Znak Gryfa - ebook

C Z Ę Ś Ć P I E R W S Z A

ROZDZIAŁ PIERWSZY,
w którym wszystko się zaczyna

STETTIN, CZERWIEC 1914 ROKU

„Trzydzieści lat to chyba nie tak znowu dużo” – pomyślała Kiira Fersen, przyglądając się dokładnie swojemu odbiciu w lustrze. Podłużna twarz kobiety była okolona grubymi, puszystymi lokami ciemnobrązowych włosów, zwyczajowo ukrytymi pod kapeluszem lub też zręcznie zawiniętymi w wymyślny kok. Znad nieco zapadniętych, przyozdobionych lekkim rumieńcem policzków spozierały głęboko osadzone ciemne oczy, poważne i w skupieniu obserwujące otaczający ją świat. Wszystko wyglądałoby idealnie, gdyby nie odrobinę za długi nos z niewielkim garbem u nasady i wąskie usta nijakiej barwy – z tym jednak Kiira potrafiła sobie poradzić. Dużo gorsze były pierwsze, niewielkie oznaki starzenia. Wystarczyła srebrna nitka w grubym warkoczu lub delikatna pajęczyna zmarszczek pojawiająca się wokół oczu, gdy się śmiała, by kobieta momentalnie straciła dobry humor i wpadła w zadumę nad upływającym czasem. Obecnie świadomość, że młodość Kiiry dobiegła już końca, była z pewnością łatwiejsza do zaakceptowania aniżeli pozostałe myśli i wątpliwości, które regularnie dręczyły jej umysł. „W każdym razie tym właśnie społeczeństwo nakazuje przejmować się kobietom w moim wieku” – pomyślała, marszcząc nos. – „A z doświadczenia wiadomo, że złamanie ustalonych przezeń zasad jeszcze nigdy nikomu nie wyszło na dobre”.

Leniwym ruchem podniosła się z prostego, obitego niezbyt przyjemnym materiałem fotela i odwróciła się w stronę okna. Było pogodne niedzielne popołudnie i ulice Stettina zalewało słońce. Okna pokoju Kiiry wychodziły na obsadzoną drzewami aleję, nieopodal centrum tak zwanego Neustadt, mieszczańskiego serca miasta. Było to z wielu względów idealne miejsce na liceum dla panien z dobrego domu: nieco na uboczu, lecz niezbyt daleko od czujnego wzroku rodziców wrażliwych na wszelakie odstępstwa od normy. Budynek szkoły, wygodny i dobrze wyposażony, podzielono na sekcję przeznaczoną dla uczennic, w której mieściły się sale lekcyjne i niewielka bursa, oraz znajdującą się na wyższych piętrach część oddaną do dyspozycji nauczycielek. Kiira zamieszkiwała niechciany przez nikogo, niewielki pokój, sąsiadujący z wejściem na poddasze. Choć ze względu na swoje uniwersyteckie wykształcenie otrzymała propozycję zamieszkania w dużo bardziej przestronnym pomieszczeniu, ona wyraźnie poprosiła o przydzielenie właśnie tego miejsca. „Mój brat zamieszkuje w Stettinie, więc i tak będę korzystać z lokum wyłącznie w celach noclegowych” – tłumaczyła dyrektorowi. O tym, że z Johannem łączyły ją co najwyżej neutralne stosunki, nie zająknęła się ani razu, podobnie jak o prawdziwych powodach, dla których zależało jej właśnie na tym pokoju.

„Mam jeszcze trochę czasu” – pomyślała Kiira i zdecydowanym ruchem zaciągnęła zasłonki, rzucając ostatnie spojrzenie na toczące się leniwie za oknem życie. Obróciła się na pięcie i lawirując między ułożonymi na podłodze, schludnymi stosami książek, opuściła swój pokój. Korytarz był pusty, jedynie lśniące, wypastowane deski świadczyły o niedawnej obecności gospodyni, utyskującej na „niedbające o porządek, nowoczesne panny”. Kiira rozejrzała się kontrolnie na boki, po czym sięgnęła po oparty o ścianę, zakończony haczykiem metalowy pręt i użyła go, by opuścić sobie drabinę na strych. Uważając na długą spódnicę, nauczycielka wspięła się po wąskich szczebelkach i wkroczyła do swojego królestwa. Istniała bowiem niepisana umowa między resztą personelu a Kiirą, na mocy której gospodarowanie przestrzenią na poddaszu leżało całkowicie w jej gestii. Stąd też przy jednym z okien stała przywieziona z Anglii luneta, a na niewielkim stoliku leżały mapy nieba oraz grube arkusze papieru, pokryte starannym pismem Kiiry. Ponieważ na poddasze nie doprowadzono instalacji elektrycznej, nauczycielka posługiwała się lampami naftowymi, a czasem również i świecami, których niedopalone końcówki wtapiały się obecnie w podłogę i blat, tworząc dość nietypową ozdobę.

