Mallaroy. Tom 1 - ebook

2.

SIOSTRZYCZKO, GDZIE JESTEŚ?

Rok szkolny zaczy­nał się dla Erin w ostat­nim tygo­dniu sierp­nia, dla Alei na początku wrze­śnia. W dodatku Blo­oming­ton leżało pra­wie dokład­nie mię­dzy ich rodzinną Colum­bią na połu­dnio­wym zacho­dzie stanu Illi­nois a Chi­cago na pół­noc­nym wscho­dzie. Dzięki temu nie­trudno było prze­ko­nać rodzi­ców (oraz opie­ku­nów inter­natu), by pozwo­lili Alei spę­dzić jej ostatni wolny week­end w daw­nej szkole. Miała prze­no­co­wać w pokoju sio­stry, a potem odbyć osta­teczną podróż do Szkoły Sty­pen­dial­nej imie­nia Fla­na­gana Mal­la­roya już sama, pocią­giem.

To Alea naci­skała naj­moc­niej na taki układ. Całe waka­cje spę­dziła w prze­ko­na­niu, że po let­niej roz­łące wróci do dobrze już zna­nego miej­sca i uści­ska szkol­nych przy­ja­ciół. Po czym nagle wszystko się zmie­niło. Nie mogła zostać w Blo­oming­ton, chciała jed­nak mieć przy­naj­mniej szansę poże­gnać się ze wszyst­kimi oso­bi­ście.

Bliź­niaczki miały za chwilę roz­po­cząć jede­na­stą klasę: trzeci rok z czte­ro­let­niego liceum. Miały być Junior­kami (tylko rok pod Senio­rami) i wresz­cie doświad­czyć, jak to jest pra­wie wszyst­kich koja­rzyć i pra­wie wszystko wie­dzieć – rozu­mieć, któ­rego nauczy­ciela uni­kać, które szafki się zaci­nają i które jedze­nie w sto­łówce powo­duje ból żołądka. Dla Erin wszystko to wciąż stało otwo­rem. Alea zaczy­nała od nowa. Cze­kało ją wej­ście do obcej szkoły, do obcej rze­czy­wi­sto­ści, od razu na trzeci rok. Jakby tego było mało, nauka we wszyst­kich tych eli­tar­nych, wybit­nych, nie­zwy­kłych, osza­ła­mia­ją­cych, no cho­lera, magicz­nych – dosłow­nie i w prze­no­śni – Szko­łach Sty­pen­dial­nych trwała nie cztery, a pięć lat. Co ozna­czało, że Erin wyprze­dzi ją w życiu o rok i kto wie, czy Alea kie­dy­kol­wiek ją potem dogoni…?

Była pod­eks­cy­to­wana. Jasne, że była. Kto by nie chciał mieć spe­cjal­nych mocy i fascy­nu­ją­cych sekre­tów? Ale uczu­cie to wcale nie zama­zy­wało wszyst­kich innych, które także ści­skały ją za serce. Zmiany bowiem zacho­dzą nie­mal zawsze po posta­cią wymiany: sta­rego na nowe. Aby coś zyskać, coś trzeba utra­cić. Alea Lan­ford nie była jesz­cze do końca pogo­dzona ze swo­imi stra­tami.

* * *

Ponie­waż począ­tek szkoły śred­niej był cza­sem, gdy bliź­niaczki prze­cho­dziły kry­zys indy­wi­du­al­no­ści, uparły się wów­czas, żeby nie miesz­kać w tym samym pokoju. Alea wylą­do­wała więc z Julie – sen­ty­men­talną dziew­czyną, którą Kosmos chyba po pro­stu wycią­gnął z _Romea i Julii_, i wrzu­cił do tej rze­czy­wi­sto­ści. Erin dzie­liła mały pokoik z Bethany – sprytną, uszczy­pliwą bru­netką. Razem stwo­rzyły zgraną czwórkę i spę­dziły dwa lata na wspól­nym popeł­nia­niu błę­dów, który to pro­ces nie­któ­rzy nazy­wają dora­sta­niem.

Erin wyje­chała do Blo­oming­ton pierw­sza i pięć dni spę­dzone bez niej w domu rodzin­nym było dla Alei nie­przy­jemną próbką tego, jak dziw­nie będzie prze­żyć cały rok oddziel­nie.

W sobotę wresz­cie dołą­czyła do bliź­niaczki i wraz z Julie oraz Bethany spę­dziły dzień na słodko-gorz­kiej cele­bra­cji roz­łąki. W nie­dzielę trójka wciąż zapi­sana do szkoły musiała zgło­sić się na dodat­kowe szko­le­nia BHP. Alea dała znać, że pój­dzie w tym cza­sie na ostatni, sen­ty­men­talny spa­cer po budynku, gdy więc Erin i Bethany powró­ciły do pokoju, nie­obec­ność dziew­czyny nie była wcale podej­rzana. To zna­czy, dopóki Erin nie zoba­czyła zosta­wio­nej na poduszce kartki papieru.

_Eve mnie potrze­buje. Wrócę po rze­czy w sobotę. Ominę pierw­szy tydzień szkoły. Kryj mnie. – A_

– Kochana Aleo, była­bym wdzięczna, gdyby twoje wia­do­mo­ści brzmiały mniej jak list od pory­wa­cza – wymam­ro­tała pod nosem Erin. Ze zmarsz­czo­nymi brwiami obró­ciła kartkę kilka razy w dło­niach, upew­nia­jąc się, że nie ma w niej żad­nego dodat­ko­wego, sekret­nego prze­sła­nia. Potem prze­nio­sła wzrok na poduszkę, gdzie leżał tele­fon komór­kowy sio­stry. – No do cho­lery jasnej… – dodała, tym razem już wcale nie roz­ba­wiona.

Czemu, czemu, czemu Alea zosta­wiła swój tele­fon i więk­szość rze­czy? Miała wyje­chać, ow­szem, ale jutro rano, na roz­po­czę­cie roku w Chi­cago! Dokąd poje­chała z tą obcą Zmien­no­kształtną i po co? Na całe pięć dni, ot tak?!

– Co ta dziew­czyna odwala, co? Kim jest Eve? Sobota jest pra­wie za tydzień!

Erin nie­mal pod­sko­czyła w miej­scu. Potem odwró­ciła się gwał­tow­nie, zgnia­ta­jąc kartkę w dłoni, ale było za późno. Bethany ewi­dent­nie prze­czy­tała jej przez ramię całą treść. Sku­bana potra­fiła być nie­sa­mo­wi­cie cicha.

– Nie­ważne – wes­tchnęła Erin, pró­bu­jąc zdu­sić w sobie iry­ta­cję. Wie­działa, że Alea jest roz­sądna. Nie poje­cha­łaby w ciemno bez powodu, nie zosta­wi­łaby komórki, gdyby nie musiała, i poże­gna­łaby się oso­bi­ście, gdyby mogła. Racjo­nalna strona Erin to rozu­miała. W żaden spo­sób nie poma­gało to jed­nak uspo­koić emo­cji. Fru­stra­cja. Nie­po­kój. Zagu­bie­nie. Pismo było Alei, oko­licz­no­ści wrzesz­czały jed­nak: porwa­nie! Tylko że w grę wcho­dziła także cała ta sza­lona sen­tura, przez którą sce­na­riusz sta­wał się nagle mniej mroczny i bar­dziej praw­do­po­dobny. Albo może wła­śnie nie…?

W pokoju zaczy­nało się robić cia­sno od samych domy­słów Erin. Dobrze, że przy­naj­mniej Julie teraz z nimi nie było, bo zabra­kłoby miej­sca.

Bethany w mil­cze­niu obser­wo­wała, jak Erin zaczyna ner­wowo krą­żyć po ich nie­wiel­kiej wspól­nej prze­strzeni. Nasto­latka zgar­nęła komórkę Alei, przez chwilę bez­myśl­nie otwie­rała i zamy­kała kolejne apli­ka­cje, potem prze­szła do biurka z dziw­nie nie­obec­nym spoj­rze­niem. Zaj­rzała do szafy, zaj­rzała do torby. Widać było, że potwier­dza to, co i tak już wie­działa – Alea wzięła ze sobą tylko kilka rze­czy i znik­nęła.

Potem nagle w oczach Erin bły­snęło coś nowego. Dziew­czyna zamarła, a następ­nie raz jesz­cze pode­szła do biurka. Tym razem chwy­ciła swój leżący na krze­śle ple­cak i zaczęła w nim ner­wowo grze­bać, aż wresz­cie zna­la­zła port­fel. Otwo­rzyła go i zamarła ponow­nie.

– Dobra, co się dzieje? – ode­zwała się w końcu Bethany, która wresz­cie usia­dła na swoim łóżku, ale nie spusz­czała wzroku z przy­ja­ciółki.

– Jak ci powiem, że nie mogę ci nic powie­dzieć, ale musisz mi pomóc, to mi pomo­żesz? – zapy­tała Erin wolno, odkła­da­jąc port­fel na blat i odwra­ca­jąc się do Bethany.

– Nie – odparła dziew­czyna natych­miast z gro­bową miną.

– Beth, ja mówię poważ­nie – jęk­nęła Erin. – To jest mega­ważne.

– No ja też mówię poważ­nie – nie odpusz­czała Bethany, wciąż odro­binę wojow­ni­czo nasta­wiona. – Laska, nie wiem, co ty i Alea znowu wykom­bi­no­wa­ły­ście, ale to jest o krok za daleko, okej? Ona sobie w sekre­cie poje­chała gdzieś na kilka dni? Powa­liło ją? My mamy po szes­na­ście lat, prze­cież z tego będą pro­blemy dla szkoły i dla waszych rodzi­ców, jak coś się sta­nie! Jak mi nie powiesz, co się dzieję, to wstanę i pójdę do sekre­ta­riatu ogło­sić, że ktoś porwał twoją sio­strę.

– O jeżu, no prze­cież…

– Nie no, poważ­nie mówię. – Bethany wzru­szyła ramio­nami. – Jeśli mam ci pomóc, to musisz mi dokład­nie powie­dzieć w czym i dla­czego. I nawet nie pró­buj kła­mać, E. Wiesz dobrze, że zawsze potra­fię roz­po­znać, kiedy kła­miesz!

* * *

– Dobrze – oznaj­miła wolno Bethany, kiedy wysie­działy już odpo­wied­nio długą chwilę po tym, jak Erin skoń­czyła ner­wowo opo­wia­dać całą histo­rię. – Pozwól, że ja pod­su­muję. Alea poje­chała z jakąś obcą Zmien­no­kształtną, pod­mie­niła ci w port­felu twoje świeżo upie­czone prawko jazdy na swoje i napi­sała „kryj mnie”. I twój piękny umysł uznał, że to zna­czy, że musisz jutro pójść na roz­po­czę­cie roku w szkole peł­nej dziw­nych istot, o któ­rej nie powin­naś wie­dzieć i nie powin­naś mi mówić. I w dodatku chcesz, żebym ja w tym cza­sie wszyst­kim mówiła, że leżysz tu w łóżku chora.

– Dla­czego patrzysz na mnie, jak­bym postra­dała zmy­sły? – zapy­tała Erin, lekko ura­żona.

– Och, no nie wiem – rzu­ciła teatral­nie jej przy­ja­ciółka. – Może dla­tego, że Al pew­nie miała na myśli, żebyś… nie wiem. W sumie to nie wiem. Mam też pyta­nie za sto punk­tów, czemu ta kre­tynka zosta­wiła swój tele­fon! Zresztą tak czy ina­czej, twoje prze­ko­na­nie, że musisz poje­chać za nią teraz do Chi­cago, to jest jakiś żart.

Erin zmru­żyła oczy.

– Podej­rza­nie szybko i spo­koj­nie zaak­cep­to­wa­łaś tę część, która mówi o ist­nie­niu Zmien­no­kształt­nych, Łow­ców, Cza­ro­dzie­jów, Wam­pi­rów i Wil­ko­ła­ków – zauwa­żyła.

– Meh. – Beth mach­nęła ręką lek­ce­wa­żąco. – Po pro­stu i tak uwa­żam, że świat jest powa­lony. Ist­nie­nie Zmien­no­kształt­nych nie rusza mnie bar­dziej od kata­strofy kli­ma­tycz­nej.

– To chyba nie jest zdrowe.

– Dobra, nie zmie­niaj tematu! Wiesz, co nie jest zdrowe? Czło­wiek w szkole dla Wam­pi­rów! Serio, Erin, no nie możesz mówić poważ­nie o tym wyjeź­dzie. Alea ma wró­cić w sobotę, tak? No to omi­nie ją pierw­szy tydzień nauki. To nie koniec świata. Po cho­lerę ty się masz tam pchać?!

– Nie rozu­miesz! – Erin zaczy­nała się nie­cier­pli­wić. Wszystko było skom­pli­ko­wane i wyma­gało wyja­śnie­nia, a przy tym cały czas czuła, że zdra­dza nie swoje sekrety. Miała wra­że­nie, że nie ma wyboru, ale i tak cią­żyło jej na sumie­niu zdra­dze­nie zaufa­nia Alei. – Ta baba ze szkoły, która do nas dzwo­niła…

– Do Alei – popra­wiła ją uprzej­mie Bethany.

– …pod­kre­ślała, że trzeba się sta­wić na roz­po­czę­cie. Że to jest super­o­bo­wiąz­kowe. Te szkoły sty­pen­dialne nie są wybo­rem. Oni mają jakieś dziwne wewnętrzne poli­tyki i roz­ka­zują całej mło­dzieży sen­tu­ral­nej tam być. To jest jakiś dzi­waczny nad­zór! Wie­dzą, kto nowy się prze­mie­nił, mają też jakiś sys­tem dobro­wol­nej reje­stra­cji… No jeżu, nie mam poję­cia, jak to wszystko działa, ale jak Alea się nie pojawi, to zaczną jej szu­kać. Skon­tak­tują się z rodzi­cami, to oczy­wi­ste, i już wtedy będzie wielki roz­pier­dol! Ale potem zaczną jej pew­nie szu­kać tak… wiesz. Sen­tu­ralną poli­cją, czy co oni tam mają w tym swoim sys­temie. A Eve…

– Kobieta-kuna – wyja­śniła Beth, przede wszyst­kim samej sobie.

– …Eve mówiła, że to wszystko nie jest takie, jak się wydaje. Że im nie można ufać. Więc jak jutro na roz­po­czę­ciu w szkole Alea się nie pojawi, to będzie roz­pier­dol z rodzi­cami i roz­pier­dol z Eve, i pew­nie roz­pier­dol z nami, bo tu powinni nas pil­no­wać, a zgu­bili Aleę. I na stówę uznają, że my wie­dzia­ły­śmy o jej ucieczce i nikomu nie powie­dzia­ły­śmy.

– Erin?

– Co?!

– My wiemy o jej ucieczce i nikomu nie mówimy.

– O mój jeżu! – jęk­nęła Erin dra­ma­tycz­nie, jakby nasta­wie­nie przy­ja­ciółki ją wykań­czało, ale kąciki jej ust drgnęły ku górze.

Uwaga była nie tylko słuszna, ale także cał­kiem zabawna. W taki gorzki, tro­chę bez­radny spo­sób. Napię­cie mię­dzy nimi w dziwny spo­sób zostało roz­ła­do­wane. Beth na­dal sie­działa na swoim łóżku, Erin cho­dziła tam i z powro­tem, jakby buzu­jąca w niej ener­gia nie pozwa­lała jej się zatrzy­mać w miej­scu. W końcu jed­nak sta­nęła, zwró­cona twa­rzą do przy­ja­ciółki, i wsparła ręce na bio­drach z deter­mi­na­cją.

– Słu­chaj. Ja wiem, że to brzmi, jak­bym postra­dała zmy­sły, ale tylko na początku. Bilety na pociąg są kupione. Pojadę jutro, spę­dzę pięć dni jako Alea, wrócę tu w pią­tek, w sobotę przy­je­dzie Alea. Oddam jej tele­fon, odzy­skam swoje prawko, poga­damy sobie, a potem ona poje­dzie do Chi­cago i nikt się ni­gdy o niczym nie dowie. Ta dam! Pro­ste. – Erin nawet samej sie­bie do końca nie prze­ko­nała, ale była gotowa upar­cie brnąć w dys­ku­sję, aż Bethany się ugnie i zgo­dzi jej pomóc.

– Chcesz wie­dzieć, co myślę? – zapy­tała przy­ja­ciółka z cięż­kim wes­tchnię­ciem.

– A myślisz coś, o czym chcia­ła­bym wie­dzieć? – zręcz­nie odbiła piłeczkę Erin.

– Nie.

– No to nie chcę.

– To masz pecha. – Beth wzru­szyła ramio­nami. – Słu­chaj. Wy obie jeste­ście chyba jakieś uza­leż­nione od adre­na­liny. Jedna lezie w tajem­nicy za prak­tycz­nie obcą osobą, cho­lera wie, po co i dokąd, druga się chce pchać do jakiejś magicz­nej szkoły.

– Sen­tu­ral­nej – popra­wiła ją Erin.

– Nie­ważne. Nie pozwolę ci na to sza­leń­stwo, E.

Z jed­nej strony Bethany zda­wała się mieć abso­lutną rację. Erin rozu­miała, jak nie­bez­pieczne jest to, co chciała zro­bić. Tylko że Bethany nie sły­szała ostrze­żeń szkoły na temat zła­ma­nia prze­pi­sów ani ostrze­żeń Eve na temat szkoły. Nie widziała na wła­sne oczy, jak ktoś zamie­nia się w zwie­rzę. Nie okła­my­wała swo­ich rodzi­ców i nie stała w obli­czu ryzyka, że wszystko zaraz wybuch­nie w jeden wielki chaos. Może Erin reago­wała teraz emo­cjo­nal­nie, ale i bez tych emo­cji powody pozo­sta­wały takie same! Bethany tym­cza­sem zda­wała się wchła­niać to wszystko jak jakiś film. Trudno było się jej dzi­wić, nie dostała żad­nego dowodu, tylko masę wia­do­mo­ści, które brzmiały jak kom­pletne sza­leń­stwo. Może i wie­rzyła swo­jej przy­ja­ciółce, ale chyba jej pod­świa­do­mość jesz­cze nie do końca dała się prze­ko­nać, że to jest… prawda. Dla Beth Erin i Alea znowu zamie­niały się miej­scami z jakie­goś tylko dla nich waż­nego powodu. Erin czuła tym­cza­sem, że musi to zro­bić, bo ina­czej prze­wróci się pierw­szy klo­cek wiel­kiego, strasz­li­wego domina.

– Beth, ja cie­bie nie pytam o pozwo­le­nie. Ja cię infor­muję z nadzieją, że zde­cy­du­jesz się mi pomóc.

– Tak, Erin. Racja. – Przy­ja­ciółka przy­brała wojow­ni­czy, iro­niczny ton. – Wła­śnie poin­for­mo­wa­łaś mnie, że wybie­rzesz się do szkoły peł­nej nie­ludz­kich stwo­rów, z któ­rych na pewno przy­naj­mniej część będzie mogła zro­bić sobie z cie­bie kola­cję. I to żeby ukryć fakt, że twoją sio­strę ktoś prak­tycz­nie porwał. To świetny plan, ma tylko jedną wadę: JEST DO DUPY.

Erin z obu­rze­nia aż otwo­rzyła usta.

– Myślisz, że mam wybór? Słu­cha­łaś mnie w ogóle, kiedy ci mówi­łam, że jeśli Alea się tam nie stawi, to nie tylko zaczną stre­so­wać naszych rodzi­ców, ale jesz­cze kogoś na nią naślą?! Roz­pęta się pie­kło! Roz­pęta się okropne pie­kło tylko dla­tego, że jej przez chwilę nie będzie. Pod­czas gdy tak się składa, że ja mogę być Aleą!

– MOGŁAŚ, Erin, MOGŁAŚ być Aleą! Jeśli dobrze zro­zu­mia­łam, twoja sio­stra oka­zała się czymś wię­cej niż czło­wie­kiem! Niby jak to obej­dziesz? A poza tym może powinni jej szu­kać? Może powinni nie­po­koić two­ich rodzi­ców? Co to w ogóle za sytu­acja, żeby szes­na­sto­latka sobie zni­kała na pięć dni z kimś obcym!

– Hej! – Erin pod­nio­sła głos, wyrzu­ca­jąc z sie­bie to jedno słowo ostro, jak ostrze­że­nie. W jej oczach pło­nął ogień. – To jest Alea! To ona zna wszyst­kie fakty, nie my! To ona może pod­jąć naj­lep­szą decy­zję, co z tym zro­bić, więc jeśli mnie popro­siła, żebym ją kryła, to będę ją kryć. Rozu­miemy się?! To jest jej sekret. To ona będzie musiała spę­dzić cały rok w miej­scu, które jest dziwne, kon­tro­lu­jące i naj­wy­raź­niej nie można mu ufać. Więc zro­bię to, o co mnie popro­siła. Nie każ mi żało­wać, że ci to wszystko powie­dzia­łam, Beth – dodała, wciąż roz­złosz­czona, jed­nak już spo­koj­niej­szym tonem.

Bethany wzdry­gnęła się lekko. Erin potra­fiła wybuch­nąć, ale ni­gdy dotąd na nią. Przez chwilę widać było w jej oczach strach, jed­nak jego powo­dem nie była sama złość Erin. Cho­dziło raczej o to, że dopiero ta pełna pasji reak­cja uświa­do­miła Bethany, że to wszystko dzieje się naprawdę. Do tego momentu było wciąż cał­ko­wi­cie odre­al­nione, teraz nabrało cię­żaru i osia­dło mię­dzy nimi w małym pokoju.

W jed­nym Erin z pew­no­ścią miała rację – to nie one wie­działy, co się tak naprawdę dzieje.

Cisza się prze­cią­gała. Wresz­cie Beth zaci­snęła usta i ski­nęła głową. Wyglą­dało na to, że muszą trzy­mać się razem.

– Rozu­miem – powie­działa. Patrzyła, jak ogień w oczach Erin gaśnie i pozo­sta­wia po sobie jedy­nie puste spoj­rze­nie. Nasto­latka opa­dła na krze­sło jak szma­ciana lalka.

– Sorry – rzu­ciła Erin po chwili. – To wszystko jest po pro­stu… Nie chcia­łam na cie­bie nasko­czyć.

Bethany kiw­nęła głową na znak pojed­na­nia i znowu przez moment pozwo­liły sobie na wspólne mil­cze­nie. Erin odchy­liła głowę i spoj­rzała w sufit.

– Sio­strzyczko, gdzie jesteś? – szep­nęła cicho.

Sufit nie odpo­wie­dział.

Gdy napię­cie zelżało, Bethany na powrót pod­jęła temat, teraz z nieco wymu­szoną nutą swo­body w gło­sie.

– Naprawdę myślisz, że uda ci się uda­wać Aleę w tej szkole imie­nia Fala­flona czy jak mu tam?

– Fla­na­gana. Fla­na­gana Mal­la­roya – popra­wiła ją Erin i na jej ustach poja­wił się cień uśmie­chu.

– Jeżu, Fla­na­gan. – Beth też uśmiech­nęła się nie­śmiało. – Jak szkoła, któ­rej patron ma tak na imię, może być w ogóle brana na poważ­nie? To musiał być nie­zły gość, ten Mal­la­roy, skoro mimo takiego imie­nia zro­bili z niego patrona…

– No…

– To już Fala­fel Mal­la­roy byłby lep­szy…

Spoj­rzały na sie­bie i nagle wybu­chły śmie­chem. To nie był wesoły, bez­tro­ski śmiech. To był gło­śny, nagły śmiech pełen nie­pew­no­ści. Taki, który ma zmyć stres z umy­słu i nie­po­kój z twa­rzy. Był im potrzebny i zadzia­łał. Kiedy w końcu udało im się opa­no­wać, obie czuły się odro­binę lepiej.

– Dobra, E, a tak serio. Mówi­łaś, że coś tam już czy­ta­ły­ście o tych innych rodza­jach? Naprawdę możesz tam jechać jako czło­wiek? Tak, żeby się nie dać zjeść ani zde­ma­sko­wać…

– Wydaje mi się, że naprawdę tak – przy­tak­nęła ostroż­nie Erin.

Wie­działa już, że tylko Wil­ko­łaki potra­fią tak po pro­stu roz­po­znać innych przed­sta­wi­cieli swo­jego rodzaju – jakimś wil­czym instynk­tem i tro­chę po zapa­chu. Wam­piry tym­cza­sem wyczu­wały zapach ludz­kiej krwi, ale tylko po wej­ściu w tryb polo­wa­nia. Był to, jeśli dobrze zro­zu­miała, spe­cy­ficzny trans i tylko wtedy ujaw­niały się ich kły. Tekst, który czy­tały z Aleą, zapew­niał jed­nak, że mało kto to prak­ty­kuje. We współ­cze­snym świe­cie Wam­piry pozy­ski­wały krew w cywi­li­zo­wany spo­sób. Ryzyko, że ktoś przy niej wej­dzie w tryb polo­wa­nia, była równa z tym, że w sto­łówce pozo­stali ucznio­wie będą patro­szyć zło­wione przez sie­bie ryby.

Erin nie czuła się pewna ani swo­jej decy­zji, ani swo­jego bez­pie­czeń­stwa. To zna­czy – stre­so­wała się jak cho­lera już teraz, cho­ciaż nawet nie opu­ściła jesz­cze wła­snego inter­natu. Wyda­wało jej się jed­nak, że irra­cjo­nalny jest wła­śnie ten strach, a nie jej plan. Wszy­scy wyglą­dali jak ludzie. Alea była Echem, miała prawo na niczym się nie znać. Dodat­kowo dopiero co obu­dziły się jej zdol­no­ści, nor­malne więc było, że nie potra­fiła nad nimi w pełni pano­wać i zmie­nić się na zawo­ła­nie. Dawało to Erin ide­alne warunki, by się pod nią pod­szyć. Poza tym to była szkoła! Jak nie­bez­pieczny mógł być budy­nek pełen nasto­lat­ków, nie­za­leż­nie od ich rodzaju?

Da radę. Prawda? Da radę. A jeśli ją nakryją… W naj­gor­szym wypadku sta­nie się po pro­stu to, co sta­łoby się i tak, gdyby żadna z bliź­nia­czek nie poja­wiła się na roz­po­czę­ciu. Prawda…?

Jeśli nawet ręce jej się tro­chę trzę­sły, gdy prze­pa­ko­wy­wała walizki, nikt nie musiał o tym wie­dzieć.

– Mogę zadać ci obraź­liwe pyta­nie? – ode­zwała się Bethany, kiedy świa­tło było zga­szone i obie leżały w swo­ich łóż­kach.

– Mhm – mruk­nęła Erin. Była wykoń­czona stre­su­ją­cym dniem i jed­no­cze­śnie zbyt prze­jęta, by zasnąć.

– Czy w jakimś małym stop­niu nie robisz tego też dla sie­bie? Nie tylko dla Alei…

– Co? – odparła Erin zbyt szybko, a potem zaci­snęła usta, pod­czas gdy wstyd objął ją w talii gorą­cymi dłońmi.

– No wiesz – rzu­ciła cicho Beth. Ton miała łagodny. Wyro­zu­miały. Pra­wie prze­pra­sza­jący. – Czy nie pchasz się tam też dla­tego, żeby to wszystko zoba­czyć. Cza­ro­dzie­jów, Łow­ców? Cały ten inny świat. Bo Alea jest teraz jego czę­ścią, prawda? A my… my nie. My jeste­śmy na­dal tutaj i jutro rano zaczy­namy od mate­ma­tyki.

– Zazdro­ścisz jej? – zapy­tała Erin szep­tem, omi­ja­jąc wła­sną odpo­wiedź.

Przez moment leżały w ciszy.

– Tro­chę tak – przy­znała wresz­cie Bethany.

– Ja tro­chę też – zgo­dziła się ledwo sły­szal­nie Erin Lan­ford.