Żona na chwilę. Część II: Kolejny zakręt - ebook

Pro­log

Z Ale­jan­drem po­zna­li­śmy się w par­ku, kie­dy jeź­dzi­łam na rol­kach. Ura­to­wał mnie, gdy wpa­dłam w krza­ki. Już wte­dy wie­dzia­łam, że jest tym je­dy­nym. Wiem… Mó­wi się, że ta­kie rze­czy dzie­ją się tyl­ko w fil­mach, ale w tym na­praw­dę coś jest!

Nie­ste­ty, po pa­ru la­tach cu­dow­na otocz­ka zni­ka, a kró­le­wicz za­mie­nia się w cza­ro­dzie­ja, któ­ry od­mie­nia twój świat. On nie wra­ca na noc do do­mu, a ty co­raz czę­ściej śpisz sa­mot­nie. Pa­ra­li­żu­je cię bez­sil­ność i strach, a po­tem za­sta­na­wiasz się, co da­lej. Chcesz dać mu na­ucz­kę, po­ka­zać, że je­go za­cho­wa­nie ci się nie po­do­ba. Przez pa­rę ty­go­dni igno­ru­jesz go, a on w efek­cie sta­je się co­raz bar­dziej ob­cy…

Roz­dział 1

Ra­no obu­dził mnie za­pach świe­że­go cia­sta. Szyb­ko wło­ży­łam szla­frok i ze­szłam do kuch­ni.

– Co tak ład­nie pach­nie? Pie­kłaś mo­że droż­dżo­we buł­ki?

– Tak, Bel­la.

– Nie spa­łaś ca­łą noc? – za­py­ta­łam.

– Wczo­raj mia­łam na nie ocho­tę, więc po­sta­no­wi­łam wcze­śniej wstać i upiec je, za­nim wszy­scy wsta­nie­cie.

– To był do­bry po­mysł, Cri­sti – po­chwa­li­łam ją.

Co­dzien­ność do­mow­ni­ków przy śnia­da­niu by­ła ru­ty­ną: teść czy­tał po­ran­ną ga­ze­tę, któ­rą z ra­na przy­wo­ził mu chło­piec na ro­we­rze za nie­wiel­kie wy­na­gro­dze­nie. Cri­sti – mo­ja ko­cha­na te­ścio­wa – chcia­ła błysz­czeć w kuch­ni, więc wy­my­śla wy­kwint­ne śnia­da­nia. Mo­ją ro­lą by­ła roz­mo­wa o wszyst­kim, jak i o ni­czym, że­by każ­de­go za­do­wo­lić.

Jak za­wsze przy po­sił­ku mat­ka mę­ża mia­ła naj­wię­cej do po­wie­dze­nia. Ju­lian tyl­ko przy­ta­ki­wał gło­wą, bo nie miał po­ję­cia, o czym tak na­praw­dę mó­wi­ła.

Pa­trzy­łam na nich i za­sta­na­wia­łam się, czy ja i Ale­jan­dro za pa­rę lat bę­dzie­my ta­cy sa­mi jak oni. A mo­że już je­ste­śmy? Mu­sia­łam zmie­nić my­śle­nie. Nie mo­głam mieć kiep­skie­go sa­mo­po­czu­cia, bo gdy nie mia­łam hu­mo­ru, to za­zwy­czaj by­łam nie do znie­sie­nia. W ta­kich chwi­lach naj­le­piej by­ło, gdy nikt się do mnie nie zbli­żał, bo mo­gła­bym „gryźć”, a bę­dąc w obec­nym sta­nie, nie mo­głam się de­ner­wo­wać.

– Wszyst­ko do­brze? – za­py­ta­ła mnie te­ścio­wa.

– Tak.

– Je­steś tak jak­by nie­obec­na – za­uwa­ży­ła.

Za­my­śli­łam się, a po chwi­li za­czę­łam czuć się nie­kom­for­to­wo.

– Chy­ba już czas… – po­wie­dzia­łam wy­stra­szo­na.

Spoj­rze­li na mnie zszo­ko­wa­ni. Cri­sti po­de­szła do mnie, że­by po­móc mi wstać.

– Gdzie ten cho­ler­ny te­le­fon? Nie mo­gę go zna­leźć! – krzyk­nął Ju­lian.

– Nie dzwoń po ka­ret­kę, szo­fer nas za­wie­zie! Tak bę­dzie szyb­ciej! – krzy­cza­ła je­go żo­na.

– Gdzie jest mo­ja tor­ba, któ­rą spa­ko­wa­łam ostat­nio do szpi­ta­la?! Tu­taj le­ża­ła! Bez niej ni­g­dzie się nie ru­szam! – za­czę­łam pa­ni­ko­wać.

– Mu­sia­łaś ją prze­ło­żyć, a te­raz w ner­wach nie pa­mię­tasz gdzie.

– Cri­sti, do­brze pa­mię­tam, gdzie ją ostat­nio po­ło­ży­łam. Sta­ła tu­taj! Wi­docz­nie ktoś ją prze­ło­żył – de­ner­wo­wa­łam się.

– Mo­że Ale­jan­dro ją gdzieś wsa­dził? – po­wie­dzia­ła do sie­bie.

– Za­mknij­cie się, ko­bie­ty! Prze­stań­cie krzy­czeć! Idzie z wa­mi osza­leć – stwier­dził teść, cho­ciaż sam chwi­lę te­mu mó­wił pod­nie­sio­nym to­nem.

– Idź szu­kaj tor­by, a ty, Bel­la, stój tu i się nie ru­szaj. Idę po szo­fe­ra.

Sta­łam i my­śla­łam, że za­raz uro­dzę, jed­nak po chwi­li przy­szli męż­czyź­ni i po­mo­gli mi wsiąść do au­ta. Osta­tecz­nie tor­ba się od­na­la­zła. Nie py­ta­łam, gdzie by­ła. W tej chwi­li to nie by­ło istot­ne. Cri­sti sie­dzia­ła przy mnie, trzy­ma­jąc mnie za rę­kę, i ka­za­ła mi głę­bo­ko od­dy­chać. Za­mknę­łam oczy i po­słu­cha­łam jej rad. Pra­gnę­łam jak naj­szyb­ciej do­je­chać do po­bli­skie­go szpi­ta­la.

– Dzwo­ni­łaś do Ale­jan­dra? – za­py­tał teść.

– Nie mia­łam kie­dy za­dzwo­nić, po­nie­waż za­ję­łam się szu­ka­niem tor­by.

– To co z cie­bie za mat­ka?! Dzwoń do nie­go i po­wiedz, że je­dzie­my do szpi­ta­la – roz­ka­zał.

– Nie de­ner­wuj mnie! Za­miast la­tać jak po­krę­co­ny z pa­pie­ro­sem w gę­bie, mo­głeś za­dzwo­nić do sy­na!

– Za­mknij­cie się w koń­cu! Przez was szo­fer nie mo­że się skon­cen­tro­wać, ja za­raz osza­le­ję, a wy pój­dzie­cie na pie­cho­tę do te­go prze­klę­te­go szpi­ta­la!

Cri­sti nie mia­ła pra­wa jaz­dy, ale wca­le nie mu­sia­ła go mieć. Ca­łe ży­cie by­ła wo­żo­na przez swo­ich kie­row­ców. Dro­ga do szpi­ta­la by­ła naj­dłuż­szą prze­jażdż­ką w mo­im ży­ciu. Za­czę­łam się mar­twić, że uro­dzę w sa­mo­cho­dzie. W po­ran­nych go­dzi­nach za­wsze by­ły naj­więk­sze kor­ki, co opóź­nia­ło przy­jazd na po­ro­dów­kę. Te­ścio­wa ca­ły czas trzy­ma­ła mnie za rę­kę i py­ta­ła, czy wszyst­ko jest w po­rząd­ku, czy wy­trzy­mam. Cie­szy­łam się ogrom­nie, że w koń­cu prze­sta­li się kłó­cić. Na­gle za­czę­ła mnie prze­pra­szać za ich za­cho­wa­nie, uspra­wie­dli­wia­jąc się tym, że to wszyst­ko wy­ni­kło z pa­ni­ki.

– Nic nie szko­dzi – po­wie­dzia­łam. – Ja też prze­pra­szam, źle się za­cho­wa­łam. W pa­ni­ce de­ner­wu­je­my się i nie pa­nu­je­my nad emo­cja­mi. – Od­dy­cha­łam głę­bo­ko, by cho­ciaż tro­chę zmi­ni­ma­li­zo­wać ból zwią­za­ny ze skur­cza­mi.

