Zwiadowcy 7. Okup za Eraka - ebook

Strażnik, bacznie obserwujący okolicę, nie dostrzegł odzianej na czarno sylwetki skradającej się w ciemnościach ku Zamkowi Araulen.

Nadchodząca postać wtapiała się w materię nocy, utkaną z najmroczniejszej ciemności i jasnych plam, z cieni drzew i chmur wędrujących po niebie – oraz świetlistych przestrzeni rozjaśnionych sierpem księżyca. Postać przemieszczała się w rytmie wiatru pędzącego obłoki i kołyszącego gałęziami drzew.

Wartownik pełnił straż na przedmurzu potężnego zamczyska, opodal południowo-wschodniej wieży. Za posterunkiem rozpościerała się szeroka fosa; powierzchnię wody marszczył wietrzyk, więc odbijające się w czarnej toni gwiazdy drgały i migotały tysiącami światełek. Zamek otaczała rozległa równina, na której utworzono wspaniały park ze starannie przystrzyżonymi trawnikami, obsadzony owocowymi i ozdobnymi drzewami, które zapewniały cień w skwarne dni.

Zamek wznosił się na niewysokim wzgórzu. Parkowe zarośla i niewielkie altanki usytuowane wzdłuż stoków zapewniały dworzanom, przebywającym tu parami czy samotnie, miłe chwile wytchnienia. Zadbano jednak starannie, by owe oazy cienia oddzielić od siebie wolnymi przestrzeniami – żeby nie zdołał ukryć się pośród nich żaden większy oddział atakującego wroga. W ten sposób pogodzono potrzebę rozrywki mieszkańców zamku z wymaganiami dyktowanymi przez względy obronności, których w tych niespokojnych czasach żadną miarą nie należało lekceważyć. Niespodziewana napaść zdarzyć się mogła w każdej chwili.

Trzydzieści metrów w lewo od pozycji strażnika znajdowało się miejsce, które dworzanie upodobali sobie na pikniki pod gołym niebem. Stał tam stół, zrobiony ze starego wozu drabiniastego, oparty jedną stroną o pień ściętego drzewa, wokół zaś ustawiono proste drewniane ławy. Dla dopełnienia całości posadzono też małe drzewko zapewniające biesiadnikom cień w porze, gdy upał dokuczał najbardziej. Rycerze ze swymi damami chętnie ściągali do przytulnego zakątka, roztaczał się stąd bowiem piękny widok na zielone połacie parku, ciągnące się aż po linię horyzontu, gdzie ciemną smugą odcinała się puszcza. Popularności owemu miejscu przydawał zresztą fakt, że słońca nie brakowało tu przez cały rok – oczywiście, o ile pogoda sprzyjała.

Skradająca się postać zmierzała właśnie w tę stronę.

Jak nieuchwytny cień dała nura, znikając w plamie czerni – niewielkim zagajniku rosnącym czterdzieści metrów od piknikowego stołu – po czym padła na ziemię. Jeszcze jedno badawcze spojrzenie dla oceny sytuacji i przybysz wychynął z cienia, pełzając twarzą w dół ku następnej kryjówce, za którą obrał sobie już piknikowy stół.

Kimkolwiek była czarna postać skradająca się wśród mroku, bez wątpienia poczynała sobie z wprawą znamionującą niemałe doświadczenie w takich podchodach. Każdy ruch wykonywany był nieskończenie powolnie; w przeciwnym razie strażnik kątem oka zdołałby coś dostrzec. W miarę jak cienie chmur przesuwały się po trawie, pełzająca sylwetka podążała wraz z nimi. Dopomagał jej ciemnozielony strój. Czerń odcinałaby się zbyt wyraźnie, podobnie jak jaśniejszy przyodziewek; natomiast maskująca zieleń stapiała się z otoczeniem.

Pokonanie odległości dzielącej zagajnik od stołu zajęło temu, kto się skradał, całe dziesięć minut. Kilka metrów przed celem postać zamarła, bo strażnik poruszył się nagle – czujnie, jak gdyby zaalarmował go jakiś dźwięk – a może tylko intuicja podpowiedziała pełniącemu straż żołnierzowi, że coś zakłóca naturalny porządek rzeczy. Odwrócił się, spoglądał przez chwilę uważnie w kierunku stołu, ale prześlepił nieruchomy, ciemny kształt w pobliżu.

Chwilę potem uspokoił się. Przekonał samego siebie, że nie zagraża żadne niebezpieczeństwo. Potrząsnął głową, tupnął, przeszedł kilka kroków tam i z powrotem, przerzucił włócznię do lewej dłoni. Prawą ręką przetarł klejące się oczy. Był zmęczony, znudzony monotonną służbą i uznał, że z powodu zmęczenia coś zaczyna mu się roić.

Ziewnął, przyjął pozycję na „spocznij”, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. Otarł nos wierzchem dłoni. Nigdy nie pozwoliłby sobie na tak niedbałą postawę podczas służby pełnionej w dzień. Jednak było już po północy, więc istniało niewielkie prawdopodobieństwo, by sierżant zechciał wygrzebać się z ciepłego łoża i robić inspekcję, a pozycja księżyca na nieboskłonie wskazywała, że strażnika czeka jeszcze godzina monotonnej warty.

Gdy czujność żołnierza znów zelżała, ciemna postać przepełzła ostatnie kilka metrów, by ukryć się w cieniu stołu. Przybysz uniósł się – bardzo, bardzo powoli – i w przyklęku dokonał oceny sytuacji. Strażnik przestąpił kilka razy z nogi na nogę, a potem niespiesznym krokiem odszedł kilka metrów, nie tak jednak daleko, by uniemożliwić skradającemu się spełnienie zamiarów. Zielony strój owej tajemniczej postaci przepasywał długi rzemień. Teraz, gdyby ktoś obserwował dalsze poczynania osoby w zieleni, przekonałby się, gdy rzemień został już rozwiązany, iż jest to w rzeczywistości długa proca. Pośrodku rzemienia umieszczono kawałek skóry wysklepiony tak, że tworzył coś w rodzaju płytkiej, miękkiej miseczki. W zagłębieniu owej miseczki tkwił gładki, ciężki kamień; postać uniosła się jeszcze trochę i, obracając tylko nadgarstkiem, wprawiła kamień w ruch, najpierw powoli, potem stopniowo coraz szybciej i szybciej.

Strażnik uświadomił sobie, że z mroku dobiega dziwny dźwięk; niczym brzęczenie jakiegoś owada, może trzmiela albo bąka – pomyślał. Trudno stwierdzić, z której strony odgłos dochodził. Potem nagle przypomniał sobie: jeden z jego towarzyszy trzymający straż kilka dni wcześniej wspominał, że słyszał nocą właśnie coś takiego. I wyjaśnił, że to…

DONG!

Niewidoczny pocisk trafił prosto w grot jego włóczni. Siła uderzenia wyrwała broń z niezaciśniętej dłoni, oręż upadł na ziemię. Prawa ręka żołnierza instynktownie sięgnęła po rękojeść miecza, lecz nim zdążyła go dobyć, zza stołu po jego lewej stronie wysunęła się smukła sylwetka.

Miał już zakrzyknąć na alarm, ale postać zsunęła ciemny kaptur, odsłaniając burzę jasnych włosów.

