ZŁY. Odrodzenie - ebook

PROLOG

Maj 2019

Cza­sa­mi śni mi się daw­ne ży­cie. Wło­chy, Ka­la­bria, po­mi­do­ry… Na­sza far­ma w Bruz­ze­se, oj­ciec… Mój tata. Tak za nim tęsk­nię, a wiem, że naj­praw­do­po­dob­niej wi­ęcej go nie zo­ba­czę. Tyl­ko dzi­ęki nie­mu je­stem tym, kim je­stem. Dzi­ęki nie­mu mo­głem ode­jść, za­cząć nowe ży­cie. Mat­ka ‘Ndràn­ghe­ta nie wy­ba­cza, a ja je­stem jej wi­nien swo­ją śmie­rć.

Wła­śnie. Ma­fia, Ro­dzi­na. Po­ra­chun­ki, mor­der­stwa, ci­ągłe za­gro­że­nie. Cza­sem przed ocza­mi prze­la­tu­ją mi wszy­scy lu­dzie, któ­rych po­zba­wi­łem ży­cia. Nie by­łem tyl­ko try­bi­kiem w tej ma­chi­nie, to ja po­ci­ąga­łem za sznur­ki. To moja od­po­wie­dzial­no­ść… Nie zmniej­sza jej wca­le fakt, że dzi­ęki mnie po tym świe­cie cho­dzi kil­ku skur­wie­li mniej. Za­wsze naj­wa­żniej­szy był in­te­res Ro­dzi­ny. Pil­no­wa­łem go, aż oka­za­ło się, że dłu­żej nie po­tra­fię. Gdy­by nie tata i Lu­igi, już daw­no bym nie żył, ale to wca­le nie ozna­cza, że ży­cie da­ro­wa­no mi na za­wsze.

Często bu­dzę się w nocy prze­ra­żo­ny, spo­co­ny, ze zbyt szyb­ko bi­jącym ser­cem i nad­mia­rem ad­re­na­li­ny, ale wte­dy wi­dzę ten cud le­żący obok mnie i się uspo­ka­jam.

_Je­stem w domu, je­stem bez­piecz­ny. To był tyl­ko zły sen._

Iga mru­czy, przy­su­wa się do mnie. Duży, okrągły brzu­szek po­wo­du­je, że woli przy­tu­lić się do mnie ple­ca­mi, więc obej­mu­ję ją, po czym wtu­lam nos w jej wło­sy. Wdy­cham jej za­pach, ca­łu­ję ją w szy­ję, de­li­kat­nie ła­pię za wiel­kie pier­si, do któ­rych ci­ągle nie mogę się przy­zwy­cza­ić, i ści­skam z nad­mia­ru emo­cji.

_Po co ko­bie­tom w ci­ąży ta­kie pier­si? Prze­cież to jaw­na pro­wo­ka­cja…_

Zwy­kle kie­dy Iga się bu­dzi, ko­cham się z nią. Je­śli woli spać da­lej, ja też pró­bu­ję za­snąć. Znaj­du­ję się w moim ma­łym, pry­wat­nym nie­bie i ni­ko­mu nic do tego.

Ja, Do­me­ni­co Bu­scet­ta, nie­gdyś zna­ny jako _Il Male_, Zły, były boss ‘Ndràn­ghe­ty, jesz­cze rok temu naj­po­tężniej­szej ka­la­bryj­skiej ma­fii, je­stem te­raz zwy­kłym fa­ce­tem za­ko­cha­nym w swo­jej ko­bie­cie. Do­mi­nik Kasz­te­lan, któ­ry znik­nął z Pol­ski pra­wie dwa­dzie­ścia czte­ry lata temu, do­stał te­raz dru­gą szan­sę i zu­pe­łnie nowe ży­cie. Za­mie­rzam z tej szan­sy sko­rzy­stać!

Czy sta­łem się do­brym czło­wie­kiem? A czym jest do­bro? To tyl­ko jed­na z ka­te­go­rii fi­lo­zo­ficz­nych, prze­ci­wie­ństwo zła – ta­kiej sa­mej ka­te­go­rii. Kant mó­wił, że pra­wo mo­ral­ne jest w ka­żdym z nas. Cóż… ja nie mam so­bie nic do za­rzu­ce­nia. Zo­sta­wi­łem prze­szło­ść za sobą. Moja ro­dzi­na jest dla mnie naj­wa­żniej­sza, poza tym obie­ca­łem Idze, że sta­nę się uczci­wym i pra­wym oby­wa­te­lem, żeby ona, ofi­cer po­li­cji, nie mu­sia­ła się mnie wsty­dzić. I tak będzie.

Moja uko­cha­na to su­per­bo­ha­ter­ka sto­jąca na stra­ży pra­wa i po­rząd­ku, a ja je­stem tyl­ko za­ko­cha­nym fa­ce­tem. Będzie­my mie­li dziec­ko… Za do­mem mam sady ja­błko­we. Może nie przy­no­szą ogrom­nych zy­sków, ale dają do­ta­cję rol­ną z Unii Eu­ro­pej­skiej i mo­żli­wo­ść po­wol­ne­go pra­nia brud­nych pie­ni­ędzy, któ­re przy­wio­złem ze sobą. Mo­jej ro­dzi­nie ni­cze­go nie za­brak­nie.

– Ko­cham cię, Igo. Wyj­dziesz za mnie? – py­tam w nie­dzie­lę rano, kie­dy moja ko­bie­ta otwie­ra oczy.

Uśmie­cha się do mnie.

– Ja też cię ko­cham, Do­mi­ni­ku – od­po­wia­da. – Zgo­da, ale do­pie­ro jak uro­dzi się dziec­ko.

No cóż, nie mogę z nią po­le­mi­zo­wać. Mu­szę się po­go­dzić z jej de­cy­zją. Dla mnie naj­wa­żniej­sze, że po­wie­dzia­ła „tak”.

Nie wie­my, ja­kiej płci będzie na­sze ma­le­ństwo. To ma być nie­spo­dzian­ka.ROZDZIAŁ I
NOWE ŻYCIE

DO­MI­NIK
Trzy miesiące wcześniej, luty 2019

Iga wzi­ęła zwol­nie­nie le­kar­skie z pra­cy już od na­stęp­ne­go ty­go­dnia po na­szym wa­len­tyn­ko­wym spo­tka­niu we Wro­cła­wiu. Za­ufa­ła mi przy­naj­mniej w tej kwe­stii. Ja prze­cież tyl­ko chcia­łem ją chro­nić, a pra­ca w po­li­cji kry­mi­nal­nej nie jest od­po­wied­nia dla ci­ężar­nej ko­bie­ty. Na­wet je­śli nie­bez­pie­cze­ństwo w biu­rze jest mniej­sze niż na ak­cjach, ci­ągle zo­sta­je stres. Chcia­łem uchro­nić moją uko­cha­ną i na­sze ma­le­ństwo przed ca­łym złem tego świa­ta. Poza tym po­trze­bo­wa­li­śmy dużo cza­su, żeby od­bu­do­wać na­szą re­la­cję, któ­rą obo­je za­bu­rzy­li­śmy kłam­stwa­mi i nie­do­po­wie­dze­nia­mi. Cze­ka­ły nas pe­łne wy­zwań mie­si­ące.

Maj 2019

Kie­dy sko­ńczy­łem re­mont domu, przy­naj­mniej w środ­ku, Iga zgo­dzi­ła się wy­na­jąć swo­je miesz­ka­nie we Wro­cła­wiu i prze­pro­wa­dzić do mnie na wieś. W ko­ńcu mo­głem mieć uko­cha­ną ko­bie­tę cały czas przy so­bie.

Za­jąłem się też sa­dem, żeby za­czął przy­no­sić ja­kieś zy­ski. Może wie­le bra­ko­wa­ło mi do ty­tu­łu mi­strza rol­nic­twa, ale ca­łkiem zie­lo­ny też nie by­łem, w ko­ńcu wy­cho­wa­łem się na far­mie po­mi­do­ro­wej. Wie­dzia­łem co nie­co o na­wo­że­niu, ochro­nie ro­ślin, przy­ci­na­niu ga­łęzi i li­ści w celu lep­sze­go na­sło­necz­nie­nia owo­ców. Za­cząłem się do­kszta­łcać w lo­kal­nym kó­łku rol­ni­czym, gdzie przy­jęli mnie jak swo­je­go.

_Kur­czę, tata by­łby ze mnie taki dum­ny_ – my­śla­łem. _Za­wsze chciał, że­bym był po­rząd­nym czło­wie­kiem i za­ra­biał na ży­cie pra­cą wła­snych rąk. A on jest naj­lep­szym rol­ni­kiem, ja­kie­go znam._

Iga cie­szy­ła się, że zna­la­złem so­bie uczci­we za­jęcie, a ja nie za­mie­rza­łem wy­pro­wa­dzać jej z błędu co do praw­dzi­we­go po­cho­dze­nia mo­ich pie­ni­ędzy, któ­re prze­cież do­sta­łem od ojca za po­śred­nic­twem Lu­igie­go. Ży­li­śmy skrom­nie, nie rzu­ca­jąc się w oczy, ale też ni­cze­go nam nie bra­ko­wa­ło. I o to cho­dzi­ło.

