Zwiadowcy 12. Królewski zwiadowca - ebook

W SERII ZWIADOWCY UKAZAŁY SIĘ

KSIĘGA 1: RUINY GORLANU

KSIĘGA 2: PŁONĄCY MOST

KSIĘGA 3: ZIEMIA SKUTA LODEM

KSIĘGA 4: BITWA O SKANDIĘ

KSIĘGA 5: CZARNOKSIĘŻNIK Z PÓŁNOCY

KSIĘGA 6: OBLĘŻENIE MACINDAW

KSIĘGA 7: OKUP ZA ERAKA

KSIĘGA 8: KRÓLOWIE CLONMELU

KSIĘGA 9: HALT W NIEBEZPIECZEŃSTWIE

KSIĘGA 10: CESARZ NIHON-JA

KSIĘGA 11: ZAGINIONE HISTORIE

KSIĘGA 12: KRÓLEWSKI ZWIADOWCA

KOLEJNY TOM SERII UKAŻE SIĘ W 2014 ROKUTen rok w majątku Scanlon nie był zbyt urodzajny. Zbiór pszenicy można było nazwać co najwyżej skromnym, sady zaatakowała zaraza, trzy czwarte jabłek zgniło na drzewach.

Ciężkie czasy nastały dla dzierżawców, pracowników gospodarstwa, sadowników i zbieraczy owoców. Następne zbiory miały odbyć się dopiero za trzy miesiące, a oni zostali właściwie bez jedzenia.

Dennis, pan tych włości, był człowiekiem dobrego serca. A także praktycznym. Dobre serce kazało mu przyjść z pomocą podwładnym w potrzebie, praktyczna strona jego natury zaś pozwoliła dojrzeć w takim postępowaniu słuszne posunięcie biznesowe. Zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli jego pracownicy i dzierżawcy zaczną głodować, prawdopodobnie ruszą na poszukiwanie zajęcia w rejonach, które nie zostały tak ciężko dotknięte nieurodzajem. A kiedy wrócą dobre czasy, okaże się, że w Scanlon brakuje rąk do pracy.

Przez lata Dennis zebrał spory majątek, który pozwalał mu przetrwać trudniejszy okres. Wiedział jednak, że jego pracownicy są w zupełnie innej sytuacji. Dlatego postanowił podzielić się swym bogactwem i przyjść im z pomocą. Kazał zbudować kuchnię dla potrzebujących. W ten sposób zapewnił swoim ludziom przynajmniej jeden porządny posiłek dziennie, może nieszczególnie wyrafinowany – zwykle była to zupa czy owsianka – lecz przynajmniej ciepły, sycący i pożywny. Dennis wierzył, że koszt tego przedsięwzięcia zwróci się z nawiązką, zapewniając mu lojalność i przywiązanie pracowników i dzierżawców.

Kuchnia znajdowała się w parku, od frontu budynku mieszkalnego. Składały się na nią rzędy prostych stołów i ław oraz wielki stół, na którym podawano jedzenie. Przed słońcem i niepogodą chronił ją płócienny dach, rozpięty na słupkach. Boki były jednak otwarte i płótno nie dawało wielkiej ochrony, kiedy wiało i padało naprawdę porządnie. Ale pracownicy majątku byli twardymi ludźmi i takie zabezpieczenia zupełnie im wystarczały.

Słowo kuchnia właściwie nie było trafnym określeniem, ponieważ gotowano w wielkiej kuchni w głównym budynku, a tutaj jedynie wydawano jedzenie. Posiłek był darmowy, lecz dla zasady ci, którzy mogli sobie na to pozwolić, zostawiali czasami w zamian drobną zapłatę, najczęściej w formie kilku miedziaków bądź w naturze – parę królików czy dziką kaczkę.

Kuchnia działała każdego wieczoru przez dwie godziny, tak by ludzie nie musieli kłaść się spać z pustym żołądkiem.

Zapadał już zmrok, gdy nagle do stołu, przy którym wydawano posiłki, podszedł obcy mężczyzna.

Był wysoki, miał sięgające ramion brudne jasne włosy. Nosił skórzany kubrak, jakich używają woźnice. Za pas zatknął parę grubych rękawic oraz sztylet w zniszczonej skórzanej pochwie. Jego oczy, bezustannie rozbiegane, nigdy nie zatrzymywały się na dłużej na żadnym punkcie. Przez to sprawiał wrażenie, jakby był wiecznie przestraszony i nieustannie przed czymś uciekał.

Ochmistrz, odpowiedzialny za wydawanie posiłków, rzucił mu podejrzliwe spojrzenie. Kuchnię stworzono na potrzeby miejscowych mieszkańców, nie podróżnych, a on nigdy wcześniej nie widział tego człowieka.

– Czego chcesz? – spytał niezbyt przyjaznym tonem.

Woźnica przestał strzelać oczami na boki i na moment zatrzymał wzrok na twarzy ochmistrza. Widać było, że ma ochotę odpysknąć, ale ochmistrz był potężnie zbudowany, a w dodatku za jego plecami stało dwóch innych mężczyzn, zapewne mających za zadanie pilnować porządku. Oni również sprawiali dość groźne wrażenie. Obcy wskazał ruchem głowy kocioł, pełen gęstej zupy, wiszący nad ogniem.

– Chcę jeść – odparł szorstko. – Nie miałem nic w ustach cały dzień.

Ochmistrz zmarszczył brwi.

– Możesz dostać zupy, ale musisz zapłacić – powiedział. – Darmowe jedzenie dostają wyłącznie dzierżawcy i pracownicy… – a – Woźnica spojrzał na ochmistrza spode łba, lecz w końcu sięgnął do brudnej zniszczonej sakiewki, wiszącej u pasa. Grzebał w niej przez chwilę, pobrzękując monetami, wyjął kilka, część włożył z powrotem. Rzucił na stół trzy fenigi.

– Starczy? – zapytał. – Więcej nie mam.

Ochmistrz uniósł brew z niedowierzaniem. Słyszał wyraźnie pobrzękiwanie monet i widział, jak woźnica wrzucił część z powrotem do sakiewki. Ale miał za sobą długi dzień pracy i nie zamierzał wdawać się w spory. Uznał, że najlepiej dać temu człowiekowi trochę jedzenia i czym prędzej się go pozbyć. Zwrócił się do dziewczyny, stojącej obok kotła z zupą:

– Podaj mu jedzenie.

Nalała porządną porcję do drewnianej miski i postawiła ją przed mężczyzną. Dołożyła jeszcze kawał chleba z chrupką skórką.

Woźnica powiódł wzrokiem po stołach. Na niektórych stały kwaterki piwa. Nie było w tym nic niezwykłego. Piwo nie kosztowało wiele, a Denis uznał, że jego ludziom należy się coś do popicia. W głębi, za stołem, na którym podawano jedzenie, stała beczka, krople skapywały z kraniku. Woźnica wskazał ją ruchem głowy.

– A piwo? – zapytał.

Ochmistrz wyprostował się czujnie. Zachowanie obcego stanowczo mu się nie podobało. Owszem, zapłacił za jedzenie, ale suma była doprawdy nędzna, dostał zaś za nią całkiem porządny posiłek.

– To będzie kosztowało dodatkowo – odparł. – Dwa fenigi.

