Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland - ebook

Hard-boiled Wonderland – winda, bezdźwięk, otyłość

Winda wznosiła się z minimalną prędkością. W każdym razie zdawało mi się, że jechała w górę. Nie byłem jednak tego pewien. Poruszała się tak niemrawo, że w końcu straciłem orientację. Być może jechała w dół, być może stała w miejscu. Wziąwszy pod uwagę całą sytuację, postanowiłem – wyłącznie dla własnej wygody – że winda jedzie w górę. Nie miałem jednak żadnych podstaw, aby tak sądzić. Tymczasem może wjechała dwanaście pięter w górę, trzy w dół i objechała ziemię dookoła?

Winda ta w niczym nie przypominała ulepszonej wersji studziennego wiadra, jaką była tania i prosta winda w moim domu. Trudno uwierzyć, że urządzenia tak odmienne mogą służyć do tego samego celu, mieć ten sam mechanizm i tę samą nazwę. Obydwie windy dzieliła tak ogromna przepaść, jak tylko można sobie wyobrazić.

Po pierwsze – sprawa wielkości. W windzie, do której wsiadłem, z łatwością można byłoby urządzić dość przytulne biuro. Wstawić biurko, szafę, gablotkę, do tego można by dorzucić niewielką kuchenkę i pewnie zostałoby jeszcze trochę miejsca. Kto wie, może zmieściłyby się tutaj ze trzy wielbłądy i średniej wielkości palma? Po drugie – czystość. Winda była czysta jak nowa trumna. Ściany i sufit wykonane z nierdzewnej stali, błyszczące, bez jednej plamki czy skazy, podłoga wyścielona długowłosym dywanem w kolorze mchu. Po trzecie – przeraźliwa cisza. Kiedy wszedłem do środka, drzwi zamknęły się za mną bezdźwięcznie (właśnie tak – bezdźwięcznie) i od tej chwili niczego już nie było słychać. To właśnie z powodu ciszy nie wiedziałem, czy winda stoi, czy jedzie. Głębokie rzeki też wydają się martwe.

Jeszcze jedno – brakowało większości najróżniejszych dodatków właściwych zwykłej windzie. Nie było tablicy z rozmaitymi guzikami i przełącznikami. Nie było guzików z numerami pięter ani tych, które służą do otwierania i zamykania drzwi czy wreszcie do awaryjnego zatrzymywania windy. Brakowało też lampek informujących o numerze mijanego piętra, instrukcji dotyczącej maksymalnego obciążenia czy innych zagrożeń, nie dostrzegłem nawet tabliczki z nazwą producenta. Nie miałem pojęcia, gdzie znajdowało się wyjście awaryjne. To rzeczywiście była trumna. Niemożliwe, żeby taka winda uzyskała zgodę Urzędu Straży Pożarnej. Nawet winda musi mieć jakieś swoje normy.

Przesuwając wzrokiem po gładkich stalowych ścianach, przypomniałem sobie magiczne popisy Houdiniego, które oglądałem w dzieciństwie. Wiązano go sznurami i łańcuchami, wrzucano do wielkiej skrzyni, którą również dokładnie przewiązywano łańcuchami, a następnie zrzucano skrzynię z wodospadu Niagara bądź spychano ją do Morza Północnego, gdzie obrastała lodem. Wziąłem głęboki oddech i na zimno spróbowałem porównać moją sytuację z sytuacją Houdiniego. Miałem nad nim tę przewagę, że nie byłem związany, natomiast moim słabym punktem było to, że nie wiedziałem, na czym polega trik.

Co tu mówić o triku, nie wiedziałem nawet, czy winda jedzie, czy nie. Spróbowałem zakaszleć. Mój kaszel nie zabrzmiał jednak tak, jak powinien. Rozległ się osobliwy płaski dźwięk, jakby o gładką betonową ścianę rzucić kawałkiem miękkiej gliny. Nie mogłem uwierzyć, że ten odgłos wydobył się z mojego gardła. Na wszelki wypadek odkaszlnąłem jeszcze raz. Niestety, z podobnym skutkiem. Dałem spokój i więcej już nie kaszlałem.

Przez dłuższy czas stałem nieruchomo w tej samej pozycji. Drzwi nadal się nie otwierały. Przypominając nieco martwą naturę pod tytułem Mężczyzna i winda, zastygliśmy w ciszy – ja i winda. Niepokoiłem się coraz bardziej.

