Zwyczajne potwory - ebook

1

Za­gu­bione dzieci

Pierw­szy raz Eliza Grey zo­ba­czyła nie­mowlę o zmierz­chu, w wolno ja­dą­cym wa­go­nie to­wa­ro­wym prze­mie­rza­ją­cym chło­stany desz­czem od­ci­nek li­nii ko­le­jo­wej nie­całe pięć ki­lo­me­trów na za­chód od Bury St. Ed­munds w Suf­folk, w An­glii. Miała szes­na­ście lat i oczy ciemne jak deszcz. Była nie­pi­śmienna, nie­obyta w świe­cie i głodna, bo od dwóch dni i nocy nic nie ja­dła. Nie miała płasz­cza ani ka­pe­lu­sza, po­nie­waż ucie­kła w ciem­ność, nie za­sta­na­wia­jąc się nad tym, do­kąd po­bie­gnie ani co zrobi w na­stęp­nej ko­lej­no­ści. Na szyi miała od­ci­śnięte ślady pal­ców swo­jego pra­co­dawcy, na że­brach sińce po jego kop­nia­kach, a w brzu­chu jego dziecko, cho­ciaż wtedy jesz­cze o tym nie wie­działa. Zo­sta­wiła go na śmierć ubra­nego w ko­szulę nocną, ze szpilką do wło­sów wbitą w oko.

Od tam­tej pory ucie­kała. Kiedy za­ta­cza­jąc się, wy­bie­gła spo­mię­dzy drzew i po prze­ciw­nej stro­nie ciem­nie­ją­cych o zmierz­chu pól do­strze­gła zbli­ża­jący się po­ciąg to­wa­rowy, nie łu­dziła się, że zdąży. Po­tem jed­nak, sama nie wie­dząc jak i kiedy, wspięła się na ogro­dze­nie i za­częła brnąć przez grzą­skie pole, sma­gana za­ci­na­ją­cym z boku desz­czem ze śnie­giem. Gę­ste błoto na na­sy­pie ob­le­piało ją, cią­żyło jej i bru­dziło spód­nicę, kiedy prze­wra­cała się, ze­śli­zgi­wała i znów roz­pacz­li­wie gra­mo­liła na górę.

Wtedy usły­szała psy. Spo­mię­dzy drzew wy­jeż­dżali lu­dzie na ko­niach, mroczne syl­wetki, jedna za drugą, gę­siego, po dru­giej stro­nie ogro­dze­nia. Spusz­czone ze smy­czy czarne psi­ska uja­dały gło­śno i rwały się przed sie­bie. Wi­działa, jak męż­czyźni spi­nają ko­nie do ga­lopu, a gdy zła­pała się uchwytu na ścia­nie wa­gonu, pod­sko­czyła i reszt­kami sił wcią­gnęła się do środka, usły­szała wy­strzał. Coś prze­le­ciało przed jej twa­rzą i od­biło się od ściany, krze­sząc iskry. Od­wró­ciła się i uj­rzała bu­dzą­cego grozę męż­czy­znę w cy­lin­drze, ojca za­bi­tego: stał w strze­mio­nach i mie­rzył do niej ze sztu­cera. Prze­tur­lała się de­spe­racko w głąb wa­gonu na słomę i ciężko dy­sząc, le­gła bez ru­chu. Po­ciąg na­bie­rał pręd­ko­ści.

Mu­siała przy­snąć. Kiedy się obu­dziła, włosy kle­iły jej się do szyi, pod­łoga wa­gonu te­le­pała się i tur­ko­tała, a przez otwarte drzwi za­ci­nał deszcz. W ciem­no­ści ma­ja­czyły usta­wione w stosy i po­wią­zane skrzy­nie opa­trzone ety­kie­tami Gre­ene King. W sło­mie le­żała prze­wró­cona na bok drew­niana pry­cza. Ale było coś jesz­cze, ja­kieś świa­tło, słabe, le­d­wie ma­ja­czące na skraju pola wi­dze­nia, si­no­nie­bie­skie jak roz­ja­śnione pio­ru­nami niebo. Pod­czoł­gała się w jego kie­runku i stwier­dziła, że to nie żadne świa­tło, tylko dziecko, nie­mowlę płci mę­skiej. Chłop­czyk le­żał na sło­mie i świe­cił. Tę chwilę miała za­pa­mię­tać na całe ży­cie. Jego bu­zię, która zda­wała się pół­przej­rzy­sta i ema­no­wała błę­ki­tem, jakby roz­ja­rzona od środka la­tar­nią. Mapę ży­łek na po­licz­kach, szyi i rę­kach.

Pod­peł­zła bli­żej.

Obok dziecka le­żała jego kru­czo­włosa matka. Była mar­twa.

Co kie­ruje ludz­kim ży­ciem, je­śli nie przy­pa­dek?

Eliza pa­trzyła, jak po­świata pod skórą dziecka z wolna za­miera i ga­śnie. W tej chwili wszystko, czym była, i wszystko, czym do­piero miała się stać, roz­po­ście­rało się za nią i przed nią długą nie­prze­rwaną li­nią. Przy­kuc­nięta w sło­mie, ko­le­bała się w ryt­mie zgod­nym z ko­ły­sa­niem wa­gonu i – wsłu­chana w swoje co­raz spo­koj­niej bi­jące serce – pra­wie mo­gła so­bie wy­obra­zić, że błę­kitna po­świata jej się przy­śniła; że to zwy­kły po­wi­dok utrzy­mu­jący się pod po­wie­kami ze zmę­cze­nia, stra­chu i udrę­cze­nia ży­wo­tem ucie­ki­nierki. Pra­wie.

– Coś ty za je­den, mały? – za­mru­czała. – Skąd się tu wzią­łeś?

Nie była ani szcze­gól­nie by­stra, ani w ogóle w ża­den spo­sób wy­jąt­kowa: drobna jak pta­szek, miała wą­ską, ścią­gniętą twarz, przy­duże oczy, włosy brą­zowe i szorst­kie jak su­cha trawa. Wie­działa, że nic nie zna­czy, po­wta­rzano jej to od dziecka. I tak jak w przy­szłym ży­ciu jej du­sza miała na­le­żeć do Je­zusa, tak w tym jej ciało na­le­żało do każ­dego, kto je kar­mił, odzie­wał i za­pew­niał mu dach nad głową. Taki był ten świat. Kiedy jed­nak w za­ci­na­ją­cym zim­nym desz­czu przy­tu­liła dziecko do piersi, a wy­czer­pa­nie otwie­rało się przed nią jak wrota w bez­denny mrok, zdzi­wiła się, jak gwał­towne, nie­spo­dzie­wane i nie­skom­pli­ko­wane uczu­cie w niej wez­brało. Miało w so­bie coś z gniewu, było po­dob­nie jak on bez­czelne i wy­zy­wa­jące, ale za­ra­zem nie było nim. Jesz­cze ni­gdy nie trzy­mała w ra­mio­nach rów­nie bez­bron­nej i nie­przy­go­to­wa­nej do ży­cia istoty. Roz­pła­kała się. Pła­kała nad dziec­kiem, nad sobą i nad wszyst­kim, co zro­biła i czego nie mo­gła cof­nąć, a po­tem, kiedy za­bra­kło jej łez, po pro­stu trzy­mała dziecko na rę­kach i ga­piła się w deszcz.

