Zmowa - ebook

1

CHANNING HOUSE, KENT

LISTOPAD 1990

Księżyc wyłonił się zza chmur, oświetlając czarnego rovera, który wjeżdżał w bramę Channing House. Zachrzęścił żwir i samochód się zatrzymał. Kierowca wysiadł i pospiesznie otworzył tylne drzwi. Z zatroskaną miną patrzył na pasażera, który opatulony w gruby płaszcz, nieporadnie wygramolił się z wozu, ściskając w ręku ciężką teczkę. Mężczyzna wyprostował się i kazał szoferowi zaczekać, po czym ruszył chwiejnym krokiem ku schodom i frontowym drzwiom. Po sześćdziesięciokilometrowej podróży z Londynu nogi miał lekko zdrętwiałe.

Drzwi otworzył służący. Poprosił mężczyznę o okazanie dowodu tożsamości, choć najwyraźniej rozpoznał go od razu, bo zwracał się do niego „sir James”.

– Już, już – wymamrotał przybysz i zaczął grzebać w wewnętrznej kieszeni. – Nie przesadzajmy z formalnościami, co?

– Ja tylko wykonuję polecenia pułkownika Warnera – wyjaśnił służący. Zamknął drzwi, wziął płaszcz od gościa i zaprowadził go na górę. Otworzył podwójne drzwi i oznajmił: – Sir James Gardiner.

– Wejdź, James – powiedział mężczyzna o przystrzyżonych wąsach i postawie oficera. – Dziękuję, że przyjechałeś tak szybko.

– Po twojej wiadomości nie miałem wyboru, Warner – odparł Gardiner.

W pokoju było jeszcze trzech mężczyzn. Gardiner skinął im głową i zajął miejsce przy stole.

– Niestety, nie było innego wyjścia – powiedział Warner.

– Napisałeś, że to ważne. I oby tak było. Miałem dziś jeść kolację z królową i ministrem obrony.

– Przykro mi, ale Crowe ma dla nas złe wieści – powiedział Warner. Zniżył głos i rzekł tonem przedsiębiorcy pogrzebowego rozmawiającego z żałobnikami: – Zdarzył się wypadek, i to poważny. Następstwa mogą być katastrofalne.

Gardiner spojrzał na Crowe’a.

– Domyślam się, że skoro Crowe ma z tym coś wspólnego, sprawa musi mieć związek z Porton Down. Nie złapiemy dżumy, ospy ani niczego takiego?

– Nie, broń Boże – odparł Crowe. – Chodzi o szczepionkę, którą podajemy naszym żołnierzom przed wyjazdem w rejon Zatoki Perskiej.

– A co to ma wspólnego z nami, do licha?

Crowe, chorobliwie chudy czterdziestoparolatek o zrytej bruzdami twarzy i żółtawej cerze przypominającej stary pergamin, spojrzał przez przyciemnione okulary na stół, jakby zbierał myśli. Podniósł wzrok.

– Szczepienia, odbywające się w sześciu etapach, mają zapewnić ochronę przed wieloma chorobami, zarówno tymi, które są endemiczne w tamtych okolicach, jak i wywołanymi atakiem przy użyciu broni biologicznej.

– Nadal nie rozumiem, co my mamy z tym wspólnego.

– Szczepionki zostały skażone – powiedział Crowe.

– Skażone – powtórzył Gardiner, a nie doczekawszy się dalszych wyjaśnień, dodał: – Czym?

Crowe wyjaśnił.

Gardinerowi opadła szczęka. Przez pół minuty wyglądał jak zdechła ryba.

– Chyba żartujesz – powiedział w końcu.

– Chciałbym.

– Ale jak to się stało, na litość boską?

– Jeden z członków mojego zespołu, doktor George Sebring, popełnił prosty błąd, który miał przykre następstwa. Jak doskonale wiecie, dla dobra prowadzonych przez nas prac istnienie zespołu Beta musi zostać utrzymane w tajemnicy. Właściwy cel naszych badań jest znany tylko garstce osób, a ciekawskim naukowcom przedstawiamy oficjalną wersję: że pracujemy nad nową szczepionką. Jak na ironię, właśnie z tego powodu poproszono nas o dostarczenie kompleksów genowych do wykorzystania w produkcji szczepionki dla wojska. Okazało się, że producentom skończyły się zapasy cytokin, które pobudzają system immunologiczny i zwiększają skuteczność szczepionek. Spytali nas więc o alternatywne rozwiązania. Niestety, Sebring przekazał im nie to, co trzeba.

– Chyba nie żywego wirusa?

– Nie, sir James, to nie takie proste.

– Cholerny świat – mruknął Gardiner i pokręcił głową. – To nie do wiary.

– Wszystkim nam jest ogromnie przykro – powiedział Crowe.

– Na litość boską, przecież któryś z ludzi od szczepionek musiał sprawdzić, co dostał?

– Niestety, środki bezpieczeństwa wprowadzone przez władze uderzyły także w nas – wyjaśnił Crowe. – Cztery składniki szczepionki zostały utajnione na mocy ustawy o tajemnicach państwowych. Producentom nie wolno było o nie pytać ani ich badać.

– Nie możemy wycofać tego cholerstwa?

– Niestety, jest już za późno. Szczepionka została użyta.

– Dobry Boże – westchnął Gardiner. – Na ilu ludziach? – spytał z taką miną, jakby bał się odpowiedzi.

