MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
nowość
-
promocja
Zmierzch Bogów. Dzieci Czystej Krwi. Tom 4 - ebook
Zmierzch Bogów. Dzieci Czystej Krwi. Tom 4 - ebook
Nadciąga zmierzch. Świat pęknie pod naporem mocy.
W Aktajonie nadchodzi czas Wielkiego Turnieju – święta, które rozpocznie krwawą rzeź wrogów owładniętego żądzą władzy króla.
Chłopiec o czystej krwi odkryje sekrety bogów i moc, jakiej nikt nie powinien posiąść.
Tymczasem człowiek karmiony zemstą stanie na czele armii djakorów i ruszy na południe. Ponieważ nadchodzi czas, gdy ci, którzy od wieków śnili o potędze, wreszcie sięgną po to, co uważają za swoje.
Wielkie Doliny ogarnie mrok, a w czeluściach wieży Rag-Darg otworzą się bramy zaświatów.
Nadchodzi moment, gdy każdy może stać się panem życia i śmierci.
„Zmierzch bogów” to pełna napięcia opowieść o władzy, zemście i przeznaczeniu splatającym losy bohaterów w nieoczekiwany sposób. Finałowy tom epickiej sagi „Dzieci Czystej Krwi”.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Fantasy |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8423-180-7 |
| Rozmiar pliku: | 5,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
CO WYDARZYŁO SIĘ W _SAMOTNI_?
Wyrocznia Środka wyrzuciła Nathaiena w lasy Wielkiej Puszczy. Został odnaleziony przez Szarych Ludzi zwanych Popielatymi. Dzicy uznali go za osobę posiadającą cudowne właściwości i przygotowali do poświęcenia w trakcie plemiennej ceremonii. Kiedy zapłonął stos, chłopca od śmierci uratował atak aktajońskiego rycerstwa. Błąkał się po lesie, aż trafił do samotni należącej do Ensona. Starzec wyjawił mu prawdę o pochodzeniu bogów i opowiedział historię ich pobytu w Dolinach. Zaczął nauczać, jak obsługuje się boską broń, zwaną sahirem. Spokojne dni w qubie przerwał atak wysłanej przez Akarana morgi. Enson umieścił chłopca w przysłanym z Białego Miasta wehikule, zaś sam stanął do walki z bestią. Po krótkiej podróży Nat dotarł do bram Ragnaroku, gdzie został przywitany z honorami.
Zainfekowany śmiertelną trucizną pochodzącą ze strzały jednego z górali Cabron został uratowany przez Rettę. Postanowił jednak zbuntować się przeciwko jej rozkazom i wypełnić swoją misję, którą był atak na Hrothgar. Nie uwierzył słowom dowódczyni, że prawdziwym celem wyprawy było pojmanie Xaviana – przekabacił podległe mu oddziały i po tym, jak pokonał Rettę i przejął od niej insygnia władzy nad boską armią, ruszył na wojnę. Mimo posiadania przewagi technologicznej jego oddziały i tanki zostały rozbite przez Akarana i moc zaklętą w jego sahirze. Ciężko ranny Generał trafił w niewolę.
W międzyczasie do Hrothgaru wrócił Noliah. Mistrzowie dowiedzieli się od niego, że jego towarzysze, z którymi wyruszył na poszukiwanie Ymira i chłopców uciekinierów, zostali zabici przez Czteropalczastych. Prawda jednak była inna – to Noliah zdradziecko zabił tych, którzy chcieli mu się przeciwstawić.
Po utracie Aktajonu i wybuchu w porcie Blossi obudził się w wojskowym obozowisku. Wyleczył się z ran i ku swemu zdziwieniu spotkał w ulu, bo tak nazwano sekretną bazę Aktajończyków, swego zaginionego brata, Bioina. Okazało się, że jego ucieczka była zaplanowanym działaniem, które miało zachęcić Idrasila do wszczęcia wojny. Mimo dzielących braci konfliktów i odmiennego zapatrywania się na sposób, dzięki któremu będzie można odzyskać królestwo, zdawali sobie sprawę, że muszą zmierzyć się z nowym zagrożeniem, jakim byli Szarzy Ludzie i rosnące żądania Książąt Południa. Ci bowiem dążyli do odłączenia swoich ziem od Aktajonu. Związany matrymonialnymi planami Bioin przekonał brata, by zgodził się, aby południowcy zaatakowali Idrasila od strony morza. Targany sprzecznymi zapędami Blossi uciekł z ula. Wraz z Frimurem i giermkiem dostali się do Miasta na Wyspie, by uwolnić siostrę króla, Liomi.
Po wielu perypetiach uciekający przed opętanym wściekłością Dvegenem Xevioso wraz z Vreną spotkali mnichów z Czarnej Konfraterni. Zajmujący się ściganiem kragów i kierg mnisi zdecydowali się zaopiekować baronem i księżniczką. Razem dotarli do położonej w górach siedziby zakonu – Grobroskapu, gdzie zostali zaatakowani przez niebieskookiego Vlaada. Ten, skradłszy część tajemnej księgi i wymordowawszy pozostałych zakonników, odleciał na skrzydlatej bestii. Przyjaciele zdecydowali się rozwiązać sekret książki i w tym celu udać się do aktajońskiej biblioteki. W trakcie podróży zatrzymali się w przydrożnej karczmie, w której spotkali vlaadowską Świętą Trójkę: niebieskookiego, zwanego maxbą, makfiego i batini. Podczas walki na magię młoda mniszka, Cherea, stoczyła pojedynek z przywódcą Vlaadów. Jej moc, nad którą nie potrafiła zapanować, doprowadziła do wyrwania części budynku i przeniesienia go na aktajoński zamek. Wraz ze strzępami oberży na wieży znaleźli się także baron i księżniczka. Reszta mnichów oraz batini zginęli.
Na pogruchotanym korytarzu Blossi i jego towarzysze spotkali ocalałych. Obiecał Cherei, że zaopiekuje się baronem i księżniczką. Kiedy maxba wydobył się z gruzowiska, wezwał potężnego gamajona i zabrał ze sobą mniszkę.
Zauroczony Vreną Blossi, świadomy zagrożenia, jakie związane było z tym, że znajdowali się w zamku, którym władał Idrasil i niedoszły mąż księżniczki, zdecydował się wrócić do ula. Wpadli jednak w zasadzkę – baron z Frimurem i giermkiem stanęli do walki z siepaczami kanclerza Paveza, zaś Blossiemu i Vrenie udało się zbiec. Ku swemu przerażeniu wśród Gniewnej Szóstki Xevioso dostrzegł twarz swojego wiernego giermka, Broda.
Rannego po skoku w czeluść wodospadu Xaviana uratowała samotna wojowniczka o imieniu Solveig. Zaproponowała, by wraz z nią ruszył na południe i zobaczył morze. Góral, świadomy klęski Czteropalczastych i tego, że może być poszukiwany przez dowódcę boskich wojsk Freję, niechętny powrotowi do Białych Krain, zgodził się. Gdy przepływali obok zamku Vlaadów, zostali zaatakowani przez gamajona. Udało im się wydostać na brzeg i dalszą podróż spędzili w towarzyszenie Ciamamy i jej jaskółeczek, dziewcząt, które sprzedawały swoje ciała. Trafili do karczmy nieopodal Aktajonu. Gdy oberża wybuchła na skutek działania magii (a nastąpiło to w trakcie pojedynku Cherei i maxby), wóz Ciamamy spłonął. Ruszyli jednak dalej – w trakcie któregoś z noclegów Xavian spotkał babkę. Częstując go potrawką z królika, kazała mu zapamiętać jedno: „Byle nie w górę, a na dół bieżeć, gdy czerń za wami podążać będzie”. Po dotarciu do Wielkich Rozdroży Solveig nakłoniła wojownika, by odłączyli się od jaskółeczek. Wynajęli barkę i wraz z Meliciosem i jego ukochaną popłynęli do Ganelonu, stolicy Książąt Południa. W porcie zakochany mężczyzna z rozpaczy zabił Corky. Xavian został uwięziony, Solveig udało się zniknąć. Skazany zaocznie na karę śmierci oczekiwał na dzień wykonania wyroku. Uratowała go Solveig, która okazała się Freją. Wsadziła Xaviana na statek i kazała płynąć do Ragnaroku.
Wyrocznia Środka wyrzuciła Nathaiena w lasy Wielkiej Puszczy. Został odnaleziony przez Szarych Ludzi zwanych Popielatymi. Dzicy uznali go za osobę posiadającą cudowne właściwości i przygotowali do poświęcenia w trakcie plemiennej ceremonii. Kiedy zapłonął stos, chłopca od śmierci uratował atak aktajońskiego rycerstwa. Błąkał się po lesie, aż trafił do samotni należącej do Ensona. Starzec wyjawił mu prawdę o pochodzeniu bogów i opowiedział historię ich pobytu w Dolinach. Zaczął nauczać, jak obsługuje się boską broń, zwaną sahirem. Spokojne dni w qubie przerwał atak wysłanej przez Akarana morgi. Enson umieścił chłopca w przysłanym z Białego Miasta wehikule, zaś sam stanął do walki z bestią. Po krótkiej podróży Nat dotarł do bram Ragnaroku, gdzie został przywitany z honorami.
Zainfekowany śmiertelną trucizną pochodzącą ze strzały jednego z górali Cabron został uratowany przez Rettę. Postanowił jednak zbuntować się przeciwko jej rozkazom i wypełnić swoją misję, którą był atak na Hrothgar. Nie uwierzył słowom dowódczyni, że prawdziwym celem wyprawy było pojmanie Xaviana – przekabacił podległe mu oddziały i po tym, jak pokonał Rettę i przejął od niej insygnia władzy nad boską armią, ruszył na wojnę. Mimo posiadania przewagi technologicznej jego oddziały i tanki zostały rozbite przez Akarana i moc zaklętą w jego sahirze. Ciężko ranny Generał trafił w niewolę.
