Zły książę - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

ROZDZIAŁ 1

1820

Niezmiernie mi przykro, panno Selincourt, ale mam dla pani złe wiadomości!

— A ja miałam nadzieję, że sprawy ułożą się pomyślnie.

— Zapewniam panią, że spędziłem wiele bezsennych nocy zastanawiając się, czy rzeczywiście sytuacja jest aż tak beznadziejna. Niestety, nie mogę pani powiedzieć nic pocieszającego.

Głos pana Lawsona, współwłaściciela firmy adwokackiej Lawson, Cresey i Houghton brzmiał niezwykle poważnie. Słuchająca go dziewczyna westchnęła głęboko, usiadła naprzeciwko i spoglądała na niego wielkimi, zatroskanymi oczami.

— Czy rzeczywiście jest aż tak źle? — zapytała.

Pan Lawson patrzył na nią ze współczuciem.

— Sama to pani oceni — odrzekł.

Założył na nos okulary i wśród stosu różnych pism począł szukać na biurku dokumentu. Odnalazł go, przebiegł oczami, jakby chciał jeszcze raz sprawdzić, czy się nie myli. Odłożył go w końcu i powiedział:

— Jak pani wiadomo, panno Selincourt, należałem do admiratorów pani szwagra lorda Ronalda i było dla mnie wielkim zaszczytem, że mogłem się zaliczać do grona jego przyjaciół. — Tamara Selincourt skinęła głową, a on mówił dalej: — Błagałem go wielokrotnie, żeby zabezpieczył rodzinę na wypadek swojej śmierci, ale on to zlekceważył.

— Ale właściwie czemu miałby myśleć o śmierci?— zapytała Tamara. — Przecież miał zaledwie trzydzieści trzy lata, a moja siostra była od niego o pół roku młodsza.

— Trzydzieści trzy lata! — powtórzył pan Lawson, który miał pięćdziesiątkę i posiwiałe skronie. — Ma pani rację, panno Selincourt, że w tym wieku nie myśli się jeszcze o śmierci.

— Mówiono, że ich nowa łódź była szczególnie mocna i odporna — odezwała się Tamara. — A w dodatku bardzo kosztowna.

— Wiem o tym — odrzekł pan Lawson. — I trzeba będzie teraz za nią zapłacić.

— Ronald miał nadzieję, że dzięki niej uda mu się nieco zarobić przewożąc ładunki z jednego portu do drugiego. — Tamara mówiła to wszystko jakby do siebie i niespodzianie uśmiechnęła się. — Ten transport był oczywiście tylko pretekstem, o czym wiemy oboje! Ronald i moja siostra po prostu kochali morze. Kiedy żeglowali, czuli się szczęśliwi, podniecała ich przygoda, cieszyli się, kiedy mogli zostawić poza sobą ląd. — Głos Tamary załamał się i dodała niemal szeptem: — A co będzie z dziećmi?

— To samo mnie gnębi — powiedział pan Lawson. — Sandor ma już prawie dwanaście lat i powinien pójść do szkoły.

— To bardzo zdolny chłopiec — rzekła Tamara. — Cała trójka jest niezwykle inteligentna, czemu nie można się dziwić, zważywszy, jak wyjątkowym człowiekiem był mój ojciec, a ich dziadek.

— Niestety, nie miałem przyjemności poznania go — odpowiedział pan Lawson.

— On był naprawdę wspaniały! — zawołała Tamara. — I choć jego książki nie przynosiły mu wielkich dochodów, były wciąż wznawiane dla potrzeb studentów.

— Nie wątpię w to ani trochę — zgodził się pan Lawson. — Jestem przekonany, że Sandor odziedziczył zdolności po dziadku, a zatem powinien zdobyć wykształcenie. Można tego dokonać tylko w jeden jedyny sposób.

— W jaki? — zapytała Tamara.

Mówiąc to uniosła oczy i spojrzała na pana Lawsona, a on pomyślał, nie pierwszy już raz, że jest bardzo ładną dziewczyną. Miała urodę, którą nieczęsto można spotkać w małej kornwalijskiej wiosce.

— Ona jest jak egzotyczna dzika orchidea — powiedział do siebie i zastanawiał się, ilu młodzieńców byłoby tego samego zdania, gdyby teraz na nią patrzyli.

