Znak Ateny. Tom III. Olimpijscy herosi - ebook

I ANNABETH

Annabeth sądziła, że nic jej nie zaskoczy, póki nie spotkała się z eksplodującym posągiem.

Wcześniej jeszcze raz obeszła pokład ich latającego okrętu, „Argo II”, po raz któryś sprawdzając, czy balisty są dobrze umocowane. Upewniła się, że na maszcie wywieszono białą flagę obwieszczającą: „Przybywamy w pokoju”. Omówiła cały plan z resztą załogi – a potem plan B i plan C, awaryjny wobec planu B.

A przede wszystkim pozbyła się z pokładu ich ogarniętego wojenną obsesją opiekuna, trenera Gleesona Hedge’a. Namówiła go, by zamknął się w swojej kajucie i przejrzał nagrania z zawodów w mieszanych sztukach walki. Mieli wlecieć na magicznej greckiej triremie do potencjalnie wrogiego rzymskiego obozu, więc widok ubranego w dres satyra w średnim wieku, wymachującego kijem bejsbolowym i wrzeszczącego: „Gińcie!”, mógłby wzbudzić w Rzymianach uzasadnione wątpliwości co do ich pokojowych zamiarów. Wyglądało na to, że wszystko gra. Annabeth nie czuła już nawet – przynajmniej w tej chwili – dziwnego zimna, które ją przeniknęło, gdy tylko wzbili się w powietrze.

Okręt opadał przez chmury ku ziemi, ale ona wciąż nie mogła się pozbyć niepewności. A jeśli to zły pomysł? A jeśli Rzymianie spanikują i ruszą do ataku, gdy tylko ich zobaczą?

Bo „Argo II” nie mógł budzić zaufania. Długi na prawie dwadzieścia metrów, najeżony od dziobu do rufy rzędami powleczonych spiżem kusz, z metalowym galionem w kształcie ziejącego ogniem smoka i z dwiema obrotowymi balistami pośrodku, miotającymi pociski wybuchowe zdolne rozwalić beton... no, na czymś takim raczej się nie przybywa z przyjacielską wizytą do sąsiadów.

Annabeth starała się uniknąć elementu zaskoczenia. Poprosiła Leona, żeby wysłał jeden ze swoich specjalnych wynalazków – holograficzny zwój – i ostrzegł ich przyjaciół znajdujących się w obozie. Miała nadzieję, że dostali wiadomość. Leo chciał wymalować na kadłubie hasło: JAK LECI? z uśmiechniętą buźką, ale uznała, że to zły pomysł. Nie była pewna, czy Rzymianie mają poczucie humoru.

Teraz było już za późno, żeby zawrócić.

Chmury rozwiały się wokół kadłuba. Ujrzeli pod sobą złoto-zielony kobierzec wzgórz Oakland. Annabeth zacisnęła palce na jednej ze spiżowych tarcz, którymi obwieszona była krawędź prawej burty.

Troje jej towarzyszy zajęło stanowiska.

Na pokładzie rufowym Leo miotał się jak szalony, sprawdzając wskaźniki i dźwignie. Większość sterników zadowoliłaby się kołem sterowym albo rumplem, ale on zainstalował sobie również klawiaturę, monitor, układ sterowniczy z małego odrzutowca, dubstepowy pulpit i kontrolery ruchu z konsoli Nintendo Wii. Mógł kierować okrętem, otwierając i zamykając przepustnicę, mógł wystrzeliwać pociski, samplując jakiś album muzyczny, albo postawić żagle, potrząsając mocno kontrolerami Wii. Leo miał naprawdę ostre ADHD, nawet jak na herosa.

Piper przechadzała się po pokładzie między głównym masztem a balistą, powtarzając swoje kwestie.

– Opuśćcie broń – mruczała. – Chcemy tylko porozmawiać.

Moc jej magicznego głosu była tak wielka, że Annabeth poczuła chęć odrzucenia swojego sztyletu i ucięcia sobie z kimś długiej pogawędki.

Piper, córka Afrodyty, starała się ukryć swoją piękność. Dzisiaj ubrana była w wyświechtane dżinsy, znoszone adidasy i białą koszulkę bez rękawów z różowym nadrukiem Hello Kitty. (Może to miał być żart, ale Annabeth nigdy nie była pewna co do Piper). W brązowe włosy, byle jak splecione w warkocz spadający na prawy bok, wetknęła orle pióro.

Jason – chłopak Piper – stał na dziobie, na platformie z kuszami, gdzie Rzymianie mogliby go łatwo dostrzec. Gdyby nie palce mocno zaciśnięte na rękojeści złotego miecza, wyglądałby bardzo spokojnie, zwłaszcza jak na kogoś, kto wystawia się na cel. Na dżinsy i pomarańczową koszulkę Obozu Herosów założył togę i purpurowy płaszcz – symbole jego dawnej rangi pretora. Z mierzwionymi przez wiatr złotymi włosami i zimnymi jasnoniebieskimi oczami promieniował surową, męską urodą i opanowaniem – jak przystało na syna Jupitera.

Wychował się w Obozie Jupiter, więc była nadzieja, że znajoma twarz powstrzyma Rzymian od zestrzelenia okrętu, gdy tylko ich zobaczą.

Annabeth wciąż nie do końca mu ufała, choć starała się tego nie okazywać. Zachowywał się zbyt idealnie – zawsze trzymał się zasad, zawsze robił to, co nakazywał honor. Nawet wyglądał zbyt idealnie. Gdzieś w tyle głowy dręczyła ją myśl: a jeśli to podstęp, jeśli zamierza nas zdradzić? A jeśli wylądujemy w Obozie Jupiter, a on powie: „Czołem, Rzymianie! Bierzcie tych więźniów i ten superokręt, który wam przyprowadziłem!”?

Wątpiła, by miało się tak stać, ale i tak nie mogła na niego patrzeć bez posmaku goryczy. Był częścią wymuszonego przez Herę „planu wymiany”, który miał pogodzić oba obozy. Jej Irytująca Wysokość Królowa Olimpu przekonała innych bogów, że dwa odłamy ich potomków – Rzymianie i Grecy – muszą połączyć siły, by ocalić świat przed zakusami budzącej się do życia złej bogini Gai i jej potwornych dzieci – gigantów.

Hera bez uprzedzenia porwała Percy’ego Jacksona, chłopaka Annabeth, wyczyściła mu pamięć i wysłała do obozu Rzymian. Grecy z kolei, na zasadzie wymiany, dostali Jasona. Ani jedno, ani drugie nie było winą Jasona, ale na jego widok Annabeth za każdym razem uświadamiała sobie, jak bardzo brak jej Percy’ego.

