Zrób z życia dzieło sztuki - ebook

WSTĘP

ZRÓB Z ŻYCIA DZIEŁO SZTUKI

•To będzie hi­sto­ria o ży­ciu pe­łną pier­sią.

•To będzie hi­sto­ria o cier­pie­niu.

•To będzie hi­sto­ria o ta­ńcu w stru­gach desz­czu.

•To będzie hi­sto­ria o śmier­ci.

•To będzie hi­sto­ria o mi­ło­ści.

•To będzie hi­sto­ria o za­ko­cha­nym, a ta­kże zra­nio­nym ser­cu.

•To będzie hi­sto­ria o po­szu­ki­wa­niu domu w so­bie.

•To będzie hi­sto­ria o du­cho­wej pod­ró­ży.

•To będzie hi­sto­ria o spo­koj­nych chwi­lach w po­je­dyn­kę, z me­lo­dią szczęścia w tle.

•To będzie hi­sto­ria o mi­ło­ści tak ro­man­tycz­nej i roz­pa­la­jącej ser­ce, że aż ci­ężko w nią uwie­rzyć.

•To będzie hi­sto­ria o ży­ciu, bo ży­cie jest tym wszyst­kim.

Ta ksi­ążka była już pra­wie go­to­wa, kie­dy zro­zu­mia­łam, że nie mogę jej wy­dać w tej for­mie. Osta­tecz­ny ter­min był za dwa ty­go­dnie, bra­ko­wa­ło jesz­cze wie­lu stron, ale kon­cept zo­stał do­mkni­ęty w zwi­ęzłym spi­sie tre­ści, któ­ry obie­cy­wał czy­tel­ni­ko­wi zmia­nę ży­cia.

Tak, dzi­ęki po­przed­niej ksi­ążce wie­le osób zmie­ni­ło swo­je ży­cie, a to naj­pi­ęk­niej­sza na­gro­da, jaką mo­głam do­stać. To było tak nie­sa­mo­wi­te, że po­sta­wi­łam so­bie za punkt ho­no­ru, że z ko­lej­ną ksi­ążką będzie tak samo. Sta­ło się to nie­świa­do­mie, jak­by z au­to­ma­tu, bo tak dzia­ła­ją na­sze we­wnętrz­ne, głębo­ko ukry­te pro­gra­my. Coś we mnie na­tych­miast chcia­ło do­sko­czyć do suk­ce­su pierw­szej ksi­ążki, ko­piu­jąc ście­żkę, któ­ra wcze­śniej oka­za­ła się sku­tecz­na. Zno­wu chcia­łam po­pro­wa­dzić cię za rękę przez głębo­ki pro­ces. Zno­wu punkt po punk­cie po­ka­zać ćwi­cze­nia i na­rzędzia, z po­mo­cą któ­rych mo­żna zmie­nić ży­cie. I wiesz co? Część z tego zro­bię: znów do­sta­niesz mo­rze na­rzędzi i in­spi­ra­cji, ale na dwa ty­go­dnie przed ter­mi­nem od­da­nia tej ksi­ążki po­zwo­lę so­bie rów­nież na małą re­wo­lu­cję. Nie małą, gi­gan­tycz­ną, bo po­sta­wię ją do góry no­ga­mi i zro­bię z niej coś zu­pe­łnie in­ne­go, niż za­mie­rza­łam. Czy to będzie kon­ty­nu­acja _Od­zy­skaj błysk w oku_? To szcze­ry, moc­ny głos mo­jej Du­szy, dla­te­go śmiem twier­dzić, że TAK – to kon­ty­nu­acja po­przed­niej ksi­ążki, tyl­ko inna, bo i ja je­stem inna. Wiem na­to­miast, że nie będzie to ta ksi­ążka, któ­rą mia­łam od­dać do­słow­nie za chwi­lę, bo zro­bi­ła­bym to bez głębo­kiej we­wnętrz­nej zgo­dy. Nie będzie od­twa­rza­nia sche­ma­tu ani po­na­wia­nia tego, co kie­dyś za­dzia­ła­ło. Nie zro­bię tego, co bez­piecz­ne. Ani tego, co zna­ne.

Dziś już nie je­stem tak słod­ka jak róż z okład­ki ksi­ążki wy­da­nej rok temu. Nie po­pro­wa­dzę cię też za rękę, bo nie je­steś ofia­rą ani dziec­kiem, a po­tężnym KRE­ATO­REM – to w to­bie są wszyst­kie od­po­wie­dzi, a ja po­mo­gę ci je zna­le­źć.

Dzie­ło sztu­ki na­sze­go ży­cia po­wsta­je z ry­zy­ka, ze zmia­ny, z by­cia czło­wie­kiem pi­sa­nym po­gru­bio­ną czcion­ką.
Z by­cia dziw­nym, z by­cia in­nym, z by­cia sobą. Z by­cia do­kład­nie ta­kim, ja­kim je­steś.

Po­ka­żę ci swo­je sza­le­ństwo, rytm ży­cia, strach, ból, ale i łzy ra­do­ści, kie­dy trud­no mi uwie­rzyć, że świat jest aż tak pi­ęk­ny. Wyj­dę z bu­tów prze­wod­ni­ka, na­uczy­cie­la i co­acha. Tak, sko­ńczy­łam szko­ły, mam dy­plo­my, prze­pro­wa­dzi­łam set­ki lu­dzi przez pro­ces zmia­ny, a pa­trząc na spek­ta­ku­lar­ne efek­ty po pierw­szej ksi­ążce, mogę na­wet na­pi­sać, że ty­si­ące lu­dzi zmie­ni­ło ze mną swo­je ży­cie. Tak, będę ro­bić to da­lej: me­ry­to­rycz­nie prze­pro­wa­dzać lu­dzi przez pro­ces zmia­ny, bo to ko­cham, ale ta ksi­ążka po­trze­bu­je ko­goś in­ne­go… Nie eks­pert­ki, nie na­uczy­ciel­ki, a dzi­kiej ko­bie­ty ży­jącej w praw­dzie, któ­ra się we mnie obu­dzi­ła dzi­ęki cier­pie­niu, stra­cie, śmier­ci i roz­sta­niu. Dzi­ęki ry­zy­ku, po­ra­żce, dro­dze pod prąd i suk­ce­so­wi. Dzi­ęki mi­ło­ści, wy­zwo­le­niu, po­łącze­niu dusz, prze­kro­cze­niu gra­nic tego, co grzecz­ne i co wy­pa­da. Dzi­ęki ki­lo­me­trom wędrów­ki przez śro­dek Eu­ro­py. Dzi­ęki stra­cie, a po­tem da­rom losu. Dzi­ęki wy­bu­dze­niu świa­do­mo­ści i ko­lej­nych warstw sie­bie, o któ­rych nie mia­łam po­jęcia. Tak, obu­dzi­łam w so­bie ko­bie­tę. Nie tyl­ko grzecz­ną i pro­fe­sjo­nal­ną, lecz rów­nież dzi­ką, sza­lo­ną, praw­dzi­wą, no i nie za­wsze miłą.

Po­zna­łam też inną część sie­bie – tę, któ­ra jest sła­ba, nie ma sił i po­trze­bu­je gło­śne­go pła­czu. Tak, ona rów­nież ist­nie­je, cho­ciaż tak dłu­go pró­bo­wa­łam so­bie wmó­wić, że jej nie ma, że ze wszyst­kim so­bie po­ra­dzę, je­stem sil­na i jak za­wsze ja­koś ru­szę do przo­du. Może i tak będzie, ale zro­bię to z czu­ło­ścią, a to dzi­ęki uzna­niu tej części sie­bie, któ­ra jest sła­ba, ale też ma coś bar­dzo wa­żne­go do po­wie­dze­nia. To uwal­nia­jące: na­pi­sać „je­stem dzi­ka i mam gdzieś za­sa­dy, kie­dy czu­ję, że to zgod­ne z moją praw­dą” oraz „je­stem sła­ba i będę jęczeć, bo tego po­trze­bu­ję”. Kie­dyś nie przy­zna­ła­bym się do tego na­wet przed wła­sną ro­dzi­ną…

Ta dzi­ka ko­bie­ta jest też w to­bie. Ten dzi­ki, a może właś­nie sła­by i emo­cjo­nal­ny mężczy­zna jest rów­nież w środ­ku cie­bie. Gdzie go scho­wa­łeś? Gdzie ją po­cho­wa­łaś? Gdzie są za­gu­bio­ne cząst­ki cie­bie, któ­re za­ko­pa­łeś pod sza­blo­nem grzecz­nie na­pi­sa­nej ksi­ążki lub pre­cy­zyj­nie za­pa­ko­wa­nych ka­na­pek na szkol­ną wy­ciecz­kę – w sre­ber­ku i z ko­kard­ką, mimo że tak bar­dzo nie masz już siły, żeby się uśmie­chać. Tam pod spodem jest two­ja praw­da, głębia cze­ka­jąca na to, żeby wy­jść na świat.

Wy­pu­ścić na wol­no­ść wszyst­kie cząst­ki Du­szy. Czy to nie brzmi jak wspa­nia­ły plan na resz­tę ży­cia? Za­pra­szam cię za­tem w pod­róż dzi­ęki ksi­ążce, któ­rą na­pi­sa­łam, pó­źniej jej po­ło­wę wy­ka­so­wa­łam, a na­stęp­nie wszyst­ko po­sta­wi­łam na gło­wie. W zgo­dzie ze sobą, bo tak war­to żyć – po swo­je­mu pi­sząc, po swo­je­mu ko­cha­jąc, po swo­je­mu podąża­jąc ście­żką wpi­sa­ną w nas dużo wcze­śniej, niż pa­mi­ęta­my.

To moje dzie­ło sztu­ki. Te­raz czas na two­je.

Za­czy­na­my!