Złoto Inków - ebook

TAJEMNICZY INTRUZI

Pełnomorski statek Inków
A.D. 1533
Zapomniane morze

Nadciągnęli z południa wraz z porannym słońcem, a kiedy sunęli po roziskrzonej wodzie, sprawiali wrażenie migotliwych zjaw w pustynnym mirażu. Kwadratowe bawełniane żagle flotylli tratew zwisały bezwładnie pod łagodnym lazurem nieba, wiosła rytmicznie pogrążały się w wodzie, chociaż ani jeden okrzyk komendy nie zburzył niesamowitej ciszy. Wysoko w górze sokół to wznosił się, to opadał, jak gdyby wiodąc sterników ku jałowej wysepce, sterczącej w samym środku śródlądowego morza.

Tratwy były skonstruowane z powiązanych i podgiętych na obu końcach wiązek sitowia; sześć takich wiązek składało się na jeden kadłub, wzmocniony więźbą i kilem z bambusa. Wygięte dzioby i rufy miały kształt węży o psich pyskach, które szczerzyły kły ku niebu, dlatego mogło się zdawać, że wyją do księżyca.

Na zaostrzonym dziobie tratwy płynącej przodem, w fotelu przypominającym tron, siedział dostojnik dowodzący flotyllą. Nosił bawełnianą tunikę, zdobną turkusowymi cekinami, i wełniany płaszcz haftowany w wielobarwny wzór. Głowę okrywał mu pióropusz, twarz zaś – złota maska; żółtawo migotały w słońcu także jego kolczyki, masywny naszyjnik i naramienne bransolety, ba, nawet trzewiki wielmoży wykonano ze złota. Członkowie załogi, i to czyniło widok jeszcze bardziej zdumiewającym, byli wystrojeni z nie mniejszym przepychem.

Tubylcy z trwogą i podziwem przyglądali się intruzom, którzy wtargnęli na ich wody. Nie podejmowali prób obrony swych terytoriów, byli bowiem prostymi myśliwymi i zbieraczami, którzy chwytali w paści króliki, łowili ryby i wypełniali kosze zerwanymi lub wygrzebanymi z ziemi darami natury. Prymitywni, w zastanawiającym kontraście do tworzących rozległe imperia sąsiadów z południa i wschodu, żyli i umierali, ani myśląc o wznoszeniu olbrzymich świątyń. Teraz jak zahipnotyzowani przyglądali się sunącemu po wodzie niewiarygodnemu bóstwu, jednomyślnie postrzegając wydarzenie jako cudowne przybycie z zaświatów wojowniczych bogów.

Zagadkowi przybysze, całkowicie ignorując lud okupujący brzegi, nieznużenie wiosłowali ku celowi swej podróży; spełniali uświęconą misję, nie zwracali zatem uwagi na sprawy mało istotne – w stronę tubylców nie padło ani jedno spojrzenie.

Zmierzali wprost ku stromym skalistym zboczom góry, której szczyt, wznoszący się na dwieście metrów ponad powierzchnię morza, tworzył niezamieszkaną i prawie pozbawioną roślinności wysepkę, zwaną przez tuziemców Martwą Olbrzymką, długi bowiem i niski grzbiet wzniesienia przypominał ciało kobiety pogrążonej w kamiennym śnie. Złudzenie to zwiększała jeszcze nieziemska aureola, skrzesana ze skał przez słoneczne promienie.

Wnet świetliście wystrojeni żeglarze osadzili tratwy na usianej kamykami niewielkiej plaży, przechodzącej w wąski kanion; spuścili z masztów bawełniane płachty, zdobne – co skutecznie potęgowało lęk i szacunek tubylczych gapiów – wielkimi haftami wyobrażającymi fantastyczne zwierzęta, i przystąpili do wyładunku ogromnych trzcinowych koszy oraz ceramicznych dzbanów.

Przez cały dzień układali ładunek w stos potężny wprawdzie, lecz uładzony, wieczorem natomiast, kiedy słońce skrywało się za zachodnim horyzontem, utonęli w mroku przewiercanym tylko migotliwymi płomykami. Gdy zaczął wstawać nowy dzień, okazało się, że tratwy wciąż spoczywają na brzegu jak martwe ryby, ładunek zaś leży na poprzednim miejscu.

Tymczasem kamieniarze, nie szczędząc potu, z pasją zaatakowali skalisty szczyt góry mosiężnymi dłutami i łomami, i przez sześć najbliższych dni tak uporczywie kuli i obłupywali kamień, że przybrał wreszcie przeraźliwą postać skrzydlatego jaguara o wężowym łbie. Kiedy dobiegły końca ostatnie prace rzeźbiarskie i polerownicze, odnosiło się wrażenie, iż groteskowa bestia gotuje się, by dać susa ze skały, w której ją wykuto. Przez cały ten czas kosze i dzbany stopniowo znikały z plaży, aż wreszcie ani jeden nie pozostał.

Potem, gdy pewnego ranka starym już zwyczajem miejscowi ponad wodą sięgnęli wzrokiem ku wyspie, znaleźli ją pustą. Tajemniczy lud, przybyły tu z południa na tratwach, rozwiał się jak sen, a o tym, że nie był ułudą, zaświadczał jaguar z wężowym łbem, który obnażał kły i szczelinami oczu omiatał wzgórza, ciągnące się aż po horyzont na brzegu śródlądowego morza.

Ciekawość rychło przemogła strach i już nazajutrz po południu czterech śmiałków z największej wsi, dodawszy sobie odwagi krzepkim miejscowym piwem, zepchnęło na wodę czółno wydłubane z jednego pnia drzewa i, machając wiosłami, popłynęło na wyspę. Widziano z lądu, jak dobijają do brzegu i znikają w wąskim kanionie prowadzącym w głąb góry.

Do późnej nocy i przez cały następny dzień krewni i sąsiedzi oczekiwali ich powrotu – daremnie. Zaginął po nich wszelki ślad i zniknęła nawet dłubanka.

Pierwotny lęk tubylców zwielokrotnił się jeszcze, kiedy nagle na małe morze spadł straszliwy sztorm, zmieniając je we wrzący kocioł. Słońce raptownie zgasło, niebo okryło się czernią, jakiej nie pamiętali najstarsi ludzie; owym przejmującym zgrozą ciemnościom towarzyszył świszczący wiatr, co spienił fale i dokonał spustoszeń w nabrzeżnych wioskach. Mogło się zdawać, iż żywioły toczą ze sobą wojnę, smagając przy okazji ląd, bądź też – i w tej kwestii mieszkańcy tamtejszych okolic żywili zupełną pewność – że wiedzeni przez jaguara o wężowym łbie bogowie nieba i ciemności wywierają zemstę na pobratymcach zuchwalców, którzy poważyli się wtargnąć w ich domenę. Poszeptywano o klątwie rzuconej na intruzów.

A potem sztorm zniknął za horyzontem równie nagle, jak zza niego napłynął, wiatr zamarł zupełnie, pogrążając świat w ciszy, która wydawała się aż nienaturalna, słońce roziskrzyło powierzchnię morza równie spokojnego jak dawniej. Nadleciały mewy i jęły zataczać kręgi nad czymś, co podczas burzy fale cisnęły na wschodni brzeg. Zaciekawieni ludzie ostrożnie ruszyli w tę stronę, przystanęli niepewnie, podeszli bliżej – i wtedy zbiorowe westchnienie wyrwało się z ich ust, pojęli bowiem, że na piasku plaży spoczywają zwłoki jednego z cudzoziemców przybyłych z południa. Miał na sobie tylko ozdobną, haftowaną tunikę; po złotej masce, pióropuszu i bransoletach nie było śladu. W przeciwieństwie do ciemnoskórych i kruczowłosych tuziemców, topielec miał jasne włosy i białą skórę, jego niewidzące oczy były błękitne. Stojąc, byłby o dobre pół głowy wyższy od najroślejszego z ludzi, którzy przyglądali mu się teraz w bezbrzeżnym zdumieniu.

Dygocąc ze strachu, ostrożnie zanieśli go i złożyli do czółna, wytypowali ze swego grona dwóch najśmielszych, ci zaś dowieźli zwłoki na wyspę, spiesznie położyli je na plaży i, wściekle machając wiosłami, wrócili na ląd. Długo jeszcze po śmierci najstarszych świadków niezwykłego zdarzenia grzęznący w piasku szkielet słał swe złowróżbne ostrzeżenie, by trzymać się od wyspy z daleka…

Krążyły słuchy, że skrzydlaty strażnik złotych wojowników, jaguar z wężowym łbem, pożarł wścibskich intruzów; nikt zatem nigdy nie podjął ryzyka, by stawiając nogę na wyspie, narazić się na jego gniew. Wyspa zresztą roztaczała aurę tak niesamowitą, a nawet upiorną, że stała się niebawem miejscem świętym, o którym zwyczajowo mówiło się przyciszonym głosem.

Kim byli odziani w złoto wojownicy i skąd przypłynęli? Dlaczego skierowali swe tratwy w głąb śródlądowego morza i co tu robili? Świadkowie pogodzili się z faktem, że nie znajdą żadnego wyjaśnienia dla tego, co ujrzeli; z niewiedzy rodzą się mity – urodziły się zatem, a nawet zdążyły okrzepnąć, zanim okolicę nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, obracając w perzynę wszystkie pobliskie wioski. Kiedy po pięciu dniach wstrząsy wreszcie ustały, śródlądowe morze zniknęło, a jedynym po nim śladem był szeroki pas muszel wzdłuż dawnej linii brzegowej.

Z legend wnet przeniknęli tajemniczy intruzi do wierzeń religijnych, zyskując status bogów. Zrazu gadki o ich cudownym objawieniu i zniknięciu krążyły szeroko, potem, coraz uboższe w fakty, wracały rzadziej, aż wreszcie stały się przekazywaną z pokolenia na pokolenie cząstką folkloru ludu zamieszkującego prześladowaną przez duchy krainę, nad którą niepojęte rozumem fenomeny wiszą jak dym nad obozowym ogniskiem.KATAKLIZM

1 marca 1578 roku
U zachodnich wybrzeży Peru

Kapitan Juan de Anton, posępny Kastylijczyk o starannie przystrzyżonej czarnej brodzie i zielonych oczach, raz jeszcze spojrzał na podążający za nim zagadkowy statek i w zadumie zmarszczył czoło. Przypadek, zapytał sam siebie, czy też zaplanowane przechwycenie?

Na ostatnim odcinku trasy z Callao de Lima nie spodziewał się spotkań z innymi galeonami zdążającymi w stronę Panamy, gdzie ich ładunek – przeznaczone dla króla skarby – miał trafić na grzbiety mułów, które przeniosą go przez międzymorze do atlantyckich portów, skąd na pokładach innych statków wyruszy w swą docelową podróż ku składom i kufrom Sewilli.

De Anton miał wrażenie, iż w takielunku i kształcie kadłuba statku odległego jeszcze o półtorej mili dostrzega cechy właściwe jednostkom floty francuskiej… Żeglując po Morzu Karaibskim, byłby się zapewne wystrzegał podobnych spotkań, tu jednak czuł się zdecydowanie pewniej; jego podejrzliwość zmalała jeszcze bardziej, gdy dostrzegł ogromną flagę, powiewającą na rufie tamtego galeonu, dokładnie taką samą jak jego własna bandera – z czerwonym krzyżem na białym tle.

Wciąż jednak odrobinę zbity z pantałyku zapytał swego zastępcę i pierwszego nawigatora, Luisa Torresa:

– No i co o nim sądzisz, Luis?

Torres, gładko wygolony Galisyjczyk, wzruszył ramionami.

– Za mały jak na galeon ze złotem. Handlarz winem, na moje oko, co z Valparaiso płynie, jak i my, ku Panamie.

– Tedy nie sądzisz, że jakimś cudem jest wrogiej bandery?

– Rzecz wykluczona. Żaden nieprzyjacielski okręt nie odważył się dotąd opłynąć Ameryki Południowej zdradzieckim labiryntem Cieśniny Magellana.

Uspokojony de Anton skinął głową.

– Skoro zatem nie obawiamy się, iż to Anglicy albo Francuzi, zróbmy zwrot i przekażmy im pozdrowienia.

Torres wydał rozkaz sternikowi, który z pokładu skrzyniowego, spoglądając nad działowym, pilnował kursu i korygował go ruchami pionowego drążka połączonego długim trzonem z piórem steru. „Nuestra Señora de la Concepción”, największy i najpyszniejszy z galeonów tworzących pacyficzną armadę, przechylił się na bakburtę, a kiedy zatoczywszy krąg, wszedł na przeciwny do tymczasowego kurs południowo-wschodni, rześka bryza od brzegu wypełniła jego dziewięć żagli i pchnęła pięćsetsiedemdziesięciotonową masę z przyzwoitą prędkością pięciu węzłów.

Mimo majestatycznej sylwetki i delikatnej snycerki oraz kunsztownej polichromii, zdobiącej wysoki kasztel i dziobówkę, stanowił twardy orzech do zgryzienia. Niezwykle solidnie skonstruowany i łatwy w nawigacji, był pośród jednostek oceanicznych owych czasów prawdziwym koniem pociągowym, a w razie potrzeby potrafił obnażyć zęby, aby przed najwaleczniejszymi nawet korsarzami, jakimi mogłoby go poszczuć łupieżcze państwo morskie, obronić skarby w swojej ładowni.

Na pierwszy rzut oka „Concepción” sprawiała wrażenie uzbrojonego po zęby okrętu wojennego, bliższy jednak ogląd zdradzał jej naturę statku handlowego. Wprawdzie na pokładach działowych było niemal pięćdziesiąt furt dla czterofuntowych armatek, skoro jednak Hiszpanie żywili wiarę, iż Morza Południowe są czymś w rodzaju ich prywatnej ogrodowej sadzawki, a ponadto nie zdarzyło się dotychczas, by któraś z ich jednostek została napadnięta i zdobyta przez wraży okręt, uzbrojenie galeonu „Nuestra Señora de la Concepción” sprowadzało się do dwóch zaledwie dział, co ograniczyło tonaż i pozwoliło przewozić cięższe ładunki. Kapitan de Anton zatem, przekonany, że jego statkowi nie grozi niebezpieczeństwo, przysiadł na niewielkim taborecie, obserwując przez lunetę gwałtownie przybliżającą się jednostkę. Nawet przez myśl mu nie przeszło, aby – chociaż ot tak, na wszelki wypadek – postawić załogę w stan gotowości.