W międzyczasie do Hrothgaru wrócił Noliah. Mistrzowie dowiedzieli się od niego, że jego towarzysze, z którymi wyruszył na poszukiwanie Ymira i chłopców uciekinierów, zostali zabici przez Czteropalczastych. Prawda jednak była inna – to Noliah zdradziecko zabił tych, którzy chcieli mu się przeciwstawić.
Po utracie Aktajonu i wybuchu w porcie Blossi obudził się w wojskowym obozowisku. Wyleczył się z ran i ku swemu zdziwieniu spotkał w ulu, bo tak nazwano sekretną bazę Aktajończyków, swego zaginionego brata, Bioina. Okazało się, że jego ucieczka była zaplanowanym działaniem, które miało zachęcić Idrasila do wszczęcia wojny. Mimo dzielących braci konfliktów i odmiennego zapatrywania się na sposób, dzięki któremu będzie można odzyskać królestwo, zdawali sobie sprawę, że muszą zmierzyć się z nowym zagrożeniem, jakim byli Szarzy Ludzie i rosnące żądania Książąt Południa. Ci bowiem dążyli do odłączenia swoich ziem od Aktajonu. Związany matrymonialnymi planami Bioin przekonał brata, by zgodził się, aby południowcy zaatakowali Idrasila od strony morza. Targany sprzecznymi zapędami Blossi uciekł z ula. Wraz z Frimurem i giermkiem dostali się do Miasta na Wyspie, by uwolnić siostrę króla, Liomi.
Po wielu perypetiach uciekający przed opętanym wściekłością Dvegenem Xevioso wraz z Vreną spotkali mnichów z Czarnej Konfraterni. Zajmujący się ściganiem kragów i kierg mnisi zdecydowali się zaopiekować baronem i księżniczką. Razem dotarli do położonej w górach siedziby zakonu – Grobroskapu, gdzie zostali zaatakowani przez niebieskookiego Vlaada. Ten, skradłszy część tajemnej księgi i wymordowawszy pozostałych zakonników, odleciał na skrzydlatej bestii. Przyjaciele zdecydowali się rozwiązać sekret książki i w tym celu udać się do aktajońskiej biblioteki. W trakcie podróży zatrzymali się w przydrożnej karczmie, w której spotkali vlaadowską Świętą Trójkę: niebieskookiego, zwanego maxbą, makfiego i batini. Podczas walki na magię młoda mniszka, Cherea, stoczyła pojedynek z przywódcą Vlaadów. Jej moc, nad którą nie potrafiła zapanować, doprowadziła do wyrwania części budynku i przeniesienia go na aktajoński zamek. Wraz ze strzępami oberży na wieży znaleźli się także baron i księżniczka. Reszta mnichów oraz batini zginęli.
Na pogruchotanym korytarzu Blossi i jego towarzysze spotkali ocalałych. Obiecał Cherei, że zaopiekuje się baronem i księżniczką. Kiedy maxba wydobył się z gruzowiska, wezwał potężnego gamajona i zabrał ze sobą mniszkę.
Zauroczony Vreną Blossi, świadomy zagrożenia, jakie związane było z tym, że znajdowali się w zamku, którym władał Idrasil i niedoszły mąż księżniczki, zdecydował się wrócić do ula. Wpadli jednak w zasadzkę – baron z Frimurem i giermkiem stanęli do walki z siepaczami kanclerza Paveza, zaś Blossiemu i Vrenie udało się zbiec. Ku swemu przerażeniu wśród Gniewnej Szóstki Xevioso dostrzegł twarz swojego wiernego giermka, Broda.
Rannego po skoku w czeluść wodospadu Xaviana uratowała samotna wojowniczka o imieniu Solveig. Zaproponowała, by wraz z nią ruszył na południe i zobaczył morze. Góral, świadomy klęski Czteropalczastych i tego, że może być poszukiwany przez dowódcę boskich wojsk Freję, niechętny powrotowi do Białych Krain, zgodził się. Gdy przepływali obok zamku Vlaadów, zostali zaatakowani przez gamajona. Udało im się wydostać na brzeg i dalszą podróż spędzili w towarzyszenie Ciamamy i jej jaskółeczek, dziewcząt, które sprzedawały swoje ciała. Trafili do karczmy nieopodal Aktajonu. Gdy oberża wybuchła na skutek działania magii (a nastąpiło to w trakcie pojedynku Cherei i maxby), wóz Ciamamy spłonął. Ruszyli jednak dalej – w trakcie któregoś z noclegów Xavian spotkał babkę. Częstując go potrawką z królika, kazała mu zapamiętać jedno: „Byle nie w górę, a na dół bieżeć, gdy czerń za wami podążać będzie”. Po dotarciu do Wielkich Rozdroży Solveig nakłoniła wojownika, by odłączyli się od jaskółeczek. Wynajęli barkę i wraz z Meliciosem i jego ukochaną popłynęli do Ganelonu, stolicy Książąt Południa. W porcie zakochany mężczyzna z rozpaczy zabił Corky. Xavian został uwięziony, Solveig udało się zniknąć. Skazany zaocznie na karę śmierci oczekiwał na dzień wykonania wyroku. Uratowała go Solveig, która okazała się Freją. Wsadziła Xaviana na statek i kazała płynąć do Ragnaroku.
więcej..