Obserwatorium było jedną z wielu funkcji, którą spełniała owa przestrzeń, i oprócz przyrządów optycznych w środku znajdował się również rząd metalowych klatek. To właśnie w ich kierunku zmierzała dziś Kiira. Większość stała pusta, jedynie dwie z nich zakryto cienkimi płachtami zwiewnego materiału, zdradzając obecność ptasiego lokatora. Nauczycielka ostrożnie ściągnęła jedną z nich, odsłaniając ukrytego pod nią gawrona. Ptak obrócił niespokojnie głowę, wlepiając oczy w kobietę, po czym cicho zakrakał.

– Spokojnie, wiem, że jesteś głodny – powiedziała cicho Kiira, kucając przed klatką. Sięgnęła do kieszeni spódnicy i wyciągnęła płócienne zawiniątko. Położyła je na podłodze i ostrożnie otworzyła klatkę. Gawron cały czas uważnie śledził jej ruchy. Powoli sięgnęła do wnętrza klatki, starając się nie spłoszyć jej mieszkańca, i wyciągnęła miskę z pożywieniem. Rozsupłała woreczek i dosypała świeżą porcję nasion do środka. Z drugiej kieszeni wydobyła pudełko z robakami. Ujęła pierwszego w palce i ostrożnie podsunęła gawronowi pod dziób. Ptak przez chwilę spoglądał na wijącą się dżdżownicę, a następnie łapczywie chwycił ją i połknął w całości.

– Bardzo dobrze – pochwaliła go Kiira i podała mu następnego robaka.

Karmienie trwało dobrych kilka minut, po upływie których kobieta delikatnie pogłaskała ptaka po grzbiecie i ostrożnie ujęła go w dłonie. Gawron nie zaprotestował. Kiira delikatnie uniosła najpierw jedno, później drugie jego skrzydło. Kilka tygodni wcześniej znalazła go, otępiałego, przy wejściu do szkoły. Jego noga krwawiła, a skrzydło wyglądało na złamane. Zdjęła opatrunki kilka dni temu, lecz ptak w dalszym ciągu nie latał. Teraz uwolniła go ze swojego uchwytu, lecz gawron jedynie obrócił się i patrzył na nią z zainteresowaniem.

– Dzisiaj też nie? – zapytała.

Ptak zaczął czyścić sobie pióra, całkowicie ignorując jej obecność. Kiira włożyła go z powrotem do klatki, lecz nie zakryła jej tkaniną. Postanowiła, że zrobi to dopiero wieczorem – była niedziela i reszta personelu przebywała poza szkołą, toteż szansa, że ktoś odkryje dodatkowego lokatora, była znikoma. Odsłoniła drugą klatkę, budząc tym śpiącą w środku pustułkę. Sowa rzuciła Kiirze senne spojrzenie i wróciła do przerwanej drzemki. Nauczycielka zmieniła jej wodę na świeżą i znowu narzuciła płachtę na klatkę.

– Wierzcie mi, że wolałabym dzisiaj zostać z wami – wymruczała, podnosząc się z kolan i strzepując kurz ze spódnicy. Obiecała Johannowi, że będzie mu towarzyszyć podczas wieczornego przyjęcia u starego przyjaciela ich ojca, właściciela jednej ze stettińskich stoczni. Westchnęła ciężko i ponownie przerzuciła w myślach listę potencjalnych wymówek, lecz poczucie obowiązku zatriumfowało i wróciła do swojego pokoju, by się przygotować. „Czy nie rozumiesz, że robią to jedynie z grzeczności?” – pomyślała Kiira, żałując, że nie skierowała tych słów do swojego brata. Irytowało ją dążenie Johanna do utrzymania ich „pozycji” w socjecie, bo przecież musiał zdawać sobie sprawę, że już dawno zostali zdegradowani do roli gości zapraszanych albo przez wzgląd na dawne znajomości, albo w ramach przestrogi dla pozostałych. „Nie, to niesprawiedliwe. Stary pan Schledermann był dla nas zawsze miły i w jego zachowaniu nigdy nie dało się wyczuć ani śladu pogardy czy politowania” – skarciła się w myślach. – „Myślisz tak jedynie przez jego syna”. Kiirą aż wstrząsnęło obrzydzenie na myśl o Schledermannie juniorze, jego przesiąkniętym tytoniem oddechu i wędrujących w niewłaściwe miejsca dłoniach. „Trzymaj się z daleka od niego, a wszystko będzie dobrze” – poleciła sobie, jednak perspektywa obcowania z tymże osobnikiem odbierała jej wszelką radość, jaką mogła czuć na myśl o wieczorze spędzonym w ogólnie miłym towarzystwie.

