Życie nocne - ebook

Rozdział 1

Został zło­dzie­jem, kiedy miał dzie­więć lat. To wtedy rak porwał jego matkę do pierw­szego śmier­tel­nego tańca. W tam­tym cza­sie nie był to świa­domy wybór, przy­goda ani dresz­czyk emo­cji – choć znacz­nie póź­niej z tym wła­śnie koja­rzył swoją karierę. Wów­czas młody Harry Booth kra­dzież utoż­sa­miał z prze­trwa­niem.

Musieli prze­cież coś jeść i spła­cać hipo­tekę oraz leka­rzy, a także kupo­wać leki, także wtedy, gdy matka była zbyt chora na pracę. Jak zwy­kle, rzecz jasna, sta­rała się ze wszyst­kich sił; haro­wała do utraty tchu, nawet gdy jej włosy gar­ściami wypa­dały, a ciało, i tak już szczu­płe, coraz bar­dziej tra­ciło na wadze.

Nie­wielki inte­res, który zało­żyła wraz z sio­strą, jego zwa­rio­waną ciotką Mags, nie nadą­żał za kosz­tami, które pochła­niał rak, za tą mno­go­ścią dola­rów o naj­róż­niej­szych nomi­na­łach, jakich wyma­gała walka z tym, co wtar­gnęło do jej ciała. Na nie­szczę­ście, to ona sta­no­wiła trzon firmy sprzą­ta­ją­cej „Sio­stry – wszystko na błysk”, i nawet kiedy Harry poma­gał w week­endy, i tak tra­cili klien­tów.

Brak klien­tów rów­nał się bra­kowi dochodu. A brak dochodu ozna­czał, że musieli na gwałt szu­kać pie­nię­dzy, żeby móc spła­cać hipo­tekę przy­tul­nego domu z dwiema sypial­niami w West Side w Chi­cago.

Może i nie było to oka­załe lokum, ale nale­żało do nich – no i do banku. Mama Harry’ego ni­gdy nie prze­oczyła raty, póki nie zacho­ro­wała. Tyle że banki nie przej­mo­wały się czymś takim jak cho­roba, kiedy ktoś zaczy­nał zale­gać ze spła­tami.

Wszy­scy oczy­wi­ście chcieli swo­ich pie­nię­dzy, a potem i ich, i jesz­cze wię­cej, gdy się nie regu­lo­wało należ­no­ści na czas. Jeżeli się miało kartę kre­dy­tową, można nią było kupo­wać rze­czy w rodzaju leków czy butów – stopy Harry’ego bez­u­stan­nie rosły – ale skut­ko­wało to tylko zwięk­sza­jącą się liczbą rachun­ków, opóź­nio­nych płat­no­ści i tak dalej; nie­raz sły­szał, jak matka pła­cze po nocach, prze­ko­nana, że syn śpi kamien­nym snem.

Wie­dział, że ciotka Mags im pomaga. Naprawdę ciężko pra­co­wała, żeby utrzy­mać sta­łych klien­tów, i z wła­snej kie­szeni pokry­wała nie­które rachunki i zale­gło­ści. Tylko że to nie wystar­czało.

Co ozna­cza egze­ku­cja mie­nia, dowie­dział się w wieku dzie­wię­ciu lat. Z grub­sza bio­rąc, zna­czyło, że można wylą­do­wać na ulicy. W odróż­nie­niu od słowa „zaję­cie”, które ozna­czało, że obcy ludzie mogli zabrać czyjś samo­chód.

Poznał zatem bru­talną prawdę o życiu już w tym wieku: prze­strze­ga­nie zasad – nie­wzru­szona dewiza jego matki – nie robiło wra­że­nia na typach w ele­ganc­kich gar­ni­tu­rach i kra­wa­tach, z nie­od­łącz­nymi wali­zecz­kami w rękach.

Wie­dział, jak się dobie­rać komuś do kie­szeni. Jego zwa­rio­wana ciotka Mags pra­co­wała dwa lata w wędrow­nym cyrku i poznała przy tej oka­zji kilka sztu­czek. Nauczyła ich sio­strzeńca, trak­tu­jąc to jak dobrą zabawę.

Ponie­waż oka­zał się w tym dobry, a nawet cho­ler­nie dobry, z powo­dze­niem wyko­rzy­sty­wał swój talent. Wszystko to, czego matka go nauczyła o tym, co dobre, a co złe, poszło w dia­bły pod­czas che­mio­te­ra­pii, gdy wstrzą­sana tor­sjami kuliła się w łazience po kolej­nej sesji tera­peu­tycz­nej albo kiedy zawią­zy­wała chustkę na łysej gło­wie i wlo­kła się posprzą­tać czyjś wymyślny, ele­gancki dom z wido­kiem na jezioro.

Nie to żeby miał pre­ten­sje do ludzi miesz­ka­ją­cych w wymyśl­nych, ele­ganc­kich domach z wido­kiem na jezioro albo w eks­klu­zyw­nych pen­tho­use’ach czy w lśnią­cych biu­row­cach. Wcale nie. Mieli po pro­stu wię­cej szczę­ścia w życiu niż jego mama.

Wypa­try­wał ofiar pod­czas podróży pocią­gami albo nawet zwy­kłej prze­chadzki ulicą. Miał do tego oko. Okra­dzio­nymi bywali nie­uważni tury­ści, facet, który wypił w barze o jed­nego za dużo, albo kobieta zbyt zajęta wystu­ki­wa­niem ese­mesa, żeby pil­no­wać torebki.

Nie wyglą­dał na zło­dzieja – ot prze­ciętny, szczu­pły chło­piec, który nie zdą­żył jesz­cze wystrze­lić w górę, z czu­pryną kędzie­rza­wych wło­sów i inten­syw­nie nie­bie­skimi oczami, od któ­rych ema­no­wała nie­win­ność.

W zależ­no­ści od potrzeb potra­fił uśmie­chać się cza­ru­jąco albo nie­śmiało. Jed­nego dnia wkła­dał na głowę cza­peczkę Chi­cago Cubs obró­coną dasz­kiem do tyłu (głup­ko­waty wygląd), a dru­giego dnia ujarz­miał nie­sforne loczki, sno­bu­jąc się na ucznia szkoły pry­wat­nej (nobliwy wygląd).

Kiedy jego matka była zbyt chora, by wie­dzieć, co się dzieje, cicha­czem spła­cał hipo­tekę – Mags nie pytała o to, a on nic nie mówił – oraz rachunki za prąd, dzięki czemu go nie wyłą­czano. Miał też dość pie­nię­dzy na buszo­wa­nie po lum­pek­sach w poszu­ki­wa­niu potrzeb­nej odzieży.

Tak nabył starą kurtkę szkolną, spodnie od dresu oraz spło­wiałą bluzę z emble­ma­tem Chi­cago Bears. Na wewnętrz­nej stro­nie zimo­wego płasz­cza z dru­giej, a może i trze­ciej ręki powszy­wał dys­kretne woreczki i kie­sze­nie.

I kupił sobie swój pierw­szy w życiu kom­plet wytry­chów.

Nie opusz­czał się w nauce. Odzna­czał się bystrym, chłon­nym umy­słem, zdo­by­wał pil­nie wie­dzę, odra­biał lek­cje i uni­kał kło­po­tów. Zasta­na­wiał się, czyby nie zało­żyć wła­snego biz­nesu – odwa­la­nia prac domo­wych za innych. Harry dobrze rozu­miał, że więk­szość dzie­cia­ków to mistrzo­wie ściemy.

Po lek­cjach ćwi­czył ze swo­imi wytry­chami i ślę­czał przed kom­pu­te­rem w biblio­tece, chło­nąc wie­dzę o naj­róż­niej­szych sys­te­mach alar­mo­wych oraz zabez­pie­cze­niach.

A potem matce nie­ocze­ki­wa­nie się polep­szyło. Mimo że wciąż wychu­dzona i blada, nabie­rała stop­niowo sił. Leka­rze okre­ślali to jako remi­sję.

Stało się to jego ulu­bio­nym sło­wem – remi­sja.

Następne trzy lata ich życia wyda­wały się dość nor­malne. On wciąż obra­biał kie­sze­nie. I wciąż kradł w skle­pach – acz­kol­wiek bar­dzo ostroż­nie. I ni­gdy nic zbyt kosz­tow­nego, nic łatwego do ziden­ty­fi­ko­wa­nia. Wszedł też w korzystny układ z lom­bar­dem w South Side.

Mieli istną górę rachun­ków do spła­ce­nia – a pie­nią­dze, które zara­biał na kore­pe­ty­cjach, nie wystar­czały.

Poza tym zna­lazł upodo­ba­nie w zło­dziej­skim fachu.

Po jakimś cza­sie matka i ciotka Mags znów roz­krę­ciły inte­res i Harry przez trzy lata, w porze waka­cji, sumien­nie sprzą­tał, szo­ro­wał i przy oka­zji doko­ny­wał roz­po­zna­nia w sprzą­ta­nych domach i loka­lach.

Można powie­dzieć, był mło­dym czło­wie­kiem z jasną wizją przy­szło­ści.

Póź­niej, kiedy góra dłu­gów zma­lała do nie­wiel­kiego wzgórka, a z mat­czy­nych oczu znik­nęła dawna tro­ska, rak zapro­sił ją do następ­nego tańca.

Swego pierw­szego wła­ma­nia Harry doko­nał dwa dni po dwu­na­stych uro­dzi­nach. Oble­ciał go strach na myśl, że zosta­nie przy­ła­pany i zawle­czony do wię­zie­nia, a trauma tego doświad­cze­nia sprzy­mie­rzy się z rakiem i zabije jego matkę, lecz o dziwo! lęk ów znikł jak kam­fora w chwili, gdy zna­lazł się z ciem­no­ściach tchną­cych nie­zmą­coną ciszą.

W póź­niej­szych latach, kiedy patrzył wstecz, zro­zu­miał, że wła­śnie w tym momen­cie odna­lazł cel swego życia. Może nie był on zbyt chwa­lebny ani akcep­to­walny w dobrym towa­rzy­stwie, ale cóż… jego wła­sny.

Oto stał tam, wysoki, szczu­pły chło­piec, który wystrze­lił wresz­cie w górę, i spo­glą­dał przez sze­ro­kie okna na blask księ­życa godzący swym ostrzem w taflę jeziora. Wszystko zda­wało się pach­nieć różami, cytry­nami i wol­no­ścią.

Tylko on jeden wie­dział, że tu jest. Mógł dotknąć wszyst­kiego, czego tylko chciał, i wziąć, co tylko chciał.

Wie­dział, jaką cenę mają elek­tro­nika, sre­bro, biżu­te­ria – choć ta war­to­ściowa byłaby dobrze scho­wana. Nie zorien­to­wał się jesz­cze, jak sfor­so­wać sejf. Ale z cza­sem dałby sobie i z nim radę; przy­rzekł to sobie.

Nie miał czasu ani moż­li­wo­ści wynieść tych wszyst­kich błysz­czą­cych rze­czy.

Chciał teraz tylko tak stać i napa­wać się swo­imi umie­jęt­no­ściami, ale w końcu zmu­sił się do roboty.

Wie­dział, bo prze­ko­nał się o tym już wcze­śniej, że ludzie plot­kują bez żenady w obec­no­ści służby domo­wej. Zwłasz­cza gdy ta służba to dwu­na­sto­la­tek szo­ru­jący pod­łogę w kuchni, pod­czas gdy pra­co­daw­czyni i jej sąsiadka roz­pra­wiają w salo­nie nad kawą o jakiejś impre­zie dobro­czyn­nej.

Wtedy wła­śnie, nie pod­no­sząc głowy i nie prze­ry­wa­jąc pracy, nad­sta­wił uszu; dowie­dział się o kolek­cji znacz­ków, którą zgro­ma­dził mąż sąsiadki jego klientki.

Bawiło ją to.

– Dasz wiarę? Dostał praw­dzi­wej obse­sji od chwili, gdy w zeszłym roku odzie­dzi­czył kolek­cję swo­jego wuja. Czy ty wiesz, że wydał wła­śnie pięć tysięcy dola­rów na jeden z tych małych skraw­ków papieru?

– Na zna­czek?!…

– Nie mówiąc już o urzą­dze­niach, które utrzy­mują w gabi­ne­cie wła­ściwą tem­pe­ra­turę i wil­got­ność, tam gdzie prze­cho­wuje tę swoją kolek­cję. Kie­dyś kpił z wuja i jego hobby, a teraz sam sie­dzi w tym po uszy. Bez prze­rwy prze­szu­kuje jakieś aukcje i strony inter­ne­towe. To niby inwe­sty­cja, więc w porządku. Co mnie zresztą obcho­dzi, że trzyma w biurku mnó­stwo jakichś idio­tycz­nych znacz­ków? Ale wiesz, on śle­dzi bez­u­stan­nie aukcje i oferty han­dla­rzy nawet w Rzy­mie. Chce być na bie­żąco, kiedy tam poje­dziemy w przy­szłym mie­siącu.

– A niech sobie kupuje te swoje znaczki! – prych­nęła lek­ce­wa­żąco klientka Harry’ego. – Ty prze­cież kupu­jesz sobie buty.

Harry skrzęt­nie zako­no­to­wał sobie to wszystko i doszedł do wnio­sku, że wszech­świat prze­słał mu oto jasny, widomy sygnał, gdy przy­ja­ciółka klientki zaczęła mówić o prze­nie­sie­niu do samo­chodu pudeł z rekwi­zy­tami na imprezę dobro­czynną.

Wszedł do salonu niczym uoso­bie­nie nie­win­no­ści.

– Prze­pra­szam, pani Kel­per – rzekł – posprzą­ta­łem już kuch­nię. Dobrze usły­sza­łem? Trzeba coś prze­nieść?

– Prawdę mówiąc… – zająk­nęła się. – Alva, poznaj, to jest Harry. Harry, to pani Fin­kle. I tak, rze­czy­wi­ście moja zna­joma chęt­nie sko­rzy­sta­łaby z pomocy kogoś sil­nego.

Uśmiech­nął się sze­roko i naprę­żył bicepsy.

– Czemu nie? Mam chwilę, zanim pomogę ciotce posprzą­tać na górze.

Tak więc udał się wraz z panią Fin­kle do dużego, pięk­nego domu tuż obok, z dużym, pięk­nym wido­kiem na jezioro.

Kiedy weszli do środka, od razu obrzu­cił wpraw­nym okiem zabez­pie­cze­nie alarmu. Ani śladu psa, jak spo­strzegł. Nie­odmien­nie plus.

– Hm, prze­pro­wadzka? Pani Fin­kle?

– Co pro­szę? – Zer­k­nęła na niego nie­uważ­nie, gdy szli przez sze­roki przed­po­kój. – Ach, pudła. Nie, nie, cho­dzi o imprezę cha­ry­ta­tywną, to tak zwana niema aukcja. Pozy­cje kata­lo­gowe to moja działka.

– Miło, że się pani tym zaj­muje.

– No cóż, trzeba wspo­ma­gać tych, któ­rym się nie poszczę­ściło.

„Jasne”, pomy­ślał Harry, reje­stru­jąc w pamięci otwarty plan par­teru i kory­tarz pro­wa­dzący w lewo. Oraz podwójne oszklone drzwi – teraz zamknięte – które wio­dły do męskiego gabi­netu.

Zaczął wyno­sić pudła i umiesz­czać je w bagaż­niku lśnią­cego bia­łego SUV-a mer­ce­desa.

I choć bar­dzo tego pra­gnął – jak­żeż by mu się to przy­dało! – odmó­wił przy­ję­cia pię­cio­do­la­ro­wego napiwku.

– Cho­dzi o dobro­czyn­ność – wyja­śnił. – Ale mimo wszystko dzię­kuję.

Wró­cił do pracy i przez resztę sło­necz­nego let­niego poranka zanu­rzał dło­nie w gorą­cej mydla­nej wodzie.

Po pracy wró­cili z ciotką do domu pocią­giem pod­miej­skim. Oboje mil­czeli, przy­pa­dał bowiem aku­rat dzień che­mio­te­ra­pii, a Mags przez całą drogę medy­to­wała i ści­skała w dłoni jeden ze swo­ich magicz­nych kamy­ków, by wzbu­dzić lecz­ni­cze wibra­cje. Czy coś innego.

Po powro­cie poje­chali wraz z matką do szpi­tala. Miała na gło­wie tę swoją jasno­ró­żową chustkę.

Spę­dzili tam swój naj­lep­szy zara­zem i naj­gor­szy dzień.

Naj­lep­szy, bo pie­lę­gniarka – Harry wolał ją od leka­rza – powie­działa, że matce się polep­sza. Naj­gor­szy, bo zabieg przy­pra­wiał matkę o silne wymioty.

Sie­dział przy niej, czy­ta­jąc jej na głos z książki, którą zwali swoim bre­wia­rzem. Przy­my­kała oczy, gdy maszyna pom­po­wała w nią leki, ale uśmie­chała się, a nawet par­skała śmie­chem, kiedy Harry odgry­wał różne postaci, zmie­nia­jąc przy tym komicz­nie głos.

– Jesteś naj­wspa­nial­szy, Harry – wymam­ro­tała.

Po turecku sie­działa u jej stóp Mags i wyja­śniała jej, jak sobie wyobraża olśnie­wa­jąco jasne świa­tło, które nisz­czy swym bla­skiem nowo­twór.

Jak zwy­kle w taki naj­lep­szy (jed­no­cze­śnie naj­gor­szy) dzień ciotka przy­go­to­wy­wała coś w rodzaju kola­cji, która miała jakoby uzdro­wi­ciel­skie wła­ści­wo­ści i wyda­wała woń chyba gor­szą, niż sma­ko­wała.

Paliła kadzi­dełka, roz­wie­szała krysz­tałki, zawo­dziła mono­ton­nie, gadała coś o prze­wod­ni­kach ducho­wych i tego rodzaju rze­czach.

Acz­kol­wiek, mimo że zdrowo stuk­nięta, zawsze zosta­wała z sio­strą w dniu che­mio­te­ra­pii, śpiąc na mate­racu obok jej łóżka.

Jeśli wie­działa, że Harry wymyka się czę­sto z domu, to ni­gdy nie wspo­mniała o tym sło­wem. I jeśli się może zasta­na­wiała, jak zdo­by­wał te kil­ka­set dola­rów eks­tra, to ni­gdy o to nie pytała.

Teraz stał w domu pań­stwa Fin­kle, z wido­kiem na jezioro, w ciszy zapie­ra­ją­cej dech w pier­siach. Krą­żył po nim bez­gło­śnie, choć nikt i tak by go nie usły­szał, nawet gdyby się zbli­żył z gło­śnym tupo­tem do tych podwój­nych szkla­nych drzwi.

Już w gabi­ne­cie zaczerp­nął powie­trza, które pach­niało lekko dymem i wiśniami. „Cygara”, pomy­ślał Harry, dostrze­ga­jąc humi­dor na sze­ro­kim, zdo­bio­nym biurku.

Zacie­ka­wiony uchy­lił wieka pudełka i pową­chał. Wziął do ręki cygaro, a potem udał, że zaciąga się kilka razy. „A tam, do dia­bła!” – osta­tecz­nie miał dwa­na­ście lat – i scho­wał je do ple­caka.

Następ­nie usiadł w skó­rza­nym fotelu koloru porto, z wyso­kim opar­ciem, i zaczął się huś­tać w przód i w tył i wykrzy­wiać przy tym zło­śli­wie, jak według niego zwykł robić bogaty czło­wiek pod­czas jakie­goś waż­nego spo­tka­nia.

– Zwal­niam was wszyst­kich! – rzu­cił, dźga­jąc pal­cem w powie­trze i par­ska­jąc śmie­chem.

Wresz­cie zabrał się do roboty.

Kiedy tu szedł, był przy­go­to­wany na sfor­so­wa­nie zamknię­tej na klucz szu­flady, ale oka­zało się, że nie musiał tego robić – naj­wi­docz­niej Fin­kle uwa­żał swój dom za dosta­tecz­nie zabez­pie­czony.

Gdy oczom Harry’ego uka­zały się kla­sery – łącz­nie cztery – wziął je do ręki, po czym, posłu­gu­jąc się latarką kie­szon­kową, zaczął prze­glą­dać jeden po dru­gim.

Nie zamie­rzał wszyst­kich zabie­rać. Nie wyda­wało się to uczciwe, a poza tym trwa­łoby za długo. Jed­nakże w ciągu trzech ostat­nich tygo­dni dowie­dział się aż nadto o znacz­kach.

Fin­kle umie­ścił swoje skarby na czar­nym papie­rze bez­kwa­so­wym i zabez­pie­czył je dodat­kowo, wsu­wa­jąc w prze­zro­czy­sty foliowy rękaw. Harry miał przy sobie pęsetę, ale nie chciał ryzy­ko­wać. Nie mając prak­tyki ani wprawy, mógł nade­rwać lub znisz­czyć jakiś zna­czek i tym samym obni­żyć jego war­tość.

Więk­szość ręka­wów zawie­rała dwa­dzie­ścia cztery egzem­pla­rze, w rzę­dach po cztery na sześć. Wybrał jeden z pierw­szego kla­sera i prze­niósł go ostroż­nie do segre­ga­tora, który ze sobą przy­niósł.

Jeden zna­czek z każ­dego kla­sera – to wyda­wało się cał­kiem w porządku, odło­żył więc ten pierw­szy i się­gnął po drugi. Nie spie­szył się tym razem, a ponie­waż Fin­kle dołą­czył do każ­dego kla­sera poręczny arkusz z listą znacz­ków i ich war­to­ścią, nie musiał się nawet szcze­gól­nie wysi­lać.

Aku­rat kiedy wyj­mo­wał rękaw z ostat­niego albumu, po dru­giej stro­nie szkla­nych drzwi bły­snęło świa­tło.

Serce pode­szło mu do gar­dła, mimo to wsu­nął szu­fladę z ostat­nim albu­mem, chwy­cił rękaw i zanur­ko­wał z nim pod biurko.

Ktoś był w domu. Ktoś oprócz niego.

Drugi zło­dziej. Doro­sły. Trzech doro­słych. Z bro­nią.

Wtar­gnęli do jego umy­słu – trzej męż­czyźni ubrani na czarno, wszy­scy z gna­tami. Może nie zale­żało im na znacz­kach? Może nawet o nich nie wie­dzieli.

Jasne, że wie­dzieli i za chwilę tu wejdą. Znajdą go, to pewne, strzelą mu w łeb i zako­pią go w płyt­kim gro­bie.

Sta­rał się skur­czyć, wyobra­zić sobie, że jest nie­wi­dzialny. I pomy­ślał o matce, która zamar­twia się o niego na śmierć.

Musiał się stąd natych­miast wydo­stać, prze­mknąć obok nich nie­zau­wa­żony albo zna­leźć sobie lep­szą kry­jówkę. Zaczął liczyć do trzech. Przy sło­wie „trzy” zamie­rzał wypeł­znąć spod biurka.

Usły­szaw­szy nagłe ryk­nię­cie muzyki, drgnął tak mocno, że z całej siły wal­nął głową o spodnią część biurka. Ujrzał przed oczami wszyst­kie gwiazdy.

Ogar­nęła go złość. Jego biedny sko­ło­wany mózg zaczął mu pod­su­wać wszyst­kie zaka­zane brzyd­kie słowa, jakie znał. Powtó­rzył je dwa razy.

Drugą wiązkę rzu­cił pod swoim adre­sem. Za wła­sną głu­potę.

Zło­dzieje nie zapa­lali prze­cież cho­ler­nego świa­tła ani nie pusz­czali na cały regu­la­tor muzyki.

Bez wąt­pie­nia ktoś był prócz niego w domu, i okej, ale nie był to gang uzbro­jo­nych zło­dziei, któ­rzy pal­nę­liby mu w łeb.

Ostroż­nie – zwłasz­cza że wciąż mu drżały dło­nie – wsu­nął rękaw ze znacz­kami do sko­ro­szytu i scho­wał go do ple­caka.

Wygra­mo­lił się spod biurka i, nie odry­wa­jąc wzroku od szkla­nych drzwi, odczoł­gał się od świa­tła. W trak­cie tej wędrówki zauwa­żył jakie­goś faceta – tro­chę od niego star­szego, ale nie sta­rego – w bok­ser­kach.

Stał w kuchni i nale­wał do dwóch kie­lisz­ków płyn przy­po­mi­na­jący wino. Harry zdo­łał nie­malże skryć się w cie­niu, kiedy w pole jego widze­nia wkro­czyła tanecz­nym kro­kiem dziew­czyna.

W bie­liź­nie. W koron­ko­wym sta­niku i strin­gach – takich jak w kata­lo­gach Vic­to­ria’s Secret, które mama jego przy­ja­ciela Willa dosta­wała pocztą i które oglą­dali razem z Wil­lem i kil­koma jesz­cze chło­pa­kami przy każ­dej oka­zji.

Czer­wień bie­li­zny odci­nała się jaskrawo od jej nagiej skóry na tyłku, który – to trzeba jej przy­znać – był na swoim miej­scu. Dokład­nie na swoim miej­scu. Piersi ster­czały nad górą sta­nika i podry­gi­wały przy każ­dym ruchu, gdy dziew­czyna pod­no­siła ramiona albo krę­ciła bio­drami.

Gdyby spoj­rzeli w stronę oszklo­nych drzwi, na pewno by go zauwa­żyli, lecz mimo to nie był w sta­nie choćby drgnąć. Miał tylko dwa­na­ście lat i był chło­pa­kiem, gwał­towna erek­cja, któ­rej dostał, dosłow­nie przy­kuła go do miej­sca.

Dziew­czyna miała czarne włosy, dłu­gie, bar­dzo dłu­gie czarne włosy, które nie­dbale odsu­nęła, by wziąć kie­li­szek z winem. Popi­ja­jąc, zbli­żyła się do faceta w bok­ser­kach, jak gdyby tań­czyła. On też tań­czył, ale w oczach Harry’ego jawił się tylko jako nie­wy­raźna plama.

Ist­niała wyłącz­nie dziew­czyna.

Teraz się­gnęła ręką za plecy i roz­pięła sta­nik. Kiedy osu­nął się na pod­łogę, każda kro­pla krwi w ciele Harry’ego spły­nęła mu do kro­cza.

Ni­gdy wcze­śniej nie widział piersi żywej dziew­czyny. Były zdu­mie­wa­jące.

Koły­sały się i pod­ska­ki­wały w ryt­mie nie­sa­mo­wi­cie zgod­nym z muzyką.

Kiedy doznał pierw­szego osza­ła­mia­ją­cego orga­zmu, roz­brzmie­wały dźwięki _Dance, dance_ zespołu Fall Out Boy. Bał się, że oczy wyjdą mu z orbit. Bał się, że prze­sta­nie mu bić serce. A potem chciał już przez resztę życia leżeć na lśnią­cej drew­nia­nej pod­ło­dze.

Teraz jed­nak facet dobrał się do dziew­czyny na całego, a ona dobrała się na całego do niego. Wyczy­niali różne rze­czy, mnó­stwo róż­nych rze­czy, w tym on ścią­gał jej stringi.

„Jezu! ona jest goła jak ją Pan Bóg stwo­rzył”. Harry sły­szał jej wes­tchnie­nia, bo zagłu­szały nawet muzykę.

A potem oboje wylą­do­wali na pod­ło­dze i zaczęli to robić. To! Dokład­nie tam, przy czym to dziew­czyna dosia­dała faceta, nie na odwrót.

Chciał tylko patrzeć, nic innego się nie liczyło. Ale zło­dziej w ciele chłopca wie­dział, że naj­wyż­szy czas się ulot­nić. Dopóki tamci byli zbyt zajęci sobą, żeby móc cokol­wiek zauwa­żyć.

Odsu­nął ostroż­nie drzwi, prze­czoł­gał się przez próg, a potem, posłu­gu­jąc się stopą, zasu­nął je z powro­tem.

Dziew­czyna wyła już teraz na całego:

– Terry! O Boże, Terry!

Harry dźwi­gnął się na czwo­raka, wziął głę­boki oddech, po czym sko­czył do wyj­ścia. Wymknąw­szy się na zewnątrz, zdą­żył usły­szeć krzyk eks­tazy.

Do pociągu szedł na pie­chotę, tak by móc na nowo prze­ży­wać każdą minioną chwilę.

Ukra­dzione znaczki sprze­dał pase­rowi za dwa­na­ście tysięcy dola­rów. Miał świa­do­mość, że dostałby wię­cej, gdyby wie­dział wię­cej. I gdyby nie był jesz­cze dzie­cia­kiem.

Ale i tak dwa­na­ście tysięcy dola­rów rów­nało się for­tu­nie. I było tego o wiele za dużo, by trzy­mać to w pokoju.

Musiał się udać do swo­jej zwa­rio­wa­nej ciotki Mags.

Zacze­kał, aż zostaną sami. Mama upie­rała się, że też będzie pra­co­wać, ale nada­wała się tylko do lek­kiej roboty, i to w jed­nym domu dzien­nie, a we czwartki sprzą­tali dwa.

Poma­gał Mags zdej­mo­wać poszewki w ele­ganc­kim miesz­ka­niu samot­nego faceta. Kiedy pra­co­wali zgod­nie, w okna bił dokucz­liwy deszcz. Mags włą­czyła sprzęt gra­jący klienta, chciała posłu­chać jakie­goś chłamu spod znaku New Age.

Miała na sobie ufar­bo­wany na fio­let i zie­leń pod­ko­szu­lek. Włosy, tym razem w głę­boko śliw­ko­wym kolo­rze, zakryła zie­loną chustką. Z uszu zwi­sały jej kamyczki, na szyi nosiła łań­cu­szek z róża­nym krysz­ta­łem z kwarcu, zapew­nia­jący miłość i har­mo­nię.

– Chcę sobie zało­żyć konto w banku – oświad­czył.

Zer­k­nął na nią z ukosa, kiedy wrzu­cała brudną bie­li­znę do kosza. Miała cha­browe oczy tak jak on i mama, ale te jej odzna­czały się deli­kat­niej­szym odcie­niem, bar­dziej marzy­ciel­skim.

– Niby dla­czego, dzie­cinko?

– Dla­tego.

– Ehe.

Roz­ło­żyła prze­ście­ra­dło z gumką, a potem strzep­nęli je razem i zaczęli przy­kry­wać nim łóżko.

Harry wie­dział, że ciotka na tym poprze­sta­nie. Że to „ehe” może cią­gnąć się w nie­skoń­czo­ność.

– Mam pra­wie trzy­na­ście lat i zaosz­czę­dzi­łem tro­chę pie­nię­dzy, chcę więc zało­żyć sobie konto ban­kowe.

– Gdyby była to w pełni prawda, a nie tylko czę­ściowo, roz­ma­wiał­byś o tym ze swoją mamą zamiast ze mną.

– Nie chcę zawra­cać jej głowy.

– Ehe.

Zajęli się teraz wierzch­nim prze­ście­ra­dłem.

– Potrze­buję osoby doro­słej, która pój­dzie ze mną do banku i będzie pew­nie musiała pod­pi­sać jakieś papiery.

– Ile pie­nię­dzy?

Gdyby zgo­dziła się z nim pójść, i tak by się dowie­działa, toteż popa­trzył jej pro­sto w oczy.

– Pra­wie pięt­na­ście tysięcy.

Odpo­wie­działa mu twar­dym spoj­rze­niem. Maleńki nie­bie­ski kamy­czek z boku jej nosa bły­snął.

– Zechcesz mi powie­dzieć, skąd wytrza­sną­łeś tyle pie­nię­dzy?

– Udzie­la­łem kore­pe­ty­cji, odsta­wia­łem fuchy, sprzą­ta­łem domy. Nie­wiele na sie­bie wydaję.

Odwró­ciła się, by wyjąć koł­drę, czarną jak noc i miękką jak obłok.

– Ehe – rze­kła tylko.

– To moje pie­nią­dze, można będzie za nie spła­cić kilka rachun­ków, także hipo­tekę. Znowu zaczy­namy zale­gać, a ostat­nio w domu zja­wił się facet z win­dy­ka­cji. Mama powie­działa, żebym poszedł do swo­jego pokoju, ale usły­sza­łem wystar­cza­jąco dużo.

Ski­nęła głową, kiedy przy­kry­wali łóżko koł­drą, a potem zaczęli powle­kać poduszki.

– Jesteś dobrym synem, Harry, i nie pój­dziesz z tym do Dany, bo ona ni­gdy by się na coś takiego nie pisała. To wymaga zada­nia zbyt wielu pytań, ale nie­stety, sama ci ich muszę kilka zadać, nim doj­dziemy do poro­zu­mie­nia.

– W porządku.

– Zabi­łeś kogoś albo skrzyw­dzi­łeś dla zdo­by­cia tych pie­nię­dzy?

– Chry­ste, nie. – Na jego twa­rzy malo­wał się szok. – Skądże znowu!

Uło­żyła sta­ran­nie poduszki.

– Han­dlu­jesz nar­ko­ty­kami?… choćby trawką, Harry?

Tak się skła­dało, że wie­dział przy­pad­kiem, że Mags pali trawkę, ile­kroć może ją zdo­być, ale nie o to cho­dziło.

– Nie.

Obrzu­ciła go powłó­czy­stym spoj­rze­niem tych swo­ich marzy­ciel­skich oczu.

– Sprze­da­jesz się za pie­nią­dze, kocha­nie? Seks?

Odniósł wra­że­nie, że szczęka mu spada do pod­łogi.

– Jezu! Nie. Po pro­stu… nie.

– To dobrze. Kamień spadł mi z serca. Jesteś taki przy­stojny, Harry. Był­byś cen­nym kąskiem dla nie­któ­rych, tro­chę się mar­twi­łam. A co? Myślisz, że nie wiem, jak się wymy­kasz w nocy z domu? – spy­tała, nio­sąc ozdobne poszewki na poduszki. – Mia­łam nadzieję, że cho­dzi o dziew­czynę albo że spo­ty­kasz się dla zabawy z przy­ja­ciółmi. – Przy­glą­da­jąc mu się uważ­nie, bawiła się swoim krysz­tał­kiem na łań­cuszku. – Cokol­wiek robisz, robisz to dla mamy. I wiedz, że kocham ją tak samo jak ty.

– Wiem.

– Nie mam poję­cia, dla­czego wszech­świat ska­zał ją na taki mrok, a nie jestem fanką pie­nię­dzy, które go roz­ja­śniają. Ale w jej przy­padku roz­ja­śniają, zwa­żyw­szy na te wszyst­kie rachunki, któ­rymi się zamar­twia.

Cof­nąw­szy się o krok, Mags chwilę oce­niała wzro­kiem łóż­kowy pej­zaż, nim wresz­cie ski­nęła z apro­batą głową.

– Nie potrze­bu­jesz zwy­kłego konta ban­ko­wego, Harry. Potrze­bu­jesz konta makler­skiego. Pie­nią­dze robią pie­nią­dze, taki jest smutny stan rze­czy.

Nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że Mags mie­wała dziwne pomy­sły, ale Harry też wie­dział, że ciotka jest nie w cie­mię bita. Słu­chał więc i się zasta­na­wiał.

– Konto makler­skie?

– Zamie­rzasz… hmm… oszczę­dzić jesz­cze wię­cej?

– Tak. Nie cho­dzi tylko o rachunki. Kiedy gość napra­wiał ostat­nim razem piec cen­tral­nego ogrze­wa­nia, to powie­dział, że wię­cej się nie da go napra­wiać, a przed zimą będziemy potrze­bo­wali nowego.

– Konto makler­skie. Cho­dzi­łam kie­dyś z jed­nym gościem, który zaj­muje się takimi spra­wami. Zbyt uczciwy, żeby krę­cić jakieś numery, ale powie nam, co i jak. – Zbli­żyła się do niego i poło­żyła mu dło­nie na policz­kach. – Jesteś dobrym syn­kiem i bystrym chłop­cem. – Pokle­pała go po twa­rzy. – Tak trzy­maj.

Usły­szeli o Wiel­kiej Kra­dzieży Znacz­ków Fin­kle’a, kiedy pani Kel­per pod­le­wała swoje rośliny na tara­sie. Czuł na sobie zimne spoj­rze­nie z ukosa, któ­rym obrzu­ciła go Mags, kiedy mył szklane drzwi tarasu i pole­ro­wał urzą­dze­nia kuchenne z nie­rdzew­nej stali.

– Przy­kro mi to sły­szeć – oznaj­miła Mags. – Były cenne?

– Naj­wi­docz­niej, ale co gor­sza, ich syn Terry miał let­nie zaję­cia na uczelni, ale olał to i pod nie­obec­ność rodzi­ców impre­zo­wał tydzień. W ich wła­snym domu. Musia­łam powie­dzieć Alvie, że widzia­łam świa­tła i sły­sza­łam muzykę i że pod­jeż­dżały samo­chody. Musiał więc to zro­bić jeden z jego przy­ja­ciół albo przy­ja­ciel przy­ja­ciela – sama pani wie, jak wyglą­dają te ich stu­denc­kie imprezy.

„Znak”, pomy­ślał Harry, pole­ru­jąc na wysoki połysk lodówkę z naj­wyż­szej półki ceno­wej.

Jak powie­dzia­łaby Mags: wszech­świat rzu­cił pro­mień świa­tła.

A jego matce nagle się polep­szyło.

*

Kiedy miał szes­na­ście lat, Harry zako­chał się w blon­dynce o sar­nich oczach. Miała na imię Nita. Kró­lo­wała w jego snach i spra­wiała, że prze­mie­rzał kory­ta­rze szkolne jak na skrzy­dłach. Udzie­lał jej kore­pe­ty­cji z hisz­pań­skiego – gra­tis – i poma­gał w pra­cach domo­wych z alge­bry.

Cho­dzili do kina albo na pizzę, cza­sem sami, a cza­sem z Wil­lem i jego dziew­czyną. Zapro­sił Nitę na bal z oka­zji zakoń­cze­nia roku szkol­nego; zgo­dziła się.

Ogra­ni­czył dzia­łal­ność – sprzą­ta­nie i wła­ma­nia – żeby spę­dzać z nią wię­cej czasu. Bądź co bądź, zain­sta­lo­wali nowy piec, spła­cili rachunki za lecze­nie i regu­lo­wali resztę na bie­żąco.

Oczy­wi­ście, na­dal pra­co­wał, sprzą­ta­jąc wraz z matką i Mags w sobot­nie popo­łu­dnia. Prócz tego dwa razy w mie­siącu gdzieś się wła­my­wał, zasi­la­jąc konto.

Wciąż mieli rachunki do spła­ce­nia. A i stu­dia lada chwila miały się zacząć.

Matka darzyła Nitę sym­pa­tią; uwiel­biała, kiedy się zja­wiali razem w domu i oglą­dali filmy na DVD albo odda­wali się grom wideo. Trzeci rok nauki w szkole śred­niej miał już na zawsze pozo­stać jed­nym z jego naj­cen­niej­szych wspo­mnień.

Przed balem na zakoń­cze­nie roku zebrał forsę z Wil­lem – zafun­do­wali sobie limu­zynę. Kupił bukie­cik i wypo­ży­czył smo­king.

Kiedy wynu­rzył się z sypialni, Dana przy­su­nęła dło­nie do twa­rzy.

– Och, och! Spójrz tylko, Mags! To Booth, nasz Harry Booth. Pamię­taj, żad­nych mar­tini, drogi synu. Wstrzą­śnię­tych czy zmie­sza­nych.

– Słowo har­ce­rza. – Uniósł dwa palce, po czym je skrzy­żo­wał, roz­śmie­sza­jąc je przy oka­zji.

– Zdję­cia! – Matka chwy­ciła tele­fon, ale Mags wyrwała go jej z dłoni.

– Stań tam z tym swoim przy­stoj­nym chłop­cem. Boże, Dana, jaki on do cie­bie podobny.

– Miłość mojego życia – mruk­nęła Dana, opie­ra­jąc głowę o ramię syna.

Objął ją i przy­cią­gnął do sie­bie.

– Naj­lep­sza ze wszyst­kich mam.

Odwró­ciła się i pogła­skała go po wło­sach.

– Jesteś taki wysoki. Mój dzie­ciak jest doro­sły, Mags, i wybiera się na bal na zakoń­cze­nie trze­ciej klasy liceum. No dalej, teraz ty i Harry.

Dana i Mags zamie­niły się miej­scami. Mags wspięła się na palce, żeby poca­ło­wać Harry’ego w poli­czek, i szep­nęła:

– Wło­ży­łam ci do pra­wej kie­szeni mary­narki pre­zer­wa­tywy. Lepiej dmu­chać na zimne.

Tego wie­czoru, po magii towa­rzy­szą­cej zaba­wie szkol­nej, pod­czas póź­niej­szej imprezy w domu Willa na chłod­nej pod­ło­dze gościn­nej łazienki Harry ode­brał dzie­wic­two Nicie, a ona jemu.

Zaczął swoje ostat­nie szkolne waka­cje szczę­śliwy jak ni­gdy.

Nim lato dobie­gło końca, rak puścił się w ostatni taniec.Rozdział 4

Harry ruszył trasą mię­dzy­sta­nową numer 65 przez Indianę. A ponie­waż prócz Illi­nois był to jedyny stan, jaki kie­dy­kol­wiek odwie­dził, też chciał się z niego wydo­stać.

Udać się gdzie indziej, zna­leźć się w innym miej­scu, byleby było cie­pło.

Trzy­mał się auto­strady, słu­chał radia roz­krę­co­nego na cały regu­la­tor, włą­czył też ogrze­wa­nie na mak­si­mum. I kiedy prze­kro­czył gra­nice Ken­tucky, poczuł przy­pływ sił – fizycz­nych sił. Zje­chał z drogi na chy­bił tra­fił. Posta­no­wił zro­bić sobie postój, może powłó­czyć się przez jakiś czas po oko­licy.

„Stan nie­bie­skiej trawy… ofi­cjal­nie Com­mon­we­alth of Ken­tucky – sko­ry­go­wał, przy­wo­łu­jąc zgro­ma­dzone w myślach fakty. – Sto­lica to Frank­furt. Aha, konie, bour­bon, pie­czone kur­czaki, Derby, blues, Fort Knox”.

To ostat­nie kazało mu się zasta­na­wiać, co zro­biłby ze szta­bami złota, gdyby mu udało się je ukraść. Powód do nie­sa­mo­wi­tej chwały, tyle że mógłby go zapro­wa­dzić do wię­zie­nia w Kan­sas. Albo w Leaven­worth. Albo do jego odpo­wied­nika w Ken­tucky.

Poza tym trudno byłoby zmie­ścić złote sztaby w ple­caku.

Zatrzy­mał się, żeby opróż­nić pęcherz i zatan­ko­wać bak, kupił Dori­tos – wciąż jego ulu­bione – i colę.

Podo­bał mu się widok wzgórz, pofał­do­wa­nia, które widział tylko na zdję­ciach albo w kinie. Wyobra­ził sobie, jak wyglą­dają w let­niej zie­leni, wzno­sząc się i opa­da­jąc, za polami, na któ­rych pasą się konie.

Może zakosz­to­wałby wiej­skiego życia. Może.

Ale choć powie­trze nie pora­żało zim­nem, wciąż jed­nak było chłodne.

Ruszył dalej, kie­ru­jąc się na połu­dnie, i gdy Dori­tos nie wypeł­niły mu pustki w żołądku, pod­je­chał pod McDo­nalda na big maca z dużymi fryt­kami.

Kobieta, która go obsłu­gi­wała – mniej wię­cej w jego wieku – podała mu z uśmie­chem torebkę.

– Pro­szę, synu – rze­kła. – Zjedz to od razu, sły­szysz?

Uznał, że ma cie­pły, przy­ja­zny akcent.

– Tak, pro­szę pani.

Rze­czy­wi­ście zjadł od razu, prze­kra­cza­jąc gra­nice Ten­nes­see.

– Whi­skey, Elvis, Dolly Par­ton, farmy tyto­niowe, bar­be­cue i blues, i Smoky Moun­ta­ins – wyre­cy­to­wał pół­gło­sem.

Dla chło­paka, który ni­gdy się nie odda­lił od domu dalej niż na trzy­sta kilo­me­trów, było to jak odkry­wa­nie nie­zna­nego lądu. Czy nawet całego świata.

Odkry­wał smak wol­no­ści. Mie­szał mu się on ze sma­kiem sekret­nego sosu McDo­nalda.

Zasta­na­wiał się, czy nie poje­chać na połu­dniowy wschód, do Mem­phis i nie odwie­dzić Gra­ce­land. Nie uwa­żał się za wiel­kiego fana Elvisa, ale ta ikona rock and rolla wciąż miała dużą siłę przy­cią­ga­nia.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki