Zostań w domu - ebook

Rozdział I

ŚNIEŻYCA ROZPOCZĘŁA SIĘ dwudziestego drugiego grudnia o szesnastej i trwała do ósmej rano dnia następnego. Gdy Damian jechał do urzędu miasta, jeszcze nieźle sypało. Na szczęście wjazd na dziedziniec ponadstuletniego gmachu był odśnieżony. Volkswagen toczył się powoli w stronę kutej bramy, na której widniało nazwisko „Heinrich von Plauen-Schule”. Zaparkował.

Czekały go dzisiaj ostatnie spotkania opłatkowe. W tym tygodniu nic innego nie robił, tylko składał życzenia i jadł makowca, którego miał już naprawdę dosyć. Gdy wczoraj pojechał do domu dziecka na Chrobrego, łudził się, że poczęstują go czymś innym. Niestety, był znowu makowiec.

Sekretarka zajrzała do jego gabinetu.

— Panie prezydencie, czekamy na pana.

Uśmiechnęła się.

Lubił swoich pracowników, byli młodzi i zaangażowani w pracę, a przede wszystkim wierzyli w niego. Szczerze składał im życzenia pomyślności i sukcesów, dodał, że głównie na niwie zawodowej, co wywołało wybuch śmiechu. Jemu do serca najbardziej przypadło życzenie, aby nie stracił stołka. W takim mieście jak Elbląg wszystko było możliwe, już jednego prezydenta mieszkańcy pogonili. Zjadł makowiec z pracownikami swego biura, a potem pognał piętro niżej na spotkanie z dyrektorami departamentów. Znowu życzenia i przełamywanie się opłatkiem.

Sekretarka postukała palcem w zegarek na ręku, przypominając mu, że musi już jechać, bo burmistrz Tolkmicka na niego czeka. Włożył płaszcz i wziął teczkę. Idąc korytarzem urzędu, składał jeszcze życzenia napotykanym pracownikom. W końcu znalazł się na dziedzińcu. Odetchnął zimnym powietrzem. Musiało być co najmniej dziesięć stopni poniżej zera. Położył teczkę na tylne siedzenie. W taką pogodę potrzebował aż pięćdziesięciu minut, aby dojechać do Tolkmicka. Znowu wróci do domu późnym popołudniem. Renata nie będzie zadowolona, ale cóż, taka praca. Nie wypadało odrzucić zaproszenia burmistrza na spotkanie opłatkowe.

Sunął wolno przez zaśnieżone miasto. Wreszcie mieli prawdziwą zimę z zaspami po kolana, ze zwałami białego puchu na parapetach i gałęziami pękającymi od nadmiaru śniegu. Jazda w takich warunkach nie należała do przyjemności, choć musiał przyznać, że na razie służby radzą sobie z odśnieżaniem. Trudności na drodze były jednak niczym w obliczu roztaczającego się wokół piękna. Elbląg grubo przysypany białym puchem stał się malowniczy, uroczy. Niektóre obiekty wyglądały jak śnieżne figury, nawet czołg T-34 stojący na Armii Krajowej przypominał dzieło artysty rzeźbiącego w śniegu. Skręcił w Browarną. Ta ulica uległa największemu przeobrażeniu, dawniej szara i zaniedbana, teraz prezentowała się jak przestrzeń z zimowej bajki. Śnieg zalegający na dachach budynków, na parapetach i schodach, na każdym wystającym architektonicznym elemencie nadawał przedwojennej zabudowie magicznego kolorytu. Swoje też zrobił mocny oddech mrozu, który wydobył ze śniegu srebrzystoniebieskie igiełki lodu. Ulica lśniła, migotała, wręcz świeciła. Minął efektowne zabudowania browaru, chwilę później wjechał na drogę pięćset trzy prowadzącą do Tolkmicka. Parę godzin temu musiał tędy przejechać pług, bo na poboczu zalegała gruba warstwa śniegu, a szosę pokrywała biała, zmarznięta skorupa, lekko przysypana piaskiem i solą. Po obu stronach drogi ciągnęły się zaśnieżone pola, gdzieniegdzie dom i wyjątkowo dużo saren stojących nieruchomo w zaspach.

Spotkanie z burmistrzem trwało prawie godzinę i było wyjątkowo rzeczowe, najpierw przełamanie się opłatkiem i życzenia, a potem rozmowa o rozbudowie portów w Elblągu i Tolkmicku. Burmistrz wyznał, że bardzo liczy na finansową pomoc Warszawy, bo podobno przy okazji przekopu Mierzei Wiślanej ma powstać fundusz wspierający rozbudowę małych portów i marin. Damian przyznał, że też rozgląda się za kasą dla Elbląga, przy tak dużych inwestycjach może uda się coś ukręcić z budżetu państwa. Na koniec zjadł kilka pierogów i wypił barszczyk, po czym ruszył w drogę powrotną.

Było już ciemno. Światła samochodowe odbijały się od zaśnieżonej drogi, która wiła się między polami, potem po obu stronach pojawił się las. Jechał wolno, ostrożnie wjeżdżając w kolejne zakręty. W Jagodnie nagle na skraju szosy ujrzał postać. Instynktownie odbił w lewo, dobrze zrobił, bo postać wbiegła na drogę. Ten ktoś próbował go zatrzymać. Damian stanął. To była dziewczyna, widział ją w lusterku. Dobiegła do samochodu i otworzyła drzwiczki od strony pasażera.

— Zabierze mnie pan do Elbląga?

Była zdyszana i zmarznięta. Biło od niej lodowate zimno.

— Tak, proszę wsiadać.

— Tylko mojego Dropsika zawołam.

