, przed ważnym wyborem życiowym
Bohater: Dedal (21 lat), student z diagnozą ADHD, przyjaciel Orion (27 lat)
Temat: chaos w głowie, gonitwa myśli, brak decyzji, niska samoocena
Pytania:
— „Dlaczego zawsze jestem ostatni, żeby coś wybrać?”
— „Czemu każde ‘tak’ boli, jakbym coś tracił?”
— „Czy to przez to, że jestem inny?”
Emocje: frustracja 😖, lęk 😨, przeciążenie 🧠, smutek 😢
Rozmowa:
— Orion: „Masz ADHD. Twój mózg przetwarza świat inaczej. Ale to nie wada.”
— Dedal: „Czuję się, jakby wszystko było ‘za dużo’. Nawet cisza.”
Puenta: „Czasem potrzebuję więcej czasu. Ale w końcu też znajdę swoją drogę.”🆕 Rozdział 14: Sygnały, których nie rozumiem
Scena: ławka w parku, popołudnie, chłodny wiatr
Bohater: Narkissos (16 lat), chłopak w spektrum autyzmu, rozmawia z kuzynką Hebe (18 lat)
Temat: zakochanie, trudność w odczytywaniu emocji innych, poczucie bycia niezrozumianym
Narkissos: Myślę o niej ciągle. Ale nie wiem, czy to miłość. Czy mogę to poczuć, skoro nie rozumiem, co ona czuje?
Hebe: Możesz kochać — tylko twoja miłość wygląda inaczej. I to jest w porządku.
Narkissos: Nie wiem, czy jej spojrzenie znaczy: „lubię cię”, czy tylko: „jesteś dziwny”.
Hebe: Ty nie czytasz gestów, tylko sercem. I ono mówi prawdę.
Pytania z książki (adaptowane):
— Czy moje uczucia są prawdziwe, skoro nie umiem ich opisać?
— Czy mogę kochać, jeśli mam zespół Aspergera?
— Czemu świat miłości wydaje się tak chaotyczny?
Emocje: niepewność 😟, napięcie 😬, fascynacja 💓, lęk przed odrzuceniem 😞
Puenta: „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”
— Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę „Nie musisz rozumieć każdego kodu społecznego, by być prawdziwy w uczuciach. Zakochanie nie zna jednej instrukcji — ale zna autentyczność. A ty ją masz.”🆕 Rozdział 15: Nieważne, więc nie ruszam się z miejsca
Scena: sala treningowa, poranek, rozmowa dwóch chłopaków
Bohaterowie: Ares (18 lat, pewny siebie, dominujący) i Chiron (21 lat, wycofany, bez motywacji) Chiron: Coś we mnie nie chce już nic robić. Wstaję, siadam, czekam, aż dzień się skończy.
Ares: Trzeba się ruszyć. Zdominować to. Wygrać.
Chiron: A jeśli ja nie chcę wygrywać? Jeśli chcę… po prostu być?
Tematy:
— Brak motywacji — depresyjne wycofanie, pustka
Czasem to, co najważniejsze, nie ma dźwięku. Nie krzyczy, nie domaga się uwagi. Jest ukryte — w spojrzeniach, w ciszy po trudnym dniu, w pytaniach, na które nie umiemyznalezc odpowiedzi.
.Ta książka nie daje gotowych recept. Ale daje historie.
Historie chłopców i mężczyzn — młodych, starszych, zagubionych, odważnych i bardzo ludzkich. Ich emocje nie są słabością — są drogą. Ich milczenie nie jest pustką — jest wołaniem. Ich pytania są tym, czego często nie zdążyliśmy zadać w dzieciństwie.
Każdy rozdział to scena z życia — zwyczajna, a jednocześnie pełna ukrytego ciężaru. Łączy je jedno: prawda. Bo prawda nie zawsze boli. Czasem ratuje.
Nie piszemy tu o bohaterach. Pisaliśmy o Tobie. I o nas wszystkich — gdy byliśmy chłopcami. I gdy próbujemy być🆕 Rozdział 12: Biuro, pigułki i maska na twarzy
Scena: korporacyjna kuchnia — rozmowa w pracy
Bohater: Ikar (32 lata) i Hypnos (37 lat) — dwóch pracowników
Temat: lęk, przemęczenie, bezsenność, leki, przetrwanie vs sens
Pytania:
— „Czy to normalne, że boli mnie życie?”
— „Czy muszę brać coś, by przetrwać dzień?”
— „Czemu nikt nie mówi, jak się naprawdę czuje?”
Emocje: wyczerpanie 😩, napięcie 😬, bezsilność 😞
Rozmowa:
— Hypnos: „Pigułki nie są oznaką słabości. Czasem to kamizelka ratunkowa.”
— Ikar: „Ale co, jeśli nie chcę tylko przeżyć — tylko żyć?”
Puenta: „Zdjąłem krawat i maskę. Próbuję pierwszy raz oddychać jako ja.”🆕 Rozdział 13: Pięć otwartych kart i żadnej decyzji
Scena: kawiarnia, przed ważnym wyborem życiowym
Bohater: Dedal (21 lat), student z diagnozą ADHD, przyjaciel Orion (27 lat)
Temat: chaos w głowie, gonitwa myśli, brak decyzji, niska samoocena
Pytania:
— „Dlaczego zawsze jestem ostatni, żeby coś wybrać?”
— „Czemu każde ‘tak’ boli, jakbym coś tracił?”
— „Czy to przez to, że jestem inny?”
Emocje: frustracja 😖, lęk 😨, przeciążenie 🧠, smutek 😢
Rozmowa:
— Orion: „Masz ADHD. Twój mózg przetwarza świat inaczej. Ale to nie wada.”
— Dedal: „Czuję się, jakby wszystko było ‘za dużo’. Nawet cisza.”
Puenta: „Czasem potrzebuję więcej czasu. Ale w końcu też znajdę swoją drogę.”🆕 Rozdział 14: Sygnały, których nie rozumiem
Scena: ławka w parku, popołudnie, chłodny wiatr
Bohater: Narkissos (16 lat), chłopak w spektrum autyzmu, rozmawia z kuzynką Hebe (18 lat)
Temat: zakochanie, trudność w odczytywaniu emocji innych, poczucie bycia niezrozumianym
Narkissos: Myślę o niej ciągle. Ale nie wiem, czy to miłość. Czy mogę to poczuć, skoro nie rozumiem, co ona czuje?
Hebe: Możesz kochać — tylko twoja miłość wygląda inaczej. I to jest w porządku.
Narkissos: Nie wiem, czy jej spojrzenie znaczy: „lubię cię”, czy tylko: „jesteś dziwny”.
Hebe: Ty nie czytasz gestów, tylko sercem. I ono mówi prawdę.
Pytania z książki (adaptowane):
— Czy moje uczucia są prawdziwe, skoro nie umiem ich opisać?
— Czy mogę kochać, jeśli mam zespół Aspergera?
— Czemu świat miłości wydaje się tak chaotyczny?
Emocje: niepewność 😟, napięcie 😬, fascynacja 💓, lęk przed odrzuceniem 😞
Puenta: „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”
— Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę „Nie musisz rozumieć każdego kodu społecznego, by być prawdziwy w uczuciach. Zakochanie nie zna jednej instrukcji — ale zna autentyczność. A ty ją masz.”🆕 Rozdział 15: Nieważne, więc nie ruszam się z miejsca
Scena: sala treningowa, poranek, rozmowa dwóch chłopaków
Bohaterowie: Ares (18 lat, pewny siebie, dominujący) i Chiron (21 lat, wycofany, bez motywacji) Chiron: Coś we mnie nie chce już nic robić. Wstaję, siadam, czekam, aż dzień się skończy.
Ares: Trzeba się ruszyć. Zdominować to. Wygrać.
Chiron: A jeśli ja nie chcę wygrywać? Jeśli chcę… po prostu być?
Tematy:
— Brak motywacji — depresyjne wycofanie, pustka
więcej..
