-
W empik go
Drań - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
23 sierpnia 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Drań - ebook
Nie ma łatwych miłości. Prawdziwa miłość musi boleć… Takie przesłanie wybrzmiewa z kart książki ks. Marka Chrzanowskiego. Zdawać by się mogło, że to trochę wbrew ludzkiej naturze, która w pogoni za szczęściem często wybiera drogę na skróty.
Laura i Maks – młodzi ludzie, choć już z bagażem życiowych doświadczeń – uchylają nam drzwi do swojego świata. Uczucie, które ich połączyło, pragną budować na solidnych fundamentach: szczerości, prawdzie, wierności, zaufaniu, umiejętności wybaczania. W poszukiwaniu miłości doskonałej powoli odkrywają też drogę do Boga, na której dawno temu pobłądzili.
Czy im się uda?
| Kategoria: | Obyczajowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8127-704-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ I
SPOTKANIE
Marzenia ludzkie to taka trochę zagadka, czasem loteria, czasem pewność. Ona to wszystko nosiła w sobie razem. Ona – Laura. Bardzo chciała kochać. I wymarzyła sobie, by on był i zagadką, i loterią, i pewnością. Nawet szkic wyglądu też sobie zrobiła tak na wszelki wypadek, gdyby „los” nie wiedział, jak sobie z jej marzeniem poradzić. Śmiesznie zmarszczyła nos, gdy pomyślała o tej małej podpowiedzi. Wiedziała, że to nie może mieć żadnego znaczenia. A jednak miało. Nawet nie wiedziała, jak bardzo. Jej „marzenie” obserwowało ją od kilku dni. Maks. Przystojny i władczy. Gdy czegoś bardzo chciał, brał to i już. A Laury chciał. Intrygowała go. Zachwycała. Już od bardzo dawna nie zdarzyło mu się takie poruszenie serca. Obudziła w nim życie zagruzowane przez grzech i ciągły wyścig za tym, czego nie umiał nazwać. Nawet trochę się o niej dowiedział. Nie było to trudne. W tym lokalu spotykała się z przyjaciółmi i lubiła mówić. Wiedział, że pracuje w bibliotece, robi doktorat z filozofii i jest trochę nie z tego świata. Pisze wiersze, świetnie pływa i kocha wodę. Urlop spędza najczęściej na Mazurach z grupą przyjaciół. Pewnie z tymi, z którymi tutaj się spotykała. O facecie nic nie wiedział. Miała, czy nie miała. Trochę żałował. Konkurencja bardziej jeszcze go nakręcała i dodawała adrenaliny. Ale jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Potrzebował świeżej krwi, świeżego powietrza w sobie i przypuszczał, że Laura to wszystko mu przyniesie. Jej nieporadność i rozczulająca kobiecość. Na razie obserwował ją z daleka, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji. Patrzył na jej uśmiech rozświetlający ją od wewnątrz, na śmieszne gesty i żywiołowe opowiadanie jakiejś zasłyszanej historii. Muszę ją mieć – mówił do siebie – i już układał w głowie misterny plan, jak to zrealizować. Niestety musiał się szybko ewakuować, ponieważ jej przyjaciele zorientowali się, że Laura wzbudza tak wielkie zainteresowanie. Wyszedł, a dziewczyna zobaczyła tylko szybko oddalające się plecy.
Laura
Kim jesteś – powiedziała do siebie i chciała zapomnieć, ale kobieca intuicja (a ona miała jej w nadmiarze) podpowiadała, że tym razem to nie był przypadek. Ale zdaje się, że szybko o tym zapomniała.
•
Tydzień później pojawiła się znowu. Tym razem sama i taka „połamana”, niepewna. Pomyślał, że to może być ten moment.
– Czy mogę się przysiąść? – zapytał trochę niepewnie. Oczywiście, że udawał, ale ona nie mogła o tym wiedzieć. Pewność to było jego drugie imię.
Nie odpowiedziała. Zachowywała się tak, jakby świat przestał istnieć. Zapytał jeszcze raz, ale również bezskutecznie. Podszedł do stolika, a Laura w tym momencie zaczęła płakać.
– Dobrze. Rozumiem. Mogła pani powiedzieć. Nie wiedziałem, że moja nienachalna prośba doprowadzi panią do łez. Zatem już uciekam do siebie.
– Niech pan zostanie. To nie tak. Mam dziś paskudny dzień.
Przez łzy spojrzała na niego, a Maks już wiedział, że jest „stracona” dla świata i że szybko mu pójdzie. Na pamięć znał takie spojrzenia i trochę się rozczarował. Próbował to ukryć, ale Laura szybko to zauważyła.
– Przepraszam, że patrzę na pana jak cielę na malowane wrota, ale wygląda pan jak moje marzenie. Przepraszam.
Roześmiał się szczerze i powiedział:
– Nikt mnie jeszcze do malowanych wrót nie porównał, więc może to być ciekawy początek znajomości.
Maks wstał, przedstawił się szarmancko i pocałował ją w rękę. Zrobił to pierwszy raz, wbrew niepisanej regule, ale patrząc na dziewczynę, widział, że dzisiaj tak właśnie trzeba.
– Laura – powiedziała cicho i spojrzała mu w oczy.
Wtedy zrozumiał, że to nie będzie takie proste, jak mu się wydawało. W tych oczach zobaczył głębię, jakiej nigdy nie widział. I chyba, po raz pierwszy w swoim życiu, zobaczył miłość. I po prostu uciekł jak gbur, jak prostak, jak drań. Zostawił ją ze smutkiem i bólem. Ale wiedział, że wróci. Musiał się z tą miłością zmierzyć, by ją zniszczyć; by udowodnić, że jej nie ma, że to bajka dla grzecznych dzieci, że nie zdarza się w rzeczywistości. Gdyby uwierzył, musiałby zmierzyć się z własnym życiem, zmienić je, a tego nie chciał. Jeszcze nie teraz…
Laura
Gdyby znała zamiary jego serca, może by uciekła, ale Laura już go kochała, a jego zachowanie było początkiem jej drogi z tym, który miłości nie chciał, który od miłości uciekał, ale który bez miłości prawdziwej żyć nie umiał. Ale o tym jeszcze nie wiedział, a może nie chciał przyznać się do tego przed sobą.
Laura za to dziwne zachowanie i ucieczkę nawet się nie pogniewała. Posiedziała jeszcze chwilę sama. Kilka kropli łez wpadło do zamówionej, ale już zimnej herbaty. A potem powoli wróciła – najpierw do mamy, by powiedzieć o tym, co boli, a potem do siebie, czekając na kolejne, a może pierwsze spotkanie.
•
On je zaplanował, choć wydawałoby się przypadkowe. Wpadł na nią przed biblioteką, w której pracowała. Kupił kwiaty, bo „przypadkiem” ktoś je sprzedawał, i zaprosił do kawiarni, prosząc kelnera, by dyskretnie nie pytał o rezerwację. Laura była zachwycona, co widać było w jej oczach. Maks speszył się trochę i powiedział:
– Próbuję się jakoś zrehabilitować za ostatnią ucieczkę. Nie chcę kłamać, a nie mam jeszcze odwagi, by powiedzieć prawdę – kłamał jak z nut – ale skoro udało nam się spotkać przypadkiem, to może zaczniemy od początku.
Tym razem to Laura pierwsza podała rękę. Pocałował jej dłoń czule. Wytrzymał spojrzenie, a nawet powiedział prowokująco:
– Nie wiem, jak długo wytrzymam tak czułe spojrzenia.
Laura spuściła głowę, a on uśmiechnął się krzywo, bo wiedział, że nie pójdzie mu tak łatwo z gaszeniem tego żaru w oczach.
Zamówili kawę, jakieś ciastka i nie mówili wiele. Dla niego to była nowość. Zwykle bardzo łatwo „bajerował” – prawił puste komplementy i dziewczyna była jego. Tutaj mu jakoś nie szło, choć wiedział, że komplementy nie byłyby wcale puste, bo Laura była bardzo ładna. Długie blond włosy, małe uszy i nos, pięknie wykrojone usta, długie i zgrabne nogi. I ona taka szczupła. Po kolejnym łyku kawy (a marzył o zupełnie czymś innym) zapytał:
– Dlaczego wtedy płakałaś, jak uciekłem – chciał coś jeszcze dodać, ale wydało mu się to niepotrzebne.
– Mówiąc w skrócie: naiwna dziewczyna wierząca w słowa o miłości, a potem…
Zamilkła, a po chwili niespodziewanie dodała:
– Ale, patrząc w twoje oczy, wiem, że byś mnie uratował i nie zranił.
„Myśl tak, myśl” – spojrzał na nią ciepło, wierząc, że nie czyta w jego myślach. Ona mówiła dalej:
– Chyba chciałam wierzyć, że on naprawdę kocha, tylko nie przyszło mi do głowy, że nie mnie. Odwieczna klasyka. Jest tylko iskra nadziei na początek, a potem... Znaliśmy się, ale on bardziej chciał poznać moją przyjaciółkę i mnie po prostu wykorzystał. A ja nie mam już ani chłopaka, ani przyjaciółki, ale mam…
Nie dokończyła, ale nie musiała, bo jej oczy mówiły wszystko. Kochała go. Niespodziewanie. Teraz. Już. Bez odwrotu i na zawsze. Przez złość na niesprawiedliwy los i łzy, kochała, jak kocha się raz i nigdy więcej potem. Tylko na swoje szczęście nie zdawała sobie z tego sprawy. Jeszcze nie…
Siedzieli przy stoliku. Sączyli kawę. Laura wiedziała już, że Maks ma firmę, jest majętny i ciągle szuka nowych wrażeń. Ona ułożona – filozof i z zamiłowania bibliotekarz o wielu pasjach. Rozmawiali długo o różnych sprawach. On na chwilę poczuł, że może być prawdziwy, a ona wiedziała, że umie kochać. Chciała go o tym przekonać. I znów, niby przypadkiem, on wyciągnął bilety do teatru na sztukę o niespełnionej miłości. Jakby przygotowanie na przyszły los. Ale kto by tak odczytywał rzeczywistość i znaki, które niesie miłość. Laura widziała tylko jego płomienne oczy, pocałunek złożony na jej dłoni i sny z nim w roli głównej. A Maks znów na chwilę poczuł życie, pasję i jak w jego żyłach na nowo popłynęła życiodajna moc. Zasypiał wraz z wielkim miastem, w którym się spotkali i gdzie skrzyżowały się ich spojrzenia. Zasypiał nad ranem z jej obrazem pod powiekami – jak nigdy więcej potem. Ale śmiem twierdzić, że ten jeden raz wystarczył, by pokochać nawet wbrew własnemu sercu.
SPOTKANIE
Marzenia ludzkie to taka trochę zagadka, czasem loteria, czasem pewność. Ona to wszystko nosiła w sobie razem. Ona – Laura. Bardzo chciała kochać. I wymarzyła sobie, by on był i zagadką, i loterią, i pewnością. Nawet szkic wyglądu też sobie zrobiła tak na wszelki wypadek, gdyby „los” nie wiedział, jak sobie z jej marzeniem poradzić. Śmiesznie zmarszczyła nos, gdy pomyślała o tej małej podpowiedzi. Wiedziała, że to nie może mieć żadnego znaczenia. A jednak miało. Nawet nie wiedziała, jak bardzo. Jej „marzenie” obserwowało ją od kilku dni. Maks. Przystojny i władczy. Gdy czegoś bardzo chciał, brał to i już. A Laury chciał. Intrygowała go. Zachwycała. Już od bardzo dawna nie zdarzyło mu się takie poruszenie serca. Obudziła w nim życie zagruzowane przez grzech i ciągły wyścig za tym, czego nie umiał nazwać. Nawet trochę się o niej dowiedział. Nie było to trudne. W tym lokalu spotykała się z przyjaciółmi i lubiła mówić. Wiedział, że pracuje w bibliotece, robi doktorat z filozofii i jest trochę nie z tego świata. Pisze wiersze, świetnie pływa i kocha wodę. Urlop spędza najczęściej na Mazurach z grupą przyjaciół. Pewnie z tymi, z którymi tutaj się spotykała. O facecie nic nie wiedział. Miała, czy nie miała. Trochę żałował. Konkurencja bardziej jeszcze go nakręcała i dodawała adrenaliny. Ale jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Potrzebował świeżej krwi, świeżego powietrza w sobie i przypuszczał, że Laura to wszystko mu przyniesie. Jej nieporadność i rozczulająca kobiecość. Na razie obserwował ją z daleka, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji. Patrzył na jej uśmiech rozświetlający ją od wewnątrz, na śmieszne gesty i żywiołowe opowiadanie jakiejś zasłyszanej historii. Muszę ją mieć – mówił do siebie – i już układał w głowie misterny plan, jak to zrealizować. Niestety musiał się szybko ewakuować, ponieważ jej przyjaciele zorientowali się, że Laura wzbudza tak wielkie zainteresowanie. Wyszedł, a dziewczyna zobaczyła tylko szybko oddalające się plecy.
Laura
Kim jesteś – powiedziała do siebie i chciała zapomnieć, ale kobieca intuicja (a ona miała jej w nadmiarze) podpowiadała, że tym razem to nie był przypadek. Ale zdaje się, że szybko o tym zapomniała.
•
Tydzień później pojawiła się znowu. Tym razem sama i taka „połamana”, niepewna. Pomyślał, że to może być ten moment.
– Czy mogę się przysiąść? – zapytał trochę niepewnie. Oczywiście, że udawał, ale ona nie mogła o tym wiedzieć. Pewność to było jego drugie imię.
Nie odpowiedziała. Zachowywała się tak, jakby świat przestał istnieć. Zapytał jeszcze raz, ale również bezskutecznie. Podszedł do stolika, a Laura w tym momencie zaczęła płakać.
– Dobrze. Rozumiem. Mogła pani powiedzieć. Nie wiedziałem, że moja nienachalna prośba doprowadzi panią do łez. Zatem już uciekam do siebie.
– Niech pan zostanie. To nie tak. Mam dziś paskudny dzień.
Przez łzy spojrzała na niego, a Maks już wiedział, że jest „stracona” dla świata i że szybko mu pójdzie. Na pamięć znał takie spojrzenia i trochę się rozczarował. Próbował to ukryć, ale Laura szybko to zauważyła.
– Przepraszam, że patrzę na pana jak cielę na malowane wrota, ale wygląda pan jak moje marzenie. Przepraszam.
Roześmiał się szczerze i powiedział:
– Nikt mnie jeszcze do malowanych wrót nie porównał, więc może to być ciekawy początek znajomości.
Maks wstał, przedstawił się szarmancko i pocałował ją w rękę. Zrobił to pierwszy raz, wbrew niepisanej regule, ale patrząc na dziewczynę, widział, że dzisiaj tak właśnie trzeba.
– Laura – powiedziała cicho i spojrzała mu w oczy.
Wtedy zrozumiał, że to nie będzie takie proste, jak mu się wydawało. W tych oczach zobaczył głębię, jakiej nigdy nie widział. I chyba, po raz pierwszy w swoim życiu, zobaczył miłość. I po prostu uciekł jak gbur, jak prostak, jak drań. Zostawił ją ze smutkiem i bólem. Ale wiedział, że wróci. Musiał się z tą miłością zmierzyć, by ją zniszczyć; by udowodnić, że jej nie ma, że to bajka dla grzecznych dzieci, że nie zdarza się w rzeczywistości. Gdyby uwierzył, musiałby zmierzyć się z własnym życiem, zmienić je, a tego nie chciał. Jeszcze nie teraz…
Laura
Gdyby znała zamiary jego serca, może by uciekła, ale Laura już go kochała, a jego zachowanie było początkiem jej drogi z tym, który miłości nie chciał, który od miłości uciekał, ale który bez miłości prawdziwej żyć nie umiał. Ale o tym jeszcze nie wiedział, a może nie chciał przyznać się do tego przed sobą.
Laura za to dziwne zachowanie i ucieczkę nawet się nie pogniewała. Posiedziała jeszcze chwilę sama. Kilka kropli łez wpadło do zamówionej, ale już zimnej herbaty. A potem powoli wróciła – najpierw do mamy, by powiedzieć o tym, co boli, a potem do siebie, czekając na kolejne, a może pierwsze spotkanie.
•
On je zaplanował, choć wydawałoby się przypadkowe. Wpadł na nią przed biblioteką, w której pracowała. Kupił kwiaty, bo „przypadkiem” ktoś je sprzedawał, i zaprosił do kawiarni, prosząc kelnera, by dyskretnie nie pytał o rezerwację. Laura była zachwycona, co widać było w jej oczach. Maks speszył się trochę i powiedział:
– Próbuję się jakoś zrehabilitować za ostatnią ucieczkę. Nie chcę kłamać, a nie mam jeszcze odwagi, by powiedzieć prawdę – kłamał jak z nut – ale skoro udało nam się spotkać przypadkiem, to może zaczniemy od początku.
Tym razem to Laura pierwsza podała rękę. Pocałował jej dłoń czule. Wytrzymał spojrzenie, a nawet powiedział prowokująco:
– Nie wiem, jak długo wytrzymam tak czułe spojrzenia.
Laura spuściła głowę, a on uśmiechnął się krzywo, bo wiedział, że nie pójdzie mu tak łatwo z gaszeniem tego żaru w oczach.
Zamówili kawę, jakieś ciastka i nie mówili wiele. Dla niego to była nowość. Zwykle bardzo łatwo „bajerował” – prawił puste komplementy i dziewczyna była jego. Tutaj mu jakoś nie szło, choć wiedział, że komplementy nie byłyby wcale puste, bo Laura była bardzo ładna. Długie blond włosy, małe uszy i nos, pięknie wykrojone usta, długie i zgrabne nogi. I ona taka szczupła. Po kolejnym łyku kawy (a marzył o zupełnie czymś innym) zapytał:
– Dlaczego wtedy płakałaś, jak uciekłem – chciał coś jeszcze dodać, ale wydało mu się to niepotrzebne.
– Mówiąc w skrócie: naiwna dziewczyna wierząca w słowa o miłości, a potem…
Zamilkła, a po chwili niespodziewanie dodała:
– Ale, patrząc w twoje oczy, wiem, że byś mnie uratował i nie zranił.
„Myśl tak, myśl” – spojrzał na nią ciepło, wierząc, że nie czyta w jego myślach. Ona mówiła dalej:
– Chyba chciałam wierzyć, że on naprawdę kocha, tylko nie przyszło mi do głowy, że nie mnie. Odwieczna klasyka. Jest tylko iskra nadziei na początek, a potem... Znaliśmy się, ale on bardziej chciał poznać moją przyjaciółkę i mnie po prostu wykorzystał. A ja nie mam już ani chłopaka, ani przyjaciółki, ale mam…
Nie dokończyła, ale nie musiała, bo jej oczy mówiły wszystko. Kochała go. Niespodziewanie. Teraz. Już. Bez odwrotu i na zawsze. Przez złość na niesprawiedliwy los i łzy, kochała, jak kocha się raz i nigdy więcej potem. Tylko na swoje szczęście nie zdawała sobie z tego sprawy. Jeszcze nie…
Siedzieli przy stoliku. Sączyli kawę. Laura wiedziała już, że Maks ma firmę, jest majętny i ciągle szuka nowych wrażeń. Ona ułożona – filozof i z zamiłowania bibliotekarz o wielu pasjach. Rozmawiali długo o różnych sprawach. On na chwilę poczuł, że może być prawdziwy, a ona wiedziała, że umie kochać. Chciała go o tym przekonać. I znów, niby przypadkiem, on wyciągnął bilety do teatru na sztukę o niespełnionej miłości. Jakby przygotowanie na przyszły los. Ale kto by tak odczytywał rzeczywistość i znaki, które niesie miłość. Laura widziała tylko jego płomienne oczy, pocałunek złożony na jej dłoni i sny z nim w roli głównej. A Maks znów na chwilę poczuł życie, pasję i jak w jego żyłach na nowo popłynęła życiodajna moc. Zasypiał wraz z wielkim miastem, w którym się spotkali i gdzie skrzyżowały się ich spojrzenia. Zasypiał nad ranem z jej obrazem pod powiekami – jak nigdy więcej potem. Ale śmiem twierdzić, że ten jeden raz wystarczył, by pokochać nawet wbrew własnemu sercu.
więcej..