Moja uko­cha­na ko­bie­ta no­si­ła w so­bie na­sze dziec­ko i bar­dzo do­brze zno­si­ła ci­ążę. Cho­dzi­łem z nią na ba­da­nia do le­ka­rza, żeby zo­ba­czyć tego ma­łe­go lu­dzi­ka i usły­szeć, jak bije mu ser­ce. To nie­sa­mo­wi­te uczu­cie. Usta­li­li­śmy, że nie będzie­my pod­glądać płci dziec­ka przed uro­dze­niem. Zresz­tą ma­le­ństwo wca­le nie chcia­ło się po­ka­zać.

12 czerwca 2019

Zo­sta­łem oj­cem. Tak, by­łem przy po­ro­dzie. Może i zro­bił się ze mnie mi­ęczak, ale ta­kie­go wy­da­rze­nia nie mo­głem opu­ścić. Iga, jak to ona, spi­sa­ła się bar­dzo dziel­nie. Wi­dzia­łem, że ją boli, ale nie oka­zy­wa­ła żad­nych ne­ga­tyw­nych emo­cji. Wte­dy po­my­śla­łem – nie pierw­szy raz zresz­tą, od kie­dy ją znam – że to ona z nas dwoj­ga jest od­wa­żniej­sza. W su­mie za­wsze tak było. To ona ura­to­wa­ła mi ży­cie, kie­dy by­li­śmy jesz­cze dzie­ćmi… A te­raz moja bo­ha­ter­ka Iga uro­dzi­ła na­sze dziec­ko.

Na­wet nie wy­obra­ża­łem so­bie, ile to emo­cji i ja­kie nie­sa­mo­wi­te uczu­cie przy­wi­tać na świe­cie no­we­go czło­wie­ka, do­pó­ki po­ło­żna nie ka­za­ła mi prze­ci­ąć pępo­wi­ny. Wte­dy zro­bi­ło mi się sła­bo.

Usły­sza­łem tyl­ko, jak Iga mówi ci­cho:

– Nie mu­sisz, Do­mi­nik.

– Ale chcę – od­po­wie­dzia­łem dziel­nie i wzi­ąłem się w ga­rść.

Iga uśmiech­nęła się i za­mknęła oczy. Nie pa­mi­ętam, czy kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem ją taką zmęczo­ną, ale uśmiech nie zni­kał jej z twa­rzy.

– Chce pan ją po­trzy­mać? – Usły­sza­łem głos po­ło­żnej, któ­ra zdąży­ła już zwa­żyć i zmie­rzyć na­szą cór­kę, za­ło­żyć bran­so­let­ki na jej ma­le­ńką rącz­kę i nó­żkę, i za­wi­nąć dzi­dzię w pie­lusz­kę.

Oczy­wi­ście, że chcia­łem. To była moja cór­ka. Uro­dzi­ła ją ko­bie­ta mo­je­go ży­cia. Zby­tek szczęścia jak dla ta­kie­go po­rąba­ne­go gang­ste­ra jak ja… Prze­pra­szam – by­łe­go gang­ste­ra.

Rzu­ci­łem okiem na Igę. Chy­ba za­snęła. Mu­sia­ła być na­praw­dę zmęczo­na.

– Na­tu­ral­nie, że chcę – od­po­wie­dzia­łem po­ło­żnej i wzi­ąłem od niej dziec­ko.

Kru­szyn­ka była tak ma­le­ńka, że całe jej cia­łko mie­ści­ło się na moim przed­ra­mie­niu, a głów­ka w dło­ni, ale ni­g­dy wcze­śniej nie po­my­śla­łem, że mó­głbym ko­goś aż tak bar­dzo ko­chać tyl­ko dla­te­go, że jest. Ja­sne, ko­cha­łem ro­dzi­ców, bab­cię i dziad­ka też, by­łem do sza­le­ństwa za­ko­cha­ny w Idze, ale mi­ło­ść ojca do cór­ki to coś ca­łkiem in­ne­go, co wła­śnie od­kry­łem.

– Wi­taj na świe­cie, moja ksi­ężnicz­ko Agniesz­ko. Ta­tuś cię ko­cha, wiesz? – po­wie­dzia­łem i usły­sza­łem chi­chot Igi.

– Na­praw­dę tak chcesz ją na­zwać? Nie będzie Do­mi­ni­ki?

– Oczy­wi­ście. Nie mo­żesz mi za­bro­nić, umó­wi­li­śmy się – przy­po­mnia­łem jej.

Rze­czy­wi­ście tak było. Usta­li­li­śmy z Igą, że ona wy­bie­rze imię dla chłop­ca, a ja dla dziew­czyn­ki. Na­wet przez chwi­lę nie roz­wa­ża­łem in­ne­go imie­nia niż to po mo­jej ma­mie. Zresz­tą Agniesz­ka oka­za­ła się do niej bar­dzo po­dob­na. Nie­sa­mo­wi­te są te geny, praw­da?

Ża­ło­wa­łem, że mama i tata nie mogą jej zo­ba­czyć. Mama nie żyła już od dwu­dzie­stu trzech lat, a tata… nie mógł w ża­den spo­sób zdra­dzić, że żyję, że po­mó­gł mi uciec. Za­stąpił mnie na sta­no­wi­sku capo ‘Ndràn­ghe­ty. Przy­jął na sie­bie obo­wi­ązek, któ­re­go ja ni­g­dy nie chcia­łem, żeby mnie ra­to­wać. Tak na­praw­dę od pa­ździer­ni­ka ze­szłe­go roku nie wie­dzia­łem, co się z nim dzie­je. Je­dy­ne in­for­ma­cje, ja­kie do­cie­ra­ły do mnie z Włoch, to wia­do­mo­ści w te­le­wi­zji i In­ter­ne­cie. Jed­na wiel­ka pro­pa­gan­da i kosz­mar­na ście­ma. Cza­sem, ogląda­jąc wło­ską te­le­wi­zję, mia­łem wra­że­nie, że wy­ku­pi­ła ją ma­fia, i ża­ło­wa­łem, że sam na to nie wpa­dłem, kie­dy jesz­cze by­łem capo. Me­dia by­ły­by wte­dy w rękach mo­jej Ro­dzi­ny, a nie tych idio­tów. Nie żeby z pol­ską te­le­wi­zją było le­piej… ale tu nie mia­łem ta­kich mo­żli­wo­ści jak kie­dyś we Wło­szech.

Tak więc brak ro­dzi­ców był je­dy­ną nie­do­god­no­ścią. Mu­sia­łem obe­jść się bez taty, bo prze­cież nie mo­głem już ni­g­dy po­je­chać do Włoch, a tu­taj to­czy­ło się te­raz praw­dzi­we ży­cie. Moje nowe ży­cie.

Pa­trząc w nie­bie­skie oczka Agniesz­ki Lu­cji, czu­łem, jak za­le­wa mnie mi­ło­ść, czu­ło­ść, tro­ska i tro­chę też… ogar­nia strach. Strach przed tym, że kie­dyś nie będę umiał jej ochro­nić. Cza­sem na­zy­wa­łem ją w my­ślach Agne­se Lu­cia Bu­scet­ta, ale nikt nie mógł się o tym do­wie­dzieć. Po­sta­no­wi­łem, że moja có­recz­ka ni­g­dy nie zo­sta­nie ma­fij­ną ksi­ężnicz­ką. Nikt nie będzie ukła­dał jej ży­cia, a przede wszyst­kim nikt jej nie za­gro­zi, bo wte­dy mia­łby do czy­nie­nia ze mną, a ja obie­ca­łem Idze, że sta­nę się lep­szy.

Choć prze­cież wca­le nie chcia­łem być do­bry dla złych lu­dzi.

Lipiec 2019

Agniesz­ka sko­ńczy­ła trzy ty­go­dnie, a ja przy­po­mnia­łem so­bie o czy­mś, co mia­łem zro­bić, kie­dy się uro­dzi… Wie­dzia­łem, że Iga nie będzie prze­ko­na­na i przyj­dzie mi użyć mnó­stwa per­swa­zji, żeby się zgo­dzi­ła, ale bar­dzo mi na tym za­le­ża­ło.

Mia­łem ogra­ni­czo­ne mo­żli­wo­ści. Jak mo­żna prze­ko­nać do cze­goś ko­bie­tę, któ­ra jest trzy ty­go­dnie po po­ro­dzie, więc nie mo­żna się z nią ko­chać, któ­ra jest nie­wy­spa­na, ma hu­śtaw­ki hor­mo­nal­ne, _baby blu­es_ i któ­rej pier­si słu­żą głów­nie do kar­mie­nia no­wo­rod­ka? Zna­jąc cha­rak­ter Igi, mu­sia­łem wy­my­ślić coś, z czym nie mo­gła­by dys­ku­to­wać.

Pi­ąte­go lip­ca, w pi­ątek wie­czo­rem, kie­dy Iga odło­ży­ła na­kar­mio­ną i śpi­ącą có­recz­kę do łó­żecz­ka, ubra­łem się cały na czar­no, bo wie­dzia­łem, że taki jej się naj­bar­dziej po­do­bam, i za­pro­si­łem ją na ko­la­cję, któ­rą sam przy­go­to­wa­łem.

– Do­mi­ni­ku, czy ty pró­bu­jesz mnie do cze­goś na­mó­wić ? – spy­ta­ła Iga, któ­ra, jak wi­dać, bez­błęd­nie zo­rien­to­wa­ła się w mo­ich ma­ni­pu­la­cyj­nych pla­nach.

_Kur­czę, jak ona mnie zna…_

Rżnąłem jed­nak głu­pa, uda­jąc, że zu­pe­łnie nie wiem, o co jej cho­dzi.

