Złote sidła - ebook

Spis treści

Rozdział I. Bram i jego wilki

Rozdział II. Dziwna zdobycz

Rozdział III. Brant się decyduje

Rozdział IV. Ósma noc

Rozdział V. Spotkanie

Rozdział VI. Rozdział, w którym upolowano myśliwego

Rozdział VII. Zwrot

Rozdział VIII. Kres podróży

Rozdział IX. Pierwsze zetknięcie się z nieznajomą

Rozdział X. Bram jest wytworny

Rozdział XI. Młodzi zaczynają się rozumieć

Rozdział XII. Nagły i tajemniczy napad

Rozdział XIII. Kogmollokowie

Rozdział XIV. Co przyniosła burza

Rozdział XV. Płonąca chata

Rozdział XVI. W oczekiwaniu świtu

Rozdział XVII. Pierwsze zwycięstwo Filipa

Rozdział XVIII. Śladem krwi

Rozdział XIX. Wyścig

Rozdział XX. Gorące przyjęcie

Rozdział XXI. Blake staje się rozmowny

Rozdział XXII. Ku Rzece Pokładów Miedzi

Rozdział XXIII. Blake się wymyka

Rozdział XXIV. Olaf Anderson

Rozdział XXV. Oblężenie chaty

Rozdział XXVI. Hołd Brama dla księżniczkiRozdział I

Bram i jego wilki

Była to, nawet dla Northlandu, istota mało pospolita, ten Bram Johnson.

Przede wszystkim był on stworzeniem pochodzącym ze świata, w którym żył, zrodzonym z nieszczęsnych zrządzeń losu, które na nim ciążyły. W pewnych chwilach zdawało się, że jest człowiekiem posiadającym duszę, niekiedy zaś, że jest okropnym potworem, wyplutym przez piekło. Czy istotnie posiadał to, co się zwykło nazywać duszą? Jeśli tak, była ona u niego głęboko ukryta. Zagrzebana była aż do samego serca dzikich lasów i odludnych pustkowi, które ją ukształciły. Ale baczmy, abyśmy w ciągu tego opowiadania nie skrzywdzili Brama nierozważną naganą. Człowiek sądzący swojego bliźniego, winien być zawsze rozsądny.

Chcąc zdać sobie sprawę z tego, kim był Bram Johnson, trzeba cofnąć się w jego genealogii o trzy pokolenia. Spuściwszy pirogę na Jezioro Atabasca i płynąc przez Rzekę Pokoju ku północy, dosięga się Wielkiego Jeziora Niewolników; a potem płynąc wzdłuż rzeki Mackenzie aż do kraju Podbiegunowego, zauważy się, że liczne odmiany etniczne i typy ludzi zaludniające świat, do którego się dociera, ulegają ogromnym zmianom. Indianin Czippewa, o delikatnym profilu i podłużnej twarzy, o ruchach szybkich i pirogach silne zakrzywionych, ustępuje miejsca Indianinowi plemienia Cree, którego ruchy są znacznie powolniejsze, policzki szersze, oczy bardziej ukośne, a którego czółno, dziwaczniejsze, sporządzone jest z kory bambusowej. Rasa plemienia Cree nie jest jednorodna i zmienia się w miarę zbliżania się do północy. Każdy nowy szczep różni się od poprzednich tak dalece, że Indianin plemienia Cree podobny jest do Japończyka. Wtedy Indianin Czippewa pojawia się znowu i na nowo zajmuje swoje miejsce. I on zmienia się razem z szerokością geograficzną. W miarę gdy zbliża się do kraju Podbiegunowego, piroga jego staje się kajakiem ze skóry, postać jego spłaszcza się, oczy jego świdrują jak u Chińczyka i geografowie nazywają go Eskimosem.

Przodek Johnsona, którego ród kończy się na Bramie, ruszył w drogę przed kilkuset laty z kraju położonego więcej na południe, ku północy. Krew jego dzieci, a potem dzieci jego dzieci, zmieszała się najpierw z krwią Czippewów, a potem Creesów. Stopniowo zmieszała się z krwią Eskimosów. Najciekawsze jest to, że przez te wszystkie małżeństwa etniczne utrzymało się nazwisko Johnson. Ale jeśli, znęceni tym nazwiskiem, weszlibyście do namiotu, w którym chwilowo przebywa Bram, spodziewając się znaleźć tam człowieka białego, zdumielibyście się nie mało na widok nieokreślonego typu, któryby się ukazał waszym oczom.

Przy końcu wiekowych skrzyżowań rasy, Bram Johnson posiadał skórę, włosy i oczy człowieka białego. Co do reszty, należał on do typu fizycznego swojej matki Eskimoski. Ale różnił się od tego typu pod jednym względem. Liczył sześć stóp wysokości.

Był to olbrzym i siłacz. Kości policzkowe wystawały z szerokiej jego twarzy. Usta miał grube, a nos spłaszczony. A mimo to skóra na jego twarzy była biała. I to mogło wprowadzić w błąd. W miejsce gładkich, czarnych włosów Eskimosów posiadał włosy jasne i rude. Spadały one w nieładzie, gęste i rozczochrane jak grzywa lwa. Oczy jego, o dziwnie błękitnym kolorze, nabierały chwilami, gdy na przykład wpadał w gniew, szarej barwy oczu kocich lub rozbłyskiwały nagłymi blaskami jak fosforyczne światła w nocy.

Nie widziano u Brama ani towarzysza, ani przyjaciela. Okrywała go tajemnica. Nigdy, na żadnym miejscu nie przebywał dłużej, niż to było konieczne do wymiany przyniesionych futer na inne towary. Upływały miesiące i nie widziano go w tym samym miejscu. Błąkał się bezustannie.

Tak czy owak, policja Royal North West czuwała nad nim i ścigała go. W licznych raportach, spisanych przez dalekie patrole po powrocie do kwatery głównej, czytać można było następujące słowa: Widzieliśmy Brama i jego wilki, pędzące ku północy. Albo też: Bram i jego wilki pognali przed nami. Przez dwa lata policja traciła jego ślady. Było to wówczas, gdy Bram rozbijał się w sercu Kraju Siarki, na wschód od Jeziora Wielkich Niedźwiedzi. Gdyby go znaleziono, pilnowano by go czujniej niż dotąd. Zachowanie się jego było niepokojące. Zdawało się, że coś się pewnego dnia stanie.

I istotnie, to coś nastąpiło. Bram zabił pewnego człowieka. Uczynił to tak zręcznie – człowiek złamał się w jego potężnych rękach jak kij – iż nie miał nawet czasu wydać jęku, ani wezwać pomocy, i Bram był już daleko, kiedy stwierdzono, że jego ofiara nie żyje.

Nastąpiła nowa tragedia. Zaledwie po pięciu dniach. Kapral Lee wyszedł z fortu Churchill w towarzystwie jednego ze swoich ludzi, aby aresztować Brama. Dognali go obaj na granicy Barrenu. Byli jeszcze oddaleni od niego o ćwierć mili i biegli, aby go schwytać, gdy usłyszeli wybuch głośnego i dziwnego śmiechu. Bram nie oddał do nich ani jednego strzału. Spuścił tylko z liny wilki. Cudem jakimś kapral Lee nie umarł natychmiast. Gdy Bram zniknął, zdołał dowlec się do domu metysa. Umarł tam wkrótce potem, a metys opowiedział całą historię w forcie Churchilla.

Po tym czynie Bram zniknął zupełnie i nikt go więcej nie zobaczył.

Ach! gdyby okładka jakiejś książki mogła zamknąć wszystkie koleje jego życia, gdyby jej kartki mogły wyrazić całą okropność, którą wycierpiał w przeciągu następnych czterech czy pięciu lat, zapewne wybaczono by mu wiele. Bram i jego wilki! Czyż te słowa nie wystarczają, aby wzbudzić dreszcz? Pomyślcie, sam! Sam z nimi! Nikt nigdy nie przemówi do niego. Nie może się zbliżyć do żadnego miejsca, aby pogadać z ludźmi. Brat wilków, człowiek-zwierzę. Wilkołak.