Ściągnęła uszytą z grubej granatowej bawełny spódnicę i rozpięła zapinaną na małe perłowe guziki bluzkę z bufiastymi rękawami. Otworzyła szafę i zaczęła przeglądać znajdujące się w niej stroje. Bogiem a prawdą najchętniej włożyłaby jedną z wygodnych, zwiewnych sukienek zakupionych w prowadzonym przez Johanna domu handlowym, jednak wiedziała, że jej bratu zależy na pokazaniu, iż sytuacja finansowa ich rodziny uległa poprawie. Dlatego też wybrała pamiętającą jeszcze czasy studiów wieczorową suknię w ciemnozielonym kolorze. Jej lejący się materiał był finezyjnie udrapowany z boku, natomiast część gorsetową zdobiły drobne kryształki i delikatna koronka. Korzystając z uprzejmości jednej ze swoich bardziej utalentowanych współpracownic, Kiirze udało się odświeżyć kreację i dopasować ją do swojego bardziej kobiecego niż kiedyś ciała.

Nauczycielka usiadła przy toaletce i rozczesała swoje długie gęste włosy, po czym ułożyła je w luźny kok, pozwalając kilku kosmykom naturalnie opadać na dekolt. Resztę fryzury podtrzymywały starannie wplecione drewniane szpilki i metalowe wsuwki.

– Przydałaby się jakaś biżuteria – mruknęła Kiira, sięgając do stojącej na toaletce szkatułki. Wydobyła z niej ozdobną kameę na atłasowej wstążce oraz parę złotych kolczyków ze szmaragdami. – Musi wystarczyć – oceniła, nakładając ozdoby. Alternatywą był odziedziczony po babce sznur pereł i kilka pomniejszych, niemodnych już świecidełek, których nie zdążyła upłynnić podczas swojego pobytu w Anglii. Kiira przechyliła puzderko, wysypując jego zawartość na blat. Zaśniedziałe srebrne łańcuszki oplatały mizerny stosik masywnych bransoletek i starych przypinek. – Mam cię! Wiedziałam, że nie mogłam cię sprzedać! – mruknęła triumfalnie, wyciągając z plątaniny biżuterii dużą broszkę w kształcie sokoła. Skrzydła i ciało ptaka wysadzane były różnej barwy bursztynami, całość zaś spajało wysokiej próby srebro. Może i nie była to drogocenna błyskotka, niemniej doskonale kontrastowała z butelkową zielenią sukni i wpasowywała się w charakter swojej właścicielki, toteż Kiira bez wahania przymocowała ją do kreacji po prawej stronie, kilka centymetrów poniżej linii dekoltu.

Rozległo się pukanie do drzwi. Kiira podniosła się z krzesła. Atłasowy materiał sukni szeleścił przy każdym jej ruchu.

– Panno Fersen, pani brat już czeka – oznajmiła gospodyni, mierząc przy okazji Kiirę od stóp do głów.

– Już schodzę – oznajmiła nauczycielka i szybko naciągnęła na ręce obowiązkowe rękawiczki, a z wieszaka ściągnęła odpowiedni kapelusz.

– Dobrze, że dyrektor pani nie widzi, boby panią odsądził od czci i wiary – powiedziała gospodyni, prowadząc ją na dół, do tak zwanej poczekalni. – Kto to widział, żeby nauczycielka w takim stroju paradowała!

Idąca za gospodynią, Kiira przewróciła oczami. W takich chwilach zastanawiała się, dlaczego zdecydowała się wrócić do Stettina, zamiast wybrać sobie jakieś mniej konserwatywne miasto.

– Ale pani jest wykształconą, światową kobietą, więc może nie jest to jeszcze tak mocno niestosowne – rzuciła pojednawczo gospodyni.

Dotarły do poczekalni, gdzie czekał Johann. Brat Kiiry był eleganckim mężczyzną w wieku chrystusowym, wysokim i wysportowanym. Za młodu uprawiał szermierkę i jazdę konną, teraz zaś przerzucił się na sporty wodne. Miał przystojną, symetryczną twarz i jaśniejsze niż siostra włosy o kolorze pszenicy, które układał zgodnie z panującą obecnie modą. Nie nosił zarostu, dzięki czemu wciąż wyglądał młodzieńczo. Teraz siedział z założonymi nogami, wygodnie rozparty na fotelu, przeglądając piątkową gazetę. Na widok siostry wstał i szybko odprawiwszy gospodynię gestem, powiedział:

– Czy pokazywałaś się już w tej sukni?