Skąd mógł wiedzieć, skąd mógł mieć choćby niejasne przeczucie, że wykonał zwrot tylko po to, aby ruszyć na spotkanie „Złotej Łani”, dowodzonej przez niestrudzonego „psa morskiego” Anglii, kapitana Francisa Drake’a, który teraz, stojąc na pokładzie rufowym, również przyglądał się przez lunetę de Antonowi zimnym wzrokiem rekina zdążającego śladem świeżej krwi.

– Diablo to uprzejmie z jego strony, że nam wyszedł na spotkanie – mruknął Drake. Był kędzierzawym rudzielcem o posturze kogucika bojowego, miał maleńkie oczka i ostrą brodę poniżej płowego wąsika.

– A miał jakieś inne wyjście, skorośmy od dwóch tygodni deptali mu po piętach? – zapytał retorycznie Thomas Cuttill, nawigator „Złotej Łani”.

– Tak jest, pryz wszelako wart tego, żeby się za nim pouganiać – odparł Drake.

„Złota Łania”, wyładowana po burty sztabami srebra, kosztownymi płótnami i jedwabiami, a nadto szkatułą pełną kamieni szlachetnych – łupem zdobytym, odkąd jako pierwszy angielski statek wpłynęła na Ocean Spokojny, na co najmniej tuzinie hiszpańskich galeonów – cięła fale z nieustępliwością ogara, który ściga lisa. Zwana uprzednio „Pelikanem”, była dzielnym i krzepkim okręcikiem, długim na trzydzieści jeden metrów i liczącym sto czterdzieści ton wyporności. Dobrze ciągnęła z wiatrem i znakomicie reagowała na ster, a chociaż jej kadłub i maszty miały już swoje lata, długotrwały remont w Plymouth uczynił ją zdolną sprostać rejsowi, który – jak się w końcu okazało – potrwał trzydzieści pięć miesięcy i po przebyciu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów doprowadził do opłynięcia kuli ziemskiej.

– Mamy przeciąć jej kurs i przy okazji przetrzepać trochę te hiszpańskie hieny? – zapytał Cuttill.

Drake opuścił długą lunetę, pokręcił głową i uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Zachowamy się bardziej szarmancko, jeśli strymujemy żagle i pozdrowimy ich, jak na prawdziwych dżentelmenów przystało.

Stropiony Cuttill wlepił wzrok w zuchwałego dowódcę.

– A jeśli pierwsi otworzą ogień?

– Do czarta, mało to prawdopodobne, żeby jej kapitan odgadł, kim jesteśmy.

– Ale statek ze dwa razy większy niż nasz – zauważył Cuttill.

– Aliści, wedle tego, co nam rzekli marynarze pochwyceni opodal Callao de Lima, ma na pokładzie ledwie dwa działa. Cóż to jest wobec osiemnastu armatek „Łani”?

– Ci Hiszpanie! – prychnął Cuttill. – Jeszcze gorsi z nich łgarze niż z Irlandczyków.

– Milsza hiszpańskim kapitanom ucieczka aniżeli walka – przypomniał Drake swojemu zapalczywemu zastępcy.

– Czemu więc nie przygrzać im z dział i nie zmusić do kapitulacji?

– A po cóż ryzykować, że przy okazji pójdą na dno z całym ładunkiem? Jeśli powiedzie się mój plan, przyoszczędzimy prochu, oddając wszystko w ręce naszych krzepkich chłopców, którzy aż rwą się do walki.

Cuttill ze zrozumieniem pokiwał głową.

– Myślisz brać galeon abordażem?

Drake przytaknął.

– Wedrzemy się na pokład, zanim chociaż jeden zdoła wymierzyć do nas z muszkietu. Jeszcze tego nie wiedzą, ale żeglują w pułapkę, co ją sami na siebie zastawili.

Ledwie minęła trzecia po południu, gdy „Nuestra Señora de la Concepción” ponownie wykonała zwrot i po wejściu na dawniejszy kurs północno-zachodni zrównała się ze „Złotą Łanią”, mając ją po prawej burcie. Torres wdrapał się po drabince na kasztel dziobowy i wrzasnął ponad wodą:

– Co to za statek?!

Numa de Silva, portugalski pilot, którego Drake przeciągnął na swoją stronę po zdobyciu u wybrzeży Brazylii jego statku, odkrzyknął po hiszpańsku:

– „San Pedro De Paula” w drodze z Valparaiso!

Niewielki galeon o tej nazwie Drake zdobył mniej więcej trzy tygodnie temu.

Z wyjątkiem kilku ludzi ubranych na modłę hiszpańską cała załoga Drake’a – opancerzona, uzbrojona w piki, muszkiety, pistolety i szable – skryła się pod pokładem; bosaki abordażowe, uwiązane do mocnych lin, leżały wzdłuż nadburci, niewidoczne dla Hiszpanów, na przyczepionych do masztów pomostach bojowych przyczaili się kusznicy. Drake z obawy, że od ognia z broni palnej mogą zająć się żagle, zabronił używać muszkietów na tych stanowiskach.

Zwinięto groty, aby dać kusznikom wolne pole ostrzału, i Drake zaczął wyczekiwać na odpowiedni moment do ataku. Nie przejmował się faktem, iż przeciwko niemal dwóm setkom Hiszpanów może wystawić zaledwie osiemdziesięciu jeden swoich Anglików – nie pierwszy i nie ostatni raz całkowicie ignorował przytłaczającą przewagę nieprzyjaciela, co na nieporównanie większą skalę miał potwierdzić jego znacznie późniejszy bój w kanale La Manche z Wielką Armadą.

Ze swej strony de Anton nie dostrzegał na pokładzie przyjaznego z pozoru statku żadnych oznak podejrzanej aktywności. Żeglarze, niezbyt zainteresowani wielkim galeonem, krzątali się przy swoich zajęciach, kapitan, leniwie wsparty o reling na pokładzie rufowym, powitał go salutem.

Kiedy odstęp między statkami zmalał do trzydziestu metrów, Drake dał niedostrzegalny znak głową, na co jego najlepszy strzelec, ukryty na pokładzie działowym, zdmuchnął z muszkietu sternika „Concepción”, w tej samej chwili kusznicy, przyczajeni na pomostach bojowych, zaczęli niechybnymi bełtami zrzucać z rej hiszpańskich marynarzy. Galeon stracił sterowność, a wówczas Drake rozkazał zestosować „Złotą Łanię” z wysoką stromą burtą hiszpańskiego statku i gdy rozległ się protestujący trzask więźby oraz poszyć, ryknął na całe gardło:

– Zdobądźcie ją dla dobrej królowej Elżbietki i naszej starej Anglii, chłopcy!

Nad okrężnicą „Złotej Łani” poszybowały bosaki abordażowe, by ugrzęznąwszy w nadburciach i takielunku „Concepción”, sczepić oba statki w śmiertelnym zwarciu; wtedy na pokład hiszpańskiego galeonu, wyjąc jak strzygi, wdarli się ukryci dotąd ludzie Drake’a. Atmosferę chaosu i zgrozy powiększali jeszcze angielscy muzykanci, opętańczo dmąc w trąby i bijąc w bębny. Skamieniałych ze strachu hiszpańskich żeglarzy zasypała nawałnica kul muszkietowych i bełtów.

Bój trwał zaledwie kilka minut; jedna trzecia załogi galeonu, ranna lub martwa, padła na pokład bez jednego strzału wymierzonego w napastników, a pozostali marynarze „Concepción”, wzgardliwie rozpychani przez rwących się ku ładowniom angielskich piratów, na klęczkach błagali o łaskę.

Drake, uzbrojony w pistolet i szablę, przypadł do kapitana de Antona.

– W imieniu Jej Wysokości Królowej Anglii Elżbiety… poddaj się, waszmość! – zawołał, przekrzykując zgiełk.

Hiszpan, oszołomiony i przejęty niedowierzaniem, odkrzyknął:

– Poddaję siebie i statek! Miej, wasze, litość nad załogą!

– Katowskiej roboty nie lubię – rzucił Drake w odpowiedzi.

Anglicy w pełni zawładnęli statkiem, zwłoki poległych ciśnięto za burtę, ocalałych zaś członków załogi, w tej liczbie rannych, zamknięto w ładowni. Kapitan de Anton i jego oficerowie przeszli po desce na pokład „Złotej Łani”, gdzie Drake z galanterią, jaką zawsze okazywał jeńcom, osobiście oprowadził hiszpańskiego dowódcę po swoim okręcie, później natomiast podjął starszyznę „Concepción” wystawną kolacją, zaserwowaną na srebrze i okraszoną muzyką, tudzież najwyborniejszym ze świeżo odebranych prawowitym właścicielom hiszpańskich win.

Jeszcze podczas owej kolacji angielscy marynarze zawrócili oba statki na zachód i wypłynęli poza hiszpańskie szlaki żeglugowe; nazajutrz rano strymowali żagle, utrzymując jedynie taką prędkość, aby pozostać na kursie. Cztery następne dni poświęcono przerzucaniu fantastycznych skarbów z ładowni „Concepción” na pokład „Złotej Łani” – na olbrzymi łup składało się trzynaście skrzyń z królewską srebrną zastawą i monetami, osiemdziesiąt funtów złota, dwadzieścia sześć ton srebra w sztabach, setki puzder z perłami i kamieniami szlachetnymi – przeważnie szmaragdami – a wreszcie potężne zapasy żywności, takiej jak suszone owoce i cukier. Miał to być na kilka najbliższych dziesięcioleci największy łup zdobyty przez jakiegokolwiek korsarza.

Jedną z ładowni wypełniały od ściany do ściany kosztowne i egzotyczne inkaskie wytwory, wiezione do Madrytu dla osobistej przyjemności Jego Katolickiego Majestatu Filipa II, króla Hiszpanii. Drake, który nigdy nie widział czegoś podobnego, studiował je ze zdumieniem. Były tam wypiętrzone pod sufit bele misternie haftowanych andyjskich materiałów oraz setki skrzyń pełnych kamiennych i ceramicznych posążków, prawdziwych arcydzieł z rzeźbionego jaspisu, a wreszcie kunsztownych mozaik z turkusu i macicy perłowej – bez wyjątku zrabowanych ze świątyń i pałaców ludów andyjskich przez Francisca Pizarra i kolejne fale złaknionych złota konkwistadorów. Drake nawet sobie nie wyobrażał, iż może gdzieś istnieć na świecie tak mistrzowskie rzemiosło, osobliwe jednak, że jego największą uwagę wzbudził nie jakiś skrzący się od klejnotów przepyszny posążek, lecz nader proste puzdro z jaspisu, ozdobione na wieku płaskorzeźbionym ludzkim obliczem. To wieko zamykało szkatułę z niemal hermetyczną szczelnością; w środku kryła się wielobarwna plątanina sznurków rozmaitej grubości, pozwęźlanych w dziesiątkach miejsc.

Drake zabrał puzdro do swojej kabiny i spędził znaczną część dnia, analizując kolorowe sznurki i całe kompozycje sznurków, pokrytych węzełkami w odległościach, jak mniemał, nieprzypadkowych. Był utalentowanym nawigatorem i człowiekiem amatorsko parającym się sztuką, rychło więc pojął, że ma do czynienia albo z instrumentem matematycznym, albo też z rodzajem kalendarza, lecz jego usilne próby rozszyfrowania barw sznurków i konfiguracji węzłów zakończyły się fiaskiem. Był równie bezradny, jak byłby zapewne bezradny Inka, usiłując pojąć znaczenie długości i szerokości geograficznych na mapie nawigacyjnej.

Dał wreszcie za wygraną, owinął puzdro w lnianą płachtę i wezwał Cuttilla.

– Hiszpan, skorośmy ujęli mu ładunku, ma teraz sporo mniejsze zanurzenie – oznajmił jowialnie Cuttill, wchodząc do kajuty kapitańskiej.

– Aleście nie ruszali tubylczych precjozów? – zapytał Drake.

– Zgodnie z rozkazem, zostały w ładowni Hiszpana.

Drake powstał od biurka podszedł do wielkiego okna i spojrzał na „Concepción”, burty galeonu wciąż były wilgotne kilka stóp nad obecną linią zanurzenia.

– Te dzieła sztuki miał dostać król Filip – stwierdził Drake – lepiej wszelako, żeby trafiły do Anglii i otrzymała je w darze nasza królowa Elżbietka.

– Ależ „Łania” jest już przeładowana ponad wszelką miarę – zaprotestował Cuttill. – Dorzućmy jeszcze pięć ton, a straci sterowność, fale zaś będą się wlewać przez niższe porty armatnie. Jak Bóg w niebiesiech, pójdzie na dno, ledwie wpłyniemy na piekielne odmęty Cieśniny Magellana.

– Nie zamierzam wracać cieśniną – odparł Drake. – Plan mój jest taki, żeby ruszyć na północ i poszukać północno-zachodniego przejścia do Anglii. Jeśli się nie powiedzie, popłynę szlakiem Magellana przez Pacyfik, a potem dookoła Afryki.

– „Łania” nigdy nie ujrzy Anglii, pękając w szwach od nadmiaru dóbr w ładowni.

– Większość srebra zostawimy na wyspie Cano opodal Ekwadoru, skąd się je odzyszcze podczas późniejszego rejsu, dzieła sztuki zaś po staremu popłyną w ładowni „Concepción”.

– Aleś mówił, że chcesz je sprezentować królowej!

– I nie zmieniłem zdania – upewnił go Drake. – Ty, Thomasie, weźmiesz z „Łani” dziesięciu ludzi i pożeglujesz galeonem do Plymouth.

Cuttill bezradnie rozłożył ramiona.

