Złodziej twarzy - ebook

ROZDZIAŁ I

Morderca był czarującym człowiekiem. Nazywał się Wiktor Szober i uchodził za niezwykle uzdolnionego lekarza. Kiedy pojawiał się w towarzystwie, roztaczał wokół siebie zapach drogiej wody kolońskiej i emanował rzadko spotykaną uprzejmością. Miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu i ubierał się w najlepszych sklepach. Studia medyczne z wyróżnieniem ukończył w Nowym Jorku i w Warszawie. Cztery lata później w Wiedniu otrzymał tytuł doktora na podstawie pracy o przeszczepach skóry. Doktor Szober, ceniony chirurg plastyczny, znał większość najważniejszych ludzi w stolicy, poczynając od prezydenta, a kończąc na popularnych artystach. Nic nie zapowiadało, że kiedykolwiek zrobi coś złego.

W wieku dwudziestu dziewięciu lat poślubił najładniejszą studentkę Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Szczęście małżeńskie przerwał jednak wypadek: samolot pilotowany przez doktora rozbił się o ziemię. Mąż i żona cudem uniknęli śmierci. Niestety, twarz Patrycji Szober na zawsze oszpeciły blizny po oparzeniach. Po czwartej operacji doktor zmuszony był przyznać, że przegrał. Zniekształcona skóra wciąż pozostawała odrażająca. Gdyby nie fotografie, głos i piękne ciało, doktor nigdy nie rozpoznałby żony...

Przez wiele miesięcy oboje dodawali sobie otuchy. Czasami, jakby wbrew logice, to ona kazała mu wierzyć w sukces operacji i namawiała do podjęcia kolejnej próby. Niestety, skóra, którą hodował z jej komórek, nie była przydatna: zawsze pozostawały blizny, brakowało brwi, rzęs, ust i nosa. Żadna rekonstrukcja dawnej urody nie była udana, dlatego doktor godzinami siedział w laboratorium i eksperymentował. Poświęcał wszystkie swoje siły i zdolności wynalezieniu lekarstwa, które hamowałoby odrzucenie przez organizm obcego ciała. Kiedy po raz kolejny okazywało się, że eksperyment zawodził, z wściekłości krzyczał i kopał w ścianę. Chyba właśnie wtedy niebezpiecznie zbliżył się do ostatecznej granicy...

Przełom pojawił się nagle. Preparat „MX”, którym doktor karmił laboratoryjnego szczura, zadziałał. Po operacji rany zwierzęcia szybko się zagoiły i stały prawie niewidoczne. Organizm nie odrzucił przeszczepu, a nowa sierść całkowicie zakryła ślady po skalpelu. Szczur zdechł dopiero siedem dni po odstawieniu leku. Wniosek był prosty: bez regularnego zażywania „MX” przeszczep był odrzucany i następował zgon. Potem Szober zrobił coś, czego nie powinien, a mianowicie zoperował sobie fragment skóry na ręce. Wycięty kawałek zamroził i schował w lodówce. Trójkąt o równych dziesięciocentymetrowych bokach pobrał z ciała młodego mężczyzny oczekującego na sekcję zwłok.

Przez dwa miesiące doktor po kryjomu łykał preparat i obserwował przeszczep. Ręka przestawała boleć, a blizna kurczyła się szybciej, niż przypuszczał. Kobieta przeczuwała, że mąż ryzykuje, ale nie miała siły mu tego powiedzieć. Myślała wyłącznie o pozbyciu się swojej szpetnej twarzy. Budziła się w nocy zlana potem, zasypiała i ponownie budziła. W jej głowie rodził się pomysł, którego nie chciała nazwać. Odkrycie doktora przyniosło obojgu nadzieję, ale także strach przed własnymi pokusami. Kiedy okazało się, że preparat działa, doktor zdecydował się dłużej już nie czekać.

Po śniadaniu usiadł w fotelu i przez chwilę udawał, że czyta gazetę.

– Wiesz, o czym myślę? – jego głos nie zabrzmiał naturalnie.

– Nie wiem – skłamała żona.

– To jest możliwe... – kontynuował, nie odrywając oczu od gazety. Chciał, żeby przejęła inicjatywę.

– Co jest możliwe? – zapytała cicho.

Podniósł głowę. Kobieta zacisnęła zniekształcone powieki.

– Wszystko – odparł. – Znowu możesz być piękna. Jeżeli tylko tego chcesz...

– Boję się – tym razem powiedziała prawdę.

– Ja też – stwierdził drżącym głosem.

– Powiedziałeś profesorowi o swoim odkryciu? – zapytała cicho. Wierzyła, że ma jeszcze szansę i może zmienić swoje życie. Potrzebowała tylko impulsu.

– Nie, nie powiedziałem...

Tego się spodziewała.

– Nikt nie wie, co odkryłem. Tysiące ludzi czeka na to, a ja od kilku miesięcy trzymam wszystko dla siebie... Dopóki jesteś chora...

Nagle podniósł głos, jakby chciał się wytłumaczyć.

– A co mam zrobić? Pochwalić się i raz na zawsze zamknąć przed tobą drzwi? Chcę, żebyś była piękna, żebyś znów się śmiała. Nie zauważyłaś, że od wypadku nikogo nie zaprosiliśmy? Schowaliśmy się, bo nie chcemy straszyć ich twoją... – przerwał i pokręcił z niesmakiem głową. Wiedział, że się zagalopował.

– To nic. – Podeszła i objęła go od tyłu. Tak było lepiej. Nie widział jej i mógł marzyć. – Chcę, żebyś był szczęśliwy; chcę, żebyśmy oboje byli szczęśliwi, kochanie...

