-
W empik go
Żywoty Świętych Pańskich. Tom Siódmy. Lipiec - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2018
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Żywoty Świętych Pańskich. Tom Siódmy. Lipiec - ebook
Tom zawiera życiorysy osób świętych i błogosławionych, których Kościół katolicki wspomina w miesiącu lipcu
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8064-704-6 |
| Rozmiar pliku: | 856 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
LIPIEC
Dnia 1. lipca
Święty Symeon Salus z Edessy. (Około r. 570)
Urodził się św. Symeon roku 522 w Edessa; majętni a bogobojni rodzice wychowali go w pobożności; już wcześnie przyswoił też sobie zdolny młodzieniec cały zasób wiadomości i nauk. Pomimo wszechstronnego wykształcenia otrzymał przecież później w ustach ludu przydomek Salus, co w syryjskim języku oznacza tyle to nierozumny lub głuptas. Przyczynę do tego szukać należy w przebiegu życia Symeona.
Jako dwudziestoletni młodzieniec po śmierci ojca swego puścił się z towarzyszem lat młodzieńczych, Janem, wtenczas już żonatym, do Jerozolimy na uroczystość Znalezienia Świętego Krzyża. Przejęci uczuciami nabożnemi napotkali z powrotem liczne klasztory pod Jerycho. Rozbudziło się w nich pragnienie życia doskonalszego. Zostawiając rozstrzygnięcie ostateczne woli Bożej, postanowili do tego klasztoru wstąpić, którego podwoje będą otwarte na ich przyjęcie. W ten sposób przybyli do klasztoru, który stał pod zarządem opata Nikona. Przyjęli suknie zakonne, poświęcili się wyłącznie cnocie, a tęsknotę za domem starali się wzajemnie w sobie przytłumić.
Nie wystarczała jednak Symeonowi karność życia zakonnego; dążył do większego umartwienia i większych dzieł pokuty. Z zezwoleniem opata opuścił więc klasztor i zamieszkał nad Morzem Martwem w chatce odludnej, w której niedawno był umarł samotny pustelnik. Dwadzieścia lat spędził żądny umartwienia Symeon zdała od świata, kiedy z natchnienia Bożego znowu miał wrócić do ludzi i zgiełku świata obrzydzonego. Naśladować miał człowieka, który niespełna jest zmysłów, aby przez pogardę i pośmiewisko zabić w sobie szczątki drzemiącej pychy, a zachowaniem swem niejednemu zbawienną dać naukę.
Opuścił więc swą pustelnię, udał się do Jerozolimy, aby wytrwać w swem postanowieniu i nabrać siły do jego wykonania; pamięć na pośmiewisko i pogardę, jakiej Zbawiciel był doznał na ziemi, utwierdziła Symeona w natchnieniu, aby jako głuptas powrócić do ludzi. Umocniła go nadto serdeczna modlitwa, którą błagał Boga o oświecenie co do sposobu przyszłego życia swego; umocnił go wkońcu świątobliwy dyakon Jan, którego odszukał w Edessie, aby mu przedłożyć wątpliwości co do swych zamysłów. Zawsze i wszędzie odbierał odpowiedź, że droga umartwień przezeń obrana, jeśli nie jest wprost wolą Bożą, to w każdym razie jej się nie sprzeciwia, a nawet dla pożytków uchodzić może dlań za poleconą i za pożądaną.
Nie wątpił stąd Symeon, że przez pozorne obłąkanie ma wybrać dla siebie drogę najwyższej pogardy. We wszystkiem więc starał się tak zachowywać, jakoby był rozum postradał i kierował się urojeniami lub uwidzeniami. Znalazłszy na kupie gnoju cielsko psa zdechłego, przywiązał je sobie powrozem do nogi i włókł je z sobą po ulicach miasta ku wielkiej uciesze gawiedzi. Dzieci biegły za nim, obrzucały go błotem, kamieniami, goniły i ścigały z ulicy na ulicę, wołając, że mnich jest obłąkanym. Nieraz też przyłączał się do zabaw dzieci, siadał z niemi na ulicy, lepił z niemi domki z piasku lub gliny, nie bacząc na swój wiek i na swoją siwiznę. Zwracał na siebie uwagę starszych, wywoływał ich niezadowolenie i pogardę, kiedy zaczepiał ich kamykami, a przechodzącym zachodził z rozmysłem drogę. Całe miasto poznało wkrótce dziwaka; ludzie litowali się nad nim, inni go prześmiewali, znieważali, poniewierali; tego właśnie pragnął Symeon, aby dorównać w pogardzie dobrowolnej Jezusowi, który tyle znieść musiał pogardy niezasłużonej. Pragnienie pogardy w sercu Symeona było bez wątpienia większe, niż pragnienie chwały i czci, jakiem przejęte jest serce człowieka pysznego i próżnego.
Z umartwieniem takiem swego ducha łączył Symeon umartwienia ciała. Nieraz całymi tygodniami nie brał żadnego posiłku do ust z wyjątkiem niedziel i czwartków. Mieszkał w zapadłej chatce, sypiał na wiązce chrustu. W każdym dniu był obecny na Mszy św., a po za nabożeństwami swemi udawał znowu obłąkanego; noce spędzał nieraz całe na modlitwach.
Mając przystęp dla swego zachowania prawie wszędzie, Symeon docierał do najzaciętszych grzeszników, napominał ich do poprawy życia, uczył ufności w miłosierdzie Boże, przerażał grożącemi po śmierci za winy karami. Wielu jednał w ten sposób dla Jezusa. Bóg też działalność jego uzacnił cudami, uzdrowieniami, naoczną przewagą nad złymi duchami; ale Symeon pokorny wszystkich tych dzieł tak dokonywał, że nie spotykało go uznanie, ale nadal upragniona pogarda. Nieraz przyłączał się do opętanych i razem z nimi nieludzkie wprost wydobywał z siebie głosy. Zagłuszał tym sposobem wołania złego ducha przez usta opętanych, że nie mają duchy potępione groźniejszego nieprzyjaciela nad Symeona obłąkanego, który tyle dusz nawraca dla niebios. Proroczym przejęty duchem przepowiedział święty trzęsienie ziemi oraz zarazę, jaką mieszkańcy mieli być nawiedzeni. Miał też liczne widzenia, objawienia i zachwycenia.
Przeczuwając bliski koniec swego żywota, gotował się Symeon na śmierć z największą troskliwością; przywołał do siebie dyakona Jana; wyjawił mu ogrom łask, jakiemi Bóg go nędznego obsypał, prosił wszakże, bo niczego nie zdradzał przed śmiercią jego. Stosownie do woli świętego dyakon po pewnym czasie odwiedził Symeona w chatce zapadłej; zastał go już nieżywego. Ciało było pokryte liściami i chrustem. Nikt nie był obecny jego śmierci, jeno aniołowie z niebios. Rok śmierci pozostał nieznany. Ludność zbiegała się licznie, aby oddać cześć zwłokom męża, o którego świętości dowiadywała się teraz z ust świątobliwego dyakona Jana.
Nauka
Niejeden święty poniżał się umyślnie, błagał zachowaniem swym o pogardę, aby ćwiczyć się w pokorze, w cierpliwości, łamać pychę. W tym to celu urzeczywistnił niejako dosłownie św. Symeon słowa św. Pawła: Albowiem mądrość tego świata, głupstwem jest u Boga; a zarazem napomina: Jeśli kto zda się być mądrym między wami na tym świecie, niech się stanie głupim, aby był mądrym (I. Kor. 3. 18-19). Nie każdy powołany do takiego zaparcia się i do tych niezwykłych środków pogardy, jakie spotykamy w życiu św. Symeona, bo on kroczył nadzwyczajnemi drogami, na które Bóg tylko wybrane dusze powołuje.
Ale z życia św. Symeona dla nas wypływa niewątpliwie nauka, baczyć na przeciwieństwo, jakie panuje między ziemią i niebem, człowiekiem a Bogiem, doczesnością i wiecznością; baczyć na obowiązki, jakie z przeciwieństwa z tego na nas spoczywają; w życiu obowiązki te spełniać, chociażby były pośmiewiskiem dla świata. Niepojęte w swej wzniosłości pozostaną dla świata ośmioro błogosławieństw, jakie Jezus dla tych wszystkich przeznaczył, którzy w przeciwieństwie żyją do sądów ludzkich. Niepojętą będzie nauka, jaką Zbawiciel głosił na górze: A ja wam powiadam, abyście nie sprzeciwiali się złemu; ale jeśli cię kto uderzy w policzek twój, nastaw mu drugiego. A temu, który się chce z tobą prawem rozpierać, a suknię twoją wziąść, puść mu i płaszcz. A ktoby cię kolwiek przymuszał na tysiąc kroków, idź z nim drugie dwa (Mat. 5. 39-41).
Są to wszystkie nauki, które podkreślają ważność i wartość pokory w przeciwieństwie do pychy świata. Jak obowiązkiem naszym ścisłym nie jest naśladowanie sposobu życia, jakie wiódł Symeon, tak i nauk tych Chrystusa dosłownie nie należy rozumieć; ale w sercu swym przyswoić trzeba sobie te zasady, które Zbawiciel chce przykładami uwydatnić; do tego każdy zobowiązany; wybrane dusze spełniają wszystkie nauki Jezusa dosłownie, poparte siłą szczególniejszej łaski Bożej.
Inni święci z dnia 1. lipca:
ŚŚw. biskupi i męczennicy Kastus i Sekundynus z Sinuessa. - Św. Klarus, opat z Albi. - Św. Domicyan, opat. - Bł. Ezzo, biskup z Solnogrodu. - Św. Gallus, biskup z Chermont. - Św. Leoncyusz, biskup z Autun. - Św. Marcin, biskup z Yienne. - Św. Pambo, opat z Nitryi. - Św. Regina, żona dworzanina Adalberta z czasów Pipina francuskiego. - Św. Rumold, biskup z Dublina. - Św. Teobald, pustelnik. - Św. Teodoryk, opat. - Św. Floregiusz, biskup z Estang. - Św. Golwenus, biskup z Leon w Bretagne.
Dnia 2. lipca
Nawiedzenie Najśw. Maryi Panny.
Już ze słów Zwiastowania Najśw. Marya Panna poznała, że Wcielenie Syna Bożego w Jej łonie oraz poczęcie Poprzednika Jezusowego w łonie podeszłej Elżbiety w ścisłym do siebie zostają związku. O prawdzie tej tem dobitniej się Matka Boża przekonała, kiedy posłuszna wezwaniu anielskiemu postanowiła nawiedzić swą krewnę w dalekim Hebron. Słusznie widzieć możemy inną jeszcze przyczynę Nawiedzenia w woli Boga, aby Syn Jego Jednorodzony dzieło zbawienia i uświęcenia rozpoczął, ledwie był zstąpił na ziemię. Zbliżając się w pokorze, lubo dostojniejszy do niższego, miał św. Jana jeszcze w łonie matki od zmazy uwolnić grzechu pierworodnego.
Podejmując daleką drogę z Nazaret do odległego na 40 godzin podróży Hebronu, podążała...
Dnia 1. lipca
Święty Symeon Salus z Edessy. (Około r. 570)
Urodził się św. Symeon roku 522 w Edessa; majętni a bogobojni rodzice wychowali go w pobożności; już wcześnie przyswoił też sobie zdolny młodzieniec cały zasób wiadomości i nauk. Pomimo wszechstronnego wykształcenia otrzymał przecież później w ustach ludu przydomek Salus, co w syryjskim języku oznacza tyle to nierozumny lub głuptas. Przyczynę do tego szukać należy w przebiegu życia Symeona.
Jako dwudziestoletni młodzieniec po śmierci ojca swego puścił się z towarzyszem lat młodzieńczych, Janem, wtenczas już żonatym, do Jerozolimy na uroczystość Znalezienia Świętego Krzyża. Przejęci uczuciami nabożnemi napotkali z powrotem liczne klasztory pod Jerycho. Rozbudziło się w nich pragnienie życia doskonalszego. Zostawiając rozstrzygnięcie ostateczne woli Bożej, postanowili do tego klasztoru wstąpić, którego podwoje będą otwarte na ich przyjęcie. W ten sposób przybyli do klasztoru, który stał pod zarządem opata Nikona. Przyjęli suknie zakonne, poświęcili się wyłącznie cnocie, a tęsknotę za domem starali się wzajemnie w sobie przytłumić.
Nie wystarczała jednak Symeonowi karność życia zakonnego; dążył do większego umartwienia i większych dzieł pokuty. Z zezwoleniem opata opuścił więc klasztor i zamieszkał nad Morzem Martwem w chatce odludnej, w której niedawno był umarł samotny pustelnik. Dwadzieścia lat spędził żądny umartwienia Symeon zdała od świata, kiedy z natchnienia Bożego znowu miał wrócić do ludzi i zgiełku świata obrzydzonego. Naśladować miał człowieka, który niespełna jest zmysłów, aby przez pogardę i pośmiewisko zabić w sobie szczątki drzemiącej pychy, a zachowaniem swem niejednemu zbawienną dać naukę.
Opuścił więc swą pustelnię, udał się do Jerozolimy, aby wytrwać w swem postanowieniu i nabrać siły do jego wykonania; pamięć na pośmiewisko i pogardę, jakiej Zbawiciel był doznał na ziemi, utwierdziła Symeona w natchnieniu, aby jako głuptas powrócić do ludzi. Umocniła go nadto serdeczna modlitwa, którą błagał Boga o oświecenie co do sposobu przyszłego życia swego; umocnił go wkońcu świątobliwy dyakon Jan, którego odszukał w Edessie, aby mu przedłożyć wątpliwości co do swych zamysłów. Zawsze i wszędzie odbierał odpowiedź, że droga umartwień przezeń obrana, jeśli nie jest wprost wolą Bożą, to w każdym razie jej się nie sprzeciwia, a nawet dla pożytków uchodzić może dlań za poleconą i za pożądaną.
Nie wątpił stąd Symeon, że przez pozorne obłąkanie ma wybrać dla siebie drogę najwyższej pogardy. We wszystkiem więc starał się tak zachowywać, jakoby był rozum postradał i kierował się urojeniami lub uwidzeniami. Znalazłszy na kupie gnoju cielsko psa zdechłego, przywiązał je sobie powrozem do nogi i włókł je z sobą po ulicach miasta ku wielkiej uciesze gawiedzi. Dzieci biegły za nim, obrzucały go błotem, kamieniami, goniły i ścigały z ulicy na ulicę, wołając, że mnich jest obłąkanym. Nieraz też przyłączał się do zabaw dzieci, siadał z niemi na ulicy, lepił z niemi domki z piasku lub gliny, nie bacząc na swój wiek i na swoją siwiznę. Zwracał na siebie uwagę starszych, wywoływał ich niezadowolenie i pogardę, kiedy zaczepiał ich kamykami, a przechodzącym zachodził z rozmysłem drogę. Całe miasto poznało wkrótce dziwaka; ludzie litowali się nad nim, inni go prześmiewali, znieważali, poniewierali; tego właśnie pragnął Symeon, aby dorównać w pogardzie dobrowolnej Jezusowi, który tyle znieść musiał pogardy niezasłużonej. Pragnienie pogardy w sercu Symeona było bez wątpienia większe, niż pragnienie chwały i czci, jakiem przejęte jest serce człowieka pysznego i próżnego.
Z umartwieniem takiem swego ducha łączył Symeon umartwienia ciała. Nieraz całymi tygodniami nie brał żadnego posiłku do ust z wyjątkiem niedziel i czwartków. Mieszkał w zapadłej chatce, sypiał na wiązce chrustu. W każdym dniu był obecny na Mszy św., a po za nabożeństwami swemi udawał znowu obłąkanego; noce spędzał nieraz całe na modlitwach.
Mając przystęp dla swego zachowania prawie wszędzie, Symeon docierał do najzaciętszych grzeszników, napominał ich do poprawy życia, uczył ufności w miłosierdzie Boże, przerażał grożącemi po śmierci za winy karami. Wielu jednał w ten sposób dla Jezusa. Bóg też działalność jego uzacnił cudami, uzdrowieniami, naoczną przewagą nad złymi duchami; ale Symeon pokorny wszystkich tych dzieł tak dokonywał, że nie spotykało go uznanie, ale nadal upragniona pogarda. Nieraz przyłączał się do opętanych i razem z nimi nieludzkie wprost wydobywał z siebie głosy. Zagłuszał tym sposobem wołania złego ducha przez usta opętanych, że nie mają duchy potępione groźniejszego nieprzyjaciela nad Symeona obłąkanego, który tyle dusz nawraca dla niebios. Proroczym przejęty duchem przepowiedział święty trzęsienie ziemi oraz zarazę, jaką mieszkańcy mieli być nawiedzeni. Miał też liczne widzenia, objawienia i zachwycenia.
Przeczuwając bliski koniec swego żywota, gotował się Symeon na śmierć z największą troskliwością; przywołał do siebie dyakona Jana; wyjawił mu ogrom łask, jakiemi Bóg go nędznego obsypał, prosił wszakże, bo niczego nie zdradzał przed śmiercią jego. Stosownie do woli świętego dyakon po pewnym czasie odwiedził Symeona w chatce zapadłej; zastał go już nieżywego. Ciało było pokryte liściami i chrustem. Nikt nie był obecny jego śmierci, jeno aniołowie z niebios. Rok śmierci pozostał nieznany. Ludność zbiegała się licznie, aby oddać cześć zwłokom męża, o którego świętości dowiadywała się teraz z ust świątobliwego dyakona Jana.
Nauka
Niejeden święty poniżał się umyślnie, błagał zachowaniem swym o pogardę, aby ćwiczyć się w pokorze, w cierpliwości, łamać pychę. W tym to celu urzeczywistnił niejako dosłownie św. Symeon słowa św. Pawła: Albowiem mądrość tego świata, głupstwem jest u Boga; a zarazem napomina: Jeśli kto zda się być mądrym między wami na tym świecie, niech się stanie głupim, aby był mądrym (I. Kor. 3. 18-19). Nie każdy powołany do takiego zaparcia się i do tych niezwykłych środków pogardy, jakie spotykamy w życiu św. Symeona, bo on kroczył nadzwyczajnemi drogami, na które Bóg tylko wybrane dusze powołuje.
Ale z życia św. Symeona dla nas wypływa niewątpliwie nauka, baczyć na przeciwieństwo, jakie panuje między ziemią i niebem, człowiekiem a Bogiem, doczesnością i wiecznością; baczyć na obowiązki, jakie z przeciwieństwa z tego na nas spoczywają; w życiu obowiązki te spełniać, chociażby były pośmiewiskiem dla świata. Niepojęte w swej wzniosłości pozostaną dla świata ośmioro błogosławieństw, jakie Jezus dla tych wszystkich przeznaczył, którzy w przeciwieństwie żyją do sądów ludzkich. Niepojętą będzie nauka, jaką Zbawiciel głosił na górze: A ja wam powiadam, abyście nie sprzeciwiali się złemu; ale jeśli cię kto uderzy w policzek twój, nastaw mu drugiego. A temu, który się chce z tobą prawem rozpierać, a suknię twoją wziąść, puść mu i płaszcz. A ktoby cię kolwiek przymuszał na tysiąc kroków, idź z nim drugie dwa (Mat. 5. 39-41).
Są to wszystkie nauki, które podkreślają ważność i wartość pokory w przeciwieństwie do pychy świata. Jak obowiązkiem naszym ścisłym nie jest naśladowanie sposobu życia, jakie wiódł Symeon, tak i nauk tych Chrystusa dosłownie nie należy rozumieć; ale w sercu swym przyswoić trzeba sobie te zasady, które Zbawiciel chce przykładami uwydatnić; do tego każdy zobowiązany; wybrane dusze spełniają wszystkie nauki Jezusa dosłownie, poparte siłą szczególniejszej łaski Bożej.
Inni święci z dnia 1. lipca:
ŚŚw. biskupi i męczennicy Kastus i Sekundynus z Sinuessa. - Św. Klarus, opat z Albi. - Św. Domicyan, opat. - Bł. Ezzo, biskup z Solnogrodu. - Św. Gallus, biskup z Chermont. - Św. Leoncyusz, biskup z Autun. - Św. Marcin, biskup z Yienne. - Św. Pambo, opat z Nitryi. - Św. Regina, żona dworzanina Adalberta z czasów Pipina francuskiego. - Św. Rumold, biskup z Dublina. - Św. Teobald, pustelnik. - Św. Teodoryk, opat. - Św. Floregiusz, biskup z Estang. - Św. Golwenus, biskup z Leon w Bretagne.
Dnia 2. lipca
Nawiedzenie Najśw. Maryi Panny.
Już ze słów Zwiastowania Najśw. Marya Panna poznała, że Wcielenie Syna Bożego w Jej łonie oraz poczęcie Poprzednika Jezusowego w łonie podeszłej Elżbiety w ścisłym do siebie zostają związku. O prawdzie tej tem dobitniej się Matka Boża przekonała, kiedy posłuszna wezwaniu anielskiemu postanowiła nawiedzić swą krewnę w dalekim Hebron. Słusznie widzieć możemy inną jeszcze przyczynę Nawiedzenia w woli Boga, aby Syn Jego Jednorodzony dzieło zbawienia i uświęcenia rozpoczął, ledwie był zstąpił na ziemię. Zbliżając się w pokorze, lubo dostojniejszy do niższego, miał św. Jana jeszcze w łonie matki od zmazy uwolnić grzechu pierworodnego.
Podejmując daleką drogę z Nazaret do odległego na 40 godzin podróży Hebronu, podążała...
więcej..