– Może raz albo dwa – odparła Kiira, wzruszając ramionami. – Trochę ją przerobiłam, żeby wyglądała na nowszą.

– Obróć się – zażądał.

Kiira zaczęła powoli dreptać dookoła własnej osi.

– Stop! Wystarczy – zatrzymał ją brat. – Nie miałaś lepszych butów? Te wyglądają na znoszone.

Kiira potrząsnęła głową.

– Jedynie trzewiki, ale nie pasują do sukni, a nie chciałeś, żebym wkładała cokolwiek od ciebie ze sklepu – odparła.

Johann skrzywił się na wzmiankę o domu towarowym.

– Jest dobrze, buty to tylko drobny detal, którego większość z nich nawet nie zauważy – powiedział po chwili namysłu i podał siostrze ramię. Wyszli przed budynek szkoły, gdzie czekał na nich powóz. Stangret otworzył drzwiczki, rozłożył schodki i pomógł Kiirze wejść do środka. Po chwili byli już w drodze, przecinając szerokie aleje w stronę tak zwanego Westendu, gdzie najbogatsi mieszkańcy miasta mieli swoje wille. Wzrok Kiiry bezrefleksyjnie przesuwał się po klasycystycznych fasadach, czasem zatrzymując się na dłużej na jakiejś bardziej nietypowej bryle. Do gustu nauczycielki najbardziej przemawiały proste formy z możliwie niewielką ilością zdobień, natomiast rozbawienie budziły wszelakie próby naśladowania średniowiecznych zamków, które upchnięte na dużo mniejszej przestrzeni wyglądały niczym własna karykatura.

Po chwili powóz wjechał na podjazd przed najbardziej okazałą posiadłością w okolicy, stylizowaną na początek poprzedniego stulecia. Przed wejściem kłębiła się grupka gości, którzy najwyraźniej przybyli zaledwie moment przed rodzeństwem Fersenów.

– Widzę, że Schledermannowie nie zamierzają się ograniczyć do zwykłego matinée – mruknęła Kiira.

– Cóż, znaczenie słowa „kameralne” potrafi być różne, w zależności od zasobności portfela gospodarzy – odparł Johann. – Kiedyś będziemy mogli znowu powiedzieć o sobie to samo – dodał, ściskając dłoń siostry.

Kiira uśmiechnęła się niepewnie. Właściwie to skala przyjęcia mile ją zaskoczyła – im więcej gości dookoła, tym mniejsza szansa na to, że uwaga Schledermanna juniora skupi się na niej na dłużej, niż było to konieczne.

*

Służba wyniosła większość sprzętów do innych pomieszczeń, dzięki czemu hol, jadalnia i sala balowa zdawały się tworzyć jedną przestrzeń. Na zgromadzonych pod ścianami stolikach ustawiono patery z przekąskami, a pomiędzy gośćmi krążyli odziani w smokingi kamerdynerzy i pokojowi, dzierżąc w dłoniach tace z szampanem.

– Ciepły posiłek zostanie podany w ogrodzie około godziny dziewiątej – poinformował ich służący. Johann mu podziękował i wziął z tacy dwa kieliszki, przekazując jeden Kiirze.

– Fersen! – usłyszeli wołanie z głębi sali. Po chwili podszedł do nich gospodarz ubrany w mundur z czasów służby wojskowej. – Myślałem już, że nie przyjdziesz!

Johann uśmiechnął się i odpowiedział:

– Nie należy poganiać pań, nawet kosztem drobnego faux pas.

Schledermann przeniósł wzrok na Kiirę.

– Ależ oczywiście, mój chłopcze – przytaknął. – Inaczej nie moglibyśmy ich oglądać w pełni urody. Panno Fersen, wygląda pani, jak zawsze, czarująco.

– Dziękuję, panie Schledermann. – Kiira skłoniła lekko głowę. – Jestem zachwycona, że mogę dzisiaj u pana gościć.

– Ma pani rację, pani i brat za rzadko u nas bywacie – odparł uprzejmie pan Schledermann, po czym położył dłoń na ramieniu Johanna. – A teraz, jeśli pani pozwoli, chciałbym przedstawić naszego znakomitego przedsiębiorcę – pokazał głową na brata Kiiry – kilku znaczącym osobom.