_Ja mia­łbym ją na­ma­wiać? Ja? Na­ma­wiać? Czy nie je­stem fa­ce­tem, o któ­rym ma­rzy ka­żda ko­bie­ta?_

– Nie, a dla­cze­go tak my­ślisz?

– Może dla­te­go, że od­sta­wi­łeś się na czar­no, a wiesz, jak mnie to kręci – od­pa­rła, ci­ągle po­dejrz­li­wie na mnie pa­trząc. – Wiesz prze­cież, dra­niu, że mu­szę wy­trzy­mać bez sek­su jesz­cze pra­wie trzy ty­go­dnie, więc wy­ja­śnij mi, z ła­ski swo­jej, o co cho­dzi. Byle szyb­ko!

_Kur­wa, chcę się oże­nić z de­tek­ty­wem… Po co mi to?_ – prze­mknęło mi przez myśl, ale za­raz po­my­śla­łem też: _Prze­cież to moja Iga. Od za­wsze wiem, jaka ona jest, i wła­śnie to naj­bar­dziej mnie w niej po­ci­ąga. To jed­no­cze­śnie moja pu­łap­ka i na­gro­da._

– Ko­cha­nie, zjedz ze mną ko­la­cję, któ­rą dla nas przy­go­to­wa­łem, i daj mi wszyst­ko wy­ja­śnić w moim wła­snym tem­pie i we­dług za­pla­no­wa­ne­go sce­na­riu­sza – po­pro­si­łem.

– Sce­na­riusz? – Brwi Igi po­szy­bo­wa­ły w górę. – Co to ma, do cho­le­ry, zna­czyć? Czy ty coś kom­bi­nu­jesz, Do­mi­ni­ku?

– Iguś, źle się wy­ra­zi­łem. Po pro­stu za­pla­no­wa­łem so­bie coś…

_Do­me­ni­co, weź się w ga­rść. Prze­cież ona nie da ci do­jść do sło­wa. Spy­cha cię do de­fen­sy­wy. Kto tu jest w ko­ńcu fa­ce­tem? –_ pró­bo­wa­łem się zmo­ty­wo­wać.

– To wy­raź się do­brze – od­burk­nęła, ci­ągle wku­rzo­na, a może na­wet co­raz bar­dziej wku­rzo­na.

Tego było za wie­le.

– Po­słu­chaj, jędzo ty moja – od­po­wie­dzia­łem, po czym zła­pa­łem ją za ra­mio­na i po­sa­dzi­łem na krze­śle. Naj­pierw po­ca­ło­wa­łem ją w usta, a po­tem zmu­si­łem, żeby po­pa­trzy­ła mi w oczy. – Zjesz ze mną ko­la­cję i wte­dy po­ga­da­my, ja­sne? Nie prze­ko­nasz mnie, że­bym pod­sze­dł do cie­bie z ki­jem. – Na­wi­ąza­łem do na­szej ulu­bio­nej „prze­ko­ma­rzan­ki” z cza­sów, kie­dy obo­je mie­li­śmy po sie­dem­na­ście lat. – Wiem, co to zna­czy, że mam od­cze­kać sze­ść ty­go­dni po po­ro­dzie, nie martw się – do­da­łem.

Choć szcze­rze mó­wi­ąc to wła­śnie wte­dy, kie­dy była taka py­ska­ta, bu­dził się we mnie zwierz. Ko­cha­łem tę ko­bie­tę ca­łym sobą i po­żąda­łem jej jak ni­ko­go in­ne­go. Chcia­łem ją mieć. Bar­dzo chcia­łem. Nie za­mie­rza­łem jed­nak zro­bić jej krzyw­dy.

– Nie pro­wo­kuj mnie więc. Mo­że­my już zje­ść?

– Mo­że­my. Co do­bre­go zro­bi­łeś?

– Frit­ta­tę, bru­schet­ty na pa­tel­ni i sa­łat­kę z po­mi­do­rów z moz­za­rel­lą. Po­mi­do­ry nie sma­ku­ją tak samo jak w domu, ale trud­no… – wes­tchnąłem.

– Ko­cha­nie. – Oczy Igi zro­bi­ły się czuj­ne. – Czy ty chcesz mi w ten spo­sób po­wie­dzieć, że tęsk­nisz za do­mem i ża­łu­jesz swo­jej de­cy­zji?

_Je­zu­niu, skąd ona bie­rze ta­kie po­my­sły?_

– Nie, Iguś – od­pa­rłem bez wa­ha­nia. – Pró­bu­ję ci po­wie­dzieć, że ty je­steś moim do­mem i ni­g­dy tego nie po­ża­łu­ję. Chcia­łem ci po­wie­dzieć coś wi­ęcej… ale naj­pierw zjedz.

– Do­brze. – Iga wy­da­wa­ła się chwi­lo­wo uspo­ko­jo­na, ale od cza­su do cza­su rzu­ca­ła mi py­ta­jące spoj­rze­nie.

Ko­la­cja wy­szła smacz­na, na­wet je­śli po­mi­do­ry po­cho­dzi­ły ze szklar­ni w Ho­lan­dii, a nie z Włoch, a pol­skich grun­to­wych jesz­cze nie było. Nic nie mo­gło mi po­psuć tego wie­czo­ru. W ko­ńcu za­cząłem się cie­szyć tą chwi­lą we dwo­je z Igą. Je­dli­śmy, prze­ko­ma­rza­li­śmy się, dys­ku­to­wa­li­śmy o tym, jak urządzi­my dom i ogród, żar­to­wa­li­śmy so­bie z re­ak­cji bra­ta Igi na nasz „po­wtór­ny zwi­ązek”.

_Rze­czy­wi­ście, Irek Mu­siał chciał obić mi gębę, kie­dy przy­je­chał bez za­po­wie­dzi do Igi i za­stał mnie w jej miesz­ka­niu. Moja ko­bie­ta prak­tycz­nie za­sło­ni­ła mnie wła­snym cia­łem, chcąc od­gro­dzić mnie od swo­je­go bra­ta, żeby żad­nej ze stron nie przy­szło do gło­wy się z nią prze­py­chać i żeby nie do­szło do ręko­czy­nów. Trud­no było mu się jed­nak dzi­wić. Irek my­ślał, że zo­sta­wi­łem Igę, kie­dy mie­li­śmy osiem­na­ście lat, i w su­mie rze­czy­wi­ście tak było. Jak się osta­tecz­nie oka­za­ło, z po­wo­du kosz­mar­ne­go nie­po­ro­zu­mie­nia, ale jed­nak. Miał pra­wo ob­wi­niać mnie o to, jak Iga się wte­dy czu­ła. Ale te­raz? Obo­je by­li­śmy do­ro­sły­mi lu­dźmi po trzy­dzie­st­ce, więc nie za­mie­rza­łem się z ni­cze­go tłu­ma­czyć bra­tu mo­jej ko­bie­ty._

_Irek uznał jed­nak, że zno­wu chcę na­mie­szać w gło­wie jego sio­stry i od tam­tej pory ze sobą nie roz­ma­wia­li­śmy._

_Iza­be­la po­trak­to­wa­ła mnie le­piej niż brat, ale też była ostro­żna. Jak po­wie­dzia­ła: „Fa­cet, któ­ry po­ja­wia się zni­kąd, kie­dy jego part­ner­ka jest w szó­stym mie­si­ącu ci­ąży, wy­da­je się co naj­mniej po­dej­rza­ny”. Iza jed­nak, w prze­ci­wie­ństwie do Irka, dała mi szan­sę i kie­dy wpro­wa­dzi­li­śmy się z Igą do wy­re­mon­to­wa­ne­go domu, za­częła re­gu­lar­nie nas od­wie­dzać. Na szczęście nie pa­mi­ęta­ła mnie z Włoch. Mu­sia­ła ca­łko­wi­cie wy­przeć z pa­mi­ęci tam­te wy­da­rze­nia. Dla mnie to aku­rat do­brze._

_Co do ro­dzi­ców Igi – oni nie pa­mi­ęta­li mnie na­wet z mło­do­ści. Zresz­tą któ­ry ro­dzic ko­ja­rzy chło­pa­ka czy dziew­czy­nę swo­je­go na­sto­let­nie­go dziec­ka? Osta­tecz­nie ucie­szy­li się, że ich pierw­sze wnu­cząt­ko jed­nak będzie mia­ło ojca, a wa­lecz­na Iga ja­kieś opar­cie, choć – Bo­giem a praw­dą – Iga ni­g­dy nie po­trze­bo­wa­ła opar­cia. To ja po­trze­bo­wa­łem jej bar­dziej niż ona mnie._

Na­wet naj­lep­sze je­dze­nie i naj­bar­dziej bez­tro­skie chwi­le kie­dyś się ko­ńczą. Po ko­la­cji Iga zno­wu zro­bi­ła tę minę z ga­tun­ku „prze­słu­cha­nie” i prze­wier­ca­ła mnie wzro­kiem. Z miej­sca się spo­ci­łem. Nie lu­bi­łem, kie­dy wy­cho­dził z niej gli­na. Mia­łem wra­że­nie, że jej by­stry umy­sł de­tek­ty­wa ana­li­zu­je mnie na wy­lot i od­czy­tu­je moje naj­skryt­sze my­śli.

– O czym chcia­łeś po­roz­ma­wiać? – spy­ta­ła.

– O nas, skar­bie – od­pa­rłem.

