Zwierciadło - ebook

Prolog

Dom od wielu poko­leń wzno­sił się na wyso­kim, postrzę­pio­nym kli­fie nad huczą­cym morzem. Trwał na swym poste­runku na ska­li­stym brzegu Maine w cza­sie let­nich upa­łów i zimo­wych sztor­mów, otu­lony zewsząd świeżą wio­senną zie­le­nią lub gasną­cymi bar­wami jesieni.

Jego kamienne, kryte drew­nem ściany i lśniące okna widziały naro­dziny i śmierć, triumfy i tra­ge­die. Na wypo­le­ro­wane pod­łogi lały się łzy i krew, a liczne zaka­marki kryły tajem­nice i cie­nie.

A on pamię­tał je wszyst­kie.

Z jego wie­ży­czek, z tarasu na dachu, z murka nad urwi­skiem oczy wielu ludzi spo­glą­dały ku mia­steczku Poole’s Bay.

Spo­glą­dały daw­niej i czy­niły to na­dal.

Odkąd potężne drzwi wej­ściowe domu roz­warły się po raz pierw­szy w tysiąc sie­dem­set dzie­więć­dzie­sią­tym czwar­tym roku, jego kory­ta­rze zawsze prze­mie­rzał któ­ryś z Poole’ów. To Poole’owie wspi­nali się po oka­za­łych scho­dach, to oni wyglą­dali przez liczne okna i śnili pod wyso­kim dachem. Prze­ży­wali kosz­mary.

Nie­któ­rzy z ich prze­ży­wali je na­dal.

Zamor­do­wana panna młoda, pierw­sza z sied­miu nazna­czo­nych fatum, nie­świa­do­mie prze­nio­sła klą­twę rzu­coną na dom na następne poko­le­nia. I tak klą­twa trwała i trwała, zgar­nia­jąc wciąż nowe ofiary, napę­dzana wście­kło­ścią zazdro­snej wiedźmy.

Obok przed­wcze­śnie uśmier­co­nych panien mło­dych po labi­ryn­tach poko­jów i kory­ta­rzy domu błą­dzili też inni: ci, któ­rzy roz­pa­lali ogień w komin­kach, ście­lili łóżka, przy­go­to­wy­wali posiłki – oni ni­gdy nie prze­stali wyko­ny­wać swych obo­wiąz­ków.

Bie­siad­nicy na­dal wzno­sili kie­li­chy w toa­ście i wiro­wali w tańcu w sali balo­wej, a koły­szący do snu nie­spo­kojne dzieci nie prze­sta­wali ich tulić.

W plą­ta­ni­nie kory­ta­rzy i pokoi mijał czas. Roz­brzmie­wała muzyka, tykały zegary, skrzy­piały pod­łogi. Dom żył w ocze­ki­wa­niu następ­nych poko­leń.

I na tego, kto zdoła zdjąć z niego klą­twę.

Od dnia, w któ­rym Astrid Gran­dville Poole sko­nała w ślub­nej sukni, a jej mor­der­czyni, rzu­ciw­szy na dom klą­twę, sko­czyła z urwi­ska, minęło ponad dwie­ście lat. Nade­szła chwila, w któ­rej kolejny z Poole’ów otwo­rzył podwoje rezy­den­cji i zamiesz­kał pod jej dachem.

Ci, któ­rzy żyli tu wcze­śniej, przy­glą­dali się, jak urzą­dza się w domu i dosto­so­wuje go do wła­snych potrzeb. I jak snuje marze­nia – swoje, a może i ich?

Jak krąży mię­dzy poko­jami, w któ­rych brzmi muzyka, tykają zegary i skrzy­pią pod­łogi. Jak odnaj­duje zwie­cia­dło, w któ­rym zała­muje się czas.

Dra­pież­niki rzeź­bione w jego ramie zdają się szcze­rzyć kły, war­czeć i goto­wać do skoku. A jego tafla otwiera się niczym drzwi – przed nią i przed jej towa­rzy­szem, który rów­nież wywo­dzi się z Poole’ów.

Trzy­ma­jąc się za ręce, prze­cho­dzą na drugą stronę.

I stają się duchami.Rozdział 1

Muzyka, przed­tem stłu­miona i odle­gła, teraz ota­czała ją ze wszech stron. Kolory i kształty, zama­zane i nie­wy­raźne po dru­giej stro­nie tafli, wyostrzyły się.

Sonya zła­pała rękę Owena – kuzyna, o któ­rego ist­nie­niu dowie­działa się kilka mie­sięcy temu. Ta ręka była cie­pła. Praw­dziwa.

Zamiast zeskła­do­wa­nych mebli, nakry­tych bia­łymi płach­tami prze­ście­ra­deł, ota­czali ich wiru­jący w tańcu ludzie. Kobiety o wysoko upię­tych wło­sach w dłu­gich, powłó­czy­stych suk­niach i męż­czyźni w ciem­nych gar­ni­tu­rach tań­czyli, śmiali się i pili. Po całej sali roz­cho­dził się zapach zebra­nych tu w wiel­kiej obfi­to­ści kwia­tów. I woń per­fum. Orkie­stra grała żywą, szybką, taneczną melo­dię.

Sonya usły­szała kobiecy śmiech – piskliwy i oży­wiony. Dostrze­gła strużkę potu na skroni męż­czy­zny o gład­kich, zacze­sa­nych do tyłu wło­sach, pro­wa­dzą­cego swą part­nerkę w tańcu.