– Spokojnie! To tylko ja – zawołał przybysz półgłosem, w którym najwyraźniej pobrzmiewało rozbawienie.

Nawet w ciemnościach i z odległości trzydziestu metrów dźwięczny głos i jasne włosy stanowiły nieomylny znak, że oto przed strażnikiem stoi księżniczka Cassandra, następczyni tronu Araluenu.

Dość już tego, Cassandro – oznajmił uroczyście król Duncan.

Gniewał się na nią, bez dwóch zdań. Maszerował nerwowo za stołem swego gabinetu w tę i z powrotem, a poza tym używał imienia Cassandra. Zazwyczaj bowiem mówił do niej „Cass” lub „Cassie”. Tylko wtedy, gdy naprawdę go zirytowała, zwracał się do córki pełnym imieniem.

A tego dnia był naprawdę rozgniewany. Miał przed sobą pracowity ranek. Na stole piętrzyły się całe stosy petycji i wyroków do rozpatrzenia, na audiencję czekali domagający się natychmiastowego posłuchania posłowie z Teutonii, tymczasem on musiał tracić cenny czas, który winien poświęcić sprawom wagi państwowej, na besztanie swej niesfornej córki z powodu skarg na jej niestosowne zachowanie.

Wyciągnęła przed siebie obie ręce w geście, który miał wyrażać zakłopotanie.

– Ojcze, ja tylko…

– Ty tylko skradałaś się nocą jak złodziej, chcąc podejść nieszczęsnego strażnika i śmiertelnie go wystraszyć za pomocą tej przeklętej procy! Co by się stało, gdyby kamień trafił w jego głowę, a nie we włócznię?

– Ale nie trafił i nic podobnego nie mogło się przydarzyć! – zauważyła. – Pociski z mojej procy uderzają tam, gdzie im każę. Celowałam w grot włóczni i w niego trafiłam.

Spojrzał chmurnie i wyciągnął dłoń.

– Oddaj – polecił, a gdy przechyliła głowę na bok, nie rozumiejąc, dodał: – Procę. Oddaj mi tę procę.

Nim jeszcze powiedziała cokolwiek, dostrzegł zacięty wyraz jej twarzy.

– Nie – odrzekła.

Uniósł brwi z niedowierzaniem.

– Sprzeciwiasz mi się? Jestem, bądź co bądź, królem, nie zapominaj.

– Nie sprzeciwiam się. Po prostu nie oddam ci procy. Sporządziłam ją własnoręcznie, a zajęło mi to ponad tydzień. Poświęciłam niemało trudu, by sprawiała się jak należy. Potem miesiącami ćwiczyłam celność. Nie oddam ci jej, bobyś ją zniszczył. Wybacz. – To ostatnie słowo padło po krótkiej, ledwo dostrzegalnej pauzie.

– Jestem królem, ale także twoim ojcem – rzekł.

Skwitowała kwestię skinieniem głowy.

– Chylę czoła przed moim władcą i rodzicem. Ale jesteś rozgniewany. Gdybym teraz oddała ci procę, po prostu byś ją zniszczył, czyż nie?

Pokręcił głową, nie wiedząc, jaki sposób postępowania obrać wobec krnąbrnej latorośli. Odwrócił się, wyjrzał na park przez wielkie okno swojego gabinetu.

– Nie mogę pozwolić, żebyś w mrokach nocy skradała się i straszyła wartowników – stwierdził. Zdał sobie sprawę, że z powodu nieszczęsnej procy ich rozmowa utknęła w martwym punkcie, uznał więc, że lepiej zmienić kierunek natarcia. Wiedział doskonale, jak uparta potrafi być jego córka. – Pomyśl o nich – ciągnął. – To zdarzyło się już trzeci raz. Twoje niemądre zabawy drażnią ich i męczą. Dowódca straży poprosił mnie dziś o posłuchanie, a ja wiem dobrze, na jaki temat chce ze mną rozmawiać. – Król zwrócił się znów ku niej. – Otóż stawiasz mnie w bardzo szczególnej sytuacji. Będę musiał tłumaczyć się przed sierżantem. Zdajesz sobie sprawę, jakie to dla mnie krępujące?

Widziała, że nie gniewa się już na nią aż tak bardzo.

– Przykro mi, ojcze – powiedziała, dostosowując się do narzuconej przez niego konwencji. Zazwyczaj mówiła doń po prostu „tato”. Jednak skoro była dziś Cassandrą, to i on stał się „ojcem”. – Uwierz mi jednak, proszę: to nie są bezmyślne igraszki. Te „zabawy”, jak je nazywasz, są mi potrzebne, jak woda i powietrze.

– Potrzebne? – oburzył się. – Potrzebne? A to do czego? Miejże litość, przecież jesteś następczynią tronu, a nie jakąś obdartą wiejską dziewuchą! Mieszkasz w zamku, którego strzegą setki strażników. Co ci strzeliło do głowy, żeby włóczyć się w ciemnościach i doskonalić się we władaniu bronią godną kłusownika?

– Tato! – W ferworze sporu zapomniała już o tym, że postanowiła zwracać się do niego jak przystało królewnie wiodącej rozmowę ze swym koronowanym rodzicem. – Przypomnij sobie, co mi się dotąd przydarzyło. Gdy byłam w Celtii, napadli mnie wargale. Wszyscy żołnierze eskorty zginęli, a ja cudem umknęłam z życiem. Potem wpadłam w łapy żołdaków Morgaratha. Zostałam porwana do Skandii, gdzie musiałam przetrwać w górach, zdana sama na siebie. A przecież mogłam tam umrzeć z głodu. Zaraz potem brałam udział w bitwie. We wszystkich tych okolicznościach owe setki strażników niewiele uczyniły dla mej obrony, przyznasz?

Poirytowany Duncan machnął ręką.

– Zapewne, zapewne. Lecz…

– Nie łudźmy się – mówiła dalej Cassandra – czyha na mnie wiele niebezpieczeństw, bowiem, jako twoja córka, jestem celem dla twych wrogów. Chcę być w stanie się obronić – sama. Nie zamierzam polegać wyłącznie na innych. A prócz tego… – urwała, a król spojrzał na nią uważnie.

– Cóż prócz tego? – ponaglił.

Odniósł wrażenie, że Cassandra waha się, czy mówić dalej, ale po chwili wzięła głęboki oddech i dokończyła:

– … Otóż prędzej czy później nadejdzie czas, kiedy będę musiała ci pomagać. Jako twojej córce przyjdzie mi dźwigać brzemię władzy wspólnie z tobą.

– Ależ oczywiście – i już to czynisz! Podczas ostatniego bankietu spisałaś się doskonale.

Cassandra jednak miała na myśli zupełnie inne sprawy.

– Nie chodzi mi o przyjęcia, bankiety, przyjmowanie oficjalnych poselstw oraz wyprawianie pikników. Mówię o rzeczach istotnych – o misjach dyplomatycznych sprawowanych w twoim imieniu, o pełnieniu roli twojej przedstawicielki, gdy przyjdzie rozstrzygać spory o międzynarodowym znaczeniu. Przecież tego oczekiwałbyś od swojego syna, gdybyś go miał!

– Jesteś moją córką – rzekł Duncan.

