MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Nadtlenek wodoru H₂O₂ - ebook
Nadtlenek wodoru H₂O₂ - ebook
Ten praktyczny poradnik otwiera przed tobą nowe możliwości dbania o zdrowie. Dzięki niemu dowiesz się, jak nadtlenek wodoru, znany także jako woda utleniona, pomaga zwalczać bakterie, łagodzić stany zapalne i eliminować dolegliwości wywołane przez bakterie czy wywołujące grzybicę drożdżaki z rodziny Candida. Autorka przedstawia sprawdzone metody, które pozwalają redukować ból oraz wspierać organizm w regeneracji, oferując naturalną alternatywę dla chemicznych środków. Wiedza zawarta w książce pozwala wykorzystać domowe preparaty wzmacniające organizm w sposób prosty i bezpieczny, przynosząc realne korzyści zdrowotne. To źródło inspiracji dla każdego, kto chce holistycznie zadbać o swoje zdrowie i pokonać problemy zdrowotne w sposób skuteczny i naturalny.
Spis treści
Słowo wstępu
Czym jest nadtlenek wodoru?
Nadtlenek wodoru w przyrodzie
Produkcja nadtlenku wodoru na dużą skalę
Możliwe zastosowania
Historia sukcesu
Odkrycie i pierwsze doświadczenia
Przełom i pionierzy
Wypieranie przez leki nowej generacji
Przyszłość nadtlenku wodoru
Właściwości nadtlenku wodoru
Przeciwbakteryjne działanie nadtlenku wodoru
Nadtlenek wodoru i gojenie się ran
Efekty i zastosowania
Prawidłowe przechowywanie
Przeciwwskazania i skutki uboczne
Środki ochronne i zagrożenia
Zastosowania wewnętrzne
Zastosowania zewnętrzne
Zastosowania medyczne
Zastosowania kosmetyczne
Zastosowanie w domu i ogrodzie
Bibliografia
O Autorce
Indeks haseł
| Kategoria: | Zdrowie i uroda |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8272-892-7 |
| Rozmiar pliku: | 4,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
SŁOWO WSTĘPU
Tlen jest dawcą życia, a tym samym przesłanką do tworzenia energii chemicznej w żywej komórce. A zatem jest też czynnikiem warunkującym utrzymanie nas przy życiu, a jego niedobór prowadzi do dolegliwości, choroby lub śmierci.
Otto Heinrich Warburg (1883-1970)
Bez tlenu człowiek nie jest zdolny do życia. Jest niezbędny do wszystkich procesów metabolicznych zachodzących w organizmie. Dzięki niemu komórki otrzymują energię. W naszym ciele ponad 90 procent energii powstaje przez utlenianie lub produkcję tlenu. Poza tym jest też istotny dla regulacji ciśnienia tętniczego.
Gdy w organizmie występuje niedobór tlenu, niekorzystnie wpływa to na nasz układ odpornościowy i ukrwienie narządów wewnętrznych. Zbyt mała jego ilość sprzyja rozwojowi chorób zwyrodnieniowych.
Tlen dostaje się do naszego organizmu głównie poprzez oddychanie. Aby korzystnie wpływać na nasze zdrowie i przyspieszyć metabolizm O₂, możemy zoptymalizować nasycenie tlenem, stosując terapie biooksydacyjne. Oprócz tleno- i ozonoterapii do dyspozycji mamy także nadtlenek wodoru, który również stanowi formę tlenoterapii.
Nadtlenek wodoru został odkryty około 100 lat temu i w niedługim czasie zaczął być wykorzystywany w medycynie. Jest ceniony między innymi za swoje właściwości przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, wzmacniające odporność i dezodorujące. W przeciwieństwie do antybiotyków zarazki nie rozwijają odporności na nadtlenek wodoru. Poza tym nadtlenek sprzyja gojeniu się ran i przeciwdziała toksynom. Nie są znane żadne skutki uboczne jego działania, a zakres terapeutycznego zastosowania jest niezwykle szeroki.
Opinie ekspertów na temat stosowania nadtlenku wodoru do celów leczniczych są jednak podzielone. Ten przez wielu lekarzy zapominany środek leczniczy budzi wiele kontrowersji, niemniej istnieją namacalne dowody na szeroką jego skuteczność – czy to wyniki badań, czy doświadczenia pacjentów.