Eliza Mac­ken­zie Grey. Tak brzmiało jej na­zwi­sko, które po­wta­rzała szep­tem dziecku raz po raz, jakby dzie­liła się z nim swoim se­kre­tem. Nie do­da­wała: „Mac­ken­zie po ojcu, który był do­brym czło­wie­kiem. Pan zbyt szybko po­wo­łał go do sie­bie”. Nie wspo­mi­nała też: „Grey po dru­gim mężu mamy, męż­czyź­nie wiel­kim jak tata, przy­stoj­nym jak wszy­scy dia­bli i wy­ga­da­nym jak nie wiem co. Ma­mie się po­do­bał, ale nie był taki słodki jak jego słowa”. Urok oj­czyma roz­pły­nął się w al­ko­holu za­le­d­wie kilka ty­go­dni po nocy po­ślub­nej. Wkrótce bu­telki za­częły im się prze­wa­lać pod no­gami w li­chym miesz­kanku w Le­ice­ster, a po­tem oj­czym na­brał zwy­czaju do­ty­ka­nia Elizy o po­ranku w spo­sób, któ­rego – wciąż jesz­cze bę­dąc dziec­kiem – nie ro­zu­miała, a który spra­wiał jej ból i wpra­wiał w za­kło­po­ta­nie. Kiedy w wieku trzy­na­stu lat sprze­dali ją na służbę, to matka od­pra­wiła Elizę z domu, to matka po­słała ją do agen­cji – bez jed­nej łzy, z za­ci­śnię­tymi tru­pio bla­dymi war­gami, go­towa na wszystko, byle wy­rwać córkę z łap tego czło­wieka.

A po­tem jej pra­co­dawca, dzie­dzic for­tuny z branży cu­kro­wej, ele­gant, za­wsze w ka­mi­zelce, z ze­gar­kiem z de­wizką i wy­pie­lę­gno­wa­nymi bo­ko­bro­dami, znie­nacka we­zwał ją do sie­bie do ga­bi­netu i za­czął wy­py­ty­wać, jak się na­zywa, cho­ciaż pra­co­wała w jego domu już od dwóch lat. Dwie noce póź­niej ci­cho za­pu­kał do jej po­koju. Przy­niósł świecę w pła­skim lich­ta­rzyku. Za­mknął drzwi za sobą, za­nim zdą­żyła wstać z łóżka czy choćby za­py­tać, o co cho­dzi... A te­raz le­żał mar­twy, wiele ki­lo­me­trów stąd, na pod­ło­dze jej sy­pialni, w ka­łuży czar­nej krwi.

Zgi­nął z jej ręki.

Niebo na wscho­dzie ble­dło. Kiedy dziecko za­częło kwi­lić z głodu, Eliza wy­jęła je­dyne je­dze­nie, ja­kie miała – skórkę chleba za­wi­niętą w chu­s­teczkę, od­gry­zła ka­wa­łek, prze­żuła na papkę i po­dała nie­mow­lę­ciu. Chłop­czyk prze­łknął łap­czy­wie, wpa­tru­jąc się w nią sze­roko otwar­tymi oczami. Skórę miał tak bladą, że wy­raź­nie wi­działa prze­zie­ra­jące przez nią nie­bie­skie żyłki. Pod­czoł­gała się bli­żej, zza halki nie­ży­ją­cej matki dziecka wy­jęła zwi­tek fun­to­wych bank­no­tów i port­mo­netkę z drob­nia­kami, po czym z mo­zo­łem wy­plą­tała ko­bietę z ze­wnętrz­nego okry­cia. Nie za­wra­cała so­bie głowy wi­szą­cym na jej szyi rze­my­kiem z parą cięż­kich czar­nych klu­czy. Fio­le­to­wo­ró­żowa spód­nica była przy­długa, Eliza mu­siała wy­wi­nąć ją w ta­lii, żeby na nią pa­so­wała. Kiedy skoń­czyła, wy­mam­ro­tała krótki pa­cierz za du­szę zmar­łej. Ko­bieta – krą­gła i pulchna, o gę­stych czar­nych wło­sach – była cał­ko­wi­tym prze­ci­wień­stwem Elizy. Na pier­siach i że­brach miała bli­zny, głę­boko żło­bione, obrzmiałe – nie wy­glą­dały jak po­pa­rze­nia, nie przy­po­mi­nały rów­nież śla­dów po ospie, spra­wiały ra­czej wra­że­nie, jakby ciało się roz­to­piło, a po­tem za­sty­gło w ta­kiej for­mie. Eliza wo­lała so­bie nie wy­obra­żać, co było po­wo­dem po­wsta­nia blizn.

Nowe ubra­nie było de­li­kat­niej­sze, mięk­sze niż jej wła­sne. O brza­sku, kiedy po­ciąg zwol­nił na roz­jaz­dach, Eliza wy­sko­czyła z wa­gonu z dziec­kiem na rę­kach i wró­ciła po to­rach do naj­bliż­szej sta­cji znaj­du­ją­cej się we wsi Mar­lowe. Stwier­dziła, że nie jest to wcale naj­gor­sza na­zwa, więc na­zwała chłopca Mar­lowe. Za­pła­ciła za po­kój w je­dy­nym pen­sjo­na­cie sto­ją­cym obok sta­rego za­jazdu i po­ło­żyła się w czy­stej po­ścieli. Na­wet nie zdjęła bu­tów. Dziecko, cie­płe i mię­ciut­kie, spo­czy­wało na jej piersi. Oboje spali i spali.

Rano ku­piła bi­let trze­ciej klasy do Cam­bridge, skąd po­je­chali na po­łu­dnie, na dwo­rzec Kings Cross, w lon­dyń­ski mrok i dym.