Crowe zajrzał do notatek.

– Szacujemy, że skażoną szczepionkę dostało około piętnastu procent stanu osobowego wojsk sojuszniczych, wyłączając Francuzów, którzy zrezygnowali ze szczepień.

– Cholerny świat! – krzyknął Gardiner. – To tysiące ludzi.

Milczenie Crowe’a było aż nadto wymowne.

Gardiner wyjął dużą białą chusteczkę i otarł zroszone potem czoło.

– Co proponujecie, naukowcy od siedmiu boleści? – zapytał.

Wszystkie oczy zwróciły się na Crowe’a, który zachowywał kamienną twarz.

– Po pierwsze, chcę zapewnić, że ja i mój zespół bardzo żałujemy tego, co się stało – powiedział. – Zwłaszcza doktor Sebring nie może się z tym pogodzić.

– Proszę odpowiedzieć na pytanie – rzucił Gardiner lodowato. Był wściekły, że Crowe znowu próbuje zrzucić winę na kogoś innego. To on był szefem zespołu i odpowiadał za jego działania.

– Z uwagi na charakter naszej pracy jest to sprawa bez precedensu – rzekł Crowe.

Gardiner zasępił się.

– To znaczy, że tak naprawdę nie wiecie, jaki to wywrze skutek na naszych żołnierzach? – spytał.

– Dokładnie nie, ale możemy. . .

– Się domyślać? – wycedził Gardiner tak, jakby to było przekleństwo.

– Cóż, przynajmniej na podstawie informacji, które mamy. – Crowe spróbował się uśmiechnąć, co nadało jego twarzy jeszcze bardziej trupi wygląd.

Gardiner spojrzał na niego obojętnym wzrokiem, w którym kryła się pogarda.

– Po kolei – powiedział cicho. – Czy to ich zabije?

– Na pewno nie – odparł Crowe.

– Obezwładni?

– Prawdopodobnie nie, choć trudno to stwierdzić z uwagi na brak szczegółowych badań. . . – Crowe urwał i zapadła niezręczna cisza.

Gardiner znów popatrzył na niego bez wyrazu, po czym odwrócił się, zamyślony. Wreszcie rozejrzał się po zgromadzonych i spytał:

– Czyli jeśli nie padną trupem ani nie zaczną krztusić się i rzygać, to co nam zostaje?

Crowe wzruszył ramionami.

– Jak mówiłem, trudno powiedzieć. Być może przez dłuższy czas będą występować pewne objawy. . .

– Ale nie będzie jednego, charakterystycznego, który wskazywałby na określony czynnik chorobotwórczy?

– Nie sądzę. Zadaniem zespołu było. . .

– Dziękuję, wszyscy wiemy, jakie mieliście zadanie – przerwał mu Gardiner. – A teraz powiedzmy sobie jasno: twierdzisz, że trudno będzie znaleźć jeden zewnętrzny czynnik odpowiedzialny za wszelkie choroby?

– Można tak to ująć – potwierdził Crowe. – Rzecz jasna, to też było częścią. . . zadania. . . co naturalnie już wiecie.

– Dzięki Bogu chociaż za to – westchnął Gardiner. – Przynajmniej mamy jakieś pole manewru. Kto z Porton o tym wie?

– Nikt – odparł Crowe. – Kazałem członkom zespołu milczeć, aż wszystko załatwię.

– To dobrze. Przynajmniej mamy szansę ograniczyć skalę incydentu.

Wszystkie spojrzenia zwróciły się na niego. Wyczytał z nich wyrzut.

– Cóż, skoro nikt nie umrze i nie wystąpią objawy, które obciążyłyby zespół Beta albo nas, pojawia się wyjście z sytuacji, zgodzicie się ze mną?

– Zdaje się, że sugeruje pan, sir James, że najlepszym rozwiązaniem jest siedzieć cicho i nic nie robić – powiedział milczący do tej pory Rupert Everley, deweloper milioner i niedoszły polityk, mający za sobą trzy przegrane wybory do parlamentu. Ten przystojny, czterdziestoparoletni mężczyzna o chłopięcej urodzie i zaczesanych do tyłu jasnych włosach sprawiał wrażenie, jakby bardziej dbał o swój wygląd niż o to, co mówi. Pozostali uczestnicy spotkania nie uważali go za tytana intelektu i dobrze znali repertuar jego min; między sobą mówili nawet, że ćwiczy je przed lustrem. W tej chwili jego twarz wyrażała szczere zatroskanie.

– A masz lepszy pomysł, Everley? – powiedział Gardiner. – Co, ogłosisz publicznie, że żołnierze dostali skażoną szczepionkę? I że nie mamy pojęcia, jak na nich zadziała? A potem ujawnisz, czym została skażona i skąd to się wzięło? Ciekawe, co media zrobiłyby z taką informacją.

Zapadła cisza. Everley naburmuszył się.

Gardiner nie popuścił.

– A pomyślałeś, jak nasi żołnierze zareagują na wiadomość, że w przeddzień wyjazdu na wojnę zostali otruci? Chryste, człowieku, równie dobrze moglibyśmy wysłać depeszę z gratulacjami do Bagdadu i odwołać całą imprezę.

– Masz rację, James – powiedział Warner. – W takich chwilach trzeba zachować zimną krew.

– Jeśli tak na to spojrzeć. . . – ustąpił Everley.

– Inaczej się nie da – powiedział Gardiner. – Ten wypadek trzeba zachować w tajemnicy. – Spojrzał w oczy wszystkim po kolei. – I zaraz ustalimy, jak to zrobić.

BAZA LOTNICZA DHAHRAN, ARABIA SAUDYJSKA

20 STYCZNIA 1991

Kurde, i jak tu walczyć ramię w ramię z kimś, kto tyle ryzykuje, mając tylko parę dwójek – powiedział kapral Neil Anderson. Wyłożył karty na stół i zgarnął całą pulę. Miał trójkę. – To dowód braku zdrowego rozsądku.

– No, no, koleś, zawahałeś się, sam widziałem – odparował kapral Colin Childs. – Prawie cię załatwiłem, słoneczko, a w ogóle to pamiętaj: kto nie ryzykuje, nie wygrywa.

– Dobra, dobra – roześmiał się Anderson.

– Nie pieprz, tylko rozdawaj.

Anderson potasował karty i zaczął rozdawać.

– Czuję moc – zażartował. – Fortuna jest ze mną. I właśnie ściągnęła majtki.

Childs już miał coś odpowiedzieć, kiedy zawyły syreny. Obaj zerwali się od stołu i pobiegli przez pogrążoną w ciemnościach bazę na stanowiska bojowe.

– Scud! – krzyknął Anderson i wskazał na niebo.

– Gdzie te zasrane patrioty? – wściekał się Childs, usiłując jednocześnie biec i rozglądać się dookoła.

Jak na zawołanie, powietrze przeciął świst amerykańskiej rakiety przechwytującej typu Patriot odpalonej z baterii ustawionej na obrzeżach bazy. Żołnierze wrzasnęli z radości.

– Bierz skurwysyna, mała! – ryknął Anderson.

– I wsadź go Saddamowi w dupę – dodał Childs.

Cała baza rozbrzmiała wiwatami, kiedy patriot trafił nadlatującego scuda, który zaczął spadać spiralnym torem czterysta metrów za ogrodzeniem. Anderson i Childs przypadli do ziemi i zatkali uszy w oczekiwaniu na huk eksplozji. Zapadła jednak niepokojąca cisza. Nagle rozległo się potępieńcze wycie naiadów – wykrywaczy broni chemicznej i biologicznej – i rozpętał się chaos.

– Nie wybuchła! To jakieś pieprzone bakcyle! – Anderson zerwał się na równe nogi. Pobiegli do magazynu po kombinezony ochronne.

– Jezu, a jednak się odważyli – mruknął Anderson, wciskając się w kombinezon i podskakując na jednej nodze.

– Słodki Jezu – powtarzał Childs, zmagając się z nieporęcznymi zapięciami. Żołądek miał ściśnięty ze strachu, adrenalina krążyła mu w żyłach. Setki razy przećwiczyli to, co mieli robić w takich sytuacjach, ale teraz to działo się naprawdę i, na Boga, nie tak to sobie wyobrażali.

Przez dwadzieścia minut siedzieli cicho. Przeszła im ochota na brawurę i przechwałki, zresztą w maskach i tak nie mogli mówić. Zastanawiali się, co jest grane. Nie mogli wiedzieć, co wisi w powietrzu, być może tuż za szybką osłaniającą ich oczy. Gaz trujący? Wirus? Zarazki dżumy? A może wszystko naraz?

Anderson przypomniał sobie wykłady o rosyjskiej taktyce stosowania mieszanych ładunków broni chemicznej i biologicznej, uniemożliwiającej podjęcie działań zapobiegawczych. Doskonale pamiętał, jak instruktor mówił, że Rosjanie kumplują się z Saddamem. Odruchowo potarł ramię, w które wstrzyknięto mu szczepionkę.

Zauważył, że Childs ma zamknięte oczy. Pierwszy raz widział, żeby jego kumpel się modlił, ale cóż, to był dobry moment, by zacząć. Pomyślał o swojej żonie Jenny i o dwójce dzieci. Claire, młodsza córka, urodziła się miesiąc przed terminem, na tydzień przed jego wyjazdem w rejon Zatoki. Musieli robić cesarskie cięcie. Claire była taka mała, taka bezbronna. . . mniej więcej tak samo Anderson czuł się w tej chwili.

W upiorną ciszę wdarł się sygnał odwołujący alarm. Andersonowi i Childsowi zrobiło się słabo, kiedy miejsce adrenaliny zajęła ulga. Powoli wstali i zaczęli zdejmować kombinezony.

– Pewnie fałszywy alarm – powiedział Anderson.

– Ale moja sraczka jest prawdziwa – odparł Childs. – Chryste, nie cierpię nie widzieć tego, z czym mam walczyć.

Kiedy poszli zanieść kombinezony do szafek, zobaczyli, że ktoś biegnie w ich stronę. Facet w stroju ochronnym krzyczał coś i wymachiwał rękami, ale osłona na twarz tłumiła głos. Dopiero gdy się zbliżył, Anderson poznał Gusa Macleana, sierżanta i członka pięcioosobowego zespołu obsługującego wykrywacze broni biologicznej i chemicznej.

– Wkładajcie to z powrotem! – krzyczał. – To nie koniec. Wszędzie tu pełno gazu. Jak znajdę kretyna, który odwołał alarm, jaja mu urwę.

Anderson i Childs włożyli kombinezony. Po kilku minutach znów rozbrzmiały naiady. Przez następnych osiem godzin obowiązywał czarny stan zagrożenia NBC; innymi słowy, baza była celem ataku chemicznego i biologicznego.

Następnym razem zobaczyli Gusa Macleana dwa dni później. Siedział sam w kantynie i grzebał w jedzeniu, które wyraźnie mu nie smakowało.

– No to co jest grane? – spytał Anderson, siadając przy nim.

Maclean wzruszył ramionami, rozejrzał się i odparł:

– Oficjalnie nikt nie potwierdza, że baza została zaatakowana bronią chemiczną. – Położył nacisk na słowo „potwierdza”.

– Myślałem, że wy to potwierdziliście – powiedział Childs.

– Potwierdzały to wszystkie zasrane wykrywacze, ale góra udaje, że nic się nie stało. Po cholerę nas tu ściągnęli, skoro i tak nam nie wierzą? Kto inny może to „potwierdzić”, jeśli nie my, na litość boską?

– O w mordę – mruknął Childs. – Nie robisz sobie jaj?

– Dziadek opowiadał mi, jak armia dawała dupy w jego czasach – powiedział Anderson. – Osły dowodziły lwami i tak dalej. Jak widać, nic się nie zmieniło.

– A co z odwołaniem alarmu? – spytał Childs.

– To już inna historia – odparł Maclean. – Nikt się do tego nie przyznaje. Setki naszych chłopaków niepotrzebnie wystawiono na działanie gazów trujących i wszyscy zgrywają niewiniątka. Jakby nic wielkiego się nie stało.

– Nie dość, że musimy bić się z Irakijczykami, to jeszcze nasi dają nam w dupę – podsumował Childs.

32. SZPITAL POLOWY, WADI AL BATIN

23 STYCZNIA 1991

Naczelny chirurg James Morton patrzył na helikopter lądujący w kłębach kurzu. Boczne drzwi otworzyły się i trzej sanitariusze podbiegli pochyleni do maszyny, by pomóc wyjąć rannego. Był to mechanik, któremu prawie urwało prawą rękę; pracował przy gąsienicy transportera opancerzonego, kiedy jego nieuważny pomocnik, siedzący za kierownicą nagle zapalił silnik i ruszył. Chłopak tracił tyle krwi, że nie było czasu przewieźć go do normalnego szpitala. Wadi al Batin był najbliższą placówką z odpowiednim wyposażeniem.

Morton patrzył na nieprzytomnego żołnierza i słuchał, jak jeden z sanitariuszy odczytuje wskazania przyrządów, gdy pacjenta przenoszono z noszy na stół operacyjny. Miał nie więcej niż dwadzieścia lat. Całe życie powinno być przed nim.

– Krew? – spytał Morton.

– Już niosą – odparł jeden z pielęgniarzy.

– Zobaczmy – Morton ostrożnie zdjął bandaże z ręki pacjenta. – Jak się nazywa?

– Jackson, panie doktorze. Szeregowy Robert Jackson.

– Cóż, szeregowy Jackson – powiedział Morton – obawiam się, że więcej sobie nie powojujesz. I mam nadzieję, że jesteś mańkutem, bo prawa ręka na nic ci się już nie przyda. Przygotujcie się do amputacji. Co z nim?

Pytanie było adresowane do anestezjologa, młodego porucznika służb medycznych, który stał za głową pacjenta i podawał Mortonowi odczyty podłączanych właśnie monitorów.

– Kiepsko. Jest bardzo słaby.

– Nie mamy wyjścia – powiedział Morton.

– Nie sądzi pan, że można by spróbować ustabilizować jego stan i przewieźć chłopaka na oddział intensywnej terapii z prawdziwego zdarzenia? – spytał porucznik.

Morton pokręcił głową.

– Nie dam rady go ustabilizować, dopóki to diabelstwo tkwi mu w ramieniu. Poza tym lada chwila może się wdać zakażenie. Amputacja to jego jedyna nadzieja, więc bierzmy się do rzeczy. Gdzie ta krew, do cholery?

– Już jest – odparł jeden z pielęgniarzy, kiedy pod szpitalem polowym zatrzymał się samochód.

Dwadzieścia minut później sanitariusze zawinęli odciętą rękę w gazę i wynieśli ją. Morton spytał o stan pacjenta, wziął dwa płaty skóry, które zostawił, by uformować zgrabny kikut, po czym zaczął je zszywać.

– Nadal z nim kiepsko – powiedział anestezjolog.

– Postaram się jak najszybciej skończyć.

Nagle zawyły syreny i ręka Mortona drgnęła. Zaklął, gdy igła zadrapała skórę pacjenta.

– Tylko tego brakowało – mruknął anestezjolog. – Nalot.

– To scudy – powiedział ktoś inny. – Słuchajcie.

Wsłuchali się w odgłos nadlatującego pocisku.

– Chyba przejdzie górą – powiedział jakiś optymista ułamek sekundy przed tym, gdy rozległo się donośne łupnięcie. Wszyscy popatrzyli po sobie znad masek.

– Chryste, nie było eksplozji, to musi być wybuch powietrzny – jęknął nawrócony optymista.

