Fytlowsko apokalipsa. Utropy Micyny. Tom 2 - ebook

PIYRSZO TAJLA:
„PULOKI”

Jakiś gizd nakrykloł nōm na familokach wielke puloki.

No ja. Mieli my już roztōmajte zdarzynia na Fytlu, sami wiycie, że ôstuda była sam niyroz ôkropno. Ale jednak na Fytlu żyjōm porzōndne ludzie i pornografije sam żodyn niy uprawioł. Możno pora razy przitrefiyło sie kōmuś przelecieć po nagu bez plac, ale żodyn tego niy robiōł naskwol tak, coby wszyjske Fytloki musieli to ôglōndać. Po prowdzie rozczasu Morcinkowo pokozała sōmsiadōm nago rzić bez ôkno, ale zrobiyła to w złości i to bōł jedyn jedyny wyjōntek. Jednak kej na ścianach naszych familokōw niyznōmy sprowca namalowoł kryjdōm epne puloki, wiedzieli my, że niy nakrykloł tego bez cufal, yno chcioł sam wywołać publiczne zgorszynie i ôstuda. Pojakymu ftoś zrobiōł coś takigo? Co dzioło sie w gowie takigo niystydnika? Ciynżko pedzieć, pra? Ale możno cosik z tego wszyjskigo spokopicie, kej poznocie cołko gyszichta. Beztōż lepij zaczna ôd poczōntku.

Franc mioł fest dobry czas we swojim życiu. Fajrowoł prawie dziesiōnto rocznica szajdōngu z Kristōm i chcioł sie tym swojim szczyńściym podzielić z inkszymi. Coby Fytloki mōgli sie w tyn uroczysty dziyń wroz ś nim radować, ôsobiście poszoł za OBI market i spod jejich magazynu przitachoł na Fytel jacuzzi.

– Pojakymu ty sie tak radujesz? – pytałach go. – Dyć Krista to była richtig dobro kobiyta.

– Złośliwo i napasztliwo heksa! – Franc mioł na tyn tymat blank inksze zdanie. – Nic ô mie niy dbała.

– Jo sie tymu niy dziwia, dyć tyś bōł cały czas ôżarty.

– To niy miało nic do rzeczy. Ôna to miała we krwi. I durś mo.

Na tym skōńczōł godka i doł sie do rycio łopatōm w ziymi na postrzodku naszego placu. Chcioł wyrōwnać grōnt pod basyn, ale coś mu to niy szło. Zaczōn podyjzdrzywać, że w sklepie wciśli mu popsuto waserwoga. Myśloł już iś z reklamacyjōm, ale spōmniało mu sie, że przeca za nia niy zapłaciōł i ciynżko by było dostać ôd sklepu jakeś zadosyćuczyniynie.

– Serwus, Franc! – usłyszoł ôroz głos za swojimi plecami. – Zaś groby kopiesz?

Zwyrtnōł sie i uwidzioł dwōch starzikōw, kerych woloł by prawie w tyn dziyń niy ôglōndać.

– Jo myśla, że ôn szuko skarbu – pedzioł drugi. – Dyć godali niydowno w telewizorze, że Pistulka rozczasu zakopoł sam na Fytlu kofer z porwanym złotym.

Franc niy bōł aże taki naprany, coby sie niy kapnōńć, iże te dwa chopy robiōm go za bozna.

Wroz ze wpatrzōnōm w jeji nowego mobilnioka Wtorcynōm siedziałach prawie wtynczos na ławce i ta scyna wyrwała mie z apatyje. Dwa gdowce, Zefel Knop i Ludwik Chachuła, cołke życie byli niyrozłōnczne. Jak to sie godało, jedyn bez drugigo by sie ani niy wysroł. Chowali sie na jednym placu w Chropocowie, społym grali we fusbal w Naprzodzie Lipiny, ôżyniyli sie z dwiyma siostrami, z kerymi zamiyszkali w jednyj siyni na Fytlu. Ludzie miyndzy sobōm szeptali, że kedy jednymu pora lot tymu nazod umarła ślubno, to drugi swoja zabiōł, coby tyż być gdowcym. Ale jo niy dowała tymu wiary, bo to były naprowdy dobre małżyństwa. Ku tymu wszyjskimu Knop i Chachuła byli blank na siebie podani i skirz wzrostu, figury i ōłbajnōw (to ôd tego fusbalu) wyglōndali choby braciki. Kejby niy to, że jedyn mioł gynste wosy na gowie, a drugi bōł trocha glacaty, szło by pedzieć, że to bliźnioki.

Zamiast dalij ôbśmiywać Franca, wziōnli ôd niego łopata, seblykli hymdy i wziōnli kopać za niego. Przi tymu porzōnd kukali w nasza strōna. My zaś zaglōndały na nich, bo musza prziznać, że jak na jejich wiyk – ôziymdziesiōnt pora lot – byli w richtig dobryj formie, a przi tyj robocie muskle prynżyły sie fest efektownie. Kej yno żech sie kapła, ô czym jo, staro gdowa, myśla, wartko żech sie przeżegnała. Chocioż Wtorcyno była jeszcze gorszo jak jo, bo ofyn knipsowała ich tym swojim mobilniokym. Pora minut niyskorzij jacuzzi stoło już na przirychtowanym, perfekt rōwnym terynie, a robotniki, durś poseblykane, podeszli ku nōm.

– Niy gorszcie sie, pryncesy – pedzioł Knop – że my sam tak po nagu łażymy, ale było nōm żol zmarasić te hymdy przi robocie.

– Ja, tym barzij, że mōmy ôryginalne ôd Tonego Filhigera. – Chachuła na dowōd pokozoł nōm marka. – Chop je przedowo we swojim fyrmowym sklepie na Zołynżu.

– Niy starejcie sie – pedziałach. – Ważne, że mocie galoty i badki ôbleczōne.

– Beztōż to – uradowoł sie Knop. – Badkōw niy bydymy seblykać. Lepij, cobyście niy widzieli, co tam Ludwik pod swojimi kryje. Ôn mo puloka choby niymowla.

– No tego to żeście niy mieli godać – zgorszyłach sie, chocioż Wtorcyno snadnōm rzeczōm sie ôśmioła. – Gańba by Wos było tak sie śmioć przi ludziach z kamrata, że mo małego puloka!

– Małego? Kaj tam! Dyć żech pedzioł, że choby niymowla. Piyńćdziesiōnt piyńć cyntymetrōw i ôziym fōntōw wogi!

No i take to byli wigyjce tyn Knop i tyn Chachuła.

Woda dokludziyli my szlauchym z kokotka w mojij chałpie, bo dō mie było nojbliżyj. Darmo, niych straca. Zōuwizōu nojwiyncyj ś nich uszporuja bez cołki rok, a na ôstatek i tak zapłaca nojmyńszy rachōnek. Sztrōm poszoł z miyszkanio ôd Chachuły, kery pedzioł, że w dōma mo taki srogi wiatrok, co gyneruje darmowo elektryka. Minus je taki, że cały czas musi mieć w dōma ôtwarte ôkna, coby bōł cug i bateryjo sie folowała. Roz za kedy mo skuli tego ryma i zatkane uszy, beztōż musi zawrzić te ôkna, coby sie wylyczyć. Wtynczos zaś niy mo w dōma sztrōmu i porzōnd siedzi po cimoku. Chyba że przidōm goście i do porzōndku mu w chałpie nadrzistajōm, a bateryjo we wiatroku sie trocha nafoluje. Ale ôkrōm Zeflika żodyn go niy chce w chorobie nawiydzać i musi dalij siedzieć po cimoku.

– Godōm Wōm, Micyno – żolōł mi sie – błyndne koło i paragraf dwajścia dwa w jednym. Chyba nigdy sie z tego zaklyntego kryngu niy wydostana.

Siedzieli my wele siebie w tym jacuzzi, naôbkoło gorko woda przijymnie bulgała, a jo patrzałach na Ludwika i niy wiedziałach, eli godo prowda, abo zaś mie robi za bozna.