Pomrukując gniewnie, woźnica znów zaczął grzebać w sakiewce. Nie wyglądał na ani trochę zakłopotanego, choć przecież przed chwilą twierdził, że nie ma więcej pieniędzy. Rzucił monety na stół. Ochmistrz skinął głową w stronę jednego ze swoich pomocników.

– Daj mu kwaterkę.

Woźnica zabrał miskę z zupą, chleb i piwo, po czym odwrócił się bez słowa.

– I dziękuję – rzucił sarkastycznie ochmistrz, ale blondyn całkowicie go zignorował. Przesuwał się między stołami, przypatrując się twarzom siedzących dokoła nich ludzi. Ochmistrz nie spuszczał z niego oka. Woźnica wyraźnie kogoś wypatrywał – i wyraźnie nie chciał tego kogoś spotkać.

Jeden z pomocników, który przed chwilą nalał nieznajomemu piwo, przysunął się bliżej i powiedział, tłumiąc głos:

– Wygląda, jakby szukał kłopotów.

Ochmistrz przytaknął.

– Najlepiej niech zje jak najszybciej i się wynosi. Nie dawaj mu dodatkowej porcji, nawet gdyby chciał za nią zapłacić.

Mężczyzna mruknął zgodnie, po czym odwrócił się do grupki, która właśnie podeszła do stołu, z nadzieją spoglądając na kocioł z zupą.

– Podejdź bliżej, Jem. Zaraz dostaniecie coś na ząb.

Trzymając miskę z zupą wysoko w górze i starając się nie potrącać siedzących przy stole, woźnica skierował się na sam koniec zaimprowizowanej jadalni, tam, gdzie markiza stykała się z piaskową ścianą budynku. Siadł przy ostatnim stole, twarzą w stronę otwartej części, tak by widzieć wchodzących. Zabrał się za jedzenie, ale ponieważ jego oczy bezustannie latały we wszystkie strony, po chwili oblał sobie zupą całą brodę i górną część ubrania.

Upił spory łyk piwa, nadal uważnie obserwując otoczenie ponad brzegiem drewnianego kufla. Postawił niemal puste naczynie na stole. Dziewczyna, która chodziła między stołami i zbierała brudne nakrycia, zatrzymała się, zerknęła do prawie opróżnionego kufla i wyciągnęła rękę. W tym momencie woźnica chwycił ją za nadgarstek tak mocno, że zaskoczona, straciła dech w piersiach.

– Zostaw – burknął. – Jeszcze nie skończyłem.

Wyrwała rękę i wykrzywiła usta.

– No to wyssij sobie te ostatnie kropelki, ważniaku – rzuciła z kpiarskim uśmiechem.

Potem odeszła gniewnym krokiem. Odwróciła się jeszcze, by na niego spojrzeć. Zmarszczyła czoło. Z tyłu, tuż za krzesłem woźnicy stał jakiś mężczyzna, ubrany w pelerynę z obszernym kapturem. Nie zauważyła, kiedy przyszedł. Jeszcze przed chwilą nikogo tam nie było. I nagle się pojawił, jakby wyskoczył spod ziemi. Potrząsnęła głową. Dziwne, pomyślała. I nagle uświadomiła sobie, co oznacza ta peleryna w zielonoszare cętki. To był strój zwiadowcy. Ludzie powiadali, że zwiadowcy potrafią dokonywać nieprawdopodobnych rzeczy – jak na przykład pojawiać się i znikać znienacka.

Ten stał tuż za krzesłem woźnicy, całkowicie nieświadomego jego obecności.

Cień szerokiego luźnego kaptura skrywał rysy przybysza. Widać było jedynie stalowosrebrną brodę. Po chwili odrzucił kaptur, odsłaniając ponurą twarz, ciemne oczy i siwiejące, nierówno przycięte włosy.

Zza poły peleryny wyjął ciężką saksę, po czym delikatnie postukał jej obuchem w ramię woźnicy. Nie zabrał broni, tak by mężczyzna mógł zobaczyć ją kątem oka.

– Nie odwracaj się.

Woźnica zmartwiał. Sztywno wyprostowany na swoim miejscu, instynktownie zaczął odwracać się, by zobaczyć, kto stoi za jego plecami. Saksa znów postukała go w ramię, tym razem mocniej.

– Powiedziałem, że masz się nie odwracać.

Te słowa zabrzmiały bardziej stanowczo niż poprzednie. Siedzący najbliżej ludzie zauważyli, że coś się dzieje. Stłumiony pomruk głosów powoli ucichł. Wszystkie oczy zwróciły się na stół w głębi, przy którym siedział skamieniały woźnica.

Ktoś rozpoznał cętkowaną pelerynę i ciężki nóż.

– To zwiadowca.

Woźnica drgnął na te słowa. Na jego twarzy pojawił się wyraz lęku.

– A ty jesteś Henry Wozak – powiedział zwiadowca.

Lęk ustąpił miejsca skrajnemu przerażeniu. Mężczyzna pospiesznie potrząsnął głową i zaprzeczył gwałtownie, plując śliną dokoła.

– Nie! Jestem Henry Furman! Pomyliłeś mnie z kimś, przysięgam!

Wargi zwiadowcy wykrzywiły się uśmiechu.

– Wozak… Furman. Niezbyt pomysłowo, jeśli próbujesz zmienić tożsamość. Z Henry’ego też powinieneś raczej zrezygnować.

– Nie wiem, o czym mówisz! – wymamrotał woźnica. Znów zaczął się odwracać i znów saksa uderzyła go w ramię.

– Mówiłem, żebyś się nie odwracał.

– Czego chcesz ode mnie? – Głos mężczyzny przeszedł w pisk. Obserwujący tę scenę ludzie domyślali się, że obcy doskonale wie, o co chodzi ponuremu zwiadowcy.

– Może ty mi powiesz.

– Ja nic nie zrobiłem! Nie wiem, kim jest ten cały Wozak, ale to nie ja! Mówię ci, pomyliłeś mnie z kimś! Zostaw mnie w spokoju.

Próbował nadać ostatnim słowom moc rozkazu, lecz zupełnie mu to nie wyszło. Zabrzmiały raczej jak pełne poczucia winy błaganie o łaskę niż święte oburzenie niewinnie oskarżonego. Przez kilka sekund zwiadowca nic nie mówił. W końcu wypowiedział cztery słowa:

– Gospoda pod Skrzydlatym Smokiem.

Teraz strach i poczucie winy aż nazbyt wyraźnie malowały się na twarzy woźnicy.

– Pamiętasz, Henry? Gospoda pod Skrzydlatym Smokiem w lennie Anselm. Półtora roku temu. Byłeś tam.

– Nieprawda!

– A mówi ci coś nazwisko Jory Ruhl? Pamiętasz go? Był przywódcą twojej bandy, prawda?

– Nigdy nie słyszałem o żadnym Jorym!

– A mnie się wydaje, że owszem.

– Nigdy! I nigdy nie byłem w Gospodzie pod Skrzydlatym Smokiem i nie mam nic wspólnego z…

Nagle urwał, uświadomiwszy sobie, że o mało się nie zdradził.

– A więc nigdy tam nie byłeś i nie masz nic wspólnego z… z czym dokładnie, Henry?

– Z niczym! Niczego nie zrobiłem. Przekręcasz moje słowa! Nie było mnie tam! Nie wiem, co tam się stało.

– A może chodzi ci o pożar, który wznieciliście ty i Ruhl? W płomieniach zginęła pewna kobieta, pamiętasz? Kurierka. Wybiegła z budynku, ale potem zobaczyła dziecko, które utknęło w środku i próbowało się wydostać. To nie był nikt ważny, zwykła mała wieśniaczka. Ty pewnie w ogóle nie zwróciłbyś uwagi na kogoś takiego.

– Wymyśliłeś to wszystko! – wykrzyknął woźnica.

Zwiadowca nie zamierzał ustąpić.

– Kurierka jednak wcale nie uważała, że to ktoś pozbawiony znaczenia. Wróciła do płonącego budynku, ruszyła małej na ratunek. Zdążyła wypchnąć dziewczynkę przez okno, ale w tym momencie dach się zapadł i sama zginęła. Teraz chyba sobie przypominasz?

– Nie znam żadnej Gospody pod Skrzydlatym Smokiem! Nigdy nie byłem w lennie Anselm. Pomyliłeś mnie z…

Nagle, z prędkością i zręcznością, przeczącą jego potężnej posturze, woźnica zerwał się i odwrócił twarzą do zwiadowcy. Jednocześnie prawą dłonią wyszarpnął sztylet zza pasa i zamierzył się.

Był szybki, ale zwiadowca okazał się jeszcze szybszy. Słyszał, jak w głosie mężczyzny narasta desperacja i spodziewał się takiego podstępnego ruchu. Zrobił pół kroku w tył i zablokował saksą sztylet w dłoni woźnicy. Ostrza uderzyły o siebie ze zgrzytem. Zwiadowca odparował cios. Obrócił się na prawej pięcie, jednocześnie kierując ostrze w dół, lewą ręką zaś walnął woźnicę w szczękę.

Ten krzyknął, przerażony i całkowicie zaskoczony, i zatoczył się do tyłu. Potknął się o ławkę, na której siedział przed chwilą, uderzył o kant stołu, a potem osunął się z hukiem na ziemię.

Leżał nieruchomo. Trawę zabarwiła ciemna złowieszcza plama.

– Co tu się dzieje? – Ochmistrz wyszedł zza stołu w asyście swych dwóch pomocników. Utkwił wzrok w zwiadowcy, który spokojnie odwzajemnił jego spojrzenie, po czym wzruszył ramionami, wskazując na postać, leżącą na ziemi. Ochmistrz oderwał od niego wzrok, ukląkł i odwrócił ciężkie ciało.

Oczy woźnicy były szeroko otwarte. Na twarzy malował się grymas przerażenia. W piersi tkwił jego własny sztylet.

– Nadział się na swój własny nóż. Nie żyje – stwierdził ochmistrz. Spojrzał na zwiadowcę, ale nie dojrzał w jego ciemnych oczach poczucia winy czy żalu.

– Co za strata – powiedział Will Treaty. Potem otulił się peleryną, odwrócił i ruszył w swoją stronę.

Pierwsze promienie słońca rozjaśniły niebo na wschodzie. W parku, otaczającym Zamek Araluen ptaki oznajmiły śpiewem początek dnia – najpierw nieśmiało, pojedynczo bądź parami, by w końcu połączyć głosy w jeden wielki radosny chór. Od czasu do czasu któryś przemykał pośród rzadko rosnących drzew, poszukując jedzenia.

Most zwodzony był akurat podniesiony. Sprawa oczywista. Podnoszono go każdego wieczoru o dziewiątej, chociaż w Araluenie od kilku lat panował pokój. Jednakże doświadczeni ludzie wiedzieli, że pokój może zostać zniszczony w każdej chwili, bez ostrzeżenia. Jak kiedyś ujął to król Duncan: „Od nadmiaru ostrożności nikt jeszcze nie zginął.”

Brzegi fosy łączył wąski drewniany mostek – dosłownie kilka desek, powiązanych liną i łańcuchami. W razie ataku można było podnieść go bez trudu. Po drugiej stronie stało dwóch strażników, a na murach czuwali kolejni. Wiele par oczu przeczesywało pięknie utrzymany park, otaczający zamek ze wszech stron pasem o szerokości kilkuset metrów, oraz gęste lasy dokoła.

Nagle jeden z mężczyzn dał kuksańca swemu towarzyszowi.

– Idzie – powiedział.

Spośród drzew wychynęła smukła postać i zaczęła wspinać się w górę łagodnego porośniętego trawą wzniesienia. Postać miała na sobie sięgający ud myśliwski kaftan ze skóry, przewiązany pasem, wełnianą tunikę z długimi rękawami, wełniane spodnie i buty pod kolana z miękkiej niegarbowanej skóry.

Strażnicy nie zaniepokoili się na jej widok, dobrze ją znali. Była to dziewczyna – choć nic w jej wyglądzie tego nie zdradzało. Miała piętnaście lat i często wymykała się z zamku na polowanie, ku wściekłości rodziców. Strażnicy uważali, że to bardzo zabawne. Była wśród nich popularną figurą – radosna, wesoła, zawsze gotowa podzielić się łupami. Dlatego też przymykali oko na jej wyczyny. Ale też o nich nie rozpowiadali. W końcu jej matką była regentka Cassandra. Ojcem dziewczyny był także nie byle kto – tylko sam Sir Horace, pierwszy rycerz królestwa Araluenu.

Maddie – lub raczej, jak brzmiał formalnie jej tytuł, księżniczka Madelyn – podeszła bliżej, rozpoznała mężczyzn, stojących na straży i uśmiechnęła się promiennie. Należeli do jej ulubieńców.

– Dzień dobry, Lenie. Dzień dobry, Gordonie. Widzę, że mieliście spokojną noc.

Gordon uśmiechnął się i odparł:

– Tak, aż do chwili, gdy nagle z lasu wypadła jakaś żądna krwi wojowniczka i przypuściła atak na nasz zamek, wasza wysokość.

Zmarszczyła brwi.

– Co mówiłam na temat tej całej „waszej wysokości”? Trochę zbyt sztywna forma jak na tak wczesną porę, jest dopiero piąta rano.

Strażnik kiwnął głową i poprawił się.

– Wybacz, księżniczko. – Popatrzył na mury. Jeden ze strażników pomachał na znak, że również ją rozpoznał. – Przypuszczam, że twoi rodzice nie mają pojęcia o tej wyprawie?

Maddie zmarszczyła nos.

– Nie chciałam zawracać im głowy – odparła niewinnie.

Gordon uniósł brew i uśmiechnął się konspiracyjnie.

– Jak widzisz, nic mi się nie stało – dodała.

Strażnik imieniem Len niepewnie wzruszył ramionami.

– W lesie bywa niebezpiecznie, księżniczko. Nigdy nie wiadomo.

Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy.

– Na pewno nie nazbyt niebezpiecznie dla żądnej krwi wojowniczki. Wiesz, że w razie czego potrafię się obronić. Mam saksę i procę.

Dotknęła skórzanych pasków na szyi. A potem, jakby to jej o czymś przypomniało, sięgnęła do wypchanej torby myśliwskiej.

– Tak przy okazji, mam tu zająca i parkę grzywaczy. Może wam się przydadzą?

Strażnicy popatrzyli prędko na siebie. Wiedzieli, że jeśli Maddie zjawi się na zamku z nową zdobyczą, rodzice zaraz zaczną zadawać pytania. Poza tym trochę świeżego mięsa stanowiłoby miłe urozmaicenie żołnierskiej diety.

Gordon wahał się.

– Gołębie, czemu nie. Ale zając? Kiedy żona zacznie go przyrządzać i ludzie się zwiedzą, zaraz pomyślą, że kłusowałem.

Tylko król, członkowie jego rodziny oraz najwyżsi urzędnicy i rycerze mieli prawo polować w najbliższym otoczeniu zamku na taką zwierzynę jak zające. Oczywiście zwiadowcy polowali tam, gdzie chcieli, całkowicie lekceważąc przepisy. Zwykli ludzie mogli łowić drobniejsze zwierzęta, jak łasice, gołębie i kaczki. Ale zając to było zupełnie coś innego. Wieśniak czy żołnierz mógłby przypłacić taką zdobycz grzywną.

Maddie machnęła ręką.

– Jak ktoś będzie pytał, powiedz, że ja ci go dałam. W razie czego mogę to potwierdzić.

– Nie chciałbym, żebyś miała kłopoty. – Gordon nadal się wahał, ale już wyciągał rękę po zająca.

– Nie pierwszy raz. I pewnie nie ostatni. Bierz. A ty, Lenie, weź grzywacze – zaproponowała księżniczka.

Strażnicy w końcu się poddali. Wzięli od Maddie zająca i gołębie, dziękując chóralnie. Maddie znów machnęła ręką.

– Naprawdę nie ma za co. Nie chciałam ich wyrzucać, marnować jedzenia. Dzięki wam nie będę musiała się tłumaczyć.

Strażnicy schowali łupy w niewielkiej budce, dającej im schronienie w razie niepogody. Maddie pomachała im na pożegnanie, lekkim krokiem pokonała mostek i skierowała się do niewielkiej furtki z boku głównej bramy, prowadzącej do zamku. Strażnicy uśmiechnęli się do siebie. Oto jedna z dodatkowych korzyści tego zawodu.

– Miły dzieciak – powiedział Len.

Gordon, starszy od nich o kilka lat, zgodził się ze swym towarzyszem.

– Tak jak jej matka – stwierdził. A potem dodał z namysłem: – Wiesz, księżniczka Cassandra też lubiła wymykać się z zamku jako młoda dziewczyna. I lubiła nas podchodzić.

Len uniósł brwi ze zdumieniem.

– Naprawdę? Nigdy o tym nie słyszałem.

– O, tak. – Gordon pokiwał głową. – Trenowała swe umiejętności na strażnikach. Potrafiła nagle wyciągnąć procę i wymierzyć pociskiem w grot włóczni któregoś z nas. Prawdziwy postrach. Ale w końcu przyzwyczailiśmy się do tych facecji.

Len próbował pogodzić obraz obecnej księżniczki Cassandry, tymczasowo pełniącej funkcję władczyni królestwa, z wyobrażeniem awanturniczej chłopczycy, terroryzującej zamkowych strażników.

– Nigdy byś nie powiedział. Jest taka spokojna i dystyngowana, prawda?GDZIEŚ TY BYŁA, U LICHA CIĘŻKIEGO?! – wykrzyknęła spokojna i dystyngowana księżniczka Cassandra.

Słowa odbiły się echem od ścian królewskiej komnaty. Maddie zamarła w miejscu.

Udało się jej przemknąć na palcach na piętro i bezgłośnie wśliznąć do środka. Ostrożnie nacisnęła klamkę i prędko otworzyła drzwi, by zawiasy nie zdążyły zaskrzypieć. Wnętrze było pogrążone w ciemności, ciężkie draperie zasłaniały okna, żar dogasał w kominku.

Zatrzymała się tuż za drzwiami. Jej czujne zmysły szukały oznak cudzej obecności w holu. Zanim wspięła się po schodach, zdjęła buty, teraz trzymała je w lewej dłoni. Ucieszyła się, że rodzice nadal są u siebie i śpią. Zaczęła ostrożnie przesuwać się po grubym dywanie w kierunku własnych pokoi.

I właśnie w tym momencie jej matka – mistrzyni ataków z zasadzki, jak zresztą większość matek – zaskoczyła ją tym wściekłym wrzaskiem, który nadal wibrował echem pośród ścian komnaty.

Maddie zamarła w pół kroku, z jedną nogą uniesioną nad dywanem. Rozejrzała się gorączkowo dokoła. Była przekonana, że nikogo tam nie ma. Teraz dostrzegła niewyraźny zarys sylwetki, siedzącej w wielkim krześle z wysokim oparciem.

– Mamo! – powiedziała, prędko odzyskawszy rezon. – Przestraszyłaś mnie!

– Ja ciebie przestraszyłam? – Cassandra wstała i podeszła do córki. Miała na sobie koszulę nocną i ciężki płaszcz kąpielowy dla ochrony przed zimnem. Łatwo było dostrzec podobieństwo łączące te dwie kobiety. Obie były niewysokie, smukłe i pełne gracji. Obie miały zielone oczy i piękne rysy twarzy. I obie trzymały podbródek uniesiony w ten sam sposób, świadczący o uporze i stanowczości. Ludziom zdarzało się brać je za siostry i nie było w tym nic dziwnego. Obie zostały również obdarzone masą jasnych włosów, choć w przypadku Cassandry przeplecionych tu i tam siwymi pasmami – świadectwo tego, że ostatnio żyła pod wielką presją, rządząc królestwem w zastępstwie swego ojca, od trzech lat złożonego ciężką chorobą.

– Ja ciebie przestraszyłam? – powtórzyła, podchodząc bliżej. Jej głos brzmiał o kilka tonów wyżej niż zwykle, zdradzał oburzenie i niedowierzanie.

– Myślałam, że śpisz – odparła Maddie, próbując przywołać na usta niewinny uśmiech. I rzeczywiście, wymykając się z królewskiego apartamentu kilka godzin wcześniej była pewna, że jej matka leży pogrążona we śnie. Dla pewności zajrzała nawet do sypialni rodziców.

– A ja myślałam, że ty śpisz – odparowała matka. – Przypominam sobie, że już koło dziewiątej ostentacyjnie dałaś do zrozumienia, jak strasznie jesteś zmęczona. – Tu zaprezentowała szerokie ziewnięcie. Maddie musiała z niechęcią przyznać, że jest to doskonałe naśladownictwo jej zachowania z poprzedniego wieczoru.

– Och, jestem taka śpiąca! – przedrzeźniała ją Cassandra przesadnie dziecięcym głosem. – Obawiam się, że natychmiast muszę się położyć.

– A… no, tak – powiedziała Maddie. – Ale potem się obudziłam. Byłam strasznie głodna, więc zeszłam do kuchni po coś do jedzenia.

– Z butami w ręku – zauważyła Cassandra. Maddie spojrzała na buty takim wzrokiem, jakby widziała je po raz pierwszy w życiu.

– Em. Nie chciałam nabłocić na dywanie – powiedziała prędko. Zbyt prędko. A pośpiech często prowadzi do porażki.