Morton nie przerywał szycia, a wszyscy wokół niego nerwowo przebierali nogami i zerkali po sobie z niepokojem. Po chwili rozbrzmiały naiady i z głośników popłynął komunikat:

– NBC czarny. To nie ćwiczenia! – A potem słychać już było tylko raz po razie powtarzane słowa: – To nie ćwiczenia.

– No dobra, ludzie, wiecie, co robić – powiedział Morton, nie podnosząc oczu, wciąż skupiony na pracy. – Wskakujcie w kombinezony.

Nikt nie zaprotestował, ale anestezjolog stwierdził:

– Nie mogę go tak zostawić. Umrze.

– A jeśli tego nie zrobisz, ty umrzesz.

– Pójdę wtedy, kiedy pan.

Morton uśmiechnął się pod maską.

– Niech ci będzie.

Zabieg skończył się po siedmiu minutach, które wydawały się siedmioma godzinami.

– Idź założyć kombinezon – powiedział Morton, ściągając rękawiczki. – I przynieś respirator. Przypilnujesz go, kiedy będę się przebierał. Na razie niech śpi.

Anestezjologowi nie trzeba było tego powtarzać.

Trzy godziny później, mimo wysiłków Mortona i jego zespołu, mechanik Robert Jackson zmarł, nie odzyskawszy przytomności. Po kolejnych dwóch godzinach Morton i anestezjolog poczuli się źle. Mieli silne bóle głowy i żołądka i przez całą noc wymiotowali.

– Wiedzą już, co to było? – wystękał Morton w przerwie między atakami torsji. Pytanie skierował do współpracownika, który właśnie ocierał mu twarz. Słońce wschodziło nad bazą.

– W biurze komendanta powiedzieli tylko, że nieprzyjaciel użył niezidentyfikowanej broni chemicznej – odparł młody lekarz.

– A co mówią ludzie z monitoringu?

– Że to był sarin, ale to jeszcze niepotwierdzone.

– Co o nim piszą w podręcznikach?

– Jedyne informacje, jakie zdobyłem, pochodzą z badań przeprowadzonych przed laty na ochotnikach. Wynika z nich, że ma pan objawy wystawienia na gaz o niskim stężeniu.

– Wolę nie wiedzieć, co się dzieje przy wysokim – jęknął Morton. – Wiadomo, jakie są długofalowe następstwa?

– W podręczniku o tym nie piszą. Radzą, żeby w ogóle tego nie wdychać.

– Kto by pomyślał? – powiedział Morton. Znów chwyciły go skurcze żołądka. Kiedy ból zelżał, opadł na poduszkę i zebrawszy siły, spytał: – Chyba robili jakieś dalsze badania na tych ochotnikach?

– Na to wygląda.

– No i?

– Nie uwierzy pan, ale ich wyniki zostały utajnione.

– Uwierzę – burknął Morton. – Wszystko tu to jeden wielki burdel.

Następnego dnia Morton czuł się na tyle dobrze, że mógł wziąć udział w oficjalnej odprawie dotyczącej incydentu ze scudem. Zebranych powiadomiono, że nic nie wskazuje, by doszło do ataku przy użyciu broni chemicznej. Chmura zaobserwowana przez licznych świadków po zniszczeniu rakiety powstała w wyniku zapłonu paliwa. Personel nie powinien dawać posłuchu plotkom. Nie ma najmniejszego powodu do niepokoju.

Morton spojrzał na anestezjologa i lekarza, który opiekował się nim w nocy. Zza ich pleców dobiegł pomruk szkockiego mechanika:

– Taa, jasne.2

BAZA LOTNICZA DHAHRAN, ARABIA SAUDYJSKA

LUTY 1991

Podpułkownik James Blamire przyszedł do studia telewizyjnego wcześniej, żeby mieć czas na rozmowę ze swoim amerykańskim odpowiednikiem, tak jak się umawiali. Pułkownik marines Max Schumacher, nieco niższy od tyczkowatego Blamire’a, ale szerszy w barach i ostrzyżony na jeża kontrastującego z rzedniejącymi włosami Anglika, wstał i podał mu rękę.

– Może wyjdziemy? – zaproponował z uśmiechem. Wziął teczkę z krzesła.

Technicy robili dużo hałasu, przygotowując sprzęt do konferencji prasowej. Blamire rzucił okiem po studiu, skrzywił się i skinął głową.

Skierowali się do bocznego wyjścia, przestępując nad kablami i omijając urządzenia do transmisji satelitarnej; zapewnili kierownika planu – który w jednej ręce ściskał tabliczkę, a drugą pokazywał coś specowi od oświetlenia – że wrócą przed rozpoczęciem konferencji.

– Podobno pewni dziennikarze zamierzają zadać niewygodne pytania o broń biologiczną i chemiczną Saddama – powiedział Blamire, gdy wyszli.

– Słyszałem o tym i wcale mnie to nie cieszy. Co właściwie wiedzą?

– Niestety nie mam pojęcia. Pytałem informatorów i nic. Miejmy nadzieję, że słyszeli tylko jakieś plotki, choć trzeba przyznać, że krąży ich dużo.

Przez chwilę szli w milczeniu, które przerwał Schumacher.

– Wywiad wojskowy zameldował o odnalezieniu śladów wąglika w King Khalid City – powiedział. – Pomyślałem, że ta wiadomość cię zainteresuje.

– Jedno z naszych laboratoriów polowych wykryło zarazki dżumy w Wadi al Batin – odparł Blamire.