– I tyl­ko dla­te­go ubra­łeś się w te sek­sow­ne czar­ne ciu­chy i zro­bi­łeś nam wło­ską ko­la­cję? – nie do­wie­rza­ła.

– Nie tyl­ko dla­te­go. Iguś, pa­mi­ętasz, że jak by­łaś jesz­cze w ci­ąży, za­da­łem ci jed­no py­ta­nie…? – Za­wa­ha­łem się. To było głu­pie. Pew­nie za­da­łem jej wte­dy mnó­stwo py­tań. – Cho­dzi mi o to jed­no szcze­gól­ne – wy­ja­śni­łem, klęka­jąc przed nią na jed­no ko­la­no.

Wy­jąłem z kie­sze­ni pie­rścio­nek, któ­ry ku­pi­łem jesz­cze przed uro­dze­niem się Agniesz­ki. Był zło­ty, pi­ęk­ne zdo­bio­ny, ale bez ka­mie­nia. Do­kład­nie taki, ja­kie lu­bi­ła Iga.

– Czy te­raz za mnie wyj­dziesz? – spy­ta­łem, pa­trząc na jej twarz, przez któ­rą prze­bie­gły na­gle ró­żne emo­cje: od za­sko­cze­nia i prze­ra­że­nia, przez nie­do­wie­rza­nie, aż po ra­do­ść.

Kie­dy się uśmiech­nęła, już wie­dzia­łem, że wy­gra­łem to star­cie.

– Wsta­waj, Do­mi­nik! – Usły­sza­łem i za­ma­rłem.

– Słu­cham?

Moja mina mu­sia­ła być na­praw­dę ża­ło­sna, bo Iga na­gle za­częła się śmiać. Chi­chra­ła się tak, że pra­wie spa­dła z krze­sła.

_Boże, co ta ko­bie­ta ze mną robi? Ra­tuj, bo się tu za­raz roz­pła­czę i dia­bli we­zmą mój męski, mrocz­ny ima­ge…_IGA
Lipiec 2019

Śmia­łam się jak głu­pia. Nie mo­głam prze­stać. Wiem, to było ab­sur­dal­ne i nie­grzecz­ne z mo­jej stro­ny, ale oba­wia­łam się, że jemu cho­dzi­ło o coś zu­pe­łnie in­ne­go. Mój fa­cet się po­sta­rał, przy­go­to­wał ko­la­cję, ubrał się tak, żeby mi się po­do­bać, ale ja umie­ra­łam ze stra­chu, że mi te­raz po­wie: „to była po­my­łka…”. Kie­dy jed­nak usły­sza­łam jego py­ta­nie i uświa­do­mi­łam so­bie, że on na­praw­dę nie jest pe­wien mo­jej od­po­wie­dzi, prze­sta­łam się stre­so­wać, bo to mnie ja­koś tak… roz­ba­wi­ło.

W mo­ich oczach za­raz po­ja­wi­ły się łzy. Cho­le­ra wie, czy z po­wo­du prze­by­te­go stre­su, czy jed­nak tyl­ko ze szczęścia.

_Kur­czę, jed­nak py­ta­nie o rękę ko­bie­ty, któ­ra ma hu­śtaw­ki hor­mo­nal­ne po po­ro­dzie, nie jest do­brym po­my­słem. Bied­ny Do­mi­nik…_

– Ale… jak to? – Mina mo­je­go fa­ce­ta była co­raz głup­sza. – Igo?

– Wstań – po­wtó­rzy­łam, pró­bu­jąc za­pa­no­wać nad śmie­chem i łza­mi jed­no­cze­śnie. W ko­ńcu mi się to uda­ło.

Do­mi­nik pod­nió­sł się, nie spusz­cza­jąc ze mnie wzro­ku. Miał minę, jak­by go ktoś pro­wa­dził na ska­za­nie.

Też wsta­łam i sta­nęłam na wprost nie­go.

– I… – za­czął Do­mi­nik, ale prze­rwa­łam mu, kła­dąc dwa pal­ce na jego ustach.

– Ciii… Nic nie mów, ko­cha­nie. Te­raz ja – oznaj­mi­łam, wy­ci­ąga­jąc pra­wą rękę w jego kie­run­ku. – Po­pro­szę o mój pie­rścio­nek.

– Zna­czy…

– Nie sko­ńczy­łam jesz­cze, skar­bie – upo­mnia­łam go.

Na­dal był zmie­sza­ny, ale po­wo­li się roz­po­ga­dzał, wkła­da­jąc pie­rścio­nek na mój pa­lec ser­decz­ny. Z roz­mia­rem tra­fił, więc pew­nie mie­rzył mi pa­lec ukrad­kiem, jak spa­łam.

– Tak, chcę być two­ją żoną. Mia­łeś ja­kieś wąt­pli­wo­ści? – spy­ta­łam.

– No, tro­chę…

– Głup­ta­sie… prze­cież ja cię ko­cham. Poza tym umó­wi­li­śmy się, że we­źmie­my ślub, kie­dy uro­dzi się dziec­ko, praw­da? Ale mnie dzi­siaj ze­stre­so­wa­łeś…

– Ja cie­bie? – Do­mi­nik naj­wy­ra­źniej nie wie­rzył w to, co usły­szał.

– Tak. Nie mia­łam po­jęcia, że za­da­łeś so­bie tyle tru­du, żeby po­pro­sić mnie o rękę – za­śmia­łam się. – Ba­łam się, że pró­bo­wa­łeś mi w ten spo­sób po­wie­dzieć, że chcesz wró­cić do Włoch… – wes­tchnęłam.

Zro­bił wiel­kie oczy, jak­by do­pie­ro do nie­go do­ta­rło, skąd mój śmiech i łzy.

– Ko­cha­nie… – Na­rze­czo­ny przy­ci­ągnął mnie do sie­bie i moc­no przy­tu­lił. – Ty i Agniesz­ka je­ste­ście dla mnie naj­wa­żniej­sze na świe­cie. Ni­g­dzie bym się bez was nie ru­szył, cho­ciaż… żal mi tro­chę, że tata nie może zo­ba­czyć swo­jej wnucz­ki – przy­znał po chwi­li.

– Wiem, ko­cha­ny – wes­tchnęłam i przy­tu­li­łam się do nie­go moc­niej, żeby po­czuł moje wspar­cie. – My­ślę jed­nak, że on nie po­zwo­li­łby ci tak ry­zy­ko­wać. Ja też na to nie po­zwo­lę. No i le­piej, żeby nikt z ‘Ndràn­ghe­ty nie do­wie­dział się o ist­nie­niu na­szej có­recz­ki, praw­da?

– To nie pod­le­ga dys­ku­sji – po­twier­dził. – Agu­sia jest na­szym naj­wi­ęk­szym skar­bem. Nikt się o niej nie do­wie. Ni­g­dy nie będzie ma­fij­ną ksi­ężnicz­ką – obie­cał mi.

– A ty jak się czu­jesz jako uczci­wy oby­wa­tel? Nie bra­ku­je ci daw­ne­go ży­cia?

– Nie bra­ku­je, Iguś.

– Mam na­dzie­ję, że po­wiesz mi, je­śli to się zmie­ni.

– Nie zmie­ni się – za­pew­nił. – Wiesz o wszyst­kim, co mnie do­ty­czy, i tak już zo­sta­nie. Zresz­tą, pani de­tek­tyw, bądźmy szcze­rzy – za­chi­cho­tał – przed tobą nic się nie ukry­je. Znasz mnie na wy­lot.

– Ty mnie też – mu­sia­łam przy­znać, choć nie­chęt­nie.

Miesz­ka­li­śmy ra­zem kil­ka mie­si­ęcy, a mia­łam wra­że­nie, że zna­my się całe ży­cie. Cho­ciaż… w su­mie tak wła­śnie było. Prze­cież spo­tka­li­śmy się i po­ko­cha­li­śmy jako dzie­cia­ki. Gdy­by nie ta dur­na po­my­łka, pew­nie po­szli­by­śmy ra­zem na stu­dia i od wie­lu lat by­li­by­śmy nie­roz­łącz­ni, choć nie wia­do­mo, jak wte­dy uło­ży­ły­by się spra­wy Do­mi­ni­ka z ma­fią. Te­raz uwa­ża­li go za zma­rłe­go, więc miał spo­kój, ale ba­łam się, że to nie ko­niec na­szych pro­ble­mów. Może dla­te­go za­re­ago­wa­łam tak ner­wo­wo na myśl, że on mó­głby chcieć tam wró­cić. By­łam w nim bez­na­dziej­nie za­ko­cha­na, taka praw­da.

_Od kie­dy oka­za­ło się, że Do­mi­nik nie tyl­ko żyje, lecz ta­kże prze­mie­rzył pół Eu­ro­py, żeby zmy­lić ewen­tu­al­ne po­ści­gi i w ko­ńcu tra­fić do mnie, zro­zu­mia­łam, że nie po­tra­fi­ła­bym bez nie­go żyć. Nie­wa­żne, że był gło­wą naj­gro­źniej­szej ro­dzi­ny ma­fij­nej we Wło­szech. Nie my­śla­łam już o tym, ilu lu­dzi przez nie­go cier­pia­ło i ja­kie krzyw­dy wy­rządził, po­mi­nąw­szy fakt, że okra­dał swój kraj i ob­ra­cał nie­le­gal­ny­mi mi­liar­da­mi euro. Nic nie mia­ło zna­cze­nia, od­kąd uj­rza­łam go ży­we­go, ca­łe­go i zdro­we­go po tym, jak roz­pa­cza­łam przez kil­ka mie­si­ęcy, gdy my­śla­łam, że już ni­g­dy wi­ęcej go nie zo­ba­czę. Jego „zmie­nię się dla cie­bie” brzmia­ło w mo­ich uszach jak naj­pi­ęk­niej­sza me­lo­dia. Uwie­rzy­łam w nią, bo chcia­łam._

– Od­pły­nęłaś, ko­cha­nie – za­uwa­żył Do­mi­nik, ci­ągle mnie do sie­bie tu­ląc.

