Misterny plan - ebook

So­lveig spoj­rzała na ta­ras za­do­wo­lona ze swo­jej pracy. Stół na­kryła dla ośmiu osób. Czer­wona por­ce­lana ze zło­tym ob­ra­mo­wa­niem wpraw­dzie była prze­zna­czona na Boże Na­ro­dze­nie, ale rów­nie do­brze nada­wała się do ser­wo­wa­nia ra­ków. Nad sto­łem wi­siały uro­cze ozdoby w kształ­cie pół­księ­ży­ców, wy­cięte z żół­tego, czar­nego i czer­wo­nego kar­tonu. Ser­wetki były czarne ze zło­tymi zdo­bie­niami. Pa­trząc z bli­ska na zło­ci­sty wzór, można było do­strzec ukryte w nim małe, ko­cha­jące się pary. Ładne, po­my­ślała. Bar­dzo ładne. I od­po­wied­nie na tę oka­zję. Na wy­so­kich opar­ciach ośmiu krze­seł po­wie­siła koce, jedne czarne, inne czer­wone. Za­po­wia­dał się ładny wie­czór, ale mo­gło zro­bić się zimno.

So­lveig sły­szała, jak Mats krząta się w kuchni. On zaj­mo­wał się przy­rzą­dza­niem je­dze­nia, ona na­kry­wała do stołu. Przez wszyst­kie lata spę­dzone ra­zem wy­pra­co­wali do­sko­nale dzia­ła­jący sys­tem. W końcu Mats był sze­fem kuchni, a ona mo­gła na­zy­wać się pro­jek­tantką wnętrz. Co prawda pra­co­wała jako asy­stentka do spraw fi­nan­so­wych w urzę­dzie gminy, ale w jej ga­bi­ne­cie wi­siała ko­pia cer­ty­fi­katu po­świad­cza­ją­cego, że pra­wie dzie­sięć lat temu z wy­róż­nie­niem ukoń­czyła zdalny kurs pro­jek­to­wa­nia wnętrz i home sta­gingu. Z pew­no­ścią miała wię­cej ta­len­tów, niż wy­ma­gała jej praca. Jej umie­jęt­no­ści w po­łą­cze­niu z kub­kami sma­ko­wymi Matsa spra­wiały, że or­ga­ni­zo­wali naj­lep­sze im­prezy, a to przy­ję­cie z pew­no­ścią bę­dzie godne za­pa­mię­ta­nia, tego była pewna.

– Po­mo­żesz mi? – za­wo­łał ją z kuchni Mats.

We­szła lek­kim, nie­mal ta­necz­nym kro­kiem.

– Trzy­maj.

Po­dał jej zbo­żowe wódki marki Skåne i Öst­göta. Sam wziął kosz z pi­wem, spe­cjal­nie im­por­to­wa­nym z Czech. So­lveig uśmiech­nęła się do męża, po­słała mu bu­ziaka, a kiedy wy­szli na ta­ras, oparła się o niego bio­drem.

– To bę­dzie na­prawdę do­bra im­preza – po­wie­działa.

Mats nie od­po­wie­dział od razu. Roz­sta­wił bu­telki z pi­wem, na po­czą­tek po jed­nej przy każ­dym ta­le­rzu, po­wą­chał świeżo upie­czony chleb, za­cią­gnął się za­pa­chem sera z West Bot­tom, we­tknął pa­lec wska­zu­jący w kilka kro­pel spły­wa­ją­cego z ra­ków bu­lionu i spró­bo­wał go w za­my­śle­niu. Cóż, raki na pewno ugo­to­wały się ide­alne. Tak jak wszystko inne. Na­wet sto­jący obec­nie w za­mra­żarce sor­bet po­rzecz­kowy sma­ko­wał wy­bor­nie. Być może nie po­wi­nien koń­czyć po­da­nej na zimno ko­la­cji zmro­żo­nym de­se­rem, ale lody były zbyt smaczne, by z nich zre­zy­gno­wać. A wa­flowe rurki, które upiekł jako de­ko­ra­cję do sor­betu, wy­glą­dały jak małe dzieła sztuki. Za­po­wia­dał się po­si­łek, o któ­rym go­ście będą długo opo­wia­dać.

Py­ta­nie brzmiało, jak to bę­dzie współ­grać z resztą planu So­lveig. Mats spoj­rzał na nią. Krę­ciła się przy stole, po­pra­wia­jąc to ser­wetkę, to wi­de­lec.

– Je­steś cał­ko­wi­cie pewna? – za­py­tał.

So­lveig po­de­szła do niego i po­gła­skała go po klatce pier­sio­wej.

– Tak! Roz­ma­wia­li­śmy o tym od dawna. Bę­dzie nie­sa­mo­wi­cie. – Cmok­nęła go w po­li­czek i skub­nęła fi­glar­nie pła­tek jego ucha. – Prawda?

Mats przy­cią­gnął ją do sie­bie i po­ca­ło­wał. Jakże on ko­chał za­pach jej skóry i wło­sów oraz do­tyk jej cie­płego, mięk­kiego ciała. Od dnia, kiedy się w niej za­ko­chał, jego uczu­cie nie osła­bło. W tam­tym okre­sie była ra­czej bo­jaź­liwą osiem­na­sto­latką. Nie­śmiałą i nie­do­świad­czoną, ale ma­jącą rów­nie sta­now­cze po­glądy i rów­nie mięk­kie ciało jak te­raz. W li­ceum cho­dzili do rów­no­le­głych klas i mi­nął rok, za­nim zgo­dziła się pójść z nim na pizzę i kon­cert lo­kal­nego ze­społu. Ale od tego dnia byli nie­roz­łączni.