Po upływie trzech lat wszystkie wilczury między jego wilkami zniknęły. Pozostały tylko dzikie wilki, prawdziwe. Bram wysortował starannie szczenięta i zatrzymał tylko wilczki czystej krwi, które wyrosły na wspaniałe i groźne zwierzęta. Musiał zabić te młode wilczki, których nie chciał, ponieważ wzbraniały się przyjąć od niego wolność. Instynktownie odczuwały w nim „nadzwierzę” i stały się jego niewolnikami.

On sam lubił je, jak one lubiły jego. Zastępowały mu rodzinę, braci, siostry, żonę i wszystkie istoty ludzkie. Spał z nimi, jadł z nimi i jak one cierpiał z głodu, kiedy brakło pożywienia. Były dla niego towarzyszami i ulubieńcami. Kiedy wyczerpał się zapas mięsa, puszczał swoją sforę na tropy renifera albo łosia, jeśli jakiś znajdował się w jego okolicy. Często w czasie polowania przebiegały kilkadziesiąt mil. Ale on doganiał je szybko i zawsze, kiedy przybywał, zostawało z łupu dosyć mięsa na kościach.

Cztery lata podobnego życia! Policjanci nie chcieli w to uwierzyć. I śmiali się sceptycznie, kiedy wieści z daleka donosiły im, że widziano ciągle Brama żyjącego, że słyszano jego potężny, władczy głos w czasie nocy zimowych, wycia jego sfory i że Metysi lub Indianie znaleźli również w czterech głównych punktach ślady jego stóp.

Świadkowie ci wikłali jeszcze swoje zeznania niezwykłymi opowiadaniami o Chasse-Galere, który jest dawnym zabobonem francuskim, wiecznie żywym w Northlandzie, a z którego lud nie lubi żartować. Określa się w ten sposób istoty fantastyczne, które duszę swą sprzedały diabłu w zamian za możność pływania w powietrzu. I bywali ludzie, którzy twierdzili zupełnie stanowczo, a nawet przysięgali na krucyfiks, że widzieli na własne oczy Brama i jego wilki, ścigające przez nieba widmowe kształty wielkich zwierząt.

Słowem policja była przekonana, że Bram nie żyje. A tymczasem Bram unikał wzroku ludzi i coraz bardziej zbliżał się do swoich braci wilków.

A jednak biała krew jest żywym posiewem w żyłach, w których płynie i wzbudzała zawsze w szerokiej piersi Brama gwałtowne pragnienie. Gorsze jeszcze niż śmierć pragnienie usłyszenia głosu swoich bliźnich. A mimo to nie kochał nigdy mężczyzny ani kobiety.

Z tej żądzy powstanie groźne przesilenie, które w życie Brama wprowadzi dwie inne istoty ludzkie, mężczyznę i kobietę.Rozdział II

Dziwna zdobycz

Mężczyzna nazywał się Filip Brant.

Owego wieczora siedział w domu Piotra Breaulta we dwójkę przy stole. Piecyk z blachy żelaznej płonął rozgrzany do czerwoności. Na dworze zapadła noc.

Piotr, który polował na lisy, zbudował swoją chatę na skraju długiego i cienkiego skrawka niskich świerków, który sterczał w Barrenie. Wiatr szumiał posępnie w pustynnej przestrzeni i przejmował Filipa dreszczem. Niedaleko, ku wschodowi, znajdowała się zatoka Hudsona. Otworzywszy drzwi chaty słyszało się głuchy, nieustanny grzmot podmorskich prądów, walczących z lodami o wolną drogę przez skały, aż do Oceanu Lodowatego. Chwilami huk ten zagłuszał inny, gwałtowniejszy i rozlegający się daleko. Był to huk gór lodowych pękających i rozłamujących się na dwoje, jak gdyby rozcinał je ogromny nóż.

W stronie zachodniej znajdował się natomiast posępny Barren, umarły i bez granic, nie posiadający nic, ani skały, ani zarośli. W ciągu dnia zakrywało go niskie i ciężkie niebo, niebo z szarego granitu, z pasmami purpury, podobne do tego, które Gustaw Doré namalował w swoim sławnym Inferno, które Piotr Breault widział raz niegdyś. I wydawało się zawsze, że to niebo runie na dół w straszliwych lawinach. W ciągu nocy, gdy jęczał wiatr i skomlały białe lisy, było jeszcze posępniej.

– Zaprawdę, jako pragnę dla siebie raju, przysięgam wam, panie, że widziałem go żywego... – powtarzał Piotr, oparty o stół.

Filip Brant, który należał do patrolu, wysłanego z twierdzy Churchilla, przez policję Królewskiego North-Westu, przestał się uśmiechać z powątpiewaniem. Wiedział, że Piotr Breault jest człowiekiem dzielnym, bez tego bowiem nie zdołałby usadowić się w tej chacie zupełnie sam, w sercu Barrenu, aby polować na białe lisy. Wiedział, również, że Piotr nie był zabobonny, jak większość ludzi jego zawodu. Bo krzyki i jęki, które w ciągu nocy są wiecznym zmaganiem się wiatrów, odpędziłyby go daleko od miejsca, w którym się znajdował.

– Przysięgam! – powtórzył Piotr.

Twarz Filipa ożywiła się, a krew, która ją oblała, paliła jego policzki. Wyciągnął pięści na stół i zacisnął je nerwowo. Był to mężczyzna trzydziestopięcioletni. Podobnie jak Piotr był wysmukły i dobrze zbudowany. Ale oczy jego o barwie stali były równie jasne, jak Piotra były czarne. Był niegdyś czas, bardzo odległy, gdy nosił odzienie wszystkich cywilizowanych ludzi, w wielkim mieście, w którym żył. Obecnie odziany był w skórę renifera, z wystrzępionymi rękawami, ręce jego były pokryte guzami, a w twarzy jego wiatry i burze wyryły głębokie bruzdy.

– To niemożliwe – odparł – Bram Johnson nie żyje.

– Żyje, mój panie!

Głos Piotra drgnął dziwnie.

– Gdybym powtarzał panu pogłoski, gdybym go sam nie widział, wtedy mógłby pan wątpić!

Oczy jego błyszczały ponurym ogniem. Podniósł głos i ciągnął dalej:

– Siedziałem tutaj, jak my teraz, gdy usłyszałem ujadanie sfory. Wtedy zbliżyłem się do drzwi i otworzywszy je, stanąłem, pragnąc nadsłuchiwać wśród nocy i usiłując coś zobaczyć. Do licha! Nie byli daleko i zbliżali się szybko. Usłyszałem odgłos kopyt renifera na zmarzniętym lodzie. Przebiegł wkrótce jak huragan, wlokąc za sobą wyjącą sforę wilków, nad którą dominował jeden głos, silny jak głos dziesięciu ludzi. Był to głos Brama Johnsona, polującego na mięso. Mon Dieu! tak oto było. On żyje. I to nie wszystko. Nie, nie, to nie wszystko.

Wykręcił palce, zacisnąwszy je jedne za drugie. Po raz trzeci lub czwarty od kwadransa Filip widział, jak próbował zdławić w sobie silne wzruszenie. Opuściło go niedowierzanie w stosunku do niego i począł wierzyć poważnie w słowa Piotra.

– A potem? – zapytał. – Widzieliście go jeszcze?

– Tak – odparł Piotr. – I to zupełnie blisko. Nie chciałbym uczynić tego po raz drugi za wszystkie lisy żyjące między Jeziorem Atabasca a zatoką Hudsona. Działałem pod wpływem jakiegoś szału. Jakaś halucynacja wypchała mnie na dwór, w noc. Szedłem za diabelskim orszakiem. Maszerowałem w śniegu za śladami, pozostawionymi przez łapy wilków i narty człowieka. Tak, szedłem. Przybyłem do końca śladów i usłyszałem kłapanie szczęk zwierzęcych rozdzierających mięso, tak, tak, i dziki śmiech ludzki, zmieszany z tym hałasem. Na szczęście wiatr dął na mnie i ta sfora przeklętych dusz nie mogła zwąchać mojego zapachu i mojej obecności. Ale gdyby wiatr jął dąć w przeciwną stronę, co by się ze mną stało, tonnere de Dieu!

Dreszcz przejął ponownie Piotra Breaulta. Ściskał i rozluźniał palce, aż trzaskały w stawach.

– A jednak, panie, zostałem, zagrzebany do połowy pod nawałnicą śniegu. Po długiej chwili człowiek i wilki oddalili się. Zbliżyłem się do zabitej zwierzyny. Był to renifer, samiec wielki i ciężki i skonstatowałem, że zabrano całą tylną część kadłuba. Po jego śladach poszedłem dalej, ponieważ noc była tak ciemna, iż na dziesięć kroków nie widziałem nic przed sobą. Ślad ten zaprowadził mnie na skraj lasu. Tutaj Bram osobiście rozpalił ognisko. Mogłem się mu przypatrywać dowolnie i, na Boga, poznałem go dobrze. Przed zbrodnią był dwa razy w mojej chacie. Rysy jego się nie zmieniły. Otaczały go wilki oświetlone blaskiem ognia, niemal przytulone do niego. Widziałem, jak je głaskał, widziałem ich błyszczące kły i słyszałem szelest ich ciał, ocierających się o siebie. Przemawiał do nich, a mówiąc, śmiał się na całe gardło. Wtedy dopiero otrzeźwiałem nagle. Odwróciłem się i całym pędem jąłem biec w kierunku mojej chaty. Biegłem tak szybko, że nawet wilki nie zdołałyby mnie dopędzić... I to nie wszystko jeszcze!

Palce Piotra jęły się zaciskać rozkurczać i trzaskać, gdy wpatrywał się w Branta.

– Wierzy mi pan?

Filip potrząsnął głową.

– W zasadzie wydaje mi się to niemożliwe. A jednak nie mogłeś chyba śnić, Piotrze.

Piotr Breault odetchnął silnie jako znak zadowolenia i podniósł się do połowy na nogach.

– A uwierzy mi pan, gdy mu opowiem resztę?

– Tak.

Poszedł do pokoju, w którym spał i wrócił wkrótce z małym woreczkiem ze skóry renifera, gdzie chował zwyczajnie swoje krzesiwo, krzemień i inne drobne przybory służące do rozniecania ognia w czasie polowania.

– Następnego dnia – jął mówić dalej, usiadłszy naprzeciw Filipa – wróciłem, panie, tam gdzie widziałem Brama. On i wilki odeszli. Resztę nocy przespałem pod gałęziami świerków. Potem ruszyłem ponownie w drogę. Par les milles cornes du diable! Można by rzec, że śnieg został zmieciony z jego drogi. Tak szerokie były ślady mokasynów, w które odziane były jego potworne nogi. Zmieszane były przy tym ze śladami łap wilczych. Szukałem wszędzie dokoła siebie, chcąc znaleźć jakiś przedmiot, którego mógł zapomnieć. I w końcu znalazłem oto to.

Spojrzenie Piotra, jeszcze bardziej niż ruch jego długich, delikatnych palców rozwierających mały woreczek ze skóry renifera, podrażniło nerwową ciekawość Filipa. Czekał, nie wymówiwszy ani słowa.

– Oto panie co znalazłem – rzekł Piotr. – Są to sidła na króliki, które musiały wypaść na śnieg z jego kieszeni.

I podał je Filipowi.

Lampa oliwna, zawieszona u stropu chaty, oświetlała stół stojący między nimi. Filip wpatrywał się przez chwilę w sidła, po czym wydał okrzyk zdumienia.

Piotr zerwał się. Początkowo można było nie ufać mu. Ale teraz tryumfował i postać jego promieniała radością. A Filip przestał niemal oddychać. Z uwagą napiętą do ostatecznych granic wpatrywał się w tajemniczy przedmiot, który w świetle lampy błyszczał w jego ręce. Nie było żadnej wątpliwości. Przedmiot ten był długi około na metr, z przedziwnym kółkiem czippewajskim na jednym końcu, a z węzłem na drugim. Jak dotąd, nic ciekawego.

Ale sidła te były sporządzone z jasnych włosów kobiety!

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.