Percy’ego... który właśnie jest tam, w dole.

„Och, bogowie”. Poczuła wzbierającą panikę i natychmiast ją w sobie zdusiła. Nie może się rozklejać.

„Jestem córką Ateny” – powiedziała sobie. – „Muszę trzymać się swojego planu i nie mogę ulegać emocjom”.

I znów to uczucie – ten znajomy dreszcz, jakby jakiś psychotyczny bałwan śniegowy stanął za nią i dyszał jej na kark. Odwróciła się, ale nikogo za nią nie było.

To tylko nerwy. Annabeth trudno było uwierzyć, żeby nowy okręt wojenny mógł być nawiedzony, nawet w świecie bogów i potworów. „Argo II” miał dobrą ochronę. Magiczne tarcze z niebiańskiego spiżu, którymi były obwieszone jego burty, chroniły przed potworami, a ich opiekun, satyr Hedge, zwęszyłby każdego intruza.

Annabeth chciałaby poprosić o radę swoją matkę, ale teraz to nie było możliwe. Nie po tym okropnym ostatnim spotkaniu w ubiegłym miesiącu, kiedy dostała od niej najgorszy w życiu prezent.

Chłód napierał. Wydało się jej, że wiatr przyniósł czyjś cichy śmiech. Każdy mięsień jej ciała był napięty. Miała wrażenie, że zaraz wydarzy się coś strasznego.

Już była gotowa rozkazać Leonowi, żeby zawrócił. A wtedy, w dolinie pod nimi, zagrały rogi. Rzymianie ich dostrzegli.

Annabeth myślała, że wie, czego się spodziewać. Jason opisał jej Obóz Jupiter bardzo szczegółowo. A jednak teraz z trudem wierzyła własnym oczom. Obrzeżona wzgórzami Oakland dolina była przynajmniej dwukrotnie większa od Obozu Herosów. Mała rzeczka opływała ją z jednej strony i zakręcała do środka jak wielka litera G, wpadając do roziskrzonego błękitnego jeziora.

Tuż pod okrętem, na skraju jeziora jaśniał w słońcu Nowy Rzym. Rozpoznała szczegóły opisywane przez Jasona: hipodrom, amfiteatr, świątynie i parki, osiedle Siedmiu Wzgórz z jego krętymi uliczkami, kolorowymi willami i kwitnącymi ogrodami.

Dostrzegła ślady niedawnej walki Rzymian z armią potworów. Kopuła budowli, w której, jak zgadywała, mieściła się siedziba senatu, była rozłupana. Rozległe forum poznaczone było kraterami po wybuchach. Niektóre fontanny i posągi były potrzaskane.

Z Domu Senatu wylewał się tłum nastolatków w togach, pragnących zobaczyć „Argo II”. Jeszcze więcej Rzymian wychodziło ze sklepów i kafejek, gapiąc się na opadający okręt i pokazując go sobie palcami.

Jakieś pół mili na zachód, tam skąd dochodziło granie rogów, rozciągał się na wzgórzu rzymski fort. Wyglądał zupełnie jak na ilustracjach w podręcznikach historii – otoczony rowem najeżonym ostrymi palami, wysokimi murami i wieżami uzbrojonymi w balisty. Wewnątrz równe rzędy białych baraków biegły wzdłuż głównej arterii – Via Principalis.

Z bramy wymaszerowała kolumna półbogów. Ich zbroje i włócznie połyskiwały w słońcu, gdy ruszyli biegiem ku miastu. Między rzędami wojowników kroczył słoń bojowy.

Annabeth wolałaby, żeby „Argo II” wylądował, zanim ten oddział dotrze do miasta, ale od ziemi wciąż dzieliło ich kilkadziesiąt metrów. Przebiegała wzrokiem tłum, wypatrując Percy’ego.

I wówczas za jej plecami rozległ się potężny huk.

Wybuch o mało nie wyrzucił jej za burtę. Obróciła się i stanęła oko w oko z rozwścieczonym posągiem.

– To niedopuszczalne! – wrzasnął.

Najwyraźniej dopiero co pojawił się na świecie, właśnie tu, na pokładzie ich okrętu, czemu towarzyszył ów wybuch. Żółty dym spływał mu z ramion, rozżarzone węgielki tryskały z jego kręconych włosów. Od pasa w dół był prostokątnym marmurowym piedestałem. Od pasa w górę – posągiem muskularnego mężczyzny w todze.

– Nie pozwalam na broń wewnątrz pomerium! – oświadczył nadętym głosem belfra. – I z pewnością nie wpuszczę żadnych Greków!

Jason zerknął na Annabeth znacząco, jakby chciał jej powiedzieć: „Zostaw to mnie”.

– Terminusie – odezwał się. – To ja. Jason Grace.

– Och, dobrze cię pamiętam, Jasonie! – warknął Terminus. – Sądziłem, że masz na tyle rozumu, by nie bratać się z wrogami Rzymu!

– Ale to nie są wrogowie...

– Właśnie – wtrąciła się Piper. – Chcemy tylko porozmawiać. Gdybyśmy mogli...

– Ha! – prychnął posąg. – Nie próbuj ze mną sztuczek z czarującym głosem, młoda damo! I odłóż ten sztylet, zanim wyrwę ci go z rąk!

Piper zerknęła w dół. Całkiem zapomniała, że wciąż trzyma swój spiżowy sztylet.

– Hmm... już się robi. Ale jak byś mi go wyrwał? Przecież nie masz rąk.

– Co za bezczelność!

Rozległ się głośny trzask i błysnęło coś żółtego. Piper krzyknęła i wypuściła sztylet, który leżał teraz na pokładzie, dymiąc i iskrząc.

– Masz szczęście, że dopiero co brałem udział w bitwie – rzekł Terminus. – Gdybym był w pełni sił, już dawno zdmuchnąłbym to latające szkaradztwo z nieba!

– Wyluzuj! – Leo zrobił kilka kroków do przodu, wymachując kontrolerem Wii. – Nazwałeś mój okręt szkaradztwem? Chyba się przesłyszałem.

Na myśl o tym, że Leo mógłby zaatakować ten posąg swoimi akcesoriami do gry na konsoli, Annabeth otrząsnęła się z szoku.

– Uspokójmy się trochę. – Uniosła ręce, aby pokazać, że jest bez broni. – Zgaduję, że jesteś Terminusem, bogiem granic. Jason mi mówił, że chronisz Nowy Rzym. Zgadza się? Jestem Annabeth Chase, córka...

– Och, dobrze wiem, kto ty jesteś! – Posąg zmierzył ją pustymi białymi oczodołami. – Dziecię Ateny, jak Grecy nazywają Minerwę. To skandal! Wy, Grecy, nie macie poczucia przyzwoitości. My, Rzymianie, dobrze wiemy, gdzie jest miejsce tej bogini.