Na twarzy Cassandry pojawił się smutny uśmiech. Wiedziała, że ojciec darzy ją miłością, lecz zarazem zdawała sobie sprawę, że król, tak jak każdy władca, pragnąłby syna, który zapewniłby ciągłość dynastii i zadbał, żeby dokonania ojca nie obróciły się wniwecz.

– Tato, pewnego dnia zostanę królową. Jestem pewna, że nieprędko to nastąpi – dodała pospiesznie, na co Duncan uśmiechnął się, dając jej do zrozumienia, że i on tę nadzieję podziela. – Jednak kiedyś się to stanie, a wówczas i tak będę musiała sprostać tym zadaniom. Tylko że wówczas będzie nieco za późno na pobieranie nauk.

Duncan w milczeniu przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. Wiedział, jak silna jest wola jego córki, że Cassandra jest dziewczyną odważną, obdarzoną charakterem i inteligencją. Z pewnością nie zadowoli się rolą marionetkowej władczyni, nie pozwoli innym, by za nią podejmowali decyzje – lub wykonywali ciężką pracę.

– Zapewne – zgodził się znowu. – Zapewne masz słuszność. Powinnaś umieć sobie radzić w każdej sytuacji. Ale pobierasz przecież lekcje fechtunku u sir Richarda, uczysz się władać szablą. Po cóż ci jeszcze proca – i dlaczego chcesz uczyć się tej dość szczególnej dla młodej damy umiejętności, jaką jest sztuka skradania się chyłkiem w ciemnościach?

W rzeczy samej, nieczęsto w owych czasach zdarzało się, by panny ze szlachetnych rodów pobierały lekcje szermierki. Cassandra już od kilku miesięcy ćwiczyła fechtunek pod okiem głównego pomocnika dowódcy szkoły rycerskiej, posługując się przy tym sporządzoną specjalnie dla niej lekką szablą.

– Cieszę się z lekcji – przyznała. – Ale nigdy nie osiągnę poziomu mistrzów, a tylko to mogłoby mnie ocalić, gdybym miała kiedyś zmierzyć się z mężczyzną uzbrojonym w ciężki miecz. – Widać było, że ta sprawa nie daje jej spokoju, bo opowiadała ojcu o swych rozterkach z przejęciem, niemal ze łzami w oczach. – Z łukiem sprawy mają się tak samo. Trzeba wielu lat ćwiczeń, by posługiwać się nim choć w miarę poprawnie, a ja nie mam aż tyle czasu. Tymczasem proca jest narzędziem dobrze mi znanym. Nauczyłam się z niej strzelać jeszcze jako dziecko. Dzięki procy przetrwałam w Skandii. Postanowiłam więc, że zawsze będzie mi towarzyszyć i dopóty będę rozwijać moje umiejętności w tej dziedzinie, dopóki nie zyskam prawdziwej biegłości.

– Powiedzmy, że rozumiem. Ale czy nie możesz strzelać raczej do tarczy? Chyba nie musisz napastować dla wprawy moich strażników.

Uśmiechnęła się przepraszająco.

– Przyznaję, nie postąpiłam wobec nich ładnie, ale Geldon zawsze powtarza, że najlepiej jest ćwiczyć w sytuacjach zbliżonych do stanów rzeczywistego zagrożenia.

– Geldon? – brwi Duncana uniosły się i zbliżyły ku sobie.

Geldon był zwiadowcą w stanie spoczynku, któremu przydzielono komnaty na Zamku Araluen. Od czasu do czasu pełnił rolę doradcy Crowleya, dowódcy Korpusu Zwiadowców. Cassandra zaczerwieniła się, bo zdała sobie sprawę, że powiedziała więcej, niż zamierzała.

– Owszem, poprosiłam go o kilka wskazówek, jeśli chodzi o dyskretne poruszanie się – wyznała i dodała pospiesznie:

– Ale on o niczym więcej nie wie. Ani o procy, ani o tym, jak wprowadziłam jego rady w życie.

– Jeszcze z nim pogadam – zapewnił Duncan, choć nie miał wątpliwości, że córka mówi prawdę. Geldon nie byłby tak szalony, żeby namawiać królewnę na równie nierozważne poczynania, jak napaść na królewskich strażników!

Usiadł, przez chwilę oddychał głęboko, czekając aż gniew minie. Gdy przemówił, jego głos brzmiał już całkiem spokojnie, przekonująco:

– Cass, proszę, przemyśl to. Twoje ćwiczenia mogą cię narazić na niebezpieczeństwo, ale nie tylko ciebie. Mogą zagrozić całemu zamkowi.

Przechyliła głowę na bok, nie pojmując, do czego ojciec zmierza.

– To proste. Skoro strażnicy już wiedzą o twoich podchodach, mogą zignorować hałasy czy poruszenia, które w innych okolicznościach wydałyby im się podejrzane. Niewykluczone na przykład, że dostrzegą w mroku czyjąś ciemną sylwetkę i uznają, że to tylko ty. Tymczasem wyobraź sobie, że wrogi agent zapragnie dostać się do zamku. Czy chciałabyś mieć na sumieniu śmierć jakiegoś strażnika?

Cassandra spuściła wzrok, bowiem zdała sobie sprawę, że ojciec ma rację.

– Nie – westchnęła cicho.

– Może też zdarzyć się coś wręcz przeciwnego. Otóż którejś nocy strażnik spostrzeże podejrzanego osobnika próbującego go podejść i nie przyjdzie mu na myśl, że to tylko ty. Możesz zginąć, nim zdążysz wyprowadzić go z błędu.

Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale powstrzymał ją ruchem ręki.

– Wiem, wiem. Sądzisz, że jesteś na to zbyt zręczna. Niewykluczone jednak, że nie doceniasz umiejętności naszych żołnierzy. A teraz pomyśl: jeśli jednak tak się stanie, jaki los czeka nieszczęsnego zabójcę? Życzyłabyś sobie, aby do końca życia ktoś miał na sumieniu mimowolne zabójstwo następczyni tronu?

– Chyba nie – odparła, przygnębiona.

Duncan wiedział już, że jego słowa zapadły w serce córki.

– W takim razie stanowczo życzę sobie, żebyś zaprzestała owych niebezpiecznych gier. – Znów chciała zaprotestować, ale uprzedził ją: – Skoro uparłaś się, żeby ćwiczyć podchody, niech Geldon opracuje dla ciebie program nauki. Jestem pewien, że zechce się tym zająć. Zresztą o wiele trudniej będzie ci podejść zwiadowcę, niż przysypiających na warcie strażników.

Evanlyn popatrzyła nań szeroko otwartymi oczyma, a w następnej chwili rozpromieniła się, bo oto do świadomości królewny dotarło, że ojciec nie tylko nie ukarze jej i nie skonfiskuje ukochanej procy, lecz że za jego zgodą będzie pobierać nauki u jednego z największych mistrzów sztuki zwiadowczej, jakich znało królestwo Araluenu.

– Dziękuję, tato – w jej głosie brzmiała radość. – Porozmawiam z nim jeszcze dzisiaj.

Jednak Duncan potrząsnął głową.

– Na to przyjdzie czas później. Dziś potrzebuję twojej pomocy. Trzeba przygotować wizytę – oficjalną wizytę. Chcę, żebyś ustaliła, kto ma nam towarzyszyć. A przy tym z pewnością powinnaś zaopatrzyć się w nowe stroje, zarówno podróżne, jak i w suknie, bo nie możesz się pokazać w tych portkach i obszarpanej tunice. Mówisz, że chcesz mi dopomagać, więc masz okazję. Zorganizuj wszystko.

Skłoniła głowę, marszcząc z lekka czoło na myśl o przygotowaniach, jakie ją czekają, o wszystkich szczegółach, których trzeba będzie dopilnować. Oficjalna królewska wizyta wymagała udziału wielu ludzi i stosownej oprawy. Zdała sobie sprawę, że przez następnych parę tygodni będzie miała mnóstwo mozolnej pracy. Dobrze chociaż, że nie muszę oddawać ojcu procy – pomyślała.

– Dokąd się udajemy? – spytała. – I kiedy? – Przecież trzeba będzie zaplanować noclegi po drodze.

– Za trzy tygodnie – odpowiedział król. – Zostaliśmy zaproszeni do Zamku Redmont na ślub, który odbędzie się czternastego dnia przyszłego miesiąca.

– Redmont? – powtórzyła. Ta nazwa wyraźnie wzbudziła jej zainteresowanie. – A któż to w Redmont się żeni?Halt przeczesał palcami potargane włosy, studiując listę gości.

– Na brodę Gorloga! – odezwał się, używając przy tym skandyjskiego powiedzonka, które sobie przyswoił. – Ilu ich tu jest?

Lady Pauline spoglądała na niego pogodnie.

– Dwieście trzy osoby – odpowiedziała.

Raz jeszcze zerknął na listę, nie mogąc uwierzyć.

– Dwieście trzy? – powtórzył, a ona przytaknęła. Potrząsnął głową, położył arkusz pergaminu na blacie stołu. – W takim razie trzeba kogoś skreślić – oznajmił.

Pauline przyjrzała się w skupieniu spisowi gości, zastanawiając się nad słowami Halta.

– Owszem, możemy skreślić trzy osoby – stwierdziła.

– Mam wrażenie, że mój ślub może się obejść bez ambasadora Iberionu oraz jego głupiutkich córek.

Sięgnęła po pióro i rzeczywiście skreśliła z listy trzy ostatnie imiona, po czym uniosła głowę i uśmiechnęła się promiennie do narzeczonego.

– Widzisz? To bardzo proste. Twoje życzenie zostało spełnione.

Halt sięgnął znów po pergamin.

– Ale… zostaje jeszcze dwieście osób. Czy naprawdę potrzeba aż dwustu ludzi, żeby wziąć ślub?

– To nie oni biorą ślub, tylko my dwoje, mój drogi – sprostowała, udając, że nie pojęła sensu jego słów. Skrzywił się. Zazwyczaj, gdy na twarzy Halta pojawiał się taki grymas, należało się mieć na baczności. Jednak lady Pauline nie lękała się ani trochę. Popatrzyła mu tylko w oczy, a on uświadomił sobie, że żadne groźne miny nic tu nie pomogą. Skupił się więc na liście.

– No tak… Król oczywiście musi zostać zaproszony – zaczął.

– Oczywiście, że musi – wpadła mu w słowo. – Jesteś jednym z najważniejszych jego doradców.

– No i Cassandra – to znaczy Evanlyn. Nie, dobrze powiedziałem: księżniczka Evanlyn. Bez wątpienia. Ale kim są ci wszyscy inni? W królewskiej świcie wypisanych jest chyba z piętnaście osób!

– Siedemnaście – poprawiła go lady Pauline. – Bądź co bądź, król nie może podróżować bez osobistego orszaku. Trochę nie wypada, żeby on i Cassandra ot, tak wskoczyli sobie na konie i pojawili się, mówiąc: „Witajcie, jesteśmy. Przybyliśmy na wasz ślub. Gdzie nas posadzicie?” Z królewską wizytą wiąże się mnóstwo kwestii protokolarnych.

– Ha, protokół! – parsknął pogardliwie Halt. – Zawracanie głowy!

– Mój drogi – rzekła na to mistrzyni dyplomacji – gdy prosiłeś mnie o rękę, nie sądziłeś chyba, że wymkniemy się cichaczem do lasu, zaprosimy kilkoro najbliższych przyjaciół i będzie po wszystkim?

Halt zawahał się.

– No, nie… Oczywiście, że nie.

Bowiem w istocie rzeczy tak właśnie myślał. Prosta ceremonia, dobrane grono przyjaciół, skromny lecz smaczny poczęstunek, a potem on i Pauline będą żyli długo i szczęśliwie. Doszedł jednak do wniosku, że akurat w tej chwili nie byłoby – hm – dyplomatycznie się do tego przyznać.

Już od tygodni na zamku i w lennie Redmont nie mówiono o niczym innym jak o zaręczynach mrukliwego zwiadowcy i pięknej lady Pauline.

Wiadomość wzbudziła powszechne zdumienie, a przede wszystkim, ku rozkoszy miejscowych plotkarzy oraz plotkarek, dostarczyła tematów do niezliczonych dyskusji. Jakże niedobrana para! – powiadano, choć obydwoje narzeczonych cieszyło się wielkim szacunkiem. Tak więc wieść gruchnęła niczym grom z jasnego nieba i stanowiła przedmiot niekończących się roztrząsań w sali jadalnej Zamku Redmont.

Byli jednak tacy, którzy utrzymywali, że nowina wcale ich nie zaskoczyła. Zaliczał się do nich baron Arald.

– Zawsze wiedziałem! – powtarzał każdemu, kto tylko chciał słuchać. – Zawsze wiedziałem, że między tymi dwojgiem coś iskrzy! Już całe lata temu wiedziałem! Pewnie dużo wcześniej, niż im samym to przyszło do głowy – wiedziałem!

Bo też i rzeczywiście, ten czy ów wspominał czasem, że ponoć w dawnych czasach Halta z Pauline łączyło coś więcej niż przyjaźń. Jednak większość dworzan uznawała pogłoski za bezpodstawne plotki. Ani od Halta, ani od Pauline nie słyszano nigdy na ów temat choćby słowa. I nic dziwnego: któż bowiem pilniej strzeże swoich oraz cudzych sekretów niż zwiadowcy i dyplomaci?

Nadszedł jednak dzień, w którym Halt zdał sobie sprawę, że czas upływa, a życie mija… Will, jego uczeń, odbywał już ostatni rok szkolenia. Za kilka miesięcy ukończy naukę i otrzyma srebrny Liść Dębu – odznakę pełnoprawnego zwiadowcy. Oznaczało to, że wkrótce opuści Redmont, następnie zaś obejmie stanowisko w innym lennie. Halt uświadomił sobie, że wówczas, gdy zabraknie ożywienia, jakie wprowadzał Will ze swoją młodzieńczą energią, w jego życiu zapanuje trudna do wypełnienia pustka. A im częściej o tym myślał, tym częściej tak jakoś się działo, że szukał towarzystwa lady Pauline.

Ona również coraz bardziej tęskniła, pragnąc dzielić z kimś swe samotne dotąd życie. Życie wypełnione pracą i obecnością wielu ludzi, lecz samotne, gdyż – właśnie z racji pełnionych obowiązków – musiała wobec tych ludzi zachowywać dystans. Także Halt jako zwiadowca, któremu powierzono niejeden sekret lenna i całego królestwa, z mało kim mógł mówić o swych zadaniach i wypełnianych misjach; do tych nielicznych zaliczała się właśnie lady Pauline. Tak więc łączyło ich o wiele więcej, niż mógłby przypuszczać ktoś niezorientowany; potrafili w razie potrzeby wzajemnie służyć sobie radą i pomocą – a przy tym rzeczywiście między nimi istniało coś, co można nazwać nicią porozumienia… ciągnącą się z dawniejszych czasów, kiedy oboje byli młodsi.