– Ja zatem dołączę do pań – rzekła Kiira, dopełniając tym samym uprzejmości.

Johann i pan Schledermann oddalili się w stronę skupionego wokół kominka w sali balowej towarzystwa, kobieta zaś, po odprowadzeniu ich wzrokiem, rozejrzała się po reszcie gości.

Przemysłowcy i kupcy, profesorowie i ludzie kultury, wydawało się, że tego dnia wszyscy ważniejsi mieszkańcy miasta zgromadzili się u Schledermannów. Część twarzy była Kiirze znana, jednak pojawiło się też sporo nowych osób, z którymi zdaniem Johanna wypadało nawiązać znajomość. Kobieta zagryzła wargę i ruszyła w stronę trzech młodych kobiet prowadzących ożywioną dyskusję przy egzotycznej wazie, ustawionej tuż obok stolika z przekąskami. Udając, że zastanawia się nad wyborem słodyczy i pasztecików, zaczęła dyskretnie przysłuchiwać się rozmowie.

– ...mówię ci, że została przywieziona z Chin, spójrz na te malunki – kończyła swoją wypowiedź wysoka blondynka w mocno wydekoltowanej sukni wykończonej kremową koronką. – Japończycy mają zupełnie odmienny styl!

– Mylisz się, moja droga – zaprzeczyła niższa kobieta o miedzianych włosach i ciężkim akcencie. – To są dokładnie takie tematy i wzory, jakimi chlubią się Japończycy! Zwróć uwagę na typ broni, na pozycję wojownika.

– Dajcie spokój, to tylko malunki – ofuknęła je druga blondynka, dość podobna do pierwszej rozmówczyni. – I nie jest to bynajmniej najciekawszy egzotyczny obiekt, jaki można tu dziś napotkać – dodała, zniżając głos.

Pozostałe kobiety zaczęły chichotać, rozglądając się jednocześnie na boki, jakby chciały się upewnić, że nie są podsłuchiwane. Kiira chwyciła szczypce do pieczywa i nałożyła sobie dwie bułeczki z pietruszką, po czym przezornie przesunęła się kawałek dalej, jednak na tyle, by w dalszym ciągu móc śledzić przebieg rozmowy.

– Ponoć zatrudniony przez Schledermanna psychiatra to jakiś szaleńczo przystojny Amerykanin – kontynuowała blondynka. – Ma bałkańskie korzenie, więc pewnie i niezły temperament. Jeśli wierzyć plotkom, pani domu jest nim zauroczona, podobnie jak wszystkie córki.

– Ech, przynajmniej mają jakieś urozmaicenie, a nie to co u naszego ojczulka – westchnęła jej wyższa krewna.

Pozostałe kobiety przytaknęły i na chwilę zamilkły.

– Musisz koniecznie spróbować tego pstrąga, moja droga – zwróciła się nagle do Kiiry miedzianowłosa i w mgnieniu oka uwaga kobiet skupiła się na nauczycielce. – Jest naprawdę wyśmienity!

W odpowiedzi Kiira nałożyła kawałek ryby na talerzyk.

– Ma pani piękną suknię, pani... – Ruda kobieta zmarszczyła delikatnie czoło, jakby próbowała ją z kimś skojarzyć.

– Panno – poprawiła ją Kiira. – Kiira Fersen. I bardzo pani dziękuję, choć uważam, że kreacje pań są dalece bardziej interesujące od mojej.

– Miło mi panią poznać, panno Fersen. – Rozmówczyni skłoniła delikatnie głowę. – Jestem Isabel Riedel, a to są moje kuzynki: Petra i Amalia. – Wskazała na dwie blondynki.

– Kojarzę pani rodzinę, panno Fersen – włączyła się Petra, wyższa z sióstr. – Pani ojciec był właścicielem fabryki maszyn do szycia, nieprawdaż?

– Istotnie – potwierdziła Kiira. – Produkowaliśmy również inne drobne sprzęty gospodarstwa domowego.

Blondynka pokiwała głową.

– Pamiętam, mieliśmy wiele z nich w domu. Były bardzo dobrej jakości, szkoda, że mimo to pani ojciec musiał sprzedać fabrykę, to musiał być dla pani straszliwy cios... Chociaż teraz pani brat ma dom towarowy w centrum miasta, nieprawdaż? To zawsze musi być jakieś pocieszenie – powiedziała i choć Kiira wiedziała, że mówi to z sympatią, to mimo tego poczuła się upokorzona. Ileż to razy wysłuchiwała podobnych zwierzeń, zastanawiając się, gdzie byli wszyscy ci życzliwi ludzie, gdy jej ojciec sięgał dna.