– Jezu.

– Ale oficjalne stanowisko się nie zmienia – dodał Blamire.

– Czyli siedzimy okrakiem na drucie kolczastym – zauważył Schumacher.

– Powtarzamy te same bzdury jak papugi – mruknął Blamire i wyrecytował: – „Nie ma dowodów na celowe użycie przez Saddama broni chemicznej i biologicznej”.

– Kluczem jest słowo „celowe” – prychnął Schumacher. – Bronią Irakijczyków jest dżuma, a naszą semantyka. Z drugiej strony, w niektórych ONZ-owskich kręgach pewnie uznano by to za postęp.

– Komitet Połączonych Wywiadów sugeruje, że jeśli któryś z tajnych raportów mimo wszystko trafi do mediów, mamy mówić, że to, co się stało, jest skutkiem zbombardowania laboratoriów Saddama.

Schumacher uśmiechnął się.

– Niefortunny, ale nieunikniony wyciek rozniesiony przez pustynny wiatr?

– Otóż to. Te obiekty stanowiły poważne zagrożenie dla cywilizowanego świata i musiały zostać zniszczone. Wszelkie straty uboczne spowodowane przez uwolnione mikroorganizmy są godne pożałowania.

– Myślisz, że media to łykną?

– Chciałbym, żeby połknęli te bakcyle i dali mi spokój. Dość już mam podlizywania się świętoszkowatym pismakom tylko po to, żeby ludzie mogli sobie pooglądać wojnę.

– Rozumiem, co czujesz – przytaknął Schumacher.

– Niepokoi mnie jedno – powiedział Blamire. – Nie wiem, dlaczego ciągle wmawiamy ludziom, że Saddam nie używa broni chemicznej i biologicznej, skoro to robi.

Schumacher spojrzał na niego z ukosa.

– Naprawdę nie wiesz?

– Nie.

– To my sprzedaliśmy Saddamowi tę broń, James. Wuj Sam dostarczył mu bakcyle niecałe sześć lat temu i George Bush uważa, że Amerykanów ta wiadomość raczej średnio by ucieszyła, zwłaszcza gdyby nasi chłopcy zaczęli ginąć od dżumy wymalowanej w nasze barwy narodowe.

– Szamoczemy się we własnej sieci – westchnął Blamire. – Co właściwie mu daliście?

– Z tego, co wiem, prawie wszystko, o co prosił. Wąglik, dżumę, jad kiełbasiany, brucelozę, do wyboru, do koloru. Aha, i jeszcze sarin na dokładkę.

– Chryste!

– A wiesz, co jest najlepsze? Amerykańska Narodowa Kolekcja Kultur Bakterii dostarczała mu te cholerstwa po cenie, jaką bierze od naszych krajowych laboratoriów. Niecałe sześćdziesiąt dolarów za sztukę.

– Dobry Boże.

– Drań nawet nie zapłacił.

– Więc teraz może wyprodukować tyle bakterii, ile zechce.

– Tak – potwierdził Schumacher. – Na szczęście nie ma odpowiednich środków przenoszenia, bo mielibyśmy jeszcze bardziej przechlapane. Równie dobrze mógłby zastąpić stare scudy taczkami, skutki byłyby podobne.

– Dobrze choć, że szczepionki okazały się skuteczne. Nie słyszałem o wybuchu żadnej epidemii.

– Fakt.

– Ale z gazem mogą być większe kłopoty. Moglibyśmy i to wyjaśnić skutkami zniszczenia laboratoriów, gdyby nie świadkowie, którzy widzieli kilka scudów wybuchających w powietrzu.

– Słyszałem o tym – powiedział Schumacher.

– A w jednym przypadku odwołano alarm, zanim cholerstwo się rozproszyło. Można by pomyśleć, że ktoś chciał wystawić żołnierzy na jego działanie.

– Dobrze, że o tym wspomniałeś. – Schumacher przystanął i zapalił papierosa. – Niepokoją mnie tabletki PB, które podaje się żołnierzom. Wiesz, co w nich jest?

– Dla mnie to prochy jak każde inne. – Blamire wzruszył ramionami. – Nie znam się na tym. Zdaje się, że mają przeciwdziałać skutkom użycia gazów bojowych?

– Z pewnymi zastrzeżeniami – odparł Schumacher. – Po pierwsze, substancja, którą zawierają, bromek pirydostygminy, jest sama w sobie trująca, zwłaszcza w dużych dawkach.

– Właśnie dlatego żołnierzom każe się łykać je tylko bezpośrednio przed atakiem gazowym.

– Zgadza się, ale nie bardzo wiem, jak można ustalić właściwy moment.

– Fakt.

– Trudno się dziwić, że chłopaki sięgają po te prochy, ile razy leci nad nimi samolot. A to może być niebezpieczne. Nie wiadomo, jakie są długofalowe skutki przedawkowania PB.

– Widzę, że znasz się na tym.

– Wystarczająco – przyznał Schumacher. – Spędziłem trochę czasu w Fort Dietrich. A wiesz, co jest w tym wszystkim najdziwniejsze? PB nie tylko nie chroni przed wszystkimi rodzajami gazów, ale w połączeniu z jednym z nich powoduje nasilenie objawów. Zgadniesz, o który chodzi?

– Sarin?

– Tak.

– Jedyny gaz, który Saddam ma na pewno?

– Właśnie. PB jest skuteczny przeciwko somanowi i tabunowi, ale w połączeniu z sarinem tworzy zabójczą mieszankę. Nawet przy małym stężeniu sarinu w powietrzu gość, który brał PB, może mieć kłopoty.

– Mówiłeś o tym komuś?

– Żartujesz? Fajnie jest być pułkownikiem. W mundurze szeregowca byłoby mi nie do twarzy. Nikt nie może wiedzieć, że daliśmy Saddamowi sarin. Pamiętasz?

– No tak, to było głupie pytanie – przyznał Blamire. – Więc nasi wodzowie są gotowi niepotrzebnie narazić żołnierzy tylko po to, żeby uniknąć kompromitacji?

– Na to wychodzi.

Stanęli i popatrzyli na dżipy, które zatrzymały się trzysta metrów dalej, pod budynkiem studia. Wysiadło z nich kilku wysokich rangą oficerów. Nawet z tej odległości w oczy rzucała się zwalista sylwetka generała Normana Schwarzkopfa.

– Mam nadzieję, że Norman szybko skończy tę zabawę i do końca miesiąca już nas tam nie będzie – powiedział Schumacher.

– Ja też – westchnął Blamire. – Wracajmy, zaraz zacznie się show.

Blamire i Schumacher zajęli miejsca na przeciwległych końcach długiego stołu ustawionego przed rzędami składanych krzeseł dla dziennikarzy. Obiektywy kamer i światła reflektorów skierowały się na generała Schwarzkopfa, który stanął na środku podium za lasem mikrofonów z logo stacji telewizyjnych i radiowych. Otaczali go amerykańscy i brytyjscy dowódcy, ale to do niego adresowane było pierwsze pytanie.

Schwarzkopf jak zawsze emanował pewnością siebie i poczuciem humoru, więc dziennikarze reagowali na jego odpowiedzi śmiechem, a nawet od czasu do czasu brawami. Generał, twardy i nieprzebierający w słowach, był ulubieńcem mediów; właśnie takich ludzi chcieli oglądać widzowie – i to po obu stronach Atlantyku. Kiedy głos zabierali brytyjscy dowódcy, miało się wrażenie, że światła gasną, a do mikrofonu przemawia robot.

Blamire już zaczynał myśleć, że niepotrzebnie bał się pytań o broń chemiczną i biologiczną, gdy wstała drobna kobieta mówiąca z francuskim akcentem, która przedstawiła się jako dziennikarka francuskiej stacji radiowej. Spytała, czy prawdziwa jest plotka, że laboratorium polowe wykryło w Dhahranie zarazki wąglika.

Schwarzkopf zaczekał, aż ucichnie tumult, po czym powiedział:

– O niczym takim nie słyszałem, młoda damo. A ty, Max?

Max Schumacher pokręcił głową.

– Nie, panie generale.

– A czy w Wadi al Batin wykryto zarazki dżumy? – ciągnęła dziennikarka.

Schumacher zerknął na Blamire’a, ten zaś odpowiedział:

– Nie wiadomo nam o żadnym przypadku zamierzonego użycia jakichkolwiek mikroorganizmów przeciwko siłom sojuszniczym.

– A co z przypadkami użycia niezamierzonego? – spytała kobieta, kładąc nacisk na ostatnie słowo, co wywołało salwę śmiechu pozostałych dziennikarzy. Jej akcent sprawił, że słowo to zabrzmiało wręcz seksownie.

– Wbrew pozorom, nie jest to głupie pytanie – odparł Blamire i, wykorzystując znaną sztuczkę PR-owców, uśmiechnął się rozbrajająco, jakby chciał zdradzić słuchaczom jakąś tajemnicę. – Faktem jest, że naszym lotnikom udało się zniszczyć kilka placówek badawczych, w których Saddam prowadził badania mikrobiologiczne. – Zawiesił głos, żeby dziennikarze sami domyślili się dalszego ciągu. – Niestety, nie można wykluczyć, że ze zniszczonych laboratoriów wydostała się pewna ilość niebezpiecznych zarazków i choć rzecz jasna bardzo nam z tego powodu przykro, pozostaje faktem, że nawet przy użyciu ładunków wybuchowych o dużej mocy nie da się zniszczyć wszystkiego.

Blamire miał nadzieję, że jego odpowiedź zadowoli Francuzkę, ona jednak nie dała się zbyć. Wciąż stała prosto, wyraźnie była pewna swego, jakby wiedziała, że jest na właściwym tropie. Włosy miała spięte w koński ogon, a światła kamer odbijały się w jej okularach bez oprawek.

– Więc co może być w powietrzu, którym oddychamy? – spytała.

– Akurat to nie jest powodem do niepokoju – odparł Blamire. – Przypuszczamy, że wszelkie uwolnione organizmy ulegają rozproszeniu w odległości trzech kilometrów od źródła. Jeśli zaś chodzi o ich identyfikację, cóż, tego oczywiście nie jesteśmy w stanie zrobić.

– Jest pan pewien, pułkowniku? – nie ustępowała dziennikarka.

Blamire pomyślał, że za chwilę ta kobieta oskarży ich o to, że doskonale wiedzą, do jakich organizmów Saddam miał dostęp i skąd je wziął. Na szczęście w tym momencie wstał jakiś mężczyzna i powiedział:

– Tom Coogan, NBC News; może i inni dziennikarze chcą o coś spytać?