– Nie my­śla­łam o ni­czym szcze­gól­nym. Chy­ba je­stem już trosz­kę zmęczo­na – skła­ma­łam bez za­jąk­ni­ęcia, nie chcąc przy­zna­wać się do swo­ich my­śli. – Wo­la­ła­bym się po­ło­żyć, bo Aga pew­nie będzie mnie w nocy męczy­ła – do­da­łam dla wy­ja­śnie­nia.

To aku­rat była już praw­da. Mała bu­dzi­ła się na je­dze­nie co trzy go­dzi­ny w dzień i w nocy. Mia­łam jesz­cze chwi­lę, żeby wzi­ąć prysz­nic, a po­tem cze­ka­ło mnie na­stęp­ne kar­mie­nie przed pierw­szym snem.

– Tak… doba mat­ki no­wo­rod­ka nie dzie­li się na dzień i noc, tyl­ko na pory snu i kar­mie­nia… – po­ska­rży­łam się.

– Wiem, że na ra­zie w nie­wie­lu rze­czach mogę ci po­móc, ale gdy­byś po­trze­bo­wa­ła cze­go­kol­wiek, obu­dź mnie – przy­po­mniał.

– Dzi­ęku­ję, ko­cha­nie.

Za­nim Do­mi­nik się od­su­nął, po­ca­ło­wał mnie jesz­cze w usta, sta­ra­jąc się zro­bić to czu­le, co jed­nak nie za bar­dzo mu wy­szło. Kie­dy od­da­łam po­ca­łu­nek, po­głębił go. Zro­bi­ło się na­mi­ęt­nie. Po­czu­łam, że on le­d­wo pa­nu­je nad swo­im pod­nie­ce­niem, ale po chwi­li ode­rwał się od mo­ich ust i od­su­nął de­li­kat­nie.

– Prze­pra­szam, ko­cha­na, po­nio­sło mnie trosz­kę… – wes­tchnął.

– Nie prze­pra­szaj za to, że mnie ko­chasz i pra­gniesz. – Uśmiech­nęłam się do nie­go. – Ale le­piej nie idź za mną do ła­zien­ki. – Za­chi­cho­ta­łam mi­mo­wol­nie i wca­le nie spe­cjal­nie za­ko­ły­sa­łam bio­dra­mi.

– Masz ra­cję, nie pój­dę, to nie by­łby naj­lep­szy po­my­sł – przy­znał, choć po jego oczach wi­dzia­łam, że prze­szło mu to przez myśl.

Nie mie­li­śmy jed­nak wy­bo­ru, więc le­piej było nie pro­wo­ko­wać się na­wza­jem.

Wzi­ęłam szyb­ki prysz­nic i w to­tal­nie nie­sek­sow­nej pi­ża­mie mat­ki kar­mi­ącej ru­szy­łam do sy­pial­ni. Do­mi­nik po­sze­dł się kąpać. Agu­sia jesz­cze spa­ła, a ja przyj­rza­łam się so­bie w lu­strze. Wy­gląda­łam jak nor­mal­na ko­bie­ta trzy ty­go­dnie po po­ro­dzie. Na­praw­dę nic szcze­gól­ne­go. Wiel­kie i ci­ężkie od mle­ka pier­si, lek­ko roz­ci­ągni­ęta skó­ra na brzu­chu…

_Co ten Do­mi­nik we mnie wi­dzi?_ – prze­mknęło mi przez myśl.

W tym mo­men­cie jed­nak usły­sza­łam, że cór­ka się prze­bu­dzi­ła, więc za­jęłam się nią, a nie za­sta­na­wia­niem się nad wła­snym nie­za­do­wa­la­jącym wy­glądem.

Do­mi­nik spędził w ła­zien­ce tyle cza­su, że zdąży­łam na­kar­mić Agu­się i zno­wu ją uśpić. Wsze­dł do sy­pial­ni aku­rat wte­dy, kie­dy od­kła­da­łam ją do łó­żecz­ka. Pod­sze­dł do mnie ci­cho i de­li­kat­nie ob­jął od tyłu, a po­tem za­nu­rzył nos w mo­ich wło­sach, żeby móc wdy­chać ich za­pach.

– Ko­cham cię, jędzo ty moja – szep­nął mi wprost do ucha.

Po­czu­łam przy­jem­ny dreszcz i jęk­nęłam, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze.

– Wi­dzę, że dzia­łam na cie­bie tak, jak ty na mnie – mruk­nął za­do­wo­lo­ny, kie­ru­jąc nas w stro­nę łó­żka.

– Pew­nie, że tak – przy­zna­łam. – Co ro­bi­łeś tak dłu­go w ła­zien­ce? – Nie mo­głam po­wstrzy­mać się od za­da­nia tego py­ta­nia, choć do­sko­na­le wie­dzia­łam, co ro­bił… Mia­łam na­wet ocho­tę mu w tym po­móc.

– Roz­my­śla­łem o tym, jak prze­jąć wła­dzę nad świa­tem… za po­mo­cą ja­błek – za­śmiał się ci­cho, żeby nie obu­dzić na­szej có­recz­ki. – Może prze­ro­bię je na sok?

Zdu­si­łam chi­chot.

_Ko­cham cię, mój do­bry zło­czy­ńco_ – po­my­śla­łam.

– Do­bra­noc, ko­cha­nie – po­wie­dzia­łam jed­nak, ukła­da­jąc się do snu na jego ra­mie­niu.

– Do­bra­noc, ko­cha­nie. – Usły­sza­łam od­po­wie­dź, a po­tem po­czu­łam de­li­kat­ny po­ca­łu­nek na czo­le.

Od­pły­nęłam od razu.Luciano
Bruzzese, czerwiec 2019

To był trzy­na­sty czerw­ca. Prze­bu­dzi­łem się rano, pe­łen dziw­nych prze­czuć. Nie wiem cze­mu, ale w nocy mia­łem za­gad­ko­wy sen.

_Wi­dzia­łem mo­je­go syna, i to w to­wa­rzy­stwie jego mat­ki. We śnie był tak mło­dy jak wte­dy, gdy zo­ba­czy­łem go pierw­szy raz. Wy­glądał jak dwu­na­sto­la­tek, a jed­nak mó­wił i za­cho­wy­wał się jak do­ro­sły._

_„Tato, co po­czu­łeś, kie­dy do­wie­dzia­łeś się, że je­steś oj­cem?”, spy­tał sy­nek. „Nie­wy­obra­żal­ną dumę”, od­po­wie­dzia­łem mu zgod­nie z praw­dą. Co z tego, że oprócz dumy po­czu­łem też strach, że mnie nie po­ko­cha, i żal, że nie było mnie przy nim w naj­wa­żniej­szych pierw­szych la­tach jego ży­cia? „Tato, ja też je­stem tatą”, usły­sza­łem wte­dy, a po­tem Do­me­ni­co znik­nął._

_Je­stem dziad­kiem?_

_Zo­sta­ła tyl­ko Agniesz­ka. „Co się sta­ło, moja uko­cha­na?”, spy­ta­łem. „Cze­mu przy­szłaś dziś do mnie z na­szym sy­nem? Czy­żby coś mu gro­zi­ło?” „Nie, wszyst­ko z nim w po­rząd­ku”, od­pa­rła. „Co za ulga… To praw­da, że Do­me­ni­co ma dziec­ko?” „Tak, mamy wnucz­kę”. „Dzi­ęku­ję, że mi to mó­wisz, uko­cha­na. To naj­lep­sza wia­do­mo­ść, jaką do­sta­łem od lat. Wła­ści­wie naj­lep­sza, od kie­dy się do­wie­dzia­łem, że mam syna”. „Przy­szłam cię ostrzec, Lu­cia­no. Mu­sisz za­dbać o sie­bie”, po­wie­dzia­ła wte­dy moja Agne­se. „Jak to?”, zdzi­wi­łem się. „Pa­mi­ętasz tę kli­ni­kę w Rzy­mie, w któ­rej szu­ka­łeś dla mnie ra­tun­ku? Jedź tam jak naj­szyb­ciej”, po­wie­dzia­ła i znik­nęła._

Wo­ła­łem ją jesz­cze przez ja­kiś czas, ale nie po­ka­za­ła się po­now­nie.

Rano pa­mi­ęta­łem wszyst­ko. Za­wsze tak było, kie­dy śni­ła mi się ona. Cza­sa­mi do mnie przy­cho­dzi­ła, żeby po­roz­ma­wiać o nas lub o Do­mi­ni­ku, ale częściej ro­bi­ła to wte­dy, kie­dy był jesz­cze dziec­kiem. Na­dal pa­mi­ęta­łem, jak syn się ze mnie śmiał, kie­dy mu po­wie­dzia­łem, że roz­ma­wiam z jego mamą… Te­raz jed­nak uko­cha­na przy­szła mnie ostrzec. Mu­sia­łem jej po­słu­chać.