– Mając ledwie dziesięciu załogi, nie dam sobie rady z tak wielkim statkiem, szczególnie przy sztormowej pogodzie.

Drake wrócił do biurka i postukał mosiężnym cyrklem w zakreślone na mapie kółko.

– Na karcie, com ją znalazł w kajucie kapitana de Antona, zaznaczyłem niewielką zatoczkę ku południowi stąd, która powinna być wolna od Hiszpanów. Pożeglujesz tam i wysadzisz na ląd hiszpańskich oficerów, tudzież wszystkich rannych. Z pozostałych wybierz dwudziestu chłopa w pełni zdrowia i skłoń ich, niechaj po dobrawoli popłyną z tobą. Dopilnuję, że będziesz miał oręża aż nadto, by trzymać ich w cuglach i nie pozwolić sobie wydrzeć statku.

Cuttill wiedział, że sprawa jest przesądzona; próby dyskusji z człekiem tak upartym jak Drake były z góry skazane na fiasko. Z rezygnacją wzruszył ramionami.

– Postąpię, co zrozumiałe, wedle rozkazu.

Drake miał pewność na twarzy i ciepło w oczach.

– Thomasie, jeśli jest żeglarz zdolen doprowadzić do portu w Plymouth hiszpański galeon, nazywa się Cuttill. Pewien jestem, że królowej oczy wyjdą z orbit, gdy jej rzucisz do stóp swój ładunek.

– Wolałbym wszelako tobie zostawić tę przyjemność, kapitanie.

Drake serdecznie poklepał Cuttilla po ramieniu.

– Bez obawy, stary druhu. A kiedy „Złota Łania” wróci do kraju, masz na mnie czekać w porcie z dwiema dziewkami u boków.

Nazajutrz o wschodzie słońca Cuttill kazał marynarzom rzucić cumy łączące oba statki. Trzymał pod pachą spowitą w płótno szkatułę, którą Drake kazał mu osobiście wręczyć królowej; kiedy zaniósł puzdro do kajuty kapitańskiej, zamknął w kabinecie i wrócił na pokład, „Nuestra Señora de la Concepción” majestatycznie oddalała się od „Złotej Łani”. Zaczęto stawiać żagle w promieniach słońca tak purpurowych, jak – gotowi byli bożyć się marynarze obu statków – krew z przebitego serca. Mieli to za zły omen.

Drake i Cuttill po raz ostatni pomachali sobie na pożegnanie i „Złota Łania” wzięła kurs na północny wschód. Cuttill odprowadzał ją spojrzeniem, aż stała się niewielkim ciemnym punkcikiem na horyzoncie. Nie podzielał pewności Drake’a; złe przeczucia przyprawiały go o skurcz w żołądku.

Kilka dni później, zatopiwszy u brzegów wyspy Cano wiele ton srebra w sztabach i monetach, krzepka „Łania” i nieustraszony Drake popłynęli na północ, by najpierw dotrzeć do miejsca, które zyskało później nazwę wyspy Vancouver, następnie zaś, skręciwszy na zachód, kontynuować przez Pacyfik swój epicki rejs.

Daleko na południu „Concepción” zrobiła zwrot przez sztag i skierowała się wprost na wschód, by późnym wieczorem dnia następnego wpłynąć do zatoczki zaznaczonej przez Drake’a na hiszpańskiej mapie i rzucić w niej kotwicę.

Kiedy wraz z nowym dniem zza Andów wychynęło słońce, Cuttill i jego ludzie dostrzegli na wybrzeżu wielką wioskę, liczącą zapewne tysiąc dusz z górą. Nie tracąc czasu, Cuttill polecił rozpocząć ewakuację Hiszpanów na brzeg, dwudziestu wszakże najzdatniejszym marynarzom zaproponował dziesięciokrotność ich dotychczasowej lafy za podjęcie pod jego komendą rejsu do Anglii, gdzie tuż po wylądowaniu mieli odzyskać wolność. Wszyscy zaciągnęli się z ochotą.

Tuż po południu Cuttill stał na pokładzie działowym, doglądając wyokrętowania, kiedy cały statek zaczął drżeć, jak gdyby potrząsała nim mocarna gigantyczna dłoń. Wszystkie oczy natychmiast podniosły się na szczyty masztów; umocowane tam wąziutkie proporczyki były jednak prawie nieruchome i tylko ich końce leniwie łopotały w leciutkich powiewach wiatru. Potem, znów jak na komendę, spojrzenia powędrowały ku brzegowi, gdzie z podnóża Andów uniosła się olbrzymia chmura pyłu i, jak się zdawało, podjęła wędrówkę w stronę morza. Potem ziemia zwarła się w konwulsjach, a towarzyszący temu gromowy ogłuszający ryk sięgnął niebios. Oszołomieni żeglarze porozdziawiali gęby, widząc, jak wzgórza na wschód od wioski unoszą się najpierw, a potem opadają niczym grzywacze w zetknięciu z płycizną plaży.

Chmura kurzawy napłynęła nad wieś i połknęła ją jak szczupak pożera płotkę, ponad huk żywiołów wzniosły się wrzaski tubylców i grzechot ich obracających się w ruiny kamiennych i glinianych sadyb. Na pokładzie galeonu połowa protestanckich Anglików i cała bez wyjątku kompania katolickich Hiszpanów padła na kolana, zanosząc do Boga żarliwe modły o ratunek.

Po kilku minutach pył przesunął się nad statkiem i rzednącą chmurą popłynął w dal. Żeglarze z niewiarą w oczach spoglądali na usypisko gruzu, które niedawno jeszcze było wioską tętniącą życiem, i wsłuchiwali się w rozpaczliwe krzyki ludzi uwięzionych w ruinach. Szacowano później, że z kataklizmu ocalało jedynie pięćdziesiąt osób. Wysadzeni na brzeg Hiszpanie gorączkowo biegali plażą w tę i z powrotem, błagając, by zabrano ich z powrotem na statek. Cuttill wziął się w garść i głuchy na błagania podbiegł do relingu, omiatając morze uważnym spojrzeniem: lekko tylko pofalowane, było najzupełniej obojętne wobec tragedii wioski.

Nagle, pragnąc ze wszystkich sił pozostawić koszmar jak najdalej za sobą, Cuttill zaczął wykrzykiwać rozkazy do odpłynięcia; Hiszpanie i Anglicy, połączeni jednakim zapałem, jęli spiesznie stawiać żagle i hisować kotwicę. Tymczasem na brzegu ocalali mieszkańcy wioski oblegli kapitana de Antona i jego ludzi, zanosząc prośby o pomoc w ratowaniu przysypanych krewniaków, Hiszpanie wszakże myśleli jedynie o własnych żywotach.

Wówczas, wśród huku jeszcze potężniejszego niż poprzedni, ziemia zadrżała po raz wtóry, przy czym grunt falował jak monstrualny dywan, z którego olbrzym wytrząsa kurz. Tym razem morze powoli się cofnęło, obnażając dno i osadzając na nim „Concepción”. Marynarze – którzy bez wyjątku nie umieli pływać i w związku z tym żywili zabobonny lęk wobec wszystkiego, co kryje się pod wodą – popatrzyli z podziwem na tysiące ryb rzucających się niczym bezskrzydłe ptaki pośród skał i korali. W konwulsyjnym tańcu śmierci podrygiwały rekiny, ośmiornice i miriady drobiazgu roziskrzonego wszystkimi barwami tęczy tropikalnego morza.

Podmorski kataklizm spowodował pęknięcie skorupy ziemskiej, a towarzysząca mu fala wstrząsów tektonicznych doprowadziła do utworzenia się ogromnej depresji; wtedy nadeszła chwila, by oszalało z kolei morze, które zaczęło wdzierać się ze wszystkich stron, pragnąc jak najszybciej zawładnąć nową domeną. Woda piętrzyła się z niewiarygodną szybkością i potrzeba było zaledwie paru chwil, aby miliony ton niszczycielskiego żywiołu wygarbiły się pod niebo na wysokość czterdziestu metrów w zjawisku znanym później jako tsunami.

Bezradni żeglarze nie mieli czasu, by chwycić się czegoś stałego, nawet najpobożniejsi z nich nie zdążyli się przeżegnać. Sparaliżowani i oniemiali ze zgrozy na widok rosnącej przed ich oczyma białogrzywej zielonej ściany, mogli tylko stać i patrzeć, jak na nich napiera w potwornym zgiełku godnym diabelskiego konwentyklu. Tylko Cuttill miał dość przytomności umysłu, żeby nurknąć pod pokład i opleść rękoma i nogami długi drewniany trzon steru.

Ustawiona dziobem w kierunku monstrualnej fali „Concepción” przechyliła się do tyłu i niemal pionowo poszybowała ku nawisłemu grzbietowi, by w okamgnieniu zniknąć w spienionym piekle.

Pojmawszy statek w objęcia, rozpędzona masa wody poniosła go w stronę spustoszonego brzegu ze straszliwą zaiste prędkością. Większość marynarzy, przebywających na otwartych pokładach, została zmyta za burtę, by przepaść w odmętach bez śladu. Nieszczęśnicy biegający po plaży i ci, co usiłowali wygramolić się z ruin, wyginęli jak mrówki porwane nurtem strumienia – żywi przed chwilą, przemienili się w zmasakrowane szczątki, gnane falą ku zboczom Andów.

Cuttill, wczepiony w trzon steru jak huba w pień drzewa, miał wrażenie, że tkwi w głębi wodnej nawały już wieczność… od wstrzymywania oddechu zaczynały pękać mu płuca, kiedy z boleściwym skrzypem każdej belki w swoim szkielecie dzielny galeon utorował sobie drogę na powierzchnię. Cuttill nie potrafiłby określić, jak długo tkwili w szponach potwornego wiru; i w nim, i w kilku ocalałych jakimś cudem marynarzach zgroza narosła jeszcze bardziej na widok prastarych inkaskich mumii, które wypłynęły na powierzchnię i wianuszkiem otoczyły statek. Wyszarpnięte przez kataklizm z jakiegoś zapomnianego cmentarzyska, zdumiewająco dobrze zachowane zwłoki pradawnych mieszkańców tej ziemi gapiły się swymi niewidzącymi oczodołami na skamieniałych żeglarzy, pewnych teraz, że spadło na nich szatańskie przekleństwo.

Cuttill usiłował poruszyć sterem, co było wszakże próbą bezsensowną, jako że pióro już dawno zostało urwane przez falę. Podjął zatem nieustępliwą walkę o życie, zwłaszcza że najgorsze jeszcze nie minęło.

Wściekle rozhasana masa wody zaczęła wirować, obracając galeon z taką siłą, że ułamane maszty z trzaskiem runęły za burtę, oba działa zaś, wyrwawszy się z umocowań, ruszyły po pokładzie w dziki niszczycielski tan. Spieniona rozszalała lawina porywała jednego marynarza za drugim, aż na „Concepción” ostał się tylko Cuttill. Olbrzymi przypływ utorował sobie drogę na osiem kilometrów w głąb lądu, wyrywając drzewa z korzeniami i ciskając przed sobą wielkie głazy z taką łatwością, jakby to były kamyki wystrzeliwane z chłopięcej procy; całkowitemu spustoszeniu uległ obszar o rozmiarze stu kilometrów kwadratowych. Na koniec śmiercionośny lewiatan zderzył się z podnóżem Andów i stracił impet – liznąwszy dolne zbocza gór, począł się cofać z donośnym bulgotem i sykiem, pozostawiając po sobie zniszczenia historii nieznane.

Cuttill poczuł, że galeon nieruchomieje; spojrzał ponad pokładem działowym, lecz wśród plątaniny drewna i takielunku nie dostrzegł żywej duszy. Przez niemal godzinę obłapiał trzon steru, obawiając się powrotu zabójczej fali, wreszcie jednak zwolnił kurczowy uchwyt; sztywno wdrapał się na pokład rufowy i powiódł wokół siebie wzrokiem.

Zdumiewające, ale „Concepción” bez najmniejszego przechyłu tkwiła wśród powalonej dżungli w odległości, jak oceniał Cuttill, trzech mil morskich od najbliższej wody. Przetrwała dzięki swej krzepkiej konstrukcji oraz temu, że w chwili uderzenia fali była do niej zwrócona dziobem. Gdyby żywioł zaatakował ją od strony wyniosłego kasztelu rufowego, statek byłby został roztrzaskany w drzazgi. Przetrwała zatem, lecz przemieniona we wrak, który już nigdy nie poczuje wody pod kilem.

W miejscu ludnej wioski rozciągał się tylko opłukany z wszelkich szczątków pas żółtego piasku, bliżej siebie jednak, wśród połamanych drzew dżungli, Cuttill dostrzegał porozrzucane ludzkie zwłoki, czasem zwieszające się groteskowo z poskręcanych gałęzi, czasem tworzące zwałowiska na trzy metry wysokie. Większość ciał była potwornie zmasakrowana.

Cuttill długo nie mógł uwierzyć, że jest jedynym ocalałym z kataklizmu, daremnie jednak wypatrywał oczy w poszukiwaniu innej pozostałej przy życiu istoty ludzkiej. Podziękował zatem Bogu za ratunek, poprosił Go o przewodnictwo, a potem przeanalizował sytuację. Skoro był rozbitkiem, rzuconym na brzeg krainy odległej od Anglii o czternaście tysięcy mil morskich, co więcej: krainy pozostającej we władaniu Hiszpanów, którzy jeśli tylko dostaną go w swoje łapska, radzi wezmą na tortury, a potem stracą – miał niewielkie zaiste szanse przetrwania. Nie widział żadnej możliwości powrotu do kraju drogą morską. Uznał, że jedyną szansę powodzenia daje mu wędrówka przez Andy, a potem przebijanie się na wschód. Gdyby dotarł na wybrzeża Brazylii, miałby jakąś szansę spotkania angielskich piratów łupiących statki portugalskie.

Nazajutrz sporządził nosidło na swój kuferek, do którego załadował nieco strawy i wody, dwa pistolety, funt prochu, zapas kul, krzesiwa i stali, kapciuch tytoniu, nóż, a wreszcie hiszpańską Biblię. Potem, w tym, co miał akurat na grzbiecie, zarzuciwszy nosidło na plecy, ruszył w stronę mgieł spowijających szczyty Andów. Kiedy rzucił ostatnie spojrzenie na „Concepción”, zadał sobie pytanie, czy przypadkiem za kataklizm nie są jakimś cudem odpowiedzialni bogowie Inków.

Odzyskali swoje relikwie, pomyślał, i pies im mordę lizał, niech je sobie trzymają. A kiedy wspomniał jaspisowe pudło z jego osobliwym wiekiem, doszedł do wniosku, że nie zazdrości następnemu, kto zechce nim zawładnąć.

Dwudziestego szóstego września 1580 roku Drake triumfalnie przybił do Plymouth „Złotą Łanią” pękającą w szwach od bogatych łupów, nie natrafił jednak na żaden ślad Thomasa Cuttilla i zdobycznego hiszpańskiego galeonu. Zysk ludzi, którzy zainwestowali w rejs, wyniósł cztery tysiące siedemset procent, a udział przypadający królowej stał się podstawą późniejszej brytyjskiej ekspansji. Podczas wystawnej uczty na pokładzie „Złotej Łani” królowa Elżbieta wyniosła Drake’a do stanu szlacheckiego.

Statek, który jako drugi opłynął kulę ziemską, stał się dla trzech kolejnych pokoleń atrakcją turystyczną. Historia nie mówi, czy w końcu spłonął, czy zmurszał, w każdym razie pewnego dnia zniknął w wodach Tamizy.

Sir Francis Drake kontynuował swoje wyprawy jeszcze przez szesnaście lat. Podczas następnego rejsu zdobył portowe miasta Santo Domingo i Kartagenę, królowa zaś mianowała go wiceadmirałem. Był również burmistrzem Plymouth i członkiem parlamentu. Potem, w 1588 roku, podjął zuchwały atak na hiszpańską Wielką Armadę. W 1596 roku, podczas łupieżczej wyprawy na Morze Karaibskie, Drake zapadł na dyzenterię, zmarł i zapieczętowany w ołowianej trumnie miał swój morski pogrzeb opodal Portobelo w Panamie.

Aż do śmierci niemal każdego dnia łamał sobie głowę zniknięciem „Nuestra Señora de la Concepción” i tajemnicą zamkniętych w jaspisowym puzdrze pozwęźlanych sznurków.CZĘŚĆ I
KOŚCI I KOSZTOWNOŚCI

1

10 października 1998 roku
Andy, Peru

Szkielet spoczywał na osadach dennych głębokiej sadzawki jak na miękkim materacu, ciemnymi nieruchomymi oczodołami wpatrywał się w górę, gdzie w odległości trzydziestu sześciu metrów, za gęstą, mętną zasłoną półmroku rozciągała się powierzchnia. Z klatki piersiowej szkieletu wystawił swój złowróżbny łebek niewielki wąż wodny, a potem odpłynął, wijąc się i wzbijając miniaturową chmurkę mułu. Czaszka z pozoru uśmiechała się okropnie, mściwie; jedna ręka, której łokieć ugrzązł w ile, sterczała prosto w górę i zdawało się, że kościstymi palcami przyzywa nieostrożnych.

Od dna sadzawki woda stopniowo jaśniała, zmieniając się z przygnębiająco szarobrązowej na zieloną jak zupa fasolowa; zabarwienie to nadawały jej glony rozmnażające się wściekle w tropikalnym upale. Kolista krawędź sadzawki miała średnicę trzydziestu metrów, a strome ściany, opadające ku wodzie, wznosiły się na wysokość piętnastu metrów. Człowiek lub zwierzę, które wpadłoby do sadzawki, nie miało szans wydostać się bez pomocy z zewnątrz.

Była w owej wapiennej studni jakaś odpychająca szpetota, jakaś groźba, którą wyczuwały zwierzęta, niezbliżające się nigdy do jej brzegów. Unosił się tu posępny odór śmierci, sadzawka stanowiła bowiem coś więcej aniżeli tylko studnię ofiarną, w której mroczne wody w czasach suszy i szczególnie gwałtownych burz ciskano żywcem w ofierze mężczyzn, kobiety i dzieci. Starożytne legendy i mity nazywały to miejsce domem złowieszczych bogów, domem, w którym miewały miejsce wydarzenia niesamowite i niewiarygodne. Krążyły również opowieści o skarbach, jaspisie, złocie i klejnotach, które rzucano do tej okropnej studni, aby przejednać bogów sprowadzających złą pogodę. W 1964 roku dwaj płetwonurkowie pogrążyli się w mrocznych głębinach i nigdy już nie wrócili. Nie podjęto próby wydobycia ich zwłok.

Historia studni sięgała okresu kambryjskiego, kiedy cały ten region stanowił część prehistorycznego morza. W ciągu kolejnych epok geologicznych tysiące pokoleń skorupiaków i korali żyło tu i umierało, a ich szkielety tworzyły olbrzymią masę wapnia i piasku, sprasowaną następnie w warstwę skały wapiennej i dolomitu o grubości dwóch kilometrów. Potem rozpoczął się zainicjowany sześćdziesiąt pięć milionów lat temu intensywny proces górotwórczy, który wypiętrzył Andy do ich obecnej wysokości. Deszcze, spływające ze zboczy, stworzyły potężną warstwę wód podskórnych, które z wolna poczęły rozpuszczać wapień. W miejscu, gdzie powstał większy zbiornik, woda przedzierała się w górę tak długo, aż nastąpił obwał powierzchni, tworząc studnię.

W wilgotnym powietrzu nad dżunglą otaczającą sadzawkę ogromny kondor szybował wielkimi, leniwymi kręgami, obserwując jednym beznamiętnym okiem grupę ludzi krzątających się przy studni; jego długie, szerokie skrzydła o rozpiętości trzech metrów unosiły się sztywno jak dwa rozłożone parasole, aby pochwycić prądy powietrza. Wielki czarny ptak z białą krezą i różowawym łbem unosił się bez najmniejszego wysiłku i uważnie studiował ruch na dole. Przekonany w końcu, że nie może z tej strony liczyć na żadną strawę, wspiął się na większą wysokość, aby poszerzyć obszar obserwacji, a potem w poszukiwaniu padliny poszybował na wschód.

Mnóstwo nierozstrzygniętych kontrowersji otaczało świętą sadzawkę i oto teraz archeologowie zmobilizowali się w końcu, aby nurkując, wydobyć skarb z jej nieodgadnionych głębin. Baza naukowców mieściła się na zachodnim zboczu wyniosłej grani peruwiańskich Andów, nieopodal ruin ogromnego miasta, którego kamienne budowle stanowiły cząstkę olbrzymiej konfederacji państw-miast, znanej jako Czaczapoja, podbitej przez imperium Inków około 1480 roku po Chrystusie.