Mówiąc prościej, lady Pauline darzyła Halta uczuciem od wielu, wielu lat. Czekała w milczeniu i cierpliwie, wiedząc, że pewnego dnia poprosi ją o rękę.

Wiedząc też przy okazji, że gdy do tego dojdzie, ten zamknięty w sobie i w gruncie rzeczy niezwykle nieśmiały mężczyzna będzie ze wszech sił opierał się takiemu wystawieniu swej osoby na widok publiczny, jakim był uroczysty ślub.

– Kto to jest? – syknął, spostrzegłszy imię osoby, o której istnieniu nie miał dotąd pojęcia. – Lady Georgina z Sandal-hurst? Dlaczego ją zapraszamy? Ja jej nie znam. Dlaczego zapraszamy ludzi, których nie znamy?

– Zapewne, ty jej nie znasz. Za to ja, owszem, i to aż za dobrze – odpowiedziała Pauline. W głosie jej pobrzmiewała swoista stanowczość, którą Halt we własnym interesie powinien nauczyć się doceniać. – To moja ciotka. Podstarzała i mocno uciążliwa osoba, ale muszę ją zaprosić.

– Nigdy przedtem o niej nie wspominałaś – zarzucił narzeczonej Halt.

– Owszem. To dlatego, że za nią nie przepadam. Jak już mówiłam, to dość uciążliwa osoba.

– W takim razie po co ją zapraszać?

– Zapraszamy ją dlatego – wyjaśniła lady Pauline – że ciotka Georgina od dwudziestu lat z hakiem suszy mi głowę tym, że nie wyszłam za mąż. „Biedna Pauline! – powtarzała w kółko przez cały ten czas. – Zostanie starą panną! Dworskie obowiązki wypełniły całe jej życie! Nigdy nie znajdzie męża, który się nią zaopiekuje!” Mam jedyną w życiu okazję, by udowodnić jej, że się myliła i nie zamierzam z niej zrezygnować.

Halt zmarszczył groźnie brwi. Istniały na tym świecie rzeczy, które wprawiały go w większy gniew niż fakt, że ktoś ośmielił się krytykować jego ukochaną, jednak w tej chwili żadna z takowych nie przychodziła mu na myśl.

– Zgoda – stwierdził. – Tylko pamiętajmy, żeby podczas wesela posadzić ją wśród największych nudziarzy.

– Słuszna myśl – przyznała lady Pauline, na drugiej kartce czyniąc stosowną notatkę. – Będzie pierwszą kandydatką do „stołu nudziarzy”.

– Stół nudziarzy? – zdziwił się Halt. – Mam wrażenie, że nigdy dotąd nie słyszałem takiego określenia.

– Na każdym weselu musi być specjalny stół dla nudziarzy – wyjaśniła cierpliwie narzeczona. – Sadza się przy nim razem wszystkich nieznośnych, zrzędliwych pryków i niech się kiszą we własnym sosie, niech zanudzają się wzajemnie i nie zawracają głowy pozostałym gościom.

– A czy nie byłoby prościej zaprosić tylko tych, których się lubi? – spytał Halt. – Pomijając oczywiście ciotkę Georginę, bo masz wszelkie powody, by ją zaprosić. Po co jednak sprowadzać sobie na głowę jeszcze innych nudziarzy?

– To kwestie rodzinne – stwierdziła lady Pauline, dopisując tymczasem jeszcze dwa imiona osób do listy opatrzonej nagłówkiem „Stół Nudziarzy”. – Trzeba zaprosić wszystkich krewnych oraz powinowatych, a w każdej rodzinie jest mniej lub więcej takich postaci. Tego się nie da uniknąć, gdy ktoś organizuje ślub.

Halt usiadł w rzeźbionym fotelu, nieco bokiem, przewiesiwszy nogę przez podłokietnik.

– Zawsze mi się wydawało, że wesele urządza się po to, żeby było wesoło – mruknął.

– I tak też jest. Temu właśnie służy wiekopomny wynalazek, jakim jest stół przeznaczony dla „specjalnych” gości – uśmiechnęła się. Już miała dodać, że z Halta istny szczęściarz, bowiem nie ma żadnej rodziny, którą musiałby zaprosić, lecz w porę ugryzła się w język. Halt nie widział nikogo ze swych krewnych od ponad dwudziestu lat; czuła, że w głębi ducha ten fakt go smuci. – Rzecz w tym – mówiła dalej, porzucając kwestię spraw rodzinnych – że skoro obecny ma być sam król we własnej osobie, cała uroczystość przybiera formalny charakter. Niektórych po prostu trzeba zaprosić – szlachtę, rycerzy i ich damy, lokalnych dygnitarzy, wójtów, burmistrzów i im podobnych. Nigdy by nam nie wybaczyli, gdybyśmy pozbawili ich szansy otarcia się o majestat władcy.

– Prawdę mówiąc, mało dbam o to, czy któryś z nich zechce mi cokolwiek wybaczyć – zauważył. – Przez wszystkie te lata w większości wyłazili ze skóry, żeby mnie unikać.

Lady Pauline pochyliła się, dotknęła lekko jego ramienia.

– Halt, miej na uwadze, że dla niektórych będzie to jedno z najważniejszych wydarzeń w całym życiu. Prawdę mówiąc, w tej krainie niewiele się dzieje. Czy doprawdy chciałbyś ich pozbawić odrobiny blichtru i rozrywki, jakże pożądanego urozmaicenia monotonnej egzystencji? Bo ja z pewnością nie.

Westchnął, zdawszy sobie sprawę, że Pauline ma słuszność. Uświadomił też sobie, że może zbytnio się opiera. Przyszło mu do głowy, że perspektywa uroczystego, ceremonialnego ożenku może nie być dla Pauline tak odstręczająca jak dla niego. Nie bardzo rozumiał, lecz jeśli tego pragnęła, nie miał zamiaru stawać na przeszkodzie spełnieniu jej życzeń.

– Nie. Oczywiście, masz rację.

– A powiedz mi teraz – podjęła, z wdzięcznością przyjmując do wiadomości jego kapitulację – czy wybrałeś już sobie drużbę?

– Rzecz jasna będzie nim Will – odparł od razu.

– A nie Crowley? Przecież to twój najlepszy przyjaciel. – Nawet jeśli Halt nie dysponował niezbędnym w takich sprawach wyczuciem, Pauline doskonale wiedziała, jak istotną sprawą jest przydział oficjalnych ról podczas ceremonii.

Halt zmarszczył brwi.

– W rzeczy samej. Ale Will to co innego, jest dla mnie prawie jak syn.

– No tak. Oczywiście. Ale musimy też znaleźć jakąś rolę dla Crowleya.

– Może poprowadzić pannę młodą do ceremonialnego stołu – zaproponował Halt. Pauline zastanowiła się, przygryzając koniuszek pióra.

