Zwiadowcy 3. Ziemia skuta lodem - ebook

Wilczy okręt znajdował się już zaledwie o parę godzin drogi od Przylądku Schronienia, gdy trafił na potężny sztorm.

Dotąd przez trzy dni żeglowali na północ w kierunku Skandii morzem spokojnym jak kacza sadzawka – co bardzo odpowiadało Willowi i Evanlyn.

– Nie jest tak źle – stwierdził Will, gdy wąski okręt przecinał gładko fale. Nasłuchał się ponurych opowieści o tym, jak bardzo choroba morska może dać się we znaki. Jednak to łagodne kołysanie okazało się zupełnie niegroźne.

Evanlyn skinęła głową, choć bez przekonania. Nie miała zbyt wielkiego doświadczenia w żeglowaniu, ale zdarzało jej się pływać już statkiem.

– Jest nieźle, o ile nie będzie gorzej – stwierdziła. Nie przypadły jej do gustu zaniepokojone spojrzenia, jakie rzucał ku północnej stronie Erak, kapitan okrętu. Ponaglał także wioślarzy „Wilczego wichru”, by podwoili wysiłki. Doświadczony wilk morski wiedział bowiem, że taki złudny spokój zwiastuje rychłą zmianę pogody, rzecz jasna – na gorsze. W oddali, na samym horyzoncie, widział już tworzącą się ciemną linię sztormu. Zdawał sobie sprawę, że jeśli nie zdołają na czas opłynąć Przylądku Schronienia i wylądować, burza uderzy w nich z całą siłą. Przez kilka minut dokonywał oceny odległości, porównując prędkość, z jaką poruszał się jego okręt z szybkością pędzących chmur.

– Nie damy rady – rzekł wreszcie do Svengala. Zastępca pokiwał głową.

– Na to wygląda – stwierdził ze stoickim spokojem.

Erak rozejrzał się uważnie, sprawdzając, czy po pokładzie nie wala się jakiś ekwipunek, który należałoby zabezpieczyć. Jego spojrzenie spoczęło na dwojgu więźniach, którzy przycupnęli na dziobie.

– Dobrze byłoby przywiązać tych dwoje do masztu – polecił. – Trzeba też lepiej umocować wiosło sterowe.

Will i Evanlyn zauważyli, że Svengal zmierza w ich stronę, a w ręce trzyma zwój konopnej liny.

– O co chodzi? – zdziwił się Will. – Chyba nie myślą, że na pełnym morzu zechcemy próbować ucieczki?

Svengal zatrzymał się jednak przy maszcie, po czym naglącym gestem dał im znak, żeby się zbliżyli. Jeńcy z Araluenu wstali i niepewnym krokiem ruszyli w jego stronę. Will zauważył, że kołysanie okrętu nieco się wzmogło, powiało też trochę mocniej. Teraz już trudniej mu było utrzymywać równowagę na pokładzie. Usłyszał za sobą głos Evanlyn, która rzuciła całkiem niegodne damy przekleństwo, bowiem potknęła się i uderzyła boleśnie w kostkę.

Svengal wydobył z pochwy szeroki nóż i odciął dwa spore kawałki sznura.

– Przywiążcie się do masztu – rozkazał. – Lada chwila rozpęta się istne piekło, burza nad burze.

– Chcesz powiedzieć, że wichura może nas zwiać z pokładu? – spytała Evanlyn z niedowierzaniem. Svengal zauważył kątem oka, że Will przywiązał się sprawnie do masztu, wykonując porządny podwójny węzeł. Dziewczyna nie bardzo sobie radziła, więc Svengal wziął od niej linę i przewiązał Evanlyn w talii, tak że po chwili i ona była już bezpiecznie umocowana.

– Możliwe – odpowiedział na jej pytanie. – Grozi wam raczej, że fale was z niego zmyją.

Twarz chłopca pobladła.

– Chcesz powiedzieć, że fale mogą naprawdę wtargnąć na pokład?

Svengal obdarzył go ponurym uśmiechem.

– A mogą, mogą. I to jak – odrzekł, po czym pozostawił ich samym sobie i ruszył, by pomóc Erakowi na rufie, gdzie kapitan uwiązywał już ogromne wiosło.

Will aż zaniemówił z wrażenia. Dotąd przypuszczał, że taki okręt unosi się na grzbietach fal jak mewa. Teraz jednak dowiedział się, że najprawdopodobniej rozszalałe morze będzie przelewać się przez jego pokład. Jeśli tak, to jakim cudem zdoła utrzymać się na powierzchni?

– O Boże… co to takiego? – szepnęła Evanlyn, spoglądając na północ. Wąska czarna linia, którą Erak niedawno dostrzegł na horyzoncie, stała się teraz potężną masą skłębionych czarnych chmur, odległą od nich zaledwie o ćwierć kilometra i pędziła ku nim prędzej niż galopujący koń. Oboje przycupnęli, starając się objąć ramionami sosnowy maszt u samej jego podstawy, wpijając się w niego kurczowo palcami.

A potem słońce znikło i rozpętał się sztorm.

Już samo uderzenie wichru zaparło Willowi dech w piersiach. Dosłownie. Z takim wiatrem jeszcze nigdy nie miał do czynienia. Była to dzika, nieokiełznana potęga żywiołu, szalejąca wokół niego, ogłuszająca, oślepiająca i wyduszająca powietrze z płuc, nie pozwalając przy tym zaczerpnąć tchu; wicher smagał go i usiłował zmusić do rozluźnienia uchwytu. Zacisnął oczy, starając się odetchnąć choć trochę głębiej i desperacko trzymając się masztu. Pośród wycia wichury dosłyszał krzyk Evanlyn i poczuł, że dziewczyna zaczyna się od niego oddalać. Chwycił ją na oślep za rękę i przyciągnął do siebie.

Pierwsza potężna fala uderzyła w dziób wilczego okrętu, a wówczas jego pokład uniósł się pod niebezpiecznie stromym kątem, następnie zaś okręt jakby stanął na chwilę w miejscu, po czym zaczął zsuwać się – w dół i do tyłu! Svengal oraz Erak wykrzykiwali coś do wioślarzy. Ich głosy porwał wiatr, ale siedzący tyłem do dzioba marynarze zrozumieli. Naparli na wiosła, tak że drewniane rękojeści niemal wygięły się od wysiłku i ruch wsteczny z wolna ustał. Okręt zaczął poruszać się ku górze, wspinając się wyżej i wyżej na grzbiet fali, jednak dość wolno i Will zdał sobie sprawę, że jeszcze chwila, a znów rozpocznie się ta przerażająca jazda w tył.

