Finalistka - ebook

PROLOG

Wrocław, lipiec 1996

Autobus przegubowy ruszył powoli z przystanku, wydając głośne dźwięki. Już wcześniej był przepełniony, a kiedy do środka weszła jeszcze duża grupa młodzieży z pobliskiego liceum, zrobiło się bardzo tłoczno. Darek siedział z tyłu pojazdu obok kobiety nieufnie zerkającej na niego spod prostokątnych okularów. Mógł swoim wyglądem wzbudzać niepokój – był wysoki, solidnej postury i dwa razy w tygodniu golił włosy na zero maszynką. Nie przejmował się jednak tym, jakie wrażenie robi na innych, bo inni ludzie z zasady niewiele go interesowali. Był typem samotnika. Nie miał przyjaciół ani znajomych. W pracy nie utrzymywał żadnych bliższych kontaktów. Ot, czasem zamienił ze współpracownikami dwa słowa, ale nigdy nie rozmawiał na prywatne tematy. W wieku trzydziestu ośmiu lat nie miał żony, narzeczonej, dziewczyny ani nawet żadnej kandydatki, która pretendowałaby do tego miana. Darek właściwie od zawsze był sam i całkiem nieźle mu się żyło z tą samotnością. Tylko czasem łapał się na myśli, że dobrze by było mieć kogoś, kto dodałby mu otuchy dobrym słowem i przytulił go, kiedy było mu źle.

Prześlizgnął się wzrokiem po twarzach stojących tuż przed nim nastolatek. Śmiały się głośno i łapały poręczy, kiedy autobus wchodził w zakręty. Jedna z nich, wysoka brunetka o ciemnej oprawie oczu, uciekła szybko wzrokiem, w chwili gdy ich spojrzenia się spotkały. Darek jeszcze przez chwilę przypatrywał się dziewczynom, po czym znudzony wyjrzał za okno. Autobus dojeżdżał do centrum Wrocławia, co oznaczało, że za kilka minut Darek będzie mógł się uwolnić z tej nagrzanej puszki, w jaką w gorące dni zamieniały się pojazdy komunikacji miejskiej. Okna niby były uchylone i kiedy autobus nabierał prędkości, na twarzy czuć było przyjemny podmuch wiatru, jednak problem polegał na tym, że w Śródmieściu kierowca nie miał możliwości, aby się rozpędzić. W rezultacie pasażerowie nie mieli czym oddychać. Darek poczuł, jak kropla potu spływa po jego karku. Złożył na pół gazetę, którą dotychczas trzymał pod pachą, i zaczął się nią wachlować, ale po krótkiej chwili zrezygnował, bo miała trafić do jego kolekcji i szkoda by było, żeby się pogięła.

Serce Darka biło w niespokojnym rytmie. Po tylu latach bez żadnych wieści o tym, gdzie ona jest i co robi, nagle znów pojawiła się w jego życiu. Kupował te wszystkie gazety już chyba bardziej z przyzwyczajenia niż z nadzieją, że w końcu trafi na jakąś wzmiankę o niej. Zdążył już zwątpić, że jeszcze kiedykolwiek ją zobaczy. A teraz była tu, tak blisko niego. W tym samym mieście, może nawet w tej samej dzielnicy, bo Darek nie miał pojęcia, gdzie aktualnie mieszkała. Wydawało mu się, że cztery lata to wystarczająco długo, aby zapomnieć, ale kiedy zobaczył jej zdjęcie, wszystko wróciło. Musiał się z nią spotkać i chociaż spróbować porozmawiać.

Otworzył gazetę na właściwej stronie i jeszcze raz prześledził wzrokiem tekst artykułu, do którego dołączona była fotografia. Agata zmieniła się przez ten czas. Dojrzała. Śliczna dziewczyna ustąpiła miejsca pięknej kobiecie, choć Darek uważał, że ten przymiotnik jest zbyt pospolity, zbyt często używany, aby mógł oddać jej wyjątkowość. W końcu ona była najpiękniejsza, była cholerną miss. Chyba zrobiła coś z włosami, rozjaśniła je o kilka tonów. Ładnie jej było w nowej fryzurze, Darek musiał to przyznać. Jego matka mawiała, że ładnemu we wszystkim ładnie, i wychodziło na to, że miała rację. Darek patrzył na zdjęcie, a tłumiona przez lata tęsknota budziła się w nim na nowo.

Omal nie przeoczył swojego przystanku. Wysiadając, szturchnął kobietę w okularach z prostokątnymi oprawkami, ale nawet jej nie przeprosił. Przecisnął się przez tłum składający się głównie z rozbawionej młodzieży i wyskoczył z autobusu w ostatnim momencie przed zamknięciem drzwi. Do przejścia miał sto, może dwieście metrów. Poprawił plecak, z którym się nie rozstawał, naciągnął czapkę z daszkiem nisko na czoło i zdecydowanym krokiem ruszył w stronę redakcji. Górował wzrostem nad przechodniami, więc przez cały czas widział znajdujący się po drugiej stronie ulicy budynek, który obrał sobie tego dnia za cel. Parł przed siebie pewny swego, bujając się charakterystycznie. Wysłużone, ale wygodne adidasy sprzyjały szybkiemu tempu. Przeszedł przez ulicę, nie zwracając uwagi na to, że kiedy był w połowie, włączyło się czerwone światło. Kierowała nim myśl, że na końcu drogi czeka go nagroda. Nie był głupi, wiedział, że nie ma co liczyć na przypadkowe spotkanie, ale głęboko wierzył w to, że wyjdzie z redakcji z jej adresem albo chociaż numerem telefonu.

Wpadł na chodniku na starszego mężczyznę. Przeprosił, podniósł gazetę, która spadła na chodnik. Coś mu się wydawało, że egzemplarz „Słowa Polskiego” będzie jednym z najcenniejszych w jego kolekcji. Cudownie ocalona miss – treść artykułu znał już na pamięć. Wcześniej nawet nie słyszał o katastrofie tego samolotu, bo i podobne wydarzenia nie za bardzo go interesowały, ale kiedy dowiedział się, że ona miała być na pokładzie, poszedł do biblioteki i poprosił o wszystkie gazety, w których pojawiła się choćby wzmianka o wypadku lotniczym. Dawne uczucia odżyły. Akurat cierpliwość od zawsze była jego mocną stroną. Wiedział, że najpiękniejsze w życiu momenty warte są oczekiwania. Ale teraz, kiedy był już tak blisko, nie chciał i nie potrafił dłużej zwlekać.

Redakcja gazety mieściła się w wyremontowanej kamienicy przy ulicy Kościuszki, tuż przy legendarnym klubie Pałacyk. Wielu wrocławian, zarówno rówieśników Darka, jak też tych nieco młodszych i starszych, łączyły z tym miejscem wspomnienia z młodości. Darek przed wejściem zdjął czapkę. Spodziewał się, że może zostać zaczepiony przez ochroniarza, ale na portierni akurat nikogo nie było, więc podążając za tabliczką z logo gazety i strzałką, wszedł na pierwsze piętro. Prowadził go zapach dymu papierosowego. Wyglądało na to, że w redakcji zdecydowana większość dziennikarzy była paląca, bo niemal na każdym biurku stała popielniczka, a w powietrzu unosiła się gęsta chmura. Sytuacji nie ratowały otwarte na oścież okna. Dym sprawiał wrażenie, jakby zawisł nad stanowiskami pracy redaktorów.

Darek zamknął za sobą drzwi, nadal niezauważony przez nikogo. Zdążył starannie zlustrować pomieszczenia, zanim ktoś w ogóle się nim zainteresował.

– Co pan tu robi? – zapytał go krępy mężczyzna z siwym wąsem.

– Dzień dobry, szukam redaktor Barbary Zuchowicz. – Darek podał nazwisko dziennikarki, która podpisała się pod artykułem o cudownie ocalałej miss.

Redaktor zmierzył go wzrokiem.

– Był pan umówiony?

– Nie, ale zajmę tylko chwilę. To prywatna sprawa – wyjaśnił Darek, licząc na to, że dziennikarz da mu spokój i wróci do swoich zajęć.

Tak też się stało. Mężczyzna machnął ręką, uznawszy, że to nie jego sprawa, czego gość chce od Baśki i co go z nią łączy. Wskazał mu biurko, przy którym siedziała kobieta w bliżej nieokreślonym wieku, z burzą rudych loków, już na pierwszy rzut oka będących rezultatem systematycznych wizyt u fryzjera. Teraz właściwie wszystkie kobiety między trzydziestym piątym a pięćdziesiątym rokiem życia wyglądały tak samo. Perłowe – koniecznie różowe lub niebieskie – cienie do powiek, ciemne pomadki, jaśniejsze o kilka tonów od konturówek, wyskubane brwi, natapirowane grzywki i burza loków. Wizerunku Barbary Zuchowicz dopełniały dżinsowa spódnica, obcisła koszulka podkreślająca niedoskonałości figury, chodaki na nogach i, oczywiście, papieros w ustach.

Darek zatrzymał się tuż przed biurkiem dziennikarki i przez dłuższą chwilę po prostu ją obserwował, czekając, aż i ona go zauważy. W końcu redaktorka podniosła wzrok znad swojej maszyny i aż podskoczyła, kiedy zobaczyła nieznajomego.

– Jezu. – Złapała się ostentacyjnie za serce. – Ale mnie pan przestraszył! – Ściągnęła cienkie brwi w jedną linię i obdarzyła gościa spojrzeniem pełnym nieufności. – Pan do mnie?

– Tak – potwierdził Darek. – Przepraszam, nie chciałem pani wystraszyć.

Zuchowicz zgasiła papierosa w szklanej ciężkiej popielniczce. Darek kątem oka dostrzegł na niedopałku ślad bordowej szminki.

– W czym mogę pomóc? – zapytała dziennikarka.

– Ostatnio napisała pani artykuł o Agacie Szklarskiej.

– Zgadza się. – Zuchowicz nadal nie rozumiała, do czego zmierza jej gość.

– Jestem znajomym Agaty ze szkoły. Nie miałem pojęcia, że wróciła do Wrocławia – ciągnął niezrażony Darek. – Niestety, urwał nam się kontakt, a kiedyś byliśmy ze sobą blisko. Pomyślałem sobie, że może pani mogłaby mi pomóc.

Dziennikarka nie wyglądała na przekonaną. Darek zdawał sobie sprawę, że jego plan ma potężne luki – przede wszystkim był starszy od Agaty, ale przecież nie powiedział, że chodzili do tej samej czy równoległej klasy.

– Nie rozumiem, jak mogłabym panu pomóc.

– Chodzi mi o adres albo chociaż numer telefonu Agaty.

– Przykro mi, ale tego chyba nie mogę dla pana zrobić. – Zuchowicz podjęła decyzję. – We wrześniu będę się widziała z Agatą. Proszę zostawić mi numer do siebie. Jeśli Agata się zgodzi, skontaktuję was ze sobą. – Wzięła czystą kartkę. – Pana godność?

– Darek, po prostu Darek. Ona na pewno będzie wiedziała, o kogo chodzi. A przepraszam, czy Agata wyszła za tego sponsora? W artykule była informacja, że ma męża i dziecko, i zastanawiałem się, czy to ten Ziętek.

– Tak, Agata jest żoną Marka Ziętka – potwierdziła dziennikarka. – Może pan dyktować numer. Tak jak mówiłam, nie…

Ale Darek już jej nie słuchał. Narastał w nim gniew. Zupełnie nie rozumiał, co taka kobieta jak Agata robi z tym mężczyzną. Z takim zerem. Co miał ten cały Ziętek, czego nie miał on? Odpowiedź nasuwała się sama – pieniądze. Ta kurwa Szklarska poleciała na jego forsę. Zawsze taka była, a on, idiota, stracił dla niej prawie sześć lat życia. Kochał ją nieprzytomnie. Odkąd zobaczył ją po raz pierwszy na tamtym pokazie, nie liczyła się dla niego żadna inna kobieta. Zasypiał i budził się z myślą o niej. Nie śmiał nawet marzyć o tym, że będą kiedyś razem, ale chciał, żeby chociaż z nim porozmawiała, żeby go zauważyła. W tamtej chwili miłość ustąpiła miejsca nienawiści, bo te dwa bieguny dzieli cienka granica. Jak ona mogła? Zniszczyła mu życie. I to dla kogo? Darek znów czuł się tak, jak wtedy, kiedy przejeżdżała obok samochodem i rzuciła mu pełne rozbawienia spojrzenie. Zawsze sobie z nim pogrywała. Kurwa, zawsze. A on… Nie. Nawet nie był w stanie zebrać myśli.

– Może jej pani przekazać, że jeśli dalej będzie ciągnęła fiuta temu sponsorowi, poderżnę jej gardło – rzucił w złości i nie oglądając się za siebie, wyszedł z redakcji.

Barbara Zuchowicz poczuła przeraźliwy chłód, choć temperatura wewnątrz budynku niebezpiecznie zbliżała się do trzydziestej kreski powyżej zera.Rozdział 1

Wrocław, grudzień 1990

Miasto zostało okryte pierzyną z szarej brei. Przed tygodniem porządnie sypnęło śniegiem, ale od kilku dni na zmianę łapał mróz i nadchodziła odwilż. Biel zmieszała się z odcieniami szarości z kurzu, smogu i spalin. Taka sceneria nie nadawałaby się do romantycznej opowieści. Bylejakość, brzydota i wilgoć wsiąkały w serca i głowy mieszkańców. Nawet zabytkowa zabudowa Rynku, która zwykle miała bajkowy klimat, tym razem nie mogła uratować sytuacji. Ten dzień z pewnością był jednym z najbardziej ponurych momentów w kończącym się właśnie roku. Siąpiąca z nieba mżawka tylko pogłębiała królujący stan depresji i zniechęcenia.

Dariusz pewnym siebie ruchem otworzył duże przeszklone drzwi i wyszedł z wysokiego budynku, jednego z najbardziej charakterystycznych przy Rynku, w którym mieściła się główna siedziba banku. Wsunął dłonie do kieszeni kurtki, ponieważ zapomniał wziąć z domu rękawiczek, i ruszył, nie oglądając się za siebie. Nie miał ochoty na żadne towarzyskie pogawędki ze znajomymi z pracy, dlatego zwykle wychodził przed wszystkimi. Wtedy była duża szansa, że nikt go nie zaczepi. Przystanek, z którego odjeżdżał jego autobus, mieścił się po drugiej stronie Rynku. Zwykle na placu roiło się od turystów, głównie zza zachodniej granicy, którzy po upadku muru berlińskiego wyruszali w nostalgiczną podróż do Breslau, aby zobaczyć, jak zmieniło się miejsce, w którym narodzili się oni lub ich przodkowie. Wyjeżdżali stąd zawiedzeni, bo tamten świat już nie istniał, a zbudowany na gruzach Breslau Wrocław w ciągu czterdziestu pięciu lat komunistycznych nacisków zdążył wyprzeć ze swojej świadomości resztki niemieckości. Tego dnia jednak Darek nie spotkał żadnej mniejszej ani większej grupy turystów, a ci najbardziej zdeterminowani, którzy zdecydowali się na spacer w tak parszywą pogodę, popijali gorącą herbatę albo grzańca w restauracjach wokół Rynku.

Darek zawahał się przy stoisku z choinkami. Matka przebąkiwała, że trzeba się będzie wybrać do sklepu po świąteczne drzewko, a te tutaj były wyjątkowo dorodne. Choinka w ich domu co roku musiała być świeża – ta niepisana tradycja zakorzeniła się głęboko w rodzinie Wilczyńskich. Mówiący ze wschodnim akcentem sprzedawca właśnie obwiązywał gęstą wysoką jodłę plastikową taśmą, gestykulując przy tym zawzięcie i tłumacząc klientce, że ładniejszych drzewek nigdzie nie dostanie. Darek przez chwilę przypatrywał się tej scenie, w końcu jednak machnął ręką i odszedł od stoiska. Do świąt zostało jeszcze sporo czasu, a z tak wielką choinką będzie mu niewygodnie jechać autobusem. Spojrzał w niebo, złorzecząc w myślach na pogodę.

Już miał skręcić w Świdnicką, kiedy jego uwagę przykuły odgłosy dobiegające z salonu sukien ślubnych mieszczącego się w jednej z kamienic. Bez trudu rozpoznał głos prezentera z PTV Echo, telewizji, którą Wrocław mógł się poszczycić nie tylko na polskiej, ale też międzynarodowej arenie. Była to pierwsza niepaństwowa stacja w Polsce i w całym bloku wschodnim.

Darek nie usłyszał, czego dotyczyła wypowiedź, ponieważ została zagłuszona przez gromkie brawa. Zaciekawiony postanowił wejść do środka i sprawdzić, co się dzieje. Nigdzie się nie spieszył, mógł wrócić następnym autobusem.

Nigdy wcześniej nie był w takim miejscu jak salon sukien ślubnych, bo i po co? Zaskoczyło go luksusowe wyposażenie wnętrza: duże, lśniące ciemne płytki na podłodze, ściany w kolorze eleganckiego écru zdobione gobelinami i zwisające z sufitu żyrandole z kryształkami. W centrum ogromnego pomieszczenia stał podest z długim wybiegiem, przy którym ustawiono krzesła. Darek ruszył w tamtą stronę, próbując znaleźć miejsce siedzące, ale jego starania były skazane na porażkę. W salonie zgromadziło się ze sto osób, może nawet trochę więcej. W pierwszym rzędzie dostrzegł ludzi z notatnikami, mikrofonami i kamerami – to musieli być dziennikarze. Siedzący w dalszych rzędach goście popijali szampana z długich kieliszków. Darek wcisnął się pomiędzy dwóch mężczyzn, dla których najwyraźniej również zabrakło krzeseł, i niemal natychmiast pojawił się przy nim kelner z szampanem na tacy, ale Wilczyński podziękował. W pomieszczeniu było przyjemnie ciepło, więc rozpiął kurtkę i ściągnął czapkę.

Zatrzymał wzrok na twarzy znanej mu z telewizji. Prezenter w czarnym garniturze stał przed mikrofonem, a jego usta układały się w szeroki uśmiech.

– Drodzy państwo, poproszę o brawa dla naszych modelek, które zaprezentują państwu najnowszą kolekcję sukien ślubnych inspirowaną trendami prosto z Paryża! – zagrzmiał do mikrofonu, a przez salę błyskawicznie przetoczyły się oklaski.

Darek razem z tłumem zaczął ochoczo bić brawo. Oderwał wzrok od wybiegu i przyjrzał się twarzom gości. Podświadomie czuł, że nie pasuje do tego miejsca, dlatego uznał, że poczeka, aż pokaz się zacznie, a potem po cichu stamtąd wyjdzie.

Na wybiegu pojawiła się pierwsza modelka. Blondynka z natapirowaną fryzurą i niepasującą do jej delikatnej urody brązową szminką nienaturalnie się uśmiechała. Z dłońmi opartymi na biodrach ruszyła przed siebie, kołysząc się zmysłowo. Szła powoli, prawdopodobnie dlatego, żeby goście mogli dokładnie obejrzeć prezentowaną przez nią sukienkę, a przynajmniej takie wrażenie miał Darek. Długie rękawy z szerokimi bufkami zakończonymi haftowanymi zdobieniami zadziwiająco dobrze leżały na tej szczupłej i drobnej dziewczynie, a odcięcie na wysokości talii podkreślało jej idealne proporcje.

– Angelika ma na sobie suknię, w której z całą pewnością każda panna młoda poczuje się jak prawdziwa księżniczka. – Z głośników huknął głos prezentera. – Proszę tylko spojrzeć na ten haft, jaka precyzja, cóż za dokładność!

Dopiero wtedy Darek dostrzegł siedzącą na honorowym miejscu, pomiędzy dziennikarzami, rozanieloną, na oko czterdziestoletnią kobietę, której słowa prowadzącego widocznie sprawiały przyjemność. Wilczyński domyślił się, że to właścicielka salonu, i złapał się na tym, że zastanawia się, jak to jest – mieć tyle pieniędzy, żeby opłacić popularnego prezentera i częstować setkę gości szampanem. Ta kobieta roztaczała wokół siebie aurę tajemniczości, pochodziła ze świata, do którego Darek nie miał wstępu.

– Drodzy państwo, nagrodźmy Angelikę głośnymi brawami! – ciągnął dalej prezenter. – Angelika jeszcze do nas wróci, a teraz zaprosimy Agatę, która zaprezentuje państwu klasyczną suknię z rozkloszowanym dołem z koła i gładką górą. Ale to nie jest sukienka taka jak wszystkie! Proszę tylko spojrzeć na tę okazałą różę w talii, która przyciąga spojrzenia i…

Darek już go nie słuchał. Wpatrywał się jak urzeczony w młodą dziewczynę, która właśnie pojawiła się na wybiegu. Od jej poprzedniczki różniło ją absolutnie wszystko – tamta sprawiała wrażenie głośnej, może nawet wulgarnej. Agata, jak przedstawił modelkę prezenter, była uosobieniem delikatności. Stawiała niepewnie kroki po wybiegu, a jej rozbiegane spojrzenie świadczyło o zdenerwowaniu. Wyglądała na jakieś siedemnaście, może osiemnaście lat. Musiała jeszcze chodzić do szkoły i dopiero zaczynała karierę modelki.

Darek miał wrażenie, że ciągnie go w jej stronę jakaś niewidoczna siła. Odczuł nagłą potrzebę, żeby podejść bliżej i lepiej się jej przypatrzeć. Parł do przodu, szturchając przy tym ludzi, i nie zatrzymywał się, nawet aby przeprosić. Przecisnął się blisko wybiegu i przykucnął obok siedzących w pierwszym rzędzie dziennikarzy. Nie zwracał uwagi na karcące spojrzenia. Widział tylko ją.

Dziewczyna zatrzymała się na końcu wybiegu i obdarzyła publiczność szerokim, szczerym uśmiechem. Darek dotychczas był zakochany tylko raz, w miss szkoły z liceum. Kobiety zwykle go nie interesowały. Problem był w nich, nie w nim – żadna nie miała tego czegoś, tej iskry, która sprawiłaby, że jego serce na chwilę by się zatrzymało, aby zaraz ruszyć w szaleńczym tempie. Miał trzydzieści dwa lata i właściwie żadnych doświadczeń z kobietami. Matka czasem marudziła, że powinien sobie kogoś znaleźć, bo kto to widział, żeby w tym wieku nikogo nie mieć, ale Darek uważał, że i na niego przyjdzie czas. I chyba ten moment właśnie nastąpił. Dziewczyna na wybiegu uruchomiła w nim pokłady emocji, których istnienia sam nie był świadomy. Nie spuszczał z niej wzroku, patrzył na jej pełne, kształtne usta, niebieskie oczy z ciemną oprawą, lśniące włosy spięte w dodający jej uroku kok i czuł, że jego życie bezpowrotnie się zmienia. Była idealna. To właśnie na taką kobietę czekał.

– Proszę państwa, myślę, że ta młodziutka modelka zasługuje na głośne brawa! – Prezenter zmobilizował publiczność. – Agata Szklarska ma zaledwie osiemnaście lat, tytuł najpiękniejszej Dolnoślązaczki i, w co głęboko wierzę, przed sobą wielką karierę! Prywatnie Agata jest wzorową uczennicą dziesiątego liceum ogólnokształcącego. Podziękujmy jej oklaskami! Agata jeszcze oczywiście do nas wróci, a teraz…

Darek ponownie się wyłączył. Uśmiechnął się do siebie, bo los mu sprzyjał. Tak się składało, że on również ukończył tę szkołę, a jeszcze przed rokiem uczęszczał do niej jego brat. Całkiem możliwe, że Robert znał tę dziewczynę.

Darek po raz pierwszy od bardzo dawna, a może nawet po raz pierwszy w życiu poczuł, że ma cel.