– Wydaje mi się, że baron Arald chciałby to uczynić. Hm. Niełatwa decyzja – zastanowiła się nad nią jeszcze przez kilka chwil, po czym rozstrzygnęła: – Zrobimy tak: Crowley przyprowadzi mnie, a Arald poprowadzi ceremonię ślubną. Załatwione! – poczyniła dwie kolejne notatki na arkuszu pergaminu.

W państwie Araluen ceremonia ślubna miała charakter państwowy, nie kościelny. Było więc rzeczą normalną, by przewodniczył jej zwierzchnik lenna, jako przedstawiciel korony. Halt odkaszlnął, starając się ze wszystkich sił zachować kamienną twarz.

– Ale czy przypadkiem protokół nie wymaga, aby uczynił to król, skoro zaszczyci nas swą obecnością? – spytał z udawaną troską.

Dopiero wtedy Pauline uprzytomniła sobie ten fakt, a przy okazji nie uszło jej uwagi, jak Halt jest z siebie zadowolony. Niewinny wyraz jego oblicza tylko to potwierdzał.

– Do licha! – odezwała się. Nie zabrzmiało to jednak dostatecznie siarczyście, toteż postanowiła posłużyć się jego ulubionym powiedzonkiem: – Na zęby Gorloga! – dodała, nerwowo postukując palcami w blat stołu.

– Chyba na brodę? – podpowiedział życzliwie.

– A co, czyżby sławny Gorlog stracił uzębienie? – spytała kąśliwie, a potem w przypływie natchnienia oznajmiła:

– Już wiem. Poprosimy króla Duncana, by zechciał być Patronem wydarzenia. I kłopot z głowy!

– A na czym polega rola takiego Patrona? – zainteresował się Halt. Machnęła niedbale ręką.

– Jeszcze nie wiem. Dopiero co wymyśliłam specjalną funkcję. Ale Duncan nie zorientuje się i nie będzie miał nic przeciwko temu. Ma pojęcie o protokole mniej więcej takie jak i ty. Będzie niejako wielkim mistrzem całej ceremonii, nadając jej blasku swym majestatem. Uczyni nam w ten sposób wielki zaszczyt, a odpadnie mu zaprzątanie sobie głowy formalnościami, więc będzie zadowolony. Tak, to brzmi całkiem nieźle – mruknęła. – Zapiszę, żeby nie zapomnieć.

Tak też zrobiła, czyniąc zarazem w pamięci notę, że trzeba będzie zapoznać królewskiego kanclerza z protokolarną innowacją. Nie przewidywała jednak trudności w tej mierze, bowiem ona i lord Anthony znali się z dawien dawna.

– Kto zostaje? Nie zapomnieliśmy o kimś?

– Horace? – podpowiedział Halt. Przytaknęła od razu.

– Uczynimy zeń weselnego herolda – oznajmiła i szybko zapisała.

– Czy i tę funkcję wymyśliłaś na poczekaniu? – spytał Halt.

– Skądże znowu – oburzyła się. – To prastara tradycja. Wiesz, ktoś musi oznajmiać: „Drużba pana młodego? Proszę na prawo. Druhna panny młodej? Proszę na lewo”. To właśnie należy do obowiązków herolda.

Halt zmarszczył czoło.

– Cały czas mam wrażenie, że jeszcze o kimś zapomnieliśmy.

Pauline uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

– Gilan! – zawołała. – Będzie niepocieszony, jeśli nie otrzyma jakiejś oficjalnej roli.

Halt westchnął ciężko. No tak, jasne. Dzielny, lojalny, zawsze w dobrym humorze – Gilan, jego poprzedni uczeń. Zdecydowanie należała mu się jakaś funkcja.

– A nie mogę mieć dwóch drużbów? – upewnił się.

– W zasadzie, czemu nie. Tylko że i ja wtedy będę musiała wystarać się o jeszcze jedną druhnę. Zdecydowałam już, że towarzyszyć mi będzie Alyss.

– No cóż – podsunął Halt, zadowolony, że coraz lepiej radzi sobie z takimi zawiłościami – dzięki temu i Cassandra będzie miała jakieś zajęcie.

Jednak ku swemu zaskoczeniu urodziwe oblicze Pauline zachmurzyło się. Wiedziała doskonale, że Alyss, jej przyboczna, z pewnością nie będzie zachwycona, jeśli królewna Cassandra usiądzie przy tym samym ślubnym stole, co ona i Will. Lepiej trzymać je od siebie z dala przez ten wieczór, niech następczyni tronu zasiada, jak obyczaj nakazuje, u stołu królewskiego Patrona ceremonii.

– Nie – stwierdziła po chwili. – Tak być nie może. Jest królewną oraz następczynią tronu, więc odwracałaby uwagę wszystkich od panny młodej.

– O, nie! Na to nie ma zgody! – przyznał jej rację Halt.

– Może młoda Jenny się nada, rzecz jasna, o ile pan Chubb zechce jej na to pozwolić. To nie jest zły pomysł, bądź co bądź wychowywała się razem z Willem i Alyss.

Poczyniła jeszcze jedną notatkę i sięgnęła po następny arkusz papieru. Lista stawała się coraz dłuższa. Tyle spraw do uporządkowania… Nagle coś przyszło jej na myśl. Nie podnosząc wzroku, spytała:

– Udasz się do balwierza, prawda?

Halt przesunął dłonią po włosach, znów przeczesując je palcami. Rzeczywiście, trochę za długie – pomyślał.

– Przytnę je – zapewnił, sięgając odruchowo drugą dłonią ku rękojeści noża. Tym razem Pauline uniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy.

– Zamkowy balwierz zrobi to lepiej – wycedziła i w tej oto chwili Halt zdał sobie sprawę, że pewne swobody, którymi od tylu lat cieszył się bez żadnych ograniczeń, zostaną mu odmówione – kto wie, czy nie na zawsze.

– W takim razie pójdę do balwierza – zgodził się.Opuścić żagiel – polecił Erak, oberjarl Skandii, a w tej chwili kapitan okrętu „Wilczy wicher” i dowódca łupieżczej wyprawy.

Svengal wraz z kilkoma żeglarzami stali już gotowi przy maszcie. Na dany rozkaz zwolnili fały podtrzymujące potężny nok rei i zaczęli opuszczać ją na pokład. Gdy wielki prostokątny żagiel opadł na deski, trzej inni wojownicy zebrali go szybko, składając starannie w równe fałdy, by schować płachtę do przeznaczonej na ten cel skrytki w przedniej części pokładu.

Reję tymczasem obrócono ostrożnie, starając się unikać zbędnych odgłosów, tak że leżała teraz wzdłuż osi okrętu w zagłębieniu między pokładami, na których zasiadali wioślarze. Zazwyczaj Skandianie mało sobie robili z hałasu towarzyszącego takiej operacji, jednak tym razem zachowali szczególną ostrożność, zależało im bowiem na dyskrecji.

Okręt siłą rozpędu wciąż jeszcze płynął; siedzący u steru Erak skierował jego dziób w stronę odległego już zaledwie o trzydzieści metrów arydzkiego wybrzeża.

– Do wioseł – nakazał tym samym przyciszonym głosem. Po czym dodał: – Tylko, na Torraka, po cichu.

Przyszło mu do głowy, że jedną z nieocenionych zalet skandyjskiej religii jest wielość bogów, półbogów i pomniejszych demonów, których imiona można przywoływać dla przydania mocy rzuconemu rozkazowi. Rośli wioślarze z przesadną niemal ostrożnością sięgnęli po drzewca wioseł i umieścili je w dulkach biegnących wzdłuż obu burt. Ich ruchom towarzyszyły nieliczne tylko stłumione stuki oraz skrzypnięcia, lecz Erak i tak zgrzytnął zębami ze złości. Choć ta część arydzkiego wybrzeża zazwyczaj była opustoszała, zawsze mogło się zdarzyć, że w zasięgu słuchu znajdzie się jakiś samotny pasterz lub jeździec, który nie omieszka powiadomić, kogo trzeba, że skandyjski wilczy okręt płynie w stronę miasta Al Shabah.

Wiedział, że niemało ryzykuje, posuwając się tak blisko linii brzegowej, ale było to jednak mniejsze zło. Przez całą noc płynęli kursem na południowy-zachód, niesieni niezmiennym północnym wiatrem zawsze o tej porze roku dmącym w stronę lądu, aż dotarli na wody wielkiej zatoki; w jej zachodnim krańcu znajdował się cypel, a na nim wznosiło się Al Shabah. Erak wiedział, że w zatoce, na tle ciemnej masy lądu, z miasta jego okręt stanie się niewidoczny. Tak więc, gdy słońce zacznie wschodzić, co miało nastąpić za około czterdzieści minut, jego okręt wciąż pogrążony będzie w cieniu, podczas gdy położone na zachód od jego pozycji miasto i cypel znajdą się w pełnym świetle.

Istniała też druga możliwość, mógł skierować okręt ku Al Shabah od strony otwartego morza, nie groziło mu wówczas, że ktoś zauważy „Wilczy wicher” płynący wzdłuż wybrzeża. Jednak wtedy znacznie łatwiej byłoby go dostrzec z miasta. Nawet nocą sylwetka okrętu odznaczałaby się jako czarny cień na stalowoszarej powierzchni morza. A w miarę zbliżania się do celu widać by go było z każdą chwilą coraz lepiej.

Nie, tak bezpieczniej: opuścić żagiel i skradać się tuż przy brzegu, mając za sobą dla osłony masyw rzucający głęboki cień.

Cóż, próżne rozmyślania. Klamka zapadła, decyzja została powzięta. Erak nie zwykł trwonić daremnie czasu na roztrząsanie własnych decyzji, gdy już wkrótce miało przyjść do walki.

– Gotować się do opuszczenia wioseł – padł rozkaz rzucony szeptem.

Wioślarze siedzący najbliżej Eraka przekazali go swym towarzyszom i już po chwili oczy wszystkich wojowników wlepione były w dowódcę. Uniósł dłoń, a potem opuścił ją z wolna i pióra wioseł zanurzyły się w odmętach; „Wilczy wicher” ruszył w kierunku obranego celu. Erak poczuł, jak drzewce wiosła sterowego zadrgało pod jego dłonią, gdy wąski kadłub okrętu znów nabrał prędkości. Niskie fale chlupotały, rozbijając się o dębowe burty, dziób pruł odmęty, wznosząc po obu stronach smugi fosforyzującej bieli.

Dobrze było znów poczuć ten dreszcz oczekiwania, znów siedzieć u steru.

Życie oberjarla miało swoje zalety i Erak wcale nie zamierzał temu przeczyć. Otrzymywał piątą część wszystkich łupów, jakie podlegli mu wojowie zwozili na swych okrętach do Hallasholm, a on bogacił się i nie musiał w tym celu nawet kiwać palcem. Miłe korzyści, bez wątpienia, jednak Erak był przecież urodzonym morskim rozbójnikiem, a nie poborcą podatków czy administratorem. Spędził kilka lat, niemal nie opuszczając Wielkiego Dworu w swej stolicy, zarzucony przez hilfmanna Borsę stosami papierzysk – kwitów oraz rachunków – toteż wynudził się do wszelkich istniejących granic i tęsknił za jakąś godziwą rozrywką.

O ile Ragnak, jego poprzednik, z chciwym błyskiem w oku przeglądał listy płatników, licząc dochody uzyskane z podatków wnoszonych przez dowódców wypraw i właścicieli gospodarstw, o tyle Erak, jako wojownik z krwi i kości, czuł się trochę nieswojo, gdy w jego kufrach gromadziły się stosy złota, podczas gdy on sam pozostawał bezczynny. A na dodatek odczuwał znacznie więcej sympatii wobec tych, którzy starali się uchylać od skrupulatnego płacenia podatków, niż wobec oberjarla wraz z jego hilfmannem, którzy jak sępy czyhali na pieniądze swych ludzi.

Aż wreszcie pewnego dnia cisnął na kolana siedzącego obok Borsy cały stos rejestrów, wyciągów, rachunków, raportów o zbiorach oraz inwentarzy dotyczących dóbr poszczególnych jarli, tudzież wykazy zdobytych przez nich łupów, po czym oznajmił zarządcy, że wybiera się na wyprawę.

– Może to już ostatnia w moim życiu – westchnął do osłupiałego hilfmanna. – Oszaleję, gdy dalej przyjdzie mi sterczeć za tym stołem. Trzeba znów wyruszyć na morze.

Borsa, choć niechętnie, ale musiał się z decyzją pogodzić. On sam nigdy nie czuł pociągu do wojaczki. Sensem istnienia hilfmanna było zarządzanie, i był w tym bardzo sprawny. Zresztą nigdy nie potrafił pojąć, dlaczego ci potężnie zbudowani, szorstcy w obejściu morscy wojownicy ani się kwapili, by dzielić jego pasję do studiowania liczb i tropienia skrzętnie skrywanych dochodów. Wszelako współplemieńcy z zasady nie chcieli zaprzątać sobie głowy rachunkami. Nawet Ragnak we wczesnych latach swych rządów wybierał się co jakiś czas na łupieżcze eskapady. Dopiero później, gdy z wiekiem stał się leniwy oraz skąpy, bardziej niż grabieżami przejmował się liczeniem swych bogactw i doglądaniem, by wciąż rosły.

Zaraz potem Erak posłał po Svengala, dawniej swego zastępcę, który przejął teraz ster „Wilczego wichru” i powiadomił go, że obejmuje dowództwo na jeszcze jedną wyprawę.

Kto inny zapewne odczułby taką degradację jako bolesne upokorzenie, lecz Svengal był zachwycony. Obu wojowników łączyła serdeczna przyjaźń, a przy tym Svengal zdawał sobie sprawę, że Erak przewyższa go w żeglarskim kunszcie.

I tym sposobem znaleźli się u wybrzeży arydzkich, płynąc ku małemu kupieckiemu miasteczku zwanemu Al Shabah.

Był to jeden z handlowych portów, w którym statki wpływające na Morze Spokojne zaopatrywały się w zapasy żywności, drewno i liny. Poza tym miasto nie odznaczało się niczym szczególnym. Zbudowano je na wysokim cyplu okolonym wąskim pasem plaży; ze znajdującej się od północnej strony przystani do miasta prowadziły schody. O tej porze roku zaczynał się sezon handlowy i coraz więcej statków płynęło na Morze Spokojne, wioząc na swych pokładach towary z wysp położonych na Oceanie Bezmiernym.

Po drodze zaś zawijały do Al Shabah lub innych portów, by uzupełnić zapasy wody pitnej i żywności oraz naprawić szkody poczynione przez sztormy.

Gdy wypływały w dalszą drogę, zostawiały w mieście wielką obfitość złotych monet i złotego kruszcu. Raz na jakiś czas, w odpowiedzi na sekretną wiadomość, z położonej w głąb lądu stolicy, zwanej Mararoko, przybywała zbrojna karawana, by zawieźć nagromadzone bogactwa do skarbca emrikira. Erak wiedział, że pierwsza w tym roku karawana ma się pojawić za dwa tygodnie. Oczywiście, ze zrozumiałych przyczyn wieść tę utrzymywano w najwyższej tajemnicy. Skoro nie wiadomo było, czy złoto zostało zabrane już z miasta, czy jeszcze nie, zmniejszała się groźba napaści na Al Shabah. Żaden pirat przy zdrowych zmysłach nie narażałby życia dla wątpliwej nadziei, że złoto wciąż jeszcze spoczywa w miejskim skarbcu – ryzykując, że dawno je stamtąd wywieziono. Tak więc tajemnica i niepewność stanowiły dla miasta najlepsze zabezpieczenie – zwłaszcza że w przeciwnym razie jego mieszkańcy musieliby przez cały rok utrzymywać liczny, kosztowny garnizon.

Jednak tajemnice mają to do siebie, że dają się odkryć. Erak tydzień wcześniej zapłacił całe czterdzieści srebrnych rojali zdrajcy, który wyjawił mu datę przybycia karawany.

Miasta strzegł na stałe nieliczny garnizon złożony z nie więcej niż czterdziestu ludzi. Czterdziestu ospałych, otyłych arydzkich mieszczuchów, którzy od dwudziestu lub więcej lat nie słyszeli szczęku oręża, nie zdoła oprzeć się trzydziestu krwiożerczym, żądnym złota i opętanym szałem bojowym Skandianom nacierającym na nich niczym bestie z piekła.

Przebijając wzrokiem ciemności, Erak dostrzegał już jaśniejszą plamę wąskiej, piaszczystej plaży ciągnącej się u stóp cypla. Widział też białe budowle wznoszące się w górze. Zauważył również, że w mieście nie palą się żadne światła. Żadnych latarni ani nawet pochodni, by oświetlić drogę niewątpliwie czuwającym tam patrolom. Wzruszył ramionami. Całkiem rozsądne postępowanie – przyznał w myśli. Płonąca pochodnia zapewnia strażnikowi poczucie bezpieczeństwa, światło dodaje mu animuszu, ale oślepia w ciemnościach i sprawia, że – poza rozświetlonym kręgiem w promieniu kilku metrów – nie widać nic.

Ha, tym słuszniej postąpił, gdy postanowił podpłynąć z opuszczonym żaglem, wzdłuż lądu.

Słyszał już cichy, rytmiczny chlupot drobnych fal przy brzegu. Płynnym ruchem wiosła sterowego obrócił okręt pod kątem czterdziestu pięciu stopni do linii brzegowej. Podniósł wolną rękę, co stanowiło umówiony sygnał dla wioślarzy; szesnaście wioseł wynurzyło się, ociekając wodą. Ten i ów stęknął niemal bezgłośnie z wysiłku. Drzewca uniosły się do pionu, a następnie ułożono je pieczołowicie wzdłuż wioślarskich ław. Jedno czy drugie stuknęło przy tym głośno, tym donioślej, że załomotało pośród panującej ciszy. Erak spiorunował wzrokiem winnych tego niedbalstwa. Jeszcze z nimi pogada – ale później, kiedy będzie mógł w pełni dać upust swojemu niezadowoleniu.

Rozległ się przeciągły chrzęst, Erak poczuł pod stopami wibrowanie pokładu, gdy stępka zaryła w piachu. Czterech wojowników czekało już na dziobie z linami, by skoczyć do płytkiej wody i zacumować okręt.

– Tylko po cichu, wy tam! – napomniał ich Svengal szeptem.

Uczynił to w samą porę, bowiem wojowie już mieli skoczyć z pluskiem; opamiętali się w ostatnim momencie. Opuścili się bezgłośnie na linach, które ponieśli następnie ze sobą, brodząc po kolana w wodzie. Zaraz potem Erak usłyszał chrzęst ich stóp na piachu. W następnej chwili dwie solidne kotwice zatknięte w ziemię unieruchomiły okręt, po czym czterej wojownicy dobyli zza pasów topory, gotowi stawić pierwszy opór napastnikowi, gdyby ten znienacka się pojawił.

Erak zerknął ku górze, w stronę miasta. Wciąż nikt nie uderzył na alarm, żadnych patroli. Pobielone wapnem domy w bladym świetle przedświtu wyglądały niemal upiornie, jakby w mieście nie było żywej duszy.

Teraz na ląd schodzili następni wojownicy, inni ostrożnie podawali tarcze oraz topory wojownikom znajdującym się na dole, ci następnie przenosili je i z nie mniejszą pieczołowitością układali na plaży. Przedtem tarcze osłonięto ciemną tkaniną, aby były mniej widoczne, kiedy wisiały na nadburciach; teraz wojownicy zdzierali te zasłony, w pogotowiu czekając rozkazu.

Erak podał tarczę oraz topór jednemu z ludzi stojących na dole, po czym również on opuścił się na dół. Nie minęła krótka chwila, gdy już dzierżył w dłoniach oręż i ruszał ku stojącym w szeregu, gotowym do ataku trzydziestu wojownikom. Przy okręcie miało pozostać tylko czterech zbrojnych, tych samych, którzy wyskoczyli jako pierwsi z linami.

Erak, czując rozkoszny dreszcz bojowego zapału, mimo woli uśmiechnął się. Och, tak. Tego właśnie mu było trzeba, i to od dawna!

– Pamiętajcie – odezwał się do swoich ludzi – starajcie się zachowywać jak najciszej. Patrzcie, gdzie stąpacie. Nie życzę sobie, żeby któryś się poślizgnął i zjechał na sam dół, w dodatku razem z wszystkimi, którzy będą szli za nim. Naszym zamiarem jest dotrzeć jak najdalej niepostrzeżenie. Jeśli szczęście będzie nam sprzyjać, a na razie wszystko na to wskazuje, znajdziemy się w mieście, nim straż zdąży podnieść alarm.

Przerwał, spojrzał po brodatych obliczach wojowników; kilku z nich skinęło ochoczo głowami. Mówił dalej:

– Za to kiedy już nas zauważą, nie ma co się patyczkować. Podnosimy taki krzyk, żeby umarli wstali z grobów i ruszamy do ataku. Niech im się wydaje, że napada wielka armia, która wybije ich co do nogi.

Nieraz zdarzało się, Erak znał to z własnego doświadczenia, że na sam dźwięk bojowych wrzasków Skandian obezwładniający strach paraliżował zaspanych strażników. Bywało i tak, że napadnięci porzucali swe stanowiska i broń, by czmychnąć w noc.

Zerknął ku górze. Do uśpionego, milczącego miasta prowadziła stroma, kręta ścieżka. Wskazał ją wojom żeleźcem topora.

– Tędy wiedzie nasza droga – oznajmił i oparłszy tarczę o ramię, wydał komendę, uświęcone wielowiekową tradycją bojowe wezwanie: – A młócić mi porządnie, chłopaki!