Helisa - ebook

1

Na scenie wypełnionej po brzegi sali hotelowej stał już tylko pulpit dla mówcy, a sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych leżał nieruchomo obok. Słuchacze z pierwszych rzędów natychmiast zerwali się z krzeseł, za ich przykładem poszła reszta. Kilku mężczyzn w garniturach rzuciło się w kierunku podium, ubrani na czarno faceci z ochrony osobistej ruszyli tuż za nimi, inni, pochylając się, osłaniali własnymi ciałami kilkoro z pozostałych obecnych. Jessica Roberts rozpoznała ze swojego dalekiego miejsca niemiecką kanclerz, a także premierów Wielkiej Brytanii i Francji. Nie słyszała strzału. Ale tłum nie myśli. Każdy robi to co osoba z przodu albo sąsiad i zaraża następnych. Teraz wszyscy cisnęli się do wyjścia. Ona natomiast przedzierała się pod prąd w kierunku podium. Aby uniknąć stratowania, uciekła między pustoszejące rzędy krzeseł i nie zważając na wąską spódnicę i buty na szpilkach, przechodziła przez siedzenia. Z głośników rozległ się męski głos wzywający po angielsku:

– Bardzo proszę zachować spokój!

Nikt nie słuchał apelu. Ale dzięki temu szeregi foteli prawie opustoszały i tylko kilka zdezorientowanych osób stało tu i ówdzie, rozglądając się bezradnie. Nieduża grupka ludzi w ciemnych garniturach o różnych odcieniach zasłaniała ciało sekretarza stanu. Muskularny członek obstawy zastąpił Jessice drogę.

– Stop!

– Proszę mnie przepuścić! – zażądała po angielsku. – Jestem współpracownicą sekretarza.

Wskazała na swój identyfikator.

Dr. Jessica Roberts

Staff of the US National Security Advisor

msc Munich Security Conference

Monachijska Konferencja Bezpieczeństwa

– Sorry Ma’am.

– Pana obowiązkiem jest ratowanie życia! – krzyknęła. – A robi pan akurat coś odwrotnego! Ten człowiek tam umiera! – Co prawda nie była tego pewna, ale gdy w oczach olbrzyma z ochrony dostrzegła cień wahania, wykorzystała to i przecisnęła się obok jego potężnego ramienia. Wielkie i atletyczne typy, na szczęście wolno myślące.

Jeden z mężczyzn grzebał przy krawacie sekretarza, inny nieporadnie obmacywał mu nadgarstek. Szukał pulsu. Jessica odepchnęła obu. Ani śladu krwi. Przyczyna musiała być inna. Energicznym ruchem rozluźniła krawat i wyciągnęła go z kołnierzyka. Rozpięła dwa górne guziki koszuli i próbowała wyczuć puls w tętnicy na szyi. Potem pochyliła się nad zastygłymi ustami, aby sprawdzić oddech.

Brak oddechu. Brak pulsu.

Niewiele myśląc, przyłożyła dłonie do klatki piersiowej sekretarza i ucisnęła ją, napierając całym swoim ciężarem. I dwa! I trzy! Solidnie! Niemal łamiąc żebra. Utrzymywała równe tempo. Na kursie pierwszej pomocy odbytym jeszcze w harcerstwie dobre dwadzieścia lat temu nauczyła się wykonywać masaż serca i serię oddechów. Na szkoleniu przed rokiem dowiedziała się jednak, że najnowsza metoda przewiduje wyłącznie masaż serca, ponieważ mocne poruszanie klatką piersiową tak czy inaczej umożliwia dostarczenie wystarczającej ilości tlenu do płuc.

Nie miała pojęcia, ile razy jak w transie powtórzyła ucisk, gdy czyjś głos tuż obok powiedział coś po niemiecku, a potem ktoś delikatnie, ale zdecydowanie chwycił ją za ramiona i odciągnął do tyłu. Młody mężczyzna w czerwonej kurtce z maską tlenową w rękach przyklęknął obok sekretarza. Inny już wyjmował elektrody defibrylatora.

Lekarka sprawdziła źrenice, oddech, puls. Wydała krótkie polecenie sanitariuszom. Jeden założył sekretarzowi maskę tlenową na twarz, drugi rozerwał koszulę – guziki pofrunęły we wszystkie strony. Skóra na bladym torsie sekretarza mimo intensywnych treningów miejscami zdradzała oznaki zwiotczenia spowodowanego wiekiem. Ratownik przyłożył elektrody po obu stronach klatki piersiowej. Lekarka skinęła głową. Jessica wzdrygnęła się, widząc, jak pod wpływem wstrząsu elektrycznego bezwładne ciało raptownie się wygięło. Kobieta odczekała chwilę, po czym po niemiecku znowu wydała polecenie. Tułów sekretarza po raz kolejny uniósł się nad podłogą. Jessicę przeszył dreszcz.

Środkowym przejściem biegło dwóch kolejnych sanitariuszy z noszami na kółkach. We czterech przełożyli na nie pacjenta. Kredowobiała twarz pod maską, zmierzwione, wilgotne od potu włosy, koszula w strzępach, bezkrwiste ciało, przekręcone spodnie z dużą mokrą plamą w kroczu – w takim wydaniu panów świata oglądano co najwyżej na zdjęciach z wojny. Jeżeli należeli do pokonanych.

Jessica rozejrzała się szybko po sali – była już prawie pusta. Nie zauważyła ani jednego dziennikarza, nawet na górze, na galerii, skąd mieli doskonałą perspektywę do strzelania fotek. Grzbiet jej lewej dłoni i kłąb prawego kciuka pulsowały. Nosze na aluminiowym stelażu na kółkach ruszyły otoczone wianuszkiem sanitariuszy z lekarką, członków obstawy, ratowników medycznych, a na koniec dołączyła do nich także Jessica. Na podium pozostała niewielka grupka osób, które wciąż osłupiałe patrzyły za oddalającą się kolumną. Ktoś, kto zdjął marynarkę i rzucił ją na podłogę, podniósł ją teraz, otrzepał i włożył z powrotem. Poprawił sobie krawat, przeczesał włosy palcami.

Sanitariusz od defibrylatora ponownie przyłożył elektrody. Impuls elektryczny targnął bezwładnym ciałem tak mocno, że Jessica zlękła się, iż sekretarz spadnie z noszy. Lekarka pochyliła się nad nim, nie zwalniając tempa masażu serca. W hotelowym foyer ochroniarze zdecydowanymi ruchami torowali sobie drogę przez tłum, wydając krótkie, stanowcze polecenia. Dyplomaci z osobami towarzyszącymi odsuwali się z przerażeniem pod ściany, aby ich przepuścić. Ludzie z obstawy nie pozwalali dziennikarzom robić zdjęć ani filmować. Jessica nie mogła nadążyć za resztą. Wyciągała szyję, aby zobaczyć więcej.

– Co z nim?! – krzyknęła do lekarki, która nawet nie podniosła wzroku. Może nie znała angielskiego.