– Możno jak sie trocha lepij poznōmy, Micyno – prawiōł dalij Chachuła – i zaś byda kejś niymocny, to przidziecie z byzuchym i mi choć aby trocha nadrzistocie.

Ja, w jacuzzi było richtig wesoło. Wtorcyno wiyncyj ôzprawiała z Knopym, kery porzōnd mianowoł jōm pryncesōm, i tyż co chwila sie z czegoś śmioła. Miałach yno wrażynie, że Franc, co siedzioł miyndzy nami, czuł sie trocha choby piōnte koło. Prōbowoł sie z nami do szpasu popyrskać wodōm, ale Zefel z Ludwikym chyciyli go we dwōch, potōnkali mu pora razy gowa we wodzie i doł sie z tymi gupotami pokōj. Tym spusobym milijōnowy roz potwiyrdziyła sie ludowo mōndrość powiadaczki „z grackōw przidōm płacki”, ô keryj Franc musioł chyba zapōmnieć. Borok wypiōł jeszcze yno jedne piwo, wyloz z wody i poszoł fōrt.

Żodno idylla niy two wiecznie, beztōż nasze rozkoszne klachy tyż musiały sie kejś skōńczyć. A tak sie słożyło, że prawie dō mie skōńczyły sie nojpryndzyj. Na plac wjechoł na swojim nowym, pierōnowo drogim, żōłtym kole marki Scott mōj nojstarszy synek Richat. Na plecach mioł nafolowano jodłym pukeltasza. Spōmniało mi sie, że mioł mi prawie w tyn dziyń prziwiyź trocha towaru na ôbiady. Bōł chyntny, coby mi w takich sprawach pōmogać, i niy chcioł ani za to pijyndzy. Z tego, co mi prziwoziōł, i tak miałach biyda uwarzić ôbiod, bo Richat mioł tako moda, że żodyn roz niy kupowoł mi miynsa. Miarkowałach, że to skuli pijyndzy, bo terozki miynso je pierōnym droge, i chciałach mu na to wciś kasa. Ale ôn porzōnd bebloł ô jakimś wōnglowym śladzie, tak chobych mu kozała te miynso w kōulkastli prziwozić. Tōż po miynso i wōszt musiałach sie zowdy iś sama, ale darmo, tela to jeszcze umia prziniyś.

Kedy wyłaziyłach z basynu, Richat nic niy pedzioł, yno wejzdrzoł na mie lodowatym wzrokym, a jo poczułach sie choby mało dziouszka, kero prawie cosik nazgobiyła. Ôbwinyłach sie badytuchym i pocisłach do dōm, a Richat z potympiyniym pokryńciōł jeszcze gowōm i poszoł za mnōm. W dōma z poczōntku nic niy godoł, ale jo dobrze wiedziała, co ôn ô tym wszyjskim myśli. Stoł tam choby niymo persōnifikacyjo mojich wyrzutōw sumiynio, ­poczucio winy i żalu za grzychy. Przi tymu bōł z wyglōndu tak fest podany na mojigo świyntyj pamiyńci Jorgusia, że tym barzij czułach sie choby zdrajca. Jak jo, staro gdowa, moga pokazować sie w badykostiumie na placu, miyndzy ludźmi? I ku tymu jeszcze z cudzymi chopami? Przeca to niy pasuje kobiycie, kero chce mieć powożanie u ludzi, bo co se te ludzie ô nij pōmyślōm? Na zicher nic dobrego.

– Jutro tata by mioł gyburstag, trzeba mu grōb trocha umyć – pedzioł, cobych sie poczuła jeszcze gorzij. – Jo sie uwijōm, ale możesz wlyź na pakynhalter i cie zawieza, jak chcesz.

Mocie wiedzieć, że Richat przeszoł w życiu srogo przemiana. Za bajtla bōł ś niego ôkropny ślimok. Ślimtoł ô bele co, boł sie wszyjskigo i wszyjskich, no i niy umioł sie z żodnym rōwniokym skamracić. Skuli tego w piyrszych klasach podstawōwki niy mioł leko, bo inksze dziecka go napasztowały, śmioły sie ś niego, a na zicher niyroz dostoł tyż szmary, chocioż w dōma nigdy sie do tego niy prziznoł. Ale mōj synek mioł mocny charakter i sie niy załōmoł. Yntlich rozczasu dostali my wezwanie do szkoły, bo Richat sproł jednego synka, kery go porzōnd napasztowoł. Jo go sprzezywała, ale Jorg poszoł do dyrechtora i pedzioł, że mody zrobiōł dobrze, bo choć aby wszyjscy terozki bydōm pamiyntać, co z Mikami niy werci sie szukać swady. Ôd tego czasu Richat zaczōn sie zmiyniać. Z czasym mioł coroz to wyższo samoôcyna, tym barzij że richtig dobrze sie uczōł i rechtory mieli go zowdy w zocy. W technikum pokozało sie, jako tak po prowdzie mōj syn mo charyzma. Już w piyrszyj klasie bōł ôbrany za przewodniczōncego i hned reskyrowoł cołkōm szkołōm. Mōj sōmsiod Erich, kery chodziōł ś nim do klasy, pedzioł mi nawet, że na lekcyjach rechtory dźwigali rynka, kej chcieli coś do Richata pedzieć. Potyn w robocie niy było inakszyj, bo jak yno sie zatrudniōł, to zaroz zrobiyli go kerownikym. Nojgorsze, że synek zaczōn sie skuli tego wszyjskigo myśleć, zrobiōł sie ś niego ôkropny as a klugszajser. W gowie mu sie blank poprzewrocało i zdowało mu sie, że w dōma tyż bydzie nami wszyjskimi rzōńdziōł. Społym z Jorgym skutecznie dowali my tymu kōntra, ale ôd kedy mōj chop niy żyje, Richat zaś sam chce kōmandyrować. Mōj synek ôd jakigoś mōmyntu w życiu dobrze zarobioł, ale żodyn roz niy chciałach życzać ôd niego pijyndzy. Wiedziałach, że jak to zrobia, to bydzie mioł nady mnōm kōntrola. I nawet jak rozczasu miałach poważne financowe problymy skuli dōmniymanych hazardowych dugōw ôd Jorga, to i tak wolałach dać sie rada sama. Poradziyłach. I ôstałach wolno ôd wszelkij kōntrole. Zresztōm wy mie znocie i wiycie, że niy dowōm sie żodnymu wlyź na gowa. Ale niykedy, tak jak terozki Richat, ftoś cylnie w czuły pōnkt i wtynczos już ani niy mōm siyły walczyć.

Pojechałach na tyn kiyrhof, chocioż dwa dni przōdzij już tyn grōb umyłach. Richat ani sie niy kapnōł, żech niy wziōnła ze sobōm żodnego kibla ani szmaty abo szwamu. Postołach trocha nad tym grobym i porzykałach. A potyn pōł godziny wymowiałach sie Jorgowi i biyłach sie w piersi skirz tyj gańby i ôstudy, keryj żech narobiyła naszyj familiji.

*

Ale na tym sie niy skōńczyło. Na drugi dziyń Wtorcyno ôznōmiyła, że gdowce zaprosiyli nos do kafyju na lody. Pedziała tyż, że bezy mie to ôna niy idzie. Mogymy sie nojwyżyj wtynczos we dwie posiedzieć na ławce i do wieczora wachować porzōndku na placu. Tak jak przedwczorej. I trzi dni tymu. I cołki zeszły tydziyń. Ale dzisioj, we wtorek to chyba sie ani nic na Fytlu niy podzieje, bo ludzie poszli do roboty, bajtle do szkoły, potyn i tak nic sie żodnymu niy bydzie chciało. Beztōż ôna by wolała iś do kafyju. Ale yno jak jo tyż puda. Ale jak jo niy chca, to darmo, mogymy przeca ôstać na placu i posiedzieć na ławce.

I co jo miała zrobić? Bo wiycie, kej czowiek mo swoje lata, to ô niykerych rzeczach we swojim życiu blank już niy myśli. I niy rozchodzi sie yno ô take gupoty jak spinanie na strōmy, kōmpiel po nagu w glinioku, strzylanie placpatrōnami z ôdpustu abo kwantowo teoryjo pola. Godka je tyż ô zolytach, na kere, musza sie prziznać, ôstatnio chodziyłach z mojim świyntyj pamiyńci Jorgym. Bez piyńćdziesiōnt piyńć lot, kej byłach za niego szczyńśliwie wydano, niy myślałach ô takich sprawach, a po jego śmierci dopiyro bych do czegoś takigo niy prziszła. A sam ôroz miałach iś na tuplowane rendez-vous z Wtorcynōm i dwōma gdowcami.

Snadnōm rzeczōm ôstały my we wieczōr siedzieć na ławce. Wtorcyno miała recht, na placu nic ciekawego sie niy dzioło. Niy było żodnyj chaje miyndzy sōmsiadami i ani bajtlōm niy chciało sie zgobić. Nawet Franc wrōciōł do dōm trzyźwy, tōż niy było żodnego, kogo by szło sprzezywać. Wtorcyno nic niy godała, ale znać było, że mo dō mie żol za to, że my niy poszły na ta kawa. Niy wiym, co ta baba miała w gowie, dyć ôbie były my za stare na take rzeczy. Ale możno jij sie ajnfach mierzło i potrzebowała dopaminy. Jeźli prawie tak było, to na drugi dziyń dostała richtig hojno szprica, kej yno z rana wylazła na plac i ôboczyła, jak ftoś „ôzdobiōł” nasze familoki.

Już niyroz bajtle pokryklały nōm ściany kryjdōm, ale nojczyńścij były to jakeś niywinne dzieckowe krykihoki. Terozki ale zdowało sie, że zgorszyniec, co namalowoł te sroge puloki, to bōł ftoś majoryntny abo jakiś srogi pachoł, bo były ône na takij wysokości, kaj bajtle by ani niy poradziyły dostać. Artysta stworzōł dwa malowidła wizawi siebie, na bocznych ścianach naszych familokōw, co dowo ekspertōm ôd modernego kōnsztu szyroke pole do interpretacyje. Ale moja interpretacyjo je yno jedna: autorowi piere na dekel.

Wszyjske Fytloki widzieli te puloki, niykerzi na to przezywali, inksi yno kryńciyli gowami abo sie śmioli, ale żodnymu sie take graffiti za fest niy widziało (chocioż Wtorcyno musiała je, snadnōm rzeczōm, do porzōndku ôbknipsować). Zōuwizōu, kej prziszło do pōmycio ściań, wszyjscy straciyli sie z placu, a do roboty ôstały my yno we dwie z Wtorcynōm. Szczyńściym tako kryjda szło doś leko zmyć i fajnie nōm sie społym robiyło, chocioż ôbie były my ździybko za małe, coby siōngnōńć do samego wiyrchu puloka, na kery niykerzi godajōm kapa, abo barzij naukowym jynzykym ajchla. Wtynczos na placu zjawiyli sie dwa znajōme starziki i zaczli sie na nos przi tyj robocie dziwać.

– Tak żech miarkowoł – pedzioł ôroz Zefel Knop – że jak ftoś sam bydzie mioł ôpowoga wziōńś sie za take sroge puloki, to yno te nasze dwie pryncesy!

Wtorcyno sie ôśmioła, ale jo niy byłach tako pewno, że mi sie tyn dwuznaczny wic podobo.

– Niy gorszcie sie za kōmplymynta, Micyno – wymowioł sie Knop.

– Jo sie niy gorsza, ale chciała bych tyż widzieć, jak sie nasze dwa fytlowske rycerze bierōm za take sroge puloki.

Terozki ôkrōm Wtorcyny ôśmioł sie tyż Chachuła, a Knopowi niy ôstało nic inkszego, jak yno śmioć sie wroz ś nimi. Potyn bez dalszyj godki chopy chyciyli po jednym szwamie i grajfnie umyli ajchle, do kerych my niy miały dostympu.

Po spōlnyj robocie przi pulokach chopy zaś nos zaprosiyli do kafyju i tym razym niy szło już tak leko ôdkozać. Wtorcyno pedziała, że przeca i tak bydymy z wiynksza ôzprawiać ô niyôbyczajnym rannym zdarzyniu, tōż żech sie yntlich zgodziyła. Pokozało sie jednak, że moja kamratka mie trocha ôfulała.

– Sam majōm dobro kawa – pedzioł Zefel Knop, kej my sie już wszyjscy zicli przi stoliku. – Ale nojlepszo przedowo jedyn mōj kamrat, kery robi w zoo. Ziorka afrykańskij kawy pōmelane z gōwnami ôd elefantōw, co je mo za darmo z roboty. Nikaj niy ma lepszyj, wszyjscy u niego kupujōm, nojwiyncyj roztōmajte sroge fyrmy z Katowic, korporacyje. Wiycie, że te biōralisty ôd nich muszōm bakać choby gupie, niyroz po dwanoście godzin dziynnie. Ta kawa dowo im takigo szwōngu, że poradzōm tak robić bez cołki dziyń i na ôstatek dziynki nij sie niy kipnōńć.

– Dyć te ludzie sie zajadōm w takij robocie – niy chciałach ôzprawiać ô gōwnach w kafyju, tōż chyciyłach sie inkszego aspektu wypowiedzi Zefla. – Jak dugo tak idzie strzimać?

– Pora, niy wiyncyj jak poranoście lot – ôdpedzioł rzeczowo Knop. – Bez tyn czas im sie zdowo, że sōm niyzniszczalni i nawet jak ich chyci jakoś choroba, to i tak ôziymdziesiōnt procynt ś nich łazi do roboty. Ale po tym czasie sōm już blank wykamani i czynsto dostowajōm do gowy. Tacy pofyrtani ludzie poradzōm narobić roztōmajtych gupot. Nojlepij, coby ani niy ôstowali miyszkać w miastach, miyndzy ludźmi. Beztōż niykerzi idōm żyć do lasu, tam miyszkajōm w drzewiannych chałpach bez sztrōmu, ôblykajōm sie yno w lynianne łachy, lepiōm gorki z gliny, a nawet sōm weganami.

– Naprowda idzie aże tak zgupieć, coby niy jyś miynsa?

– Toć, po robocie w korporacyji idzie. Niy yno miynsa, ale mlyka i jajec tyż. Te ipty nawet kyjzy sie niy chycōm.

– Jerōna! – rykła Wtorcyno, a wystraszōno kelnerka ô małowiela niy ściepła nōm na gowy nafolowanych smakowitymi lodami pokali. – Tōż te boroki ani takich maszketōw jak te by niy zjedli! Fest mi ich żol!

Nic na to niy ôdpedziałach i dałach sie do jodła, ale swoje żech sie pōmyślała. Niy chciałach żodnymu ubliżyć, beztōż niy pedziałach na głos, że jak ftoś pije aufgus ze copy ôd elefanta, to jednak sōm sie je ździybko winiyn.

– Mie ich niy ma zaś tak żol. Jak ftoś pije kawa z gōwnym ôd elefanta, to sōm sie je trocha winiyn. Żodyn im niy kozoł używać narkotykōw – skōmyntowoł Ludwik i wtynczos piyrszy roz zmiarkowałach, że chyba na stare lata trefiyłach pokrewno dusza.

Zbiyrali my sie do wyjścio, a Ludwik poszoł zapłacić, kej ôroz do kafyju wkarowoł Richat. Ôdruchowo chciałach sie skryć za Wtorcynōm, ale mōj syn i tak mie dojzdrzoł. Wylazłach zza mojij kamratki, a ôn doł mi drabko kusika w lico, ukłōniōł sie Wtorcynie, a na Knopa ledwo kuknōł. Potyn stanōł we raji za Chachułōm, a my wyleźli na plac. Trocha dugo to twało, niż Ludwik dō nos dołōnczōł, i byli my już w drōdze do parku, kej nos yntlich chyciōł. Mioł trocha krziwo afa, ale jak uwidzioł, że mu sie prziglōndōm, to sie dō mie uśmiychnōł. Mioł gryfny uśmiych, a jego gybis zdowoł sie być z tych lepszych i drogszych. Na zicher umioł nim pogryź nawet nojtwardsze jodło. A niy kożdy mioł take szczyńście, ô czym my sie przekōnali wele stawu, kaj w chaboziach leżoł umarty łabōnd.

– Udowiōł sie suchym chlebym – ôznōmiōł Zefel, kery chcioł chyba w naszyj czelodce robić za szpeca ôd gadziny. – Ludzie ich futrujōm i ani niy pōmyślōm, że niyjedyn borok poradzi sie takim jodłym udusić.

– Jo sie niy dziwuja, że sie udowiōł. Tyż wola chlyb z masłym – pedziałach. – A mōj Jorg zawdy jod sznity polōne ôliwōm, no chyba że w dōma prawie było tuste ze szpyrkōm. Beztōż potyn mioł wysoki cholesterol. Tyż umar, ale na serce.

– Choć aby sie niy udusiōł – pocieszōł mie Ludwik, za co mu byłach wdziynczno.

Do kōńca naszego trefu było richtig wesoło. Nojprzōd zrobiyli my pogrzyb łabōndowi, a to bōł naprowda piykny pogrzyb. Chopy wyciōngli umartego ptoka ze krzokōw i zaroz potyn zaczli sie wadzić ô to, kaj go pochować.

– Dyć ôn hned cołke życie spyńdziōł na wodzie i na zicher chcioł by mieć wieczny ôdpoczynek we stawie! – godoł Knop, kej ôba wrożali umrzika do płōciynnego neca, co go Wtorcyno znodła w taśce.

– A jo ci godōm, że to je niylegalne – dowoł mu kōntra Chachuła. – Nawet takigo marynarza niy śmiysz pochować na morzu, jak umar na lōńdzie abo na wodzie, ale blisko brzega!

– Dyć ani niy wiymy, kaj tyn istny tak po prowdzie umar. – Knop chyciōł łabōnda za gnyk i pokozoł nōm wszyjskim jego niymy dziōb. – Ôn nōm na zicher niy powiy. A to mōgło być na postrzodku stawu.

– Ale znodli my go tukej we chaboziach! – nerwowoł sie Ludwik.

Wele nos kuplowało sie coroz to wiyncyj ciekawych tego auflaufu ludzi. Niykerzi, w tym Wtorcyno, knipsowali i kamerowali te zdarzynie mobilniokami. Kulminacyjnym pōnktym scyny było, kej ôba starziki chcieli se tyn nec z łabōndym wytargać z rynkōw i zaczli ciōngnōńć kożdy we swoja strōna. Walka twała pora chwil, tōż mieli my wszyjscy kupa uciechy. Kej jedyn ś nich yntlich puściōł trofeum, a ône poleciało do stawu piyńć metrōw ôd brzega, to wszyjscy my zaczli klackać. Potyn ludzie ciepali za tym łabōndym wiōnki z kwiotkōw. Tōż tak jak wōm godōm, to bōł richtig piykny pogrzyb. Na ôstatek jedyn bajtel ciepnōł bergōm i zatopiōł ta prowizoryczno truła, a wszyjske żałobniki mōgli sie rozyjś.

– Możno i dobrze sie stało – pedzioł potyn Chachuła, chocioż spodziywałach sie, że bydzie pogorszōny na kamrata. – I tak my niy mieli ze sobōm łopaty, coby go zakopać.

– Prowda. Ale niy starej sie, nastympny pogrzyb zrobiymy po twojimu – zapewniōł Zefel i poklepoł przociela po plecach.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_