-
W empik go
Imperium namiętności. Tom III - ebook
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Imperium namiętności. Tom III - ebook
Lektura obowiązkowa dla miłośników powieści i serialu Imperium miłości!
Rok 1924. Kurt Seyit po rozstaniu z Szurą rozpoczyna życie u boku spodziewającej się dziecka Murki. Z tą znacznie młodszą dziewczyną niemal nic go nie łączy: gdy ona marzy o spokojnym życiu w domowym zaciszu, jemu zdarza się znikać na kilka miesięcy. Wciąż tęskniąc za Szurą, szuka ukojenia w alkoholu i obraca się w towarzystwie obcych kobiet. Murce trudno przychodzi się z tym pogodzić.
Kurt musi jednak zmierzyć się z brutalną rzeczywistością i zarabiać na rodzinę. Otwiera kilka restauracji, które prowadzi ze zmiennym szczęściem. Gdzieś z tyłu głowy ciągle kołacze mu się myśl o wyjeździe do Ameryki, lecz za to marzenie przyjdzie mu drogo zapłacić. W chwilach największego powodzenia mieszka z Murką w eleganckim domu, a w lokalu gości samego Mustafę Kemala Atatürka. Zdarza się jednak, że nie mając grosza przy duszy, podejmuje z żoną pracę w fabryce...
Nermin Bezmen zabiera nas w kolejną podróż w czasie: na tle gwałtownych zmian zachodzących w Turcji w latach dwudziestych, a także w przededniu II wojny światowej opowiada pełne wzlotów i upadków dzieje swojego dziadka. Imperium namiętności to zapierająca dech w piersiach historia rodzinna, którą czyta się jednym tchem, poruszająca tym bardziej, że wydarzyła się naprawdę.
Nermin Bezmen urodziła się w 1954 roku i wychowała w Turcji. Ukończyła liceum w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do kraju przez długi czas z powodzeniem prowadziła własny biznes. Któregoś dnia teściowa pokazała jej tradycyjną sztukę turecką. Nermin zaczęła chodzić na zajęcia w Muzeum Topkapı Sarayı i na akademii sztuk pięknych. Stała się jedną z pionierek odrodzenia sztuki miniatur i iluminacji. Brała udział w dwudziestu pięciu wystawach, dziewięć z nich było indywidualnych. Co zaczęło się jako hobby, szybko przybrało formę kariery w sztukach pięknych, restaurowaniu, malarstwie dekoracyjnym i tradycyjnym druku. Prowadzi warsztaty dla dzieci, młodzieży oraz dla dorosłych kobiet.
Jej pierwsze zetknięcie ze światem literackim nastąpiło w 1991 roku, gdy ukazał się zbiór jej wierszy. Była już wtedy cenioną dziennikarką, prowadziła także program w telewizji. Rok później ukazało się Imperium miłości. Powieść natychmiast stała się bestsellerem, podobnie jak jej kontynuacja. Wszystkie tomy tej sagi zostaną wydane przez Marginesy.
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-65586-91-9 |
| Rozmiar pliku: | 5,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jestem szczęśliwa, że mogę przedstawić Wam drugą część życia mojego dziadka, którego poznaliście w powieści Imperium miłości.
Po jej wydaniu razem z moim mężem Pamirem w 1992 roku wyjechałam na Krym, by ruszyć śladami dziadka. Wędrując od ulicy do ulicy, od domu do domu, szukałam jakichkolwiek śladów po nim. Nie było już ani rodziny Eminowów, ani ulicy Sadowej. Wyjechałam na Krym, żeby ukoić smutek, a wróciłam zrozpaczona, zostawiwszy w kilku miejscach swoje imię i adres.
Dwa miesiące po powrocie otrzymałam dwa listy – z Taszkientu i z Petersburga – które dały mi nadzieję i radość. Napisały je Lennara Eminowa Baszkircewa i Lajla Eminowa Cemilowa. Ich pradziadkowie byli braćmi mojego pradziadka Mehmeta Mirzy Eminowa. Z trudem uzupełniamy teraz wszystkie niewiadome w naszym wspólnym drzewie genealogicznym. Wszystko, czego się od nich dowiedziałam, musiało znaleźć się w mojej opowieści. Przy okazji dowiedziałam się, że mój wuj, zastrzelony przez bolszewików podczas próby ucieczki u boku mojego dziadka Kurta Seyita, nie nazywał się Osman, lecz Mahmut. Zaś ten, który pozostał w Ałuszcie i został rozstrzelany razem z żoną, miał na imię Osman. Spośród wszystkich domów należących do Eminowów tylko jego dom stoi nadal w Ałuszcie. To wokół tej posesji chodziłam ze łzami w oczach, szukając w oknach zapomnianych cieni, które dałyby mi choć jeden znak z przeszłości. Nie mogłam nie umieścić w powieści tylu nowo poznanych wątków i szczegółów. Pora wydobyć je z mroków przeszłości i niedopowiedzeń.
Niektóre fakty odsłoniły się przede mną, dopiero kiedy zmieniły się koleje historii i można było dotrzeć do zakazanych wcześniej źródeł. Nadal jednak wierzę, że nie wszystkie tajemnice zostały odkryte. Próbowałam jak najlepiej odtworzyć życie, jakie toczyło się równolegle z losami Kurta Seyita.
Dzięki tej powieści znów spędziłam ze swoim dziadkiem tak dużo czasu, że stał się on dla mnie bardziej żywy i obecny niż jakakolwiek inna osoba, której czas już się wypełnił. Od lat opisując jego życie i patrząc na jego fotografie, mam wrażenie, że słyszę jego śmiech, widzę, jak uśmiechając się zawadiacko, zapala papierosa i mruga do mnie wesoło. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do życia tuż obok niego, że zakończenie tej powieści wydaje mi się zbrodnią. Nie chcę go stracić.
Jednak Kurt Seyit to już nie tylko mój dziadek, lecz także bohater książki, na którego dalsze losy czekają czytelnicy. To duch, który w biblioteczkach wielu domów zyskał nowe życie. Chociaż nie chcę się z nim rozstawać, wiem, że nadszedł czas, by podzielić się nim z innymi. Mam nadzieję, że oprócz lekcji, jaką było dla mnie zmierzenie się z losami Kurta Seyita, powieść ta będzie dla żyjących członków mojej rodziny i tych, którzy się jeszcze nie urodzili, ważną nauką. Niektórzy pewnie znajdą w niej postaci, które wydadzą im się znajome. Próbowałam opisać prawdę i w miarę możliwości nie oddalić się od niej, jednocześnie nikogo nie obrażając. Pragnę, aby ci, którzy przeżyli opisywane przeze mnie historie, ocenili samych siebie, raz jeszcze słuchając własnego sumienia. Pragnę też dać kolejną szansę tym, którzy mimo że nie znali prawdy, przedwcześnie wydali wyrok.
Jestem jedynie pisarką i nie mam prawa spowiadać się z cudzych grzechów.
Mam nadzieję, że łańcuch zdarzeń opisywanych przeze mnie w tej powieści przyjęty zostanie ze zrozumieniem.
Nie potrafiłam odejść od prawdy ani przeinaczyć faktów i wierzę, że nie będą one oceniane zbyt pochopnie.
Czyż to nie umiejętność wyciągnięcia nauki z cudzych pomyłek jest najważniejsza? Czy spuszczenie zasłony milczenia na popełnione błędy może komukolwiek pomóc?
Do zobaczenia w nowej historii, która zaczyna się tam, gdzie skończyła się akcja poprzedniej powieści.