Francuzka wreszcie dała za wygraną i usiadła. Coogan zapytał Schwarzkopfa, czy zamierza zająć Bagdad.

– Jestem żołnierzem. Wykonuję rozkazy. Idę, gdzie mi każą – odparł generał i powróciła miła atmosfera.

Po konferencji Blamire podszedł do Schumachera.

– Tak dłużej nie można – powiedział. – Ta Francuzka wie, co jest grane.

– Może wkrótce problem sam się rozwiąże – odparł Schumacher. – Bombowce zniszczyły Saddamowi tyle sprzętu, że jak tak dalej pójdzie, to w marcu Irakijczycy będą mieli już tylko katapulty. Może nawet nie wytrzymają do marca, jeśli Schwarzkopf rozpocznie ofensywę lądową.

– Wiele może się jeszcze zdarzyć – zauważył Blamire. – Mamy do czynienia z przypartym do muru megalomanem. Saddam może zaatakować Izrael bronią chemiczną albo biologiczną.

Schumacher pokręcił głową.

– Izraelczycy rozumieją, że muszą trzymać się z dala od wojny. Wiedzą, że nasi arabscy sojusznicy nie mogliby walczyć ramię w ramię z Izraelem przeciwko innemu krajowi arabskiemu. Gdyby jednak stało się najgorsze, nic na to nie poradzimy. Izraelczycy obrócą Bagdad w kupkę radioaktywnego pyłu, nie oglądając się na innych.

Blamire skrzywił się na tę myśl.

– Norman skopie Saddamowi tyłek – powiedział Schumacher. – Głowa do góry. Na Wielkanoc będziemy w domu.

MINISTERSTWO OBRONY, LONDYN

WRZESIEŃ 1991

BBC prosi, żebyśmy przysłali kogoś, kto odpowie na zarzuty, że wielu naszych żołnierzy rozchorowało się po powrocie z Zatoki Perskiej. Co mam im powiedzieć?

– Przeklęte BBC! Po czyjej oni są stronie? Wygrywamy wojnę, a ci marudzą, bo kilku chłopców złapało grypę. Gdzie się podział patriotyzm?

– Słyszałem, że Amerykanie mają podobne kłopoty, panie ministrze. – Nieszczęsny sekretarz już nieraz słyszał podobne tyrady. – Nazwali to „syndromem wojny w Zatoce”.

– Nonsens – odparował minister. – Stek bzdur i tyle. Na litość boską, co się z nami dzieje? W podręcznikach historii nie ma ani słowa o syndromie bitwy pod Agincourt, zgadza się?

– Tak, panie ministrze.

– No właśnie. Ani o syndromie Crecy czy Waterloo. W tamtych czasach nasi żołnierze byli prawdziwymi mężczyznami.

– Tak, panie ministrze. Czyli mam spławić BBC?

Minister pokręcił głową.

– Nie, lepiej nie – westchnął. – Poproś Jeffreya, żeby do nich zajrzał. Niech ich zapewni, że trzymamy rękę na pulsie i konsultujemy się z najlepszymi specjalistami. Dobro naszych żołnierzy jest dla nas najważniejsze i tak dalej. Jeffrey wie, co i jak.

– Tak jest, panie ministrze.

Kiedy sekretarz wyszedł, minister wyjął z szuflady biurka teczkę. Na okładce widniał napis Ściśle tajne: Syndrom wojny w Zatoce Perskiej.

CHANNING HOUSE, KENT, ANGLIA

18 WRZEŚNIA 1991

Nie ma to jak Anglia jesienią, co, Warner? Nasza Anglia. Kto chciałby być gdziekolwiek indziej? – Sir James Gardiner patrzył przez wykuszowe okno na drzewa w ogrodzie. – Pora mgieł, dojrzałego urodzaju i tak dalej. Smutne to, nie sądzisz? Minął kolejny rok naszego życia. Za to zwieńcza go piękne requiem.

Warner mruknął potakująco.

– Gdyby tylko więcej ludzi to zauważało. Może wtedy nie siedzieliby z założonymi rękami, podczas gdy kraj schodzi na psy.

– Przy odrobinie szczęścia nasze zwycięstwo w Zatoce Perskiej podniesie ich morale – powiedział Gardiner.

Ze stosu spalonych wczesnym popołudniem liści wciąż unosiły się smużki dymu. W powietrzu wisiał swąd spalenizny.

– Chodźmy do pozostałych – powiedział Gardiner.

Jak zwykle na tego rodzaju spotkaniach, zajął miejsce u szczytu stołu.

– Uznałem, że powinniśmy się spotkać z uwagi na publikacje prasowe dotyczące przypadłości, którą nazwano „syndromem wojny w Zatoce Perskiej” – powiedział. – Czy ma to coś wspólnego z tym, co w ubiegłym roku zdarzyło się w Porton? A jeśli tak, jak poważnych kłopotów możemy oczekiwać?

Pytanie było skierowane do doktora Donalda Crowe’a, kierownika zespołu Beta z bazy w Porton Down.

– Musimy zakładać, że zeszłoroczny wypadek nie jest tu bez winy – powiedział Crowe. – Trzeba jednak uwzględnić wiele innych czynników, które, śmiem twierdzić, są dla nas korzystne.

– Proszę jaśniej.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.