Tamara nie wyglądała na Angielkę. Ciemnorude włosy spotykane w południowo-wschodniej Europie otaczały doskonały owal jej twarzy i nadawały jej cerze alabastrowej bieli, jakiej nie mają Angielki. Miała piwne oczy i pan Lawson nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wygląda bardzo młodo i niewinnie, a przy tym bardzo egzotycznie.

— Ile pani ma lat, panno Selincourt? — zapytał niespodzianie.

Uśmiechnęła się do niego.

— Myślałam, że damom nie zadaje się takich pytań — odrzekła. — Szczerze mówiąc mam dziewiętnaście lat. Byłam o trzynaście lat młodsza od mojej siostry Mariki. Pomiędzy nami był jeszcze brat, który zmarł w dzieciństwie.

— Dziewiętnaście lat! — powtórzył pan Lawson jakby do siebie. — Jest pani stanowczo zbyt młoda, żeby dźwigać odpowiedzialność, jaka na panią spadła.

— Ale przecież muszę zająć się dziećmi, nie mają przecież nikogo — powiedziała. — Kocham je, a i one mnie kochają. — Spojrzała na wyraźnie zaniepokojoną twarz pana Lawsona i dodała: — Jestem przygotowana na to, że będę musiała pracować na ich utrzymanie. Zrobię dla nich wszystko, tylko niech mi pan powie, czy choć niewielka suma jest na koncie, żebyśmy nie głodowali.

— Zdaję sobie sprawę, że pani na to liczy, panno Selincourt — odezwał się pan Lawson — lecz niestety...

— Za pierwszą książkę, którą napisałam, dostałam czterdzieści funtów — przerwała mu Tamara. — Wówczas wydało mi się to wielką sumą, lecz mam nadzieję, że za moją następną książkę, która znajduje się obecnie u wydawców, dostanę dużo większe honorarium.

— Kiedy zostanie wydana? — zapytał pan Lawson.

— W najbliższych dniach. Nie podali mi dokładnej daty, ale podobno ma ukazać się w czerwcu.

Pan Lawson spojrzał na leżące przed nim papiery.

— Przypuśćmy, że dostanie pani znów czterdzieści funtów lub nawet dwukrotnie więcej — powiedział — lecz w żadnym razie nie zdoła pani utrzymać siebie i dzieci za tę kwotę.

Zapanowało milczenie.

— Chce pan przez to powiedzieć, że nie ma żadnych innych pieniędzy — odezwała się.

— Taka jest właśnie prawda.

Patrzyła na niego z wielkim zdumieniem.

— Ale jak to możliwe? Niczego tu nie rozumiem.

— Pieniądze, które pani szwagier otrzymywał co kwartał, przestały przychodzić z chwilą jego śmierci. Myślę, że suma, która nadeszła tydzień temu, została wysłana przed terminem i miała swoje przeznaczenie.

— Na opłacenie łodzi!

— Właśnie!

— Ale jest jeszcze dom!

— Na domu ciąży, jak i pani pewnie wiadomo, duży dług hipoteczny i jest zapewne szczęśliwym zbiegiem okoliczności, że znalazł się nań nabywca.

Tamara spojrzała na adwokata w osłupieniu.

— A ja myślałam, że będziemy mogli w nim pozostać.

— To niemożliwe — wyjaśnił pan Lawson. — Ten dom był za duży i zbyt kosztowny jak na środki, którymi dysponował lord Ronald, lecz zarówno on, jak i pani siostra kochali go i wierzyli, że uda im się jakoś związać koniec z końcem.

Tamara milczała. Znając siostrę i szwagra wiedziała, jak często wierzyli, że szczęście ich nie opuści. Od lat podejrzewała, że coraz bardziej pogrążali się w długach. Jednak lord Ronald nastawał na budowę nowej łodzi, gdyż stara nie nadawała się już do użytku, i nie przejmował się wcale, z czego za nią zapłaci.

Burza na morzu przyniosła katastrofę i tragedię dla nich wszystkich. Lord Ronald Grant i jego małżonka zatonęli, kiedy niespodzianie, przy bezchmurnym niebie, trafili na sztorm. Ich stateczek, jak się okazało później, rozbił się o skały.

Tamara dowiedziała się o nieszczęściu dopiero po dwóch dniach. Czuła jednak, że musiało się wydarzyć coś złego, kiedy szwagier i siostra długo nie wracali. Gdy tylko sztorm ucichł, rybacy wyruszyli na poszukiwania, lecz po stateczku pozostały jedynie szczątki unoszące się na falach i wełniany czepek, należący do małżonki lorda Ronalda.