– A więc to błoto z kuchni – rzuciła obojętnie Cassandra.

Maddie otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz żadna sensowna odpowiedź nie przyszła jej do głowy. Zamknęła więc usta z powrotem.

– Madelyn, czyś ty oszalała? – wybuchnęła Cassandra. Jej gniew wreszcie znalazł ujście, niczym woda przebijająca zaporę. – Jesteś księżniczką, masz odziedziczyć po mnie tron. Nie możesz włóczyć się po lesie w środku nocy. To bardzo niebezpieczne!

– Mamo, to tylko las. Nic mi tam nie grozi. Wiem, co robię. Widziałam dziś borsuka – dodała, jakby to mogło usprawiedliwić jej zachowanie.

– Ach, skoro widziałaś borsuka, to wszystko w porządku! – Sarkazm w słowach Cassandry był jak cięcie bicza. – Czemu od razu nie wspomniałaś o borsuku? Teraz mogę wrócić do łóżka i spać spokojnie, już wiem, że tej nocy nic ci nie groziło. No bo skoro widziałaś cholernego borsuka!?

– Matko… – zaczęła Maddie, tonem sugerującym, że uważa reakcję Cassandry za nieracjonalną. Zwracała się do niej per „matko” tylko wówczas, gdy jej zachowanie – będące zdaniem Maddie wyrazem nadopiekuńczości i obsesyjnej potrzeby kontroli – doprowadzało ją do skrajnej rozpaczy.

Cassandra wiedziała o tym aż nazbyt dobrze i jej oczy zalśniły gniewnie.

– Nie mów do mnie „matko”, Madelyn! – warknęła.

Madelyn wyprostowała ramiona, jakby chciała przydać sobie wzrostu. Była o dwa centymetry niższa od matki. W takich sytuacjach jak teraz bardzo dotkliwie odczuwała tę różnicę.

– A ty nie mów na mnie „Madelyn”! – odparowała Maddie. Cassandra z kolei zwracała się do niej pełnym imieniem tylko wtedy, kiedy uznawała jej postępowanie za nieodpowiedzialne, niedojrzałe i bardzo irytujące.

– Będę mówić „Madelyn”, kiedy tylko mi się spodoba, młoda damo!

Maddie wywróciła oczami.

– Aha, teraz jeszcze „młoda damo”? – powiedziała ze znużeniem. Wykonała zachęcający gest. – No, dalej, ulżyj sobie. Wysłuchajmy listy moich przewinień. Jestem okropna. Jestem nieodpowiedzialna. Przynoszę hańbę królewskiemu domowi Araluen.

Stała naprzeciwko matki, w pozie, wyrażającej nadąsanie, z jedną ręką wspartą na biodrze, tak irytująca jak to tylko potrafi nastoletnia dziewczyna, kiedy wie, że nie ma racji, lecz za nic na świecie tego nie przyzna.

Cassandra poczuła, że ręka ją świerzbi, więc prędko wcisnęła obie dłonie w kieszenie płaszcza. Wzięła głęboki wdech i dodała, ściszając głos:

– W tym lesie są niedźwiedzie, Madelyn. Co zrobisz, jeśli na jakiegoś wpadniesz?

– Dondy powiedział, że w takim przypadku należy ukucnąć, nie ruszać się i nie patrzeć niedźwiedziowi w oczy. – Dondy pełnił funkcję królewskiego leśniczego i wielkiego łowczego.

– Mówi też, że jest to ostatnia deska ratunku i sprawdza się tylko w połowie przypadków.

– To ucieknę. Albo wejdę na drzewo. Małe i wiotkie, żeby niedźwiedź nie mógł wejść za mną. – Ostatnie zdanie dodała prędko, zanim Cassandra zdążyła wytknąć jej, że niedźwiedzie też potrafią chodzić po drzewach.

Cassandra nie zamierzała jednak tak łatwo ustąpić. Zmieniła taktykę.

– Są też przestępcy. Rozbójnicy, bandyci i wyjęci spod prawa. Chowają się w lesie.

– Nie ma ich już tak znowu wielu. Tata o to zadbał – odparła Maddie. Rzeczywiście, niedawno Horace zorganizował całą serię zbrojnych patroli, które przegoniły banitów z ich leśnych kryjówek.

– Wystarczyłby jeden. Jesteś znaną osobą. Mógłby cię porwać i zażądać okupu.

– Najpierw musiałby mnie złapać – odparła Maddie z uporem.

Cassandra odwróciła się, wyrzucając ręce w powietrze gestem rezygnacji.

– Ale nie jest wcale powiedziane, że chcielibyśmy zapłacić okup – mruknęła. Jej ton wskazywał, że mówi całkiem poważnie.

Otworzyły się drzwi sypialni, snop światła przeciął ciemności. Pokazał się Horace, potargany, w koszuli wetkniętej niedbale w spodnie, bosy. W prawej dłoni dzierżył obnażony miecz, połyskujący w blasku latarni, którą trzymał w lewej dłoni. Na ścianach zatańczyły świetlne refleksy.

– Co się dzieje? – zapytał. Widząc, że w pokoju są tylko jego żona i córka, odstawił miecz, opierając go o ścianę. Podniósł wyżej latarnię i przyjrzał się bacznie Maddie. – Znów polowałaś – stwierdził, z mieszaniną gniewu i rezygnacji.

– Tato, nie było mnie zaledwie przez godzinę… – zaczęła Maddie, z nadzieją, że ojciec prawdopodobnie wykaże się większym rozsądkiem niż jego żona. Wiedziała, że zwykle potrafi przekonać go do swoich racji.

– Dziwne, bo ja czekam już od ponad dwóch godzin – warknęła Cassandra. – Siedzę tu od chwili, gdy zobaczyłam, że twoje łóżko jest puste.

Horace potrząsnął głową. Kiedy znów się odezwał, nadzieja, którą pokładała w nim Maddie, legła w gruzach.

– Czy ty jesteś głupia, Maddie? Czy po prostu dla zasady postanowiłaś robić wbrew matce i mnie? Masz do wyboru tylko te dwie możliwości, więc odpowiedz. Którą wybierasz?

Maddie pomyślała, że to bardzo nie fair, kiedy dorośli przedstawiają ci dwie równie beznadziejne opcje i każą którąś wybrać. Skrzyżowała ręce na piersi i odwróciła wzrok przed wściekłym spojrzeniem ojca.

– Czekam – oznajmił Horace.

Maddie zrobiła zaciętą minę. Patrzyła na zagniewanych rodziców, a oni na nią. W końcu Cassandra nie wytrzymała i przerwała ciszę.

– Maddie, jesteś następczynią tronu. Pewnego dnia będziesz rządzić Araluenem… – zaczęła. Maddie postanowiła wykorzystać ten argument.

– A jak niby mam tego dokonać, kiedy trzymasz mnie w bezpiecznym kokonie? Jeśli nie nauczę się stawiać czoła niebezpieczeństwom, podejmować decyzje i myśleć?

– Co takiego? – Cassandra zmarszczyła brwi.

Ale Maddie nie zamierzała się poddać.

– Gdybym była chłopakiem, tata uczyłby mnie sztuk walki, jazdy konnej, strategii wojennej…

– Przecież nauczyłem cię jeździć – wtrącił Horace, ale Maddie niecierpliwie potrząsnęła głową.