Być może popsuła się maszyna, a może operator windy (zakładając, że ktoś taki istnieje) po prostu zapomniał o mnie. Czasami zdarza się, że ktoś zapomina o moim istnieniu. Ostatecznie nie zmieniało to faktu, że byłem uwięziony w czterech stalowych ścianach. Spróbowałem wytężyć słuch, niczego jednak nie usłyszałem. Przyłożyłem ucho do ściany, lecz poza białym śladem ucha na ścianie nie dało to żadnego rezultatu. Metalowe pudło chyba pochłaniało dźwięki. Spróbowałem zagwizdać Danny Boy, ale to, co usłyszałem, podobne było raczej do westchnienia psa chorego na astmę. Zrezygnowany oparłem się o ścianę i dla zabicia czasu zacząłem liczyć drobne. W zasadzie był to rodzaj niezbędnego w moim fachu treningu, tak jak zawodowy bokser ściska gumową piłkę w wolnych chwilach. Nie zabijałem więc czasu w zwykłym tego słowa znaczeniu. Tylko przez wielokrotne powtarzanie jakiejś czynności można rozwinąć w sobie dodatkową sprawność.

Zawsze gromadzę w kieszeniach spodni jak najwięcej drobnych. Do prawej kieszeni wkładam monety stu- i pięciusetjenowe, do lewej zaś pięćdziesięcio- i dziesięciojenowe. Pięcio- i jednojenowe monety wkładam do kieszeni z tyłu, ale z reguły nie biorę ich pod uwagę w ogólnym rachunku. Wsadzam obydwie ręce do kieszeni i jednocześnie sumuję – prawą ręką stu- i pięciusetjenówki, a lewą ręką pięćdziesięcio- i dziesięciojenówki. Komuś, kto nigdy tego nie robił, podobny rachunek sprawi z pewnością duży kłopot. Prawa i lewa półkula mózgu muszą prowadzić jakby dwa całkiem odmienne obliczenia. Chodzi o to, żeby łącząc obie strony, niczym połówki rozciętego arbuza, uzyskać końcowy wynik. Wymaga to dużej wprawy. Nie jestem oczywiście pewien, czy półkule mózgu pracują wtedy osobno. Możliwe, że specjalista, powiedzmy neurofizjolog, użyłby tu innego określenia, ale nie jestem specjalistą, a wykonując w praktyce tego rodzaju obliczenia, doznaję właśnie takiego uczucia – jakby półkule mózgu pracowały oddzielnie. Wydaje mi się również, że zmęczenie odczuwane po zakończeniu obliczeń jest zupełnie inne niż po wykonaniu zwykłego rachunku. Dla wygody więc myślę, że obliczając drobne w kieszeniach, prawą półkulą sumuję pieniądze z prawej, a lewą pieniądze z lewej kieszeni.

W ogóle do wszelkich zjawisk, spraw i rzeczy na tym świecie podchodzę w sposób utylitarny. Nie znaczy to, że mój charakter jest taki wygodnicki, choć muszę przyznać, że mam w tym kierunku pewne skłonności. Myślę, że często właśnie utylitarny, a nie racjonalny stosunek do sprawy pozwala zbliżyć się do jej sedna.

Gdyby na przykład Ziemia nie była kulą, a, powiedzmy, ogromnym stolikiem do kawy, czy miałoby to jakiś niekorzystny wpływ na poziom naszego codziennego życia? Oczywiście to przykład nieco przesadzony i nie będziemy wymyślać wszystkiego od początku. Niemniej prawdą jest, że stworzony przez nas dla wygody obraz Ziemi jako stolika do kawy uwolni nas raz na zawsze od wszystkich tych w zasadzie niepotrzebnych problemów, takich jak przyciąganie ziemskie, Międzynarodowa Linia Daty albo równik, problemów, które rodzą się wraz z faktem, że Ziemia jest kulą. W końcu ileż to razy w ciągu swojego życia zwykły, przeciętny człowiek musi się zetknąć z problemem takiego choćby równika? Dlatego też, o ile to możliwe, zawsze staram się patrzeć na świat z utylitarnego punktu widzenia. Sposób mojego rozumowania zasadza się na stwierdzeniu, iż świat tak naprawdę składa się z wielkiej – w zasadzie niezliczonej – liczby różnorakich możliwości. Ich wybór należy w pewnym stopniu do poszczególnych ludzi. W ten sposób tworzą oni świat. Świat więc jest stolikiem do kawy, stworzonym z zawężonej liczby możliwości.

Wracając do tematu, jednoczesne liczenie prawą i lewą ręką nie jest wcale rzeczą prostą. Przyswojenie sobie tej umiejętności nawet mnie zajęło dużo czasu. Ale wystarczy, że człowiek raz się tego nauczy, innymi słowy – zrozumie, na czym polega ta sztuka, a umiejętność pozostaje mu na całe życie. To tak jak z jazdą na rowerze albo z pływaniem. Nie znaczy to oczywiście, że nie trzeba ćwiczyć. Przeciwnie, to właśnie ciągły trening podwyższa efektywność i wyrabia styl.

Miałem akurat trzy pięciusetjenówki, osiemnaście setek, siedem pięćdziesiątek i szesnaście dziesiątek. Razem trzy tysiące osiemset dziesięć jenów. Rachunek nie sprawił mi żadnej trudności. Zadanie było tak proste, że trudniej byłoby mi chyba policzyć palce jednej ręki. Zadowolony z siebie oparłem się o ścianę i spojrzałem na drzwi. Nie otwierały się.

Nie mogłem pojąć, dlaczego nie otwierają się tak długo. Po chwili zastanowienia doszedłem jednak do wniosku, że spokojnie mogę odrzucić obydwie hipotezy – zarówno tę o awarii maszyny, jak i tę, że zapomniano o moim istnieniu. Obydwie były nierealne. Oczywiście nie twierdzę, że tak awaria, jak i nieuwaga dyżurnego nie mogły się wydarzyć. Przeciwnie, zdaję sobie sprawę, że w rzeczywistości tego rodzaju wypadki zdarzają się dość regularnie. Chcę jedynie powiedzieć, że w tej specyficznej rzeczywistości – mam na myśli tę głupią, oślizgłą windę – brak specyficzności należałoby dla wygody odrzucić jako specyficzność paradoksalną. Czy to możliwe, żeby ktoś, kto z takim pietyzmem skonstruował tę ekscentryczną windę, nie zadbał o to, żeby się nie psuła, albo zapomniał o jej pasażerach?

Odpowiedź brzmiała „nie”.

To nie do pomyślenia.

Jak dotąd oni byli nadzwyczaj, wręcz nerwowo ostrożni i precyzyjni. Zwracali uwagę na najdrobniejsze szczegóły. Przy wejściu do budynku zostałem zatrzymany przez dwóch strażników, zapytano mnie o cel wizyty, odszukano moje nazwisko na liście zapowiedzianych gości, sprawdzono moje dokumenty i porównano je z danymi w głównym komputerze, następnie przeszukano mnie wykrywaczem metalu, po czym wepchnięto do tej windy. Nawet podczas zwiedzania mennicy nie ma tak surowej kontroli. Nie, to nie do pomyślenia, żeby ich czujność wyczerpała się tak nagle, i to właśnie teraz.

W takim razie pozostaje ostatnia możliwość – robią to z premedytacją. Prawdopodobnie zależy im na tym, żebym się nie domyślił kierunku ruchu windy. Poruszają nią tak wolno, żebym się nie zorientował, czy winda jedzie w dół, czy w górę. Niewykluczone też, że obserwują mnie za pomocą ukrytej kamery. Dyżurka przy wejściu zastawiona była monitorami. Nie należałoby się więc zbytnio dziwić, gdyby jeden z nich pokazywał wnętrze windy.

Dla rozrywki chciałem poszukać obiektywu kamery, ale po głębszym zastanowieniu doszedłem do wniosku, że niczego w ten sposób nie zyskam. Wzbudzę jedynie ich podejrzenia, a to może się skończyć dodatkowym zmniejszeniem prędkości. Nie miałem na to ochoty. Byłem już sporo spóźniony.

Ostatecznie postanowiłem całą tę sytuację przeczekać – spokojnie, niczego szczególnego nie robiąc. Przybyłem tutaj tylko po to, żeby wykonać legalną pracę. Nie mam się czego obawiać, nie muszę się denerwować. Wsadziłem ręce do kieszeni i jeszcze raz policzyłem drobne. Miałem trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt jenów. Żadnego wysiłku. Wykonałem zadanie w mgnieniu oka.

Trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt? Wynik był inny.

Musiałem się pomylić. Błąd w rachunku? To niemożliwe! Nie zdarzyło mi się w ciągu tych trzech lat ani razu. Ani jednego razu! Czyżby zły omen? Bezwzględnie musiałem odzyskać straconą pozycję. Zanim zła wróżba przyniesie ostateczną klęskę.

Zamknąłem oczy i tak, jakbym przecierał szkła okularów, oczyściłem najpierw prawą, potem lewą połowę mózgu. Wyjąłem ręce z kieszeni, rozłożyłem dłonie i wytarłem je z potu. Tę część przygotowań przeprowadziłem z wprawą godną Henry’ego Fondy szykującego się do akcji w filmie Dwa złote kolty. To akurat nie ma znaczenia, ale bardzo lubię ten film. Sprawdziwszy, czy ręce są już idealnie suche, wsadziłem je do kieszeni i rozpocząłem liczenie po raz trzeci. Jeśli tym razem wynik zgodzi się z którymś z poprzednich, nie będzie żadnego problemu. Każdy może się pomylić. Po pierwsze, w tej specyficznej sytuacji musiałem być zdenerwowany, a poza tym trzeba przyznać, że zbytnio uwierzyłem w siebie. To mnie zgubiło. Jedyne, co mogło mnie teraz uratować, to powtórzenie prawidłowego wyniku. Nie zdążyłem jednak tego zrobić, ponieważ drzwi windy otworzyły się i rozsunęły w dwie strony bez żadnej zapowiedzi ani dźwięku.

Byłem tak zaabsorbowany drobnymi w kieszeniach, że przez dobrą chwilę w żaden sposób nie mogłem pojąć, co to konkretnie oznacza. Oznaczało to, że dwie przestrzenie, oddzielone dotychczas drzwiami, połączyły się. Oznaczało to również, że winda przybyła do celu.

Przerwałem poruszanie palcami w kieszeniach i rzuciłem okiem na zewnątrz. Za drzwiami znajdował się korytarz, w korytarzu stała kobieta. Była to młoda gruba dziewczyna, ubrana w różową garsonkę i różowe szpilki. Chwilę, jakby chcąc się upewnić, przyglądała się mojej twarzy, po czym skinęła głową. Zdaje się, że dawała mi w ten sposób znak, bym szedł za nią. Zrezygnowałem z liczenia drobnych, wyjąłem ręce z kieszeni i wyszedłem z windy. Ta, jakby tylko na to czekała, zamknęła się natychmiast za moimi plecami.

Rozejrzałem się dookoła, ale nie zauważyłem niczego, co mogłoby określić moje położenie. Domyślałem się jedynie, że korytarz znajdował się gdzieś wewnątrz budynku. Ale tego domyśliłoby się nawet dziecko.

Wystrój wnętrza biurowca był wyjątkowo monotonny. Tutaj też, tak jak w windzie, użyto kosztownych materiałów, ale brakowało czegoś, na czym można by oprzeć wzrok. Marmurowa podłoga i ściany w kolorze biszkoptu, który jem codziennie na śniadanie. Po obu stronach korytarza ciągnęły się rzędy ciężkich drewnianych drzwi. Na drzwiach znajdowały się metalowe tabliczki z numerami pokoi, ale numeracja nie miała żadnego sensu. Po numerze 936 następował 1213, a za nim 26. Cóż za bzdurna kolejność! Coś tu jest nie w porządku.

Dziewczyna prawie się nie odzywała. Powiedziała wprawdzie: „Proszę tędy”, ale w zasadzie domyśliłem się tego raczej z ruchu jej warg, ponieważ mówiła bezgłośnie. Uczęszczałem kiedyś na dwumiesięczny kurs czytania z ruchu warg i tylko dzięki temu udało mi się ją zrozumieć. Pomyślałem najpierw, że coś się stało z moim słuchem. Spróbowałem zakaszleć. Kaszel zabrzmiał znów bardzo płasko, ale w porównaniu z tym, co usłyszałem w windzie, był to zwykły kaszel. Odetchnąłem z ulgą. Moje uszy były w porządku, to z jej głosem musiało być coś nie tak.

Szedłem w ślad za dziewczyną. Stukot jej ostro zakończonych szpilek niósł się po pustym korytarzu jak odgłos młotów po okolicach kamieniołomu. W marmurowej posadzce wyraźnie odbijały się jej łydki.

Dziewczyna była pulchna. Młoda i piękna, ale jakby bez względu na to – otyła. Szedłem za nią i wpatrywałem się w jej szyję, ramiona i biodra. Jej ciało wyglądało jak pole zasypane śniegiem.

Zawsze czuję się zażenowany, kiedy przebywam w towarzystwie młodej, pięknej i grubej dziewczyny. Sam nie wiem dlaczego. Może dlatego, że natychmiast wyobrażam sobie ją przy jedzeniu? Widzę, jak chrupie rukiew wodną, która zwykle pozostaje na talerzu, albo wyciera chlebem talerz z resztek masła, kremu lub sosu.

Nie umiem nad tym zapanować. Jak kwas przeżerający metal, tak obraz kobiety przy jedzeniu wdziera się do mojej głowy, zakłócając inne jej funkcje.

Jeśli dziewczyna jest tylko gruba, to w porządku. Tylko gruba dziewczyna jest dla mnie jak obłok na niebie. Niech sobie płynie, nie ma ze mną żadnego związku. Sprawa ma się inaczej, jeśli dziewczyna jest jeszcze piękna i młoda. Czuję się wtedy zobowiązany, żeby określić rodzaj mojego stosunku do niej. Jednym słowem, może się zdarzyć, że pójdę z nią do łóżka. To wprawia mnie w zakłopotanie. Pójście do łóżka z kobietą, gdy głowa nie funkcjonuje normalnie, nie jest takie proste.

Nie chcę w ten sposób powiedzieć, że nie lubię grubych kobiet. Zakłopotanie i wstręt to dwie różne rzeczy. Jak dotąd spałem z kilkoma grubymi, młodymi i pięknymi kobietami, ale ogólnie rzecz biorąc, nie były to przykre doświadczenia. O ile moje zmieszanie podążyło w odpowiednim kierunku, były to nawet przeżycia piękniejsze niż w tak zwanych zwykłych warunkach. Oczywiście nie zawsze mi się to udaje. Seks jest w najwyższym stopniu delikatną sprawą. To nie to samo co wybrać się w niedzielę do domu towarowego i kupić sobie termos. Otyłość każdego ciała układa się inaczej – jeden jej rodzaj wpływa na mnie dobrze, a inny sprawia, że do końca pozostaję w zewnętrznej warstwie zażenowania. W tym sensie seks z grubaską stanowi dla mnie rodzaj wyzwania.

Szedłem więc korytarzem za młodą, piękną i grubą dziewczyną. Pod kołnierzykiem przewiązaną miała białą apaszkę. Prostokątne złote klipsy w korpulentnych uszach kołysały się w rytm jej kroków i połyskiwały niczym znaki świetlne. Biorąc pod uwagę jej otyłość, poruszała się z niezwykłą lekkością. Oczywiście możliwe, że osiągała taki efekt za pomocą obcisłej bielizny czy czegoś w tym rodzaju, zdawałem sobie z tego sprawę, ale nie zmieniało to faktu, że biodrami poruszała zgrabnie i z kokieterią. Poczułem do niej sympatię. Zdaje się, że jej otyłość przypadła mi do gustu.

Nie chcę się usprawiedliwiać, ale nie należę do mężczyzn, którym prawie każda dziewczyna może zawrócić w głowie. Raczej rzadko zwracam na nie uwagę. Dlatego jeśli już któraś wpadnie mi w oko, nabieram ochoty, żeby wypróbować to uczucie. Chcę sprawdzić, czy to rzeczywiście jest sympatia, a jeśli tak, to w jaki sposób będzie się ona rozwijać.

Zrównałem krok i zacząłem przepraszać za spóźnienie.

– Nie sądziłem, że formalności przy wejściu zajmą tyle czasu – powiedziałem. – W dodatku winda jechała bardzo powoli. Do tego biurowca wszedłem punktualnie, dziesięć minut przed umówionym czasem.

„Wiem” – skinęła głową. Poczułem zapach wody toaletowej, bijący od jej karku. Przypominał mi aromat, jaki unosi się nad polem melonowym w letni poranek. Zapach ten wzbudził we mnie jakieś dziwne, niepasujące do chwili, tęskne uczucie, jakby dwie różne warstwy mojej pamięci połączyły się w nieznanym miejscu. Czasami zdarza mi się czuć coś podobnego. Najczęściej pod wpływem pewnych zapachów.

– Dość długi ten korytarz – spróbowałem nawiązać rozmowę. Popatrzyła na mnie, nie zwalniając kroku. Wyglądała na jakieś dwadzieścia, może dwadzieścia jeden lat. Miała wyraźne rysy twarzy, wysokie czoło i piękną cerę.

Patrząc na mnie, powiedziała: „prust”. Ujmując rzecz dokładniej, nie wymówiła tego słowa, a jedynie z ruchu jej warg domyśliłem się, że chciała powiedzieć „prust”. Nadal nie było słychać jej głosu. Nie słyszałem również jej oddechu. Zupełnie jakby mówiła do mnie przez grubą szybę.

– Proust? Marcel Proust? – zapytałem.

Ze zdziwieniem spojrzała mi w oczy i jeszcze raz powiedziała: „prust”. Zrezygnowany wróciłem na poprzednie miejsce i krocząc za nią, z uporem szukałem w myśli słów, które układem warg odpowiadałyby wyrazowi „prust”. „Chrust”, „spust”, „biust” i tym podobne, pozbawione sensu słowa jedno po drugim przychodziły mi do głowy, ale żadne z nich nie pasowało dokładnie do ruchu jej warg. Chyba naprawdę powiedziała: „Proust”. Nie mogłem jednak zrozumieć, jaki związek zachodził pomiędzy długością korytarza a Marcelem Proustem.

Może Proust miał być metaforą długości korytarza? Ale gdyby rzeczywiście tak było, skojarzenie to wydawało mi się zbyt szokujące, a nawet chyba niezbyt uprzejme. Rozumiałbym, gdyby długi korytarz stanowił metaforę utworów Prousta. Ale na odwrót? Brzmiało to dość dziwacznie.

„Korytarz długi jak Marcel Proust?”

Korytarz był naprawdę długi. Kilkakrotnie skręcaliśmy, wychodziliśmy i schodziliśmy po krótkich, pięcio-, sześciostopniowych schodach. Droga, którą w ten sposób przeszliśmy, była pięcio- lub sześciokrotnie dłuższa niż w zwykłym biurowcu. Być może kręciliśmy się w kółko jak po iluzjonistycznym obrazie Eschera. W każdym razie wygląd korytarza nie ulegał zmianie. Marmurowa podłoga, żółtawe ściany, bezsensowna numeracja i stalowe klamki w drewnianych drzwiach. Nie widziałem po drodze żadnego okna. Stukot szpilek dziewczyny rozlegał się w jednostajnym rytmie. Za nim słychać było klejące się człapanie moich butów do joggingu. Czyżby gumowe podeszwy moich butów rozpuściły się naprawdę? Nie byłem w stanie stwierdzić, czy był to odgłos naturalny, czy nie, ponieważ w butach do joggingu po marmurze szedłem pierwszy raz w życiu. Pewnie w połowie tak, a w połowie nie. Wszystko tutaj zachowywało się właśnie w takich proporcjach.

Wsłuchany w odgłos własnych butów, nie zauważyłem, że dziewczyna zatrzymała się nagle i z impetem uderzyłem piersią o jej plecy. Były miękkie jak dobra deszczowa chmura, wyhamowały zderzenie i znów poczułem zapach wody toaletowej. Dziewczyna pod wpływem zderzenia pochyliła się niebezpiecznie do przodu, toteż pospiesznie chwyciłem ją za ramiona i przywróciłem do poprzedniej pozycji.

– Przepraszam. Trochę się zamyśliłem.

Spojrzała na mnie, czerwieniąc się nieznacznie. Nie byłem zupełnie pewien, ale chyba się nie gniewała. Powiedziała: „tassel”, i uśmiechnęła się lekko. Następnie wzruszyła ramionami i dodała: „sela”. Oczywiście, jak już parę razy wspomniałem, nie wypowiedziała tego na głos, a jedynie w taki kształt ułożyła usta.

– Tassel? – powiedziałem do siebie, chcąc usłyszeć brzmienie tego słowa. – Sela?

– Sela – powtórzyła z przekonaniem.

Brzmiało to jak po turecku, ale nigdy nie słyszałem ani słowa w tym języku, więc nie byłem pewien. Myśli gmatwały mi się coraz bardziej, chyba nie powinienem zaczynać tej rozmowy. Byłem jeszcze nowicjuszem w sztuce czytania z ruchu warg. To wyjątkowo delikatna sztuka, nie jakiś tam substytut, którego w ciągu dwóch miesięcy można nauczyć się na miejskim kursie.

Dziewczyna wyjęła z kieszeni żakietu niewielki owalny klucz magnetyczny, płaską powierzchnią przyłożyła go do zamka w drzwiach z numerem 728. Dał się słyszeć zgrzyt i zamek został odblokowany. Niezłe urządzenie – pomyślałem.

Otworzyła drzwi. Stanęła w wejściu i powiedziała w moim kierunku: „Somto, sela”.

Oczywiście przytaknąłem i weszliśmy do środka.Koniec Świata – złote zwierze

Wraz z nadejściem jesieni ciała zwierzy pokryły się długą złotą sierścią. Kolor jej był złoty w najprostszym znaczeniu tego słowa. Nie dało się weń wmieszać żadnego innego koloru. Ich złoto przyszło na świat jako złoto i jako złoto na świecie tym pozostało. Tkwiły pomiędzy bezmiarem ziemi a bezmiarem nieba, ubarwione czystym złotem.

Kiedy przybyłem do Miasta – była wtedy wiosna – pokrywała je krótka różnokolorowa sierść. Były okazy czarne, rude, białe i czerwonobrązowe. Były też mieszane – w różnobarwne łaty. Przemieszczały się w ciszy – każde przybrane we właściwą sobie sierść – po przestworzu młodej zieleni, niby popychane wiatrem. Były zwierzętami nadzwyczaj – medytacyjnie wręcz – cichymi. Nawet oddech ich był bezgłośny niczym poranna mgła. W milczeniu żuły zieloną trawę, a kiedy miały dosyć, skuliwszy zady, siadały na ziemi i zapadały w krótki sen.

Przeminęła wiosna, skończyło się lato i kiedy słońce przytłumiło nieco swój blask, a na rozlewiskach rzeki wczesnojesienne wiatry pomarszczyły wodę, dały się zauważyć pierwsze zmiany. Złota sierść początkowo wyrastała z rzadka, niczym późna odmiana jakiejś rośliny zasianej tu dziwnym trafem, lecz wkrótce tysiącami macek wplotła się w sierść krótką i całkowicie ją przykryła lśniącym szczerym złotem. Trwało to zaledwie tydzień. Przeistoczenie zwierzy nastąpiło prawie równocześnie. Wszystkie bez wyjątku w ciągu jednego tygodnia zmieniły całą sierść. Kiedy wstało poranne słońce i zabarwiło świat na nowy, złoty kolor, na ziemię zstąpiła jesień.

Tylko długie, pojedyncze rogi, które wyrastały im ze środka czoła, pozostały niezmienione – sprężyście białe. Były wręcz niebezpiecznie cienkie, bardziej niż rogi przypominały ułamane kości, które przy jakimś zranieniu wydostały się na zewnątrz i tak już pozostały. Jedynie te białe rogi i niebieskie oczy nie zmieniły barwy w trakcie złotego przeistoczenia. Jakby chcąc wypróbować swoje nowe stroje, potrząsały pionowo łbami, ostrzami rogów wbijając się w wysokie jesienne niebo. Moczyły nogi w coraz chłodniejszej rzece i wyciągały szyje po czerwone dzikie owoce.

W porze gdy zmrok niebieścił ulice, wychodziłem na wieżę obserwacyjną w Zachodnim Murze i oglądałem ceremonię spędzania zwierzy pod bramę i wypuszczania ich za Miasto. Strażnik dął w róg raz długo i trzy razy krótko. Tak było ustalone. Słysząc róg, zawsze zamykałem oczy i starałem się wchłonąć jego miękki ton. Dźwięk rogu nie przypominał żadnego innego dźwięku. Niczym niebieskawo przezroczysta ryba płynął przez skąpane w zachodniej zorzy ulice, nasycał sobą krągłe kamienie chodników, kamienne ściany domów i mury ciągnące się wzdłuż ulic przy rzece. Pobrzmiewał z cicha w każdym zakamarku Miasta, prześlizgując się przez niewidzialną, ukrytą w powietrzu dyslokację czasu.

Kiedy w Mieście rozlegał się dźwięk rogu, stworzenia, wiedzione prehistoryczną pamięcią, podnosiły szyje. W jednej chwili ponad tysiąc zwierzy zamierało w identycznej pozie. I te, które do tej pory z namaszczeniem żuły liście janowca, i te, które przebierały kopytami, siedząc na kamiennych chodnikach, nawet te, które drzemały, korzystając z ostatniego słońca – wszystkie podnosiły łby i zwracały je w kierunku, skąd dobywał się dźwięk. O czym wtedy myślały? Czego wypatrywały? Skręciwszy szyje w jednym kierunku i uniósłszy je pod jednym kątem, wpatrywały się w niebo. Jedyne, co się wtedy poruszało, to ich złota sierść targana wieczornym wiatrem. W końcu gdy przebrzmiała ostatnia nuta, podnosiły się z ziemi i ruszały w stronę bramy, zupełnie tak, jakby sobie o czymś przypomniały. Pryskało chwilowe zaklęcie i Miasto wypełniało się odgłosem niezliczonych kopyt. Tętent ten kojarzył mi się zawsze z pianą, która w ogromnych ilościach wypływa z wnętrza Ziemi. Wypełnia ulice Miasta, przelewa się przez ogrodzenia domów, a w końcu przykrywa nawet wieżę zegarową.

To tylko wieczorna zjawa. Kiedy otwierałem oczy, piana natychmiast znikała. Rzędy zwierzy posuwały się po kamiennej nawierzchni krętych uliczek Miasta niczym rzeka. Nie walczyły o pierwszeństwo ani o rolę przewodnika. Sunęły do przodu ze spuszczonymi oczami, z lekka potrząsając grzbietami. Chociaż nie było tego widać gołym okiem, czułem, że łączy je jakaś głęboka intymna więź. Nadciągały z północy, przechodziły Starym Mostem na południowy brzeg rzeki i tam łączyły się ze stadem przybyłym od wschodu. Następnie szły wzdłuż kanału, obok fabryk, przechodziły pod pasażem łączącym budynki odlewni i kierując się wciąż na zachód, docierały do Zachodniego Wzgórza. Na zboczach wzgórza czekały osobniki stare i młode, które nie mogły oddalać się od bramy. Razem szły teraz na północ, przechodziły przez Most Zachodni i stawały przed bramą.

Kiedy przewodnik stada zjawiał się przed bramą, Strażnik otwierał jedno jej skrzydło. Brama była bardzo ciężka, wzdłuż i wszerz wzmocniona grubymi żelaznymi blachami. Miała jakieś cztery, może pięć metrów wysokości i aby uniemożliwić przejście bramy górą, jej szczyt wyścielony był, niczym Góra Igieł w piekle, lasem ostro zakończonych gwoździ. Strażnik otwierał tę masywną bramę jednym lekkim ruchem i wypuszczał zgromadzone stado zwierzy poza granice Miasta. Kiedy wszystkie bez wyjątku były już na zewnątrz, zamykał bramę na klucz.

O ile mi wiadomo, poza tą bramą nie było innego wyjścia z Miasta. Otaczał je siedmio- czy ośmiometrowej wysokości mur, który pokonać mogły tylko ptaki.

O świcie Strażnik ponownie otwierał bramę, dął w róg i wpuszczał stado do środka. Potem znów zamykał bramę na klucz.

– Prawdę mówiąc, nie ma potrzeby zamykać jej na klucz – wyjaśnił mi Strażnik. – I tak nikt poza mną nie zdoła jej otworzyć. Nawet gdyby kilku spróbowało naraz. Ale cóż, tak jest ustalone.

Spuścił futrzaną czapkę tuż nad brwi i zamilkł. Strażnik był olbrzymem. Nigdy przedtem nie widziałem człowieka tak potężnej budowy ciała. Pokrywały go zwały mięśni. Zdawało się, że pod wpływem jednego ich naprężenia koszula i marynarka Strażnika w każdej chwili mogą pęknąć. Niemniej czasami zdarzało mu się zamknąć oczy i pogrążyć w bezgranicznym milczeniu. Nie wiedziałem, czy było to coś w rodzaju depresji, czy też może na skutek jakiegoś bodźca w funkcjonowaniu jego organizmu następowały chwilowe przerwy. Bez względu jednak na przyczynę, jeśli owładnęło nim milczenie, musiałem cierpliwie czekać, aż odzyska świadomość. Kiedy powracał do zmysłów, powoli otwierał oczy, przez dłuższy czas przyglądał mi się nieprzytomnym wzrokiem i wielokrotnie pocierał dłońmi o kolana, tak jakby starał się zrozumieć, dlaczego przed nim stoję.

– Dlaczego wypędza je pan z Miasta na noc? – zapytałem Strażnika, kiedy odzyskał przytomność.

– Tak jest ustalone – powiedział. – Tak jest ustalone, więc tak robię. To tak, jak ze słońcem. Dlaczego pojawia się na wschodzie, a znika na zachodzie?

Większość czasu, poza otwieraniem i zamykaniem bramy, Strażnik spędzał, zdaje się, na pielęgnacji swoich narzędzi – różnego rodzaju toporów, siekier oraz noży. Miał ich w szopie bez liku i w każdej wolnej chwili ostrzył je na osełce. Wyszlifowane, świeciły zawsze białym światłem, nieprzyjemnym, jakby zmrożonym. Zdawało się, iż blask ten nie był jedynie odbiciem zewnętrznego światła, lecz rzeczywiście promieniował z ich wnętrza.

Strażnik nie spuszczał ze mnie oka, gdy przyglądałem się jego kolekcji. Uśmiechał się przy tym z zadowoleniem kącikami ust.

– Uważaj, chłopcze – sękatym jak korzeń drzewa palcem wskazywał na narzędzia – to nie zabawki. Wystarczy jeden nieostrożny ruch, a zranisz się do krwi. Wszystkie wykułem własnoręcznie. Byłem kiedyś kowalem, znam się na tym. Są starannie wykonane i dobrze wyważone. Nie tak łatwo jest dopasować trzonek do ciężaru ostrza. Spróbuj wziąć któryś z nich do ręki.

Wziąłem ze stołu najmniejszy topór i kilka razy zamachnąłem się nim w powietrzu. Jak dobrze wyszkolony pies myśliwski, reagował natychmiast na najmniejszy ruch mojego nadgarstka, ba, chyba na samą myśl o ruchu. Rzeczywiście Strażnik miał z czego być dumny.

– Ten trzonek też zrobiłem sam. Z dziesięcioletniego jesionu. Niektórzy wolą inne drzewa. Ale moim zdaniem jesion jest najlepszy. Dziesięcioletni jesion. Nie może być ani młodszy, ani starszy. Jest wtedy niezbyt suchy, za to bardzo mocny i sprężysty. We Wschodnim Lesie można znaleźć takie drzewa.

– Do czego panu tyle noży?

– Do różnych rzeczy – odparł. – Będę ich potrzebował, gdy nadejdzie zima. Zresztą sam się przekonasz.

Za bramą znajdowało się miejsce przeznaczone dla zwierzy. Płynął tamtędy strumień, z którego mogły napić się wody. Za strumieniem, jak okiem sięgnąć, ciągnął się las jabłoni. Rozpościerał się w nieskończoność, niczym bezkresne morze.

W Zachodnim Murze były trzy wieże obserwacyjne. Wychodziło się na nie po drabinie i przez żelazne kraty w oknach można było oglądać zwierze z góry.

– Nikt poza tobą tutaj nie przychodzi – powiedział Strażnik. – No cóż, jesteś jeszcze nowy. Na to nie ma rady. Ale ty też przestaniesz zwracać na nie uwagę. Jak wszyscy. Oczywiście pominąwszy pierwszy tydzień wiosny.

Z jego słów wynikało, że tylko w pierwszym tygodniu wiosny mieszkańcy Miasta wychodzili na wieże, by obserwować walkę zwierzy. Trudno to sobie wyobrazić, znając łagodny charakter tych stworzeń, lecz właśnie wtedy, na tydzień przed narodzinami młodych, tuż przed zrzuceniem starej sierści, samce stawały się agresywne i raniły się nawzajem w zaciętej walce. Z krwi, która potokami zalewała wówczas równinę, rodził się nowy ład i nowe życie.

Jesienne zwierze, usadowiwszy się na ziemi, połyskiwały swoim długim, złotym włosiem w zachodzącym słońcu. Nieruchome jak rzeźby, z uniesionymi w górę łbami czekały, aż ostatni promień zatonie w otchłani Jabłoniowego Lasu. Kiedy słońce chowało się za drzewami i noc przykrywała ich ciała niebieskim mrokiem, spuszczały łby, kładły swe białe pojedyncze rogi na ziemi i zamykały oczy.

Tak kończył się dzień w Mieście.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji