Najlepszy - ebook

_Prze­kłada nóż do lewej ręki, pró­buje zna­leźć tętno. Dwa palce na dużej tęt­nicy z boku szyi._

_Nic._

_Skóra jest wciąż cie­pła, ale ciało pozo­staje nie­ru­chome. Zupeł­nie nie­ru­chome. Zga­sły ostat­nie iskierki życia._

_Teraz powi­nien zacho­wać spo­kój. Oni nie zro­zu­mieją. Sprawy wymknęły się spod kon­troli. Nie chciał tego, ale został zmu­szony. Poza tym, w pew­nym sen­sie, takie miał zada­nie. Naj­waż­niej­sze i naj­bar­dziej satys­fak­cjo­nu­jące. I było to naj­lep­sze wyj­ście: zawsze chciał tego, co będzie naj­lep­sze dla wszyst­kich. Dostrzegł zagro­że­nie, wyczuł nie­bez­pie­czeń­stwo i je zaże­gnał. Zresztą i tak nic by z tego nie wyszło. Na pewno nie na dłuż­szą metę._

_Ona w końcu się z tym pogo­dzi. Pogo­dzi się z jego stratą._

_Wyciera ostrze i chowa nóż do pochwy._

_Wrzo­so­wi­sko pokrywa szorstka, twarda, nie­ustę­pliwa darń. Gołe ręce wbi­jają się w nią tuż przy leżą­cym ciele, odsła­nia­jąc ciemną zie­mię hrab­stwa Der­by­shire. Czubki pal­ców wcho­dzą głę­biej w gli­nia­stą glebę, która po nie­daw­nym desz­czu jest miękka i wil­gotna. I ustę­puje pod naci­skiem. To dobrze._

_Łatwo będzie kopać._1

_PIĄ­TEK_

Sie­dzia­łem na tara­sie, słu­cha­jąc treli skow­ron­ków śpie­wa­ją­cych wysoko w jawo­rach tuż za naszym ogro­dem, a twarz ogrze­wały mi ostat­nie tego dnia pro­mie­nie słońca. Pią­tek w środku maja, wie­czorne powie­trze prze­sy­cone zapa­chem sko­szo­nej trawy i dymem z grilli sąsia­dów. Było dość cie­pło, byśmy po kola­cji mogli usiąść w ogro­dzie, popi­ja­jąc mocną ciemną kawę, pod­czas gdy na roz­le­głym traw­niku moja córka grała w bad­min­tona ze swoim nowym chło­pa­kiem.

Pozna­li­śmy go dopiero wtedy, choć Abbie widy­wała się z nim od sied­miu mie­sięcy. Był wysoki, dobrze zbu­do­wany i wyglą­dał jak model z kata­logu. Miał na sobie jasno­ró­żową lnianą koszulę i spodnie chi­nosy. Sznu­ro­wane moka­syny zdjął w progu, zanim zdą­ży­li­śmy go o to popro­sić. Nie poca­ło­wał w poli­czek Cla­ire, mojej żony, ani Joyce, jej matki – nawet nie cmok­nął powie­trza obok ich twa­rzy – a jedy­nie wycią­gnął dłoń na powi­ta­nie; wie­rzył w rów­no­upraw­nie­nie. Tak­towny, nie­wy­ka­zu­jący tupetu czy nad­mier­nej sztyw­no­ści. Uścisk dłoni miał zde­cy­do­wany i suchy, chwy­cił moją rękę pew­nie, z wyraźną, ale nie nad­mierną siłą.

Patrzy­łem, jak grają. Ryan wziął ogromny zamach, poka­zowo tra­cąc rów­no­wagę, prze­wró­cił się i wylą­do­wał na ple­cach, wciąż pró­bu­jąc tra­fić lotkę. Potem, zano­sząc się śmie­chem, leżał w jed­nym z dłu­gich wie­czor­nych cieni prze­ci­na­ją­cych traw­nik. Wysoki i czy­sty chi­chot wtó­ru­ją­cej mu Abbie niósł się echem po ogro­dzie.

Śmiech roz­legł się także przy stole obok mnie. Cla­ire i Joyce z rado­ścią patrzyły na tę scenę.

– Dobrze razem wyglą­dają – powie­działa Cla­ire, uno­sząc swe opa­lone ramiona nad głowę. – Prawda?

– Nie odmó­wi­ła­bym mu, gdy­bym była odro­binę młod­sza – zażar­to­wała Joyce i pochy­liła się do przodu na swym wózku inwa­lidz­kim. – Naprawdę do sie­bie pasują.

– Prawda, Ed? – Poczu­łem cie­pło pal­ców Cla­ire, gdy poło­żyła mi dłoń na przed­ra­mie­niu. – Dobrze, że wresz­cie znów jest szczę­śliwa.

– Chyba naprawdę go lubi – odpar­łem, uni­ka­jąc jej spoj­rze­nia.

Fak­tycz­nie tak było: już od jakie­goś czasu nie widzia­łem Abbie rów­nie rado­snej. Zabrzmi to jak banał, ale mia­łem wra­że­nie, że moja córka pro­mie­nieje. W ciągu ostat­nich kilku mie­sięcy ich week­en­dowy zwią­zek na odle­głość coraz bar­dziej doj­rze­wał, a my sły­sze­li­śmy tylko „Ryan to” i „Ryan tamto”.

– Wygląda na uro­czego chłopca – powie­działa Joyce.

– Ma trzy­dzie­ści trzy lata – odpar­łem. – To już chyba nie­zu­peł­nie chło­piec? Jest pra­wie o dzie­sięć lat star­szy od niej.

– Prze­cież wiesz, o co mamie cho­dzi – oznaj­miła Cla­ire. – Tylko spójrz. Widać, że mię­dzy nimi naprawdę iskrzy.

– Dopiero pozna­li­śmy tego gościa.

Żona odwró­ciła się do mnie ze zdzi­wio­nym wyra­zem twa­rzy.

– Ed?

– Co?

– Abbie naprawdę, naprawdę go lubi, więc może dał­byś mu szansę? Myślę, że nie jest taki jak inni. – Lekko ści­snęła moje ramię. – Bądź miły.

– Zawsze jestem miły – odrze­kłem cicho.

– Ależ oczy­wi­ście, kocha­nie – potwier­dziła Cla­ire z led­wie zauwa­żalną nutką sar­ka­zmu. – Oczy­wi­ście, że tak.

Ponow­nie sku­pi­łem uwagę na grze. Ryan gwał­tow­nie ściął, posy­ła­jąc lotkę w siatkę.

Abbie bie­gała po tra­wie boso, ubrana w białe dżinsy, któ­rych przed­tem nie widzia­łem, i kwie­ci­stą bluzkę na wąskich ramiącz­kach. Jej deli­katne ciemne włosy falo­wały, gdy prze­my­kała z miej­sca na miej­sce. Grała w bad­min­tona od dawna, od czasu, gdy jako maleń­kie dziecko tra­fiała w lotkę raz na dzie­sięć prób. Każ­dego lata roz­wie­sza­łem nad traw­ni­kiem siatkę i bawi­li­śmy się tak bez końca. Lubi­łem to wspo­mnie­nie; wywo­ły­wało ono jed­nak także ból.

– Rewanż? – zapro­po­no­wała Ryanowi z uśmie­chem.

– A dasz mi fory? – spy­tał, wsta­jąc z ziemi i otrze­pu­jąc źdźbła trawy ze swych jasnych spodni.

– Nie ma mowy! – Z psotną miną posłała w jego stronę kolejną petardę.

Przy­glą­da­łem mu się pod­czas tej gry. Bez wąt­pie­nia był atrak­cyjny, wyglą­dał tro­chę jak fajny chło­pak z boys­bandu. Silną szczękę pokry­wał deli­katny zarost, a w pod­bródku ryso­wał się dołek. Czę­sto odsła­niał równe białe zęby w uśmie­chu, który wyglą­dał na szczery i cie­pły. Pro­ste, mocne brwi; oczy w głę­bo­kim odcie­niu brązu, tak ciemne, że nie­mal czarne. Wyczuł mój wzrok i nasze spoj­rze­nia się spo­tkały. Ale nie uśmiech­nął się. Nie odwró­cił. Tylko patrzył.

I wtedy to zro­zu­mia­łem.

Krę­go­słup tuż pod czaszką prze­szył mi prąd, po ple­cach prze­bie­gły ciarki. Coś uno­siło się w powie­trzu mię­dzy nami, wibru­jąc jak potrą­cona struna.

Było to coś pier­wot­nego, wypły­wa­ją­cego z samych trzewi. Pra­dawny instynkt, który ostrze­gał pier­wot­nego łowcę przed przy­cza­jo­nym w ciem­no­ściach, goto­wym do ataku wil­kiem. Zagro­że­nie nie miało kształtu, nie wydzie­lało zapa­chu i nie wyda­wało żad­nych dźwię­ków. Ale dało się je wyczuć, gdy wło­ski na karku sta­wały czło­wie­kowi dęba.

Zazna­łem tego, patrząc Ryanowi w oczy. W tym momen­cie zda­łem sobie sprawę, że z nowym chło­pa­kiem mojej córki jest coś nie tak.

Coś kryło się w ciem­no­ściach za jego źre­ni­cami.

Coś nie­nor­mal­nego.

Coś bar­dzo, bar­dzo nie­do­brego.2

Dzba­nek z kawą syczał w eks­pre­sie. Pod­no­sząc go, usły­sza­łem, jak serce wali mi w piersi. Wzią­łem oddech, pró­bu­jąc opa­no­wać drże­nie rąk. Czy mogłem się pomy­lić? Do tej pory Ryan wyda­wał się dość miły. Wciąż jed­nak czu­łem efekt jego spoj­rze­nia; adre­na­lina na­dal buzo­wała w moich żyłach.

Było z nim coś nie w porządku – na pewno. Coś ukry­wał.

Wysze­dłem z powro­tem na taras, nala­łem Cla­ire kawy, pró­bu­jąc przy­cią­gnąć jej wzrok, ale była zbyt zajęta ukła­da­niem roz­pi­na­nego swe­tra na ramio­nach matki. Abbie dołą­czyła do nas przy stole, pada­jąc na jeden z dużych foteli ogro­do­wych. Tilly, kochana kocia sta­ruszka, ocię­żale wsko­czyła jej na kolana i zaczęła ugnia­tać nogawki dżin­sów, pozo­sta­wia­jąc na bia­łej tka­ni­nie swoją szarą sierść.

– Twoja kolej, tato.

Jej głos spra­wił, że pod­nio­słem wzrok, zmu­sza­jąc się do uśmie­chu.

– Zawsze jestem gotów, żeby zostać twoim wor­kiem tre­nin­go­wym, Abs. – Odsta­wi­łem kawę. – Pamię­taj tylko, że czasy świet­no­ści ogro­do­wego mistrza minęły, musisz więc dać mi szansę.

– Ja odpa­dam – powie­działa, głasz­cząc za uszkiem mru­czącą i mru­żącą oczy Tilly. – Potrze­buję odpo­czynku. Możesz zagrać z Ryanem.

– Ach. Naprawdę?

Cla­ire spoj­rzała na mnie zna­cząco.

– Jasne – zgo­dzi­łem się, przej­mu­jąc podaną mi rakietę. – Czemu nie?

– Pro­szę się nie mar­twić – powie­dział Ryan, uśmie­cha­jąc się i pod­cho­dząc do nas swo­bod­nym kro­kiem. – Fatal­nie gram w kometkę.

Zrzu­ci­łem klapki i posze­dłem za Ryanem na śro­dek pro­wi­zo­rycz­nego boiska, czu­jąc łasko­ta­nie świeżo sko­szo­nej trawy. Jego woda po gole­niu pozo­sta­wiła led­wie wyczu­walny ślad: ostry cytru­sowy zapach i coś jesz­cze; sosna albo euka­lip­tus. Gdy zajął pozy­cję po dru­giej stro­nie siatki, posła­łem lotkę wyso­kim leni­wym łukiem, przy­po­mi­na­jąc sobie słowa żony: „Bądź miły”. Jed­nak Ryan, który przed­tem machał rakietą jak cepem, teraz lobo­wał i ści­nał z wprawą wytraw­nego bad­min­to­ni­sty, odbi­ja­jąc lotkę tak, bym nie mógł jej się­gnąć. Nie wywa­lał się już na trawę ku ucie­sze Abbie; był skon­cen­tro­wany i pre­cy­zyjny, prze­ska­ki­wał z miej­sca na miej­sce i prę­żył mię­śnie na przed­ra­mie­niu, dyk­tu­jąc tempo gry.

Gdy lotka powę­dro­wała wysoko, zamiast na nią spoj­rza­łem mu w twarz. Zer­k­nął na mnie i ściął tak mocno, że nawet nie zauwa­ży­łem ruchu. Poczu­łem za to ude­rze­nie w pierś, któ­remu towa­rzy­szyło gło­śne pac­nię­cie.

– Ryan! – zawo­łała Abbie ze śmie­chem. Unio­słem rękę, by poka­zać, że nic mi nie jest, choć wciąż czu­łem pie­cze­nie. Ryan też się roze­śmiał i uniósł ręce w geście prze­sad­nej skru­chy.

– Prze­pra­szam, Ed!

Ryan pro­wa­dził sie­dem do dwóch, gdy wyczu­łem, że odpusz­cza. Zaczął tra­cić punkty w sytu­acjach, w któ­rych kilka chwil wcze­śniej radził sobie z łatwo­ścią.

Mecz zakoń­czył się wyni­kiem jede­na­ście do dzie­wię­ciu dla mnie.

Sta­ną­łem, by ode­tchnąć. Koszulka polo kle­iła mi się do ple­ców od potu, mokra bawełna lepiła się do skóry.

– Dobrze się grało – powie­dział Ryan, po któ­rym prak­tycz­nie w ogóle nie było widać zmę­cze­nia. – Jesz­cze jedna rundka?

– Naj­pierw ode­tchnijmy. – Wska­za­łem na taras ze sto­łem, przy któ­rym sie­działa moja rodzina. – Muszę się napić. Na pewno nie chcesz kawy?

– Dzię­kuję, panie Col­lier, ale uni­kam kofe­iny.

Zanu­rzy­łem dłoń w dużym kuble z lodem i zwil­ży­łem sobie kark, roz­ko­szu­jąc się chło­dem wody.

– Mamy piwo i wino – zaofe­ro­wała Cla­ire – a w kuchni są też inne napoje, gdy­byś miał ochotę.

Ryan uniósł dłoń i znów nie­znacz­nie się uśmiech­nął.

– Nie, dzię­kuję. Jutro muszę wcze­śnie wyje­chać do Man­che­steru, a potem, w ponie­dzia­łek rano, wra­cam tutaj, żeby się rozej­rzeć po szko­łach, więc raczej nie powi­nie­nem.

– Ryan pełni służbę ochot­ni­czą w poli­cji – wyja­śniła Abbie.

– Och, a to ci dopiero – powie­działa Joyce, popra­wia­jąc swój roz­pi­nany swe­te­rek. – Poli­cjant? To lepiej zacho­wujmy się jak należy.

– Nie jestem peł­no­praw­nym funk­cjo­na­riu­szem – wyja­śnił Ryan. – Spra­wu­jemy raczej funk­cje pomoc­ni­cze, współ­pra­cu­jemy ze spo­łecz­no­ściami lokal­nymi, orga­ni­zu­jemy pie­sze patrole, wdra­żamy ini­cja­tywy bez­pie­czeń­stwa publicz­nego i tym podobne. W ciągu ostat­nich mie­sięcy odwie­dza­łem szkoły w związku z ata­kami przy uży­ciu ostrych narzę­dzi. Wie­dzą pań­stwo, dobrze jest się odwdzię­czyć spo­łe­czeń­stwu. Czuć, że ma się jakiś wkład.