Tego sa­me­go dnia we­zwa­łem więc do sie­bie Lu­igie­go Moz­zę, mo­je­go za­ufa­ne­go czło­wie­ka i naj­lep­sze­go przy­ja­cie­la mo­je­go syna. Lu­igi był jed­nym z nie­licz­nych człon­ków Ro­dzi­ny, któ­rzy po­zo­sta­li na wol­no­ści. Pew­nie dla­te­go, że nie pe­łnił żad­nej wa­żnej funk­cji i nikt nie trak­to­wał go po­wa­żnie, może poza Do­me­ni­kiem. To dzi­ęki sy­no­wi wie­dzia­łem, komu mogę za­ufać. Lu­igi nie za­wió­dł ani mnie, ani jego. Po­mó­gł mi go ura­to­wać.

– Słu­cham, don Lu­cia­no? – Lu­igi skło­nił gło­wę w wy­ra­zie sza­cun­ku, wi­ta­jąc się ze mną.

Chciał po­ca­ło­wać moją dłoń, ale mach­nąłem nią i ka­za­łem mu usi­ąść.

– Mam dla cie­bie za­da­nie, mój mło­dy Moz­za. – Uśmiech­nąłem się po­bła­żli­wie.

Lu­igi miał trzy­dzie­ści pięć lat, żonę i dzie­ci, był w wie­ku mo­je­go syna, ale mnie obaj wy­da­wa­li się tacy mło­dzi…

– Je­stem na ka­żdy twój roz­kaz, don Lu­cia­no – za­pew­nił Lu­igi.

– Jak to się sta­ło, że tyl­ko my dwaj z na­szej Ro­dzi­ny się osta­li­śmy? – spy­ta­łem w przy­pły­wie no­stal­gii. – I dla­cze­go mamy tak nie­wie­lu lu­dzi?

– My­ślę, że to dla­te­go, że Do­me­ni­co za­dbał, aby nic nie łączy­ło nas z in­te­re­sa­mi ma­fii. Żad­ne kon­ta, pral­nie pie­ni­ędzy, przy­kryw­ki. Dla wła­dzy obaj je­ste­śmy tyl­ko rol­ni­ka­mi z Po­łud­nia – za­uwa­żył mło­dy Moz­za.

– Mądry jest ten mój sy­nek. Tak za nim tęsk­nię, Lu­igi…

– Ja też. Ale chy­ba nie we­zwał mnie pan po to, żeby wspo­mi­nać Do­me­ni­ca?

– Nie, Lu­igi, masz ra­cję. Będę mu­siał wy­je­chać na ja­kiś czas…

– Jak to?

– Moz­za, nie prze­ry­waj z ła­ski swo­jej – zi­ry­to­wa­łem się, ale on tyl­ko za­chi­cho­tał. – To cię bawi?

– Tak, bo to samo mó­wił mi Do­me­ni­co, kie­dy wcho­dzi­łem mu w sło­wo. Nie zwró­ci­łem wcze­śniej uwa­gi na to, jak bar­dzo jest do pana po­dob­ny.

Pu­ści­łem ten ko­men­tarz mimo uszu. Do­sko­na­le wie­dzia­łem, że tak było.

– Tak więc będę mu­siał wy­je­chać i ktoś po­wi­nien nad­zo­ro­wać pra­cę na mo­jej far­mie – kon­ty­nu­owa­łem.

– Ale wró­ci pan, don Lu­cia­no?

– Mam na­dzie­ję, mój dro­gi, mam na­dzie­ję… Wiesz, w ze­szłym roku sko­ńczy­łem sze­śćdzie­si­ąt lat i wy­pa­da­ło­by się prze­ba­dać.

– Źle się pan czu­je?

– Nie, to tyl­ko ba­da­nia pro­fi­lak­tycz­ne, ale nie chcę zo­sta­wiać far­my bez opie­ki w szczy­to­wym se­zo­nie. To jak będzie? Zaj­miesz się nią?

– To dla mnie za­szczyt, don Lu­cia­no.

– Cie­szę się, że mogę na cie­bie li­czyć.

Osiem miesięcy wcześniej, październik 2018

Nie mo­głem po­stąpić ina­czej. Kie­dy mój daw­ny przy­ja­ciel do­nió­sł mi o tym, jak rada za­mie­rza uka­rać mo­je­go je­dy­ne­go syna, uzna­łem, że mu­szę po­móc mu uciec i za­cząć nowe ży­cie. W tym celu we­zwa­łem Lu­igie­go Moz­zę.

Kie­dy wy­ja­śnia­łem mło­de­mu ko­men­dan­to­wi ‘Ndràn­ghe­ty, na czym ma po­le­gać jego za­da­nie, wi­dzia­łem, jak prze­ra­że­nie na jego twa­rzy ustępu­je po­wo­li de­ter­mi­na­cji. Tak, do­brze wy­bra­łem. On nie tyl­ko był wier­nym kom­pa­nem Do­me­ni­ca, ale też ko­chał go jak bra­ta. Mo­głem mu za­ufać. Po­wie­rzy­łem więc ży­cie mo­je­go syna w ręce chło­pa­ka, dla któ­re­go za­wsze było miej­sce w na­szym domu, bo w wie­ku szes­na­stu lat stra­cił ro­dzi­ców i Ro­dzi­na oto­czy­ła go opie­ką. I nie za­wio­dłem się.

Lu­igi prze­ka­zał Do­me­ni­co­wi rze­czy i pie­ni­ądze oraz upo­zo­ro­wał jego śmie­rć w dro­dze po­ra­chun­ków gang­ster­skich, czym po­mó­gł mu w uciecz­ce. Wie­dzia­łem, kto za­jął miej­sce mo­je­go syna – zdraj­ca Fran­ce­sco Ve­not­ti, któ­ry zo­stał już wcze­śniej zdjęty ze sta­no­wi­ska ko­men­dan­ta. Nie ró­żni­li się wzro­stem ani po­stu­rą, a szcząt­ki i tak były w strasz­nym sta­nie. Zi­den­ty­fi­ko­wa­łem de­na­ta jako mo­je­go syna, żeby uła­twić Do­me­ni­co­wi nowe ży­cie. Ofi­cjal­nie Do­me­ni­co Bu­scet­ta zgi­nął. Po­cho­wa­łem go, uda­wa­łem ża­ło­bę, ale wie­dzia­łem, że mój sy­nek jest bez­piecz­ny, i to było naj­wa­żniej­sze.

Do­my­śla­łem się, do­kąd po­je­dzie. Było tyl­ko jed­no pa­ństwo w Eu­ro­pie, gdzie Do­mi­nik mógł te­raz być. Pol­ska. Kraj, w któ­rym się uro­dził, któ­re­go język znał. Miał też do­ku­men­ty wy­sta­wio­ne na pol­skie na­zwi­sko, co wie­le uła­twia­ło. Przede wszyst­kim jed­nak miesz­ka­ła tam Iga. No i, co naj­wa­żniej­sze, nikt poza mną o tym nie wie­dział.

Rzym, lipiec 2019

– Pa­nie Bu­scet­ta, nie mam do­brych wia­do­mo­ści. – Usły­sza­łem głos le­ka­rza, któ­ry do­pie­ro mnie ba­dał. – Guz jest spo­ry, mu­si­my zro­bić biop­sję. Pro­szę pod­pi­sać zgo­dę na le­cze­nie i zo­stać w szpi­ta­lu.

_A więc tak to ze mną będzie? Za­bi­je mnie ten sam drań, któ­ry tyle lat temu za­brał mi Agniesz­kę?_

Nie za­mie­rza­łem nad sobą roz­pa­czać. Mia­łem pra­wie sze­śćdzie­si­ąt je­den lat, wy­cho­wa­łem syna, mo­żli­we, że już mia­łem wnucz­kę. Tak przy­naj­mniej twier­dzi­li moi naj­bli­żsi w nie­daw­nym śnie. Moja uko­cha­na zma­rła przed­wcze­śnie. Ja nie mia­łem na co na­rze­kać, prze­ży­łem swo­je.

– Oczy­wi­ście, pod­pi­szę – zgo­dzi­łem się. Sko­ro Agniesz­ka ka­za­ła mi się le­czyć, nie za­mie­rza­łem jej się sprze­ci­wiać.

– Kogo za­wia­do­mić? Ma pan ko­goś bli­skie­go? Dzie­ci? – spy­tał, a mnie coś zła­pa­ło za ser­ce…

– Nie. Pro­szę nie wpi­sy­wać ni­ko­go.

Szu­ka­nie Do­me­ni­ca w ta­kich wa­run­kach nie wcho­dzi­ło w grę. Zresz­tą mu­sia­łem się sku­pić na le­cze­niu. Jesz­cze nie że­gna­łem się ze świa­tem.

Kie­dy by­łem już pe­wien, że spędzę dłu­ższy czas w Rzy­mie, za­dzwo­ni­łem do Lu­igie­go i ka­za­łem mu do sie­bie przy­je­chać.

Na dru­gi dzień był w szpi­ta­lu.

– Co się sta­ło, don… – za­ci­ął się Lu­igi, gdy zo­rien­to­wał się z opó­źnie­niem, że nie je­ste­śmy na far­mie w Ka­la­brii, tyl­ko w pry­wat­nej kli­ni­ce w Rzy­mie.

– Mów mi tu „wuj­ku Lu­cia­no”, Lu­igi – po­pro­si­łem.

– Oczy­wi­ście, wuj­ku Lu­cia­no.