Wszystko to wydarzyło się tak nagle i niespodziewanie, że Tamara z trudem uświadamiała sobie, że jej czarujący szwagier nie żyje i że już nigdy nie ujrzy siostry, którą tak bardzo kochała. Wracając do rozmowy z panem Lawsonem, odezwała się głośno:

— Siostra i szwagier po śmierci ojca przygarnęli mnie do siebie. Czułam się z nimi bardzo szczęśliwa i mam obowiązek spłacić zaciągnięty wobec nich dług.

Ton, jakim mówiła, uświadomił panu Lawsonowi, że jest bliska łez.

— Rozumiem panią bardzo dobrze, panno Selincourt — powiedział — lecz jedynym sensownym dla pani rozwiązaniem jest to, które ośmielę się pani zasugerować.

— Cóż to takiego? — zapytała zaciekawiona.

Powinna pani — powiedział wolno — zabrać dzieci do ich stryja księcia Granchestera!

Gdyby w pokoju wybuchła bomba, Tamara nie byłaby bardziej zdumiona.

— Zabrać dzieci do księcia? — powtórzyła. — Jak pan może sugerować mi coś takiego?

— A co innego pani pozostaje? — zapytał pan Lawson.— O ile mi wiadomo, szwagier pani nie utrzymywał kontaktów z członkami swojej rodziny, lecz zajęcie się sierotami należy do obowiązków księcia Granchestera.

— To niemożliwe! — zaprotestowała Tamara. — Wie pan chyba, w jaki sposób książę traktował swego brata i moją siostrę.

W jej głosie wyczuwało się wrogość i niechęć.

— Znam całą tę historię — rzekł spokojnie pan Lawson — lecz nie można obwiniać obecnego księcia za zachowanie jego ojca, kiedy lord Ronald zapragnął poślubić pani siostrę.

— Jego postępowanie było nieludzkie i haniebne! — wybuchnęła Tamara, a jej ciemne oczy zabłysły gniewem. — Czy pan wie, co się stało, kiedy Ronald napisał do ojca list z powiadomieniem, że pragnie poślubić Marikę? — Pan Lawson milczał, a ona dodała ze złością: — Książę pojechał do Oksfordu, gdzie studiował Ronald, i oświadczył mu, że jeśli ożeni się z Mariką, nie odezwie się do niego do końca życia!

— Musi pani zrozumieć — ciągnął pan Lawson — że starego księcia, który był człowiekiem bardzo nabożnym, przerażało wszystko, co miało związek z teatrem i publicznymi występami.

— On uważał Marikę za aktorkę, ponieważ występowała na scenie, lecz ona nie była aktorką! Umiała pięknie śpiewać, a ponieważ matka w tym czasie była bardzo chora, a ojca nie było stać na wysokie honoraria dla lekarzy, Marika śpiewała w zespole operowym. — Pan Lawson chciał coś powiedzieć, lecz Tamara kontynuowała: — W ciągu dwóch lat to ona zdobywała pieniądze na kurację matki.

— Zapewne usiłowano wytłumaczyć to księciu — rzekł pan Lawson.

— On nawet nie chciał tego słuchać! — zawołała Tamara. — Nie pozwalał Ronaldowi stawać w jej obronie. Szwagier opowiadał mi, że ojciec uważał Marikę za kobietę lekkich obyczajów. Nie chciał jej nawet zobaczyć ani słuchać o niej. Takie było jego ultimatum! — Przerwała na chwilę, a potem dodała: — Kiedy Ronald oświadczył ojcu, że mimo wszystko zamierza się z nią ożenić, ten przestał się do niego odzywać. — Zacisnęła ręce i zapytała: — I cóż to za ojciec, cóż to za człowiek, który nie pozwolił własnemu synowi udowodnić swojej racji?

— Ale książę już nie żyje — zauważył pan Lawson.

— Obecny książę nie jest zapewne lepszy — wypaliła Tamara. — Był o rok starszy od Ronalda i czy pan sądzi, że współczuł bratu! Nic podobnego! Podporządkował się niewolniczo woli ojca, że należy zerwać wszelkie więzi z „czarną owcą”. — Przy ostatnich słowach głos jej się załamał. Wstała, podeszła do okna i przezwyciężając płacz, powiedziała: — Znał pan przecież moją siostrę, była to urocza osoba, a ponadto szczerze nienawidziła sceny.