– Bel­la… Źle zro­bi­łam, mo­głam po­zwo­lić Ju­lia­no­wi, że­by za­dzwo­nił po ka­ret­kę, bo już by­śmy by­li w szpi­ta­lu – przy­zna­ła smut­nym gło­sem, jak­by czu­ła się win­na.

– Wszyst­ko jest do­brze, wy­trzy­mam – od­po­wie­dzia­łam z tru­dem, że­by ich nie mar­twić. Za­ci­ska­łam zę­by z bó­lu. Nie chcia­łam po­ka­zać, że pa­nicz­nie się bo­ję.

– Już do­jeż­dża­my – oznaj­mił szo­fer.

***

W po­łu­dnie uro­dzi­łam zdro­wą, ślicz­ną có­recz­kę.

Ale­jan­dro wpadł do szpi­ta­la jak bu­rza, trzy­ma­jąc w jed­nej rę­ce plu­szo­we­go mi­sia, a w dru­giej kwia­ty.

– Sam je­steś? – za­py­ta­łam, na­da­jąc gło­so­wi neu­tral­ny ton.

– Sam – od­po­wie­dział. Usiadł przy mnie i za­czę­li­śmy roz­ma­wiać.

Nie mo­gli­śmy się do­cze­kać, kie­dy przy­wio­zą nam ma­leń­stwo. Po pew­nej chwi­li usły­sza­łam, jak z ko­ry­ta­rza nie­sie się spe­cy­ficz­ny dźwięk ja­dą­ce­go wóz­ka z no­wo­rod­kiem.

Ale­jan­dro nie mógł się na­pa­trzyć na swoją có­recz­kę.

***

Chcia­łam już zo­stać sa­ma, po­ło­żyć się i od­po­cząć. Na­gle do sa­li we­szła pie­lę­gniar­ka i po­in­for­mo­wa­ła, że czas wi­zyt się skoń­czył, bo mu­si­my od­po­cząć. Ale­jan­dro za­czął mi mó­wić, jak moc­no mnie ko­cha, i prze­pra­szać za ostat­nie mie­sią­ce. Wie­dział, że źle się za­cho­wy­wał. Wy­ba­czy­łam mu już i nie chcia­łam wra­cać do tam­tych dni.

– To ja się zbie­ram – po­wie­dział mąż na od­chod­ne.

W do­mu cze­kał na mnie sy­nek. Bar­dzo za nim tę­sk­ni­łam. Miał już skoń­czo­ne czte­ry lat­ka, ale był bar­dzo mą­drym dziec­kiem, a przede wszyst­kim grzecz­nym. Dla mnie, ja­ko ma­my, był naj­pięk­niej­szym chłop­cem, a je­go błę­kit­ne oczy świeciły jak gwiaz­dy na gra­na­to­wym nie­bie.

Po kil­ku mi­nu­tach na sa­lę we­szła pie­lę­gniar­ka i za­bra­ła mi mo­je ma­leń­stwo. Po­wie­dzia­ła, że zaj­mie się ma­lusz­kiem. Zo­sta­łam sa­ma. Długo nie mo­głam za­snąć. Mo­je my­śli zmie­nia­ły się jak kart­ki w ka­len­da­rzu. Wszyst­ko pla­no­wa­łam, w tym nie­da­le­ką przy­szłość. To, czym bę­dę się zaj­mo­wała i to, jak bę­dą wy­glą­da­ły te­raz mo­je dni – wszyst­ko spra­wi­ło, że po­gu­bi­łam się we wła­snych my­ślach. Rze­czy­wi­stość nie by­ła ide­al­na i mia­łam te­go świa­do­mość.

***

Na­stęp­ne­go ran­ka otwo­rzy­łam oczy, a mój part­ner sie­dział już przy mo­im łóż­ku.

– Cześć, ko­cha­nie – po­wie­dział i po­ca­ło­wał mnie czu­le.

– Co ty tu ro­bisz tak wcze­śnie? – za­py­ta­łam. – My­śla­łam, że przyj­dziesz po po­łu­dniu. Chcia­łam mieć tro­chę cza­su dla sie­bie i dla ma­łej.

– Nie mo­głem spać, a w gło­wie mia­łem ba­ła­gan. Wszyst­ko mi się już mie­sza­ło…

– To two­ja wi­na, ży­jesz w wiecz­nym stre­sie. Tyl­ko pra­ca i fir­ma się dla cie­bie li­czą. Za­po­mnia­łeś o ro­dzi­nie, nie masz dla nas cza­su, wiecz­nie cię nie ma w do­mu, a w na­szym ży­ciu prak­tycz­nie nie ist­nie­jesz. Na­sze mał­żeń­stwo przez cie­bie pra­wie się roz­pa­dło. Ale nie roz­ma­wiaj­my o tym, ciesz­my się na­szym ma­łym cu­dem.

– Wiem… Po­sta­no­wi­łem wszyst­ko zmie­nić i po­dzie­lić tak, że­by mieć czas dla was, bo je­ste­ście dla mnie naj­waż­niej­si – od­rzekł ze skru­chą.

– Do­brze, zo­ba­czy­my, jak to bę­dzie. Nie pierw­szy raz coś obie­cu­jesz, a póź­niej nie do­trzy­mu­jesz sło­wa.

– Wiem, ko­cha­nie, ale po­sta­ram się zmie­nić – za­pew­niał mnie.

– Dam ci szansę, ale nie ze­psuj te­go – stwier­dzi­łam chłod­no. – Nie chce mi się roz­ma­wiać na ten te­mat. Będę tu, więc masz czas na za­sta­no­wie­nie się nad so­bą i nad tym, co chcesz ro­bić w swo­im ży­ciu i co tak na­praw­dę jest dla cie­bie waż­ne.

Do po­miesz­cze­nia we­szła pie­lę­gniar­ka. Do­brze, że prze­rwa­ła tę bez­sen­sowną roz­mo­wę.

– Wy­trzy­ma­my, a po­tem wszyst­ko bę­dzie do­brze. – Zła­pał mnie de­li­kat­nie za rękę i za­czął ści­skać moc­niej, jak­by się bał, że uciek­nę. – Te­raz je­steś naj­waż­niej­sza, mu­sisz du­żo od­po­czy­wać i ni­czym się nie stre­so­wać.

– Wiem o tym. Po­bę­dę sa­ma ze swo­imi my­śla­mi i od­pocz­nę oraz za­opie­ku­ję się na­szą có­recz­ką. Czy w do­mu wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­ta­łam, po­nie­waż mar­twi­łam się o ro­dzi­ców Ale­jan­dra.

– Tak, ro­dzi­ce ma­ją w pla­nie cię od­wie­dzić – zdra­dził. Kiw­nę­łam gło­wą na je­go sło­wa. – Opo­wie­dzie­li mi, jaką mie­li­ście po­dróż do szpi­ta­la.

– Dzi­wię się, że nas szo­fer nie wy­rzu­cił w po­ło­wie dro­gi. Po­pier­dzie­lo­na ro­dzi­na, aż wstyd so­bie przy­po­mi­nać, jak my się za­cho­wy­wa­li­śmy.

– Bel­la, on ty­le lat dla nas pra­cu­je, że już się przy­zwy­cza­ił. Dla nie­go kłót­nie to co­dzien­ność, a jak­by mu to prze­szka­dza­ło, to już daw­no zło­żył­by re­zy­gna­cję.

– Czy Sa­ra też mnie od­wie­dzi?

– Tak, już nie mo­że się do­cze­kać.

– A ja my­śla­łam, że za­po­mnia­ła o mnie al­bo nie ma ocho­ty przyjść.

– Nie mo­żesz tak my­śleć o mo­jej sio­strze. Wiesz, że cię bar­dzo lu­bi. Dzwo­ni­ła, że­by się spy­tać, w któ­rej sa­li je­steś, więc na pew­no się zja­wi.

Cza­sa­mi spo­glą­da­łam na mo­je­go mę­ża i za­sta­na­wia­łam się, jak bar­dzo się zmie­ni­li­śmy przez te ostat­nie la­ta, a przy tym wszyst­kim jak moc­no się po­gu­bi­li­śmy. Kie­dyś czę­sto za­pew­niał, że mnie ko­cha, a te­raz mó­wi, że to mo­ja wi­na, że się zmie­ni­ło, po­nie­waż nie na­le­ga­łam na te sło­wa.

– Prze­pra­szam, po­wtórz, co po­wie­dzia­łeś, bo się za­my­śli­łam i cię nie słu­cha­łam.

– To tak mnie słu­chasz… – za­czął żar­to­wać.

– Słu­cham, tyl­ko na chwi­lę się wy­łą­czy­łam – za­pew­ni­łam go.

– Mó­wi­łem, że mam dzi­siaj wol­ne.

– To su­per – ode­zwa­łam się od nie­chce­nia.

– Chcę po­święcić czas Ra­fa­elo­wi, bo ty je­steś te­raz w szpi­ta­lu, a nie chcę, że­by ca­ły czas był z mo­imi ro­dzi­ca­mi.

– Je­steś ko­cha­ny. On te­raz cie­bie po­trze­bu­je, kie­dy ja je­stem w szpi­ta­lu. Dziad­ko­wie nie są w sta­nie za­stą­pić mu oboj­ga ro­dzi­ców. Mu­si też od­na­leźć się w no­wej sy­tu­acji. Nie jest już je­dy­nym na­szym dziec­kiem.

– No wła­śnie dla­te­go zde­cy­do­wa­łem się wziąć kil­ka dni wol­ne­go. W fir­mie za­stą­pi mnie Ste­fa­no, któ­ry wszyst­kim się zaj­mie. Cie­szę się, że bę­dę miał czas tyl­ko dla ro­dzi­ny.

Ste­fa­no był prawą ręką Ale­jan­dra. Kie­dy nie ma mę­ża w pra­cy, męż­czy­zna zaj­mu­je je­go miej­sce. To za­ufa­ny współ­pra­cow­nik, na któ­re­go za­wsze moż­na li­czyć.

– Do­pó­ki nie wró­cisz z urlo­pu, na pew­no god­nie cię za­stą­pi.

– Nie wiem, czy ogó­le wró­cę – wy­znał.

– Jak to? – nie­mal krzyk­nę­łam.

– Chcę się za­jąć wy­cho­wy­wa­niem dzie­ci. Nie chcę, że­by opie­ko­wa­ły się ni­mi niań­ki. Wo­lę unik­nąć sy­tu­acji, kie­dy mo­je dzie­ci w przy­szło­ści bę­dą się za­sta­na­wiać, kim dla nich je­stem.

– Prze­cież ja z ni­mi bę­dę… – po­wie­dzia­łam drżą­cym gło­sem. – Ra­fa­el tę­sk­ni za mną, ma do­pie­ro czte­ry lat­ka.

– Po­trze­bu­je ma­my na co dzień, a nie bab­ci. Ko­cha­nie, wie­le ko­biet chcia­ło­by mieć ta­kie ży­cie jak ty. Chcia­ło­by mieć niań­ki na za­wo­ła­nie, a do te­go nie mu­sieć pra­co­wać. A ty się upar­łaś i pra­co­wa­łaś na wła­sne ży­cze­nie.

Przez chwi­lę za­sta­na­wia­łam się, o czym on do mnie mó­wi. Prze­cież to ja zaj­mo­wa­łam się syn­kiem, a on cią­gle pra­co­wał. To nie ja sta­wia­łam do­bro ro­dzi­ny nad pra­cę. Coś mu się chy­ba za bar­dzo po­mie­sza­ło w gło­wie – po­my­śla­łam.

– Naj­le­piej bę­dzie, jak po­my­śli­my te­raz nad imie­niem dla na­szej có­recz­ki – zmie­ni­łam te­mat, bo sa­ma do koń­ca nie wie­dzia­łam, o co mu cho­dzi.

– Do­brze, Bel­lo, ro­zu­miem cię, ale nie chcę, że­byś po­chop­nie po­dej­mo­wa­ła de­cy­zję.

– Niech ktoś zaj­mie mo­je miej­sce, pó­ki nie wró­cę do pra­cy. Te­raz chcę za­jąć się no­wo­na­ro­dzo­nym dziec­kiem i Ra­fa­elem. Póź­niej zo­ba­czę, jak się wszyst­ko uło­ży. Prze­cież nie pro­szę was o tak du­żo – po­wie­dzia­łam obu­rzo­na. Na­krę­ci­łam się i kon­ty­nu­owa­łam swo­ją wy­po­wiedź. – Czy mam wyjść dzi­siaj ze szpi­ta­la, a ju­tro za­jąć się firmą, bo tak chcą twoi ro­dzi­ce i ty?!

– Nie bądź zło­śli­wa. Słu­chaj, ko­cha­nie, nie prze­szka­dza mi to, że nie chcesz te­raz wró­cić. To nor­mal­ne, je­steś mamą i mu­sisz za­jąć się po­cie­cha­mi. Zło­ści mnie je­dy­nie, że mó­wisz, że ni­g­dy nie wró­cisz – od­rzekł na­dą­sa­ny. – Już do­brze, prze­pra­szam.

Za­mru­ga­łam. Prze­cież to on przed chwi­lą po­wie­dział, że chce za­jąć się dzieć­mi i nie wra­cać do pra­cy. Czy on cza­sem nie roz­ma­wia sam ze so­bą? O co w tym wszyst­kim cho­dzi? Już sa­ma się w tym po­gu­bi­łam…

– Czy mo­że­my w koń­cu za­sta­no­wić się nad imie­niem? – wark­nę­łam.

– Oczy­wi­ście. Przy­nio­słem coś waż­ne­go, a mia­no­wi­cie ka­len­darz!

– Świet­nie!

Sie­dzie­li­śmy i prze­wra­ca­li­śmy kart­ki. Szu­ka­li­śmy od­po­wied­nie­go imie­nia dla na­szej có­reń­ki. Nie­ste­ty, żad­ne jak do­tąd się nam nie spodo­ba­ło, a stron do prze­wer­to­wa­nia zo­sta­ło co­raz mniej. Więk­szość z nich by­ło już nie­mod­nych al­bo zbyt po­spo­li­tych. Je­śli coś już mi się spodo­ba­ło, to Ale­jan­dro się nie zga­dzał i od­wrot­nie. By­li­śmy zre­zy­gno­wa­ni. Po­sta­no­wi­łam dać so­bie spo­kój. Kom­plet­nie nic nie przy­cho­dzi­ło mi do gło­wy. Po­pro­si­łam mę­ża o po­da­nie bu­tel­ki wo­dy, bo z te­go wszyst­kie­go za­schło mi w gar­dle. Wy­pi­łam pa­rę ły­ków, a na­stęp­nie odło­ży­łam ją na sto­lik i po­pa­trzy­łam na ety­kie­tę. Olśni­ło mnie!

– Mam imię dla na­szej cór­ki! – krzyk­nę­łam.

Ale­jan­dro po­pa­trzył na mnie zdzi­wio­ny.

– Ja­kie?

– Jest pięk­ne i nie­spo­ty­ka­ne. Na­sza księż­nicz­ka bę­dzie mia­ła na imię Li­via.

– Masz ra­cję, jest pięk­ne – przy­znał.

Na sa­lę wkro­czy­ła pie­lę­gniar­ka.

– Przy­wio­złam dziec­ko na ja­kiś czas, niech się przy­zwy­cza­ja do ro­dzi­ców. – Wsta­łam z tru­dem z łóżka, wzię­łam dziew­czyn­kę i przy­tu­li­łam do sie­bie.

– Mo­ja ko­cha­na Li­vu­sia – wy­szep­ta­łam.

Ma­leń­stwo pa­trzy­ło na mnie błysz­czą­cy­mi brą­zo­wy­mi oczka­mi. Gdy stro­iła mi­ny, z któ­rych wy­cho­dził uśmiech, w po­licz­kach po­ja­wia­ły się do­łecz­ki, co u ta­kie­go ma­łe­go bo­ba­sa by­ło słod­kie. Ale­jan­dro wciąż ro­bił nam zdję­cia.

– Nie rób ty­le zdjęć, bo wy­glą­dam jak stra­szy­dło. – Skrzy­wi­łam się. Nie wie­dzia­łam, jak wy­glą­da­łam.

– Obie je­ste­ście pięk­ne, mo­je pa­nie. – Wziął ode mnie Li­vię i nie mógł ode­rwać od niej wzro­ku. – Ko­cha­nie… słu­chaj. Za­nim wró­ci­cie do do­mu, muszę zro­bić po­kój dla na­sze­go ma­leń­stwa. Ja­ki chcesz ko­lor ścian? – za­py­tał.

– My­śla­łam o ja­sno­fio­le­to­wym, a do te­go bia­łe me­ble i ró­żo­we do­dat­ki. Co o tym są­dzisz?

– Ja się na tym nie znam, je­steś ko­bie­tą, a wy lu­bi­cie zaj­mo­wać się ta­ki­mi spra­wa­mi. Pro­po­nuję, że­byś się za­jęła urzą­dza­niem po­koju.

– Jed­nak zmie­ni­łam pla­ny – oznaj­mi­łam. – To nie jest do­bry po­mysł. Zresz­tą, kie­dy mia­ła­bym to zro­bić? Jak już bę­dzie­my w do­mu? A kto ogar­nie ma­łą i Ra­fa­ela? Nie wy­ma­gaj ode mnie zbyt wie­le. Gdy wró­ci­my, ma­ła po­win­na mieć już kąt, a ja nie bę­dę mia­ła si­ły na re­mont.

– Do­brze, więc ja to zro­bię. Mo­że fak­tycz­nie to był zły po­mysł, że­byś się wszyst­kim za­ję­ła. – Wes­tchnął. – Ni­czym się nie martw. Gdy wró­ci­cie do do­mu, wszyst­ko bę­dzie go­to­we. Bę­dę się zbie­rał, bo mam du­żo spraw na gło­wie i mu­szę za­jąć się aran­ża­cją po­ko­iku.

– Masz ra­cję, idź. Ja też chcę od­po­cząć i po­być tro­chę z ma­leń­stwem – po­wie­dzia­łam ci­cho i przy­tu­li­łam dziec­ko do pier­si.

– A, jesz­cze coś! Za­po­mnia­łem ci po­wie­dzieć, że wie­czo­rem bę­dziesz mia­ła go­ści.

– Ja­kich go­ści?

– Alicję i Paulę.

– Su­per! Dzię­ku­ję za in­for­ma­cję.

Ale­jan­dro wy­szedł, a ja z małą u boku usnę­łam ze zmę­cze­nia.

***

Na­gle ktoś mnie obu­dził. Otwo­rzy­łam oczy i zo­ba­czy­łam, że na­de mną sto­ją mo­je ko­cha­ne przy­ja­ciół­ki. Jed­nak w po­bli­żu nie by­ło mo­jej cór­ki, za­pew­ne pie­lę­gniar­ka znów ją za­bra­ła.

– Cie­szę się, że mnie od­wie­dzi­ły­ście. Nie wie­cie na­wet, jak bar­dzo się za wa­mi stę­sk­ni­łam.

– My za to­bą też! Jak­by­śmy cię mie­siąc nie wi­dzia­ły, a prze­cież spo­tka­ły­śmy się w tam­tym ty­go­dniu. Po­patrz, co przy­nio­sły­śmy dla ma­łej księż­nicz­ki.

W rę­kach trzy­ma­ły du­że plu­szo­we ma­skot­ki i ubran­ka dla dziew­czyn­ki.

– Ja­kie pięk­ne – za­chwy­ci­łam się. – Dzię­kuję wam! Jak bę­dę wra­cać do do­mu, to bę­dę mu­sia­ła wy­na­jąć ti­ra, by za­brał wszyst­kie po­da­run­ki dla Li­vii. Sa­ma się z tym na pew­no nie za­bio­rę.

– Nie bę­dziesz mu­sia­ła jej przez ja­kiś czas cze­go­kol­wiek ku­po­wać – stwier­dzi­ła Ali­cja. – Na pew­no do­sta­nie jesz­cze wię­cej.

– Po­wie­dzia­łaś: „dla Li­vii”, czy się prze­sły­sza­ły­śmy?

– Tak, w końcu wy­bra­li­śmy imię, a ra­czej ja wy­bra­łam.

– Śliczne!

– Mnie też się po­do­ba – po­twier­dzi­łam. – Aku­rat w tym przy­pad­ku by­li­śmy z Ale­jan­drem zgod­ni. Je­stem bar­dzo szczę­śli­wa. Nie spo­dzie­wa­łam się, że bę­dę mia­ła có­recz­kę, a tu ta­ka wiel­ka nie­spo­dzian­ka.

Dziew­czy­ny nie mo­gły się do­cze­kać, kie­dy przy­wio­zą no­wo­rod­ka, że­by mo­gły ją zo­ba­czyć. By­ły bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­ne, naj­chęt­niej wy­ści­ska­ły­by i wy­ca­ło­wa­ły­by ma­łą, gdy­by mo­gły.

– A co tam u was?

– Ja już do­sta­łam roz­wód, oczy­wi­ście z wi­ny by­łe­go mę­ża – wy­zna­ła Pau­la.

– Do­brze, że wy­gra­łaś spra­wę – stwier­dzi­łam i po­sła­łam jej szcze­ry uśmiech. – Je­steś w koń­cu wol­ną ko­bie­tą.

– Po­sta­no­wi­łam w swo­im ży­ciu wszyst­ko zmie­nić. Będę dą­żyć do tego, by być szczę­śliwą, i ko­rzy­stać z każ­dej moż­li­wej chwi­li. Bę­dę cie­szyć się z ma­łych ge­stów i wy­ci­skać ży­cie na mak­sa. W koń­cu ma­my je jed­no – od­rze­kła.

– Wła­śnie! W końcu je­steś wolna i już ża­den fa­cet cię nie skrzyw­dzi, bo so­bie na to nie po­zwo­lisz.

– Ja też zło­ży­łam po­zew o roz­wód i wiem, że nic lep­sze­go nie mo­głam zro­bić dla sie­bie i dla dzie­ci – wy­zna­ła szcze­rze Ali­cja.

– Je­stem dum­na z was obu. – W mo­ich oczach po­ja­wi­ły się łzy wzru­sze­nia. – Pod­ję­ły­ście słusz­ne de­cy­zje, któ­rych ni­g­dy nie bę­dzie­cie ża­ło­wać, je­stem te­go pew­na. Ty, Pau­la, je­steś po roz­wo­dzie, a ty, Ali­cjo, zło­ży­łaś po­zew. Cze­ka na was ca­łe ży­cie. Po­wiedz mi, Pau­lo, co pla­nu­jesz? Mó­wi­łaś, że masz kon­takt z To­bey­em, opo­wia­daj, bo je­ste­śmy z Ali­cją cie­ka­we.

– Ali już zdą­ży­łam co nie­co opo­wie­dzieć po dro­dze. Prze­cież przed nią nic nie da się ukryć. – Za­chi­cho­ta­ła.

– Je­ste­śmy cie­ka­we, ja­kie masz pla­ny, bo się o cie­bie mar­twi­my – wy­zna­łam szcze­rze.

– Ca­ły czas ma­my ze so­bą kon­takt i bar­dzo się z te­go cie­szę. Nie wiem, jak mia­ła­bym so­bie ze wszyst­kim po­ra­dzić sa­ma. Opo­wie­dzia­łam mu o swo­im ży­ciu, jak by­łam w Lon­dy­nie, że je­stem nie­szczę­śli­wą ko­bie­tą i że mam mę­ża al­ko­ho­li­ka. Męża, któ­ry bi­je mnie i mo­je dzie­ci. To wła­śnie wte­dy po­wie­dział, że mu na mnie za­le­ży. Wy­znał mi, że… – za­mil­kła na mo­ment. – Że bę­dzie na mnie cze­kał ty­le, ile to ko­niecz­ne. – Za­ru­mie­ni­ła się. – Ostat­nio mu na­pi­sa­łam, że jest już po wszyst­kim, na co się ucie­szył i za­pro­sił mnie do sie­bie. Za mie­siąc le­cę do nie­go do Lon­dy­nu! – pi­snę­ła pod­eks­cy­to­wa­na.

– O, jak cu­dow­nie!

W pew­nym mo­men­cie przy­szła pie­lę­gniar­ka z mo­ją cór­ką. Wkrót­ce Li­via za­czę­ła pła­kać, więc wzię­łam ją na rę­ce i przy­tu­li­łam do sie­bie. Uda­ło mi się ją uspo­ko­ić i po­ło­ży­łam ją znów do wó­zecz­ka, gdzie da­lej spa­ła.

– Na­pi­ła­bym się ka­wy – ode­zwa­łam się.

– My też – przy­zna­ły przy­ja­ciół­ki.

– To ja idę po na­po­je, a wy siedź­cie. Za­raz wra­cam – po­wie­dzia­ła Ali­cja.

– Je­stem na­praw­dę dum­na, że zde­cy­do­wa­łaś się na lep­sze ży­cie. Na po­cząt­ku bę­dzie ci cięż­ko, ale na pew­no dasz so­bie ze wszyst­kim radę. Pa­mię­taj, że za­wsze mo­żesz li­czyć na mnie i na swo­ich ro­dzi­ców. Wszy­scy cię bar­dzo ko­cha­my.

– Wiem, ko­cha­na. Dzię­ku­ję za po­moc i wspar­cie oraz za do­bre sło­wa. Bez was, mo­ich naj­lep­szych przy­ja­ció­łek, nie wiem, czy bym so­bie po­ra­dzi­ła. Na­wet nie wiem, czy od­wa­ży­ła­bym się pod­jąć tę de­cy­zję – ode­zwa­ła się ci­cho.

– Trze­ba w sie­bie uwie­rzyć. Je­steś pięk­ną, wspa­nia­łą ko­bie­tą, a przede wszyst­kim cu­dow­ną matką, i te­go się trzy­maj, ko­cha­na. – Pau­la mnie przy­tu­li­ła.

– Je­stem już. – W pro­gu sta­nę­ła Ala.

Opo­wia­da­ły, co się dzie­je w fir­mie. Zdra­dzi­łam im tro­chę in­for­ma­cji o zmia­nach, ja­kie na­stą­pią, że­by wie­dzia­ły, że nie mu­szą się o nic mar­twić. W drzwiach po­ja­wił się mąż ze swo­imi ro­dzi­ca­mi.

– My już wła­śnie wy­cho­dzi­my – po­wie­dzia­ły dziew­czy­ny.

– Nie trze­ba, ja­koś się po­mie­ści­my – ode­zwa­ła te­ścio­wa.

– Niech się pa­ni na­cie­szy wnuczką. My na­praw­dę mu­si­my już iść.

Obie po­że­gna­ły się i wy­szły z sa­li. Mo­ja te­ścio­wa wzię­ła Li­vię na rę­ce i za­czę­ła pła­kać z ra­do­ści.

– Ja­ka ona ślicz­na – po­wta­rza­ła. – Ślicz­ne imię jej da­li­ście, ta­kie nie­spo­ty­ka­ne. – Kiw­nę­ła gło­wą z uzna­niem.

– My­śle­li­śmy nad nim tro­chę cza­su – po­wie­dział Ale­jan­dro.

– Ra­czej ja je wy­my­śli­łam – po­pra­wi­łam go. – Jest ślicz­ne i ory­gi­nal­ne. Wszyst­kim się po­do­ba.

– Na­stęp­na wnucz­ka w ro­dzi­nie, tak nam się gro­ma­da po­więk­sza! – po­wie­dzia­ła Cri­sti. – Sa­ra też ma dwo­je dzie­ci: chłop­ca i dziew­czynkę.

W koń­cu roz­mo­wa ze­szła na te­mat po­ko­ju dla ma­łej. By­li prze­ko­na­ni, że bę­dzie ślicz­ny i wszyst­kim się spodo­ba. Za­pew­nia­li, że o nic nie mu­szę się mar­twić, bo wszyst­ko ma być go­to­we na nasz po­wrót.

– Wszyst­kim zaj­mu­je się nasz syn, więc na pew­no bę­dzie do­brze i pięk­nie. – Cri­sti chwa­li­ła Ale­jan­dra.

Sie­dzia­łam i przy­słu­chi­wa­łam się. W pew­nym mo­men­cie zro­bił się ta­ki gwar, że nie wie­dzia­łam, ko­go mam w koń­cu słu­chać. Mi­mo wszyst­ko czu­łam się do­brze: we wła­ści­wym miej­scu i z od­po­wied­ni­mi ludź­mi.

– Kie­dy po­ja­wi się two­ja ro­dzi­na? – za­py­ta­ła te­ścio­wa.

– Mie­li przy­je­chać dzi­siaj, ale bę­dą ju­tro.

– Ten szpi­tal jest wspa­nia­ły, wszy­scy bar­dzo mi­li, a opie­ka cu­dow­na. – Ko­bie­ta szyb­ko zmie­ni­ła te­mat.

– Wie­my, ma­mo, że ta­ki jest. W koń­cu jest to pry­wat­na pla­ców­ka – skwi­to­wa­łam.

Ca­ły po­kój był prze­peł­nio­ny kwia­ta­mi, a na pod­ło­dze le­żały za­bawki. Nie mia­łam już miej­sca na ko­lej­ne pre­zen­ty i upo­min­ki.

– Ko­cha­nie, wczo­raj wie­czo­rem sie­dzie­li­śmy z ro­dzi­ca­mi w sa­lo­nie i pi­li­śmy drin­ki, za­czę­li­śmy też roz­ma­wiać na te­mat fir­my.

Mąż mnie za­sko­czył. Opo­wie­dzie­li mi o pla­nach i zmia­nach, ja­kie na­stą­pią, a mię­dzy in­ny­mi to, że wra­ca Sa­ra.

– Na po­cząt­ku by­łem zdez­o­rien­to­wa­ny i… zły. Nikt nie za­py­tał mnie o zda­nie – od­po­wie­dział nie­co za­my­ślo­ny Ale­jan­dro. – Za­de­cy­do­wa­li bez po­in­for­mo­wa­nia mnie – od­rzekł nie­co na­dą­sa­ny.

– Do­my­ślam się, że źle się z tym czu­jesz, ale ro­dzice nie chcieli ci nic mó­wić. Sa­mi chcie­li zde­cy­do­wać. Chcą unik­nąć sy­tu­acji, by ro­dzin­ną fir­mą za­rzą­dzał ktoś ob­cy. W koń­cu ma­ją do te­go pra­wo, są głów­ny­mi udzia­łow­ca­mi. – Chcia­łam nie­co uspra­wie­dli­wić te­ściów. Zer­k­nę­łam na nich, ale za­cho­wy­wa­li się nor­mal­nie, nie czu­li się za­wsty­dze­ni ani nie­kom­for­to­wo, gdy roz­ma­wia­li­śmy o nich w ich obec­no­ści.

– Złość mi prze­szła, gdy za­czę­li mi wszyst­ko tłu­ma­czyć – do­koń­czył.

– A ja­kie masz pla­ny co do Ste­fa­no? – za­py­ta­łam.

– Nie wiem – po­wie­dział smut­nym gło­sem.

– Mam na­dzieję, że nic mu nie mó­wi­łeś, ale i nie pro­po­no­wa­łeś.

– Mia­łem mu za­pro­po­no­wać sta­no­wi­sko po po­wro­cie z urlo­pu… – do­dał skru­szo­ny.

– Do­brze, że nic się nie ode­zwa­łeś. Gdy­byś to zro­bił, wy­szedł­byś na głup­ka. By­ło­by to nie­pro­fe­sjo­nal­ne za­gra­nie z two­jej stro­ny.

Kiw­nął gło­wą, przy­zna­jąc mi ra­cję. Pod­szedł do mnie i moc­no mnie po­ca­ło­wał.

– Ko­cham cię i na­sze ma­łe skar­by.

– Ja cie­bie też – od­po­wie­dzia­łam. – A wła­śnie! – Spoj­rza­łam na mę­ża i te­ściów. – Dla­cze­go nie wzię­li­ście ze so­bą Ra­fa­ela?

– Usnął przy za­baw­kach pod­czas za­ba­wy, nie chcia­łem go bu­dzić. Nia­nia obie­ca­ła, że się nim zaj­mie. Ju­tro go przy­wio­zę, nie martw się.

Pie­lę­gniar­ka znów po­ja­wi­ła się w drzwiach i tym ra­zem za­bra­ła dziew­czyn­kę ze so­bą, tłu­ma­cząc mi, że po­win­nam te­raz od­po­cząć.

– Nie­dłu­go, ko­cha­nie, bę­dziesz miała ko­la­cję. Będziemy już szli.

– Ja­koś dzi­siaj nie mam ape­ty­tu…

– Mu­sisz jeść, że­by szyb­ko wró­cić do zdro­wia i do nas, do do­mu – po­wie­dział mąż i czu­le po­gła­skał mnie po gło­wie.

– Wiem, ale po­patrz, ja­ka je­stem gru­ba… Jak becz­ka! – rze­kłam sfru­stro­wa­na.

– To nor­mal­ne, prze­cież do­pie­ro uro­dzi­łaś.

– Czy­li prze­sa­dzam? – wes­tchnę­łam.

– Pew­nie, że tak. Do­brze, ko­cha­nie, my się zbie­ra­my. Od­po­czy­waj. Przy­ja­dę ju­tro, ale nie wiem o któ­rej, bo mu­szę ogar­nąć pa­pier­ko­wą ro­bo­tę.

– Nie martw się, ja i tak ni­g­dzie się stąd nie ru­szam – za­żar­to­wa­łam.

Gdy wszy­scy wy­szli, włą­czy­łam ja­kiś film. My­śla­łam też o tym, że ju­tro znów bę­dzie­my mia­ły go­ści – przy­ja­dą moi ro­dzi­ce i sio­stra. Zna­jąc nas, za­pew­ne nie bę­dzie­my się mo­gły so­bą na­cie­szyć i na­ga­dać. Mo­że Eva też mnie od­wie­dzi – za­sta­no­wi­łam się.

Na­stęp­ne­go dnia tuż po śnia­da­niu przy­szedł le­karz na ob­chód i po­wie­dział, że po­win­nam wię­cej wsta­wać i się ru­szać, a nie cią­gle le­żeć w łóż­ku. Zro­bi­łam to, o czym mó­wił. Na ko­ry­ta­rzu za­cze­pi­łam jed­ną z po­łoż­nych, któ­ra za­pro­wa­dzi­ła mnie na sa­lę, gdzie le­ża­ły no­wo­rod­ki, w tym mo­ja có­recz­ka. W po­miesz­cze­niu sły­chać by­ło ci­chą, re­lak­su­ją­cą mu­zy­kę, by dzie­ci by­ły ko­jo­ne przed de­li­kat­ne dźwię­ki. Spoj­rza­łam za szy­bę, gdzie le­ża­ły wó­zecz­ki z dzieć­mi, ale nie mo­głam od­na­leźć Li­vii, po­nie­waż nie­mal wszyst­kie bo­ba­sy mia­ły od­wró­co­ne głów­ki w dru­gą stro­nę. Przy każ­dym z nich by­ły nu­mer­ki – ta­kie sa­me, jak ich ma­my mia­ły na nad­garst­ku. Czu­łam ogrom­ne szczę­ście, gdy w koń­cu ją doj­rza­łam. Smacz­nie spa­ła, a ja przez chwi­lę ją po­dzi­wia­łam. Pie­lę­gniar­ka za­uwa­ży­ła, że ktoś wcho­dzi do sa­li, w któ­rej prze­by­wa­łam.

– Wi­dzę, że ma pa­ni ko­lej­nych go­ści. Nie jest nud­no przy­naj­mniej, praw­da?

– Tak, zga­dza się. Lu­bię, gdy mnie od­wie­dza naj­bliż­sza ro­dzi­na i zna­jo­mi – przy­tak­nę­łam jej. – Dzię­kuję za po­moc – zwró­ci­łam się do ko­bie­ty i wró­ci­łam do swo­je­go po­ko­ju.

– W koń­cu przy­szli­ście, tę­sk­ni­łam za wa­mi – wy­zna­łam szcze­rze.

– Z siostrą się nie przy­wi­tasz? – po­wie­dzia­ła Ana.

Wy­ści­ska­ły­śmy się tak, jak­by­śmy się daw­no nie wi­dzia­ły. U nas by­ło to cał­kiem nor­mal­ne. Za­wsze się ra­zem trzy­ma­ły­śmy i mo­gły­śmy na sie­bie li­czyć w każ­dej sy­tu­acji. Li­via znów do­sta­ła ró­żo­we­go mi­sia, ale i pięk­ne ubran­ka. Ja z ko­lei do­sta­łam kol­czy­ki i bran­so­let­kę. Ma­ma przy­nio­sła mo­je ulu­bio­ne cia­sto, któ­re sa­ma upie­kła. Roz­ma­wia­li­śmy o wszyst­kim, każ­de­mu do­pi­sy­wał hu­mor, co sły­chać by­ło po na­szym śmie­chu. Bra­ko­wa­ło mi roz­mów z mo­ją ro­dzi­ną, po­nie­waż w ostat­nim cza­sie moc­no za­nie­dba­łam kon­tak­ty z ni­mi. Gdy by­łam w cią­ży, kom­plet­nie nic nie chcia­ło mi się ro­bić. Gdy wyj­dę ze szpi­ta­la i po­czu­ję się le­piej, a i có­recz­ka nie­co pod­ro­śnie, to nad­ro­bię spo­tka­nia ze zna­jo­my­mi i ro­dzi­ną.

– W ostat­nim cza­sie by­łaś nie do znie­sie­nia – po­wie­dzia­ła Ana.

– Wiem, dla­te­go wo­la­łam sie­dzieć w do­mu i wku­rzać do­mow­ni­ków, a nie was. – Pu­ści­łam jej oko.

– Do­brze zro­bi­łaś – za­żar­to­wa­ła i za­śmia­ła się.

– Ale­jan­dro wpadł na po­mysł wy­re­mon­to­wa­nia po­ko­ju dla Li­vii. Ma po­ma­lo­wać ścia­ny i ku­pić me­bel­ki, ale wy­da­je mi się, że on sam te­go nie zro­bi, o czym mnie go­rą­co za­pew­nia. Nie umie ro­bić ta­kich rze­czy – ża­li­łam się ro­dzi­nie. – Wszystko od ma­łego miał pod­sta­wione pod nos. Za­wsze to ko­muś zle­ca­li, więc skąd miał się na­uczyć – do­da­łam.

– Tak się zda­rza, cór­ciu. U nas by­ło jed­nak tro­chę ina­czej… – ode­zwa­ła się ma­ma.

– Z mo­im ta­ka sa­ma hi­sto­ria. O co­kol­wiek go pro­szę, to wiecz­nie sły­szę, że zro­bi to po­tem. Mi­ja­ją dni, ty­go­dnie, mie­sią­ce i nic! A gdy już się wku­rzę, za­cznę sta­wiać na swo­im, to coś ła­ska­wie zro­bi al­bo za­dzwo­ni po ko­goś – po­skar­ży­ła się Ana.

– Ży­cie nie­stety ta­kie jest – po­wie­dzia­ła ma­ma. – Nikt nie mó­wił, że bę­dzie ła­two.

– Gdy­byś nas, ma­mo, uprze­dzi­ła, to za­sta­no­wi­ły­by­śmy się przed ślu­bem – za­żar­to­wa­łam i ro­ze­śmia­ły­śmy się z sio­strą.

– Oj, dziew­czy­ny… – za­wtó­ro­wa­ła nam ro­dzi­ciel­ka, a ta­ta prze­wró­cił ocza­mi, śmie­jąc się pod no­sem.

Ana nie prze­pa­dała za mo­im mę­żem. Ro­zu­mia­łam ją, po­nie­waż Ale­jan­dro miał cięż­ki cha­rak­ter. Mi­mo te­go był do­brym czło­wie­kiem i dla­te­go go ko­chałam. Lu­dzie, któ­rzy go nie zna­li, czę­sto czu­li do nie­go dy­stans. Opi­sy­wa­li go ja­ko apo­dyk­tycz­ne­go, wy­wyż­sza­ją­ce­go się, upar­te­go i nie zno­szą­ce­go sprze­ci­wu. Na po­cząt­ku na­sze­go związ­ku czę­sto się kłó­ci­li­śmy. Po­ka­zy­wał, że jest lep­szy, i chciał do­mi­no­wać, ale nie­ste­ty zo­ba­czył, że nie ze mną ta­kie gier­ki, bo umiem po­sta­wić na swo­im. Sto­jąc przed wy­bo­rem wiecz­nych kłót­ni a kom­pro­mi­su, naj­czę­ściej wy­bie­rał dru­gie roz­wią­za­nie.

Spoj­rza­ły­śmy z sio­strą na sie­bie. Na­gle zro­bi­ło mi się głu­pio, po­nie­waż ob­ga­dy­wa­łam mę­ża przy naj­bliż­szej ro­dzi­nie. Nie po­win­nam by­ła tak po­stę­po­wać. Nikt nie jest ide­al­ny. On mi­mo wszyst­ko był mo­im mę­żem, z któ­rym prze­ży­łam już kil­ka lat. Mo­ja sio­stra nie by­ła głu­pia, do­my­śla się z mo­ich wy­po­wie­dzi, że jej szwa­gier się zmie­nił i nie był już ta­ki jak kie­dyś. Sa­ma do­brze pa­mię­tam, jak or­ga­ni­zo­wał wy­pa­dy za mia­sto, że­by­śmy się nie nu­dzi­li z Ra­fa­elem. Cza­sa­mi bra­ko­wa­ło mi tam­tych chwil. Każ­dy jed­nak mó­wił, że­by nie oglą­dać się za sie­bie, nie roz­trzą­sać prze­szło­ści. Waż­ne jest to, co jest przed na­mi. Mu­si­my sta­rać się ze wszyst­kich sił, by by­ło tyl­ko le­piej.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach mo­ja ro­dzi­na po­że­gna­ła się ze mną. Le­żąc w łóżku, nie mo­głam za­snąć. My­śla­łam o wszyst­kim, co wy­da­rzyło się w ostat­nich dniach, ale nie da­wa­ło mi to spo­ko­ju. Włą­czy­łam w koń­cu film, by za­trzy­mać nie­po­żą­da­ne my­śli. Sa­ma nie wiem, kie­dy za­snę­łam.

***

Na­stęp­ne dni by­ły nud­ne. Mąż mnie nie od­wie­dzał, bo rze­komo re­mon­to­wał po­kój na­szej córki.

Kie­dy po­ja­wi­ła się po­łoż­na, za­gad­nę­łam ją:

– Któ­ra jest go­dzi­na?

– Już po dzie­wią­tej – oznaj­mi­ła.

– Wi­docz­nie by­łam bar­dzo zmę­czo­na, że tak dłu­go spałam – po­wie­dzia­łam do sie­bie.

Po śnia­da­niu wzię­łam szyb­ki prysz­nic i za­czę­łam się pa­ko­wać, gdy na­gle wszedł Ale­jan­dro.

– Co ty ro­bisz?! – krzyk­nął.

– Nie krzycz – po­wie­dzia­łam. – Pa­ku­ję się.

– Wła­śnie wi­dzę, ale po to przy­sze­dłem wcze­śniej, że­by ci w tym po­móc. Kładź się do łóż­ka!

– Nie krzycz na mnie, prze­cież mo­gę to sa­ma zro­bić.

– Chcę ci po­móc i już. Ja­dłaś już śnia­da­nie? – za­py­tał.

– Jesz­cze nie, ale chęt­nie na­pi­ła­bym się ka­wy.

– Za­raz bę­dzie­my w do­mu, ma­ma na pew­no już coś przy­go­to­wa­ła.

– Dzię­kuję.

– Co masz w tej tor­bie? – za­py­ta­łam.

– Bie­li­znę i ubra­nia dla cie­bie, o które mnie pro­si­łaś, oraz no­we ciusz­ki dla ma­łej.

– Ku­pi­łeś?

– Nie, ma­ma ku­pi­ła.

– Prze­cież do­sta­ła ty­le ubra­nek, że nie zdą­ży ich wszyst­kich za­ło­żyć. Nie ma sen­su ku­po­wać ko­lej­nych – po­wie­dzia­łam.

W koń­cu były­śmy go­to­we do wyj­ścia. By­łam szczę­śli­wa, że opusz­czam mu­ry tej pla­ców­ki. Nie mo­głam się skar­żyć na nic, ale wo­la­ła­bym być już w do­mu. Ale­jan­dro za­czął wy­no­sić po­da­run­ki i kwia­ty, któ­re jesz­cze się nada­wa­ły do za­bra­nia, a resz­tę wy­rzu­cił. Kie­dy wró­cił, wziął no­si­dło z Li­vią i ru­szy­li­śmy w stro­nę wyj­ścia. Spoj­rza­łam na mę­ża. Po­wie­dział, że da so­bie ra­dę, więc nie mia­łam za­mia­ru mu prze­szka­dzać.

Roz­dział 2

– Ale­jan­dro, czy po­kój dla Li­vii jest skoń­czo­ny? – za­py­ta­łam mę­ża. By­łam cie­ka­wa, jak wy­glą­da, ale on nic nie chciał po­wie­dzieć. Cią­gle po­wta­rzał, że to nie­spo­dzian­ka. – Wiesz, my, ko­bie­ty, z na­tu­ry je­ste­śmy cie­ka­we wszyst­kie­go.

– Mo­gę tyl­ko po­wie­dzieć, że ma­my wię­cej nie­spo­dzia­nek dla was. – Uśmiech­nął się.

– Do­brze, to już nie py­tam i cier­pli­wie cze­kam.

Wy­sia­dłam z sa­mo­cho­du i by­łam szczę­śli­wa, że w koń­cu do­je­cha­łam do do­mu. Naj­bar­dziej tę­sk­ni­łam za syn­kiem. Czu­łam się tak, jak­by nie by­ło mnie kil­ka mie­się­cy. Wszy­scy z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­li na nas, a naj­bar­dziej na no­we­go człon­ka ro­dzi­ny.

– Ma­ma! Ma­mu­sia! – krzy­czał z ra­do­ści mój ko­chany sy­ne­czek.

Do­mow­ni­cy nie mo­gli się na­cie­szyć mo­ją có­recz­ką. No­si­li ją na rę­kach, a ona by­ła grzecz­niut­ka i pa­trzy­ła na każ­de­go. Pew­nie się za­sta­na­wia­ła, skąd bie­rze się ten ha­łas i kim są wszy­scy ze­bra­ni wo­kół niej lu­dzie.

– Za­pra­szam na śnia­da­nie – po­wie­dzia­ła te­ścio­wa.

By­łam głod­na i mia­łam ocho­tę na do­mo­wy po­si­łek. Nie mo­głam skar­żyć się na szpi­tal­ne je­dze­nie, ale i tak nie mo­gło rów­nać się z tym, któ­re przy­rzą­dza­ne by­ło w do­mu.

Przy po­sił­ku Cri­sti za­czę­ła opo­wia­dać, ja­ką mia­ła sa­tys­fak­cję, gdy po­ma­ga­ła przy de­ko­ro­wa­niu po­ko­ju dla naj­młod­szej wnucz­ki.

– Czy mo­gę zo­ba­czyć w koń­cu ten po­ko­ik? – za­py­ta­łam.

– Ko­cha­na, prze­pra­szam cię, ale dziew­czy­ny jesz­cze nie skończyły ukła­dać w sza­fach, tym bar­dziej że Li­via do­sta­ła no­we ubran­ka i peł­no za­ba­wek.

– Nic nie szko­dzi – po­wie­dzia­łam. – Po­cze­kam. Prze­pra­szam was wszyst­kich, ale idę się po­ło­żyć.

– Idź, od­po­czy­waj – ode­zwa­ła się Cri­sti. – Obu­dzi­my cię na obiad.

– Idziesz z mamą, syn­ku? – za­py­ta­łam Ra­fa­ela.

– Nie, chcę tu zo­stać i się po­ba­wić.

Da­łam syn­ko­wi bu­zia­ka i po­szłam na gó­rę do sy­pial­ni. Wie­dzia­łam, że Ra­fa­el chce po­pa­trzyć na ma­leń­ką sio­strzycz­kę. By­łam prze­ko­na­na, że nie bę­dzie się te­raz nu­dził. Mo­że za pa­rę lat bę­dą się ra­zem ba­wić – po­my­śla­łam.

– W koń­cu w do­mu, w swo­im łóż­ku – ode­zwa­łam się i od ra­zu po­ło­ży­łam.

***

Na­stęp­ne­go dnia obu­dzi­ło nas pu­ka­nie do drzwi.

– Mo­że by­ście w końcu ze­szli na dół?

– Już wsta­je­my – po­wie­dział Ale­jan­dro.

Wzię­li­śmy szyb­ki prysz­nic, na­stęp­nie zaj­rza­łam do Li­vii, przy któ­rej czu­wa­ła opie­kun­ka, a po chwi­li by­li­śmy już w sa­lo­nie.

– Za­pro­si­łam go­ści na obiad – po­in­for­mo­wa­ła Cri­sti.

– Kto ma przyjść? – za­py­tał z cie­ka­wo­ści jej syn.

– Sa­ra z mę­żem.

– Wspa­nia­le – po­wie­dział.

Nie pla­no­wa­li­śmy cza­su dla sie­bie, po­nie­waż mu­sie­li­śmy się przy­go­to­wać na od­wie­dzi­ny Sa­ry z ro­dzi­ną. Po go­dzi­nie trzy­na­stej za­dzwo­nił dzwo­nek do drzwi.

– Otworzę – ode­zwa­łam się. Mo­ja szwa­gier­ka trzy­ma­ła w rę­ku kwia­ty i du­że­go mi­sia oraz ja­kieś pre­zen­ty.

– To dla Li­vii, a dla cie­bie kwia­ty i bu­tel­ka do­bre­go wi­na.

– Dzię­kuję, Sa­ro.

– Dla Ra­fa­ela też coś cio­cia przy­nio­sła – po­wie­dzia­ła gło­śno szwa­gier­ka, tak, że­by mój syn usły­szał.

Po chwi­li już stał przy drzwiach i cze­kał na pre­zent od cio­ci.

– Co dla mnie masz? – za­py­tał cie­ka­wy.

– Chodź, wej­dzie­my do sa­lo­nu i po­każę ci, ja­kie mam nie­spo­dzian­ki.

Po chwi­li chłop­czyk sie­dział na ko­la­nach sio­stry mę­ża.

– Zo­bacz sam, tam w tym kar­to­nie jest coś za­pa­ko­wa­ne­go dla cie­bie.

Za­czął roz­dzie­rać pa­pier, a po­tem kar­to­no­we pu­deł­ko.

– Ojej, cio­ciu! Mo­je ulu­bio­ne di­no­zau­ry, dzię­kuję!

Po ja­kimś cza­sie wszy­scy usie­dli­śmy do sto­łu i za­czę­li­śmy jeść.

– Ko­cha­nie, mu­si­my ci w koń­cu po­ka­zać pre­zen­ty, któ­re ma­my przy­go­to­wa­ne – po­wie­dział Ale­jan­dro.

– No wła­śnie, wczo­raj ca­ły dzień na to cze­ka­łam i nie mogłam się do­cze­kać – za­żar­to­wa­łam.

– My też z chę­cią zo­ba­czy­my – ode­zwa­ła się Sa­ra.

– Za­raz po­ka­że­my ci wszyst­kie nie­spo­dzian­ki, ja­kie ma­my dla cie­bie, ale jest je­den wa­ru­nek.

– Ja­ki? – za­py­ta­łam zdzi­wio­na.

– Mu­si­my za­sło­nić ci oczy.

– Cze­mu? Prze­cież w nic się nie ba­wi­my – od­par­łam zdez­o­rien­to­wa­na.

– Ależ po­ba­wi­my się. Mu­si­my cię tro­chę po­krę­cić.

– Po­krę­cić?

– Tak, że­by by­ło we­se­lej i że­byś zna­la­zła swój pre­zent.

– Na­wet nie wie­cie, jak bar­dzo mi się to po­do­ba – od­par­łam szcze­rze. – Coś in­ne­go, we­so­łe­go.

– Po­mo­że­my ci.

– Nie ma po­trze­by, sa­ma spró­buję zna­leźć mo­je pre­zen­ty.

Sa­ra za­wią­za­ła mi opa­skę na oczach tak, że­bym nic nie wi­dzia­ła.

– Tyl­ko nie pod­glą­daj! – po­wie­dział mąż.

Po­krę­ci­li mnie pa­rę ra­zy i mia­łam iść tam, gdzie mi ka­za­li. Ale­jan­dro szedł przy mnie i czu­wał, bym się nie ude­rzy­ła. Mó­wił tyl­ko, abym uwa­ża­ła na scho­dy, ścia­nę i tak da­lej. Zna­leź­li­śmy się w ja­kimś po­miesz­cze­niu, w któ­rym czu­łam de­li­kat­ny chłód, i za­sta­na­wia­łam się, gdzie je­stem. Mąż wci­snął mi na­gle coś do rę­ki. Gdy de­li­kat­nie ob­ma­ca­łam przed­miot, do­my­śli­łam się, że by­ły to klu­cze.

– Go­to­wa na pre­zent? – za­py­tał mój part­ner.

– Tak.

– Za­pa­la­my świa­tło – po­wie­dzia­ła Sa­ra.

Zro­bi­ło się ja­sno i ktoś w tym sa­mym mo­men­cie zdjął mi opa­skę z oczu. Za­czę­łam krzy­czeć z ra­do­ści. W rę­ku trzy­ma­łam klu­czy­ki, a obok mnie sta­ło no­wiut­kie, czer­wo­ne fer­ra­ri.

– Ja­kie pięk­ne! To dla mnie? – Roz­pła­ka­łam się z ra­do­ści.

– Dla cie­bie – od­rzekł mąż.

Nie mo­głam się na­cie­szyć no­wym sa­mo­cho­dem. Zaj­rza­łam wszę­dzie, gdzie tyl­ko się da­ło. Do­ty­ka­łam cu­dow­ną ma­szy­nę i nie mo­głam być szczę­śliw­sza jak wła­śnie w tej chwi­li.

– Ko­cha­nie, idzie­my do do­mu. To jesz­cze nie ko­niec pre­zen­tów i nie­spo­dzia­nek dla cie­bie.

By­łam w szo­ku. Ni­g­dy nie my­śla­łam, że bę­dę mia­ła ta­kie wy­pa­sio­ne au­to. Już nie mo­głam się do­cze­kać pierw­szych tras tym cu­dem.

– Już nie bę­dzie­my wią­zać ci oczu.

– Idzie­my na gó­rę? – za­py­ta­łam.

– Tak.

We­szli­śmy po scho­dach i mi­nę­li­śmy po­kój Ra­fa­ela. Obok by­ły drzwi do po­ko­ju Li­vii, któ­re otwo­rzy­łam i za­nie­mó­wi­łam. Ściany były po­ma­lo­wane na ja­sno­fio­le­towy ko­lor. Na su­fi­cie wy­ma­lo­wa­ne by­ły pięk­ne wzo­ry, a na jed­nej ścia­nie by­ła przy­kle­jo­na ta­pe­ta. Me­bel­ki by­ły bia­ło-ró­żo­we, świa­tło mia­ło moż­li­wość zmia­ny barw i na­sy­ce­nia, a w tle sły­chać by­ło ci­chą i re­lak­su­ją­cą me­lo­dię dla dzie­ci.

– Ja… Nie wiem, co po­wie­dzieć. Ten po­kój jest ta­ki pięk­ny. Jest ide­al­ny! – Od­wró­ci­łam się do go­ści. – Dzię­ku­ję wam wszyst­kim za cu­dow­ne pre­zen­ty dla mnie i dla mo­ich dzie­ci. Muszę po­ło­żyć ma­lu­chy do spa­nia – po­wie­dzia­łam.

– Dzi­siaj dzieć­mi zaj­mie się nia­nia, ty od­po­czy­waj. Jesz­cze zdą­żysz się na­pra­co­wać przy nich – po­wie­dział Ale­jan­dro.

– Za­nim sią­dę do sto­łu, pój­dę jed­nak zo­ba­czyć, czy u dzie­ci wszyst­ko do­brze.

– Pójdę z tobą – po­wie­dział mąż.

We­szli­śmy do po­ko­ju sy­na, któ­ry le­żał w łóż­ku, a nia­nia czy­ta­ła mu baj­ki. W ko­ły­sce zaś spa­ła Li­via.

– Do­bra­noc, sy­necz­ku, ko­lo­ro­wych snów – po­wie­dzie­li­śmy i za­mknę­li­śmy drzwi.

Ale­jan­dro zła­pał mnie za rę­kę i po­wie­dział:

– Spra­wi­łaś, że je­stem naj­szczę­śliw­szym męż­czy­zną na świe­cie.

Czu­łam, jak po po­licz­kach spły­wa­ją mi łzy.

– Ja też je­stem naj­szczę­śliwszą ko­bietą na świe­cie. Ni­g­dy nie ma­rzy­łam, ani na­wet nie śni­łam o ta­kim part­ne­rze, a tu po pro­stu mam ta­kie­go cu­dow­ne­go męż­czy­znę. Ni­g­dy nie my­śla­łam, że bę­dę tak szczę­śli­wa jak w tym mo­men­cie. Ko­cha­nie, nic mi nie bra­ku­je do ży­cia. Mam wszyst­ko, co so­bie za­ma­rzę. Tyl­ko o zdro­wie trze­ba pro­sić Bo­ga – po­wie­dzia­łam.

– Masz wszyst­ko, na co za­słu­gu­jesz. O nic nie mu­sisz się mar­twić. Ja i mo­ja ro­dzi­na za­dba­my o to, że­by nam i na­szym dzie­ciom nic nie bra­ko­wa­ło. Że­by­śmy za­wsze ży­li w do­stat­ku.

Przy­cią­gnął mnie do sie­bie i po­ca­ło­wał. Czu­łam się jak na­sto­lat­ka.

– Chodź, ko­cha­nie, bo nie wy­pa­da, że­by wszy­scy na nas cze­ka­li, prze­cież są tu dla mnie – po­wie­dzia­łam. – Nie mo­gę ich za­wieść.

We­szli­śmy do sa­lo­nu, gdzie go­ście i do­mow­ni­cy cze­ka­li na nas.

– Sia­daj­cie już. Co tak dłu­go? – za­py­ta­ła Sa­ra żar­to­bli­wie.

– To wi­na Ale­jan­dra! – za­śmia­łam się. – Ca­ło­wać mu się za­chcia­ło gdzieś w ką­cie.