Konfederacja Czaczapoja zajmowała obszar około czterystu kilometrów kwadratowych, a składające się na nią gospodarstwa rolne, świątynie i fortece kryły się teraz w niezbadanej dżungli porastającej zbocza gór. Ruiny owej wielkiej cywilizacji wskazywały na niewiarygodnie frapującą mieszankę kultur i korzeni kulturowych, w przeważnej mierze dotąd nierozszyfrowaną. Czaczapojańscy władcy czy też rady starszych, architekci, kapłani, żołnierze i pracujący ludzie miast i gospodarstw rolnych nie pozostawili po swoich żywotach dosłownie najmniejszego śladu; zagadką, którą również mieli rozstrzygnąć dopiero archeologowie, był system biurokracji rządowej, ustawodawstwo i praktyki religijne.

Doktor Shannon Kelsey, która spoglądała na uśpioną wodę ogromnymi orzechowymi oczyma, była zbyt podniecona, aby poczuć chociaż krztynę lęku. Ta niezmiernie urodziwa kobieta – szczególnie gdy zdobił ją odpowiedni strój i makijaż – charakteryzowała się nader chłodną i wyniosłą samodzielnością, którą większość mężczyzn uznawała za irytującą, zwłaszcza że fascynujące oczy najczęściej posyłały im spojrzenia kpiące i zuchwałe. Doktor Kelsey była blondynką o prostych jasnych włosach, związanych teraz w kucyk czerwoną chusteczką, jej mocno opalone ciało zaś, opięte kostiumem z czarnej lycry, miało rozkosznie bujny kształt klepsydry z nieco bardziej rozbudowaną dolną częścią. Poruszała się z płynnym wdziękiem balijskiej tancerki.

Doktor Kelsey zbliżała się do czterdziestki, a jej fascynacja kulturą Czaczapojów liczyła przynajmniej dziesięć lat. Podczas pięciu poprzednich ekspedycji prowadziła badania na najważniejszych stanowiskach archeologicznych tego regionu, oczyszczając wielkie budynki i świątynie starożytnych miast z agresywnie pochłaniającej je roślinności. Była cenioną w branży specjalistką od spraw kultury andyjskiej, a ich pełną chwały przeszłość tropiła z wielką osobistą pasją. Urzeczywistnienie marzeń o pracy w miejscach, gdzie owe tajemnicze i anonimowe ludy żyły i umierały, zawdzięczała stypendium z Katedry Archeologii Uniwersytetu Stanowego Arizony.

– Nie ma sensu brać kamery wideo, jeśli widoczność nie poprawi się poniżej dwóch metrów – powiedział Miles Rodgers, fotograf, który dokumentował ekspedycję.

– A więc rób normalne zdjęcia – odparła stanowczo Shannon. – Chcę mieć zapis każdego nurkowania bez względu na to, czy będziemy cokolwiek widzieć, czy nie.

Trzydziestodziewięcioletni Rodgers, zdobny gęstą czarną czupryną i brodą, był starym zawodowcem od podwodnej fotografii i nieustannie uganiały się za nim wszystkie większe instytucje badawcze oraz podróżnicze, zainteresowane podmorskimi zdjęciami ryb czy raf koralowych. Jego wyśmienite zdjęcia wraków z czasów II wojny światowej, spoczywających na dnie południowego Pacyfiku czy też skrytych w otchłaniach portów Morza Śródziemnego, zapewniły mu liczne branżowe nagrody i ogromny szacunek kolegów po fachu.

Wysoki, szczupły mężczyzna po sześćdziesiątce, z siwą brodą zarastającą połowę twarzy, przytrzymał butlę, aby Shannon mogła wsunąć ramiona pod szelki.

– Wolałbym, żebyś wstrzymała się z nurkowaniem, dopóki nie skończymy prac nad tratwą.

– To potrwa jeszcze dwa dni. Dzięki rozpoznawczemu nurkowaniu zyskamy na czasie.

– No więc poczekaj przynajmniej, aż zjedzie reszta zespołu nurków z uniwersytetu. Jeśli ty i Miles wpadniecie w tarapaty, nie będziemy mieli żadnego zaplecza.

– Nie ma się czym przejmować – odpowiedziała zuchwale Shannon. – Zrobimy z Milesem sondażowe nurkowanie, aby zbadać głębokość i warunki. Nie pozostaniemy pod wodą dłużej niż trzydzieści minut.

– I nie zejdziecie niżej niż na piętnaście metrów – ostrzegł siwy brodacz.

Shannon uśmiechnęła się do kolegi po fachu, doktora Steve’a Millera z Uniwersytetu Pensylwanii.

– A jeśli na głębokości piętnastu metrów nie znajdziemy dna?

– Mamy przed sobą pięć tygodni. Nie ma teraz sensu działać gorączkowo i ryzykować wypadku. – Miller mówił spokojnie, lecz w jego głębokim głosie dała się słyszeć wyraźna nuta obawy. Jako jeden z czołowych antropologów swoich czasów, poświęcił trzydzieści minionych lat na rozgryzienie tajemnicy rozmaitych kultur, które rozwinęły się w górnych regionach Andów i sięgnęły wpływami dorzecza Amazonki. – Nie ryzykuj. Zbadaj warunki wodne i budowę ścian, a potem wracaj na powierzchnię.

Shannon skinęła głową, napluła w maskę, a następnie rozmazała ślinę na wewnętrznej stronie szkła, aby zapobiec jego zaparowaniu. Potem wypłukała maskę, korzystając w tym celu z wody z bukłaczka. Kiedy dopasowała swój kompensator pływalności i umocowała pas z ciężarkami, sprawdziła sprzęt Rodgersa, on zaś uczynił to samo z jej oporządzeniem. Usatysfakcjonowana, że wszystko jest na miejscu, a ich cyfrowe komputery nurkowe są właściwie zaprogramowane, Shannon uśmiechnęła się do Millera.

– Do zobaczenia, doktorku. Przygotuj martini z lodem.

Antropolog nałożył im pod pachy uprzęże z szerokiego gurtu, przymocowane do długich nylonowych linek, których końce trzymała grupka złożona z dziesięciu peruwiańskich studentów ostatniego roku archeologii, ochotniczo uczestniczących w ekspedycji.

– No to spuszczajcie ich, dzieciaki – powiedział Miller do sześciu chłopców i czterech dziewcząt.

Młodzi ludzie popuszczali linę ręka za ręką, kiedy Shannon i Rogers, używając płetw jako odbijaczy, aby nie pokancerować się o ostre wapienne skały, zaczęli zjeżdżać do złowieszczej sadzawki. Mieli doskonały widok na gęstą zawiesinę pokrywającą jej powierzchnię: sprawiała wrażenie równie zachęcające, jak wanna wypełniona zieloną flegmą. Odór rozkładu był przytłaczający. Shannon poczuła, jak emocje, wywołane spotkaniem z nieznanym, gwałtownie przemieniają się w głęboki lęk.

Kiedy od powierzchni dzielił ich metr, jednocześnie wsunęli ustniki pomiędzy zęby i pomachali widocznym znad krawędzi stawu pełnym obawy twarzom, a potem wyślizgnęli się z uprzęży i zniknęli pod obrzydliwie śluzowatą powierzchnią sadzawki.

_Koniec wersji demonstracyjnej_.