Skra­dzione pie­nią­dze nie wy­star­czyły na długo. W Ro­ther­hi­the zmy­śliła hi­sto­ryjkę o tym, jak to jej młody mąż zgi­nął przy­gnie­ciony przez wóz, a ona musi szu­kać za­ję­cia. Przy Church Street zna­la­zła pracę w pu­bie dla prze­woź­ni­ków rzecz­nych, wła­ści­ciel z żoną po­zwo­lili jej no­co­wać w ich domu i przez ja­kiś czas była szczę­śliwa. Nie wy­mi­gi­wała się od cięż­kiej pracy: szo­ro­wała pod­łogi, ukła­dała garnki i dzbany w stosy, od­wa­żała i prze­sie­wała mąkę i cu­kier z be­czek. Od­kryła na­wet, że ma dryg do ra­chun­ków. W nie­dziele za­bie­rała chłopca przez całe Ber­mond­sey aż do za­ro­śnię­tego wy­soką trawą parku Bat­ter­sea. Ta­miza ma­ja­czyła nie­opo­dal, le­d­wie wi­doczna wśród mgieł, a oni chla­pali się na bo­saka w ka­łu­żach i rzu­cali ka­mie­niami w gęsi. Ubo­dzy włó­czę­dzy mi­gali na ścież­kach jak świece. Było już wi­dać brzuch, który sta­no­wił nie­ustanne źró­dło zmar­twie­nia Elizy. Wie­działa, że nosi dziecko by­łego pra­co­dawcy, aż pew­nego po­ranka, kiedy kuc­nęła nad noc­ni­kiem, chwy­cił ją wście­kły skurcz i na­gle wy­pa­dło z niej coś czer­wo­nego i ośli­złego. Bo­lało jak dia­bli, ale przy­naj­mniej było po wszyst­kim.

W pe­wien po­nury czerw­cowy wie­czór obca ko­bieta za­gad­nęła ją na ulicy. Po­wie­trze gęst­niało od cuch­ną­cych wy­zie­wów Ta­mizy. Eliza za­trud­niła się jako praczka w Wap­ping, le­d­wie star­czało jej na ży­cie i oboje z dziec­kiem no­co­wali pod mo­stem. Szal, któ­rym się otu­lała, już się wy­strzę­pił, chude ręce miała w pla­mach i wrzo­dach. Ko­bieta, która ją za­cze­piła, była wy­soka pra­wie jak ol­brzymka, a w ba­rach sze­roka jak za­pa­śniczka. Gę­ste siwe włosy no­siła za­ple­cione w opa­da­jący na plecy war­kocz. Oczy miała małe, czarne i błysz­czące jak wy­po­le­ro­wane gu­ziki ele­ganc­kich bu­tów. Mó­wiła z mdłym ame­ry­kań­skim ak­cen­tem, przed­sta­wiła się jako Brynt i po­wie­działa, że zdaje so­bie sprawę ze swo­jego wy­glądu, ale Eliza i dziecko nie po­winni się ni­czego oba­wiać, bo prze­cież każdy czło­wiek jest inny. Nie­które z tych róż­nic są ukryte, inne wi­doczne, ale w tym wła­śnie prze­ja­wia się cud Bo­żego stwo­rze­nia. Przez wiele lat pra­co­wała w cyrku i wie­działa, jak lu­dzie mogą na nią re­ago­wać. Nie­dawno na­wią­zała współ­pracę z wie­leb­nym Wal­ke­rem w Turk’s Head The­atre i pro­szę wy­ba­czyć, że pyta tak pro­sto z mo­stu, ale czy Eliza jest już zba­wiona?

Kiedy Eliza nie od­po­wie­działa, tylko pa­trzyła na nią bez słowa, za­darł­szy głowę, Brynt od­chy­liła kap­tu­rek chłopca, żeby spoj­rzeć na jego bu­zię. Elizę na­gle ogar­nął strach, jakby Mar­lowe mógł nie być sobą, jakby coś było z nim nie w po­rządku. Przy­cią­gnęła go moc­niej – ale on wciąż był zwy­kłym nie­mow­la­kiem, który uśmie­chał się sen­nie. Wtedy też do­strze­gła u ol­brzymki ta­tu­aże: za­czy­nały się na dło­niach, prze­su­wały w górę i zni­kały w głębi rę­ka­wów. Jak u ma­ry­na­rza z In­dii Wschod­nich. Sple­cione stwory, straszne twa­rze. Na szyi też za­uwa­żyła ry­su­nek atra­men­tem. Być może nie­zna­joma całe ciało miała wy­ta­tu­owane.

– Nie bój się – po­wie­działa Brynt.

Eliza wcale się nie bała, po pro­stu ni­gdy wcze­śniej nie wi­działa ko­goś ta­kiego.

Brynt po­pro­wa­dziła ją przez mgłę w za­ułek, przez ocie­ka­jące wodą po­dwórko, do pod­upa­dłego te­atru po­chy­la­ją­cego się nad mętną rzeką. Po­miesz­cze­nie było mroczne, jakby przy­dy­mione, i nie­wiele więk­sze od wnę­trza wa­gonu ko­le­jo­wego. Wie­lebny Wal­ker w ko­szuli i ka­mi­zelce prze­cha­dzał się po ma­łej sce­nie w bla­sku świec i pod­nie­sio­nym gło­sem opo­wia­dał ze­bra­nym ma­ry­na­rzom i prze­chod­niom o zbli­ża­ją­cej się apo­ka­lip­sie, a kiedy skoń­czył, za­czął sprze­da­wać swoje elik­siry, ma­ści i tynk­tury. Nieco póź­niej Eliza tra­fiła do od­dzie­lo­nego ko­tarą skrawka po­miesz­cze­nia, gdzie wie­lebny, już na sie­dząco, ocie­rał twarz i szyję z potu. Był chudy i ni­ski, nie­wiele wyż­szy od chło­paka. Miał siwe włosy i stare, pa­ła­jące ża­rem oczy. Mięk­kimi, drżą­cymi pal­cami od­krę­cił po­jem­nik z lau­da­num.

– Jest tylko jedna Księga Chry­stu­sowa – rzekł pół­gło­sem i pod­niósł na Elizę spoj­rze­nie za­puch­nię­tych, prze­krwio­nych oczu. – Za to ro­dza­jów chrze­ści­jan jest tyle, ilu lu­dzi stą­pa­ją­cych po ziemi. – Za­ci­snął pięść, po czym roz­pro­sto­wał palce. – Wielu z jed­nego.

– Wielu z jed­nego – po­wtó­rzyła Brynt jak słowa li­ta­nii. – Ci dwoje nie mają się gdzie po­dziać, wie­lebny.

Wie­lebny od­chrząk­nął i oczy mu się za­szkliły, jakby na­gle zo­stał sam. Na śmierć za­po­mniał o Eli­zie. Po­ru­szał bez­gło­śnie war­gami.

Brynt ujęła Elizę pod ło­kieć i od­cią­gnęła na bok.

– Nie przej­muj się, jest po pro­stu zmę­czony. Ale przy­pa­dłaś mu do gu­stu, skar­bie, oboje przy­pa­dli­ście so­bie. Po­trze­bu­je­cie kąta do spa­nia? – za­py­tała.

Zo­stali – po­cząt­kowo tylko na jedną noc, po­tem na na­stępny dzień, a póź­niej do końca ty­go­dnia. Eli­zie spodo­bało się, jak Brynt trak­tuje dziecko, a poza tym było ich tylko dwoje: Brynt i wie­lebny. Ona od­wa­lała całą ciężką pracę, a on mie­szał swoje mik­stury w wie­ko­wym trzesz­czą­cym te­atrze i – jak to ujęła Brynt – „spie­rał się z Bo­giem przez za­mknięte drzwi”. Eliza brała ich po­cząt­kowo za parę ko­chan­ków, szybko jed­nak zdała so­bie sprawę, że wie­leb­nego nie in­te­re­sują ko­biety, co przy­jęła z ogromną ulgą. Prała, dźwi­gała cię­żary, tro­chę na­wet go­to­wała, cho­ciaż Brynt co wie­czór krzy­wiła się, gdy za­le­ciały ją za­pa­chy z garnka. Eliza za­mia­tała rów­nież salę, po­ma­gała przy­bie­rać scenę świecz­kami i co­dzien­nie na nowo bu­do­wać ławki z ce­gieł i de­sek.

Był paź­dzier­nik, kiedy w te­atrze zja­wiło się dwóch je­go­mo­ściów, strze­pu­jąc kro­ple desz­czu z płasz­czy. Wyż­szy z nich prze­su­nął dło­nią po ocie­ka­ją­cej wodą bro­dzie. Rondo ka­pe­lu­sza skry­wało jego oczy, ale Eliza od razu go po­znała: to on po­lo­wał na nią z psami w Suf­folk. Oj­ciec jej za­bi­tego pra­co­dawcy.

Sku­liła się za kur­tyną i wy­obra­ziła so­bie, że roz­pływa się w po­wie­trzu, ale nie była w sta­nie ode­rwać od niego wzroku. Wie­lo­krot­nie wy­obra­żała so­bie tę scenę, śniła o niej noc w noc i bu­dziła się zlana po­tem. Pa­trzyła, nie­zdolna się po­ru­szyć, jak jej prze­śla­dowca krąży na obrze­żach tłumu i za­gląda lu­dziom w twa­rze, jakby tylko cze­kała, aż ją znaj­dzie. On jed­nak nie spoj­rzał w jej stronę. Wró­cił do swo­jego to­wa­rzy­sza, który trzy­mał się z tyłu, roz­piął płaszcz i wy­jął z kie­szonki złoty ze­ga­rek z de­wizką, jakby bał się spóź­nić na ważne spo­tka­nie. Póź­niej obaj prze­ci­snęli się przez tłum na ze­wnątrz i prze­pa­dli w mro­kach Wap­ping. Eliza cała i zdrowa ode­tchnęła z ulgą.

– Co to za jedni, moje dziecko? – za­py­tała ją póź­niej Brynt tym swoim ni­skim, dud­nią­cym gło­sem. Świa­tło lampy peł­gało po jej ta­tu­owa­nych knyk­ciach. – Co ci zro­bili?

Ale Eliza nie mo­gła jej po­wie­dzieć, nie po­tra­fiła się zmu­sić, żeby jej wy­tłu­ma­czyć, co ona zro­biła im. Przy­tu­liła dziecko do piersi i za­drżała. Wie­działa, że to nie zbieg oko­licz­no­ści, że na­dal ją ści­gają i za­wsze będą ści­gać. I na­gle przy­jemne cie­pełko, ja­kie ogar­nęło ją przy Brynt i wie­leb­nym, ulot­niło się bez śladu. Nie mo­gła zo­stać – ani tu­taj, ani z nimi. Tak się nie robi.

Nie od razu jed­nak wy­je­chała i pew­nego sza­rego po­ranka, kiedy aku­rat tasz­czyła wia­dro z pra­niem przez Ru­nyan’s Co­urt, na­pa­to­czyła się na Brynt. Ol­brzymka wy­jęła z ob­szer­nych fał­dów spód­nicy zło­żony ar­kusz pa­pieru i wrę­czyła go Eli­zie. Obok pi­ja­czek spał w bło­cie. Pra­nie su­szyło się na sznurku.

Z roz­ło­żo­nej kartki spoj­rzała na Elizę jej wła­sna po­do­bi­zna. To było ogło­sze­nie w ga­ze­cie: na­groda za schwy­ta­nie mor­der­czyni.

– Czy tu jest moje na­zwi­sko? – spy­tała. Nie umiała prze­cież czy­tać.

– Moje dziecko... – mruk­nęła pół­gło­sem Brynt.

I wtedy Eliza jej po­wie­działa, po­wie­działa jej wszystko, tam gdzie aku­rat stały, na tym smęt­nym pla­cyku. Z po­czątku było trudno, głos jej się rwał, ale po­tem słowa po­sy­pały się z niej w sza­lo­nym po­śpie­chu, a ona od­kryła, że mó­wie­nie przy­nosi ulgę. Nie zda­wała so­bie sprawy, jak bar­dzo jej ten se­kret cią­żył. Opo­wie­działa o męż­czyź­nie w noc­nej ko­szuli, o jego po­żą­dli­wych oczach od­bi­ja­ją­cych blask świecy i o tym, jak bo­lało i bo­lało, aż skoń­czył, jego dło­nie pach­niały kre­mem, a ona, już póź­niej, po wszyst­kim, się­gnęła obo­lała do swo­jej ko­módki i na­ma­cała tam... coś, coś ostrego, i ude­rzyła go tym czymś, i do­piero kiedy go z sie­bie ze­pchnęła, zo­ba­czyła, co wła­ści­wie zro­biła. Opo­wie­działa też o wa­go­nie ko­le­jo­wym, o lam­pie, która wcale nie była lampą, i o tym, jak chłop­czyk pa­trzył na nią tam­tej pierw­szej nocy, opo­wie­działa na­wet o tym, jak po­de­brała nie­ży­ją­cej matce dziecka pie­nią­dze i zdarła ubra­nie z jej sztyw­nie­ją­cego ciała.

Skoń­czyła i pa­trzyła, jak Brynt odyma po­liczki i siada ciężko na od­wró­co­nym do góry dnem wia­drze, z wy­soko unie­sio­nymi wiel­kimi ko­la­nami, ob­wi­słym brzu­chem i kur­czowo za­ci­śnię­tymi po­wie­kami.

– Brynt? – za­nie­po­ko­iła się. – Wy­soka ta na­groda, co ją za mnie dają?

Ko­bieta pod­nio­sła wy­ta­tu­owane dło­nie i spo­glą­dała to na jedną, to na drugą, jakby usi­ło­wała roz­gryźć za­wartą w nich ta­jem­nicę.

– Wie­dzia­łam – po­wie­działa pół­gło­sem. – Od po­czątku, od tego pierw­szego dnia, kiedy spo­tka­łam cię na ulicy. Wie­dzia­łam, że coś w so­bie no­sisz.

– Wy­soka ta na­groda, Brynt?

Brynt po­ki­wała głową.

– Co za­mie­rzasz? Po­wiesz wie­leb­nemu?

Brynt pod­nio­sła głowę i po­krę­ciła nią wolno w ge­ście za­prze­cze­nia.

– Świat jego ogromny, moje dziecko. Nie­któ­rym się wy­daje, że je­śli wy­jadą do­sta­tecz­nie da­leko, uciekną od wszyst­kiego. Na­wet od wła­snych błę­dów.

– Ty też tak uwa­żasz?

– Ha... Osiem­na­ście lat już tak ucie­kam. Ale nie da się uciec przed sobą.

Eliza otarła oczy i wierz­chem nad­garstka wy­tarła nos.

– To było nie­chcący – wy­szep­tała.

Brynt ski­nęła głową na kartkę w dłoni Elizy i wstała, szy­ku­jąc się do odej­ścia.

– Nie­któ­rzy dra­nie po pro­stu na to za­słu­gują – wy­pa­liła z za­cie­trze­wie­niem.

Tym­cza­sem Mar­lowe – czar­no­włosy i swa­wolny – rósł. Jego skóra po­zo­stała upior­nie, nie­zdrowo blada, wręcz biała, jakby ni­gdy nie wy­cho­dził na słońce, a jed­nak wy­rósł na słod­kiego ber­be­cia, ob­da­rzo­nego uśmie­chem zdol­nym otwo­rzyć każdy port­fel i oczami błę­kit­nymi jak niebo nad Suf­folk. Cza­sem jed­nak ujaw­niał skry­wany na co dzień pa­skudny cha­rak­ter: wi­dząc, jak krzywi się ze zło­ści i tu­pie gniew­nie nogą, gdy coś nie idzie po jego my­śli, Eliza za­sta­na­wiała się, jaki dia­beł w nim tkwi. Wrzesz­czał wtedy wnie­bo­głosy, chwy­tał, co mu wpa­dło w rękę – bryłkę wę­gla, ka­ła­marz, co­kol­wiek – i roz­trza­ski­wał na ka­wałki. Brynt pró­bo­wała jej tłu­ma­czyć, że to nor­malne za­cho­wa­nie u dziecka, nic złego się nie dzieje, każdy dwu­la­tek prze­cho­dzi taki etap, ale Eliza nie dała się ła­two prze­ko­nać.

Zda­rzył się taki wie­czór przy St. Geo­r­ges Street, kiedy Mar­lowe bar­dzo cze­goś chciał – może cho­dziło o la­seczkę lu­kre­cji, którą zo­ba­czył na wy­sta­wie cu­kierni? – a ona, zmę­czona albo zwy­czaj­nie roz­tar­gniona, od­mó­wiła mu sta­now­czo, zła­pała go za rękę i po­cią­gnęła przez tłum w stronę sze­ro­kich ka­mien­nych scho­dów pro­wa­dzą­cych w dół na Bolt Al­ley.

– Ale ja chcę! – krzy­czał. – Ja chcę! – I po­słał jej mroczne, ja­do­wite spoj­rze­nie.

Na­gle po­czuła, jak we wnę­trzu dłoni, w któ­rej ści­skała jego rączkę, na­ra­sta pa­lący żar. Za­trzy­mała się w po­ło­wie scho­dów w mdłym żół­tym świe­tle ga­zo­wej la­tarni i stwier­dziła, że skóra chłopca ema­nuje zna­jomą nie­bie­ską po­światą. Po­tworny ból roz­darł jej dłoń. Mar­lowe ły­pał na nią, ro­ze­źlony nie na żarty, i ob­ser­wo­wał, jak krzywi się w mę­kach. Krzyk­nęła i ode­pchnęła go od sie­bie. Upadł.

Sto­jąca w ciem­no­ści u dołu scho­dów po­stać w pe­le­ry­nie od­wró­ciła się i pod­nio­sła na nich wzrok, nie­ru­choma poza tym jak ko­lumna li­tego mroku. Nie miała twa­rzy, w jej miej­scu kłę­bił się dym. Eliza wzdry­gnęła się na ten wi­dok.

Złość Mar­lowe’a na­gle się ulot­niła, błę­kitne świa­tło zga­sło. Pa­trzył na nią, le­żąc w bło­cie, na jego drob­nej bla­dej buzi ma­lo­wały się strach i nie­pew­ność. Roz­pła­kał się.

Przy­ci­snęła bo­lącą dłoń do piersi i owi­nęła ją sza­lem. Drugą zdrową ręką przy­gar­nęła chłopca, nu­cąc mu ci­cho, jed­no­cze­śnie za­wsty­dzona i za­lęk­niona. Od­wró­ciła się, ale po­stać z dołu scho­dów znik­nęła.

Mar­lowe miał sześć lat, kiedy na sku­tek za­le­gło­ści w pła­ce­niu czyn­szu stra­cili te­atr w Wap­ping i za­miesz­kali wszy­scy ra­zem w mi­zer­nym po­ko­iku przy Flo­wer and Dean Street, w Spi­tal­fields. Eliza za­czy­nała ży­wić na­dzieję, że może jed­nak Brynt nie miała ra­cji i da się uciec od wła­snych błę­dów. Upły­nęły dwa lata, od­kąd ga­zety prze­stały pu­bli­ko­wać ogło­sze­nia o na­gro­dzie. Wę­dro­wała ze Spi­tal­fields szmat drogi nad Ta­mizę, żeby pod­czas od­pływu szu­kać w gę­stym, kle­istym mule przy­brzeż­nym cze­goś, co nada­wa­łoby się do sprze­da­nia. Brynt była za ciężka do tej ro­boty, a Mar­lowe za mały. Za­miast tego on go­nił wozy z wę­glem na osnu­tych mgłą uli­cach i zbie­rał osy­pu­jące się na bruk drobne czarne grudki, nur­ku­jąc przy tym pod ko­pyta koni i pró­bu­jąc unik­nąć zmiaż­dże­nia przez okute że­la­zem koła, a ona z nie­po­ko­jem śle­dziła z od­dali jego po­czy­na­nia. Eliza nie prze­pa­dała za mrocz­nym, nie­bez­piecz­nym Spi­tal­fields, po­do­bało jej się jed­nak, jak dziel­nica har­tuje Mar­lowe’a i uczy go czuj­no­ści. Lu­biła pa­trzeć w jego wiel­kie ciemne oczy i do­strze­gać w nich nowo na­bytą wie­dzę. Cza­sami w nocy, kiedy przy­cho­dził się do niej przy­tu­lić na ro­ją­cym się od plu­skiew ma­te­racu, wsłu­chi­wała się w jego szybko bi­jące serce i było jak daw­niej, kiedy był ma­łym dziec­kiem, zwy­czaj­nym, słod­kim i do­brym.

Nie za­wsze jed­nak tak to wy­glą­dało. Wio­sną tego roku na­pa­to­czyła się na niego w za­wa­lo­nym od­pad­kami za­ułku od­cho­dzą­cym od Thrawl Street. Sie­dział sku­lony na ziemi i prawą ręką trzy­mał się za nad­gar­stek le­wej, a jego dło­nie, szyja i twarz ema­no­wały tą samą po­światą, którą pa­mię­tała sprzed lat: bla­do­nie­bie­skie świa­tło prze­są­czało się przez mgłę. Kiedy cof­nął rękę, jego nad­gar­stek jesz­cze przez chwilę wzbie­rał bą­blami i ocie­kał gę­stą cie­czą, za­nim skóra wy­gła­dziła się i od­zy­skała zwy­kły wy­gląd.

Eliza krzyk­nęła – od­ru­chowo, wbrew so­bie, nie zdo­łała się po­wstrzy­mać. Mar­lowe od­wró­cił się z za­kło­po­ta­niem, ob­cią­gnął rę­kaw i świa­tło zga­sło.

– Mamo...?

Tu, w za­ułku, byli sami, ale nie da­lej niż trzy me­try od nich we mgle roz­le­gało się skrzy­pie­nie wy­ła­do­wa­nych je­dwa­biem wo­zów, sły­chać było po­krzy­ki­wa­nia sprze­daw­ców i tar­gowy zgiełk.

– Ach, serce ty moje... – mruk­nęła, uklęk­nąw­szy przy nim.

Nie wie­działa, co jesz­cze może po­wie­dzieć. Nie są­dziła, żeby Mar­lowe pa­mię­tał tam­ten dzień, kiedy po­pa­rzył jej rękę. Nie wie­działa, czy zdaje so­bie z tego sprawę, czy nie, ale by­cie in­nym w tym świe­cie nie po­pła­cało, więc spró­bo­wała mu to wy­tłu­ma­czyć. Po­wie­działa, że Bóg każ­demu wy­zna­cza dwo­jaki los i że rolą czło­wieka jest do­ko­nać wła­ści­wego wy­boru. Pa­trząc na jego drobną bu­zię, na blade zmar­z­nięte po­liczki, na przy­dłu­gie czarne włosy opa­da­jące na uszy po­czuła bez­brzeżny smu­tek.

– Za­wsze masz wy­bór, Mar­lowe – po­wie­działa. – Ro­zu­miesz, co mó­wię?

Po­ki­wał głową, ale Eliza wąt­piła, by na­prawdę ro­zu­miał.

– To coś złego, mamo? – spy­tał po chwili gło­sem nie­wiele do­no­śniej­szym od szeptu.

– Nie, skar­bie. Skądże.

– Dla­tego, że po­cho­dzi od Boga? – ode­zwał się znów po krót­kim na­my­śle.

Przy­gry­zła wargę. Ski­nęła głową.

– Mamo?

– Tak?

– A je­śli ja nie chcę być inny?

Po­wie­działa, że nie wolno mu się ni­gdy bać tego, kim jest, ale nie po­wi­nien się ob­no­sić z tą nie­bie­ską po­światą, czym­kol­wiek jest. Po­wi­nien się z nią kryć.

– Na­wet przed wie­leb­nym? – za­py­tał.

– Tak – od­parła.

– I przed Brynt też? – do­py­ty­wał.

– Przed Brynt też – przy­tak­nęła. Po­wie­działa mu, że może z cza­sem od­kryje zna­cze­nie tego bla­sku, ale za­nim to na­stąpi, za­wsze znajdą się lu­dzie, któ­rzy za­pra­gną wy­ko­rzy­stać go do wła­snych ce­lów, a także tacy, licz­niejsi, któ­rych bę­dzie na­pa­wał lę­kiem.

To był rok, w któ­rym wie­lebny za­czął kasz­leć i pluć krwią. Ko­no­wał z Whi­te­cha­pel za­le­cił mu zmianę kli­matu na such­szy, ale Brynt tylko wtu­liła głowę w ra­miona i wy­szła we mgłę. Póź­niej tłu­ma­czyła ze zło­ścią, że wie­lebny w dzie­ciń­stwie opu­ścił ame­ry­kań­ską pu­sty­nię, z któ­rej się wy­wo­dził, i te­raz chciał tam wró­cić i umrzeć. Upły­wały ko­lejne wie­czory roz­świe­tlane ga­zo­wymi la­tar­niami, a twarz wie­leb­nego sza­rzała, oczy żół­kły, aż w końcu prze­stał na­wet uda­wać, że przy­rzą­dza ja­kieś spe­cy­fiki, i za­czął sprze­da­wać czy­stą whi­sky, tłu­ma­cząc każ­demu, kto ze­chciał go słu­chać, że zo­stała po­bło­go­sła­wiona przez świę­tego męża z Czar­nych Wzgórz w Agra­pu­rze. Eliza po­wąt­pie­wała, czy klien­tów to in­te­re­suje, a zresztą na­wet to kłam­stwo wy­pa­dało w jego ustach blado i nie­prze­ko­nu­jąco, jak u czło­wieka, któ­rzy nie wie­rzy już w żadne prawdy, ani swoje, ani cu­dze.

W pe­wien desz­czowy wie­czór – gdy usta­wił skrzynkę przy Wen­tworth Road i wspiąw­szy się na nią, na­wo­ły­wał prze­chod­niów, by za­dbali o zba­wie­nie swo­ich dusz – osu­nął się na zie­mię. Brynt wzięła go na ręce i za­nio­sła do po­ko­iku w slum­sach. Dach w paru miej­scach prze­cie­kał, ta­pety dawno ob­la­zły ze ścian, pleśń gru­bym ko­żu­chem po­ro­sła ramę okna. W tym wła­śnie po­koju, po­śród trwa­ją­cego siódmy dzień bre­dze­nia wie­leb­nego, Eliza i Mar­lowe usły­szeli ci­che pu­ka­nie do drzwi. Eliza wstała, żeby otwo­rzyć. Spo­dzie­wała się Brynt, ale za pro­giem stał obcy męż­czy­zna. Szare świa­tło z ko­ry­ta­rza za jego ple­cami two­rzyło au­re­olę wo­kół jego brody i ka­pe­lu­sza, oczy gi­nęły w cie­niu.

– Panna Eliza Grey – po­wie­dział.

Jego głos miał cał­kiem miłe, nie­mal ła­godne brzmie­nie. Ta­kim gło­sem, wy­obra­żała so­bie Eliza, mógłby prze­ma­wiać dzia­dek do wnuczki w baj­kach.

– Zga­dza się – po­tak­nęła nie­pew­nie.

– To Brynt?! – za­wo­łał Mar­lowe. – Mamo, Brynt wró­ciła?!

Męż­czy­zna zdjął ka­pe­lusz i od­wró­cił głowę lekko w bok, usi­łu­jąc zaj­rzeć w głąb po­koju. Do­piero te­raz zo­ba­czyła jego twarz, jej zło­wrogi wy­raz, długą czer­woną bli­znę prze­ci­na­jącą jedno oko. Nie­zna­jomy no­sił biały kwiat we­tknięty w klapę ma­ry­narki.

Pró­bo­wała za­mknąć drzwi, ale on bez żad­nego wy­siłku za­blo­ko­wał je jedną ręką, wszedł do po­koju i do­piero wtedy za­mknął drzwi za sobą.

– Nie zo­sta­li­śmy so­bie przed­sta­wieni, panno Grey – po­wie­dział. – Mnie­mam jed­nak, że z cza­sem to uchy­bie­nie zo­sta­nie na­pra­wione. A to kto taki?

Spoj­rzał py­ta­jąco na Mar­lowe’a, który stał na środku po­koju, tu­ląc do piersi brą­zo­wego plu­szo­wego mi­sia. Mi­siowi bra­ko­wało jed­nego oka, miał roz­prutą łapę, z któ­rej wy­ła­ziło wy­peł­nie­nie, ale był naj­cen­niej­szym skar­bem chłopca. Mar­lowe pa­trzył na in­truza, na jego bla­dej buzi nie ma­lo­wały się żadne emo­cje. Nie było w nim stra­chu, jesz­cze nie. Wy­czu­wał jed­nak, że coś jest nie w po­rządku.

– Wszystko bę­dzie do­brze, skar­bie – uspo­ko­iła go Eliza. – Wra­caj do wie­leb­nego. Ten dżen­tel­men ma do mnie sprawę.

– Dżen­tel­men... – po­wtó­rzył przy­bysz ta­kim to­nem, jakby go to roz­ba­wiło. – Jak ci na imię, synu?

– Mar­lowe – od­parł z dumą chło­piec.

– Ile masz lat, Mar­lowe?

– Sześć.

– A kim jest ten czło­wiek na ma­te­racu? – Nie­zna­jomy ski­nął ka­pe­lu­szem na wie­leb­nego, który le­żał w ma­li­gnie zwró­cony twa­rzą do ściany.

– Wie­lebny Wal­ker – wy­ja­śnił Mar­lowe. – Jest chory.

– No już – po­na­gliła go Eliza – idź, usiądź przy nim. Zmy­kaj.

– Pan jest po­li­cjan­tem? – za­in­te­re­so­wał się Mar­lowe.

– Mar­lowe! – upo­mniała go z na­ci­skiem Eliza.

– Tak, synu, na­tu­ral­nie. Je­stem po­li­cjan­tem. – Męż­czy­zna jesz­cze raz otak­so­wał chłopca wzro­kiem, ob­ra­ca­jąc ka­pe­lusz w dło­niach, za­nim w końcu spoj­rzał na Elizę. Oczy miał małe i bar­dzo ciemne, spoj­rze­nie su­rowe. – Gdzie jest ko­bieta? – za­py­tał.

– Jaka ko­bieta?

Pod­niósł rękę nad głowę, żeby okre­ślić wzrost Brynt.

– Ame­ry­kanka, za­pa­śniczka – do­dał.

– Je­żeli chce pan z nią po­roz­ma­wiać...

– Nie, nie chcę.

Odło­żył ka­pe­lusz na sto­jące w ką­cie ko­ślawe krze­sło. Przy tej oka­zji do­strzegł swoje od­bi­cie w szy­bie i przy­gła­dził wąs. Ro­zej­rzał się po po­koju. Był ubrany w zie­lony gar­ni­tur w kratę, palce miał po­pla­mione atra­men­tem jak urzęd­nik ban­kowy. Biały kwiat w kla­pie, za­uwa­żyła Eliza, był zwięd­nięty.

– Czego pan w ta­kim ra­zie chce? – za­py­tała, usi­łu­jąc nie dać po so­bie po­znać, że się boi.

Uśmiech­nął się i od­gar­nął poły ma­ry­narki. Wtedy za­uwa­żyła, że nosi re­wol­wer w ka­bu­rze na bio­drze.

– Panno Grey... – za­czął. – W Blac­kwell Co­urt za­trzy­mał się pe­wien dżen­tel­men dość wąt­pli­wej pro­we­nien­cji, który roz­py­tuje o pa­nią w ca­łym Spi­tal­fields. Twier­dzi, że odzie­dzi­czyła pani po­kaźny spa­dek.

– Ja?

Oczy męż­czy­zny za­bły­sły.

– Tak, pani.

– To nie­moż­liwe. Ja nie mam żad­nej ro­dziny.

– Oczy­wi­ście, że nie. Na­zywa się pani Eliza Mac­ken­zie Grey, po­cho­dzi z Bury St. Ed­munds i jest ści­gana za za­bój­stwo męż­czy­zny, który był pani pra­co­dawcą. Mam ra­cję?

Po­czuła, że się ru­mieni.

– Wy­zna­czono za pa­nią po­kaźną na­grodę – pod­jął in­truz. – Ni­g­dzie jed­nak nie wspo­mniano o dziecku. – Z nie­prze­nik­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy spoj­rzał na Mar­lowe’a. – Nie spo­dzie­wam się rów­nież, by rze­czony dżen­tel­men się nim in­te­re­so­wał. Znajdę dla ma­łego od­po­wied­nie miej­sce. Może zo­sta­nie ja­kimś cze­lad­ni­kiem, żeby nie mu­siał iść do przy­tułku. Wszę­dzie bę­dzie mu le­piej niż tu­taj, przy umie­ra­ją­cym wie­leb­nym i tej nie­nor­mal­nej Ame­ry­kance.

– Brynt wcale nie jest nie­nor­malna – za­pro­te­sto­wał z kąta Mar­lowe.

– Ko­cha­nie – zwró­ciła się do niego Eliza – idź do Co­wett i przy­pro­wadź Brynt. Po­wiedz, że wie­lebny jej po­trze­buje.

Po­de­szła do drzwi, żeby wy­pu­ścić chłopca, i w tej sa­mej chwili usły­szała głu­che me­ta­liczne szczęk­nię­cie. Za­marła.