Dziewczyna przymknęła drzwiczki i zaczęła nawoływać psa, próbowała też gwizdać, ale szło jej to nieudolnie.

Damian wysiadł z samochodu. Wokół roztaczał się piękny zimowy krajobraz. Zapatrzył się na nieruchome drzewa dźwigające biały puch, nawet najdrobniejsze gałązki były nim pokryte.

— Co to za pies?

— Kundelek — odpowiedziała zmarzniętymi ustami.

Dopiero teraz przyjrzał się dziewczynie. Była bardzo młoda, jeszcze nastolatka, ubrana zbyt lekko jak na taki mróz. Pomarańczowy szalik owijał jej szyję i spływał wzdłuż ciała, kończąc się równo z krawędzią krótkiej spódniczki. Ponownie wbiegła między drzewa i dalej wołała psa. Damian zagwizdał. Odpowiedziała mu leśna cisza.

— Kiedy pani go zgubiła?

— Pół godziny temu, może trochę więcej.

— Do miasta jest tylko sześć kilometrów, pies powinien sam wrócić, nawet kundel. Proszę, niech pani wsiądzie do samochodu.

— Ale on zamarznie.

W głosie dziewczyny pojawił się rozpaczliwy ton. Damian bał się, że nie będzie chciała z nim jechać, a on nie może tu stać bez końca, nie może też jej zostawić, bo to przecież jeszcze dzieciak.

— Jeśli pies nie jest ranny albo chory, to nie zamarznie. Proszę się nie martwić.

— A jeśli on nie trafi do domu?

— To trafi do innych ludzi, a oni na pewno się nim zajmą, a pani da ogłoszenie w internecie, że zgubiła psa. Proszę wsiąść do samochodu, przecież widzę, że trzęsie się pani z zimna.

Dziewczyna spojrzała jeszcze na las, a potem ruszyła w stronę volkswagena. Ponownie otworzyła drzwiczki od strony pasażera, ale po chwili się rozmyśliła i zajęła miejsce na tylnym siedzeniu. Damian ruszył. W lusterku widział, jak pasażerka przesuwa palcem po ekranie telefonu.

— Co pani robiła w Jagodnie?

— Miałam tam randkę z moim chłopakiem. Pokłóciliśmy się i mnie zostawił, odjechał. Chyba z nim zerwę.

Włączył radio, z głośników popłynęła kolęda. Dziewczyna zaczęła podśpiewywać:

— „Chrystus się rodzi, nas oswobodzi, anieli grają, króle witają”.

Pochylił się do schowka i wyjął garść cukierków. Poczęstował ją.

— Trochę cukru się pani przyda.

Wzięła jednego i od razu rozwinęła z papierka. Jadła, głośno mlaskając.

— Tego mi trzeba było — wymamrotała niewyraźnie.

— Proszę wziąć więcej. — Włożył jej w dłoń pozostałe cukierki. — Gdzie pani mieszka?

— Na Zawadzie, Okulickiego czternaście.

Odstawił ją pod sam blok. Niezdarnie wygramoliła się z samochodu i wymamrotała podziękowania. Szła powoli, jak gdyby miała śliskie podeszwy i obawiała się upadku. Nagle w jej plecy uderzyła śnieżna kula, ale dziewczyna się nie odwróciła. Sprawcą celnego rzutu był chłopiec w pomarańczowej czapce, który teraz zaczął uciekać w przeciwną stronę.

Damian jechał dalej, przyglądając się miastu pogrążonemu w zimowej, przedświątecznej aurze. Ludzie z pełnymi torbami biegli do tramwaju, a spod ich stóp unosił się śnieżny tuman. Za chwilę zielone wagony sunęły niewidzialnym, bo otoczonym zwałami śniegu torowiskiem. Trasę zdawała się wyznaczać świąteczna iluminacja ozdabiająca słupy trakcyjne.

Skręcił w Suwalską, domy sąsiadów, a także drzewka i bramy ozdobione były lampkami. On również zadbał o świąteczne oświetlenie, zrobił to według wskazówek Renaty i dlatego ich iluminacja była najładniejsza, a raczej najbardziej gustowna, tylko dwa kolory, niebieski i biały, lampki układały się w gwiazdy i sinusoidy.

Wysiadł z samochodu i otworzył tylne drzwiczki, żeby wziąć teczkę. Stał przez chwilę zdezorientowany, bo siedzenie i podłoga były puste. Z nadzieją otworzył bagażnik, może tam ją schował. Niestety, teczki nie było. Okradła go niewinnie wyglądająca nastolatka, tak mu się odwdzięczyła za podwiezienie. Ogarnęła go złość. Powinien być bardziej ostrożny. Ale co teraz? Gorączkowo szukał rozwiązania. W pierwszej chwili chciał wracać na Okulickiego. Szybko uznał, że to bez sensu, bo przecież dziewczyna weszła do wieżowca. Jak ją niby ma znaleźć? Może więc powinien zadzwonić na policję. Nie, to zły pomysł, przecież musiałby powiedzieć, co znajduje się w teczce, samo wyjaśnienie, że dokumenty, to za mało, będą chcieli wiedzieć jakie. No i jest ryzyko, że jakiś funkcjonariusz otworzy teczkę i przeanalizuje zawartość.

Odwrócił się w stronę domu i zobaczył przez ogromne okno kuchenne żonę i trzy córki, cztery blondynki o niebieskich oczach, jego największy skarb, za który był gotów oddać życie. Jeśli teczka wpadnie w niepowołane ręce, spokój jego rodziny zostanie naruszony. Nie może do tego dopuścić. Zaczął się zastanawiać, co ta młoda dziewuszka jest w stanie wyczytać z dokumentów fundacji, co powiedzą jej faktury i przelewy. Zapewne będzie rozczarowana, że nie znalazła pieniędzy albo karty kredytowej.

Upewnił się, że portfel z dokumentami i kartami ma przy sobie, po czym przekroczył próg domu. Nie zdążył zdjąć płaszcza, a Marysia już do niego dopadła. W czerwonych ogrodniczkach i kapciach obszytych różowym puchem wyglądała jak krasnal. Trzymała w rękach gwiazdę ze sreberek. Zapewniła, że sama ją zrobiła i zaraz powiesi ją na choince. Wziął od niej ozdobę, obejrzał i pochwalił. Z kuchni wyjrzała najstarsza córka.

— Cześć, tato, gdzie masz drzewko?

Skrzywił usta i przewrócił oczami, dając znać, że nie wywiązał się z powierzonego mu zadania. Patrycja zbliżyła się do niego i konspiracyjnym szeptem zapytała:

— Co się stało?

— Nie zdążyłem nic kupić, zatrzymali mnie moi pracownicy, mieliśmy spotkanie opłatkowe. Rozumiesz?

— Rozumiem. Dziewczynki zaraz zaczną marudzić, ale nie martw się, zajmę się nimi.

Patrycja miała dwanaście lat i znakomicie wcielała się w rolę najstarszej siostry. Przygarnęła do siebie Marysię, która już zrozumiała, że choinki dzisiaj nie będzie, i zaczynała pociągać nosem.

Wszedł do kuchni. Najpierw pocałował w głowę Alę, która manipulując w skupieniu nożyczkami, zerkała na ekran laptopa. Domyślił się, że tam ma wskazówki, jak wyciąć ozdobę choinkową. Podszedł do żony i cmoknął ją w policzek. Chciał się odsunąć, ale złapała go za szyję i przyciągnęła bliżej. Była ciepła, pachniała wanilią i wyglądała niezwykle młodo w obcisłych dżinsach oraz włosach związanych kolorowym sznurkiem, zapewne pożyczonym od którejś z córek.

— Piękna jesteś.

— Już to dzisiaj słyszałam.

— Od kogo?

— Od naszej najmłodszej córki.

— Och, a już się bałem, że masz cichego wielbiciela.

Pocałował ją w usta.

— Przywiozłeś choinkę?

— Nie, nie zdążyłem kupić.

— Coś się stało?

— Nic się nie stało, po prostu nie zdążyłem.

Czujne spojrzenie Renaty uświadomiło mu, jak bardzo jest zaniepokojony kradzieżą teczki. Co dziewczyna z nią zrobi, gdy okaże się, że zawartość jest dla niej bezużyteczna? Wyrzuci ją na śmietnik? Zapewne tak, ale kto ją wtedy znajdzie? W wyobraźni ponownie ujrzał nastolatkę w pomarańczowym szaliku i krótkiej spódnicy. Za chwilę w jego głowie odtworzył się inny obraz, chłopiec w pomarańczowej czapce rzucający śnieżką w plecy dziewczyny. Znał ją, dlatego w nią rzucił. Damian spojrzał na zegarek. Ile czasu minęło od momentu, gdy nastolatka wysiadła z jego samochodu? Pół godziny, może trochę więcej, ten dzieciak jeszcze może biegać pod blokiem.

— Kochanie, pojadę po choinkę, przy centrum handlowym powinni jeszcze sprzedawać.

Ręka Renaty zsunęła się z jego ramienia.

— No dobrze, jedź, dziewczynki się ucieszą.

Damian obejrzał się na Alę. Nadal była zajęta wycinaniem ozdoby choinkowej.

— Tylko nic nie mów dziewczynkom — poprosił szeptem. — Bo nie wiadomo, czy uda mi się coś kupić, o tej porze choinki mogą być już przebrane.

Renata konspiracyjnie przytaknęła. Wymknął się z domu i wsiadł do samochodu. Powoli przebijał się przez zatłoczone arterie miasta. Śnieg migotał srebrnymi kryształkami w świetle padającym z latarni. Od świetlistości zimowej ulicy odcinało się kontrastowe niebo, zupełnie czarne, bez jednej gwiazdki. Mimo narastającego niepokoju upajał się widokiem zimy. Zaparkował na Okulickiego i wysiadł. Odetchnął z ulgą, widząc chłopca w pomarańczowej czapce, kręcił się przy drzwiach do marketu, może na kogoś czekał. Damian podszedł do niego, rozglądając się ostrożnie. Nie chciał, aby go posądzono o zaczepianie dzieci.

— Cześć.

Chłopiec nie odpowiedział.

— Szukam tej dziewczyny, w którą rzuciłeś dzisiaj śnieżką. Wiesz, gdzie ona mieszka?

— Wcale w nią nie rzuciłem.

— Niech ci będzie, nie rzuciłeś, ale może pamiętasz, na którym piętrze ona mieszka?

— Nie wiem.

— Gdybyś wiedział, to byś jej bardzo pomógł, bo ona zgubiła psa, Dropsa.

— Dropsika.

— Tak, Dropsika, a ja go znalazłem. No to co, powiesz mi, gdzie ona mieszka?

Chłopiec wskazał na pierwszą klatkę wieżowca.

— Tam.

— A może pamiętasz numer mieszkania albo chociaż piętro?

Chłopiec przymrużył oczy w głębokim zamyśleniu, nagle się uśmiechnął.

— Na szóstym, ma drzwi naprzeciwko windy, jak ja.

Damian pewnym krokiem skierował się do bloku. Nie musiał dzwonić do domofonu, bo akurat wychodził kurier. Już na parterze owionęła go woń bigosu. Gdy wysiadł z windy na szóstym piętrze, czuł spore zdenerwowanie. Niepotrzebnie, zaraz będzie po wszystkim. Gdy naciskał dzwonek, przemknęło mu przez głowę, że powinien zapytać chłopca, z kim dziewczyna mieszka. Czy z rodzicami?

Drzwi się uchyliły i stanęła w nich młoda kobieta.

— To pan?

Dobrze, że się odezwała, bo rozpoznał ją wyłącznie po głosie. Dopiero teraz uzmysłowił sobie, że wcześniej nie widział jej twarzy przysłoniętej kapturem i szalikiem. Dziewczyna była ładna, ale też cechowała ją pospolita uroda, nieprzyciągająca wzroku. Okrągła buzia, zwyczajne oczy i usta. Jej największym atutem były zgrabne nogi, wyeksponowane przez bardzo krótką spódnicę.

— Wydaje mi się, że przez pomyłkę zabrała pani moją teczkę.

— Aha, wydaje się panu.

Dziewczyna nie wyglądała na przestraszoną ani zakłopotaną.

— Proszę mi ją oddać.

— Oddać, czemu nie, ale za znaleźne coś mi się należy.

— Jakie znaleźne? Pani mnie okradła.

— Ma pan świadków?

Pomylił się, biorąc ją za nastolatkę. Jej spojrzenie i pewność siebie wskazywały, że jest starsza.

— Jeżeli nie odda mi pani teczki, zadzwonię na policję.

— A ja im powiem, że mnie pan molestował. Ma pan ochotę na wielogodzinne przesłuchanie na komendzie? Tuż przed wigilią?

Damian nie miał wątpliwości, że tym właśnie by się zakończyło tego rodzaju pomówienie. A może powinien wtargnąć do mieszkania i zabrać teczkę? A co, jeśli dziewczyna zacznie krzyczeć i sąsiedzi wyjdą z mieszkań? Prezydent wchodzący siłą do mieszkania młodej kobiety, to dopiero byłaby kompromitacja.

— Chcę pięć stówek znaleźnego — oznajmiła stanowczo.

Wyjął portfel i go otworzył. Zapłaci i będzie miał święty spokój. Usłyszał, jak za jego plecami sunie winda w górę, na szczęście minęła szóste piętro. Nie chciał mieć świadków tej transakcji.

— Mam trzysta osiemdziesiąt złotych. Wystarczy?

— Nie.

— Nie mam więcej przy sobie.

— Niech pan idzie do bankomatu.

Dziewczyna trzasnęła drzwiami. Damian nie czekał na windę, zbiegł po schodach i wypadł z klatki. Gorączkowo zastanawiał się, gdzie jest najbliższy bankomat. Ruszył do centrum handlowego na Pułkownika Dąbka. Parking był niemiłosiernie zatłoczony, trwała przedświąteczna pogoń za zakupami, idąc do bankomatu, musiał się przepychać między ludźmi. Napis: „awaria” zirytował go. Do kolejnego bankomatu stały dwie osoby. W końcu pobrał pieniądze i wrócił do samochodu. Pięć minut później parkował pod wieżowcem.

Dziewczyna się przebrała, miała teraz na sobie obcisłe zielone spodnie. Zaprosiła go do środka. Wszedł do przedpokoju i od razu wyciągnął z portfela pięć banknotów. Nie wzięła ich. Demonstracyjnie zaczęła rozwijać krówkę, którą poczęstował ją w samochodzie.

— Znaleźne będzie wyższe — oznajmiła, żując cukierka.

— Umawialiśmy się na pięćset złotych.

— Ale wtedy nie wiedziałam, kim pan jest i co znajduje się w teczce, teraz to wiem, panie prezydencie.

Nie był zaskoczony. Podświadomie przeczuwał, że właśnie taki musi być finał.

— O jakiej kwocie pani mówi?

— Jedno zero więcej, pięć tysięcy.

— Dam pani dwa tysiące.

— Pięć — oznajmiła.

Damian się rozejrzał. Cztery pary drzwi, do łazienki, do kuchni i do dwóch pokoi, nieduże mieszkanie na to, żeby je przeszukać, ważne, że jest już w środku. Dziewczyna domyśliła się, co chodzi mu po głowie.

— Nawet jeśli pan znajdzie teczkę, to i tak zapłaci mi znaleźne. Zrobiłam kilka fotek tym dokumentom, mam je na telefonie i jeszcze wysłałam na swoją pocztę. Po otrzymaniu pięciu tysięcy oddam teczkę i usunę fotki, i nawet zapomnę, że się spotkaliśmy.

— Dobrze, zgadzam się na trzy tysiące. Teraz zostawię pani pięćset złotych, a po resztę muszę jechać do banku, ale to dopiero jutro, dzisiaj jest już zbyt późno.

— Powiedziałam: pięć tysięcy. Nie odpuszczę, bo wiem, że pana na tyle stać.

Damian pomyślał, że go nie stać, bo rata kredytu wynosi dwa trzysta, bo żona nie pracuje, a trzy córki kosztują go tyle, że od trzech lat nie jest w stanie zebrać kasy na wymianę starych okien, poza tym pomaga finansowo rodzicom. Ta dziewczyna jednak nie znała jego wydatków, za to domyślała się dochodów, zwłaszcza tych nie do końca uczciwych.

— Jutro przywiozę pieniądze.

Położył na szafce pięć banknotów i wyszedł.

Dwudziestego czwartego grudnia zimowe niebo było bezchmurne, temperatura dalej sięgała mocno poniżej zera. W Radiu Olsztyn informowali, że główne drogi są przejezdne. Damian najpierw pojechał do banku na 12 Lutego i pobrał pięć tysięcy złotych, potem skierował się na miejskie targowisko i kupił drzewko.

Dziewczynki entuzjastycznymi okrzykami powitały choinkę. Ubierali ją wspólnie, nawet Renata się przyłączyła. Gdy Marysia zawiesiła ostatnią bombkę, było już po dwunastej. Dotknął miejsca pod sercem, tkwił tam gruby zwitek banknotów. Za cztery godziny usiądą do kolacji, nie może dłużej zwlekać z przekazaniem pieniędzy.

Wyszedł z domu, nie informując Renaty. Jedynie najstarszej córce powiedział, że ma sprawę do załatwienia i zaraz wróci. Jechał powoli w stronę Zawady. Wszędzie było biało, nawet przystanki autobusowe pokrywała nienaruszona warstwa śniegu, jak gdyby nikt z nich nie korzystał. Na skrzyżowaniu z Robotniczą stanęło obok niego trzech świętych mikołajów na motorach, mieli nawet worki na plecach. Też był takim mikołajem, wiózł w prezencie pięć tysięcy. Zadzwonił do domofonu. Wpuściła go bez pytania. Zaraz za nim do klatki weszło dwóch mężczyzn, dopiero w windzie zobaczył, że jeden z nich to Arab. W całej Europie roiło się od muzułmanów, a w Elblągu ktoś taki nadal budził zdumienie.

Dziewczyna zaprowadziła go do dużego pokoju, w którym stała choinka przystrojona w czerwoną migoczącą iluminację.

— Będzie pani miała gości na Wigilię?

— Nie pana sprawa.

Wczoraj była pewna siebie, a dzisiaj harda. Usiadła na krześle i wyciągnęła nogi. Damian nawet nie zdjął rękawiczek. Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej. Położył na stole plik banknotów.

— Proszę przeliczyć.

Dopiero teraz dotarło do niego, że z kwoty pobranej z banku nie odjął pięciuset złotych, które dał jej wczoraj. Chciał teraz to zrobić, ale dziewczyna złapała banknoty i zaczęła je przeliczać.

— Zgadza się, jest pięć tysięcy.

— Nie zgadza się — zaprotestował. — Powinno być cztery i pół. Proszę mi oddać pięćset złotych.

— Wal się, pajacu.

Roześmiała się szyderczo. Damian poczuł, jak ogarnia go wściekłość. Głupia zachłanna suka. Wyrwał jej z dłoni plik pieniędzy i odliczył sobie pięć stów, resztę rzucił na stół, kilka banknotów spadło na dywan. Dziewczyna padła na kolana i zaczęła je zbierać.

— Niech pani przyniesie moją własność.

Wyszła z pieniędzmi, po chwili wróciła z teczką. Otworzył ją i pospiesznie sprawdzał, czy czegoś nie brakuje.

— Niech pani przyniesie telefon i usunie zdjęcia, które pani zrobiła dokumentom.

— Kretyn jesteś, jeśli myślisz, że to koniec. Te pięć tysięcy to dopiero początek, zapłacisz mi więcej.

— Nie taka była umowa — wyszeptał.

— Właśnie taka, chcę jeszcze dwadzieścia tysięcy. Tyle mi przyniesiesz po świętach, a jak nie, to całe elblążkowo się dowie, jaki z ciebie złodziej.

Damian nie mógł uwierzyć, że usłyszał te słowa. Patrzył na pospolitą twarz dziewczyny i widział w niej chciwość całego świata. Wiedział, że nie zaprzestanie szantażu, dopóki nie odbierze mu wszystkiego, nie tylko pieniądze, ale także godność i stanowisko. Będzie go oczerniać, mnożyć zarzuty wobec niego. Za parę tygodni okaże się, że groził jej nożem, że ją molestował i za to też będzie musiał zapłacić. Zabrał ją zmarzniętą z lasu, a taka go spotkała wdzięczność. Poczuł, jak ogarnia go niewyobrażalna wściekłość. Zamachnął się i uderzył pięścią w stół. Ból w dłoni przyniósł mu chwilową ulgę.

Dziewczyna przysunęła do niego twarz, musiała przy tym stanąć na palcach.

— I jeszcze pięć patyków za uszkodzenie stołu — syknęła.

Poczuł na twarzy kropelki śliny, dosłownie pluła jadem.

— Nic nie dostaniesz — wyszeptał.

Dłonie wydały mu się nieznośnie puste, zacisnął więc je w pięści i włożył do kieszeni płaszcza. To był błąd, bo nie zdążył się zasłonić przed jej paznokciami. Machnęła ręką, a on poczuł pieczenie na policzku.

— To prezent dla twojej żoneczki, żeby się zastanawiała, czy czasem kochanka cię nie zadrapała. No i co, fiucie? Dalej nic nie dostanę?

Zrozumiał, że nie ma wyjścia, a właściwie było tylko jedno. Szantaż równa się szantażysta, zero równa się zero, zabrzmiało to w jego głowie jak dogmat. Z tą prawdą nie da się polemizować, należy ją przyjąć i według niej postępować. Rozejrzał się, szukając potwierdzenia dla swojej decyzji. Znalazł je w szklanej ogromnej popielniczce stojącej pośrodku stołu. Złapał ją, była ciężka. Zamachnął się. Widział, że dziewczyna unosi ręce w obronnym geście. Zdołał nawet zauważyć zdumienie malujące się na jej twarzy. Uderzył z całej siły. Odrzuciło ją do tyłu. Leciała w stronę choinki z rozłożonymi ramionami. Przez ułamek sekundy pomyślał, że powinien ją złapać, bo w przeciwnym razie wpadnie na drzewko i je wywróci. Za późno. Kobieta już leżała na podłodze, a na niej choinka z zapalonymi lampkami.

Zrobił to, naprawdę ją zabił. Ale czy na pewno? Czy rzeczywiście wystarczył jeden cios popielniczką? Oddychał ciężko, pot spływał mu po plecach. Czekał, aż szantażystka się ocknie. Nie miał pojęcia, czy upłynęła minuta, czy parę sekund, jego mózg stracił zdolność kontrolowania czasu. Odstawił popielniczkę na stół i próbował postawić drzewko, bez powodzenia, w końcu odsunął je na bok. Dwie rozgniecione bombki ozdabiały sweter dziewczyny, ona sama się nie ruszała. Damian dygotał na całym ciele z emocji. Dopiero teraz docierało do niego, co tak naprawdę zrobił. Nigdy nie uderzył kobiety, a dzisiaj zabił. Zrodził się w nim gwałtowny protest wobec tego stanu rzeczy. Musiał przytrzymać się stołu, żeby nie zwalić się na podłogę. Czarne plamki latały mu przed oczami. Gdy znikły, jego wzrok zatrzymał się na jej twarzy, miała przymknięte oczy. A może jednak żyje, jest jedynie ogłuszona. Ogarnęła go nadzieja. Nie chciał być mordercą. Przykucnął przy kobiecie i potrząsnął ją za ramię. Nie drgnęła. Zdjął rękawiczkę i przysunął palce do jej rozchylonych warg, nie poczuł oddechu. Była martwa.

Co teraz? Co ma robić? Uciekać. Poderwał się i wypadł do przedpokoju, potem na klatkę. Nie czekał na windę, ruszył schodami w dół. Wtem piętro niżej zrobiło się zamieszanie, trzasnęły drzwi, ktoś pokrzykiwał, kilka osób zbiegało. Spanikowany zawrócił i schował się do mieszkania kobiety, którą przed chwilą zabił. Jest mordercą, ta myśl gniotła mu czaszkę. Ogarnął go strach, ale instynkt okazał się silniejszy, a ten podpowiadał mu: Nie daj się złapać, zachowaj ostrożność.

Dysząc ciężko, patrzył przez wizjer. Zobaczył ubraną na czarno postać w kominiarce. Właśnie nadjechała winda, postać wsiadła do niej.

Damian starał się rozsądnie przeanalizować sytuację. Przede wszystkim nie może zostawić śladów swojej obecności. Rękawiczki zdjął tylko na moment, gdy sprawdzał oddech dziewczyny, ale na banknotach są jego linie papilarne, musi je zabrać. Wszedł do pokoju z trupem, czerwone światełka na przewróconej choince migały ostrzegawczo. Przypomniał sobie, że dziewczyna wyszła z kasą, potem wróciła z teczką. Wszedł do drugiego pokoju, otworzył pierwszą szufladę w biurku, jakieś papiery, w kolejnej szufladzie laptop i płyty. Zajrzał do torebki leżącej na krześle i zobaczył plik banknotów. Znalazł, udało się. Powinien też wziąć jej telefon, wczoraj powiedziała, że to nim zrobiła fotki i wysłała je na swoją pocztę. Postanowił zabrać wszystkie nośniki na wypadek, gdyby na nich też znalazła się kopia dokumentów fundacji. Ponownie otworzył szufladę i wyjął z niej laptopa oraz kilkanaście płyt. Na parapecie stała torba prezentowa z wizerunkiem świętego mikołaja. Zapakował do niej rzeczy z szuflady. Jeszcze raz przetrząsnął biurko i torebkę. Przy kluczach znalazł pendrive’a, ale telefonu nie było. Pocił się, serce mu waliło jak oszalałe. Gdzie ten cholerny aparat? Wszedł do kuchni. Smartfon leżał na kredensie. Miał wszystko, może uciekać.

Postawił kołnierz i naciągnął czapkę na oczy, po czym wyszedł na klatkę. Przez chwilę nasłuchiwał. Cisza. Zaczął zbiegać po schodach. Jego zmysł węchu mimowolnie rejestrował zapachy. Na czwartym piętrze bigos, na trzecim słodki aromat ciasta, na drugim został odurzony wonią smażonej ryby. Był już prawie na parterze. Nagle zatrzymał się zaskoczony. Nie spodziewał się, że jeszcze na kogoś trafi, przecież na klatce panowała cisza. Tymczasem przy drzwiach wyjściowych stało dwóch mikołajów. Wyglądali dziwnie, bo mieli okulary przeciwsłoneczne. Jeden wyjmował z worka jakiś rulon. Damian wyminął ich i wyszedł na zewnątrz.

Przeszedł przez ulicę, minął market i wsiadł do samochodu. Na siedzeniu obok postawił torbę prezentową i wyciągnął z niej telefon dziewczyny. Z ulgą przyjął fakt, że nie jest zabezpieczony. Stuknął palcem w pocztę systemową, otworzyła się. Znalazł wiadomość, którą dziewczyna wysłała do siebie, była zatytułowana „Przekręty prezydenta Falenckiego”, usunął ją. Przez kolejną godzinę jeździł po mieście, szukając miejsca, w którym mógłby pozbyć się sprzętu.

Zadzwonił jego telefon. Odebrał.

— Kochanie, gdzie jesteś? — Renata była zirytowana.

— Zaraz wrócę. Miałem jeszcze jedną sprawę do załatwienia.

— Jaką sprawę? Przecież jest wigilia.

— Zaraz będę.

Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza, a potem Renata zapytała:

— Wszystko dobrze?

— Tak.

To jedno słowo z trudem przecisnęło się przez ściśnięte strachem gardło. Rozłączył się, nie czekając na dalsze pytania żony. Był na Grunwaldzkiej, skręcił w Stefczyka i zwolnił. W zasięgu jego wzroku znalazły się gminne budynki z podwórkami i kubłami na śmieci. Było tutaj swojsko i ciasno, trochę zakamarków i na dziko postawionych przybudówek. Całość zasnuta ciemną mgłą, efekt trzech dymiących kominów. Uznał, że lepszego miejsca nie znajdzie. Uruchomił laptopa dziewczyny i podłączył do niego pendrive’a, po czym usunął jego zawartość, następnie sformatował twardy dysk, każdą płytę przełamał, na koniec przywrócił smartfona do ustawień fabrycznych. Miał nadzieję, że skutecznie pozbył się kopii dokumentów. Wysiadł i postawił wysoko kołnierz, chroniąc się przed spojrzeniami mieszkańców ulicy Stefczyka oraz przed gryzącym dymem. Wolnym krokiem podszedł do śmietnika i wrzucił do niego torbę. Jeżeli nawet ktoś trafi na te rzeczy, to raczej nie odniesie ich na policję, lecz sobie przywłaszczy.

Powrót do domu był trudny. Zanim przekroczył próg, wziął trzy głębokie oddechy, spróbował się nawet uśmiechnąć. Obawiał się czujnego spojrzenia Renaty, a jeszcze bardziej lękał się o swoje reakcje.

— Co się stało? — zapytała, gdy wszedł do salonu.

Właśnie rozkładała obrus na stole. Energicznym ruchem wygładziła fałdkę.

— Nic takiego — mruknął.

— Gdzie byłeś tak długo? Chyba nie u kochanki?

— Niestety, nie chciała mnie dzisiaj widzieć.

Sam się dziwił, że jest zdolny do żartów, tak naprawdę chciał usiąść w fotelu, schować twarz w dłoniach i się rozpłakać.

— No to gdzie byłeś?

Renata postawiła na środku stołu talerz z siankiem i opłatkiem.

— Jeździłem po mieście i sprawdzałem, gdzie z kominów wali czarny dym.

— Domyślam się, że nie jest dobrze.

— Nie jest, najgorzej na Wiejskiej, Żyrardowskiej i Stefczyka, nie ma czym oddychać. Trzeba będzie wysłać ulotki edukacyjne do mieszkańców tych ulic i może zrobić z nimi jakieś spotkanie.

Podeszła do niego i przesunęła ręką po jego włosach. W tym geście było wiele czułości.

— Czy to miasto miało kiedyś lepszego prezydenta? Takiego co by nawet w wigilię pracował?

Patrzyła mu prosto w oczy. Nie mógł tego znieść. Ponad jej głową spojrzał na choinkę.

— Nie wydaje ci się, że czubek jest trochę krzywy?

— Kochanie, nie zmieniaj tematu, i tak jesteś najlepszym prezydentem, może trochę zbyt skromnym. — Przesunęła palcami po jego policzku. — Zadrapałeś się tutaj.

Odruchowo zasłonił dłonią ślad po paznokciach swojej ofiary. Przyszło mu do głowy, że będzie nosił to fizyczne piętno do końca życia, dowód zbrodni odciśnięty na twarzy.

— Nie martw się, prawie nic nie widać — zapewniła Renata.

Damian założył błękitną koszulę i jedwabny granatowy krawat w sarenki, prezent od teściowej. Poszukał też płyt z kolędami, które miały umilać im czas podczas kolacji. Wszystkie czynności wykonywał z namaszczeniem, jak gdyby już nigdy nie miał ich powtórzyć. Gdy przyszli jego rodzice, zabrał ojca do piwnicy i nalał jemu i sobie po kieliszku nalewki z czarnego bzu. Zaraz musieli wrócić na górę, bo teściowa zawitała w ich progi. Nie kryła zadowolenia, widząc jego krawat. Dziewczynki biegały podekscytowane świątecznym nastrojem i oczekiwaniem na świętego mikołaja. Gdy przyszła siostra Renaty z nastoletnią córką, usiedli do stołu, po czym zaraz wstali, żeby przełamać się opłatkiem. To był najtrudniejszy moment dla Damiana. Gdy składał życzenia żonie i matce, gardło dosłownie mu się ścisnęło. Ogarnął go ogromny smutek i żal na myśl, że piękne życie już się skończyło, bo przecież dzisiejsze zdarzenie zdominuje jego dalszą egzystencję, na pewno odbierze mu radość i beztroskę.

Teściowa zachęcała wszystkich do spróbowania ryby w galarecie. Podsunęła półmisek najstarszej wnuczce, ta nie zareagowała. Piętnastoletnia Julia była wpatrzona w ekran telefonu.

— Julcia, babcia do ciebie mówi! — zawołała siostra Renaty.

Nastolatka wydawała się znajdować w innym świecie. Zapomniała nawet o kawałku pieroga wbitym na widelec i trzymanym w pobliżu ust.

— Może wyślemy jej esemesa — zaproponował ojciec Damiana.

— Julka, mówię do ciebie!

Siostra Renaty podniosła głos na córkę. Pomogło, dziewczyna uniosła głowę i powiodła po zebranych nieprzytomnym spojrzeniem.

— Czy wy wiecie, co się dzieje w Elblągu?

Damian poczuł, że jego serce zaczyna bić w szybszym tempie. Julia nie żartowała, na jej twarzy pojawiły się wypieki, usta drżały, była czymś bardzo poruszona. Bał się zapytać, o co chodzi. Nie chciał usłyszeć, że w Elblągu została zamordowana młoda kobieta.Rozdział II

FILIP SZEDŁ Z GŁOWĄ WCIŚNIĘTĄ W RAMIONA. Nie założył czapki, bo żadnej nie miał. Do tej pory nie była mu potrzebna, przecież zim nie było. Szkoda, że jego puchówka nie ma chociaż kaptura. Mamuśka nie chciała wypuścić go z domu bez nakrycia głowy. Znalazła mu nawet jakieś w pawlaczu i kazała założyć, w przeciwnym razie grozi mu grypa, porażenie mięśni twarzy, zapalenie zatok, uszu i jeszcze parę innych dolegliwości. Gdy zobaczył tę czapkę, stwierdził, że woli chodzić zasmarkany i kaszlący. Granatowa, wełniana z pomponem, nosił ją, jak miał dziesięć lat, gdyby Agnieszka zobaczyła go w tej czapce, umarłaby ze śmiechu. To do niej teraz szedł z gwiazdkowym prezentem. Kupił dla niej kolczyki, trochę kosztowały, ale nie miał wyjścia, musiał ją w końcu czymś udobruchać. Była wściekła na niego za to, że ją zostawił samą w lesie w Jagodnie, no nie do końca samą, bo w towarzystwie tego wrednego psa. Już parę razy miał ochotę powiesić Dropsika, idiotyczne imię dla czworonoga. Wtedy w lesie już wkładał rękę w majtki Agnieszki, a język do jej ust, a ten kundel rzucił się na niego z zębami. Zasunął mu takiego kopa, że aż noga go zabolała. Psiak leciał w powietrzu ze trzy metry, a potem wpadł w zaspę, wzbijając śnieżną fontannę. Filipa bardzo to rozbawiło, ale nie Agnieszkę. Zaczęła go wyzywać. Miała charakterek, żadne ciepłe kluchy, lubił ją taką. Kiedyś na przystanku przywaliła pijanemu gościowi, który ją klepnął w tyłek. Ale wczoraj w lesie przesadziła, nazwała go jebanym rycerzem ortalionu, a tego określenia nie lubił, bo przypominało mu dawne lata, kiedy to tankował jak ruski czołg i robił głupie rzeczy. Próbował ją uspokoić, złapał za pośladki, mówił komplementy, nie pomogło, dalej się wydzierała. Stracił cierpliwość i wskoczył do merola. Dał jej minutę, żeby do niego dołączyła. Nie wsiadła, odjechał więc sam.

Przyspieszył kroku, zaraz schroni się w klatce, a potem w cieplutkim mieszkaniu Agnieszki. Dłońmi w rękawiczkach zasłonił uszy, chroniąc je przed coraz bardziej szczypiącym mrozem. Miał wrażenie, że powieki przymarzają mu do gałek, zamrugał parę razy.

— Syberia — syknął do siebie.

Żałował, że nie podjechał do Agnieszki wozikiem. Dopadł w końcu do domofonu i wybrał dwudziestkę. Nie usłyszał żadnego sygnału, nacisnął jeszcze raz, nic. Zaczął z zapałem wciskać inne numery, nic to nie dało. Domofon był zepsuty, zapewne zbyt niska temperatura unieruchomiła mechanizm. Złapał za klamkę i pociągnął, ale drzwi się nie otworzyły. Wyjął komórkę i wybrał numer swojej dziewczyny. Nie odebrała.

Zaraz jego uszy zamienią się w dwa kawałki lodu. Rzucając w mroźne powietrze przekleństwa, ruszył do drugiej klatki. Jeśli tam będzie działał domofon, pojedzie na dziesiąte piętro i górą przejdzie do części wieżowca, w której znajduje się mieszkanie Agnieszki. Nagle stało się coś bardzo dziwnego, z nieba spadł człowiek. Filip usłyszał głuchy huk, po chwili zobaczył rozrzucone na białym chodniku ręce i nogi oraz rozłupaną jak orzech głowę, z której wylewała się krew. Poczuł dygot własnych łydek, coś się szarpnęło w jego brzuchu. Otworzył usta i wciągnął haust mroźnego powietrza. Udało mu się powstrzymać odruch wymiotny. Co za pech, że to akurat on trafił na samobójstwo, a właściwie samobójca na niego. Znowu wyjął telefon i nie zdejmując rękawic, zaczął niezdarnie wybierać numer sto dwanaście. Ludzie to jednak myślą tylko o sobie. Beztrosko zabijają się w wigilię i tym samym psują święta innym. Ten gościu rozjebał mu dzisiejszy dzień. Jeśli nawet Agnieszka będzie się do niego kleiła, to i tak nie odzyska humoru.

Nie zdążył połączyć się z numerem alarmowym. Syreny policyjne już rozległy się w mroźnym powietrzu i zbliżały się do Okulickiego. Filip pomyślał, że to sam samobójca zadzwonił pod sto dwanaście, w przeciwnym razie służby nie pojawiłyby się tak szybko. Uniósł głowę, żeby sprawdzić, z którego piętra gościu skoczył. Ze zdumieniem zobaczył, że na kilku balkonach stoją ludzie ubrani w kurtki i czapki, jak gdyby wiedzieli, że do zdarzenia dojdzie i na nie czekali. Teraz w milczeniu, otoczeni świąteczną iluminacją, patrzyli na leżące zwłoki. Na trzecim piętrze na balkonie płakała kobieta, mężczyzna ją obejmował, chyba pocieszał. Gdy policyjny wóz zatrzymał się na ulicy i wypadli z niego mundurowi, kobieta rzuciła się na barierkę, wychylając się niemal do połowy. Zaczęła krzyczeć, żeby ich uwolnili, ratowali, bo inaczej wszyscy zginą, tamci ich zabiją, powyrzucają przez okna. Mężczyzna z niemałym trudem oderwał kobietę od barierki i wciągnął do mieszkania. Filip zaczął biec. Chciał okrążyć blok i spojrzeć na balkony po drugiej stronie, bo tam znajdowało się mieszkanie Agnieszki.