– Jak mam rozkazywać ludziom, by walczyli za ten kraj, skoro sama nie mam bladego pojęcia o sztuce wojennej?

– Będziesz miała doradców – odparła Cassandra. – Osoby, które znają się na takich rzeczach.

– To nie to samo! Wszyscy będą oczekiwać, że to ja mam podejmować decyzje. – Wymierzyła palcem w Cassandrę i dodała: – Kto jak kto, ale ty powinnaś to rozumieć! Kiedy byłaś w moim wieku, walczyłaś z wargalami, zostałaś porwana przez Skandian i poprowadziłaś armię łuczników przeciw hordom Temudżeinów! Walczyłaś u boku taty!

– Tak się złożyło. Nie planowałam tego wszystkiego!

– Ale zaplanowałaś, że pojedziesz do Arydii i będziesz walczyć przeciwko tualeskim bandytom. I zaplanowałaś, że wyprawisz się do Nihon-ja, by przyjść tacie z pomocą. Zabiłaś śnieżnego tygrysa…

– Alyss go zabiła – przerwała córce Cassandra, lecz Maddie całkowicie ją zignorowała.

– I też wymykałaś się do lasu i ćwiczyłaś strzelanie z procy…

Cassandra uniosła głowę, zaskoczona.

– Kto ci to powiedział?

– Dziadek. Mówił, że strasznie się o ciebie martwił.

– Twój dziadek jest stanowczo zbyt rozmowny – stwierdziła Cassandra i zacisnęła wargi. – Nawet jeśli tak robiłam, to jeszcze nie znaczy, że ty powinnaś brać ze mnie przykład.

– Ale ludzie cię szanują! Wiedzą, że nieraz stawiałaś czoło niebezpieczeństwom! Tylko o to mi chodzi: o odrobinę tego samego szacunku! Poza tym nudzi mi się! Potrzebuję rozrywki!

– Cóż, chyba nie w ten sposób powinnaś jej szukać! – odparła Cassandra.

– To w jaki? Powiesz mi? Nie chcę przez całe dnie uczyć się robótek ręcznych, geografii, gallijskiej gramatyki i czasowników nieregularnych! Chcę uczyć się ważnych i przydatnych rzeczy.

– Może coś wymyślimy… – zaczął Horace niepewnie. Dostrzegał sens w tym, co mówiła jego córka.

Maddie od razu przypuściła atak.

– Niby co? Co wymyślimy?

Bezradnie rozłożył ręce.

– Nie… wiem… coś. Zobaczymy…

Maddie straciła panowanie nad sobą.

– O, cudownie! Zobaczymy. Tak zawsze mówią rodzice, kiedy nie zamierzają nic zrobić! Po prostu wspaniale, tato! Zobaczymy!

– Nie mów do mnie w ten sposób – odparł Horace, choć zdawał sobie sprawę, że „zobaczymy” rzeczywiście jest wytartą taktyką, którą stosują rodzice, by odsunąć w czasie niewygodne decyzje.

– Dlaczego nie? A może zobaczymy, co się wtedy ze mną stanie? Ciekawe, co zobaczymy. – Pochyliła się nieco do przodu w prowokacyjnej pozie, wsparta pod biodra. Cała aż się trzęsła z oburzenia i zdenerwowania.

– Dobrze, dobrze, już wystarczy – warknął Horace. – Szlaban na tydzień. Na wszelki wypadek postawię strażnika pod twoimi drzwiami.

Policzki Maddie zapałały słusznym gniewem.

– Jakie to głupie i małostkowe! Zobaczymy, jakie będą tego skutki, co?

– No to dwa tygodnie – powiedział Horace, równie wściekły jak ona. Wzięła głęboki wdech, ale Horace przechylił głowę na bok i dodał: – Co, wolałabyś trzy?

Zawahała się. Spojrzała mu w oczy, odwróciła się na pięcie i gniewnie pomaszerowała do swojego pokoju.

– To niesprawiedliwe! – krzyknęła, zatrzaskując za sobą drzwi.

Horace i Cassandra wymienili przeciągłe spojrzenie. Horace potrząsnął głową, pokonany, i otoczył ramieniem plecy żony.

– Poszło całkiem nieźle – stwierdził.

Wyjechawszy spomiędzy drzew u podnóża Zamku Araluen, Halt i Pauline wstrzymali konie.

Żadne z nich nie musiało dawać sygnału, nawet nie wymienili spojrzeń. To była naturalna reakcja na widok zamku, wznoszących się wysoko iglic, wieżyczek i chorągiewek, powiewających dziarsko na wietrze z kilkunastu punktów obserwacyjnych na murach.

– Imponujące, prawda? – powiedziała miękko Pauline.

Halt zerknął na nią z boku. Uśmiechnął się.

– Jak zawsze – zgodził się. – Ale i tak nie zamieniłbym Zamku Redmont na to cudo.

Zamek Redmont był po prostu solidny i praktyczny, pozbawiony wdzięku i urody Zamku Araluen. Ale był ich domem. To tam spędzili największą część życia, tam też wyznali sobie od dawna łączące ich uczucie.

Poza tym w Redmont nie było tak oficjalnie jak w Araluenie, co Haltowi bardzo odpowiadało. Nie lubił tracić czasu na te wszystkie procedury, które charakteryzowały życie w zamku królewskim, sterowane skostniałym protokołem i przywiązane do ustalonych hierarchii. Uważał, że to zwykła błazenada i krzywił się za każdym razem, kiedy musiał wziąć udział w jakiejś oficjalnej uroczystości. Na szczęście w liście, który przysłał mu Gilan, nie było mowy o żadnych tego typu wydarzeniach.

Ruszyli skróconym kłusem. Spod kopyt unosiły się w ciepłym powietrzu niewielkie obłoczki kurzu. Podróżowali we dwójkę, zabrali ze sobą tylko jucznego konia. Eskorty nie potrzebowali. Chociaż Halt oficjalnie zrezygnował ze swej funkcji, a jego włosy ze szpakowatych zrobiły się całkiem siwe, nadal był najsławniejszym zwiadowcą w królestwie i każdy potencjalny napastnik musiałby uznać go za niebezpiecznego przeciwnika. Wielki łuk, przerzucony przez siodło, wyraźnie mówił, że z tym człowiekiem lepiej nie zadzierać.

– Jak się czujesz, przybywając na wezwanie swego byłego ucznia? – spytała Pauline.

Halt zasznurował wargi.

– Nie określiłbym tego wezwaniem – poprawił ją. – Raczej prośbą.

Od śmierci Crowleya minęły trzy lata. Dowódca zwiadowców zmarł spokojnie, we śnie. Ironiczny koniec jak na takiego człowieka. Jego życie wypełniały bitwy, intrygi i rozliczne niebezpieczeństwa, a zakończył je tak banalnie, po prostu którejś nocy przestał oddychać. Kiedy go znaleziono, miał otwarte oczy i kpiący uśmieszek na twarzy. Halt pomyślał, że przynajmniej to się zgadzało. Crowley słynął z poczucia humoru. Najwyraźniej zmarł, myśląc o czymś zabawnym. Ta myśl stanowiła dla Halta wielką pociechę.

Po śmierci Crowleya większość ludzi uznała za oczywiste, że teraz Halt obejmie funkcję dowódcy Korpusu. On jednak zareagował na taką sugestię szczerym przerażeniem.

– Papierkowa robota, raporty, sprawy organizacyjne, wysiadywanie za biurkiem i słuchanie cudzych skarg i problemów. Potrafisz wyobrazić mnie sobie w takiej roli? – zapytał wówczas Pauline.

Żona uśmiechnęła się na widok jego śmiertelnie poważnej miny.

– Chyba nie – zgodziła się.

Tak więc stanowisko zaproponowano Gilanowi – ku jego wielkiemu zaskoczeniu. Sądził, że jest stanowczo za młody, lecz wszyscy jego kompani jednogłośnie poparli tę kandydaturę. Gilan, podobnie jak Will Treaty, był jednym z najbardziej szanowanych członków Korpusu – a przy tym przewyższał doświadczeniem większość zwiadowców, szczególnie w sprawach międzynarodowych. Bywał w świecie i brał udział w wielu akcjach. Poza tym nie były mu obce kuluary władzy. Jego ojciec pełnił funkcję głównodowodzącego wojsk królewskich. Gilana łączyła bliska więź z księżniczką Cassandrą i sir Horace’em, pierwszym rycerzem w królestwie. W oczach zwiadowców wielkie znaczenie miało również to, że we wczesnych latach młodości był uczniem samego Halta.

Will, choć młodszy od Gilana, również mógłby objąć stanowisko dowódcy. Jednakże, choć darzono go wielkim szacunkiem, to jednocześnie wszyscy wiedzieli, że podobnie jak Halt jest wielkim indywidualistą i w razie potrzeby lubi omijać niewygodne przepisy. Gilan, człowiek zdyscyplinowany i zorganizowany, znacznie bardziej nadawał się na dowódcę grupy zwiadowców – tej elitarnej i niejednolitej jednostki, złożonej z pięćdziesięciu mężczyzn o niezależnych i różnorodnych osobowościach.

– Myślisz, że zamierza wysłać cię z jakąś misją? – spytała Pauline, przerywając milczenie. Od czasu do czasu Halt, choć formalnie w stanie spoczynku, podejmował się różnych zadań na prośbę Gilana.

Po chwili namysłu potrząsnął głową.

– Napisałby o tym w liście – stwierdził. – Nie prosiłby mnie, bym wybierał się w tak daleką podróż, gdyby istniało ryzyko, że odmówię. Poza tym, gdyby chodziło o kolejną misję, to po co zapraszałby mnie do Zamku Araluen? Czuję, że tu chodzi o bardziej osobistą sprawę.

– A może Jenny w końcu zgodziła się za niego wyjść? – powiedziała Pauline z uśmiechem. Wszystkich zaskoczyła wcześniejsza decyzja Jenny, która stwierdziła, że nie zamierza opuścić swej wspaniale prosperującej gospody w Redmont i przenieść się z Gilanem do Zamku Araluen. Kochała go, wszyscy o tym wiedzieli. Ale nie chciała rezygnować z własnego rozwoju i kariery.

– Któregoś dnia to zrobimy – powiedziała Gilanowi – ale obecnie jesteś albo zajęty sprawami Korpusu, albo wyjeżdżasz z kolejną misją. Nie zamierzam ograniczyć swego życia do roli żony dowódcy zwiadowców.

Gilana nieco dotknęły te szczere słowa.

– A jeśli spotkam kogoś innego? – zapytał przekornie.

Jenny wzruszyła ramionami.

– Droga wolna. Ale nie spotkasz nikogo takiego jak ja.

I miała rację. Tak więc pozostawali w związku na odległość, a Gilan korzystał z każdej nadarzającej się okazji, by odwiedzić lenno Redmont i spędzić trochę czasu z ukochaną. I przy każdym spotkaniu ponawiał propozycję małżeństwa. A Jenny za każdym razem odmawiała.

– Nie sądzę – odparł Halt. – Znasz Jenny. Gdyby zdecydowała się na ślub, nie omieszkałaby się pochwalić.

– To prawda – zgodziła się Pauline, po czym cicho westchnęła. – Myślisz, że daliśmy im zły przykład, czekając tak długo?

– Nie uważam, że to zły przykład. Poza tym to tylko podsyciło twoje zainteresowanie moją osobą.

Odwróciła się w siodle i rzuciła mu przeciągłe groźne spojrzenie. Halt uświadomił sobie, że przyjdzie mu słono zapłacić za tę uwagę. Może nie dzisiaj i nie jutro. Pewnego dnia, kiedy najmniej będzie się tego spodziewał. Ale i tak było warto. Rzadko udawało mu się zdobyć punkt w słownych utarczkach z żoną. Cóż, w końcu Pauline dzięki wielu latom pracy w służbie dyplomatycznej zdobyła w tej dziedzinie wielkie doświadczenie.

Zbliżali się już do mostu zwodzonego. Był opuszczony, jak zwykle w ciągu dnia. Na końcu stało dwóch strażników. Zauważyli jeźdźców i pozdrowili ich. Halt i Pauline nie musieli się przedstawiać. Spodziewano się ich przybycia, poza tym byli znani w całym królestwie, a już szczególnie tutaj, w stolicy.

– Zwiadowca Halt, lady Pauline – powiedział starszy z mężczyzn. – Witamy w Zamku Araluen.

Ustąpił na bok i ruchem ręki pokazał im, że mają jechać dalej.

Halt skinął mężczyznom głową.

A lady Pauline obdarzyła starszego promiennym uśmiechem.

– Dziękujemy, kapralu. – Potem pochyliła się nieco i bacznie przyjrzawszy się strażnikowi, dodała: – Malcolm Landers? Pamiętam, że pomogłeś mi podczas mojej poprzedniej wizyty w Araluenie.

Pospolita twarz mężczyzny rozpłynęła się w uśmiechu.

– To prawda. Jak sobie przypominam, koń lady zgubił podkowę.

Halt nieznacznie potrząsnął głową. Zawsze zadziwiała go łatwość, z jaką jego żona zapamiętywała imiona i twarze różnych osób, nawet zwykłych żołnierzy. Pomyślał, że to zapewne również zasługa treningu w służbie dyplomatycznej. Zaraz jednak poprawił się. Nie, Pauline naprawdę interesowała się ludźmi. Lubiła ich i nigdy nie zapominała tych, którzy wyświadczyli jej jakąś przysługę. I w ten sposób właśnie zdobyła kolejnego oddanego poplecznika. Od tej chwili Malcolm Landers z pewnością zrobiłby dla niej wszystko.

Oczywiście, dodał Halt w myślach, w takich przypadkach z pewnością nie przeszkadza też oszałamiająca uroda.

Cóż, tobie nikt nie mógłby tego zarzucić, zauważył Abelard.

– Przestań gadać do konia, kochanie – powiedziała Pauline, kiedy pokonali most i przejechali pod podniesioną kratą.

Zastanawiał się, skąd ona o tym wie.

– Ja wszystko wiem – dorzuciła.

Teraz zastanawiał się, skąd wiedziała, nad czym się zastanawiał.

Na dziedzińcu powitał ich młody zwiadowca. Gilan stworzył specjalny system: na dwa-trzy miesiące „wypożyczał” uczniów od zwiadowców-mistrzów, tak by młodzi mogli asystować mu przy pracy.

– Uważam, że warto pokazać im, na jakich zasadach zarządzamy Korpusem – wyjaśnił Haltowi. – Kto wie? Może pewnego dnia któryś z tych chłopców zostanie dowódcą.

Halt wywrócił oczami.

– Marny nasz los – powiedział cicho.

– Dzień dobry, zwiadowco Halcie. Dzień dobry, lady Pauline – pozdrowił ich potencjalny dowódca Korpusu. – Mam na imię Kane, pomagam dowódcy przy pracy. Kazał przeprosić, ale właśnie wygłasza przemowę do uczniów ostatniego roku Szkoły Sztuk Walki. – Rzucił przybyłym nerwowe spojrzenie. – Prosił, bym zaprowadził was do komnat. Dołączy do was, kiedy tylko będzie wolny. Nie wiedział, kiedy dokładnie przybędziecie – dodał chłopak przepraszająco.

Pauline zaszczyciła go uśmiechem.

– Rozumiemy. W końcu Gilan jest bardzo zajętym człowiekiem.

Kane wskazał na chłopca stajennego, który czekał w pobliżu, przestępując z nogi na nogę.

– Może Murray zajmie się waszymi końmi?

Halt zawahał się. Pauline wiedziała, że wolałby sam zaopiekować się Abelardem. Ale wiedziała również, że chłopak jeszcze przez długie lata będzie z dumą opowiadał, jak to zajmował się koniem zwiadowcy Halta.

– Pozwól, niech Murray to zrobi – powiedziała cicho.

Abelard zarzucił łbem.

Zgadzam się. Wykona lepszą robotę niż ty. A na pewno obdarzy mnie większym szacunkiem.

Chyba większą liczbą jabłek, chciałeś powiedzieć.

– Przestań gadać do konia. Ludzie patrzą – powiedziała cicho Pauline.

Halt zwrócił na nią zakłopotane spojrzenie.

– Skąd wiesz, kiedy rozmawiam z koniem?

Uśmiechnęła się.

– Nos ci drga – odparła.

Nieco skonsternowany, Halt pozwolił stajennemu zabrać Abelarda. Chłopak ujął uzdę jedną ręką, drugą zaś chwycił uzdę konia Pauline i skierował się w stronę stajni. Kane zaprowadził Halta i Pauline na ostatnie piętro głównej wieży, gdzie czekały na nich wygodne komnaty. Po drodze raz po raz zerkał na sławnego zwiadowcę i przyglądał się z niejaką fascynacją, jak ten, zezując, ogląda własny nos, ściskając jego czubek między kciukiem i palcem wskazującym.

Kiedy dotarli na miejsce, Pauline od razu oznajmiła, że zamierza zażyć kąpieli i poleciła służącym, by zajęły się przygotowaniami.

– A ja tymczasem pójdę oddać honory królowi Duncanowi – oznajmił Halt. Pauline, która właśnie rozpakowywała suknie i wieszała je w szafie, kiwnęła głową.

– Ja później się z nim zobaczę, dam mu trochę czasu.

Duncan od wielu miesięcy był przykuty do łóżka z powodu zainfekowanej rany na nodze, która nie chciała się wyleczyć. Niegdyś mocno zbudowany i pełen energii, teraz był cieniem samego siebie. Stracił na wadze, jego mięśnie zanikły. Pauline, znając jego poczucie dumy, wiedziała, że na pewno zechce przygotować się, by wyglądać jak najlepiej na przybycie gościa przeciwnej płci. Halt ponuro skinął głową.

– Dobry pomysł – przyznał. – Pozdrowię go od ciebie.

Choć był przygotowany na to, co go czeka, i tak doznał szoku, znalazłszy się za progiem królewskiej komnaty. Od jego ostatniej wizyty upłynęło kilka miesięcy. Z wielkim smutkiem musiał stwierdzić, że stan króla bardzo się pogorszył. Jego policzki zapadły się i przybrały odcień wosku, oczy błyszczały niezdrowo, gorączkowo. Zmarniał jeszcze bardziej, skóra dosłownie na nim wisiała. Chora noga leżała bezwładnie na posłaniu, przykryta stosem koców.

Przez kilka minut rozmawiali na różne błahe tematy. Halt widział, że Duncan – chociaż uradowany z powodu wizyty jednego z najwierniejszych przyjaciół i oddanego stronnika – czuje się bardzo osłabiony i rozmowa wyraźnie go męczy. Halt postanowił więc się pożegnać, lecz Duncan przywołał go bliżej. Zamknął szponiastą dłoń dokoła jego nadgarstka i pochylił się do przodu.

– Halt, miej oko na Cassandrę. Nie jest jej łatwo. Musi sama rządzić królestwem, podczas gdy ja wyleguję się w łóżku.

Halt zaśmiał się z przymusem.

– Oczywiście, mój panie, ale jestem pewien, że już niedługo wstaniesz i wrócisz do swych zwykłych obowiązków.

Jeszcze zanim skończył, Duncan potrząsnął głową.

– Nie oszukujmy się. Niewiele czasu mi zostało. A kiedy odejdę, Cassandra będzie bardzo potrzebowała oddanych przyjaciół. – Urwał. Oddychał z trudem, na chwilę przymknął oczy. Potem znów je otworzył. – Na szczęście jest Horace. Lepszego męża nie mogła sobie wybrać.

Stary zwiadowca uśmiechnął się czule na wspomnienie szlachetnego rycerza, bezgranicznie oddanego księżniczce.

– A ty lepiej nie mogłeś tego ująć – odparł. Jakie to ironiczne, pomyślał. Horace był sierotą, pochodził z rodziny skromnych wieśniaków. A niedługo miał zostać najpotężniejszym i najbardziej wpływowym człowiekiem w całym królestwie, zasiąść po prawicy Cassandry, kiedy ta obejmie władzę.

– Będzie go potrzebowała – dodał król. – Niełatwo kobiecie sprawować władzę. Na pewno znajdzie się wielu takich, którzy będą próbowali wystawić ją na próbę. Będzie potrzebowała waszej pomocy. Horace’a. Twojej. I Willa.

Halt kiwnął głową.

– Ma ją zapewnioną – odparł. Potem uśmiechnął się mimo woli. – Ale może nie doceniasz swojej córki, panie. Ta kobieta wie, czego chce, i wie, jak to osiągnąć.

Znużony uśmiech przebiegł po twarzy Duncana.

– A z tego, co słyszałem z kolei na temat mojej wnuczki, niedaleko pada jabłko od jabłoni – powiedział. Potem rozluźnił dłoń zaciśniętą wokół nadgarstka Halta i jakby kosztowało go to zbyt wiele wysiłku, opadł na poduszki i machnął nią słabo.

Halt cicho podszedł do drzwi, zamyślony. Położył rękę na klamce, ale jeszcze odwrócił się i spojrzał na władcę, któremu służył przez tyle lat. Duncan już spał, jego pierś wznosiła się i opadała w nierównym rytmie.

Halt wyszedł, pogrążony w smutku.

– Nikt z nas nie będzie młodszy – powiedział głośno, nie wiadomo do kogo. Potem uśmiechnął się. Abelard na pewno udzieliłby mu ciętej riposty.