— Wspomniała mi raz o tym — odrzekł pan Lawson.

— Gdy tylko zarobiła dość pieniędzy, żeby ratować matkę, opuściła teatr i wyszła za Ronalda. Kochała go szczerze i byli ze sobą bardzo szczęśliwi.

— Nigdy nie zdarzyło mi się widzieć tak kochającego się małżeństwa — zauważył pan Lawson z odcieniem zazdrości.

— I zginęli razem — wyszeptała Tamara. — Nie umieli wprost żyć bez siebie.

Pan Lawson nałożył okulary.

— Wróćmy do początku naszej rozmowy, panno Selincourt — powiedział — to jest do sytuacji finansowej pani i dzieci. Jak już wspomniałem, jedynym rozsądnym wyjściem jest zawiezienie ich tam, skąd pochodzą.

— Więc pan rzeczywiście przypuszcza, że zdobędę się na to? — zapytała Tamara. — Że upokorzę się i poproszę o łaskę człowieka, który zachował się w tak niegodny sposób wobec własnego brata?

— A jakie ma pani wyjście? — zapytał pan Lawson.

— Musi się jakieś znaleźć — rzekła Tamara z rozpaczą.

Podeszła do biurka i opadła na krzesło, tak jakby nogi odmawiały jej posłuszeństwa.

— Nawet gdyby było jakieś wyjście, nic mi o nim nie wiadomo — powiedział pan Lawson. — Myślę, panno Selincourt, że najlepiej będzie, jeśli książę przejmie odpowiedzialność za dzieci brata. — Tamara milczała, a on po chwili kontynuował: — Pan Trevena obiecuje, że spłaci dług hipoteczny wraz z innymi długami lorda Ronalda Granta, jeśli będzie mógł natychmiast wejść w posiadanie domu.

— Zdaje mi się, że potrzebuje go dla syna, który właśnie ma się ożenić — odezwała się Tamara.

— To prawda — potwierdził pan Lawson. — Niełatwy z niego klient, lecz jeśli będziemy odwlekać sprawę, może poszukać domu gdzie indziej.

Tamara milczała. Zdawała sobie sprawę, że sprzedaż tak dużego domu położonego w odległej Kornwalii nie będzie łatwa. Może trzeba będzie czekać miesiące, a nawet lata, zanim znajdzie się nabywca, a tymczasem dzieci trzeba nakarmić, ubrać, a także kształcić.

— Czy książę został już powiadomiony o śmierci brata? — zapytała.

Pan Lawson spojrzał na nią z zakłopotaniem.

— Dotychczas nie poinformowałem o tym jego wysokości — rzekł.

W oczach Tamary pojawiły się błyski.

— Wiem, dlaczego pan tak zrobił... ponieważ czeka pan na nadejście pieniędzy dla lorda Ronalda. To bardzo szlachetnie z pana strony.

— Ale robię to bezprawnie — oświadczył pan Lawson uśmiechając się.

— Czy teraz musimy go powiadomić o wszystkim? — zapytała Tamara.

— Niestety tak — odparł pan Lawson. — Dłużej tego ukrywać niepodobna, gdyż w przeciwnym razie naraziłbym na szwank moją opinię uczciwego prawnika.

— To zrozumiałe, że nie może się pan narażać na nieprzyjemności — rzekła. — Był pan i tak bardzo uprzejmy dla nas. Myślę, że mój szwagier nie płacił panu za konsultacje, jakich mu pan udzielał w sprawach majątku, a także zakupu łodzi.

— To nieważne — odrzekł pan Lawson. — Jak już pani mówiłem, bardzo ceniłem przyjaźń, jaką mnie darzył pani szwagier, a co do siostry, to trudno sobie wyobrazić, żeby ktoś poznawszy ją nie był nią oczarowany.

— Szkoda, że rodzina Grantów nie może usłyszeć pańskiej opinii — zauważyła Tamara.

— Proszę się na mnie nie gniewać, panno Selincourt, lecz chciałbym doradzić, aby w rozmowie z księciem Granchesterem nie wracała pani do starych sporów — powiedział. — Niech się pani postara zainteresować go losem sierot i sprawić, żeby przejął nad nimi opiekę.

