Żywoty Świętych Pańskich. Tom Trzeci. Marzec - ebook

MARZEC

Dnia 1. marca

Święta Eudoksya, pokutnica, męczennica (Umarła roku 114.)

Eudoksya urodziła się w Samaryi za panowania cesarza Trajana. Była dziewczyną nadzwyczaj piękną i wesołą. Lecz te przymioty ciała i duszy przyprowadziły ją do upadku. Oddała się życiu złemu. Aby swobodnie wieść życie grzechu i hańby, opuściła rodzinne miasto i udała się do Heliopolis, naonczas słynnego i znanego z rozwiązłego życia. Leżało u podnóża góry Libanon. Wielką urodą swoją stała się wnet podziwem cełego miasta: pociągnęła do grzechu wielu wysoko urodzonych młodzieńców, przedewszystkiem upadała sama coraz niżej.

Wszakże i w życiu Eudoksyi miało się okazać, że miłosierdzie Boże większe jest od złości ludzkiej: Pan Bóg dał przesznicy sposobność do poprawy.

Zdarzyło się, że święty zakonnik German przybył w celach misyjnych do Heliopolis. Zagościł u krewnego swego tuż obok domu, w którym mieszkała Eudoksya. Cienka tylko ściana przedzielała komnatę Germana od komnaty Eudoksyi.

Kiedy w nocy wstał pobożny zakonnik, by według swego zwyczaju śpiewać pieśni, a potem odmawiał głośno swe pacierze i czytał rozmyślanie o chwale niebieskiej i potępieniu w piekle, Eudoksya, która nie spała tej nocy, usłyszała śpiew pobożny, z ciekawości zwróciła uwagę na słowa rozważania; przejęta słowami, pilniej wsłuchiwała się w prawdy o mękach piekielnych, dotąd zupełnie sobie obcych.

Strachem i bojaźnią poruszona, poprosiła nazajutrz rano Germana, aby jej wytłumaczył poraz wtóry istotę mąk piekielnych. Słysząc nauki zakonnika, jawnogrzesznica zwątpiła o swem zbawieniu i oddała się rozpaczy. Lecz święty pocieszał ją i zapewniał, że jeśli życie zmieni i pokutować zechce, Pan Bóg jej nie odrzuci, przeciwnie nawet swiętą jeszcze być może. Wskazywał na życie św. Maryi Magdaleny, łotra dobrego i inne dowody litości Bożej. Cóż mam czynić, pytała się Eudoksya, aby być świętą? Przyjmij chrzest, pokutuj za grzechy, wytrwaj w dobrem, była odpowiedź św. Germana.

Eudoksya tak uczyniła. W szacie pokutnicy przyjęła w krótkim czasie chrzest z rąk biskupa Teodota i zmieniła zupełnie swe życie. Opuściwszy Heliopolis, które dla niej było najbliższą okazyą do grzechu, udała się do Samaryi, do swego rodzinnego miasta. Tam pozyskała całą swą służbę do wiary świętej, prawdziwej, obdarzyła ją bogato i rozpuściła. Dostatki swe i klejnoty, które były okupem grzesznego życia, rozdała między ubogich. Zaczęła życie pokutnicy, pełne skruchy i umartwienia. Kiedy św. German przybył później do Samaryi, radził jej, aby opuściła gwar miasta i udała się na puszczę, na samotność, by tem więcej utrwalić się w dobrem. Usłuchała Eudoksya rady; na odosobnieniu zamieszkała w pobliżu św. Germana, by pod jego kierownictwem pokutować dalej za grzechy.

Gdy pewien bogaty młodzieniec, wspólnik jej dawnych grzechów, przybył w szacie pokutnika, by ją kusić do złego, napotkał niespodziewany opór w cnocie, która była zapuściła już w sercu Eudoksyi głębokie korzenie. Długie lata żyła święta pokutnica w swem zaciszu, wśród ostrych umartwień, codzień dziękowała Panu Bogu, za owe pierwsze natchnienie, które był jej zesłał Bóg. Pan zaś niebieski wsławił życie pokutnicze licznymi cudami, któremi Eudoksya nawróciła wielu pogan.

Z tego to powodu prefekt Wincencyusz, nieprzyjaciel chrześcijan, kazał ją wrzucić do więzienia. Zmuszana do składania pogańskich ofiar, skutecznie się żądaniom oparła; wtedy to Wincencyusz kazał ją potajemnie ściąć w więzieniu. Było to roku 114, kiedy święta pokutnica w koronie męczeństwa poszła po wieczną chwałę do przybytku szczęśliwości.

Nauka

Eudoksya słuchała czytania pobożnego pilnie; uwaga ta chwilowa była pobudką jej nawrócenia, źródłem jej cnoty i świętości. Gdyby nie była słuchała rozmyślań świętego zakonnika, może nie byłaby się nigdy nawróciła, i byłaby może została w grzechach swych i nałogach. Stąd dla nas nauka, że odwrócenie się od złego zależy nieraz od jednego na pozór bardzo małego uczynku, który sam nie wielką zdaje się mieć wartość. A jednak do niego to Przywiązuje Pan Bóg różne i liczne łaski, które wiodą do pokuty, bronią w pokusach i prowadzą do wytrwania w dobrem. Takimi na pozór małymi uczynkami, które mogą być i są nieraz przyczyną nawrócenia, jest wysłuchanie jednej Mszy świętej, jednego kazania, przeczytanie jednego ustępu w jakiejś pobożnej książce, jedna chwila uczciwej modlitwy. Chcesz więc samego siebie, lub kogo innego na dobrą wprowadzić drogę, nie zaniedbaj takich na pozór małych uczynków. Przedewszystkiem pamiętaj o tem, że modlitwa grzesznika, aczkolwiek bez zasługi do życia wiecznego, jedna mu miłosierdzie Boże. Grzesznik może więc sobie modlitwą swoją zdobyć łaskę nawrócenia, również i my modlitwami swemi możemy uprosić u Boga nawrócenie tych, co zbłądzili z drogi cnoty i nurzają się w błotach występku.

Tego samego dnia.

Święty Albin, biskup z Angers. (+ roku 549.)

Św. Albin urodził się pod koniec piątego wieku we Francyi, w prowincyi Bretońskiej. Miał zamożnych rodziców, którzy dali mu wykwintne wykształcenie. W chłopięcym już wieku okazywał Albin zamiłowanie cnoty, mianowicie pokory i łagodności. Rodzice pragnęli widzieć go na wysokich stanowiskach świeckich. Sam Pan Bóg inną zakreślił drogę życia Albinowi. Wzgardziwszy bowiem światem, wstąpił do klasztoru reguły św.Augustyna w Cincilac pod Angers. Jako nowicyusz zdobył sobie serca wszystkich. Mając 25 lat, został r. 504 opatem. Na tym stanowisku wytrwał 25 lat.

Po śmierci biskupa w Angers zajął tamtejszą stolicę. Był prawdziwie dobrym ˝pasterzem˝ wegług wzoru Chrystusa Pana. Gdziekolwiek okazała się potrzeba, tam święty biskup służył radą i pomocą. Głosząc słowo Boże docierał mimo rozległości dyecezyi do najdalszych jej zakątków. Odwiedzał chowych, godził powaśnionych, biednym dawał jałmużnę, grzeszników nawracał, nieszczęśliwym pomagał. Pan Bóg wsławił życie jego bardzo licznemi cudami.

Razu pewnego uwięziono pobożną i znakomitego rodu kobietę za rzekome zobowiązania pieniężne; draźniona podszeptami sprośnemi pilnujących żołnierzy, zwróciła się do świętego z prośbą o pomoc, który nietylko uporał się z jej obowiązaniami, ale nadto przez pewien czas osobiście wziął ją w obronę w więzieniu przeciw napastniczej straży. Gdy mimo obecności biskupa jeden z dozorców znowu rozpoczął niecne zaczepki, skarcony przez Albina, padł wedle podania trupem na miejscu.

Znakiem krzyża świętego przywracał Albin zdrowie, przywołał nawet do życia martwe dziecko.