Sły­szała też gło­śniej­szy od ryt­micz­nego dźwięku bębna łomot wła­snego serca.

Jej dłoń zadrżała. Owen ści­snął ją moc­niej.

– O, do licha, jakie to dziwne… – rzu­cił nie­omal swo­bod­nie.

Bańka histe­rii w gar­dle Sonyi pękła i dobył się z niej bez­gło­śny śmiech.

– Pełna zgoda. Zro­bi­łam to już raz wcze­śniej, to zna­czy cof­nę­łam się w cza­sie, ale teraz pierw­szy raz dzieje się to na jawie. Wtedy myśla­łam, że śnię. Teraz wiem, że to nie sen.

– Z całą pew­no­ścią. – Owen prze­su­nął wzro­kiem po wiel­kiej prze­strzeni. – Wiemy, gdzie jeste­śmy. W sali balo­wej. Ale czy wiemy kiedy?

– W tysiąc dzie­więć­set szes­na­stym. Czy­ta­łam księgę rodziny Poole’ów i tyle razy prze­glą­da­łam zdję­cia, że nie mam wąt­pli­wo­ści. Jeste­śmy na przy­ję­ciu wesel­nym Lis­beth Poole.

Jakiś facet, naj­wy­raź­niej upo­jony dżi­nem, zato­czył się i prze­nik­nął wprost przez nią.

– O matko.

– Dziw­niej być nie może. – Męż­czy­zna zmarsz­czył czoło, odwró­cił się i spoj­rzał na Sonyę oczami o nieco jaśniej­szym odcie­niu typo­wej dla Poole’ów zie­leni niż jej wła­sne. – Żyjesz?

Zmu­siła się do ski­nię­cia głową.

– Nie nale­żymy do tego miej­sca, czasu czy tam cze­goś. Nie widzą nas tu ani nie czują. Jej tu nie ma.

– Kogo?

– Hester Dobbs. Mor­der­czej wiedźmy. Nie ma jej tu. Na razie. To też nie jej czas.

– Bo od ponad stu lat nie żyje.

– Może da się ją powstrzy­mać. To nie sen, może więc jeste­śmy tu po to, by ją powstrzy­mać. Trzy­na­ście uką­szeń pają­ków wpusz­czo­nych pod suk­nię ślubną – tak umrze dziś Lis­beth. Gdy­by­śmy dali radę…

– Co?… Zedrzeć z niej ubra­nie?

– Nie mam poję­cia. Ale cze­goś musimy spró­bo­wać. Gdzie ona jest? Gdzie do dia­bła jest Lissy?

Owen poka­zał pal­cem.

– Tam, po dru­giej stro­nie sali. Jestem wyż­szy, widzę ponad gło­wami. Też pamię­tam zdję­cia. I wygląda mi to na suk­nię ślubną.

Prze­su­nął Sonyę na lewo.

– Tak! Tak, to ona.

Ruszyła naprzód. Kiedy szła, ludzie prze­ni­kali przez nią w tańcu. Dozna­wała a to sła­bego wstrząsu elek­trycz­nego, a to lodo­wa­tego, prze­szy­wa­ją­cego na wskroś chłodu.

– Jak­bym brnął przez bagno – mruk­nął Owen i prze­cze­sał ręką zmierz­wione brą­zowe włosy. – Albo pie­przone ruchome pia­ski.

– Wiem, wiem. Wcze­śniej też tak było. Znik­nęła mi z oczu, straszny tu tłok. Widzisz ją?

– Po pro­stu idź dalej. Prze­su­nęła się tro­chę w prawo. Tań­czy. O, a teraz… O kurde!

– Co?! Co się stało?

Nagle przed prze­dzie­ra­jącą się przez tłum Sonyą otwarł się skra­wek wol­nej prze­strzeni i ujrzała na mło­dej, uro­dzi­wej twa­rzy szok i ból.

A potem usły­szała krzyk.

– Za późno, już za późno. – Mimo to nie prze­sta­wała prze­py­chać się naprzód. – Jeśli nie zdo­łamy jej oca­lić, musimy choć spra­wić, by Dobbs nie zabrała jej obrączki. Bo potrze­buje sied­miu obrą­czek. Musimy ją uprze­dzić.

Kiedy Lis­beth osu­nęła się w ramiona męża, w powie­trzu dało się wyczuć zmianę.

Do sali balo­wej wtar­gnęła Hester Dobbs. Na jej pięk­nej twa­rzy o ostrych rysach malo­wała się zaja­dłość, a ciemne oczy pło­nęły nie­na­wi­ścią. Opa­da­jące kaskadą dłu­gie, czarne włosy zda­wały się falo­wać na nie­wy­czu­wal­nym wie­trze.

Sonya w pory­wie gniewu krzyk­nęła:

– Zostaw ją! Zostaw ją, ty jędzo!

Dobbs szyb­kim ruchem odwró­ciła głowę. Na jej twa­rzy mignęły zasko­cze­nie i prze­błysk stra­chu. Nie trwało to dłu­żej niż uła­mek sekundy.

W tej samej chwili w Sonyę ude­rzył nie­wi­dzialny podmuch, zwa­la­jąc ją z nóg niczym cios lodo­wa­tej pię­ści. Jego siła wyrwała jej rękę z dłoni Owena i odrzu­ciła w tył poprzez ludzi, któ­rzy zmie­rzali w stronę panny mło­dej.

