MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Kot Księżyc. Zaginione opowiadanie japońskiego pisarza - ebook
Kot Księżyc. Zaginione opowiadanie japońskiego pisarza - ebook
Pewnego upalnego popołudnia życie samotnego mężczyzny na tokijskim przedmieściu zostaje przerwane przez coś z pozoru błahego — przesyłkę, której nie zamawiał, i listonosza, który patrzył zbyt długo. Wkrótce potem dzwoni telefon, a głos w słuchawce wypowiada jego imię tak, jakby znał go od zawsze. Z pozoru drobne zdarzenia splatają się w pajęczynę niepokoju. Drobne znaki, przypadkowe spotkania i ukryte wiadomości prowadzą go w stronę tajemnicy, której nie chciał odkrywać. Tajemnicy, która pachnie papierem starych opowieści, kocim futrem i czymś jeszcze — czymś, co czai się tuż poza granicą codzienności. Czasem jeden nieodebrany telefon wystarczy, by rzeczywistość zaczęła się kruszyć. A kiedy zacznie — nie ma już odwrotu.
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| Rozmiar pliku: | 184 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jacek W. Brzozowski
Nazywam się Haruki Murakami. Zresztą… Czy to ważne, jak się nazywam? Zawsze myślałem, że nie ma to najmniejszego znaczenia. Nie mamy przecież wpływu na wybór naszego imienia przez rodziców, a z nazwiskiem od razu się rodzimy. To dziwne, jak los, od którego w najwyższym stopniu zależymy, potrafi odmienić życie i całe, ukształtowane przez wiele lat, myślenie o czymś. Na przykład o listach. Zupełnie nie pojmuję, z jakiego powodu przytrafiło się to właśnie mnie. Zawsze wiodłem zwyczajne, w miarę uregulowane życie. Wstawałem około dziewiątej, czasem dziesiątej, ponieważ pracowałem przeważnie w nocy. Kiedyś mi to przeszkadzało, ale z czasem, z upływem kolejnych lat, przywykłem. Brałem prysznic, przy śniadaniu czytałem poranną gazetę lub oglądałem TV, a później robiłem zakupy w pobliskim sklepie spożywczym. Raz w tygodniu zahaczałem o pralnię i położony obok niej sklep z płytami. O ile wiem, był to jedyny sklep w okolicy, w którym sprzedawano wyłącznie jazz.
W tym czasie Kiyomi była już w pracy. Poznaliśmy się jeszcze w trakcie studiów. Ja bez większego entuzjazmu skończyłem inżynierię, a ona architekturę. Wydawało mi się, że pasujemy do siebie – choćby z wykształcenia. Czułem, że w jakiś sposób się uzupełniamy. Ja mogłem projektować mosty, a ona je budować. Poza tym do dziś pamiętam, jakie nadzwyczajne mrowienie czułem na widok wewnętrznej strony jej nadgarstków. Czy to niedziwne?