Jednak właśnie w tej chwili grzbiet fali przełamał się i runęły na nich z góry całe tony wody, przygniatając okręt swym ciężarem, ciskając nim i przechylając na prawą burtę tak silnie, iż wydawało się, że „Wilczy wicher” nie zdoła się już nigdy wyprostować. Will wrzasnął w zwierzęcym przerażeniu, lecz w następnej chwili jego krzyk stłumiła lodowata słona woda, która uderzyła z potworną siłą, wypełniając jego usta i płuca. Nie zdołał utrzymać się masztu, fala rzuciła go na pokład i poniosła ze sobą, dopóki nie zatrzymała go napięta lina, a wówczas woda miotała nim w tę i we w tę, dopóki nie przelała się cała jej masa. Leżał teraz na deskach pokładu jak wyłowiona ryba, a okręt tymczasem powoli odzyskiwał równowagę. Obok siebie ujrzał Evanlyn. Popełzli oboje do masztu, by znów uchwycić się go z całej siły.

Okręt tymczasem wyprostował się zupełnie, ale już w następnej chwili jego dziób zanurkował do przodu, po czym „Wilczy wicher” z oszałamiającą prędkością popłynął w dół po drugim zboczu fali, tak że żołądki aż podeszły im do gardeł; znów krzyczeli w nieopanowanym przerażeniu.

Dziób okrętu wbił się w wodę, rozcinając ją z taką siłą, że rozbryzgi uniosły się wysoko, by w następnej chwili runąć z góry na pokład. Jednak nie uderzyły ich z takim impetem jak nacierająca fala i tym razem oboje zdołali utrzymać się masztu. Woda sięgała im do pasa, ale spłynęła szybko i smukły wilczy okręt jakby otrząsnął się z jej ciężaru.

Pośród rzędów wioślarzy uwijali się już wojowie z drugiej zmiany, wylewając wodę wiadrami. Erak i Svengal, którzy znajdowali się na najbardziej wystawionej na fale części pokładu, także przymocowali się zawczasu linami po obu stronach sztormowego wiosła sterowego, jakiego używano w podobnych okolicznościach – było ono o połowę większe od zwykłych wioseł. Dzięki dłuższemu drzewcu sternik mógł napierać z większą siłą, pomagając w ten sposób wioślarzom przy skręcie. Teraz jednak, podczas sztormu, trzeba było aż dwóch rosłych mężczyzn, by móc nim poruszyć.

Gdy znaleźli się w dolinie pomiędzy wodnymi masywami, wiatr nieco zelżał. Will otarł piekące od soli oczy, następnie zaczął kaszleć, a w końcu zwymiotował słoną wodą na pokład. Pochwycił przerażone spojrzenie Evanlyn. Przemknęło mu przez myśl, że powinien coś uczynić, by podnieść ją na duchu, jednak nie był w stanie nic powiedzieć ani zrobić. Po prostu nie mieściło mu się w głowie, żeby ten okręt był w stanie wytrzymać choćby jeszcze jeden napór potężnej fali.

A następna fala właśnie nadciągała. Była jeszcze potężniejsza od poprzedniej. Odległa o kilkaset metrów, podążała ku nim z rykiem, wznosząc się nad nimi, coraz bliżej. Przewyższała wysokością mury Zamku Redmont. Will przycisnął twarz do masztu, widząc kątem oka, że Evanlyn czyni to samo, gdy okręt znów zaczął wspinać się mozolnie po wodnej pochyłości.

Wznosili się tak i wznosili, wdzierając się po stromiźnie fali; wioślarze napierali z całych sił na drzewca wioseł, usiłując przeciwstawić się połączonym siłom wiatru i morza. Tym razem, zanim nawet fala ich zalała, Will był pewien, że jeszcze chwila i okręt poniesie klęskę w tym starciu, bowiem znowu zaczął zsuwać się do tyłu, ku pewnej zgubie. Jednak wówczas fala przełamała się i runęła na nich z całą swą potęgą. Masa wody znów cisnęła nim o pokład. Chwycił się kurczowo zbawczej liny, ale w tej samej chwili coś silnie uderzyło go w usta: zdał sobie sprawę, że był to łokieć Evanlyn. Woda przelała się nad nim z hukiem, potem dziób znów zanurkował, a „Wilczy wicher” z oszałamiającą prędkością popędził w dół, prując wodę niczym lądująca kaczka. Willowi nie starczyło już sił, by krzyczeć. Jęknął tylko i podczołgał się z powrotem do masztu. Popatrzył na Evanlyn i potrząsnął głową. Był przekonany, że czegoś takiego żadnym sposobem nie zdołają przetrwać. W jej oczach dostrzegł takie samo bezmierne przerażenie.

Podczas gdy okręt pędził w dół, znajdujący się na rufie Erak i Svengal trzymali z całych sił drzewce wiosła; strugi wody wznosiły się wysoko po obu bokach, a cały okręt aż drżał od naprężeń. Zakołysał się, otrząsnął – i znów odzyskał równowagę.

– Nieźle się spisuje! – krzyknął Svengal. Erak przytaknął ruchem głowy, ale minę miał niewesołą. Choć Will i Evanlyn przeżywali sztorm, jakby nadchodziły ich ostatnie chwile, wilcze okręty dostosowane były do żeglugi nawet w tak skrajnych warunkach. Jednak także i one miały swoje ograniczenia, toteż Erak wiedział doskonale, że jeśli nie zmieni taktyki, nikt ze znajdujących się na pokładzie nie ujdzie z życiem.

– Tym razem mało brakowało – odparł ponuro.

Jedynie dzięki rozpaczliwemu wysiłkowi wioślarzy, którzy zdołali przeprowadzić okręt przez grzbiet fali, nie zsunął się on tyłem w wodną przepaść.

– Musimy zawrócić i pozwolić, żeby sztorm nas niósł – stwierdził, a Svengal skinął głową, wpatrując się przed siebie i mrużąc oczy od wiatru oraz kropelek słonej wody. – Po następnej fali, do dzieła! – zakomenderował dowódca.

Kolejna fala była trochę mniejsza od kolosa, który o mało ich nie zmiażdżył, ale i tak okazała się gigantyczna. Obaj Skandianie znów pochwycili z całych sił drzewce wiosła sterowego.

– Napierać, do wszystkich diabłów! Mocniej! – wrzeszczał Erak na wioślarzy, gdy nadszedł kolejny wodny wał, a „Wilczy wicher” po raz trzeci rozpoczął niebezpieczną, morderczą wspinaczkę.

– O, nie! Proszę, niech to się już skończy – jęknął głucho Will, gdy pokład znów się uniósł. Niedające się opanować przerażenie wyczerpywało niczym ogromny fizyczny wysiłek. Marzył już tylko, żeby było po wszystkim. Jeśli nie da się inaczej, trudno, niech okręt zatonie. Mniejsza o wszystko inne. Tylko niech to się już wreszcie skończy. Byle tylko uwolnić się od tego przytłaczającego lęku. Opodal słyszał Evanlyn, która szlochała ze strachu. Otoczył ją ramieniem, ale nic więcej nie był w stanie zrobić, żeby dodać jej otuchy.

Wznosili się i wznosili, aż rozległ się znajomy już ryk przełamującego się grzbietu fali, po czym jeszcze raz zalała ich woda, by spłynąć, nim kadłub okrętu opadnie z hukiem na drugie zbocze fali, pędząc w dół. Will chciał krzyknąć, ale ze ściśniętego gardła chłopca wydobył się tylko jakiś nieartykułowany, cichy odgłos.

„Wilczy wicher” po raz trzeci znalazł się w dolinie u stóp fali. Erak zaczął wykrzykiwać rozkazy. Musieli zdążyć przed najsilniejszym porywem wiatru i przed nadejściem kolejnej fali; w ciągu tych rozpaczliwie krótkich chwil musieli wykonać zwrot.

– Na sterburtę! – ryknął, pokazując jednocześnie kierunek ręką na wypadek, gdyby jego głos nie dotarł do wioślarzy siedzących na przodzie okrętu, choć trudno było sobie wyobrazić, żeby ktoś mógł go nie dosłyszeć.

Wioślarze zaparli się stopami o drewniane ławy. Pióra wioseł uniosły się; ci, którzy znajdowali się na sterburcie, czyli po prawej stronie, przyciągnęli drzewca jak najdalej w tył, przygotowując się do wiosłowania w odwrotnym niż dotąd kierunku; żeglarze siedzący na bakburcie przeciwnie, pchnęli je przed siebie. Gdy pokład okrętu wyrównał się, Erak wrzasnął na całe gardło:

– Teraz!

Wiosła zanurzyły się w morzu, załoga jednej burty wiosłowała w przód, drugiej w tył, a Erak i Svengal napierali z całej siły na wiosło sterowe. Długi, wąski okręt odwrócił się zwinnie, niemal w miejscu, wystawiając rufę na uderzenie morza i wiatru.

– Teraz wszyscy razem, ciągnąć! – ryknął znów Erak, a wioślarzom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Doskonale zdawali sobie sprawę, że od tego wysiłku zależy ich los, w przeciwnym wypadku masy wody po prostu ich pochłoną. Erak rzucił przelotnie okiem na dwójkę aralueńskich jeńców czepiających się desperacko masztu i w następnej chwili zapomniał o nich, skupiając całą uwagę na ruchach okrętu oraz pilnując, by przez cały czas był ustawiony idealnie tyłem do wiatru. Najmniejszy błąd groził odpadnięciem w bok i przewróceniem, co oznaczałoby nieuchronny koniec. Z wiatrem płynęło się łatwiej, ale nie mógł pozwolić sobie na jedną chwilę nieuwagi.

Z punktu widzenia Willa i Evanlyn okręt nadal wznosił się i opadał w przerażającym tempie, pokonując różnice wysokości sięgające dobrych piętnastu metrów. Jednak teraz nie było aż tak trudno nad nim zapanować, gdyż okręt dał się nieść szalejącym żywiołom, miast podejmować z nimi beznadziejną walkę. Co prawda, wciąż w regularnych odstępach uderzały w nich masy wody i obryzgiwała słona piana, ale przynajmniej „Wilczy wicher” już nie cofał się ku zgubie w wodnej przepaści. Przekonawszy się, że okręt radzi sobie z kolejnymi wodnymi masywami przepływającymi pod nim i wokół niego, w duszy Willa zaświtał cień nadziei: być może mieli jednak nikłą szansę na przeżycie.

Być może. Jednak z nadejściem każdej zalewającej ich fali czuł ten sam chwytający za trzewia, obezwładniający lęk. Za każdym razem zdawało mu się, że właśnie ta fala może być ostatnią. Objął Evanlyn obiema rękami, poczuł, że i jej ramiona chwytają go, lodowaty policzek dotknął jego twarzy. Jedyną pociechą dla każdego z nich była obecność drugiego. Evanlyn aż skomlała ze strachu i Will z niejakim zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że robi dokładnie to samo – mruczy pod nosem jakieś bezsensowne słowa, wzywa Halta, woła Wyrwija… kogokolwiek, kto mógłby go wysłuchać i mu dopomóc. Jednak gdy fala po fali przewalały się, a „Wilczy wicher” był wciąż cały, obezwładniająca groza ustępowała miejsca nerwowemu wycieńczeniu. W końcu zdołał usnąć.

Jeszcze przez siedem dni okręt płynął wraz z burzą na południe, opuszczając Morze Wąskie, by znaleźć się w końcu na obrzeżach Oceanu Bezmiernego. Will i Evanlyn leżeli skuleni u stóp masztu: przemoczeni, wycieńczeni i przemarznięci do szpiku kości. Lęk przed mogącą nastąpić w każdej chwili katastrofą nie opuścił ich, lecz stopniowo powróciła wiara w możliwość przeżycia.

Ósmego dnia zza chmur wyłoniło się słońce, zaświeciło blado i przez mgłę. Gwałtowne kołysanie ustało, okręt znów sunął gładko po powierzchni.

Śmiertelnie znużony Erak, którego broda oraz włosy białe były od soli, przesunął potężne drzewce steru. Okręt zatoczył łagodny łuk, na powrót kierując się w północną stronę.

– Płyniemy do Przylądku Schronienia – oznajmił załodze.

Halt stał bez ruchu, niewidoczny na tle pnia potężnego dębu, spoglądając, jak bandyci wybiegają z leśnego gąszczu i otaczają karetę.

Zwiadowca był całkowicie odsłonięty, ale nikt go nie widział. Częściowo dlatego, że rabusie zajęci byli swymi ofiarami – bogatym kupcem i jego małżonką. Ci zaś mieli co innego na głowie niż rozglądać się dookoła, gdy pośrodku polany ich powóz otoczyła zgraja uzbrojonych bandytów.

Pozostawał niezauważony dzięki ochronnym barwom płaszcza i kaptura rzucającego cień na jego twarz, a nade wszystko dlatego, że stał w absolutnym bezruchu. Jak wszyscy zwiadowcy, Halt posiadł sekret wtapiania się w otoczenie i nie sposób było go dostrzec, nawet gdy ktoś patrzył prosto na niego.

„Uwierz, że jesteś niewidzialny, a nikt cię nie zobaczy” – głosiło powiedzenie zwiadowców.

Spomiędzy drzew wyłoniła się barczysta postać w czerni. Oczy Halta zwęziły się na krótką chwilę, a potem zwiadowca westchnął bezgłośnie. Jeszcze jeden fałszywy trop – pomyślał.

Mężczyzna był odrobinę podobny do Foldara, czyli człowieka, którego Halt ścigał od zakończenia wojny z Morgarathem. Foldar był jednym z renegatów, którzy przyłączyli się do Morgaratha, i jego zaufanym zastępcą. Gdy zbuntowany możnowładca padł w boju, a jego armia człekopodobnych, okrutnych wargalów poszła w rozsypkę, on zdołał umknąć.

Jednak Foldar nie był bynajmniej bezrozumną bestią. Przeciwnie, zaliczał się do istot ludzkich szczególnie przebiegłych i wyrachowanych – a przy tym całkowicie i doszczętnie przesiąkniętych złem. Wywodził się z aralueńskiego rodu szlacheckiego i już jako młodzieniec zamordował oboje rodziców, a to z powodu sporu o pewnego wierzchowca. Uciekł przed wymiarem sprawiedliwości w Góry Deszczu i Nocy, gdzie Morgarath rozpoznał w nim bratnią duszę i przyjął do swego grona. Teraz był ostatnim pozostałym przy życiu zausznikiem złowrogiego władcy, toteż pojmanie go i osądzenie stało się najważniejszym zadaniem, jakie król Duncan wyznaczył swym wojskom.

Kłopot polegał jednak na tym, że nagle, jak grzyby po deszczu, zaczęli się pojawiać rozmaitego autoramentu złoczyńcy udający Foldara. Najczęściej byli to zwykli bandyci, tacy jak ten. Posługiwali się wywołującym grozę imieniem i korzystali ze złowrogiej reputacji byłego zausznika Morgaratha. Dzięki temu budzili lęk u swych ofiar i zyskiwali posłuch pośród sobie podobnych. Gdy tylko pojawiał się któryś z nich, Halt i inni zwiadowcy musieli tracić czas na ich tropienie. Czuł, jak z wolna rozpala się w nim gniew na myśl, że musi trwonić siły na wyłapywanie tych uciążliwych, ale w gruncie rzeczy drobnych złodziejaszków. Halt miał bowiem ważniejsze sprawy do załatwienia. Złożył obietnicę i zamierzał jej dotrzymać, tymczasem tacy nędznicy skutecznie mu to uniemożliwiali.

Rzekomy Foldar zatrzymał już karocę. Czarny płaszcz z wysokim kołnierzem przypominał nawet ulubiony strój Foldara. Tyle że prawdziwy Foldar zaliczał się do wyjątkowych elegantów, toteż nosił płaszcz z nieskazitelnie czarnego aksamitu i jedwabiu, tymczasem ten tutaj miał na sobie zwykłe wełniane okrycie, kiepsko ufarbowane i w dodatku pokryte łatami w wielu miejscach. Kołnierz wykonany był z nieudolnie ubarwionej skóry.

Nie lepiej prezentowało się nakrycie głowy należące do herszta, było wymięte i zniszczone, a przyozdabiające je pióro czarnego łabędzia zgięte w połowie; prawdopodobnie usiadł na nim jakiś nieuważny bandyta. Zbójca odezwał się, usiłując naśladować sarkastyczny sposób wysławiania się Foldara, ale zarazem słychać było, że nie zdołał się wyzbyć prostackiego, wiejskiego akcentu i robił błędy gramatyczne.

– Zechciejcie wysiąść z powozu, dobry panie i ty, łaskawa damo – rzekł, składając niezdarny pokłon. – I nie lękaj się, szanowna jejmość, bowiem szlachetny Foldar nigdy nie zrobiłby krzywdy takiej ślicznotce – rzekł i wydał z siebie coś, co zapewne miało być śmiechem złowieszczym i pełnym ironii, a zabrzmiało niczym kurze gdakanie.

„Łaskawej damie” daleko było do ślicznotki. Była to jejmość w średnim wieku, otyła i nader pospolita – pomyślał Halt, uśmiechając się ponuro – ale to jeszcze nie powód do takiego traktowania. Kobieta cofnęła się w głąb powozu, krzycząc ze strachu na widok czarnej sylwetki napastnika. „Foldar” podszedł bliżej, teraz już nie bawił się w piękne słówka:

– Jazda, paniusiu, wysiadać! – wrzasnął. – Bo jak nie, utnę twojemu mężulkowi uszy!

Jego prawa dłoń spoczęła na rękojeści długiego puginału przytroczonego do pasa. Niewiasta znów krzyknęła i usiłowała zaszyć się we wnętrzu karocy, a tymczasem jej mąż, nie mniej przerażony i widocznie przywiązany do swych uszu, próbował ją popchnąć w stronę drzwiczek.

Dosyć tego – uznał Halt. Upewnił się, że nikt nie spogląda w jego stronę, nałożył strzałę na cięciwę, naciągnął łuk i podczas tego samego płynnego ruchu wycelował i wypuścił strzałę.

„Foldar”, który tak naprawdę nazywał się Rupert Gubblestone, poczuł, że coś świsnęło tuż przed jego nosem i w tej samej chwili poczuł potężne szarpnięcie za podniesiony kołnierz płaszcza. Strzała przygwoździła go do ściany karocy. Szarpnął się, stracił równowagę, ale nie upadł, bo za szyję podtrzymał go własny kołnierz, który teraz zaczął go dławić.

Pozostali bandyci odwrócili się w stronę, z której nadleciała strzała, a Halt postąpił krok na bok od drzewa. Jednak zdumionym rabusiom wydało się, że wyszedł z pnia potężnego dębu.

– Jestem królewskim zwiadowcą! – zawołał. – Rzućcie broń.

Było ich dziesięciu, wszyscy uzbrojeni. Jednak ani jednemu z nich nie przyszło do głowy, że mogliby nie posłuchać rozkazu. Noże, miecze i maczugi upadły na ziemię. Przecież dopiero co na własne oczy widzieli jedną z czarodziejskich sztuk zwiadowców: oto złowroga postać pojawiła się znikąd, wyszła z pnia żywego drzewa. Nawet teraz dziwny płaszcz zwiadowcy zlewał się z otoczeniem, tak że trudno było skupić na nim wzrok. Jeśli ktoś przypadkiem nie wierzył w czary, istniał też całkiem namacalny powód, by się poddać – potężny, długi łuk, gotowy już był do oddania kolejnego strzału.

– Wszyscy na ziemię, brzuchami do dołu! Ale już! – jego głos zabrzmiał jak chlaśnięcie biczem.

Rabusie rzucili się, by wykonać rozkaz.

– Nie, ty nie! – Halt wskazał palcem na młodego chłopaka o brudnej twarzy. Właściwie był to dzieciak, nie mógł mieć więcej niż piętnaście lat. – Ty pozdejmuj im pasy i zwiąż ręce na plecach.

Przerażony chłopak kilka razy skinął skwapliwie głową i pochylił się nad jednym ze swych leżących plackiem na ziemi towarzyszy. Zamarł, słysząc znów głos Halta:

– Tylko porządnie! – zawołał zwiadowca. – Jeżeli zobaczę jeden luźny węzeł… – Halt zawahał się na ułamek sekundy, by dobrać stosowną groźbę – …zamknę cię w pniu tego dębu.

To powinno wystarczyć – pomyślał zwiadowca. Wiedział doskonale, jakie wrażenie wywarł na tych niedouczonych prostakach, pojawiając się niespodziewanie i – na pozór – znikąd. Stosował już tę sztuczkę wiele razy. Widząc, jak nieszczęsny chłopak pobladł ze strachu, zrozumiał, że poskutkowała i tym razem. Mógł więc spokojnie zająć się Gubblestone'em, który szarpał się rozpaczliwie z duszącym go coraz bardziej rzemieniem. Zbójca poczerwieniał na twarzy, a oczy zaczęły wychodzić mu na wierzch.

Wytrzeszczył je jeszcze bardziej, kiedy Halt dobył z pochwy ciężką saksę.

– Spokojnie, spokojnie – rzucił zirytowany zwiadowca.

Szybkim ruchem przeciął rzemień i Gubblestone runął jak długi na ziemię. Nawet nie próbował wstać, by nie znaleźć się w zasięgu lśniącego ostrza. Halt rzucił okiem w stronę pasażerów karocy. Na ich twarzach malowała się ulga i zaskoczenie.

– Myślę, że możecie ruszać w drogę – poinformował ich niedbałym tonem. – Ci głupcy nie będą już was niepokoić.

Kupiec, któremu wstyd było na myśl o tym, jak próbował wypchnąć żonę z powozu, usiłował gadaniną pokryć zmieszanie:

– Zwiadowco, oni zasługują na to, by ich powiesić! Powiesić, dobrze mówię! Wystraszyli moją biedną żonę, a nawet zagrozili mojej osobie!

Halt przyglądał mu się beznamiętnie, czekając, aż skończy.

– Dopuścili się czegoś znacznie gorszego – oznajmił.

– Straciłem przez nich czas.

– Odpowiedź brzmi: nie! – rzekł Crowley. – Tak samo teraz, jak i poprzednio.

Cała postać Halta emanowała gniewem, a przywódca zwiadowców doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Crowley wcale nie był zachwycony tym, że takiej właśnie odpowiedzi musiał mu udzielić, ale rozkaz to rozkaz, do niego zaś należało egzekwowanie poleceń dowództwa. Obowiązkiem zaś Halta było stosowanie się do nich i dotyczyło go to w takim samym stopniu, jak każdego innego zwiadowcy.

– Nie jestem wam potrzebny! – wybuchnął Halt. – Tracę tylko czas, tropiąc tych rzekomych Foldarów i włócząc się po całym królestwie, a tymczasem powinienem udać się na poszukiwanie Willa!

– Król stwierdził, że odnalezienie Foldara jest naszym najważniejszym zadaniem – przypomniał mu Crowley. – Prędzej czy później dostaniemy tego prawdziwego.

Halt machnął lekceważąco ręką.

– Ale do tego ma czterdziestu dziewięciu pozostałych zwiadowców! Na litość boską, to chyba dosyć?

– Król potrzebuje wszystkich czterdziestu dziewięciu i ciebie jako pięćdziesiątego. Wierzy ci, polega na tobie. Jesteś z nas najlepszy.

– A mnie się zdaje, że swoją część roboty już wykonałem – odparł spokojnie Halt. Crowley wiedział, z jakim trudem przyszło jego rozmówcy wypowiedzenie tych słów. Zdawał też sobie sprawę, że jedyną możliwą odpowiedzią jest milczenie – choć wiedział też, że nie na wiele się to zda.

– Królestwo niemało zawdzięcza temu chłopcu – stwierdził Halt nieco bardziej stanowczym tonem.

– Chłopak jest jednym ze zwiadowców – rzekł zimno Crowley.

– Jest tylko uczniem – poprawił go Halt, na co Crowley wstał tak gwałtownie, że przewrócił krzesło.

– Uczeń ma takie same obowiązki, jak każdy z nas. Tak było zawsze. Każdego ze zwiadowców obowiązuje ta sama zasada: królestwo przede wszystkim. Taki jest sens naszej przysięgi. Złożyłeś ją ty, złożyłem ja. Will także.

Przez chwilę obaj milczeli, ale w tej ciszy gniew tylko się wzmagał. Bolał ich tym dotkliwiej, że od wielu lat byli towarzyszami walki oraz przyjaciółmi. Crowley wiedział, że nigdy nie miał serdeczniejszego druha niż Halt. A teraz doszło do sporu i ostrej wymiany zdań. Pochylił się, podniósł przewrócone krzesło, a potem rzekł pojednawczym tonem:

– Posłuchaj – uśmiechnął się z przymusem – pomóż mi tylko załatwić sprawę z Foldarem. Za dwa, może trzy miesiące wyruszysz na poszukiwanie Willa, a wówczas dopomogę ci, jak tylko będę mógł.

Halt potrząsnął głową, nim Crowley zdążył dokończyć zdanie.

– Za dwa miesiące Will może już nie żyć. Albo zostanie sprzedany jako niewolnik i przepadnie na zawsze. Trzeba wyruszyć natychmiast, dopóki trop jest świeży. Poza tym obiecałem mu to – dodał po chwili nieco ochrypłym głosem.

– Nie – odparł Crowley tonem wskazującym, że rozmowa skończona. Halt zrozumiał to od razu.

– W takim razie udam się do króla – rzekł, zrezygnowany.

Crowley wbił wzrok w blat stołu.

– Król cię nie przyjmie – powiedział bezbarwnym głosem. Spojrzał na Halta i ujrzał w jego oczach bolesne zdumienie.

– Król odmówi? Po tym wszystkim?

Od ponad dwudziestu lat Halt był jednym z najbliższych doradców władcy i miał do niego dostęp o każdej porze dnia i nocy.

– Tak, bo przecież nie gorzej ode mnie zdaje sobie sprawę, czego będziesz od niego żądał. Odmówi audiencji, bo będzie chciał oszczędzić sobie bezpośredniej odmowy twoim prośbom.

W spojrzeniu Halta nie było już urazy, tylko zimna determinacja.

– Cóż, postaram się, by zmienił zdanie – wycedził.

Gdy okręt okrążył przylądek i znalazł się w zatoce, wiatr ustał. Tę naturalną przystań osłaniały wysokie skały powstrzymujące wicher. Woda była tu spokojna, a jej powierzchnię zaburzał tylko ulotny ślad, jaki pozostawiał za sobą „Wilczy wicher”.

– To już Skandia? – spytała Evanlyn.

Will nie miał pojęcia, co ma jej odpowiedzieć. Jeśli rzeczywiście dotarli już do tej krainy, to wyglądała ona całkiem inaczej, niż się tego spodziewał. Na brzegu wznosiły się tylko dwie drewniane chaty; miasta ani śladu, poza tym w zasięgu wzroku nie było widać żywej duszy.

– Wygląda dość niepozornie, nie uważasz?

Svengal, który zwijał linę, zaśmiał się głośno.

– Jaka tam Skandia – prychnął. – Jesteśmy dopiero w połowie drogi. To jest Skorghijl.

Widząc ich zdumione spojrzenia, wyjaśnił:

– Teraz do Skandii nie da się dopłynąć. Ta przeklęta burza na Wąskim Morzu spowodowała takie opóźnienie, że nie udało nam się dopłynąć do celu przed letnimi sztormami. Tutaj odczekamy, dopóki się nie wyszaleją. Po to właśnie wzniesiono te chaty.

Will popatrzył z powątpieniem na zbudowane z bali domy. Sprawiały wrażenie prymitywnych i niegościnnych.

– Jak długo to potrwa? – spytał.

Svengal skrzywił się.

– Może sześć tygodni, może dwa miesiące. Kto wie?

Odwrócił się i zostawiając ich samych, odszedł, zarzuciwszy na ramię kłąb liny. Spoglądali ku zbliżającemu się wybrzeżu.

Wyspa Skorghijl sprawiała niegościnne wrażenie. Granitowe urwisko opadało niemal do samej wąskiej plaży, przy której wznosiły się wyblakłe od słońca i pobielałe od soli domostwa. Jak okiem sięgnąć nie widać było ani jednego drzewa, ani nawet źdźbła trawy. Szczyty klifów pokrywał śnieg i lód. Prócz tych białych plam wszystko wokół było szare – piętrzące się kamienie oraz nieco ciemniejsze granitowe skały. Całkiem jakby czczeni przez Skandian bogowie pozbawili ten nieprzychylny zakątek wszelkich barw.

Wioślarze, którzy nie musieli już się zmagać z przeciwnym wiatrem i falami, zwolnili tempo. Okręt sunął przez zatokę w stronę kamienistej plaży. Siedzący przy sterze Erak prowadził go pewną ręką, aż wreszcie stępka zaszurała o dno; wilczy okręt znieruchomiał po raz pierwszy od wielu dni.

Will i Evanlyn stali niepewnie na pokładzie, zaskoczeni tym, że kołysanie, do którego zdążyli już przywyknąć, nagle ustało.

Wciągane wiosła zadudniły o pokład. Erak uwiązał drzewce wiosła sterowego grubym rzemieniem, by nie poruszało się wraz z falami. Spojrzał w stronę jeńców.

– Możecie wyjść na brzeg, jeśli macie ochotę – rzucił. Nie musiał ich krępować ani wyznaczać strażników, którzy by ich pilnowali. Średnica Skorghijl w najszerszym miejscu sięgała zaledwie dwóch kilometrów. Poza naturalną przystanią, w której się znaleźli i dzięki której miejsce to stało się schronieniem przed letnimi huraganami, wybrzeże opadało prosto do morza skalnymi urwiskami.

Will i Evanlyn przeszli na dziób okrętu, mijając po drodze żeglarzy zajętych wydobywaniem spod pokładu baryłek z wodą oraz piwem i worków z suchym prowiantem. Will przerzucił ciężar ciała przez nadburcie, zawisł przez chwilę na rękach i opadł na kamienisty brzeg. Jako że okręt siłą rozpędu wysunął się na plażę, było to dość wysoko. Odwrócił się, by pomóc Evanlyn, ale dziewczyna wylądowała już na ziemi obok niego.

Nie byli w stanie postąpić ani kroku dalej.

– O Boże – jęknęła cicho Evanlyn, czując jak stały ląd pod jej nogami chwieje się i kołysze. Straciła równowagę i przyklękła na jedno kolano.

Will miewał się niewiele lepiej. Teraz, gdy skończyło się bezustanne kołysanie, miał wrażenie, że to ziemia faluje pod jego stopami. Oparł się ręką o belki poszycia okrętu, żeby nie upaść.

– Co się dzieje? – spytał. Popatrzył pod nogi, ale ujrzał tylko nieruchome kamyki płaskiej plaży. Zaczęło mu się zbierać na mdłości.

– Uważać tam, na dole! – krzyknął ktoś nad nimi i w tej samej chwili z głuchym łomotem tuż obok nich wylądował wór pełen suszonej wołowiny. Will zatoczył się i podniósł głowę. Napotkał wzrok jednego z marynarzy, który uśmiechał się od ucha do ucha, wyraźnie rozbawiony.

– Kręci się we łbie, co? – zauważył wilk morski nie bez cienia sympatii w głosie. – To minie, za parę godzin wszystko będzie dobrze.

Willowi rzeczywiście potężnie kręciło się w głowie. Evanlyn zdołała jakoś wstać. Wciąż zataczała się, ale przynajmniej nie męczyły jej mdłości, które doskwierały młodemu zwiadowcy. Wzięła go za rękę.

– Chodź – powiedziała. – Przed tamtą chatą jest ława, jak posiedzimy, to może nam przejdzie.

Chwiejąc się jak pijani, dotarli z trudem do drewnianej ławy i stołu przy jednej z chat.

Will opadł na nią ciężko i podparł głowę rękami. Stęknął niewyraźnie, czując kolejną falę mdłości. Evanlyn czuła się ciut lepiej. Poklepała go po ramieniu.

– Skąd to się bierze? – spytała słabym głosem.

– Tak bywa, kiedy spędziło się nieco czasu na pokładzie – wyjaśnił jej Erak, który właśnie do nich podszedł. Uginał się pod ciężarem worka z prowiantem; zrzucił go na ziemię przy drzwiach chaty i odsapnął z ulgą.

– Jakoś tak się dzieje – mówił dalej – że nogi muszą odzwyczaić się od kołysania. Nikt nie wie, dlaczego. Minie kilka godzin i poczujesz się lepiej.

– Nie wierzę, żebym jeszcze kiedyś poczuł się dobrze – jęknął chrapliwie Will.

– Nic ci nie będzie, zobaczysz – zapewnił go Erak. – Lepiej rozpal ogień – polecił szorstko. Wskazał kciukiem osmalony krąg kamieni znajdujący się kilka metrów od najbliższej chaty. – Poczujesz się lepiej, jak zjesz coś ciepłego.

Na wzmiankę o posiłku Will znów jęknął. Wstał jednak chwiejnie z ławy i wziął od Eraka hubkę oraz krzesiwo. Podeszli z Evanlyn do miejsca przeznaczonego na ognisko. Obok wznosiła się sterta drew wyłowionych z wody przez poprzednich użytkowników tego miejsca. Bierwiona były suche dzięki słońcu i morskiej soli. Niektóre z nich okazały się na tyle cienkie, że dało się je łamać gołymi rękami. Will zaczął ustawiać szczapy w piramidkę pośrodku kamiennego kręgu.

Evanlyn zajęła się zbieraniem garści mchu na podpałkę. Już po paru minutach płonął mały ogieniek, języki płomieni lizały łapczywie większe kawałki drewna, które chłopak i dziewczyna dokładali teraz do ogniska.

– Jak za dawnych, dobrych czasów – stwierdziła półgłosem Evanlyn, lekko się uśmiechając. Na to wspomnienie rozjaśniła się również twarz Willa. Doskonale pamiętał płonący most Morgaratha, płomienie pożerające łapczywie nasączone smołą liny i suche sosnowe belki. Westchnął ciężko. Gdyby trzeba było, zrobiłby to jeszcze raz, bez wahania. Żałował jednak, że wciągnął we wszystko Evanlyn. Gdyby mógł cofnąć czas i zrobić coś, żeby nie pojmali jej razem z nim.

A jednocześnie, choć ubolewał nad tym, co się stało, jej obecność stanowiła jedyną pociechę w beznadziejnej sytuacji i, trochę wbrew sobie, cieszył się, że dziewczyna jest przy nim. Prócz tej przyjaźni nie pozostało mu już nic.

Zawstydził się swych myśli, ale nic nie mogło zmienić faktu, że gdyby nie ona, po prostu nie chciałoby mu się dłużej żyć. Wyciągnął dłoń i dotknął jej ręki. Spojrzała na niego, tym razem to on uśmiechnął się pierwszy.

– Zrobiłabyś to jeszcze raz? – spytał. – Wiesz, mam na myśli most i tak dalej.

Zastanowiła się poważnie krótką chwilę, a potem odpowiedziała:

– Bez wahania. A ty?

Skinął głową. Potem zaś westchnął znów, myśląc o tym, co pozostawili za sobą.

Erak, który przyglądał się im dyskretnie z pewnej odległości, mruknął pod nosem z aprobatą. Każdemu z tych dwojga przyda się przyjaciel – pomyślał. Gdy dotrą do Hallasholm i znajdą się na dworze Ragnaka, czeka ich niełatwe życie. Zostaną sprzedani jako niewolnicy, a to oznaczało ciężką fizyczną pracę, bez wytchnienia i nadziei na uwolnienie. Ktoś, kto haruje od świtu do nocy, dzień po dniu, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem – potrzebuje przyjaznej duszy. Chyba że król Araluenu zapłaci za nich okup.

Trudno byłoby powiedzieć, że Erak tak naprawdę polubił tych dwoje. Jednak zyskali jego szacunek. Skandianie byli wojownikami z krwi i kości, ceniącymi nade wszystko zręczność oraz odwagę okazywaną w bitwie, a z pewnością ani Willowi, ani Evanlyn nie brakowało śmiałości, skoro poważyli się na tak szaleńcze przedsięwzięcie, jak spalenie mostu Morgaratha. Chłopak sprawiał się naprawdę nieźle, kładąc pokotem groźnych wargalów z tego swojego maleńkiego łuku. Erakowi rzadko zdarzało się widywać kogoś, kto strzelałby równie celnie i szybko. Domyślał się, że Will zawdzięczał to swojemu zwiadowczemu wyszkoleniu.

Ale dziewczyna też wykazała się nie lada odwagą, najpierw dopilnowując, by niszczycielski ogień rozpalił się jak należy, a potem, gdy Will padł ogłuszony kamieniem ciśniętym przez jednego ze Skandian, próbowała jeszcze pochwycić łuk i walczyć dalej.

Trudno było nie darzyć ich sympatią. Oboje są jeszcze tak młodzi, a przed nimi niełatwa przyszłość. Postanowił traktować ich dobrze, ale tylko do czasu, kiedy znajdą się już w Hallasholm… Erak otrząsnął się gniewnie z tych rozmyślań, które jego zdaniem stanowiły oznakę słabości.

– Mięczak się ze mnie robi na starość! – mruknął gniewnie pod nosem.

Zauważył, że jeden z wioślarzy próbuje ukradkiem podwędzić kawał wieprzowiny z worka. Zaszedł go cichcem od tyłu i z całej siły kopnął w tylną część ciała, tak że tamten runął jak długi.

– Łapy przy sobie, złodziejskie nasienie! – warknął. Odwrócił się i schylając głowę, wszedł przez niskie odrzwia do wnętrza mrocznej, cuchnącej dymem chaty, by upomnieć się o należną sobie najlepszą porcję.Była to obskurna, ciasna i nędzna tawerna o niskim suficie, a jej wnętrze było brudne i zadymione. Mieściła się jednak w pobliżu rzeki oraz portu, do którego zawijały statki przywożące towary sprzedawane potem w stolicy, toteż zazwyczaj panował tu spory ruch.

Jednak akurat teraz ruch niemal ustał, a przyczyną tego stanu rzeczy był osobnik siedzący przy jednym z poplamionych stołów, nieopodal kominka. Mężczyzna ów spoglądał właśnie na oberżystę, jego oczy płonęły pod krzaczastymi brwiami. Stuknął niecierpliwie pustą szklanką o blat z surowych sosnowych desek.

– Pusto! – zawołał rozkazująco. Rozkazująco, stanowczo i tylko odrobinę mniej wyraźnie niż za pierwszym razem, choć właściciel tawerny pamiętał dobrze, iż napełniał szkło tanim, ognistym trunkiem już co najmniej osiem razy. Nie, dziewięć! Takim właśnie napojem raczyli się najczęściej bywalcy tego miejsca. Owszem, klient to klient, zwłaszcza jeśli płaci, ale ten akurat wyglądał na takiego, który sprowadza swoją osobą kłopoty, i oberżysta życzyłby sobie z całego serca, by gość poszedł gdzie indziej i sprawiał je komu innemu.

Większość stałych bywalców, wiedziona nieomylnym instynktem portowych wyjadaczy, wyniosła się, odkąd pojawił się ten niski mężczyzna i zaczął pić z taką determinacją. Zostało tylko kilku. Nikt nie próbował szukać zaczepki, bo mimo niepozornego wyglądu szarozielony płaszcz i groźnie wyglądające noże u boku wskazywały, że mają do czynienia z królewskim zwiadowcą, a nikt o zdrowych zmysłach nie próbowałby zadzierać z przedstawicielem tego elitarnego korpusu. Znalazł się jednak pewien potężnej budowy tragarz, który uznał, że poradzi sobie bez trudu z tak drobnym przeciwnikiem.

Tragarz o swej pomyłce przekonał się boleśnie na własnej skórze. Walka trwała kilka sekund i osiłek wylądował nieprzytomny na podłodze. Jego towarzysze czym prędzej sobie poszli, by poszukać bezpieczniejszego miejsca, w którym będzie przyjaźniejsza atmosfera. Zwiadowca rzucił tylko okiem w stronę drzwi, za którymi znikli, i zażądał od oberżysty kolejnej porcji trunku. Gospodarz przeszedł nad bezwładnym ciałem tragarza, nieco drżącą ręką napełnił szklankę zwiadowcy, po czym pospiesznie wycofał się na swe względnie bezpieczne stanowisko za kontuarem.

I wtedy zaczęły się prawdziwe kłopoty.

– Doszedłem do wniosku – oznajmił zwiadowca, wymawiając każde słowo starannie, jak człowiek, który wie, że wypił zbyt wiele – iż nasz dobry król Duncan, władca obecnie panujący, jest zwykłym tchórzem.

O ile już przedtem w portowej knajpie panowała napięta atmosfera, to teraz cisza, która zapanowała po wypowiedzi zwiadowcy, stała się wprost nie do zniesienia. Wszyscy – nieliczni – goście, którzy zdecydowali się pozostać w tawernie, wpatrywali się w osobnika, który dopuścił się tak jawnej obrazy majestatu. Ten zaś rozejrzał się, na jego wąskich ustach pojawił się uśmieszek, ledwie widoczny pod szpakowatym zarostem.

– Tak, jest tchórzem. Śmierdzącym tchórzem. A w dodatku głupcem – rzekł.

Nikt nawet nie drgnął. Doprawdy, niebezpiecznie było mówić takie rzeczy, a nawet ich słuchać. Gdyby jakiś zwykły poddany pozwolił sobie na podobne słowa, stanowiłoby to poważne wykroczenie. Gdy zaś chodziło o zwiadowcę, zobowiązanego przysięgą żołnierza specjalnych sił królestwa, sprawa ocierała się o zdradę stanu. Co poniektórzy wymienili zaniepokojone spojrzenia. Wszyscy, którzy pozostali jeszcze w tawernie, żałowali gorzko, że nie wyszli wcześniej. Jednak coś w zimnym spojrzeniu zwiadowcy mówiło im, że jest już na to za późno. Dopiero teraz zauważyli, że potężny, długi łuk, oparty o ścianę za zwiadowcą, opatrzony został zawczasu w cięciwę. A kołczan pełen był strzał. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że pierwszego, który spróbuje rzucić się ku drzwiom, może dosięgnąć jedna z nich. No i wszyscy doskonale wiedzieli, że zwiadowca, choćby i pijany, rzadko chybia celu.

A jednak siedzieć tu i słuchać, jak obraża i poniża króla, było czymś równie niebezpiecznym. Ich milczenie można by uznać za cichą zgodę na obrazoburcze słowa.

– Wiem ze sprawdzonego źródła – ciągnął zwiadowca, teraz niemal jowialnym tonem – że nasz dobry król Duncan bezprawnie zajmuje swój tron. Słyszałem pogłoski, iż włada nami pomiot jakiegoś pijanego czyściciela zamkowych kibli. Inna z kolei plotka głosi, że jest on owocem miłostki jego ojca oraz pewnej tancereczki. Do wyboru, panowie. Tak czy inaczej, kiepski rodowód jak na króla, nieprawdaż?

Ktoś syknął cicho przez zęby, wyraźnie zaniepokojony. Sytuacja z każdą chwilą stawała się coraz bardziej niebezpieczna. Oberżysta cofnął się nerwowo i dostrzegł jakiś ruch na zapleczu. Przysunął się bliżej drzwi. Jego żona, która niosła tacę z ciasteczkami, zatrzymała się w pół kroku, słysząc ostatnie słowa zwiadowcy. Pobladła i zwróciła ku mężowi pytające spojrzenie.

Rzucił okiem w stronę zwiadowcy, który obserwował właśnie jakiegoś wozaka, który to próbował udawać, że wcale nie ma go tam, gdzie był, czyli przy drugim końcu baru.

– Sam powiedz, ty… Tak, ty, w żółtym kubraku. Swoją drogą, co ty na nim masz, chyba całe wczorajsze śniadanie?…No więc gadaj, czy ktoś taki może być królem tej pięknej krainy?

Wozak mruknął coś niezrozumiałego, wiercąc się niespokojnie na swym stołku i unikając wzroku zwiadowcy.

Oberżysta niemal niedostrzegalnie skinął głową, wskazując małżonce tylne wyjście z budynku. Niewiasta spojrzała w tamtą stronę, a potem znów na niego, unosząc brwi. Nie rozumiała.

– Straż… – wypowiedział więc bezgłośnie i dostrzegł błysk zrozumienia w jej oczach. Cichutko, na palcach, wciąż poza zasięgiem wzroku zwiadowcy, przemierzyła zaplecze i wyszła na zewnątrz, zamykając za sobą drzwi najciszej, jak tylko potrafiła.

Jednak nie dość się starała, bowiem zatrzask szczęknął cicho, a zwiadowca błyskawicznym ruchem odwrócił się w stronę oberżysty.

– Co to było? – spytał.

Właściciel knajpy wzruszył ramionami, wycierając spocone dłonie o poplamiony fartuch. Nawet nie próbował się odezwać. Wiedział, że zbyt zaschło mu w gardle, by mógł wykrztusić choćby słowo.

Przez ułamek sekundy wydało mu się, że na twarzy tamtego widzi przebłysk zadowolenia, jakby coś stało się po jego myśli, ale odrzucił to wrażenie jako całkiem pozbawione racjonalnych podstaw.

Chwile wlekły się nieznośnie, a obelgi rzucane przez zwiadowcę na króla Duncana stawały się coraz bardziej drastyczne. Oberżysta przełknął niespokojnie ślinę. Minęło już chyba dziesięć minut, odkąd jego żona wyszła. Przecież chyba musiała już napotkać jakiś patrol? Tak, na pewno zaraz tu będą, uwolnią go od tego niebezpiecznego człowieka i powstrzymają jego zdradzieckie wynurzenia.

Rzeczywiście, jakby sprowadził ich myślą: drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem, a do mrocznego wnętrza wpadł oddział pięciu zbrojnych. Każdy z nich wyposażony był w długi miecz i krótką maczugę o ciężkiej głowicy wiszącą u pasa, mieli też okrągłe tarcze zawieszone na plecach.

Przewodził im kapral, który rozejrzał się szybko po sali, podczas gdy jego ludzie utworzyli za nim równy szereg. Dowódca niemal natychmiast dostrzegł przygarbioną postać siedzącą za stołem.

– Co tu się dzieje? – spytał kapral, a zwiadowca odpowiedział mu uśmiechem. Uśmiechem, od którego oberżyście ciarki przeszły po plecach.