Czwarty kąt trójkąta - ebook

PROLOG

Stał przed drzwiami i nadal się wahał. Grota Smoka. Miejsce, do którego nikt nie miał wstępu. Jakby to był skład wszystkich tajemnic wszechświata, na miłość boską, a nie zwykły gabinet. Smok znikał tutaj na długie godziny – pracował, obmyślał strategie przynoszące zyski. Były tam komputery, kartoteki, dokumenty. Świat, w którym Smok był rekinem. Świat, którym nie chciał się z nim podzielić.

W końcu zaakceptował taki stan rzeczy, wiedząc, że owoce tej pracy i tak będą jego.

Czekał na to. Długie lata. Ale okazało się, że to wcale nie jest pewne. Że jeśli będzie czekał bezczynnie, znów zostanie bez niczego. Kolejny skarb zostanie mu odebrany. Więc zaczął planować, działać. Musiał zapewnić sobie przyszłość, bo nikt za niego tego nie zrobi. Chciał mieć absolutną pewność, że jego plany, intrygi, dały oczekiwane rezultaty.

Musiał mieć pewność.

To żałosne. Jest dorosłym mężczyzną, odważnym, inteligentnym. Samodzielnym, do diabła! Dlaczego więc stoi z jedną ręką na klamce, a druga drży, jakby niewidzialne więzy powstrzymywały ją przed włożeniem klucza do zamka, przekręceniem go, aby zakazane miejsce stanęło otworem? Dlaczego czuje na całym ciele zimny pot, jakby miał zostać ukarany za pogwałcenie zakazu, tak jak kiedyś, dawno temu, gdy w jego dziecięcej fantazji drzwi jawiły się jako brama Sezamu, magiczne wrota do krainy przygody... W środku migoczące ekrany pełne cyfr, niezrozumiałych obrazów, słodki zapach dymu z fajki... Zamroczony gniewem wzrok Smoka, lodowaty, przerażający głos, piekące uderzenie, którego ślad zniknął z twarzy po kilku godzinach, ale wciąż palił go we wspomnieniach.

Czemu nie może przełamać oporu przed złamaniem zakazu, skoro nie czeka go już żadna kara, nie ma już Smoka, który strzeże dostępu. Smok stracił swój ogień, swoją siłę, swój wpływ. Jest słaby, ledwie oddycha, podłączony do respiratorów, otępiały od morfiny tłumiącej przeraźliwy ból.

Dlaczego więc on ciągle się waha, drży, oczekuje na płomień, który zmieni jego ciało w kupkę popiołu, w chwili gdy drzwi wreszcie staną otworem.

Odetchnął głęboko, zacisnął zęby. Nienawidził Smoka; to przez niego wciąż tkwi w nim przerażony chłopiec, kulący się pod obojętnym spojrzeniem pozbawionym akceptacji.

Wreszcie z ulgą poczuł, jak narastają w nim wściekłość i gniew, a z nich rodzi się zdolność oporu, tworzy mur, który ochroni go przed hipnotycznym wpływem Smoka. Uwolni z więzów, pozwoli być mężczyzną, realizować plany, tworzone w ciemności nabrzmiałej poczuciem krzywdy i strachem.

Długo trwało, zanim nauczył się wzbudzać w sobie te emocje na żądanie.

Gabinet był cichy, pusty, bez życia. Martwe ekrany komputerów. Zakurzone biurko i szafy na akta. Smok opuścił grotę trzy miesiące temu, ale wrażenie jego obecności nadal unosiło się w powietrzu – słabe, cień cienia. Jak szczekanie bezzębnego psa. Jak syk kobry pozbawionej zębów jadowych.

Smok już nie wróci. Teraz wszystko należy do mnie, pomyślał.

I nagle poczuł to niemal fizycznie – wszystko w tym pokoju jest moje, a Smok już tutaj się nie pojawi.

Zalała go fala podniecenia. Z gardła już dobywał się śmiech pełen satysfakcji. Przez chwilę stał nieruchomo, starając się zapanować nad drżeniem ciała. Wreszcie zaczął otwierać szafki i przeglądać segregatory w poszukiwaniu tego, po co przyszedł. Dowodu, że to, na co liczył, naprawdę jest jego.

Wiedział, że nie będzie kontynuował pracy Smoka, nie znał się na tym, nigdy nie miał zacięcia do liczb, kursów akcji, manipulacji giełdowych. Rzucał więc niepotrzebne papiery na ziemię, na biurko, w szarpiącej go niecierpliwości. Odsuwał szafki od ścian, bo wiedział, jak nieufny i podejrzliwy jest Smok. Nagle zastygł.

Sejf w ścianie za szafką z dokumentami. Zamek elektroniczny.

Warknął. Popatrzył zmrużonymi oczami na klawiaturę z numerami i literami. W tym nie był dobry. Ale w czymś innym, tak. W zbieraniu informacji. We wpatrywaniu się w oczy Smoka, w linie jego twarzy, gdzie były ukryte ślady emocji. W odczytywaniu sygnałów nadchodzącego niebezpieczeństwa, przed którym trzeba się bronić, uciec. Lata życia przy Smoku wyrobiły w nim instynkt ofiary, zdolnej przewidzieć atak drapieżnika. Nauczył się rozumieć sposób jego myślenia.

Zamknął oczy. Wiedział, co dla Smoka jest ważne, choć nie lubił o tym myśleć, nienawidził bólu, jaki ogarniał go zawsze, kiedy uświadamiał sobie prawdę. Ale unikanie prawdy nie znaczyło, że ona nie istnieje. Chowanie głowy pod kołdrę tylko zaprzeczało istnieniu potworów, ale ich nie likwidowało. To też dawno zrozumiał.

Hasło. Zaciskając zęby, wbił imię i datę. Wiedział jakie, bo dobrze się przygotował. I był dobry w zbieraniu informacji. Może powinien zostać prywatnym detektywem?

Drzwiczki sejfu otworzyły się z cichym stukiem. W środku znalazł grubą paczkę stuzłotówek, pudełko z jakimiś przedmiotami, laptop i teczkę z aktami.

Łapczywie chwycił teczkę, podszedł do biurka, zrzucił na ziemię papiery powyciągane z szuflad, usiadł i zaczął przeglądać jej zawartość.

Zdjęcia. Dokumenty. Raporty prywatnego detektywa.

I to, czego szukał.

Testament.

Chciwie wczytał się w tekst, czując, jak skurcz łapie go za gardło.

Dlaczego czuł się zaskoczony? To było do przewidzenia. A jednak...

Znaczy że wszystko, co zrobił przez ostatnie lata poszło na marne. Nawet to, co wydawało mu się, że gwarantowało skuteczność. Oddał wtedy diabłu część swojej duszy, która czasami wołała do niego z głębi niespokojnego snu, wijąc się z bólu w piekielnym kotle.

Drżącymi rękami zamknął teczkę. Palce bez udziału świadomości wybijały szybki rytm na blacie biurka.

Wiedział, co powinien teraz zrobić. Miał nadzieję, że tego uniknie, ale Smok był już albo nieprzytomny, albo tkwił w narkotycznym świecie iluzji. Niczego nie można już zmienić. Nie w ten sposób.

Nienawidził Smoka, że go do tego zmusza. Do oddania diabłu kolejnej części duszy.

Znów otworzył teczkę, wyjął zdjęcia i rozłożył je na biurku. Długo się im przyglądał, z narastającą determinacją i nienawiścią. Niemal na oślep sięgnął po nóż do papieru i tłumiąc skowyt, zaczął uderzać w zdjęcia. Ciąć. Niszczyć.

Było to wyjątkowo znaczące preludium do jego działań.1

– Jeśli na tym torcie gdzieś pojawi się pięćdziesiątka, wydziedziczę cię.

– Nie czyham na twój majątek.

– Wykreślę twoje imię z Biblii.

– Nie masz Biblii.

– Będę cię straszyć po śmierci.

– Nie wierzę w duchy.

Julia zaśmiała się cicho, blokując matce dostęp do tortu urodzinowego, który właśnie kończyła przystrajać kremem cytrynowym.

– Julka, mówię poważnie! Żadnej pięćdziesiątki!

– Nie chcesz zszokować swoich adoratorów? Żaden nie wierzy, że masz tyle lat.

– Wolę szokować ich czymś innym.

– Daj spokój, w twoim wieku?

Julia z trudem przybrała zniesmaczony wyraz twarzy. Katarzyna Rajewska spojrzała na córkę podejrzliwie.

– Póki w moich żyłach płynie krew i nie jestem pomarszczona jak zwiędłe jabłko, mogę szokować i cieszyć się z tego. Masz z tym jakiś problem, smarkulo? – spytała wojowniczo, kładąc dłonie na zaokrąglonych biodrach.

– Nie śmiałabym. – W głosie Julii brzmiało rozbawienie.

Popatrzyła na matkę. Promienie majowego słońca rozpalały czerwone błyski w jej świeżo ufarbowanych włosach. Nawet w ostrym świetle poranka skóra zaskakiwała gładkością. Tylko doświadczone oko innej kobiety potrafiło dostrzec kurze łapki w kącikach oczu, umiejętnie ukryte pod lekkim makijażem. Błogosławione geny. Nie przeszkadzało także i to, że matka była zwolenniczką dość umiarkowanego stosowania diet odchudzających. „Kości obciągnięte skórą nie wyglądają dobrze w żadnym wieku, ale u kobiety po czterdziestce są zbrodnią przeciwko pięknu. Że nie wspomnę już o cerze. Wolę uniknąć przedwczesnych zmarszczek, zapewniając sobie odpowiednią ilość podkładu z naturalnego tłuszczu, niż zamienić twarz i ciało w maskę z botoksu. I przyjemniej, i taniej, i bezpieczniej”.

Pięćdziesiąt lat. Jaka ona, Julia, będzie w jej wieku? Mało prawdopodobne, by tryskała młodzieńczą energią, która matce nie pozwalała osiąść na laurach, pogodzić się z uciekającą młodością. Gdy trzy lata temu zmarł jej mąż, ojciec Julii, Katarzyna Rajewska tylko na trzy miesiące pozwoliła się ogarnąć smutkowi, po czym pewnego dnia stwierdziła, że jej Marcin nie chciałby, aby pogrzebała się za życia tylko dlatego, iż on był na tyle głupi, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat udawał trzydziestolatka. Ostrzegała go, by nie próbował wygrać z synem przyjaciela – wyścigu wpław przez jezioro. No cóż, prawie wygrał. Prawie. Mięśnie nóg i rąk były silne, tyle że serce nie wytrzymało – na trzydzieści metrów przed brzegiem.

Tak więc wdowa urządziła imprezę pożegnalną pod hasłem „Koniec może być początkiem”, zmieniła kolor włosów na jasnorudy i zaczęła nowe życie.

W jej rozumieniu nowe życie oznaczało nowego męża. Ponieważ jednak, będąc dojrzałą, doświadczoną kobietą, wiedziała już, czego chce, znalezienie odpowiedniego kandydata okazało się niełatwe. Nie dlatego, że brakowało chętnych, tylko że nie byli... odpowiedniej jakości.

Próbowała więc znaleźć odpowiedniego, posiłkując się różnymi metodami. Przejrzawszy oferty na internetowych portalach randkowych, stwierdziła z niesmakiem, że inteligentni, wartościowi faceci trzymają się od nich z daleka. I wcale im się nie dziwiła – ona swojej oferty nie umieściła, nie chciała dołączyć do grona zdesperowanych wdów i rozwódek, gotowych przyjąć cokolwiek, co nosi spodnie i okaże swoje zainteresowanie. Ją stać na coś lepszego. Zapisała się więc do agencji matrymonialnych. Po trzeciej randce – na której zjawił się kandydat z internetowego portalu – poddała się. Postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce i... założyła własną agencję matrymonialną, nastawioną przede wszystkim na samotnych po czterdziestym roku życia. Po dwóch latach Katarzyna mogła się pochwalić uszczęśliwieniem niemal wszystkich swoich samotnych przyjaciółek i kilkunastu obcych klientek. Sama jednak nadal swojej opoki na jesień życia nie znalazła. Julia powiedziała przy jakiejś okazji, że matka jest zbyt wymagająca.

– Moja droga – odparła wtedy Katarzyna. – Ponieważ nie umrę jako stara panna otoczona kotami, mogę sobie pozwolić na wymagania. Poza tym, odrobiłam małżeńską pańszczyznę przy boku waszego ojca, więc teraz czas na nagrodę. Jeśli nie znajdę mojego księcia, na starość będę bawić wnuki i ciosać kołki na głowach moich ukochanych córek i zięciów. Uwierz, sprawi mi to wielką przyjemność.

O tak, w to Julia i Mona nie wątpiły. Dlatego zawsze, gdzie tylko mogły, namawiały wolnych facetów po czterdziestce do zarejestrowania się w agencji matrymonialnej „Klinika Serc”. Siostry były przekonane, że spośród wielu facetów, któryś wreszcie musi się jej spodobać. Czysta statystyka.

Dzisiaj Katarzyna kończyła pięćdziesiąt lat i rodzina urządzała jej przyjęcie.

Julia wycisnęła ostatnią kroplę kremu z papierowego aplikatora, formując niezupełnie kształtną różyczkę na szczycie tortu.

– Gotowe – zwróciła się do matki, która nalewała kawę z ekspresu do trzech filiżanek. – Teraz sałatki.

– Odpocznij chwilę. – Matka podała jej filiżankę z kawą. – Wstałaś pewnie o świcie...

– Jeszcze było ciemno – powiedział Damian, wchodząc do kuchni.

– Obudziłam cię? Przepraszam.

Senny koszmar, którego już nie pamiętała, wsączył w jej żyły niepokój, który wygonił ją z łóżka tuż przed wschodem słońca i wygasł dopiero w trakcie szykowania tortu. Zapewne obudziła Damiana, gdy brała prysznic.

Damian przeczesał palcami gęste ciemnoblond włosy, przydługie, prosiły się o fryzjera, i wziąwszy ostatnią filiżankę z kawą, nachylił się nad żoną i czule pocałował ją w usta.

Była spięta. Czuła na sobie baczne spojrzenie matki, które łowiło każdy jej gest z uwagą jastrzębia, gdy wypatruje ofiary. Damian oderwał ciepłe usta od jej warg i lekko ucałował jej skroń.

– Pachniesz wanilią – mruknął. – Pycha.

– Nie podlizuj się. Nie dostaniesz tortu wcześniej niż inni – odparła, próbując opanować drżenie ręki i gwałtowne bicie serca.

Zawsze to robił. Zawsze, gdy matka znajdowała się w pobliżu, całował żonę w usta, dotykał. Jakby chciał udowodnić całemu światu, że między nimi wszystko jest idealnie. Miłość, czułość i namiętność.

A był tylko obowiązek.

Powinna być mu wdzięczna, że dbał o wizerunek szczęśliwego małżeństwa. Wiedziała, że gdy zje śniadanie, wypije kawę, znów ją pocałuje w usta. Tym razem przed wyjściem do pracy. No, chyba że matka sobie pójdzie i zostaną w kuchni sami. Wtedy będzie co najwyżej tylko buziak w policzek. Albo i nie.

Na szczęście matka nigdzie się nie wybierała.

– Muszę zajrzeć do kliniki. – Damian sięgnął po przygotowane kanapki. – Koty pani Walickiej znów mają kłopoty z nerkami. Rafał dzwonił, że ktoś za godzinę przyprowadzi też pogryzionego dobermana.

– Dobermana? – Katarzyna uniosła perfekcyjnie wyrównane brwi. – Jaki potwór pogryzł dobermana?

Damian parsknął śmiechem.

– Podobno mops. Suka. Pogryzła mu łapę, a on podwinął ogon i tylko skomlał.

– Jak to facet – mruknęła Katarzyna.

– Bardzo śmieszne – skwitował, ale uśmiechnął się ciepło do teściowej. – W każdym razie muszę psa obejrzeć, Wiktor przejmie dyżur dopiero o trzeciej. Wtedy wrócę i zajmę się grillem. Ostatecznie ile osób będzie?

– Nie więcej niż dwadzieścia. – Julia wstawiła tort do lodówki. – No, chyba że Mona przyprowadzi Jurka. Ale jedna osoba mniej czy więcej nie zrobi ci różnicy.

Popatrzyła na męża. Damian akurat wymieniał porozumiewawcze spojrzenia z teściową. Oboje nie byli zachwyceni wzmianką o najnowszym facecie Mony. Właściwie Julia podzielała ich uczucia, ale starała się wspierać młodszą siostrę w jej wyborach. Każdy musi przeżyć swoje życie sam, prawda? Uczyć się na własnych błędach, bo życie to nie matematyka, tutaj nie zawsze dwa i dwa jest cztery, a regułki, wymyślone przez innych, niekoniecznie pasują do każdej sytuacji. Prawdę mówiąc, rzadko pasują.

Weźmy przykład Mony. Jako nastolatka miała dokładne wyobrażenie o tym, jak potoczy się jej życie. „Skończę psychologię kliniczną i będę pracować z trudnymi dziećmi”, mówiła poważnie, gdy siedziały z Julią na łóżku i objadały się lodami. „Mój facet będzie stabilny i poważny. Żadnych lekkoduchów. Nie musi być piękny, musi być dobry. Taka podpora w życiu, rozumiesz. Oszczędny. Będziemy mieć dom, dwójkę dzieci”.

Stabilny, poważny, oszczędny. Podpora. Czyli klon ich ojca. Julia dodałaby jeszcze: chorobliwie ambity, drażliwy i zazdrosny. Ale zapewne akurat tych cech ojcowego charakteru Mona nie życzyłaby sobie u przyszłego męża.

Tyle że człowiek planuje, a los śmieje się w kułak. Mona co prawda skończyła psychologię, zaliczyła także kilkanaście kursów – od masażu hawajskiego i astrologii po projektowanie stron internetowych i kurs pilotów wycieczek zagranicznych. I mając dwadzieścia siedem lat, ciągle nie mogła znaleźć sobie takiej pracy, która by ją usatysfakcjonowała. Niestety, to samo dotyczyło mężczyzn. Gdzieś po drodze marzenie o stabilnej podporze rozpłynęło się i rozcieńczyło, jak kropla lekarstwa w oceanie, tworząc homeopatyczną mieszankę niespokojnych pragnień i nieuświadomionych potrzeb. Mona szukała, choć kiedy Julia próbowała się dowiedzieć, czego szuka, odpowiadała z irytacją, że niczego nie szuka, tylko po prostu żyje pełnią życia.

– Nie chcę umierać, żałując, że czegoś nie spróbowałam – mówiła. – Nie znoszę nudy, a wszystko po pewnym czasie staje się nudne. Praca, faceci, hobby...

Ale Julia wiedziała lepiej – Mona szukała. Szukała swojego miejsca w świecie i swojej drugiej połówki. Problem w tym, jak sądziła Julia, że siostra nie dawała nikomu i niczemu szansy przekonania jej, że właśnie znalazła. Potrzebowała pioruna z jasnego nieba. Czegoś szybkiego, nagłego, potężnego, co nie pozwoliłoby jej wznieść murów obronnych, nie dopuściłoby wątpliwości. Potrzebny jej był emocjonalny blitzkrieg. Erotyczny nokaut.

Tymczasem żyła na karuzeli, tak że Julia, ich matka i przyjaciele z trudem orientowali się, jak ma na imię aktualny facet i czym w danej chwili zajmuje się Mona. Ostatnio jednak problem z mężczyznami Mony ukazał nowe aspekty – pojawiali się panowie coraz starsi. Obecny, Jurek, mógłby być jej ojcem. Gdy Mona przyprowadziła go do domu, matka spojrzała, zesztywniała, przez cały wieczór odnosiła się do gościa z chłodną uprzejmością. Ale gdy Mona już wychodziła, matka nie wytrzymała i wyszeptała jej do ucha: „Czy ty aby nie cierpisz na kompleks Edypa? On nawet dla mnie jest za stary”. Monę na moment przytkało, po czym wysyczała: „Jest młodszy od ciebie o pięć lat!”. „Naprawdę? A zachowuje się, jakby był starszy o dziesięć”.

Nie rozmawiały ze sobą przez tydzień, lecz Julia, po relacji Mony z tej krótkiej wymiany opinii, poniekąd zgadzała się z matką. Zresztą nieważne, ile kto ma lat, ważne, na ile się czuje. Jerzy Fatomski może miał dopiero czterdzieści pięć, ale Julia znała starszych od niego wiekiem, a dużo młodszych duchem. Ten akurat był psychicznym emerytem. Pytanie tylko – czemu zawracał głowę dwadzieścia lat młodszej dziewczynie.

Julia miała nadzieję, że Mona wykaże się mądrością dyplomowanego psychologa i nie przywlecze na rodzinną imprezę faceta, którego nikt tutaj nie lubił. A zwłaszcza jubilatka.

Cicha melodia komórki leżącej na stole przyciągnęła uwagę Katarzyny; od razu wyciągała rękę...

– To moja – fuknęła Julia i w ostatniej chwili zabrała komórkę.

– Jesteś moją córką. Co twoje, to moje. – Katarzyna wzruszyła ramionami.

– Czy to znaczy, że mam zacząć używać jednorazowych szczoteczek do zębów? – Odebrała połączenie. – Hej, Mona. Jakieś kłopoty?

– Chyba nie... – W tle słychać było szum, jakby rój pszczół wściekle atakował niedźwiedzia podbierającego miód. Szkoła? Dworzec? – Niestety, nie udało mi się załatwić tego fordansera…

– Jak widać czuwa nad nami bogini zdrowego rozsądku – powiedziała Julia ironiczno-dziękczynnym tonem.

Z podziału imprezowych przygotowań Monie przypadły atrakcje. Wymyśliła fordansera, który będzie obtańcowywał matkę i prawił jej komplementy, i nie chciała słuchać argumentów Julii, że to niefortunny pomysł, zważywszy na obecność dwóch aktualnych fatygantów Katarzyny. Mogliby się poczuć urażeni, a i bez przystojnego młodego fordansera matka będzie pławić się w komplementach, za które w dodatku nie trzeba płacić. Nie ma to jak zdrowa rywalizacja.

– Musiałaś jej złożyć niezłą ofiarę. Naprawdę nie rozumiem twojego oporu. Byłaby świetna zabawa.

Julia weszła do saloniku i zamknęła za sobą drzwi. Matka nie powinna słuchać rozmowy.

– Odnoszę wrażenie, że właśnie ty miałaś ochotę na zabawę. Starsi panowie już ci się przejedli?

W telefonie rozległo się głębokie westchnienie.

– Och, Julka... Pogadamy później. Dzwonię, by cię uprzedzić, że trzeba przygotować stolik i dwa krzesła. Na imprezie będzie wróżka. Ta, która przepowiedziała Uli Megasa.

– Świetnie. Mama wpadnie w ekstazę. Ty też powinnaś skorzystać.

– Mam dość własnych przeczuć. Na razie, pa.

Julia zamknęła klapkę telefonu i wróciła do kuchni. Matka nadal popijała kawę. Damian stał oparty o zlewozmywak.

– Ty jeszcze tutaj? – zdziwiła się. – Spóźnisz się do kliniki.

– Czekałem na ciebie. Jakieś problemy?

– Nie. Wszystko w porządku.

– To dobrze.

Oderwał się od szafki i – tak jak Julia przewidziała – wycisnął na jej ustach pocałunek. Tym razem przeszedł samego siebie – lekko przesunął językiem po jej zamkniętych wargach. W brzuchu Julii rozlało się zdradzieckie ciepło. Zamarła.

– To na razie – powiedział cicho, odrywając usta, i wyszedł.

Pozbierała rozbiegane myśli i spróbowała skoncentrować się na przygotowaniach do imprezy. Sałatka. Zamarynować mięso na grilla... Żeby tylko nie padało. Ten maj był wyjątkowo deszczowy i zimy. Dobrze, że dzisiaj jest dość ciepło i nawet słońce od czasu do czasu wygląda zza chmur...

Dłuższe milczenie matki zwróciło uwagę Julii. Matka patrzyła na nią poważnym, smutnym wzrokiem.

– Nie wiem, dlaczego dzieci uważają, że ich rodzice to idioci, którzy niczego nie zauważają i niczego nie rozumieją – powiedziała wreszcie.

– Myślisz tak, bo...? – Julia odwróciła wzrok i zajęła się krojeniem warzyw.

– Bo w razie czego, gdybyś jednak wreszcie zechciała z kimś porozmawiać o życiu, a o mężach w szczególności, to wiesz, gdzie mieszkam. Nie masz daleko. Za ścianą.

* * *

Impreza rozkręcała się w najlepsze. Damian uwijał się przy grillu na tarasie, matka, rozpromieniona, odbierała swoją porcję adoracji i życzeń. W przeciwieństwie do niej Julia nie lubiła przyjęć rodzinnych, udawania, że dobrze się bawi, słuchając historii, które jej nie interesują. Na szczęście obowiązki gospodyni to dobre wytłumaczenie, dlaczego nie siedzi i nie wysłuchuje narzekań ciotek o ich rozlicznych przypadłościach, bełkotliwych politycznych wywodów wstawionych wujków czy chełpliwych opowieści o osiągnięciach potomstwa rzadko widywanych kuzynów.

Odstręczały ją zwłaszcza rozmowy o dzieciach. Gdyby tylko po prostu opowiadali o swoich pociechach, a nie nagle przypominali sobie, do kogo mówią. Te urwane w połowie zdania, popłoch w oczach, niezręczne przeprosiny, och, kochana, wybacz, nie chciałam...

Jasne.

Jakoś to przeżyje, jak zawsze. Nic nie trwa wiecznie, ani radość, ani tortury. Zwłaszcza że zawsze można uciec do kuchni pod pretekstem...

– Julia, przestań latać jak kot z pęcherzem, tutaj są sami dorośli, poradzą sobie. Nikt nie umrze z głodu ani pragnienia. – Mona wyjęła z ręki siostry talerz z ciastem. – Usiądź, założę się, że twoje stopy w tych zabójczych szpilkach wołają o zmiłowanie. Zrobię kawę i pogadamy.

Mona przyszła sama i wydawała się dziwnie nieobecna duchem. Propozycji pogadania nie rzuciła, ot, tak sobie. Julia z westchnieniem ulgi usiadła przy stole i zsunęła buty. Szpilki miała rzeczywiście zabójcze. Jej nogi wyglądały w nich na szczuplejsze i dłuższe, co było nie do przecenienia przy sukience ledwie do kolan. Ciemnowiśniowa, z odważnym dekoltem, ładnie podkreślająca jej kobiece kształty, dawała Julii poczucie, że jest kobieca i seksowna. Nawet Damian rzucał na nią okiem, gdy kręciła się po ogrodzie. Zauważyła w jego spojrzeniu błyski, i natychmiast uderzyły w nią fale żaru. Była zła na siebie, że coś w niej czeka na zakończenie imprezy, bo spojrzenie męża zapowiadało, że tej nocy nie będzie, spała sama.

Powinna powiedzieć nie. Chociaż raz powiedzieć nie. Może potem byłoby łatwiej powiedzieć to jeszcze raz. Aż Damian zrozumie... Ale z doświadczenia wiedziała, że kiedy do niej przyjdzie, aby wyegzekwować swoje małżeńskie prawa, jak zwykle okaże się słaba. Jak zwykle pod jego dotykiem zacznie drżeć, wilgotnieć i rozpłomieniać się, aż jej mózg i wola poddadzą się żądaniom ciała i rozpłynie się w rozkoszy.

Zawsze tak na nią działał. Od pierwszego dnia, czy raczej sylwestrowej nocy przed pięcioma laty.

* * *

Była wtedy z Jackiem. Totalny wrzód na tyłku, gdyby ktoś ją spytał o ocenę. Wymagał i osądzał, zawsze niezadowolony z aktualnego stanu rzeczy.

Te „miłe” cechy osobowości zaczęły się ujawniać oczywiście stopniowo, dopiero gdy poczuł, że zdobycz bezpiecznie tkwi w jego sieci. Przynajmniej tak mu się wydawało. Upłynęło trochę czasu, zanim Julia się zorientowała, jak wygląda prawdziwa twarz tego „idealnego” faceta, na pierwszy rzut oka uprzejmego i spolegliwego. Zaczął w niej narastać bunt. Wpierw cichy i milczący, wybuchł pewnego wieczoru, gdy nagle Jacek orzekł, że odechciało mu się iść na sylwestrowy bal do klubu singli, że woli spędzić z nią wieczór we dwoje. A gdy powiedziała, że w takim razie niech on sobie siedzi, a ona pójdzie się bawić... zabronił jej.

Zabronił. Tak po prostu.

– Zabraniam ci – rzucił i zacisnął te swoje cienkie wargi, które coraz częściej nasuwały określenie „okrutne”.

To przepełniło czarę goryczy. Nie po to Julia miesiąc szukała odpowiedniej kreacji, żeby siedzieć w niej przed telewizorem w towarzystwie utyskującego faceta. W dodatku już prawie rok nie tańczyła i nie bawiła się do utraty tchu, bo Jacek, typowe zwierzę kanapowe, jak widać ją też chciał przerobić na swoje podobieństwo. Była cierpliwa, ale jak długo można siedzieć cicho? Nie mówiąc już o tym, że po roku psychicznych zapasów czuła się zmęczona i nie miała najmniejszej ochoty na nowe wyzwanie. Chciała tylko zabawić się z siostrą i przyjaciółmi. On tego nie potrafił – lub nie chciał – zrozumieć.

Zabrała więc sukienkę i dodatki, i wyszła z domu w połowie wywrzaskiwanej tyrady, że on, Jacek, uważa, iż jej siostra ma na nią zły wpływ, a jej przyjaciele zupełnie mu nie odpowiadają i nie podoba mu się, że jego narzeczona nie liczy się z jego zdaniem w tej kwestii.

Narzeczona, ha! Tak jakby wcześniej w ogóle wspomniał, że ma wobec niej plany matrymonialne. A gdy rzucił tę bombę, popatrzył na Julię triumfująco pewny, że natychmiast padnie mu w ramiona i z radością mu się podporządkuje we wszystkim.

Jak każda kobieta, Julia chciała wyjść za mąż, mieć dom, rodzinę. Kiedy jednak w nagłym przebłysku przyszłości ujrzała siebie w roli żony Jacka, obraz ten zupełnie jej się nie spodobał. Ta myśl była niepokojąca, implikowała bowiem stracony czas przy boku nieodpowiedniego mężczyzny, ale tego akurat dnia Julia nie miała ochoty jej analizować.

Pojechała do Mony. Może da się to uratować, powiedziała siostrze. Wtedy jeszcze myślała o wychowaniu Jacka, żeby jakoś wpasował się w jej oczekiwania. Czuła, że to głupie, ale z natury była chomikiem, szybko się przyzwyczajała i rozstawanie się z czymś, co wplotło się w jej życie, sprawiało ból. Nawet gdy rozumiała, że gdy „baba z wozu, koniom lżej”. Owszem, baba (w tym wypadku facet), ale to jej „baba”.

– Nie bądź naiwna. – Mona próbowała ujarzmić burzę miodowych loków na głowie Julii, spinając je w elegancki kok. – Znasz to powiedzenie: kobiety oczekują, że ich mężowie po ślubie się zmienią, a oni się nie zmieniają, a mężczyźni oczekują, że kobiety się nie zmienią, a one się zmieniają. To jest reguła, wynika z praw numerologii.

– Co? – Julia popatrzyła na nią z zaskoczeniem.

– Na kobiety zaczynają działać energie innych liczb – wyjaśniła Mona. – Albo przyjmują nazwisko męża, albo dodają je do swojego, co według numerologii zmienia liczbę działającą na nie swoją energią. Czasem wychodzi im to na dobre, a czasem nie. Tak czy inaczej, kobiety się zmieniają.

Julia przez chwilę patrzyła na siostrę pustym spojrzeniem, po czym otrząsnęła się i wróciła do tematu.

– Dlatego chcę popracować nad nim wcześniej, żeby sprawdzić, czy się nadaje na męża.

– Po co? – Monika zastygła ze szpilką w ręku i popatrzyła na siostrę w lustrze. – Według mnie on ma w sobie tyle potencjału na dobrego męża, ile paw na zmianę w wilka. Szkoda czasu i wysiłku. Masz już dwadzieścia siedem lat. Wiesz, czego chcesz. Po prostu znajdź odpowiedniego faceta. Nie rzucaj się od razu w stały związek z pierwszym lepszym, tylko sonduj.

– Tak jak ty? – Julia skrzywiła się, patrząc na młodszą o pięć lat siostrę, – Ty tak sondujesz już od liceum, i nic.

Mona wzruszyła ramionami.

– Trudno znaleźć perłę w stercie niedorobionych małży. Co nie znaczy, że nie można na nią natrafić, kiedy się otworzy wystarczająco dużo. Julka, idziemy na sylwestra do klubu singli, będzie mnóstwo wolnych facetów.

– I mnóstwo wolnych bab, o niebo atrakcyjniejszych ode mnie.

– Jesteś głupia. Spójrz na siebie w lustrze. Gdy cię odpowiednio uczeszę, umalujesz usta karminową szminką, ozdobisz się biżuterią i włożysz tę seksowną sukienkę, będziesz zjawiskowa.

– Ha, skoro potrzebuję aż tyle wysiłku i pracy, by jakoś wyglądać, to może od razu mnie zastrzelisz i zakończysz moje żałosne życie? – Julia się skrzywiła. – Jak zauważyłaś, mam już dwadzieścia siedem lat ijeśli nie chcę skończyć jako rozżalona i napalona singielka, nie powinnam zbytnio wybrzydzać. Mam już faceta, który wspomniał o ślubie. Teraz muszę go jedynie odpowiednio obrobić.

– Nawet kamień filozoficzny nie poradzi sobie ze zmianą gówna w złoto.

– Mona! – Skarciła ją spojrzeniem, zniesmaczona porównaniem.

– No co, mówię tylko prawdę! A prawda nie zawsze jest śliczna i pachnąca.

Po trzech godzinach zabawy w klubie Julia czuła, że ma rację. Gdy patrzyła na zdesperowane spojrzenia kobiet, jak zachłannie próbują upolować faceta – jakiegokolwiek faceta – na czas dłuższy niż jedna noc, czuła, że powinna być wdzięczna losowi za Jacka. Podobno na bezrybiu i rak ryba. Statystycznie, wolnych kobiet pragnących założyć rodzinę jest więcej niż wolnych mężczyzn skłonnych wejść w stałe związki. Na forach internetowych singielki przerzucają się żartami: „Mężczyźni są jak komórka – albo zajęci, albo pomyłka, lub jak grzyby – jest wiele okazów, ale ani jednego prawdziwka”, lecz spod żartobliwego tonu przebija tęsknota za swoim własnym grzybem. Nawet jeśli to miałaby być tylko pieczarka.

Miała już dwadzieścia siedem lat. Zegar tyka. Jacek uznał ją za narzeczoną. Dlaczego więc nie była z tego powodu szczęśliwa? Siedziała przy stoliku, patrzyła na bawiących się ludzi i czuła pustkę.

I wtedy zobaczyła Jego. Trochę powyżej średniego wzrostu, szczupły, ale nie chudy czy wiotki, włosy ciemny blond. Z daleka nie widziała koloru oczu, ale gdy ujrzała uśmiech, jakim obdarzył tańczącą z nim kobietę, poczuła zazdrość.

Chciała być tą kobietą.

– Niezły – usłyszała lekko bełkotliwy głos Mony. – Ruszaj do boju.

– Co?

– Facet ci się podoba. Wysonduj go. Może akurat...

– Oszalałaś.

W przeciwieństwie do Mony Julia nie należała do tych podrywających. Owszem, była za równymi prawami kobiet nie tylko w głosowaniu, także w polowaniu na mężczyzn, ale sama wolała być obiektem polowania. Nie dlatego, żeby czuła się „maleńką, bezradną kobietką”, oczekującą na łaskawe zainteresowanie silnego samca. Julia uważała, że z natury rzeczy mężczyźni są leniwi i wygodniccy. Z radością oddaliby panowanie nad światem w ręce kobiet, gdyby tylko byli pewni, że w zamian będą mieli to, na czym im najbardziej zależy: piwo, mecze i chętne ciało (niekoniecznie kobiece, patrząc na liczbę gejów, którzy ujawnili się w ostatnich czasach). Dlatego jeśli jakiś facet pokona swoje lenistwo i zmusi się do wysiłku, aby zdobyć kobietę, będzie to znaczyć, że mu na niej naprawdę zależy.

– Poproś go do tańca. Przecież cię nie ugryzie. – Mona szturchnęła Julię.

– Uważaj – syknęła Julia, chroniąc suknię przed zalaniem drinkiem. – Jestem pewna, że przyszedł ze swoją kobietą. Tacy faceci nie chadzają luzem.

– No to co? Tańca nie odmówi. To bal singli. Podstawowa zasada: nawet jeżeli jesteś z partnerem, masz się zachowywać jak singiel. Naprawdę uważasz, że twój ukochany Jacek skręcił kostkę przypadkowo? Założę się, że po prostu bał się konkurencji.

– Przestań pić, Mona, bo zaczynasz gadać od rzeczy – warknęła Julia.

Znów, niemal wbrew sobie, spojrzała na blondyna.

Jak to się stało, że jednak poprosiła go do tańca? Oczywiście za sprawą Mony.

– Jeśli poprosisz to ciacho do tańca, podaruję ci torebkę. Wiesz, tę fioletową od Prądy – zanęciła siostrzyczka.

– To podróba.

– Co z tego? I tak się ślinisz na jej widok. Będzie twoja za jeden taniec z przystojniakiem. Na jego widok też się ślinisz, więc popatrz, ile dobrości cię czeka.

Julia odessała wzrok od blondyna i spojrzała spode łba na Monę.

– Jesteś wredna.

– Żadne odkrycie. No więc? Pamiętaj – taki rok, jaki jego początek. Chcesz go zacząć od pracy na ugorze zwanym Jackiem czy w ramionach tego tam...

To było kuszące. Julia wypiła drinka do końca. Bardzo kuszące. Obserwowała blondyna, który odprowadził partnerkę do stolika otoczonego przez kobiety, ukłonił się i odszedł. A więc nie był z nią. Nawet jeśli nie przyszedł sam, tańczył z obcymi babami. To zawsze coś. Śledziła mężczyznę, który lekkim slalomem między stolikami dotarł do swojego miejsca pod ścianą. Nie było szans, żeby zwrócił na nią uwagę. Za dużo ludzi, za dużo kobiet w półnegliżu. Zbliżała się północ. Mona ma rację. Jeśli chce z nim zatańczyć, musi go poprosić. To żaden wstyd, przekonywała się. Zwłaszcza na tym balu.

– Torebkę chcę mieć jutro – rzuciła siostrze, by ta sobie nie pomyślała, że Julia przełamuje się tylko dla faceta.

– Z samego rana. Łap go i nie puszczaj.

Julia przewróciła oczami i ruszyła, próbując nie zwracać uwagi na chichot Mony. Niepewnie podeszła do stolika, przy którym siedziało kilka par, popatrzyła na blondyna, on popatrzył na nią i wstał. Jakby wiedział, po co przyszła.

Jakby na nią czekał.

Tańczyła z nim. Razem witali Nowy Rok pocałunkiem. I nie było to grzeczne cmoknięcie. Dwie godziny później w jakimś pomieszczeniu na tyłach klubu próbowała opanować nagle pozbawione rozsądku zmysły.

– Przestań, Damian. Nie mogę myśleć, kiedy to robisz.

– Oto marzenie każdego mężczyzny. – Nie przerywał całowania jej dekoltu. – Kobieta, która nie myśli.

– Drań z ciebie.

– Jeśli oczekiwałaś księcia w błyszczącej zbroi, to przykro mi. On jest ze swoim chłopakiem.

Julia parsknęła śmiechem, który po chwili zmienił się w jęk. Nie miała wyjścia. Przestała myśleć i poddała się Przeznaczeniu.

* * *

– Zapomniałam o sałatce – Julia niechętnie włożyła szpilki i wyciągnęła z lodówki salaterkę.

– Jezu. – Mona stała przy ekspresie do kawy. – Gdy patrzę na ciebie, to wiem, że mam cholerną rację, trzymając się z daleka od kuchni. Jeśli kiedykolwiek będę wydawać przyjęcia, to tylko z cateringiem.

– Naprawdę nie zamierzasz nauczyć się gotować dla ukochanego mężczyzny? – Julia uniosła brew. – Nawet gdyby to ci miało pomóc zdobyć i utrzymać jego serce?

– Jeżeli dobre żarcie będzie dla niego takie ważne, to niech się nauczy gotować. – Mona puściła oczko. – Może jeśli będzie szykował pyszne obiadki, uda mu się mnie zatrzymać.

Julia zaśmiała się lekko i wyszła. To prawda, Mona rękami i nogami broniła się przed kuchnią, ale i kuchnia broniła się przed nią. Widocznie geny talentu kulinarnego jej matki w całości dostały się jednej córce. Kiedy jako nastolatka Mona parę razy próbowała coś ugotować, kubki smakowe rodziny podnosiły krzyk, że nie zasłużyły na torturę.

Postawiła na stole w jadalni nową porcję sałatki i popatrzyła na męża – śmiał się z jakiegoś żartu kuzyna. Chyba wyczuł jej spojrzenie, bo popatrzył na nią w ten swój specjalny sposób, który zmiękczał nie tylko jej kolana, ale i mózg. Tak, nikt inny nie byłby w stanie namówić ją na szybki numerek w ciemnym składziku dwie godziny po pierwszym tańcu. Namówić? Od pierwszego pocałunku o północy nie mogła się doczekać następnego. Od chwili gdy w tańcu wziął ją w ramiona, pragnęła jego dłoni na nagim ciele. Pragnęła go w sobie z taką siłą, że drżała. Była pewna, że to zauważył. Może śmiał się w duchu z napalonej kobiety, gotowej na wszystko.

No cóż, tak czy inaczej los ukarał Damiana – coś, co miało być przelotnym romansem (Julia zdawała sobie sprawę, że ocieranie się w tańcu, pocałunki i szybki numerek na zapleczu to jeszcze nie romans, ale duma nie pozwalała nazwać tego tak, jak na to zasługiwało), okazało się pułapką.

Oddałaby wszystko, aby tak się nie stało. Nie, nie żałowała tych kilku godzin zapomnienia, tylko ich konsekwencji.

Odkleiła spojrzenie od oczu Damiana i wróciła do kuchni. Z ulgą usiadła przy stole i znów zrzuciła szpilki.

– Wyrzuć to z siebie – powiedziała, gdy Mona postawiła przed nią kubek z kawą.

Siostra westchnęła i wyjęła klamry z gęstych, kręconych włosów w kolorze ciemnego miodu. Włosy opadły na ramiona, okalając drobną, lekko piegowatą twarz o dużych bursztynowych oczach i szerokich, pełnych ustach. Nikt by się nie domyślił pięciu lat różnicy wieku między nimi. Wyglądałyby niemal jak bliźniaczki, gdyby nie usta. Julia miała usta ładnie zarysowane, ale mniejsze, nie tak zmysłowe. Obie zazdrościły sobie nawzajem tego szczegółu. Mona twierdziła, że jej usta wyglądają nieprzyzwoicie, jak wypełnione silikonem, a Julia oddałaby za nie dziesięć lat swojego nudnego życia. Gdyby miała takie usta...

– Rzuciłam go. – Mona spojrzała uważnie na siostrę, ciekawa jej reakcji.

Wreszcie, pomyślała Julia z ulgą, ale postarała się, aby ta ulga nie malowała się na twarzy.

– Dlaczego? – spytała ostrożnie, jakby zdziwiona, nawet unosząc brew.

Mona tylko pokręciła głową.

– Daj spokój. Dzięki za wsparcie, ale nie jesteś najlepszą aktorką. Wiedziałam, że go nie lubisz, jak i cała reszta. – Machnęła ręką w stronę jadalni, skąd było słychać muzykę i śmiechy. – Możesz więc przestać udawać i powiedzieć, że najwyższa pora.

Julia uśmiechnęła się lekko.

– Masz rację. Nareszcie. Ale jestem ciekawa dlaczego.

– No cóż... Kiedy facet zaczyna cię zmuszać, byś patrzyła na świat jego oczami, bo twoje spojrzenie jest niedojrzałe i histeryczne, to pora zwijać żagle.

– Tak ci powiedział? W jakim kontekście?

Mona westchnęła.

– Stwierdziłam, że nie polecę z nim w przyszły czwartek do Londynu, bo nie chcę wyzywać losu.

– Dlaczego tak powiedziałaś? – Julia i tak wiedziała, co usłyszy.

– Miałam złe przeczucia co do tej wycieczki. – Mona pokiwała poważnie głową. – Gdy przyniósł bilety, odniosłam wrażenie, że... coś z nimi jest nie tak. No i ten wczorajszy sen. Sprawdziłam układ planet i mówię ci, więcej ostrzeżeń nie potrzebuję.

Julia wiedziała w czym rzecz. Doświadczenie nauczyło Monę, by nigdy nie ignorować swoich snów i przeczuć. A jej rodzinę i przyjaciół, by brali je na poważnie. Owszem, nie zawsze się sprawdzały, ale na tyle często, żeby zwracać na nie uwagę. Przy czym z pewnością sprawdzałyby się częściej, gdyby je ignorowała. Na przykład wtedy, gdy mając trzynaście lat nie pojechała na kolonie, bo śniło się jej, że utonie w jeziorze. Dostała takiej histerii na peronie, że ojciec zrezygnował z przywiązania jej do siedzenia w przedziale i wściekły zabrał ją do domu. Miała szlaban na całe wakacje, ale cieszyła się, że żyje. Czy naprawdę by się utopiła, nie wiadomo, ale Mona nie była aż tak głupia, żeby to sprawdzić, tylko skomentowała: „Dwa miesiące nudzenia się w mieście kontra wieczność półtora metra pod ziemią? Rany, trudny wybór”.

– Coś z samolotem? – dopytywała się Julia.

Mona zastanowiła się.

– Raczej nie. Nie wiem, co by nam groziło. I nie obchodzi mnie to. Mój szósty zmysł mówi mi, że powinnam zostać w domu. Więc zostaję. A jeśli mój facet wykrzykuje mi w twarz, że to fanaberie, głupota, histeria i dorzuca jeszcze zestaw innych moich wad oraz ułomności, które przyuważył podczas naszego związku, moich pięć zmysłów mówi mi, że czas się ewakuować. Zapakowałam więc co moje i... muszę powiedzieć mamie, że znów wprowadzam się do swojego pokoju. Przynajmniej na jakiś czas, póki sobie czegoś nie znajdę. Niestety, przy tych cenach za wynajem stać mnie co najwyżej na komórkę bez okien na Targówku.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.