Wylą­do­wała na ziemi, twardo i bole­śnie w nią ude­rza­jąc – oszo­ło­miona i osłu­piała. Wal­cząc o oddech i gra­mo­ląc się z pod­łogi, dostrze­gła suną­cego ku niej po par­kie­cie pająka wiel­ko­ści dłoni.

Praw­dziwy, pomy­ślała. Jest praw­dziwy, ist­nieje tu i teraz.

Roz­le­gły się krzyki, szlo­chy i tupot wielu stóp, pośród tego zgiełku Sonya pró­bo­wała zerwać się i uciec.

Zoba­czyła czer­wone, lśniące oczy zwie­rzę­cia i w duchu goto­wała się na pierw­sze jado­wite uką­sze­nie.

Gdy pająk był już nie­opo­dal jej gołej nogi, Owen przy­dep­nął go butem. Dał się sły­szeć ohydny chrzęst zgnia­ta­nego odwłoku, na któ­rego dźwięk Sonyi zro­biło się nie­do­brze.

– Wsta­waj! – Owen szarp­nął ją do góry. – Już!

– Masz? Zdo­by­łeś obrączkę?

– Prze­pa­dła. Panna młoda też. My na szczę­ście nie.

Pocią­gnął ją przez tonący w cha­osie tłum i wypchnął przez lustro, a zaraz potem dał za nią susa i znik­nął po dru­giej stro­nie.

Sonya wpa­dła Trey­owi w ramiona, które mocno się wokół niej zaci­snęły. Natych­miast obstą­piły ich psy, cie­szące się z ich powrotu.

– Już jestem. Boże, Sonyu, aleś ty lodo­wata.

– Strasz­nie prze­mar­z­łam. – Szczę­kała zębami.

– Nic ci nie jest? – Prze­su­wa­jąc po niej dłońmi, Trey zer­k­nął na Owena. – Nic wam nie jest?

– Sonya pole­ciała tak jak ty wtedy w Zło­tym Pokoju.

– Nic mi się nie stało. Tylko wytrą­ciło mnie to z rów­no­wagi. – Wtu­la­jąc się w Treya, wdzięczna za jego cie­pło, prze­nio­sła wzrok na Cleo. – To była Lis­beth Poole. Nie mogli­śmy nic zro­bić.

– Wie­cie co? Chodźmy na dół. – Cleo pogła­skała przy­ja­ciółkę po gło­wie. – Chodźmy wszy­scy na dół.

– Muszę się napić. – Widząc, że kun­de­lek Jones z zapa­łem obwą­chuje jego but, Owen pod­niósł nogę i zer­k­nął na pode­szwę. – I kupić sobie nowe buty.

– Co to? – spy­tała Cleo.

– Flaki wred­nego pająka.

– Fuj, wytrzyj ten but! Nie będziesz roz­no­sił fla­ków wred­nego pająka po całym domu.

– Tak też pomy­śla­łem.

Cle­opa­tra Faba­res – naj­lep­sza przy­ja­ciółka i współ­lo­ka­torka Sonyi – prze­jęła dowo­dze­nie.

– Treyu, zabierz Sonyę na dół. Do kuchni – zako­men­de­ro­wała. – Wszy­scy musimy się napić. A ty zdej­mij te okropne buty. Zostaw je na razie tutaj, a potem w coś je zapa­ku­jemy.

– Dobrze, już dobrze.

– Zaraz was dogo­nimy. Nalej­cie nam whi­sky. Podwójną.

Kiedy Owen się schy­lił, aby zdjąć buty, Cleo gło­śno wcią­gnęła powie­trze. Na ten dźwięk męż­czy­zna odru­chowo się wypro­sto­wał.

– Zwier­cia­dło! – zawo­łała. – Znik­nęło! Było, a teraz go nie ma.

Owen się odwró­cił.

– O, do dia­ska!

– Zdej­mij te paskudne buty – pona­gliła go Cleo. – I chodźmy stąd wresz­cie. Chcę się dowie­dzieć, co się działo, kiedy wleź­li­ście w to cho­lerne lustro.

– Naj­pierw whi­sky.

Sonya, choć pocho­dziła ze szkoc­kiej linii Mac­Ta­vi­shów, nawet jeśli tylko emo­cjo­nal­nie, a nie przez więzy krwi, za szkocką whi­sky zde­cy­do­wa­nie nie prze­pa­dała. Dziś jed­nak posta­no­wiła zro­bić wyją­tek. Na­dal wstrzą­śnięta, zapa­la­jąc po dro­dze świa­tła, pozwo­liła się Trey­owi popro­wa­dzić naj­pierw scho­dami na par­ter, a potem kory­ta­rzami do kuchni.

– Nie pamię­tam nic sprzed chwili, kiedy się zna­la­złam przed tym lustrem.

Wbiła ręce we włosy i zgar­nęła je, jakby chciała je zwią­zać, po czym znów pozwo­liła im opaść na plecy.

– Nie pamię­tam, że wsta­łam i poszłam na górę. Ani tego, skąd się tam wzię­li­ście.

– Cleo do nas zadzwo­niła.

– Aha, Cleo zadzwo­niła… – mruk­nęła Sonya.

