Zostawić Islandię - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
8 września 2016
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Produkt chwilowo niedostępny
Zostawić Islandię - ebook
Islandia – odległa wyspa na północy Europy, kraina lodu, gigantów i wulkanów – urzekająca i budząca fascynację, chociaż mało znana. Rozległe bezleśne obszary, pola lawy, niezwykłe skalne formacje, gejzery i wiele osobliwości przyrodniczych – wszystko to stanowi o wyjątkowości tej wyspy.
Hubert Klimko-Dobrzaniecki był nią zafascynowany od wczesnej młodości, a właściwie już od dzieciństwa. W pościgu za tym zauroczeniem, dotarł na Islandię bynajmniej nie jako turysta. Spędził tam wiele lat, studiował, imał się różnych zajęć (pracując m.in. w domu spokojnej starości), zawierał liczne znajomości i przyjaźnie.
Dzięki temu Czytelnik może spojrzeć na Islandię niejako od wewnątrz, odkrywając to, co dla wielu turystów i przygodnych obserwatorów pozostaje ukryte. Poznać nie tylko jej unikalną przyrodę i krajobrazy, ale także życie codzienne Islandczyków, ich charaktery, specyficzne, często zaskakujące obyczaje.
Opowieść autora wzbogacają liczne fotografie przedstawiające ten niezwykły kraj.
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7392-604-2 |
| Rozmiar pliku: | 3,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
2
Kino i ślub
W Bielawie mieliśmy dwa kina. To pierwsze nazywało się „Ludowe” i było duże. Duże w rozumieniu ludzi z małego miasta. Kiedy się mieszka na prowincji, odległości się wydłużają. Ludzie mówią, że coś jest daleko, a to raptem trzy przystanki autobusowe lub piętnastominutowy spacer. Z tego można sobie zdać sprawę dopiero wtedy, gdy wyjedzie się do wielkiego miasta, prowincjonalne odległości już podczas pierwszego tygodnia pobytu skracają się w dramatyczny sposób.
Rozumiem ludzi z prowincji i nie śmiałem się, kiedy stołeczny Islandczyk opowiadał mi z uśmiechem na twarzy o kilku wieśniakach z północy, którzy nie zdążyli na samolot do Akureyri i się zgubili w Reykjavíku! Faktem jest, że stolica Islandii to miejsce stosunkowo łatwe w obsłudze. Kilka dłuższych ulic, kilkanaście krótszych, plac, jeziorko, port i strzelista wieża betonowego kościoła, która w prosty sposób może pomóc w odnalezieniu drogi. Na pozór trudno się zgubić. Ale na Wyspie jest pełno osad, które nawet wsi nie przypominają. Ot, kilka domków. Ludzie tam pracują, pędzą bimber, piją, kochają się, dzieci płodzą, owieczki zaganiają na ubój raz czy dwa razy w roku. I wtedy spotykają innych ludzi, innych rolników. Ziemniaki posadzą, potem je wykopią. Co wykopią, to zjedzą, czego nie zjedzą, to przepędzą, czego nie przepędzą, z tego zrobią paszę dla świń, potem te świnie zjedzą, część mięsa sprzedadzą, czasem do kościoła pojadą oddalonego o kilkanaście kilometrów. Bogu podziękują, że żyją, że mają co jeść, w co się ubrać, z kim przespać. Za duże auto i za internet oraz radio i telewizję też podziękują.
Tylko że czasami trzeba do stolicy przylecieć. Matkę, ojca w domu starców odwiedzić, córkę, syna na studiach. Kiedy się przylatuje ze wsi i wpada w wir zwariowanego wielkiego miasta, po którym jeżdżą żółte autobusy, i gdy wejdzie się do centrum handlowego, a potem zahaczy o jakąś knajpę przy głównej ulicy, to rzeczywiście można się spóźnić na samolot, można się zgubić, a potem siedzieć na ławce pod nowoczesnym betonowym ratuszem i płakać. Islandczyk opowiadał mi, jak wieśniacy z północy płakali, a przez to zwrócili na siebie uwagę i otrzymali pomoc. Wsadzono ich do aut policyjnych i odstawiono na lotnisko, czekali tam na następny lot, bezpieczni i szczęśliwi, że opuszczają to piekło. Nawiasem mówiąc, lotnisko znajduje się około dwóch kilometrów w linii prostej od ratusza. Raptem dwadzieścia minut spacerkiem...
Tak więc kino „Ludowe” było duże, bo miało duże drzwi wejściowe, duży napis z nazwą nad tymi drzwiami, coś w rodzaju holu, kasę biletową z szybą, w której był wycięty mniej więcej na środku otwór komunikacyjny oraz drugi otwór na samym dole, przez który podawało się kasjerce pieniądze, a w zamian otrzymywało bilety. Nad kasą wisiała tablica informująca, co grają i od ilu lat dozwolone. Bardziej rozwinięci fizycznie mieli lepiej, udawało się im wchodzić na filmy dla bardziej rozwiniętych emocjonalnie. A potem opowiadali o nagich piersiach, pośladkach, pocałunkach. W środkowej części holu były schody prowadzące na balkon. Balkon, miejsce dla wybrańców, droższe bilety, lepsza widoczność, wygodniejsze fotele obite zielonym aksamitem. Te na dole były obite fioletowym, mniejsze i ma się rozumieć, było ich więcej. Jeśli już siadać na dole, to tylko w rzędach pod balkonem. Ci z balkonu często charkali w przypływie złości. Charkali na morderców, złoczyńców, czarne charaktery lub też na tych zbyt miękkich. Spluwali na bohaterów, ale dostawało się widowni. Tej pod balkonem ze względów oczywistych nie, raczej zawsze przód cierpiał. Po drugiej stronie schodów na balkon były dwie toalety. Jedna męska, a druga damska. Męska, odwiedzana częściej, nie tylko przed seansem i po, ale przede wszystkim w trakcie, kiedy ruchome obrazy stawały się jeszcze bardziej ruchome. Pachniała nie tylko lizolem, lecz i tym charakterystycznym zapachem błyskawicznego samozadowolenia, które skraplało się na deskach klozetowych, małych oknach, białych kafelkach, terakotowej posadzce, drzwiach, klamkach.
Co poniektórzy opowiadali, że po seansie Barbarelli nawet sufit przyjął kilkanaście strzałów. Operator, a zarazem kierownik kina, to była ważna osoba. Trzecia pod względem ważności w miasteczku. Ustępował tylko proboszczowi z dolnej parafii i pierwszemu sekretarzowi partii. Kłaniali mu się na mieście. Pytali, czy sprowadzi ten amerykański film, o którym wcześniej przeczytali w „Gazecie Robotniczej”.
Miał dwie pomagierki. Krążyły plotki, że żyją w trójkącie. Operator i dwie panie razem z nim w jednym łóżku. Marzenie każdego pracownika państwowych zakładów włókienniczych. Ta jedna sprzedawała bilety, a ta druga przedzierała je przed wejściem na salę. I gdy ktoś się spóźnił albo nie chciał oglądać kroniki, to otwierała mu drzwi. Trzymając w dłoni małą latarkę, pożółkłym snopem światła wskazywała w ciemnej sali miejsce. Czasami uciszała zbyt głośno trajkocących widzów. Podniecały nie tylko ruchome obrazy. To, co działo się na ekranie, często było mniej interesujące niż to, co działo się poza nim. Ktoś zaszlochał, kto inny się zakrztusił, pani Jadzia, która już trzeci raz oglądała ten sam film, uspokajała męża, wyprzedzając akcję.
– Nie martw się, najpierw ona go zabije, potem zabiją ją, a na samym końcu wszyscy inni się pozabijają, ale dziecka nikt nie ruszy. Nie ściskaj mi ręki tak mocno, rozluźnij się, bo mi ją urwiesz. No, daj spokój, to tylko kino. Nie wierzysz mi? Komu innemu miałbyś uwierzyć jak nie swojej żonie?!
Potem nagły krzyk i syk. Ale to już w innym rzędzie. Piękna pani przez nieuwagę i w wielkim podnieceniu otrzymała dawkę białej i piekącej substancji prosto w oko. Ci sami ludzie wieczorami w swoich małych mieszkankach stawali się sobie obcy, wyczekiwali na następny seans, nowy tytuł, który na nowo ich zbliży. Nie wiem, kiedy zamknięto kino „Ludowe”, nie było mnie już w mieście. Pamiętam, kiedy zamknięto to drugie, mniejsze, na uboczu. Kino „Słowianin”, bo tak się nazywało, znajdowało się w podwórku, do którego można było dotrzeć, wciskając się w wąską uliczkę między dwiema poniemieckimi kamienicami. Zanim się w nią weszło, trzeba było się przeżegnać. Jezus, również poniemiecki, wisiał na kamiennym krzyżu, strzegąc drogi do kina. Co bardziej wierzący opowiadali, że kino zamknięto dzięki wstawiennictwu Jezusa. Ponoć w ten sposób uchronił część ludności miasta przed tymi wszystkimi świństwami, które w nim wyświetlano. Kinomani i katolicy postępowi pukali się w czoło, mówiąc, że tradycjonalistom rozumy poodbierało, gdyż żaden niemiecki Jezus nigdy nie zamartwiałby się stanem moralnym polskich zaborców.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Kino i ślub
W Bielawie mieliśmy dwa kina. To pierwsze nazywało się „Ludowe” i było duże. Duże w rozumieniu ludzi z małego miasta. Kiedy się mieszka na prowincji, odległości się wydłużają. Ludzie mówią, że coś jest daleko, a to raptem trzy przystanki autobusowe lub piętnastominutowy spacer. Z tego można sobie zdać sprawę dopiero wtedy, gdy wyjedzie się do wielkiego miasta, prowincjonalne odległości już podczas pierwszego tygodnia pobytu skracają się w dramatyczny sposób.
Rozumiem ludzi z prowincji i nie śmiałem się, kiedy stołeczny Islandczyk opowiadał mi z uśmiechem na twarzy o kilku wieśniakach z północy, którzy nie zdążyli na samolot do Akureyri i się zgubili w Reykjavíku! Faktem jest, że stolica Islandii to miejsce stosunkowo łatwe w obsłudze. Kilka dłuższych ulic, kilkanaście krótszych, plac, jeziorko, port i strzelista wieża betonowego kościoła, która w prosty sposób może pomóc w odnalezieniu drogi. Na pozór trudno się zgubić. Ale na Wyspie jest pełno osad, które nawet wsi nie przypominają. Ot, kilka domków. Ludzie tam pracują, pędzą bimber, piją, kochają się, dzieci płodzą, owieczki zaganiają na ubój raz czy dwa razy w roku. I wtedy spotykają innych ludzi, innych rolników. Ziemniaki posadzą, potem je wykopią. Co wykopią, to zjedzą, czego nie zjedzą, to przepędzą, czego nie przepędzą, z tego zrobią paszę dla świń, potem te świnie zjedzą, część mięsa sprzedadzą, czasem do kościoła pojadą oddalonego o kilkanaście kilometrów. Bogu podziękują, że żyją, że mają co jeść, w co się ubrać, z kim przespać. Za duże auto i za internet oraz radio i telewizję też podziękują.
Tylko że czasami trzeba do stolicy przylecieć. Matkę, ojca w domu starców odwiedzić, córkę, syna na studiach. Kiedy się przylatuje ze wsi i wpada w wir zwariowanego wielkiego miasta, po którym jeżdżą żółte autobusy, i gdy wejdzie się do centrum handlowego, a potem zahaczy o jakąś knajpę przy głównej ulicy, to rzeczywiście można się spóźnić na samolot, można się zgubić, a potem siedzieć na ławce pod nowoczesnym betonowym ratuszem i płakać. Islandczyk opowiadał mi, jak wieśniacy z północy płakali, a przez to zwrócili na siebie uwagę i otrzymali pomoc. Wsadzono ich do aut policyjnych i odstawiono na lotnisko, czekali tam na następny lot, bezpieczni i szczęśliwi, że opuszczają to piekło. Nawiasem mówiąc, lotnisko znajduje się około dwóch kilometrów w linii prostej od ratusza. Raptem dwadzieścia minut spacerkiem...
Tak więc kino „Ludowe” było duże, bo miało duże drzwi wejściowe, duży napis z nazwą nad tymi drzwiami, coś w rodzaju holu, kasę biletową z szybą, w której był wycięty mniej więcej na środku otwór komunikacyjny oraz drugi otwór na samym dole, przez który podawało się kasjerce pieniądze, a w zamian otrzymywało bilety. Nad kasą wisiała tablica informująca, co grają i od ilu lat dozwolone. Bardziej rozwinięci fizycznie mieli lepiej, udawało się im wchodzić na filmy dla bardziej rozwiniętych emocjonalnie. A potem opowiadali o nagich piersiach, pośladkach, pocałunkach. W środkowej części holu były schody prowadzące na balkon. Balkon, miejsce dla wybrańców, droższe bilety, lepsza widoczność, wygodniejsze fotele obite zielonym aksamitem. Te na dole były obite fioletowym, mniejsze i ma się rozumieć, było ich więcej. Jeśli już siadać na dole, to tylko w rzędach pod balkonem. Ci z balkonu często charkali w przypływie złości. Charkali na morderców, złoczyńców, czarne charaktery lub też na tych zbyt miękkich. Spluwali na bohaterów, ale dostawało się widowni. Tej pod balkonem ze względów oczywistych nie, raczej zawsze przód cierpiał. Po drugiej stronie schodów na balkon były dwie toalety. Jedna męska, a druga damska. Męska, odwiedzana częściej, nie tylko przed seansem i po, ale przede wszystkim w trakcie, kiedy ruchome obrazy stawały się jeszcze bardziej ruchome. Pachniała nie tylko lizolem, lecz i tym charakterystycznym zapachem błyskawicznego samozadowolenia, które skraplało się na deskach klozetowych, małych oknach, białych kafelkach, terakotowej posadzce, drzwiach, klamkach.
Co poniektórzy opowiadali, że po seansie Barbarelli nawet sufit przyjął kilkanaście strzałów. Operator, a zarazem kierownik kina, to była ważna osoba. Trzecia pod względem ważności w miasteczku. Ustępował tylko proboszczowi z dolnej parafii i pierwszemu sekretarzowi partii. Kłaniali mu się na mieście. Pytali, czy sprowadzi ten amerykański film, o którym wcześniej przeczytali w „Gazecie Robotniczej”.
Miał dwie pomagierki. Krążyły plotki, że żyją w trójkącie. Operator i dwie panie razem z nim w jednym łóżku. Marzenie każdego pracownika państwowych zakładów włókienniczych. Ta jedna sprzedawała bilety, a ta druga przedzierała je przed wejściem na salę. I gdy ktoś się spóźnił albo nie chciał oglądać kroniki, to otwierała mu drzwi. Trzymając w dłoni małą latarkę, pożółkłym snopem światła wskazywała w ciemnej sali miejsce. Czasami uciszała zbyt głośno trajkocących widzów. Podniecały nie tylko ruchome obrazy. To, co działo się na ekranie, często było mniej interesujące niż to, co działo się poza nim. Ktoś zaszlochał, kto inny się zakrztusił, pani Jadzia, która już trzeci raz oglądała ten sam film, uspokajała męża, wyprzedzając akcję.
– Nie martw się, najpierw ona go zabije, potem zabiją ją, a na samym końcu wszyscy inni się pozabijają, ale dziecka nikt nie ruszy. Nie ściskaj mi ręki tak mocno, rozluźnij się, bo mi ją urwiesz. No, daj spokój, to tylko kino. Nie wierzysz mi? Komu innemu miałbyś uwierzyć jak nie swojej żonie?!
Potem nagły krzyk i syk. Ale to już w innym rzędzie. Piękna pani przez nieuwagę i w wielkim podnieceniu otrzymała dawkę białej i piekącej substancji prosto w oko. Ci sami ludzie wieczorami w swoich małych mieszkankach stawali się sobie obcy, wyczekiwali na następny seans, nowy tytuł, który na nowo ich zbliży. Nie wiem, kiedy zamknięto kino „Ludowe”, nie było mnie już w mieście. Pamiętam, kiedy zamknięto to drugie, mniejsze, na uboczu. Kino „Słowianin”, bo tak się nazywało, znajdowało się w podwórku, do którego można było dotrzeć, wciskając się w wąską uliczkę między dwiema poniemieckimi kamienicami. Zanim się w nią weszło, trzeba było się przeżegnać. Jezus, również poniemiecki, wisiał na kamiennym krzyżu, strzegąc drogi do kina. Co bardziej wierzący opowiadali, że kino zamknięto dzięki wstawiennictwu Jezusa. Ponoć w ten sposób uchronił część ludności miasta przed tymi wszystkimi świństwami, które w nim wyświetlano. Kinomani i katolicy postępowi pukali się w czoło, mówiąc, że tradycjonalistom rozumy poodbierało, gdyż żaden niemiecki Jezus nigdy nie zamartwiałby się stanem moralnym polskich zaborców.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