— A jeśli on nie będzie chciał niczego dla nich uczynić? — zapytała Tamara. — Jest to całkiem możliwe, zważywszy że są to dzieci mojej siostry.

— Nie wierzę, żeby książę pozwolił, aby osoby noszące nazwisko Grant przymierały głodem — powiedział. — Pomimo afrontów, jakie czynił stary książę wobec lorda Ronalda, przesyłał mu przez cały czas pieniądze na utrzymanie.

— Była to suma, którą zadowalał się jako student Oksfordu — rzekła Tamara szyderczo.

— Niemniej jednak była to znaczna kwota — wyjaśnił pan Lawson. — Książę mógł nie dać synowi przysłowiowego złamanego szeląga.

— Jeśli pan sądzi, że jestem mu za to wdzięczna, to się pan myli! — oświadczyła Tamara twardym głosem. — A co się tyczy obecnego księcia, to z tego, co o nim słyszałam...

Wydała nagły okrzyk i zakryła usta rękami.

— Co się stało? — zdziwił się pan Lawson.

— Coś mi się przypomniało... Zupełnie wyleciało mi to z głowy... Nie mogę zabrać dzieci do księcia Granchestera, a jeśli one tam pojadą, to beze mnie!

— A to czemu? — zapytał pan Lawson.

— Ponieważ on jest bohaterem mojej ostatniej książki!

— Książę Granchester?

Tamara uniosła dłonie do czoła, jakby to jej miało pomóc w myśleniu.

— Przypomina pan sobie moją pierwszą książkę, która, choć utrzymana w baśniowej konwencji, zawierała jednak akcenty satyryczne?

— Tak, w istocie wydała mi się zabawna i oryginalna — rzekł pan Lawson.

— Natomiast książka, która ma się wkrótce ukazać, to powieść o złośliwym, niedobrym i nie lubianym księciu, którym jest w istocie obecny książę Granchester!

— Ale przecież pani go nigdy nie widziała i nic pani o nim nie wie!

— Ronald wiele mi o nim opowiadał, a ponadto czytałam w gazetach i czasopismach wszystko, co pisano na jego temat.— Spojrzała na pana Lawsona nieco skonsternowana, a potem mówiła dalej: — Kiedy przyjeżdżali do nas przyjaciele Ronalda z czasów studiów w Oksfordzie, wspominali często o starym księciu i wszystkie ich opowieści zapadły mi głęboko w pamięć.

— Więc pani sądzi, że książę mógłby w tej książce rozpoznać siebie? — zapytał pan Lawson. — W takim razie pani powieść byłaby paszkwilem.

— Nie sądzę, żeby książę uznał, iż jego portret jest prawdziwy — odezwała się Tamara. — Mam powody przypuszczać, że nigdy jej nie przeczyta, jednak...

Przerwała, a po chwili odezwał się pan Lawson:

— Po czym można właściwie poznać, że jego książęca mość jest osobą sportretowaną w pani powieści?

— Książka nosi tytuł _Zły książę_, a jej bohater jest łajdakiem unieszczęśliwiającym wszystkich dokoła. Jego powozy i karety są pomalowane na czarne i żółte barwy, a jego służba nosi czarno-żółte liberie.

— A są to barwy rodziny Grantów — odezwał się pan Lawson.

— No właśnie! — zawołała Tamara. — Są tam jeszcze inne rzeczy o nim i o zamku, które znam z opowiadań Ronalda. Oczywiście, wiele zdarzeń wymyśliłam sama, jak na przykład wyścig, w którym bohater rozmyślnie powstrzymuje faworyta, bo stawia pieniądze na innego konia ze swojej stajni, który naturalnie wygrywa.

Pan Lawson przyłożył dłoń do czoła.

— Dlaczego przed wysłaniem rękopisu do wydawcy nie dała mi pani tej książki do przeczytania? Może pani narazić się na oskarżenie o oszczerstwo. Za to płaci się ogromne sumy odszkodowania.

Tamara uśmiechnęła się.

— To ostatnie nie uda się. Nie mam pieniędzy, więc nic nie zapłacę.

— Ale mogą panią wtrącić do więzienia.

— Będę się zatem bronić, powiem, że każde słowo w tej książce jest najczystszą prawdą.

Pan Lawson spochmurniał.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.