Cleo – jej naj­bliż­sza przy­ja­ciółka od dekady. Cleo, która bez chwili waha­nia wpro­wa­dziła się do jej domu, mimo że wisiała nad nim klą­twa i krą­żyły w nim zastępy duchów oraz podła wiedźma.

Na Cleo – pomy­ślała Sonya – wszyst­kie te czyn­niki zadzia­łały jak dodat­kowa moty­wa­cja, a nie ele­ment odstra­sza­jący. No, ale jej bab­cia Kre­olka też była samo­zwań­czą wiedźmą – z tych dobrych, rzecz jasna.

W oto­cze­niu dwóch psów, Mookiego i Yody, zeszli na par­ter.

U stóp scho­dów Sonya przy­sta­nęła, by zer­k­nąć na por­tret Astrid Gran­dville Poole – pierw­szej panny mło­dej w tym domu – tak pięk­nej, jed­no­cze­śnie tak nie­szczę­śli­wie wyglą­da­ją­cej w tej bia­łej ślub­nej sukni.

– To od niej się wszystko zaczęło. To, co się teraz dzieje, zaczęło się od niej w dniu jej ślubu w tysiąc osiem­set szó­stym. Kiedy zaszty­le­to­wała ją Hester Dobbs i zabrała jej obrączkę – umil­kła na chwilę. – To musi się skoń­czyć na mnie. Musi. – Pod­nio­sła wzrok na Treya i spoj­rzała w jego ciem­no­nie­bie­skie oczy, któ­rym nauczyła się już ufać. – A więc przy­je­cha­łeś. Cleo zadzwo­niła, a ty przy­je­cha­łeś. O trze­ciej nad ranem.

– Oczy­wi­ście, że tak.

– Ale… byłeś z klientką. W szpi­talu. – Nagle to do niej wró­ciło. – Z tą nie­szczę­śnicą. Na którą rzu­cił się mąż. Były mąż. A jej dzieci…

– …nic im nie jest – dokoń­czył uspo­ka­ja­ją­cym tonem Trey. Sonya na­dal była blada jak ściana. – Już wszystko dobrze. Nie martw się.

– Byłeś smutny i zły. Pozna­łam to po twoim gło­sie, kiedy zadzwo­ni­łeś mi o tym opo­wie­dzieć.

– Są już z nią mama i sio­stra. – Trey odwró­cił Sonyę i skie­ro­wał ją do kuchni. – Jego zgar­nęła poli­cja, a nią zajęła się rodzina. Dziećmi też.

– A ty zaj­miesz się resztą, wiem, bo zawsze tak robisz. Nie obcho­dzi cię wyłącz­nie strona prawna, dbasz o cało­kształt. Ota­czasz ludzi opieką. – Oparła głowę na jego ramie­niu. – Czuję się jakoś dziw­nie.

– Serio? Niech zgadnę dla­czego.

Trey zapa­lił świa­tła w kuchni i spo­strzegł, że w kominku pło­nie ogień – tak samo zresztą jak w olbrzy­miej jadalni.

Ogień – źró­dło świa­tła i cie­pła. Nie tylko on czuł potrzebę opie­ko­wa­nia się innymi.

Popro­wa­dził Sonyę do stołu.

– Sia­daj. Czego się napi­jesz: wina, her­baty, wody?

– Whi­sky. – Wypu­ściła powie­trze.

Trey pomy­ślał o Owe­nie, który przed paroma zale­d­wie godzi­nami, kiedy on, Trey, chciał wyrzu­cić z sie­bie gniew, złość i fru­stra­cję, też się­gnął po szkocką.

– Zdaje się, że to noc whi­sky.

W kuchni robiło się z wolna coraz cie­plej. Ogień w kominku trza­skał, a Sonya patrzyła, jak ubrany w dżinsy i fla­ne­lową koszulę Trey nasy­puje karmy do misek zdez­o­rien­to­wa­nych psów, jedną z nich odsta­wia na bok dla Jonesa, psa Owena, po czym pew­nie kie­ruje się do spi­żarki.

Tak samo jak wtedy, pierw­szego dnia, kiedy opro­wa­dzał ją po domu – myślała na­dal oszo­ło­miona, dozna­jąc lek­kich zawro­tów głowy. Szczu­pły, dłu­go­nogi praw­nik w trze­cim poko­le­niu, o czar­nych wło­sach i ciem­no­nie­bie­skich oczach.

I nie­skoń­czo­nej, zda­wało się, cier­pli­wo­ści.

Znał ten dom rów­nie dobrze jak teraz ona. Nie, nawet lepiej – popra­wiła się. Cha­dzał wszak po tych poko­jach i kory­ta­rzach od dziecka, był mile widziany i zapra­szany przez jej wuja, o któ­rego ist­nie­niu ona nie miała poję­cia. Przez brata bliź­niaka jej ojca, z któ­rym roz­dzie­lono go tuż po naro­dzi­nach.

Ale bra­cia spo­ty­kali się dzięki temu samemu zwier­cia­dłu, przez które wła­śnie prze­szła. Jako dzieci, a potem doro­śli ludzie. Obaj arty­ści pla­stycy, podobni do sie­bie pod tyloma wzglę­dami. Łączyła ich „bliź­nia­cza więź”, jak mawiała Cleo.

Jeden z braci, Andrew Mac­Ta­vish, dora­stał w Bosto­nie jako syn kocha­ją­cych rodzi­ców, a potem mąż kocha­ją­cej żony i ojciec kocha­ją­cej i kocha­nej córki. Wszy­scy oni opła­ki­wali go i wspo­mi­nali.

