Nasz mały sekret - ebook

Rozdział pierwszy

Przez cały ranek siedzę na komisariacie, a oni wypytują mnie o Saskię. Co godzinę przychodzą do mnie gliniarze, jeden po drugim, każdy z nowym notesem i pełnym kubkiem kawy. Kiedy wychodzą, muszą chyba przy drzwiach zdawać mózg i przekazywać go sobie nawzajem jak ogień olimpijski, bo wszyscy co do jednego trzymają się scenariusza: „Zna pani dobrze tę kobietę? Domyśla się pani, co się z nią stało? Denerwuje się pani? Jest pani zła? Co pani czuje do pana Parkera? Czy uważa pani swoje relacje z nim za szczególnie… bliskie?”. I zawsze chwila przerwy przed tym przymiotnikiem.

O to właśnie chodzi. Pozornie brzmi to tak, jakby wypytywali o Saskię, ale wszystkie drogi prowadzą do pana Parkera i do mnie. Policja chce wiedzieć, czy go kocham, i pytają o to tak, jakby to było najprostsze wyjaśnienie, a nie to najbardziej skomplikowane. Jednak moja definicja miłości w niczym nie przypomina ich definicji. Nie rozumiemy się: gdzieś po drodze wszystkie najważniejsze słowa tracą znaczenie i ostrość, zostają roztrwonione i gubią całą energię. Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby wiedzieli, o co pytają.

Pan Parker. To zabawne słyszeć, jak nazywają go w ten sposób; dla mnie jest i zawsze będzie HP. Przez te wszystkie godziny, kiedy siedzę w tym pokoju z obcymi, obojętnymi ludźmi, którzy mnie przesłuchują – to za nim najbardziej tęsknię. Nie zrobiłam nic złego i dopóki się nie dowiem, co się stało, nic im nie powiem. Zaklinam się na wszystko, powiedziałabym im prawdę i tylko prawdę, ale to, co robią, wygląda tak, jakby próbowali ułożyć układankę, fiksując się na jednym elemencie i licząc na to, że jeśli będą go szturchać małpimi paluchami i obracać dostatecznie długo, zmieni kształt. Siedzą ze spuszczonymi głowami, uprzedzają moje odpowiedzi i zapisują je, jeszcze zanim coś powiem. Zastanawiam się, czy to, co im mówię, ma jakiekolwiek znaczenie.

Lśniące ściany w pomieszczeniu zlewają się z wypolerowaną na połysk podłogą: trudno powiedzieć, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie. Zupełnie, jakby nigdy nie było tu żadnej żywej istoty. Jedyna oznaka człowieczeństwa widnieje na ścianie po mojej lewej stronie. To niewielkie graffiti zapisane żarliwą, czarną czcionką: CHĘĆ NISZCZENIA JEST TWÓRCZA. Wpatruję się w to przez cały ranek i martwię się, kto siedział tu przede mną i na co był gotów.

Jedyne meble w pokoju to chromowany stół i cztery krzesła. Nogi podklejone są gumą, żeby nie zarysować podłogi. Nad drzwiami zegar z beżową tarczą w szarpanym rytmie odmierza sekundy. W lewym górnym rogu znajduje się kamera. Mruga do mnie czerwone światełko.

Wysoko po mojej prawej stronie znajduje się okno, ale takie, które się nie otwiera. Długa cienka szyba połyskuje jak terrarium z gadami w sklepie zoologicznym. Z tego okna musi być widać policyjny parking. Często słyszę dźwięk zatrzaskiwanych drzwi samochodów.

W tym korytarzu muszą być też inne pokoje przesłuchań – jestem tego pewna, bo za każdym razem, gdy policjanci otwierają jakieś drzwi, powietrze zasysa się, jakby ktoś z trudem łapał oddech. Kogo przesłuchują w tych pokojach? Na pewno nie mnie jedyną tu sprowadzili.

W południe przysyłają świeżego rekruta. Jest ubrany w garnitur i do prawej kieszeni ma przypiętą plakietkę z nazwiskiem.

– Dzień dobry, pani Angelo. – J. Novak studiuje coś, co leży na podkładce z klipsem na jego kolanach.

Zapisuje godzinę i na kropkowanej linii wpisuje swoje nazwisko. J. to James? John? Jekyll? Zgolił bokobrody, więc linia włosów dziwnie wygląda nad uszami.

– Jak się pani czuje dziś rano? – Odchrząkuje i podskakuje mu jabłko Adama. – Jestem detektyw Novak. Poproszono mnie, żebym przejął to śledztwo, bo specjalizuję się w sprawach zabójstw. – Wypuszcza powietrze, jakby przepraszając za to, kim jest. – Proszę, przyniosłem pani wodę i coś do jedzenia. – Podsuwa mi butelkę wody mineralnej i dwa batoniki musli. Kiedy nie reaguję, delikatnie odkłada je na stół. – Proszę posłuchać, naprawdę chcemy, żeby coś nam pani powiedziała, żeby pomogła nam pani znaleźć Saskię. Jeśli wypełni pani luki, będziemy mogli zamknąć pani sprawę. – Detektyw Novak rytmicznie stuka długopisem w podkładkę. Zatyczka długopisu jest obgryziona.

– Mam pytanie. – Mój głos odbija się od winylowych ścian. Ciemne brwi Novaka się unoszą.

– Niech pani strzela – mówi, zupełnie jakbyśmy siedzieli przy kawie.

– Naprawdę chce pan wiedzieć, co się stało? – Mój głos to ochrypły szept. To jedyne pytanie, jakie w ogóle należało zadać.

Novak się uśmiecha, jego usta układają się w zaciśniętą kreskę. Pociąga rękawy marynarki, żeby zakryć mankiety koszuli. Kładzie płasko dłonie po obu stronach papieru, długopis układa równolegle u góry, jak łyżkę przy nakrywaniu stołu. Czeka, żebym go nakarmiła.