Doktor Szober pocałował ją w rękę i po raz pierwszy od wielu miesięcy uśmiechnął się. Nagle przestał się bać i denerwować, jak gdyby słowa żony wyzwoliły go od wyrzutów sumienia i odpowiedzialności. Nie pamiętał już o naukach swojego profesora: „przede wszystkim nie krzywdzić”; odkrył nowe możliwości i nie zamierzał się nimi dzielić. Nie mógł. W końcu oboje mieli tylko jedno życie.

– Będzie dobrze – powiedział, sięgając ręką do jej rozpuszczonych włosów – o nic się nie martw...

Nawet jeżeli były to tylko słowa, to przynosiły ulgę. Oboje mieli nadzieję, że limit bólu w ich życiu raz na zawsze się wyczerpie.

Kłamstwo nabierało nowego znaczenia.

–––––

Julia Górska po raz ostatni uśmiechnęła się zalotnie do fotografa i z ulgą zeszła ze sceny. Po pięciu godzinach pracy była zmęczona i głodna. Bolały ją mięśnie i piekły oczy. Poza tym miała dość faceta, na którego twarzy malował się grymas cierpienia za każdym razem, kiedy wołał do niej, żeby była zmysłowa. Dziewczyna marzyła o karierze modelki. Dopiero zaczynała i jej zdjęcia ani razu jeszcze nie znalazły się na okładce. Doświadczone koleżanki powiedziały jej, że jest śliczna, ale zdecydowanie za stara. Dwadzieścia lat oznaczało w tej branży stryczek. Wytrzymywała jednak dziesiątki sesji z podrzędnymi fotografami, mając nadzieję, że w końcu ktoś ją zauważy. Fotograf pomachał jej ręką na pożegnanie, ale się nie odezwał. Dziewczyna poprawiła płaszcz, zarzuciła na ramię sportową torbę i wyszła na ulicę. Przypomniała sobie, że powinna pobrać pieniądze z bankomatu. Nie przypuszczała, że zaledwie kilka minut dzieliło ją od zwrócenia na siebie uwagi mężczyzny, który właśnie podjął najgorszą decyzję w swoim życiu.

Wiosenny wieczór pachniał jeszcze chłodem zimy. Wyprostowała szyję i charakterystycznym krokiem modelki skierowała się w stronę przystanku. O tej porze zaczynał się w telewizji mecz piłkarski i ulice były mniej zatłoczone niż zwykle. Potrząsnęła włosami, które zafalowały w świetle sklepowych wystaw. Na przystanku stały tylko trzy osoby. Młody mężczyzna z rękami w kieszeniach zataczał się obok słupa i głośno przeklinał. Domyśliła się, że nie mógł doczekać się na autobus. Dwoje starszych ludzi z laskami udawało, że go nie widzą. Ona również postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Chłopak jednak szybko ją dostrzegł.

– Fajna z ciebie dupa... – wybełkotał. – Jak się nazywasz?

– Słuchaj – starała się zapanować nad głosem – jestem zmęczona i spieszę się do domu...

– Co ty, ty, ty – chłopak zająknął się i zatoczył do tyłu – ja cię, kur...

Dziewczyna odwróciła się i zaczęła pospiesznie oddalać się od przystanku. Zerknęła do tyłu i zobaczyła, że pijany chłopak nie miał zamiaru zostawić jej w spokoju. Skręciła w boczną uliczkę i rozejrzała się za taksówką. Kilka razy pomachała ręką, ale nikt się nie zatrzymał. Większość kierowców śpieszyła na mecz. Zaczęła wyobrażać sobie najgorsze. Chłopak próbował ją dogonić. Zorientowała się, że pomyliła drogę i przez najbliższe kilkaset metrów nie znajdzie żadnego przystanku. Uliczka była wąska i mroczna. Ponownie spojrzała za siebie. Chłopak nie zrezygnował.

Czarna limuzyna zwolniła tuż obok niej i boczna szyba cicho zjechała w dół. Miły głos zapytał:

– Jakiś problem?

– No – zawahała się – ten chłopak...

Nie zdążyła pokazać palcem, ponieważ mężczyzna z samochodu przerwał jej:

– Proszę wsiadać, spróbujemy uciec...

Wsiadła odruchowo. Uprzejmy głos kierowcy wzbudzał zaufanie. Miał w sobie magnetyczną siłę przyciągania. Ruszyli bez pośpiechu. Dziewczyna spojrzała ukradkiem na nieznajomego. Był przystojny i elegancko ubrany. W samochodzie ładnie pachniało. Poczuła, że mężczyzna zaczyna ją interesować. Przestraszyła się i próbowała o tym nie myśleć. Nie było to jednak proste. Łagodny głos George a Michaela unosił się we wnętrzu samochodu i uspokajał. Lęk gdzieś zniknął, a jego miejsce zajęła ciekawość.

– Dokąd panią zawieźć?

Jego wzrok był przenikliwy; zmieszała się.

– Może... – Nie była zdecydowana, co ma odpowiedzieć. Chciała, żeby to spotkanie trwało jak najdłużej. – Może...

– O tej porze nie jest w Warszawie bezpiecznie – stwierdził po prostu. – Właściwie to jestem już po pracy i mogę panią odwieźć do domu. Gdzie to jest?

– Na Wroniej – odpowiedziała z ulgą. – Tam mieszkam.

Po raz pierwszy uśmiechnął się do niej. Nie zauważyła, że kilka sekund wcześniej sięgnął do kieszeni i coś z niej wyjął.

– Przepraszam, poprawię pani zagłówek – odezwał się, sięgając w jej kierunku. – Proszę się trochę nachylić...

