Blogerki na plaży - ebook

Por. Agatha Christie „Dziwny przypadek”, słuchowisko z serii „Kryminały na letni wieczór”, w opracowaniu tekstu i reżyserii Janusza Kukuły. Dalej oznaczane jako Dp: „Nakłoniono mnie do spisania całej tej historii i wierzę, że jest to moim obowiązkiem wobec nauki, by te zadziwiające i niewytłumaczalne fakty ocalić od zapomnienia.”

Por. Dp: „Zdaję sobie doskonale sprawę, że opisane tu dziwne i tajemnicze wypadki można interpretować dwojako.”

Por. Dp: „Moja osobista opinia zawsze była niewzruszona.”

Por. Dp: „Po raz pierwszy zetknąłem się z tą sprawą kiedy otrzymałem telegram od mojego przyjaciela doktora Setla.

Por. Dp: „Z depeszy tej, w której wymieniono nazwisko Karmajkel niewiele wynikało.”

Por. Dp: „Ale posłuszny zawartemu w niej wezwaniu wsiadłem w pociąg odjeżdżający o dwunastej dwadzieścia ze stacji Pennington do Wolden w hrabstwie Hertfordshire.”

Eduardo Mendoza, „Walka kotów”.

Por. Dp: „Z nazwiskiem Karmajkel kiedyś już się zetknąłem.”

Por. Dp: „Nieżyjący od dawna ser Wiliam Karmajkel z Wolden był moim dalekim znajomym.”

Gdynia zaczyna mi coraz bardziej imponować. Zasługi tego miasta w promowaniu literatury są, doprawdy, coraz większe.

Por. Dp: „Wiedziałem, że miał jednego syna, obecnie baroneta, który musiał być teraz mniej więcej dwudziesto trzy letnim młodym człowiekiem.”

Por. Dp: „Choć nie pamiętam dokładnie co mówiło się na temat drugiego małżeństwa ser Wiliama, kojarzyłem sobie mgliście, że nie były to opinie przychylne dla drugiej lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Setl czekał na mnie na stacji.”

Por. Dp: „Dziękuję, że przyjechałeś.”

Por. Dp: „Nie ma za co. Rozumiem, że sprawa dotyczy mojej specjalności.”

Por. Dp: „Tak, istotnie.”

Por. Dp: „A zatem jest to przypadek choroby psychicznej, odznaczającej się jakimiś niezwykłymi cechami.”

Por. Dp: „Odebraliśmy już moje bagaże ze stacji i siedzieliśmy w dwukółce podążając w kierunku oddalonego o jakieś trzy mile domu.”

Por. Dp: „Setl nie odpowiadał przez dłuższa chwilę, po czym wybuchnął nagle potokiem słów.”

Por. Dp: „Ta cała sprawa jest zupełnie niepojęta.”

Por. Dp: „Aż tu pewnego wieczora kładzie się spać całkiem zdrowy, a następnego ranka znajdujemy go błąkającego się po omacku w stanie kompletnej aberracji umysłowej i niezdolnego rozpoznać swych najbliższych i najdroższych.”

Por. Dp: „A zdarzyło się to…?”

Por. Dp: „Wczoraj, rano, dziewiątego sierpnia.”

Por. Dp: „I nie słyszałeś o niczym?”

Por. Dp: „Nie.”

Por. Dp: „O żadnym szoku, który mógłby ten stan wywołać?”

Por. Dp: „Nic nie słyszałem.”

Por. Dp: „Czy ty niczego przede mną nie ukrywasz?”

Por. Dp: „… nie.”

Por. Dp: „No! Muszę znać całą prawdę.”

Por. Dp: „To nie ma nic wspólnego z Arturem.”

Por. Dp: „Łączy się jedynie z tym domem.”

Por. Dp: „Z domem?”

Por. Dp: „Miewałeś często do czynienia z podobnymi sprawami, nieprawdaż?”

Por. Dp: „Badałeś przecież tak zwane nawiedzone domy.”

Por. Dp: „Co o tym wszystkim sądzisz?”

Por. Dp: „No cóż. W dziewięciu przypadkach na dziesięć są to zwyczajne oszustwa, ale ten dziesiąty …”

Por. Dp: „No cóż. Miałem okazje zetknąć się ze zjawiskami absolutnie niewytłumaczalnymi z materialistycznego punktu widzenia.”

Por. Dp: „Prawdę mówiąc wierzę w okultyzm.”

Por. Dp: „Setl skinął głową.”

Por. Dp: „Skręciliśmy właśnie w bramę wjazdową.”

Por. Dp: „Wskazał mi batem rozległa białą rezydencję położoną na zboczu wzgórza.”

Por. Dp: „To właśnie ten dom.”

Por. Dp: „Muszę przyznać, że jest w nim coś niesamowitego. Coś przerażającego.”

Por. Dp: „I wszyscy to wyczuwamy.”

Por. Dp: „Choć jeśli o mnie chodzi to ja nie należę do osób przesądnych.”

Por. Dp: „A jaką formę przybiera to zjawisko?”

Por. Dp: " No lepiej byś nic nie wiedział.”

Por. Dp: " Bo widzisz, jeśli przyjeżdżając tu nieuprzedzony, nie orientujący się w niczym, również to dostrzeżesz, będzie to oznaczać, że …”

Por. Dp: „Zgoda.”

Por. Dp: „Zgoda, tak jest lepiej ale chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o tej rodzinie.”

Por. Dp: „Ser Wiliam był dwukrotnie żonaty, a syn Artur jest synem z pierwszego małżeństwa.”

Por. Dp: „Przed dziewięciu laty ożenił się ponownie, a obecna lady Karmajkel stanowi pewnego rodzaju zagadkę.”

Por. Dp: „Jest tylko w połowie Angielką.”

Por. Dp: „Jak podejrzewam, w jej żyłach płynie azjatycka krew.”

Por. Dp: „Nielubisz lady Karmajkel?”

Por. Dp: „Nie. Nie lubię.”

Por. Dp: „Zawsze było w niej coś niepokojącego.”

Por. Dp: „Ale wracając do rzeczy.”

Por. Dp: „Ze swoją drugą żoną ser Wiliam też miał dziecko, również syna, który ma teraz osiem lat.”

Por. Dp: „Ser Wiliam zmarł przed trzema laty i Artur odziedziczył tytuł i posiadłość.”

Por. Dp: „Jego macocha wraz z przyrodnim bratem nadal mieszkają z nim w Wolden.”

Por. DP: „Muszę dodać, że majątek ogromnie podupadł.”

Por. Dp: „Jego utrzymanie pochłania niemal cały dochód ser Artura.”

Por. Dp: „Ser Wiliam nie mógł zostawić swej żonie więcej niż kilkuset funtów rocznie, ale na szczęście stosunki pomiędzy Arturem a jego macochą zawsze układały się doskonale i Artur był bardzo zadowolony, że będą mieszkać razem.”

Por. Dp: „A teraz …”

Por. Dp: „A teraz?”

Por. Dp: „Przed dwoma miesiącami Artur zaręczył się z czarującą dziewczyną, panną Filis Paterson.”

Por. Dp: „Zamierzali się pobrać w przyszłym miesiącu.”

Por. Dp: „Jego narzeczona przebywa teraz tutaj.”

Por. Dp: „Możesz wyobrazić sobie jej rozpacz.”

Por. Dp: „Bez słowa skinąłem głową.

Por. Dp: „Podjeżdżaliśmy już do domu.”

Por. Dp: „Na prawo od drogi rozpościerało się zielone zbocze wzgórza.”

Por. Dp: „Moim oczom przedstawił się nagle pełen uroku widok.”

Por. Dp: „Przez trawnik szła wolno w stronę domu młoda dziewczyna.”

Por. Dp: „Była bez kapelusza i blask słońca wzbogacał koloryt jej wspaniałych złotych włosów.”

Por. Dp: „Niosła duży kosz róż, a do jej stóp łasił się czule piękny, szary, perski kot.”

Por. Dp: „Spojrzałem pytająco na przyjaciela.”

Por. Dp: „To jest właśnie panna Paterson.”

Por. Dp: „Biedna dziewczyna.”

Por. Dp: „Biedna dziewczyna.”

Por. Dp: „Jakże malowniczo wygląda z tymi różami i kotem łaszącym się do jej stóp.”

Por. Dp: „Usłyszałem jakieś niewyraźne dźwięki i obejrzałem się szybko.”

Por. Dp: „Setl wypuścił z dłoni lejce, a twarz pobladła mu mocno.”

Por. Dp: „Co się stało?”

Por. Dp: „Z wysiłkiem opanował się.”

Por. Dp: „Po chwili byliśmy już na miejscu.”

Por. Dp: „Podążyłem za nim do zielonego saloniku, w którym podano herbatę.”

Por. Dp: „Kiedy weszliśmy jakaś kobieta w średnim wieku, ale ciągle piękna, wstała i podeszła do nas z wyciągnięta ręką.”

Por. Dp: „Oto mój przyjaciel, doktor Karsters, lady Kaemajkel.”

Dp.

Por. Dp: „Nie potrafię wytłumaczyć instynktownej fali niechęci jaka ogarnęła mnie gdy tylko ująłem dłoń tej czarującej, pełnej godności kobiety.”

Por. Dp: „Po kilku minutach do pokoju weszła dziewczyna, która widziałem idącą po trawniku.”

Por. Dp: „Nie towarzyszył jej już kot.”

Por. Dp: „Ale nadal trzymała w ręku kosz z różami.”

Por. Dp: „Poruszała się z leniwym, tajemniczym wdziękiem, który uzasadniał podejrzenia Setla co do jej egzotycznej krwi.”

Por. Dp: „Dziękuję, że zechciał pan przyjechać, doktorze Karsters, aby pomóc nam w naszym wielkim kłopocie.”

Por. Dp: „Wybąkałem jakąś zdawkowa odpowiedź, a ona podała mi herbatę.

Por. Dp: „Usłyszałem drapanie, czy skrobanie.”

Por. Dp: „Odgłosy towarzyszące rozszarpywaniu jakiejś tkaniny.”

Por. Dp: „Spojrzeliśmy na siebie ze zdziwieniem.”

Por. Dp: „Czy wiesz co to było?”

Por. Dp: „Pazury kota, który coś rozdzierał i rozszarpywał.”

Por. Dp: „Spójrz Setl.”

Por. Dp: „Obicie stojącego pod ścianą krzesła było podarte i poszarpane na długie strzępy.”

Por. Dp: „Setl spojrzał na mnie, a ja kiwnąłem głową.”

Por. Dp: "- Kocie pazury. To nie ulega wątpliwości.

Por. Dp: „Kiedy panie wyszły z jadalni Setl zapytał mnie co sądzę o naszej gospodyni.”

Por. Dp: „Muszę przyznać, że bez wyraźnej przyczyny zdecydowanie jej nie lubię.”

Por. Dp: „Masz słuszność, że w jej żyłach płynie egzotyczna krew.”

Por. Dp: „Według mnie posiada też zdolności okultystyczne.”

Por. Dp: „No i jest kobietą o niezwykłej sile magnetycznej, a przy tym jest całkowicie oddana swojemu synkowi.”

Por. Dp: „Weszliśmy na górę ”

Por. Dp: „Setl dokonał prezentacji.”

Por. Dp: „Doktorze Karsten, doktor Setl tak wiele nam o panu opowiadał.”

Por. Dp: „Mam przeczucie, że zdoła pan coś zrobić dla biednego Artura.”

Por. Dp: „Droga młoda damo, proszę nie tracić nadziei.”

Por. Dp: „Takie objawy jak zanik pamięci czy druga osobowość nie trwają zazwyczaj zbyt długo.”

Por. Dp: „Pacjent może w każdej chwili odzyskać pełnie swych zdolności umysłowych.”

Por. Dp: „Nie wierzę w te jego drugą osobowość.”

Por. Dp: „To wcale nie jest Artur.”

Por. Dp: „To nie jest jego osobowość.”

Por. Dp: „To nie on, ja…”

Por. Dp: „Fili, kochanie, oto twoja herbata.”

Por. Dp: „A kotek?”

Por. Dp: „Czy nie dostanie spodeczka mleka?”

Por. Dp: „Kotek?”

Por. Dp: „No ten, który towarzyszył pani przed chwil a w ogrodzie.”

Por. Dp: „Przerwał mi jakiś trzask.”

Por. Dp: „To lady Karmajkel przewróciła imbryk i gorąca woda wylewała się na podłogę.”

Por. Dp: „Pomogłem opanować sytuację, a Filis Paterson spojrzała pytająco na Setla.

Por. Dp: „Niezwłocznie podążyłem za nim, a wraz z nami panna Paterson.”

Por. Dp: ” i Setl wyjął z kieszeni klucz.”

Por. Dp: „Przekręcił klucz w zamku i weszliśmy do pokoju.”

Por. Dp: „Młody mężczyzna siedział na parapecie okna, przez które sączyły się jasne promienie zachodzącego słońca.”

Por. Dp: „siedział nadzwyczaj spokojnie, zwinięty w kłębek, a wszystkie jego mięśnie były całkowicie rozluźnione.”

Por. Dp: „W pierwszej chwili pomyślałem, że nie zdaje sobie sprawy z naszej obecności.”

Por. Dp: „Potem jednak zauważyłem, że obserwuje nas uważnie spod nieruchomych powiek.”

Por. Dp: „Kiedy nasze spojrzenia spotkały się zmrużył oczy, ale nie poruszył się.”

Por. Dp: „Witaj chłopcze.”

Por. Dp: „Panna Paterson i mój przyjaciel przyszli złożyć ci wizytę.”

Por. Dp: „Młody człowiek na parapecie tylko silniej zmrużył oczy, choć po paru chwilach zauważyłem, że znów ukradkiem nam się przygląda.”

Por. Dp: „Miałem niezwykły sen.”

Por. Dp: „W pokoju panowała taka cisza, że na podłogę wybiegła mała myszka.”

Por. Dp: „I wtedy właśnie wydarzyło się to o czym mówię.”

Por. Dp: „Artur Karmajkel jednym długim susem zerwał się z krzesła nerwowo, szybko jak strzała rzucił się w ślad za myszą, która zniknęła już za boazerią.”

Por. Dp: „To było okropne.”

Por. Dp: „Potem, jak to bywa w snach, zdałem sobie sprawę, że zwierzę chce żebym za nim poszedł.”

Por. Dp: „Zrobiłem to.”

Por. Dp: „Poprowadził mnie w dół po szerokich schodach do przeciwległego skrzydła domu, a następnie do pokoju, który okazał się biblioteką.”

Por. Dp: „Podszedłem więc do drzwi i otworzyłem je, ale korytarz był zupełnie pusty.”

Por. Dp: „To dziwne ale mógłbym przysiąc, że słyszałem miauczenie kota.”

Por. Dp: „Zdałem sobie nagle sprawę, że porusza się bezszelestnie, a stąpa tak miękko, że zupełnie nie słychać jego kroków.”

Por. Dp: „Artur przykucnąwszy zaczął wpatrywać się w to miejsce, cały drżąc z podniecenia.”

Por. Dp: „Zatrzymał się pod ściana, uniósł przednie łapy i oparł je na jednej z niższych półek z książkami.”

Por. Dp: „Miałem dziwne uczucie, że rozwiązanie zagadki jest bliskie, że jeszcze poruszam się po omacku, ale już wkrótce ujrzę światło.”

Por. Dp: „Śniło mi się, że w nogach mojego łóżka siedzi szary kot i spogląda mi prosto w oczy dziwnie błagalnym wzrokiem.”

Por. Dp: „A potem znów spojrzał na mnie z tym samym błagalnym wyrazem w oczach.”

Por. Dp: „Później kot i biblioteka zniknęły, a ja obudziłem się i zobaczyłem, że nastał już poranek.”

Por. Dp: „Zobaczyłem jednak tylko puste miejsce.”

Por. Dp: „Czy masz ochotę na podwieczorek?”

Por. Dp: „To zabawne, ale jedynym napojem który pije jest mleko.”

Por. Dp: „Podszedł do stołu, przeciągnął się leniwie, wysunął jedną nogę do przodu cofając drugą ku tyłowi, stał w tej pozycji przez jakiś czas, potem ziewnął.”

Por. Dp: „Nigdy nie widziałem takiego ziewnięcia.”

Por. Dp: „Miałem wrażenie, że rozwiera całą twarz.”

Por. Dp: „Drugi jest bardziej wymowny: odnaleźliśmy katalog biblioteki i ustaliliśmy, po gruntownych poszukiwaniach, że brakującą książką było stare, unikatowe wydanie dzieło traktujące o możliwościach przeobrażania istot ludzkich w zwierzęta.”

Por. Dp: „Obudziwszy się gwałtownie pojąłem w jednej chwili dlaczego ten kot nie daje mi spokoju.”

Por. Dp: „Nieszczęsne stworzenie miauczało uparcie pod moimi drzwiami.”

Por. Dp: „Nie mogło być mowy o spaniu w takim hałasie.”

Por. Dp: „Szary kot panny Paterson najwyraźniej wycisnął piętno na mojej podświadomości.”

Por. Dp: „Miałem wrażenie, że przez całą noc śni mi się to przeklęte zwierzę.”

Por. Dp: „Po chwili ser Artur bez zbytniego pośpiechu stopniowo rozprostował kończyny i powoli zbliżył się do stołu.”

Por. Dp: „Popatrzył na mleko i pochylił się nad stołem w taki sposób, że dotknął płynu ustami.”

Por. Dp: „Dziwne, prawda?”

Por. Dp: „Owszem.”

Por. Dp: „Poczułem, że stojąca obok mnie Filis Paterson zadrżała lekko, więc aby podnieść ją na duchu położyłem dłoń na jej ramieniu.”

Por. Dp: „Artur Karmajkel wypił mleko, raz jeszcze się przeciągnął, a potem tym samym bezszmerowym krokiem wrócił na parapet i zwinąwszy się znów w kłębek spoglądał na nas spod przymkniętych powiek.”

Por. Dp: „Panna Paterson wyprowadziła nas na korytarz.”

Por. Dp: „Drżała na całym ciele.”

Por. Dp: „Doktorze Karsters, to nie jest om. Ta istota nie jest Arturem, czuła bym, wiedziała bym …”

Por. Dp: „Ludzki mózg może płatać dziwne figle, panno Paterson.”

Por. Dp: „Przyznaję, że zaintrygował mnie ten przypadek.”

Por. Dp: „Odznaczał się on pewnymi niezwykłymi cechami. Choć nigdy przedtem nie widziałem młodego Karmajkela, jego dziwny sposób poruszania się, mrużenia oczu, kojarzył mi się z czymś czego nie potrafiłem precyzyjnie określić.”

Jane Austen „Emma”.

Por. Jane Austen „Mansfield Park”.

Por. jak wyżej.

Por. Dp: „Tego wieczora kolacja przebiegła spokojnie, a ciężar podtrzymywania rozmowy spoczywał na lady Karmajkel i na mnie.”

Por. Dp: „Po kolacji znów zasiedliśmy w zielonym saloniku.”

Por. Dp: „Skończyliśmy właśnie pić kawę i prowadziliśmy dość zdawkową rozmowę na wolne tematy, kiedy za drzwiami zaczął raptem żałośnie miauczeć kot, domagając się najwyraźniej aby go wpuszczono.”

Por. Dp: „Nikt nie zwrócił na to uwagi ale ja, miłośnik zwierząt, po chwili podniosłem się.”

Por. Dp: „Przepraszam, czy mogę wpuścić to biedne stworzonko?”

Por. Dp: „Odniosłem wrażenie, że pobladła, lecz skinęła lekko głową, co powziąłem za wyraz przyzwolenia.”

Por. Dp: „Kiedy wróciłem na swoje miejsce zauważyłem, że wszyscy przyglądają mi się uważnie.”

Por. Dp: „Czy wie pani, że ma pani niezwykłegokota?”

Por. Dp: „W tym domu nie ma żadnego kota.”

Por. Dp: „Nigdy nie miałam kota.”

Por. Dp: „Musiał się pan pomylić.”

Por. Dp: „Pewnego więc popołudnia pod wpływem nagłego impulsu postanowiłem zasięgnąć informacji u lokaja.”

Por. Dp: „Czy mógłbyś mi coś powiedzieć na temat kota, którego ciągle tu widzę?”

Por. Dp: „Kota, ser?”

Por. Dp: „A czy nie było tu … nie ma tu jakiegoś kota?”

Por. Dp: „Jaśnie pani miała kota, ser, ukochanego kota, ale trzeba go było uśpić.”

Por. Dp: „A jaka rasa? Kot był szary?

Por. Dp: „Owszem, ser, to był pers.

Por. Dp: „I mówisz, że został uśpiony?”

Por. Dp: „Tak, ser.”

Por. Dp: „Jesteś tego całkiem pewien?”

Por. Dp: „Och, najzupełniej, ser.”

Por. Dp: „Jaśnie pani nie pozwoliła zawieźć go do weteryniarza.”

Por. Dp: „Zrobiła to sama.”

Por. Dp: „Niecały tydzień temu zakopano go tam, pod tym czerwonym bukiem, ser.”

Por. Dp: „Lokaj wyszedł, a ja pogrążyłem się w rozmyślaniach.”

Por. Dp: „Przeczucie podpowiadało mi, że ta z pozoru nieistotna sprawa ma jednak pewne znaczenie.”

Por. Dp: „Poczułem się trochę niesfojo.”

Por. Dp: „Masz wszystko czego ci potrzeba?”

Por. Dp: „Owszem, owszem, dziękuję.”

Por. Dp: „Nawiasem mówiąc, twierdziłeś, że w tym domu jest coś tajemniczego, prawda?”

Por. Dp: „A jak dotąd wydaje on mi się najzupełniej normalny.”

Por. Dp: „Nazwał byś go pogodnym domem?”

Por. Dp: „Teraz raczej nie. Wyraźnie ciąży na nim wielki smutek ale nie dostrzegam tu wpływu żadnych nadprzyrodzonych sił.”

Por. Dp: „Dobranoc. Życzę ci przyjemnych snów.”

Por. Dp: „Dobranoc.”

Por. Dp: „Miauczenie tego kota brzmi jak groźba.”

Por. Dp: „Groźba? Wobec kogo?”

Por. Dp: „Tego nie wiem.”

Por. Dp: „Siedzieliśmy tak jak w dniu mojego przyjazdu w zielonym saloniku, gdy naraz za drzwiami rozległo się przejmujące, uporczywe miauczenie kota.”

Por. Dp: „Ale tym razem w jego głosie usłyszałem wyraźny gniew.”

Por. Dp: „Było to przeciągłe, dzikie wycie, w którym pobrzmiewała groźba.”

Por. Dp: „A kiedy ustało, mosiężna klamka u drzwi zagrzechotała gwałtownie, jakby szarpnięta kocią łapą.”

Por. Dp: „Setl poderwał się z miejsca.”

Por. Dp: „Przysięgam, że to nie jest urojenie!”

Por. Dp: „Podbiegł do drzwi i szybko jeotworzył.”

Por. Dp: „Korytarz był pusty.”

Por. Dp: „Wrócił ocierając pot z czoła.”

Por. Dp: „Dopiero tego wieczora po kolacji zrozumiałem znaczenie jego słów.”

Por. Dp: „Zapaliłem świecę i podszedłem do drzwi, ale korytarz był znów pusty, choć miauczenie nie ustawało.”

Por. Dp: „Przyszedł mi do głowy nowy pomysł.”

Por. Dp: „Po lewej stronie na końcu korytarza znajdował się pokój lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Ruszyłem więc w prawo i zrobiłem zaledwie kilka kroków kiedy z tyłu, za moimi plecami znów rozległo się miauczenie.”

Por. Dp: „Odwróciłem się gwałtownie i ponownie usłyszałem tego kota.”

Por. Dp: „Tym razem głos dobiegał wyraźnie z prawej strony.”

Por. Dp: „Przeszył mnie dreszcz wywołany zapewne przeciągiem panującym w korytarzu.”

Por. Dp: „Wróciłem więc szybko do swojego pokoju.”

Por. Dp: „Siedziałem w bibliotece dyskutując z Setlem o szczegółach przypadku Lady Karmajkel kiedy do pokoju wbiegł podniecony likaj.”

Por. Dp: „Och, ser, szybko, pan Artur wpadł do stawu.”

Por. Dp: „Stanął w łódce, a ona wysunęła mu się spad nóg.”

Por. Dp: „Stracił równowagę i wpadł do wody.”

Por. Dp: „Widziałem to przez okno.”

Por. Dp: „Nie zwlekając wybiegłem z biblioteki, a Setl podążył za mną.”

Por. Dp: „Filis, która stała tuż przy drzwiach i słyszała co mówi lokaj, pobiegła za nimi.”

Por. Dp: „Proszę się nie obawiać, Artur doskonale pływa.”

Por. Dp: „Ale ja miałem złe przeczucia, a więc przyśpieszyłem kroku.”

Por. Dp: „Powierzchnia stawu była zupełnie gładka.”

Por. Dp: „Pusta łódka dryfowała zwolna po wodzie, natomiast nigdzie nie było śladu Ertura.”

Por. Dp: „Setl zdjął marynarkę i buty.”

Por. Dp: „Ja wskakuję, ty weź bosak i badaj nim dno z drugiej łódki. Staw nie jest zbyt głęboki.”

Por. Dp: „Wydawało mi się przez dłuższy czas, że szukamy daremnie.”

Por. Dp: „Mijały minuty.”

Por. Dp: „Potem, kiedy traciliśmy już nadzieję, znaleźliśmy go i wyciągnęliśmy jego bezwładne ciało na brzeg.”

Por. Dp: „Ułożyłem tekst telegramu do szpitala, w którym prosiłem o przysłanie pielęgniarki. Miał on zostać nadany natychmiast po otwarciu urzędu telegraficznego.”

Por. Dp: „Do końca życia nie zapomnę rozpaczliwego bólu malującego się na twarzy Filis.”

Por. Dp: „Nie!”

Por. DP: „Nie!”

Por. Dp: „Obawiam się, że to wszystko na nic.”

Por. Dp: „Nie możemy już mu pomóc.”

Por. Dp: „Artur!”

Por. Dp: „Artur!”

Por. Dp: „Artur! Wróć do mnie, proszę!”

Dp: „Wróć!”

Por. Dp: „Wróć do mnie!”

Por. Dp: „Spójrz!”

Por. Dp: „Kontynuujmy sztuczne oddychanie.”

Por. Dp: „Wraca do przytomności.”

Por. Dp: „Nadal prześladowało mnie nieuchwytne uczucie, że nie potrafię odnaleźć klucza do tej zagadki.”

Por. Dp: „Cała sprawa osnuta była mgłą tajemnicy.”

Por. Dp: „Ale istniała tez druga zagadka, choć o mniejszym znaczeniu.”

Por. Dp: „Mam tu na myśli szarego kota.”

Por. Dp: „Z jakiegoś powodu działał mi na nerwy.”

Por. Dp: „Śniły mi się koty.”

Por. Dp: „Nieustannie miałem wrażenie, że słyszę ich miauczenie.”

Por. Dp: „Od czasu do czasu widziałem z daleka sylwetkę tego pięknego zwierzęcia, a fakt iż nie jestem w stanie zgłębić związanej z nim tajemnicy nieznośnie mnie irytował.”

Por. Dp: „Zastanawiałem się dlaczego lady Karmajkel twierdziła tak stanowczo, że nigdy nie miała kota.”

Por. Dp: „Odnalazłem Setla i zaciągnąłem go w ustronne miejsce.”

Por. Dp: „słuchaj, chcę ci zadać pewne pytanie.”

Por. Dp: „Czy widziałeś lub słyszałeś w tym domu jakiegoś kota?”

Por. Dp: „Słyszałem go ale go nie widziałem.”

Por. Dp: „A tego pierwszego dnia na trawniku z panną Paterson?”

Por. Dp: „Widziałem jedynie pannę Paterson idąca prze trawnik, nic ponad to.”

Por. Dp: „A zatem ten kot …”

Por. Dp: „Chciałem przekonać się czy ty, nie uprzedzony, usłyszysz to co słyszymy wszyscy.”

Por. Dp: „A więc wszyscy to słyszycie?”

Por Dp: „Tak.”

Por. Dp: „To dziwne.”

Por. Dp: „Nigdy przedtem nie słyszałem o domu, w którym straszył by kot.”

Por. Dp: „Przekazałem mu informacje jakie uzyskałem od lokaja.”

Por. Dp: „To dla mnie zupełna nowość.”

Por. Dp: „Nie wiedziałem o tym, ale co to może znaczyć?”

Por. Dp: „Bóg raczy wiedzieć. Chociaż powiem ci, przyjacielu, boję się.”

Por. DP: „Po kolacji siedzieliśmy jak zwykle w zielonym saloniku.”

Por. Dp: „Nikt się nie odzywał.”

Por. Dp: „Dzień minął w spokoju przypominającym ciszę przed burzą.”

Por. Dp: „Wyskoczyłem z łóżka i wybiegłem na korytarz.”

Por. Dp: „W tym samym momencie Setl wypadł ze swojego pokoju mieszczącego się naprzeciwko.”

Por. Dp: „Podbiegliśmy pod drzwi sypialni lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Niczego nie zauważyliśmy, ale hałas ustał.”

Por. Dp: „Blask naszych świec odbijał się w lśniących drzwiach pokoju lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Osoba, której zagraża niebezpieczeństwo to lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Lękaliśmy się, że obawy nasze znajdą potwierdzenie.”

Por. Dp: „Setl objął pierwszą wartę pod drzwiami sypialni lady Karmajkel obiecując obudzić mnie o trzeciej nad ranem.”

Por. Dp: „Niezbyt dobrze pamiętam co działo się później.”

Por. Dp: „Wszystko wydawało się zamglone i nierealne.”

Por. Dp: „Wiem, że poszliśmy na górę i pośpiesznie, prawie bojąc się spojrzeć sobie w oczy, życzyliśmy sobie dobrej nocy.”

Por. Dp: „Byłem zbyt pochłonięty swoja fantastyczną, niepokojącą teorią by przejmować się przesadnie losem pani domu.”

Por. Dp: „Nagle ciszę nocną zakłócił krzyk Setla, który głośno mnie wzywał.”

Por. Dp: „Wybiegłem na korytarz.”

Por. Dp: „Setl łomocząc z całych sił dobijał się do drzwi pokoju lady Karmajkel.”

Por. Dp: „Niech diabli porwą tę kobietę!”

Por. Dp: „Zamknęła się od środka na klucz.”

Por. Dp: „Ależ człowieku!”

Por. Dp: „On tam jest!”

Por. Dp: „W jej pokoju.”

Por. Dp: „Czyżbyś tego nie słyszał?”

Por. Dp: „Spoza zamkniętych drzwi dobiegał przeciągły, dziki skowyt kota.”

Por. DP: „Potem usłyszeliśmy przerażający krzyk.”

Por. Dp: „A po nim drugi.”

Por. Dp: „Rozpoznałem głos lady Karmajkel.”

Por. DP: „Trzeba wywarzyć drzwi, bo za chwilę będzie za późno.”

Por. Dp: „Z całej siły naparliśmy na nie ramionami.”

Por. Dp: „Ustąpiły z trzaskiem, a my wpadliśmy do pokoju.”

Por. Dp: „Lady Karmajkel leżała na łóżku cała zalana krwią.”

Por. Dp: „Rzadko da się widzieć okropniejsza scenę.”

Por. Dp: „Jej serce nadal biło, pomimo iż obrażenia były potworne. Miała rozerwane i poszarpane gardło. To były pazury.”

Por. Dp: „Przeszył mnie dreszcz straszliwego przerażenia.”

Por. Dp: „Starannie opatrzyłem i zabandażowałem rany.”

Por. Dp: „Zasugerowałem przyjacielowi by zachowac w tajemnicy, szczególnie przed panną Paterson, prawdziwa przyczynę tych obrażeń.”

Por. Dp: „Czujesz to?”

Por. Dp: „Zapach migdałów.”

Por. Dp: „Kwas pruski.”

Por. Dp: „Tak.”

Por. Dp: „I co o tym sądzisz?”

Por. Dp: „To samo co ty.”

Por. Dp: „Ależ to nieprawdopodobne, niemożliwe!”

Por. Dp: „To przeczy całej nauce, wszystkim prawom natury.”

Por. Dp: „Ta mysz, wczoraj wieczorem, to po prostu niemożliwe.”

Por. Dp: „Wmawiałem sobie, że jest to niemożliwe, ale moje myśli ciągle powracały do tej fascynującej kwestii.”

Por. Dp: „Dźwięk dobiegał z lewej strony.”

Por. Dp: „Czy słyszysz to?”

Por. Dp: „Słyszysz?”

Por. Dp: „Za oknem szarzał świt.”

Por. Dp: „Wyjrzałem na rozpościerający się przed domem trawnik.”

Por. Dp: „Chodź ze mną na dwór.”

Por. Dp: „Lady Karmajkel nic już nie grozi.”

Por. Dp: „Chętnie, a co zamierzasz zrobić?”

Por. Dp: „Wykopać ciało tego kota.”

Por. Dp: „Musze się upewnić.”

Por. Dp: „Znalazłem w szopie łopatę i zaczęliśmy kopać pod rozłożystym bukiem.”

Por. Dp: „Nasze wysiłki zostały wkrótce uwieńczone powodzeniem.”

Por. Dp: „Nie było to przyjemne zajęcie.”

Por. Dp: „Zwierzę nie żyło już od tygodnia, ale zobaczyłem to co chciałem zobaczyć.”

Por. Dp: „To ten kot. Ten sam, którego widziałem w dniu mojego przyjazdu.”

Por. Dp: „Panna Paterson połozyła dłoń na moim ramieniu i poszliśmy na górę.”

Por. Dp: „Och, doktorze Karsten, co się dzieje?”

Por. Dp: „Co to wszystko znaczy?”

Por. Dp: „Nie wiemy jeszcze, droga damo, nie wiemy ale zamierzam to wyjaśnić.”

Por. Dp: „Proszę się nie bać. Jestem przekonany, że pani osobiście nie zagraża żadne niebezpieczeństwo.”

Por. Dp: „Naprawdę pan tak sądzi?”

Por. Dp: „Jestem tego absolutnie pewien.”

Por. Dp: „Pamiętałem jak czule ten szary kot owijał się wokół jej stóp i nie żywiłem najmniejszych obaw.”

Por. Dp: „Groźba z pewnością nie dotyczyła jej.”

Por. Dp: „Wszystkie fakty znajdowały się w zasięgu ręki.”

Por. Dp: „Czekały tylko na drobny przebłysk, który spoił by je ze sobą i wyjaśnił ich znaczenie.”

Por. Dp: „Tak tez się stało i to w najdziwniejszy sposób.”

Por. Dp: „Lady Karmajkel jest niezwykłą osobą.”

Por. Dp: „Setl oznajmił mi, że również podczas jego warty nie wydarzyło się nic niezwykłego i z żywym zainteresowaniem wysłuchał opisu mojego snu.”

Por. Dp: „Na moją prośbę zaprowadził mnie do biblioteki, która wyglądała dokładnie tak jak ta ze snu.”

Por. Dp: „Umiałem nawet wskazać miejsce, z którego zwierzę rzuciło mi ostatnie smutne spojrzenie.”

Por. Dp: „Staliśmy oniemiali ze zdumienia.”

Por. Dp: „Wpadł mi do głowy pewien pomysł.”

Por. Dp: „Pochyliłem się by przeczytać tytuł książki wskazanej mi przez kota.”

Por. Dp: „Ktoś zabrał stąd jakąś książkę.”

Por. Dp: „O, popatrz, tu z tyłu wbity jest gwóźdź, o który zaczepił się kawałek brakującego tomu.”

Por. Dp: „Co tu jest napisane?”

Por. Dp: „Kot.”

Por. Dp: „Cała ta sprawa przyprawia mnie o dreszcze.”

Por. Dp: „To coś niesamowitego.”

Por. Dp: „A ja dałbym wszystko żeby poznać tytuł tej brakującej książki.”

Por. Dp: „Czy myślisz, że istnieje jakiś sposób by to ustalić?”

Por. Dp: „Być może jest tu gdzieś katalog albo lady Karmajkel …”

Por. Dp: „Lady Karmajkel nic ci nie powie.”

Por. Dp: „Tak sądzisz?”

Por. Dp: „Ależ jestem tego pewien.”

Por. Dp: „Co więc zrobimy?”

Por. Dp: „Nic nie możemy zrobić.”

Por. Dp: „Należy przedsięwziąć wszelkie możliwe środki by stanąć pomiędzy Lady Karmajkel a zemstą.”

Por. Dp: „Ta noc istotnie obfitowała w sny.”