Przed hotelem stał ambulans. Sanitariusze wsunęli nosze przez otwarte tylne drzwi. Za plecami Jessiki zgromadzili się pozostali członkowie delegacji i inni uczestnicy konferencji. Kątem oka widziała, że funkcjonariusze ochrony nie pozwalają podejść bliżej nikomu postronnemu. Kiedy zaś spróbowała wsiąść do karetki, lekarka natychmiast ją zatrzymała.

– Nie wolno pani z nim jechać – wyjaśniła płynnie po angielsku.

– Dokąd go zabieracie?

– Do kliniki uniwersyteckiej.

– To jest sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych.

– Wiem. – Lekarka zerknęła na plakietkę Jessiki. – Zrobimy wszystko, co konieczne i co w naszej mocy. Zajmą się nim najlepsi specjaliści.

Podczas gdy jeden z sanitariuszy w ambulansie natychmiast podjął masaż serca, lekarka energicznie zasunęła drzwi. Policyjny radiowóz włączył syrenę i ruszył z kopyta pierwszy, a za nim karetka z obracającym się sygnałem świetlnym. Kolumnę zamykał jeszcze jeden samochód policji, również na sygnale i z uruchomionym kogutem na dachu.

Gdy auta zniknęły za najbliższym rogiem, raptem żebra Jessiki niczym żelazne szpony ścisnęły jej płuca. Ogarnięta przerażeniem walczyła ze stalowym uchwytem, nie mogąc zaczerpnąć powietrza.

„Uspokój się! W sytuacjach krytycznych trzeba zachowywać się dokładnie odwrotnie do tego, co nakazuje instynkt!”.

Zamiast próbować złapać oddech, z gwałtownym zachłyśnięciem wydyszała resztkę powietrza. Żebra rozluźniły się, a po głębokim wdechu płuca wypełniły się upragnionym tlenem. Tylko bez paniki! Już jest dobrze.

Po chwili zdała sobie sprawę, że w kostiumie i w szpilkach stoi na mrozie w śniegu, który cienką warstwą przykrył monachijski pasaż dla pieszych. Z nieba spadały pojedyncze białe płatki, jakby rozsypały się komuś tam, w górze.2

Andwele, kierowca Jegora, zjechał land cruiserem z piaszczystej drogi w boczną ulicę, która właściwie nie zasługiwała na to określenie. Każdy wybój i dziurę w nawierzchni Jegor odczuwał w krzyżu jak bolesne uderzenie młotka, a jego ramię nieustannie obijało się o drzwi.

W radiu spiker paplał coś po angielsku z ciężkim tanzańskim akcentem. Jegor nie słuchał go. Obojętnie przesuwał wzrokiem po prymitywnych parterowych domkach wzdłuż trasy, o kolorach wypłowiałych od słońca i deszczu, z popękanym i łupiącym się tynkiem, nakrytych blachą albo postrzępionymi liśćmi palmowymi. Niektóre nie były otynkowane, mimo że cegła wyglądała na dosyć starą. Od frontu stały w cieniu koślawe stoliki z owocami albo warzywami, a za nimi siedziała jedna kobieta albo nawet dwie. Od czasu do czasu wyłaniał się jakiś warsztat, przed którym kilku mężczyzn czekało w kucki na piasku, lub kramik, od którego człapała powoli matka z trójką małych dzieci, dźwigając dwie wypchane foliowe torby i wzbijając przy każdym kroku niedużą chmurę kurzu. Jegor mieszkał w Afryce od dwunastu lat, od sześciu w Tanzanii. Uważał, że na tym kontynencie wszystko, co zostało stworzone ręką człowieka, wyglądało albo na niedokończone, albo na zrujnowane.

Andwele ominął jakąś wyrwę, nie zmniejszając prędkości. Jegor zacisnął mocniej palce na uchwycie nad drzwiami. Dzieci w obszarpanych swetrach, krótkich spodenkach i bez butów machały do niego z uśmiechem. Domów było coraz mniej, za oknami zaczęły przeważać pola kukurydziane, maniokowe i inne, przeplatane dzikim gąszczem, niekiedy otoczone palmami. W oddali w bezchmurne niebo strzelał szeroki słup dymu – pewnie ktoś wypalał ziemię.

Na wysokości nędznego poletka kukurydzy Andwele skręcił na sam skraj drogi i zatrzymał krzywo samochód. Obaj mężczyźni wyszli z auta w ziemisto-słodkawy żar i podeszli do brzegu pola. A właściwie do tego, co z niego zostało. Zmarniałe, na wpół zeschłe rośliny miały gęsto podziurawione albo postrzępione liście. Jegor przyjrzał się dokładnie kilku z nich, odgiął liście okrywające nędzną kolbę kukurydzy. W środku aż roiło się od małych gąsienic.

– Armyworm – bąknął pod nosem.

Jakby nie dość było ostatniej suszy. W niektóre lata Spodoptera exempta niszczyła do trzydziestu procent zbiorów kukurydzy na obszarach zaatakowanych przez zarazę. Część regionu Pwani na zachód od Dar es Salaam w tym roku ucierpiała szczególnie. Mimo ciągłego nadzoru, profilaktyki, kopania rowów i intensywnego stosowania pestycydów ani władze, ani sami chłopi nie byli w stanie zapobiec katastrofie. Gdy gąsienice spustoszyły jedno pole, całymi zastępami ciągnęły na następne. Stąd ich nazwa – african armyworms.

Jegor rzucił liście na ziemię i wrócił do samochodu. Kukurydza to jeden z podstawowych produktów żywnościowych na Ziemi, ważny również tutaj, w Tanzanii. Zaatakowanie upraw przez Spodoptera exempta albo inne szkodniki zwykle oznaczało dla rolnika ruinę, a dla regionu klęskę głodową.

– I tak jest prawie wszędzie – powiedział Andwele ze swoim śpiewnym akcentem, uruchamiając silnik. – W tym roku jest wyjątkowo tragicznie. Prawie wszędzie. Poza jedną wsią. Ludzie nadali jej już nazwę: Cud.

Po dwudziestu kilometrach jazdy po nieopisanych wertepach oraz niezliczonych wybojach i dziurach Andwele odbił na szeroki pas dzielący drogę od rozrzuconych tu i ówdzie domków i zahamował tak gwałtownie, że cały samochód zniknął w tumanie kurzu.

– Z fasonem – wymamrotał Jegor pod nosem.

– Jesteśmy na miejscu! – Andwele wyskoczył z wozu, obszedł go dookoła i otworzył drzwi pasażera.

– Niech cię… – Jegor miał ochotę zakląć, gdy do wnętrza auta wdarła się chmura pyłu. W końcu tylko westchnął ciężko i wygramolił się na zewnątrz. Zmrużywszy oczy, starał się jak najszybciej wydostać z gorącego obłoku, który powoli osiadał na wszystkim.

Spod daszka okrytego wysuszonymi liśćmi palmowymi mierzyła go wzrokiem wymizerowana kobieta. Była ubrana w sprany T-shirt, niegdyś kolorową spódnicę i japonki. Z ciemności za nią wyglądało dwoje zaciekawionych dzieciaków o umazanych buziach. W drzwiach stał oparty o framugę jakiś małolat.

– To jest właśnie Najuma Mneney! – Andwele przedstawił gospodynię, która wciąż przyglądała się Jegorowi nieufnie.

Kierowca zaczął trajkotać z kobietą w suahili, z którego Jegor nadal rozumiał tylko pojedyncze słowa. Dopiero teraz dostrzegł maczetę w ręce małolata. Po cichu zwrócił na to uwagę Andwelemu, ale na nim ten detal nie zrobił większego wrażenia.

– To na złodziei – wyjaśnił. – Nietrudno się domyślić, że cudowne rośliny są bardzo pożądane. – Po czym niewzruszenie pertraktował dalej z kobietą.

Jej spojrzenie wędrowało nieustannie między nimi dwoma. W końcu ruszyła się spod daszka i dała im znak ręką, aby poszli za nią. Miała sztywny chód ciężko harujących ludzi. Obejrzawszy się przez ramię, Jegor zobaczył, że chłopak z maczetą został na swoim posterunku, ale wciąż czujnie ich obserwował. Za domem znajdował się nieduży rozpadający się taras ze zniszczonymi plastikowymi krzesłami i koślawym drewnianym stolikiem pod postrzępionym dachem z liści palmowych. Obok dwie skrzynki kukurydzy czekały na przetworzenie albo sprzedaż. Najuma wyjęła jedną kolbę i podała gościowi. Żółtą, dużą, jędrną, zdrową. Jegor z uznaniem kiwnął do niej głową, na co ona uśmiechnęła się nieśmiało.

Zaraz za tarasem zaczynał się jej ogród. Albo pole, w zależności od punktu widzenia. Dla tanzańskiego drobnego chłopa już nawet spłachetek ziemi wielkości przeciętnego przydomowego ogródka oznaczał bardzo dużo.

Kobieta wyjaśniała Andwelemu, a on od razu tłumaczył:

– Ona uprawia tutaj mniej więcej dwa tysiące metrów kwadratowych.

Kobieta wskazała granice swojego pola kilkoma szybkimi gestami rąk.

„Trzydzieści metrów szerokości – ocenił Jegor. – Czyli musi ciągnąć się niecałe siedemdziesiąt metrów na długość i pewnie kończy się za ogrodem warzywnym i tamtymi wyższymi od człowieka łodygami kukurydzy”.

Między gęstymi rzędami sięgających do bioder krzaków pomidorów i papryki obsypanych na wpół dojrzałymi owocami Najuma prowadziła ich do kukurydzy. Soczyście zielona i ciasno posadzona, sięgała na ponad dwa metry. Jeszcze nigdy Jegor nie widział w tej okolicy tak dorodnych okazów tej rośliny. Najuma znowu coś powiedziała, jej ramię zakreśliło koło, ale on nie przysłuchiwał się jej słowom, tylko sprawdzał liście i kolby.

– Nie ma gąsienic, nigdzie – wyjaśnił Andwele. – W promieniu około czterech kilometrów ani jedna uprawa kukurydzy nie została zaatakowana przez szkodniki. A jeśli nawet kilka gdzieś się pojawi, to nie tykają roślin, tylko zdychają albo przenoszą się gdzie indziej. Poza tym – dodał, pokazując pierwszą z brzegu kolbę – owoce są o wiele większe niż normalnie.

Jegor w skupieniu powiódł wzrokiem po roślinie w górę i z powrotem w dół. Od początku swojej pracy w Afryce dla międzynarodowych koncernów rolniczych zajmował się badaniami i rozwojem roślin użytkowych wydajniejszych, odporniejszych, mniej wymagających i mniej podatnych na szkodniki niż ich poprzednie generacje. Kukurydza właściwie nie była specjalnością ani jego, ani jego pracodawcy, saudyjskoarabskiej spółki ArabAgric, hodującej w Afryce warzywa i zboża przeznaczone na eksport do ojczystego kraju. Ale informacja o niewielkiej wysepce błogosławionych pól pośrodku tragicznej zarazy i suszy ostatniego sezonu wzbudziła zainteresowanie Jegora.

– Skąd ta kobieta wzięła nasiona?

– Tak jak wszyscy drobni chłopi tutaj – odpowiedział Andwele, spytawszy najpierw Najumę. – Wykorzystała ziarna z ubiegłorocznych zbiorów.

– A stosuje nawozy i pestycydy? Inne niż chłopi w okolicy, których dotknęła zaraza?

Nastąpiła krótka wymiana zdań. Najuma pokręciła przecząco głową.

– Nie – oznajmił Andwele.

– Nie wiesz, czy ziemia na nieskażonym obszarze ma może inne właściwości?

– Z naszych map glebowych nic takiego nie wynika. Mimo to wziąłem próbki i zawiozłem do laboratorium – wyjaśnił Afrykanin.

– No dobrze. Może wobec tego stosuje inne nawadnianie? Te rośliny wyglądają tak, jakby susza w ogóle im nie zaszkodziła.

Padają pytania w suahili. W odpowiedzi kręcenie głową.

– A czy poza tym nie zrobiła czegoś inaczej niż zwykle?

Nie.

– Poproś Najumę o kilka liści i kolb do sprawdzenia.

Andwele wdał się znowu w rozmowę z kobietą, po czym wcisnął jej do ręki kilka pomiętych banknotów, a w zamian dostał pęk liści i naręcze kolb kukurydzy. Idąc z powrotem w stronę tarasu, oboje dyskutowali z ożywieniem, Jegor zaś szedł za nimi noga za nogą w dusznym upale, dosyć obojętnie śledząc ich coraz bardziej gorączkową wymianę zdań. Dotarłszy do tarasu, kierowca odwrócił się do Jegora.

– Sąsiedzi Najumy przypisują ten cud duchom.

No jasne. Duchy. Wszystkiemu na tym kontynencie winne są duchy, przodkowie albo czarnoksiężnicy. W gruncie rzeczy Jegor wcale nie chciał wiedzieć nic więcej, mimo wszystko spytał:

– Jakim duchom?

Nastąpiła konwersacja w suahili i w angielskim.

– Nikt nie widział ich dokładnie, tylko z daleka. Kilka miesięcy temu, w okresie kwitnienia, latały o brzasku nad polami. Teraz też jeszcze pojawiają się od czasu do czasu.

– A jak one wyglądały?

– Podobno bardzo komicznie. Jak zjawy. Większe niż perliczka czy drop olbrzymi. Ale czy ja wiem, czy ona nie bredzi? Kto by jej tam wierzył? – podsumował Andwele, lekceważąco machnąwszy ręką.

Gdy okrążali dom, Najuma nie przestawała opowiadać.

– Mówi, że brzmiały jak owady. Bzyczały, brzęczały – tłumaczył dalej Andwele, już wyraźnie rozdrażniony. Po dojściu do samochodu wymienił z kobietą kilka grzecznościowych formułek, które zrozumiał nawet Jegor. Nie szczędząc słów i uprzejmych gestów, pożegnali chłopkę.

– Bzyczące duchy – bąknął Jegor pod nosem i kręcąc głową, otworzył drzwi auta. Już nie mógł się doczekać, kiedy znajdzie się w jego klimatyzowanym wnętrzu.3

Jessica nie znosiła zapachu szpitali, tej mieszaniny środków czystości, medykamentów i lekkiego odoru uryny. Na korytarzu od czasu do czasu pojawiały się postacie w białych kitlach. Ambasador telefonował bez przerwy, chodząc tam i z powrotem. Również do niej raz po raz ktoś dzwonił. Głównie uczestnicy konferencji, którzy ją znali i chcieli zasięgnąć informacji o zdrowiu sekretarza stanu. W końcu przestała odbierać. Wkurzała ją ta pogoń za sensacją. Poza tym i tak nie mogła powiedzieć nic ponadto, co zostało podane oficjalnie.

Ruszyła w opancerzonej limuzynie wraz z ambasadorem Stanów Zjednoczonych, szefem biura sekretarza stanu i szefem ochrony całej delegacji dziesięć minut po odjeździe ambulansu i dotarła do kliniki niedługo po nim. Starszy mężczyzna w białym kitlu przywitał ją z zasępioną twarzą. Sekretarz jest w poważnym stanie. Ostra niewydolność serca. Znajduje się na sali operacyjnej. To było półtorej godziny temu. Od tamtej pory czekali w odizolowanej części budynku, przeznaczonej do takich wypadków.

Ambasador kilkakrotnie przekazywał wydziałowi prasowemu placówki instrukcje dotyczące oficjalnego przekazu medialnego, który w gruncie rzeczy sprowadzał się do wyrażenia optymizmu oraz przygotowania na najgorsze. Stał wciąż z komórką przyklejoną do ucha, gdy w ich kierunku zbliżali się dwaj lekarze. Jessica podniosła się z krzesła. Po chwili rozpoznała, że kroczący przodem mężczyzna to ten sam, który nie tak dawno ją przywitał. Dość często widywała spojrzenie, z jakim teraz do nich szedł. Jego pokerowa twarz wyrażała to samo co pełna współczucia mina.

– Przykro mi… – powiedział po angielsku z niemieckim akcentem. – Jego serce…

Ambasador bez słowa skinął głową. Jessicę zaś ogarnęło bolesne poczucie, że zawiodła. Nie zdołała uratować Jacka.

Zwracając się do niej, lekarz kontynuował:

– …mimo że, jak słyszałem, doskonale się pani nim zajęła.

Ona też tylko pokiwała głową. Co innego mogła zrobić?

– Trzeba będzie przeprowadzić sekcję zwłok – oznajmił szef ochrony.

Ambasador obrzucił go zdziwionym spojrzeniem. Szef ochrony odszedł kilka kroków na bok i zaczął gorączkowo dzwonić.

Szef biura sekretarza stanu popatrzył najpierw na ambasadora, a potem na Jessicę.

– Oficjalna informacja o śmierci zostanie podana przez departament stanu – oznajmił ambasadorowi. – Niezwłocznie się tym zajmę.

Szef ochrony znowu do nich podszedł.

– Sekcja zwłok musi odbyć się jak najszybciej – oświadczył zdumionemu lekarzowi, jakby znajdowali się w Stanach Zjednoczonych i on tu dowodził. – Jesteśmy świadomi, że muszą w niej uczestniczyć miejscowi lekarze, ale obecni będą także nasi fachowcy. Dwaj z nich wyruszają właśnie z różnych punktów Europy. Powinni być tutaj za cztery godziny. – Spojrzał na zegarek. – Czyli około dziewiętnastej. Proszę do tej pory wszystko przygotować.

– Najpierw muszę to… – zaczął mężczyzna w białym kitlu.

– Pan ambasador wyjaśni wszystko właściwym osobom – wszedł mu w słowo szef ochrony uprzejmie, ale stanowczo.

Jessica zauważyła, że czoło i policzki lekarza zrobiły się czerwone od tłumionej wściekłości. Mimo to milczał.

Szef biura sekretarza chwycił jego dłoń i potrząsnął nią mocno.

– Bardzo dziękujemy, panie doktorze, za to, co pan i pański zespół próbowali zrobić.

Osłupiały starszy pan bąknął tylko:

– Nie ma za co. Proszę. To nasz zawód.

Szef biura jeszcze raz uścisnął mu rękę, a następnie zwrócił się do Jessiki:

– Nasz dalszy udział w konferencji jest z oczywistych względów niemożliwy. Każę przygotować samolot. Musimy wrócić do kraju. Lou – w tym miejscu wskazał głową na szefa ochrony – zajmie się resztą.4

Jim zerknął w lusterko wsteczne tesli. Dziewczyna, zatopiona w myślach, wyglądała przez okno. Miała nieduży, lekko zadarty nos, ogromne niebieskie oczy o bajecznie długich rzęsach, kształtnie sklepione czoło zwieńczone włosami w kolorze ciemnoblond i pełne usta. Można by ją uznać za wzorzec piękna wykuty przez rzeźbiarza. Jim znowu skierował wzrok na drogę. Jill ledwie skończyła piętnaście lat. Stanowiła miły dla oka widok, ale była jeszcze dzieckiem. Nawet jeśli na dziecko nie wyglądała.

W radiu ryczały reklamy. Erin na siedzeniu obok śledziła wzrokiem krajobraz. W nocy spadło trochę śniegu. Poranny ruch na obrzeżach Bostonu nie był mały, ale jeszcze dało się wytrzymać.

– Dzisiaj trasa numer cztery? – spytała Jill z tylnego siedzenia, gdy Jim skręcił na skrzyżowaniu. Bystra z niej była dziewczynka.

– Tak – odpowiedział. – Z pewnymi modyfikacjami.

– Oczywiście – rzuciła.

– Dzień dobry, minęła dziesiąta – oznajmił lektor wiadomości. – Niestety, to nie jest dobry dzień. Właśnie otrzymaliśmy informację z Białego Domu o nagłej śmierci sekretarza stanu Jacka Dunbraitha. Sekretarz stanu…

– Co to było? – spytała Jill piskliwym głosem. – Zrób głośniej!

Jim, nie kryjąc zaskoczenia, spełnił prośbę. Sam nie interesował się ani polityką, ani politykami.

– …uczestniczył w Konferencji Bezpieczeństwa w Monachium, podczas której zasłabł.

Jim widział w lusterku twarz małej. Przechyliła się między oba przednie siedzenia. Jej szeroko otwarte oczy wyglądały jak u lalki, a lekko rozchylone usta niemal niezauważalnie drgnęły. Lecz najbardziej zdziwił go kolor jej twarzy. Zazwyczaj bladoróżowa cera była teraz kredowobiała. Nigdy jeszcze nie widział jej w takim stanie.

– No, powiedz – szepnęła. – No powiedz wreszcie, na co umarł.

Sprawiała wrażenie śmiertelnie przerażonej. Ale o ile Jimowi było wiadomo, ani nie znała zmarłego, ani w żaden sposób nie była z nim związana.

– Jako oficjalną przyczynę śmierci lekarze podali ostrą niewydolność serca.

Dziewczynka zamknęła oczy i opadła na oparcie siedzenia. Mięśnie w jej policzkach pracowały intensywnie. Potem mocno zagryzła wargi. Jim natomiast zmarszczył czoło i zadał sobie pytanie, dlaczego się tak bardzo przejęła.

– …pani prezydent towarzyszy modlitwą zmarłemu i jego rodzinie.

Jill uniosła powieki. Jej twarz się zmieniła. Po chwili, zacisnąwszy usta, skupiła spojrzenie na trzymanym w dłoni smartfonie, na którym gorączkowo czegoś szukała.

Jim przystanął przed imponującym głównym wejściem do Massachusetts Institute of Technology.

– Jesteśmy – oznajmił.

Wysiadł, rozejrzał się i otworzył tylne drzwi po stronie kierowcy. Jill, nie odrywając wzroku od wyświetlacza, chwyciła wolną ręką swój plecak, zarzuciła go sobie na lewe ramię i z gracją wyszła ze zdecydowanie za niskiego samochodu. Była niemal tego samego wzrostu co mierzący metr osiemdziesiąt pięć centymetrów Jim. Tyle że oczywiście miała znacznie lepszą figurę. To, że pozwalano jej nosić superobcisłe legginsy z sięgającą zaledwie ud cienką bluzą, uważał za nierozsądne. Ale w końcu jest jej ochroniarzem, a nie stylistą.

– Melduj się co godzina – upomniał ją. – Pamiętaj.

– Yhm – odchrząknęła. Zapanowała już nad wyrazem twarzy, ale nie nad jej kolorem. Nadal wyglądała, jakby odpłynęła z niej cała krew.

– Wszystko w porządku? – spytał.

Dopiero teraz podniosła głowę i spojrzała na niego zaskoczona.

– Tak, dlaczego? – Po czym odwróciła się i ruszyła do wejścia, machając do nich po drodze. – Widzimy się po południu!

Jim wyjął swój smartfon i uaktywnił ukrytą aplikację. Na wyświetlaczu ukazał się obraz satelitarny jego lokalizacji. Wiele nakładających się na siebie czerwonych punktów powoli oddalało się od niego w stronę budynku.5

Twarz Colina na wyświetlaczu jej smartfona miała jak zawsze za duży nos i niezdrowy kolor. Przez miniaturową słuchawkę w uchu słyszała jego głos zniekształcony przez lekki szum.

– Właśnie przeczytałem informację – powiedział. – Byłaś tam?

– Tak – potwierdziła przez mikrofon na kablu. Całą tę historię zamierzała opowiedzieć mężowi, jak już wróci do domu.

– Niefajnie – stwierdził.

Bardziej liczyła na pytanie: „Jak się czujesz?”.

– Jakoś sobie radzę – wyjaśniła.

– Jaka jest teraz procedura?

– Wracamy wcześniej. Czy dzieci są gdzieś blisko?

W Waszyngtonie minęła jedenasta przed południem. Sobota, dzień wolny od szkoły.

Colin obrócił się, widać było tylko jego ramię. Jessica usłyszała, jak woła:

– Jamie, Amy! Mama chce z wami rozmawiać!

Jej spojrzenie błądziło przez moment po holu lotniskowym zarezerwowanym wyłącznie dla pasażerów rządowej maszyny. Wraz z nią delegacja liczyła siedemnaście osób. Stali w grupkach i rozmawiali po cichu albo siedzieli w milczeniu nad swoimi komputerami. Pozostali członkowie delegacji mieli wrócić w najbliższych dniach samolotami rejsowymi.

– Cześć, mamusiu! – Z twarzy córki widoczne były jedynie oczy, nos i promienny uśmiech, ponieważ przysunęła ją za blisko do kamery. – Wrócisz do domu? – zapiała Amy.

Chcąc nie chcąc, Jessica musiała się uśmiechnąć, pierwszy raz od rana. Gdzieś w pobliżu powinien być też Jamie. I rzeczywiście, zaraz pojawił się obok Amy i przycisnął czuprynę do głowy swojej młodszej siostry.

– Cześć, mamo!

– Witaj, skarbie! Niedługo będę w domu. Wylatuję za pół godziny. Tęsknię za wami!

– My za tobą też!

– Już nie możemy się doczekać, kiedy wrócisz!

– Ja też. Na razie! Kocham was!

– Szczęśliwego lotu – odezwał się jeszcze Colin gdzieś w tle.

Jessica posłała im na pożegnanie całusa i szybko się rozłączyła. Wzywano ich na pokład. Miała nadzieję, że emocje i nerwy wywołane wydarzeniami dnia zostawi w Monachium jak bagaż, który nie jest już potrzebny.6

Z ogromnego monitora na ścianie błyszczała para małych czarnych oczu. Mężczyzna wyglądał niczym pogodny, promienny filozof z książki z obrazkami. Pod burzą siwych loków i bujną brodą ginęła niemal cała jego głowa, włącznie z twarzą.

– …odporna nie tylko na armyworm, ale też na suszę – wyjaśniał Stavros Patras z ekranu, przysuwając dwie grube kolby kukurydzy tak blisko do kamery, że wypełniły niemal cały obraz.

– Czy jest jakieś wyjaśnienie tego zjawiska? – spytała jedna z osób zgromadzonych przy długim stole konferencyjnym, nad końcem którego wisiał monitor. Był to Horst Pahlen, szef działu rozwoju w Santirze, jednym z największych koncernów chemicznych i biotechnologicznych świata. Dwadzieścia tysięcy współpracowników na wszystkich kontynentach, ponad dziesięć miliardów dolarów obrotu, główna siedziba w szwajcarskim Zug, spółka notowana na giełdach we Frankfurcie i w Nowym Jorku.

Kędzierzawa szopa na ekranie odchyliła się i pozwoliła pokazać się drugiej twarzy. Obok wyłonił się krępy facet o kwadratowej głowie, krzywym nosie, który co najmniej raz musiał zostać złamany, i krótko przystrzyżonych włosach.

– To jest Jegor Melnikow, jeden z naszych czołowych agrotechników – przedstawił go Stavros. – Od miejscowych współpracowników dostał informację o tych roślinach. Jegor, czego się dowiedziałeś?

– Chłopi mówią, że użyli do wysiewu ziaren z ubiegłorocznych zbiorów – odpowiedział Jegor Melnikow ze wschodnioeuropejskim akcentem. – Jeszcze nigdy nie widziałem w tej okolicy tak dorodnej kukurydzy. Wszędzie naokoło sieje spustoszenie armyworm, a susza w tym roku była najgorsza od dziesięcioleci. I pośrodku tego wszystkiego takie coś. – Wskazał na kolby w ręce Stavrosa Patrasa. – To nie jest normalne.

– Pana zdaniem to nie jest naturalne? – spytał Pahlen.

– Raczej nie – powiedział Jegor.

– Już zacząłem analizę materiału genetycznego – wtrącił Grek. – Pierwsze wyniki będę miał najwcześniej jutro.

– Dziękuję – rzekł Helge Jacobsen. – Wobec tego porozmawiamy znowu jutro o osiemnastej.

I zakończył szyfrowane połączenie.

Z szesnastu wygodnych skórzanych foteli było zajętych tylko siedem. Siedzieli na nich sam Helge, prezes zarządu koncernu Santira, Horst Pahlen, trzej inni badacze, Micah Fox, szef działu bezpieczeństwa, a także Jacques Cantini, kierownik działu współpracy międzynarodowej.

– I co wy na to? – spytał Helge zebranych.

– Trudno powiedzieć – zauważył Simon Vierli, jeden z naukowców. – Musimy zdać się na opinię tego typa.

– Ze spółką ArabAgric i tym Grekiem współpracujemy od lat – wyjaśnił Pahlen. – Nie jest to geniusz, ale można na nim polegać.

– Odporności na armyworm i suszę jeszcze nie mieliśmy – powiedział Yannick van der Bloem, kolejny naukowiec. – To mógłby być trzeci przypadek.

Na szczęście już wiele lat temu utworzyli ścisłą międzynarodową sieć łowców, tak zwanych scoutów. Ich zadanie polegało między innymi na poszukiwaniu nieznanych substancji czynnych lub właściwości roślin czy zwierząt, które można by ewentualnie odtwarzać syntetycznie czy przemysłowo. Być może kiedyś pozwolą one na stworzenie cudownego proszku do prania, środka do zwalczania szkodników, lekarstwa, dodatku do produktów spożywczych, substytutu paliwa czy też nowego surowca. Ten, kto dyskretnie i odpowiednio szybko opracuje i opatentuje swoje odkrycie, może zarobić na tym krocie.

Santira powstała przed jedenastu laty przez połączenie dwóch dużych koncernów chemicznych. Jeden z nich był silniej nastawiony na typową w tym sektorze działalność, drugi od początku bardziej ukierunkowywał się na biotechnologię. W minionych latach Helge Jacobsen postawił na przyspieszony rozwój tej drugiej branży i dokonał tego. Przy czym obrał inną strategię niż lider rynku Monsanto, którego model biznesowy opierał się od dawna na opanowywaniu całego łańcucha wytwarzania żywności. Zmodyfikowana genetycznie bawełna Monsanto produkowała na przykład substancję czynną oddziałującą zabójczo na określony rodzaj szkodnika i tym samym redukowała nakłady pracy i ryzyko, zapewniając jednocześnie większe zbiory. Ale nasiona tej bawełny były oczywiście w konsekwencji droższe niż normalne. I co roku trzeba było kupować je na nowo. Tradycyjna metoda chłopów uprawiających bawełnę, polegająca na wykorzystywaniu ziaren z ostatnich zbiorów do następnego wysiewu, naruszała prawo Monsanto do nasion. Podobnie sytuacja przedstawiała się z soją, która była odporna na opracowany przez koncern środek do zwalczania chwastów. Chłopi sadzili soję i niszczyli tą trucizną wszystkie inne rośliny na polu, co istotnie upraszczało uprawę. Przynajmniej tak długo, dopóki chwasty także się nie uodporniły. Przedsiębiorstwo zarabiało więc na sprzedaży zarówno nasion, jak i środka do zwalczania chwastów. Sezon za sezonem. Ponieważ również w tym przypadku Monsanto miał wyłączne prawo do tych produktów. Kto je naruszał, często kończył jako bankrut. Świetny model biznesowy, którego niezadeklarowanym celem było ni mniej, ni więcej, tylko opanowanie światowych łańcuchów wytwarzania żywności.

Helge natomiast nie widział w tym przyszłości, czym przez długi czas narażał się na krytykę. Obserwowany w ostatnich latach zwrot strategii Monsanto i odchodzenie od profilu potwora inżynierii genetycznej na rzecz opartego na bazie danych koncernu marketingu rolniczego zdawał się potwierdzać jego rację. Ale co na dobrą sprawę wiedziano o przyszłości?

Helge pragnął uczynić z Santiry wiodące przedsiębiorstwo przemysłu biotechnologicznego, ewentualnie nawet bioekonomicznego. Na całym świecie firmy ze wszystkich dziedzin rywalizowały ze sobą w zakresie opracowywania nowych zastosowań, surowców i materiałów tworzonych przez specjalnie w tym celu modyfikowane genetycznie mikroorganizmy, takie jak bakterie, drożdże czy grzyby – z myślą o nowych syntetykach czy paliwach, farbach, materiałach budowlanych lub przemysłowych. Miały one na przykład na trwałe zastąpić produkty oparte na ropie naftowej produktami przyjaznymi dla środowiska. Można by rzec: „od natury dla natury”. Przynajmniej taką narrację wymyśliła sobie ta nowa gałąź przemysłu.

Biotechnologia stała się główną technologią nowego tysiąclecia. W debatach publicznych, zwłaszcza w Europie, ludzie burzyli się przeciwko modyfikowanej genetycznie żywności, jednocześnie od nie wiadomo jak długiego czasu sami nosili bieliznę, która dzięki zawartym w proszkach enzymom pozyskanym ze zmienionych genetycznie organizmów stawała się czysta już w temperaturze czterdziestu, a nie sześćdziesięciu czy nawet dziewięćdziesięciu stopni; wcierali sobie w skórę kosmetyki, których substancje czynne zostały częściowo wytworzone przez również zmodyfikowane organizmy, nie mówiąc już o lekarstwach, które łykali lub wstrzykiwali, a które bez tych małych pomocników w ogóle by nie powstały.

Santira odpowiednio wcześnie ukierunkowała się na eksplorację tego rodzaju rozmaitych naturalnych materiałów z całego świata i obecnie posiadała jedno z największych archiwów w tym obszarze.

– W Brazylii i w Indiach zaczęło się identycznie – powiedział Helge i skupił się znowu na dyskusji. Na stole leżały oddzielnie raporty i zdjęcia. Pól sojowych, strąków, kóz. – Nasi łowcy przysłali nam próbki i odpowiednimi kwotami nakłonili chłopów do milczenia. Dzięki temu te nowinki na razie nie przedostały się do opinii publicznej.

– Pierwszą informację zdobył kilka tygodni temu nasz scout w Brazylii od pracownika regionalnej organizacji pomocowej dla miejscowych campesinos uprawiających soję – przystąpił do wyjaśniania Horst Pahlen. – Wyhodowane przez nich rośliny były wydajniejsze i odporniejsze niż te, które są zmodyfikowane genetycznie i płyną już prawie ze wszystkich rynków Ameryki Łacińskiej jako karma dla europejskiego bydła. Do tego momentu postępowaliśmy zgodnie z tradycyjną procedurą – usprawiedliwiał późną reakcję. – Sekwencjonowanie i analiza genetyczna próbek trwały do wczoraj. Gdyby nie nowe wydarzenia, być może nadal nie podniósłby się taki alarm. Cztery dni temu z Indii nadeszły sygnały o kozach, które w ogóle nie ulegały epidemii koziej grypy. A warunki zewnętrzne były identyczne: biedny region, biedni chłopi. Wcześniej nikt nie odnotował tej historii ani nigdzie o niej nie wspomniał, a nasz scout też natrafił na nią przypadkiem. Początkowo u nas w firmie nikt nie powiązał kóz z brazylijskimi strąkami soi. – Powiedziawszy to, wzruszył ramionami. – W końcu zwierzęta to zupełnie inna sekcja niż soja.

– Trzeba koniecznie przebudować naszą strukturę wewnętrzną – zażądał Helge. – Coś takiego nie może się już nigdy powtórzyć. Dowiedziałem się o tym dopiero wczoraj, po wynikach analizy soi.

– Te rośliny zostały zmodyfikowane genetycznie – kontynuował Pahlen. – Nie wiemy przez kogo. Ani dlaczego. Ani jak. Nie wiadomo też, jak trafiły do tamtych chłopów. Po prostu znaleźliśmy w nich geny spoza ich genomu.

– Badania nie są jeszcze zakończone – przejął głos Helge – ale wystarczyły nam już dotychczasowe ustalenia. Natychmiast wysłaliśmy na miejsce zespół, który ma dogłębnie zająć się tą sprawą. W tym samym czasie Horst dostał informację o indyjskich kozach. Ponieważ wydało mi się to dosyć osobliwe, zarządziłem przyspieszenie analiz i kazałem szukać manipulacji genami. Wynik poznaliśmy wczoraj wieczorem. Jest wielce prawdopodobne, że także kozy zostały poddane zabiegom z wykorzystaniem inżynierii genetycznej. I znowu nie wiadomo przez kogo ani w jaki sposób. Toteż wyprawiliśmy drugi zespół w świat. Teraz musimy nie tylko dokładnie zbadać te najnowsze odkrycia, ale też znaleźć sprawców. Dystrybuowane gratis udoskonalenia genetyczne stanowią zagrożenie dla naszego biznesu i dla całej branży! Na razie nie mamy wiedzy, czy w przypadku soi i kóz zostały naruszone istniejące patenty. Gdyby tak było, dałoby to przynajmniej podstawę do wstrzymania procederu.

– Jeszcze dzisiejszej nocy powołaliśmy do życia specjalną grupę roboczą, której zadaniem jest szukanie we wszystkich działach koncernu podobnych informacji – wyjaśnił Pahlen. – Ponadto wysłaliśmy do wszystkich naszych współpracowników i partnerów krótką wiadomość zachęcającą w dobitny sposób do jeszcze większej dociekliwości i pasji odkrywczej. Dla silniejszej motywacji obiecaliśmy wysokie bonusy. Jednym z adresatów tego apelu był Stavros Patras z ArabAgric. Czyli mamy już pierwszą odpowiedź.

– Bardzo szybką – zauważył Helge. – Niepokojąco szybką. Kto będzie następny? – spytał, spoglądając na globus. Santira miała swoje laboratoria badawcze rozsiane po całym świecie. Los Angeles, Boston, Londyn, São Paulo, Bombaj, Singapur, Kobe. Z każdego z nich w każdej chwili mógł zostać wysłany zespół. Dosłownie w pole.

– Singapur – odpowiedział Pahlen.7

– Okej, czekamy już wystarczająco długo.

Jim Delrose ostatni raz rzucił okiem na wyświetlacz smartfona. Skupisko migających punkcików na tle architektury budynku pozostawało bez ruchu. Zsunął okulary przeciwsłoneczne z czoła i założył na głowę czapkę z daszkiem.

– Czekaj tutaj – polecił Erin.

Na zewnątrz temperatura zbliżała się do zera. Szybkim krokiem przemierzył Massachusetts Avenue i przez lobby numer 7 wszedł do Massachusetts Institute. Idąc przez budynek o kopułowym stropie, wiódł wzrokiem po licznych studentach i gościach. Ruszył dalej przez historyczne Maclaurin Buildings, przez budynek numer 8, a następnie skierował się ku Dorrance Building i Whitaker Building o zazębiających się krzywych wieżach. Kto wymyślił coś takiego? Na szczęście on nie musiał tu studiować. Wszędzie mnóstwo młodych ludzi w swobodnych strojach, wielu chłopców z brodami, ale nigdzie nie widać ciemnoblond końskiego ogona. Kierował się wskazówkami z wyświetlacza swojego smartfona. Korytarze Whitaker Building doprowadziły go w końcu do celu – toalety. Oczywiście damskiej. Nie było czasu na wahanie. Bez namysłu wkroczył do łazienki, na widok zbulwersowanych i głośno protestujących dziewczyn uniósł wysoko legitymację – trik stary jak świat, bo kto w takim momencie przygląda się dokładnie – wrzasnął: „Ochrona, pilna sprawa!” i szybko znalazł kabinę, którą pokazywał mu smartfon. Nie zastanawiając się wiele, pchnął drzwi potężnym ramieniem.

Na opuszczonej klapie sedesu zobaczył starannie złożoną bluzę, legginsy, T-shirt i bieliznę, poza tym buty i skarpetki, plecak, a na samym wierzchu smartfon.

Do telefonu była przyklejona żółta karteczka, a na niej nagryzmolone dwa zdania:

„Uważajcie na Gene’a! Jest potwornie niebezpieczny!”.

Kto to jest Gene? Nie znał żadnego Gene’a w jej otoczeniu. Postanowił ustalić to później. Na razie sprawdził aparat. Wyłączony. Wiadomo. Żeby nie móc jej śledzić.

– Zniknęła – powiedział do mikrofonu zamocowanego przy uchu, robiąc równocześnie kilka fotek, a potem upychając pospiesznie wszystkie manatki do plecaka. – Ale jej rzeczy zostały.

Teraz musiał postarać się zniknąć niezauważenie, tak by nie dorwała go kampusowa policja i nie zaczęła zadawać pytań. Które wcześniej czy później się pojawią.

Podczas gdy zbierając się do odwrotu, pokazał wzburzonym kobietom plecak jako uzasadnienie swego nagłego wtargnięcia, przez mikrofon rzucił do Erin:

– Nie mogę zostać dłużej. Ty musisz mnie zastąpić.

Campus MIT ciągnął się na powierzchni ponad sześćdziesięciu ośmiu hektarów na północnym brzegu Charles River. Jim nie miał najmniejszej szansy, aby na tym gigantycznym terenie przypadkiem natrafić na swoją podopieczną. Jako były żołnierz sił specjalnych marynarki automatycznie przełączył się na tryb walki: najważniejsze to zachować zimną głowę i koncentrację, wyostrzyć zmysły. Erin nie było już w tesli. Jim zwinnie wskoczył do wozu i przejechał kilka przecznic dalej. Gdy uznał, że jest bezpieczny, zatrzymał się i rozpakował plecak, jeszcze raz dokładnie oglądając każdą rzecz. Oliwkowy T-shirt, ciemne legginsy, niebieską bluzę z kapturem, biało-niebieskie sneakersy. W duchu uznał bieliznę za dosyć wyzywającą jak na piętnastolatkę. Wszystko wydawało się w nienaruszonym stanie, nic nie wskazywało na szarpaninę i gwałtowne zrywanie ubrania z ciała. Profilaktycznie usunął miniaturowe nadajniki, które zamontowali na każdej części garderoby Jill, i wepchnął je do skrytki pod przednią szybą. To na wypadek gdyby pojawiła się policja i chciała zabrać rzeczy.

W co ona mogła być teraz ubrana? Jim zastanawiał się gorączkowo. Jeśli w ciągu najbliższych godzin się nie pojawi, zauważą to także inni. Osoby, na które on i jego zespół nie mają żadnego wpływu. Koledzy, profesorzy, znajomi z internetu. Najpóźniej wtedy padną pierwsze pytania. I wkrótce do poszukiwań przyłączą się też służby.

Rzucił ubrania na tylne siedzenie i jeszcze raz sprawdził w swoim smartfonie kalendarz Jill. Ostatnie zajęcia, w jednej z jej grup roboczych, odbywały się w Whitaker Building. Szybko przebiegł wzrokiem listę studentów. Sześć osób. Zadzwonił do pierwszej z nich.

– Dzień dobry, Jinjin, mówi Jim Delrose. Miałaś dzisiaj zajęcia razem z Jill. – Oni wszyscy znali go jako jej osobistego ochroniarza. – Czy jest może teraz z tobą?

– Nie, właśnie wracam do domu. Stało się coś?

– Nie, dziękuję. Miłego dnia.

Następny, Zhongbo. Czy na tej uczelni studiują sami Chińczycy?

On też widział Jill ostatni raz pół godziny temu w instytucie. Następna osoba.

– Cześć, Mariah.

– Cześć, Jim. Jak się miewasz?

– Dziękuję, wszystko w porządku. Czy Jill jest może z tobą?

– A nie ma jej z tobą? Wiem, że wybierała się do domu. Mówiła, że po nią przyjedziecie, jak zawsze.

– Oczywiście. Pa!

Zostały dwa nazwiska na liście. Newele.

– Jestem jeszcze w instytucie – odpowiedziała na jego pytanie. – Mam jej poszukać?

– Dzięki, nie trzeba.

Ostatnia była Amira. Nie odbierała. Jim wysłał jej esemesa: „Cześć, Amira, tu Jim Delrose, ochroniarz Jill. Czy Jill jest z tobą?”.

Kilka sekund później przyszła odpowiedź.

„Nie. Jakiś problem?”.

„Nie, nie przejmuj się”.

Fuck! Zadzwonił do Erin.

– Coś nowego?

– Nic.

– Jasna cholera! Wróć do wejścia, na wypadek gdyby jednak jeszcze się tam pojawiła.

– Musimy zameldować o jej zniknięciu.

– Jeszcze się wstrzymajmy. Może to tylko jej kolejna fanaberia.

– Nigdy dotąd nie zostawiła wszystkich swoich ciuchów i nie zniknęła bez najmniejszego śladu.

Jim zazgrzytał zębami.

– Wiem. Czy wspominała ci kiedyś o jakimś Genie?

– Nie. A kto to?

Z trudem panując nad sobą, Jim skręcił w kierunku domów kolonialnych w West Cambridge. Na skraju ulicy leżały jeszcze resztki śniegu z poprzedniego dnia. Wprawnym spojrzeniem byłego członka elitarnych sił specjalnych zeskanował całe najbliższe otoczenie. Historyczny budynek w najbardziej wykwintnej dzielnicy miasta uniwersyteckiego harmonijnie komponował się z sąsiednimi budowlami z tej samej epoki lub ich kopiami w podobnym stylu. Przed domami, o ile można było je dojrzeć zza wysokich żywopłotów lub parkanów, stały zaparkowane auta średniej klasy i luksusowe limuzyny należące do zamożnych profesorów, menedżerów, przedsiębiorców i polityków. Ledwie otworzył drzwi samochodu, ujrzał zmierzającą ku niemu od strony domu Hannah Pierce, matkę Jill. Szczupła, zbliżająca się do czterdziestki kobieta o wysportowanej sylwetce była ubrana tylko w dżinsy i bluzę. Zdawała się nie przejmować zimnem.

– Jest w domu? – spytał.

– Nie – odpowiedziała Hannah nerwowo.

Jim stłumił przekleństwo. Próbował ją objąć, ale ona odsunęła go od siebie.

– Nie trzeba – rzuciła.

Wziął z tylnego siedzenia ubranie Jill, a także jej telefon i plecak, po czym razem z Hannah wszedł do domu. Zostawił rzeczy w holu, który według niego był urządzony równie elegancko co sterylnie, jak w magazynie poświęconym architekturze wnętrz. Dużo bieli, antyki przeplatały się z nowoczesnymi designerskimi meblami, ogromny bukiet kwiatów. Rzucił kurtkę niedbale na wieszak, po czym, nie zdejmując butów, popędził na piętro. Hannah za nim.

Pokój Jill był pusty i jak zawsze starannie wysprzątany. Miał ponad trzydzieści metrów kwadratowych powierzchni, duże okna i taras. Po lewej znajdowało się szerokie łóżko, regały, szafki w stylu kolonialnym, pod każdym oknem po obu stronach drzwi prowadzących na taras stały ogromne nowoczesne biurka, a właściwie same blaty na nogach. Na lewym blacie znajdował się monitor, jakieś papiery, książki, coś do pisania, lampa. Biurko po prawej wyglądało podobnie, ale na nim dodatkowo stały białe tablice. Na ścianach wisiały dwie duże akwarele przedstawiające pejzaże. Sprawiały wrażenie bardzo drogich, a podobno namalowała je sama Jill. Jim znał niewiele podobnie urządzonych pokojów nastolatek. Ale w końcu ona nie była normalną nastolatką. Otworzył szafy z ubraniami.

– Brakuje czegoś? – spytał Hannah.

– Wydaje mi się, że niczego.

Jim przebiegł wzrokiem notatki na obu biurkach. Później będzie musiał przyjrzeć się im dokładniej. Po chwili wskazał na puste miejsce na blacie.

– Laptop. Jest gdzieś w domu?

– Nigdzie go nie widziałam. Rano chyba włożyła go jak zawsze do plecaka.

– Nie było go w nim.

Schodząc, jeszcze raz zadzwonił do Erin.

Ani śladu po Jill.

Niech to szlag.

Pokazał Hannah rzeczy Jill zostawione w toalecie: ubranie, plecak, telefon. Gdy przeczytała informację na karteczce, zrobiła zdziwioną minę.

– To jej pismo – powiedział Jim. – Znasz jakiegoś Gene’a?

Gdy Hannah wpatrywała się w karteczkę, odniósł wrażenie, że jej drobne ramiona jakby lekko drgnęły. Ale może tylko mu się zdawało.

– Nie – powiedziała w końcu.

– Czy to możliwe, żeby uciekła przed tym kimś?

– Niby dlaczego miałaby to zrobić? – spytała Hannah niemal opryskliwie. Chyba powoli odzyskiwała równowagę. – Wtedy mogłaby wrócić do domu.

– I co teraz? – zwrócił się do niej.

Jej szczęki pracowały nerwowo, a usta zacisnęły się w cienką kreskę.

– Ja zadzwonię do ojca Jill – odparła w końcu, starając się panować nad sobą. Mówiła o byłym mężu. – A ty zawiadomisz swojego szefa.

Hannah jako pierwsza sięgnęła po telefon. Podczas gdy Jim po wybraniu numeru czekał jeszcze na połączenie, usłyszał ją, jak mówi:

– To ja. Mamy problem.

A potem zniknęła w salonie i zamknęła za sobą drzwi, zza których dochodziło jedynie ciche mamrotanie.