Drugi wycho­wał się jako Poole w Poole’s Bay, będąc synem kobiety, która tak naprawdę była jego ciotką, a wszystko to za sprawą okrut­nego kaprysu nestorki rodu Patri­cii Poole, następ­nie odzie­dzi­czył kwit­nące rodzinne przed­się­bior­stwo szkut­ni­cze oraz posia­dłość, w któ­rej zamiesz­kał.

Na myśl o tym wszyst­kim Sonya poczuła ucisk w żołądku i zasło­niła twarz rękami. Oddy­chała powoli, jakby pró­bo­wała odzy­skać rów­no­wagę.

Kiedy Trey wró­cił z butelką i szklan­kami, tele­fon w jego kie­szeni zagrał _Ple­ase Don’t Worry_ (_Nie martw się, pro­szę_) zespołu Grand Funk Rail­road.

Sonya lekko się zaśmiała i opu­ściła ręce.

– Clo­ver zawsze ide­al­nie tra­fia. Taka muzyczna pocie­szajka od ducha mojej dzie­więt­na­sto­let­niej babki.

Trey odsta­wił butelkę.

– Ale pomo­gła?

– Chyba tak. – Yoda wspiął się przed­nimi łap­kami na jej kolana, a ona podra­pała go za uchem. – O, i idą następni pomoc­nicy – powie­działa, gdy do kuchni na krót­kich, ale moc­nych nóż­kach wkro­czył Jones z piracką prze­pa­ską na oku, a za nim – Cleo z Owe­nem.

– Wstą­pi­li­śmy do two­jej sypialni po swe­ter, żebyś się ubrała.

– Już mi lepiej, ale dzięki. – Sonya wzięła swe­ter, a potem zła­pała przy­ja­ciółkę za rękę. – Dzięki, że mnie wytro­pi­łaś. I zadzwo­ni­łaś po chło­pa­ków.

Z tele­fonu Cleo popły­nęły dźwięki pio­senki Dionne War­wick: _That’s What Friends Are For_ (_Od tego są przy­ja­ciele_).

– Co prawda, to prawda. – Cleo usia­dła i spoj­rzała na Owena. – Pole­waj, żegla­rzu.

Na co ten hoj­nym ruchem nalał na trzy palce bursz­ty­no­wego płynu do każ­dej szkla­neczki.

– Za to, że tu jeste­śmy. – Wzniósł toast. – Tu i teraz. To cał­kiem nie­zły układ.

– Zga­dza się. – Sonya przy­tknęła szklankę do ust i upiła łyk.

Wzdry­gnęła się.

– W porządku. Dobra. Wiem, że chce­cie wie­dzieć, co się stało, ale czy możemy zacząć od początku? Nie mam poję­cia, jak się zna­la­złam w sali balo­wej, wiem tylko, że byłaś tam ze mną, Cleo. Obu­dzi­łam cię?

– Nie. Ale ktoś mnie obu­dził. – Kobieta upiła długi, powolny łyk i odcze­kała, aż alko­hol roz­grzeje jej trze­wia. – Usły­sza­łam bicie zegara równo o trze­ciej, dźwięki pia­nina, czyjś płacz, a potem takie dzi­waczne odgłosy, jakby ktoś cier­piał. Czyli no… wie­cie… – Rozej­rzała się po twa­rzach pozo­sta­łych i wsu­nęła dłoń w chmurę swo­ich loków. – Nic nowego, nor­malne nocne życie tego domu. Zamie­rza­łam wła­śnie prze­krę­cić się na drugi bok i zasnąć, ale… ktoś mnie szturch­nął. W ramię. – Jakby demon­stru­jąc gdzie, poło­żyła rękę na ramie­niu. – I wypo­wie­dział twoje imię. „Sonya”, tylko tyle, „Sonya”. Ale takim naglą­cym tonem.

– Moje imię?

– Zga­dza się. Włą­czy­łam świa­tło i pomy­śla­łam, że to pew­nie sen, ale ten naglący ton nie dawał mi spo­koju, więc wsta­łam. Chcia­łam zaj­rzeć do two­jej sypialni, ale natknę­łam się na cie­bie, gdy z niej wycho­dzi­łaś. Szłaś, ale spa­łaś. Luna­ty­ko­wa­łaś albo byłaś w tran­sie, jak zwał, tak zwał. Pobie­głam z powro­tem do sie­bie po tele­fon i idąc za tobą, zadzwo­ni­łam do Treya.

To mówiąc, odwró­ciła się do niego i cią­gnęła dalej.

– Owen mi mówił, że u niego jesteś. Opo­wie­dział mi o tej klientce, wiesz, tej zna­jo­mej, którą pobił jej pijany eks. Cie­szę się, że z tego wyj­dzie. I że jej dzie­ciom nic się nie stało.

– Byłem wku­rzony, mia­łaś rację – rzekł Trey do Sonyi. – Poje­cha­łem do Owena po Mookiego i tam wyla­łem przed nim żale. A potem wal­ną­łem się spać w jego gościn­nym pokoju.

– I to była świetna decy­zja – kon­ty­nu­owała Cleo. – Ty, Sonyu, poma­sze­ro­wa­łaś na dru­gie pię­tro. Z jed­nego pokoju dobie­gał szloch kobiety, z bar­dzo bli­ska, bar­dzo wyraź­nie. Zatrzy­ma­łaś się tam. To był kie­dyś pokój dzie­cięcy, prawda? Otwo­rzy­łaś drzwi i przy­się­gam, Son, że widzia­łam kiwa­jący się fotel bujany i usły­sza­łam czyjś płacz, a ty powie­dzia­łaś… no, coś w stylu, że noc w noc, rok po roku, Car­lotta opła­kuje synka.

– Car­lotta, czyli druga żona Hugh Poole’a, jakieś sześć lat po tym, jak Marianne zmarła przy poro­dzie bliź­nia­ków, Owena i Jane. Car­lotta i Hugh mieli póź­niej jesz­cze troje dzieci. Jeden chłop­czyk zmarł jako nie­mowlę. – Sonya znów upiła łyk i się wzdry­gnęła. – To jest opi­sane w księ­dze.

– No wła­śnie. Napi­sa­łam do Treya, żeby wie­dział, dokąd poszły­śmy, to zna­czy dokąd ty poszłaś, i cią­gle ci powta­rza­łam, że jestem z tobą. Bałam się – nie wsty­dzę się tego – że pój­dziesz do Zło­tego Pokoju, kry­jówki tej jędzy. Widzia­łam, że wokół drzwi roz­lewa się czer­wony blask, a ze szpary wydo­bywa się dym. Ty patrzy­łaś na drzwi, a ja myśla­łam tylko: „Dobry Boże, nie idź tam! nie idź tam!”. Oznaj­mi­łaś, że ona się karmi stra­chem i smut­kiem. Powin­nam była wtedy szybko włą­czyć dyk­ta­fon w tele­fo­nie i to nagrać, ale nie pomyśla­łam o tym.

– Cie­kawe czemu?

Cleo zbyła komen­tarz Owena par­sk­nię­ciem.

– Mówi­łaś też inne rze­czy, na przy­kład takie, że ona gasi pra­gnie­nie łzami – co noc od tylu lat. A potem – na szczę­ście – odwró­ci­łaś się w inną stronę.

Unio­sła szklankę w stronę Owena.

– Nalej mi jesz­cze.

I napiła się whi­sky.

– W tej czę­ści kory­ta­rza, gdzie mie­ściły się kwa­tery służby, ktoś jęczał i zawo­dził jak gdyby w cier­pie­niu. Pode­szłaś do drzwi. Przy­się­gam, że poczu­łam zapach cho­roby. Trzesz­czało łóżko, jakby ktoś się w nim rzu­cał i prze­wra­cał. Powie­dzia­łaś, że szkoda, wielka szkoda, że nie możesz pomóc bied­nej Molly O’Brian.

– Molly… – mruk­nęła Sonya. Duch, który ście­lił łóżka, roz­pa­lał w komin­kach i sprzą­tał dom.

– Mówi­łaś, że przy­była tu z Cobh, że uwiel­bia pole­ro­wać meble, i pła­ka­łaś z żalu nad nią. Doda­łaś, że możesz być tylko świad­kiem.

Umil­kła na moment.

– Kiedy znowu się odwró­ci­łaś, pomy­śla­łam: „O, do licha, znowu Złoty Pokój”. Ale nie, ruszy­łaś w stronę sali balo­wej, prze­ka­za­łam to więc Trey­owi. Poza­pa­la­łam świa­tła, bo wszę­dzie było ciemno jak w studni. Wtedy ty otwo­rzy­łaś drzwi do sali balo­wej, a ja tam też włą­czy­łam lampy.

– I wtedy zoba­czy­łam to zwier­cia­dło. Wcze­śniej go nie było. Prze­cież nie­dawno wszy­scy tam byli­śmy i nikt z nas go nie widział. A wtedy stało. Zro­biło się cho­ler­nie, ale to cho­ler­nie zimno i dało się sły­szeć pul­so­wa­nie ze Zło­tego Pokoju. Jakby biło tam jakieś tajem­ni­cze serce.

Cleo lekko zadrżała, lecz mówiła dalej.

– A sądząc po tym, jak spoj­rza­łaś na to lustro, Son, od razu – po pro­stu od razu – pozna­łam, że wiesz coś, czego ja nie wiem. Ani czego wie­dzieć nie mogę. A wtedy – uff! cóż to była za ulga! – usły­sza­łam szcze­ka­nie Yody i reszty psów. Sły­sza­łam, jak bie­gną. Kaza­łam ci zacze­kać. „Bła­gam, zacze­kaj chwilę”, pro­si­łam cię. Na to przy­bie­gli Trey z Owe­nem. No i wtedy się obu­dzi­łaś.

– Nic z tego nie pamię­tam. Nic a nic. Albo… no może tro­chę, jak przez mgłę, tak jak się pamięta sen tuż po prze­bu­dze­niu. Nie­wy­raź­nie. Sły­sza­łam, jak mnie pro­sisz, żebym zacze­kała. Tak mi się wydaje. I że psy szcze­kały. Czu­łam się tak, jak­bym była na pół zanu­rzona w rze­czy­wi­sto­ści, na pół w nie­by­cie. Aż nagle się ock­nę­łam i wtedy sta­łam już przed lustrem.

Uczy­niła gest w stronę Owena.

– Ty widzia­łeś, co w nim zoba­czy­łam.

– Świa­tło, kolory, ruch.

– Trey ani ja tego nie widzie­li­śmy. Bo nie jeste­śmy Poole’ami. Lustro to por­tal – rze­kła Cleo z prze­ko­na­niem. – Nie­stety, nie dla wszyst­kich dostępny. Mówi­łaś, że cię przy­ciąga.

– Bo przy­cią­gało. Grała też orkie­stra, sły­sza­łam ją.

– Tak – wtrą­cił Owen. – Ja, co prawda, nie czu­łem tego przy­cią­ga­nia, ale coś widzia­łem i sły­sza­łem.

– Nie czu­łeś tego, co ja, ale posze­dłeś ze mną.

Tym razem tele­fon Owena zagrał: _We Are Family_ (_Jeste­śmy rodziną_).

– To dopiero była chora wycieczka – rzu­cił Owen i dolał sobie whi­sky. – Pięć minut, mak­sy­mal­nie dzie­sięć, a zapa­mię­tam ją na zawsze.

– Raczej pra­wie godzinę – popra­wił go Trey. – A dokład­nie pięć­dzie­siąt sześć minut.

– Nie­moż­liwe. – Krę­cąc głową, Sonya spoj­rzała na Owena, jakby cze­ka­jąc, by potwier­dził. – To nie mogło trwać dłu­żej niż parę minut.

– A to ozna­cza, że czas bie­gnie tu ina­czej niż tam. Gdzie u dia­bła byli­ście? – dopy­ty­wała Cleo.

– Na weselu Lis­beth Poole – wyja­śniła Sonya. – W sali balo­wej w roku tysiąc dzie­więć­set szes­na­stym.

Po czym zre­la­cjo­no­wała im prze­bieg wyda­rzeń.

– Nie spo­dzie­wała się nas. – Odsu­nęła szklankę i opa­dła na opar­cie. – Kiedy krzyk­nę­łam, wyraź­nie wybiło ją to z rytmu. Nie sądzę, by nas widziała, ale na pewno mnie sły­szała. I myślę, że ją to prze­ra­ziło – na jakąś minutę. Może pół minuty. Ale jej nie powstrzy­mało.

– Bo było już za późno. – Owen zmarsz­czył czoło i utkwił wzrok w szklance. – Nic się nie dało zro­bić. Nie dało się jej powstrzy­mać.

– Pomy­śla­łam, że pierw­sza dopadnę obrączki. Nie pozwolę, by Dobbs ją zabrała. Ale…

– …ale pole­cia­łaś – uzu­peł­nił Owen. – Nie celo­wała we mnie, lecz w cie­bie. Odrzu­ciła cię o trzy, cztery metry do tyłu, i to poprzez bie­gną­cych ludzi.

Się­gnął po swoją szkla­neczkę i opróż­nił ją do dna.

– Cze­goś takiego nie widuje się na co dzień. Pająk to co innego.

– Ten, któ­rego flaki masz na bucie? – spy­tał Trey.

– Ten sam. Więk­szy niż wil­czy pająk, ubar­wiony jak czarna wdowa. Ludzie przez niego prze­ni­kali, a on sunął wprost do Sonyi. Szybki był, sukin­syn. Zdep­ta­łem mu ten wstrętny tyłek i wynie­śli­śmy się stam­tąd czym prę­dzej. – Zwró­cił się do Sonyi: – Lis­beth Poole umarła, tak jak miała umrzeć w noc swego wesela w tysiąc dzie­więć­set szes­na­stym.

– To w takim razie po co to wszystko? – znie­cier­pli­wiła się Sonya, wsu­wa­jąc ręce w dłu­gie, brą­zowe włosy. – Jeśli zawsze ma być za późno, jeśli nie da się nikomu w niczym pomóc, a jej powstrzy­mać od mor­do­wa­nia?

Z tele­fonu Cleo dobie­gła pio­senka Ariany Grande _7 Rings_ (_Sie­dem obrą­czek_).

– Tutaj nie cho­dzi o oca­le­nie tych kobiet, panien mło­dych, Son – ode­zwała się miękko Cleo. – I ni­gdy nie cho­dziło. Cho­dzi o odna­le­zie­nie ich obrą­czek, sied­miu obrą­czek, i zła­ma­nie klą­twy. Wypę­dze­nie Hester Dobbs z tego domu i zdję­cie z niego czaru.

– Ale te pie­przone obrączki są w jej rękach.

– Coś się wymy­śli. – Trey nakrył dło­nią jej dłoń. – Coś się wymy­śli, ale na pewno nie teraz, nie w nocy.

– Rano – ode­zwał się Owen. – Muszę być w pracy za jakieś… – Dotknął ekranu tele­fonu, by spraw­dzić godzinę. – Kur­czę, za jakieś pół­to­rej godziny. I potrze­buję do tego butów. Dobra, idę sma­żyć jajka. – Wstał. – Macie bekon?

– Będziesz teraz sma­żył jajka?

– Droga kuzynko, jeśli wstaję przed wscho­dem słońca, to muszę zjeść śnia­da­nie. Zajmę się beko­nem.

Trey znowu pokle­pał Sonyę po dłoni.

– Wypusz­czę na chwilę psy.

Kiedy odszedł, Sonya się odwró­ciła i wyj­rzała przez okno. Rze­czy­wi­ście. Wsta­wał świt, ciem­ność powoli ble­dła.

Sama też miała pracę. I życie. Ale jeżeli dom wyma­gał od niej cze­goś wię­cej, była gotowa to wypeł­nić.

Nad­cho­dził ranek, a wraz z nim – nowy dzień.

Odsu­nęła się od stołu. Musiała zacząć dzia­łać.

– Zro­bię kawę.

Za oknem jaśniało, a oni sie­dzieli przy śnia­da­niu – tak jak wcze­śniej przy whi­sky i histo­riach o duchach.

Kiedy psy pochło­nęły karmę wsy­paną do misek, Trey ponow­nie wypu­ścił je na dwór.

– Będziesz musiał mnie pod­rzu­cić – rzekł Owen. – Chcę jesz­cze wsko­czyć pod prysz­nic przed pracą. Masz jakąś torbę albo kar­ton na te moje buty?

– Ja się nimi zajmę – zgło­siła się Cleo.

– Zajmę, to zna­czy?

– Spalę je.

– U-lala.

– Na dwo­rze – dodała. – I hoj­nie sypnę solą.

– Boże święty.

– Tak to się robi. Prze­cież nie były nowe. Sama widzia­łam.

– Były naprawdę świet­nie roz­cho­dzone.

Cleo się odwró­ciła, pokle­pała go po policzku i pogła­skała po kil­ku­dnio­wym zaro­ście.

– Na pewno masz inne buty. Jak przy­stało na odno­szą­cego suk­cesy biz­nes­mena i rze­mieśl­nika.

– To miał być przy­tyk?

Kobieta słodko się uśmiech­nęła.

– Poświę­ci­łeś parę świet­nie roz­cho­dzo­nych butów dla mojej naj­lep­szej przy­ja­ciółki. Jaki przy­tyk? Nie tym razem. A szcze­rze mówiąc, gdy­bym tylko umiała, chęt­nie upie­kła­bym ci cia­sto w nagrodę.

– Zawsze możesz się nauczyć. Uwiel­biam cia­sto. Chodźmy, Jones. Treyu, pora na nas.

– Już lecę. Dasz sobie radę, skar­bie – rzekł Trey takim tonem, jakby to było twier­dze­nie, nie pyta­nie, po czym chwy­cił Sonyę za ramiona i poca­ło­wał.

Jego pew­ność sie­bie była zaraź­liwa.

– Jasne, że dam. Jestem prze­cież u sie­bie. To mój dom i moje lustro i tego się trzy­mam.

– Dobrze. Sta­wiam wam dziś wszyst­kim kola­cję. Wpadnę po was o siód­mej.

– Przyjdź zjeść do nas. Ty też, Owe­nie. Zro­bię duszoną woło­winę.

Trey mru­gnął.

– Serio?

– Raz się udało, czemu nie ma się udać i drugi. Bez prze­sady.

– Jestem za. – Owen wsu­nął tele­fon do kie­szeni.

Sonya pode­szła do niego, wspięła się na palce i cmok­nęła go w poli­czek.

– Dzię­kuję za oca­le­nie.

– Chęt­nie bym odpo­wie­dział, że nie ma sprawy, ale… A niech będzie – nie ma sprawy.

– Gdyby coś, to dzwoń – rzu­cił Trey. – Mooks, idziemy.

Kiedy się odda­lili, Sonya powie­działa do Cleo:

– Flir­to­wa­łaś z nim.

Przy­ja­ciółka zro­biła wiel­kie oczy.

– Co, ja? Z Treyem?

– Z Owe­nem. Widzia­łam. Mia­łaś tę swoją kokie­te­ryjną minę. Znam cię.

– Wlazł za tobą w to zwier­cia­dło. A w zasa­dzie przed tobą. Nawet się nie wahał, po pro­stu tam wszedł. I ura­to­wał cię przed pają­kiem. Zasłu­żył na tro­chę flirtu.

– Naprawdę masz zamiar spa­lić jego buty?

– No pew­nie.

Sonya ski­nęła głową i poszła do spi­żarki po worek na śmieci.

– W takim razie chodźmy po nie i zała­twmy to od razu. Potem wezmę długi, gorący prysz­nic i dopiero zacznę dzień.

– Dobry plan.Rozdział 4

Sonya znała poranną rutynę Cleo jak wła­sną kie­szeń, więc kiedy parę minut po dzie­sią­tej Cleo mijała biblio­tekę, poma­chała do niej na powi­ta­nie.

Dała przy­ja­ciółce dzie­sięć minut na pierw­szą, roz­ja­śnia­jącą umysł kawę, po czym zeszła wraz z Yodą na dół.

Cleo sie­działa przy wyspie z kawą, pod­grza­nym baj­glem i tele­fo­nem. Sonya wzięła sobie colę, uchy­liła drzwi przed Yodą, pro­po­nu­jąc mu wyj­ście, z czego chęt­nie sko­rzy­stał, i usia­dła obok przy­ja­ciółki.

– Rozu­miem, że nasi goście już poszli? – spy­tała Cleo.

– Poszli – odparła Sonya. – Owen wcze­śnie rano, a Trey nie­długo po nim.

– Kiedy sły­szę takie rze­czy, bar­dzo się cie­szę, że moja praca nie zmu­sza mnie do wsta­wa­nia o świ­cie.

Pod­nio­sła baj­giel, z uwagą spoj­rzała na przy­ja­ciółkę i natych­miast z powro­tem odło­żyła baj­giel.

– O, do dia­ska. Co się stało? Mów w tej chwili. Czyż­bym coś prze­spała?

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki