Inne Nieba - ebook

Aneta Jadowska

*

CÓRKA LASU
DRUGA CZĘŚĆ TRYPTYKU TATARSKIEGO

Tyle razy widziała w snach, jak do niej wraca, że kiedy zobaczyła go na skraju wioski, myślała, że znów śni. Ale teraz było inaczej. W sennych majakach zawsze podchodził do niej, padał na kolana, błagał ją o wybaczenie i prosił, by dała mu jeszcze jedną szansę. Nie tym razem.

Zauważył ją, nie miała wątpliwości. Jej dom mieścił się na obrzeżach wsi. Stała zaraz przy furtce. Nie podszedł. Skręcił z drogi, przeskoczył nad rowem i ruszył na przełaj, przez łąkę, obchodząc osadę łukiem.

Dłuższą chwilę patrzyła za nim, zaciskając palce na sztachetach. Drzazgi wbiły jej się we wnętrze dłoni, ale nie poczuła bólu. Nic nie znaczył w porównaniu z tym, który rozrywał jej serce widok oddalającego się od niej Amaruta.

Przez resztę dnia jej myśli mknęły ku niemu jak pijane gołębie, nie umiała ich utrzymać w ryzach. Zmienił się przez te trzy lata. Tamtej wiosny, kiedy uciekł ze wsi pod osłoną nocy, był wysokim, szczupłym chłopakiem. Nogi lekkie do tańca, język szybki do żartów i obietnic. Obiecywał jej cały świat. Przepędzał każdego, kto choćby pomyślał, by się koło niej zakręcić. Ledwie wyrósł z chłopięcych portek, a potrafił być taki stanowczy.

– Jesteś moja. Im szybciej to zrozumieją, tym lepiej dla nich – powtarzał i patrzył na nią, jakby była dla niego całym światem.

Niewiele brakowało, by została jego żoną. Skrzynię z wianem skompletowała już dawno. Dziewczyny ze wsi uplotły jej wianek, który ostatni raz miała założyć w dniu ślubu. Tymczasem Amarut zniknął bez słowa. Czy mu się odwidziało? Wystraszył się? Czy coś jeszcze innego odmieniło mu serce? Nikt nic nie wiedział. Jego ojciec i brat przepraszali, wstyd im było, że splamił honor rodziny i Maszy. „Toć świata poza tobą nie widział!” – powtarzali.

Może i nie widział, ale kto ślepemu zabroni iść przed siebie?

*

Kolejne dni minęły jak w złym śnie. Musiała przyznać, że czekała. Naiwna. Rozmawiała z Bahrem o nagłym powrocie jego brata, ale znów mieli same pytania, a Amarut nie spieszył się z odpowiedziami.

Wrócił odmieniony. Nie zostało nic ze smukłego chłopaka, któremu ledwie sypał się wąs. Teraz jego szerokie bary rozpychały wojskowy szynel oskubany z dystynkcji. Zakurzone oficerki wyglądały tak, jakby przeszedł w nich setki kilometrów. Z tobołkiem na plecach, z zapadniętymi policzkami pokrytymi cieniem zarostu, wyglądał jak jeden z dezerterów, którzy kręcili się po okolicy, unikając równie konsekwentnie rosyjskich, jak i polskich oddziałów.

Zniknęły jego humor i swada. Sposępniał. Zaciskał zęby i na każdego zerkał spod byka, jak gdyby się spodziewał, że za chwilę wywiąże się bójka. Jakby myślał, że nikt go tu nie chce. Jakby i on nie chciał tu być.

Czemu wrócił?

We wsi huczało od plotek, ale wszystkie milkły, kiedy się zbliżała. Starsi patrzyli na nią ze współczuciem, które ciążyło jej jak wór kamieni. Młodsi strzelali oczami, być może w nadziei, że dojdzie do jakiejś awantury i będzie o czym gadać. Więc udawała, że nic a nic jej to wszystko nie obchodzi. W końcu minęły trzy lata.

Tylko Bahr wiedział, ile ją to kosztowało i dlaczego nie przyjęła żadnego z zalotników, którzy kręcili się wokół niej, kiedy Amarut zostawił ją tuż przed ślubem. Sama mu powiedziała, że nawet bez obrączki jest wdową, a zmarły wciąż mieszka w jej sercu. Przed nim nie musiała udawać. Zapytała, czy wie, dlaczego jego brat wrócił do wsi.

Wzruszył ramionami, zagniewany.

– Kto go tam wie – burknął. – Sam chyba nie ma pojęcia. Mówi, że ojciec go tu wezwał.

Hadżi Murza Łaszkuć miał sposoby, by zmusić synów do spełniania swej woli.

Potem Masza dowiedziała się, że do grzechów przeciwko jej sercu Amarut dołożył ten najcięższy – odstępstwo od wiary. Miał szczęście, że go nie zabili za ten prawosławny krzyżyk na piersi.

Nic z tego nie rozumiała, a naprawdę chciała zrozumieć.

Dała mu kilka dni, a te przeszły w tygodnie. Myślała, że gdy narzeczony poukłada sobie jakoś relacje z ojcem i bratem, przyjdzie do niej i przeprosi. Wytłumaczy się, a ona mu powie do słuchu. Zagniatając ciasto na chałkę, układała w głowie przemowę, którą wygłosi, kiedy to nastąpi. Dobierała przekleństwa i obelgi. Ciągle żyła w niej nadzieja, że Amarut padnie na kolana i będzie błagał ją o drugą szansę. A ona mu ją da. Jak w snach, które nawiedzały ją przez ostatnie trzy lata. Bo choć bolało przyznanie się do tego przed samą sobą, nie istniał dla niej inny.

Był jej, nawet teraz.

Ale nie przyszedł.

Bahr z synkiem wyruszyli na pielgrzymkę. Wcześniej coś musiało się zdarzyć między braćmi, bo przed ich wyjazdem Amarut przeniósł się do chaty brata. Ściskali się na pożegnanie, jakby to, co się wydarzyło, zostało zapomniane. Widać Bahr zasłużył na wyjaśnienia.

Złość rosła w niej jak drożdżowe ciasto, coraz bliższe tego, by wystąpić nad brzegi naczynia.

Może nawet dałaby sobie spokój z Amarutem (nawet uwarzyła wywar, który zabrałby jej z serca tę miłość, skoro przynosiła tylko żal i ukłucia zawodu), gdyby przy każdej okazji nie gapił się na nią jak umierający z pragnienia na ostatnią kroplę wody. Gdyby nie łaził za nią, jakby ciągle mu na niej zależało. Kiedy szła do lasu uzbierać kory brzozowej na ból zębów i gorączkę, lazł jej śladem, w pewnym oddaleniu. Niczym pies, który boi się podejść do człowieka.

Za pierwszym razem myślała, że przymierza się, by porozmawiać z dala od wścibskich uszu sąsiadów. Ale nawet nie próbował podejść. Tylko gapił się na nią z daleka.

Nikt nigdy nie potrafił jej tak rozśmieszyć jak on. I tak bardzo zranić. A także, najwyraźniej, tak bardzo zirytować.

By go wiosenne powodzie porwały i zawlokły jak najdalej!

*

Jednego dnia nieoczekiwanie przerwał milczenie. Byli głęboko w lesie. Zebrane gałęzie na opał przewiązała sznurkiem i zarzuciła sobie na plecy. Może za dużo, bo aż stęknęła pod ciężarem, ale choć ciągle było zaskakująco ciepło, ona myślała już o jesieni i zimie. Czuła, że ta ostatnia będzie ciężka. Na ojca nie mogła liczyć – od Kurban Bajram jeszcze nie wytrzeźwiał i za sprawą stałych dolewek samogonu dbał, by ten stan się nie zmienił. Wiedziała, że nie przerwie cugu, póki nie zobaczy w bańce dna, a do tego czasu mógł już spaść śnieg. Tylko poprawiła więc ułożenie pakunku na plecach i ruszyła do wioski. I ten właśnie moment Amarut uznał za odpowiedni, by przerwać milczenie. Pojawił się przy niej nagle, cichy jak duch, i powiedział:

– Daj, poniosę, ciężkie.

– Bo to jedną taką wiązkę nosiłam przez ostatnie trzy lata? – burknęła i ani myślała pozbywać się ciężaru.

– Proszę, pozwól mi – poprosił błagalnie, jakby odmową łamała mu serce.

Miał tupet!

– O, to jednak nie zapomniałeś języka w gębie! – odcięła się. – Może ja dalej będę niosła, a ty mi ulżysz z innym ciężarem i powiesz wreszcie, czemuś mnie zostawił przed ołtarzem? Trzeba było powiedzieć: „Masza, pomyliłem się, nie kocham cię, nie chcę cię za żonę, nie chcę mieć z tobą dzieci”. Nie musiałbyś odchodzić na drugi koniec świata. Przecież bym cię nie zmusiła. Dzieciaka w drodze nie było. Sam żeś na ten ślub naciskał, jak opętany. Przez dwa lata ci się gęba nie zamykała! Teraz już nie takiś prędki do gadania, co?

Rzuciła mu wyzywające spojrzenie. Opuścił nisko głowę.

– Byłaś dla mnie za dobra. Tak było dla ciebie lepiej. Musisz mi uwierzyć – powiedział cicho.

– Nic nie muszę. Komu lepiej, temu lepiej. I to nie była tylko twoja decyzja – rzuciła ostro, ale czuła, że zaraz zacznie beczeć.

Ruszyła przed siebie.

– Masza, przepraszam! – zawołał. – Proszę, daj sobie pomóc!

– Idź do diabła, Amarut, idź do diabła! – odkrzyknęła, przedzierając się przez jeżyny, które, jak na złość, zaczęły się czepiać jej spódnicy. Musiała odłożyć gałęzie, bo potrzebowała obu rąk, by się wyplątać z tych cholerników.

– Już tam byłem – odpowiedział, doganiając ją.

Złapał za sznurek i z łatwością zarzucił sobie wiązkę na plecy.

– U diabła? I tam też cię nie chcieli? – prychnęła, ale nie wyrwała mu ładunku.

Chce nosić, niech nosi. Przynajmniej wieczorem nie będzie jej bolał krzyż.

– Przywitali jak swojego – burknął. – Ale ciebie tam nie było.

– Skoro mnie chciałeś, trzeba było tu zostać i spełnić obietnicę, że będzie mi się żyło z tobą jak w niebie.

– Gdybym tylko mógł – odpowiedział z takim żalem w głosie, że Masza aż zamrugała.

Co to, do cholery, miało znaczyć? Przecież nikt go nie porwał i wołami nie odciągnął od ołtarza!

– Nie powiesz mi, czemu odszedłeś, prawda? Nie uważasz, że zasłużyłam, by wiedzieć? – zapytała ostro.

– Nie rozmawiałabyś ze mną, gdybym ci powiedział.

– Mogę też nie rozmawiać, jak mi nie powiesz.

– Możesz. Nie zdziwię się, jeśli tak zrobisz – odparł z tą nieznośną pokorą.

By go szlag jasny trafił!

Przed wioską oddał jej wiązkę.

– Co? Teraz już mogę nieść sama? – rzuciła złośliwie.

– Lepiej, żeby nas razem nie widzieli – mruknął.

– Bo co? Reputację mi zepsujesz? Jakby było co. Każdy we wsi wiedział, że nie czekaliśmy do ślubu – odpowiedziała ostro.

– To dlatego nie wyszłaś za mąż? – zapytał nieoczekiwanie.

Spojrzała na niego wściekła, jakby ją spoliczkował.

– Nie wyszłam za mąż – podniosła głos – bo łajdak, któremu miałam ślubować, uciekł bez słowa wyjaśnienia i nie dawał znaku życia przez trzy lata! Widać takie moje szczęście w miłości, że ta prawdziwa nie była dla mnie.

– Kochałem cię całym sercem, Maszka – szepnął i gapił się na nią wielkimi czarnymi oczyskami tak samo żarliwie jak dawniej.

– Musiało być malutkie jak naparstek – syknęła i ruszyła do domu. Gotowała się ze złości tak bardzo, że nawet nie czuła już ciężaru gałęzi.

Ale nie mogła przestać myśleć o tym, co powiedział.

Musiała poznać prawdę.

Odczekała, aż ojciec pójdzie spać. Nie trwało to długo, samogon zmógł go jeszcze przed kurami. Oporządziła zwierzęta, swoje i te, które pod jej opieką zostawił Bahr przed wyruszeniem na pielgrzymkę. Potem poszła do stodoły, gdzie w kącie, pod sianem, stał kufer jej matki. Mama nie żyła już od ośmiu lat, ale to nie znaczyło, że nie mogła jej pomóc uzyskać odpowiedzi.

*

W moździerzu Masza utarła zioła z odrobiną oleju lnianego i kroplą własnej krwi utoczonej z nakłutego palca, całość przełożyła do żeliwnej miseczki i wyszła z nią przed dom.

Zmrok zapadł już dawno, okna u sąsiadów były ciemne. Nikt jej nie będzie przeszkadzał, a co ważniejsze, nikt nie zobaczy, co zrobi. Niektórym magia kłóciła się z religią i patrzyli na nią nieco krzywo. Co nie znaczyło, że za życia mamy nie przychodzili do niej, gdy zaczynały ich boleć zęby czy kolka rwała po nocy. Mówili, że chcą „lekarstwa”, ale przecież matka nie była felczerką czy lekarką. Wiedzieli, do kogo przychodzą po to „lekarstwo”. Wiedzieli, że może i wyszła z lasu, ale pozostała wiedźmą.

Na gałęziach zaskrzeczały sroki. Magia zawsze je przyciągała. Maszy kojarzyły się z mamą. Oficjalnie po zamążpójściu jej matka skończyła z magią, ale sroki wiedziały lepiej. Wystarczyło, że coś warzyła, splatała zaklęcie urodzaju czy ochrony spichrza przed gryzoniami, a obsiadały drzewo przed domem i płot wokół obejścia, jakby chciały mieć dobry widok. Dziś zleciały się dla Maszy i w jakiś dziwny sposób ją to wzruszyło. Może przez skojarzenie z mamą. Tęskniła za nią każdego dnia. Mama umarła, kiedy Masza miała zaledwie piętnaście lat. Nagle i niespodziewanie. Jednego dnia przyśniło jej się, że umiera, następnego rzucała się w gorączce w pościeli. Przyszła Zahyrna, obejrzała chorą. Nacisnęła jej napęczniały brzuch, a gdy mama zaskowyczała jak postrzelone zwierzę, sapnęła z żalem:

– Nic nie zrobim, Maszko. Na to zioła nie pomogą. Może jakbyśmy mieli bliżej do miasta, zdążyłoby się… Za klika dni będzie po wszystkim.

I było. Mogły tylko poić mamę makowym wywarem, żeby złagodzić ból, który rozrywał jej trzewia. Minęło tyle lat, a Masza znów poczuła tę samą pustkę co wtedy. Jakby śmierć zabrała jej wszystko. Może nie zakochałaby się w Amarucie tak szybko, gdyby nie ta pustka. Bo przy nim jej nie czuła. Znów była cała i żywa. Co by dziś powiedziała mama? Pewnie poparłaby pomysł rytuału.

– Lepiej wiedzieć. Nawet najsmutniejsza prawda mniej zżera duszę niż niepewność – mawiała.

Masza usiadła więc na stopniu przed izbą, chowając stopy pod fałdami lnianej spódnicy. Zamknęła oczy i wsłuchała się w noc. Sroki zaskrzeczały, jakby poczuły, że sięgnęła po nić, która była tam zawsze, nawet kiedy dziewczyna o niej nie myślała. Zabrzęczała cicho, a zapach lasu otulił Maszę znajomym ciepłem.

Ustawiła przed sobą miseczkę z pastą i podlała porcją nafty, skupiając się na słowach zaklęcia.

– Prawdę pokaże, miłość prawdziwą tego, co przeznaczony – wyszeptała, podpalając płyn.

Już po chwili ogień trawił też zioła, a płomienie zmieniły kolor na różowo-fioletowy. Dym zgęstniał, uformował białą wstążkę, która wiła się nad miseczką jak żywe stworzenie. Ocierała się o Maszę, a gdy uzbierało się więcej dymu, rozlała się na całą okolicę. Snuła się dalej i dalej, szukając.

Masza czekała. Wpatrywała się w gęstą mgłę pełzającą wokół niej i rozchodzącą się po wsi. Żeby od takiej ulotności zależało jej szczęście! W duchu odliczała, ile czasu zajmie oparom dotarcie do domu Bahra.

Nagle pojawił się Amarut. Stanął w progu swojej chaty, jego biała koszula odcinała się na tle ciemności. Rozłożył szeroko ramiona, zapierając się w futrynie. Usiłował przemóc potężne zaklęcie. Masza nigdy nie widziała, by ktoś był aż tak uparty. Walczył z magią, jakby siłował się z węgorzami na dnie stawu, jego ciało drżało z wysiłku, a ta niestrudzenie popychała go do przodu. Znajdował się już tak blisko, że słyszała, jak zgrzyta zębami. Czemu był takim osłem? Jakby naprawdę mógł przerwać czar! Dym już go naznaczył, oplatał niczym żmija głaz nagrzany słońcem. Amarut zrobił krok, potem drugi. Złapał się płotu i przez chwilę stał nieruchomo, ale dymna wstęga zgęstniała wokół niego i popchnęła go w kierunku dziewczyny. Kiedy minął furtkę, przestał walczyć. Podszedł i stanął przed nią wyprostowany.

Tak, Masza była córką swojej matki! Ukryła w dłoniach twarz, by nie widział jej triumfalnego uśmiechu.

– Co mi zrobiłaś? – wychrypiał.

– Nic, zupełnie nic – odpowiedziała. – Dym miał mi przyprowadzić tego, który kocha mnie prawdziwie. I wychodzi, że to właśnie ty.

Patrzył na nią z żarem, ale nie podszedł bliżej. Zaplótł ręce na plecach, jakby próbował się powstrzymać od wyciągnięcia ich w jej stronę. Pod koszulą zarysowały się napięte mięśnie.

– To nic nie zmienia – wycharczał w końcu. – To, że cię chcę, nie znaczy, że mogę cię mieć – powiedział i cofnął się o krok, potem kolejny. Znów walczył z jej zaklęciem. Drżał na całym ciele, na czoło wystąpiły mu krople potu, jednak ani myślał się poddać.

Jeszcze chwila, a krew puści mu się z nosa, pomyślała i przykryła miseczkę, odcinając dym. Wówczas Amarut strząsnął go z siebie jak niepotrzebną derkę i odszedł w noc.

Patrzyła bezsilna, jak wraca do chaty Bahra. Ile razy mógł jej złamać serce? Najwyraźniej więcej niż raz. Nawet po śmierci mamy nie czuła zimna, które sięgałoby aż tak głęboko, do kości, do serca. Wróciła do domu, zwinęła się na posłaniu i płakała, dopóki noc nie przerodziła się w dzień.

O świcie wstała, umyła twarz. Już czas.

Poszła do kufra mamy i wyjęła z niego pakunek owinięty woskowijką. Pachniał bagnem i lawendą, której zapach miał za zadanie odpędzać mole i inne paskudztwo. Klęcząc na klepisku, Masza rozwiązała sznurek. Palce gładziły miękką, mięsistą tkaninę. Czerwony barwnik nie wyblakł przez lata, nadal miał soczystość czerwcowych maków, czysty jak krew na śniegu. Dziewczyna wstała, a materiał spłynął kaskadą na podłogę. Zarzuciła na ramiona pelerynę mamy, naciągnęła na głowę obszerny, lekko spiczasty kaptur i zapięła trzy kościane guziki pod szyją. Zaszkliły się jej oczy. Na wspomnienie przeszłości, która nie wróci. Na myśl o przyszłości, którą musiała zniszczyć, bo nie czekało jej tam nic poza bólem i smutkiem.

– Już czas – szepnęła, jakby potrzebowała przekonać o tym samą siebie. Oddała mu sześć lat ze swych dwudziestu trzech. Starczy.

Okręciła się, a peleryna oplotła się wokół jej nóg. Cudowne uczucie! Jakby mama z nią była i wspierała ją w tym, co musiało nastąpić, jeśli Masza miała mieć jakiekolwiek szanse na życie, miłość, dzieci i rodzinę. Ruszyła w drogę.

Szła przez wieś ciągle pogrążoną we śnie, prosto do lasu. Dla takich jak ona większość odpowiedzi kryła się w lesie.

Potrzebowała huby i młodej jemioły. Wiedziała, że znajdzie je zaraz koło strumienia i zwalonego dębu, z którego próchno najlepiej nadawało się do odymiania pszczół.

Nagle usłyszała za sobą cichy trzask gałęzi. Odwróciła się gwałtownie, z łopotem peleryny. Na końcu języka miała tyradę o zakutych łbach, które mogą sobie wsadzić, gdzie słońce nie dochodzi, całe to śledzenie jej i gapienie się na nią z krzaków, ale słowa zamarły jej na ustach. Pierwszy raz ktoś do niej mierzył z broni palnej i przez chwilę pole widzenia Maszy wypełnił wylot lufy.

– Aleś mi tu sama w ręce weszła, turkaweczko – powiedział żołdak.

Uśmiechał się triumfalnie i już wiedziała, że nic dobrego jej dziś w lesie nie czeka.

*

Amarut zatrzasnął za sobą drzwi do izby, jakby mogły odciąć go od tego dziwnego uczucia. Magia ciągle brzęczała mu w zębach i kościach. Każdą uncję woli kosztowało go odejście od Maszy. Nawet nie wiedział, że dziewczyna ma magiczną moc. O jej matce mówili różne rzeczy, ale pochodziła spoza wsi i wyszła za jednego z bogatszych gospodarzy, to nie dziwota, że nie szczędzili jej ostrych języków. Za to teraz nie miał wątpliwości: to była magia. Nie bał się jej, ale wiedział, że nie może jej ulec. Źle by się to skończyło dla Maszy.

Dlatego tak zaciekle walczył z magią ukochanej, a także z fierejem, z którym musiał dzielić ciało. Niewiele brakowało, by stracił kontrolę. To Amaruta przerażało najbardziej – jak bardzo bestia pragnęła Maszy. Nie mniej niż on. W momencie, w którym to odkrył, wiedział, że musi się trzymać od narzeczonej z daleka. Nie ufał sobie. Nie ufał fierejowi. Zaciskał palce na krzyżyku, ciężko dysząc i mamrocząc modlitwę, której nauczył go pop, kiedy pomagał mu zapanować nad bestią.

Masza zasługiwała na więcej niż na słabego mężczyznę noszącego w sobie demona. Zasługiwała na normalne życie, dobrego męża, dzieci. Tyle że fierej na samą myśl, że miałaby być żoną innego, z wściekłości orał mu duszę pazurami.

Powinien wyjechać, opuścić wieś, znaleźć się jak najdalej od Maszy i od pokusy, której nie miał prawa zaspokoić. Gdyby posiadał choć odrobinę zdrowego rozsądku, zrobiłby to. I gdyby nie obiecał ojcu marów – posługi przy śmierci. Stary twierdził, że umiera, więc ściągnął go do wsi. Jego zaklęciu Amarut też się opierał, ale fałdżej znał różne sztuczki. Miesiącami wchodził mu w sny, jątrzył, szturchał, domagał się uwagi. A im mniej Amarut spał, tym trudniej było mu trzymać fiereja w ryzach. Błędne koło.

Wrócił więc, bo co miał zrobić? Myślał, by ze sobą skończyć, ale skąd mógł mieć pewność, że tym samym zabije fiereja, zamiast go uwolnić i pozwolić mu sięgnąć po to, czego pragnął? Od trzech lat, zanim fałdżej przejął jego sny, demon często wypełniał je obrazami rzezi i zniszczenia.

Trawiła go gorączka, jak zawsze, gdy fierej był pobudzony. Opłukał twarz nad wiadrem zimnej wody, zmoczył ścierkę i położył ją sobie na karku. Oddychał chrapliwie. Coś było nie tak. Wszystko w nim krzyczało. Nie mógł usiedzieć, nerwowo krążył po izbie. Pazury i zęby fiereja wbijały się boleśnie w jego duszę. Wiedział, że gdyby spojrzał w zwierciadło, ujrzałby jarzące się niczym błędne ogniki na bagnach oczy bestii.

Jakby go ludzie takim zobaczyli, jak nic skończyłby żywot nadziany na widły. Bóg tylko wie, ilu sąsiadów zabrałby za sobą. Wcisnął się w kąt między ścianą a kredensem. Ciasnota czasem pomagała wyciszyć fiereja. Mężczyzna oddychał już spokojniej, ale błyski czerwieni pod powiekami mówiły mu, że to nie koniec, że walka jeszcze nie jest skończona.

Nagle Amaruta przeszyła błyskawica bólu, który sięgnął tak głęboko, że zranił i jego, i fiereja. Demon zawył, rozjuszony. Pierwszy odkrył, co się dzieje.

– Masza! – wydusił z siebie Amarut, rozrywany wściekłością.

W tej samej sekundzie stracił kontrolę. Pazury rozerwały mu skórę, zębiska stłoczyły się w szczękach, kolory załamały się, gdy jego oczy nie były już ludzkie. Wypadł z domu z impetem, trzaskając drzwiami o ścianę.

Pędził jak ogar piekielny, szybki i zabójczy. Prosto w las. Pierwszy raz nie żałował, że tamtej nocy napatoczył się na fiereja, bo jeśli ktoś mógł zdążyć do Maszy na czas, to właśnie on. Nie walczył i nie próbował go powstrzymywać. Po raz pierwszy całkowicie puścił smycz. Biegł, ledwie dotykając ziemi, bez wahania, jakby kierował nim szósty zmysł.

Nawet wpadłszy między drzewa, nie zwolnił, napędzany niesionym przez wiatr zapachem krwi i strachu Maszy. Bestia ryczała, on ryczał, jak gdyby dawał ostatnie ostrzeżenie temu, co zagrażało jego ukochanej.

Wypadł na przesmyk przy strumieniu i na ułamek sekundy poczuł obezwładniającą ulgę, bo Masza żyła, stała o własnych siłach! Po jej twarzy spływała krwawa smuga, włosy miała potargane. Jedną ręką ściskała poszarpaną bluzkę, drugą wymachiwała długim kijem, trzymając napastnika na dystans.

Skąd się tu wziął? Amarut nie widział go nigdy wcześniej. Mundur dezertera był zbyt brudny, żeby móc stwierdzić, z której armii się urwał. Jasne włosy nieznajomego pozlepiała krew, a w dłoni ściskał pistolet. Amarut wyczuł zapach prochu i smaru.

Demon i człowiek byli zgodni jak nigdy. Kimkolwiek jest ten człowiek, nie wyjdzie z tego lasu żywy.

Amarut rzucił się na niego z wściekłym rykiem. Lufa błysnęła ogniem, ale nic nie mogło zatrzymać fiereja, a to on teraz był u sterów. Zacisnął ostre zębiska na twarzy żołdaka i odgryzł ją jednym kłapnięciem. Ciało opadło na ściółkę, ale bestia nie dowierzała, szarpała dalej i dalej, wgryzała się w szyję i klatkę piersiową, nurzała się w gorącej posoce, jakby to ona mogła zbić gorączkę prędzej niż woda z wiadra.

– Amarut? – usłyszał za sobą cichy głos Maszy.

Bestia, włochata, zębata i pazurzasta, o płonących jak ognie oczach, zamarła, skulona nad rozszarpanym ciałem. Skąd Masza wiedziała? Jak mogła poznać? Kiedy tu przybiegł, nie zostało w nim już nic z chłopaka, którego znała. Odwrócił się w jej stronę, pewien, że zobaczy zgrozę i obrzydzenie. Może ten widok sprawi, że łatwiej będzie mu odejść. Może musiała w nim zabić tę ostatnią, głupią nadzieję.

Ale Masza się nie bała. Nie kuliła. Nie cofała. Zrobiła krok w jego stronę, i kolejny, wyciągając do niego ręce, jakby zamierzała go przytulić. Zaszokowany, wyprostował się nad zwłokami. Stał, z pazurami i pyskiem ociekającymi krwią, z przemoczonym posoką futrem i strzępami koszuli wiszącymi na nienaturalnie wielkim, nieludzkim ciele.

– Amarut – powtórzyła, jakby chciała, by do niej przyszedł.

Nie miała dymu, który złapałby go w twardy uścisk magii. Tylko ten słodki głos i oczy wypełnione troską. Tylko ramiona wyciągnięte w jego stronę, jakby wciąż był wart tulenia.

Nie był pewien, czyje serce ścisnęło się bardziej: jego czy fiereja. Który z nich zdecydował, by zrobić krok w jej stronę? A potem następny? Którykolwiek to był, porzuciwszy łup, stąpał po ściółce na wilczych łapach i obwąchiwał powietrze między sobą a Maszą. Pachniała krwią, ale woń strachu ulotniła się już z jej skóry.

Szedł do niej, nie mogąc walczyć z pragnieniem silniejszym niż wola życia. Z głodem, który trawił go przez lata jak niegasnący płomień.

Nagle zaskomlał, gdy ból przeszył go niczym płonąca włócznia. Upadł. Próbował się dźwignąć, ale nie mógł ustać na przednich łapach. Przed oczami wirowały mu czarne plamy i nagle cały świat wypełniła jej twarz, tak blisko…

Jeśli umiera… czemu to anioł odprowadza go do piekła? Przecież nie trafi nigdzie indziej, tylko tam…

*