Na tą chwilę trudno powiedzieć, czy i kiedy nadtlenek wodoru będzie znów wykorzystywany w medycynie konwencjonalnej w szerszym zakresie niż tylko jako środek do dezynfekcji ran. Pewne jest to, że wielu pacjentów by na tym skorzystało.
dr Natalie Lauer
CZYM JEST NADTLENEK WODORU?
Substancja ta bywa nazywana różnie. Początkowo mówiono na nią woda tlenowa (Thénard 1818), później w krajach niemieckojęzycznych pojawiły się określenia takie jak woda utleniona, nadtlenek wodoru, wodorotlenek wodoru (Traube 1899), wodoronadtlenek (Baeyer 1900) i nadtlenek wodoru (Birdkenbach 1909). Obecnie mówi się o niej głównie nadtlenek wodoru, Hydrogenium peroxidatum, Hydrogenii peroxidum, Solutio Hydrogenii peroxydati concentrata, Liquor Hydrogenii dioxidi – lub po prostu H₂O₂, zgodnie z jej wzorem chemicznym.
Nadtlenek wodoru jest bezwonnym, klarownym, lekko ruchliwym, utleniającym się i słabym kwasem. W niskim stężeniu jest bezbarwny. Powstaje w wyniku działania tlenu atomowego na wodę. Jest to silny środek utleniający, który gwałtownie reaguje w kontakcie z substancjami takimi jak mosiądz, jodek potasu czy miedź.
Ze względu na łatwość, z jaką rozkłada się na wodę i tlen, nadtlenek wodoru ma szeroki zakres zastosowania. Jest to szczególnie niedrogie źródło aktywnego tlenu i znajduje zastosowanie jako środek leczniczy, kosmetyczny i domowy. Jest również wykorzystywany w ochronie środowiska, a także szeroko stosowany w przemyśle i chemii.
Stężenia substancji różnią się w zależności od przeznaczenia. Im wyższe stężenie, tym bardziej niebezpieczna jest praca z roztworami nadtlenku wodoru. Powodem tego jest to, że bardziej lotna woda destyluje po podgrzaniu, zwiększając stężenie roztworu, aż w końcu ten wybucha. Z tego też względu nadtlenek wodoru jest także stosowany jako paliwo jedno- i wieloskładnikowe do rakiet. I dlatego też w handlu dostępne są wyłącznie roztwory rozcieńczone i stabilizowane.
Nadtlenek wodoru w przyrodzie
Nadtlenek wodoru nie jest w żadnym wypadku substancją, którą można uzyskać wyłącznie w wyniku reakcji chemicznych zachodzących w warunkach laboratoryjnych. W niskich stężeniach występuje również w przyrodzie. H₂O₂ może powstać wszędzie tam, gdzie tlen atomowy oddziałuje na wodę. Powstaje naturalnie w wyniku biologicznych procesów utleniania (takich jak fermentacja lub oddychanie) oraz utleniania substancji organicznych i nieorganicznych w powietrzu. Dla przykładu powietrze wydychane przez człowieka zawiera od 300 do 1000 mikrogramów na metr sześcienny.
W wodzie lub w atmosferze H₂O₂ jest wytwarzany z tlenu w wyniku działania substancji aktywnych katalitycznie lub światła. Woda w naturalny sposób zawiera od 1 od 30 mikrogramów nadtlenku wodoru na litr.
W niskim stężeniu H₂O₂ występuje niemal u wszystkich eukariontów (wszystkich istot żywych, które mają jądro komórkowe). Jest zatem obecny wszędzie: w przyrodzie, w roślinach, ludziach i zwierzętach.
Substancja ta występuje nawet w atmosferze. Wówczas jej stężenie wynosi od 0,1 do 1 ppm (części na milion). A po burzy lub ulewnym deszczu w atmosferze nadtlenek wodoru może nawet osiągać wartości rzędu 1 miligrama na kilogram powietrza (Pies 2015).
W organizmie nadtlenek wodoru jest metabolitem pośrednim przemiany materii powstającym w peroksysomach (organellach komórkowych), gdzie pełni rolę czynnika utleniającego. W procesie jego powstawania z wodoru i tlenu uczestniczą tak zwane oksydazy (enzymy o działaniu utleniającym). Rozkład substancji w peroksysomach następuje ostatecznie za pośrednictwem katalaz (enzymów o działaniu katalitycznym). Te organelle komórkowe zapewniają rozkład nadtlenku wodoru, który jest wytwarzany na zewnątrz, żeby zapobiec uszkodzeniu i zniszczeniu błon komórkowych.
Stężenia nadtlenku wodoru – przegląd
• 90-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest wykorzystywany w wojsku jako paliwo rakietowe.
• 35-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest stosowany w przemyśle spożywczym do dezynfekcji pojemników i konserwowania żywności. Jest czysty i nie jest konserwowany za pomocą stabilizatorów. Oprócz roztworów dopuszczonych do kontaktu z żywnością, istnieją również takie, które znajdują zastosowanie w obszarze technicznym. Wykazują one niewielkie ilości fosforu, który służy do neutralizacji chloru zawartego w wodzie roztworu.
• 30- do 32-procentowy roztwór nadtlenku wodoru zawiera stabilizatory i jest stosowany do czyszczenia tranzystorów i zintegrowanych chipów.
• 30-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest wykorzystywany w badaniach medycznych. Zawiera stabilizatory.
• 6-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest stosowany w przemyśle kosmetycznym i do zabiegów kosmetycznych. Do wybielaczy dodaje się aktywator. Takich roztworów nie należy spożywać.
• 3-procentowy roztwór nadtlenku wodoru może zawierać różne konserwanty i stabilizatory (na przykład fenol). Nie zaleca się przyjmowania doustnego roztworów z nim zmieszanych. Świetnie sprawdzają się one za to w gospodarstwie domowym lub do zastosowań zewnętrznych.
Nawet żeńska komórka jajowa po wprowadzeniu nasienia wykorzystuje enzym do produkcji nadtlenku wodoru, zmieniając w ten sposób otoczkę komórki jajowej i tworząc barierę nie do pokonania dla kolejnych plemników (Wong 2004).
Nadtlenek wodoru jest częścią strategii obronnej strzela bombardiera.
Nadtlenek wodoru potrafią syntetyzować nie tylko ludzie, ale też zwierzęta. Dość osobliwym przykładem jest strzel bombardier, który podobnie jak wojsko wykorzystuje wybuchowe działanie tej substancji. W jego odwłoku znajduje się gruczoł wydzielniczy, pęcherz zbiorczy oraz komora wybuchowa. W razie niebezpieczeństwa z nadtlenku wodoru i hydrochinonu zmagazynowanych w pęcherzu zbiorczym wytwarza groźną mieszaninę gazów, którą wystrzeliwuje bezpośrednio z odwłoka w kierunku wroga. W tym celu wstrzykuje on te substancje chemiczne do komory wybuchowej i uzupełnia mieszaninę peroksydazą i katalazą. Nadtlenek wodoru rozpada się następnie na wodę i tlen, a hydrochinon utlenia się. Pod wpływem wysokiego ciśnienia i ciepła wytwarzanego w wyniku reakcji chemicznej rozgrzana do blisko 100°C, żrąca wydzielina obronna jest gwałtownie wyrzucana z odwłoka owada (Schildknecht 1961, Eeheshti 2007).
Nadtlenek wodoru jest również tworzony w miodzie przez enzym o nazwie oksydaza glukozowa zawarty w ślinie pszczół, nadając mu bakteriobójczych właściwości (Speth 2008).
Niemniej do leczenia ran należy stosować wysterylizowany miód medyczny (na przykład Medihoney™), gdyż, w przeciwieństwie do miodu, który wykorzystujemy w kuchni, nie zawiera on zanieczyszczeń.
Tlen jest dawcą życia, a tym samym przesłanką do tworzenia energii chemicznej w żywej komórce. A zatem jest też czynnikiem warunkującym utrzymanie nas przy życiu, a jego niedobór prowadzi do dolegliwości, choroby lub śmierci.
Otto Heinrich Warburg (1883-1970)
Bez tlenu człowiek nie jest zdolny do życia. Jest niezbędny do wszystkich procesów metabolicznych zachodzących w organizmie. Dzięki niemu komórki otrzymują energię. W naszym ciele ponad 90 procent energii powstaje przez utlenianie lub produkcję tlenu. Poza tym jest też istotny dla regulacji ciśnienia tętniczego.
Gdy w organizmie występuje niedobór tlenu, niekorzystnie wpływa to na nasz układ odpornościowy i ukrwienie narządów wewnętrznych. Zbyt mała jego ilość sprzyja rozwojowi chorób zwyrodnieniowych.
Tlen dostaje się do naszego organizmu głównie poprzez oddychanie. Aby korzystnie wpływać na nasze zdrowie i przyspieszyć metabolizm O₂, możemy zoptymalizować nasycenie tlenem, stosując terapie biooksydacyjne. Oprócz tleno- i ozonoterapii do dyspozycji mamy także nadtlenek wodoru, który również stanowi formę tlenoterapii.
Nadtlenek wodoru został odkryty około 100 lat temu i w niedługim czasie zaczął być wykorzystywany w medycynie. Jest ceniony między innymi za swoje właściwości przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, wzmacniające odporność i dezodorujące. W przeciwieństwie do antybiotyków zarazki nie rozwijają odporności na nadtlenek wodoru. Poza tym nadtlenek sprzyja gojeniu się ran i przeciwdziała toksynom. Nie są znane żadne skutki uboczne jego działania, a zakres terapeutycznego zastosowania jest niezwykle szeroki.
Opinie ekspertów na temat stosowania nadtlenku wodoru do celów leczniczych są jednak podzielone. Ten przez wielu lekarzy zapominany środek leczniczy budzi wiele kontrowersji, niemniej istnieją namacalne dowody na szeroką jego skuteczność – czy to wyniki badań, czy doświadczenia pacjentów.
Na tą chwilę trudno powiedzieć, czy i kiedy nadtlenek wodoru będzie znów wykorzystywany w medycynie konwencjonalnej w szerszym zakresie niż tylko jako środek do dezynfekcji ran. Pewne jest to, że wielu pacjentów by na tym skorzystało.
dr Natalie Lauer
CZYM JEST NADTLENEK WODORU?
Substancja ta bywa nazywana różnie. Początkowo mówiono na nią woda tlenowa (Thénard 1818), później w krajach niemieckojęzycznych pojawiły się określenia takie jak woda utleniona, nadtlenek wodoru, wodorotlenek wodoru (Traube 1899), wodoronadtlenek (Baeyer 1900) i nadtlenek wodoru (Birdkenbach 1909). Obecnie mówi się o niej głównie nadtlenek wodoru, Hydrogenium peroxidatum, Hydrogenii peroxidum, Solutio Hydrogenii peroxydati concentrata, Liquor Hydrogenii dioxidi – lub po prostu H₂O₂, zgodnie z jej wzorem chemicznym.
Nadtlenek wodoru jest bezwonnym, klarownym, lekko ruchliwym, utleniającym się i słabym kwasem. W niskim stężeniu jest bezbarwny. Powstaje w wyniku działania tlenu atomowego na wodę. Jest to silny środek utleniający, który gwałtownie reaguje w kontakcie z substancjami takimi jak mosiądz, jodek potasu czy miedź.
Ze względu na łatwość, z jaką rozkłada się na wodę i tlen, nadtlenek wodoru ma szeroki zakres zastosowania. Jest to szczególnie niedrogie źródło aktywnego tlenu i znajduje zastosowanie jako środek leczniczy, kosmetyczny i domowy. Jest również wykorzystywany w ochronie środowiska, a także szeroko stosowany w przemyśle i chemii.
Stężenia substancji różnią się w zależności od przeznaczenia. Im wyższe stężenie, tym bardziej niebezpieczna jest praca z roztworami nadtlenku wodoru. Powodem tego jest to, że bardziej lotna woda destyluje po podgrzaniu, zwiększając stężenie roztworu, aż w końcu ten wybucha. Z tego też względu nadtlenek wodoru jest także stosowany jako paliwo jedno- i wieloskładnikowe do rakiet. I dlatego też w handlu dostępne są wyłącznie roztwory rozcieńczone i stabilizowane.
Nadtlenek wodoru w przyrodzie
Nadtlenek wodoru nie jest w żadnym wypadku substancją, którą można uzyskać wyłącznie w wyniku reakcji chemicznych zachodzących w warunkach laboratoryjnych. W niskich stężeniach występuje również w przyrodzie. H₂O₂ może powstać wszędzie tam, gdzie tlen atomowy oddziałuje na wodę. Powstaje naturalnie w wyniku biologicznych procesów utleniania (takich jak fermentacja lub oddychanie) oraz utleniania substancji organicznych i nieorganicznych w powietrzu. Dla przykładu powietrze wydychane przez człowieka zawiera od 300 do 1000 mikrogramów na metr sześcienny.
W wodzie lub w atmosferze H₂O₂ jest wytwarzany z tlenu w wyniku działania substancji aktywnych katalitycznie lub światła. Woda w naturalny sposób zawiera od 1 od 30 mikrogramów nadtlenku wodoru na litr.
W niskim stężeniu H₂O₂ występuje niemal u wszystkich eukariontów (wszystkich istot żywych, które mają jądro komórkowe). Jest zatem obecny wszędzie: w przyrodzie, w roślinach, ludziach i zwierzętach.
Substancja ta występuje nawet w atmosferze. Wówczas jej stężenie wynosi od 0,1 do 1 ppm (części na milion). A po burzy lub ulewnym deszczu w atmosferze nadtlenek wodoru może nawet osiągać wartości rzędu 1 miligrama na kilogram powietrza (Pies 2015).
W organizmie nadtlenek wodoru jest metabolitem pośrednim przemiany materii powstającym w peroksysomach (organellach komórkowych), gdzie pełni rolę czynnika utleniającego. W procesie jego powstawania z wodoru i tlenu uczestniczą tak zwane oksydazy (enzymy o działaniu utleniającym). Rozkład substancji w peroksysomach następuje ostatecznie za pośrednictwem katalaz (enzymów o działaniu katalitycznym). Te organelle komórkowe zapewniają rozkład nadtlenku wodoru, który jest wytwarzany na zewnątrz, żeby zapobiec uszkodzeniu i zniszczeniu błon komórkowych.
Stężenia nadtlenku wodoru – przegląd
• 90-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest wykorzystywany w wojsku jako paliwo rakietowe.
• 35-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest stosowany w przemyśle spożywczym do dezynfekcji pojemników i konserwowania żywności. Jest czysty i nie jest konserwowany za pomocą stabilizatorów. Oprócz roztworów dopuszczonych do kontaktu z żywnością, istnieją również takie, które znajdują zastosowanie w obszarze technicznym. Wykazują one niewielkie ilości fosforu, który służy do neutralizacji chloru zawartego w wodzie roztworu.
• 30- do 32-procentowy roztwór nadtlenku wodoru zawiera stabilizatory i jest stosowany do czyszczenia tranzystorów i zintegrowanych chipów.
• 30-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest wykorzystywany w badaniach medycznych. Zawiera stabilizatory.
• 6-procentowy roztwór nadtlenku wodoru jest stosowany w przemyśle kosmetycznym i do zabiegów kosmetycznych. Do wybielaczy dodaje się aktywator. Takich roztworów nie należy spożywać.
• 3-procentowy roztwór nadtlenku wodoru może zawierać różne konserwanty i stabilizatory (na przykład fenol). Nie zaleca się przyjmowania doustnego roztworów z nim zmieszanych. Świetnie sprawdzają się one za to w gospodarstwie domowym lub do zastosowań zewnętrznych.
Nawet żeńska komórka jajowa po wprowadzeniu nasienia wykorzystuje enzym do produkcji nadtlenku wodoru, zmieniając w ten sposób otoczkę komórki jajowej i tworząc barierę nie do pokonania dla kolejnych plemników (Wong 2004).
Nadtlenek wodoru jest częścią strategii obronnej strzela bombardiera.
Nadtlenek wodoru potrafią syntetyzować nie tylko ludzie, ale też zwierzęta. Dość osobliwym przykładem jest strzel bombardier, który podobnie jak wojsko wykorzystuje wybuchowe działanie tej substancji. W jego odwłoku znajduje się gruczoł wydzielniczy, pęcherz zbiorczy oraz komora wybuchowa. W razie niebezpieczeństwa z nadtlenku wodoru i hydrochinonu zmagazynowanych w pęcherzu zbiorczym wytwarza groźną mieszaninę gazów, którą wystrzeliwuje bezpośrednio z odwłoka w kierunku wroga. W tym celu wstrzykuje on te substancje chemiczne do komory wybuchowej i uzupełnia mieszaninę peroksydazą i katalazą. Nadtlenek wodoru rozpada się następnie na wodę i tlen, a hydrochinon utlenia się. Pod wpływem wysokiego ciśnienia i ciepła wytwarzanego w wyniku reakcji chemicznej rozgrzana do blisko 100°C, żrąca wydzielina obronna jest gwałtownie wyrzucana z odwłoka owada (Schildknecht 1961, Eeheshti 2007).
Nadtlenek wodoru jest również tworzony w miodzie przez enzym o nazwie oksydaza glukozowa zawarty w ślinie pszczół, nadając mu bakteriobójczych właściwości (Speth 2008).
Niemniej do leczenia ran należy stosować wysterylizowany miód medyczny (na przykład Medihoney™), gdyż, w przeciwieństwie do miodu, który wykorzystujemy w kuchni, nie zawiera on zanieczyszczeń.
więcej..
