Zwykła księżniczka - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lotta przystanęła na skraju ścieżki, bezskutecznie próbując odgonić muszki. W dole, pomiędzy nieprzystępnym zboczem a jeziorem tak spokojnym, że w jego tafli odbijały się chmury i drzewa porastające brzeg wody, stał prosty, wręcz ascetyczny dom z granitu.

Loch Mhoraigh House. Wyglądał jak nieprzyjazna samotnia, w czym – zdaniem wszystkich mieszkańców wioski – upodabniał się do swojego właściciela.

– W życiu nie miałem gorszego szefa. – Gary całe popołudnie topił smutki w barze hotelu Mhoraigh, dlatego jego słowa przypominały bełkot. – Zero uśmiechu, żadnego „dzień dobry”, od razu do roboty! Przecież on mi płaci jakieś śmieszne pieniądze! Powiedziałem, co może sobie zrobić z tą robotą!

– No i słusznie! – Elsie, barmanka, wyczyściła kieliszek ściereczką i ostrzegła Lottę przed wyprawą do Loch Mhoraigh. – Nie chcemy tu Corrana McKenny. Wszyscy wiedzą, że Mhoraigh powinien był przypaść jego bratu – powiedziała. – Nikt z wioski nie chce dla niego pracować. Szukaj roboty w Forcie William.

Niestety Lotty nie było stać na dalszą podróż. Nie miała przy sobie ani grosza, a kiedy człowiek jest bez pieniędzy, szuka pracy, prawda?

Przynajmniej tak słyszała. Mówiąc szczerze, kiedy zorientowała się, że jej torebka zniknęła, Lotta po raz pierwszy w życiu musiała zastanowić się, skąd wziąć gotówkę.

Pierwsze poważne wyzwanie. Postanowiła stanąć na wysokości zadania. Żyła pod kloszem, otaczała się luksusami. Nigdy nie miała szansy przekonać się, kim jest naprawdę. Właśnie o to chodziło w tym krótkim, raptem kilkutygodniowym wypadzie, o znalezienie odpowiedzi na pytanie: Co kryje się za fasadą stylowych ciuchów Jej Wysokości Charlotte z Montluce i za maską uprzejmego uśmiechu?

Charlotte – Lotta – czuła, że musi poznać odpowiedź.

Oto nadarzyła się okazja. Kiedy nie ma się pieniędzy, trzeba je zarobić. Lotta założyła plecak. Skoro inni mogą, to ona też.

Pięć kilometrów dalej, gdy już padała ze zmęczenia, dotarło do niej, że być może popełnia wielki błąd. Loch Mhoraigh stał na odludziu, Corran McKenna mieszkał w nim całkiem sam. Chciała zapukać do drzwi i poprosić o pracę. Czy to aby na pewno bezpieczne? A jeśli Elsie miała rację i temu człowiekowi nie można ufać? Niechęć Elsie do Corrana wynikała chyba z tego, że McKenna nie był „prawdziwym Szkotem” i podobno nie całkiem uczciwie wszedł w posiadanie domu i ziemi.

Lotta doskonale wiedziała, że mogła postąpić inaczej. Wystarczyłby jeden telefon i zaraz by ją stąd ewakuowano. Przylecieliby helikopterem i zabrali ją z powrotem do pałacu w Montluce. I nie przejmowałaby się muszkami, pieniędzmi i ryzykiem. Musiałaby jedynie stawić czoło babce i świadomości, że do niczego się nie nadaje. Zapamiętano by ją jako księżniczkę, która uciekła z domu i zdana na siebie nie przeżyła nawet tygodnia.

Skrzywiła się na myśl o poniżeniu. Trzy miesiące, tak uzgodniła z Philippe’em i Caro. Trzy miesiące, by zniknąć, „odnaleźć siebie”. Nie może skapitulować przed pierwszą przeszkodą i wrócić do domu z podkulonym ogonem.

Przypomniała sobie, że jest księżniczką, wyprostowała się. Nie sposób rządzić krajem – tak jak jej rodzina od czasów Karola Wielkiego – jeżeli nie umie się wybrnąć z trudnej sytuacji. Wychowano ją na opowieściach o dumie, odwadze i niezależności rodu, o Leopoldzie Długim Mieczu, Księżnej Agacie i legendarnym Raulu Wilku.

Wszyscy przodkowie podejmowali wyzwania dużo trudniejsze niż to, które stało przed Lottą. Ona jedynie musiała znaleźć pracę. Czyżby jako pierwsza przedstawicielka prastarego rodu miała przyznać się do porażki?

O nie, postanowiła, nie ma mowy!

Poprawiła plecak i ruszyła ścieżką w dół do Loch Mhoraigh House.

Budynek był szary i naprawdę wielki. Lotta stanęła przed ogromnymi drzwiami wejściowymi. Widać było, że nikt nie dbał o otoczenie. Niegdyś zapewne imponujący żwirowy podjazd porastały chwasty, mury emanowały ponurym nastrojem. Dokoła cisza. Żadnych świateł, muzyki, śladu obecności człowieka. W górze, nad wierzchołkami potężnych sosen, krążyły wrony. Od strony jeziora dobiegał śpiew jakiegoś ptaka.

Lotta zawahała się. Spojrzała na staroświecki dzwonek. A jeśli nikogo nie ma? Wcale nie była pewna, czy zdoła wspiąć się z powrotem do wioski.

Poza tym… Nigdy wcześniej nie musiała nikogo przekonywać, by dał jej pracę. Zresztą w ogóle nie musiała nikogo o nic prosić, bo ludzie prześcigali się w spełnianiu jej zachcianek.

Postanowiła zrzec się tytułu i opuścić pałac. A zatem teraz była zdana wyłącznie na siebie.

Nabrała powietrza i nacisnęła dzwonek.

Natychmiast usłyszała wściekłe ujadanie, jakby za drzwiami mieszkała sfora psów, i instynktownie cofnęła się o krok. Rozległa się krótka, surowa komenda i psy ucichły, z wyjątkiem jednego, którego po chwili właściciel chyba gdzieś zamknął.

Chwilę później otworzyły się drzwi i stanął w nich wysoki mężczyzna, równie nieprzystępny i ponury jak otaczające dom wzgórza. Był młodszy, niż Lotta zakładała. Miał ciemną karnację, nieustępliwe spojrzenie, poważną minę i błękitne oczy.

– Tak?

– Ja… ja przyszłam w sprawie pracy – bąknęła Lotta, w duchu przeklinając jąkanie, które zawsze pojawiało się, gdy była zdenerwowana. Raul Wilk na pewno się nie jąkał, pomyślała gorzko.

Mężczyzna uniósł brwi.

– Jakiej pracy?

– W hotelu powiedzieli mi, że potrzebujesz pomocy przy odnawianiu domków na wynajem.

– Wieści szybko się roznoszą… Czyżby Gary wpadł do baru w drodze do Glasgow?

Lotta odgoniła muszki. Wzięła się w garść.

– Powiedział, że nie masz pomocnika i nikt nie chce dla ciebie pracować.

– A nie mówił jeszcze, że w życiu nie miał takiej paskudnej roboty, tak niskich zarobków i równie beznadziejnego szefa?

– Coś w tym guście.

– Mimo to chcesz dla mnie pracować.

– Rozpaczliwie.

Przyjrzał się jej. Nigdy wcześniej nie mierzono jej wzrokiem w tak bezczelny sposób; w Montluce nikt nie ośmieliłby się tego zrobić.

– Nie wyglądasz na zrozpaczoną – odezwał się Corran. Pokazał na ciuchy do wycieczek górskich, które kupiła w Glasgow raptem cztery dni wcześniej. – To nowe ubranie. Sądząc po metkach, drogie. Cóż, nie nadajesz się do tej pracy.

– Czemu nie?

– Chociażby dlatego, że nie jesteś mężczyzną.

– Kiepski powód – odparła. Wprawdzie nie chciała się przyznawać do arystokratycznego pochodzenia, ale też nie zamierzała tolerować lekceważącego tonu. – Nie wiem, czy słyszałeś o dyskryminacji ze względu na płeć.

– Nie wiem, czy słyszałaś, gdzie możesz sobie wsadzić takie gadki – skontrował. – Potrzebuję kogoś silnego do pracy fizycznej, a ty wyglądasz na kogoś, kto jedyny wysiłek wkłada w otwieranie słoiczków z kremem.

Oczy Lotty zapłonęły gniewem. Na plecach poczuła oddech przodków.

– Nie używam kremu – oświadczyła chłodno. – I jestem silniejsza, niż ci się zdaje.

W odpowiedzi Corran chwycił ją za dłonie i zaczął je oglądać niczym towar na straganie.

– Nie powiesz mi, że kiedykolwiek pracowałaś fizycznie – stwierdził.

– Mogę zacząć. – Zabrała ręce. – Proszę – powiedziała, starając się zignorować ogień w opuszkach palców. Była pewna, że linie papilarne Corrana odcisnęły się na jej skórze. – Naprawdę potrzebuję tej pracy.

– A ja naprawdę potrzebuję kogoś odpowiedniego – odparł. – Przykro mi, ale nie. I nie patrz na mnie jak zbity psiak – dodał oschle. – Nie rusza mnie to.

– Przecież… przecież nie patrzę… tak!

Wyglądała na zszokowaną, ale Corran wątpił, czy naprawdę nie zdawała sobie sprawy z mocy swojego spojrzenia. Miała lśniące, szare oczy, niezwykle piękne, obwiedzione długimi, czarnymi rzęsami. Kiedy mężczyzna spojrzał w takie oczy, to kłopoty gotowe.

Była ładna i zgrabna, nosiła strój do wypraw górskich z elegancją, która nieco gryzła się z krótko obciętymi, mocno rudymi włosami. Wyrafinowanego wizerunku Lotty dopełniał delikatny szal opatulający szyję.

Corran wiedział, że nie należy ufać niczemu, co wyrafinowane.

Zmarszczył brwi i spojrzał za jej plecami, szukając samochodu.

– Jak się tu dostałaś?

– Piechotą. Z hotelu – powiedziała.

– Nie przyszło ci do głowy, żeby przedtem zadzwonić? – spytał rozdrażniony. – Nie szłabyś po próżnicy.

– Mój telefon nie działa.

– Dlatego nadal używamy linii stacjonarnych – wyjaśnił jak dziecku.

– Aha.

Wydawała się zaniepokojona. Corran mógłby się założyć, że nigdy nie korzystała ze zwykłego telefonu. „Paniusia” – to miała niemal napisane na czole. Ta wysoko podniesiona broda i butna mina.

Uśmiechnął się pod nosem, postanawiając ignorować błagalny wzrok nieznajomej. Rozpaczliwie potrzebuje pracy? Ha, bo pewnie zostało jej ostatnie pół miliona…

– No… ja lubię chodzić.

– Zaraz padniesz ze zmęczenia – zauważył trzeźwo. – Ile dzisiaj pokonałaś?

– Dwadzieścia pięć kilometrów.

Świetnie. Westchnął zirytowany.

– Jak się nazywasz?

– Lotta – odparła. Chwila wahania. – Lotta Mount.

Tak, jasne, pomyślał.

– Dobrze, zaczekaj tutaj. Pójdę po kluczyki.

Rozpromieniła się.

– Pozwolisz mi zostać?

– Nie. Odwiozę cię do hotelu Mhoraigh.

– Ale ja nie chcę tam wracać!

– Wiesz co? Nie obchodzi mnie, czego chcesz – powiedział, zdenerwowany tym, że przez chwilę poczuł wyrzuty sumienia. – Chcę, żebyś sobie poszła. Nie dotrzesz do hotelu o własnych siłach. Jak padniesz po drodze, ludzie zaczną gadać. Zresztą już i tak gadają.

– Nie padnę – zaprotestowała. – Nie wsiądę z tobą do samochodu – dodała po chwili.

– Trochę za późno na skrupuły, skoro przewędrowałaś taki kawał.

– Wolę wrócić piechotą – upierała się. – Jest ładny wieczór.

Corran spojrzał w niebo. Jak to zwykle w Szkocji, po południu przejaśniło się i teraz, a była prawie dziewiętnasta, na niebie wisiało raptem parę niewinnych chmurek. O tej porze roku ciemno zrobi się dopiero za dwie, trzy godziny. Wzgórza tonęły w błękicie, woda cicho lśniła, powietrze było przejrzyste.

– Muszki cię zjedzą – zauważył.

– Nic mi nie będzie – zapewniła go. – Pójdę piechotą. – Schyliła się po plecak. Stęknęła, zarzucając go na plecy.

– Nie bądź głupia, kobieto – mruknął rozdrażniony. – Pokonałaś dwadzieścia pięć kilometrów, na dzisiaj wystarczy. – Wycelował w nią palec. – Zostań. Idę po kluczyki.

Nie było go dwie minuty, ale kiedy wrócił, Lotta już wspinała się pod górę.

– W porządku, uparta dziewucho! Idź sobie! – krzyknął za nią. – Tylko nie padnij na mojej ziemi!

– Nie padnę – rzuciła przez ramię.

Corran stał w drzwiach i patrzył za oddalającą się postacią. Szła z podniesioną głową, ale było widać, jaki to dla niej wysiłek. Zaklął pod nosem.

Co ona sobie myślała? Przeszła taki kawał drogi tylko po to, żeby dowiedzieć się, czy znajdzie się dla niej praca? To niebezpieczne. A gdyby był seryjnym mordercą?

Miał dość własnych problemów, żeby jeszcze przejmować się Lottą, ale patrzył za nią, marszcząc brwi, aż znikła za zakrętem. Da jej pół godziny, a potem pojedzie sprawdzić, jak daleko dotarła.

Tyle że kiedy ruszył szlakiem, nie znalazł Lotty. Pojechał aż do samego Mhoraigh, ale nie wszedł do hotelu. Miejscowi wyraźnie dali do zrozumienia, co sądzą o obecności Corrana w wiosce. Cóż, jeśli Lotta dotarła aż tu, była już bezpieczna.

Zresztą nie odpowiadał za nią, bo niby czemu? Zawrócił, obrał kurs na Loch Mhoraigh House i postanowił nie myśleć o dziwnej nieznajomej.

W nocy źle spał, a rano był rozdrażniony. Psy ochoczo pobiegły przodem, minęły starą stajnię i otoczony murem ogród, zniszczony hangar dla łodzi i pomknęły ścieżką wiodącą ku stodole i rozpadającym się domkom. Wybudował je prapradziad Corrana w czasach, gdy posiadłość kwitła.

W nocy popadało, powietrze tchnęło świeżością i słodkim zapachem paproci. Corran z tęsknotą pomyślał o szczytach gór, ale wiedział, że nie może sobie pozwolić nawet na dzień wolnego, zwłaszcza teraz, kiedy musiał znaleźć kogoś do pomocy. Wrócił myślami do Lotty, pokręcił głową. Ciekawe, jak to sobie wyobrażała? Z trudem dźwigała plecak.

Najpierw położy tynki w pierwszej chacie, potem zamieści kolejne ogłoszenie w miejscowej gazecie. Zaczął w myślach układać treść anonsu, kiedy nagle zauważył, że Meg zastygła w wyczekującej pozie w drzwiach domku. Drzwi były otwarte na oścież, choć Corran na pewno je zamknął poprzedniego dnia.

Meg położyła się i, nadal czujna, czekała na pana. Corran zmarszczył brwi.

– Co jest, Meg?

Kazał psu zostać, a sam wszedł do domku. Drzwi po lewej prowadziły do salonu. A w salonie siedział psiak matki Corrana i łasił się do dziewczyny, która wieczorem poprzedniego dnia dopytywała się o pracę.

Był tak zaskoczony, że nie wiedział, co powiedzieć.

Miała na sobie to samo ubranie co wczoraj, tyle że szal zawiązała na głowie, zupełnie jak gospodyni domowa w latach pięćdziesiątych. Chyba właśnie zamiatała, bo w dłoni ściskała szczotkę.

– Dzień d-dobry – powiedziała. Gdy była zdenerwowana, zaczynała się jąkać, już wcześniej to zauważył.

– Co ty tu, do diabła, robisz?

– No… zobaczyłam, że remontujesz, to zaczęłam sprzątać.

– Nie zrozumiałaś, kiedy powiedziałem, że nie dam ci pracy?

– Chciałam udowodnić, że się nadaję – odparła z zaciętym wyrazem twarzy. – Proszę, daj mi szansę.

– Wczoraj pojechałem aż do Mhoraigh, bo się bałem, że padłaś po drodze – rzucił wściekle. – Cały czas byłaś tutaj?

– Przespałam się w stodole…

Nigdy w życiu nie nocowała w takich warunkach i choć padała z nóg, nie zmrużyła oka. Pomimo kilku warstw ubrań trzęsła się z zimna i gorzko żałowała, że dowiedziała się o istnieniu Loch Mhoraigh.

Czemu nie przekonała kogoś w hotelu, by dał jej pracę? Ale nie, musiała wybrać Loch Mhoraigh House, a teraz duma nie pozwalała jej pogodzić się z odmową. Okej, chwilowo zrzekła się tytułu, ale przecież nadal była księżną!

Duma niestety nie grzeje ani nie pomaga w walce z uciążliwymi muszkami. Lotta marzyła o ciepłym prysznicu i kawie.

Lecz najpierw musiała przekonać Corrana, by pozwolił jej zostać.

Przyglądał się jej spod zmarszczonych brwi, wyraźnie wściekły. Cóż, trudno było mu się dziwić. Z drugiej strony skąd miała wiedzieć, że okaże się taki rycerski i pojedzie do wsi, by sprawdzić, czy nic jej się nie stało? Skoro w gruncie rzeczy jest miłym facetem, to czemu nie chce dać tej roboty?

Czas na pojednawczy gest, uznała. Niektóre wojny wygrywa się na polu bitwy, a inne paktując z wrogiem.

– Przepraszam – szepnęła. – Wiem, że wtargnęłam na twój teren, ale wiem też, że podołam pracy u ciebie. Umiem sprzątać i malować.

Corran otworzył usta.

– Nie musisz mi płacić – dodała szybko. – Mogę pracować za dach nad głową. – Oho, zastanawia się, uznała i postanowiła kuć żelazo, póki gorące. – Daj mi szansę. Przyda się dodatkowa para rąk do pracy, prawda?

– Zależy – odparł ponuro. – Nie powiesz mi chyba, że masz doświadczenie w budowlance?

– Wiem, jak ważny jest porządek na budowie – stwierdziła Lotta, która kiedyś wmurowała kamień węgielny pod nowy szpital i była pod wrażeniem porządku panującego na placu budowy.

– Na ilu budowach byłaś? – Nie wyglądał na przekonanego.

– Pewnie cię zaskoczę.

– Czyżby? – Przyglądał się jej nieufnie.

O rany, powinnam rozwiać wątpliwości, a nie wzbudzać kolejne, pomyślała. Pogłaskała psiaka.

– Domyślam się, że najchętniej zatrudniłbyś kogoś z doświadczeniem, ale jak widać, fachowcy nie garną się do pracy u ciebie. Malowanie i sprzątanie to nic trudnego. W dodatku będę to robiła za darmo.

Było widać, że Corran zastanawia się nad słowami Lotty. Wstrzymała oddech. Drapał się po brodzie, a Lotta śledziła ruchy jego wielkiej dłoni. Potem ścisnęła szczotkę i wróciła do zamiatania. Pokaże, co umie.

– Przyznaję, trudno znaleźć fachowca, który wytrzymałby dłużej niż kilka dni – powiedział w końcu.

– Sugeruję zmianę stylu zarządzania.

– Widzę, że pogawędziliście sobie z Garym! – prychnął zniesmaczony. – Miał po prostu otynkować parę ścian. Czym tu zarządzać?

– Nie zaszkodziłoby kilka słów zachęty, jakaś pochwała – rzuciła, zanim ugryzła się w język. – Mną nie trzeba zarządzać – prędko dodała.

– Nie trzeba zarządzać, nie trzeba płacić… – Patrzył, jak Lotta bezskutecznie próbuje zamieść podłogę. – Nie rozumiem, czemu tak ci zależy na tej pracy. Poszukaj czegoś, za co ci zapłacą.

– Nie mogę. Nie stać mnie na podróż. Okradli mnie. – Powie mu prawdę, co za różnica. – Nie mam nawet na filiżankę kawy.

Corran zrobił się jeszcze bardziej podejrzliwy.

– Trzeba było pójść na policję – zauważył – zamiast wchodzić na prywatny teren i prosić obcych o pracę.

– Przepraszam. Nie wiedziałam, co robić.

– Zadzwonić do banku!

Jak miała mu wyjaśnić, że telefon do banku sprowadziłby na nią wysłaną przez babkę ekipę poszukiwawczą z Montluce?

– Nie chcę ujawniać miejsca pobytu – odparła po chwili.

– Jesteś poszukiwana?

Miała ochotę podać się za włamywaczkę, która ukradła worek diamentów, ale Corran i tak by pewnie nie uwierzył.

– Nie, nic z tych rzeczy. – Oblizała usta. Coś musi mu powiedzieć. – Chodzi o to, że… musiałam wyjechać – zaczęła ostrożnie. – Moja mama często wspominała o wyprawach w góry. Pomyślałam, że pójdę w jej ślady, tak jak zawsze obiecywałam, i zastanowię się, co począć z własnym życiem.

Jak na razie nie odbiegła zanadto od prawdy. Lotta spędziła mnóstwo czasu przy łożu umierającej matki. Ściskała jej wątłą dłoń, uśmiechała się pocieszająco. Miała zaledwie dwanaście lat, lecz ani razu nie zapłakała, ponieważ babka powiedziała, że księżniczka musi być silna i dzielna.

Nie zamierzała opowiadać Corranowi historii ucieczki. W Paryżu wystawiła ochroniarzy do wiatru, dotarła do Hull, gdzie w jakiejś bocznej, podejrzanej uliczce poszła do fryzjera.

Wieczorem sama nałożyła sobie farbę, ale kolor okazał się zupełnie inny niż na opakowaniu. Spojrzała w lustro i z przerażeniem ujrzała na głowie prawdziwy pożar. Wyglądała paskudnie. Jedyna pociecha, że teraz nikt jej nie rozpozna. Nosiła się zawsze stylowo, tymczasem teraz postanowiła ubierać się zwyczajnie.

W sumie była z siebie zadowolona. Niby nic wielkiego, ale dla niej to krok w nieznane i wymarzona wolność.

Siedząc w ciasnym pokoiku hotelowym, zdała sobie sprawę, że od tej chwili nikt nie będzie jej organizował dnia. Nie bardzo wiedziała, co robić. Wtedy przyszedł jej do głowy pomysł wyprawy w góry śladami zmarłej matki. Pojechała pociągiem do Glasgow, zostawiła walizkę w skrytce na stacji i ruszyła dalej, wyposażona jedynie w plecak.

– Było cudownie – powiedziała Corranowi. – To znany szlak, przemierza go mnóstwo ludzi. Wczoraj wszystko szło dobrze, dopóki nie zatrzymałam się na lunch. Zjadłam kanapkę w pubie, więc wtedy jeszcze musiałam mieć torebkę, ale kiedy dotarłam do hotelu w Mhoraigh, okazało się, że zostałam bez grosza. W hotelu byli na tyle uprzejmi, że wyszukali numer tego pubu. Miałam nadzieję, że może ktoś ją znalazł i oddał przy barze, ale nikt nic nie widział.

Słuchał opowieści Lotty, nie wiedząc, co ma o tym myśleć. Czuł, że coś przed nim ukrywa. A może to jakaś gwiazda szukająca kryjówki przed mediami? Nie rozpoznał jej, zresztą show-biznes zupełnie go nie interesował, o czym mogła zaświadczyć jego była żona.