Annabeth zacisnęła szczęki. Wobec tego posągu trudno było zachowywać się dyplomatycznie.

– Co właściwie masz na myśli, mówiąc ta bogini? I co jest skandalem w...

– No właśnie! – przerwał jej Jason. – W każdym razie, Terminusie, przybywamy z misją pokojową. Bylibyśmy wdzięczni za zezwolenie na lądowanie, żebyśmy mogli...

– To niemożliwe! – zaskrzeczał posąg. – Rzućcie broń i poddajcie się! I natychmiast opuśćcie moje miasto!

– To co w końcu mamy zrobić? – zapytał Leo. – Poddać się czy odejść?

– I to, i to! Poddajcie się, a potem się wynoście. Za takie pytanie wymierzam ci policzek, śmieszny chłoptasiu! Czujesz to?

– Ojej. – Leo przyglądał się Terminusowi wzrokiem profesjonalisty. – Jesteś cały spięty. Nie masz w środku jakichś przekładni do poluzowania? Mogę sprawdzić.

Schował kontroler Wii do swojego magicznego pasa i wyjął z niego śrubokręt, którym postukał w marmurowy postument.

– Przestań! – krzyknął Terminus. Kolejny mały wybuch wytrącił Leonowi śrubokręt z ręki. – Na rzymskiej ziemi wewnątrz pomerium nie jest dozwolona żadna broń.

– Wewnątrz czego? – zapytała Piper.

– W granicach miasta – wyjaśnił jej Jason.

– A cały ten statek to broń! – wrzasnął Terminus. – Nie możecie tu wylądować!

Pod nimi, w dolinie, legionowe posiłki były już w połowie drogi do miasta. Tłum na forum liczył teraz ponad setkę osób. Annabeth przebiegała wzrokiem twarze i... och, bogowie. Zobaczyła go. Szedł w stronę okrętu, trzymając obie ręce na ramionach dwojga innych nastolatków, jakby byli najlepszymi kumplami – tęgiego, krótko ostrzyżonego bruneta i dziewczyny w rzymskim hełmie kawaleryjskim. Percy był taki rozluźniony, taki szczęśliwy. Miał na sobie purpurowy płaszcz, identyczny jak Jasona – oznakę pretora.

Serce Annabeth wykonało salto.

– Leo, zatrzymaj okręt.

– Co?!

– Słyszałeś. Utrzymuj nas w miejscu.

Leo wyciągnął kontroler i szarpnął nim w górę. Wszystkie dziewięćdziesiąt wioseł zamarło. Okręt przestał opadać.

– Terminusie – powiedziała Annabeth – żadne prawo nie zakazuje wiszenia nad Nowym Rzymem, prawda?

Posąg zasępił się.

– No... nie...

– Możemy zostawić ten okręt w powietrzu. Zejdziemy na forum po drabince sznurowej. W ten sposób okręt nie znajdzie się na rzymskiej ziemi. Formalnie na niej nie będzie.

Posąg rozważał to przez chwilę. Annabeth zastanawiała się, czy Terminus drapie się po brodzie nieistniejącą ręką.

– Lubię formalności – stwierdził – ale...

– Cała nasza broń pozostanie na pokładzie – obiecała Annabeth. – Zakładam, że Rzymianie... nawet ten oddział, który ku nam maszeruje... również przestrzegają twoich zasad wewnątrz pomerium, jeśli im rozkażesz, tak?

– Oczywiście! – rzekł Terminus. – Czy wyglądam na kogoś, kto by tolerował łamanie zasad?

– Yyy... Annabeth... – odezwał się Leo – jesteś pewna, że to dobry pomysł?

Zacisnęła pięści, żeby powstrzymać drżenie rąk. Tuż za sobą wciąż czuła tchnienie zimna. I teraz kiedy Terminus przestał już wrzeszczeć i powodować wybuchy, wydało się jej, że znowu słyszy czyjś śmiech, jakby ktoś cieszył się z jej złych decyzji.

Ale Percy był tam, w dole... tak blisko. Musi się z nim spotkać.

– Wszystko będzie dobrze – powiedziała. – Nikt nie będzie miał broni. Możemy porozmawiać pokojowo. Terminus zadba, żeby obie strony przestrzegały prawa. – Spojrzała na marmurowy posąg. – To co, umowa stoi?

Terminus pociągnął nosem.

– Tak sądzę. Na razie. Możesz spuścić się po drabince do Nowego Rzymu, córko Ateny. I bardzo proszę, postaraj się nie zniszczyć mojego miasta.II ANNABETH

Tłum pospiesznie zgromadzonych półbogów rozstępował się przed Annabeth, gdy szła przez forum. Jedni byli spięci, inni nieco wystraszeni. Niektórzy mieli opatrunki na ranach odniesionych w niedawnej walce z gigantami, ale nikt nie posiadał broni. Nikt jej nie zaatakował.

Całe rodziny przyszły zobaczyć przybyszów. Annabeth widziała pary z niemowlętami, maluchy czepiające się nóg rodziców, a nawet jakichś staruszków w kombinacjach rzymskich szat i współczesnych ubrań. Czy wszyscy byli półbogami? Tak podejrzewała, choć nigdy nie była w takim miejscu jak to. Wśród półbogów w Obozie Herosów najwięcej było nastolatków. Ci, którzy przetrwali do matury, pozostawali w obozie jako starsi opiekunowie albo decydowali się na życie wśród śmiertelników. Tutaj miała do czynienia z całą wielopokoleniową wspólnotą.

Na skraju tłumu dostrzegła cyklopa Tysona i piekielnego psa Percy’ego, Panią O’Leary – pierwszych zwiadowców z Obozu Herosów, którzy dotarli do Obozu Jupiter. Wyglądali na całkiem zadowolonych z życia. Tyson pomachał jej i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Na szyi, jak wielki śliniaczek, wisiał mu proporzec z literami SPQR.

Część jej świadomości odnotowała piękno tego miasta – miłe zapachy z piekarni, pluskające fontanny, ukwiecone ogrody. I ta architektura... o bogowie, ta architektura... pozłacane marmurowe kolumny, olśniewające mozaiki, monumentalne łuki, tarasowate willowe osiedla.

Rzymscy półbogowie rozstąpili się przed dziewczyną w pełnym pancerzu i purpurowym płaszczu. Ciemne włosy opadały jej na ramiona. Oczy miała czarne jak obsydian.

Reyna.

Jason dobrze ją opisał, a nawet bez tego opisu Annabeth poznałaby od razu, że to przywódczyni. Na pancerzu połyskiwały medale. Promieniowała z niej taka pewność siebie, że inni półbogowie cofnęli się i odwrócili wzrok.

Annabeth rozpoznała w jej twarzy jeszcze coś innego – w zacięciu warg i zdecydowanym uniesieniu podbródka, jakby gotowa była podjąć każde wyzwanie. Reyna tylko udawała odważną i pewną siebie, ukrywając mieszaninę nadziei, niepokoju i lęku.

Annabeth dobrze znała tę minę i postawę. Widziała je za każdym razem, gdy spojrzała w lustro.

Przyglądały się sobie badawczo. Przyjaciele Annabeth stali po obu jej bokach, milcząc. Rzymianie cicho wypowiadali imię Jasona, wpatrzeni w niego z podziwem i ze strachem.

A potem ktoś jeszcze wyszedł z tłumu i Annabeth przestała widzieć cokolwiek innego.

Percy uśmiechał się do niej – tym sarkastycznym, szelmowskim uśmiechem, który tak ją irytował przez całe lata, a potem ją zauroczył. Jego oczy o barwie morza były tak cudowne, jak zapamiętała. Ciemne włosy miał zarzucone na bok, jakby dopiero co wrócił z przechadzki po plaży. Wyglądał nawet lepiej niż sześć miesięcy temu – był jakby wyższy i bardziej opalony, smuklejszy i jeszcze bardziej muskularny.

Annabeth tak poraził jego widok, że zamarła bez ruchu. Czuła, że jeśli zrobi choćby jeden krok w jego stronę, wszystkie molekuły jej ciała mogą eksplodować. Zadurzyła się w nim, kiedy mieli po dwanaście lat. Ostatniego lata zakochała się w nim na dobre. Byli szczęśliwą parą przez cztery miesiące – a potem on zniknął.

Ta rozłąka coś zmieniła w uczuciach Annabeth. Stały się tak boleśnie intensywne, jakby... jakby odebrano jej leki ratujące życie. Teraz nie była już pewna, co jest większą torturą: życie bez niego czy ponowne z nim spotkanie.

Reyna wyprostowała się. Z wyraźnym oporem zwróciła się do Jasona.

– Jasonie Grace, mój były kolego... – Słowo kolega wymówiła tak, jakby to było coś niebezpiecznego. – Witam cię w domu. I tych tutaj, twoich przyjaciół...

Annabeth bez zastanowienia rzuciła się ku Percy’emu, a on jednocześnie pobiegł ku niej. Tłum zamarł. Niektórzy bezwiednie sięgnęli po miecze, których nie mieli.

Percy ją objął. Ich usta się odnalazły i przez chwilę nic więcej się nie liczyło. W tej chwili asteroida mogłaby uderzyć w Ziemię i zetrzeć życie z jej powierzchni – Annabeth miałaby to w nosie.

Percy pachniał oceanicznym powietrzem. Jego wargi były słone.

„Glonomóżdżek” – pomyślała nieprzytomnie.

Percy cofnął się i przypatrywał się jej twarzy.

– O bogowie, nigdy nie sądziłem...

Annabeth chwyciła go za nadgarstek i szybkim ruchem przerzuciła sobie przez ramię. Upadł całym ciałem na bruk. Rozległy się przerażone okrzyki Rzymian. Kilku rzuciło się naprzód, ale Reyna krzyknęła:

– Stop! Zostawcie ich!

Annabeth wparła kolano w pierś Percy’ego. Przycisnęła mu gardło przedramieniem. Nie dbała o to, co myślą Rzymianie. Rozpalona do białości kula gniewu wybuchła w jej piersi – guz lęku i goryczy, który rósł w niej od ostatniej jesieni.

– Jeśli kiedykolwiek znowu mnie opuścisz – powiedziała, czując pieczenie pod powiekami – to przysięgam na wszystkich bogów...

Percy odważył się wybuchnąć śmiechem. Nagle wszystkie emocje stopniały w niej jak śnieg w gorącym słońcu.

– Przyjąłem ostrzeżenie – rzekł Percy. – Ja też za tobą tęskniłem.

Annabeth podniosła się i pomogła mu wstać. Miała straszną ochotę znowu go pocałować, ale opanowała się.

Jason odchrząknął.

– No więc, tak... Dobrze jest powrócić.

Przedstawił Reynę Piper, która była trochę zawiedziona, że nie miała okazji wypowiedzieć swoich przygotowanych kwestii, a potem Leonowi, który wyszczerzył zęby i uniósł dłoń w geście pokoju.

– A to jest Annabeth – powiedział Jason. – Yyy... zwykle nie stosuje chwytów dżudo wobec napotkanych ludzi.

Reyna przyglądała się jej roziskrzonymi oczami.

– Annabeth, na pewno nie jesteś Rzymianką? Albo Amazonką?

Annabeth nie wiedziała, czy to komplement, ale wyciągnęła ku niej rękę.

– Traktuję tak tylko mojego chłopaka. Miło mi cię poznać.

Reyna mocno uścisnęła jej dłoń.

– Chyba mamy wiele do omówienia. Centurioni!

Podbiegł o kilku Rzymian – najwyraźniej starszych oficerów. U boku Percy’ego stanęła para nastolatków, tych samych, których Annabeth widziała z pokładu okrętu. Krzepki chłopak o azjatyckich rysach i żołnierskiej fryzurze miał około piętnastu lat i urok wyrośniętej pandy przytulanki. Dziewczyna była młodsza o jakieś dwa lata. Miała bursztynowe oczy, czekoladową skórę i długie kręcone włosy. Kawaleryjski hełm wetknęła pod pachę. Ich mowa ciała świadczyła o zażyłości z Percym. Stali przy nim blisko, jakby go chronili i jakby razem z nim przeżyli wiele przygód. Annabeth zatamowała w sobie falę zazdrości. Czyżby Percy i ta dziewczyna... Nie. Chemia między nimi była innego rodzaju. Annabeth przez całe życie uczyła się oceniać ludzi. Od tego zależało, czy przeżyje. Gdyby już miała zgadywać, powiedziałaby, że tęgi azjatycki młodzieniec i dziewczyna są parą, choć podejrzewała, że od niedawna.

Jednej rzeczy nie rozumiała: na co ta dziewczyna tak się gapi? Wciąż popatrywała w stronę Piper i Leona, marszcząc czoło, jakby któreś z nich rozpoznawała, a nie było to miłe wspomnienie.

Tymczasem Reyna wydawała rozkazy swoim oficerom:

– ...każ legionowi się zatrzymać. Dakota, daj znać duchom w kuchni. Każ im przygotować ucztę powitalną. A Oktawian...

– Wpuszczasz tych intruzów do obozu? – Przez tłum przecisnął się wysoki chłopak o jasnych włosach pozlepianych w strąki. – Reyno, zasady bezpieczeństwa...

– Nie zaprowadzimy ich do obozu, Oktawianie. – Reyna rzuciła mu surowe spojrzenie. – Będziemy ucztować tu, na forum.

– Och, co za ulga! – warknął Oktawian. Wyglądało na to, że tylko on nie darzy Reyny szacunkiem, chociaż był chudy i blady, a z jego pasa nie wiedzieć czemu zwisały trzy pluszowe misie. – Chcesz, żebyśmy zażyli relaksu w cieniu ich okrętu bojowego.

– To są nasi goście – powiedziała Reyna, cedząc dobitnie każde słowo. – I przyjmiemy ich jak gości, a potem będziemy z nimi rozmawiać. A ty, jako augur, powinieneś złożyć ofiarę bogom w podzięce za szczęśliwy powrót Jasona.

– Dobry pomysł – odezwał się Percy. – Oktawianie, idź i spal swoje misie na ołtarzu.

Widać było, że Reyna z trudem powstrzymuje uśmiech.

– Wydałam rozkazy. Wykonać.

Oficerowie rozeszli się. Oktawian rzucił Percy’emu nienawistne spojrzenie, zmierzył podejrzliwym wzrokiem Annabeth i odszedł.

Percy wsunął rękę w dłoń Annabeth.

– Nie przejmuj się Oktawianem. Większość Rzymian to porządni ludzie... jak ten tutaj Frank czy Hazel i Reyna. Będzie dobrze.

Annabeth poczuła się tak, jakby ktoś zarzucił jej zimny ręcznik na kark. Znowu usłyszała cichy śmieszek, jakby ten ktoś towarzyszył jej od chwili zatrzymania „Argo II” nad Nowym Rzymem.

Spojrzała na okręt. Jego masywny spiżowy kadłub lśnił w blasku słońca. W głębi duszy pragnęła porwać Percy’ego, wspiąć się z nim na pokład i uciec stąd, póki to możliwe.

Nie mogła się pozbyć złowrogiego przeczucia, że wszystko zmierza do jakiejś okropnej katastrofy. A nie zamierzała już nigdy więcej ryzykować, że utraci Percy’ego.

– Będzie dobrze – powtórzyła, starając się w to uwierzyć.

– Wspaniale – powiedziała Reyna, po czym zwróciła się do Jasona, a Annabeth zdawało się, że jej oczy rozbłysły nienasyconą tęsknotą. – Więc porozmawiajmy i może dojdziemy do pełnej zgody.III ANNABETH

Annabeth żałowała, że nie ma apetytu, bo Rzymianie potrafili ucztować.

Na forum zwożono sofy i niskie stoły, aż utworzyły coś w rodzaju sali bankietowej. Rzymianie porozsiadali się na kanapach, gawędząc i dowcipkując, podczas gdy duchy wiatru – aurae – polatywały nad ich głowami, roznosząc najróżniejsze rodzaje pizzy, kanapek, czipsów, zimnych napojów i świeżo upieczonych ciastek. Między półbogami krążyły purpurowe duchy – lary – w togach i strojach legionistów. Satyrowie biegali („nie, fauny biegały” – poprawiła się w duchu Annabeth) od stołu do stołu, żebrząc o jedzenie i drobne monety. Na pobliskiej łące słoń bojowy baraszkował z Panią O’Leary, a dzieciaki bawiły się w berka wokół posągów Terminusa wyznaczających granice miasta.

Cała ta scena była tak znajoma i jednocześnie tak obca, że przyprawiała Annabeth o zawrót głowy.

Pragnęła tylko jednego: być razem z Percym – i to najchętniej sam na sam. Wiedziała, że musi poczekać. Rzymianie byli im potrzebni do osiągnięcia celu misji, a to oznaczało, że trzeba ich poznać i zbudować podstawy wzajemnej życzliwości.

Reyna i paru jej oficerów (w tym ten jasnowłosy Oktawian, który właśnie złożył pluszowego misia w ofierze bogom) siedzieli przy jednym stole z Annabeth i jej towarzyszami. Dołączył do nich Percy ze swoimi nowymi przyjaciółmi, Frankiem i Hazel.

Kiedy tornado talerzy i półmisków spoczęło na stole, Percy pochylił się nad nim i szepnął:

– Chcę ci pokazać cały Nowy Rzym. Tylko ty i ja. To niesamowite miejsce.

Annabeth powinna być wniebowzięta. „Tylko ty i ja” – to było dokładnie to, czego pragnęła. A jednak poczuła lekką urazę do Percy’ego. Co mu się stało? Dlaczego z takim entuzjazmem mówi o tym miejscu? Już zapomniał o Obozie Herosów – o ich obozie, ich domu?

Starała się nie patrzeć na nowy tatuaż na jego przedramieniu – SPQR – taki, jaki miał Jason. W Obozie Herosów półbogowie nosili naszyjniki z paciorków, które oznaczały liczbę lat szkolenia. Tutaj Rzymianie wypalali na ciele tatuaż, jakby chcieli powiedzieć: „Należysz do nas. Na zawsze”.

Darowała sobie złośliwy komentarz.

– Dobra. Oczywiście.

– Zastanawiałem się... – powiedział nerwowo. – Pomyślałem, że...

Urwał, bo Reyna wzniosła toast za przyjaźń.

Kiedy już wszyscy się zapoznali, Rzymianie i załoga „Argo II” zaczęli o sobie opowiadać. Jason opowiedział, jak przybył do Obozu Herosów pozbawiony pamięci i jak razem z Piper i Leonem wyruszył na misję, której celem było uwolnienie bogini Hery (albo Junony, jak kto woli, równie denerwującej dla Greków i Rzymian) z Wilczego Domu w północnej Kalifornii.

– To niemożliwe! – zawołał Oktawian. – To nasze najświętsze miejsce. Skoro giganci uwięzili tam boginię...

– To zamierzali ją zniszczyć – przerwała mu Piper. – I zwalić winę na Greków, co doprowadziłoby do wojny między naszymi obozami. A teraz siedź cicho i pozwól Jasonowi skończyć.

Oktawian otworzył usta, ale nic nie powiedział. Annabeth uwielbiała jej dar: ten magiczny głos. Zauważyła, że Reyna spogląda raz po raz to na Jasona, to na Piper, marszcząc brwi, jakby zaczynała zdawać sobie sprawę z tego, że są parą.

– I w ten sposób – ciągnął Jason – dowiedzieliśmy się o bogini ziemi Gai. Jeszcze się do końca nie przebudziła, ale to ona uwalnia z Tartaru potwory i rodzi gigantów. Porfyrion, ten olbrzymi mięśniak, ich wódz, którego pokonaliśmy w Wilczym Domu, powiedział, że wycofuje się do starożytnych krain... do samej Grecji. Zamierza obudzić Gaję i zniszczyć bogów... jak on to wyraził?... „żeby pozbyć się chwastów, trzeba je wyrwać z korzeniami”.

Percy pokiwał głową.

– Gaja też już działa – powiedział. – Już spotkaliśmy się z Ziemiolicą Królową.

Teraz on opowiedział o swoich przeżyciach. Zaczął od tego, jak obudził się w Wilczym Domu pozbawiony wszelkich wspomnień prócz jednego imienia – Annabeth.

Kiedy Annabeth to usłyszała, z trudem powstrzymała się od płaczu. Percy opowiedział im, jak zawędrował na Alaskę z Frankiem i Hazel, jak pokonali olbrzyma Alkyoneusa, uwolnili boga śmierci Tanatosa i powrócili ze złotym orłem do obozu Rzymian, by odeprzeć atak armii gigantów.

Kiedy skończył, Jason zagwizdał z podziwu.

– Nie dziwię się, że zrobili cię pretorem.

Oktawian prychnął.

– Co oznacza, że mamy teraz trzech pretorów! Prawo wyraźnie stanowi, że ma ich być tylko dwóch!

– Ale ma to swoją dobrą stronę – zauważył Percy. – Zarówno Jason, jak i ja jesteśmy od ciebie wyżsi rangą, więc obaj możemy kazać ci się zamknąć.

Twarz Oktawiana zrobiła się purpurowa jak rzymska koszulka. Jason i Percy przybili piątkę.

Nawet Reyna lekko się uśmiechnęła, choć w jej oczach czaił się gniew.

– Problem trzeciego pretora rozwiążemy później – powiedziała. – Teraz mamy ważniejsze sprawy na głowie.

– Mogę ustąpić na rzecz Jasona – zapewnił ją szybko Percy. – Nie ma sprawy.

– Nie ma sprawy? – zaperzył się Oktawian. – Urząd pretora Rzymu to dla ciebie pestka?

Percy zlekceważył go i zwrócił się do Jasona.

– Jesteś bratem Thalii Grace, tak? Ale jaja! W ogóle nie jesteście do siebie podobni.

– Tak, zauważyłem – odrzekł Jason. – No, ale wielkie dzięki za to, że pomogłeś moim rodakom, kiedy mnie tu nie było. Odwaliłeś kawał dobrej roboty.

– Ty też.

Annabeth kopnęła go w kostkę. Żal jej było przerywać kiełkowanie braterskiego romansu, ale Reyna miała rację: były ważniejsze sprawy do omówienia.

– Powinniśmy porozmawiać o Wielkiej Przepowiedni. Wygląda na to, że Rzymianie też ją znają, tak?

Reyna pokiwała głową.

– Nazywamy ją Przepowiednią Siedmiorga. Oktawianie, nauczyłeś się już jej na pamięć?

– Oczywiście. Ale... Reyno...

– Wyrecytuj ją. Po angielsku, nie po łacinie. Oktawian westchnął.

– Podjąć musi herosów siedmioro wyzwanie, inaczej pastwą ognia lub burz świat się stanie...

– Przysięga tchem ostatnim dochowana będzie – wpadła mu w słowo Annabeth – a wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci siędzie.

Wszyscy wlepili w nią oczy – wszyscy prócz Leona, który zrobił wiatraczek z aluminiowej folii po gorących tacos i podstawiał go pod przelatujące nad nim duchy wiatru.

Annabeth nie miała pojęcia, dlaczego wyrecytowała dwa ostatnie wersy przepowiedni. Po prostu same wyrwały się jej z ust.

Frank, ten wielki, tęgi chłopak, wychylił się do przodu, gapiąc się na nią z taką fascynacją, jakby jej wyrosło trzecie oko.

– Naprawdę jesteś córką Min... to znaczy Ateny?

– Naprawdę – odpowiedziała. Nagle poczuła się tak, jakby usłyszała jakieś oskarżenie. – To takie dziwne?

Oktawian parsknął kpiącym śmiechem.

– Jeśli naprawdę jesteś córką bogini mądrości...

– Dość – przerwała mu Reyna. – Annabeth jest tym, za kogo się podaje. Przybyła tu w pokojowych zamiarach. A poza tym... – spojrzała na nią z wymuszonym szacunkiem – Percy bardzo cię wychwalał.

W jej tonie było coś, co dopiero po chwili dotarło do Annabeth. Percy opuścił głowę, nagle zajmując się swoim cheeseburgerem.

Annabeth poczuła, że palą ją policzki. Och, bogowie... A więc Reyna próbowała poderwać Percy’ego! To by wyjaśniało, dlaczego w jej spojrzeniach i słowach tliła się jakaś gorycz, może nawet zazdrość. A Percy nie uległ Reynie ze względu na nią...

W tym momencie Annabeth przebaczyła wszystko temu swojemu śmiesznemu chłopakowi. Z trudem powstrzymała się od zarzucenia mu rąk na szyję.

– Och... dzięki – powiedziała do Reyny. – W każdym razie część tej przepowiedni staje się już czytelna. Wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci... to Rzymianie i Grecy. Musimy połączyć siły, by odnaleźć te drzwi.

Hazel, dziewczyna w kawaleryjskim hełmie i o długich, kręconych włosach, chwyciła coś, co leżało tuż obok jej talerza. Wyglądało to jak wielki rubin, ale zanim Annabeth zdążyła się upewnić, Hazel wsunęła to do kieszeni swojej dżinsowej koszuli.

– Mój brat Nico wyprawił się na poszukiwanie tych wrót – powiedziała.

– Zaraz... Nico di Angelo? To twój brat?

Hazel kiwnęła głową, jakby to było oczywiste. W głowie Annabeth pytania wirowały jak wiatraczek Leona, ale było ich tyle, że przestała o nich myśleć.

– No dobra. Więc mówiłaś, że...

– On zniknął. – Hazel zwilżyła sobie wargi językiem. – Boję się... Nie jestem pewna, ale sądzę, że coś mu się stało.

– Poszukamy go – obiecał jej Percy. – I tak musimy odnaleźć Wrota Śmierci. Tanatos powiedział nam, że obie odpowiedzi znajdziemy w Rzymie... chyba w tym prawdziwym, dawnym Rzymie. To jest gdzieś po drodze do Grecji, tak?

– Tanatos wam to powiedział? – Do Annabeth z trudem to docierało. – Bóg śmierci?

Spotkała już wielu bogów. Była nawet w Podziemiu, ale opowieść Percy’ego o uwolnieniu wcielenia samej Śmierci naprawdę ją przeraziła.

Percy ugryzł burgera.

– Teraz gdy Śmierć została uwolniona, potwory będą się rozpadać w pył i wracać do Tartaru, tak jak było zawsze. Ale dopóki Wrota Śmierci pozostaną otwarte, będą powracać na świat.

Piper obróciła orle pióro we włosach.

– Jak woda przeciekająca przez tamę – powiedziała.

– Tak. – Percy uśmiechnął się. – Mamy dziurę w tamie.

– Co? – zdziwiła się Piper.

– Och, nic. To taki żart. Rzecz w tym, że musimy odnaleźć te wrota i je zamknąć, zanim wyprawimy się do Grecji. To jedyny sposób, by zabijać potwory i mieć pewność, że się nie odrodzą.

Reyna chwyciła jabłko z przelatującej obok niej tacy. Obracała je w ręku, przyglądając się ciemnoczerwonej skórce.

– Proponujesz wyprawić się do Grecji na waszym okręcie wojennym, tak? Zdajesz sobie sprawę, że te starożytne krainy... i całe Mare Nostrum... to niebezpieczne tereny?

– Jaka Mary? – zapytał Leo.

– Mare Nostrum – wyjaśnił Jason. – „Nasze Morze”. Tak starożytni Rzymianie nazywali Morze Śródziemne.

Reyna pokiwała głową.

– Terytoria dawnego Imperium Rzymskiego były nie tylko ojczyzną bogów. To również ojczyzna potworów, tytanów, gigantów... i jeszcze gorszych istot. Wiemy, jak niebezpieczne jest dla półbogów wędrowanie tutaj, po Ameryce, ale tam będzie dziesięć razy groźniej.

– Ostrzegałaś nas przed Alaską – przypomniał jej Percy – a udało nam się przeżyć.

Reyna pokręciła głową. Jej paznokcie żłobiły małe półkola na skórce jabłka.

– Percy, podróżowanie po krajach śródziemnomorskich to zupełnie inny poziom zagrożenia. Rzymscy półbogowie od wielu wieków nie odwiedzali tych terenów. Nie wyprawiłby się tam żaden heros przy zdrowych zmysłach.

– No to my się nadajemy! – wypalił Leo znad swojego wiatraczka. – Przecież jesteśmy świrami, no nie? A „Argo II” jest okrętem bojowym pierwszej klasy. Na nim damy radę.

– Mamy niewiele czasu – dodał Jason. – Nie znam dokładnie planów gigantów, ale Gaja stopniowo odzyskuje świadomość. Nawiedza nas w snach, pojawia się w dziwnych miejscach, wzywa coraz potężniejsze potwory. Musimy powstrzymać gigantów, zanim w pełni ją obudzą.

Annabeth wzdrygnęła się. Nie tak dawno sama miała nocne koszmary.

– Podjąć musi herosów siedmioro wyzwanie – powiedziała. – Siedmioro z obu obozów. Jason, Piper, Leo i ja. To czworo.

– I ja – odezwał się Percy. – A ze mną Hazel i Frank. Razem siedmioro.

– Co?! – Oktawian zerwał się na nogi. – I my mamy się na to zgodzić? Bez głosowania w senacie? Bez żadnej debaty? Bez...

– Percy!

Pędził ku nim cyklop Tyson, a tuż za nim Pani O’Leary. A na grzbiecie piekielnego psa siedziała chuda jak patyk harpia – chorowita dziewczynka o pozlepianych w strąki rudych włosach, czerwonych skrzydłach i w workowatej sukience.

Annabeth nie miała pojęcia, skąd wzięła się ta harpia, ale wzruszyła się na widok Tysona w postrzępionym flanelowo-dżinsowym ubranku, z proporcem SPQR na piersiach. Z cyklopami łączyły ją niezbyt miłe wspomnienia, ale Tyson był jej ulubieńcem. Był też przyrodnim bratem Percy’ego (to długa historia), a więc to prawie rodzina.

Tyson zatrzymał się przed ich stołem i załamał muskularne ręce. Jego wielkie brązowe oczy pełne były niepokoju.

– Ella jest przerażona – powiedział.

– Ż-ż-żadnych okrętów więcej – mruczała do siebie harpia, gorączkowo skubiąc swoje pióra. – „Titanic”, „Lusitania”, „Pax”... Okręty nie są dla harpii.

Leo zmrużył oczy. Spojrzał na Hazel, która siedziała obok niego.

– Czyżbym się przesłyszał? Ten kurczak porównał mój okręt do „Titanica”?

– To nie jest kurczak. – Hazel odwróciła wzrok, jakby Leo ją zirytował. – Ella jest harpią. Jest tylko trochę... bardzo nerwowa.

– Ella jest śliczna – powiedział Tyson. – I przerażona. Musimy ją stąd zabrać, ale na pokład okrętu nie wejdzie.

– Żadnych okrętów – powtórzyła Ella. Popatrzyła na Annabeth. – Pech. Oto i ona. Córa mądrości samotnie kroczy...

– Ella! – Frank poderwał się nagle. – To chyba nie najlepsza pora na...

– Znamię Ateny przez Rzym ogniem się toczy – ciągnęła Ella, zakrywając sobie dłońmi uszy i podnosząc głos. – Już węszą mdły oddech anioła bliźnięta, pod którego strażą wiecznej śmierci pęta. Blednie olbrzymów zmora ozłocona, z utkanego więzienia w bólu uwolniona.

Podobny skutek wywarłby wybuch oślepiającej petardy na stole. Wszyscy wytrzeszczyli oczy na harpię. Zamilkli. Serce Annabeth waliło jak młotem. Znamię Ateny... Oparła się chęci sięgnięcia do kieszeni, ale czuła, że srebrna moneta – przeklęty dar jej matki – zrobiła się cieplejsza. Idź za Znakiem Ateny. Pomścij mnie.

Wokół nich wciąż było gwarno, szczękały talerze i sztućce, ale im te dźwięki wydawały się jakieś dalekie, przygłuszone, jakby ich stół i otaczające go sofy prześliznęły się do jakiegoś spokojniejszego wymiaru.

Pierwszym, który się ocknął, był Percy. Wstał i wziął Tysona pod ramię.

– Już wiem! – powiedział z udawanym entuzjazmem. – A gdybyś tak wyprowadził Ellę na świeże powietrze? Ty i Pani O’Leary...

– Chwileczkę. – Oktawian chwycił jednego ze swoich pluszowych misiów i tłamsił go drżącymi rękami. Oczy miał utkwione w Elli. – Co ona powiedziała? To brzmiało jak...

– Ella dużo czyta – wypalił Frank. – Znaleźliśmy ją w bibliotece.

– Tak! – potwierdziła Hazel. – Pewnie dopiero co przeczytała jakąś książkę.

– Książki – mruknęła grzecznie Ella. – Ella lubi książki.

Teraz, po wypowiedzeniu swojej kwestii, trochę się rozluźniła. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami na grzbiecie Pani O’Leary, muskając sobie piórka.

Annabeth obrzuciła Percy’ego podejrzliwym spojrzeniem. Najwyraźniej on, Frank i Hazel coś przed nią ukrywali. Bo było oczywiste, że Ella wyrecytowała jakąś przepowiednię – przepowiednię, która dotyczyła jej.

Mina Percy’ego mówiła: „Pomóż”.

– To była przepowiednia – upierał się Oktawian. – To brzmiało jak przepowiednia.

Wszyscy milczeli.

Annabeth nie bardzo wiedziała, co się właściwie dzieje, ale zrozumiała, że Percy jest w tarapatach.

Zmusiła się do parsknięcia śmiechem.

– Czyżby, Oktawianie? Może tutaj, w rzymskim obozie, harpie są jakieś inne. Nasze potrafią tylko sprzątać i gotować. To co, wasze zwykle przepowiadają wam przyszłość? Zwracacie się do nich przy auguriach?

Jej słowa odniosły zamierzony skutek. Rzymscy oficerowie roześmiali się nerwowo. Niektórzy popatrywali na Ellę, a potem na Oktawiana i prychali drwiąco. Myśl, że ten kurczak mógłby wypowiadać przepowiednie, była najwyraźniej równie śmieszna dla Rzymian, jak dla Greków.

– Ja... ee... – Oktawian wypuścił z rąk pluszowego misia. – Nie, ale...

– Ona po prostu klepie zapamiętane zdania z jakiejś książki – powiedziała Annabeth – jak stwierdziła Hazel. A w ogóle to powinniśmy się raczej skupić na naszej prawdziwej przepowiedni.

Zwróciła się do Tysona.

– Percy ma rację. Może byś zabrał Ellę i Panią O’Leary na daleki spacer? Co na to Ella?

– Wielkie psy są dobre – oświadczyła Ella. – Żółte psisko, scenariusz Freda Gipsona i Williama Tunberga.

Annabeth nie bardzo wiedziała, co Ella chciała przez to powiedzieć, ale Percy uśmiechnął się, jakby uznał, że problem został rozwiązany.

– Wspaniale! Kiedy skończymy, poślemy wam wiadomość iryfonem i spotkamy się później.

Rzymianie spojrzeli na Reynę, czekając na jej decyzję. Annabeth wstrzymała oddech.

Reyna przyglądała się Elli z nieodgadnioną twarzą.

– Dobrze – powiedziała w końcu. – Idźcie.

– Hurra!

Tyson obszedł sofy, ściskając każdego, nawet Oktawiana, który najwyraźniej nie był tym zachwycony. Potem wspiął się na grzbiet Pani O’Leary obok Elli i piekielny pies wybiegł z forum. Po chwili dał nurka prosto w cień na ścianie Domu Senatu i zniknął.

Reyna odłożyła jabłko.

– W jednym muszę przyznać Oktawianowi rację. Musimy uzyskać zgodę senatu, zanim pozwolimy któremukolwiek legioniście wyruszyć na wyprawę, zwłaszcza tak niebezpieczną, jak mówicie.

– To wszystko zalatuje zdradą – mruknął Oktawian. – Ta trirema nie jest okrętem niosącym pokój.

– Zapraszam na pokład, koleś – zaproponował Leo. – Oprowadzę cię. Będziesz mógł sobie posterować, a jeśli się okaże, że jesteś w tym dobry, dam ci papierową czapeczkę kapitana.

Nozdrza Oktawiana zadrżały.

– Jak śmiesz...

– To dobry pomysł – powiedziała Reyna. – Oktawianie, idź z nim. Obejrzyj ten okręt. Za godzinę odbędzie się posiedzenie senatu.

– Ale... – Oktawian urwał. Najwyraźniej poznał po minie Reyny, że dalszy sprzeciw może zagrażać jego zdrowiu. – Dobra.

Leo wstał. Odwrócił się do Annabeth, a jego uśmiech się zmienił. Pomyślała, że to jakieś przywidzenie, ale przez chwilę jej się zdawało, że ktoś inny stoi tam, gdzie powinien stać Leo, z zimnym uśmiechem na wargach i błyskiem okrucieństwa w oczach. Mrugnęła i znowu zobaczyła Leona z jego zwykłym szelmowskim uśmiechem na twarzy.

– Niedługo wrócę – obiecał. – Będzie super.

Przeniknęło ją lodowate zimno. Kiedy Leo i Oktawian ruszyli w stronę drabinki sznurowej, miała ochotę ich powstrzymać... ale jak by to wyjaśniła? Oznajmić wszystkim, że coś z nią nie tak, że ma zwidy i lodowate dreszcze?

Duchy wiatru zaczęły sprzątać ze stołów.

– Ej, Reyno – odezwał się Jason – chyba nie masz nic przeciwko temu, żebym oprowadził Piper po obozie, zanim zwołasz senat? Nigdy nie widziała Nowego Rzymu.

Rysy Reyny stężały.

Annabeth zastanawiała się, czy Jason jest aż tak tępy. Czy to możliwe, by naprawdę nie dostrzegał, że Reyna jest nim zauroczona? Dla Annabeth było to oczywiste. Prosząc o pozwolenie na spacer po mieście z nową dziewczyną, dolewał oliwy do ognia.

– Oczywiście – odrzekła chłodno Reyna.

Percy wziął Annabeth za rękę.

– O tak, ja też. Chciałbym pokazać Annabeth...

– Nie – warknęła Reyna.

Percy uniósł brwi.

– Słucham?

– Chcę z nią zamienić kilka słów. Sam na sam. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, kolego pretorze.

Jej ton wyraźnie wskazywał, że nie pyta go o zgodę.

Annabeth przebiegł zimny dreszcz po plecach. Zastanawiała się, o co Reynie chodzi. Może o to, że obaj, Percy i Jason, pozostali wobec niej obojętni, a teraz będą oprowadzać swoje dziewczyny po mieście? A może chciała jej coś powiedzieć na osobności? W każdym razie Annabeth jakoś nie czuła chęci przebywania sam na sam, i to bez broni, z przywódczynią Rzymian.

– Chodź, córko Ateny. – Reyna podniosła się z sofy. – Chodź, przejdziemy się.