– Pani brata znam z widzenia, ale pani jakoś nie potrafię sobie umiejscowić w pamięci – rzekła Isabel. – Czyżby brat trzymał panią w zamknięciu przez te wszystkie lata? – zapytała żartobliwie.

– Niezupełnie – odparła z uśmiechem Kiira. – Wcześniej mieszkałam w Anglii, skąd pochodzi moja matka, i tam też studiowałam.

Kobiety spojrzały na Kiirę ze zdumieniem.

– Ach, to pani jest tą profesor, o której słyszy się tyle dobrego – powiedziała Isabel. – Doprawdy, podziwiam pani zaangażowanie, w końcu praca nauczycielki wymaga wielu osobistych wyrzeczeń.

– Tak... – przytaknęła niezdarnie Amalia. – Zdaje mi się, że ojczulek nas szukał. Bardzo miło było panią poznać, panno Fersen – dodała.

Zapadła niezręczna cisza, którą przerwała pani domu, zapraszając gości do udziału w jednej z zaplanowanych na ten wieczór rozrywek. Chodziło o tak zwane wyklejanie marek, czyli odtwarzanie obrazów słynnych malarzy za pomocą specjalnie na ten cel pociętych znaczków pocztowych. Dziewczęta od razu zapaliły się do tego pomysłu, kurtuazyjnie przeprosiły Kiirę i natychmiast pognały za panią Schledermann, by dać upust swoim artystycznym zapędom.

Nauczycielka nie mogła powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu. Jej ojciec lubił powtarzać, że Stettin nie ma zrozumienia dla ludzi kultury i nauki, i coś w tym stwierdzeniu było, ponieważ po dziś dzień takie osoby uznawano za „ciekawostkę” towarzyską, a ich osiągnięcia za „ogólnie godne pochwały”, lecz niekoniecznie traktowano je poważnie. I choć czasy się zmieniały i w dobrym tonie było kształcenie córek, to jednak czyniono to jedynie do pewnego poziomu, by nie zmniejszyć ich szans na rynku matrymonialnym. Co się zaś tyczy szeroko rozumianych „artystów”, to cóż... każde zajęcie niebędące jakąś formą przedsiębiorczości uchodziło zwyczajnie za niepoważne. Rzecz jasna ceniono drobne, domowe rękodzieło będące domeną kobiet, lecz nie traktowano go jako sztukę, a jedynie jako niegorszący obyczajów sposób spędzania wolnego czasu. Takowe „dzieła”, pracowicie przygotowane przez panią domu tudzież córkę, oprawiano później samodzielnie w ramki i wieszano na ścianach, gdyż było to lepsze niż pozostawienie białych, pustych przestrzeni albo wieszanie reprodukcji.

Pogrążona w myślach Kiira przechadzała się powoli po sali i przylegających do niej pomieszczeniach, aż wreszcie trafiła do otwartego dla gości, acz o dziwo opustoszałego pokoju, będącego chyba jednym z gabinetów, sądząc po wyposażeniu. Pomieszczenie było przedzielone parawanem na dwie części, jednak nauczycielka skupiła wzrok na przestrzeni typowo roboczej. Nad solidnym biurkiem z lakierowanego dębu wisiał obraz przedstawiający kąpiące się nimfy, pod nim zaś, na specjalnym stelażu, spoczywała szabla w bogato zdobionej pochwie. Kobieta wpatrywała się przez dłuższą chwilę w obraz, aż nagle poczuła, jak ktoś dotyka jej talii i przyciska swoją twarz do jej szyi, głośno oddychając. Schledermann junior.

– Kiira Fersen. Tu cię mam – wyszeptał. – I nie puszczę.

Ciało Kiiry naprężyło się. Nie znosiła kontaktu fizycznego z drugim człowiekiem, chyba że był to członek rodziny lub osoba, którą ona sama pragnęła dotknąć, ale to drugie nie zdarzało się praktycznie nigdy. Mimo to powstrzymała w sobie impuls nagłego odepchnięcia natręta od siebie, bo wiedziała, że tego typu reakcje mogą zostać odebrane gorzej niż bierność.

– Ciekawe, co na to pańska małżonka, panie Schledermann? – zapytała oschle, odsuwając się od mężczyzny.

– A cóż jej do tego? Jesteśmy całkowicie obcymi sobie ludźmi – odparł opryskliwie.

– Łączy was jedynie przysięga oraz gromadka dzieci – rzekła ironicznie Kiira. – Drobnostka.

Schledermann spojrzał na nią pochmurnie.

– Kto jak kto, ale ty, droga Kiiro, doskonale wiesz, że nie ma to żadnego związku z uczuciami. Małżeństwo to niewola, a ja proponuję ci wolność i partnerstwo.

– Upokorzenie – oceniła Kiira, na co Schledermann się skrzywił. Rozumiała logikę jego argumentów i w pewnym stopniu mu nawet współczuła, ale na poziomie emocjonalnym nie potrafiła odwzajemnić zainteresowania.

– Naprawdę chcesz zwiędnąć jako stara panna na pensji, kiedy możesz mieć wszystko, co byście mieli z Johannem, gdyby wasz ojciec...

– Nie skończył jako bankrut – dokończyła za Schledermanna Kiira. Podniosła głowę i spojrzała na niego odważnie. Choć czuła, jak do oczu napływają jej łzy, była w stanie je powstrzymać i kontrolować narastające w sobie emocje. – Ale tak właśnie się stało, i dlatego ja nie mam prawa do takiego życia, chyba że kosztem czyjegoś szczęścia albo własnej przyszłości. Dlatego po raz kolejny mówię nie.

Schledermann aż się zaczerwienił ze złości. Złapał Kiirę za nadgarstek i zacisnął tak mocno, że kobieta syknęła z bólu. Wtem zza przepierzenia dotarł do nich zaspany głos:

– Która to godzina? Czyżbym zaspał? – I zza parawanu wyłonił się postawny mężczyzna, na oko trzydziestopięcioletni, o ciemnej karnacji i kręconych, czarnych jak smoła włosach.

– Doktorze Kustuvič! – Głos Schledermanna zabrzmiał niczym skrzeknięcie. – Szukaliśmy pana całe popołudnie! Muszę powiadomić ojca, że wreszcie pan się znalazł – oznajmił i puściwszy rękę Kiiry, z nadzwyczajną prędkością zniknął z pomieszczenia.

– Nic się pani nie stało? – zwrócił się psychiatra do Kiiry. – Czy mam spojrzeć na pani dłoń?

– Zatem wszystko pan słyszał... – odparła nauczycielka, czując nagły przypływ zażenowania.

Mężczyzna utkwił w nauczycielce wzrok. „Co za osobliwa scena” – pomyślała Kiira. – „Zubożała przedstawicielka klasy wyższej zachowująca pozory, jakoby wciąż do niej przynależała, i lekarz, który jeszcze pięćdziesiąt lat temu nie miałby wstępu na salony. Zetknięcie starego przywileju urodzenia z nowym, energicznym, pnącym się ku górze żywiołem”.

– Wszystko... i odrobinę więcej – odpowiedział po chwili Kustuvič.

Kiira odnotowała, że mówi z wyczuwalnym amerykańskim akcentem.

– To nie był pierwszy taki przypadek, nieprawdaż?

Kobieta poczuła, że na jej policzki wstępuje rumieniec.

– Nie mam pojęcia, o czym pan mówi – rzekła Kiira, czując, że się ośmiesza. Skoro był świadkiem całego zajścia, to domyślenie się reszty nie było dla niego szczególnie trudne. „Nie chcę, żeby pomyślał, że jestem słaba” – uświadomiła sobie nagle.

Kustuvič jednak, zamiast przygany, obdarzył nauczycielkę łagodnym uśmiechem.

– Oczywiście, że nie, kobieta tak inteligentna jak pani musi mieć świadomość poświęceń, jakie jest pani zmuszona poczynić, aby móc w dalszym ciągu podtrzymać iluzję znaczenia rodziny Fersenów. W przeciwnym razie z pewnością odepchnęłaby pani niechcianego zalotnika i wymaszerowała z tego domu na znak protestu – powiedział.

Słowa psychiatry rozzłościły Kiirę, ale powściągnęła emocje i lodowatym tonem odrzekła:

– Rozumiem, że moja rodzina musi być częstym tematem rozmów u Schledermannów.

– Prędzej odpowiedziałbym, że nie jest żadnym – poprawił ją Kustuvič, zachowując niezmiennie pogodny wyraz twarzy.

Dolna warga Kiiry nieco zadrgała.

– Więc jak...? – urwała w połowie pytania, łypiąc podejrzliwie na psychiatrę.

– Brawo. – Kustuvič zaklaskał. – Wreszcie zadała pani pytanie, które prowadzi nas we właściwym kierunku. Otóż, w przeciwieństwie do większości ludzi, moja kognicja nie kończy się wyłącznie na wielce ograniczonym spektrum, jakim jest świat naszych zmysłów. Można by powiedzieć, że dziś nie tylko słyszałem waszą kłótnię, ale również, w dużym uproszczeniu, doświadczyłem jej z perspektywy naszego drogiego Augusta – wyjaśnił. – I powiedzmy, że nie był to pierwszy raz, kiedy pani osoba pojawiła się w jego myślach. Muszę przyznać, iż porównanie jego wyobrażenia o pani z oryginałem wypadło dość... intrygująco. Znacznie lepiej niż pierwotnie zakładałem.

Kiira odetchnęła w duchu z ulgą. Wiedziała już, z kim ma do czynienia.

– Zatem jest pan medium, doktorze? Jak madame Bławacka? – zapytała. – Czy może telepatą?

Kustuvič prychnął pogardliwie, a jego twarz po raz pierwszy wykrzywił nieprzyjemny wyraz.

– Nie jestem hochsztaplerem, a naukowcem. Moja kognicja została tymczasowo rozszerzona w wyniku pewnego eksperymentu – odparł. – Akurat pani, jako biolog, powinna być tym zainteresowana.

Kiira przekrzywiła głowę. Nie wierzyła temu mężczyźnie ani przez moment, niemniej zirytował ją na tyle, że była gotowa brnąć dalej w jego brednie, byleby tylko móc mu udowodnić, iż go przejrzała.

– I nie ogłasza go pan w jakimś szacownym piśmie naukowym, tylko opowiada pan o nim drugiemu naukowcowi. Jakie to lekkomyślne, biorąc pod uwagę fakt, jak często ludzie przywłaszczają sobie nie swoje pomysły – zakpiła.

– Mówię o nim osobie, która ze względu na swoją płeć i położenie nie jest mi w stanie realnie zaszkodzić – poprawił ją Kustuvič, a na jego twarzy znów pojawił się charakterystyczny uśmiech. – Natomiast ze swoją wiedzą, ze swoim analitycznym umysłem i właśnie swoją specyficzną pozycją jest mi w stanie pomóc. Wystarczy tylko, że odrzuciłaby pani płaszczyk niewiary i wątpliwości.

– Zatem niech mnie pan przekona. Niech mi pan opowie o tej mocy i jak wszedł pan w jej posiadanie – zachęciła psychiatrę.

Kustuvič sięgnął do kieszeni marynarki i wydobył z niej małą fiolkę ze złotawym płynem. Podał ją Kiirze, a następnie, bez słowa, podszedł do drewnianego parawanu i zachęcił kobietę gestem, by podążyła za nim. Nauczycielka posłusznie poszła w ślady psychiatry. Kustuvič nachylił się nad stojącą przy sofie komodą i przekręcił klucz w zamku. Rozchylił drzwiczki i odsunął się. Wewnątrz znajdowało się dość spore urządzenie przypominające aparat fotograficzny, z tą jedynie różnicą, iż to wydawało z siebie ciche, niemal niesłyszalne buczenie.

– Niech pani wypije zawartość fiolki – polecił Kustuvič, majstrując przy dziwacznym urządzeniu.

Kiira zacisnęła szczupłe palce na pojemniku z płynem, jednak nie odważyła się go podnieść do ust.

– Jego działania nie da się opisać za pomocą słów, musi pani tego najpierw doświadczyć – zachęcił ją Kustuvič, widząc wahanie nauczycielki.

Kiira ani drgnęła. Przed oczami stanęły jej organizowane przez ojca seanse spirytystyczne i szereg mediów, które przewinęły się przez dawną posiadłość Fersenów. Przypomniały się jej rozszerzone niemal do granic możliwości źrenice ojca i leżące na stoliku fajki z opium oraz wszystko to, co wydarzyło się później.

– Przepraszam, ale ja nie mogę – odpowiedziała i położywszy fiolkę na sofie, szybkim krokiem opuściła gabinet. Psychiatra nie wołał jej ani za nią nie podążył. Wróciła do sali balowej i na nowo wmieszała się w tłum. Pochwyciła pytające spojrzenie Johanna i nieznacznie wzruszyła ramionami. Do środka wjechały tace ze słodyczami i goście skupili się wokół czarek z lodami i czekoladą. Kiira przystanęła na uboczu i obserwowała zgromadzonych z dystansu. Nagle poczuła przypływ niepokoju, jakby zapomniała o czymś ważnym, jednak to poczucie utrzymało się zaledwie kilka sekund, a następnie opuściło ją całkowicie. Zauważyła, że jej włoski na przedramionach zjeżyły się, i zmarszczyła brwi. Ta krótka chwila, jakby dotknięcie niewidzialnej obecności, prześladowała ją przez resztę wieczoru.