Kundle - ebook

Za­kon­nice od świę­tej Ja­dwigi jeź­dziły na ro­we­rach. Pe­da­łu­jąc mo­zol­nie pod górę, po­ły­ski­wały w słońcu klam­rami san­da­łów wy­nu­rza­ją­cymi się jak nie­mrawe ro­baczki świę­to­jań­skie spod ich cięż­kich ha­bi­tów. To jedna, to druga bły­skała san­da­ło­wymi sprzącz­kami, jak bły­skał od czasu do czasu ośle­pia­ją­cym świa­tłem bla­szany ko­gut ob­ra­ca­jący się z wia­trem na da­chu ich Mil­czą­cego Domu. Jak bły­skał zło­tym zę­bem sak­so­fo­ni­sta z Mup­pe­tów na na­pi­sach koń­co­wych The Mup­pet Show. Jak bły­skał Mi­chaił, brat babki Aszer, który miesz­kał w ZSRR i wsta­wił so­bie już trzeci taki, żeby pod­kre­ślić, jak do­brze mu się żyje. Za to kiedy je­chały z górki, ich przy­gar­bione syl­wetki pro­sto­wały się, po­ły­skliwe za­pię­cia san­da­łów zni­kały pod prze­pastną czer­nią, a nie­bie­skie we­lony ło­po­tały na wie­trze, jak przy po­myśl­nych wia­trach ło­po­czą flagi po­wcią­gane na chude maszty. Jak za czter­dzie­ści lat Liza, wy­ta­tu­owana pra­wnuczka Mi­cha­iła, zdąży ło­pot­nąć przez okno skraw­kiem nie­bie­skiego z żół­tym, za­miast za­pier­da­lać do schronu za wszyst­kimi, za­nim Ru­scy zbom­bią jej miesz­ka­nie w pół­noc­nym Char­ko­wie ra­zem z nią, jej psem, flagą i kum­plem, który na go­rąco re­la­cjo­no­wał wojnę na Twit­te­rze.

Aszer mó­wiła, że faj­nie by­łoby po­pa­trzeć, jak któ­raś z za­kon­nic zjeż­dża, ale tak na­prawdę, na cito, na jej bia­łym skła­daku marki Ro­met. Mo­głaby przed samą To­szecką ode­rwać się od as­faltu i wzbić w po­wie­trze nad Świec­kim Ru­chem Mi­syj­nym „Epi­fa­nia”, prze­le­cieć nad pod­sta­wówką, ki­nem Gra­żyna i rzeczką Kłod­nicą, zro­bić kółko nad wię­zie­niem, sa­mo­cho­dówką i szkołą mu­zyczną, żeby gład­kim śli­zgiem wy­lą­do­wać na rynku, gdzie już cze­kałby na nią wi­wa­tu­jący tłum. W me­ta­lo­wym ko­szyku przy kie­row­nicy – Aszer upie­rała się, że po­winno być uro­czy­ście – wio­złaby mon­stran­cję. Mnie by roz­śmie­szyło, gdyby w ko­szyku sie­dział E.T., ale nie mogę tego na ra­zie po­wie­dzieć Aszer, bo E.T. ma wejść na ekrany do­piero za rok i pan John Alvin jesz­cze na­wet nie wy­my­ślił pla­katu.

Aszer za­py­tała, czy to prawda, że to­wa­rzy­szę nie tylko jej. – Tak – mó­wię. I czy Go­ryl też był moim to­wa­rzy­szem? – Tak – mó­wię. Czy stało się tak, jak się stało, dla­tego że Go­ryl mnie po­rzu­cił? – To bez zna­cze­nia – mó­wię – i tak by się do­ko­nało.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------