– Odejdź od drzwi. Grzeczna dziew­czynka.

Męż­czy­zna mie­rzył do niej z re­wol­weru w prze­cie­ka­ją­cym do po­koju bla­do­sza­rym świe­tle dnia. Na­ło­żył ka­pe­lusz.

– Trzeba przy­znać, że nie wy­glą­dasz na mor­der­czy­nię – do­dał.

Wolną ręką wy­jął z kie­szeni ka­mi­zelki cien­kie ni­klo­wane kaj­danki i na­gle zna­lazł się tuż przy niej. Zła­pał ją mocno za rękę, za­piął jedną ob­ręcz kaj­da­nek na prze­gu­bie pra­wej dłoni i się­gnął po lewą. Eliza pró­bo­wała sta­wić opór.

– Nie... – za­częła.

W głębi po­koju Mar­lowe wstał.

– Mamo? – za­py­tał z nie­po­ko­jem. – Mamo!

In­truz po­py­chał Elizę do wyj­ścia i zu­peł­nie nie zwra­cał uwagi na Mar­lowe’a, kiedy ten do niego do­sko­czył. Wy­glą­dał tak nie­po­zor­nie... Eliza wi­działa to wszystko jak w zwol­nio­nym tem­pie. Mar­lowe wy­cią­gnął ręce i za­ci­snął obie drobne dło­nie na nad­garstku męż­czy­zny, jakby chciał go za­trzy­mać. Męż­czy­zna od­wró­cił się do niego i przez chwilę, która Eli­zie wy­dała się bar­dzo długa, a nie mo­gła trwać wię­cej niż parę se­kund, przy­glą­dał mu się naj­pierw ze zdu­mie­niem, po­tem z nie­do­wie­rza­niem, aż wresz­cie na jego twa­rzy od­ma­lo­wała się zgroza. Mar­lowe lśnił. In­truz wy­pu­ścił re­wol­wer z ręki i otwo­rzył usta do krzyku, ale nie krzyk­nął.

W sza­mo­ta­ni­nie Eliza wpa­dła na ścianę. Nie wi­działa twa­rzy chłopca, stał te­raz ty­łem do niej, wi­działa za to rękę męż­czy­zny w miej­scu, w któ­rym Mar­lowe się w nią wcze­pił: naj­pierw skóra po­kryła się bą­blami, a po­tem roz­mię­kła i po­pły­nęła jak sto­piony wosk. Szyja in­truza od­kształ­ciła się, nogi ugięły, całe jego ciało za­częło się prze­le­wać, ga­la­re­to­wate, cięż­kie, gę­ste jak me­lasa. Zie­lony gar­ni­tur wy­brzu­szał się w naj­dziw­niej­szych miej­scach i do­słow­nie w kilka chwil z krzep­kiego męż­czy­zny w sile wieku zo­stała bez­kształtna gruda mięsa z twa­rzą za­sty­głą w gry­ma­sie udręki i oczami wy­cho­dzą­cymi z or­bit w roz­to­pio­nej bryle, która jesz­cze nie­dawno była głową.

Za­pa­dła ci­sza. Mar­lowe pu­ścił rękę męż­czy­zny. Nie­bie­ska po­świata zga­sła. Ręka ster­czała w górę z za­krze­płej masy mięsa.

– Mamo? – po­wtó­rzył Mar­lowe. Spoj­rzał na Elizę i się roz­pła­kał.

W mi­zer­nym po­koju pa­no­wały przej­mu­jący ziąb i wil­goć. Eliza po­de­szła do chłopca i przy­tu­liła go, wciąż była skuta. Drżał na ca­łym ciele, ona też się trzę­sła. Wtu­lił twarz w jej ra­mię. Żadną cząstką swo­jej istoty ni­gdy przed­tem nie czuła tak wiel­kich emo­cji jak te, które roz­pie­rały ją w tej chwili: zgrozy, li­to­ści, mi­ło­ści.

Nie bała się jed­nak. Nie bała się swo­jego synka.

W kie­szeni ka­mi­zelki in­truza zna­la­zła klu­czyki do kaj­da­nek. Za­wi­nęła Mar­lowe’a w je­dyny po­rządny koc, jaki mieli, do­rzu­ciła do pieca resztkę wę­gla i uko­ły­sała chłopca do snu przy łóżku wie­leb­nego. Zde­for­mo­wane ciało łowcy na­gród cały czas le­żało na pod­ło­dze pod oknem. Wy­czer­pany chło­piec szybko za­snął. Brynt jesz­cze nie wró­ciła, za­pewne bę­dzie pra­co­wać do rana.

Upew­niw­szy się, że Mar­lowe śpi, Eliza za­wi­nęła zwłoki w drugi z po­sia­da­nych ko­ców, do­rzu­ciła re­wol­wer, po czym z tru­dem prze­cią­gnęła pa­ku­nek do drzwi i da­lej, po skrzy­pią­cych scho­dach na dół. Ob­casy trupa po­stu­ki­wały gło­śno – naj­pierw o każdy sto­pień z osobna, a po­tem o próg, gdy cią­gnęła ciało w czarny za­ułek na ty­łach domu.

Wie­działa, że tacy jak on ni­gdy nie prze­staną jej na­cho­dzić. Wy­tro­pią ją w Wap­ping, w Spi­tal­fields, wszę­dzie. Starsi albo młodsi, będą przy­wdzie­wać różne twa­rze i no­sić różną broń, ale pie­niądz to pie­niądz i nie spo­sób mu się oprzeć.

Nie wró­ciła do domu. Po­my­ślała o Mar­lo­wie. Ko­chała go i na­gle uświa­do­miła so­bie z ab­so­lutną pew­no­ścią, że przy Brynt bę­dzie znacz­nie bez­piecz­niej­szy. Przy Brynt, która wie­działa, jak funk­cjo­nuje świat, nie była po­szu­ki­wana przez łow­ców na­gród i za­mie­rzała pew­nego dnia wró­cić do Ame­ryki. W tej chwili wszystko to brzmiało jak sen. Dwie ulice da­lej w Blac­kwell Co­urt sie­dział męż­czy­zna z ku­flem piwa w gar­ści i pi­sto­le­tem w kie­szeni. Mimo póź­niej pory na pewno nie spał. Otu­liła się brud­nym sza­lem, ob­jęła za ra­miona i ru­szyła po zro­szo­nym mgłą bruku w stronę głów­nej ulicy. Serce pę­kało jej z bólu, ale nie zwol­niła kroku ani nie obej­rzała się przez ra­mię na pęk­nięte okno wy­na­ję­tego po­ko­iku. Bała się, że zo­ba­czy tam za­ku­taną w koc drobną syl­wetkę przy­ci­ska­jącą bladą rączkę do szyby.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------