Ukłucie igły było nagłe i bolesne. Trwało jednak bardzo krótko. Zanim zdołała cokolwiek pomyśleć, straciła przytomność. Mężczyzna zatrzymał samochód koło najbliższego śmietnika i przez okno wyrzucił strzykawkę. Ruszył szybko, kierując się w stronę domu, gdzie czekała go kilkugodzinna ciężka praca. Na ciało dziewczyny starał się nie patrzeć. Zanim zaatakował, długo zastanawiał się, czy wziąć leki uspokajające. W końcu z nich zrezygnował. Musiał być w dobrej formie i zachować jasność umysłu.

Przed swoim domem zwolnił. Rozejrzał się, ale nie zobaczył nikogo znajomego. Wyłączył kompakt i otworzył pilotem garaż. Kiedy zamknęły się metalowe drzwi, spojrzał na twarz dziewczyny. Oparta o drzwi samochodu wyglądała tak, jakby przed chwilą usnęła. Dopiero teraz mógł stwierdzić, że była naprawdę piękna, a kształt jej głowy i owal twarzy miały odpowiednie proporcje. Wcześniej, w świetle latarń, nie był tego do końca pewien. Zwrócił tylko uwagę na zmysłowy chód dziewczyny i jej piękne włosy.

Opuszkami palców dotknął delikatnej skóry. Powoli wodził nimi po czole, rzęsach, policzkach, nosie i brodzie. W jemu tylko wiadomy sposób zapamiętywał załamania, naprężenia i jędrność. Przez moment pomyślał o bliznowcach. Tego właśnie bał się najbardziej – brzydka blizna mogła zniszczyć efekt każdej operacji. Teoretycznie wszystko było pod kontrolą, praktycznie natura od czasu do czasu lubiła sprawiać niespodzianki. W duchu modlił się o powodzenie. Choć przeprowadził setki symulacji komputerowych, nieraz zastanawiał się, jak będzie wyglądać kobieta, której przeszczepi twarz obcej dziewczyny... Był chirurgiem, który chciał dokonać cudu. Nowy wygląd miał pozostać tajemnicą przez ponad miesiąc. Nie było czasu na wykonanie zdjęć, zeskanowanie i wprowadzenie wzoru na kości i mięśnie pacjentki. Pewny był tylko jednego: jego nieszczęśliwa żona, jeżeli przeżyje operację, będzie znów normalnie wyglądać. Koszmar i wstręt znikną.

Sala operacyjna na poddaszu willi czekała.

–––––

W chwili gdy Julia Górska ostatecznie traciła życie i swoją piękną twarz, prokurator Robert Mann upuścił czajnik i ukrop wylał mu się na buty. Wtedy nie wiedział jeszcze, że śmierć tej kobiety okaże się dla niego ważna. Woda spłynęła i rozlała się wokół. Mann odskoczył, usiadł na podłodze i nerwowo zaczął szarpać cienkie sznurówki. W duchu modlił się, żeby stopy były całe. Na szczęście wrzątek nie pozostawił na nich śladu. Potem pojawiło się niewytłumaczalne napięcie. Nagłe i nieprzyjemne. Tak jakby ktoś zza okna wołał o pomoc. Czasami to się zdarzało. Nie potrafił tego wytłumaczyć. Miewał wówczas wrażenie, że dowiaduje się o czymś, co działo się poza jego świadomością; jakby czytał w myślach o wyroku, który miał dopiero zapaść. Tym razem było podobnie. Prokurator wyprostował się i odruchowo zaczął nasłuchiwać. Poprawił szelki, na których zwisała pod pachą beretta, oparł rękę na okiennej klamce i cierpliwie czekał. Opuszki jego palców bębniły w szybę. Gdyby w tej chwili ktoś go zapytał, co czuje, odpowiedziałby, że absolutnie nic. Zawsze tak odpowiadał – zgodnie z prawdą, chociaż nikt mu nie wierzył.

Wszystko zmieniło się po wypadku. Kilkanaście lat temu ukończył studia prawnicze z wyróżnieniem i wiózł swoich rodziców do dziewczyny, którą zamierzał poślubić. Na peryferiach Warszawy uderzył w nich wypakowany sokami tir i wszystko się nagle skończyło. Rodzice Roberta Manna zginęli na miejscu, a on sam przez dwa miesiące na przemian odzyskiwał i tracił przytomność. Potem zauważył, że jego uczucia się wypaliły. Od tamtej pory nie potrafił się bać i rezygnować z nadmiernego ryzyka. Wtedy właśnie zaczął okłamywać sam siebie i grać przed otoczeniem wesołego człowieka, który na wszystko znajdował ironiczną odpowiedź. Chodził na wyścigi, na nocne maratony do kina, zaglądał do klubów i dyskotek, i regularnie trenował krav magę. Przede wszystkim jednak skrupulatnie przygotowywał się do zawodu prokuratora.

Teraz jego uwagę przykuł śmietnik. Jeżeli coś miało się wydarzyć, to właśnie tam. Wpatrywał się w zasłonięty krzewami blaszak. Sekundy mijały i nic się nie działo. Raz jeszcze popatrzył na migające światłami nocne miasto i powoli odwrócił się w stronę leżącego na podłodze czajnika. Wiedział, że przeczucie nie pojawiło się bez powodu. Dziesiątki razy przekonał się, że instynkt rzadko go zawodził. Był jak gąbka, która nasiąkała wszystkimi zapachami. Może dlatego, sprawiając niespodziankę losowi, cofnął się nagle i raz jeszcze wyjrzał na zewnątrz. Teraz coś zobaczył.

Było ich trzech, nieśli dużą torbę. Nierzucającą się w oczy i wygodną jak fotel dentystyczny. Przypomina trumnę – pomyślał. Przez chwilę wydało mu się, że gdzieś ich już widział. Zastanawiał się, czy go zauważyli. Na tle oświetlonego okna musiał być widoczny nawet z dwustu metrów. Ale jeżeli tak było, nie dali tego po sobie poznać. Szli pewnym krokiem w kierunku klatki schodowej.

Kiedy zniknęli w budynku, Mann przeciągnął się, aż zatrzeszczały mu kości. Popatrzył na swoje odbicie w szybie i poprawił ręką włosy. Nie wystarczyło mu to, dlatego wyjął z kieszeni spodni mały grzebień i szybko się przeczesał. Przed miesiącem skończył trzydzieści pięć lat i wydawało mu się, że młodość ma już za sobą. W dodatku nie był zbyt przystojny... Miał metr siedemdziesiąt wzrostu, przerzedzone owłosienie i nieproporcjonalną sylwetkę. Na pomarszczonej twarzy widać było nieprzespane noce. Kobiety, które mu się podobały, nie zwracały na niego uwagi. Był dla nich równie niewidoczny jak śmietnik, słup lub dach wieżowca. Spojrzał na swoje czarne spodnie, niebieską koszulę i krawat – teraz to im przede wszystkim groziło poważne niebezpieczeństwo. O twarz się nie martwił, nic jej nie mogło zaszkodzić.

Odbezpieczył berettę i podszedł do krzesła, na którym wisiała jego marynarka. Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął nielegalny tłumik, zawahał się, po czym schował go z powrotem. Usłyszał odgłos zatrzymującej się windy. Powoli wszedł do przedpokoju. Przez moment zastanawiał się czy zadzwonią i strzelą przez drzwi, czy też spróbują je cicho otworzyć. Rozległo się stłumione pukanie. Ktoś nie mógł się zdecydować czy szybko załatwić sprawę i uciec, czy też udawać sąsiada. Mann wykrzywił pogardliwie usta. Na swój sposób zrobiło mu się lżej. Każdy osiłek był mniej lub bardziej przewidywalny. Przypominał radio nastawione przez pięćdziesiąt lat na tę samą stację.

Drzwi drgnęły i do środka wsunął się wielki, barczysty dwudziestolatek w czarnej skórze. Prokurator stał za wąską ścianką w pokoju i z półmroku przyglądał się przybyszom. Żadnego z nich nie znał. Pierwszy i ostatni trzymali w rękach pistolety z tłumikami; środkowy stanął nieco z tyłu i cicho postawił torbę na podłodze. Widać było, że zamierzali szybko zakończyć wizytę. Ręka z pistoletem wsunęła się do pokoju. Na przegubie błysnął złoty zegarek. Kiedy beretta Manna dotknęła lufą wygolonej głowy, wszyscy znieruchomieli.

– Strzelić? – zapytał prokurator. Starał się zapomnieć, że został napadnięty i powinien zadzwonić po policję.

Twarz wielkoluda skurczyła się, a oczy mocno zacisnęły. Rozległo się coś w rodzaju westchnienia.

– Nie mówcie mi tylko, że wpadliście się ostrzyc – głos Manna zabrzmiał jak fragment dialogu z filmu sensacyjnego. Czuł się zwolniony z odpowiedzialności.

Mężczyźni w korytarzu zamarli w głupim milczeniu. Bali się i próbowali to ukryć.

– Dogadajmy się – pierwszy odezwał się ten z torbą. Miał szeroką twarz i długie, równo przycięte bokobrody. – Nie strzelaj...

– Musicie mnie uspokoić – przerwał Mann.

Prawie w jednej chwili oba pistolety spadły na podłogę.

– Może być? – zapytał ten z lufą przy skroni.

– A możecie położyć się na podłodze? – Mann docisnął pistolet, starając się nie spuszczać z oka dwóch pozostałych.

Mieli jednak dość. Posłusznie położyli się na brzuchu i z własnej woli założyli sobie ręce na plecy. Jak w telewizji. Prokurator pokazał lufą, że wszyscy trzej mają się zmieścić w korytarzu. Kiedy ostatni doczołgał się na miejsce, Mann usiadł na krześle i w milczeniu zaczął się im przyglądać. Sprawiał wrażenie kogoś, kto zastanawia się, jaki wymiar kary zaboli bardziej niż śmierć. Cisza stawała się nieznośna.

– Przymknąłeś naszego kumpla... – przerwał milczenie ten od torby.

Mann ze zrozumieniem pokiwał głową, ale się nie odezwał. Osiłki wymienili znaczące spojrzenia. Dopiero teraz zaczynali się naprawdę bać. Nie tak wyobrażali sobie napad i reakcję prokuratora.

– Jak się nazywasz? – Mann zadał nudne pytanie. Ten, który wszedł ostatni, spojrzał ponuro i nie odezwał się.

– Zrobisz sto pompek.

– Klicki – odpowiedział, ponieważ zaskoczyło go zachowanie prokuratora.

– Sto pompek – powtórzył Mann.

Klicki z wrażenia aż otworzył usta. Jego wygolona czaszka i czerwony nos prawie zamieniły się miejscami. Dwaj pozostali zmarszczyli brwi i spojrzeli po sobie. Tamten nie czekał dłużej, podniósł się na rękach i w równym tempie zaczął robić pompki.

– Cicho! – Mann zawiesił na pozostałych przezroczyste spojrzenie. Beretta wciąż spoczywała w prawej dłoni, a palec leżał na spuście. Słychać było miarowe sapanie Klickiego.

– Odbiło ci? – zapytał niepewnie najwyższy z nich. Jego broda dotykała podłogi, a słowa ledwie przecisnęły się przez gardło.

– Lubicie muzykę?

To pytanie jeszcze bardziej ich zaniepokoiło. Teraz byli już pewni, że trafili pod zły adres.

– Ja lubię – odparł barczysty.

– A jak się nazywasz? – Mann wydał się nagle bardzo zainteresowany. Nawet lekko się pochylił. W tym momencie przypominał dziecko i to właśnie było najgorsze.

– Furtak – odpowiedział szybko tamten.

– Hubert Janiak – dodał trzeci, widząc pytające oczy Manna. Bali się, że szaleniec straci nad sobą panowanie.

– A teraz chcę, żebyście zaczęli mruczeć. Waszą ulubioną melodię – zdecydował prokurator.

Dopiero później obliczył, że w tym samym czasie Julia Górska, już bez twarzy, zapakowana w foliową torbę, jechała w obszernym bagażniku czarnej limuzyny. Melodyjne mruczenie wkradało się w coraz cięższe i głośniejsze sapanie Klickiego. But prokuratora wystukiwał rytm ich ulubionej piosenki, a spojrzenie miało nienaturalnie uduchowiony wyraz.

– Sto... – wysapał Klicki i zwalił się wykończony na podłogę. Pozostali mruczeli nadal.

– Rozbieraj się – polecił krótko Mann.

– Co? – wyrwało się zaskoczonemu Klickiemu.

– Do naga. A ty, Furtak, staniesz przy drzwiach na rękach... – Prokurator podrapał się berettą w ucho. – Zobaczymy, czy spociłeś się pod pachami.

Po kilku minutach wszyscy trzej stali nadzy. Prokurator milczał i sprawiał wrażenie kogoś, kto nie ma zamiaru położyć się spać. W końcu Janiak pierwszy nie wytrzymał i schylił się z wściekłością po slipki.

– Nie strzelisz – warknął przez zaciśnięte usta.

Mann poruszył tylko brwiami. To wystarczyło, żeby Janiak zawahał się i zesztywniał. Zobaczył oczy, które w tym momencie należały do świata komiksu.

– Możecie iść – stwierdził nagle prokurator. – Ubrania odbierzecie jutro na portierni w prokuraturze.

Dłużej nie czekali. Wybiegli z mieszkania, zasłaniając rękami przyrodzenia. Przeklinali Zygmunta Rolkę zwanego „Bonaserą” – człowieka, który ich wysłał, żeby nastraszyli prokuratora. Wszyscy trzej nie mogli dojść do siebie po fakcie, że tak po prostu ich wypuszczono. Kiedy wsiedli do samochodu, Klicki sięgnął do skrytki po telefon komórkowy i wybrał numer. Wjechali na szosę prowadzącą do Piaseczna.

– Szefie, to ja. Nie udało się. – Gdyby nie ciemności, pozostali zobaczyliby, że twarz Klickiego staje się śmiertelnie blada. – No, zaskoczył nas... Musimy się najpierw ubrać... Nie, zabrał nam ciuchy... Facet ma świra... Tak, zaraz będziemy. – Odłożył słuchawkę. – Mamy do niego jechać. Na waleta...

– Świrujesz? – jęknął Furtak.

– Nie powiedziałem ci najlepszego – zaśmiał się złośliwie Klicki. – Chce, żebyśmy tak weszli na bankiet.

– Ja nie jadę – wściekł się Janiak – A kto tam jest?

– Nie wiem – Klicki nie próbował nawet kłamać. – Na pewno jego żona i córka...

– Nieee... – Jęk Furtaka przypominał skrzypnięcie drzwi w prosektorium. – Mają się na nas gapić? Szef przegina...

– Może mu o tym powiem? – Janiak miał w oczach chorobliwą złośliwość.

Wszyscy trzej nie mieli jeszcze pojęcia, że swoją nieudolną akcją zmusili „Bonaserę” do wykonania jednego z najtrudniejszych telefonów w życiu.

– Prokurator Mann? – pytanie było raczej retoryczne.

– Tak, to ja – odpowiedź zabrzmiała sennie.

– Mówi Rolka. Zygmunt Rolka... – Mężczyzna sprawiał wrażenie lekko spiętego. Były to jednak pozory. Tak naprawdę powstrzymywał wściekłość.

– Pamiętam – odparł krótko Mann.

– Dzwonię, żeby powiedzieć, że jestem pana dłużnikiem – głos „Bonasery” zabrzmiał naprawdę szczerze.

– Tak? – Mann stawiał pytania w sposób bolesny i wymagający cierpliwości.

– Moi ludzie pomylili drzwi – wyjaśniał cynicznie gangster. – Chodziło o „Pelerynę”...

– Wiem, kim jest „Peleryna” – uciął Mann. – Spędzi w więzieniu kilka ładnych lat.

– Nie naciskam – wtrącił „Bonasera”. – Skreślam go.

– Dlaczego pan zadzwonił? – zapytał prokurator, sadowiąc się wygodnie w miękkim fotelu. Zrobiło mu się błogo i przymknął oczy.

– Bo nie chciałem, żeby pan zadzwonił pierwszy – wytłumaczył gangster. – Wyciągam rękę do zgody. Może przyjdzie dzień, kiedy się na coś przydam... Nigdy nie wiadomo. Życie jest coraz trudniejsze, a o przyjaciół niełatwo.

– Przeprosiny przyjęte. – Prokurator ziewnął obok słuchawki. – A tak z ciekawości: a gdyby ci trzej nie pomylili drzwi?

– No cóż... – „Bonasera” zastanawiał się. – Mieli pana pożegnać w imieniu „Peleryny”.

– Czyli... – wtrącił chłodno Mann.

– Uparty z pana człowiek... – głos „Bonasery” wcale nie zabrzmiał sympatycznie. – Pożegnać to pożegnać. Widocznie co innego nam obu pisane. Może się zaprzyjaźnimy...

– Na pewno... – Mann nawet nie uchylił powiek. – Dobranoc.

Miał dość tej dziwnej rozmowy i chciał się zdrzemnąć. Poza tym wyobraził sobie, że w pokoju pojawiła się dziewczyna z dużym biustem, w czarnych pończochach. Tak naprawdę wystarczyłyby mu tylko pończochy na jej nogach, takie z koronką na udach.

– Będę o panu pamiętał – skończył „Bonasera” i odłożył milczącą słuchawkę.

Prokurator odchylił głowę do tyłu i usiłował zasnąć. Dopiero teraz poczuł zaniepokojenie. Znał większość interesów „Bonasery” i od lat na niego polował. Na swój sposób dobrze się znali. Przemyt kradzionych samochodów, alkoholu i papierosów pozwolił tamtemu zdobyć i częściowo zalegalizować olbrzymi majątek. Mann słyszał, że wrogowie nazywali „Bonaserę” wariatem. Miewał pomysły lepsze niż mafiosi pokazywani w filmach. Podobno gangster osobiście betonował kończyny swoich wrogów w czterech miskach i z takimi „butami” i „rękawiczkami” wrzucał ich do wody. Uwielbiał patrzeć, jak starali się płynąć z pięciokilogramowymi ciężarami na rękach i nogach. Mówiono, że „Bonasera” miał zwyczaj grać wtedy na gitarze smętne i chwytające za serce melodie. Przeważnie Stanisława Grzesiuka. W takich momentach niemiłosiernie fałszował.

Prokurator postanowił nikogo nie zawiadamiać. Szkoda mu było czasu. Poza tym wierzył, że już wkrótce zdobędzie dowody, które pozwolą mu aresztować całą organizację „Bonasery”. Sprawa, nad którą od kilku lat pracował, dobiegała końca. Aresztowany „Peleryna” był zaledwie jednym z elementów mafijnej układanki. Siedział i mógł co najwyżej słać rozpaczliwe prośby o wyciągnięcie go na wolność. Niestety, mógł też kupić sobie życie prokuratora.

Głęboka noc zabarwiła niebo na granatowo. Na peryferiach Warszawy zgasło ostatecznie życie początkującej modelki – Julii Górskiej. Jej młodą twarz zabrał ktoś inny, a martwe ciało otulił czarny foliowy worek. Nic nie zapowiadało, że tajemnica kiedykolwiek wydostanie się na światło dzienne. Rzeka miała ostatecznie zatrzeć ślady.ROZDZIAŁ II

Nadszedł ważny dzień. Patrycja Szober po raz pierwszy miała spojrzeć w lustro. Z niecierpliwością czekała na ten moment. Kiedy minęła pooperacyjna słabość i mąż odłączył ją od kroplówki, odetchnęła. Wiele razy wydawało jej się, że umiera. Śniła o strasznych miejscach i odrażających ludziach. Wszyscy byli umazani krwią i przypominali połacie czerwonego mięsa u rzeźnika. Chciała to przerwać i zapomnieć, ale sen uparcie powracał. Pociła się, dostawała drgawek, krzyczała i błagała o litość. Nikt jednak nie potrafił jej pomóc. Środki uśmierzające ból i głos męża z trudem broniły ją przed szaleństwem. Zmuszała się do walki. Chciała czuć się potrzebna i piękna. Tęskniła za nowym życiem, spacerami po mieście i kolacjami w dobrych restauracjach. Nie wierzyła, że obrzęk z jej twarzy zniknie już po czterech dniach, a ostatnie siniaki po dwóch tygodniach. Czekała na najgorsze. Pewnego dnia jednak ból zgasł i otworzyła oczy. Uświadomiła sobie, jak bardzo chce żyć. Patrzyła w sufit i czuła na twarzy ciężar opatrunków. Zauważyła stojak z kroplówką i lekko uniosła głowę. W jej ręce tkwiła igła i plastikowa rurka, przez którą wolno kapało lekarstwo. Rozejrzała się z wysiłkiem, dostrzegając także stoły i urządzenia przeznaczone do operacji chirurgicznych. Stały w rogu pokoju przykryte białymi prześcieradłami. Obok niej znajdował się stolik, którego nie pamiętała. Zauważyła na nim lekarstwa i talerz z jedzeniem. Na ścianach wisiały obrazy przedstawiające pola, łąki i nastrojowe małe miasteczka, a na drewnianej kolumnie blisko drzwi kołysał się olbrzymi bukiet świeżych kwiatów. Po chwili jej spojrzenie natrafiło na mosiężny dzwonek. Stał w zasięgu ręki, wśród buteleczek z lekarstwami. Kiedy zadzwoniła, jej uszy zarejestrowały przejmujący dźwięk metalu. Zmęczona opadła na poduszkę. Usłyszała szybkie kroki na schodach i po chwili do pokoju wbiegł jej mąż.

– Nareszcie... – szepnął. – Już po wszystkim.

– Chciałam... – Mówienie przez opatrunki nie było łatwe. – Czy ja umierałam?

– Nie żartuj. Jesteś okazem zdrowia – zaśmiał się doktor. Prawie mu uwierzyła.

– Co się stało? – wyszeptała. Usta zdawały się obce i zbyt grube.

– Opuchlizna już prawie zniknęła – wyjaśnił. – Teraz wszystko pójdzie szybko. Zmieniamy lekarstwa. Mocne idą na półkę. Gdyby cię coś bolało, weź to... – Pokazał palcem kolorowe opakowanie.

– Czy... czy operacja... czy... udała się? – wydusiła z siebie. Nie mogła się powstrzymać.

– Oczywiście – zapewnił ją z szerokim uśmiechem. – Wszystko przebiegło zgodnie z planem.

Doktor nie wspomniał o kłopotach, jakie miał z własną kondycją. Nie powiedział o setkach drobnych czynności w czasie operacji, które musiał wykonywać całkowicie sam. Urządzenia, które zgromadził w pokoju na poddaszu, wymagały stałej obserwacji, podczas gdy on musiał się równolegle skupić na przeszczepie. Przez wiele godzin pracował w poczuciu narastającej przegranej. Wydawało mu się, że o czymś zapomni, że czegoś nie zauważy i zwali się na niego kolejne nieszczęście. Kiedy serce Patrycji zaczęło gwałtownie przyspieszać, a ciśnienie skoczyło prawie do dwustu, sam musiał opanować sytuację. Zdjęcie skóry z twarzy Julii Górskiej zajęło mu godzinę. Precyzyjnie oddzielał wszystkie warstwy, starając się niczego nie uszkodzić. Całość zawinął w dużą serwetę nasączoną solą fizjologiczną. Później zabrał się do ściągania zniekształconej bliznami skóry z twarzy żony. W głowie pulsowały mu wcześniejsze pomiary, dane i symulacje. W czasie operacji cicho pogwizdywał. Potem robiło się coraz gorzej. Zmęczenie o mało go nie zabiło. Pod koniec słaniał się na nogach i coraz częściej opierał o stół. Kiedy nadszedł największy kryzys, musiał wykonać najtrudniejszą część planu. Robił to milimetr po milimetrze, jakby chciał zatrzeć w pamięci fakt, że pracował już wiele godzin i nikt go nie zastąpił. Na odsłoniętej tkance twarzy żony układał skórę czoła i policzków. W napięciu modelował także fragmenty oczu, nosa i ust. Najtrudniejsza część operacji: podłączenie nerwów czuciowych nadoczodołowych, podoczodołowych i bródkowych – kosztowała go niemalże utratę przytomności. W porównaniu z tym przyszywanie skóry do mięśni było jak wycięcie zwykłego kaszaka. Na końcu połączył śluzówkę w jamie ustnej, modląc się, żeby wszystko poszło dobrze. Chciał, aby jego żona miała piękne, pełne usta, które mógłby całować lub po prostu na nie patrzeć. Wiedział, że to właśnie ostatecznie mogło zdecydować o urodzie i każdy błąd mógł wszystko zepsuć. Owal dziurek nosa, nienaturalne drgania powiek czy sztuczny grymas zagrażały starannie przemyślanej wizji. Im bliżej było do końca operacji, tym częściej musiał opierać ręce, aby chociaż przez kilka sekund odpoczęły. Opinaki, peany i pęsety wirowały mu w oczach, a imadło do zszywania raz omal nie wypadło mu z ręki.

Nie zdradził żonie, że tylko w przybliżeniu wiedział, jak będzie wyglądała po operacji. Obraz na komputerze pokazywał kobietę ładną, ale pozbawioną życia. W precyzyjnej maszynie komputera była to doskonała, wielowymiarowa fotografia. W rzeczywistości jednak miała ona przecież mówić, śmiać się, płakać i robić miny. Wiktor Szober tysiące razy obracał komputerową głowę, sprawdzał wyliczenia i przewidywał naciągnięcia skóry na czaszce. Chciał wierzyć, że jego ręce wyczarują to, co tak dobrze zaplanował w komputerze. Kiedy uznał operację za zakończoną, położył się na fotelu obok stołów, na których leżały jego żona i zamordowana studentka. Zdążył tylko zdjąć gumowe rękawice i natychmiast zasnął snem śmiertelnie zmęczonego człowieka. Ostatnią myślą, jaka przebiegła mu przez głowę, była nadzieja, że pacjentka nie umrze w czasie jego snu.

Patrycja patrzyła sztywno w sufit i cierpliwie czekała, aż mąż zakończy badanie. Udawała, że jest przygotowana na wszystko. Najbardziej denerwowała się, gdy obserwował i dotykał szwów. Mimo że robił to bardzo delikatnie, wydawało jej się, iż za każdym naciśnięciem skóra na jej twarzy się odrywa. Kilkakrotnie zapytał ją, czy cokolwiek czuje. Niektóre dotknięcia czuła wyraźnie, inne słabiej lub wcale. Odetchnęła, kiedy pokiwał z zadowoleniem głową. Dopiero wtedy dał jej lusterko. Oparła je o brzuch i nie podnosiła ręki. Bała się tego, co zobaczy. Szober nie spuszczał z niej oczu. Uśmiechał się, widząc idealnie zrastające się szwy i brak obrzęku. Doktor przeżywał ten dzień w wyjątkowy sposób. Dopiero teraz mógł naocznie stwierdzić, że operacja się udała, a jego żona znów stała się piękna.

Odkrył ku swojemu zaskoczeniu, że nowy wizerunek zaczyna mu się podobać i na swój sposób nawet podniecać. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo jej pragnie – i zmieszał się. Ona jednak tego nie zauważyła. Myślała tylko o własnej twarzy. W końcu podniosła lusterko i spojrzała w nie ze strachem. Przez kilka minut w pokoju panowała całkowita cisza. Doktor miał nadzieję, że żona zaakceptuje jego pracę i szybko zapomną o koszmarze, jaki przeżyli. Pragnął tego, ponieważ coraz częściej musiał sięgać po butelkę z alkoholem. Pozwalało mu to na krótko dojść do siebie i stłumić złe wspomnienia. Wtedy przestawał widzieć oczy zamordowanej dziewczyny i skórę z jej twarzy w swoich rękach...

– To nie jestem ja... – takie były pierwsze słowa Patrycji. W pierwszym momencie nie zwrócił na nie uwagi.

– Coś nie tak? – zapytał.

– To nie jest moją twarz – powtórzyła żona, podnosząc na niego puste oczy. Nigdy wcześniej nie widział kogoś tak bardzo zdziwionego.

– Kochanie, to jest teraz twoja twarz – powiedział z naciskiem. Usiadł na łóżku i wziął ją za rękę. – Te cienkie blizny będą prawie niewidoczne. Wyglądasz wspaniale... Patrycjo, znów jesteś piękna i wszyscy będą za tobą szaleć...

– Dziwnie się czuję... – westchnęła kobieta, odkładając lusterko. – Wydaje mi się, że mieszka we mnie ktoś obcy.

– Wołałaś tamten koszmar? – zdenerwował się doktor. Zdarzyło się to, czego obawiał się najbardziej nie tylko on, ale każdy chirurg plastyczny: reakcja pacjenta po operacji.

– Zaczekaj chwilę... – Wyszedł na minutę i wrócił ze zdjęciem zniekształconej i pokrytej bliznami twarzy. Fotografię wcisnął jej w rękę. – O to chodzi? Chciałabyś nadal tak wyglądać?

– Boże... – Rozpłakała się i bezwiednie zmarszczyła twarz. Bólu prawie nie poczuła. – Ja... ja sama nie wiem... Nie chcę tego zdjęcia, słyszysz? Spal je! Nie chcę tego, co było – krzyczała na całe gardło. – Nie wiem, co się ze mną dzieje!

Pochylił się i przytulił ją. Czuł, jak drżała. Jego ręka gładziła jej plecy, a usta całowały cienką bliznę przy uchu.

– Wszystko minie – odezwał się spokojnym głosem. – To chwilowy szok. Jak po porodzie... Słyszysz mnie? To szok. Musisz się przyzwyczaić. Nie podobasz się sobie?

– Ale to nie jestem ja... – nowy spazm wstrząsnął ciałem Patrycji.

– Co ty opowiadasz? – zaprzeczył łagodnie doktor. – To ty, tylko odmieniona... Kochanie, przecież ludzie codziennie zakładają nowe buty, nowe ubrania, zmieniają kolor paznokci, wstawiają sobie zęby, farbują włosy, zmniejszają nosy, likwidują zmarszczki na szyi... Chyba nie muszę ci tego wszystkiego mówić. Osobiście zrobiłem parę setek brzuchów, ud, pośladków i piersi. Czy ty myślisz, że silikonowe wkładki zmieniają człowieka, że nie jest już ten sam? Bzdura. Nie zoperowałem ci mózgu, tylko twarz. Po prostu zmieniłaś wygląd, nic więcej. No i kocham cię, słyszysz? To jest najważniejsze!

– Przepraszam – próbowała się uspokoić. – Na pewno się przyzwyczaję. Masz rację, jestem głupia. Tylko...

– Czego się jeszcze boisz? – wtrącił i wyprostował się.

– Ta twarz... – zaczęła opornie. – Ta twarz nie jest ani moja, ani... – Patrzyła na niego tak, jakby zamierzała skoczyć z dziesiątego piętra.

– Oczywiście – roześmiał się niemalże szczerze. – Jesteś zupełnie nową kobietą. Tą samą, a zarazem cudownie odmienioną. Tamta osoba już nie istnieje. Nie ma jej, nigdy się nie urodziła. Ta twarz należy wyłącznie do ciebie, zawsze należała...

– I podobam ci się? – zmieniła nagle temat. Nie miał czasu pomyśleć, czy ją przekonał. Znów była opanowana i przypominała dawną Patrycję.

– Bardzo – potwierdził szybko. – Tak bardzo, że chcę się z tobą kochać. Natychmiast i bez gadania...

– Naprawdę? – wydawała się zaskoczona. – Nie udajesz?

Doktor wstał i Patrycja zobaczyła, ze nie przesadzał. Uśmiechnęła się i powoli odsunęła kołdrę.

Dwa dni później mąż poinformował ją o niespodziance. Siedziała właśnie w salonie, oglądała telewizję i piła rozpuszczalną kawę, kiedy przed jej nosem pojawił się olbrzymi bukiet róż. Zapach kawy i kwiatów przyjemnie zakręcił jej w głowie. Szober wyglądał uroczyście i bardzo tajemniczo. Założył czarny garnitur, nowe buty, nowy krawat i koszulę. Ostrzygł się krócej niż zwykle i pachniał dobrą wodą kolońską.

– Niespodzianka, kochanie. – Szober zachowywał się tak jak dawniej. Był rozluźniony i dowcipny. Intensywny zapach nie pozwolił jej poczuć od niego alkoholu. Nie miała pojęcia, że od rana wypił już ćwiartkę czystej wódki i wcale nie miał zamiaru na tym poprzestać.

– Chcesz mi coś powiedzieć? – udawała, że jest w dobrym nastroju i nic jej nie dolega.

– Sprzedałem ten dom i wyprowadzamy się – powiedział zadowolony. – Przeszłość zostawiamy za sobą. Tam, gdzie się przenosimy, wszystko jest nowe. Ubieraj się i zapomnij, że kiedykolwiek tu mieszkałaś.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.