Ponow­nie napeł­ni­łem fili­żankę i przyj­rza­łem mu się z ukosa. Nie wyglą­dał na typo­wego poli­cjanta. Był zbyt wytworny. Zbyt ide­alny. Ale z dru­giej strony po raz ostatni mia­łem do czy­nie­nia z poli­cją bar­dzo dawno temu. Od tam­tej pory upły­nęły całe wieki.

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście – zgo­dziła się Cla­ire. – To może colę zero? Albo wodę mine­ralną? W kuchni jest zagęsz­czony sok owo­cowy. Mamy też zwy­kły.

– Pro­szę o wodę mine­ralną, pani Col­lier.

Z wia­derka wypeł­nio­nego lodem wyjęła małą zie­loną butelkę i podała mu ją.

– Mów do mnie Cla­ire.

– Dzięki, Cla­ire.

Joyce powoli dźwi­gała się ze swo­jego wózka inwa­lidz­kiego, opie­ra­jąc drżącą dłoń na lasce.

– Sądzę, że na mnie już czas, powin­nam się na chwilkę poło­żyć.

Ryan zerwał się na równe nogi, poda­jąc Joyce ramię, by ją wes­przeć, gdy odwra­cała się do drzwi.

– Dzię­kuję, mój drogi – powie­działa Joyce z bło­gim uśmie­chem. – Jesteś bar­dzo miły.

– Nie ma za co – odparł.

– Bab­ciu? – ode­zwała się Abbie, także wsta­jąc. – Dobrze się czu­jesz?

– Nic mi nie jest, kocha­nie, ten miły młody czło­wiek się mną zajął. Muszę się tylko zdrzem­nąć przez dwa­dzie­ścia minut.

Patrzy­li­śmy, jak Ryan odpro­wa­dza ją do środka. Sie­dząca obok mnie Cla­ire wes­tchnęła i pokrę­ciła głową.

– Naj­wy­raź­niej mamie pogar­sza się z dnia na dzień – szep­nęła. – Myślisz, że te nowe leki w ogóle dzia­łają?

Chwy­ci­łem jej miękką, cie­płą dłoń i lekko ści­sną­łem.

– W ponie­dzia­łek poroz­ma­wiamy jesz­cze raz z onko­lo­giem – powie­dzia­łem. – Może zmieni jej dawkę.

Ski­nęła głową; w tej samej chwili Ryan wychy­nął z domu i usiadł przy stole. Abbie spoj­rzała swo­jemu chło­pa­kowi w oczy, bez­gło­śnie wymie­nia­jąc z nim jakąś myśl. Potem ostroż­nie posta­wiła Tilly na tara­sie i wstała, poda­jąc matce jedną z rakie­tek do bad­min­tona.

– Chodź, mamo, twoja kolej, żeby się ze mną zmie­rzyć.

– Kocha­nie, chyba musia­ła­bym się prze­brać – powie­działa Cla­ire, wska­zu­jąc swoją koper­tową sukienkę w nie­bie­skie wzorki. – A poza tym piłam wino.

– Żad­nych wymó­wek – odparła Abbie z uśmie­chem. – Ale mogę ci dać trzy punkty prze­wagi.

Cla­ire wstała nie­chęt­nie, wzięła rakietę i ruszyła za córką w stronę siatki. Znów zoba­czy­łem, jak podobne są do sie­bie: ta sama oliw­kowa kar­na­cja, ciemne włosy, szczu­pła figura – tylko że Abbie była o jakieś pięć cen­ty­me­trów wyż­sza od matki. Przez chwilę sie­dzie­li­śmy z Ryanem w mil­cze­niu, patrząc, jak lotka kre­śli leniwe łuki nad siatką w łagod­nym świe­tle wie­czoru. Ich przy­ja­zne prze­ko­ma­rza­nie spra­wiało, że czu­łem się mniej nie­swojo. Cla­ire i Abbie były całym moim świa­tem, kocha­łem je tak bar­dzo, że cza­sami ta miłość ści­skała mnie bole­śnie za serce.

Usły­sza­łem roz­pacz­liwy pisk kota i odwró­ci­łem się. Tilly poło­żyła uszy po sobie, zmru­żyła oczy i zasy­czała na Ryana. _Czy on wła­śnie cofa nogę?_ Wycią­gnął rękę, żeby ją pogła­skać, ale kotka wzdry­gnęła się i znów syk­nęła, stro­sząc ogon ze zde­ner­wo­wa­nia. Poru­szała się dziw­nie, pod­no­sząc jedną z tyl­nych łap.

– Prze­pra­szam, Ryan – powie­dzia­łem. – Zazwy­czaj nie jest taka agre­sywna. Na ogół wszyst­kich lubi.

Wycią­gną­łem do niej dłoń, ale na mnie też wark­nęła i czmych­nęła w stronę garażu.

– Ma bar­dzo cha­rak­te­ry­styczny wygląd – stwier­dził Ryan.

– Jest w poło­wie syjamką, stąd ten szpi­cza­sty pysz­czek.

Potarł wierzch dłoni.

– Podra­pała cię? – spy­ta­łem, nie spusz­cza­jąc z niego wzroku.

– Nie. W porządku.

Przyj­rza­łem się jego twa­rzy. Odczu­walne wcze­śniej mię­dzy nami napię­cie zni­kło. A może sobie to wmó­wi­łem? Uśmiech­nął się, nie­mal spe­szony moim spoj­rze­niem, a ja zmu­si­łem się do odwza­jem­nie­nia uśmie­chu.

– Ni­gdy dotąd nie widzia­łem, żeby tak się zacho­wy­wała – powie­dzia­łem.

– Może po pro­stu musi mnie lepiej poznać.

– Może – zgo­dzi­łem się.

Ski­nął głową.

– No tak – rzu­ci­łem, chcąc zmie­nić temat. – Abbie mówiła, że byłeś w woj­sku.

– Jakiś czas temu – potwier­dził. – Słu­ży­łem pięć lat w Pułku Royal Anglian.

– Bra­kuje ci tego?

Wzru­szył ramio­nami.

– Nie­raz tęsk­nię za chło­pa­kami. Ale dwie tury w Afga­ni­sta­nie mi wystar­czyły.

– Pew­nie było ciężko.

Usiadł wygod­niej na krze­śle. Wyglą­dał, jakby pró­bo­wał sta­ran­niej dobie­rać słowa.

– Widzia­łem wiele… rze­czy. Takich, które spra­wiły, że do wszyst­kiego innego nabiera się dystansu. – Prze­rwał, sku­pia­jąc spoj­rze­nie na Abbie. – Czło­wiek na przy­kład docho­dzi do wnio­sku, że trzeba jak naj­le­piej wyko­rzy­stać każdy dzień. _Carpe diem_.

– Chwy­taj dzień – powie­dzia­łem. – Jasne.

Zapa­dła nie­zręczna cisza.

– Chcia­łem tylko podzię­ko­wać – oznaj­mił powoli. – Za dzi­siej­sze zapro­sze­nie.

– W porządku, nie ma sprawy.

– Cie­szę się, że mamy oka­zję poroz­ma­wiać w cztery oczy.

Odwró­ci­łem się do niego, czu­jąc ści­ska­nie w piersi.

– Okej…

– Cho­dzi o to, że muszę o coś popro­sić, Ed.

Wie­dzia­łem już, co się wyda­rzy.

– O co? – spy­ta­łem.

Ryan pochy­lił się do przodu, skła­da­jąc ręce. Gło­śno prze­łknął ślinę.

– Chciał­bym popro­sić o zgodę.

Zgiełk wie­czoru ucichł – krzyki i śmie­chy towa­rzy­szące grze w bad­min­tona, świer­got pta­ków, przy­tłu­miona muzyka dobie­ga­jąca z ogrodu sąsia­dów – wszystko zga­sło, pod­czas gdy cała moja uwaga sku­piła się na poje­dyn­czym punk­cie, na twa­rzy czło­wieka sie­dzą­cego naprze­ciw mnie.

Odchrząk­ną­łem i usły­sza­łem, jak wypo­wia­dam nastę­pu­jące słowa:

– O zgodę na co?

– Chcę popro­sić Abbie, żeby za mnie wyszła.3

– Żeby za cie­bie wyszła? – powtó­rzy­łem.

Dźwięk tych słów był odle­gły niczym echo dobie­ga­jące z innego pokoju. Krew tęt­niła mi w skro­niach. Ale chyba nie już? Chyba jesz­cze nie teraz? To zbyt wcze­śnie. Jak długo się znali – od sied­miu mie­sięcy? Abbie nie miała jesz­cze nawet dwu­dzie­stu pię­ciu lat. To działo się zbyt szybko. Zde­cy­do­wa­nie zbyt szybko. A ja nawet nie zdą­ży­łem się zasta­no­wić nad tym pierw­szym, nie­mi­łym wra­że­niem, jakie wywarł na mnie Ryan, nie mia­łem naj­mniej­szego poję­cia, kim naprawdę jest.

Nawet nie mru­gnął, wbi­ja­jąc we mnie spoj­rze­nie swych ciem­nych oczu.

– Abbie to naj­mil­sza, naj­życz­liw­sza, naj­wspa­nial­sza dziew­czyna, jaką kie­dy­kol­wiek zna­łem. Myślę, że twoja córka jest nie­zwy­kłą osobą, i chcę spę­dzić z nią resztę życia.

– To prawda – powie­dzia­łem, czu­jąc dziwny chłód prze­ni­ka­jący mi do krwi mimo cie­pła wie­czoru. – Jest nie­zwy­kła.

– Nie chcia­łem odgry­wać scenki rodem z osiem­na­stego wieku – wyja­śnił Ryan z ner­wo­wym gry­ma­sem. – W dzi­siej­szych cza­sach pro­sze­nie rodzi­ców o zgodę wydaje się sta­ro­modne, ale szcze­rze mówiąc, nie­zu­peł­nie wiem, jak to się robi, więc pró­buję wszyst­kiego.

– Rety, no… to dość nagłe, prawda, Ryan?

Żar­li­wie pokrę­cił głową.

– Mnie się nie wydaje nagłe. Tak naprawdę wie­dzia­łem to od chwili, gdy pozna­łem ją na tam­tej impre­zie. Chyba można powie­dzieć, że to miłość od pierw­szego wej­rze­nia. Wariac­two, co nie? Ni­gdy nie sądzi­łem, że spo­tka mnie coś takiego. – Pocią­gnął łyk wody mine­ral­nej. – Prze­pra­szam, że tak się roz­ga­da­łem. To nerwy.

Zda­łem sobie sprawę, że nie panuję nad sytu­acją. Mogłem powie­dzieć „nie”, ale jak miał­bym to uza­sad­nić? I czy Abbie robi­łoby to jaką­kol­wiek róż­nicę? Ale wola­łem też nie mówić „tak”. Co ozna­czało, że mogłem zro­bić tylko jedno: prze­cią­gnąć to i grać na zwłokę.

– A… masz już pier­ścio­nek zarę­czy­nowy?

Ryan ski­nął głową.

– Wła­ści­wie to pamiątka rodzinna. Nie byłem pewien, czy Abbie wola­łaby coś nowego, czy rzecz prze­ka­zy­waną z poko­le­nia na poko­le­nie. Ni­gdy przed­tem nie byłem w takiej sytu­acji, ale chcia­łem zro­bić to jak należy.

– Jasne. Rety – powtó­rzy­łem. – Ślub.

– Wolimy tego nie odkła­dać i dla­tego chcia­łem popro­sić o zgodę, żeby­śmy mogli sfor­ma­li­zo­wać nasz zwią­zek. Wiem, to duże zasko­cze­nie, ale oboje tego pra­gniemy.

Wciąż krę­ciło mi się w gło­wie. Jesz­cze nie tak dawno szy­ko­wa­li­śmy Abbie na jej pierw­szy dzień w pod­sta­wówce – czer­wony pulo­we­rek, lśniące lakierki, włosy zwią­zane w kitki, jej rączka mocno ści­ska­jąca moją dłoń. Zda­wało się, że minęła tylko chwila, a ja już nagle roz­ma­wia­łem o miło­ści od pierw­szego wej­rze­nia i per­spek­ty­wie ślubu mojej córki z męż­czy­zną, któ­rego led­wie zna­łem.

I to nie jakimś tam męż­czy­zną. Wła­śnie tym męż­czy­zną.

– To wielki krok, ważna decy­zja – mówi­łem powoli. – Wydaje się bar­dzo nagła; nie chce­cie tro­chę pocze­kać, aż… aż bar­dziej się do sie­bie zbli­ży­cie?

Ryan potarł zarost na pod­bródku, zer­ka­jąc w stronę Abbie i Cla­ire, które szły w naszym kie­runku.

– I o tym też musimy poroz­ma­wiać.

– Tak? Ale o co cho­dzi?

Abbie pode­szła do stołu, trzy­ma­jąc mamę pod ramię. Obie się uśmie­chały. Oczy Cla­ire lśniły z pod­eks­cy­to­wa­nia. Abbie mocno poca­ło­wała Ryana w poli­czek, a potem posłała mi sze­roki uśmiech.

– I? – spy­tała, prze­no­sząc wzrok ze mnie na swoją mamę, a potem znów na mnie. – Co ty na to?

– Zarę­czyli się! – oznaj­miła Cla­ire. – Wspa­niała wia­do­mość, prawda, Ed? Aż trudno w to uwie­rzyć!

Abbie pode­szła, by się do nas przy­tu­lić, roz­ta­cza­jąc wokół łagodny zapach per­fum.

– Tato? I co myślisz?

– To wspa­niale – stwier­dzi­łem sztywno, uświa­da­mia­jąc sobie, że prośba o zgodę ze strony Ryana była wła­ści­wie tylko pustym gestem. Już zdą­żył się oświad­czyć przed dzi­siej­szym wie­czo­rem. – Gra­tu­luję wam obojgu.

Ryan wyjął z kie­szeni małe fio­le­towe pudełko i wrę­czył je Abbie.

– Chyba możesz go znów wło­żyć – powie­dział z uśmie­chem.

Abbie wzięła puz­derko, otwo­rzyła je ostroż­nie i nasu­nęła pier­ścio­nek na ser­deczny palec lewej ręki, roz­kła­da­jąc pozo­stałe, by poka­zać nam klej­not. Bry­lant był ogromny. Nie­zbyt inte­re­so­wa­łem się biżu­te­rią, ale nawet ja wie­dzia­łem, że jest wyjąt­kowy.

– Nale­żał do mojej babci – wyja­śnił Ryan. – Zawsze powta­rzała, jak to dzia­dek Arthur posta­wił całą mie­sięczną pen­sję na wierz­chowca Well To Do w goni­twie Grand Natio­nal. Nic nie wie­dział o koniach, ale spodo­bało mu się to imię i chciał się stać „zamożny”¹. Koń wygrał z kur­sem jeden do czter­na­stu, a Arthur wydał więk­szość wygra­nej wła­śnie na ten pier­ścio­nek.

Pomy­śla­łem, że to fajna histo­ria. Przy­jemna aneg­dotka. A jed­nak była w niej jakaś nuta fał­szu, brzmiała nieco zbyt gładko.

– Jesteś pewien – spy­tała Abbie z pro­mien­nym uśmie­chem – że bab­cia Hilda nie mia­łaby nic prze­ciwko?

– Byłaby zachwy­cona, Abbie. Ska­ka­łaby wokół cie­bie tak samo jak ja.

– Jest prze­cudny – powie­działa pod­eks­cy­to­wa­nym gło­sem. Znów wycią­gnęła rękę, usta­wia­jąc ją tak, by świa­tło padło na ważący chyba co naj­mniej karat bry­lant i zaczęło migo­tać w nie­zli­czo­nych fase­tach. – Nie mogę od niego ode­rwać oczu!

Pod­sko­czyła ze szczę­ścia, a potem znów nas objęła. Cla­ire uśmiech­nęła się i poca­ło­wała córkę w poli­czek, a ja ze zdu­mie­niem dostrze­głem napły­wa­jące jej do oczu łzy.

– Musimy to uczcić! – oznaj­miła, odwra­ca­jąc się w stronę kuchni. Nie lubiła, gdy ludzie widzieli, jak pła­cze. – Zaraz wra­cam.

Abbie usia­dła Ryanowi na kola­nach, wyjęła tele­fon i zro­biła fotkę pier­ścionka na palcu, przy­pusz­czal­nie po to, by zamie­ścić ją na Insta­gra­mie.

– Wiem, że to wydaje się dość nagłe, tato – powie­działa, kli­ka­jąc w komórkę. – Ale nie dla nas. Jest wła­śnie tak, jak ma być. Ide­al­nie.

– Rzecz w tym, Abbie, że to wszystko… no, to naprawdę wielka sprawa. A ja się dowia­duję tak nagle.

– Prze­pra­szam, tato – odparła, pod­no­sząc wzrok. Jej czoło zmarsz­czyło się w wyra­zie zatro­ska­nia. – Szkoda, że nie pozna­łeś Ryana wcze­śniej, ale ma taką pracę, mnó­stwo innych spraw i ten pro­jekt w Nowym Jorku, więc wła­ści­wie nie było kiedy. A potem się oświad­czył… i tak wyszło.

– I tak wyszło – powtó­rzy­łem.

_W dzi­siej­szych cza­sach okres zarę­czyn może trwać całe lata, a ludzie czę­sto roz­stają się, zamiast brać ślub_. Mocno uchwy­ci­łem się tej myśli. Przy­lgną­łem do niej jak tonący czło­wiek do boi ratow­ni­czej.

– Wygląda na to, że mamy dzień ogło­szeń – powie­działa. Palce mojej córki i Ryana splo­tły się ze sobą. Abbie posłała mu deli­katny uśmiech, który on natych­miast odwza­jem­nił. – Czy mój narze­czony prze­ka­zał ci już drugą wia­do­mość?

– Jest też druga?

– Prze­pro­wa­dzam się do niego – oznaj­miła Abbie.

– Co takiego? – spy­ta­łem, pró­bu­jąc narzu­cić swoim myślom jakiś porzą­dek.

– Kupił dom w Beeston. Mam stam­tąd o wiele bli­żej do szkoły, więc latem będę mogła sobie cho­dzić spa­cer­kiem. Ryanowi też bar­dziej pasuje, bo dużo jeź­dzi, a dom stoi nie­da­leko wjazdu na auto­stradę. – Wyjęła z kie­szeni bre­lo­czek i unio­sła go: mały srebrny kot na łań­cuszku z poje­dyn­czym klu­czem. – To naprawdę ładny domek w miłej oko­licy.

– Beeston – powie­dzia­łem. – Rozu­miem.

– Tylko kilka mil stąd, tato. Nie wyjeż­dżam z Not­tin­gham. Wcale nie jest daleko do cen­trum. Pomo­żesz mi prze­wieźć rze­czy?

Poczu­łem w piersi pustkę.

– Jasne – rzu­ci­łem. – Ale możesz tu zostać, jak długo chcesz, Abs. Nie musisz się spie­szyć.

– Dzięki, tato. Jesteś super.

Co kilka sekund dzwo­nek jej tele­fonu brzę­czał, zawia­da­mia­jąc, że ktoś na Insta­gra­mie albo Face­bo­oku zare­ago­wał na zdję­cie pier­ścionka zarę­czy­no­wego. Każda kolejna wia­do­mość wywo­ły­wała na jej twa­rzy uśmiech. Abbie odpo­wia­dała na wszyst­kie komen­ta­rze i poka­zy­wała je Ryanowi.

Cla­ire wyszła z kuchni z butelką szam­pana w jed­nej ręce i z czte­rema kie­lisz­kami w dru­giej. Każde z nas wzięło jeden z nich. Kiedy roz­le­wała szam­pana, pano­wało mil­cze­nie. Żona wciąż na mnie nie patrzyła, a ja przez chwilę pomy­śla­łem, że może też ma wąt­pli­wo­ści co do Ryana i ukrywa je tylko przez grzecz­ność.

– Cudowna wia­do­mość – stwier­dziła.

Ryan wyszcze­rzył zęby.

– Wznie­śmy toast! Za co wypi­jemy?

Abbie unio­sła kie­li­szek. Na powierzchni szam­pana bul­go­tały bąbelki.

– Za nowy począ­tek?

Cla­ire i Ryan także unie­śli kie­liszki.

Powoli zro­bi­łem to samo.

– Za nowy począ­tek – powtó­rzyła Cla­ire.

Stuk­nę­li­śmy się kie­lisz­kami i wzię­li­śmy po łyku. Ryan odsta­wił swój kie­li­szek na drew­niany stół, lekko go odsu­wa­jąc, jakby nie zamie­rzał już wię­cej pić.

– Chcia­łem wam podzię­ko­wać – powie­dział. – Za to, że oboje tak dobrze mnie przy­ję­li­ście.

– Nie ma za co – odrze­kła Cla­ire. – Wspa­niale, że naszym naj­bliż­szym się układa, prawda, Ed?

– Tak. – Sztywno kiw­ną­łem głową. – Oczy­wi­ście.

Dostrze­gła moją minę i łagod­nie chwy­ciła mnie za dłoń, co było jej spo­so­bem na powie­dze­nie: „Wiem, rozu­miem. Póź­niej o tym poga­damy”.

– Prawdę mówiąc – ode­zwał się Ryan – cze­ka­łem na wła­ściwą osobę. A kiedy pozna­łem Abbie, nie chcia­łem tra­cić wię­cej czasu. Kiedy czło­wiek wie, to po pro­stu wie, prawda?

Wście­kło mnie to „cze­ka­łem na wła­ściwą osobę”, jakby cho­dziło o umowę na nowy samo­chód. Wyra­ża­nie tego wszyst­kiego wyłącz­nie w pierw­szej oso­bie też mi nie odpo­wia­dało. Abbie to nie jakaś tam osoba, była ważna i cudowna sama w sobie – a on na nią nie zasłu­gi­wał.

– No więc! – zawo­łała Cla­ire, któ­rej szam­pan zaru­mie­nił policzki. – Myśle­li­ście już o dacie?

– Cóż, my…

– Pew­nie tro­chę na to za wcze­śnie – cią­gnęła Cla­ire – ale chcia­łam po pro­stu wie­dzieć, co pla­nu­je­cie.

– Wła­ści­wie – powie­działa Abbie, krę­cąc pier­ścion­kiem zarę­czy­no­wym wokół palca – mamy już datę.

To wybiło Cla­ire z rytmu. Przez chwilę sie­działa z lekko otwar­tymi ustami.

– Naprawdę?

– Tak.

– Macie już datę?

– Chcemy się pobrać na początku lata, mamo. Pod koniec czerwca.

– Czerwca? Rety. – Cla­ire wes­tchnęła. Teraz uśmiech przy­cho­dził jej z tru­dem. Patrzy­łem, jak bie­rze oddech. – W czerwcu mamy trasę, sfi­na­li­zo­wa­li­śmy to w zeszłym tygo­dniu. Niech spraw­dzę. – Wstała i weszła do domu, uni­ka­jąc mojego spoj­rze­nia.

W panu­ją­cej ciszy Abbie pochy­liła się i szep­nęła coś Ryanowi do ucha. Uśmiech­nął się i ski­nął głową, patrząc jej w oczy. Wie­dzia­łem, że powi­nie­nem się ode­zwać, ale nie potra­fi­łem wykrztu­sić ani słowa. Zamiast tego gło­śno prze­łkną­łem szam­pana. Mia­łem nieco ponad rok na roz­gry­zie­nie tego gościa: dość czasu, by spraw­dzić, czy coś ukrywa, upew­nić się, czy moje prze­czu­cia są słuszne.

Cla­ire wró­ciła na taras, nio­sąc swój ter­mi­narz w okładce z nie­bie­skiej skóry. Była to nasza rodzinna Biblia zawie­ra­jąca daty wszyst­kich jej wyjaz­dów z teatrem, odwie­dzin zna­jo­mych, urlo­pów, uro­dzin i innych usta­leń, które skru­pu­lat­nie zapi­sy­wała i koor­dy­no­wała. Abbie pró­bo­wała ją nakło­nić, by prze­rzu­ciła to wszystko do tele­fonu i stwo­rzyła kalen­darz, który mogli­by­śmy syn­chro­ni­zo­wać w naszych komór­kach, ale ona się na to nie zgo­dziła. Odparła, że mając swój ter­mi­narz, wie, na czym stoi. Czu­łem jed­nak, że cho­dzi o coś wię­cej. Two­rze­nie pla­nów i ich wła­sno­ręczne zapi­sy­wa­nie było jej mecha­ni­zmem radze­nia sobie z życiem.

– No dobrze – powie­działa, otwie­ra­jąc tylną okładkę notat­nika. – Czyli… koniec czerwca. Trzeba będzie wysłać zapro­sze­nia dużo wcze­śniej, może już we wrze­śniu albo w paź­dzier­niku, żeby udało się nam wszyst­kich zła­pać, zanim sobie zabu­kują przy­szło­roczne waka­cje. Jaką datę macie?

– Dwu­dzie­sty dzie­wiąty.

Cla­ire prze­bie­gła pal­cem po stro­nie.

– Okej. Trasa _Cza­row­nic z Salem_ powinna się skoń­czyć dwu­dzie­stego trze­ciego, to dobrze, a dwu­dzie­sty dzie­wiąty to… wto­rek. – Unio­sła wzrok, marsz­cząc czoło. – Na pewno cho­dzi wam o dwu­dzie­sty dzie­wiąty, a nie dwu­dzie­sty szó­sty? To będzie ostat­nia sobota czerwca.

Abbie się zawa­hała, a kąciki ust wygiął jej ner­wowy uśmie­szek.

– Cho­dzi o to, mamo, tato… – Bawiła się rąb­kiem swej bluzki. – To nie jest wto­rek.

– Nie? – Cla­ire wbiła wzrok w swój kalen­darz. – Ale tak tu jest napi­sane.

– To ponie­dzia­łek, mamo.

Prze­nio­słem wzrok z córki na jej narze­czo­nego, ale jego nie­ska­zi­telna twarz pozo­stała bez wyrazu.

– Jak to, Abs? – spy­ta­łem cicho. – Co chcesz przez to powie­dzieć?

– Ślub nie jest w przy­szłym roku – wyja­śniła, gło­śno prze­ły­ka­jąc ślinę. – Jest w przy­szłym mie­siącu.

1.

_Well-to-do_ (ang.) – zamożny .4

Bar­dzo ostroż­nie odsta­wi­łem kie­li­szek na stół i chwy­ci­łem opar­cie fotela ogro­do­wego, by się na nim wes­przeć. Czu­łem, jak drew­niana kra­wędź wrzyna mi się w dłoń.

Twarz Cla­ire zamarła, podob­nie jak dłu­go­pis w jej dłoni, zawie­szony nad otwar­tym ter­mi­na­rzem.

– Powtórz to – powie­działa wresz­cie.

– Koniec przy­szłego mie­siąca, mamo. – Głos Abbie był cichy, brzmiał nie­pew­nie. – Dwu­dzie­sty dzie­wiąty czerwca.

Pró­bo­wa­łem jakoś pojąć to, co powie­działa, prze­li­cza­jąc w gło­wie daty.

– Abbie, to… to mniej niż za sześć tygo­dni – wydu­ka­łem. – Jak to w ogóle moż­liwe?

– Zawia­do­mie­nie o ślu­bie trzeba zło­żyć co naj­mniej dwa­dzie­ścia osiem dni przed cere­mo­nią. To wszystko.

– Ale to już tak nie­długo, tak szybko – mówi­łem, sta­ra­jąc się nadać gło­sowi spo­kojny ton. – Skąd ten pośpiech? Musimy się pouma­wiać, poza­pra­szać ludzi, jest do zro­bie­nia pew­nie z milion rze­czy, wiele osób nie zdoła przy­je­chać, jeśli dostaną zapro­sze­nia tak krótko przed ślu­bem.

– Wiem, że to bar­dzo mało czasu, tato. – Zło­żyła ręce na kola­nach. – Ale zawsze powta­rza­łam, że chcę, aby była przy tym cała naj­bliż­sza rodzina.

– No jasne, Abs, ale…

– Cała. – Odwró­ciła wzrok. – Każdy, kto jest dla mnie naj­waż­niej­szy na świe­cie. A jeśli pocze­kamy do następ­nego roku albo dłu­żej…

Nie dokoń­czyła zda­nia i zaczęła pocie­rać oczy.

– Och, Abbie. Kocha­nie – powie­działa Cla­ire łagod­nym tonem.

Ostat­nie pro­mie­nie zacho­dzą­cego słońca zni­kły za jawo­rami. W zapa­da­ją­cym zmierz­chu zro­biło się o kilka stopni chłod­niej. Zady­go­ta­łem.

Abbie wstała z zało­żo­nymi rękami. Jej głos był teraz nie­mal tak cichy jak szept.

– Nie potra­fię sobie wyobra­zić, że babci Joyce mogłoby nie być na moim ślu­bie – oznaj­miła.

Cla­ire wstała, pode­szła do naszej córki i mocno ją objęła.

– Och, Abbie – powtó­rzyła. – Mama nie chcia­łaby, żebyś usta­lała datę spe­cjal­nie ze względu na nią. Chcia­łaby, żebyś zro­biła to, co jest naj­lep­sze dla cie­bie.

– Ale to wła­śnie jest naj­lep­sze dla mnie. A poza tym nie chcę cze­kać. – Uwol­niła się z uści­sku Cla­ire, pró­bu­jąc zdo­być się na uśmiech. – Nie chcemy cze­kać. Dosta­łam pół­tora dnia urlopu ze względu na… oko­licz­no­ści. Ten krótki ter­min.

– A twoja rodzina, Ryan? – spy­ta­łem. – Co oni na to?

Abbie sta­nęła przy krze­śle narze­czo­nego, kła­dąc rękę na jego ramie­niu.

– To był pomysł Ryana – oznaj­miła. – Kiedy powie­dzia­łam mu o babci, o jej dia­gno­zie, stwier­dził, że musimy zro­bić wszystko, by mogła wziąć udział w naszym wiel­kim dniu. Potem dowie­dział się, jak to wygląda od strony praw­nej i prak­tycz­nej, poga­dał z urzęd­ni­kiem i zna­lazł datę.

Ryan powoli poki­wał głową, uśmie­cha­jąc się do nas ostroż­nie.

– To będzie ślub cywilny w Bridg­ford Hall – wyja­śnił. – Tylko naj­bliżsi przy­ja­ciele i rodzina. Miej­sce jest nie­zbyt duże, ale pięk­nie poło­żone, tuż przy parku. A w przy­szłym roku, w lecie, urzą­dzimy wiel­kie wesele dla wszyst­kich gości.

– Nazy­wają to wese­lem żyją­cych długo i szczę­śli­wie – dodała Abbie.

Skrzy­wi­łem się, sły­sząc to okre­śle­nie.

– No tak – odrze­kła Cla­ire, pocie­ra­jąc twarz dłońmi. – Okej. Wygląda na to, że wszystko już zapla­no­wa­li­ście.

– Nie­zu­peł­nie, mamo. Trzeba jesz­cze zor­ga­ni­zo­wać mnó­stwo spraw. Myśla­łam, że może jutro zaczniemy nad tym pra­co­wać. We trójkę?

– Jasne – powie­działa Cla­ire z wymu­szo­nym uśmie­chem. – Ale naj­pierw sprawdź, czy bab­cia już się obu­dziła, żebyś mogła prze­ka­zać jej wia­do­mość.5

– Opo­wiedz nam, jak się oświad­czył – popro­siła Cla­ire.

Ryan już wyszedł; ponow­nie wymie­nił ze mną uścisk ręki na ganku i odje­chał swoim kabrio­le­tem audi. A teraz sie­dzie­li­śmy we czwórkę w salo­nie. Abbie zaj­mo­wała miej­sce na kana­pie pomię­dzy Cla­ire i Joyce. Pod­ku­liła nogi pod sie­bie i uśmiech­nęła się nie­mal wsty­dli­wie.

– W zeszły week­end zabrał mnie na nie­sa­mo­wity pik­nik w ogro­dach pałacu Chat­sworth House. Pili­śmy szam­pana, a on dał mi ten śliczny album z mnó­stwem naszych wspól­nych zdjęć. – Unio­sła go, łagod­nie prze­su­wa­jąc dło­nią po lśnią­cej bia­łej okładce. – Na ostat­niej stro­nie była foto­gra­fia atła­so­wego pudełka z pier­ścion­kiem. Kiedy pod­nio­słam znad niej wzrok, on miał to pudełko w ręku, przy­kląkł na jedno kolano, chwy­cił mnie za dłoń i popro­sił, żebym została jego żoną. Gdy zoba­czy­łam pier­ścio­nek, byłam tak zasko­czona, że wybuch­nę­łam śmie­chem.

– Biedny Ryan – powie­działa Joyce opa­tu­lona w koc w szkocką kratę. – Pew­nie poczuł się strasz­nie zaże­no­wany.

– Pew­nie, bab­ciu! Nie mam poję­cia, czemu się roze­śmia­łam. Chyba przez szok. Zdo­ło­wa­łam go tym, ale popro­sił mnie jesz­cze raz, a ja na to: „Tak! Tak! No pew­nie!”. – Wypro­sto­wała palec, by ponow­nie spoj­rzeć na pier­ścio­nek z ogrom­nym bry­lan­tem, jakby spraw­dzała, czy wciąż jest na miej­scu. – A potem zaczę­łam pła­kać, a on powie­dział, że chce was popro­sić o zgodę na dzi­siej­szym spo­tka­niu.

Cla­ire prze­krzy­wiła głowę. Zamiast szkieł kon­tak­to­wych miała teraz oku­lary w szyl­kre­to­wych opraw­kach, a na sto­pach stare bam­bo­sze z futer­kiem. Do tej pory nie zdą­ży­li­śmy poga­dać tylko we dwoje; nie byłem pewien, co o tym wszyst­kim myśli. Jeśli mar­twiła się rów­nie mocno jak ja, świet­nie to ukry­wała.

– Ten album to wspa­niały pomysł – oznaj­miła. – Prawda, Ed?

Zakrę­ci­łem kie­lisz­kiem brandy i pocią­gną­łem łyk, czu­jąc, jak napój pie­cze i dra­pie, spły­wa­jąc w dół gar­dła.

– Bar­dzo prze­my­ślany – potwier­dzi­łem.

Joyce ujęła dłoń Abbie obiema rękami.

– Cóż, sądzę, że mie­li­śmy wspa­niały wie­czór – powie­działa. – Chcesz wie­dzieć, co jesz­cze myślę?

– Oczy­wi­ście, bab­ciu.

– Myślę, że tra­fiła ci się świetna par­tia. Przy­po­mina mi two­jego dziadka, kiedy go pozna­łam.

– Dziadka Jima? – W gło­sie Abbie usły­sza­łem radość. – W jakim sen­sie, bab­ciu?

– Jest porządny, to po pro­stu widać. Jim był praw­dzi­wym dżen­tel­me­nem. I twój Ryan też. Nie w sta­ro­mod­nym zna­cze­niu, tylko… jest opie­kuń­czy i dobry.

– Ooo, dzięki. Tak się cie­szę, że go polu­bi­li­ście. – Abbie ostroż­nie przy­tu­liła bab­cię. – Naprawdę mi ulżyło, bo nie wie­dzia­łam, co o nim pomy­śli­cie.

– To na pewno naj­lep­sza par­tia – oznaj­miła Joyce. – Mam rację?

– Wydaje się naprawdę uro­czy – powie­działa Cla­ire, patrząc na mnie.

– Tak, w rze­czy samej – cią­gnęła Joyce. – To naj­lep­szy chło­pak z moż­li­wych.

* * *

Opar­łem się o blat kuchenny, cze­ka­jąc, aż w czaj­niku zago­tuje się woda na her­batę rumian­kową dla Cla­ire. Prze­wi­ja­łem wia­do­mo­ści na Insta­gra­mie do chwili, aż zna­la­złem foto­gra­fię wysłaną wcze­śniej tego wie­czoru przez Abbie: pozo­wała z ręką wycią­gniętą do apa­ratu, by pochwa­lić się pier­ścion­kiem zarę­czy­no­wym z wiel­kim bry­lan­tem. Wpis pocho­dził sprzed zale­d­wie kilku godzin, ale już zebrał ponad trzy­sta laj­ków i sie­dem­dzie­siąt dwa komen­ta­rze od zna­jo­mych gra­tu­lu­ją­cych Abbie – try­ska­jące entu­zja­zmem wia­do­mo­ści pełne cału­sków i emo­ti­ko­nów z pier­ścion­kami, butel­kami szam­pana i ser­dusz­kami.

Uśmiech Abbie był tak sze­roki i szczery, że jej radość powinna tra­fić wprost do mojego serca. A jed­nak nie mogłem prze­stać patrzeć na Ryana, na jego wystu­dio­wany gry­mas, znacz­nie bled­szy niż jej. Oczy czarne jak węgiel. Jak u rekina. Czaj­nik się wyłą­czył, a ja nala­łem wody do kubka. Cla­ire weszła do kuchni, poca­ło­wała mnie prze­lot­nie w kącik ust i oparła się o bar śnia­da­niowy naprze­ciwko.

– I? – powie­działa. Patrzy­łem na nią, cze­ka­jąc, aż zdra­dzi swoje praw­dziwe uczu­cia, ale na jej twa­rzy widzia­łem tylko słaby uśmiech.

– I? – powtó­rzy­łem z waha­niem.

– Ależ to był wie­czór.

Powoli kiw­ną­łem głową.

– Tak… fak­tycz­nie. – Z roz­tar­gnie­niem mie­sza­łem her­batę pach­nącą jabł­kiem i mio­dem. – To był wie­czór.

– Dobrze się czu­jesz, Ed? Jesteś bar­dzo cichy.

– Po pro­stu pró­buję to wszystko ogar­nąć.

– To tak jak ja. – Ski­nęła głową. – Co myślisz o naszym przy­szłym zię­ciu?

Wrząca woda chlu­snęła za brzeg kubka. Upu­ści­łem łyżeczkę i potrzą­sną­łem ręką.

– Oj – powie­działa Cla­ire. – Opa­rzy­łeś się?

– Nic mi nie jest – odpar­łem, wkła­da­jąc dłoń pod kran. Lodo­wata woda znie­czu­lała skórę ponad kciu­kiem, która nabie­rała wście­kle różo­wego koloru. – Nie wiem, a jak tobie się on podoba?

– Uwa­żam, że jest prze­uro­czy. Są w sobie ewi­dent­nie zadu­rzeni.

Zdją­łem ręcz­nik z kalo­ry­fera i prze­wią­za­łem sobie nim rękę, czu­jąc pul­so­wa­nie i rwa­nie opa­rzo­nej skóry, a potem pokrę­ci­łem głową.

– Szkoda tylko, że nie mamy wię­cej czasu, by się z tym oswoić i… wię­cej się o nim dowie­dzieć.

– Mamie nie zostało wiele czasu. – Skrzy­żo­wała ramiona na piersi. – A Abbie i Ryan robią wszystko, żeby wzięła udział w ich wiel­kim dniu. Są naprawdę tro­skliwi.

– Jasne. Ale chciał­bym wie­dzieć wię­cej o tym, co się dzieje, znać wszyst­kie fakty, mieć pełen obraz…

– Ona nie jest.

– Nie jest jaka?

– Abbie nie jest w ciąży.

Gło­śno prze­łkną­łem ślinę z poczu­ciem ulgi, cie­sząc się, że ten dzień oszczę­dził mi choć jed­nego zasko­cze­nia.

– W porządku. Nie­zu­peł­nie o to mi cho­dziło, ale okej.

– Zapy­ta­łam ją o to, zanim poszła spać. Powie­dzia­łam, że nie zamie­rzamy jej oce­niać, że nie będziemy mieli żad­nych pre­ten­sji, po pro­stu chcemy wie­dzieć.

– I powie­działa ci?

– Oczy­wi­ście. Wszystko mi mówi.

Abbie zawsze chęt­niej zwie­rzała się mamie. Uwa­ża­łem to za natu­ralne. A Cla­ire za każ­dym razem słu­chała, nie komen­tu­jąc, i przed­sta­wiała mi ogólny zarys sytu­acji jakiś czas póź­niej, gdy Abbie nie było w pobliżu.

– Teraz twój ruch, Ed.

– Mój ruch?

– Powiedz coś – popro­siła, prze­krzy­wia­jąc głowę. – Co myślisz? Byłeś dzi­siaj bar­dzo poważny.

Naci­sną­łem pedał kubła i wyrzu­ci­łem saszetkę po her­ba­cie.

– Kiedy mnie pozna­łaś, podo­bało ci się, że jestem poważny.

– I dalej mi się podoba.

– Więc taki jestem.

Cla­ire unio­sła brwi. Zawa­ha­łem się. To, co naprawdę leżało mi na sercu – _Mam naprawdę złe prze­czu­cia co do narze­czo­nego naszej córki_ – brzmia­łoby jak objaw para­noi. Musia­łem wymy­ślić jakieś mniej bez­po­śred­nie podej­ście.

Poda­łem jej kubek uchem do przodu.

– Wszystko dzieje się tak szybko, znie­nacka – powie­dzia­łem. – Abbie weszła w ten zwią­zek na odle­głość z jakimś gościem, który lata po całym świe­cie, potem wraca do Anglii, prze­pro­wa­dza się do Not­tin­gham i łup, w końcu go pozna­jemy, a oni się pobie­rają. Szcze­rze mówiąc, jesz­cze nie prze­stało mi się krę­cić w gło­wie.

Wła­śnie zda­łem sobie sprawę, jak bar­dzo będzie mi bra­ko­wać obec­no­ści mojej córki, jej głosu roz­brzmie­wa­ją­cego w domu, nawy­ków i żar­tów, które ze sobą wymie­nia­li­śmy. Tego, że co roku pusz­czała kolędy zaraz po dniu Guya Faw­kesa; za każ­dym razem na to uty­ski­wa­łem, choć tak naprawdę cie­szyło mnie jej uwiel­bie­nie dla świąt Bożego Naro­dze­nia, bo świad­czyło o tym, że Cla­ire i ja, mimo paru wpa­dek, dobrze wywią­za­li­śmy się z roli rodzi­ców. Oczy­wi­ście prę­dzej czy póź­niej musiała się wypro­wa­dzić – Abbie miesz­kała z nami, oszczę­dza­jąc na wkład do wła­snego miesz­ka­nia – lecz nie spo­dzie­wa­łem się, że nastąpi to tak nagle.

– Fak­tycz­nie, to jest szok – powie­działa Cla­ire. – Dla nas obojga. Trudno mi się pogo­dzić z tym, jak szybko to nastą­piło, ale trzeba odło­żyć takie myśli na bok i po pro­stu iść dalej.

_Powiedz to_ – pomy­śla­łem. – _Powiedz coś_.

– Coś jesz­cze mi nie gra – oznaj­mi­łem w końcu. – Ale nie bar­dzo wiem co.

– W tym, że ich zwią­zek bły­ska­wicz­nie się roz­wija?

– Nie cho­dzi o ich zwią­zek. Cho­dzi o niego.

Cla­ire wes­tchnęła. Zda­łem sobie sprawę, że Ryan w ogóle jej nie nie­po­koił. Uni­kała mojego wzroku z jakie­goś innego powodu.

– O Ryana? W jakim sen­sie?

– Ma w sobie coś… Nie potra­fię tego okre­ślić.

– Już to prze­ra­bia­li­śmy, Ed, prawda?

– To coś innego.

– Okej – wes­tchnęła. – Co ci się nie podoba w Ryanie?

– Cóż… – Znów się zawa­ha­łem. Moje zastrze­że­nia brzmia­łyby tak obłą­kań­czo, tak bez­pod­staw­nie. _Jego oczy skry­wają pustkę, coś w nich się czai, coś złego. Czuję to_. – Nie wydał ci się tro­chę dziwny? Mam wra­że­nie, że coś ukrywa.

– Co ci zro­bił, że tak o nim mówisz?

– Dzi­siaj, kiedy zosta­li­śmy we dwóch na tara­sie – powie­dzia­łem, czu­jąc się tro­chę głu­pio – kop­nął Tilly.

– Co?

– Chyba ją kop­nął. Co za czło­wiek zro­biłby coś takiego?

Cla­ire pokrę­ciła głową.

– O czym ty mówisz?

– Kiedy gra­łaś z Abbie w bad­min­tona, odwró­ci­łem wzrok, aż tu nagle Tilly odsko­czyła z miau­kiem, a Ryan miał…

– Ed, nie kop­nął jej. Zro­biła się tro­chę zrzę­dliwa na stare lata, a on pew­nie nie chciał, żeby mu wła­ziła na kolana, i to wszystko.

– Odnio­słem inne wra­że­nie.

– A widzia­łeś, że ją kopie?

– Nie­zu­peł­nie. Patrzy­łem, jak gra­cie, ale…

– No tak. Wygląda na to, że na siłę szu­kasz powo­dów, żeby go nie lubić. – Zmarsz­czyła brwi i spoj­rzała na trzy­many w rękach kubek. Zna­łem już to spoj­rze­nie i poczu­łem ból. Była mną roz­cza­ro­wana.

– Muszę się poło­żyć. Jest późno. Rano poroz­ma­wiamy.

Ski­ną­łem głową.

– Idziesz na górę?

– Tylko poza­my­kam drzwi i dam kotu jeść.

– Dobrze – powie­działa. Potem sta­nęła i spoj­rzała na mnie. – Ed, pro­szę, daj Ryanowi szansę. Spró­buj go poznać.

Odwró­ciła się i prze­szła kory­ta­rzem do scho­dów. Sły­sza­łem, jak zmie­rza w stronę pierw­szego pię­tra; zna­jomo zaskrzy­piał trzeci sto­pień, potem dzie­siąty.

Cicho zagwiz­da­łem na Tilly. Jej pysz­czek z siwymi wąsami wychy­nął z otwar­tych drzwi do piw­nicy. Nało­ży­łem jedze­nie do miski i patrzy­łem, jak ostroż­nie pod­cho­dzi, a potem zaczyna jeść. Idąc, wyraź­nie oszczę­dzała jedną z tyl­nych łap. Szybko pogła­ska­łem ją za uszkiem, gdy wci­nała kola­cję.

Cla­ire chciała, żebym poznał nowego narze­czo­nego naszej córki. Wła­śnie to zamie­rza­łem zro­bić. Posta­no­wi­łem, że odkryję prawdę o tym obcym czło­wieku, który zwa­lił Abbie z nóg.

Zanim będzie za późno.