Gabinet gadów. Seria niefortunnych zdarzeń - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Gabinet gadów. Seria niefortunnych zdarzeń - ebook
Jeżeli w tej książce spodziewacie się znaleźć szczęśliwe zakończenie niefortunnych przygód rodzeństwa Baudelaire, jesteście w błędzie.
Początkowo może się wydawać, że Wioletka, Klaus i Słoneczko znaleźli spokojną przystań w domu przemiłego Doktora Montgomery’ego, jednak nader szybko okazuje się, że nieszczęście znów zaczyna deptać rodzeństwu po piętach. Dzieci będą musiały znieść straszny smród, jadowitą żmiję, ciężką mosiężną lampę, wypadek samochodowy oraz ponowne pojawienie się osoby, której chciałyby już nigdy więcej nie oglądać.
Książki Lemony Snicketa mają w sobie to coś, co chwyta za serce i sprawia, że „Seria niefortunnych zdarzeń” zyskała miliony wielbicieli na całym świecie, a także została zekranizowana.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-276-8086-0 |
| Rozmiar pliku: | 4,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ
PIERWSZY
Ten kawałek drogi, którym wyjeżdża się z miasta, aby minąć Zamgloną Zatokę i wjechać do miejscowości Nuda Wielka, jest chyba najbrzydszym kawałkiem drogi na świecie. Nazywa się Parszywa Promenada.
Parszywa Promenada biegnie przez chorobliwie szare pola, z rzadka porośnięte rachitycznymi jabłonkami, które rodzą owoce tak kwaśne, że można się pochorować od samego ich widoku. Parszywa Promenada przecina rzekę Ponurkę, którą w dziewięciu dziesiątych wypełnia muł i w której żyją wyjątkowo nieapetyczne ryby, po czym okrąża fabrykę chrzanu, od której cała okolica zalatuje kwaśną goryczą.
Z przykrością zawiadamiam was, że nasza nowa opowieść o sierotach Baudelaire zaczyna się od ich podróży tą właśnie wyjątkowo nieprzyjemną drogą i że od tej chwili będzie już tylko gorzej. Ze wszystkich nieszczęśników na świecie – a tych, jak wam pewnie wiadomo, nie brakuje – młodzi Baude-laire’owie zdecydowanie zasługują na palmę pierwszeństwa; zwrot ten znaczy tutaj, że przydarzyło im się znacznie więcej okropnych rzeczy niż innym ludziom. Wszystko zaczęło się od straszliwego pożaru, który pochłonął ich dom i kochających rodziców – taka dawka przykrości wystarczyłaby każdemu do końca życia, ale dla trojga młodych Baudelaire’ów był to dopiero początek nieszczęść. Po pożarze oddano ich pod opiekę dalekiemu krewnemu nazwiskiem Hrabia Olaf – osobnikowi podłemu i chciwemu. Baudelaire’owie-rodzice pozostawili ogromny majątek, który po dojściu Wioletki do pełnoletności miał przejść w ręce dzieci, lecz Hrabia Olaf, opętany żądzą przechwycenia fortuny w swoje brudne łapy, wymyślił szatański plan, który do dzisiaj śni mi się po nocach. Zdemaskowany w ostatniej chwili, zbiegł, odgrażając się, że jeszcze kiedyś dorwie się do majątku Baudelaire’ów. Tymczasem Wioletkę, Klausa i Słoneczko prześladowały koszmarne sny o dziko błyszczącym wzroku Hrabiego Olafa, o jego pojedynczej krzaczastej brwi, a przede wszystkim o oku, które miał wytatuowane nad kostką lewej nogi. Sierotom Baudelaire zdawało się, że to upiorne oko śledzi ich na każdym kroku.
Muszę was uprzedzić, że jeśli otworzyliście tę książkę z nadzieją wyczytania w niej, że w końcu jednak dzieci żyły długo i szczęśliwie, to lepiej zaraz zamknijcie ją z powrotem i poczytajcie coś innego. Gdyż Wioletka, Klaus i Słoneczko, ściśnięci w samochodzie z widokiem na Parszywą Promenadę, zmierzali właśnie ku jeszcze większym nieszczęściom i smutkom. Rzeka Ponurka i fabryka chrzanu były zaledwie preludium serii tragicznych a niemiłych epizodów, których wspomnienie chmurzy moje czoło, a oczy napełnia łzami.
Kierowcą samochodu był pan Poe, przyjaciel rodziny, który pracował w banku i stale miał kaszel. Jako osoba nadzorująca sprawy sierot Baudelaire to właśnie on, po przykrych zajściach z Hrabią Olafem, zadecydował o umieszczeniu dzieci na wsi, pod opieką dalekiego krewnego.
– Przepraszam, jeśli jest wam niewygodnie – odezwał się pan Poe, pokasłując w białą chusteczkę – ale mój nowy samochód nie jest przeznaczony dla tak wielu pasażerów. Nawet wasze walizki się nie zmieściły. Podjadę jeszcze raz za tydzień, albo coś koło tego, i podrzucę wam rzeczy.
– Dziękujemy – odparła machinalnie Wioletka, lat czternaście, najstarsza z rodzeństwa Baudelaire’ów.
Każdy, kto znał Wioletkę, domyśliłby się zaraz, że wcale nie słuchała pana Poe, gdyż związała swoje długie włosy wstążką, aby nie wpadały jej do oczu. Wioletka była wynalazczynią i zawsze kiedy obmyślała nowy wynalazek, wiązała włosy do góry. W ten sposób lepiej jej się myślało o rozmaitych trybikach, kablach i sznurkach, niezbędnych do skonstruowania większości urządzeń.
– Po tylu latach spędzonych w mieście – ciągnął pan Poe – życie na wsi będzie dla was, jak sądzę, przyjemną odmianą. O, widzę nasz zakręt. Jesteśmy prawie na miejscu.
– Całe szczęście – mruknął cicho Klaus. Klaus, jak wiele osób, strasznie się nudził podczas jazdy samochodem i bardzo żałował, że nie wziął nic do czytania. Klaus uwielbiał czytać. Miał około dwunastu lat, a już zdążył przeczytać więcej książek niż niejeden człowiek przez całe życie. Czasami czytał do późna w nocy i rankiem znajdowano go śpiącego z książką w ręku i w okularach na nosie.
– Sądzę też, że spodoba wam się Doktor Montgomery – mówił dalej pan Poe. – Bardzo wiele podróżował i ma mnóstwo ciekawych rzeczy do opowiedzenia. Podobno jego dom jest pełen pamiątek, które poprzywoził z podróży.
– Baks! – pisnęło Słoneczko. Najmłodsza z sierot Baudelaire często wydawała takie dźwięki, jak to niemowlęta. Prawdę mówiąc – oprócz gryzienia wszystkiego, co popadło, czterema bardzo ostrymi ząbkami – wygłaszanie strzępków słów było głównym zajęciem Słoneczka. Często trudno było odgadnąć, co Słoneczko ma na myśli. W tym konkretnym przypadku mogło chodzić o coś w rodzaju: „Denerwuję się przed spotkaniem z nowym krewnym”. Denerwowała się zresztą cała trójka.
– Jak właściwie jest z nami spokrewniony Doktor Montgomery? – spytał Klaus.
– Doktor Montgomery jest… zaraz, zaraz… bratem żony kuzyna waszego zmarłego ojca. Chyba tak. To naukowiec. Otrzymuje bardzo dużo pieniędzy od rządu.
– Jak mamy się do niego zwracać? – pytał dalej Klaus.
– Najlepiej „Doktorze Montgomery” – odparł pan Poe. – O ile sam nie każe się nazywać po imieniu albo po nazwisku. Montgomery to jego imię i nazwisko, więc i tak nie ma różnicy.
– Nazywa się Montgomery Montgomery?
– No właśnie. I na pewno jest bardzo drażliwy na tym punkcie, więc nie ważcie się z niego szydzić – ostrzegł pan Poe i znów rozkaszlał się w chusteczkę. – „Szydzić” to znaczy „wyśmiewać się”.
Klaus westchnął ciężko.
– Ja wiem, co znaczy „szydzić”.
Nie dodał, że oczywiście wie również, jak to niegrzecznie wyśmiewać się z czyjegoś nazwiska. Niektórym najwyraźniej zdawało się, że skoro sieroty są nieszczęśliwe, to muszą być również niedorozwinięte umysłowo.
Wioletka też westchnęła – i rozwiązała wstążkę. Jeszcze przed chwilą próbowała wymyślić urządzenie, które zapobiegałoby przedostawaniu się zapachu chrzanu do nosa, ale trema przed spotkaniem z Doktorem Montgomerym nie pozwoliła jej się skupić.
– A w jakiej dziedzinie naukowej specjalizuje się Doktor Montgomery? – spytała, licząc na to, że ma on laboratorium, z którego będzie mogła korzystać.
– Niestety, nie wiem – odparł pan Poe. – Tyle miałem załatwiania w związku z waszymi sprawami, że nie starczyło mi czasu na pogaduszki. O, to ten podjazd. Jesteśmy na miejscu.
Stromą żwirowaną drogą samochód pana Poe doturlał się pod ogromny, murowany dom. Dom miał ganek podparty kilkoma kolumnami i kwadratowe wrota z ciemnego drewna. Po obu stronach wrót wisiały latarnie w kształcie pochodni, jasno świecące, chociaż był już dzień. Nad gankiem ciągnęły się liczne szeregi kwadratowych okien, w większości otwartych na poranny wietrzyk. Najniezwyklejsze było jednak to, co widniało przed domem: ogromny, starannie utrzymany trawnik obsadzony bardzo długimi, wąskimi krzewami o osobliwych kształtach. Kiedy samochód pana Poe się zatrzymał, sieroty Baudelaire rozpoznały w tych kształtach żmije. Każdy krzew był inną żmiją: krótszą albo dłuższą, z językiem na wierzchu albo z rozwartą paszczą odsłaniającą straszliwe, zielone zęby. Wyglądały dość niesamowicie, więc Wioletka, Klaus i Słoneczko przestraszyli się trochę, że muszą je minąć, aby dojść do domu.
Pan Poe, który szedł przodem, chyba wcale nie zauważył żmijokrzewów, pewnie dlatego, że był zajęty instruowaniem dzieci, jak się mają zachować.
– Pamiętaj, Klaus, żebyś nie zadawał na początek zbyt wielu pytań. A ty, Wioletko… co się stało z twoją wstążką? Moim zdaniem wyglądałaś z nią bardzo wytwornie. I błagam was, pilnujcie, żeby Słoneczko nie ugryzło Doktora Montgomery’ego. To by całkiem popsuło pierwsze wrażenie.
Pan Poe ruszył do drzwi i nacisnął dzwonek – jeden z najgłośniejszych, jakie dzieci kiedykolwiek słyszały. Po chwili dały się słyszeć coraz bliższe kroki. Wioletka, Klaus i Słoneczko spojrzeli po sobie. Nie wiedzieli, oczywiście, że w ich pechowej rodzinie zdarzy się wkrótce kolejne nieszczęście – a jednak czuli się jakoś niewyraźnie. Najgorsza była ta niepewność. Czy Doktor Montgomery okaże się sympatyczny? Czy będzie przynajmniej trochę lepszy od Hrabiego Olafa? A czy można być gorszym od Hrabiego Olafa?
Drzwi skrzypnęły i otworzyły się powoli, a sieroty Baudelaire wstrzymały oddech i zerknęły w mroczny przedsionek. Zobaczyły ciemnowiśniowy chodnik na podłodze. Zobaczyły podświetlany witrażyk u sufitu. Zobaczyły też malowidło na ścianie przedstawiające dwie splecione żmije. Ale gdzie był Doktor Montgomery?
– Hop, hop! – zawołał pan Poe. – Hop, hop!
– Witam, witam, witam! – zadudnił z bliska tubalny głos i spoza drzwi wychynął niski, tęgi pan z okrągłą rumianą twarzą. – Jestem wasz Wujcio Monty. Co za idealne wyczucie czasu! Właśnie skończyłem dekorować tort kokosowy!Szanowny Wydawco,
Piszę do Pana znad Jeziora Łzawego, gdzie badam szczątki domu Ciotki Józefiny, aby dokładnie zrozumieć wszystko, co się tam zdarzyło podczas pobytu sierot Baudelaire.
Proszę w najbliższą środę o czwartej po południu udać się do kawiarni Kafka i zamówić herbatę jaśminową u najwyższego kelnera z drugiej zmiany. O ile moi wrogowie mnie nie ubiegli, przyniesie on Panu zamiast herbaty dużą kopertę. W kopercie tej znajdzie Pan moje sprawozdanie z przebiegu tragedii zatytułowanej OGROMNE OKNO, a także plan Skisłej Groty, woreczek tłuczonego szkła i kartę dań z restauracji Smutny Klaun. Będzie tam również probówka zawierająca Pijawkę Łzawą (1 szt.) – to dla p. Helquista, aby mógł wiernie sportretować okaz. Nie należy POD ŻADNYM POZOREM otwierać probówki.
Proszę pamiętać, że jest Pan moją ostatnią nadzieją na to, że losy sierot Baudelaire zostaną wreszcie ujawnione światu.
Z całym należnym szacunkiem
Lemony Snicket
PIERWSZY
Ten kawałek drogi, którym wyjeżdża się z miasta, aby minąć Zamgloną Zatokę i wjechać do miejscowości Nuda Wielka, jest chyba najbrzydszym kawałkiem drogi na świecie. Nazywa się Parszywa Promenada.
Parszywa Promenada biegnie przez chorobliwie szare pola, z rzadka porośnięte rachitycznymi jabłonkami, które rodzą owoce tak kwaśne, że można się pochorować od samego ich widoku. Parszywa Promenada przecina rzekę Ponurkę, którą w dziewięciu dziesiątych wypełnia muł i w której żyją wyjątkowo nieapetyczne ryby, po czym okrąża fabrykę chrzanu, od której cała okolica zalatuje kwaśną goryczą.
Z przykrością zawiadamiam was, że nasza nowa opowieść o sierotach Baudelaire zaczyna się od ich podróży tą właśnie wyjątkowo nieprzyjemną drogą i że od tej chwili będzie już tylko gorzej. Ze wszystkich nieszczęśników na świecie – a tych, jak wam pewnie wiadomo, nie brakuje – młodzi Baude-laire’owie zdecydowanie zasługują na palmę pierwszeństwa; zwrot ten znaczy tutaj, że przydarzyło im się znacznie więcej okropnych rzeczy niż innym ludziom. Wszystko zaczęło się od straszliwego pożaru, który pochłonął ich dom i kochających rodziców – taka dawka przykrości wystarczyłaby każdemu do końca życia, ale dla trojga młodych Baudelaire’ów był to dopiero początek nieszczęść. Po pożarze oddano ich pod opiekę dalekiemu krewnemu nazwiskiem Hrabia Olaf – osobnikowi podłemu i chciwemu. Baudelaire’owie-rodzice pozostawili ogromny majątek, który po dojściu Wioletki do pełnoletności miał przejść w ręce dzieci, lecz Hrabia Olaf, opętany żądzą przechwycenia fortuny w swoje brudne łapy, wymyślił szatański plan, który do dzisiaj śni mi się po nocach. Zdemaskowany w ostatniej chwili, zbiegł, odgrażając się, że jeszcze kiedyś dorwie się do majątku Baudelaire’ów. Tymczasem Wioletkę, Klausa i Słoneczko prześladowały koszmarne sny o dziko błyszczącym wzroku Hrabiego Olafa, o jego pojedynczej krzaczastej brwi, a przede wszystkim o oku, które miał wytatuowane nad kostką lewej nogi. Sierotom Baudelaire zdawało się, że to upiorne oko śledzi ich na każdym kroku.
Muszę was uprzedzić, że jeśli otworzyliście tę książkę z nadzieją wyczytania w niej, że w końcu jednak dzieci żyły długo i szczęśliwie, to lepiej zaraz zamknijcie ją z powrotem i poczytajcie coś innego. Gdyż Wioletka, Klaus i Słoneczko, ściśnięci w samochodzie z widokiem na Parszywą Promenadę, zmierzali właśnie ku jeszcze większym nieszczęściom i smutkom. Rzeka Ponurka i fabryka chrzanu były zaledwie preludium serii tragicznych a niemiłych epizodów, których wspomnienie chmurzy moje czoło, a oczy napełnia łzami.
Kierowcą samochodu był pan Poe, przyjaciel rodziny, który pracował w banku i stale miał kaszel. Jako osoba nadzorująca sprawy sierot Baudelaire to właśnie on, po przykrych zajściach z Hrabią Olafem, zadecydował o umieszczeniu dzieci na wsi, pod opieką dalekiego krewnego.
– Przepraszam, jeśli jest wam niewygodnie – odezwał się pan Poe, pokasłując w białą chusteczkę – ale mój nowy samochód nie jest przeznaczony dla tak wielu pasażerów. Nawet wasze walizki się nie zmieściły. Podjadę jeszcze raz za tydzień, albo coś koło tego, i podrzucę wam rzeczy.
– Dziękujemy – odparła machinalnie Wioletka, lat czternaście, najstarsza z rodzeństwa Baudelaire’ów.
Każdy, kto znał Wioletkę, domyśliłby się zaraz, że wcale nie słuchała pana Poe, gdyż związała swoje długie włosy wstążką, aby nie wpadały jej do oczu. Wioletka była wynalazczynią i zawsze kiedy obmyślała nowy wynalazek, wiązała włosy do góry. W ten sposób lepiej jej się myślało o rozmaitych trybikach, kablach i sznurkach, niezbędnych do skonstruowania większości urządzeń.
– Po tylu latach spędzonych w mieście – ciągnął pan Poe – życie na wsi będzie dla was, jak sądzę, przyjemną odmianą. O, widzę nasz zakręt. Jesteśmy prawie na miejscu.
– Całe szczęście – mruknął cicho Klaus. Klaus, jak wiele osób, strasznie się nudził podczas jazdy samochodem i bardzo żałował, że nie wziął nic do czytania. Klaus uwielbiał czytać. Miał około dwunastu lat, a już zdążył przeczytać więcej książek niż niejeden człowiek przez całe życie. Czasami czytał do późna w nocy i rankiem znajdowano go śpiącego z książką w ręku i w okularach na nosie.
– Sądzę też, że spodoba wam się Doktor Montgomery – mówił dalej pan Poe. – Bardzo wiele podróżował i ma mnóstwo ciekawych rzeczy do opowiedzenia. Podobno jego dom jest pełen pamiątek, które poprzywoził z podróży.
– Baks! – pisnęło Słoneczko. Najmłodsza z sierot Baudelaire często wydawała takie dźwięki, jak to niemowlęta. Prawdę mówiąc – oprócz gryzienia wszystkiego, co popadło, czterema bardzo ostrymi ząbkami – wygłaszanie strzępków słów było głównym zajęciem Słoneczka. Często trudno było odgadnąć, co Słoneczko ma na myśli. W tym konkretnym przypadku mogło chodzić o coś w rodzaju: „Denerwuję się przed spotkaniem z nowym krewnym”. Denerwowała się zresztą cała trójka.
– Jak właściwie jest z nami spokrewniony Doktor Montgomery? – spytał Klaus.
– Doktor Montgomery jest… zaraz, zaraz… bratem żony kuzyna waszego zmarłego ojca. Chyba tak. To naukowiec. Otrzymuje bardzo dużo pieniędzy od rządu.
– Jak mamy się do niego zwracać? – pytał dalej Klaus.
– Najlepiej „Doktorze Montgomery” – odparł pan Poe. – O ile sam nie każe się nazywać po imieniu albo po nazwisku. Montgomery to jego imię i nazwisko, więc i tak nie ma różnicy.
– Nazywa się Montgomery Montgomery?
– No właśnie. I na pewno jest bardzo drażliwy na tym punkcie, więc nie ważcie się z niego szydzić – ostrzegł pan Poe i znów rozkaszlał się w chusteczkę. – „Szydzić” to znaczy „wyśmiewać się”.
Klaus westchnął ciężko.
– Ja wiem, co znaczy „szydzić”.
Nie dodał, że oczywiście wie również, jak to niegrzecznie wyśmiewać się z czyjegoś nazwiska. Niektórym najwyraźniej zdawało się, że skoro sieroty są nieszczęśliwe, to muszą być również niedorozwinięte umysłowo.
Wioletka też westchnęła – i rozwiązała wstążkę. Jeszcze przed chwilą próbowała wymyślić urządzenie, które zapobiegałoby przedostawaniu się zapachu chrzanu do nosa, ale trema przed spotkaniem z Doktorem Montgomerym nie pozwoliła jej się skupić.
– A w jakiej dziedzinie naukowej specjalizuje się Doktor Montgomery? – spytała, licząc na to, że ma on laboratorium, z którego będzie mogła korzystać.
– Niestety, nie wiem – odparł pan Poe. – Tyle miałem załatwiania w związku z waszymi sprawami, że nie starczyło mi czasu na pogaduszki. O, to ten podjazd. Jesteśmy na miejscu.
Stromą żwirowaną drogą samochód pana Poe doturlał się pod ogromny, murowany dom. Dom miał ganek podparty kilkoma kolumnami i kwadratowe wrota z ciemnego drewna. Po obu stronach wrót wisiały latarnie w kształcie pochodni, jasno świecące, chociaż był już dzień. Nad gankiem ciągnęły się liczne szeregi kwadratowych okien, w większości otwartych na poranny wietrzyk. Najniezwyklejsze było jednak to, co widniało przed domem: ogromny, starannie utrzymany trawnik obsadzony bardzo długimi, wąskimi krzewami o osobliwych kształtach. Kiedy samochód pana Poe się zatrzymał, sieroty Baudelaire rozpoznały w tych kształtach żmije. Każdy krzew był inną żmiją: krótszą albo dłuższą, z językiem na wierzchu albo z rozwartą paszczą odsłaniającą straszliwe, zielone zęby. Wyglądały dość niesamowicie, więc Wioletka, Klaus i Słoneczko przestraszyli się trochę, że muszą je minąć, aby dojść do domu.
Pan Poe, który szedł przodem, chyba wcale nie zauważył żmijokrzewów, pewnie dlatego, że był zajęty instruowaniem dzieci, jak się mają zachować.
– Pamiętaj, Klaus, żebyś nie zadawał na początek zbyt wielu pytań. A ty, Wioletko… co się stało z twoją wstążką? Moim zdaniem wyglądałaś z nią bardzo wytwornie. I błagam was, pilnujcie, żeby Słoneczko nie ugryzło Doktora Montgomery’ego. To by całkiem popsuło pierwsze wrażenie.
Pan Poe ruszył do drzwi i nacisnął dzwonek – jeden z najgłośniejszych, jakie dzieci kiedykolwiek słyszały. Po chwili dały się słyszeć coraz bliższe kroki. Wioletka, Klaus i Słoneczko spojrzeli po sobie. Nie wiedzieli, oczywiście, że w ich pechowej rodzinie zdarzy się wkrótce kolejne nieszczęście – a jednak czuli się jakoś niewyraźnie. Najgorsza była ta niepewność. Czy Doktor Montgomery okaże się sympatyczny? Czy będzie przynajmniej trochę lepszy od Hrabiego Olafa? A czy można być gorszym od Hrabiego Olafa?
Drzwi skrzypnęły i otworzyły się powoli, a sieroty Baudelaire wstrzymały oddech i zerknęły w mroczny przedsionek. Zobaczyły ciemnowiśniowy chodnik na podłodze. Zobaczyły podświetlany witrażyk u sufitu. Zobaczyły też malowidło na ścianie przedstawiające dwie splecione żmije. Ale gdzie był Doktor Montgomery?
– Hop, hop! – zawołał pan Poe. – Hop, hop!
– Witam, witam, witam! – zadudnił z bliska tubalny głos i spoza drzwi wychynął niski, tęgi pan z okrągłą rumianą twarzą. – Jestem wasz Wujcio Monty. Co za idealne wyczucie czasu! Właśnie skończyłem dekorować tort kokosowy!Szanowny Wydawco,
Piszę do Pana znad Jeziora Łzawego, gdzie badam szczątki domu Ciotki Józefiny, aby dokładnie zrozumieć wszystko, co się tam zdarzyło podczas pobytu sierot Baudelaire.
Proszę w najbliższą środę o czwartej po południu udać się do kawiarni Kafka i zamówić herbatę jaśminową u najwyższego kelnera z drugiej zmiany. O ile moi wrogowie mnie nie ubiegli, przyniesie on Panu zamiast herbaty dużą kopertę. W kopercie tej znajdzie Pan moje sprawozdanie z przebiegu tragedii zatytułowanej OGROMNE OKNO, a także plan Skisłej Groty, woreczek tłuczonego szkła i kartę dań z restauracji Smutny Klaun. Będzie tam również probówka zawierająca Pijawkę Łzawą (1 szt.) – to dla p. Helquista, aby mógł wiernie sportretować okaz. Nie należy POD ŻADNYM POZOREM otwierać probówki.
Proszę pamiętać, że jest Pan moją ostatnią nadzieją na to, że losy sierot Baudelaire zostaną wreszcie ujawnione światu.
Z całym należnym szacunkiem
Lemony Snicket
więcej..
