MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Neuronalny trening wzroku - ebook
Ta książka to praktyczny przewodnik dla każdego, kto chce połączyć rozwój osobisty i motywację z realną poprawą jakości widzenia. Poznasz skuteczne techniki uzdrawiające, ćwiczenia wzroku i terapie naturalne, które pomogą ci zrozumieć, jak poprawić wzrok i jak poprawić ostrość wzroku w naturalny sposób. Dowiesz się, czym jest samouzdrawianie oraz jak wspierać organizm w walce z chorobami oczu. Te sprawdzone metody sprawiają, że możesz zacząć od razu – niezależnie od wieku. Znajdziesz tu m.in. ćwiczenia na sakady, akomodację i poszerzanie pola widzenia. Co więcej, nauczysz się rozpoznawać napięcia w ciele, które blokują prawidłowe widzenie. Neuronalny trening wzroku – bo dobre widzenie zaczyna się w mózgu!
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
Spis treści
SŁOWO WSTĘPU
WPROWADZENIE
Od oka do mózgu
Czym jest trening widzenia neuronalnego?
RELAKS DLA OCZU
NEURONY W AKCJI – PROCES WIDZENIA
Widzenie to kwestia nerwów
Praca zespołowa w mózgu
Co i gdzie – ścieżki przetwarzania wizualnego
Specjalne mechanizmy przetwarzania wizualnego
BEZ WIDAĆ LEPIEJ: ODRUCHY WCZESNODZIECIĘCE
TERAZ BĘDZIE KOLOROWO – TRENING WIDZENIA Z WYKORZYSTANIEM KSZTAŁTÓW I KOLORÓW
Kształty
Kolory
Wprowadzenie do treningu z wykorzystaniem kształtów i kolorów
Percepcja kierunkowa
Widzenie kontrastowe
OCZY W RUCHU
Sakkady
Luźna ręka
OSTROŚĆ I GŁĘBIA WIDZENIA
Akomodacja
Fuzja
Z KĄTA OKA
WSZYSTKO W PŁASZCZYŹNIE – RÓWNOWAGA I STABILNOŚĆ OBRAZU
Równowaga a widzenie
Szyja a widzenie
Język a widzenie
WIDZENIE WSZYSTKIMI ZMYSŁAMI
Zmysł węchu a widzenie
Zmysł smaku a widzenie
Zmysł słuchu a widzenie
Zmysł dotyku a widzenie
POSŁOWIE
O AUTORCE
WYKAZ ĆWICZEŃ
WYKAZ ZDJĘĆ
| Kategoria: | Zdrowie i uroda |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8272-982-5 |
| Rozmiar pliku: | 6,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
SŁOWO WSTĘPU
Od ponad 25 lat zawodowo zajmuję się oczami – najpierw jako optyk, następnie jako mistrz optyki, a od 2012 roku jako trener widzenia. Na początku nie zwracałam zbytniej uwagi na nerwy i obszary mózgu zaangażowane w widzenie. Moim głównym zamiarem było uzyskanie wyraźnego obrazu widzianych obiektów na siatkówce oka. Osiągnięcie tego celu postrzegałam jako sens i cel mojej pracy zawodowej. Jednak z biegiem czasu ten cel uległ zmianie i rozszerzeniu.
Unerwienie oka jest niezbędne nie tylko do przekazywania bodźców do mózgu, ale także do kontrolowania ruchów gałek ocznych, regulowania szerokości źrenicy lub ustawiania ostrości soczewki. Jest to jednak proces poznawczy, w który najpierw trzeba się zaangażować. Postrzegając oko jako rodzaj organicznej kamery i izolując je od reszty ciała, zainteresowanie neuronami będzie niewielkie.
Chciałabym pokazać, że temat ten jest niezwykle istotny i powinien zostać włączony do treningu wzroku. Wynika to z faktu, że wiele obszarów mózgu jest zaangażowanych w proces widzenia i można je trenować na różne sposoby. To niezwykle fascynujące, jak wszystko w ciele jest ze sobą połączone i jak możemy na to wpływać w bardzo ukierunkowany sposób.
Życzę ci wielu nowych, głębokich spostrzeżeń i przede wszystkim sukcesów w ćwiczeniu zmysłu wzroku.
Caroline EbertWPROWADZENIE
Zanim zagłębimy się w tło i kontekst treningu widzenia neuronalnego, chciałabym podzielić się z tobą swoimi doświadczeniami w tej dziedzinie.
Zawsze szukałam sposobów na szybkie osiągnięcie dobrych efektów w treningu wzroku. Wiele różnych sposobów w tym zakresie poznałam dzięki kinezyterapii. Ale potem odkryłam trening widzenia neuronalnego, który od tamtej pory wzbogaca moje kursy. Już wcześniej zdawałam sobie sprawę, że wzrok zależy również od mózgu. Ale fakt, że można wykorzystać tę wiedzę do optymalizacji treningu wzroku, na przykład poprzez ustalenie, które ćwiczenia są odpowiednie dla danej osoby, a tym samym osiągać natychmiastowe rezultaty i szybko przekonywać sceptyków, było dla mnie nowością.
Podczas pisania tej książki podróżuję po Niemczech i prowadzę kursy. Wczoraj zatrzymałam się na kempingu nad jeziorem Ammersee. Zostałam zapytana przez właściciela terenu o moją pracę. Jak to często bywa, trening widzenia był dla niego czymś zupełnie nowym i był bardzo sceptycznie nastawiony do jego efektów. Podczas rozmowy powiedział mi, że ma trudności z rozpoznawaniem znaków drogowych, co oznacza, że jest krótkowidzem. Zamiast tracić czas na długie wyjaśnienia, po prostu zasugerowałam mu, żeby sam spróbował wykonać ćwiczenie z zakresu widzenia neuronalnego, a on się zgodził. W pobliżu znajdowała się tablica z cenami noclegów. Poprosiłam mężczyznę, żeby usiadł w sposób umożliwiający mu patrzenie wprost przed siebie na tablicę. Chociaż mógł odczytać napis na nim, widział go niewyraźnie.
Za jego zgodą położyłam rękę na tyle jego głowy i poprosiłam, żeby z całej siły naciskał głową na moją dłoń. Po utrzymaniu tej pozycji przez około 15 sekund zapytałam go, czy coś się zmieniło. I rzeczywiście, teraz widział litery jako ciemniejsze i wyraźniejsze, a co za tym idzie – bardziej czytelne. Mężczyzna był zachwycony i bardzo chciał dołączyć do mojego kursu. W przeszłości musiałabym w takiej sytuacji prowadzić obszerne dyskusje i prawdopodobnie spotkałabym się tylko z niedowierzaniem. Od kiedy jednak wiem o połączeniach neuronalnych, potrafię przekonywać ludzi, osiągając natychmiastowe rezultaty.
Zanim samodzielnie wypróbujesz to ćwiczenie, powinieneś wiedzieć, że nie u każdego przyniesie ono natychmiastową poprawę. Gdyby tak było, ta książka nie byłaby potrzebna. Jednak – bazując na moim doświadczeniu zawodowym – w przypadku tego mężczyzny wiedziałam, która technika ma największe szanse na osiągnięcie powodzenia.
Mogłabym w tym miejscu opowiedzieć jeszcze o wielu innych podobnych doświadczeniach. Swoje kursy rozpoczynam jednak od tego, że proszę uczestników, aby nie wierzyli mi na słowo, ale sami przetestowali ćwiczenia i ocenili, czy są one skuteczne. Wszyscy świetnie się przy tym bawią, a gdy widzą, że to działa, stają się także otwarci na teorię, która za tym stoi.
Od oka do mózgu
Widzenie to złożony proces, który wymaga współpracy oczu i mózgu w celu uchwycenia oraz przetworzenia informacji wizualnych. Dla tych z was, którzy być może po raz pierwszy mają do czynienia z procesem widzenia lub treningiem widzenia, a także dla wszystkich pozostałych, w celu odświeżenia wiedzy, chciałabym najpierw przedstawić przegląd najważniejszych kroków.
Percepcja światła: Światło jest emitowane przez źródło światła lub odbijane przez obiekty. Następnie przechodzi przez rogówkę, przezroczystą, kopulastą przednią powierzchnię oka, która pomaga skupić światło.
Skupianie światła: Po przejściu przez rogówkę światło przechodzi przez przednią komorę oka, która jest wypełniona cieczą wodnistą. Światło przechodzi przez źrenicę. Tęczówka kontroluje jej wielkość, a tym samym ilość światła wpadającego do oka. Soczewka znajdująca się za źrenicą zmienia swój kształt, aby skupić światło dokładnie na siatkówce. Odpowiada ona za precyzyjną regulację ostrości. Światło przechodzi przez ciało szkliste, żelową substancję, która wypełnia i podtrzymuje gałkę oczną.
Odbiór światła i przetwarzanie sygnału: Światło pada na siatkówkę, światłoczułą warstwę w tylnej części oka, w której znajdują się różne fotoreceptory. Zamieniają one światło na sygnały elektryczne i przesyłają je do nerwu wzrokowego.
Przesyłanie do mózgu: Sygnały elektryczne są przesyłane do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego. Obrazy z lewego pola widzenia trafiają do prawej półkuli mózgu, a obrazy z prawego pola widzenia trafiają do lewej półkuli. W wzgórzu, które pełni funkcję stacji przekaźnikowej, informacje są przesyłane do kory wzrokowej.
Przetwarzanie w mózgu: Podstawowe przetwarzanie informacji obrazowych odbywa się w korze wzrokowej. Tutaj rozpoznawane są podstawowe cechy, takie jak krawędzie, kontrasty i ruch. Różne obszary mózgu przetwarzają następnie informacje w celu rozpoznawania i interpretowania bardziej złożonych cech, takich jak kształty, kolory i obiekty.
Integracja i interpretacja: Informacje wizualne łączone są z danymi pochodzącymi z innych układów sensorycznych. Mózg interpretuje dane i tworzy świadome doświadczenie wizualne, które pozwala nam reagować na to, co widzimy.
Proces ten zachodzi nieustannie i niezwykle szybko, umożliwiając nam postrzeganie otoczenia i interakcję z nim niemal w czasie rzeczywistym.
Czym jest trening widzenia neuronalnego?
Neurony to wyspecjalizowane komórki nerwowe, które odpowiadają za odbieranie bodźców oraz przesyłanie i przetwarzanie impulsów nerwowych. Prawdziwy proces widzenia rozpoczyna się, gdy promienie światła w oku trafiają na siatkówkę. Jest to bardzo cienka tkanka o grubości zaledwie 0,1–0,5 mm, składająca się z dziesięciu warstw.
Z neuronalnego punktu widzenia komórki nerwowe siatkówki można podzielić na trzy grupy:
• Komórki fotoreceptorowe: zamieniają docierające światło na impulsy nerwowe. Czopki odpowiadają za widzenie kolorów, a pręciki za widzenie czerni i bieli.
• Interneurony: łączą ze sobą komórki fotoreceptorowe i w ten sposób mogą modulować bodźce świetlne. Należą do nich przewodzące komórki bipolarne, poprzecznie łączące komórki poziome oraz komórki amakrynowe.
• Komórki zwojowe: tworzą wyjście z siatkówki i przekazują bodźce wzrokowe za pomocą nerwu wzrokowego.
Gdy skupiamy wzrok na jakimś obiekcie, jego obraz pojawia się w centralnej części siatkówki, w dołku centralnym. To tutaj ostrość wzroku jest najwyższa. Zapewnia to około 50 000 komórek zwojowych/mm², podczas gdy na obwodzie znajduje się zaledwie 1000 komórek zwojowych/mm². Ponadto istnieje bezpośrednie połączenie między czopkami a komórkami zwojowymi, co umożliwia wysoki poziom szczegółowości podczas przetwarzania wizualnego. Na skraju siatkówki połączenie to jest mniej bezpośrednie, co powoduje pogorszenie ostrości wzroku. Mimo że dołek centralny stanowi zaledwie 0,01% siatkówki, około połowa neuronów w ośrodkach wzrokowych przetwarza informacje pochodzące z tego dołka i jego bezpośredniego otoczenia.
W procesie widzenia bierze udział wiele innych neuronów. W każdym oku znajduje się ponad milion włókien nerwowych, które tworzą nerw wzrokowy. Dwa nerwy wzrokowe krzyżują się w skrzyżowaniu wzrokowym i biegną przez pasma wzrokowe do ciał kolankowatych bocznych. Stamtąd sygnały wędrują poprzez promienistość Gratioleta do pierwotnej kory wzrokowej znajdującej się w tylnej części mózgu (korze mózgowej). Na widzenie wpływają również inne części mózgu, takie jak międzymózgowie, śródmózgowie, most, rdzeń przedłużony, móżdżek i różne płaty mózgu, poprzez procesy neuronalne.
Mięśnie oka zewnętrznego i wewnętrznego są również unerwione przez nerwy, tzn. odbierają impulsy, po czym kurczą się lub rozkurczają. Odruch źreniczny jest kontrolowany neuronalnie, przy czym pod wpływem stresu źrenica może ulec deformacji i zaokrągleniu. Obszar treningu widzenia neuronalnego jest zatem bardzo szeroki.
W moich poprzednich książkach nie zagłębiałam się w te zagadnienia szczegółowo, skupiając się na kwestiach emocjonalnych i podłożu zmian w oczach. Powód, dla którego chciałabym to zrobić w tej pracy, jest dość prosty: każda blokada emocjonalna jest przekazywana z mózgu do ciała. Jeżeli uda nam się wykryć blokadę, która doprowadziła do zmiany organicznej i usunąć ją za pomocą odpowiednich ćwiczeń, oko może znów odzyskać harmonię.
Nasz wzrok zależy od zdrowia oczu, jakości obrazu widzianego przez oczy i przetwarzania informacji wzrokowych przez mózg. Ale czy słyszałeś może o „widzeniu bez oczu”? Istnieje teoria, że mózg można wytrenować tak, aby postrzegać świat zewnętrzny niemal dokładnie w ten sam sposób przy zamkniętych, jak przy otwartych oczach. Niezależnie od tego, czy w to wierzymy, czy nie, faktem jest, że mózg odgrywa dużą rolę w procesie widzenia – naukowcy szacują, że jest to aż 80–90%. Dlatego tak ważne jest dla mnie rozszerzenie treningu oczu o aspekty neuronalne.
Trening oczu jest elementem składowym treningu widzenia. Skupia się on na oczach i mięśniach oka. Każdy, kto czytał moje poprzednie książki, wie, że poprzez ćwiczenie mięśni oka można korygować wady wzroku, takie jak krótkowzroczność, starczowzroczność, dalekowzroczność i astygmatyzm.
Dla wszystkich innych w skrócie: wokół naszych oczu znajduje się sześć mięśni, które mogą odkształcać gałkę oczną w stosunku do jej pierwotnego kształtu poprzez kurczenie się/ napinanie. Zmiana długości wynosząca zaledwie 1 mm powoduje pogorszenie widzenia o 3 dpt (dioptrie). W przypadku krótkowzroczności gałka oczna jest rozciągnięta, w przypadku dalekowzroczności natomiast – jest ściśnięta. Jeżeli mięśnie oka nierównomiernie naciągają gałkę oczną, pojawia się astygmatyzm. Również napięcie mięśni wewnętrznych oka na przykład mięśnia rzęskowego, może powodować upośledzenie wzroku. Ćwiczenie tych mięśni powoduje uwolnienie blokad, a więc pozwala oczom powrócić do stanu odprężenia.
Podczas gdy trening oczu koncentruje się głównie na zewnętrznych i wewnętrznych mięśniach oka, aby łagodzić napięcie i w ten sposób korygować wady wzroku, trening widzenia neuronalnego wykracza poza ten zakres, angażując cały układ wzrokowy. Podejście to opiera się na wiedzy, że oczy są ściśle połączone z mózgiem i układem nerwowym. Trening ten obejmuje zatem ćwiczenia, które pobudzają nie tylko mięśnie oczu, ale przede wszystkim połączenia neuronalne biorące udział w przetwarzaniu tego, co widzimy. Metoda ta wykorzystuje plastyczność mózgu, czyli jego zdolność do adaptacji do nowych informacji i doświadczeń poprzez tworzenie i zmianę połączeń neuronalnych. Działa to również relaksująco na mięśnie oczu, ponieważ reakcje emocjonalne na to, co widzimy, przekazywane z powrotem do oczu przez mózg i powodujące ich napięcie, ulegają przekształceniu.
Trening widzenia neuronalnego skierowany jest do osób borykających się z klasycznymi problemami ze wzrokiem, ale również do tych, które chcą poprawić swoje zdolności poznawcze, czas reakcji i integrację informacji wizualnych. Dotyczy to na przykład sportowców, takich jak tenisiści, których sukces zależy m.in. od umiejętności precyzyjnego śledzenia piłki na korcie i szybkości reakcji.
Od ponad 25 lat zawodowo zajmuję się oczami – najpierw jako optyk, następnie jako mistrz optyki, a od 2012 roku jako trener widzenia. Na początku nie zwracałam zbytniej uwagi na nerwy i obszary mózgu zaangażowane w widzenie. Moim głównym zamiarem było uzyskanie wyraźnego obrazu widzianych obiektów na siatkówce oka. Osiągnięcie tego celu postrzegałam jako sens i cel mojej pracy zawodowej. Jednak z biegiem czasu ten cel uległ zmianie i rozszerzeniu.
Unerwienie oka jest niezbędne nie tylko do przekazywania bodźców do mózgu, ale także do kontrolowania ruchów gałek ocznych, regulowania szerokości źrenicy lub ustawiania ostrości soczewki. Jest to jednak proces poznawczy, w który najpierw trzeba się zaangażować. Postrzegając oko jako rodzaj organicznej kamery i izolując je od reszty ciała, zainteresowanie neuronami będzie niewielkie.
Chciałabym pokazać, że temat ten jest niezwykle istotny i powinien zostać włączony do treningu wzroku. Wynika to z faktu, że wiele obszarów mózgu jest zaangażowanych w proces widzenia i można je trenować na różne sposoby. To niezwykle fascynujące, jak wszystko w ciele jest ze sobą połączone i jak możemy na to wpływać w bardzo ukierunkowany sposób.
Życzę ci wielu nowych, głębokich spostrzeżeń i przede wszystkim sukcesów w ćwiczeniu zmysłu wzroku.
Caroline EbertWPROWADZENIE
Zanim zagłębimy się w tło i kontekst treningu widzenia neuronalnego, chciałabym podzielić się z tobą swoimi doświadczeniami w tej dziedzinie.
Zawsze szukałam sposobów na szybkie osiągnięcie dobrych efektów w treningu wzroku. Wiele różnych sposobów w tym zakresie poznałam dzięki kinezyterapii. Ale potem odkryłam trening widzenia neuronalnego, który od tamtej pory wzbogaca moje kursy. Już wcześniej zdawałam sobie sprawę, że wzrok zależy również od mózgu. Ale fakt, że można wykorzystać tę wiedzę do optymalizacji treningu wzroku, na przykład poprzez ustalenie, które ćwiczenia są odpowiednie dla danej osoby, a tym samym osiągać natychmiastowe rezultaty i szybko przekonywać sceptyków, było dla mnie nowością.
Podczas pisania tej książki podróżuję po Niemczech i prowadzę kursy. Wczoraj zatrzymałam się na kempingu nad jeziorem Ammersee. Zostałam zapytana przez właściciela terenu o moją pracę. Jak to często bywa, trening widzenia był dla niego czymś zupełnie nowym i był bardzo sceptycznie nastawiony do jego efektów. Podczas rozmowy powiedział mi, że ma trudności z rozpoznawaniem znaków drogowych, co oznacza, że jest krótkowidzem. Zamiast tracić czas na długie wyjaśnienia, po prostu zasugerowałam mu, żeby sam spróbował wykonać ćwiczenie z zakresu widzenia neuronalnego, a on się zgodził. W pobliżu znajdowała się tablica z cenami noclegów. Poprosiłam mężczyznę, żeby usiadł w sposób umożliwiający mu patrzenie wprost przed siebie na tablicę. Chociaż mógł odczytać napis na nim, widział go niewyraźnie.
Za jego zgodą położyłam rękę na tyle jego głowy i poprosiłam, żeby z całej siły naciskał głową na moją dłoń. Po utrzymaniu tej pozycji przez około 15 sekund zapytałam go, czy coś się zmieniło. I rzeczywiście, teraz widział litery jako ciemniejsze i wyraźniejsze, a co za tym idzie – bardziej czytelne. Mężczyzna był zachwycony i bardzo chciał dołączyć do mojego kursu. W przeszłości musiałabym w takiej sytuacji prowadzić obszerne dyskusje i prawdopodobnie spotkałabym się tylko z niedowierzaniem. Od kiedy jednak wiem o połączeniach neuronalnych, potrafię przekonywać ludzi, osiągając natychmiastowe rezultaty.
Zanim samodzielnie wypróbujesz to ćwiczenie, powinieneś wiedzieć, że nie u każdego przyniesie ono natychmiastową poprawę. Gdyby tak było, ta książka nie byłaby potrzebna. Jednak – bazując na moim doświadczeniu zawodowym – w przypadku tego mężczyzny wiedziałam, która technika ma największe szanse na osiągnięcie powodzenia.
Mogłabym w tym miejscu opowiedzieć jeszcze o wielu innych podobnych doświadczeniach. Swoje kursy rozpoczynam jednak od tego, że proszę uczestników, aby nie wierzyli mi na słowo, ale sami przetestowali ćwiczenia i ocenili, czy są one skuteczne. Wszyscy świetnie się przy tym bawią, a gdy widzą, że to działa, stają się także otwarci na teorię, która za tym stoi.
Od oka do mózgu
Widzenie to złożony proces, który wymaga współpracy oczu i mózgu w celu uchwycenia oraz przetworzenia informacji wizualnych. Dla tych z was, którzy być może po raz pierwszy mają do czynienia z procesem widzenia lub treningiem widzenia, a także dla wszystkich pozostałych, w celu odświeżenia wiedzy, chciałabym najpierw przedstawić przegląd najważniejszych kroków.
Percepcja światła: Światło jest emitowane przez źródło światła lub odbijane przez obiekty. Następnie przechodzi przez rogówkę, przezroczystą, kopulastą przednią powierzchnię oka, która pomaga skupić światło.
Skupianie światła: Po przejściu przez rogówkę światło przechodzi przez przednią komorę oka, która jest wypełniona cieczą wodnistą. Światło przechodzi przez źrenicę. Tęczówka kontroluje jej wielkość, a tym samym ilość światła wpadającego do oka. Soczewka znajdująca się za źrenicą zmienia swój kształt, aby skupić światło dokładnie na siatkówce. Odpowiada ona za precyzyjną regulację ostrości. Światło przechodzi przez ciało szkliste, żelową substancję, która wypełnia i podtrzymuje gałkę oczną.
Odbiór światła i przetwarzanie sygnału: Światło pada na siatkówkę, światłoczułą warstwę w tylnej części oka, w której znajdują się różne fotoreceptory. Zamieniają one światło na sygnały elektryczne i przesyłają je do nerwu wzrokowego.
Przesyłanie do mózgu: Sygnały elektryczne są przesyłane do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego. Obrazy z lewego pola widzenia trafiają do prawej półkuli mózgu, a obrazy z prawego pola widzenia trafiają do lewej półkuli. W wzgórzu, które pełni funkcję stacji przekaźnikowej, informacje są przesyłane do kory wzrokowej.
Przetwarzanie w mózgu: Podstawowe przetwarzanie informacji obrazowych odbywa się w korze wzrokowej. Tutaj rozpoznawane są podstawowe cechy, takie jak krawędzie, kontrasty i ruch. Różne obszary mózgu przetwarzają następnie informacje w celu rozpoznawania i interpretowania bardziej złożonych cech, takich jak kształty, kolory i obiekty.
Integracja i interpretacja: Informacje wizualne łączone są z danymi pochodzącymi z innych układów sensorycznych. Mózg interpretuje dane i tworzy świadome doświadczenie wizualne, które pozwala nam reagować na to, co widzimy.
Proces ten zachodzi nieustannie i niezwykle szybko, umożliwiając nam postrzeganie otoczenia i interakcję z nim niemal w czasie rzeczywistym.
Czym jest trening widzenia neuronalnego?
Neurony to wyspecjalizowane komórki nerwowe, które odpowiadają za odbieranie bodźców oraz przesyłanie i przetwarzanie impulsów nerwowych. Prawdziwy proces widzenia rozpoczyna się, gdy promienie światła w oku trafiają na siatkówkę. Jest to bardzo cienka tkanka o grubości zaledwie 0,1–0,5 mm, składająca się z dziesięciu warstw.
Z neuronalnego punktu widzenia komórki nerwowe siatkówki można podzielić na trzy grupy:
• Komórki fotoreceptorowe: zamieniają docierające światło na impulsy nerwowe. Czopki odpowiadają za widzenie kolorów, a pręciki za widzenie czerni i bieli.
• Interneurony: łączą ze sobą komórki fotoreceptorowe i w ten sposób mogą modulować bodźce świetlne. Należą do nich przewodzące komórki bipolarne, poprzecznie łączące komórki poziome oraz komórki amakrynowe.
• Komórki zwojowe: tworzą wyjście z siatkówki i przekazują bodźce wzrokowe za pomocą nerwu wzrokowego.
Gdy skupiamy wzrok na jakimś obiekcie, jego obraz pojawia się w centralnej części siatkówki, w dołku centralnym. To tutaj ostrość wzroku jest najwyższa. Zapewnia to około 50 000 komórek zwojowych/mm², podczas gdy na obwodzie znajduje się zaledwie 1000 komórek zwojowych/mm². Ponadto istnieje bezpośrednie połączenie między czopkami a komórkami zwojowymi, co umożliwia wysoki poziom szczegółowości podczas przetwarzania wizualnego. Na skraju siatkówki połączenie to jest mniej bezpośrednie, co powoduje pogorszenie ostrości wzroku. Mimo że dołek centralny stanowi zaledwie 0,01% siatkówki, około połowa neuronów w ośrodkach wzrokowych przetwarza informacje pochodzące z tego dołka i jego bezpośredniego otoczenia.
W procesie widzenia bierze udział wiele innych neuronów. W każdym oku znajduje się ponad milion włókien nerwowych, które tworzą nerw wzrokowy. Dwa nerwy wzrokowe krzyżują się w skrzyżowaniu wzrokowym i biegną przez pasma wzrokowe do ciał kolankowatych bocznych. Stamtąd sygnały wędrują poprzez promienistość Gratioleta do pierwotnej kory wzrokowej znajdującej się w tylnej części mózgu (korze mózgowej). Na widzenie wpływają również inne części mózgu, takie jak międzymózgowie, śródmózgowie, most, rdzeń przedłużony, móżdżek i różne płaty mózgu, poprzez procesy neuronalne.
Mięśnie oka zewnętrznego i wewnętrznego są również unerwione przez nerwy, tzn. odbierają impulsy, po czym kurczą się lub rozkurczają. Odruch źreniczny jest kontrolowany neuronalnie, przy czym pod wpływem stresu źrenica może ulec deformacji i zaokrągleniu. Obszar treningu widzenia neuronalnego jest zatem bardzo szeroki.
W moich poprzednich książkach nie zagłębiałam się w te zagadnienia szczegółowo, skupiając się na kwestiach emocjonalnych i podłożu zmian w oczach. Powód, dla którego chciałabym to zrobić w tej pracy, jest dość prosty: każda blokada emocjonalna jest przekazywana z mózgu do ciała. Jeżeli uda nam się wykryć blokadę, która doprowadziła do zmiany organicznej i usunąć ją za pomocą odpowiednich ćwiczeń, oko może znów odzyskać harmonię.
Nasz wzrok zależy od zdrowia oczu, jakości obrazu widzianego przez oczy i przetwarzania informacji wzrokowych przez mózg. Ale czy słyszałeś może o „widzeniu bez oczu”? Istnieje teoria, że mózg można wytrenować tak, aby postrzegać świat zewnętrzny niemal dokładnie w ten sam sposób przy zamkniętych, jak przy otwartych oczach. Niezależnie od tego, czy w to wierzymy, czy nie, faktem jest, że mózg odgrywa dużą rolę w procesie widzenia – naukowcy szacują, że jest to aż 80–90%. Dlatego tak ważne jest dla mnie rozszerzenie treningu oczu o aspekty neuronalne.
Trening oczu jest elementem składowym treningu widzenia. Skupia się on na oczach i mięśniach oka. Każdy, kto czytał moje poprzednie książki, wie, że poprzez ćwiczenie mięśni oka można korygować wady wzroku, takie jak krótkowzroczność, starczowzroczność, dalekowzroczność i astygmatyzm.
Dla wszystkich innych w skrócie: wokół naszych oczu znajduje się sześć mięśni, które mogą odkształcać gałkę oczną w stosunku do jej pierwotnego kształtu poprzez kurczenie się/ napinanie. Zmiana długości wynosząca zaledwie 1 mm powoduje pogorszenie widzenia o 3 dpt (dioptrie). W przypadku krótkowzroczności gałka oczna jest rozciągnięta, w przypadku dalekowzroczności natomiast – jest ściśnięta. Jeżeli mięśnie oka nierównomiernie naciągają gałkę oczną, pojawia się astygmatyzm. Również napięcie mięśni wewnętrznych oka na przykład mięśnia rzęskowego, może powodować upośledzenie wzroku. Ćwiczenie tych mięśni powoduje uwolnienie blokad, a więc pozwala oczom powrócić do stanu odprężenia.
Podczas gdy trening oczu koncentruje się głównie na zewnętrznych i wewnętrznych mięśniach oka, aby łagodzić napięcie i w ten sposób korygować wady wzroku, trening widzenia neuronalnego wykracza poza ten zakres, angażując cały układ wzrokowy. Podejście to opiera się na wiedzy, że oczy są ściśle połączone z mózgiem i układem nerwowym. Trening ten obejmuje zatem ćwiczenia, które pobudzają nie tylko mięśnie oczu, ale przede wszystkim połączenia neuronalne biorące udział w przetwarzaniu tego, co widzimy. Metoda ta wykorzystuje plastyczność mózgu, czyli jego zdolność do adaptacji do nowych informacji i doświadczeń poprzez tworzenie i zmianę połączeń neuronalnych. Działa to również relaksująco na mięśnie oczu, ponieważ reakcje emocjonalne na to, co widzimy, przekazywane z powrotem do oczu przez mózg i powodujące ich napięcie, ulegają przekształceniu.
Trening widzenia neuronalnego skierowany jest do osób borykających się z klasycznymi problemami ze wzrokiem, ale również do tych, które chcą poprawić swoje zdolności poznawcze, czas reakcji i integrację informacji wizualnych. Dotyczy to na przykład sportowców, takich jak tenisiści, których sukces zależy m.in. od umiejętności precyzyjnego śledzenia piłki na korcie i szybkości reakcji.
więcej..