– Jak wi­dzisz, cho­ru­ję. Spędzę tu tro­chę cza­su, dla­te­go te­raz to ty będziesz stał na cze­le Ro­dzi­ny – po­in­for­mo­wa­łem go.

– Co? Ja? Ale ja się nie na­da­ję! – za­pro­te­sto­wał ca­łym sobą mło­dy Moz­za.

– Nikt nie na­da­je się bar­dziej od cie­bie. Dbaj o far­mę i o Ro­dzi­nę – po­le­ci­łem mu.

– Tak jest, d… wuj­ku Lu­cia­no – od­po­wie­dział, re­flek­tu­jąc się w porę, żeby zno­wu nie na­zwać mnie „do­nem”.

Lu­igi wy­je­chał z po­wro­tem do Ka­la­brii, a ja sku­pi­łem się na wal­ce z cho­ro­bą. Nie za­mie­rza­łem się pod­dać. Mia­łem jesz­cze je­den cel w ży­ciu: zo­ba­czyć Do­me­ni­ca i moją wnucz­kę.LU­IGI
Rzym, lipiec 2019

Don Lu­cia­no Bu­scet­ta po­wie­dział, że jest cho­ry i chcia­łby, że­bym za­stąpił go na sta­no­wi­sku capo. Ja, idio­ta, pro­sty rol­nik z Po­łud­nia, mia­łbym zo­stać sze­fem ma­fii? Ja? Nie mo­głem w to uwie­rzyć. To był za­szczyt, szef ob­da­rzył mnie ogrom­nym za­ufa­niem, ale na­dal nie sądzi­łem, że­bym się do tego nada­wał.

Na­sza or­ga­ni­za­cja nie była ca­łkiem roz­bi­ta. Ow­szem, zgi­nął capo (przy­naj­mniej ofi­cjal­nie), naj­wa­żniej­si przed­sta­wi­cie­le Ro­dzi­ny, któ­rzy czer­pa­li zy­ski z na­szych in­te­re­sów, po­szli do wi­ęzie­nia, rządo­wi prze­jęli pie­ni­ądze or­ga­ni­za­cji (przy­naj­mniej te, któ­re zna­le­źli, bo Do­me­ni­co zdążył tro­chę ukryć), a inne ma­fie wi­ęk­szą część źró­deł zy­sków, ale nie zo­sta­li­śmy z ni­czym. Mie­li­śmy zie­mię i wier­nych lu­dzi. To była tyl­ko kwe­stia cza­su, kie­dy od­bu­du­je­my daw­ną po­tęgę. Na­dal jed­nak nie uwa­ża­łem, że na­da­ję się do tej roli. Nikt mnie tu ni­g­dy nie po­wa­żał. Nie mia­łem au­to­ry­te­tu wy­ni­ka­jące­go z na­zwi­ska ani wy­kszta­łce­nia czy oby­cia Do­me­ni­ca. Na po­zy­cję mu­sia­łem pra­co­wać ci­ężej niż inni.

Bruzzese, sierpień 2019

Don Lu­cia­no Bu­scet­ta wró­cił na krót­ko ze szpi­ta­la i na po­cząt­ku sierp­nia we­zwał wszyst­kich do sie­bie. Ofi­cjal­nie był to dzień uro­dzin Do­me­ni­ca i chciał uczcić pa­mi­ęć syna w to­wa­rzy­stwie człon­ków Ro­dzi­ny, ale obaj wie­dzie­li­śmy, że jest jesz­cze inna oka­zja. Wte­dy też ogło­sił ze­bra­nym swo­ją de­cy­zję.

– _Miei cari ami­ci…_¹ – ode­zwał się jako pierw­szy – jak wie­cie, nie mam już syna, a nie­daw­no do­wie­dzia­łem się, że cho­ru­ję. Chcia­łbym na czas cho­ro­by i re­kon­wa­le­scen­cji prze­ka­zać za­rządza­nie moją far­mą i ro­dzi­ną.

– Kogo spo­tka ten za­szczyt, don Lu­cia­no? – od­wa­żył się ktoś spy­tać.

– Wła­śnie w tym celu was we­zwa­łem. Nie zrze­kam się wła­dzy ca­łkiem, a je­dy­nie po­trze­bu­ję za­stęp­stwa, dla­te­go chcia­łbym wam to ogło­sić już dziś. Na sta­no­wi­sku na rok za­stąpi mnie… Lu­igi Moz­za. – Don Lu­cia­no pod­sze­dł i po­ło­żył mi rękę na ra­mie­niu.

Oczy wszyst­kich zwró­ci­ły się na mnie. Czu­łem się jed­no­cze­śnie dum­ny i za­że­no­wa­ny taką aten­cją.

– Jak to: Lu­igi? – spy­tał ktoś z tyłu.

Nie ob­ró­ci­łem się, choć ręka mnie świerz­bi­ła, żeby pla­snąć bez­czel­ne­go typa w twarz. Po­dej­rze­wa­łem kto to.

– Taka jest moja de­cy­zja – od­po­wie­dział spo­koj­nie don Lu­cia­no. – Nie­dłu­go wra­cam do szpi­ta­la. Mój dom, far­ma oraz Ro­dzi­na po­zo­sta­ją pod opie­ką Lu­igie­go Moz­zy. No­we­go dona mo­że­cie wy­brać do­pie­ro w przy­pad­ku mo­jej śmier­ci, ale… – za­chi­cho­tał – po­wstrzy­maj­cie swo­je za­pędy. Jesz­cze nie wy­bie­ram się na tam­ten świat – do­dał już po­wa­żniej.

I tak ja, Lu­igi Moz­za, przez wszyst­kich wy­śmie­wa­ny, nie­do­ce­nio­ny w ży­ciu przez ni­ko­go poza Do­me­ni­co i jego oj­cem zo­sta­łem pe­łni­ącym obo­wi­ąz­ki capo ‘Ndràn­ghe­ty. W oczach mia­łem łzy i don Lu­cia­no to wi­dział, dla­te­go przy­tu­lił mnie i nie po­zwo­lił mi się ob­ró­cić do ze­bra­nych, do­pó­ki nie usły­szał, że mój od­dech się uspo­ko­ił.

– Dzi­ęku­ję – po­wie­dzia­łem ci­cho.

– Nie ma spra­wy, Lu­igi. Ja je­stem ci wi­nien o wie­le wi­ęcej niż ty mnie.

Nie była to zu­pe­łnie praw­da, a przy­naj­mniej nie w mo­ich oczach. Na­wet ro­dzi­ce nie zro­bi­li dla mnie tyle, co ten czło­wiek i jego syn.

Dwadzieścia jeden lat wcześniej, maj 1998
Arfuso, Kalabria

– Je­steś głu­pi, Lu­igi, je­steś za­ka­łą ro­dzi­ny! – krzy­czał mój oj­ciec, okła­da­jąc mnie pi­ęścia­mi. – Ni­g­dy ni­cze­go nie osi­ągniesz, nie masz szans na od­po­wied­nią po­zy­cję w Ro­dzi­nie!

Co za­ska­ku­jące, nie krzy­czał tak dla­te­go, że nie za bar­dzo chcia­łem się uczyć i kiep­sko szło mi w szko­le. Gdy­by nie Do­me­ni­co, pew­nie w ogó­le nie za­li­czy­łbym nie­któ­rych przed­mio­tów. Po pro­stu nie wcho­dzi­ły mi do gło­wy… Mój je­dy­ny przy­ja­ciel, Do­me­ni­co, był moim zu­pe­łnym prze­ci­wie­ństwem. Choć przy­je­chał do Ka­la­brii w wie­ku dwu­na­stu lat i na po­cząt­ku mó­wił po wło­sku ze śmiesz­nym ak­cen­tem, szyb­ko zo­stał szkol­nym pry­mu­sem. Mój oj­ciec krzy­czał te­raz na mnie wła­śnie dla­te­go, że spędza­łem za dużo cza­su z Do­me­ni­kiem i za­po­mnia­łem podłączyć wodę do pod­le­wa­nia po­mi­do­rów, przez co mu­siał świe­cić ocza­mi przed sze­fem.

Ro­dzi­na Moz­za od za­wsze pra­co­wa­ła w ma­jąt­ku Bu­scet­tów. Oni byli sze­fa­mi, a my pra­cow­ni­ka­mi. Oni sta­li też na cze­le Ro­dzi­ny ‘Ndràn­ghe­ty, a sta­ry Do­me­ni­co Bu­scet­ta, se­nior rodu i dzia­dek mo­je­go przy­ja­cie­la, był _capo di tut­ti capi_, sze­fem wszyst­kie­go. Po nim przy­wód­cą Ro­dzi­ny miał zo­stać jego syn, oj­ciec mo­je­go przy­ja­cie­la, Lu­cia­no, a w ko­ńcu mia­ła przy­jść też ko­lej na Do­me­ni­ca.

Mój oj­ciec był dum­ny z tego, że mogę przy­ja­źnić się z przy­szłym sze­fem Ro­dzi­ny, ale i tak uwa­żał mnie za bez­u­ży­tecz­ne­go idio­tę, o czym nie omiesz­kał przy­po­mnieć w ta­kich chwi­lach jak ta… Ja uwa­ża­łem Do­me­ni­ca po pro­stu za przy­ja­cie­la. Nie lu­bi­łem go dla­te­go, że kie­dyś miał zo­stać moim sze­fem. Był dla mnie od­skocz­nią, uciecz­ką od mo­je­go mar­ne­go ży­cia.

Oj­ciec tego wie­czo­ru strasz­nie mi wlał. Ni­g­dy o tym nie za­pom­nę, bo dla czter­na­sto­let­nie­go chło­pa­ka to był wstyd. Na­stęp­ne­go dnia nie po­sze­dłem do szko­ły, bo nie umia­łem ukryć si­nia­ków, przez co wsty­dzi­łem się jesz­cze bar­dziej.

Po szko­le przy­sze­dł do mnie Do­me­ni­co. Usły­sza­łem tyl­ko, jak w drzwiach mówi do mo­jej mat­ki:

– Dzień do­bry, pani Moz­za, przy­sze­dłem do Lu­igie­go, bo nie było go dziś w szko­le.

– Pro­szę we­jść, pa­ni­czu Bu­scet­ta – od­po­wie­dzia­ła.

Do­me­ni­co za­chi­cho­tał, sły­sząc to okre­śle­nie.

– Na­praw­dę, nie mu­siał się pan zaj­mo­wać tym na­szym chło­pa­kiem…

No wła­śnie. Obaj mie­li­śmy po czter­na­ście lat i Do­me­ni­co był „pa­ni­czem Bu­scet­tą”, a ja „tym chło­pa­kiem”. On jed­nak naj­wy­ra­źniej w ogó­le so­bie nic z tego nie ro­bił. Lu­bił mnie i trosz­czył się o mnie.

– Co ci się sta­ło? – spy­tał, kie­dy zo­ba­czył, jak wy­glądam. – To dla­te­go nie przy­sze­dłeś do szko­ły?

Kie­dy przez chwi­lę nic nie od­po­wie­dzia­łem, Do­me­ni­co pod­nió­sł głos:

– Od­po­wia­daj, Lu­igi!

– Dla­te­go – od­po­wie­dzia­łem w ko­ńcu ze spusz­czo­ną gło­wą. – Oj­ciec słusz­nie mi wlał, bo za­po­mnia­łem podłączyć węża z wodą i twój miał do nie­go pre­ten­sje, bo po­mi­do­ry nie były pod­la­ne. Za­słu­ży­łem.

– A to chuj! – za­klął Do­me­ni­co. – To jego obo­wi­ązek, nie twój. Po­ga­dam z tatą.

– Nie rób tego – po­pro­si­łem. – Wte­dy oj­ciec wle­je mi jesz­cze bar­dziej.

– Lu­igi, nie może tak być – za­pro­te­sto­wał przy­ja­ciel.

W tym mo­men­cie usły­sza­łem głos ojca krzy­czące­go do mat­ki:

– Gdzie ten gno­jek się cho­wa?! Zno­wu nie robi tego, co do nie­go na­le­ży?!

Aż się sku­li­łem, sły­sząc jego ton. Do­me­ni­co chy­ba to za­uwa­żył, bo sta­nął przede mną, aku­rat kie­dy oj­ciec wpa­dł do mo­je­go po­ko­ju.

Mój oj­ciec był sil­nym mężczy­zną, a my tyl­ko dwo­ma czter­na­sto­lat­ka­mi. Gdy­by chciał, roz­nió­słby nas w pył, a jed­nak za­trzy­mał się, wi­dząc Do­me­ni­ca.

– O, mło­dy Bu­scet­ta – burk­nął i spoj­rzał na mnie gro­źnie.

Le­d­wo było mnie wi­dać zza wy­ższe­go przy­ja­cie­la.

– Pro­szę go wi­ęcej nie bić – po­wie­dział wte­dy but­nie Do­me­ni­co, pa­trząc mo­je­mu ojcu w oczy.

– A co ci do tego, mło­dy? Może cie­bie oj­ciec nie umie wy­cho­wać, co jest zresz­tą trud­ne, gdy ma się w domu bękar­ta wy­rwa­ne­go ja­kie­jś dziw­ce po dwu­na­stu la­tach, ale ja o wy­cho­wa­nie swo­je­go syna sam będę się trosz­czył! – krzyk­nął.

Wi­dzia­łem, że mój przy­ja­ciel za­ci­snął dło­nie w pi­ęści.

– Moja mama nie była żad­ną dziw­ką. Tata ją ko­chał! Moja mama… nie żyje – od­po­wie­dział zim­nym, ale drżącym gło­sem.

Ba­łem się, że przy­ja­ciel za­raz się roz­pła­cze. Nie­wie­le się po­my­li­łem. Do­me­ni­co ob­ró­cił się do mnie ze łza­mi w oczach, a po­tem wy­bie­gł z mo­je­go po­ko­ju i z domu. Wte­dy już nic nie dzie­li­ło mnie od wście­kłe­go ojca, któ­re­mu chy­ba jed­nak wy­star­czy­ło, że wy­żył się na moim kum­plu, bo nie ude­rzył mnie, tyl­ko po­wie­dział:

– Nie boję się tego gów­nia­rza tyl­ko dla­te­go, że ma na na­zwi­sko Bu­scet­ta. I ty też nie po­wi­nie­neś, synu. – Po­kle­pał mnie po ple­cach.

Za­ma­rłem. Jak on mógł po­my­śleć, że ba­łem się Do­me­ni­ca? Prze­cież gdy­by nie jego obec­no­ść, oj­ciec pew­nie zno­wu by mi wlał. Tym ra­zem na­wet nie wie­dzia­łem za co…

Na­stęp­ne­go dnia po­sze­dłem już do szko­ły, mimo si­nia­ków. Oj­ciec ka­zał mi je no­sić z dumą. Po­dob­no mia­ły ze mnie zro­bić mężczy­znę… No cóż, je­dy­ne, cze­go Fe­de­ri­co Moz­za mnie na­uczył, to żeby nie bać się bólu, bo ka­żdy da się prze­żyć. Dumy mi jed­nak nie przy­spo­rzył.

Pod ko­niec ty­go­dnia w na­szym domu po­ja­wił się Lu­cia­no Bu­scet­ta z sy­nem. Oj­ciec ode­słał mnie do po­ko­ju, ale wszyst­ko sły­sza­łem.

– Po­słu­chaj, Moz­za – zwró­cił się do nie­go oj­ciec Do­me­ni­ca. – Nie ży­czę so­bie ko­men­ta­rzy na te­mat mo­jej nie­ży­jącej żony i po­cho­dze­nia mo­je­go syna – od­pa­rł. – Przyj­rzyj się do­brze temu chłop­cu, któ­re­go na­zy­wasz bękar­tem. Nie jest nim. Za to kie­dyś zo­sta­nie two­im do­nem i będziesz ca­ło­wał jego rękę. Prze­my­śl to.

– Mogę iść do Lu­igie­go, tato? – spy­tał wte­dy Do­me­ni­co.

– Tak, syn­ku.

Po chwi­li przy­ja­ciel wpa­ro­wał do mo­je­go po­ko­ju i pa­dli­śmy so­bie w ra­mio­na.

– Będzie do­brze – za­pew­nił, po­kle­pu­jąc mnie de­li­kat­nie po ple­cach.

Bar­dziej szczęśli­wy być nie mo­głem.

Na­dal słu­cha­li­śmy roz­mo­wy na­szych oj­ców.

– Lu­cia­no… – pró­bo­wał ode­zwać się mój tata z kuch­ni, ale oj­ciec Do­me­ni­ca mu nie po­zwo­lił.

– Te­raz ja mó­wię, Fe­de­ri­co. Je­śli jesz­cze raz usły­szę, że ska­to­wa­łeś swo­je­go syna tak, że nie mógł pó­jść do szko­ły, zo­ba­czy­my się zno­wu, ale to nie będzie kur­tu­azyj­na wi­zy­ta. Czy wy­ra­żam się ja­sno?

– Ja­sno – od­pa­rł mój oj­ciec bez prze­ko­na­nia.

– Cie­szę się. Je­steś do­brym pra­cow­ni­kiem, a two­ja ro­dzi­na po­ma­ga nam od wie­lu lat. Chcia­łbym, żeby da­lej tak było – do­dał pan Bu­scet­ta. – Do­me­ni­co zo­sta­nie jesz­cze chwi­lę, bo chciał po­móc Lu­igie­mu w lek­cjach. Do wi­dze­nia – do­dał oj­ciec mo­je­go przy­ja­cie­la i wy­sze­dł.

– Na­praw­dę chcesz mi po­ma­gać w lek­cjach? – spy­ta­łem.

Do­me­ni­co za­chi­cho­tał.

– To­bie już nic nie po­mo­że. Cho­dźmy się prze­jść – za­pro­po­no­wał. – Opo­wiem ci ten te­mat z hi­sto­rii, na któ­rym dziś spa­łeś.

Taki był Do­me­ni­co jako dzie­ciak. I taki by­łem ja. Wy­cho­wa­li­śmy się ra­zem i trak­to­wa­li­śmy się jak bra­cia.

Znowu sierpień 2019

Zo­sta­łem bos­sem ‘Ndràn­ghe­ty. Don Lu­cia­no, któ­ry ka­zał mi się na­zy­wać „wuj­kiem”, po­je­chał do Rzy­mu na le­cze­nie. Wie­le bym dał, żeby do Bruz­ze­se mógł wró­cić Do­me­ni­co. Bra­ko­wa­ło mi go, bo nikt nie umiał za­rządzać tym baj­zlem tak, jak on. Przede wszyst­kim jed­nak bra­ko­wa­ło mi go jako przy­ja­cie­la…